Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

21 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

ORPG ~ After dawn the gods will rise

Dauntless
Wereldberoemd

Dauntless schreef:
Dit zou waarschijnlijk de enige keer zijn dat Lavidia haar vrijwillig zou toelaten haar pijn te doen, dus moest ze die met beide handen grijpen. Shida had immers nog altijd het een en ander te verwerken, zelfs na al die jaren tijd. Wat een geluk dat haar nagels scherp waren. Ze drukte ze in Lavidia's arm totdat er enkele druppeltjes bloed tevoorschijn kwamen. Het had zeker effect. Verward staken de wezens hun snuit in de lucht. Het was Shida eerder al opgevallen dat ze iets van mollen weg hadden. Hun zicht werkte minder goed. Waarschijnlijk doordat ze waren opgegroeid in duisternis. Daarom ook dat haar verleidingskunsten niet zoveel hadden uitgehaald. Ze schraapte haar keel. "Hey help, wie van jullie mislukkelingen heeft me hierin gestoken." Al zei ze het zelf haar imitatie was best aanvaardbaar. Zeker de neerbuigende toon leek ze perfect onder de knie te hebben. "Haal me hier onmiddellijk uit. Jullie zijn nergens goed voor. Denk maar niet dat jullie hier ongestraft vanaf komen." Een van hen kwam in beweging. Legde zijn poot op de celdeur. Shida wenkte Lavidia. Als dit tot een gevecht zou komen, hadden ze noch krachten, noch wapens.

Literacity
Popster

Literacity schreef:
De krassen door Shida's nagels op haar arm brandden even, maar Lavidia kon het nog niet helen vanwege de wezens. Intussen probeerde Shida ze wezens te lokken met haar imitatie van Bonace. Hoewel ze haar krachten niet had, kwam dit aardig in de buurt. Lavidia luisterde aandachtig en hield tegelijkertijd de wezens in de gaten. Deze leken verward te zijn, maar het leek wel hun aandacht te trekken.
'Het is bijna eng hoe je stem op de zijne lijkt,' zei Lavidia op fluistertoon.
'Haal me hier onmiddelijk uit. Jullie zijn nergens goed voor. Denk maar niet dat jullie hier ongestraft van af komen' droeg Shida hen op. Eén van de wezens leek zo overtuigd te zijn dat het Bonacewas in de cel, dat deze dichterbij kwam en zijn poot op de celdeur had gelegd.
Lavidia kwam de kant op van Shida, nadat zij haar hintte te komen. 'Shida, ga door. Anders raken we hem kwijt.' Lavidia hield intussen haar arm in de lucht om de aandacht van het wezen erbij te laten houden.
Het plan had echter ook effect op het tweede wezen, die naast de andere was gaan staan. Deze drukte met zijn voorpoten tegen de tralies aan, waardoor deze een krakend geluid maakten. Blijven doorduwen. Blijf doorgaan voordat Bonace terugkomt waren Lavidia's gedachten. Het moest niet lang meer duren of Bonace zou weer vlak voor hun neus staan.

Dauntless
Wereldberoemd

Dauntless schreef:
Het bloed sijpelde nu niet slechts over Lavidia's arm, maar ook over haar hand. Hoe sterker de geur, de te meer de wezens tegen de tralies aan begonnen te drukken. Ze trokken, probeerde met hun nagels de spijlen door de zagen. Het metaal kreunde onder hun gewicht. Hoe dichter ze kwamen bij het breken van de barrière hoe meer Shida begon te twijfelen. Wat als de tralies op hen zou vallen, wat daarna als ze eenmaal vrij waren. Bonace zou dit lawaai sowieso horen, of was hij momenteel op haar geliefde eiland. Zo ja, wat voor vreselijks zou hij daar wel niet aanrichten. Meer gekraak, met een oorverdovend lawaai brak het materiaal waaruit hun cel was vervaardigd. Opwaaiend stof maakte het moeilijk om te zien. In de chaos liet ze Lavidia's arm voor. Op dit moment was het ieder voor zich.

Literacity
Popster

Literacity schreef:
De tralies braken, met een oorverdovend lawaai, in stukken en het stof dat opwaaide maakte één grote mistboel, waardoor het zicht maar minimaal was. Lavidia vroeg zich af wat slim was om te doen. Haar arm helen met het risico dat de wezens hen te pakken zouden krijgen? Of op de vlucht slaan, maar dan zouden de wezens haar misschien volgen?
Het plan dat ze uitgevoerd hadden, nam gevolgen met zich mee. Elke optie leek een uitkomst te hebben met de beesten. Als Lavidia haar scepter bij zich had gehad, dan kon ze de mensen in die beesten meteen uit hun lijden verlossen. Zonder scepter was dat lastiger.
In de dichte mist was Shida niet te zien. Ze wist dus niet of Shida nog bij haar stond of dat ze al haar eigen plan getrokken had. Maar waar maakte ze zich druk om? Lavidia wilde niets meer met haar te maken hebben.
Uiteindelijk besloot Lavidia om haar eigen pijn te minderen en haar arm te helen. Als zij niks kon zien in de mist, dan die beesten ook niet. Zo is het beter. Nu nog ontsnappen dacht ze opgelucht.
Lavidia nam aanstalten om weg te gaan, als plots de mist wegtrok en er een stem achter haar klonk. 'En waar dachten jullie naartoe te gaan?'

Dauntless
Wereldberoemd

Dauntless schreef:
Iemand of iets nam haar hand vast. Het was niet Lavidia, haar aanraking voelde anders. Deze hand was sterker, dwingender. Wat volgde was een vuist in haar maag. Shida klapte dubbel. Ze hapte naar adem. "Nog geen uur laat ik jullie alleen met hen en het lukt hen te ontsnappen." Bonace woorden leken wel mokerslagen voor hun bewakers. Ze krompen in elkaar, probeerden zich zo klein mogelijk te maken. Als ze momenteel niet zo'n pijn leed had ze waarschijnlijk een gevatte opmerking gemaakt. "Dus wat ga je nu met ons doen? Ik neem aan dat dit je enige speciale cel was." Bonace tanden waren op elkaar geklemd. Zijn plan dreigde nu reeds te mislukken. Nog geen dag was voorbij gegaan. "Misschien kunnen we erover praten, tot een akkoord komen."
"Zwijg jij hoer." Zijn grip op haar arm verstevigde. Hoe durfde hij haar zo te noemen. Het was dat ze momenteel haar krachten nog altijd niet kon gebruiken of hij zou nu dood op de vloer liggen.

Literacity
Popster

Literacity schreef:
Vanuit de mist kwam Bonace tevoorschijn en hij nam Shida flink te grazen, al ging zij er op haar manier mee om. Hoewel Lavidia het in eerste instantie niet erg zou vinden dat Shida zou lijden, kon ze het nu niet hebben. Puur omdat Bonace diegene was die het deed. 'Bonace, stop! Of ánders..' riep Lavidia hem kwaad toe. Bonace lachtte Lavidia uit en onderbrak haar. 'Of anders wat? Wat wil je gaan doen zonder je krachten? Stoere praatjes hoor.' Daar had hij een punt. Zonder haar krachten was ze niets.
Tegelijkertijd waren de beesten in een hoekje gekropen uit angst voor Bonace. Lavidia kon dat niet aanzien. Toch zaten daarbinnen twee mensen vast in vreselijke gedaantes. Van iedereen hadden zij op dit moment waarschijnlijk het meeste te lijden. Gevangen zijn in een lichaam die je zelf niet eens kon beheersen. Wacht maar, ik krijg jullie wel vrij..
Plots begon er iets te branden op Lavidia's arm. De krassen van Shida hadden zich niet geheeld, zoals Lavidia had gedacht. Het was waarschijnlijk door de mist dat ze dacht dat haar arm geheeld was. Lavidia zakte op haar knieën en scheurde een stuk van haar jurk af. Daarna bond ze deze op de wonden, zodat het bloeden kon stoppen.
Aan de andere kant stond nog altijd Bonace die Shida nog steeds in zijn greep hield. 'Denk je nu echt dat je hiermee kan bereiken wat je wilt? Door ons op te sluiten? Door Shida klappen te geven?' Ze probeerde op deze manier tot Bonace door te dringen. 'Zo ga je je doel nooit bereiken.'
'Kijk even waar je staat, zusje. Je staat machteloos.'
'Ik zou maar niet te vroeg juichen, Bonace. Je weet als geen ander dat ik met gemak hier een uitweg kan vinden in deze onderwereld van jou.' Lavidia was aan het bluffen, maar ze wekte wel Bonace zijn aandacht, waarop hij Shida los liet en tegen de muur gooide. Met grote passen liep hij naar Lavidia tot hij uiteindelijk recht voor haar neus vond. 'Probeer nu nog maar eens te ontsnappen, wicht,' zei Bonace terwijl hij de beesten naar zich toe wenkte. Lavidia kon nu geen kant op.

Dauntless
Wereldberoemd

Dauntless schreef:
Shida smakte tegen de muur aan en zakte naar de grond. Haar zich was wazig door de pijn. Bonace had niet langer oog voor haar. Ze was uitgeschakeld, nu ging hij over op de andere last, zijn eigen zusje. Vlakbij lag een deel van de tralies. Shida herinnerde zich de pijn die deze bij aanraken hadden veroorzaakt. Als dit haar en Lavidia kwelde, was er een grote kans dat het ook op Bonace zelf zou werken. Ze scheurde een lange reep stof van de onderkant van haar jurk af en wikkelde hem rond haar hand, goed oplettend dat er geen streepje huid ontbloot was. Voorzichtig nam ze de metalen spijl vast. Ze wist nog altijd niet wat voor materiaal Bonace had gebruikt om het zo krachtig te maken. De god leek helemaal op te gaan in zijn machtsvertoon. Hij hoorde niet hoe ze stilletjes dichterbij sloop. Ze sloeg hem in zijn hals. Hij viel bewusteloos neer, naschokkend van de pijn. Zijn handlangers draaiden zich grommend naar haar om. Ze moest rusten, was uitgeput en gewond. Die twee kon ze nooit aan.

Literacity
Popster

Literacity schreef:
Lavidia stond nog altijd met haar rug tegen de muur aan. Bonace stond voor haar en van de zijkanten kwamen langzaam de wezens aangelopen. 'Nou? Komt er nog wat van?' zei Bonace op dreigende toon. Lavidia's hart klopte in haar keel. Ze had de situatie zwaar onderschat en wist zich geen raad.
Ze had niet in de gaten dat Shida ondertussen met een plan bezig was om Bonace neer te krijgen. Voordat Lavidia het wist, lag Bonace bewusteloos op de grond met naast hem een deel van de tralies. Het duurde niet lang of Lavidia had door dat Shida hem met de tralies geslagen had. Dit was de wezens niet onopgemerkt gebleven, want zij hadden zich omgedraaid en liepen naar Shida toe. Lavidia zag echter dat Shida er niet goed uit zag. Ze leek er uitgeput bij te zitten en die klap tegen de muur had ook zijn gevolgen gehad.
Snel rende Lavidia, voorbij de wezens, naar Shida toe en legde een arm van Shida om Lavidia's nek heen. Normaal gesproken zou ze dit niet doen, maar Lavidia had geen andere keus. 'Je vind het leuk of niet, maar je zou toch écht even moeten meewerken om hieruit te komen. Graag of niet.' Nu Bonace er bewusteloos bij lag, hadden ze de tijd om te kunnen ontsnappen voordat hij weer bij zou komen.

Dauntless
Wereldberoemd

Dauntless schreef:
"Wat doen we met hen twee." Ze doelde op de twee wezens. Beiden waren verward, wisten niet of ze voor hun meester moesten zorgden of de twee godinnen hoorden aan te vallen. Ze konden hen echter meteen inhalen als ze dat zouden willen. Langzaam strompelde ze verder. Shida probeerde te lopen, maar haar voeten protesteerden. Het leek wel alsof ze aan de vloer vastzaten. De tralies had ze uit haar handen laten vallen. Het risico was te groot dat ze zich er zelf aan zou bezeren en dan was ze terug bij af. Voor hen lag een doolhof aan duistere onbekende gangen. Een kooi zou niet het enige zijn wat Bonace had gemaakt om hen tegen te houden. Deze hele wereld was een gevangenis. Wie weet wat zich in de schaduwen schuilhield. "We moeten onze wapens terugkrijgen. Mvua! Ik heb Mvua nodig. Hij moet een boodschap brengen." Mvua was haar slechtvalk. Had Bonace ook hem te pakken gekregen of was hij nog op Etral. Zou hij waken over haar mensen? Ze wilde voortmaken, zo snel mogelijk hier weg, maar waar ze op dit moment nood aan had was rust.

Literacity
Popster

Literacity schreef:
'Die wezens zijn een zorg voor later. Eerst onszelf maar eens van Bonace vandaan zien te krijgen.' Lavidia had aan Shida een zware last om te dragen, zowel letterlijk als figuurlijk. Shida kon amper lopen en dat kostte veel kracht om vooruit te kunnen en daarbij was Lavidia ook niet helemaal fit meer.
Bonace had duidelijk over zijn plan nagedacht. Niet alleen de cel was een middel om beide godinnen vast te houden, maar ook het hele gangenstelsel in zijn versie van de onderwereld was een manier om ze allebei dwars te zitten. Hoewel de onderwereld bekend terrein was voor Lavidia, wist ze hier geen uitweg in te vinden.
'Mvua? Hoe ben je van plan die te gaan bereiken zonder krachten?' vroeg Lavidia en tegelijkertijd dacht ze na. Op Asocona had ze een afstammeling van Kerberos, wie ze Rouia noemde. In tegenstelling tot Kerberos had Rouia twee koppen en twee staarten. Haar gehoor was subliem, maar om Lavidia zo diep onder de grond te kunnen horen zou een uitdaging zijn.
Lavidia merkte dat ze geen stap verder kon zetten, omdat ze uitgeput raakte door het meeslepen van Shida, maar probeerde toch door te zetten. 'Niet opgeven, Lav. Je kan dit,' probeerde ze zichelf moed in te praten. Op gevoel nam ze één van de gangen en droeg ze Shida daarin mee.

Dauntless
Wereldberoemd

Dauntless schreef:
"We moeten een schuilplaats vinden, voedsel en drinken dat niet is vergiftigd." Shida probeerde zelf recht te staan. Ze hield er niet van afhankelijk te zijn van anderen. Dan voelde ze zich altijd zo zwak. Echter haar benen weigerden haar te dragen. Haar hele lichaam trilde van uitputting. Ze knikte naar een spleet in de rotsige muur aan haar linkerzijde. "Volgens mij passen we er net in." Ze perste zichzelf tussen de rotsen. De extra schrammen die dat opleverde konden haar niet schelen. De doorgang was uitermate nauw, maar kwam uit op een bredere spelonk. Het was onzeker of ze hier veilig zouden zitten. Op zijn minst waren ze aan het zicht ontrokken. Shida zakte door haar knieën. Er waren enkele plassen met water. Gretig schepte ze haar handen vol en spetterde het frisse water in haar gezicht. "Beiden rusten is te gevaarlijk. We zullen om te beurt de wacht moeten houden."

Literacity
Popster

Literacity schreef:
Lavidia had op goed gevoel een gang uitgekozen die hen leidde naar wat water. Het was niet veel, maar toch genoeg voor hen beiden om aan te kunnen sterken. Echter was het een smalle spleet die voor de nodige schrammen zorgde.
Net als Shida, gooide Lavidia wat water in haar gezicht. Ook liet ze wat op haar armen vallen om ze schoon te maken vanwege alle schrammen. Ze haalde het stukje jurk van haar arm af en verzorgde daarna ook de krassen van Shida's nagels op haar arm.
'Rust jij maar eerst uit dan. Ik kijk hoe het met de beesten is,' stelde Lavidia voor. Rustig schoof ze terug door de spleet en liep een stukje verder terug om te kijken of ze de beesten zag, met het risico om Bonace tegen het lijf te lopen.
Slechts op een paar meter afstand van de spleet stonden de wezens plots voor haar neus. Ze wist dat ze rustig moest blijven om ook de beesten kalm te houden. Lavidia liep stapvoets naar ze toe en stak een hand uit. 'Goed zo, rustig aan,' fluisterde ze zacht. Lavidia zakte door haar knieën en keek één van de beesten recht in zijn ogen aan. Wat ze zag was wanhoop en angst en dat raakte Lavidia. 'Wat heeft hij jullie aangedaan?'

Dauntless
Wereldberoemd

Dauntless schreef:
Shida had het zich zo comfortabel mogelijk gemaakt tegen de rotsen. "Je gaat de wezens opzoeken, ben je gek?" Alleen, verzwakt, die wezens zouden haar in een handomdraai kunnen afmaken. "Lavidia kom terug. Je loopt je eigen dood te gemoed." Haar stem klonk dwingend, maar tegelijk zwak. Ze was zo uitgeput, had niet de kracht om achter de andere godin aan te gaan. Ze zakte neer tegen de rotsen, slaap overviel haar.
"Godin wat gebeurd er? Waar bent u?" Ze hoorde een bekende stem, de stem van Amani, een van de hogepriesteressen. Ze hoorde haar angst, maar zag niets, alles was volledig zwart.
"Alsjeblieft antwoordt. Er was hier een vreemde man, vreemde wezens. Ze verspreidden zich over het land, waren op zoek naar de hogepriesters en priesteressen. Vaders en moeders zijn voor de ogen van hun kinderen vermoord. We hebben u nodig." Shida wilde haar iets zeggen, geruststellen, moed inspreken. Echter de woorden weigerden haar mond te verlaten. Haar krachten vloeiden stilaan terug, maar slechts in kleine mate. Ze hoopte dat Amani haar aanwezigheid voelde, dat dat voor nu genoeg was, dat ze binnenkort contact met haar kon opnemen, liefst zo snel mogelijk.

Literacity
Popster

Literacity schreef:
Lavidia was dichtbij de beesten. Héél dichtbij zelfs. Ze hoefde zich maar voorover te buigen en ze kon ze aanraken. Nog altijd keek ze diep in de ogen van één van hen en ze kon de pijn bijna voelen.
Lavidia kon het niet bevatten dat Bonace zo kil geworden was na de moord op hun ouders. Een aantal jaar daarvoor al begon hij zich vreemd te gedragen, maar niemand wist wat daar de exacte reden voor was. Hun ouders begonnen Bonace te wantrouwen en uiteindelijk hadden ze in Lavidia meer vertrouwen dan in Bonace om het leiderschap van Asocona over te nemen. Nu met Bonace in de buurt hoopte ze daar snel een antwoord op te krijgen.
Plots werd één van de beesten onrustiger. Lavidia kwam omhoog en deed een stap naar achteren. 'Ho, stil. Rustig aan,' probeerde ze hem te kalmeren. Het had echter weinig effect of het wezen haalde met zijn klauw naar haar uit en dit gaf een flinke wond op haar arm door de nagels van het wezen. Zonder ernaar om te kijken, snelde ze terug naar Shida. Eenmaal terug door de smalle gang te zijn, ging ze op de grond neer van de pijn.

Dauntless
Wereldberoemd

Dauntless schreef:
Een plof deed haar uit haar korte slaap ontwaken. Ze wist niet eens of het geluid afkomstig was uit haar droom of uit de realiteit. Pas bij het zien van Lavidia en het bloed dat langs haar arm sijpelde, wist ze wat er was gebeurd. "Ik had nog zo gezegd niet naar die beesten te gaan, maar of je ooit naar mij luistert, nee." De rust had haar goed gedaan, al was ze nog lang niet hersteld. Ze strompelde naar Lavidia nam haar arm in de hand en inspecteerde de wonde. "Het ziet er niet naar uit dat hun klauwen gif bevatten, dat is dan ook meteen het enige goede wat ik over die wond kan zeggen." Ze had al zoveel repen stof van jaar jurk gescheurd, nog meer en ze zou naakt rondlopen. Er waren geen kruiden die ze kon gebruiken, enkel was water om de wond te reinigen. "Lavidia daarnet kon ik mijn krachten deels terug gebruiken, misschien als je hard je best doet lukt het om de wond te genezen, of op zijn minst het bloeden te stoppen." Ze hoorde gekrijs aan de ingang van de grot. "Het lijkt erop dat je vrienden ons hebben gevonden. Ik denk niet dat ze hier binnen raken, maar als zij ons vinden, dan zal dat Bonace ook lukken."

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld