Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

15 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

O| Falling in love with you was not part

Account verwijderd

schreef:
Spijt voelde Eleonore zeker wanneer ze haar speeksel over zijn gezicht zag. Ze had geen spijt dat ze dat had gedaan, aangezien hij het verdient had. Ze had enkele spijt, omdat ze de gevolgen niet goed had doorzocht. Vermoedelijk zou Oliver binnen enkele minuten te zien zijn, waar ze geen zin in had. Hij zou haar bedreigen en haar laten weten dat hij de baas was op het schip. Zijn gedrag irriteerde haar en het irriteerde haar nog erger dat ze er niks tegen kon doen. Hoewel ze een prinses was, kon ze vaak genoeg niet zo overkomen. Een koninklijke lid zou nooit op iemand spugen, maar ze besloot dat de piraat het had verdiend. Ze liet zich niet zo behandelen door andere mensen en dat was enkel omdat ze niet een type was om alles over zich heen te laten lopen. Vaak genoeg hadden de verzorgsters last van haar, aangezien ze een kort lontje had. Zelfs haar ouders konden niet tegen het gedrag van hun derde dochter, wetend dat ze het niet lang met haar vol konden volhouden in één zaal of kamer. Haar irritaties konden snel oplopen tot een hoge niveau en dat wisten de meeste mensen niet. Ook de piraten hadden er geen idee van en dat was duidelijk te zien aan hun geschokte blikken. Het was haast lachwekkend om hun zo verwonderd te zien. Ze dachten dat een adellijke vrouw het niet in zich had. Waarschijnlijk zagen ze vrouwen als een minder soort, een soort die zich niet kon verdedigen. Het irriteerde haar dat ze haar zagen als een minder iemand, enkel omdat ze niet wist hoe zwaar hun leven kon zijn. De armere mensen hadden altijd haat aan de rijkere, aangezien ze hun zagen als luie mensen.
Algauw werd de kapitein opgemerkt. Automatisch draaide Eleonore haar gezicht om, Oliver bekeken. In vergeleken met de nacht leek hij anders. Zijn ogen leken lichter door de zon die hoog aan de lucht stond en zijn haar leek langer dan de vorige nacht. Sieraden sierden zijn handen, nek en oren ervoor gezorgd dat hij er daadwerkelijk als een piraat uitzag. Zijn type kleding was compleet anders dan de kleding die mensen aan het land droegen. De stoffen blouse en de stoffen broek waren weider dan normale kleding die de mannen droegen. Het was anders om hem in het daglicht te zien, alhoewel ze liever had gewild dat hij helemaal niet was gekomen. Zijn reactie op de uitleg van de man was zoals verwacht. Een diepe, geïrriteerde zucht verliet zijn mond, wetend dat de nieuwe gegijzelde problemen op zijn schip veroorzaakte. Toch vond ze dat zij niet diegene was die de disharmonie had veroorzaakt. Ze wist dat ze niks te zeggen had en dat hij zijn bemanning zou geloven, wat logisch was. Hij kende die mensen waarschijnlijk al jaren. Wanneer Oliver praatte kon ze duidelijk merken dat hij bozer werd. Zijn stem veranderde steeds meer van klank en het zorgde ervoor dat haar spijt groeide. Hoewel hij haar nog niet had gepijnigd, kon ze verwachten dat hij dat elk moment zou doen. Ze vertrouwde hem en zijn bemanning niet en dat zorgde ervoor dat ze een wanhopige gevoel had. Ze had geen greep op de situatie en dat gaf haar een angstig gevoel. De brok in haar keel probeerde ze weg te slikken wanneer hij dichterbij kwam. Automatisch drukte ze zichzelf dichter tegen de paal aan, hopend op zo veel mogelijk afstand tussen de lichamen. Helaas was het voor hem niet genoeg. Algauw had hij haar wangen samengedrukt middels zijn lange vingers. Kippenvel ontstond op haar lichaam door de plotselinge aanraking. Zijn blik zorgde ervoor dat ze zich geïntimideerd voelde zoals nooit anders. Haar ogen had ze op de grond gericht, weggekeken van zijn brandende ogen. 'Ja', was haar korte en zachte antwoord. Algauw had ze haar blik opgetild, de piraat in zijn blauwe ogen aangekeken. Het duurde enkele seconden voordat ze een normale zin uit haar mond kon krijgen. 'I-Ik zal het niet meer doen', verontschuldigde ze zich. Ze zou nooit sorry zeggen, maar ze wist dat ze enkel daardoor haar sieraad terug zou krijgen. 'Ik wil graag mijn ring terug, ik doe er alles voor', probeerde ze. 'De rest van de sieraden maken mij niks uit', haar wanhoop was duidelijk te horen in haar stem. Normaliter had het haar meer uitgemaakt, maar voor nu maakte het haar niet uit. Ze legde haar blik weer op de houten planken onder haar voeten, weggekeken van de zeerover.

Kittenpainfull
Wereldberoemd

Kittenpainfull schreef:
De manier waarop Eleonore naar de grond keek liet Oliver al genoeg weten, ze was schuldig en het trok eindelijk tot haar door dat ze geen macht had op zijn schip. Zodra ze haar blik optilde keek hij haar in haar ogen aan, ze had donker bruine ogen die door het licht schitterde. Hoe mooi haar ogen er ook uitzagen in het licht, dat betekende niet dat Oliver minder boos op haar zou worden. Nu haar ogen ook duidelijk te zien waren kon Oliver voor het eerst de angst in haar ogen zien, al die tijd had ze zich zo groot gehouden en gedaan alsof het haar allemaal niet uitgemaakt had maar nu stond ze hier en hij stond vlak voor haar en eindelijk was haar façade gebroken en was het tot haar doorgedrongen. Op een gekke manier hield Oliver ervan om te zien hoe bang ze was, het was zo duidelijk af te lezen in eigenlijk niet alleen haar ogen maar haar hele lichaamshouding. Het feit dat ze zo bang was dat iedereen het kon zien, daardoor voelde Oliver zich vol macht en in volle controle. Nu wist hij hoe hij haar bang kon maken en zou het de volgende keer ook makkelijker zijn om het zo weer te doen en daar zou hij waarschijnlijk gebruik van maken ook als ze weer problemen voor hem zou veroorzaken en daar ging Oliver zeker van uit. Zelfs de manier waarop ze praatte straalde angst en wanhoop uit, dit was een hele nieuwe kant van haar en volgens Oliver niet een die mensen vaak van haar zagen. Natuurlijk kende hij naar niet lang, niet dat hij haar nu wel kende maar hij wist in ieder geval van haar bestaan af en had voor een paar uren gezien wat voor persoon ze was en in die paar uur zag hij haar niet aan als een persoon die snel zou laten zien dat ze bang of wanhopig was. Dus dat voegde alleen maar meer toe een hoe goed Oliver zich voelde over het feit dat ze daar nu stond, hartstikke bang voor hem met de wanhoop duidelijk te horen in haar stem stond ze dan te smeken voor haar ring. Oliver verwijderde zijn hand van haar gezicht en keek zijn bemanning aan. "Waar is de ring waar ze het over heeft?" Vroeg hij alleen en keek eerst naar de man waar Eleonore op gespuugd had waarna zijn blik langzaam rond ging naar wat andere mannen. Langzaam kwam er iemand naar voren die de ring naar Oliver aanreikte. Oliver haalde zijn hand op en nam de ring aan en keek er even kort naar in zijn hand waarna zijn blik ging naar Eleonore. "Dit is het ding? Ik snap niet hoe dit zo belangrijk voor je kan zijn" Lachte hij zachtjes en hield de ring omhoog. De ring zag er zeker niet uit als een van haar duurste of meest kostbare dingen, maar wie weet, misschien was het veel meer waard dan dat het op het eerste oog leek. Hij had nog geen idee of hij het terug zou geven en zo ja, wat hij er dan voor terug zou vragen, aangezien ze zelf aangaf dat ze er alles voor zou doen. Uiteraard zou hij haar altijd op het schip kunnen laten werken, dingen laten doen zoals het schip schoonmaken, misschien een beetje koken en de kleding van alle mannen en die van Ariella wassen en dan konden de andere twee haar daar wel mee helpen. Dat was misschien wel een goed idee, al zouden ze dan geen gedeelte van de bemanning uitmaken, nooit niet. Daar moest Oliver niet aandenken. Dan zouden ze niet alleen orders moeten opvolgen van hem maar van iedereen van de bemanning. Het enige wat hem nog een beetje terug hield van het geven van de ring was dat als hij dat deed dan dacht ze misschien dat ze met een beetje smeken onder alles uit kon komen en van alles mocht maken. Mocht het zo ver komen dan zou Oliver er wel een stokje voor steken, voor nu kwam het wel van pas dat ze 6 extra handen aan boord hadden die het moeilijke en minder leuke werk voor hen kon doen.
“Oke, prima.. je krijg je ring terug..” Begon Oliver terwijl hij even naar de ring keek. “Maar.. onder een voorwaarde..” Ging hij verder. Eigenlijk ging hij er al haast van uit dat Eleonore het met de voorwaarde eens zou zijn, ze leek zo wanhopig voor die ring dat het waarschijnlijk moeilijk zou zijn voor haar om nee te zeggen. “Jij en je twee zogenaamde zussen helpen op het dek.. jullie volgen niet alleen orders van mij op maar ook van mij bemanning” Legde hij uit. “Als er wordt gezegd dat jullie een kledingstuk moeten wassen dan gebeurd dat, als er wordt gezegd dat het dek er mooi uit moet zien dat geven jullie geen weerwoord en gaan jullie aan het werk, wat het ook is.. jullie werken voor ons” Oliver weet ook wel dat hij met een ergere voorwaarde kon komen die ze veel vreselijker zou vinden, maar dit ging voornamelijk om wat hem het meest zou helpen en voor hem het beste uitkwam en dan was het toch wel handig om wat mensen te hebben die zouden kunnen helpen. Zijn bemanning zou waarschijnlijk ook veel plezier hebben aan mensen die hun konden rond commanderen omdat normaal waren hun het die alle orders opgeschept kregen van hem en soms van Ariella, aangezien ze een soort van kapitein was op het schip. Afwachtend keek hij Eleonore aan terwijl met de ring in zijn hand aan het spelen was.

@Nathaliia

Account verwijderd

schreef:
Hoop overtrof haar angst wanneer ze hem hoorde vragen naar haar ring. Het was overduidelijk dat hij haar angst en wanhoop hoorde, waarschijnlijk had de hele bemanning het door. Toch maakte het haar niks uit, aangezien het enige wat ze wilde was haar ring terugkrijgen. De kleine sieraad had voor haar veel betekenis, waar hun niet achter zouden komen. Waarschijnlijk zouden ze het niet eens willen en dachten ze dat de ring niet veel voor hen zou uitmaken. De rest van de sieraden was bij elkaar meer waard dan één ring en dat wisten ze ook. Sommigen waren aan het kijken wat voor soort materiaal of edelsteen het was. Zo te zien kenden ze het uit hun hoofd, wat logisch was. Ze konden zo weten wat hun aan het verhandelen waren en konden ze gauw weten wanneer ze voorgelogen werden. Haar ogen waren gefocust op de groep piraten die achter de kapitein stonden. Ondertussen had Oliver zich omgedraaid, de bemanning bekeken. Het duurde even voordat iemand naar voren kwam. Een ouder uitziende man hield de gouden verlovingsring ring in zijn hand, waarna hij hem aan zijn gezagvoerder gaf. Als gevolg daarop bekeek Oliver het sieraad. Het was een simpele gouden ring met een diamant als detail. Aan de binnenkant van de sieraad was de geboortedatum van haar verloofde gegraveerd. Ze hoopte niet dat hij dat zou zien, aangezien hij dan vragen zou stellen die ze niet kon beantwoorden. Hun ogen ontmoetten elkaar, waarna hij haar uitlachte. Haar tanden beten op haar tong, ervoor gezorgd dat ze geen opmerking zou maken die haar in de problemen zou werken. Ze wist ondertussen al dat sarcastische opmerking op zijn zenuwen werkten en dat wilde ze niet nog eens testen. Het was beter dat hij niet wist wat voor waarde de ring had voor haar, daarom hield ze ook haar mond, wetend dat ze anders te veel informatie weg zou kunnen geven. Twijfel schoot duidelijk door zijn ogen heen wanneer hij haar aankeek. Ze gebruikte dit moment om hem goed te bekijken, zodat ze hem goed zou kunnen beschrijven wanneer er een zoekactie naar hem zou kunnen starten. Niks aan zijn gezicht kon worden geen linkt. Geen sproeten en moedervlekken sierden zijn gezicht. Zijn gezicht was perfect glad, zonder enige littekens. Haar ogen liet ze glijden naar zijn nek, de verschillende kettingen bekeken. Er was niks bijzonders aan de drie kettingen die hij om had. Enkel één leek anders dan de andere. De andere bezaten verschillende, drukke motieven, terwijl de andere er saai bij hing. Het enige kenmerk wat hem perfect kon beschrijven, waren zijn lange, donkere haren. Toch leek dat toch niet goed genoeg, aangezien de meeste piraten lange haren hadden. Het was een kenmerk van zeerovers.
Een blij gevoel overspoelde Eleonore's lichaam wanneer ze het nieuws van hem hoorde. Kort had ze geglimlacht, maar niet voor lang. Ze besefte zich dat ze een deal had gesloten. Ze zou de ring enkel terugkrijgen, als ze alles zou doen wat hij van haar zou wensen. Het besef van hoe dom ze was drong pas later tot haar door, nadenkend over wat hij allemaal van haar zou kunnen vragen. Toch hoopte ze niet op het ergste, alhoewel hij haar enkel dingen zou laten doen om haar terug te pakken. Ze hield zich rustig, hopend op genade van de kapitein. Kort had ze geknikt om de voorwaarden van de afspraak. Nog nooit had ze orders van iemand opgevolgd, maar ze wist dat dat haar enige kans zou zijn op overleven. Misschien zou ze dan een kans hebben om vrijgelaten te worden. 'Goed, we gaan jullie orders opvolgen', stemde ze mee.

Kittenpainfull
Wereldberoemd

Kittenpainfull schreef:
Nogal verbaasd keek Oliver op toen Eleonore zo makkelijk mee stemde met zijn voorwaarde, de ring zou dus echt wel heel veel voor haar betekenen als ze zo makkelijk al hen orders zou opvolgen. Dat, of ze had geen idee waar ze zojuist ja op gezegd had, waarschijnlijk had ze geen idee hoe het was om orders op te volgen en dacht ze dat het niet heel erg zou zijn. Niet dat het verschrikkelijk was om orders op te volgen, dat deed Oliver zelf ook toen hij nog geen kapitein was maar voor Eleonore zou het waarschijnlijk toch wel een stukje moeilijker worden aangezien Oliver zijn bemanning kende en wist dat ze haar alleen maar zouden pesten en eindeloze taken zouden geven. Niet dat het hem wat uitmaakte wat zijn bemanning met haar zou doen, ze had al ja gezegd en Oliver zou haar zeker niet nu een waarschuwing geven en vragen of ze het zeker wist. Als zij zei dat het goed was, dan was het ook goed en dan zou ze er vanzelf wel achter komen hoe het haar beviel. Wat wel opmerkelijk was volgens Oliver was dat ze niet eens vroeg aan haar zogenaamde zussen of hun het goed vonden, ze sprak gewoon voor hen alle drie. Zijn blik ging dan ook even naar de 2 andere vrouwen om te kijken naar hun reactie maar hun reactie leek hem niet heel geschokt of iets in die richting, ze leken het prima te vinden om te doen wat Eleonore zei. Apart als ze zussen waren, niet dat Oliver dat verhaal nog steeds geloofde maar het was zeker alleen maar meer van een reden dat Oliver wist dat hij gelijk had toen hij zei dat hij haar verhaal niet geloofde. "Prima, ik ga ervan uit dat jou zussen het daar dan ook mee eens zijn" Glimlachte hij en keek weer naar Eleonore. "Die zullen wel gewoon doen wat hun zus hun opdraagt, of niet dan?" Ging hij nog weer verder en zag de een van de andere vrouwen knikken als teken dat ze het er wel mee eens was. Oliver zou haast gaan denken dat ze alles voor Eleonore zouden doen, als een stel kippen zonder kop gewoon luisteren naar wat Eleonore zijn en dan doen. Met zijn bovenlichaam draaide Oliver zich bij naar zijn bemanning. "Je hebt het gehoord.. dus maak ze maar los." Zei hij en draaide zich weer bij naar Eleonore. Uit zijn ooghoek zag hij een van de bemanning naar het touw lopen om deze weer van de vrouwen af te halen. Terwijl hij hier mee bezig was bleef Oliver intens naar Eleonore staren, hij wist zelf niet eens zo goed waarom, of het nou was om haar nog iets te intimideren voor ze vrij kon rondlopen op het schip of dat het een soort van in de gaten houden was. "En mannen, ik wil dat er ten alle tijden iemand is die hen in de gaten houd.." Riep hij naar de mannen achter hem terwijl hij naar Eleonore bleef staren. Zodra het touw losser kwam hoorde Oliver het de houten vloer van het schip raken, dit betekende dat ze vanaf nu konden gaan en staan op het schip, alleen niet helemaal zoals ze wouden natuurlijk.
"Dan is het nu officieel, jullie zijn nu onze.. najaa, hoe zeg ik dit?" Oliver hield zijn hoofd een beetje schuin en kreeg een brede grijns op zijn gezicht. "Laten we het maar slaven noemen, want dat is toch eigenlijk gewoon wat het is." Beantwoorde hij zijn eigen vraag terwijl hij zijn armen over elkaar deed. In zijn gedachten was hij druk bezig met het verzinnen van een taak om maar meteen mee te beginnen. Het was de vroege ochtend en er was eigenlijk nog wel genoeg te doen vandaag en de vraag was dus wat hij Eleonore, Anne en Suzan zou laten doen. Hij beet op zijn lip en met een zoekende blik keek hij het dek rond opzoek naar de moeilijkste taak die hij in dit moment kon bedenken. "Weet je wat.. begin anders maar eens met het hele dek schoon te schrobben." Zei hij terwijl hij zijn blik weer terugbracht naar de drie vrouwen. "De zon is lekker warm en het dek moet nodig goed schoongemaakt worden, dus de perfecte taak als je het mij vraagt.." Glimlachte hij. Ergens op het dek stond een emmer met een water en daarnaast stond een dweil en lagen wat sponsen. "Dat kunnen jullie gebruiken" Zei hij en wees naar de spullen. Hij vroeg zich af of Eleonore überhaupt ooit iets in haar leven had moeten schoonmaken of had moeten dweilen maar zijn intuïtie vertelde hem dat dat waarschijnlijk niet zo was en dat dit de eerste keer zou zijn. "En ik verwacht natuurlijk alleen maar het beste, dus het moet er prachtig uit gaan zien." Voegde hij nog toe.

@Nathaliia

Account verwijderd

schreef:
Eleonore wist dat hij het als een kans zou zien om haar een les te leren. Voor haar grote mond zou hij haar de moeilijkste dingen als opdracht even. Toch zag ze dat ergens als iets positiefs, aangezien de touwen dan niet meer in haar polsen zouden snijden. Ze had zo enkele uren gedlapen en dat begon al indertussen zeer te doen aan haar huid. Haar ogen richtte ze op Oliver, waar ze zich mentaal voorbereidde op de opdracht die hij de drie meiden zou helpen. Ze had nog nooit schoongemaakt, ze had überhaupt nog nooit schoonmaakmiddelen gebruikt. Ze wist nog net waar een borstel voor diende. Bij het gebrek van informatie over de middelen, zouden ze vast meteen zien wat voor soort persoon ze zou zijn. Hoewel ze wist dat de dienstmeisjes haar zouden helpen, kon ze niet niks doen. Het zou verdacht zijn en zou Oliver snel doorhebben wat ze van haar waren, áls hij het nog niet wist. Op de vraag van de kapitein hadden de dienstmeisjes netjes geknikt, daarmee laten zien dat ze het met haar keuze eens waren. Tuurlijk, het kon niet anders. Een zucht van opluchting kwam uit haar mond bij de woorden van de piraat. Algauw werden zijn bevelen opgevolgt, waarna de almge stuk touw op de grond viel. Eenmaal meteen greep ze naar haar geschuurde polsen, waarna ze er pijnlijk over wreef. De blik van Oliver probeerde zete negeren. Het was overduidelijk dat hij haar niet vertrouwde en ze wist dat dat problemen zou opleveren aan het schip. Afwachtend bleef ze op dezelfde plek staan, terwijl ze de prikkende pijn probeerde weg te krijgen door over haar polsen te wrijven. Bij de opmerking van Oliver keek ze hem aan. Irritatie groeide in haar, wetend dat hij hun zou zien als zijn slaven. Ze voelde zich beledigd, aangezien ze nog nooit zo werd genoemd. Haar tanden had ze in haar lip gezet, haar ruige woorden in haar mond gehouden.
Bij zijn voorstel bleef ze hem nog steeds aankijken. De zon stond hoog aan de lucht en het was warm. Het was overduidelijk dat hij gebruik zou maken van zijn nieuwe hulpjes. De verwachtingen die hij voor hun had waren erg hoog. Geïrriteerd draaide ze zich om, zonder ook maar iets te zeggen. Haar weg vervolgde ze naar de spullen die gebruikt werden op het dek. ‘Wedoen het voor u’, vertelde Anna. Snel had ze haar hoofd geschud. ‘We moeten het samen doen, anders valt het op’, legde ze uit. Ze had de emmer met een vies gezicht gepakt. Nadat keek ze hulpeloos naar de dienstmeisjes. Kijk’, begon Suzan. Ze depte één van de sponzen in het water, waarna ze het dek begon schoon te maken. Nieuwsgierig keek ze naar haar bewegingen, waarna ze haar voorbeeld had gevolgd. ‘Precies!’, glimlachte ze.

Kittenpainfull
Wereldberoemd

Kittenpainfull schreef:
Vanaf een afstandje keek Oliver toe naar hoe de drie vrouwen bezig zouden gaan met het schoon schrobben van hun dek. De zon voelde warm aan vandaag en daardoor werd Oliver alleen maar blijer. Dat betekende namelijk dat tijdens het schoonmaken Eleonore, Anna en Suzan daar nog wel last van zouden krijgen en als dat gebeurde wou Oliver hun zien lijden. Misschien was dat noga wreed van hem maar het ging hem vooral om Eleonore, ze had al die tijd hier een grote bek tegen hem gehad en dat in zichzelf vond hij al vervelend maar het feit dat ze gegijzeld was en ze alsnog dacht dat ze belangrijk genoeg was dat ze daardoor het nog steeds kon maken om een grote bek tegen hem op te zetten, dat was het gedeelte wat Oliver al helemaal moeilijk kon hebben. Maar nu had hij haar te pakken, ze zou alles moeten doen wat haar werd opgedragen, niet alleen door hem maar door zijn hele bemanning en dat zou haar zwaar bevallen en Oliver kon niet wachten om te zien hoe ze daar onderdoor ging. Oliver ging leunde tegen de paal waar de vrouwen net nog aan vast gebonden waren en keek rustig verder naar hun nieuwe slaven. Onbewust speelde hij nog met haar ring in zijn handen terwijl zijn blik gevestigd was op hoe Eleonore met een duidelijk afkeurende blik de emmer optilde. Oliver kon het niet laten om een beetje spottend te lachen, hij kreeg er gewoon plezier van om te zien hoe ze dit duidelijk niet wou doen. Toch moest ze en dat wist ze zelf ook wel. Als ze haar ring terug wou dan zou ze moeten gehoorzamen aan iedereen die op dit schip rondliep. Even bracht Oliver zijn blik naar achter hem en keek naar zijn bemanning, allemaal waren ook hun aan het toekijken naar de vrouwen. "Gaan jullie ook weer bezig?" Vroeg hij en keek ze allemaal even aan. Puur omdat ze nu drie slaven zouden hebben die alles zouden moeten doen wat hun werd opgedragen betekende niet dat Oliver zijn eigen bemanning zou laten verslappen. Daar was Oliver zeker niet van, hij zou er altijd voor zorgen dat zijn bemanning het beste deed wat ze konden doen. "Er zijn vast nog genoeg dingen die jullie kunnen doen." Voegde hij nog toe voor hij zijn blik weer naar de vrouwen bracht. Bijna meteen hoorde Oliver voetstappen achter hem en zag dat zijn bemanning weer terug ging naar hun taken die ze allemaal hadden.
Uit het niets hoorde Oliver een deur open gaan, wanneer hij opkeek zag hij Ariella het dek op komen lopen. Ze merkte de drie vrouwen op en kwam daarna al snel zijn kant oplopen om vervolgens naast hem te staan. "Je hebt ze toch maar aan het werk gezet?" Vroeg ze terwijl ze even naar Oliver op keek om vervolgens zich bij te draaien zodat ook zij uitzicht had op de vrouwen. "Zekers" Antwoordde Oliver kort. Vanuit zijn ooghoek zag hij dat Ariella's blik viel op zijn handen waar hij de ring had. "Wat is dat?" Vroeg ze meteen, waardoor Oliver keek naar zijn handen. Op dat moment realiseerde hij zich dat hij nog steeds Anna's ring had. "De ring van een van hen, die wouden ze graag terug en daarom werken ze nu voor ons." Was Oliver's antwoord en hij keek weer op. "Eleonore!" Riep hij naar Eleonore toe waarna hij haar ring omhoog hield. "Deze wou je toch nog?" Riep hij er achteraan. Even gooide hij de ring op en ving hem weer waarna hij even naar de ring keek die nu midden op de palm van zijn hand lag. "Hier" Riep hij en gooide daarna over de vloer van het dek de ring naar Anna toe. Hij had er nu niks meer aan dus mocht ze hem wel weer hebben van Oliver. Als ze vervelend zou doen dan zou hij de ring zo weer van haar afpakken maar voor nu zou hij wel even aardig doen en terug geven. Oliver volgde met zijn blik hoe de ring over de houtenvloer richting Eleonore rolde en keek daarna op naar Eleonore met een kleine grijns op zijn gezicht.

@Nathaliia

Account verwijderd

schreef:
Het voelde vreemd om te werken voor anders mensen. Normaal gesproken waren er altijd mensen die voor Eleonore werkten, maar nu waren de rollen omgedraaid. Nog nooit had ze moeten werken voor haarzelf, aangezien ze daar haar eigen mensen voor had. Ze begon spierpijn te krijgen van de keren dat ze de spons over het dek liet gaan. De hoge zon zorgde ervoor dat ze het steeds warmer kreeg. Haar kleding was ook veel te warm voor het weer. Kleine zweetdruppeltjes stonden op haar voorhoofd, als oorzaak van de hoge temperatuur. 'Uwe hoo-... Eleonore, ben je oké?', hoorde ze één van de dienstmeisjes zeggen. Haar blik had ze op Anna gefocust. Met een korte knik liet ze blijken dat ze het kon volhouden. Het was vreemd voor haar om dit te doen, maar ze moest laten zien dat ze het kon. Ze wist dat de piraten haar niet vertrouwden en ze zouden het al helemaal niet vertrouwen als ze niks zou doen. Haar losse haar zat haar in de weg, maar aangezien haar sieraden waren weggenomen kon ze het nergens mee vastmaken. Ze besloot om het te negeren en door te gaan met het dek. Het ging sneller dan verwacht. Op een snelle tempo hadden ze al de helft van het dek schoongemaakt. De houten planken zagen er beter uit dan eerst en door het laagje water dat op het hout lag leek het alsof het glom. Ergens was ze trots dat ze het kon, maar ergens was ze geïrriteerd dat ze zich zo liet behandelen. Toch wilde ze haar ring uiteindelijk weer rondom haar vinger hebben, waar hij ook hoorde. Langzaam had ze opgekeken wanneer ze haar naam hoorde roepen. Algauw ontmoette haar blik die van Oliver, waarna ze algauw keek naar het sieraad in zijn hand. Algauw rolde de ring over het dek, richting haar. Gauw had ze gebukt om haar verlovingsring op te pakken. Blij deed ze hem weer rondom haar vinger, waarna ze rechtop stond. Voor kort had ze richting Oliver geglimlacht, hem enigszins bedankt.

Ts -> a couple of minutes later.

'Eindelijk', verzuchtte ze wanneer ze de vieze spons in het water gooide. Uitgeput leunde ze even tegen de helling van het schip. 'Dankjewel voor jullie hulp', had ze tegen de dienstmeisjes gezegd. Het leek erop dat ze de compliment goed opnamen. Een korte glimlach kwam op hun gezichten. Voor even had ze naar haar jurk gekeken, die volledig nat was geworden door het vieze water. Ook die van de dienstmeisjes was volledig vies. Ze hadden nieuwe kleding nodig en dat was overduidelijk. Toch wist ze dat ze het niet aan Oliver kon vragen, wetend dat hij haar enkel uit ging lachen. 'Dus, jullie zijn de nieuwe dames waar iedereen het over heeft', een vrouwenstem vulde haar oren. Algauw had ze opgekeken, gekeken naar de vrouwelijke verschijning voor haar. Haar zwarte haren vielen als golven over haar schouder heen en haar blauwe ogen leken dezelfde kleur te zijn als de oceaan waarop ze vaarden. Niet wetend wat ze moest zeggen, keek ze haar enkel aan. 'Eleonore, toch?', zei ze. Haar ogen liet ze paar keer op en neer gaan, haar volledig bekeken. Hoewel ze zulke aandacht was gewend, voelde ze zich ergens ongemakkelijk. Het leek er niet bepaald op dat ze welkom waren op het schip en al helemaal niet doordat zij haar naam met walging uitsprak. Ze wist niet wie het was en wat ze van hun wilde, maar aan haar blik te zien leek het erop dat ze hun niet op het schip wilde. 'Jullie kunnen beneden kleding halen, de eerste deur links. Het lijkt erop dat jullie het wel nodig hebben', had ze enkel gezegd. Algauw had ze zich omgedraaid, doorgelopen naar één van de bemanningsleden. Of ze te vertrouwen was wist ze niet, maar ze wist wel dat ze kleding nodig had.
Beneden was het erg donker, maar ze hadden wel kleding gevonden. Het leek op de kleding die de vrouw aanhad. De outfit bestond uit een grote, witte blouse, een grote riem en een broek met een paar laarzen. Tot haar verwachtingen leek het veel comfortabeler dan ze dacht, het zat zelfs lekkerder dan haar eigen jurk. De jurken hadden ze ergens in een hoek opgevouwen, wetend dat ze er niks meer aan hadden. Ze liep uit de kamer, totdat iemand haar tegen de wand aanduwde. 'Weet je wat we met dieven doen?', grijnsde de man. Hij pakte haar hand en duwde het tegen de wand aan. Kort gelach was duidelijk te horen, waarna ze die richting inkeek. De vrouw van net stond toe te kijken, maar wanneer ze haar blik zag, liep ze algauw weer het dek op. Ze wist dat ze niet te vertrouwen was. 'We hebben niks gestolen... we mochten dit aan van de vrouw', zei Suzan. De piraat keek haar enkel aan, grijnzend. Ergens wist ze dat ze niet naar hun zou luisteren. Zijn mes had hij tegen haar pols gelegd en wanneer ze de koude metaal tegen haar pols aanvoelde, probeerde ze zich los te wringen uit zijn greep. 'Nee, nee, sorry!', riep ze. Langzamerhand zag ze zijn gezichtsuitdrukking veranderen. Irritatie was duidelijk te zien.

'Ik heb niks gestolen.'

Kittenpainfull
Wereldberoemd

Kittenpainfull schreef:
Na een tijdje toegekeken te hebben hoe de drie vrouwen zich in het zweet werkte voor hem had Oliver het wel gezien. Een van zijn bemanning had hij het commando gegeven om hen in de gaten te houden zodat ze nog wel zouden doen wat ze moesten doen in plaats van halverwege al opgegeven te hebben of ervoor zorgen dat ze niet ineens zouden verslappen. Uiteindelijk had hij besloten om zich voor even terug te trekken in zijn kajuit, dan had hij even tijd voor zichzelf in plaats van constant om iedereen heen te zijn. Oliver respecteerde en hield van zijn bemanning maar soms wou hij gewoon even wat tijd voor zichzelf zodat hij rustig kon nadenken over van alles en nog wat. Eenmaal in zijn kajuit ging hij weer op zijn bed liggen. Het duurde niet lang voor hij diep in gedachten was terwijl hij naar het plafond staarde. Hij hoopte maar dat nu dat Eleonore vrij was en niet meer vastgebonden was dat ze niet nog meer problemen zou veroorzaken op zijn schip. Ergens leek ze wel iets te hebben, ze was zo fel en als het een andere situatie was geweest dan zou ze zeker een goede aanwinst geweest kunnen zijn. Maar zoals het nu was, door haar duidelijke rijke achtergrond kon Oliver haar gewoon niet uitstaan. Oliver probeerde zichzelf ervan te overtuigen dat het niet alleen was omdat ze duidelijk rijk was maar dat was waarschijnlijk wel een grote reden waarom dat zo was. Door zijn leven op de zee had hij vaker met rijke mensen te maken gehad en nog nooit had hij iemand ontmoet die rijk was en ook daadwerkelijk een leuke en hardwerkende persoonlijkheid had, dus daardoor veroordeelde Oliver al snel iemand die veel geld had. Iemand met veel geld kon in zijn ogen gewoon niet een hardwerkend persoon zijn, waarom zouden ze? Ze hadden toch al veel geld dus ze konden dan net zo goed mensen het werk voor hun laten doen. Dat gebeurde ook altijd zo en dat kon Oliver gewoon niet uitstaan, dat je zo lui was en zo vol van jezelf was dat je anderen zou betalen om werk voor je te laten doen. Suzan en Anna waren waarschijnlijk ook allebei dienstmeisjes van Eleonore, Oliver zou niet weten wat ze anders van haar konden zijn want ze waren absoluut geen zussen van elkaar, dat was duidelijk. Hoe dan ook hij zou er nog wel achter komen hoe hun situatie in elkaar zat, daar was Oliver zeker van. Niet eens zodat hij ze op de haven kon doorverkopen want zoals Ariella hem gisteravond al verteld had, niemand maar dan ook echt niemand zou hem geloven. Nee, het doorverkopen op de haven werd het hem niet, het was nu gewoon een wachtspelletje totdat iemand voor hen zou komen. Volgens Oliver kon dat maar niet vroeg genoeg zijn.
Dan ineens werd Oliver uit zijn gedachten gehaald door een zachte klop aan zijn deur. Meteen ging Oliver rechtop zijn bed zitten terwijl zijn blik op de deur gevestigd bleef. “Kom binnen.” Riep hij terwijl hij overeind kwam. Langzaam ging de deur open en zag hij Ariella in de deur opening staan. “Wat is er?” Vroeg Oliver haar maar meteen. “Leuk hoor, 3 nieuwe vrouwen.. na het dek schoongemaakt te hebben zijn meteen opzoek gegaan naar kleding die ze konden stelen..” Werd Oliver verteld door Ariella, die inmiddels tegen zijn deuropening aan leunde. “Grapje zeker? Ik dacht dat ik het bevel had gegeven dat iemand ze in de gaten moest houden.” Zuchtte Oliver meteen terwijl hij opstond van zijn bed. Hopend keek Oliver Ariella aan, op dit moment hoopte hij maar dat Ariella een grap maakte, want als Eleonore weer voor problemen zorgde meteen nadat ze haar ring terug had gekregen zou ze echt naïef en dom zijn. Alsof ze nu alles kon maken omdat ze haar ring weer terug had. Aan de andere kant, gelukkig was het alleen maar kleding, niet dat dat het wel oké maakte maar ze had natuurlijk ook aan hun kostbare spullen kunnen zitten en dat ze Oliver wel meteen veel erger vinden. Helaas schudde Ariella haar hoofd wat dus betekende dat de drie vrouwen inderdaad geprobeerd hadden wat te stelen. “Waar zijn ze nu?” Vroeg Oliver, hij was natuurlijk van plan ze meteen aan te spreken. “Volgens mij heeft Barend ze betrapt en heeft hij ze nu nog in de kamer waar de kleding ligt.” Nadat Oliver dat antwoord gehoord had van Ariella besloot hij meteen er op af te gaan. Hij kon het niet geloven dat ze echt zo dom waren om meteen maar weer eens iets te doen wat overduidelijk niet zou mogen. Hoe kregen ze ook het idee in hun hoofd om te gaan stelen vlak nadat Oliver ze de vrijheid gegeven had in plaats van ze aan de paal te houden. Alsof het niet te merken zou zijn dat ze ineens andere kleding aanhadden, dat zou toch ook overduidelijk zijn of hadden ze dan weer niet zover doorgedacht? Natuurlijk niet, rijke mensen waren nou niet bepaalde slimme mensen. Zuchtend stormde Oliver Ariella voorbij zijn kamer uit onderweg naar de kamer waar de kleding lag.
Terwijl hij aankwam lopen kon hij de stem van Eleonore al horen, alleen daardoor al voelde Oliver meer woede over zich heen laten komen. Stormend liep hij de kamer in waar hij inderdaad Barend zag staan samen met de drie vrouwen. Meteen zag Oliver hoe Barend zijn mes tegen de pols had van Eleonore. "Barend.. laat mij dit maar oplossen." Zei hij meteen, hij wou niet dat Eleonore gewond zou raken. Niet perse omdat hij bezorgd om haar was maar meer omdat als ze gewond zou zijn of ze zou dood bloeden omdat haar hand eraf was gehaald door een van zijn mannen dan zou ze minder waard zijn, zo dacht Oliver er over althans. Waarschijnlijk niet de beste manier om over een ander persoon te denken maar zo was het nu wel eenmaal voor Oliver. Als haar familie voor haar kwam en ze ademde niet meer dan kon ze niet meer zoveel geld voor hem opleveren. Althans, hij betwijfelde het dat haar familie veel geld zou betalen voor een levenloos lijk van hun dochter. Langzaam ging Barend achteruit waardoor Oliver nu Eleonore helemaal kon zien, ze had de kleding aan en met haar haren los kon Oliver er niet onderuit om toe te geven dat ze er zeker niet verkeerd uitzag als piraat. Natuurlijk zou hij dat niet hard op zeggen en hij zou proberen niet te laten merken dat hij het Eleonore eigenlijk heel goed vond staan. Even schraapte Oliver met zijn keel waardoor hij naar Eleonore toeliep. Hij ging strak tegen over haar staan zodat ze niet kon weglopen van de muur waar Barend haar zojuist tegenaan had gehouden. "Serieus? Je kan heel even vrij loslopen en dit is wat je doet?" Bromde hij meteen. "Volgens mij heb ik nog nooit iemand zo dom gezien als jou.. niet te geloven dit." Ging hij weer verder. Even bekeek hij haar van top tot teen waarna zijn blik terug ging naar haar ogen. "Het is niet alsof ik boos op je wil worden maar op deze manier geef je me geen keuze! Waarom maak je het niet gewoon makkelijker voor iedereen en blijf je gewoon braaf?" Zuchtte Oliver weer. Hij had op het moment ook geen idee wat hij met haar aanmoest, hij wou haar niet meteen al weer aan de paal vastbinden maar dit gedrag was ook niet oké.

@Nathaliia

Account verwijderd

schreef:
Het mes voelde koud tegen haar pols aan wanneer de piraat het in haar huis drukte. 'Blijf stilstaan, of ik snij je keel door', gromde hij. Beide opties klonken niet aangenaam. Zijn irritatie leek met elke beweging die Eleonore maakte te groeien. De dienstmeisjes keken geschokt naar wat er voor hun gebeurde, bang om iets te zeggen. Ze nam het hun niet kwalijk, aangezien ze wisten dat ze anders op haar plaats zouden komen te staan. 'Oké, dit is genoeg', zei hij. De irritatie in zijn stem was duidelijk te horen. Hij was niet de enige die geïrriteerd was. Door de vrouwelijke figuur van net is ze in de problemen gekomen. Ze wist dat het expres was. De vrouw leek aan het begin al niet te vertrouwen en nu kostten de kleren haar haar hand. Hoe langer ze erover nadacht over een leven zonder hand, hoe banger ze werd. Haar hand zou ze niet mogen missen, wetend dat ze raar aangekeken zou worden door de mensen om haar heen. Ook schreef ze met die hand en kon ze niet meer schrijven wanneer die zou missen. 'Ik heb niks gestolen ik zw-', een geluid deed haar stoppen. Ze keek op, vol met hoop om de vrouw te zien. Ze hoopte dat ze terug zou komen en haar medelid zou vertellen dat het enkel een grapje was en dat ze hun zelf hierheen had gestuurd. Jammer genoeg was het een ander figuur, een figuur die ze op elke afstand zou herkennen. Zijn bruine lokken bewogen met hem mee wanneer hij van het kleine trapje afliep, hun richting op. Door zijn fronsende wenkbrauwen te zien was hij boos dat het weer eens om haar ging. Toch was het deze keer niet haar schuld en werd ze door één van de leden erin geluisd. Die gedachte irriteerde haar, wetend dat ze misschien niet geloofd zou worden door Oliver. De man luisterde naar de kapitein, haar achtergelaten. Boze blikken werden naar haar toegeworpen, haar laten merken dat ze hier niet welkom was. Doordat ze geen goede eerste indruk had gemaakt, zorgde dat ervoor dat haast iedereen op het schip haar niet mocht. Hoewel de piraten niet de mensen waren waarmee ze gewoonlijk omging, vond ze het jammer. Niet omdat ze vrienden met hun wilde worden, maar omdat ze het haar hier moeilijker maakten. Ergens was ze Oliver dankbaar dat hij was gekomen, omdat ze wist dat hij nog naar haar zou luisteren. Hoewel zijn boze blik haar ergens weer angstig maakte, probeerde ze het verbergen, niet wetend of ze het goed deed. Zijn kaaklijn leek nog strakker te zijn, aangezien hij overduidelijk zijn kaken op elkaar klemde. Zijn boosheid was ontstaan doordat zij weer chaos op zijn schip veroorzaakte. Het duurde enkele seconden voordat hij haar richting opliep. Zijn ogen gingen op en neer, haar in haar nieuwe outfit bekeken. Het voelde niet hetzelfde zoals bij de vrouw. Bij hem leek ze het enigszins te accepteren. Wanneer ze zijn blik zag, voelde ze haar wangen minimaal opwarmen, niet wetend waar het gevoel vandaan kwam.
Haar gedachtes werden verbroken wanneer hij bijna tegen haar aanstond. Automatisch deinsde ze achteruit, waarna haar rug de wand weer raakte. Ze stonden zo dichtbij elkaar dat ze zijn vlekkeloze huid kon bekijken. Van dichtbij was het niet vlekkeloos. Kleine littekens en zelfs twee grote waren te zien op zijn huid en op zijn borstkas, waarschijnlijk van gevechten die hij op de zeeën had uitgevochten. De littekens gaven hem een gevaarlijke uitstraling, iets wat ze eigenlijk aantrekkelijk vond aan hem. Ze zou zoiets nooit toegeven aan hem, aangezien ze er zelf ook moeite mee had om het toe te geven. Snel had ze haar ogen op die van hem gericht, waardoor ze merkte dat zijn ogen nóg donkerder waren geworden dan ze al waren. Het kwam doordat hij boos was. Het leek erop dat hij uitgeput raakte van haar acties. 'H-het is niet zoals je denkt', begon ze. Haar blik had ze voor even gericht naar de trap, gekeken naar dezelfde plek waar de vrouw stond. Helaas stond ze er niet meer. 'Er werd ons verteld dat we hier kleren konden vinden', legde ze uit. Haar stem klonk normaal, aangezien ze wist dat ze met woede nergens kwam. Hoewel ze wel geïrriteerd was, hield ze zich in, hopend dat Oliver haar misschien deze keer zou kunnen vertrouwen. Aangezien ze niet wist voor hoe lang ze op zijn schip moest blijven, wilde ze toch proberen om een kleine hoeveelheid vertrouwen tussen de personen te bouwen. De bemanningsleden waren gevaarlijker dan ze had gedacht en ze wist dat Oliver de sleutel kon zijn tot elk conflict. Zijn mannen luisterden enkel naar hem en het was ook beter als ze hem respect gaf. Hoewel ze wel zijn gijzelaar was, wist ze dat ze zich rustig moest houden. Tijdens het schoonmaken van het dek kon ze er rustig over nadenken en bedacht ze uiteindelijk dat dat het beste is om te doen. Haar tijd op de zee zou onbepaald blijven, maar haar intuïtie vertelde haar dat ze de piratenschip van Oliver niet snel zou verlaten. 'Die vrouw'..., begon ze weer. 'Zij vertelde ons dat we hier kleren konden pakken', het uiterlijk van haar kwam weer in haar op. 'Zwarte haren, blauwe ogen, lichte huid..', beschreef ze haar. Ze keek naar Oliver, hopend dat hij haar zou vertrouwen. 'We hebben het niet gestolen, ik zweer het', zweerde ze. Normaal gesproken zweerde ze niet en paste het ook niet bij haar gedrag, maar ze moest het wel doen. Misschien dat hij haar eerder zou geloven en haar met de schone kleding zou laten gaan.

Kittenpainfull
Wereldberoemd

Kittenpainfull schreef:
Heel eerlijk was Oliver verbaasd dat hij in plaats van een grote mond kreeg, dat Eleonore eigenlijk meer aan de kalme kant bleef en hem er oprecht van leek proberen te overtuigen dat zij gelijk had en dat ze echt niks gestolen hadden. Daardoor begon er bij hem ook twijfel te ontstaan of het misschien inderdaad niet de bedoeling was om te stelen, alhoewel dat ergens ook wel heel apart leek. Waarom zouden ze denken dat ze zomaar kleding mochten pakken? Al helemaal zonder goedkeuring van de kapitein van het schip waar ze op zaten. Aan de andere kant, misschien omdat ze rijke mensen waren wisten ze gewoon niet beter over het feit dat je niet zomaar iets kan pakken als je geen toestemming gevraagd had, maar zo dom kon een persoon toch niet zijn. Toen begon Eleonore ineens over een vrouw, ze hoefde niet eens haar uiterlijk te omschrijven aangezien er maar 1 vrouw op dit hele schip rondliep, Ariella natuurlijk. Fronsend keek Oliver naar Eleonore, hoezo zou Eleonore hun gezegd hebben waar ze kleding konden halen om dan uiteindelijk zelf naar Oliver toe te komen om hun te verraden, daar was helemaal niks logisch aan. Op het moment snapte Oliver er niks meer van, het feit dat Ariella degene was die naar hem toegekomen was maakte het zo onlogisch dat ze Eleonore nu aan Oliver probeerde te vertellen dat zij dus degene was die hun toestemming gegeven had. Ook al had Ariella hun wel toestemming gegeven, hij bleef de kapitein, al werd Ariella ook gezien als een soort kapitein op het schip dat was alleen voor de bemanning. Ook zou Eleonore geen idee moeten hebben over Ariella en dat zij ook een aardig belangrijk persoon was op dit schip. Alhoewel Eleonore er natuurlijk van uit zou kunnen gaan dat, omdat Oliver zei dat ze orders van iedereen mocht opvolgen en dat ze er daarom vanuit ging dat dat ook geldde voor zoiets als dit. Ergens wou hij haar er met een waarschuwing van af laten gaan maar dat zou haar nog een kans kunnen geven om nog een keer problemen te veroorzaken en wie weet wou het volgende zou zijn wat ze deed. Op het moment wist Oliver gewoon niet wat hij moest geloven, dus laat staan dat hij enig idee wat hij nu met haar aanmoest. Even bleef Oliver stil omdat hij gewoon niet wist wat er moest gebeuren, ook al lag dat allemaal in zijn handen. Om te kijken of Barend van zijn bemanning er nog stond keek Oliver even over zijn schouder naar achteren, daar stond hij inderdaad nog. Oliver wist ergens ook dat hij verwachtte dat Oliver compleet tegen Eleonore in zou gaan en hartstikke boos tegen haar zou doen maar op een of andere manier had Oliver een beetje het gevoel dat Eleonore de waarheid sprak, of op zijn minst deels de waarheid want hij begreep dan nog niet hoe de hele situatie met Ariella uitgelegd kon worden. Oliver bracht zijn bleek weer voor zich weer Eleonore nog steeds stond. Een diepe zucht verliet zijn mond, hij wist wel dat Eleonore gezegd had dat ze zweert niet gestolen te hebben maar hij had geen idee hoe veel hij haar kon vertrouwen als ze dat zei. “Barend..” Begon Oliver terwijl zijn blik nog steeds op Eleonore gevestigd was. “Ja kapitein?” Hoorde Oliver achter zich. “Ga naar het dek naar de rest van de bemanning, ik los dit zelf wel op.” Beantwoorde Oliver waarna hij voetstappen de kamer uit hoorde gaan. Meteen deed Oliver een paar stappen achteruit om Eleonore wat ruimte te geven. “Ik mag je nog steeds niet en ik vertrouw je zeker ook nog steeds niet en na dit incident zorg ik er zeker voor dat er beter op jullie wordt gelet..” Begon Oliver zodra hij wist dat Barend weg was. Zijn armen sloeg hij over elkaar en even beet hij op zijn lip terwijl hij nog even wat meer nadacht over wat hij nu moest doen. “Ik weet gewoon niet of je me de waarheid vertelt.. aangezien je zegt dat Ariella jullie verteld heeft kleding te halen maar zij kwam juist naar mij toe om me te vertellen dat jullie gestolen hadden van onze kleding.” Ging hij verder. Hij kon het niet geloven van hemzelf dat hij op het moment niet tegen Eleonore aan het schreeuwen was of overdreven boos deed maar toch, hier stond hij dan gewoon met haar te praten. Daarom wou hij ook dat Barend de kamer verliet, als hij zag dat hij Eleonore gewoon behandelde en gewoon met haar praatte, dan zou er meteen anders naar Oliver gekeken worden en dat wist hij.
Zelf had hij op het moment dan ook geen idee waarom hij dit gesprek met haar aanging in plaats van haar weer gewoon vast te binden en gewoon alles te negeren wat hij haar te zeggen had. Misschien was het omdat hij diep van binnen wist dat de vorige kapitein, iemand die hij zag als een vader, het ook zo gedaan had. Hij was een lieve man en ondanks dat hij onbevreesd en meedogenloos was. Hij had zeker een hart en hij deed altijd wat hij wist wat juist was, ook al was dat niet meteen wat het stoerste of meest intimiderende was. Er was vaak genoeg momenten dat Oliver als kleine tienerjongen ergens vol voor ging en helemaal boos werd om iets en dat hij dan Oliver kalmeerde en hem een beetje logistiek insprak. Daardoor heeft Oliver ook geleerd soms beter naar een situatie te kijken in plaats van meteen boos worden, wat voor hem nogal makkelijk kon zijn. Dus in deze situatie, als hij het gevoel zou hebben dat zijn gegijzelden misschien toch een beetje de waarheid sprak, dan zou hij ook kalmer aan doen met hun, dat wist Oliver ook wel. Hij hoopte maar dat door deze aanpak te nemen hij niet de fout inging en Eleonore weer een kans gaf om de fout in te gaan want dan zou Oliver heel erg van zichzelf balen dat hij het rustiger aangepakt had.

@Nathaliia

Account verwijderd

schreef:
Twijfel schoot duidelijk door zijn ogen heen wanneer hij haar aankeek. Waarschijnlijk zat hij nu in een strijd met zichzelf, niet wetend of hij de vrouw voor zich kon geloven. Eleonore nam het hem niet kwalijk, aangezien ze op zijn plaats ook zo zou reageren. Toch hoopte ze dat hij hun voor deze keer liet gaan, maar ze wist niet zeker of hij dat überhaupt wel in zich had. In de korte tijd kon ze zijn karakter moeilijk beschrijven. Ze had verwacht dat hij boos op haar zou worden, haar zou opsluiten omdat ze weer eens problemen bezorgde op het schip. Nog steeds kon ze niet begrijpen waarom de vrouwelijke piraat haar en de dienstmeisjes in zo'n val had gelokt. Het was vreemd, aangezien ze haar niks hadden aangedaan. Ze begreep niet waarom ze het deed en wat ze ermee wilde bereiken. Vermoedelijk haatte ze hun, net als de rest van het schip. Zij was waarschijnlijk de enige vrouw aan het dek en door de drie nieuwe vrouwelijke figuren voelde ze zich mogelijk bedreigd. Die gedachtes waren haast lachwekkend en vreemd. Jaloezie vanuit een vrouwelijk punt kon hoog oplopen en waarschijnlijk was dat het geval bij de piratenvrouw. Ze wist dat ze het moeilijk zou hebben met haar aan dek, maar anders kon het niet. Het was moeilijk om haar te vermeiden op zo'n schip die niet erg groot was. Ze zou haar moeten vermeiden, maar ze wist niet hoe. Het zou enkele weken dure, voordat ze het leven op de zee zou doorhebben, als ze in de tussentijd niet dood zou worden gemaakt. Hopelijk zouden ze de drie vrouwen zo snel mogelijk bevrijden, maar ergens wist Eleonore dat ze dat niet snel zouden doen. Het leek erop dat ze plannen maakten voor de drie figuren, maar jammer genoeg wisten alle drie de individuen niet wat er met ze zou gebeuren in de toekomst.
De stilte bleef nog enkele minuten voortgaan, totdat Oliver zelf degene was die het besloot te verbreken. Zijn stem klonk hard in de kleine gang die in de richting van de cabines van de bemanning leidde. Algauw had hij zijn ogen weer op haar gefocust. Terwijl hij de man aansprak, bleef hij haar aankijken. Ook zij keek niet weg. Haar ogen keken nieuwsgierig naar de littekens op zijn gezicht, zich afgevraagd hoe hij eraan is gekomen. Ze wist dat ze het niet zomaar kon vragen, maar misschien dat ze er ooit achter zou kunnen komen. Wanneer de man de gang verliet, leek de kapitein weer de stilte te verbreken. Ze luisterde naar zijn woorden, hopend dat hij hun geloofde en ze moeiteloos zou laten weggaan. De ruimte tussen de beide personen werd groter, waardoor het leek dat Eleonore weer normaal adem kon halen. Haar ogen had ze gefocust op de grond, geluisterd naar wat hij te zeggen had. 'Ik snap ook niet waarom ze dat heeft gedaan..', legde ze uit. Haar blik had ze gericht op de dienstmeisjes die de piraat bekeken. Het was overduidelijk te zien dat ze hem vreesden. Voor even fronste ze bij die gedachte. Hij had hun niks aangedaan en ze hoopte ook dat dat niet zou gebeuren. Toch leken de vrouwen bang te zijn voor zijn persoon zelf, niet om hoe hij was. Aan zijn ruige uiterlijk te zien is dat te snappen. 'Je hoeft ons niet te vertrouwen, ik zie ook geen reden waarom je dat zou doen', haar ogen had ze op hem gericht. 'Het lijkt erop dat geen één van ons jou kan bewijzen wie de waarheid spreekt', zei ze. Gekraak van de houten trap vulde haar oren, waarna ze achter Oliver keek om te kijken wie het was. Haar blauwe kijkers keken de personen rond, waarop een korte grimas op haar gezicht kwam te staan. Met haar heup leunde ze tegen één van de wanden aan. 'Je gaat me niet vertellen dat je ze gelooft, hmm Oliver?', zei ze. Geïrriteerd beet Eleonore op de binnenkant van haar wang, de woorden in haar mond gelaten.

Kittenpainfull
Wereldberoemd

Kittenpainfull schreef:
Terwijl diep in gedachten te zijn keek Oliver naar Eleonore en luisterde hij aandachtig naar wat ze allemaal tegen hem zei, dit was een hele andere kant van haar, eentje die hij nog niet had gezien en ook zeker nooit verwacht had om te zien. Ze was niet boos, luidruchtig of fel naar hem toe, ze was juist begrijpend en kalm ook al wist ze dat er een grote kans was dat hij hun niet zou geloven en dus zou kunnen beslissen ze weer op te sluiten. Het was raar voor Oliver dat ze zo deed, hij had geen idee hoe hij hier mee om moest gaan. Als ze een grote mond tegen hem had opgezet was het veel makkelijker voor hem geweest om weer boos op haar te worden en haar gewoon weer vast te binden aan de paal maar om een of andere reden kon hij dat nu niet zomaar doen. Hij haatte het dat hij nu niet zomaar boos tegen haar kon doen en gewoon tekeer tegen hen kon gaan want dat zou een stuk eenvoudiger zijn en dan was dit hele gedoe al lang opgelost. Toch wou iets in hem het juiste doen en dat was Eleonore toch de kans geven om haar kant van het verhaal kwijt te kunnen en nu dat dat gebeurd was twijfelde hij alleen nog maar erger over hoe de situatie in elkaar stak. Aan de ene kant, hij vertrouwde Ariella aangezien de dochter was van de vorige kapitein, ze was al vanaf het begin op het schip en ze hadden geschiedenis samen dus waarom zou ze tegen hem liegen? Maar aan de andere kant, als Eleonore, Anna en Suzan iets wouden stelen, waarom zouden ze dan kleding stelen? Ten eerste zou dat duidelijk te merken zijn als ze ineens met andere kleding naar buiten kwamen, ten tweede hadden ze veel meer kostbare spullen op het schip die veel makkelijker te verbergen waren als ze die gestolen hadden en ten derde kon Oliver er met zijn hoofd niet bij dat ze alle drie zo dom zouden zijn om meteen nadat ze van de paal weg waren gehaald meteen iets te doen waardoor ze duidelijk in de problemen kwamen.
Voor Oliver Eleonore verder kon ondervragen werd hun gesprek gebroken door voetstappen en kort daarna een vrouwelijke stem, Ariella’s stem. Na Oliver hoorde wat ze te zeggen had zuchtte hij diep. Dit had hij juist niet nodig. “Zeg ik dat dat zo is dan?” Vroeg Oliver als antwoord op haar vraag. Hij keek over zijn schouder en daar stond Ariella dan, leunend tegen de wand met haar blik op hen gericht. “Ik vraag me gewoon af waarom ze zeggen dat jij hen hier naartoe hebt gestuurd maar jij uiteindelijk degene was die mij gewaarschuwd heeft over hen..” Voegde Oliver toe. “Ze moeten toch iemand de schuld geven? En als enige vrouw op het schip ben ik duidelijk te omschrijven..” Antwoordde Ariella weer op hem. “..Niet wetende dat ik degene zou zijn die jou zou waarschuwen en dat dat dus hun beweringen zou verpesten.” Vervolgde ze haar eerste zin. Oliver bracht zijn blik weer naar voren waar Eleonore weer stond. Zo had hij er nog niet over nagedacht en eigenlijk klonk dat ook erg logisch maar het rare bleef hoe Eleonore zich op het moment gedroeg in deze situatie, hoe ze toch aardig en kalm bleef doen tegen hem. "Ik weet het niet Ariella.." Zuchtte Oliver terwijl zijn blik naar de grond ging. Dit soort momenten waren nou niet echt de beste van het kapitein zijn, de moeilijke keuzes maken. Oliver wist wel dat hij eigenlijk zijn bemanning, waar Ariella dus ook onder viel, gewoon moest geloven op hun woord en door wat ze net zei geloofde hij haar ook al iets meer maar toch kon hij niet zomaar boos worden op Eleonore. "Voor nu laat ik jullie gaan met een waarschuwing.." Zei Oliver terwijl hij weer op keek naar Eleonore, dat leek hem het beste voor nu en dan als ze nog iets zouden veroorzaken dan zou hij zeker moeten ingrijpen. Meteen hoorde hij een soort bespotte lach achter zich van Ariella, die natuurlijk niet blij was met zijn keuze. "Je maakt een grap zeker?" Vervolgde Ariella naar haar lach. "Volgens mij ben en blijf ik de kapitein en maak ik dus de keuze's" Antwoordde Oliver lichtelijk geïrriteerd.

@Nathaliia

Account verwijderd

schreef:
Eleonore's ogen gingen van de onbekende vrouw naar Oliver en weer terug. Ze zei niks, wetend dat het niet het goede moment was om te praten. Voor even richtte ze haar ogen op de dienstmeisjes. Het leek erop dat ze net als zij ook geïnteresseerd waren in het gesprek tussen de twee personen. De vreemde individu leek interessant te zijn voor de drie vrouwen, puur omdat ze niet wisten hoe diegene in elkaar zat. Haar vreemde gedrag was onverklaarbaar en dat zorgde ervoor dat ze nieuwsgierig werd naar haar. Ze wilde weten waarom ze hun de schuld gaf van diefstal, terwijl ze het zelf had aangeboden om kleren te pakken. Toch wist ze dat ze er niks van kon zeggen, aangezien er dan ruzie zou kunnen ontstaan. In ruzie had ze geen zin, want het was net goed tussen haar en Oliver. Het leek erop dat Oliver niet wist wat hij met de verschillende antwoorden aanmoet. Ze wilde enkel dat hij hun zonder problemen zou laten gaan en ze niet weer zou vastbinden aan een paal. Op haar polsen zaten schrammen en zelfs blauwe plekken van de touwen die te strak waren vastgebonden. Ze had geen zin om er nog meer te krijgen door een domme actie. Aan Burneau's blik te zien leek hij niet bepaald blij te zijn met de binnenkomst van de persoon. Haar ogen had ze weer op de donkerharige vrouw gevestigd, haar met een afvragende blik bekeken nadat hij op haar had gereageerd. Hij klonk geïrriteerd, dus het leek erop dat het geen gezellige tafereel zou worden. Ze verwachtte niet dat ze elkaar zouden gaan aanraken, maar voor de zekerheid zette ze een stap naar rechts zodat ze op een veilige afstand zat. Hierdoor stond ze bij de drie dienstmeisjes die de hele tijd niks hadden gezegd. De hele tijd hielden ze zich stil, bang om iets verkeerds te zeggen. Irritatie groeide in Eleonore wanneer ze meeluisterde met de gesprek tussen de twee piraten. Het was overduidelijk dat de vrouwelijke piraat wilde stoken. Jammer genoeg zette dat Oliver wel aan het denken. Hij was waarschijnlijk een bijpassende straf aan het bedenken. Ze was geïrriteerd, puur omdat ze dan onnodige problemen zouden krijgen. Ze probeerde zich rustig te houden en niks te zeggen. Uiteindelijk had de kapitein zijn ogen op haar gericht. Hoopvol keek ze hem aan. Ze hoopte dat hij hun zou laten gaan. Voor even had ze geglimlacht bij het horen van zijn antwoord. Haar ogen had ze op de vrouw gericht, genaamd Ariella. Die naam hoorde ze voorbijkomen, dus dat zou hoogstwaarschijnlijk haar naam zijn. Haar lach was hard te horen in de gangen wanneer ze de uiteindelijke beslissing had gehoord van de kapitein. Voor even keek ze naar de dienstmeisjes, zich afgevraagd wat ze de rest van de dag zouden moeten doen.

Kittenpainfull
Wereldberoemd

Kittenpainfull schreef:
Natuurlijk wou Oliver liever nu geen ruzie maken met Ariella maar omdat beide hun persoonlijkheden zo erg overeen kwamen botste dat bijna automatisch wel eens. Dit was nu een van die momenten waar dat gebeurde en daar had Oliver nu heel eerlijk gezegd geen zin in. “Dus als kapitein laat je de mensen die van je probeerde te stelen gewoon gaan met een waarschuwing?” Ging Ariella weer verder. “Genoeg zo Ariella.. Ik heb me keuze gemaakt en daar blijf ik bij..” Zuchtte Oliver terwijl hij met zijn lichaam zich omdraaide naar Ariella. Zijn handen zette hij in zijn zij terwijl hij dichter naar haar toe liep. “Ik weet wat ik doe” Dat zei Oliver wel maar eigenlijk was dat helemaal niet zo, hij had geen idee of dit een goede keuze geweest was maar hij kon nu niet meer terug gaan op zijn woord want dan zou hij Ariella ook nog eens gelijk geven en dat zou er voor zorgen dat ze zich heel voldaan voelde, dat gevoel wou Oliver haar nu niet geven. Zonder nog wat te zeggen stormde Ariella duidelijk geïrriteerd weg, ze had eindelijk door dat ze haar zin niet kon doordrijven en dat kon ze niet hebben. Al zou het een tijdje geleden misschien anders geweest zijn, toen waren hij en Ariella toch wat closer. Ze waren toen veel vaker samen en deden bijna alles samen, vaak sliepen ze ook samen dus toen zou Oliver waarschijnlijk zonder twijfel Ariella gelooft hebben. Nu waren ze alleen niet meer zo, dit kwam omdat op een gegeven moment Ariella gevoelens voor hem gekregen had en die kon Oliver gewoon niet beantwoorden en daar wou hij ook niet aan beginnen. Hij wou gefocust blijven op zijn bemanning en het zijn van een kapitein en dat zou niet samen gaan als hij zou proberen een relatie op te bouwen met Ariella, sinds die tijd waren ze niet meer zo hecht als dat ze eerder waren maar ze konden het nog steeds wel goed vinden, meestal dan.
Nadat Ariella weggelopen was draaide Oliver zich weer bij naar Eleonore, Suzan en Anna. Zuchtend liep hij hun kant op tot er een ongeveer een meter tussen hen was. “Laat me geen spijt krijgen van deze keuze..” Mompelde hij en keek alle drie de vrouwen omstebeurten even aan. “Zie dit als een waarschuwing en als een leermoment..” Voegde hij nog toe. Hij hoopte echt dat ze geen gebruik zouden maken van het feit dat ze een waarschuwing gekregen hadden in plaats van dat ze weer vast gebonden waren. Hij draaide zich om en liep richting de gang om weer naar boven naar het dek te gaan, maar voor hij verdween draaide hij zich nog even om in de deuropening. “Ga maar naar het dek en kijk of daar je hulp nodig is.. zo niet dan vermaak jezelf maar even..” Commandeerde hij hen voor hij zelf naar het dek ging. Op het moment zou hij echt geen idee hebben wat voor andere taak hij hen kon opdragen. Terwijl hij het dek op liep werd hij meteen aangekeken door zijn bemanning, zou Ariella iedereen verteld hebben over hoe hij de gegijzelde alleen een waarschuwing gegeven had? Of zou ze meteen door gegaan zijn naar de kajuit? Zuchtend liep hij naar de zijkant van de boot en keek over het water uit, nog diep in gedachten over of hij misschien niet gewoon naar Ariella had moeten luisteren. Ze was tenslotte ook iemand van het schip dus zou het het meest logisch geweest zijn als hij haar geloofd had over de mensen die hij gegijzeld had. Hoe dan ook was het nu toch al te laat om zijn keuze te veranderen.

@Nathaliia

Account verwijderd

schreef:
Het was overduidelijk dat Ariella had gehoopt dat de drie vrouwen een straf zouden krijgen. Wanneer ze haar zin niet had gekregen leek ze geïrriteerd te zijn om het feit dat de kapitein de gegijzelde dames liet gaan. Een korte grimas kwam op Eleonore's gezicht wanneer ze de piraat nakeek, blij dat Oliver ze voor één keer liet gaan. Aangezien ze hun in een val had gelokt, vond ze het wel vermakend om haar geïrriteerd te zien doordat ze haar zin niet kreeg. Gauw had ze de kapitein weer aangekeken wanneer ze zijn stem hoorde. Het leek erop dat de discussie van net hem had uitgeput. Zijn gezucht vulde de smalle gang, gevolgd door zijn zware mannenstem. Wanneer ze zijn beslissing had gehoord, had ze begrijpelijk geknikt. Ze was blij dat hij hun met een waarschuwing liet weggaan, aangezien ze anders een straf zouden krijgen. Misschien zou hij net als zijn lid hun hand eraf snijden. Dat leek haar pijnlijk en ze was ook blij dat Oliver op een goed moment op de gang was gelopen. Haar ogen had ze op haar nieuwe kleding gericht. Het was comfortabel en hij had niks gezegd over dat ze de kleding moesten terugleggen, waardoor ze dat ook niet gaan doen. Oliver had als snel de vrouwen alleen gelaten. Haar ogen liet ze op de dienstmeisjes glijden, die er weer ontspannen uitzagen. 'Zullen we dan naar boven?', geknik gaf de antwoord op haar vraag. Langzamerhand liepen ze weer naar boven, waarna er verschillende blikken op hun werden gericht. Ze voelde zich ongemakkelijk, aangezien de mannen hun zonder schaamte bekeken. Een kort gefluit was duidelijk te horen wanneer ze hun weg over het dek vervolgden. Niemand leek hulp nodig te hebben. De meesten waren met elkaar aan het praten en een klein groepje in de hoek van het schip was bezig met een kaartspel. Eleonore leunde met haar heup tegen de leuning, waarna ze Suzan en Anna aankeek. 'Heb je al enig idee wat ze van ons willen, Eleonore?', de stem van Anna vulde haar oren. Langzamerhand had ze haar hoofd geschud. 'Helaas niet, maa-', een stem verbrak haar zin. 'Zo te zien hebben jullie wel zin in een spelletje, hm?', één van de piraten kwam bij hun staan. Een grimas was duidelijk op zijn gezicht te zien wanneer hij oogcontact maakte met Suzan. Korte blosjes ontstonden op haar wangen. 'Kom mee', zei hij. Voor even hadden Anna en Eleonore elkaar aangekeken, fronsend. 'Kom nou maar', zei hij. Hij begon te lopen, verwacht dat ze achter hem aan zouden lopen, wat ze ook deden.
Bij de tafel aangekomen zag ze dat de mannen kaartenspellen deden. Enkele gouden munten waren op de tafel gelegd, gereed om geruild te worden. Nieuwsgierig bekeek ze de tafel, bekeken wat voor een spel ze deden. Ze kende sommige kaartenspellen, aangezien ze vaker met haar oudere broer speelde. Meestal won ze van hem en door zijn verlies raakte hij vaak geïrriteerd. Ze maakte het uiteindelijk goed door hem enkele stukken chocolade naar zijn kamer te sturen. Die herinneringen van haar jeugd deden haar even glimlachen. 'Wie wint krijgt de mogelijkheid om met één van de dames een nacht door te brengen en als je wilt, met alle drie', gejuich was rondom hun heen aan het horen. Geschrokken keek ze de piraat aan. 'Wat? Nee!', Suzan keek geschrokken om zich heen net als Anne. 'We zijn geen aanwinsten', zei Eleonore. Een korte lach was duidelijk te horen, waarna er een arm om haar heen werd geslagen. 'Je hebt helaas geen keus. Denk maar niet dat Oliver jullie nu gaat helpen', fluisterde hij in haar oor. Ze probeerde zich van zijn greep los te krijgen, maar zijn grip was strak rondom haar lichaam om die op zijn plek te houden. Haar ogen had ze op de dienstmeisjes gefocust, waarbij ze zag dat ze net als haar ook niet de kans kregen om weg te gaan. Een zucht ontsnapte uit haar mond, waarna ze naar de kaarten keek die geschud werden door één van de piraten.

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld