Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

16 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

Unfortunate gifts ~ schrijftopic

Dauntless
Wereldberoemd

Dauntless schreef:
"Het gebruikelijke denk ik, de lessen, huiswerk, wat lezen, wie weet laten ze me naar buiten." Dat Louise en Augustus andere plannen hadden, kon hem weinig schelen. Die twee deden wat ze wilden zolang ze hem er niet tegen zijn wil in betrokken. "Ik wil wel op de uitkijk staan, maar als jullie worden gepakt, had ik er niets mee te maken en wandelde ik gewoon toevallig voorbij." Asa zat hier al zolang. Die dagdagelijkse routine ging ook hem vervelen. De kans dat ze hem in de isolatiecel zouden steken, was tevens kleiner. Daarbinnen voelde hij zich zo alleen, zo eenzaam. Haast automatisch trok hij hierdoor meer demonen aan. De laatste keer waren er drie priesters nodig geweest om hem terug tot zichzelf te laten komen. De schade aan de cel was nog altijd niet helemaal hersteld. Hij wilde net vragen of Clarissa ook zin had om deel te nemen aan deze kleine operatie, toen ze haastig opstand, zich excuseerde en de zaal verliet.
'Asa we kunnen samen de pestkoppen aanpakken, dat zou leuk zijn toch. Een paar minuten, meer heb ik niet nodig. Je kleine vriendinnetje zou je zo dankbaar zijn.' Een aanlokkelijk voorstel. Asa klemde zijn tanden op elkaar, zijn spieren spanden op. Snel haalde hij een klein flesje heilig water uit zijn broekzak en goot het over zijn hals. Het sijpelde naar beneden over zijn lichaam. De stem was weg. Waarom kon hij nooit moedig zijn uit zichzelf. Het was op dat moment dat ook zijn thee er vandoor vloog, zich bij de vloeistoffen boven Seth's hoofd voegde en op de jongen neerviel. Voor Asa was het ontbijt voorbij. "Ik ga even kijken hoe het met Clarissa is, maar ik zie jullie later wel." Hij stond op en verliet de eetzaal. Hij wilde net de hoek omslaan naar Clarissa's kamer toen hij de stem van een begeleider hoorde. Voorzichtig stak hij zijn hoofd uit om te kijken wie het was. Donghan was hem klaarblijkelijk voor. Het was algemeen bekend dat de man eerder op Golden Oak had gezeten als leerling, dat hij één van de weinigen was die had geleerd zijn gave te controleren. In Asa's ogen was hij een soort verrader. De leerlingen aan Golden Oak zouden zich collectief moeten verzetten tegen hun begeleiders, niet er deel van worden. Al was van dat verzet niet veel sprake bij hem.

Anoniem
Popster

Juno schreef:
Ze staarde naar haar wekker, in de hoop dat hij zou stoppen, maar nee. De minuten tikten maar door en er kwam geen einde aan. Zodra Joanna de 8 naar de 9 zag verspringen, wist ze dat zij zelf degene was die moest stoppen, niet de klok. Ze duwde zichzelf op van haar bed en wierp nog een laatste blik op de klok, om vervolgens echt de hoop op te geven. Elke dag liep ze weer door het vuur om vervolgens in een nog ergere hel uit te komen. Een oud elastiekje dat ze vond naast haar bed werd gebruikt om haar haar mee vast te binden in een slordige staart. "Goedemorgen John," begroette ze de man die elke ochtend weer naast haar deur stond, waarna ze naar de eetzaal liep. Ze was laat, terwijl ze juist zo vroeg was wakker geworden. De eetzaal was al bijna helemaal leeg, aan de ene kant een opluchting, maar aan de andere kant maakte dit haar verdrietig. Ze had een grote drang om met iemand te praten en het ontbijt was daarvoor de perfecte gelegenheid. Iedereen was dan toch bezig met zijn of haar eten en er kwam geen lichamelijk contact aan te pas. Met de grootste passen die haar redelijk korte beentjes konden maken haastte ze zich naar het buffet, waar ze degelijk een schaaltje met wat yoghurt en fruit vulde. Vervolgens nam ze plaats aan het dichtsbijzijnde lege tafeltje waar ze haar yoghurt begon te consumeren. Rustig staarde ze onopvallend naar de mensen. Ze wist dat vele zich hetzelfde voelde als haar, opgesloten en niet vrij. Of het door dit internaat kwam was niet zeker. Nooit had Joanna zich vrij gevoeld door zichzelf te zijn. In tegenstelling, het maakte haar wanhopig, als een onschuldige gevangene die er alles aan deed om te ontsnappen, maar zonder succes.

Literacity
Popster

Literacity schreef:
Lynn staarde uit het raam. Eigenlijk had ze even geen zin om naar de eetzaal te gaan. Liever wilde ze wat werken aan haar tekeningen, maar besloot uiteindelijk toch te gaan.
Ze was altijd op haar hoede. Hoewel ze haar gave grotendeels onder controle had, was dat bij de krachten die ze overnam vaak niet het geval, omdat deze onbekend voor haar waren en dat maakte haar angstig en oplettend. Al was het dat ze nooit compleet de gave overnam. Lynn wilde dan ook aan alle lessen deelnemen om meer kennis te hebben van andere gaven.
Lynn zat al een tijdje op Golden Oak en kende dus al een aantal mensen. Bij Asa voelde ze zich op haar gemak. Net als bij Aria en met Seth begon ze ook een band te krijgen. Augustus en Louise hield ze het liefst op afstand. Niet vanwege hun persoonlijkheid, maar vanwege hun gaven. Nachtmerries die uitkwamen en dodende blikken? Dat was iets dat ze liever niet over wilde nemen, want ze deed liever niemand pijn. Of zichzelf. Maar vaak genoeg waren er al ongelukken gebeurd. Of zelfs erger.
Ze was onderweg naar de eetzaal toen ze Asa tegenkwam. Asa leek bezorgd en Lynn vroeg wat er gebeurd was. 'Die pestkoppen ook altijd. Ik ga met je mee' zei ze stellig.

Anoniem
Internationale ster

LilyAllen schreef:
Terwijl Aria op antwoord van Seth en Juliëtte wachtte wrikte ze aan de handschoentjes die ze om had. Ze zijn doorzichtig en passen perfect om haar handen heen. Aria heeft werkelijk een hekel aan die dingen. Ze zorgen ervoor dat ze geen tornado's kan maken of mensen naar de andere kant van de kamer kan slingeren, als grotendeels van haar gave bestuurd word door haar handen, maar die dingen zijn niet bepaald mooi. Aria had er ook vaak aan gedacht om die dingen overdag af te doen, maar zo kwam ze er toch op de moeilijke manier achter dat dat geen goed idee is. Een paar dagen geleden zorgde ze er nog voor dat een van haar begeleiders tegen de muur aan geslagen werd toen hij haar kale 'kamer' in liep. Aria schrok op uit gedachten toen ze allerlei drankjes zag vliegen, inclusief die van haar. Toen ze zag dat ze allemaal over Seth heen gegooid werden keek ze bezorgd naar hem. Ze zag zijn staart opkomen en had even de neiging om haar handschoenen uit te doen en hem te drogen, maar ze kreeg gelijk een boze blik toegestuurd van een van de begeleiders die haar blijkbaar in de gaten had gehouden. Nors keek ze naar die begeleider en wendde ze haar blik van hem af. "Gaat het Seth?" ze hoopte vurig dat vele drankjes koud waren, anders kon hij nog redelijk wat pijn hebben. Gelijk daarna werd Aria bergroet door het gezicht van Kaelan die tegenover haar kwam zitten en haar tafeltje kwam joinen. Hij zij vriendelijk hallo, waarna hij de staart van Seth opmerkte. "Ook goedemorgen Kaelan" zei Aria tegen hem waarna ze naar Seth keek. Aria had zelf een hekel aan haar gave, het heeft haar ontnomen van haar normale leventje en heeft gezorgd dat ze hier gevangen zit. Aria mag niet eens naar buiten, wat ze overigens wel begreep, maar het is redelijk irritant als je door je gave vijf jaar lang niet buiten geweest bent. Aria richtte haar blik weer op Kaelan. "Weer een nieuwe dag op Oak Institute.. Wat een plezier".

Dauntless
Wereldberoemd

Dauntless schreef:
Asa schrok zich een ongeluk toen hij plots Lynn's stem hoorde. Hij was immers volop gefocust geweest op Clarissa en de rest van zijn omgeving vergeten. "Mee naar waar? Er is al een begeleider bij Clarissa en ze houdt sowieso niet van teveel mensen in haar kamer. Wat die pestkoppen betreft. Ik apprecieer je moed, maar jammer genoeg is dat een eigenschap die ik niet met je deel. Door ze aan te pakken komen we alleen maar in de problemen. Wie weet wordt het daarna enkel nog maar erger voor Clarissa. Dat wil ik niet riskeren." Het was niet dat Asa Lynn niet mocht. Hij vreesde alleen voor haar gave. Wat hij meemaakte, wilde hij een ander niet aandoen, zeker niet iemand die het nooit eerder had ervaren. Zij nam niet elke ochtend een bad in wijwater, droeg geen heilige tekens. De demonen zouden meteen op haar springen, eenmaal ze zijn gave overnam was ze een makkelijker prooi. Daarom probeerde hij haar zoveel mogelijk te vermijden. Het was beter voor hen beide.
"Ik ga nu naar de les, als je zin hebt om me te vergezellen." Want als het erop aankwam kon Asa geen mensen teleurstellen. Zeker niet diegene waar hij om gaf. Het voelde gewoon zo grof om iemand af te wijzen.

Ladybambi
Internationale ster

ladybambi schreef:
Seth was niet echt van het vertrouwen in andere mensen, maar het groepje wat zojuist om hem heen stond was toch wel een groepje die hij een beetje van zijn vertrouwen had gegeven. Veel sneller dan hij normaal iemand wat vertrouwen gaf. Waarom wist hij niet. Misschien omdat ze in het zelfde schuitje zaten? Hem een beetje begrepen? Het niet vreemd vonden dat hij zo anders was, zoals nu. Nog altijd stond zijn humeur op onweer, maar voor Aria probeerde hij zich rustig te houden. Gewoon omdat ze zo vrolijk was en hij haar humeur niet wilde verpesten. Een verpest humeur was wel genoeg tenslotte. “Voor zover dat hier kan” zei Seth tegen haar en keek zijn vrienden aan. “Maak je maar geen zorgen Aria. Het gaat wel” zei Seth, toen Kaelan naar hen toe kwam lopen. “Prachtig weer? Het regent koffie, thee en andere troep in de kantine” zei Seth, om er toch een grapje van te maken en glimlachte even nep, waarna hij knikte. “Helaas wel.” zei hij en keek zijn vrienden aan. “Geen van jullie heeft toevallig een handdoek in de tas he?” vroeg hij. Aangezien hij niet zo lang had willen blijven, was hij het vergeten. Goed, hij had andere manieren om droog te worden, maar zo vroeg zijn krachten gebruiken had hij geen zin in. Hij beheerste het nog niet goed en om het dan half slaapdronken te doen? Als het niet hoefde, dan liever niet. Om hem heen klonken klagende stemmen, van mensen van wie hun koffie of andere drankjes uit hun bekertjes wegvlogen en over Seth heen regende. Tsja, alsof hij dit leuk vond en er wat aan kon doen. Een begeleider kwam er ook aan. Niet zijn eigen, maar goed. “Meneer Jones, u weet dat u uw krachten niet mag gebruiken op het instituut” sprak de begeleider en Seth keek hem chaggie aan. “Als ik het me goed herinner, ben ik vrijwillig naar dit instituut gekomen omdat mij beloofd werd dat dit opgelost zou worden na mijn aankomst. Volgens mij hebben jullie dit nog niet opgelost, aangezien ik nu kletsnat ben, dus tenzij u nu met een oplossing komt, wil ik dit gezeur niet eens horen. Dit is niet mijn schuld. Ik hou niet van koffiedouches, maar kan moeilijk nooit meer naar de eetzaal komen” zei Seth tegen de begeleider. Het probleem zou opgelost worden, wat een grap. Het onderdrukken was geen oplossing. Ze moesten leren hoe ze het konden gebruiken op een verantwoordelijke manier. Leren waar hun vloek, hun gave vandaan kwam. Iets wat hen hier niet geleerd werd. Nee in plaats daarvan werden ze zo ver mogelijk bij hun gave vandaan gehouden, in zijn geval het water. Ondanks dat het water een eigen wil leek te hebben in zijn bijzijn en het dus niet echt wilde. “Is er hier ook een handdoek of andere droge doek?” vroeg Seth, voor de begeleider nog iets kon zeggen. “Of moet ik mijn gave echt gebruiken, wat hier niet mag? Het was niet de bedoeling dat ik zolang in de eetzaal zou zijn, dus ben ik de mijne vergeten"

Anoniem
Popster

Juno schreef:
Na het beïndigen van haar ontbijt en het keurig opruimen van haar dienblad, snelde Joanna zich terug naar haar kamer, om zich klaar te maken voor de lessen. De lessen op Goalden Oak waren niet verplicht, maar Joanna haalde ontspanning en voldoening uit het volgen van de lessen. Ook was het een soort afleiding. Ze hoefde niet te denken aan alle narigheid in haar leven, omdat haar hersenen werden gevuld met andere stof. In gedachten verzonken liep Joanna via enkele gangen naar haar kamer, maar toen ze bijna aangekomen was bij de gang waar haar kamer zich in bevond, botste ze tegen Asa aan. De gil die langs haar lippen gleed ging door merg en been, en niet veel later barstte Joanna in tranen uit. Ze had, sinds ze op Golden Oak zat, niemand meer aangeraakt. Enkele keren bij trainingen om haar krachten te leren beheersen en onderdrukken, maar dat was onder toezicht en de mensen die ze aanraakte hadden amper emoties. Dit keer was het anders. Asa was een vriendelijke jongen, waar Joanna graag mee sprak, maar ze had er nooit over na gedacht wat hij van binnen voelde. Ze wist van zijn gave, maar had het onderschat. "Wat heb je gedaan?" fluisterde Joanna zacht, kijkend naar de grond. Nog steeds huilde ze. "Waarom stond je hier? Wat heb je gedaan?" Langzaam bewoog Joanna haar hoofd omhoog, om vervolgens te merken dat ook Lynn aanwezig was. Ze kon het altijd al goed met Lynn vinden. De twee hoefden elkaar niet te vrezen, omdat hun gaves enigzins overeen kwamen. Asa droeg een pijn met zich mee die Joanna nog nooit gevoeld had. Eigenlijk wist ze ook niet of dit alleen Asa's pijn was of die van haar met zijne gemixt. Eén ding was zeker, Asa's demonen zaten voor even in haar lichaam en dat was geen prettige ervaring.

Literacity
Popster

Literacity schreef:
'Naar Clarissa, maar misschien heb je gelijk.' antwoordde ze Asa. 'Het feit blijft wel dat Clarissa nu voor de zoveelste keer het slachtoffer is. Iemand van de begeleiders moet toch wel íets doen??'
Nog voor Asa een antwoord kon geven, botste Joanna tegen Asa aann, zakte naar de grond en schreeuwde het uit van de pijn. Joanna en Lynn hadden een gave die bijna overeenkomstig was. Alleen nam Lynn gaven over en was het bij Joanna het geval dat ze emoties kon voelen of iets in die trant en dat maakte het wel dat Joanna dicht bij haar stond qua vriendschap.
'Jo, hey! Gaat het met je?? Asa, help dan even!' riep ze hem toe. Hoewel Lynn om Asa gaf, was zijn gave iets waar ze liever niets mee te maken wilde hebben. Ze had al wel veel onderzoek gedaan ernaar, maar het bleef opletten om het zelf niet over te nemen.

Account verwijderd

schreef:
Lynn kwam bij hen aan de tafel staan maar verliet hem alweer snel met Asa. ¨Ik ga even naar mijn slaapkamer denk ik.¨ Ze knikte naar Louise en liep de eetzaal uit. Terwijl ze rustig richting de slaapkamers liep viel haar oog op iets ongewoons. De slaapkamerdeur rechts van haar stond op een kier. Door de kier kwam een beetje licht de gang binnen. Ze kon net zien dat er een jongen stond, waarschijnlijk van haar leeftijd. Hij stond er lichtelijk gebogen, hij leek ergens naar te staren maar ze kon het vanaf hier niet zien. Op zijn gezicht stond een glimlach. Wat was de laatste keer dat ze zo´n oprechte glimlach had gezien? Plotseling was Augustus verschrikkelijk benieuwd, iets wat ze al lange tijd niet meer was geweest, naar het verhaal van deze onbekende jongen. Normaliter zou ze nooit toenadering zoeken naar vreemden maar ze had al op de deur geklopt voordat ze er erg in had. Haar gezicht kleurde lichtelijk rood toen de jongen verschrikt naar haar omkeek maar ze herstelde zich snel. ¨Gaat alles goed?¨ Ze zuchtte. ¨Sorry, ik was voor een moment een beetje jaloers denk ik, op je moment van geluk dat je zojuist hebt ervaren.¨ Ze liep de kamer binnen. ¨Ik ben trouwens Augustus, niet dat het jouw wat uitmaakt maar toch.¨

Anoniem
Popster

Requiem schreef:
Hij schrok op uit zijn gedachten toen hij een stem achter hem hoorde. Elias draaide zich om en bekeek de jongedame die zojuist zijn kamer in was gelopen. 'Hey,' zei hij met een zwak glimlachje. Hij liet de ketting gauw in zijn broekzak glijden. 'Alles gaat goed, ik had alleen iets nodig om mezelf een beetje te kalmeren, ik ben hier net binnen gekomen en heb al veel te veel informatie aan moeten horen. Ik ben Elias,' zei hij en hij stak zijn hand uit om zich voor te stellen. Hij bekeek haar even kort en de gelijkenis met Sierra was bijna ongelooflijk. Hij schudde zijn hoofd en probeerde zich te concentreren, hij mocht er niet te veel aan denken, hij moest de controle behouden. Hoe zouden mensen reageren als zijn gave hem al meteen overnam, terwijl hij hier net drie seconden was? Hij keek Augustus weer aan, rechtte zijn schouders en glimlachte. 'Ik zou niet te jaloers worden als ik jou was, ze hebben me in rang vier gezet,' zei hij en hij tikte op zijn armband. 'Wat je net zag was eigenlijk een techniek om mezelf te kalmeren. Om dingen niet erger te maken,' legde hij uit en hij ging op zijn bed zitten. Hij trommelde een beetje met zijn vingers op zijn been en wierp een blik op de armband van Augustus. Zo te zien was hij niet de enige in rang vier. 'Hm, ik geloof dat ze jou ook gevaarlijk achten,' zei hij terwijl hij met zijn hoofd een knikje naar haar armband gaf. 'Ben je hier vrijwillig gekomen? Of is het iets waar je het liever niet over wilt hebben?' vroeg hij haar. Hij was oprecht geïnteresseerd en vroeg zich af hoe zo'n jonge vrouw al zo gevaarlijk kon zijn. Aan de andere kant - hij gokte dat ze van dezelfde leeftijd waren en hij was ook niet voor niets in rang vier gezet. Met meerdere doden op je naam was het meer dan redelijk om een zodanig label te krijgen.

Account verwijderd

schreef:
Ze nam zijn hand aan. ¨Een kalmeringsmiddel?¨ Ze keek bedenkelijk naar Elias en herinnerde zich toen de doos Polaroids foto´s onder haar bed. ¨Hopelijk beter dan de kalmeringsmiddelen die ze hier hebben.¨ Hij knikte naar haar armband. 'Hm, ik geloof dat ze jou ook gevaarlijk achten,´ Ze haalde haar schouders op. ¨Ik ben hier op een jonge leeftijd gekomen, ik had geen keus, niet dat ik er wat van begreep.¨ Ze plofte neer naast Elias maar het bed gaf geen krik. ¨Toen ik hier kwam zat ik tussen een drie en een vier in.¨ Augustus keek naar haar vingers, de huid rond haar vingers werd met de dag grauwer door het slechte slaapritme. ¨Tot de zomer van mijn zeventiende levensjaar.¨ De gebeurtenis stond nog even vers op haar netvlies, alsof het gisteren gebeurd was. ¨Ik was jong en naïef, brak de regels voor een persoon en dat koste hem zijn leven.¨ Haar ogen prikte en ze beet op haar tong om niet te huilen. ¨Ik praat er niet vaak over maar die vier verdien ik, hoewel ik soms zelfs denk dat nummer vijf beter geweest was.¨ Ze wreef over haar knokkels, slikte een keer, glimlachte en keek hem toen aan. ¨En jij? Wat is jouw verhaal?¨

Dauntless
Wereldberoemd

Dauntless schreef:
"Het enige waar die begeleiders om geven is dat we onze gaven niet gebruiken." Merkte Asa mistroostig op. Het was op dat moment dat Joanna plots tegen hem botste. Haar gil trok de aandacht, niet alleen die van de begeleiders, maar ook van de leerlingen in de buurt. De blikken van omstaanders, Joanna's vragende ogen, de spotlight die op hem was gericht. Asa kon het allemaal niet aan. Zeker niet nu de stemmen in zijn hoofd hevig discussieerde over wat er zonet was gebeurd.
'Hoorde ze ons? Heeft ze ons gevoeld? Zouden we bij haar kunnen binnendringen? Wie weet wat we met haar kunnen doen? Ze heeft veel meer potentieel dan Asa."
Asa's blik schoot paniekerig in het rond. "Wat ik heb gedaan? Waarom ik hier stond? Ik weet het niet. Ik weet niet wat je bedoeld. Op dat moment deed Asa wat hij meestal deed wanneer hij een probleem had of zich een onaangename situatie voordeed. Hij rende weg. Hij duwde enkele mensen aan de kant. "Kom me niet achterna. Het gaat goed met me." snauwde hij naar de begeleiders. Die leken er duidelijk anders over te denken. Nog geen gang verder hadden ze hem ingehaald en greep één van hen zijn arm vast. "Asa we kunnen je na wat er net gebeurd is niet zomaar..."
"Kan ik nooit één seconde alleen zijn..." Met een bovenmenselijke kracht slingerde hij de begeleider tegen de muur. Asa's ogen waren volledig zwart. Zijn ademhaling was snel, diep, als die van een beest.
"Haal een priester snel en wijwater, heilige boeken, breng de leerlingen in veiligheid." Riep een andere begeleider. "Komaan Asa we weten dat je daar binnen zit. Je wilt niemand pijn doen. Verzet jezelf ertegen."
"Denk je echt dat Asa jullie kan horen, schattig. Weet je wat nog schattig zou zijn. Ik die langzaam al jou botten breek." Het was zeker niet de eerste keer dat zich zo'n voorval had voorgedaan op Golden Oak. De begeleiders waren uitgerust met wapens. In een mum van tijd regende het verdovingspijlen, te veel om ze allemaal te ontwijken. Zijn lichaam mocht dan wel sterker zijn, gevaarlijk, maar een deel was nog altijd menselijk. Niet veel later lag Asa bewusteloos op de grond. Hij werd naar zijn kamer gedragen en vastgeketend aan zijn bed voor het geval de demon nog steeds aanwezig zou zijn bij het ontwaken.

Literacity
Popster

Literacity schreef:
Terwijl Asa geschrokken wegrende, bleef Lynn bij Joanna zitten tot ze weer zichzelf was. Ze vond dat ze Joanna niet in deze toestand alleen kon laten. Joanna bleek weer bij te komen van de klap. 'Jo, ben je oké?' vroeg ze bezorgd. 'Misschien is het beter om even in je kamer bij te komen. Ik ga kijken of ik Asa ergens kan vinden al vrees ik voor het ergste..'
Dat gezegd hebbende liep Lynn de richting in naar waar Asa gerend was. Onderweg vroeg ze een aantal mensen of ze iets gezien hadden en één iemand zei dat er zelfs begeleiders achter Asa aan waren gegaan. Toen wist Lynn al dat het foute boel was en besloot rechtsomkeert te maken naar Asa's kamer.
Ze klopte eerst zacht op de deur om er zeker van te zijn dat er verder niemand was, dan alleen Asa zelf. Toen ze niets hoorde, deed ze voorzichtig de deur open. Gewoon voor de zekerheid. Ze stapte binnen en zag Asa vastgeketend aan zijn bed liggen. Lynn twijfelde wel. Moest ze wachten tot hij weer wakker werd? Of was het beter om te gaan in het geval dat de demon nog aanwezig was? Daarop besloot ze het risico maar te nemen en wachtte. 'Oh, Asa..' zuchtte ze.

Anoniem
Popster

Juno schreef:
Hoewel Joanna rustig oogde, was het van binnen oorlog. 'Het is allemaal Asa's schuld,' was het standpunt van partij 1. Partij 2 ging hier heftig tegenin met 'Joanna, wat heb je gedaan?' Beide partijen hadden zich in Joanna's lichaam genesteld, en er was tot dusver nog geen winnende partij. Joanna voelde even aan haar wang, terwijl ze, zonder op de omgeving te letten, naar haar kamer liep. Hij was inmiddels niet meer nat, maar gloeide nog wel, door de vele tranen die er over waren gelopen. Toen Joanna de deur van haar kamer wilde openen, voelde ze een hand op haar schouder. "Wat is er gebeurd?" vroeg John, de man waar de hand bij hoorde. Snel wierp Joanna de hand van haar schouder en snauwde: "Niks." Niemand mocht haar aanraken, dus ook John niet. Het was niet dat John in het bezit was van ondraaglijke pijn, of sterke emotie, maar het liefst bleef Joanna bij haar eigen gevoelens, hoe rot deze soms ook waren. Nadat ze haar kamer had betreden en de deur had dichtgetrokken, plofte ze op haar bed. De soldaten in haar hoofd waren nog steeds levende, maar één partij had wel het voortouw genomen. Ze pakte een kussen, om die vervolgens heel hard tegen de muur tesmijten. Wat moest ze doen? Het schuldgevoel tegenover Asa nam steeds meer toe en het begon haar toch echt te kwellen. En toen, werd het stil. Het was de hele tijd al stil om haar heen, maar voor het eerst voelde dat ook zo. Alsof ze uren een concert had bijgewoond, en op het moment dat de stroom uitviel, iedereen dood neerviel. De stilte was ijzig, maar ook warm en aangenaam op hetzelfde moment. Tot het schuldgevoel weer opdook, heftiger dan ooit tevoren.

Seaweedbrain
Internationale ster

Seaweedbrain schreef:
Na het korte ontbijt was Louise weer teruggegaan naar haar kamer. Asa was weggegaan met Clarissa en Augustus was ook weggegaan. Ze had nog bij Asa nageroepen dat ze om vier uur die middag het wilde gaan proberen, maar ze wist niet of hij het had gehoord. Louise had nog een paar minuten gezeten met haar koffie, maar verder ging er niemand naast haar zitten. Niet heel verbazend, niveau vijf. Ze kon zo het hele complex uitmoorden in tien minuten als ze daar zin in had. Niet veel mensen wilden dus bij haar zitten, ook al probeerde ze eigenlijk veel vrienden te maken. Haar sociale kring was al heel klein en de mensen op Golden Oak waren de enigen die haar enigszins snapten. Maar toen ze naar haar kamer slenterde, zag ze in een ooghoek een aantal begeleiders die Asa droegen. Shit, was hij in de problemen gekomen? Shit, shit, shit, ze wilde niet dat hij in de problemen zou komen. Louise volgde de begeleiders op een afstand en wachtte totdat ze weg waren gegaan. Ze had geen zin om ze tegen te komen. Er kwam wel een ander meisje binnen, Lynn was dat, van wat Louise kon zien. Nou, valt wel mee. Maar ze wist nog niet of ze eigenlijk binnen moest komen marcheren om te vragen wat er was gebeurd. Ze waren vrienden en Asa zat waarschijnlijk diep in de shit, dus uiteindelijk besloot Louise toch de kamer in te lopen. Oh, shit, Asa was vastgeketend aan bed. "Wat was er gebeurd?" vroeg ze geschrokken. Aan Asa of Lynn, lag eraan wie als eerst de vraag kon beantwoorden.

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld