Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

13 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

ORPG The Devil's Gang 18+

Literacity
Popster

Literacity schreef:
Het was een teleurstelling dat het goud zou verdwijnen zodra zijn vleugels van hem afgenomen zouden worden. Het deerde Kathryn echter niet en hield haar ook niet tegen. 'Het zou een zonde zijn om zoiets moois te moeten missen,' zei Kathryn geniepig. Het was haar opgevallen dat de jongen zelfverzekerd over kwam en eigenlijk wilde ze dat wel eens testen.
Ze nam de afstandsbediening in ontvangst en gaf meteen een eerste schok, nog wel op de laagste stand. 'Hmm, je houd nog steeds je mond?' Ze draaide het apparaat naar de tweede stand, wat heftiger was dan de eerste stand en gaf opnieuw een schok. Deze werkte meer verlammend. 'Niet zo slim van je.'
Kathryn ging weer op haar knieën en keek de jongen aan. 'Verstandiger is het om te luisteren en te gehoorzamen. Ik sta namelijk niet in voor de gevolgen die er zullen zijn als je dat niet doet.' Opnieuw streelde ze zijn wang en ging over op zijn bovenarm. Kathryn moest het toegeven; deze jongen zou een aanwinst zijn voor haar demonenleger.

Ladybambi
Internationale ster

ladybambi schreef:
Drew keek het meisje aan en en grijnsde even. "Doe het. Vleugels groeien weer terug en twee keer zo mooi" zei Drew schouder ophalen. Engelen deden het nooit omdat het zoveel pijn deed, maar dat merkten ze vaak genoeg aan slachtoffers die hun vleugels kwijt raakten. Een week bleven de vleugels weg en daarna kwamen ze langzaam terug. Eerst heel klein, maar dan steeds groter en groter en nog veel witter dan normale vleugels. Ja Drew wist eerst ook niet dat het mogelijk was, al had hij het inmiddels wel ontdekt.
De eerste schok was meer irritant dan pijnlijk. De vorige keer in het dorp was het pijnlijker geweest. De tweede keer echter was andere koek. Hij wist de kreun te onderdrukken, maar viel wel in haar richting op de grond, waarna hij haar voelde strelen. Drew verafschuwde het gevoel, maar wist dat hij er niets aan kon doen. Hij zag hoe weer een veertje door de duisternis afviel en grijs werd. Hij wist dat het nog wel even door zou gaan. Hij zou zijn veren niet verliezen, maar zolang hij nog niet aan de duisternis gewend was, wel. Volgens legendes zou het ongeveer een week moeten duren tot zijn vleugels het gewend waren. Hij hoopte tegen die tijd een uitweg gevonden te hebben.
"Ik ben niet zo'n gehoorzaam typ. Zeker niet bij diegene die het niet verdienen. Jij wel?" Vroeg Drew droogjes en keek haar aan

Literacity
Popster

Literacity schreef:
'Fout antwoord,' gniffelde Kathryn waarna ze opnieuw een schok gaf en alweer een standje hoger. Ze zag dat de engel moeite deed om de pijn te onderdrukken, maar erg onder de indruk was hij niet.
Voor de zekerheid had ze een demon met één van de kinderen buiten bij de deur laten staan en deze zou op haar teken weer naar binnen komen, wat nu dus het geval was.
Kathryn nam plaats op haar troon en liet de demon het kind bij haar op schoot zetten. Het kind keek Kathryn aan met grote, angstige ogen vol met wanhoop. 'Je mist je ouders zeker heel erg, of niet soms?' zei ze tegen het kind. 'Maar dat komt wel goed. Mijn demon zal goed voor je zorgen.' Ze richtte haar blik weer op de jongen. Kathryn wist dat een kind krenken één van de ergste dingen was die iemand zich maar kon bedenken. Een kinderhart was puur en eerlijk. Elk invloed van buitenaf kon hen maken of breken. En in dit geval kon het ze breken. 'Weet je zeker dat je ongehoorzaam blijft?'

Ladybambi
Internationale ster

ladybambi schreef:
Weer onderdrukte Drew een kreun toen hij een schok door zich heen voelde gaan. Hij vond het nu wel vervelend worden. Had die meid niets beters? Interessanter? Als onsterfelijken konden demonen en engelen niet sterven aan een schok dus was het niet heel erg indrukwekkend. Die gedachten had hij echter beter niet kunnen hebben, aangezien de leidster niet veel later een demon en een klein jongetje naar binnen liet komen. Het jongetje was volgens Drew de jongste van de groep. Een jaar of 7. Drew keek dan ook kwaad toen hij op de leidster haar schoot werd gezet en Drew overeind, in knielhouding werd gezet door de demon. Drew wist dat hij weinig kon doen eigenlijk. Zelfs al zou hij gehoorzamen, dan nog zou dat voor het kind weinig verschil maken. Toch besloot hij het op een ander pad te spelen. Voor het kind maakte het niet heel veel uit.
"Als hij terug zou gaan naar zijn echte ouders, zou ik erover na kunnen denken" zei Drew enkel en keek het kind vervolgens aan. In een engelen taal die de demonen niet konden verstaan zei Drew het volgende: "Hou vol en wat er ook gebeurt, blijf een engel. We vinden wel een uitweg, maar blijf een engel en maak je ouders trots". Door zijn woorden begon het jongetje minder bang te worden en keek hem met een zwakke glimlach aan, waarna hij knikte.
Rustig ging Drew wat makkelijker op de grond zitten en keek het meisje voor hem aan. Ja kinderen waren makkelijk te bij invloeden, maar het goede was in een engel altijd veel te sterk. Een engelen of demonenkind was minder makkelijk te bij invloeden dan een mensenkind, die zowel goede als slechte eigenschappen had. Dat leek het meisje blijkbaar te vergeten.

Literacity
Popster

Literacity schreef:
Kathryns geduld met de engel begon op te raken en dat resulteerde in weinig goede zin, voor zo ver een duivelin goede zin kon hebben. 'Dit spel duurt me nu te lang,' zei Kathryn tegen de engel. 'Je hebt kansen genoeg gehad om antwoord te geven op die simpele vraag.' Ze gaf het kind weer terug aan de demon en stond op uit haar troon. Zonder woorden wist de demon wat er ging gebeuren. Slechts één teken van Kathryn en het was gedaan met het kind. De demon kon hem vullen met zoveel duisternis, dat zelfs het licht van de engelen hem niet zouden kunnen redden en uiteindelijk kwam het te overlijden. Dit was dan de minst pijnlijke manier. Ze kon ook voor de directe manier gaan en het hart van het kind laten doorboren met een simpele dolk. In dit geval viel haar keuze op de tweede manier. Kathryn keek de demon aan en knikte. De demon wist dat dat het signaal was en doorboorde het hart van het kind.
'Toch zonde. Het had een goede demon kunnen worden,' lachte Kathryn en keek de engel aan.

Ladybambi
Internationale ster

ladybambi schreef:
Drew keek het meisje aan toen ze dat zei. "Je hoeft mijn naam niet te weten. Dat is niet relevante informatie" zei Drew tegen haar en haalde zijn schouders op toen het kind weer aan de demon werd gegeven. Drew hield de demon in de gaten toen hij achter het kind de dolk zag. Het jongetje zelf leek het niet door te hebben en Drew had moeite om zich in te houden. Hier had hij de kracht niet om er iets aan te doen, dus was het beter dat hij zijn lot niet wist. Daarbij zou het jongetje beter af zijn als hij gedood was. Engelen en demonen waren pas onsterfelijk zodra ze hun eerste vleugelveren kregen. Met moeite keek Drew toe hoe het kind vermoord was, maar haalde toen diep adem.
"Het is beter dat hij overleden is. Hij is nu op een betere plek. Het ultieme paradijs voor de engelen, waar enkel overledenen en volwassen engelen kunnen komen. Beter dan demon worden" zei Drew toen rustig. Hij wist dat hij zijn ouders weer zou vinden. Ja, hij kon niet meer in het engelendorp wonen en zou ook niet meer een volwassen engel worden. Hij zou niet meer ouder worden, maar zijn ouders wel weer vinden en dat was het belangrijkste. Hij was nu weer vrij. Drew was niet bang voor het meisje en dat zou hij ook niet willen. Hij ging liever zelf dood. Al verbaasde het hem dat ze niet gewoon een kind vroeg hoe hij heette. Iedereen wist zijn naam en engelen konden niet liegen. Volwassen engelen wisten dat het dan beter was hun mond te houden, maar dat begrepen de kinderen ook niet.

Literacity
Popster

Literacity schreef:
Hoe langer het duurde, hoe gefrustreerder Kathryn werd. Ze moest hem raken op zijn zwakke plek, maar dan moest ze die eerst nog zien te vinden.
'Oh, alsjeblieft zeg,' zuchtte Kathryn. Ze liep naar de engel toe en trok een aantal veren uit zijn vleugels, wat voor het eerst de engel echt leek te raken. 'Hmm, voor mijn verzameling,' grinnikte ze, terwijl Kathryn zijn veren voor zijn gezicht hield.
'Goed, de demon zal je naar de kerkers leiden. Dát wordt jouw slaapplek. Verder zien we wel wat we doen met dat koppie van je,' zei Kathryn en gebaarde de demon dat hij de jongen mee kon nemen. Kathryn riep daarna een aantal demonen bijeen om zich voor te bereiden op een nieuwe aanval op het engelendorp.

Ladybambi
Internationale ster

ladybambi schreef:
Drew keek het meisje aan en merkte dat ze gefrustreerd raakte. Iets wat eigenlijk Drew zijn doel was. Hij wilde wel eens zien hoe ver hij werkelijk kon gaan met deze demon. Waar haar echte grens lag, want die had hij nog lang niet bereikt. Als hij dat wist, kon hij een plan bedenken voor de andere kinderen, om hier weg te komen en dat was zijn echte doel. Hier weg komen met de kinderen.
Het meisje liep naar hem toe en trok een paar veren uit zijn vleugels. Hard beet Drew op zijn tong aangezien het best pijnlijk was. Ze kwam ook best dichtbij een plekje waar alle engelen opgewonden werden als je ze daar aanraakte. Toch liet hij verder niet merken. "Logisch, aangezien je zelf geen zachte veren hebt" zei Drew droog en liet zich meenemen door de demonen naar de kerkers. Hij had niet de kracht om tegen te stribbelen.
De weg naar de kerkers was een lange gang, met een nog langere trap tot hij uiteindelijk aan kwam bij de kerkers. Een koude, donkere en vooral vochtige plek met kleine 'kamertjes' waar tralies omheen zaten. Een houten bed in elk kamertje, een stel boeien aan de muren, zowel bij het bed als verderop. Drew werd voor een kamertje gezet en een deur werd geopend, terwijl een andere demon zijn polsen losmaakte en hem vervolgens zijn kerker in hielp. Een lang touw werd aan zijn halsband vastgemaakt, zodat hij niet zomaar kon ontsnappen, terwijl Drew zijn vleugels weer inklapte en de deur weer dicht werd gemaakt. Drew zuchtte zacht en ging op het bed zitten. Nu de ketenen waren verwijderd had hij weer een beetje meer krachten, dankzij de ring. Niet genoeg om weg te komen, maar hij gebruikte zijn krachten voor een visioen, waar hij het dorp in zag. Hij zag hoe de bewakers de andere engelen uit het dorp leiden, naar een veiligere plek.

Literacity
Popster

Literacity schreef:
'Luister, deze keer sparen we niemand. Krenk iedereen die je tegenkomt, brand alle huizen plat. We laten ze weten dat het menens is nu,' zei Kathryn stellig. De demonen verzamelde al het materiaal dat ze konden gebruiken om de engelen pijn te doen en het dorp te vernietigen.
De groep ging opnieuw door het portaal naar het engelendorp om een nieuwe aanval in te zetten. Net als de andere keren, schoten ze van een afstand de vuurpijlen af. Maar waar er eerst geschreeuw klonk, bleef het deze keer akelig stil. Té stil voor Kathryns gevoel. Hierop besloot ze om te gaan kijken in het dorp en tot haar verbazing was het een verlaten plek geworden. Er was geen enkele engel meer te bekennen. Niet eens een veertje te zien en dit maakte haar kwaad. Toch gaf ze de opdracht om het dorp compleet weg te vagen of de engelen nu terug kwamen of niet.
Kathryn wist dat de engelen ergens een plek hadden gezocht om zich te verschuilen voor haar en haar demonenleger. Hierop besloot ze om Kerberos bij zich te roepen, een driekoppige hond. Kerberos had sterke zintuigen en kon veel zien en ruiken. 'Kerberos, zoek naar de engelen uit dit dorp en neem een groep demonen met je mee.' Ze keek naar de groep demonen. 'Leef je uit op hen zodra jullie ze vinden. Pak de zwaksten, laat ze lijden en onthoud: géén genade.' Kathryn gaf het signaal dat de groep kon vertrekken met Kerberos aan kop en zelf ging ze met de overige demonen van de groep weer terug naar de onderwereld, waar ze zou wachten op een signaal van Kerberos of één van de demonen die bij hem waren.

Ladybambi
Internationale ster

ladybambi schreef:
Wip app als ik klaar ben

Drew zag via zijn visioen wat er gebeurde en slikte zacht. Misschien kon hij de engelen waarschuwen. Ja Kerberos was een goede speurhond, maar erg makkelijk te omzeilen door nepsporen. Zeker door engelen. Drew besloot het dan ook te proberen.
-jongste jongetje overleden, Kerberos komt jullie kant op- dacht Drew richting een van de engelen en kreeg bijna direct een antwoord terug. 1 van de engelen nam de leiding, waardoor Drew zijn verzwakte krachten niet meer hoefde te gebruiken.
-ik maak het goed, maak je geen zorgen. Zorg ervoor dat iedereen veilig weg komt.- stuurde hij nog terug, maar zag via het visioen dat iedereen verder trok om kerberos af te leiden. Echter liet een van de bewakers een brief vallen. De laatste brief van zijn vader aan hem, waar zijn naam ook op stond.
"Krijgt die meid toch haar zin" fluisterde Drew rustig en ging achterover op het bed liggen. Hij zat erover na te denken hoe hij hier weg moest komen. Een poort maken kon hij vast niet. Misschien kon hij een demon omkopen, maar dat betwijfelde hij. Demonen waren niet zo makkelijk omkoopbaar. Zeker niet als het ging om engelen en waren sowieso niet te vertrouwen. Hoe kon hij hier dan weg komen? Wat zou er met hem en de nog levende kinderen gebeuren? Drew zuchtte zacht en keek naar het koude plafond.
Van de ontsnapping gingen Drew zijn gedachten over naar de brief van zijn vader, die gevonden was. De brief was van vlak na dat zijn vader was vertrokken om hulp te halen en behoorlijk formeel, zoals zijn vader altijd was.

-Geachte prins Drew,

Mijn excusses dat ik onverwacht ben vertrokken. Ik ben hulp aan het halen in de nabijgelegen koninkrijken voor ons kleine probleempje. Probeer alstublieft het volk rustig te houden en te beschermen, maar pas op voor de demonen.

Tot mijn schaamte en ongemak, moet ik u nu ook iets belangrijks bekennen. Het is niet het geval dat u een volbloed engel bent. In tegendeel. De moeder van uw moeder is in haar jongere jaren misbruikt door een demon en daaruit werd zei geboren. Hier kwam ik pas achter na je geboorte en daarom heb ik haar uit het engelenrijk verbannen. Ook u bent deels een demon. Blijf uit de buurt van de duistere krachten en gebruik het koninklijk wapen niet onnodig. Uw demonendeel kan dat niet lang verdragen.

Mijn excusses dat deze bekentenis op deze manier gegeven moet worden.

Met vriendelijke groet,

Uw vader, koning Garmiel-

Drew zuchtte zacht en keek naar de hand met zijn onzichtbare ring. Eigenlijk moest hij de ring af doen, maar er was hier geen geschikte verstopplek, dis besloot hij het risico te nemen.

Literacity
Popster

Literacity schreef:
Kathryn wachtte op een bericht, maar Kerberos had nog geen spoor gevonden van de engelen die gevlucht waren en dit zette haar aan het twijfelen. Kerberos faalde nooit. Zijn speurwerk was altijd perfect, maar het leek erop dat hij nu steken liet vallen. Of er moest meer aan de hand zijn..
Plots kwam er een demon terug met een brief in zijn handen. 'Dit kan interessant voor je zijn, Zeta,' zei de demon en gaf haar de brief. Enkel de demonen noemden Kathryn bij haar tweede naam. Kathryn las de brief aandachtig door.
'Ah, ons engeltje heeft demonenbloed door zich stromen. Dit gaat nog interessant worden,' zei ze geniepig. 'Goed werk, maar blijf zoeken naar de engelen. Verspreid de groep over het land. Ik heb namelijk het gevoel dat die engelen ons om de tuin leiden.'
'Ik zal een signaal geven als ze gevonden zijn, Zeta,' zei de demon en vertrok weer richting de groep.
Kathryn besloot om de engel een bezoekje te gaan brengen in de kerkers en nam de brief mee. Bij zijn cel stond ze stil en keek door de tralies heen naar hem, terwijl ze met haar rug tegen de muur aan leunde. 'Dus jouw vader had een geheimpje voor je. Die brief moest hard aangekomen zijn zeker of niet soms, Drew?'

Ladybambi
Internationale ster

ladybambi schreef:
Een zucht verliet Drew zijn lippen toen hij het meisje naar binnen hoorde komen en hem confronteerde met de brief. "Ik had nog zo gezegd die brief te verbranden" zei hij rustig en ging overeind zitten. "Jullie demonen zijn allemaal het zelfde. Denken dat jullie beter zijn dan anderen" zei hij kalm. "Maar goed, jij weet nu hoe ik heet, maar ik weet nog niet hoe jij heet. Was het niet bij je opgekomen dat het misschien makkelijker was om jezelf voor te stellen, voor je om mijn naam vroeg?" Vroeg Drew en keek de demon aan. Het was altijd beleefder lm jezelf eerst voor te stellen.
"Maar goed. Ik blijf een engel, wat die brief ook zegt. Ik kan alleen liegen, in tegenstelling tot andere engelen."
"Wat kom je hier eigenlijk beneden doen? Behalve over de brief praten?" Vroeg Drew vervolgens en keel haar kalm aan.
Door de weken van de brief heen had Drew dingen uitgezocht over halve demonen. Er waren vele manieren om volledige demonen te worden voor hen die 1/4 of meer demonenbloed in zich hadden, maar weinig manieren om volledig engel te worden. Duisternis werd niet licht, maar licht werd wel duisternis als het al een beetje geholpen werd. Hij zou het overleven, in tegenstelling tot echte engelen en daar baalde hij best van.

Literacity
Popster

Literacity schreef:
'Niet zo bijdehand jij,' siste Kathryn. Ze vond het frustrerend dat Drew bijna niks losliet. Steeds weer die kalmte en bijdehante opmerkingen. Dat kon niet anders betekenen dat het typisch iets voor engelen moest zijn.
'Gezien je deels demon bent, spreek je me aan als Zeta.' Slechts degene die het dichtst bij haar stonden, spraken haar aan als Kathryn. Dit was met name het geval voor vrienden en familie en dus een teken dat ze goed vertrouwen in je had. In alle andere gevallen, zeker voor de demonen, werd ze aangesproken met haar tweede naam.
'Dat je eruit ziet als een engel, wil niet zeggen dat je er ook één gaat worden met het demonenbloed in jouw lichaam,' begon Kathryn. 'Zoals ik je al gezegd heb, zul je mij dienen als slaaf. Mijn demonen vullen iedereen die hier van buitenaf komt met hun duisternis en daar zal jij geen uitzondering voor zijn. Wie weet schop je het nog ver hier en dien je straks in mijn leger.'
Ze stond nog altijd leuned tegen de muur aan en bestudeerde de jongen goed. Zijn kwaliteit van liegen kon goed van pas komen tijdens bestormingen met haar leger op engelendorpen en gezien zijn lichaamsbouw zou hij veel kracht kunnen zetten. Kathryn wist dat ze hem in haar leger moest hebben, maar daarvoor moest hij het wel waard zijn.

Ladybambi
Internationale ster

ladybambi schreef:
Drew keek het meisje aan en grijnsde even toen ze dat zei. "Het blijft leuk, een demon uitdagen. Ik dacht altijd dat jullie meer aankonden" zei Drew, maar zijn blik vernauwde door de deels demon opmerking. "Ik ben een engel Z. Geen demon. Jullie demonenenergie heeft geen effect op me. Als dat zo zou zijn, was ik allang een demon geweest" zei hij vervolgens en sloeg zijn vleugels weer uit.
"Kijk eens. Prachtige sneeuwwitte engelenveren. Geen demon dus" zei hij rustig. Hij had geen zin om haar naam te noemen. In elk geval niet zoals ze dat aangaf. Omdat hij deels demon was. Schei toch uit. Dat bleef dus gewoon Z.
"Een engel is meer dan alleen bloed. Het is je gedrag. Het goede boven het kwade kiezen. Een ander boven jezelf, zolang diegene nog te redden is. Liefhebben. Dat is een engel zijn. Geen bloed die dat kan veranderen. Zelfs een demon zou de titel engel kunnen krijgen, als diegene zich er echt voor inzet" het was waar eigenlijk waren engel en demon slechts titels. Je kon nog altijd je eigen pad kiezen, al was het pad van je soortgenoot veel gemakkelijker en veiliger.
"Zoals ik al zei, ben ik niet een slaaftype, dus leuk geprobeerd. Wordt hem dus niet" zei Drew vervolgens rustig en legde het touw waarmee hij aan de muur gebonden was anders neer, waarna hij rustig ging liggen en zijn vleugels als een zacht kussentje gebruikte.
"Je leger heb ik ook niet veel zin in. Zeker niet zolang je onschuldigen aanvalt. Serieus, heb je echt niets beters te doen hier in de onderwereld? Ga lekker shoppen met vriendinnen of zo, zoals de meeste meisjes." zei Drew en keek naar het plafond. Die kon echt wel een onderhoudsbeurt gebruiken na zijn smaak.

Literacity
Popster

Literacity schreef:
'Nogmaals; het is Zeta voor jou,' zei Kathryn en kneep even haar ogen samen. Demonen waren goed in het misleiden van anderen. Vaak leek het alsof ze het snel opgaven, maar dat was enkel om hun tegenstanders om de tuin te leiden en op een later moment pas echt toe te slaan, net als dat ze met deze jongen van plan was te doen. Vroeg of laat moest hij zich wel aansluiten bij haar demonenleger.
'Onderschat ons niet, Drew. Demonen doen meer dan alleen onheil zaaien, maar daar kom je nog wel achter.' Kathryn reikte met een schaduwhand naar Drew zijn vleugels en trok er opnieuw een aantal veren uit. Het was waar wat ze zei over demonen en onheil, maar Kathryn genoot van elk beetje pijn dat ze anderen kon doen.
Kathryn besloot om de kerkers te verlaten, maar liet een demon de wacht houden voor het geval dat een zekere engel van plan was om uit te breken, al zou hij geen schijn van kans hebben als hij ontsnapte.
Terug in haar privé vertrekken, ging Kathryn polsen hoe het stond met de engelenzoektocht. Eén demon kon haar melden dat er ergens in een dorp een aantal engelen gevonden waren en deze door de demonen waren vastgezet. 'Goed werk, mannen. Laat het ze maar voelen.' Voor de demonen was dat duidelijke taal en gingen over op het vernietigen van het dorp en pijn en angst zaaien bij de engelen zelf.
Echter waren het nog lang niet alle engelen uit het dorp van Drew, maar Kathryn ging door tot ze allemaal gevonden waren. Drew moest weten én voelen wat hij zijn dorp had aangedaan en dat de omliggende dorpen daar ook de dupe van gingen worden.

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld