Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

15 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

O | Endure and survive

Amarynthia
Internationale ster

Amarynthia schreef:
Er waren twee opties. De eerste optie was de vrouw buitensluiten. Haar lot was onontkoombaar, dus hier stilletjes afwachten had geen zin. Echter hoefden ze haar dan niet te doden. Het was de keuze die het meest menselijk voelde, maar misschien wel het ergste was. Ze lieten de vrouw in wanhoop achter en het was enkel uitstel van executie. De tweede optie, die op korte termijn veel erger leek, was het doden van de vrouw. Het was bruut en het was iets wat tegen al haar principes inging. Charlotte had mensen zien gaan, maar had nooit zelf het initiatief genomen om een leven te eindigen. Toch, ondanks dat ze het liever niet toe wilde geven, was dat nu wel de beste keus.
‘We moeten er een einde aan maken,’ besloot Charlotte uiteindelijk. De anderen leken die keuze allang voor haar gemaakt te hebben, al leek Dean enigszins verbaasd door haar opmerking. Hij zei er echter niets van. Toch waren er twee personen die het niet eens waren met haar uitspraak. Een van hen was de vrouw zelf. Snikkend draaide ze zich richting Charlotte, de wanhoop van haar gezicht leesbaar.
‘Nee, dat kunnen jullie niet doen. Wat als ik niet verander?’ Dat was uitgesloten. In de afgelopen jaren was er nog geen een casus geweest die immuun bleek te zijn voor het virus. Niemand kon ontsnappen aan de bacterie. Een beet, en het was gedaan.
De andere persoon die het niet met haar eens was, was het kleine meisje. Met grote, angstige ogen trok ze aan de hand van haar moeder. ‘Gaat ze dood? Ze mag niet dood. Wij mogen niet doden.’ Saskia, zoals de moeder heette, hurkte bij het meisje neer. Liefkozend aaide ze door haar haren en fluisterde ze haar een antwoord toe die het meisje niet gerust leek te stellen. Uiteindelijk was het een van de onbekende mannen die op haar afstapte en een hand op haar schouder legde.
‘Breng haar maar naar beneden.’ Het jonge meisje schudde wild haar hoofd. Natuurlijk snapte ze het niet, met haar weinige levenservaring was het ook niet te begrijpen. Evenmin als dat Charlotte het begrepen had bij de uitbraak. Ze hoopte dat het meisje er uiteindelijk beter mee om kon gaan dan zij. Saskia tilde het jonge meisje op en liep naar beneden. Het gehuil van het meisje werd steeds zachter, maar bleef duidelijk aanwezig.
De vrouw op de grond zat hopeloos in elkaar gedoken, wetend wat haar lot was. Zij zouden haar niet sparen. Dean wierp een blik op Charlotte. ‘Je hoeft er niet bij te zijn,’ zei hij. Ze waardeerde het dat hij aan haar dacht, dat hij enigszins begrip had voor haar situatie. Maar, ze wist dat haar oude leven was afgelopen. Nu was het, na jarenlang gevlucht te zijn, tijd om de waarheid onder ogen te komen. Kort schudde ze haar hoofd, nu kon ze niet meer terug.

Hadesu
Wereldberoemd

Hadesu schreef:
Ze moesten er een einde aan maken, zoals Charlotte had opgemerkt. Daar kon niemand het mee oneens zijn, gezien hun huidige situatie. Dean wachtte wel met een definitieve bevestiging tot de moeder en het meisje weer weggelopen waren. Charlotte bleef, tegen alle verwachtingen in, staan. Hij had nog extra aangedrongen dat ze naar beneden zou gaan, maar het mocht niet baten. Hij hurkte eindelijk bij de vrouw neer, wier angstige blik nu veranderd was in een radeloze. Ze hield zich vast aan een strohalm, nog niet eens. Ze wilde hoop houden. Maar zelfs nu zag hij de krankzinnigheid in haar ogen al verschijnen, enkele minuten nadat ze gebeten was. Het zou niet lang duren voor ze de eerste tekenen van agressie zou tonen, de aanval in zou proberen te zetten. Hij wilde haar dat lot sparen. Zorgen dat ze stierf met het laatste beetje menselijkheid nog in haar aderen. Met haar mentale gezondheid nog in staat. Hij keek de anderen aan. Derek, de andere man en uiteindelijk Charlotte. Geen van hen leek blij met het plan, geen van hen leek over te kunnen gaan tot de uiteindelijke uitvoer van het plan. Het was ook niet niets, ze hadden de vrouw net gered en zouden haar direct weer om het leven moeten helpen.
Hij zou zich opofferen. Hij had eerder mensen gedood. Nee, geen mensen. Geïnfecteerden die net gebeten waren. Hij had de smeekbedes aangehoord. Hij was er niet immuun tegen, maar hij zou dit doen. De vrouw keek hem aan, schudde haar hoofd. 'Je kunt niet... Ik ben niet...' ze kon haar zinnen al niet meer afmaken. Ze was bang, radeloos en die emoties werden alleen maar versterkt door haar infectie. Hij haalde een mes uit zijn laars, dat hij daar altijd verborgen had. Hij keek Derek aan, wisselde een blik van verstandhouding. De twee mannen pakten de vrouw vast, zodat ze zich niet kon verdedigen, geen laatste poging tot ontsnappen zou proberen te doen. Dean keek haar recht aan, pakte het mes wat beter vast. 'Ik zal het snel en pijnloos doen,' beloofde hij, 'en je zult naar een betere plek gaan. Dat beloof ik.' Hij keek nog even om, naar Charlotte. Die stond er een beetje onzeker bij. 'Je kunt nog wegkijken,' suggereerde hij, maar dat leverde hem een koppige blik op. Dan niet. Ze zou geconfronteerd worden met de dood van een persoon, maar het zou niet de laatste zijn. Daar was Dean zeker van. Hij legde het mes tegen de hals van de vrouw aan, die trilde van angst nu. 'Het spijt me,' mompelde hij nog, waarna hij het mes over haar keel haalde. Bloed welde razendsnel op, maar de ogen van de vrouw werden al snel glazig en haar lichaam verslapte. Ze was gestorven.

Amarynthia
Internationale ster

Amarynthia schreef:
Een misselijke golf trok door haar heen. Het was niet de eerste keer dat ze iemand zag doodgaan, noch dat iemand vermoord werd. Maar het idee dat een leven zo snel beëindigd kon worden, maakte haar bang. Een verkeerde stap kon fataal zijn, al helemaal in een wereld als deze.
Kort sloot ze haar ogen, ademde ze diep in en uit. Zodra ze haar ogen opende, was de levendige blik verdwenen. Uiteindelijk besloten de mannen dat ze de vrouw hier niet binnen konden laten liggen. Niet omdat het een gevaar was, maar eerder vanwege de stank die het achter zou laten. Daarnaast kwamen ze tot de conclusie dat een lijk voor de deur mensen mogelijk zou afschrikken, zodat het hier niet binnen een mum van tijd overspoeld was van vluchtelingen. Misschien een egoïstische zet, maar dat was wat het overlevingsinstinct met de mensheid deed. Eenmaal klopten ze op de deur, om te controleren of er een stille Runner of Stalker verborgen zat achter de deur. Een Clicker hadden ze wel gehoord. Er volgde een korte stilte, wat voor de mannen een teken was dat het veilig was. Ze deden de deur vluchtig open, sleurde de vrouw naar buiten en haastten zich snel weer naar binnen. En in al die tijd had Charlotte enkel toegekeken. Ze voelde zich nutteloos en schuldig. Het voelde alsof ze meer een last was dan een waardevolle toevoeging.
De mannen maakten aanstalten om naar beneden te lopen, maar Charlotte wilde gebruik maken van dit moment. Ze wilde weten waar ze aan toe was. ‘Dean,’ zei ze dan ook zacht, wat de jongeman liet stoppen met lopen. Met een lichte frons draaide hij zich naar haar toe. Ineens voelde ze zich enorm onzeker. Nadat ze meerdere keren gered was door Dean, durfde ze nog meer van hem te vragen. Was dat überhaupt eerlijk? ‘Wat is het plan voor hierna? Ik bedoel… Ben je van plan om alleen verder te reizen?’ Ze hoopte dat ze niet te suggestief was om haar aanwezigheid te veel aan hem opdrong. Ze had zijn bescherming nodig, in haar eentje zou ze het nog geen dag overleven, maar ze wilde ook geen blok aan het been zijn.

Hadesu
Wereldberoemd

Hadesu schreef:
Het naar buiten slepen van het lichaam was misschien nog wel erger dan het doodmaken van de vrouw. Klonk misschien cru, maar was zeker niet onwaar. Aan het doodmaken was hij nu wel een beetje gewend geraakt, al was het nog steeds niet fijn. Het slepen van een lichaam, de levenloosheid van de vrouw, dat was erger. Niet te vergeten het bloed. De manier waarop hij haar had laten sterven was niet de meest bloedeloze geweest. Nu zaten zijn handen onder. Gelukkig wist hij dat er beneden nog wel gebotteld water stond, waarmee hij zijn handen schoon kon wassen. Als het erg druk was geweest had hij dat niet kunnen maken, maar er was genoeg water voor meerdere dagen. Meer dan voldoende. Hij probeerde wat van het al opdrogende bloed van zijn handen af te vegen door ze over elkaar te wrijven, maar veel effect had het niet. Daar was hij zo op gefocust geweest, dat hij Charlotte eventjes bijna vergeten was. Bijna, tot ze hem tegen hield. Derek was nu al doorgelopen, wat waarschijnlijk de reden was dat Charlotte hem hier wilde spreken. Zonder meeluisterende oren. Hij luisterde naar haar vragen, de onzekerheid die ze er subtiel mee uitte. Hij begreep wel waar ze op doelde, zonder dat ze het expliciet hoefde te zeggen. Hij zuchtte, wreef zijn vingers over elkaar in nog een nutteloze poging het opdrogende bloed van zijn huid af te wrijven. Maar het was niet meer dan eerlijk om open kaart met haar te spelen. 'Dat wilde ik nog met je overleggen,' begon hij langzaam. Hij moest zijn woorden zorgvuldig kiezen, iets waar hij niet altijd goed in was. Op geen enkele manier was het zijn bedoeling om haar te beledigen of haar een keuze op te dringen. 'Die kerel met het baardje, Derek, stelde voor dat we over een dag of wat met hen mee kunnen reizen naar de dichtstbijzijnde veilige stad. Daar willen ze de vrouw en het meisje heen brengen, zodat die in ieder geval veiliger zijn. Als je het wilt, kan jij daar ook blijven. Het zal een stuk... beter zijn dan hier buiten. ' Hij probeerde haar reactie te peilen, maar Dean was niet al te goed in het lezen van emoties. Hij liet het er dan ook maar bij zitten en ging door met het tweede voorstel, hetgeen dat het meest leek op zijn eerste "plan".
'De tweede optie is dat wij een andere weg op gaan dan de anderen. Dan zal ik m'n best doen je te beschermen en je te leren hoe je kunt overleven.' Dat leek misschien een rare optie, vooral omdat hij op dit moment feitelijk niets aan haar had, ze had geen meerwaarde, maar Dean voelde toch een soort van bond. Misschien omdat hij haar gered had, dat hij zich nu verantwoordelijk voor haar voelde. Als hij haar in een andere stad dumpte, had hij geen controle meer over haar welzijn. Als ze met hem mee zou reizen, dan wel. Daarbij, al zou hij dat nooit hardop zeggen, was haar aanwezigheid niet onprettig. Hij was zo lang alleen geweest, met alleen een klein groepje vage kennissen, dat het idee van een reisgenoot hem aanstond.

Amarynthia
Internationale ster

Amarynthia schreef:
Voor een moment wilde Charlotte haar armen om hem heen slaan, een knuffel dat diende als een bedankje. Voor hij begon met spreken, was ze bang geweest voor een afwijzing. Ze had gedacht dat hij haar zou vertellen dat ze hem zou vertragen, dat hij het niet kon riskeren haar met zich mee te brengen. Ze was bang geweest dat hij haar twee opties zou geven die beiden in haar nadeel zouden zijn. In plaats daarvan gaf hij haar twee opties die zelfs een toekomst zouden bieden. Ze zou een nieuw leven kunnen starten binnen de muren, óf ze kon leren te vechten. Ondanks dat ze hem had willen omhelzen, wist ze haarzelf in te houden. De opluchting was echter duidelijk van haar gezicht af te lezen. Zou hij geweten hebben hoe bang ze was voor zijn antwoord?
Toch was het een moeilijke keuze. De veilige haven, beschermd door grote muren, was erg verleidelijk. Ze zou terug kunnen vallen in het vluchtpatroon wat ze al die jaren had vertoond. Ze zou ongestoord haar leven kunnen vorderen, misschien kon ze zelfs het een en ander leren van Saskia. Maar, het zou enkel uitstel van executie zijn. Op een dag zou ook die muur komen te vallen en dan zou ze niet het geluk hebben dat Dean precies op het juiste moment aan kwam lopen. Het idee om in de buitenwereld te leven, beangstigde haar wel. De nachten in de afgesloten steden had ze al eng gevonden, laat staan in de open wereld, waar overal geïnfecteerden verstopt konden zitten. Echter, ze vertrouwde erop dat Dean haar zou helpen en haar zou leren voor haarzelf te zorgen. En ondanks dat ze het liever niet toegaf, wist ze dat het op een dag nodig zou zijn om zelf het gevecht aan te gaan.
Haar twijfel had een duidelijke stilte laten vallen, maar het was geen ongemakkelijke stilte. ‘Ben ik je niet tot last als we samen op pad gaan?’ Met grote ogen keek ze naar de jongeman, nu pas echt goed. Nu was er niet de dreiging van geïnfecteerden. Nu was de wond op haar been minder sterk aanwezig. Ondanks de trui die hij droeg, was ze ervan overtuigt dat de rest van zijn lichaam eveneens volstond met tatoeages. Zijn nek was tot zijn kaaklijn getekend, maar boven zijn wenkbrauw was eveneens een kleine tatoeage te vinden. Zijn ogen waren groot en donker van kleur. Ondanks dat zijn uitdrukking iets kils met zich meebracht, straalden zijn ogen warmte uit.
‘Anders had ik het niet aangeboden?’ Het onbegrip was duidelijk hoorbaar en ergens was dat iets wat haar geruststellen. De manier waarop hij het zei, gaf haar de bevestiging dat hij haar niet als een last zag, dat hij voor beide opties openstond.
Een kleine glimlach vormde zich op haar gezicht, terwijl ze kort knikte. ‘Ik denk dat het tijd wordt om te leren terug te vechten.’ Aan de ene kant was ze trots op het feit dat ze deze keuze maakte, maar tegelijkertijd maakte het haar doodsbenauwd. Ietwat ongemakkelijk beet Charlotte op haar onderlip en keek ze naar de grond. ‘Bedankt dat je dit doet.’

Hadesu
Wereldberoemd

Hadesu schreef:
Ze was.. verwarrend. Bij beide opties die hij haar gaf leken haar gelukkig te stemmen. Nou ja, tevreden in ieder geval. Opgelucht. Even was hij bang dat ze hem zou omhelzen, of zo. Dat zou iets te intiem geweest zijn. Hij glimlachte maar gewoon geduldig in afwachting van haar antwoord, dat langer op zich liet wachten dan hij had gedacht. Misschien had hij er wel verkeerd aan gedaan om haar de tweede optie te bieden, misschien wilde ze de twijfel wel helemaal niet. Misschien voelde ze zich nu wel verplicht om zijn aanbod aan te nemen? Hij wachtte af, beantwoordde haar vraag -al snapte hij niet helemaal waar ze het idee vandaan haalde dat hij het zou aanbieden als hij het niet meende- en wachtte nog wat meer af. Uiteindelijk kwam er iets zinnigs uit haar mond en Dean kon een glimlach niet onderdrukken. Het was niet meer dan een trekje van zijn mondhoek, maar een glimlach desondanks. Ergens kon hij zich niet voorstellen dat hij niet meer alleen zou zijn. Geen enkel moment meer, aangezien ze elkaar zouden moeten beschermen. Hij kon ook niet helemaal beseffen dat dit meisje, kleiner en tengerder dan hij, ongetraind en zonder veel lichamelijke kracht, over een paar maanden over zijn leven zou moeten kunnen waken. Maar ergens ook weer wel. Hij zag het in haar donkere ogen, die vastberaden waren. Die ogen, die waren de reden dat hij geloofde dat ze de waarheid sprak. Dat het inderdaad tijd voor haar was om terug te leren vechten. Hij knikte naar haar. 'Dan zullen we, wanneer die wond op jouw been er wat beter uit ziet, afscheid nemen van de rest en onze eigen weg gaan. God weet dat het een lange weg zal zijn.' Hij glimlachte flauwtjes om zijn eigen opmerking, waarna hij weer in de richting van de daadwerkelijke bunker begon te lopen, er vanuit gaande dat er niet meer te bespreken was op dit moment. Stapje voor stapje, dag voor dag. Dat was de beste manier om door het leven te gaan nu ze niet meer in de veiligheid van een stad verkeerden. Iedere dag kon alles fout gaan.

Amarynthia
Internationale ster

Amarynthia schreef:
Langzaam trokken de dagen voorbij. De eerste twee nachten waren ze in de bunker gebleven. De eerste dag hadden ze een plan bedacht en een route uitgestippeld, de tweede dag vertrokken ze al vroeg in de ochtend. Er waren enkele mensen bij gekomen in de loop van de dag, maar een hoop bleven achter of volgden hun eigen weg. Dean en zij hadden besloten om het eerste stuk samen met de groep te reizen, tot Charlotte’s been wat opgeknapt was. Het was flink aanpoten geweest en had de groep niet op willen houden. Gelukkig had Madelon, het dochtertje, veel pauzes nodig. Elke keer wanneer het meisje behoefte had gehad aan een kleine tussenstop, was dat een grote opluchting geweest voor Charlotte.
Het gevaar was zich meer gaan spreiden. Daar waar er in het begin veel geïnfecteerden op één plek zaten, kwamen ze nu af en toe een enkeling tegen. Het was iets waar ze nog niet aan kon wennen, terwijl het drietal mannen de mutanten zonder moeite doodden. Ze betwijfelde of zijzelf daar ook ooit toe in staat was.
Vanaf vandaag had het tweetal besloten dat ze hun eigen weg konden gaan. De wond op haar been was goed genezen, waardoor ze weer kon lopen als vanouds – al bleef haar conditie wel een dingetje. Daarnaast merkte Charlotte dat ze haar angst beter onder controle kon houden. Ze zou nog steeds verstijven van angst bij het zien van een geïnfecteerde, met name een Clicker, maar ze was al minder schrikachtig dan in het begin. Daarbij vertrouwde ze volledig op Dean. Toch vond ze het enorm spannend. De twee hadden elkaar al iets beter kunnen leren kennen de afgelopen dagen, maar ergens voelde het nog steeds alsof ze samen reisde met een vreemde. Wat als bleek dat ze elkaar niet uit konden staan?
Charlotte hield de twee banden van haar rugzak vast, met haar blik op de grond gericht, zodat ze kon zien waar ze liep. De rugzak had ze gevonden bij de bunker en was gevuld met enkele praktische middelen. Ook Dean had een rugzak. Er zaten fleecedekens in, bidons, touw en dergelijke dingen. ‘Hoe lang ben je buiten de steden geweest?’ vroeg Charlotte, om de stilte te doorbreken en in een poging de jongeman iets beter te leren kennen.
‘Dertien jaar.’
Ongelovig keek ze naar de getatoeëerde man naast haar. ‘Dertien jaar? Wauw.’ Zijzelf was slechts een paar maanden buiten de muren geweest en dat had al zijn sporen nagelaten. Hoe had hij zo lang kunnen overleven in de wildernis? Hij moest nog een kind zijn geweest toen de uitbraak was, moest dat niet enorm zwaar zijn geweest? ‘Was je alleen?’ Dat kon haast niet, toch? Hij moest toch ergens geleerd hebben hoe hij moest overleven? Ze bewonderde het wel. Daar waar zij de realiteit was ontvlucht, had hij geleerd ertegen te vechten. Hij had gevochten voor zijn leven, had zichzelf bewezen tegenover het gevaar. Zij was daarentegen zo naïef geweest dat het leven in de stad stand zou houden.

Hadesu
Wereldberoemd

Hadesu schreef:
De afgelopen dagen waren druk geweest. In zijn hoofd, vooral. Zijn voorspelling wat betreft de de drukte in de bunker was toch wel uitgekomen, in de eerste uren waren er alsnog redelijk wat mensen bij gekomen en was het toch nog vrij druk geworden. Dean had de mensen zo goed en kwaad als het ging genegeerd, zich alleen gefocust op “zijn” groepje. Charlotte, Derek, Madelon en de anderen. In de korte tijd dat ze in de bunker verbleven, hadden ze zich meester gemaakt van zo veel mogelijk goederen: niemand wist hoe snel ze weer een bruikbare bunker tegen zouden komen, dus beter zouden ze voorbereid zijn. Toen ze uiteindelijk na twee dagen vertrokken, leek een aantal van de achterblijvers blij met hun vertrek. Een aantal van deze mensen was op goed geluk gevlucht en kon de houding van de drie mannen, die wel wisten wat ze aan het doen waren, maar moeilijk verkroppen. Het was dan ook een opluchting om op reis te gaan en hij merkte dat Derek er hetzelfde over dacht, al was hun gezamenlijke reis maar voor enkele dagen. Hij en Charlotte zouden na een dag of drie een andere route inslaan, terwijl Derek de dames naar de stad ging brengen en daarna pas de wildernis in zou trekken. Het afscheid was kort en weinig emotioneel. De mannen wisten dat de kans dat ze elkaar nog eens zouden zien, bar klein was. Nihil. Hij was blij geweest met het gezelschap, maar Dean zou liegen als hij zei dat hij niet toe was aan wat meer rust. Met Charlotte had hij nog niet zo heel veel gepraat, maar hij had niet het idee dat hun relatie, om het maar even zo te noemen, erg ongemakkelijk was. Hij was blij dat hij haar bijna een week geleden uit de stad had gered. Dat het niet iemand anders geweest was, die dom was en terug wilde naar het naïeve, stadse leven. Het was slechts een kwestie van tijd voor de volgende stad ook zou vallen. Mensen logen zichzelf alleen maar voor. Daarom moedigde hij Charlotte, die eerst ook zo naïef had geleken, volledig aan om dit leven te leren en omarmen. Het was slechts een kwestie van tijd voor ze het anders zou moeten leren.
Ze hadden eventjes zwijgend gelopen, toen ze begon te praten. Niet onverwachts ook, de vorige keren had ze ook gewacht tot ze onder vier ogen konden spreken. Nu zou dat voor altijd zo zijn. Hij schudde zijn hoofd in antwoord op haar vraag. ‘In het eerste begin was er mijn vader. En mijn zus. We leefden op een boerderij ergens afgelegen, redelijk veilig. Op een dag ging mijn vader weg om de omgeving te controleren. Hij kwam terug en beval mijn zus hem te doden. Zij was tien jaar ouder dan ik toen en begreep de situatie beter dan ik. Ze doodde mijn vader, die gebeten bleek te zijn. Hij heeft me de meeste dingen geleerd die ik weet. Die vent was knettergek, had al jaren lopen verkondigen dat zoiets als dit zou gebeuren en bereidde zijn kinderen erop voor. Dat ik nog niet eens tien jaar was, maakte niet uit.’ Dean haalde zijn schouders op. ‘Met mijn zus heb ik nog een tijdje op de boerderij gewoond. Op een gegeven moment ging dat niet meer en sindsdien heb ik gereisd. Soms enkele nachten met wat anderen, maar vaak alleen. Tot ik in de stad ben gaan wonen, ongeveer twee jaar geleden. En jij?’

Amarynthia
Internationale ster

Amarynthia schreef:
Het moest zwaar zijn geweest om een vader te hebben als hij. De druk die hij legde op het overleven, de angst die daarbij onbewust gezaaid werd. Om hem dan op zo’n jonge leeftijd te verliezen, om een reden die amper te bevatten was, moest enorm zwaar zijn geweest. Al leek Dean niet het type die dat ooit zou toegeven. Het was voor Charlotte amper voor te stellen hoe iemand zo lang alleen door de wereld gereisd had, waar continu het gevaar op de loer lag. Er was echter nog iets wat ontbrak in zijn verhaal, alleen het voelde niet als het juiste moment om dat uit te vragen. Zijn moeder was nergens te bekennen in het verhaal en ergens kreeg Charlotte het idee dat hij dat bewust gedaan had.
‘Ik ben nog geen halfjaar buiten geweest,’ zei ze bedenkelijk. ‘Mijn broer was spoorloos bij de uitbraak. Mijn vader is nog regelmatig op eigen houtje het dorp in gegaan om hem te zoeken, terwijl mijn moeder, oom en ik bleven schuilen in ons huisje. Na ongeveer een week hadden we besloten dat het beter was om te gaan. Tijdens die reis kwamen we een groepje geïnfecteerden tegen, waardoor mijn moeder gebeten werd.’ Ondanks haar jonge leeftijd, was het een herinnering die ze nooit zou vergeten. Het beeld van de geïnfecteerden die hun tanden in haar moeder zette, stond op haar netvlies gebrand. Ze hadden niet eens de mogelijkheid gekregen haar te verlossen van de pijn. Ze hadden moeten vluchten, waardoor haar moeder pijnlijk aan haar einde kwam. ‘Na enkele maanden kwamen we de stad tegen. Mijn vader en oom gingen regelmatig naar buiten. Mijn vader bleef hoop houden dat hij mijn broer terug zou vinden, maar dat kostte hem uiteindelijk zijn leven. Mijn oom leeft, voor zover ik weet, nog wel. Maar onze band was nooit heel sterk geweest.’ Ergens voelde het goed om Dean te vertellen over haar verleden, maar ook om zijn geschiedenis te weten. Beiden hadden ze niet ingehaakt op het verhaal van de ander, maar ze wist dat hij geluisterd had. Ze hoopte dat hij dat ook van haar wist.
Een kleine glimlach verscheen op haar gezicht, waarbij ze haar wenkbrauw betekenisvol optrok.
‘Wat?’ Zijn stem klonk ergens chagrijnig, maar ergens wist ze dat hij het niet was.
‘Waar heb je al die tatoeages laten zetten? Want het lijkt me niet dat je die al op je tiende had?’ Ze was oprecht nieuwsgierig. In de stad was er geen enkele plek waar ze zulke dingen deden. Sowieso was het leven binnen de muren vrij strak, streng en gestructureerd. Tot nu toe leek het enige voordeel hierbuiten de vrijheid te zijn. Je kon gaan en staan waar je wilde.

Hadesu
Wereldberoemd

Hadesu schreef:
Wat dat betreft was ze precies het tegenovergestelde van hem. Waar zij zich jaren achter een muur verstopt had, met een familie die datzelfde probeerde te doen, had hij buiten gejáágd op de geïnfecteerden. Dat had hij misschien niet met zo veel woorden gezegd, maar misschien had ze het er wel uitgehaald: Welke gek bleef anders vrijwillig buiten de muren wonen? Juist, hij dus. Nadat hij zijn eigen zus had doodgeschoten, in hetzelfde tafereel als zij jaren eerder hun vader vermoord had. Nee, geen moord. Verlossing.
Bijna zonder erover na te denken, wreef hij met zijn hand over de tatoeages op zijn arm. Natuurlijk, ze vielen iedereen op. Vooral in een wereld als deze waren er weinig mensen die ze nog hadden. Vroeger, voor de infectie losbrak, was een huid als de zijne niet zo opvallend. Nou ja, nog steeds opvallend, maar meer voorkomend. Hij glimlachte bij de herinnering aan de eerste die hij had laten zetten, een klein tekeningetje op zijn rechterhand. Rechts was zijn schrijfhand, maar aangezien er niets te schrijven was, kon het geen kwaad om die hand te pijnigen. Het was een leuk verhaal. 'Heb je wel eens verhalen gehoord over indianen die hun hoofdtooi sierden met veren van door hun geschoten vogels? Of stammen die aandenkens hielden aan hun verslagen slachtoffers?' Hij wachtte niet echt op een antwoord, maar Charlotte knikte alsnog. Hij ging door. 'Ik vertelde je al dat ik soms met anderen overnachtte. Soms reisde ik ook een paar dagen met andere groepen mee. Één zo'n groep bestond uit een paar extreem agressieve mannen. Nou ja, grote monden en een klein hartje. Ik was nog een klein scharminkel, maar mocht een paar dagen met ze mee reizen. Één van hen kon aardig overweg met een tatoeage-apparaat. Voordat deze hel losbarstte, was hij een artiest geweest. Hij kwam met het idee om iedere geïnfecteerde die we doodden, om te zetten in een uiterlijk vertoon. Hoe meer tekeningen, hoe meer je er gedood had.' Oké, hij had misschien iets langer dan een paar dagen met de mannen opgetrokken. Misschien wel een halfjaar. Op zijn zestiende had Dean al bijna de lengte bereikt die hij nu had, dus de tatoeages waren sindsdien mooi gebleven. Maar het verhaal was nog niet afgelopen.
'De man, de voormalig artiest, werd gebeten en meegesleurd. Niemand wilde zijn taak overnemen, dus toen zijn ze gestopt met de traditie. Ik pleitte ervoor om juist zijn herinnering in ere te houden door ermee door te gaan, maar ze wilden er niets van horen. Dus heb ik mezelf aangeleerd hoe de apparatuur werkte. Iedere geïnfecteerde, een tekening.' Hij tikte op de slordig geschreven tekst boven zijn oog. 'Het idee van die was leuk, maar ik was even vergeten dat ik niet zo'n mooi handschrift heb. En al helemaal niet in de spiegel.' Het laatste zei hij vooral om een iets vrolijkere toon te zetten, een lach op haar nog onschuldige gezichtje te brengen.

Amarynthia
Internationale ster

Amarynthia schreef:
Ineens keek Charlotte heel anders naar de tekeningen op zijn huid. Het was niet meer een met inkt bedekte arm, maar een arm met een verhaal. Elk kunstwerk had zijn eigen achtergrond, korte verhalen, die samen een heel boek vormden. Daarnaast vond ze het idee erachter ook mooi. De geïnfecteerden waren niet alleen maar een zielloze zombie, maar behielden door dit soort herdenkingen hun menselijkheid. Het herinnerde haar eraan dat deze mutanten hun eigen verhaal met zich meebrachten, dat zij dezelfde angst hadden gekend als zij nu. Het verschil was echter dat zij het gevecht verloren hadden. Het gevecht dat Charlotte al die tijd ontweken had en waar ze nu voor beschermd was. Echter was het nu wel de bedoeling dat zij uiteindelijk zelf in staat was om te overleven.
Zijn opmerking had een lach op haar gezicht getoverd, het had de angst even doen wegvaren. ‘Maar hé, dat doet de uitspraak wel ten goede.’ This is art. Het was inderdaad een ietwat slordig handschrift, maar dat had juist zijn charme. Charlotte begon er steeds meer in te geloven dat er achter zijn soms ietwat kille blik een creatieveling schuilde. Een kant waarvan ze hoopte hem beter te leren kennen.
‘Je zou eens een tekening van mij moeten zien. Die zijn kunst, omdat niemand ooit weet wat ik teken.’ Ze grinnikte. Tekenen was niet haar sterkste punt. Zelfs de kinderen wie ze had begeleid, hadden mooiere dieren kunnen tekenen dan zij. Gek eigenlijk, want binnen de muren waren er maar weinig dieren.
Charlotte werd tegengehouden door de uitgestrekte arm van Dean. Wat verward keek ze opzij, terwijl Dean zijn wijsvinger van zijn andere hand voor zijn lippen hield en de omgeving scande. De angst was direct terug. Haar hart begon sneller te kloppen en haar pupillen werden groot. Wat had hij gehoord dat zij niet hoorde? Haar blik gleed over de omgeving, terwijl ze haar oren spitste. Ineens hoorde ze het. Een zacht gekreun, bijna menselijk. Iets wat erop wees dat de geïnfecteerde nog maar enkele tijd aan het virus was blootgesteld. Charlotte keek over haar schouder en verstarde van angst. Een aantal meter verderop zag ze hem. Hij had hen blijkbaar nog niet gehoord. Met zijn handen tegen zijn slapen gedrukt, staarde de geïnfecteerde naar de grond. De pijn was duidelijk terug te horen in zijn gekreun. Dat was misschien nog wel het ergste: wetende dat de transformatie tergend langzaam door je lichaam groeide en daarmee een extreme pijn veroorzaakte.
Dean had de geïnfecteerde ook gezien. Hij wierp een korte blik op Charlotte, alsof hij haar wilde waarschuwen en geruststellen tegelijkertijd. Charlotte knikte kort, al was ze ervan overtuigt dat hij hoe dan ook op de geïnfecteerde af was gestapt. En net toen Dean bijna aan was gekomen bij de Runner, hoorde Charlotte het gekraak van een Clicker op een afstandje.

Hadesu
Wereldberoemd

Hadesu schreef:
Dit was wel fijn. Gewoon lachen en praten, alsof niet de hele wereld in puin lag om hen heen. Normaal praatte hij niet zo veel over zichzelf en al helemaal niet over dit soort dingen. Bijna zou hij niet op zijn omgeving letten. Bijna, maar het was zo'n gewoonte dat hij automatisch zijn ogen op de rest van de wereld gericht hield.
De persoon die enkele meters verderop zat, moest net gebeten zijn. Enkele uren geleden misschien, als Dean het goed kon inschatten. De pijn voor deze man moest tergend zijn, maar tegelijkertijd zou hij moeite hebben met zichzelf onder controle houden. Behoedzaam liep hij iets dichter naar de geïnfecteerde toe en haalde een mes uit zijn riem. Hij had wel een pistool, met een demper zelfs, maar dat hield niet in dat hij zijn kogels wilde verspillen. Bijna was hij bij de geïnfecteerde aangekomen, toen hij een ander geluid hoorde. Hij hoorde het, de runner hoorde het, Charlotte hoorde het en allemaal keken ze dezelfde kant op. Enkele tientallen meters verderop stond de Clicker, zijn gezicht geheel overgroeid met de vreemde infectie. Een neus en mond waren niet meer te onderscheiden.
De Runner kwam nu overeind, zo goed en kwaad als dat ging. Veel opties had Dean niet, al helemaal niet toen de Clicker in een veel te snel tempo hun kant op begon te rennen. Charlotte was net iets dichterbij dan hij was, dus zij zou het eerste doelwit van het gruwelijke wezen zijn. Er was geen tijd. Dean greep een tweede mes en gooide dat naar Charlotte. Zij zou ook geen keuze hebben, in deze. Ze ving het mes op, duidelijk niet helemaal begrijpend wat ze ermee moest. 'Z'n keel!' riep de getatoeëerde jongeman naar haar, waarna hij zich op zijn eigen geïnfecteerde richtte. Die was zojuist met moeite overeind gekrabbeld, maar leek nu klaar om de aanval in te zetten. Alsof ze een soort van netwerk hadden dat hun hersenen verbond, bedacht Dean zich. Alsof geïnfecteerden op die manier samen een aanval konden coördineren.
Veel tijd om erover na te denken gaf hij zichzelf niet, want de Runner stortte zich met een onmenselijk geluid op hem. Nog net kon hij zijn mes opheffen en het precies door de ribben van de man steken. Een hoge piep, nog wat tegenstribbeling, maar deze geïnfecteerde was niet meer gevaarlijk. Hij schoof het lichaam van zich af om Charlotte te hulp te schieten met de steeds dichter naderende Clicker.

Amarynthia
Internationale ster

Amarynthia schreef:
Het was een wonder dat ze het mes had weten te vangen, gezien de zenuwen die door haar lichaam raasden. Haar gezicht moest haar gedachten verraadden hebben, gezien de opmerking die Dean maakte. Zijn keel. Het was de plek waar de schimmel zich het minst bevestigd had en was daarmee een van de meest kwetsbare plekken. Het klikkende geluid werd steeds harder, agressiever. Charlotte hield het mes met twee trillende handen voor zich. Zijn keel. De woorden echoden na in haar hoofd alsof het een soort spreuk was, alsof dat haar actie succesvol zou maken.
In een flits werd ze teruggebracht naar de dag dat Dean en zij elkaar ontmoet hadden. Het moment dat ze met een mes in haar eigen kamer had gestaan, terwijl ze moed probeerde te verzamelen. Nu had ze geen keuze. Nu had ze geen kamer om in te schuilen.
Zijn keel. Charlotte kneep haar ogen dicht, wende haar gezicht af en duwde haar handen naar voren. Met een grote kracht voelde ze hoe het monster tegen het mes opliep. Ze kon voelen hoe het lemmet het lichaam doorboorde, hoe bloed haar handen besmeurde. Een onaangename gewaarwording.
Maar het was niet zijn keel die ze geraakt had. Ze voelde hoe de geïnfecteerde nog steeds de kracht had om zich te verzetten, terwijl Charlotte haar best deed het wezen op afstand te houden. Ze voelde zijn hand wild tegen haar arm slaan. Godzijdank was dat niet besmettelijk.
Plotseling stopte het geklik, waarmee ook de kracht op het mes verdween. Angstvallig liet Charlotte het mes los, waarna ze wat beduusd haar ogen opende. De Clicker lag op de grond en waarbij haar mes nog uit zijn borst stak. Een diepe wond in de nek zorgde ervoor dat de grond onder hen rood werd van het bloed. Een wond die Dean gecreëerd moest hebben.
Het moest duidelijk te zien zijn dat ze van slag was. Haar handen trilden nog steeds en haar blik moest boekdelen uitspreken. Toch probeerde ze haar angst te verhullen. Hij had niks aan haar als ze continu het bange katje was. Ze moest leren de gevoelens van haar af te zetten, maar dat was makkelijker gezegd dan gedaan.

Hadesu
Wereldberoemd

Hadesu schreef:
Ze deed het beter dan hij verwacht had. Nee, dat was niet de juiste manier om het te zeggen. Ze overtrof zijn verwachtingen wel, maar ook weer niet. Ze was doodsbang geweest en de enige reden dat ze niet gebeten was, was omdat hij ingesprongen was en de Clicker van het leven beroofd had. Hij nam even een momentje om de situatie te overzien. Charlotte, wier armen en handen rood zagen van het bloed, leek niet helemaal op de aarde te zijn. Logisch. Hij zou dit voorzichtig aan moeten pakken, anders was er een kans dat ze niets meer zou durven. Dus eerst pakte hij het mes dat ze in de borst van het wezen had geduwd. De wond was diep en zou uiteindelijk waarschijnlijk ook wel fataal zijn geweest doordat er constant bloedverlies zou zijn, maar dat zou te lang geduurd hebben. Veel te lang. Hij veegde het bebloede mes af aan het been van de Clicker en stopte het daarna weg. Draaide zich naar het meisje, dat alles behalve oké was. Niet dat hij verwacht had dat er niets aan de hand zou zijn, zeker niet. Hij had haar noodgedwongen in het diepe geduwd en ze was niet verdronken. Een hele prestatie op zich voor iemand die niet kon zwemmen, om het maar even metaforisch uit te blijven drukken. Hij pakte haar handen, probeerde te zien hoe ze daarop reageerde. Geschrokken. De blik in haar ogen was er één die doodsangst uitstraalde. Alleen het pakken van haar handen zou niet voldoende zijn. 'Hey,' begon hij zachtjes, nog iets dichterbij komend. Ze was zo klein, zo kwetsbaar op dit moment. Zo bang. Ze deed hem aan zichzelf denken, toen hij alleen zijn grote zus nog had. Blootgesteld aan een brute wereld waar hij eigenlijk nog niet klaar voor was. Maar dit was anders. Ze had dit gewild, het had gemoeten, het was goed gegaan. Het was goed gegaan. Nu duidelijk was dat ze erg van slag was, wist hij wel wat hem te doen stond. Hij liet haar handen los, kwam in plaats daarvan nog wat dichterbij en legde zijn armen om haar heen. Zijn gezicht drukte in haar haren en hij voelde hoe ze nog steeds trilde. 'Je hebt het goed gedaan, Charlotte. Zo goed. Je hebt jezelf beschermd, je hebt hem verslagen. Dat is al zo dapper.. Je kunt dit. Echt waar.' Hij was.. trots, bijna. En opgelucht, zo opgelucht dat het goed gekomen was. Dat ze niet gebeten was. Hij wist niet of hij nog met zichzelf zou kunnen leven als ze hier dood was gegaan, omdat hij haar niet had kunnen beschermen.

Amarynthia
Internationale ster

Amarynthia schreef:
Van alles wat ze verwacht had wat hij zou doen, was dit misschien wel het laatste geweest. Ze had verwacht dat hij zou vragen of ze oké was, maar vervolgens weer verder zou lopen. Ze had verwacht dat hij misschien haar armen zou controleren op een mogelijke beet. Maar, dat hij haar uiteindelijk in zijn armen nam, had ze niet aan zien komen. Evenmin als de bemoedigende woorden die hij uitsprak. Woorden die amper tot haar doordrongen, maar tegelijkertijd een stuk vertrouwen gaven. Zijn zachte stem was kalmerend, evenals de duim die haar rug zacht streelde. Het bezorgde haar een gevoel van veiligheid. Charlotte begroef haar gezicht in zijn shirt en merkte pas op dat moment dat er tranen over haar wangen liepen. Het was een ontlading van de afgelopen dagen waarin ze zich steeds groot had willen houden. Niet dat dat gelukt was, het was alsof er een neonbord boven haar hoofd had gehangen die haar gevoelens hadden duidelijk gemaakt. Toch had ze haar best gedaan, iets wat zich had opgehoopt tot het moment van een paar minuten geleden.
Een tijd lang hadden ze daar gestaan. Dean bleef sussend over haar rug strelen, gaf haar de tijd om bij te komen. Iets wat ze ontzettend waardeerde en waar ze hem niet genoeg voor zou kunnen bedanken. Even was ze bang dat ze hem tot last was, maar zijn sussende woorden van daarnet gaven haar wat meer het vertrouwen dat hij haar aanwezigheid ook waardeerde. Zijn vele reddingsacties bewezen dat evengoed.
Langzaam maar zeker kalmeerde Charlotte. Haar lichaam stopte met het getril, haar tranen verdwenen en haar ademhaling kreeg weer een normaal tempo. Toch liet ze hem nog niet los, en hij haar niet. Uiteindelijk tilde Charlotte haar hoofd op, een teken die Dean opving. Voorzichtig liet hij haar los. Charlotte veegde wat ruw haar tranen weg, terwijl een gevoel van schaamte door haar heen trok. Ze moest er verschrikkelijk uitzien. Niet alleen liep ze al dagen in dezelfde kleding, zat haar haar vol met klitten, maar had ze nu ook de typische uiterlijke kenmerken van een persoon die net gehuild had: een rode neus en ietwat geïrriteerde, opgezwollen ogen. Ondanks dat de knuffel gestopt was, had Dean nog steeds zijn hand op haar schouder liggen.
Ze wilde hem bedanken. Bedanken voor de zoveelste keer dat hij haar leven redde, maar nog meer voor de bemoedigende woorden die hij zonet uitgesproken had en het gevoel van veiligheid die hij schonk door haar te omhelzen. Maar, Charlotte was niet zo goed in dergelijke dingen. Daarbij voelde het alsof dat de situatie enkel erger maakte. Daarom hoopte ze dat ze hem op een andere manier kon tonen hoe dankbaar ze was.
‘Ik denk…’ Charlotte stopte haar zin om haar keel te schrapen, gezien haar schorre stem. Ze slikte eenmaal en keek omhoog naar de lange jongen voor haar. ‘Ik denk dat het tijd wordt voor een cursus “hoe ga ik met een wapen om?”.’ Een ietwat flauwe glimlach verscheen op haar gezicht.

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld