Anoniem
Anoniem
Anoniem
0
0
0
0
Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? 
schreef:
Tobias had de rest van de nacht bezig geweest met de gevangene en was 's ochtends verdomd moe het gesprek aangegaan met de rest van de familie en allianties. Het was tijd om de twee vrouwen onder handen te nemen. Zij waren hoogstwaarschijnlijk nog vermoeider dan hijzelf, of dat hoopte hij toch. Dan waren ze extra ontvankelijk voor ondervragingstechnieken.
"Travkin. Can you handle an interrogation?" grijnsde hij naar zijn broer.
Voor hem was het ook een lange nacht geweest en helaas was de vrouw die in zijn kast had verscholen, er zo snel als ze kon vandoor gerend. Terwijl hij op antwoord wachtte maakte hij zich al paraat om naar beneden te gaan. Zelf zou hij de roste onder handen nemen, Travkin mocht de sluipschutter voor zijn rekening nemen. Misschien konden ze er een race van maken, om ter snelst om ter meest informatie. Dat zou beloven. Alleszins was hij benieuwd, de gewone man die meevocht onder vijanden was na een paar tanden uit of wat klappen wel ontvankelijk voor het beantwoorden van vragen. Hij vroeg zich oprecht af hoe ver hij zou moeten gaan met de S.E.A.L.S. en of ze ooit wel iets zouden lossen.
Morte had er een hel van een nacht opzitten. Er stond een grote rode plek op haar voorhoofd. Dat ze de hele nacht met haar armen op haar rug gebonden had gezeten, had alles zoveel moeilijker gemaakt. Vandaar de rode plek, ze was op haar knieën in slaap gevallen, met haar hoofd rustend tegen de muur aan. Het was een wanhopige poging geweest om zo min mogelijk flikkeringen te zien van de lichten. Hoe ze zelfs een oog had kunnen dicht doen met het loeiharde lawaai, wist ze niet. Alleszins voelde het alsof ze nog geen vijf minuten slaap had gehad. De vijf minuten waren zeer zeker wel méér dan voldoende geweest om niet alleen haar rug te laten pijn doen, maar haar nek ook compleet verwrongen te laten zitten. Hoewel de rugpijn al afgenomen was, voelde ze nog beurs aan. Zelfs met een kogelvrije vest aan, had ze sowieso iets overgehouden aan de schoten op zo'n korte afstand. Het minimum aan verwondingen was toch wel blauwe plekken en een kneuzing aan de ribben hier of daar zou haar zeker ook niet verbazen. Met enorm veel moeite kwam ze uit haar houding en moest even op haar zij liggen, om haar benen te strekken en de kramp weg te krijgen. Eenmaal haar benen na een tijdje weer kracht op hadden gedaan en soepel voelden ging ze rechtop staan en begon de kramp uit haar nek weg te halen door langzaam haar hoofd heen en weer te rollen van kant naar kant. Adrenaline kon ze nu wel gebruiken, dat was de ideale pijnstiller. Als ze zich ondertussen bedacht dat dit nog maar de last was, zonder martelingen, moest ze even diep ademhalen. Hier waren ze voor getraind en haar pijngrens was hoog, maar dit ging een lange en pijnlijke weg worden. Als ze geluk had een korte weg, want helaas zag ze de dood als enige uitweg op dit moment.
Tobias had de rest van de nacht bezig geweest met de gevangene en was 's ochtends verdomd moe het gesprek aangegaan met de rest van de familie en allianties. Het was tijd om de twee vrouwen onder handen te nemen. Zij waren hoogstwaarschijnlijk nog vermoeider dan hijzelf, of dat hoopte hij toch. Dan waren ze extra ontvankelijk voor ondervragingstechnieken.
"Travkin. Can you handle an interrogation?" grijnsde hij naar zijn broer.
Voor hem was het ook een lange nacht geweest en helaas was de vrouw die in zijn kast had verscholen, er zo snel als ze kon vandoor gerend. Terwijl hij op antwoord wachtte maakte hij zich al paraat om naar beneden te gaan. Zelf zou hij de roste onder handen nemen, Travkin mocht de sluipschutter voor zijn rekening nemen. Misschien konden ze er een race van maken, om ter snelst om ter meest informatie. Dat zou beloven. Alleszins was hij benieuwd, de gewone man die meevocht onder vijanden was na een paar tanden uit of wat klappen wel ontvankelijk voor het beantwoorden van vragen. Hij vroeg zich oprecht af hoe ver hij zou moeten gaan met de S.E.A.L.S. en of ze ooit wel iets zouden lossen.
Morte had er een hel van een nacht opzitten. Er stond een grote rode plek op haar voorhoofd. Dat ze de hele nacht met haar armen op haar rug gebonden had gezeten, had alles zoveel moeilijker gemaakt. Vandaar de rode plek, ze was op haar knieën in slaap gevallen, met haar hoofd rustend tegen de muur aan. Het was een wanhopige poging geweest om zo min mogelijk flikkeringen te zien van de lichten. Hoe ze zelfs een oog had kunnen dicht doen met het loeiharde lawaai, wist ze niet. Alleszins voelde het alsof ze nog geen vijf minuten slaap had gehad. De vijf minuten waren zeer zeker wel méér dan voldoende geweest om niet alleen haar rug te laten pijn doen, maar haar nek ook compleet verwrongen te laten zitten. Hoewel de rugpijn al afgenomen was, voelde ze nog beurs aan. Zelfs met een kogelvrije vest aan, had ze sowieso iets overgehouden aan de schoten op zo'n korte afstand. Het minimum aan verwondingen was toch wel blauwe plekken en een kneuzing aan de ribben hier of daar zou haar zeker ook niet verbazen. Met enorm veel moeite kwam ze uit haar houding en moest even op haar zij liggen, om haar benen te strekken en de kramp weg te krijgen. Eenmaal haar benen na een tijdje weer kracht op hadden gedaan en soepel voelden ging ze rechtop staan en begon de kramp uit haar nek weg te halen door langzaam haar hoofd heen en weer te rollen van kant naar kant. Adrenaline kon ze nu wel gebruiken, dat was de ideale pijnstiller. Als ze zich ondertussen bedacht dat dit nog maar de last was, zonder martelingen, moest ze even diep ademhalen. Hier waren ze voor getraind en haar pijngrens was hoog, maar dit ging een lange en pijnlijke weg worden. Als ze geluk had een korte weg, want helaas zag ze de dood als enige uitweg op dit moment.
20