Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

13 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

ORPG with Hadesu

Cabin
Straatmuzikant

Cabin schreef:
Nog nooit was het zo makkelijk voor Maeva geweest om een idee te verzinnen over wat ze nu wilde gaan tekenen. Het was al vrij snel voor haar duidelijk dat ze iets wilde schetsen in de richting van Feredir. Het was iets wat ze nog nooit had gezien en het had haar sinds gisteren ook niet meer losgelaten. Zoiets unieks dat ze eigenlijk wel moest gaan vastleggen voor haarzelf om het niet meer te vergeten. Toen ze eenmaal bezig was gegaan met de schets en een tijdje later het aandurfde om dikkere lijnen te zetten voelde ze ineens een windvlaag van achter haar vandaan komen gevolgd door een stem. Maeva had dit natuurlijk niet verwacht en sprong uit instinct op waardoor er nu een verticale lijn op haar tekening was gekomen die er niet hoorde. Ze draaide zich om naar Feredir, na een paar seconden van besef had ze de stem natuurlijk direct herkend. Hoe hij woorden uitsprak was anders dan normale mensen deden en de keuze waarop hij zichzelf verwoorde was ook uniek. "Ik ben geen eens dichtbij de poort als ik het goed heb, als ik heel eerlijk moet zijn ben ik gisteren een uur bezig geweest om deze plek terug te vinden. Dát had ik je beloofd, dat ik niet meer terug zou komen in jouw omgeving. Maar dit is die van mij" Het moest toch niet gekker worden dan dat haar plek die ze zo goed verborgen had kunnen houden in de afgelopen jaren ineens niet meer van haar zou zijn. Dat was ronduit belachelijk. Maeva vroeg haar af wat Feredir hier deed, het leek haar niet gewoonlijk dat hij hier kwam. Want als hij hier was geweest dan had hij haar misschien ook wel eerder gezien, desondanks het feit dat het niet eens dichtbij de poort was. Ze observeerde zijn gedrag en besloot vervolgens haar map dicht te slaan en die op haar tas te leggen die naast de boomstam lag.

Hadesu
Wereldberoemd

Hadesu schreef:
In iedere andere situatie zou het hilarisch zijn, hoe zij op hem reageerde. Feredir kon een glimlach dan ook niet onderdrukken toen het meisje, opgesprongen en wel, direct in de verdediging schoot. Alleen iemand met een schuldig geweten zou op die manier reageren, dat zei hem genoeg. Hij fronste weer op zijn bekende manier bij het horen van haar woorden en schudde zijn hoofd. 'Jouw omgeving? Dit bos behoort jou niet toe, mensenvrouw.' Hij legde zijn hand op een boomstam, sloot even zijn ogen. Toen hij ze weer opende, was de diepe frons direct weer terug. 'Je komt hier vaker,' stelde hij vast. De bomen konden dan wel niet spreken, ze fluisterden hem beelden toe. Dit bos was vergeven van oude elfenmagie, die hen in staat stelde op laag niveau met de natuur te communiceren. Dit was hoe ze veel van hun informatie verkregen. Hoe ze wisten dat de mensen de bomen vermoordden, voor hun eigen gewin. Maar de beelden die hij toegefluisterd kreeg, waren anders. Hij liet de boom los en kwam dichterbij de jonge mensenvrouw staan. Hij was langer dan zij, maar op dit moment was hij niet bezig met het intimideren van haar. 'Ze fluisteren over je, dat je hier vaker bent. Alleen. Wat doet een mensenvrouw alleen in een bos dat veel te donker voor haar is?' Hij doelde op de dichte begroeiing in dit deel van het bos, die manoeuvreren voor de meeste mensen moeilijk zou maken. Wie kwam er nou vrijwillig hier, iedere dag? 'Hebben ze je verstoten?'
Dat was de enige conclusie die hij hieraan kon verbinden. Als ze niet welkom meer was in de mensenstad, om welke reden dan ook, was dat een reden om in het bos rond te neuzen. Zich op gebied te bevinden waar ze nooit had mogen zijn. Feredir begreep het nog steeds niet. Als ze verstoten was, waarom ging ze hier dan zitten tekenen? En waarom dacht ze dat het bos van haar was? Was ze belangrijker dan hij had gedacht? Nee, dat kon het geval niet zijn.

Cabin
Straatmuzikant

Cabin schreef:
Maeva trok haar wenkbrauw op toen hij zijn hand op de boomstam legde en vervolgens zijn woorden uitsprak. Het moest toch niet gekker worden dit allemaal dat hij nu ook al met de natuur kon communiceren. "Ik kom hier inderdaad al jaren, dus ik vind dat het mijn omgeving is. Het bos mag dan wel niet van mij zijn maar ik heb mijn best gedaan om deze plek schuil te houden voor andere mensen" Ze bleef wat ongemakkelijk staan nadat ze haar woorden had uitgesproken totdat hij ineens recht voor haar gestaan en haar adem liet stokken. Maeva zette een stap naar achteren om een afstand te behouden, dit vond ze vele malen prettiger omdat ze niet zeker wist wat zijn bedoelingen waren. "Verstoten?" Een lach kon niet ondergedrukt worden en voordat ze er lief in had ontglipte er dus ook één over haar lippen. Waarna ze direct weer haar gezicht in een plooi probeerde te krijgen om hem weer neutraal aan te kijken. "Ik ben niet verstoten" vervolgde ze haar zin. "Zoals ik zojuist al zei, ik kom hier al jaren en het is één van de weinige plekken in het dorp waar geen andere mensen vanaf weten. Misschien wel de enige. Althans dat dacht ik sinds gisteren in ieder geval nog" Ze keek Feredir met een opgetrokken wenkbrauw aan. Hij zou vast wel doorhebben dat ze doelde op zijn omgeving waarvan ze zeker wist dat de mens geen enkel idee over had dat er ergens in het bos een alternatieve wereld lag. Maeva liet haar ogen langs zijn lichaamsbouw gaan en bestudeerde daarna zijn gezicht onopvallend. Nooit had ze gedacht dat ze hem weer zou zien, desondanks het feit dat ze er gisteren de hele nacht over wakker had gelegen. En voor haarzelf was dat ook logisch. Maar om hem nog een keer te zien had haar verbazing en interesse nog meer gewekt, ze kwam hier al jaren en had nog nooit zulke gedaantes gezien tot nu het twee dagen achterelkaar ineens gebeurd was.

Hadesu
Wereldberoemd

Hadesu schreef:
Het amuseerde hem dat ze direct weer afstand nam. Alsof het uitmaakte. Mocht hij haar willen vastpakken, zou hij dat doen voordat ze ook maar de mogelijkheid had om te rennen, of om meer afstand te creëren.
Ineens daagde het hem. Het was een bizarre ingeving, krankzinnig misschien zelfs, maar de enige verklaring die hij kon bedenken voor het bizarre gedrag van deze mensenvrouw. 'Je komt hier vrijwillig,' concludeerde hij dus, hardop. Het mocht dan wel een conclusie zijn, hij keek haar nog steeds vragend aan, wachtend tot ze zijn conclusie zou bevestigen. Of, wat waarschijnlijker was, zou verwerpen en eindelijk met een redelijke verklaring zou komen. Mensen hielden niet van hun natuur. Tenzij ze hier een geheim verborg, moest het haast wel zijn dat ze hier liever niet wilde komen.
Zijn oog gleed even naar de tas, die nog steeds op de boomstronk lag. Ze had zitten tekenen, wist hij nog. Hij wilde niet het risico lopen dat zij beelden zou gaan verspreiden en zou dus niet moeten vergeten om te controleren wat ze had getekend. Latere zorg. Eerst maar eens eindelijk verduidelijking krijgen wat betreft haar beweegredenen. Ze had al zo veel verklaringen gegeven die hem zo onlogisch in de oren klonken, dat hij er weinig meer van begreep. Mensen deden dit soort dingen niet, die bleven weg bij bossen en vieze insecten. Ze moesten eens weten.
Hij kwam opnieuw dichter op haar af, ditmaal echter niet recht. In een schuine boog liep hij om haar heen, nam nu echt de tijd om haar in zich op te nemen. Een normale mens, met bijzondere kentekens. Een vrouwelijk mens, met de lichaamseigenschappen van dien. In dat opzicht verschilden elfen en mensen weinig van elkaar, maar dat was dan ook één van de weinige overeenkomsten tussen de twee soorten. Hij liep helemaal om haar heen, stond nu weer voor haar. Afwachtend.

Cabin
Straatmuzikant

Cabin schreef:
"Ik kom hier inderdaad vrijwillig" Ze hoorde een tak onder haar voet knakken toen ze haar gewicht op haar andere been verplaatste. Ze volgde elke beweging die hij maakte maar of het nu uit angst was of uit nieuwsgierigheid kon ze haarzelf niet goed verklaren. Maeva volgde zijn blik die naar haar tekenmap gericht was, ze wist niet goed wat hij zou gaan doen als hij de link zou gaan leggen tussen de tekening en hem maar dat waren zorgen voor later. Wanneer hij begon te lopen volgde ze zijn passen precies, ze had hem nog niet eerder een langere afstand zien lopen dan één pas. Het verbaasde haar hoe hij in principe met elegantie liep, het was wel anders dan dat mensen deden maar ergens was het ook wel weer vergelijkbaar. Ook al zouden mensen, vooral zijzelf, juist sukkeliger overkomen tijdens het lopen. Toen hij weer voor haar stond besloot ze om een pas naar rechts te zetten zodat ze tegen een boom aan kon leunen. "De natuur geeft me een soort rust die ik nergens anders ooit heb gevonden, het is een prachtige locatie hier. Veel van de delen van het bos zijn helemaal dichtgegroeid en in principe krijg je dan niets van de zon mee" Maeva keek even naar hem op om zijn reactie te pijlen voordat ze verder ging. "Deze plek heb ik een aantal jaren geleden ontdekt. De reden dat ik hier blijf komen is omdat het rust uitstraalt en als de zonsopkomst of zonsondergang komt kan je het vanuit deze plek erg mooi zien omdat de bomen hier het nog toelaten dat er zon doorheen valt" Een betere verklaring had ze ook niet. Misschien had ze toch zoals elk ander persoon moeten zijn van haar leeftijd en haar gewoon moeten focussen op andere dingen dan op tekenen en de natuur. Dan was ze in de eerste instantie überhaupt nooit in deze situatie terecht gekomen.

Hadesu
Wereldberoemd

Hadesu schreef:
De manier waarop ze sprak verwarde hem alleen maar meer. Ze klonk alsof ze daadwerkelijk om de natuur gaf, alsof ze het apprecieerde. Ze kwam hier vrijwillig, ze had het eigenlijk alleen maar bevestigd. Niet ontkend. Het maakte dat de verwarring niet weggenomen werd, slechts groter gemaakt werd dan die was. 'Je spreekt als een elf, maar bent een mens,' mompelde hij zachtjes. De respect voor de natuur die ze uitstraalde, was bijzonder. Niet veel mensen had hij op die manier horen praten, laat staan gezién. De blik in haar ogen als ze het over de natuur had, maakte het overduidelijk dat ze haar woorden meende. Hij glimlachte eventjes, liet zijn gespannen houding wat meer varen. Bizar. Mensen hoorden niet zo te zijn, al helemaal niet op deze manier. Hij knikte naar het blok op de boomstam. 'Laat zien wat je getekend hebt,' zei hij toen. Het was geen bevel, echter ook geen echte vraag. Het ging hem om de laatste tekening die ze gemaakt had, maar uit haar woorden maakte hij op dat ze vaker tekende. Als zij inderdaad de waarheid sprak, zouden haar woorden zich bewijzen in de dingen die daar getekend stonden. Typisch.
De situatie was bizar en Feredir wist niet wat hij er nou werkelijk mee aan moest. Ze was een mens, dat stond vast. Maar in haar woorden maakte ze duidelijk dat ze meer was dan dat, meer dan "slechts een mens". Het wekte nieuwsgierigheid. Hij had mensen altijd als vijanden gezien, maar als zij daadwerkelijk de waarheid sprak, daadwerkelijk was wie ze zei te zijn, zou dat alle bekende stereotypen doorbreken. Het zou uniek zijn. Daartoe zette hij ook een stap achteruit, om haar de ruimte te geven de spullen op te pakken die daar lagen. Het voordeel van de twijfel. Gisteren had hij haar dit verleend, vandaag leek hij dit weer te doen. Niks niet standaard protocol bij mensen.

Cabin
Straatmuzikant

Cabin schreef:
Maeva keek wat onzeker richting haar tekeningen toen hij een stap achteruit zette. Vervolgens zette ze een paar stappen richting de boomstam en ging er uiteindelijk weer op zitten zoals ze zonet ook had gedaan. De map legde ze op haar schoot, dicht. Ze wist niet zeker hoe hij zou gaan reageren als hij zichzelf zou zien als een schets. "Ik wil nog wel even aanduiden dat niemand mijn tekeningen ooit ziet of ooit hebben gezien" Ze sprak daar de waarheid, mensen wisten niet dat ze tekende. Zelfs haar ouders wisten het niet. Het was iets wat ze graag verborgen wilde houden desondanks dat haar passie daar toch echt lag. "Het is meer een permanente oplossing voor mij om dingen te onthouden die ik heb gezien, zoals sommige mensen foto's maken" Maeva keek Feredir aan. Zeker wist ze geen eens of hij wist wat foto's waren maar op deze manier kon ze het makkelijker voor haarzelf uitleggen. De map met tekeningen werd opengeslagen door haarzelf en ze bladerde even door de tekeningen heen om uiteindelijk diegene te vinden waarmee ze zojuist bezig was geweest. De teleurstelling dat er een verticale streep over de hele tekening was gekomen kon ze niet verbergen, de dikte ervan zou ze met geen mogelijkheid meer weg kunnen krijgen. Aarzelend stak ze de map naar hem uit zodat hij het kon aanpakken.

Hadesu
Wereldberoemd

Hadesu schreef:
De inmiddels welbekende frons kwam weer terug toen zij begon over het fenomeen foto’s. Feredir besloot om er verder niet op in te gaan, maar hield de term, net zoals andere dingen die ze had gezegd, in zijn hoofd vast. Mensen waren intrigerende wezens, niet zo eenduidig als soms gedacht werd. Dat had zijn interesse gewekt, dus toen hij de map aangereikt kreeg, twijfelde hij niet om het ding aan te pakken. Ze had gezegd dat ze het normaal niet aan anderen liet zien, maar dat geloven was natuurlijk weet een ander verhaal. Hij keek naar zijn eigen gelaatstrekken, die zelfs de frons rond zijn ogen weergaven. Blijkbaar had ze zijn gezicht op die manier onthouden en getekend. Niet gek ook, gezien zijn terughoudendheid en waakzaamheid gisteren. Hij besteedde niet veel aandacht aan de tekening, die verpest was door de streep door het midden. Jammer van het werk, maar des te beter voor de veiligheid.
Op voorgaande pagina’s vond hij inderdaad bewijs dat ze, in ieder geval voor een substantieel deel, de waarheid sprak. Hij herkende natuurlijke vormen, gevangen in het papier. Alleen iemand die dat daadwerkelijk mooi vond, zou de tijd nemen om dat soort werken uit te tekenen, er zo veel tijd in te stoppen. Nog steeds zwijgend gaf hij de map terug aan diens eigenaresse, waarna zijn blik op haar bleef rusten. Hij wist dat ze hier nog niet klaar waren, maar hoe verder te gaan was hem ook niet geheel duidelijk. Ineens schoot het woord hem weer te binnen. Met behoedzame, langzame bewegingen liep hij op haar af, nam naast haar plaats op de boomstam. Een gepaste afstand bewaarde hij wel. Hij zocht haar blik weer op en besloot de vraag toch te stellen: ‘Wat is een foto?’

Cabin
Straatmuzikant

Cabin schreef:
Ze keek behoedzaam hoe hij door haar tekeningen ging, ze vond het geen plezierig idee dat hij het gene zat te bekijken wat het dichtste bij haar lag. Tijdens het tekenen voelde ze haar op een vreemde figuurlijke manier naakt en om dat te delen met een ander had ze überhaupt nog nooit overwogen. Toen zijn gelaatstrekken wat milder begonnen te worden voelde ze de ontspanning in haar lichaam weer wat terug komen. Na enkele minuten overhandigde de hij de map terug aan haar. Er volgde een aangename stilte waarna hij naast haar kwam zitten. Maeva schoof een klein beetje op zodat hij meer ruimte had om te zitten en zodat ze de afstand tussen hen beide zelf ook kon bewaren. De vraag die hij daarna over zijn lippen liet vallen liet haar onbewust lachen. "Sorry" zei ze, terwijl ze de tranen uit haar ogen probeerde te vegen. "Ik denk dat ik die vraag echt compleet niet had verwacht" Maeva legde haar map met tekeningen weer op haar tas neer en draaide haar lichaam toen om naar Feredir. Een uitleg geven over iets wat voor haar normaal was bleek toch wel redelijk lastig te zijn want ze kon de goede woorden ervoor moeilijk vinden. "Een foto is een momentopname dat met verschillend apparatuur wat een camera bevat kan worden genomen, maar ik denk dat ik het je beter kan laten zien" Maeva pakte haar telefoon uit haar jaszak en opende het mapje met foto's waarvan ze later een tekening had gemaakt en overhandigde de telefoon aan hem terwijl ze liet zien hoe hij door de foto's kon scrollen. Het was aandoenlijk om te zien hoe hij geen weet had van alles wat er in de mensenwereld speelde qua technologie.

Anoniem
Popster

Evie schreef:
Omg sorry dat ik hier comment maar dit is zo leuk om te lezen, dit soort ORPG'S zou je eigenlijk echt gewoon boeken van kunnen maken!

Hadesu
Wereldberoemd

Hadesu schreef:
Hij was verbaasd toen ze begon te lachen. En te huilen. De hoeveelheid aan emoties was niet bepaald verduidelijkend voor Feredir, die steeds minder van menselijk gedrag ging begrijpen, maar besloot om verder niets te zeggen en af te wachten. Toen ze klaar was met haar emotionele uitbarsting, verontschuldigde ze zich. Feredir wachtte nog steeds af, verbaasd en afwachtend. Hij volgde haar handelingen terwijl ze de map wegstopte en een ander ding tevoorschijn haalde. Dit herkende hij een beetje. Het leek het voorwerp te zijn dat alle mensen hadden. Hij had er al veel van gezien, rare vierkante doosjes, de ene platter dan de ander, waar mensen met hun ogen aan vastgelijmd leken te zijn. Ietwat zenuwachtig hield hij het ding in de gaten toen er een lichtje op verscheen en een plaatje tevoorschijn kwam. De mensenvrouw was overduidelijk bedreven in herbouwen omgaan met dit ding en ging razendsnel door verschillende plaatjes heen. Feredir gaf het begrijpen hiervan op en keek pas weer echt toen het hem voor ogen were verschoven. Hoe had ze het genoemd? Een momentopname? Maar hoe dan? Hij bekeek het plaatje aandachtig, zag de details erin. Degene die dit kom schilderen was een meester, dat moest haast wel. Nee, het was geen tekening. Een foto. Niet hetzelfde. Maar hoe dan? Hoe kon zo’n.. doosje, de schoonheid van de natuur zo precies vangen? Hij keek haar vragend aan. ‘Hoe werkt dat dan?’ Hij begreep er maar weinig van, al vond hij het wel ongelofelijk interessant. Met zoveel details konden de beste schilders alleen werken als ze maanden hadden, dit ding bevatte belachelijk veel van dit soort plaatjes. Het duizelde hem een beetje. Het ding, wat hij eerder ietwat angstig aangepakt had, gaf hij snel weer terug. Wie wist wat het zou doen als iemand anders dan zijn eigenaars Hern ik bezit had?

Cabin
Straatmuzikant

Cabin schreef:
Ze wachtte zijn reactie af terwijl ze voor haar uit zat te staren richting een groepje bomen. Vogels waren druk bezig om daaruit takken te halen. Het was de tijd van het jaar dat alle dieren weer begonnen te settelen en nestjes in elkaar probeerden te flansen om daarin hun kinderen op te voeden. Het was prachtig om naar te kijken. Toen Feredir zijn vraag stelde en vervolgens haar mobiel weer in haar handen drukte keek ze hem weer aan. De mobiel verdween weer in één van haar jaszakken. "Ik weet niet goed hoe ik dit moet uitleggen aan iemand die er compleet geen weet van heeft" Daarin sprak Maeva de waarheid. "Het is een soort oog, hoe wij het zien met levende ogen ziet de camera ook. Maar wij kunnen daarin beïnvloeden of de camera het wilt onthouden of niet, wat wij helaas niet kunnen met onze eigen gedachten. Zo druk je op een knop en bewaart hij het moment waarop je de camera op dat moment heen laat kijken waardoor er dus foto's ontstaan." Ondertussen sloeg ze haar linkerbeen over de boomstam heen en liet ze haar rechterbeen aan de rechterkant staan. Dit zodat ze hem beter kon aankijken terwijl ze een zo goed mogelijke uitleg, die voor hem te begrijpen was, aan hem gaf. "Het is ingewikkeld om het uit te leggen zoals ik al zei, maar het bestaat toch wel echt al meer dan honderd jaar" Ze probeerde het in te beelden hoe hij de foto's in zijn eigen gedachten op dit moment zat te beschrijven maar dat kon ze niet. Het was vreemd hoe de mensheid gewend was geraakt aan dingen die eigenlijk helemaal niet vanzelfsprekend waren. Zelf was ze nooit een fan geweest van alle technologische ontwikkelingen omdat dat samen gepaard ging met veel nadelen. Maar aan de ene kant begreep hij de foto's evengoed als dat ze hem begreep, gewoon compleet niet. Hij wist schijnbaar van het bestaan van de mensen af, terwijl mensen niet bewust waren van het bestaan van de elfen. Hoe hij de kunst zag in de foto's, zag zij de kunst in hem.

Hadesu
Wereldberoemd

Hadesu schreef:
Haar uitleg verduidelijkte wat dingen.. een beetje. 'Dus.. zoals je een beeld opslaat in je herinneringen?' Hij tikte tegen de zijkant van zijn hoofd. 'Maar dan op dat apparaat..' Het was een raar verhaal. Wel makkelijker. In zijn eigen geheugen vervaagden details nog wel eens eens. Dit ingenieuze apparaat onthield de plaatjes blijkbaar perfect. En bestond al een hele lange tijd, als hij haar mocht geloven. Het was niet al te duidelijk voor hem, maar als hij door zou vragen, zou hij alleen maar meer in de war raken, in de war gebracht door alle dingen die hem onbekend waren.
Hij volgde haar bewegingen met zijn ogen, hoe ze haar lichaam naar hem toe draaide. Ietwat aarzelend volgde hij haar voorbeeld, door zijn ene been aan de andere kant van de stam te laten hangen. Hierdoor kon hij haar ook beter aankijken, zich afvragen wat er in haar hoofd omging. Ze moest aan alle kanten verward zijn, net zoals hij. Mensen wisten nog minder van elfen dan elfen van mensen wisten. En dat zei nogal wat.
Feredir dacht na over de dingen die ze hem had laten zien. Het rare doosje. Camera. Met de plaatjes erop. Foto's. Hij wist dat de techniek van de mensen heel anders ontwikkeld was dan die van hen. Anders, niet per sé beter. Hij zag het voordeel wel in van een plaatjesmaker die vele malen sneller werkte dan een schilder, maar het miste zeker iets. Een elfenhand die zijn sierlijke afdruk maakte op de afbeelding. Iets persoonlijks. Hij fronste. Dat was het precies. Hoe handig het ook was, het zou het nooit halen bij de schilderingen die hij kende. Die waren dan misschien niet zo perfect als hetgeen hier in het doosje, maar de hoeveelheid zorg en tijd die erin gestopt was, bleef onbetaalbaar. Hij tilde zijn hand op, keek naar de lijntjes in de rug van zijn hand. Een litteken, een vlekje hier en daar. De witte lijnen die over zijn hand liepen. Om dat vast te leggen, zo precies, daar waren dagen voor nodig. Hier deden ze dat met een soort klikje, en dat was het. Bijzonder. Hij legde zijn hand weer op de boomstam neer. 'Praktisch,' zei hij uiteindelijk. Praktisch, niet direct mooier. Hij wist nog niet zo goed wat hij van dit moest denken.

Cabin
Straatmuzikant

Cabin schreef:
Maeva knikte, hij had in ieder geval een stuk beter lijken te begrijpen. Ze voelde hoe de wind want kwam opzetten waardoor haar haren ermee danste. "Ik heb ook een paar vragen voor jou als je niet erg vindt als ik die stel" Ze keek hem aan met een zwakke glimlach om daarna haar ogen weer op haar handen te richten die ze op de boomstam had neergelegd. Niets liever zou ze een foto van hem willen maken, om hem te herinneren. Vooral om haarzelf te herinneren dat ze niet gek werd. Want desondanks hoe echt dit er allemaal voor haar uitzag, ze kon niet geloven dat dit daadwerkelijk gebeurde. Iets waarnaar ze kon kijken als ze er weer over nadacht om haarzelf te verzekeren dat het werkelijk allemaal gebeurd was. Maar ze wist dat dit geen mogelijkheid zou zijn, dat zou hij ten eerste nooit toelaten en ten tweede was de kans er altijd dat mensen foto's ontdekten. En die konden ze moeilijker verklaren dan tekeningen die eventueel op fantasie gebaseerd zouden kunnen zijn. Maeva wachtte zijn antwoord niet af en keek hem aan. "Ben jij de enige van jouw soort of zijn er meer mensen aan die kant?" Ze knikte vaag richting de kant waar ze de vorige keer vandaan was gekomen toen ze de eerste ontmoeting met hem had gehad. "En zijn er mensen die van jullie bestaan af weten? Is het een soort verborgen wereld waar een deel van de mensheid wel vanaf weet en een ander deel niet?" Dat was een vraag waar ze sinds gisteren het meeste aan had gedacht. Hadden meer mensen de kennis over elfen? Want als dat zo was, hoe hadden ze dat ooit zo goed verborgen kunnen houden? Er waren natuurlijk verhalen over vampieren en weerwolven, net zoals over elfen maar die kwamen niets overeen met wat ze nu voor haar zag zitten. Ze had nooit gelooft in alle mythisch wezens. Maar ze vroeg haar nu dringend af of die dan ook bestonden.

Hadesu
Wereldberoemd

Hadesu schreef:
Ze had ook vragen voor hem. Wel zo eerlijk, aangezien ze zijn vragen ook beantwoord had. Hij knikte dan ook toen ze vroeg of ze ze mocht stellen, benieuwd naar wat zij dan wel niet zou willen weten. Naar wat hij van de mensen wist, waren hun levens zo verschillend als dag en nacht. Ook voor haar moesten er veel vraagtekens zijn.
De vragen brachten hem wel even van zijn stuk. Ze waren anders dan zijn vragen. Gingen meer over zijn volk, dat hij gezworen had te beschermen tegen indringers. Een lastig punt. Hij dacht diep na, zowel omdat hij moest zoeken naar de juiste woorden, als dat hij moest zoeken naar de juiste uitleg. Niet alle woorden kenden een vertaling en dat maakte het des te moeilijker. Hij aarzelde even voordat hij van wal stak. 'Ik zou jou dit allemaal niet moeten vertellen,' begon hij waarschuwend, 'dus schaad mijn vertrouwen niet.' Hij had haar al vaak genoeg bedreigd, dus meer dan dat zei hij niet. Het zou haar vanzelf wel duidelijk worden waarom de elfen zo terughoudend waren. Hij haalde even diep adem, sloot zijn ogen zodat hij zich beter op zijn verhaal kon concentreren, nier afgeleid zou worden door de dansende lange haren die voor zijn gezicht speelden.
'Aan de andere kant van de poort.. leven meer van mijn.. soort, zoals je dat noemt. Geen mensen, maar elfen. Heel lang geleden waren we met heel veel steden, bezetten we het hele rijk, maar het grootste deel hebben we aan de natuur terug gegeven. Onze nederzettingen zijn klein, we hebben nog maar één grote stad. Maar het is voldoende, er is balans.' Hij glimlachte eventjes. Het was er mooi, zo veel mooier dan hier. Hoewel dit bos nog bijna ongeschaad was, hadden de mensen de rest van hun wereld al zo veel pijn gedaan dat de pracht verdwenen was. 'Niemand, behalve jij, weet van het bestaan van de poort en de elfen af. Tenminste, zo ver wij weten.' Feredir opende zijn ogen en fronste eventjes. Hij dacht aan haar woorden van gisteren, maar verdreef die snel weer. 'Wat wij doen, is om onszelf te beschermen tegen de mensen. Als zij onze wereld binnen komen stormen, zullen ze de natuur vernietigen en het evenwicht verstoren. De kans is groot dat ze ons zouden doden, of als dieren op zouden sluiten. Om dat te voorkomen, houden we jullie in de gaten, vanuit de schaduwen.'

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld