Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

14 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

ORPG;Vendetta

Varamyr
Wereldberoemd

Varamyr schreef:
"Used to be my father's. He had a thing for renovating oldtimers into sleepers." Een ogenblik ervoer ze jaloezie. Zijn vader had hem een bloedmooie auto nagelaten, terwijl de hare haar opzadelde met zijn kosten. Het gevoel van ijverzucht verdween echter al gauw. Een klassieker had ze niet, maar ze had wel andere dingen waar ze dankbaar voor was. Ze kon nu eenmaal niet alles hebben. Was het leven maar zo gemakkelijk.
‘’Must have been good at it. The car looks phenomenal,’’ erkende ze, haar stem kalm en diep gebleven. Zijn voorzichtige geglimlach nam ze voor lief. In haar optiek legde het enige flair aan de dag. Ze wilde hem niet dwarszitten door aanwezig te zijn dan wel door de verkeerde woorden in zijn bijzijn te laten vallen. Hij kon haar abrupt verlaten als ze hem niet beviel, aangezien Belisária's presentie in dezelfde ruimte niet zijn keuze was geweest. Hij had haar al eerder die nacht duidelijk gemaakt dat hij haar niet nodig had, dus haar aan zijn zijde houden als ze hem enkel in de weg stond, zou nooit voorvallen. Dat verwachtte ze in ieder geval niet.
Haar opeenvolgende geknik duidde aan dat ze inderdaad een autoliefhebber was. Ze inhaleerde de rook, nam haar sigaret uit de mond en blies het traagzaam uit toen ze op weg was naar haar achterbak. Dat duurde niet lang, slechts een paar stappen had ze neer moeten zetten om er recht voor te staan. Zwijgend haalde ze haar versleten rugzak eruit. ‘’Often go to the car auctions when I have a day off,’’ zei ze, de stilte verbrekend. Haar kofferbakklep deed ze onderwijl dicht. ‘’It’s nice to see so many beautiful cars in one place and to start conversations with men and women who share their knowledge of cars. One day you’ll see me owning a classic Cadillac and driving the entire Road ’66.’’

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Hij hoefde niet nogmaals naar de klassieker te kijken om het besef weer te hebben wat zich allemaal onder de motorkap bevond. Het maakte een typisch kenmerk uit dat een voertuig, nota bene aangepast door zijn vader, meer paardenkracht met zich meebracht dan dat waarvoor hij oorspronkelijk gemaakt was. Het ging als gewoonte dat vele kenmerken van een racewagen werden gecreëerd in het bezit van zijn familie. De man was sinds zijn jeugd al geïnteresseerd geweest in straat racen dus het werd niet als wonderbaarlijk beschouwd door hem en zijn andere broers en zussen dat, de auto's die hen nagelaten werden, een sleeper waren met de motoren van een supercar. Zonder enigszins te twijfelen over het antwoord, kwam er een knik voort. "He knew how to turn 'em into speed monsters, that's for sure." Haar interesse was en bleef vreemd om te horen, al vond hij het leuk dat ze er oog voor had, gezien zoiets nog niet vaak in zijn bijzijn voorgekomen was als het ging om de mensen die hij kende. Velen hadden aandachtigheid bij geheel andere dingen dan auto's.
"Car auctions, huh?" Hij wreef met zijn handen over zijn gezicht, lichtelijk verbaasd geweest over haar hobby. "Never expected you to be the type, but they're cool though. I like those as well." Hij was verwonderd over de zelfverzekerdheid waarmee ze kenbaar maakte welke voertuig ze later hebben wilde, de precisie die voortkwam wanneer ze uitsprak welke het worden moest. "Bet you will." Nogmaals glimlachte hij zwak. Hij had het altijd al aantrekkelijk gevonden wanneer een vrouw wist wat ze wilde omdat het zelfverzekerdheid benodigde om zoiets standvastig vol te houden.
Het werd al laat sinds hij het besluit genomen had haar te bellen. De feitelijke tijd was nergens waar te nemen gezien geen van de eigenaren zich een klok verschaft had die aan de muur hing, maar het was onnodig geweest deze tot noodzakelijk te zien. Wallen stonden onder zijn ogen, wazigheid sloeg soms toe en zelfs met het weten dat slapen voor hem lastig was, was hij eraan toe geweest. De laatste keer dat hij fatsoenlijk had geslapen was inmiddels al met dagen verlopen. Traag ging hij rechtop staan. "Got your stuff? The rooms are behind the office, down the hallway."

Varamyr
Wereldberoemd

Varamyr schreef:
Zijn verbazing overdonderde haar niet. Ze deed vaker mensen verbaasd doen staan met voornamelijk haar instelling en werk. Niemand zou verwachten dat zo’n vrouw mannenwerk deed onder extreme omstandigheden. Die zagen haar eerder als een adviseur van een belangrijk bedrijf. ‘’What can I say. They didn’t think I would make it as a soldier either,’’ zei ze, onderwijl ze hem een korte blik toewierp. Ze liep naar de bijrijdersportier, haar sigaret vooralsnog tussen haar wijs- en middelvinger gehouden, en opende hem. Haar pistool, medicijnen en wat muntgeld nam ze weg uit haar auto, terug gestopt in haar rugtas waar alles wat ze bij zich droeg zich nu in bevond.
‘’Rooms as in sleeping rooms?’’ Haar mondhoeken krulden op. Enigszins welgemoed, al had hij haar het antwoord op haar vraag nog niet gegeven. Ergens hoefde dat ook niet. Ze had de kringen onder zijn ogen al tijdens de autorit opgevangen. Ze nam aan dat hij slapen wilde en haar daarom naar de zogenoemde slaapplekken, die het gebouw in zijn bezit had, wilde leiden. Een bed of geen bed, ze was al lang blij dat haar rustplaats voor die dag zich ergens anders bevond dan in haar auto. Hoopte ze. Het nachtleven van een militair dan wel marinier zag er beroerd uit. Uit je slaap ontwaken wanneer je lichaam dat begeerde, was vrijwel ondenkbaar. Je werd abrupt uit je slapende toestand gehaald zodra de anderen iets verdachts bespeurden, evenzeer zodra het tijd was om een nachtdienst over te nemen. Haar lichaam wist zich in minder dan één jaar tijd aan te passen aan het gebrekkig slaappatroon. Slapen op harde matrassen en ijzige vloeren deerde haar dan ook niet veel. Het ging pas bergafwaarts toen ze terugkeerde naar de Verenigde Staten, vrijwel niks meer uitvoerde en daardoor meer in bed lag dan ergens ronddwaalde. Alsof haar lichaam haar ontastbare tekort aan slaap wilde terugwinnen door zich twee keer zoveel langer in slaap te houden. Haar auto ging op slot, waarna ze naar hem toeliep. ‘’Why do you even know this place? Do you live in here? Former member of a biker gang?’’

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
De mentaliteit was nooit veranderd geweest vergeleken met deze van tientallen jaren geleden. Dat ze sprak over de lage verwachtingen zodra ze zich aangemeld had voor de selecties bij de kazerne, was daardoor iets wat hij herkende. Waarom precies het vertrouwen in het andere geslacht zo miniem was vergeleken met de mannelijke deelnemers, wist hij niet te beantwoorden, maar dat zijzelf ze had overdonderd door haar doorzettingsvermogen maakte uit dat hij respect voor haar had.
Gedachteloos gleed de sigaret weg tussen zijn vingers, deze met zijn schoenzool uitgetrapt tot geen vonkje van vuur nog te bekennen was geweest. "Yeah. Lot of 'em are robbed empty, but there's one left in good state." De ene overgebleven kamer was die waar hij zijn tijd besteedde en zijn eigen nachten ook door had gebracht. Andere slaapruimtes waren met de grond gelijk gemaakt ofwel volledig leeggehaald, op de paar losse planken van het oorspronkelijke bed na en mogelijk wat overgebleven spullen die aan diggelen lagen. Haar eigen slaapplaats mocht ze zelf uitmaken, maar hij ging de houtresten niet als matras benutten als er ook een bed te vinden was die zich nog wél in goede staat bevond.
"My uncle was a member, so I spend a lot of time here when I was little." Hij had er vaker rond gezworven, maar niet terend op de herinneringen van vroeger als het ging om zijn kennis van de club. Hij was een jaar of zeven geweest toen de club afgeschaft werd. Veel tijd was voorbijgegaan dat het pand leeg had gestaan, maar echt gebruik gemaakt van het feit dat het leegstond had hij niet gedaan tot een paar jaar terug. "This ain't my place, but I kinda live here. Gotta go somewhere when you get kicked out." Meer informatie was er niet om haar te geven. Zijn zin lag er niet en tevens zou hij haar zijn relatie- en familiedrama besparen, omdat het haar daarnaast niks aanging wat er had gespeeld.
Zijn zicht verschoof zich naar haar toe, waarna hij de doorgang naar het kantoor nam en de deur voor haar open hield. "What about you? Where did you grow up?"

Varamyr
Wereldberoemd

Varamyr schreef:
Eén kamer, onbekend aantal bedden. Daar zou ze zo wel achter komen.
Ze liep achter hem aan, luisterend naar het antwoord die haar gegeven werd. ‘’- but I kinda live here. Gotta go somewhere when you get kicked out." Ze trok haar wenkbrauwen samen, plooien in haar voorhoofd onbewust geworven. Doorvragen deed ze niet. Dat wilde ze wel, maar hij leek daar niet voor open te staan. Hij zweeg, zij dacht na en toen ze haar belangstelling voor hem in woorden wilde uitbreiden, vroeg hij hoe het met haar zat. Hij had indirect duidelijk gemaakt dat hij op het moment niet meer over zijn achtergrond vertellen wilde dan hij al had gedaan en dat begreep ze. Niet alles ging haar aan, net zoals dat voor hem gold.
Ook zij liet haar sigaret vallen op de betonnen vloer onder haar. Onder het lopen door gunde ze hem een glimlach, voortgekomen uit de dankbaarheid die voor de dag kwam toen hij de deur voor haar openhield. Manieren had hij wel. ‘’Grew up in Rio Grande City, then moved to Melrose Park,’’ beantwoordde ze zijn vraag, hem vervolgens gepasseerd. In het kantoor bleef ze staan. Voorop lopen had geen zin, aangezien ze toch niet wist welk pad ze moest volgen om de slaapkamer te naderen. ‘’Was considering to move to Dallas, but I guess it’s too late for settling in new place. They’ll send us straight to hell with the real sinners if they find out our whereabouts.’’ Ze waren onschuldig, ja, maar ze vermoedde dat de overheid bewijs had en leveren kon dat het tegendeel bewees. Als ze niet zeker waren van hun zaak, zouden ze nooit een verzoek aan de Amerikaanse burgers hebben gedaan, waarin ze hen expliciet verzochten om informatie die hen helpen kon bij de opsporing te overhandigen aan de FBI. Dan zou ze nu hoogstwaarschijnlijk in bed hebben gelegen met een onbekende, geen fucks gegeven bij haar daden. Gezien worden werd ze toch niet. Nu wel.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Een bureau versperde een deel van het kantoor, een stoflaag bedekkend over het oude materiaal dat nog een paar papierwerken bevatte, die er roerloos op lagen. Klaarblijkelijk was deze ruimte nog aardig bij elkaar gehouden. De muren waren nog deels behangen met foto's, een bijbehorende bureaustoel bezaaide het vloeroppervlak in de hoek van de kamer en met een beetje focus wist hij nog de resten van een computer weer te vinden. Het was misschien een paar vierkante meter die ze verstrijken moesten tot aan de tweede deuropening, niettemin gaf het hem tijd om voor de zoveelste keer een blik rond te werpen alsof het de eerste keer was dat hij zich hier verwijlde.
Zijn grip op de deurklink vervaagde toen ze zijn stappen volgde, de aankomende deur aan de andere zijde van de kamer weeral opengeduwd voor hen beide om voet te kunnen zetten in de leefkamer van het clubhuis. "Texas? Hm, not bad." Hij had het er zelf nooit bezocht, maar de omgeving leek hem best mooi, van wat hij ervan wist. "Now, not the best plan to move, no. But after all of this is over?" Zijn beeld over de situatie waarin hij zich bevond bevatte vergeleken met doorgaans wat minder positiviteit, al dan verborg hij het voor haar. In hun positie met geen bloed aan hun handen van de slachtoffers waarvan ze beschuldigd werden, wilde hij niet geloven dat de waarheid nooit uitkomen zou, maar de beschuldigingen waren keihard geweest. Hij liet het echter links liggen voor het gespreksonderwerp. Het was niet meer dan doelloos om het op te brengen, omdat zij onder dezelfde omstandigheden hier was beland en daardoor de ernst van de stand van zaken zelf vast al wel beseft had.
Stilzwijgend leidde hij ze langs de bar door naar de gangen. Deuren gingen langs hun zijde, ze allen stug voorbij gelopen totdat een van de achterste overgebleven slaapruimtes in het bereik kwam. "This is the only room with a bed that isn't broken into pieces yet." Met een afwachtende gloed in zijn ogen keek hij haar aan, de opening vrijgemaakt door het stilletjes van het slot af te halen. "Don't know if you mind..?"

Varamyr
Wereldberoemd

Varamyr schreef:
Met verwondering liep ze achter hem aan. Het gebouw was duidelijk in de nachten bewoond geweest door een stel hangjongeren dat niets beters te doen had dan hun frustratie te uiten op meubelen, maar de grootte was bizar. Het was niet zo maar een constructie van een motorbende. Het had een kantoor, een bar een meerdere slaapkamers. Ze wist nog geen eens dat dit een ‘iets’ was. Waarom slaapkamers aanbouwen als men ook gewoon thuis slapen kon? Uiteindelijk stond hij stil, recht voor een kamerdeur. Die opende hij. ‘’Don’t know if you mind.. ?’’
‘’Huh?’’ murmelde ze, vreemd opgekeken toen hij dat zei. Zijn blik volgen om te zien waar hij op doelde, kon ze niet, aangezien hij haar recht in de ogen keek. ‘’Eh, well, to share a bed with me.’’
‘’Oh, right.’’ Hij, die bereid was om zijn bed met haar te delen, verbaasde haar. Het was zijn verblijfplaats, zijn bed en toch leek het hem nauwelijks te deren of hij zijn bed moest afstaan, al dan niet zonder zijn aanwezigheid. Natuurlijk hoorde ze het ongemak waar hij mee sprak, maar dat was vanzelfsprekend. Hun rendez-vous was ongebruikelijk, had zelfs nooit plaats gevonden als de FBI hen niet aan elkaar gelinkt had, en dat hij haar nu vroeg of zij naast hem weg wilde dromen, was zonder meer excentriek. Ze had het hem nog geen eens kwalijk genomen als ze haar slaapplek ergens op de grond moest houden. Ze moest al lang blij wezen dat hij haar onderdak bood.
Ze keek de kamer in, haar blik vastgehouden op het bed. Het was groot genoeg om een tweepersoonsbed voor te stellen en toen ze het beter bekeek, zag ze inderdaad een tweede kussen. Het maakte haar niet zo veel uit of ze het bed delen moest met iemand van het andere geslacht. Negentig procent van haar collega’s bestond uit mannen, dus ze was wel wat gewend. Ze hield er echter niet van als er geen ruimte te vinden was tussen de lichamen. Alleen al de aanraking van het vrouwelijke lichaam kon voor sommige mannen in hun slaap al zo opwindend zijn dat ze dingen te voelen kreeg die ze niet voelen wilde. Hij leek haar zo’n type niet, allesbehalve, maar desalniettemin stelde ze de grootte van het bed op prijs. Ze wierp hem opnieuw een blik toe. ‘’No, I don’t mind as long as you don’t snore,’’ zei ze, een hand op zijn schouder vriendelijk en kortstondig neergelegd vooraleer ze de kamer inliep. ‘’Which side is yours?’’

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
"Eh, well, to share a bed with me." Haar onbegrip beantwoordde hij met het verder openen van de deur, het zicht op het tweepersoonsbed in een enigszins nette kamer vrijgemaakt. Het werd als verhelderend genoeg gezien dat de rest van de overgebleven slaapvertrekken naar de knoppen was geholpen. Hij ging er vanuit dat ze dit al opgemerkt had met het waarnemen van de verwoestingen in het gebouw en hieruit op had kunnen maken dat er vrij weinig andere opties waren, sinds hij haar ook geen bank aanbieden kon om daar haar nachtrust te pakken. De meubels waren er eerder wel geweest maar tegenwoordig rechtuit kapot, als ze al niet gestolen waren.
Hij wendde zich tot de kamer zelf, een knik voortgebracht richting het bed. "In case you're wondering, I did clean it up before I actually started living here. The sheets aren't those I found in here when I first arrived." Hopelijk zou dat haar wat meer op haar gemak laten voelen. Over de leefstijl van een motorclub hoefde hij namelijk vrij weinig op te merken, omdat het bij de principes hoorde dat de slaapkamers nou eenmaal niet de schoonste waren als deze werden gebruikt door bendeleden, zeker als de club banden had met de porno-industrie.
"As long as I don't snore?" Met verbazing geschreven op zijn gezicht keek hij toe hoe ze langs hem heen de kamer inliep, haar hand voorbijgaand op zijn schouder gelegd. Zeker geen opmerking die hij verwacht had, maar het zorgde wel voor een oprechte glimlach omdat het hem ergens aan deed denken. "Hm. Same goes for you, or I'll kick you out of the bed." Of hij zijn uitspraak feitelijk na zou komen was nog af te vragen aangezien hij zo zijn manieren had. Toch vond hij het geen kwaad kunnen om de sfeer een beetje luchtig te houden, zodat ze op zijn minst aflezen of merken kon dat zijn intenties niet lagen bij meer dan slechts een bed delen voor slaap. Hij herpakte zich door de ontsteltenis van net weg te laten gaan en liep achter haar aan, de deur in het slot dicht laten vallen. "I'll take the right."

Varamyr
Wereldberoemd

Varamyr schreef:
‘’You did, huh?’’ Zijn uitspraken van preventie deden haar vrij weinig. Lakens die nieuw dan wel gebruikt waren, wekten haar aandacht niet. Oude bekleedsels hoefden enkel de was in of ze konden alweer benuttigd worden. Ze vroeg zich eerder af of hij zijn laken met regelmaat gereinigd had, maar daar ging ze niet al te veel op in. ‘’And did you screw someone after the last time you washed it?’’ Ongegeneerd trok ze haar wenkbrauw op, geprobeerd een grijns op te zetten, maar die mislukte gezien ze een korte lach niet voor zich kon houden. ‘’No, it’s fine. I’m sleeping with clothes on, anyways.’’ Onbewust knikte ze, hem duidelijk gemaakt dat wat ze zei, ze ook daadwerkelijk meende vooraleer ze voortgang maakte en het bed naderde. De sfeer ervoer ze vreemd genoeg als aangenaam. Hoe hij haar uitspraak beantwoordde, zowel in woorden als in houding, liet blijken dat hij niet bang was om humor naar de voorgrond te halen en dat had ze graag. Serieus zijn was oké, graag zelfs, maar de gehele dag ging haar te ver. Dat maakte het etmaal al gauw onverteerbaar.
‘’You won’t even notice I’m there,’’ zei ze, zijn verlangen aangehoord en in acht genomen. Ze vond haar plek aan de linkerkant van het bed, waar ze traagzaam door haar knieën ging, onderwijl ze haar rugzak opende. Haar medicijnen voor de dag haalde ze eruit, daarna weer terug gestaan op de plek. ‘’Got some running water? Or a bottle of water?”

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Een mysterieuze blik verscheen in zijn ogen. "That's for me to know and for you to find out." Aan haar verraden wat er allemaal plaats had gevonden in deze precieze kamer, zou de lol ervan af halen. Zelf had hij het wel het weten dat er nauwelijks wat beleefd was, aangezien hij hier geen nacht met zijn voormalige vriendin door had gebracht en eerder een paar dagen per maand gespendeerd had in het clubhuis wanneer het hem handig uitkwam. Hij zag het voordeel van verkassen naar een verwaarloosd gebouw niet in als hij een appartement had waar hij samenwoonde. Toen hij hier nog een keuze voor had, althans, had hij zijn besluiten gemaakt om Emily deze locatie niet onder ogen te laten komen. Uit voorzorgsmaatregel omdat ze geen fan was van geabandonneerde panden met een geschiedenis als deze, maar hier hoefde Belisária geen hoogte van te hebben en hetzelfde ging voor zijn zogenaamde beleefde avonturen. Haar gelach kreeg van hem dan ook een gepaste grijns terug. Ze zou er zelf wel achterkomen dat de lakens brandschoon waren.
Het was haar keuze om te gaan slapen met haar kleding aan, daar waar hij er niks over in bracht over zijn eigen slaapgewoontes. Hij was haar het niet verschuldigd haar voorbeeld over te nemen. "Sure. If you do change your mind, got some shirts in those drawers." Even wendde hij zich naar de ladekast die grensde aan de muur, een paar meter verwijderd van de deur. Een grote verzameling kon hij het niet noemen maar, mocht ze dat willen, was er wel wat te vinden voor haar om te dragen.
"Water was cut off, but I think got some water bottles left." Hij bukte talmend naar een van de vloerplanken. Het gekraak dat volgde ging als een echo door de ruimte, over de ontstane stilte heen getreden met gemak. Een rugzak haalde hij vanonder het hout vandaan. Het kleine beetje stof veegde hij er vanaf, de tas naast zich neer getild waarna hij deze opende. "Here you go." Een vol waterflesje gooide hij haar toe. Veel had hij er niet meer over gehad, maar hij had er nog een paar inzitten die nog ongeopend tussen zijn spullen lagen.

Varamyr
Wereldberoemd

Varamyr schreef:
‘’I hate it when men are so secretive.’’

Weifelachtig volgde ze zijn blik. Zijn aanbod klonk verleidelijk. Zich ontdoen van het bovenste kledingstuk dat ze al twee dagen op het lijf droeg en het te vervangen voor een nieuw shirt, al zou het vermoedelijk te groot zijn. Hij bracht het echter over alsof ze in slechts haar ondergoed en zijn shirt het bed induiken kon. Dat was haar te naakt, dus zweeg ze voor nu.
Elke beweging die hij maakte hield ze bij tot na hij haar een waterfles toewierp. ‘’Someone ever told you how amazing you are?’’ vertelde ze hem, haar dankbaarheid indirect geuit. Of hij zo geweldig was, wist ze niet, maar dat hij onzelfzuchtig was wel. Hij had haar de gelegenheid om in zijn accommodatie te verblijven ter hand gesteld en evenzeer had hij zijn sigaretten, water en deels bed vrijgegegeven. Het enige wat hij herwonnen had, was de uitlening van haar beroerde voertuig en veel meer dan dat kon ze hem ook niet bieden. Al haar spullen die ze bij zich droeg, op haar pistool en wat kleingeld na, had gegarandeerd geen waarde voor hem.
Zonder de details van het flesje water in ogenschouw te nemen, had ze het ontdaan van zijn dop. Zowel het tablet als water haalde ze binnen, haar routine voortgezet door het water en de anticonceptiepil totzich te nemen. Normaal gesproken nam ze het in voor twee zaken, maar nu kon ze het maar voor één iets doen en dat was haar maandelijkse cyclus tegen te gaan. Droog staan moest ze wel om haar identiteit zo veel mogelijk te beschermen. Ze kon niet zomaar in de bar zitten en de eerste de beste aan de haak slaan. Wie wilde überhaupt het bed induiken met een verdachte terrorist? Zij in ieder geval niet.
Het waterflesje stopte ze samen met de pilstrip in haar tas. Opnieuw keek ze naar de ladekast, kortstondig in twijfel gestaan vooraleer ze het intiatief nam om er naartoe te lopen. Ze was bereid om haar shirt te veruillen voor een ander en zich te bevrijden van haar BH, de rest hield ze nochtans onvertwist aan. Als hij halfnaakt naast haar wilde liggen, prima, maar zij koos ervoor om zo veel mogelijk hinderlijke situaties te vermijden door haar lichaam bedekt te houden. Dat was wel zo aangenaam.
Ze opende een lade. ‘’What are your plans for the upcoming days?’’

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
"And I can't stand when women are so curious." Lichtelijk geamuseerd riste hij de rugzak dicht, de vloerplank weer teruggelegd op de oorspronkelijke plek met de rest van zijn eigendommen nog onaangeroerd liggend onder de grond. Zijn verzameling wapens hoefden nog niet bovengronds gezien te worden. Het alvast klaarleggen voor de volgende morgen had geen extra waarde, behalve dat het in haar oog zou springen. Hij wilde graag zijn ogen kunnen sluiten zonder in zijn achterhoofd te moeten houden dat, wanneer ze de kans kreeg, ze hem zo met gemak onder schot houden kon met zijn eigen vuurwapens. Hij had geen jaren in oorlogsgebied overleefd om vervolgens zo aan zijn einde te komen.
Zijn broekzakken leegde hij in het voorvak. De dollars gleden door zijn vingers, ernaar gekeken met de illusie dat hij ze aan het tellen was, maar hiertoe kon hij zich in realiteit niet zetten. Het precieze bedrag was nergens in zijn hoofd te vinden en toch wist hij met een enkele keer kijken dat het genoeg was om een paar dagen mee door te komen, wat het onnodig maakte om alles weer terug te pakken en het opnieuw voor zijn zicht weg te leggen. Enigermate tevreden sloot hij het vak weer af. Haar woorden van dankbaarheid hoorde hij intussen aan, zijn schouders een aantal centimeters opgeheven als antwoord. "Just glad I can help." Hij kon zich voorstellen dat ze lang niet alles met zich meebrengen kon wat ze anders nodig zou hebben. Hetzelfde ging voor hem, waardoor het hem allang handig leek als ze elkaars bezittingen aan konden vullen. Althans, tot op een bepaalde mate.
De route naar de ladekast had ze nog aardig snel genomen. Een tengere glimlach verscheen eenmaal gemerkt dat ze zijn aanbod aangenomen had, eentje die na een paar seconden weeral verdween. Hij duwde zichzelf omhoog van de vloer. "Not sure yet." Er waren maar weinig plaatsen waar hij zich kon laten zien zonder dat iemand hem zou herkennen van het nieuws. Schuilplaatsen waren niet voor oneindige tijd veilig, waardoor hij er ook niet voor kiezen kon om voor lange tijd onder te duiken op een onbekend adres. Hij had nog een plan uit te stippelen en dat was er een die tot nu toe niet opgedoken was in zijn ideeën. "For now, I'm savin' up for a trip out of the country. Where to, I don't know." Het was het beste wat in hem op was gekomen toen het nieuws zich had verspreid, en momenteel het enige wat hij bedenken kon dat misschien zou kunnen werken.
Hijzelf liep ook naar de kast, zorgeloos naast haar gestaan zodat hij zich op de overgebleven inhoud van zijn kleding richten kon. "Do you got any plans?" vroeg hij haar onderwijl hij een willekeurig shirt uit de al geopende lade haalde.

Varamyr
Wereldberoemd

Varamyr schreef:
‘’Hm, fair enough.’’ Ze stond daar niet in alle haast. Heus keek ze opzij toen hij de vloerplank weer op zijn plek legde en het geld wegstopte in een ander iets. Hij herinnerde haar er onbewust aan dat ze momenteel niet over genoeg geld beschikte. Ze had hooguit vijftig dollar bij zich, te weinig om haar auto vol te gooien met benzine. Ze moest geld bij elkaar zien te vinden vooraleer ze voorgoed op de vlucht zou slaan, maar hoe? Haar voertuig van de hand doen en haar weg vervolgen met het openbaar vervoer ging niet, aangezien ze de papieren niet bij zich droeg en ze openbaar moest gaan. Naar de bank toegaan en haar laatste geld opnemen kon, maar ook dan zou ze op beeld worden vastgelegd en wist de Amerikaanse federale politiedienst onverwijld welk gebied ze eerder die dag betreden had. Daarbij kende ze het bedrag niet dat haar bank voor haar al die tijd beschermd heeft. Om veel geld zou het niet gaan, het merendeel stond namelijk op haar spaarrekening waar ze niet bij kon, maar dat daargelaten kon het nog steeds om honderden dollars gaan die haar een paar dagen, misschien zelfs weken verder brachten. Was dat geld het dan nog waard om, als ze tezamen onderduiken zouden, hem en haarzelf in gevaar te brengen door hun locatie prijs te geven? Ze schudde haar hoofd. Hem in gevaar brengen deed ze toch wel als ze besloot bij hem te blijven. Ze had haar telefoon moeten verkopen in plaats van die weg te geven.
Stilzwijgend hoorde ze hem aan. Hij wilde het land verlaten, net zoals zij dat wilde, maar in tegenstelling tot hem had zij wel een idee van waar ze wilde verblijven, namelijk in Mexico. Wat ze daarna zou doen, zocht ze daar wel uit. Zo lang ze het land maar uit was. De Verernigde Staten had nog maar weinig te zeggen buiten hun landgrenzen.
Ook zij nam een shirt weg uit de lade, echter één die verhuld was door de hoeveelheid kledingstukken erboven. Uit ervaring wist ze dat kledij die onderop lag, zelden gedragen werd. Ze wilde het risico niet lopen om een van zijn meest gewaardeerde hemden te besmeren met vunzigheden. De lade sloot ze. ‘’No, I don’t,’’ murmelde ze, na een stilte van weifelingen haar hoofd zo gedraaid dat ze hem zien kon. ‘’Not going to keep you awake with needless talk. You should rest. We can think about it tomorrow. Rushing forward won’t do us no good.’’

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Zijn rug draaide hij haar toe. Hij trok zijn hoodie over zijn hoofd, deze nalatig op de grond laten vallen. Dat hij zich zo besloot om te kleden was een besluit die onoplettend genomen werd met geen andere bedoelingen dan gemakzucht. Schaamte had geen rol gespeeld, gezien hij geen belang hechtte aan of iemand zijn ontblootte bovenlijf zien kon. Hij had ervoor getraind zodat hij in vorm in gebieden van oorlog zijn baan vervullen kon. Het was meer een kwestie van sfeer geweest dat hij zich omkleedde met zijn blik in de andere uiterste richting, dan die naar zijn kamergenote voor die nacht. Hij zou zich zelf ook ongemakkelijk hebben gevoeld als hij expres zijn gezicht een kwartslag afwenden moest, enkel omdat ze zich vol in zijn blikveld omkleedde. Daarnaast leek hem dit de beste optie om de keuze aan haar te laten waar ze zich goed bij voelde. Het gaf zijn bereidwilligheid aan zich van haar af te keren als ze zich omkleden wilde en wel zonder het gevoel te hebben aangestaard te worden, al bezat hij genoeg manieren om dat überhaupt achterwege te laten.
Een paar voetbalshorts haalde hij van het bureau vandaan voor het slapen. Zijn jeans werden voor de comfortabele stof van zijn sportkleding verwisseld, deze uit gewende routine gedragen, zijn sneakers en sokken uit de weg gehaald door ze onder het bed te schuiven. Het aantrekken van het witte t-shirt volgde. Doorgaans ontbrak deze zodra hij slapen ging, maar in haar gezelschap besloot hij het toch maar te dragen omdat het hem wat netter leek. Afgemat wreef hij in zijn ogen. "It's that obvious, huh." Het kon geen wonder genoemd worden dat het haar opgevallen was dat hij erbij liep alsof hij elk moment om kon vallen van vermoeidheid gezien de wallen, maar ergens had hij gehoopt dat het niet dusdanig duidelijk geweest was.
"Right. Tomorrow, okay." Hij baande zich een weg naar de rechterzijde van het bed. De matras voelde zacht aan onder zijn lijf, dat een zwaar gevoel met zich meebracht door de slapeloze nachten zodra hij de dekens ophief en eronder ging liggen. Hij weigerde in tegenstelling tot zijn drang voor slaap wel om zijn oogleden te laten zakken. Hij bleef zitten, zijn rug tegen het hoofdeind gelaten en zijn achterhoofd tegen muur die boven het hout uit steeg. Hij verzette zich teveel tegen de neiging voor het gelijk in slaap vallen om dit zomaar toe te laten.

Varamyr
Wereldberoemd

Varamyr schreef:
‘’It’s that obvious.’’ Ze stelde het op prijs dat hij haar de rug toekeerde toen hij zich omkleedde. Geen enkele keren keek ze opzij, daar geen reden toe gezet gezien haar behoefte daartoe ontbrak. De situatie ongemakkelijker maken dan het al was, was haar intentie niet.
Hij verdween uit haar ooghoek. Een moment lang keek ze achterom, met de ogen waargenomen waar hij zich naartoe verplaatste. Daarna richtte ze zich wederom op de muur die ongeschonden in haar blikveld was opgegaan. Haar opkomende schaamtegevoel probeerde ze te onderdrukken vooraleer ze haar shirt en BH uittrok en onverwijld ze haar gehele bovenlichaam liet bedekken door zijn shirt. De op de grond gegooide kledingstukken raapte ze bijeen. Zich aanzetten tot het uitkleden in het bijzijn van het andere, en dan wel op een niet-seksuele manier, had haar altijd al moeite gekost. Het stelde niets voor, nee, maar haar schaamtegevoel wist keer op keer haar nonchalance te overwinnen. Excentriek.
Ze draaide zich om, zijn passen die hem leidde naar het bed gevolgd en nadien haar eigen weg opgegaan door links te lopen. Haar vuile was had ze haar rugzak laten bedekken, getracht te voorkomen dat ze erop staan zou indien ze wakker werd en het bed half verdord uitliep. Gezwegen stapte ze het bed in. De frisse geur waarmee ze in aanraking kwam gaf haar het antwoord waar ze eerder nog naar opzoek was, maar een opmerking daarover maken deed ze niet. Haar vrolijke humeur was door haar eigen vermoeidheid ten onder gegaan. Ze trok de deken over zich heen, zo gelegen dat ze hem nog niet zien kon. ‘’Thank you for everything,’’ meende ze, een zwakke glimlach vertoond toen ze sprak. Vervolgens was zij degene die hem de rug toekeerde. ‘’Good night.’’

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld