ORPG} World War II - Forum - Virtual Popstar

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

ORPG} World War II

Varamyr
Wereldberoemd

Varamyr schreef:
Haar magere lichaam trof net de zijne niet. De daad was onschuldig. Hij zag hoe de minimale afstand haar ontsteld deed staan, maar dat nam zijn ongemak niet weg. Gezien zij niet abrupt een stap achteruit zette, deed hij dat voor haar. Daarna keek hij van haar weg. De jongedame had lang genoeg in zijn ogen gestaard.
''What are you going to do with me?'' Ansgar had al zo’n vermoeden dat die vraag aan hem gesteld zou worden. Hij hoefde er niet over na te denken. Het antwoord was simpel. Er was niets wat hij zou doen. Hij kwam hier om haar persoonsbewijs in te zien. Daarna zou hij wederom verdwijnen in de merode van de straten in zijn vaderland.
Hij gaf haar haar legitimatie terug. ‘’Why are you so afraid of me doing anything with you?’’ Het alcohol liet hij met rust. Verstand van het schoonmaken van een wonde had hij niet, dus het leek hem beter als een verpleger hem onder handen nam dan dat hij zelf aan de slag ging. Een verwonding erger maken dan het al was, stond niet op zijn lijst van taken die nog gedaan moest worden. ‘’I am not going to do anything with you. If you aren’t Jewish, you’ve got nothing to be afraid of.’’ Hij knikte als teken dat hij uitgepraat was en stond op het punt om het huis te verlaten, maar een vraag die al eerder in zijn hoofd rondspookte, hield hem tegen. Hij wist niet of het handig was om erover te beginnen. Waarschijnlijk niet en doch vroeg hij het. Hij wilde het antwoord weten. ‘’Is he abusing you?’’

Zee
YouTube-ster

Zee schreef:
Verstrikte gedachten stonden haar niet toe om de echte reden te geven. Haar moeder vertelde haar namelijk altijd dat je vreemdelingen niet gezwind in vertrouwen moest nemen. En daarnaast, waarom zou hij die vraag stellen? De bedenksels die zich in haar hoofd afspeelden kwamen tot rust wanneer hij zijn blik van haar afwendde, en ze wederom helder kon nadenken. Het was aan haar om te doen alsof alles normaal was, want hij had nog niets door, concludeerde ze.
''Because, my brother almost killed you. And perhaps I also look suspicious by his deed.'' Sporadisch wist ze zichzelf niet uit moeilijk situaties te redden, alhoewel er hier zeker andere koek ter spraken viel. Zo probeerde ze hem om te praten, maar hij leek behoedzaam. Enkele twijfels zorgden er voor dat ze bijna begon te denken dat hij haar doorhad.
''Let me help you, sir''. Emanuella reikte haar hand uit naar de lap die inmiddels op de grond lag. Terwijl hij zijn aandacht op haar met gefronste wenkbrauwen en een terugkerende houding richtte, reikte ze de doek naar hem uit. In de tijd dat haar Duitse vader zich vaak te pletter dronk na het miserabele ongeval van zijn eigen dochter, verwondde hij zich vaak aan de omgeving, door het gebrek aan de aandacht voor alles om hem heen. Hier schoot ze hem altijd te hulp, en bracht hem er weer bovenop. Zo leerde ze niet alleen het ontsmetten van een wond met alcohol, maar ook hoe je snel en juist moest handelen in zo'n situatie. Als je niet alert bent in zo'n situatie kun je anderen namelijk alleen hogere schade toebrengen.
''I'm not going to do anything with you, if you aren't Jewish.'' voegde hij later aan zijn zin toe. Emanuella schrok, en zette een stap rugwaarts voordat haar ontsmettingsmiddelen in contact kwamen met zijn beurse oor, wat inmiddels rood verkleurd was. Een vragende blik trof haar aan van de man, wanneer ze haar emoties even niet onder controle had. Hij gaf haar een knikje, en stond op het punt hun woning achter zich te laten. ''Is he abusing you?'' klonk het door haar oren heen, en zijn vraag leek wel op een echo die zich meerdere malen herhaalde. -''No sir.'' haar respons was kort en krachtig, terwijl ze hem nogmaals, maar dit keer overtuigend in de ogen keek.

Varamyr
Wereldberoemd

Varamyr schreef:
‘’My mother never stood up for herself. It got herself killed.’’ Ansgar wierp haar een laatste blik toe vooraleer hij haar alleen achterliet in de corridor. Hij liep de woonkamer, waar zowel de man als vrouw verbleef, wederom binnen en keek hen na. Beiden wisten niets uit te brengen, maar hun woorden waren geen vereiste om hun afkeer voor hem waar te kunnen nemen. Hij verwachtte ook niets anders. Stilzwijgend liep hij het huis uit, de obscuriteit achter hem gelaten.
x
'Hij ging haar onverschrokken te lijf, ten gevolge van gebrek aan empathie. Haar lichaam spartelde nog tegen, maar hij overmeesterde en bereed haar, terwijl de vier andere aanwezigen enigszins ontsteld van de daad wegkeken. Het plezierde hem hoe zijn aanpak hen op stang joeg, hoe hun borsten bedrukt voelden en hoe hun spieren zo gespannen waren, dat ze trilden.
Zijn grimmige handen bewogen zich voort over haar kleding, die de pure naaktheid in gecreëerde warmte en duisternis verborgen hield. Ruw kneep hij in haar borst, kuste hij haar nek en stootte hij voort op een rap tempo, strevend naar het diepste punt van haar schede totdat hij het hoogtepunt bereikt had. Een murmelde kreun bracht hem teweeg.
Hij wachtte en bekeek haar wat beter. Geen gejammer, noch geschreeuw drong met geweld zijn oren binnen. Haar lichaam bewoog niet, enkel een paar tranen rolden nog over haar lijkbleke wangen. Hij nam aan dat ze zich in een slechte toestand bevond, mede door de schrik. Doch stelde het hem teleur. Hij neigde naar uitdaging en wat betreft Tate haar staat, bood ze weinig uitdaging. Ze was niet leuk meer, stelde niets voor en wellicht daarom stak hij zijn mes meerdere malen in haar buik om hemzelf alsnog een plezier te doen, wetende dat hij niet alleen haar hiermee pijn deed. In de laatste paar secondes voor haar dood, vocht ze terug. Het mes wist ze uit zijn handen te slaan, maar Lorenzo was sterk genoeg om haar verdringende zuurstoftekort in een recordtijd toe te nemen. Die betoverende fonkeling in haar blauwe ogen ging verloren. Enkel haar tranen bevatten nog enige sporen van leven.'
x
Hij stak een sigaret op en liep de straat in.

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld