Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

17 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

O | All you have is your fire

TheBurrow
Wereldberoemd

TheBurrow schreef:
Het was maar goed dat ze weg was gegaan, anders was ze Devin tegen het lijf gelopen. Ze was verdwenen tussen de tenten, maar had degene waar Thomas lag wel in de gaten gehouden en ze zag hoe Devin naar binnen ging. De brute man, het was duidelijk dat hij niet voor een gezellig gesprekje naar Thomas ging. Ze moest het laten rusten, het was niet haar taak om alles in de gaten te houden en dat wist Alexandra best. Het betekende echter niet dat ze Devin vertrouwde. Ze was het vertrouwen in hem al een lange tijd geleden verloren, maar ze zou nooit genoeg mensen verzamelen om zelf een kamp op te kunnen starten. Helemaal niet meer nu een gedeelte hiervan hier wilde blijven. Dat was overigens iets waar ze zich ernstig zorgen om maakte, Tanya wilde hier blijven. Wat als de mensen met de wolven zouden komen, Alex moest er niet aan denken dat haar vriendin zoiets zou overkomen. Ze zou weerloos zijn tegen de beesten. Bij de gedachte eraan ontsnapte er al een bezorgde zucht over haar lippen heen.
Alex besloot het echter even van zich af te zetten. In haar tent kleedde ze zich alvast om voor vanavond, ze wilde dat alles goed zou gaan voor Tanya. Met een glimlachje borstelde ze haar haren even en dacht na over de ceremonie die plaats zou vinden. Deze gedachten werden echter algauw weer verdrongen door Thomas. Hoe kon het dat alle zintuigen zo anders waren? Hij kon ontzettend hard rennen en was vingervlug, niet echt een zintuig natuurlijk. Wel iets waardoor hij beter kon overleven, zoals duidelijk bleek. Er rustte zoveel onduidelijkheid rond deze zintuigen en Alexandra wilde meer weten, ze was nieuwsgierig, maar Devin had haar verboden om erover te spreken. De mensen die het niet hadden, moest ze niet ongerust maken. Dat was natuurlijk nooit haar bedoeling, maar in haar ogen was het wel van belang dat ze er meer over zouden weten. Ze keek even naar buiten door de kier die haar tentflap achtergelaten had. Devin was vast nu binnen bij Thomas.
De man was ergens op gaan zitten en luisterde naar het verhaal van Thomas. Hij bekeek hem en hield alles goed in de gaten. "Waarom is er niemand anders gevlucht? Wie viel jullie aan?" Er waren vragen die Devin continu stelde, hij wilde alles weten en hij vertrouwde eigenlijk geen woord van wat deze nieuwkomer zei. "Dus Thomas, je kamp is aangevallen door mannen met wolven?" Nadenkend keek hij hem even aan en knikte langzaam. "En je denkt niet dat je ze nu misschien naar ons geleid hebt?" Er lag een koele blik in de ogen van Devin, dat was iets wat hij namelijk niet echt kon waarderen. Hij onderhield dit kamp met veel zorgvuldigheid en voelde niet te behoefte om dat te laten verwoesten door een jochie dat net zijn eigen kamp verloren was. Even stond hij op en dacht na. "Dus, wat verwacht je nu van ons? Dat we je zomaar opnemen het prima vinden om weer een mond erbij te hebben die we moeten voeden?'

Hadesu
Wereldberoemd

Hadesu schreef:
Thomas mocht deze man niet. Dat was hem duidelijk geworden vanaf het moment dat de kerel zijn bek open had getrokken en er direct vuil uit was komen spuien. Hij begreep dan ook wel waarom Alex had gezegd dat hij zijn talent voor snelheid maar even achterwege moest laten, er was een zeer aanwezige kans dat deze vent het zou willen misbruiken. Hij haalde diep adem, telde tot tien en probeerde zijn kalmte op deze manier te bewaren. Het werkte niet helemaal perfect, maar het moest maar. Als hij topfit geweest was, zou hij de machtsstrijd met deze vent misschien wel aan zijn gegaan, maar nu niet. Antwoord geven op de vragen van de man, alsof er niets aan de hand was. Wat had hij ook al weer allemaal gezegd? Oh ja, waarom er niemand anders gevlucht was. Daar moest hij wat van zeggen. Thomas draaide, zogenaamd beschaamd, zijn hoofd weg. 'Ik was laf,' begon hij toen. 'Toen de mensen die ons kamp overvielen binnen kwamen vallen, was ik enkele tientallen meters daarbuiten, me aan het wassen bij een stroompje water. Ik ben niet teruggegaan, maar direct gevlucht. Maar ik heb ze wel gezien.' Op ietwat dramatische manier draaide hij zich weer naar de vervelende leider van het kamp toe. 'Het waren wolven. Niet zomaar wolven, wolven die in de macht van mensen waren. Deze mensen stuurden de wolven op mijn kamp af, vernietigden alles. Ik denk niet dat er nog iemand uit dat kamp leeft, aangezien niemand sneller is dan wolven.' Behalve hij dan, uiteraard. Hij haalde nog eens diep adem toen een sneer van deze Devin zijn irritatie weer deed oplaaien. 'Ik had niet echt een keuze. Ik ben niet met opzet jullie kamp binnen komen wandelen, maar ik was uitgeput. Ik loop al erg lang, telkens bang dat die beesten achter me aan zitten. Als jij denkt dat ik opzettelijk mensen in gevaar zou brengen, zit je er goed naast.' Yep, de irritaties begonnen te komen. En de uitputting, die was er nog steeds. Thomas wreef even in zijn ogen, alsof hij daar wakker van zou blijven. 'Ik ben niet nutteloos. Als ik hier mag blijven, kan ik een bijdrage leveren. Wil je me weer weghebben, dan hoop ik dat ik hier enkele dagen zou mogen aansterken. Daarna vertrek ik en zul je niets meer van me horen. Maar als de wolven inderdaad hierheen komen..' even twijfelde Thomas, maar hij ging door. '..Dan wil ik helpen met het opzetten van bescherming. Ik heb ze zien binnenvallen. Er zijn manieren om ze te stoppen en als ik ze daadwerkelijk hierheen geleid heb, dan wil ik er alles aan doen om ze hier te stoppen.'
De man keek naar de uitgeputte jongeman. Hij betwijfelde of dit ventje daadwerkelijk iets kon bijdragen, maar wist ook dat ze niet onmenselijk waren hier. Een dubio.

Sorry dat het zo lang duurde!!

TheBurrow
Wereldberoemd

TheBurrow schreef:
Het was duidelijk dat Devin luisterde, maar ook zeker twijfelde aan wat deze jongeman hem vertelde. Het was niet iets wat je elke dag hoorde en bovendien was Thomas de enige die alles overleeft leek te hebben. Dat zette hem zeker niet in een goed daglicht en even zuchtte hij terwijl hij erover nadacht. Als hij de jongen wegstuurde, wist hij dat er problemen zouden komen. Mensen hadden hem nu eenmaal gezien en als hij zou vertellen over hetgeen dat Thomas hem nu verteld had dan zou hij een nog groter probleem hebben. De twijfel was van zijn gezicht te lezen en hij fronste een beetje. "Goed, je kan blijven. Voor een paar dagen, maar meer
nog niet." Hij keek hem streng aan. Het was duidelijk dat hij er absoluut niets van vertrouwde. Kalm kwam Devin overeind en keek weer even naar hem. "Vanavond is er een feest, zorg dat je daarbij bent." Na die woorden liep hij weg. Hij had verder niets met hem van doen en zou ook zeker niets voor hem gaan regelen. Alex had soms opnieuw door de tentflappen gegluurd, maar niets gezien. Ze vroeg zich af wat Devin daarbinnen deed. Zou hij kwaad worden? Ze wist het niet, kon niet zeggen wat hij ervan zou verwachten. Even slikte ze en dacht na. Zelf kon ze enkel hopen dat de man hier mocht blijven. Het was een van de eersten die ze leerde kennen die ook iets kon en dat wilde ze graag verder leren kennen. Het was iets anders dan wat ze zelf deed. Zelf kon ze goed zien, maar hij rende dus zo ontzettend snel dat hij enorme afstanden kon afleggen. Ergens was dat ook wel een fijn gevoel, op die manier hoefden ze niet zo te vrezen voor de wolven die zijn kamp aangevallen hadden. Uiteindelijk zag ze Devin weg lopen en kwam uit haar tent, ze had zichzelf klaar gemaakt voor het feest en was stiekem wel nieuwsgierig of Thomas mocht blijven. Wat als hij weg moest? Ze durfde wel te gokken dat ze dan tegen Devin in zou gaan, wie weet zou ze zelfs voor de kant van die onbekende jongen kiezen en erop uit trekken. Iets om voor te blijven had Alex immers niet meer.

Same from me ;-;

Hadesu
Wereldberoemd

Hadesu schreef:
Eindelijk kon hij weer een beetje ontspannen. Toen de man weg was, ging Thomas direct weer onderuitgezakt zitten. De vermoeidheid laaide weer op, maar rusten ging nu niet meer. Hij had voor deze kampleider verborgen gehouden wat hij kon, op verzoek van een meisje dat hij niet kende. Een meisje, een jonge vrouw, met een talent zoals het zijne. Een zesde zintuig, zoals zij het had genoemd. Hij zuchtte. Blijkbaar mocht hij nog niet helemaal uitrusten, want er was een feest vanavond. Alex had het genoemd als een belangrijke bijeenkomst. Devin had het een feestgenoemd. En blijkbaar moest hij erbij zijn, al was de reden daarvoor hem onbekend. Hij wist niet eens waar het feest voor was, wat de bedoeling is en hoe hij verder hier zou moeten verblijven. Uiteindelijk besloot hij toch maar overeind te komen en een rondje te lopen door het kamp, misschien dat dat hem wat meer duidelijkheid zou kunnen
verschaffen.
Hij voelde dat zijn benen niet meer zo protesteerden tegen de kracht die hij erop zette, wat maar goed was ook. Als er inderdaad een feest was vanavond, zou er vast verwacht worden dat hij stond, bewoog misschien. Hij wist het niet. Oh, en als er een feest was, moest hij misschien wat kleren hebben. Zijn eigen kleding was vuil en was waarschijnlijk niet meer te redden, maar halfnaakt op een sociale gelegenheid verschijnen leek hem ook niet de beste oplossing, al helemaal niet omdat hij iets van een indruk zou moeten maken. Ietwat aarzelend kwam hij naar buiten, waar het rustig was. Dat deed hem vermoeden dat het feest misschien wel zo zou beginnen. Of de bijeenkomst. Wat het ook was.
Hij keek even rond en zag daar - gelukkig- Alex lopen. Hij zuchtte even opgelucht en liep naar haar toe, ietwat beschaamd misschien, maar veel keuze had hij niet. 'Hey,' begon hij, 'blijkbaar moet ik naar die belangrijke bijeenkomst die je eerder noemde, maar ik heb geen kleren en ben misschien een klein beetje verloren in dit onbekende kamp...' Hij wist niet zo goed of ze al door zou hebben waar hij op doelde, dus hij haalde nog maar eens diep adem. 'Zou je me misschien een zetje in de goede richting kunnen geven? Anders moet ik zo rond blijven lopen en het kan best wel eens fris worden.' Hij gebaarde naar zijn ontblote torso en probeerde er een grapje van te maken, maar eigenlijk was het wel een serieuze situatie. Hopelijk wilde ze hem nog helpen.

TheBurrow
Wereldberoemd

TheBurrow schreef:
Natuurlijk had ze niet de hele tijd zitten gluren. Ze had natuurlijk niet gezien dat Thomas uit de tent was gekomen. Zodra ze dat had gezien was Alex wat weggedraaid om te doen alsof ze bezig was. Ergens had ze namelijk het gevoel dat deze jongeman haar kant wel op zou komen, ze was immers de enige die hij enigszins 'kende'. Ze had hem aangesproken en proberen te verzorgen. Niet dat dat iets moest betekenen, maar de jonge vrouw geloofde niet erg in de vriendelijkheid van Devin. Op het moment dat Thomas haar tegemoet kwam lopen keek ze hem even aan, wachtte rustig af wat hij wilde zeggen. Een klein glimlachje verscheen op haar gezicht. "Maak je geen zorgen, ik regel wel wat kleding en een persoonlijke gids." Ze kon zijn poging tot een grapje wel waarderen. Er waren hier al genoeg serieuze mensen, dus een beetje humor mocht van haar.
"Heb je het gesprek met Devin een beetje overleefd? Ik weet hoe hij kan zijn en dat is niet altijd een plezier," vroeg ze hem rustig terwijl ze begon te lopen, ervan uit gaande dat hij haar wel zou volgen. Alex liep richting Tanya, aangezien ze een man in huis had, zou die wel wat kleding hebben voor Devin. Zij zelf had geen mannenkleding in haar tent liggen, wat had ze er ook aan als er geen man was om het aan te trekken? Het was dan enkel extra ballast. Eenmaal bij de tent van Tanya aangekomen begroette ze haar vriendin, die ervoor zat. "Tan, heb jij misschien wat kleren voor hem? Hij moet er vanavond bij zijn van Devin en dat gaat natuurlijk niet zo." Met een grijns keek ze even opzij naar het ontblote bovenlichaam van Thomas. Natuurlijk was dat niet vervelend, maar het was een belangrijk feest en dan ging dat niet. Tanya knikte en stond algauw op om iets te halen. "Je kan de tent waar je in lag wel blijven gebruiken voor nu, er is toch niemand die hem nu nodig heeft." Er waren verder geen zieken dus niemand die hem daar weg zou jagen. Een beetje privacy voor hem leek Alex ook wel enigszins verstandig.
"Het feest van vanavond draait om Tanya en haar man, samen met nog wat anderen. Ze hebben besloten om hier te blijven wonen en een dorp te gaan bouwen. Het is een soort afscheidsfeest voordat wij verder trekken over een week," vertelde Alex rustig aan Thomas en ze keek hem soms even aan. Waarom hij erbij moest zijn begreep ze ook niet helemaal, alsof hij iets te zoeken had bij het afscheid van Tanya. De enige reden die Alex kon bedenken, was dat Devin hem in zijn vizier wilde houden. Verder kon ze geen enkele reden bedenken waarom hij welkom zou zijn. Het was niet zo dat ze iets had tegen deze jongeman, maar het was een persoonlijk feest en hij was toch zeker wel een buitenstaander.

It's something ;-;

Hadesu
Wereldberoemd

Hadesu schreef:
Gelukkig wilde ze hem helpen. Het zou pas echt ongemakkelijk geworden zijn wanneer ze dat niet had kunnen of willen doen, want dan was er echt niemand meer over geweest in dit kamp die hem op weg kon helpen. Thomas zuchtte dan ook opgelucht, volgde haar en deed zijn best om de weg een beetje te onthouden, want hij had geen idee hoe hij anders ooit op eigen kracht door het kamp zou kunnen bewegen. Hij gaf uiteindelijk geen antwoord op haar vragen, omdat ze aan kwamen bij een andere tent, met daarvoor een dame van ongeveer dezelfde leeftijd als Alex. Hij had wederom niet echt de kans om veel te zeggen, maar stelde zich voor voordat de vrouw, geïntroduceerd als Tanya, weg liep.
Blijkbaar was dit een persoonlijk feest en hoewel hij zich direct minder welkom voerde door de manier waarom er gesproken werd, wisten beide personen dat er weinig keuze was voor hem. De grote leider van het kamp had nu eenmaal besloten en zo bleef er voor hem dus geen keuze over. Hij haalde zijn schouders op. 'Het spijt me dat ik op zo'n moment inbreek, dan,' zei hij gemeend, al wist hij dat hij geen keuze had gehad. 'Dus een aantal mensen blijven hier terwijl een aantal mensen weer door gaan reizen? Reizen jullie vaak door dan? En gebeurt het vaker dat mensen op een plek blijven terwijl jullie door gaan reizen?' Hij realiseerde zich dat hij heel veel vragen stelde en sloot zijn mond snel, voordat hij nog meer onzin zou gaan spuwen. Hij begreep ook niet waarom Devin hem bij een feest wilde hebben dat eigenlijk vooral voor mensen die afscheid wilden nemen bedoeld was, maar het ware nu eenmaal zo. Ondertussen kwam Tanya weer terug met wat schone kleren, die hij dankbaar van haar aannam. Nu Alex hem verteld had dat de vrouw hier zou blijven wonen als de rest van hun kamp door zou trekken, keek hij toch een beetje anders naar haar. Wat als hij haar in gevaar had gebracht door de wolven deze kant op te lokken? Was het dorp daardoor direct gedoemd tot een veel te korte levensduur?
Hij besloot maar direct een shirt over zijn hoofd te trekken, niet omdat hij zich nou zo ongemakkelijk voelde, maar meer omdat het toch vrij frisjes begon te worden nu zijn lichaam niet meer constant in beweging was. Hij had uren gerend en het was nooit koud geweest, maar nu zijn lichaam eindelijk weer tot rust kwam, voelde hij dat soort dingen weer. Een frisse bries, een koude omgeving. Het shirt paste hem gelukkig precies, wat hem extra dankbaar stemde. 'Echt, heel erg bedankt,' zei hij nogmaals tegen haar. Ze glimlachte slechts. 'Graag gedaan.'

So proud of u!!

TheBurrow
Wereldberoemd

TheBurrow schreef:
Rustig had ze gewacht bij Tanya. De vragen die ze gesteld had, zou ze vanavond wel herhalen. Alex had al besloten om Thomas onder haar hoede te nemen tijdens het feest, of hij dat nu wilde of niet. Ondanks dat ze zich stil gehouden had totdat de jongeman weer een shirt aan had, wilde ze zijn vragen wel beantwoorden. Samen met hem nam ze dan ook afscheid van Tanya. "Tot straks." Was dan ook meer dan genoeg. Zacht stuurde ze Thomas aan zijn elleboog even weg en liep meer naar de rand van het kamp.
"Het klopt inderdaad, wat je zonet zei. Een deel zal hier blijven wonen en een groter gedeelte trekt verder. Het is sinds kort een beweging die steeds populairder wordt nu alles relatief veilig lijkt." Bij die laatste woorden keek ze hem even. Hij was de reden waardoor Alex nog liever had dat Tanya hier niet bleef. Nadat ze hem even met een strenge blik bekeken had, scande ze de omgeving weer. Ze wilde zeker weten dat er geen gevaar op de loer lag op dit moment. "Hoe groot is de kans dat ze hier zullen komen Thomas? Is er een manier waarop we ons voor kunnen bereiden?" Al het andere kon wachten en was van ondergeschikt belang. Er waren hier zoveel kinderen, ouderen en altijd genoeg zieken. Die konden niet rennen of snel vluchten. Alex wilde geen paniek zaaien, maar ze wilde wel de risico's kunnen verkleinen anders zou hen precies hetzelfde overkomen als Thomas overkomen was. Niemand zat daar op te wachten.
Alex wandelde rustig verder en dacht nog even na over alles wat hem overkomen was. Wat als de wolven hier zouden komen? Niemand zou dan veilig zijn, zelfs zij niet. Hij was de enige die dan vrij zou kunnen komen door zijn snelheid. Een diepe zucht kon ze niet onderdrukken. "Je brengt wel veel zorgen met je mee Thomas. Probeer er niet met anderen over te praten, we willen geen onrust veroorzaken." Even bekeek ze hem weer. "Anderen in je kamp, hadden die nog een zesde zintuig? En zo ja wat was het? Ik wil weten of er meerderen zijn. Dat is de enige reden eigenlijk waarom ik rond trek. Om anderen zoals mijzelf te ontmoeten. Ik wil weten wat voor een mogelijkheden er nog meer zijn, of het zich kan ontwikkelen en hoe anderen ermee omgaan. Misschien zijn er wel hele groepen met enkel mutanten."

Ik kwam gister maar niet verder op mobiel hahaha

Hadesu
Wereldberoemd

Hadesu schreef:
Alex wees de weg en hij volgde, niet wetende waar ze precies naartoe gingen. Niet dat het veel deerde, hij had geen exact doel voor ogen en niemand om mee te spreken. Ze beantwoordde zijn vragen, wat hem eraan herinnerde dat er een aantal vragen van haar waren geweest die hij niet beantwoord had. Mocht ze daar nog antwoord op willen, zou ze er opnieuw over moeten beginnen. Het was raar om zo, vanuit het niets, antwoord te gaan geven op die vragen. Tenminste, zo voelde het.
Dus normaal reisden ze door, in tegenstelling tot zijn oude groep. Dat er mensen achter bleven, was niet iets wat wekelijks gebeurde, maar wel iets wat steeds vaker voorkwam. Hij begreep het wel. Op een gegeven moment moest je wel moe worden van het reizen, toch? Al leek Alex die mening niet de delen, want hij dacht uit haar eerdere woorden op te maken dat zij sowieso niet ging blijven. Toch vroeg ze naar de veiligheid van de mensen die hier zouden blijven en hij begreep waarom ze hem buiten gehoorsafstand van de andere mensen had gebracht. Er werden wederom vragen gesteld, die hij nu wel beantwoorden kon. 'Zelfs als ze niet direct achter mij aan zijn gegaan of me zijn blijven volgen, denk ik dat ze hier uiteindelijk wel zullen zijn. Deze mensen, met die beesten, doen dit puur om levens te ruïneren. Komen ze niet over een week, dan wel over een maand. Ze lijken erop uit te zijn om iedereen te vernietigen.' De woorden brachten rillingen op zijn eigen lichaam, vooral veroorzaakt doordat hij de beelden van eerder weer voor zich zag. De koude drang om te vernietigen, simpelweg vernietigen wat ze hadden opgebouwd. De voorraden, de dieren... Deze mensen hadden niet gehandeld om te overleven, maar om te vernietigen.
Hij bracht veel zorgen met zich mee. In een andere situatie had hij daarom kunnen lachen, maar hij wist dat Alex gelijk had. Door hier te komen, bracht hij dit hele kamp in gevaar. Tanya, die hij net ontmoet had, zou dankzij hem in een gevaarlijke situatie terecht komen, simpelweg doordat ze had besloten om hier te blijven. Hij voelde zich er schuldig over, zelfs al kon hij er niet echt wat aan doen dat ze hem van de grond hadden opgeraapt.
'Een aantal, ja. Ik denk tien procent van ons. Er waren een heleboel verschillende soorten talenten, zoals wij ze noemden. Soms ging het om iets kleins, zoals een beter gehoor of een scherpere reuk. Soms om andere dingen. Een van de mannen was erg krachtig, zonder daar echt voor te hoeven trainen.' Hij dacht terug aan de kerel, hoe snel hij ten onder was gegaan toen de horde wolven op hem sprong. Je had niets aan kracht als je zo belaagd werd, door een aanval die zo goed gecoördineerd was. 'Ben jij de enige in dit kamp dan, die zo'n zesde zintuig heeft?'

TheBurrow
Wereldberoemd

TheBurrow schreef:
Zijn antwoorden gaven haar weinig hoop. Dat deze mensen met hun wolven sowieso wel zouden komen... Dat zou betekenen dat niemand ooit meer ergens veilig zou zijn? Was ze in staat dat te geloven? Alex wist het niet. Hoe kon ze een vreemde nou op zijn woord vertrouwen? Aan de andere kant, waarom zou hij zoiets verzinnen om te mogen blijven, niemand zou toch zoiets bedenken? Nu besefte Alex best dat mensen allerlei dingen konden verzinnen om een kamp binnen te kunnen dringen. Alleen zijn was nu eenmaal onveiliger. Desondanks wilde ze niet geloven dat Thomas had gelogen om hun kamp binnen te komen, ze kon het ook haast niet geloven. Hij was er zo erg aan toe geweest dat ze het zich niet voor kon stellen en toch... Ergens diep van binnen hoopte ze dat hij loog, dat er geen vreselijke mensen waren die met hun wilde beesten hele kampementen vernietigden alleen maar om ze te vernietigen. Waarom? Waarom zou iemand zo vreselijk zijn om dat te doen?
"Dat zijn er echt best veel." Het verbaasde haar, maar het gaf haar ook wel wat moed. Er waren dus veel meer mensen zoals zij! Misschien zelfs wel mensen met hetzelfde zintuig. "Hier niet, er zijn nog drie of vier anderen maar daar houdt het op." Ze slikte even en frunnikte een beetje aan haar kleding. "Het werd eerst gezien als een bedreiging en een gevaar. Iedereen wat niet ongevaarlijk zou zijn, werd vermoord. Nu ben ik er nog, iemand met een verscherpt gehoor en iemand met een verscherpte reuk." Dat was nuttig en ongevaarlijk voor de anderen. Ieder ander die geboren werd met een zesde zintuig werd meestal vermoord zodra duidelijk werd wat het was. "Nog steeds staat Devin er afkerig tegenover. We weten hem meestal wel tegen te houden als hij ze nu wilt doden. Zodra ze oud genoeg zijn worden ze uit het kamp gezet en aan hun lot over gelaten, meestal treft ze dan alsnog de dood." Alex zuchtte even. Ze schaamde zich eigenlijk wel voor de manier waarop de meesten naar iemand met een zesde zintuig keken. Het was in haar ogen niet alsof er iets mis met hun was. Diep zuchtte ze even en keek weer opzij naar Thomas. "Dus hou het nog een beetje geheim, voor je eigen best wil."

Hadesu
Wereldberoemd

Hadesu schreef:
De twijfels die Alex had bij zijn woorden bleven niet onopgemerkt. Thomas begreep wel dat ze het liever niet wilde geloven, of misschien wel gewoon wantrouwen naar hem had, maar hij zou zweren bij ieder woord dat hij sprak. Het was dan wel geen geruststellende gedachte, de wetenschap dat deze mensen met hun wolven erop uit waren om iedereen af te slachten, het was wel iets waar je je op kon voorbereiden wanneer je eenmaal had geaccepteerd dat het eraan zat te komen. Ze stelde geen verdere vragen meer, dus Thomas nam aan dat ze na wilde denken over wat hij gezegd had. Of misschien wilde ze er juist wel niet meer over nadenken, dat was natuurlijk ook een optie. Het was ook geen prettige gedachte om nu al te weten dat er een groot gevaar op de loer lag, waar je je op dit moment niet tegen zou kunnen verdedigen. Er zouden maatregelen getroffen moeten worden voordat de mensen die hier bleven ook maar enige kans maakten. Veel maatregelen. Defensie zou opgezet moeten worden. Gevechtstechnieken zouden opgepoetst moeten worden. Wapens geslepen, speciaal voor deze wolven. Voorraden zouden verdeeld moeten worden, zodat bij een vuur niet alles direct in lichterlaaie op zou gaan. Er was zo veel te doen en Thomas betwijfelde of hij de mogelijkheid zou krijgen om te helpen. Als het aan de man, Devin, lag, zou hij hier over twee dagen waarschijnlijk al niet meer zijn. Thomas wist niet zo goed hoe hij daar tegenover stond, op dit moment durfde hij nog niet in de toekomst te kijken. Zijn hele leven was al weggevaagd.
Alex' woorden gaven hem een naar gevoel. Ze hadden kinderen vermoord, simpelweg omdat ze een talent bleken te hebben? Dat was een gigantisch verschil met zijn opvoeding, waar ze juist trots waren geweest op de mensen die een talent hadden gehad. Misschien was het wel een godsgeschenk genoemd, al was hij zelf geen fan van die opvatting. Het idee dat de man die hem zojuist toestemming had gegeven enkele dagen te blijven, hem het liefst zou willen vermoorden als hij erachter kwam dat Thomas een talent had, liet de rillingen over zijn lichaam lopen. Dat was.. verschrikkelijk. Zijn blik was ietwat grimmig geworden door die raad en hij knikte. 'Ik begrijp nu wel waarom je me in eerste instantie al had gezegd dat ik mijn mond moest houden tegen hem,' antwoordde hij. Het stond hem niet zo aan om vermoord te worden om iets waar hij simpelweg mee geboren was.

TheBurrow
Wereldberoemd

TheBurrow schreef:
Het was geen vrolijke stemming die zich op de wandeling drukte. Zij wist nu zeker dat de mensen hier gevaar zouden lopen en hij wist dt hij gevaar zou lopen. "Ja... Het is namelijk niet iets dat hij makkelijk zou kunnen gebruiken.' Een zwakke glimlach brak door op haar gezicht, hoewel deze al snel weer vervaagde terwijl ze door liep. "Ik weet ook niet goed of hij ons de kans zal geven om de mensen hier te beschermen. Hij zou het wel willen, maar waarschijnlijk zonder onze hulp." Alex richtte haar blik kort even op Thomas, waarna ze weer weg keek. "Ik zal wel eens met hem praten erover vanavond. Anders ga je morgen mee jagen." Hij kon zich beter nuttig maken dan in het kamp hangen. Dan wist ze niet wat hij deed en wat hem kon gebeuren. Alex was niet bezorgd, allerminst zelfs. Het was een onbekende, daar maakte ze zich geen zorgen om. Ze was bang voor zijn verraad en derde hem nog niet te vertrouwen. Misschien was het wel een truc en hoorde hij bij de mensen met de wolven. Ja, ze had de angst en pijn in zijn ogen gezien, maar mensen konden ook zoveel spelen. Waarom zou ze hem dan zomaar vertrouwen? Precies, dat zou ze niet.
"Laten we zo maar die kant op gaan, we willen niet te laat komen." Verzuchtte Alex even en rustig boog ze hun pad weer wat meer af naar binnen toe. Meer het kamp weer in. Soms groette ze wat mensen, anderen keken haar enkel aan. "Een zesde zintuig hier is geen gift. Onthoud dat alsjeblieft goed." Mompelde ze terwijl haar blik wat donkerder werd. Meer dan eens had ze al wel ruzie gezocht met mensen. Alex was niet gemaakt om haar mond te houden en alles klakkeloos te accepteren. Vaak kwam ze in de problemen en mensen gaven de schuld aan haar zesde zintuig, gewoon omdat ze dat konden. In het midden van hun kamp was een groot kampvuur gemaakt en Alex leidde Thomas naar de plek waar ze konden zitten. Nu ze hem onder haar hoede had genomen, kon ze hem wel bij zich laten zitten. Dan zou hij hopelijk wat minder opvallen en ergens hoopte ze ook gewoon om zich dan wat minder eenzaam te voelen tijdens de ceremonie en het feest. In de stemming om feest te vieren was ze namelijk niet en evenmin zouden de anderen dat zijn als ze van het dreigende gevaar af zouden weten. Het was niet eens een reden voor het feest! Met een gefrustreerde zucht nam Alex plaats en keek naar Thomas. "Zitten en stil zijn." Kwam er botter uit dan ze bedoelde, maar ze richtte zich niet meer op hem. Enkel op de mensen die hier zouden blijven.

Hadesu
Wereldberoemd

Hadesu schreef:
Hij nam het aanbod om mee te gaan jagen morgen, graag aan. In het kamp blijven hangen was sowieso niet iets dat hij graag zou blijven doen, al zou hij bij de jacht er wel op moeten letten dat hij geen argwaan wekte met zijn snelheid of uithoudingsvermogen. Het zou onnatuurlijk voelen, doordat hij zijn hele leven gewend was zich niet in te hoeven houden. Maar alles was beter dan hier achter te moeten blijven, zich helemaal niet nuttig kunnen maken. Het vertrouwen van deze mensen zou hij niet kunnen winnen als hij niets uitvoerde. Als hij een kans wilde maken op een plek hier, dan zou hij daarvoor moeten vechten. Als hij een kans wilde maken op een nieuw thuis, zou hij moeten laten zien dat hij bereid was er voor te strijden. Dat was wat hij zou doen, ondanks het wantrouwen dat er overduidelijk hing. Tijdens het lopen kreeg hij meerdere blikken toegeworpen. Mensen kenden hem niet, of hadden enkel gehoord van de man die aan was komen lopen, uitgeput en op sterven na dood. Niemand zou hem zomaar vertrouwen, al helemaal niet na het nieuws dat hij gebracht had. En het eventuele gevaar dat hem op de hielen zat.
Zesde zintuigen waren geen gift. Die boodschap knoopte hij in zijn oren terwijl ze steeds dichter naar de kern van het kamp liepen, waar de bedrijvigheid van het feest leek te beginnen. Als je het een feest kon noemen. Het was een afscheid en zelfs Thomas merkte dat het gek aanvoelde, al kende hij niemand hier. De sfeer leek ook niet zo heel feestelijk, het leek alsof er meer mensen nogal bedrukt waren door het nieuws en door het verlies van de mensen die hier zouden blijven als de rest van de groep weer door trok.
Hij opende zijn mond net om iets te zeggen, toen Alex hem, op een ietwat botte manier, vertelde dat hij zijn mond moest houden en stil moest zitten. Als dat was wat ze wilde, zou hij dat maar doen. Hij haalde zijn schouders op, sloot zijn mond maar weer en liet zijn ogen rond het kamp dwalen. Een aantal mensen herkende hij vaag, zoals de vrouw van wie hij eerder de kleding had gekregen. De meeste gezichten waren hem echter onbekend, net zoals hij voor de meesten een onbekende verschijning zou zijn. Hoewel hij naast Alex zat, was dat geen geruststelling. Het enige waar hij aan kon denken was het gevaar waar hij deze mensen in gebracht had, al was het niet bewust geweest. Als er iets met hen gebeurde, was dat zeker aan hem te wijten.

TheBurrow
Wereldberoemd

TheBurrow schreef:
Het was fijn dat hij tenminste naar haar luisterde. Als de nieuwe dat ook niet zou doen, dan zou het snel afgelopen zijn voor hem. Alex zat kalm naast hem en bekeek de ceremonie die er plaats vond. Enige emotie die ze had, wist ze in te houden. Haar kaak verstrakte soms enkel als ze er moeite mee had, niemand die het op zou vallen. Oh, ze wilde deze ceremonie zo graag onderbreken. De mensen waarschuwen en ze manen om verder te gaan trekken. Het was onveilig hier, ze voelde het gewoon. Vroeg of laat zouden die mensen hun vinden en dan zou ze net als Thomas alles kwijt zijn. Kort wierp ze even een blik opzij naar hem. Hij was alles kwijt en het zou een tijd duren voor hij er hier tussen zou passen. Moest ze aardiger voor hem zijn? Ergens wilde ze het wel, ze wilde dat hij hen zou helpen zo goed hij kon en dat hij kon blijven, maar een donker deel van haar wilde hem wegstoten. Zorgen dat hij verdween in de hoop dat het gevaar dan geweken was. Het was niet reëel, noch het juiste om te doen. Dat wist Alex best, maar de gedachten waren er wel. Misschien dat ze daarom soms wat bot was tegen hem. Zeker nu.
Nadat de formele ceremonie voorbij was werden de mensen wat losser. Al gauw was er muziek te horen en ging er een blad rond met wat drinken erop. Kalm nam ze er een beker af en keek even opzij naar Thomas. "Pak er maar een.' Ze probeerde een beetje te glimlachen, maar dat ging niet meteen heel soepel. Rustig bleef ze even zitten en keek kort naar hem. "Sorry, ik wil niet bot doen maar soms... Soms gaat het vanzelf." Alex deed niet echt aan uitgebreid excuses aanbieden dus meer hoefde hij nu ook niet van haar te verwachten. Erna keek ze weer even weg van hem en bekeek haar beste vriendin even. Ze straalde, alsof ze de meest gelukkige persoon op de wereld was. Nog wel... Hoe lang zou het duren voor ze gevonden werden? Hoe lang zou het duren voor dat zij zelf weer verder trokken? Kon ze haar wel echt achter laten? Ze wist het nog niet goed en haalde even diep adem waarna ze een flinke slok van haar drinken nam.

Hadesu
Wereldberoemd

Hadesu schreef:
Misschien had hij nog wel vragen over hetgeen zich voor zijn ogen afspeelde, over de ceremonie die plaatsvond, maar hij had gehoord wat Alex zei. Stil zijn, kop houden. Dus hij zweeg, hield de vragen voor zich en keek naar de mensen, de mensen die hier zouden blijven wanneer het grootste deel van de groep weer verder zou trekken. Ze zouden aan hun lot over worden gelaten, het leek er niet op dat er veel vechters over zouden blijven. Het baarde hem zorgen, zelfs al kende hij deze mensen nauwelijks. Niemand zou veilig zijn voor de wolven en de mensen die bij die wolven hoorden.
Hij voelde de blik van Alex op zich, kon vanuit zijn ooghoek zien dat ze naar hem keek, maar keek niet terug. Wat moesten ze hier wel niet van hem denken? Hij was een vreemdeling met een slechte boodschap, een buitenstaander die niets dan slecht nieuws bracht. Hij verwachtte geen medelijden, dat was een vreemd begrip in deze wereld. Het was ieder voor zich, of in ieder geval iedere groep voor zich, dat één groep een zwaar ongeluk had gehad, zou voor een andere groep niet relevant zijn. Het zou ze geen reden geven om vriendelijk te zijn. Dat merkte hij ook bij Alex, die bot over was gekomen eerder. Geen medelijden. Ergens was dat wel prettig, hij mocht dan rouwen om zijn vrienden, maar het medelijden van vreemden zou daar niets aan toevoegen. Misschien was het zelfs beter als iedereen hem normaal behandelde, of met achterdocht. Het herinnerde hem eraan dat hij altijd op zijn hoede zou moeten blijven.
Ineens, zonder duidelijke waarschuwing, leek het formele deel van de avond voorbij te zijn. Er werd muziek gemaakt, de gesprekken klonken luider en de sfeer werd ontspannen, alsof er inderdaad een feestje aan de gang was. Er werd gedronken, gelachen, alsof er niets aan de hand was. Opnieuw was hij de buitenstaander, die geen weet had van de gebruiken binnen deze groep. Hij nam het drankje wel aan dat hem aangeboden werd, rook even aan de inhoud van beker, maar nam er nog geen slok van. In plaats daarvan keek hij rond, liet zijn blik even op Alex rusten. 'Dat is wel goed,' antwoordde hij dan. Zijn mond vertrok even, alsof hij iets zuurs had gegeten. 'Als de rollen omgedraaid waren, had ik waarschijnlijk precies hetzelfde gereageerd op een buitenstaander met slecht nieuws.'

TheBurrow
Wereldberoemd

TheBurrow schreef:
Het was ook wel een redelijk normale reactie. Niemand die zomaar een kwam binnen kwam werd met veel enthousiasme onthaald en al helemaal niet als je een dergelijke boodschap met je mee bracht. Ze knikte even en glimlachte een beetje. "Dat weet ik, maar het is niet echt een prettig onthaal. We zijn hier niet zo gewend aan buitenstaanders." Kalm keek Alex weer even naar de mensen die vrolijk aan het kletsen waren en genoten van de ontspannen sfeer. Ze kon niet genieten en ontspannen al helemaal niet. Het nieuws wat Thomas had gebracht, dat bleef zich in haar hoofd herhalen en opnieuw afspelen. Ze moesten niet hier zitten feesten, ze moesten voorbereiden.
"Hoe kunnen we ons het beste voorbereiden? Is er een manier? Ik kan hier niet zo nutteloos blijven zitten, wetende dat die beesten ons op het spoor kunnen zijn." Ze keek opzij naar hem, haar blik hard en gespannen. Er moest toch iets te doen zijn dat beter en nuttiger was dan dit. "Zo niet, dan zal ik je zo je slaapplek laten zien. We gaan morgen er vroeg weer uit en aangezien we duidelijk beiden heel erg veel zin hebben in dit feest, kunnen we beter gaan slapen." Legde ze hem dingen op? Misschien wel, hij moest er maar mee leren leven. Hij was nieuw hier, kende de weg niet eens dus hij had er maar mee te dealen. Hij mocht allang blij zijn dat ze de moeite op zich nam om hem dingen te laten zien en hem mee te nemen, anderen hadden dat waarschijnlijk niet gedaan. De een was hier nog wantrouwender dan de ander. Alex kon zich nog de keer herinneren, jaren geleden, dat er een buitenstaander was geweest. Hij was vermoord omdat hij weigerde te veranderen en informatie te geven. Natuurlijk hadden ze iedereen verteld dat hij weer vertrokken was, maar Alex wist wel beter. Je zou niet zomaar vertrekken als je eenmaal in veiligheid was.
"Oh ja, wat gebruik je eigenlijk om te jagen?' Vroeg ze kalm, als ze nog dingen voor hem moest regelen dan moest ze dat wel weten. Dat zou morgenochtend zomaar wat tijd weer kunnen schelen. Even liet Alex haar blik weer langs het kampvuur gaan. Hoe lang zou het nog duren voor de aanval zou komen? Ze wist zeker dat het namelijk een kwestie van tijd was. Langzaam was ze zich in haar gedachten al los aan het maken van deze mensen. Als het kon zou ze vluchten, zo dicht mogelijk in de buurt van Thomas blijven, hij was al eens ontsnapt en hij zou het vast een tweede keer kunnen.

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld