Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

17 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

TVDORPG]We choose our own path. Our own value

Vadrouille
Landelijke ster

Vadrouille schreef:
Eleanor
Ze had helemaal niet door dat Damon er aan kwam. Pas toen hij naast haar kwam zitten, had ze hem door. Hierdoor schrok ze eerlijk ook best wel. Met een klap sloeg ze haar tekenschrift dicht en pakte de ketting terug van het bankje. Alsof die ketting haar kon beschermen tegen enge vreemde mensen. ze kon er niks aan doen, maar toch keek ze hem even chagrijnig aan toen hij er over begon dat ze zicht niet lekker voelde en daarom weg was gegaan. Helemaal omdat hij haar weer met die zelfde grijns aan zat te kijken, waarmee hij haar vanmiddag aan had gekeken. " Wat maakt jouw dat uit? Jij zit immers ook niet meer in de les. Dus jij bent ook met een smoes vertrokken " met opgetrokken wenkbrauw keek ze hem even aan. Waar bemoeide die gast zich mee?
Kort was zijn blik van haar af gegleden. Het moment waarop zij haar ketting terug om deed. Ze kreeg de kriebels van die man. En als ze het nu om welke reden dan ook op het lopen moest zetten, dan kon ze in elk geval haar ketting niet vergeten. Zijn blik kwam terug op haar, hij wilde weten wat haar hier bracht. Kort keek ze hem even aan, waarna ze terug voor zich keek. Ergens kon het ook niet kwaad om eens met een vreemde te spreken. Die had een hele andere kijk op je verhaal dan iemand die je kende. En ze was nou niet bepaald aardig tegen hem ofzo. Terwijl ze helemaal geen onaardig persoon was. Ze was alleen niet sociaal heel handig. " Ik weet het niet. Ik kom hier al zolang ik me kan herinneren. Ik zou niet weten waar ik ben. Ik weet de weg hier heen en hier weer weg. Maar ik zou het ook niemand uit kunnen leggen. Ik doe dit op automatische piloot. Maar het voelt hier vertrouwd. Ik kan hier nadenken, tekenen, genieten van de rust. Alsof ik hier mijn hele leven al kom " Ze opende haar tekenschrift weer en bladerde er door heen tot ze bij de tekeningen gekomen was van hier. " Ik teken deze plek ook. Maar dan met een huis " Ze draaide de tekeningen naar hem toe " Ik zal in het museum ooit wel een foto hebben gezien van hier. Of van iets wat er op lijkt. En dat mijn hoofd invult dat het hier was. " ze klapte het schrift weer dicht voordat hij er in kon gaan bladeren. Want hoe kon ze uitleggen dat ze hem al tekende voor ze hem ontmoet had. Ach dit klonk vast allemaal vreemd in zijn oren. Vast voor hem een tiener die hier gewoon zat te gebruiken en stoned zat te zijn hiero.
Ze stak het tekenschrift terug in haar tas en keek haar aan " Maar wat doe jij hier? Waarom volg je mij? " Hij was immers achter haar aan gekomen nadat ze de klas uit was gegaan. En wie liep er nou zomaar stom toevallig naar de zelfde verlaten plek in het bos. Kort wreef ze even met haar hand over haar knokkels. Ze deden eigenlijk toch best wel zeer van de bloedneus die ze Jasper had geslagen.

Stefan
Ergens voelde hij zich toch wel even trots toen ze zei dat ze naar een universiteit wilde. Wilde doorleren en uiteindelijk aan het werk wilde als journalist. Ze wilde veel reizen en schrijven. Ja reizen dat deed hij zelf maar ook al te veel. " Gaaf! Je gaat het vast wel redden. " Dit riep ze al toen ze klein was. Het was dus niks veranderd. "Het is belangrijk dat je je dromen achter na gaat. En dat je je door niemand tegen laat houden " Hij leunde achterover tegen de rugleuning van de stoel aan en keek het meisje voor hem aan. Dit ging nog lastig worden waarschijnlijk. Ze zat in een relatie. Ze kende hem totaal niet meer. Oke het scheelde al dat ze makkelijker sprak dan Eleanor. Damon zou daar zeker een kluif aan hebben. Maar wie zei dat dit meisje, dat Abigail hem terug in haar leven wilde. Misschien was ze nu alleen maar beleefd, dacht ze van binnen wel de meest rare dingen over hem. Stiekem hoopte hij dat zijn kracht toch niet sterk genoeg was geweest om elke herinnering te wissen. En dat hoefde dan geen beelden te zijn. Maar alleen een goed gevoel zou al zo veel kunnen helpen. Maar ja, waarom zo zou dat plots na 12 jaar pas gebeuren? " Als je nog wat mooie of leuke reis locaties wilt weten. Damon en ik gingen vaak op vakantie met onze ouders. We hebben al veel gezien " Ook weer een deels verdraaide waarheid. Damon en hij hadden veel gezien van de wereld. En later hij alleen ook. Hij hield er van om nieuwe plekken te ontdekken. Om nieuwe mensen te ontmoeten. En dat ging veel makkerlijk zonder Damon in de buurt had hij wel gemerkt.

BeauRathbone
Internationale ster

BeauRathbone schreef:
Abigail.
Ik liet mijn blik nog een keer het lokaal door glijden. De meeste mensen waren toch al weer met andere dingen bezig. Het gesprek was waarschijnlijk niet interessant genoeg. Ik begreep het wel, maar ik kon hem niet gelijk al uithoren. Dat zou raar zijn. Ik schudde glimlachend mijn hoofd. Al ging ik er nog wel achter komen. Ik was nu eenmaal een doorzetter en vastberaden. Mij bracht je nu eenmaal niet snel op andere gedachten. Al helemaal niet als ik mijn zinnen ergens op had gezet. Daar stond ik ook om bekend. Mijn blik gleed uiteindelijk weer naar Stefan en gunde hem weer een glimlach. "Dat hoop ik. Bedankt voor het vertrouwen"zei ik grinnikend tegen hem.
Op dat moment hoorde ik de bel gaan, waardoor mijn blik naar de klok gleed. De jongen had zo'n mijn aandacht weten te trekken, dat ik geen besef meer van tijd had gehad. Ik was erg geïnteresseerd in de jongen. Niet op een manier waarop ik geïnteresseerd was in Matt, maar er was een zekere mate van interesse. Alsof ik hem ergens van kende. Al zou ik geen idee hebben van waar. Tevens had hij iets mysterieus over zich heen hangen. Dat wekte alleen nog maar meer interesse. Ik wist nu in ieder geval zijn achternaam, waardoor ik al een stap verder was. Ik kon in ieder geval op onderzoek uit. Aan een naam had ik vaak genoeg aan en kon ik mijn ding doen, maar ik kon moeilijk niet meer tegen hem praten. Daarbij zag ik daar ook geen reden voor. Hij leek me een aardige jongen en wilde er verder ook niets achter zoeken. Uiteindelijk stopte ik mijn spullen in mijn tas en keek Stefan weer aan bij het horen van zijn opmerking. "Dat zal ik onthouden" zei ik glimlachend tegen hem. Ik wilde nog ongelofelijk veel van de wereld zien. Eigenlijk zou ik alles wel willen zien, maar daar zou ik het geld niet voor hebben. Uiteindelijk duwde ik mezelf omhoog uit mijn stoel en beet ik zachtjes op mijn lip. Ik wist niet wat zijn rooster was, maar ik was ervan overtuigd dat ik hem nog wel vaker tegen zou komen. Waarschijnlijk zouden we alle lessen samen hebben, wat het voor mij alleen nog maar makkelijker maakte om informatie over hem te winnen.
En dat kon ik eerlijk gezegd wel goed gebruiken. Zo veel vrije tijd had ik nu ook weer niet. Naast school had ik mijn buitenschoolse activiteiten met de activiteitencommissie en werkte ik ook nog eens in de Mystic Grill. Dat gecombineerd met het vele huiswerk dat we vaak opgezadeld kregen, zorgde ervoor dat ik druk genoeg was. Maar ik maakte altijd tijd voor mijn vrienden en om wat te ontspannen. Dat was ook heel belangrijk en dat uitte zich bij mij vaak genoeg in het schrijven. Ik schreef zo veel mogelijk als ik kon, want daar kon ik oprecht van genieten. "Als je hulp nodig heb, dan zeg je het maar. Ik gok dat we nog heel veel lessen hetzelfde zullen hebben" zei ik glimlachend tegen hem. Al was het volgende uur een keuzevak en ik had gekozen voor creative writing.

Damon.
"Nou nou. Is dat de gebruikelijke manier om nieuwe personen aan te spreken?"vroeg ik aan haar. Ik begreep dat het moeilijk ging worden. Dat ze me enorm op afstand hield en dat vond ik best vervelend. Als kind was ze dat niet geweest. Niet tegenover mij tenminste. Tegenover andere misschien wel, maar ik was dit niet van haar gewend. Al had ik daar misschien wel zelf voor gezorgd door haar geheugen voor een gedeelte te wissen. Door haar het te laten vergeten. Maar dat was het beste wat ik kon doen. Het had haar anders in gevaar gebracht. Al maakte ik het mezelf nu enorm moeilijk. Ik schudde kort mijn hoofd. Ik besloot maar gewoon eerlijk tegen haar te zijn. Ik haalde nonchalant mijn schouders op en keek haar uiteindelijk weer aan. "School is niet echt mijn ding" biechtte ik tegen haar op. Ik had geen idee hoe ik het verder aan ging pakken. Ik wist het gewoon niet. Ze had het vrij duidelijk gemaakt dat ze zich niet op haar gemak voelde. Begrijpelijk, aangezien ik voor haar nog steeds een compleet vreemde was, hoewel ik zelf enorm veel van haar wist. Dat maakte de situatie nog wat moeilijker. Ik kon moeilijk zeggen wat ik van haar wist. Dan zou ik haar alleen maar meer afschrikken en dat kon ik niet goed gebruiken. Stefan had het er wat dat betreft wat makkelijker mee. Abigail leek tenminste interesse in hem te tonen. Eleanor leek er niets van te willen. Er niets mee te maken willen hebben. Ik moest toch wat meer moeite doen dat ik had verwacht en ik vroeg me af hoe lang ik dat vol ging houden. Daar was ik immers het type niet voor. Toch wilde ik voor het meisje naast me een uitzondering maken. Ik kon het ook niet zomaar laten gaan natuurlijk. Ik zou er waarschijnlijk spijt van krijgen en dat was misschien erger dan er niet alles voor gedaan te hebben en dan afgewezen worden.
Ik luisterde naar wat ze me vertelde en bekeek de tekening die ze me liet zien. Ik kon me nog goed herinneren dat ze als klein meisje al van tekenen hield en het was goed om te zien dat ze dat nog steeds deed. Het was goed om te weten dat ze dat nog steeds deed. Het gaf een soort bevestiging. Waarvan wist ik niet, maar dat deed er ook niet toe. "Je kan goed tekenen"complimenteerde ik haar dan ook. Vervolgens hoorde ik de vraag die ik al aan zag komen. Waarom ik haar was gevolgd naar deze plek. Ik schoot kort in de lach en kon het niet laten om even mijn hoofd te schudden. "Laten we een ding voorop stellen. Ik ben je niet gevolgd. Ik ben niet het type dat al te graag lessen volgt. En daarbij liep je toevallig de route naar mijn huis. De Salvatore Mansion. Waarschijnlijk heb je daar wel eens van gehoord. Ik woon daar met mijn broertje en mijn oom" zei ik vervolgens tegen haar en glimlachte.

Vadrouille
Landelijke ster

Vadrouille schreef:
Eleanor
Nee natuurlijk was dit niet haar gebruikelijke manier om nieuwe mensen te begroeten. Maar meestal kreeg ze ook niet zulke kriebels van nieuwe mensen als dat ze van deze jongen kreeg. En helemaal nu ze hem al bleek te tekenen voordat ze hem daadwerkelijk ooit had gezien. Dat maakte het allemaal net even wat enger. Maar sommige mensen zijden ook dat als je tekende en je tekende zonder voorbeeld, dat je vaak details tekende van verschillende mensen die je kende. Of hoe in jouw hoofd de perfecte man/vrouw er uit zag. En heel misschien was stiekem dat laatste ook wel het geval in deze situatie. Maar nooit dat ze dat toe ging geven. Hoe moest ze zo iets vertellen. ja je bent nieuw hier, en ik teken je al nou 8 jaar ofzo. Maar ik weet zeker dat ik je niet ken. Hallo hoe eng zou dat over komen. Ze schudde uiteindelijk haar hoofd op zijn vraag. " Nee sorry. Ik heb van alles aan mijn hoofd " Mompelde ze. Hij hoefde toch niet te weten dat ze er mee zat dat ze waarschijnlijk geadopteerd was. En dit antwoord kon elke tiener wel geven. Want welke tiener dacht nou niet veel na over dingen in het leven. En het was natuurlijk het examen jaar.
Hij haalde haar uit haar gedachte door te vertellen dat hij school heel eerlijk helemaal niet zo leuk vond. Dat het niet echt iets voor hem was. Oke heel eerlijk, zij vond er ook niks aan. Maar dat was ook niet zo raar als je goed kon onthouden. Waarom de lessen bijwonen als je thuis je theorie boek en de aantekeningen van je klasgenoten kon lezen en voldoendes kon halen op toetsen. " Er zijn inderdaad leukere plekken dan het klaslokaal. Maar het zijn de examens dit jaar. " Ze had echt veel zin in haar vervolg opleiding. Ja ze moest er de stad voor uit. Maar toch. " Maar ik heb wel zin in de vervolg opleiding. Een nieuwe school, een nieuwe plek, nieuwe mensen. Het komt vast allemaal wel goed " Ze glimlachte kleintjes.
Hij complimenteerde haar met hoe ze kon tekenen. Kort haalde ze even haar schouders op. Het was voor haar niet iets heel bijzonders meer. Ze deed het immers haar hele leven al. " Ik doe maar wat. Dat het dan ook nog ergens op lijkt. Ja dat is gewoon geluk hebben " Ze stak het schrift terug in haar tas. Zo kon ze voorkomen dat ze hem nog meer tekeningen zou gaan laten zien. Ze kon zichzelf wel voor der kop slaan met zijn antwoord. Ja oke dat hij niet van lessen hield wist ze nu pas. Maar hij was inderdaad een Salvatore. Natuurlijk woonde hij in het huis wat van zijn familie is. Oke omdat ze geen idee had waar ze precies zat, had ze ook geen idee waar zijn huis zat " Ik weet niet eens waar ik hier ben. Dus dat dit de zelfde route als jouw huis was wist ik ook niet. " Ze keek hem even aan, waarna ze weer haar blik van hem af haalde " Maar ik dacht dat het huis al lang leeg stond. Er zijn hier al zo lang geen Salvator's meer geweest. " Dat wist ze alleen maar omdat haar ouders in de raad zaten. En die hadden het er wel eens over welke namen er allemaal verdwenen waren uit het dorp. En de Salvatore's zaten daar ook tussen. Maarja waar bemoeide ze zich mee.

Stefan
De bel ging. Spullen werden om hem heen in gepakt. Leerlingen stonden met veel herrie op. Dit miste hij dus totaal niet. Daarom was het heerlijk om in een rustige omgeving te wonen. Hij had zich in die jaren er voor leren af te sluiten. Maar toch. Het bleef vervelend zoveel geluid om je heen. Abigail begon over dat ze elkaar wel vaker tijdens de lessen zouden zien " Omdat dit mijn eerste dag is. Mag ik kiezen naar welk keuze vak ik ga. " Hij hield al jaren dagboeken bij. Misschien moest die ook maar naar het keuze vak over schrijven gaan. En het was een goede reden om bij haar in de buurt te blijven. " Ik schrijf graag. Maar dan echte verhalen. Korte, lange, waargebeurd, fictie het maakt allemaal niet uit " hij stond zelf ook op, viste zijn tas van de grond die hij over zijn schouder slingerde en de stoel aan schoof " Dus ik denk dat ik vandaag ook bij creative writing kom kijken. Is het niks kan ik altijd nog wisselen. Maar ik zou de andere keuzes niet weten " Hij wachtte tot ze haar spullen had verzameld en naar voren was gelopen.
Hij moest wel een beetje oppassen. Niet dat hij straks ruzie kreeg met die vriend van haar. Dat was het ook allemaal niet waard. En zij moest ook niet het idee krijgen dat hij wat van haar wilde. Oke hij wilde wat van haar, haar terug in zijn leven. Maar dat kon ook gewoon als vrienden. Hij wilde gewoon weer weten wat ze deed. Haar om zich heen hebben. Hij stak zijn hand in zijn broekzak en viste zijn mobiel er uit. Hij opende een bericht naar Damon Ik wist niet dat je zo snel je eerste schooldag al op zou geven. Hij stak zijn mobiel weer weg. Waarna hij zijn andere hand ook in zijn broekzak stak en rustig achter de groep aan liep die naar het zelfde keuzevak zouden gaan.

BeauRathbone
Internationale ster

BeauRathbone schreef:
Abigail.
Ik vond het echt heel prettig om met Stefan te praten. Het voelde op de een of andere manier goed en dat hielp toch wel enorm. Het had natuurlijk ook gekund dat de jongen helemaal niets van me moest hebben en zich van me af sloot. Ik had het hem niet kwalijk genomen natuurlijk. Het kon zijn dat hij er helemaal geen zin in had gehad dat iemand met hem zou gaan bemoeien. Toch leek het er nu niet op dat hij het gesprek vervelend vond en dat vond ik prettig. Ik wilde toch genoeg over de jongen te weten komen. Waarschijnlijk ging ik ook veel vragen over hem krijgen, waardoor het wel handig was om zelf juist die vragen aan hem te stellen. Niet dat ik het type was dat er van hield om te roddelen en iemands gehele levensverhaal aan alles en iedereen door te vertellen. Nee, dat was nooit mijn intentie. Ik wilde juist voorkomen dat mensen verkeerd over een nieuweling ging denken. Mystic Falls was immers een klein dorpje. Hier wonen eigenlijk alleen maar generaties aan families. Dat was al zo vanaf het dat het stadje gesticht werd tientallen jaren geleden. Dat zorgde er vaak voor dat buitenstaanders vaak raar werden aangekeken. Ze werden vaak op een afstandje gehouden, terwijl men vaak wel nieuwsgierig was naar hoe iemand was. Daardoor gingen er vaak de meest rare verhalen de wereld over. Verhalen die totaal niet klopten in de meeste gevallen. En daar kwam ik dan meestal om de hoek kijken. Om er voor te zorgen dat dit juist niet gebeurde. Zachtjes beet ik op mijn lip, terwijl ik even naar Stefan keek. Het was leuk om te horen dat hij van schrijven hield. "Ik zou zeggen dat je een goede keus hebt gemaakt. Zeker als je van schrijven houdt. Ik kom daar echt met plezier. Ik kan daar echt mijn fantasie, creativiteit en gevoel kwijt" zei ik glimlachend tegen hem. Mijn blik gleed uiteindelijk naar Matt, wie ik uiteindelijk gedag zei, aangezien ik hem pas weer in de pauze zou gaan zien.

Damon.
Ik grijnsde naar het meisje dat naar me zat. Ik nam het haar niet kwalijk dat ze me zo had begroet. Natuurlijk maakte het alles een stuk moeilijker. Ik wilde haar een weer voor me zien te winnen. En dat ging alleen als ze me echt toe zou laten in haar leven. Natuurlijk hoefde ze mij niet met open armen te ontvangen, maar zou het wel fijn zijn als ze op zijn minst tegen me zou praten. Toch was het aan de andere kant wel goed om te weten dat ze toch iets wat argwanend was. Dat was ik zelf ook en ik kon het waarderen dat ze ook niet iedereen zomaar vertrouwde. Want dat kon je ook niet. Je kon niemand zomaar vertrouwen. Dat heb ik via de moeilijke weg moeten leren en het gaf me een geruststellend gevoel dat zij niet zomaar een vreemde in haar leven liet. Hoewel ze nu wel in haar eentje in een bos zat. Toen ik haar antwoord hoorde, kon ik het niet laten om kort te grijnzen en kort mijn schouders op te halen. "Het geeft niet. Voor al jij weet ben ik misschien wel een of andere freak die je wat aan komt doen. Het is goed om zo af en toe wat meer afstand te houden" zei ik uiteindelijk tegen haar. Ik was gewend om mijn gedachten uit te spreken. Of dat soms een goed idee was, betwijfelde ik. Het kon situaties natuurlijk ook een stuk moeilijker maken. Daar had ik er ook genoeg van mee gemaakt. Toch had ik gehoopt dat het bij haar anders zou zijn. Ik wist dat mijn compelling goed had gewerkt, maar ik had ook stiekem gehoopt dat ze me ergens van zou kennen. "En wat wil je hierna gaan doen?'vroeg ik aan haar. Daar was ik immers wel benieuwd naar. Benieuwd naar hoe ze was opgegroeid. Naar waar haar interesses lagen en of die nog hetzelfde waren als die ze vroeger had.
"Dat klopt. Het heeft ook jaren leeg gestaan. Nu zo'n 11 jaar. Mijn oom is vorig jaar hier ingetrokken. En sinds kort zijn mijn broertje en ik bij hem ingetrokken zodat wij hier weer naar school kunnen gaan" gaf ik als antwoord. Ik vond het niet erg om haar wat meer over mezelf te vertellen. Ik hoopte dat het haar de indruk zou geven dat ze zich ook wat meer open kon stellen naar mij. Dat zou alles een stuk makkelijker maken.

Vadrouille
Landelijke ster

Vadrouille schreef:
Eleanor
Met toch een lichte frons keek ze hem aan. Ja hij had inderdaad een freak kunnen zijn die haar hier wat aan kwam doen. Maar aan de andere kant. Waarom had hij dan haar gekozen? Hij had niet geweten dat ze hier heen zou gaan en niet naar huis zou gaan. Zou hij haar al langer in de gaten houden dan? Of was het gewoon echt stom toeval dat hij ook deze route liep en ook eerder van school weg ging. Oke hij hield niet van school, dat had hij net verteld maar toch. De man naast haar was geïnteresseerd in wat ze na deze opleiding wilde doen. Dat was wel iets waar ze aan de ene kant graag over sprak. Maar nu met deze man hier, het voelde allemaal zo raar. En die gevoelens kon ze niet plaatsen. " ik wil grafisch ontwerper worden. Ik maak al 4 jaar hier op school de posters voor nou elk evenement. Ik heb het logo en de kopjes in de schoolkrant gemaakt. Hier ben ik echt goed in. Dit vind ik leuk. Dus ik hoop dat ik na mijn vervolg opleiding daar van mijn beroep kan maken. Dat ik dan eindelijk andere dingen kan gaan maken dan de tekeningen in mijn schrift en een schoolkrant ofzo. Heerlijk op kamers na de zomer. " Ze haalde haar blik van hem af en liet die naar haar handen glijden. Het was alleen maar mooi makkelijk voor haar ouders dat zij ging studeren. Het was buiten huis, ze moest op kamers. Dat was voor haar ouders nog een reden om minder thuis te hoeven zijn en te kunnen gaan werken. Altans haar ouders? Der klopte gewoon iets niet aan de hele thuis situatie ook. En het voelde gewoon kut. Ook omdat ze niet wist met wie ze er over kon praten. Haar broer zou haar voor gek verklaren als ze het hem zou vertellen. Maar verder echt vrienden had ze niet.
Damon begon te vertellen hoe hij en zijn broertje weer hier terug zijn komen wonen "was het niet lastig om je ouders achter te laten en bij je oom te gaan wonen? " Dat kon op die leeftijd toch niet makkelijk zijn? Maarja sommige hadden er geen moeite mee om hun ouderlijk huis te verlaten. Sommige woonde het liefst hun hele leven thuis. Heel eerlijk? Zei kon ook niet wachten tot ze op kamers zou gaan. Ze had al verschillende sollicitaties lopen daar voor een weekend baantje. Ze wilde uiteindelijk ook financieel afhankelijk worden.

Stefan
Volgens Abigail had hij echt een goede keuze gemaakt om dit vak te kiezen als hij echt van schrijven hield. Hij wist het. Dit was niet de eerste keer dat hij dit vak hier koos. Dit was ook niet de eerste keer dat ze hier op school zaten. Rustig vertrok hij met Abigail naar het lokaal waar ze straks het vak hadden. Het was fijn om terug in haar buurt te zijn. Ondanks dat het alweer zo lang geleden was en ze niet meer wist wie hij was. Voelde het allemaal toch zo goed. Hij hoopte echt dat hij terug in haar leven kon komen. En natuurlijk hij wist ook wel dat hun band waarschijnlijk anders zou worden dan dat het ooit was. Ze zouden nooit meer de zelfde band hebben, dat was ook niet mogelijk. Hij had haar gedumpt bij wildvreemde mensen. Haar gedachtes gemanipuleerd, hij had haar in de steek gelaten. Hoe konden ze ooit nog de zelfde band terug krijgen.
Rustig liet hij zich aan een tafel in het lokaal zakken. Hij viste een schrift uit zijn tas. Hij schreef hier thuis nooit verder aan. Maar dit was een beetje zijn als-ik-weer-naar-school-ga-en-ik-moet-een-verhaal-schrijven-dan-is-dit-mijn-verhaal-schrift. En hoe cliche wilde je het hebben. Zijn verhaal ging over een vampier. Nou over 2 zelfs. Eigenlijk schreef hij hier gewoon het verhaal van hem en Damon op. Al hete ze natuurlijk niet zo. En waarom zou iemand vermoeden dat dit verhaal over hem en Damon zou gaan? Er was niemand die hun geheim hier kende, dus waarom zouden ze die link leggen.
Hij legde zijn pen op tafel. SOmmige mensen hadden hem voor gek verklaard. Hij hield nog steeds niet van werken op een laptop en schreef nog steeds het liefst met de hand. Ook dit verhaal zou nooit een laptop zien, enkel een schrift. Dit was namelijk ook te verbranden mocht dit ooit nodig zijn. Zijn blik ging naar Abigail. 'Waar schrijf jij op dit moment over? of heb je nog niks? " Hij was benieuwd. Zou er misschien toch ergens iets in haar zitten wat zich hem kon herinneren?

BeauRathbone
Internationale ster

BeauRathbone schreef:
Abigail.
Het fijne aan het weer terug zijn op school was het feit dat je wat meer routine had in je leven. Niet dat ik niet genoten had van mijn vrije tijd. Ook tijdens mijn vakanties had ik het vaak super druk. Naast mijn bijbaantje sprak ik ook heel veel met mensen van school af. Ik werd altijd uitgenodigd voor feestjes. Had altijd wel wat te doen. Ik zat dan ook nooit stil. Ik ging altijd wel op pad. Was nieuwsgierig naar wat er rond ging in de stad. Ik hield me altijd overal mee bezig. Dat zat gewoon in me. Ik was het perfecte voorbeeld van populariteit, al liep ik er niet mee te koop. Ik wilde dat mensen me mochten om wie ik was. Niet omdat ik populair was. Zo zat ik immers gewoon niet in elkaar. ik behandelde iedereen dan ook met respect, tot je me een reden gaf dat niet meer te doen. Dan was ik er ook echt klaar mee en hoefde je niet meer aan te kloppen. Ik vergaf iemand soms veel te snel, maar als klaar met je was dan was ik ook echt klaar. Kort beet ik op mijn lip en streek een plukje van mijn blonde haar achter mijn oor. Ik wist dat mijn oom trots was op het feit dat het zo goed met me ging. Op school had ik geen problemen. Ik had veel vrienden en ik had altijd wel wat te doen. Meer kon hij ook niet voor me wensen. Ik wist ook dat, als mijn ouders nog zouden leven, dat ze trots op me zouden zijn. Ik wist dat ze wilde dat ik gelukkig zou zijn en dat was ik ook. Ik was benieuwd hoe het op de universiteit zou gaan, maar dat zou ik vanzelf nog wel zien. Eerst zou ik nog door mijn examenjaar heen moeten komen. Ik had genoeg te doen dit jaar. Het was een zwaar jaar, zeker qua leerwerk. Al was ik het type dat heel makkelijk leerde. Dat was fijn, want zo hield ik meer tijd over voor al mijn andere activiteiten. Tijdens het examenjaar had ik nog meer te organiseren. Iets wat ik leuk vond. Ik was een geboren leider en ik hield dan ook zeker van een uitdaging. Dit jaar werd dat ook zeker. Ik had natuurlijk ook nog Matt wie ik tevreden moest houden. Al hield dat al een aantal jaar stand, dus wist ik dat dat ook wel goed zou komen. En nu had je nog eens de nieuwelingen. Ik had hier en daar al wat berichtjes gekregen met vragen over de twee nieuwe jongens. Het ging snel rond hier op school en dat vond ik maar lachwekkend. Mijn blik gleed dan ook uiteindelijk naar Stefan en kon ik het niet laten om even naar hem te glimlachen. Ik zag dat ik niet de enige die nog gewoon met de hand schreef. Ik pakte mijn schrift uit mijn tas en legde mijn etui op tafel. Schrijven deed ik nog altijd met de hand. Ik vond het op de een of andere manier veel chiquer staan dan wanneer je het via de pc deed. Het voelde veel echter door het gewoon met de hand te doen. Een speelse glimlach verscheen er rond mijn lippen. "Over de vampieren van Mystic Falls. Maar dan met een eigen twist eraan" zei ik hem. Ik wist niet waarom, maar het idee over twee vampieren die twee baby's aantroffen en noodlottig voor hun moesten zorgen zat al heel lang in mijn hoofd en ik had besloten om daar over te schrijven en kijken waar het me zou leiden.

Damon.
Ik luisterde naar haar, toen ze me vertelde dat ze een Grafisch Ontwerper wilde worden. Het verbaasde me niet dat ze die kant op zou gaan. Ze was er vroeger al mee bezig en klaarblijkelijk nu nog steeds. Dat ze daar dus mee door zou gaan, was te verwachten. Ik vond het bewonderenswaardig. Het feit dat ze haar dromen achterna ging. Dat vond ik belangrijk. Het was goed om je dromen te achtervolgen en niet op te geven. Ik was niet zo vastberaden. Als iets me verveelde of als ik er gewoonweg geen zin meer in had, gaf ik het al gauw op. Ook wanneer het me niet aanstond of als het niet ging zoals ik het zou willen. Het was een slechte eigenschap, dat wist ik zelf ook maar al te goed, maar probeer jezelf maar 1,2,3 te veranderen als je die eigenschap al zo'n 178 jaar had en deze eigenschap al zo'n 123 jaar versterkt wordt. Ik vond ook dat ik mezelf niet hoefde te veranderen. Voor niemand niet. Je nam me maar zoals ik was en stond je dat niet aan, dan was ik ook zo weer vertrokken. Wanneer je je anders voor ging doen, gingen mensen dat gedrag ook van je verwachten en ik haatte het als mensen dingen gingen verwachten waar ik niet aan kon voldoen. Dan hield ik mensen maar liever op afstand. Ik begrijpen dat ze liever op kamers wilde en weg wilde gaan. Ik was vroeger ook zo. Ik ging het leger in, zodat ik weg kon zijn van huis. Ik kon niet stilzitten en vond het leuk om over de ervaringen op te scheppen. Zeker bij de vrouwen. Soldaten vielen toen de tijd goed in de smaak en daar deed ik het eigenlijk voor. Al hield ik het niet lang vol. Ik had het er al gauw gehad en hield het al gauw voor gezien daar.
Toen ze me vroeg of ik het niet moeilijk vond om bij mijn oom te gaan wonen en mijn ouders achter te laten, kon ik het niet laten om even te grijnzen. Mijn moeder was op een jonge leeftijd overleden, dus haar kon ik me niet goed meer herinneren. Stefan had vader vermoord. En eigenlijk vond ik dat niet eens heel erg. Vader bleek uiteindelijk een verschrikking te zijn. Het was beter dat ik ze niet meer kende. Ik keek haar aan en haalde kort mijn schouders op. "Niet echt. Mystic Falls voelt toch wel als mijn thuis. Ik vind het juist heerlijk om weer terug te zijn"zei ik haar.

Vadrouille
Landelijke ster

Vadrouille schreef:
Stefan
De stilte die in het lokaal aanwezig was, was zeker weteniets fijns. Schrijven was voor hem geen probleem, mits het wel een beetje een rustige omgeving was. Echt concentreren hoefde hij zich ook niet. Maar toch. Hij schreef het liefst mogelijk zoveel details op in zijn verhaal. Dan was het wel een fijn iets om gewoon de rust en stilte te hebben om de gebeurtenissen terug voor de geest te halen. Het was immers zijn eigen verhaal. Een verhaal wat natuurlijk ook in de dagboeken stond die hij thuis bij hield. Al stonden daar ook verhalen in die niemand ooit te weten zou komen. Zijn Ripper verhalen. Nee het verhaal wat hij hier schreef ging gewoon over de tijd van hem en Damon als ze samen waren, iets wat ook niet vaak gebeurde. Nee, hij en Damon hadden vaak zat vele ruzies gehad in hun lange leven. Damon was lang boos op hem geweest dat hi hem veranderd had. En nog steeds was hij er boos over en hoeveel
jaar was het nou geleden? Maar toch kwamen ze elkaar steeds weer tegen en bleven ze bij elkaar tot het fout ging. En dat waren veel verhalen die niemand kende, want het was elke weer ergens anders. Dat ze elkaar hier nu toevallig weer troffen, dat was toeval geweest. Maar zo ver was zijn verhaal in zijn schrift nog niet, nee. Hij schreef hier pas op een school mocht het nodig zijn. In zijn verhaal hadden ze net hun verandering er op zitten. Nou nog niet eens. Hij had al bloed gedronken, Damon nog niet. En Damon wilde dit ook niet. Abigail haalde hem uit zijn gedachte toen ze vertelde waar haar verhaal over ging. Het zou over vampiers hier in Mystic Falls gaan. “ Vampiers? Hier? Is dat niet gewoon een fabeltje? Kom opvampiers bestaan toch helemaal niet? “ Hij had haar geheugen toch genoeg gewist? Oke er gingen al eeuwen geruchten rond dat hier vampiers zouden zijn. En het waren natuurlijk geen geruchten, het was waarheid. Maar het was jaren rustig geweest. Waarschijnlijk waren hun op het moment ook de enige vampiers hier nu. En hij hoopte zo van harte dat ze ook de enige bleven. Als hij haar terug in zijn leven wilde hebben. Dan kon hij het niet hebben dat een vampier wraak op hem wilde en Abigail er dan bij zou betrekken. Dat was echt iets wat hij niet wilde. Zijn blik ging terugnaar zijn schrift, waar hij even met zijn pen op de tafel tikte. Waarschijnlijk was dit het moment waarop Damon hem begon te haten. Ze waren op het punt in het verhaal aangekomen dat hij Damon dwong te drinken. Hem dwong een vampier te zijn. Maar hij wilde het nietopschrijven. Terwijl hij het schreef, beleefde hij de gebeurtenissen allemaal opnieuw. En sommige dingen wilde hij gewoon niet opnieuw herbeleven. Oke, Damon ging hem er niet meer of minder door haten als hij het nog een keer op schreef. Maar het was gewoon elke keer opnieuw het besef van, dit is/was de reden dat mijn broer mij is gaan haten. Zijn blik ging terug naar het papier, waar hij toch begon te schrijven ^ ‘Drink maar Damon, proef op zijn minst. Dit houd je in leven. Dit maakt je net als haar.’ Volgens Damon veranderd het hun in monsters, iets wat hem liet glimlachen. ‘Kom op Damon één slokje. ‘ Zijn tanden schoven uit, die hij in de nek van het meisje schoof. De vloeistof die zijn mond in liep was goddelijk. Zijn broer keek hem met grote ogen aan. Hij haalde zijn tanden uit de nek van het meisje en drukte haar in de armen van Damon ‘ ëén slokje broer, één slokje maar ‘ Damon twijfelde, won het niet en ook Damon dronk. Nu waren hij en zijn broer tenminste voor altijd samen. ^ Ja toen wist hij nog niet hoe alles zou lopen.

Eleanor
Nadat ze haar vraag gesteld had, was het enige wat er gebeurde dat ze grijnzend aangekeken werd. Wat er op dat moment door zijn hoofd ging dat wist ze niet, maar het enige wat hij sprak was dat het allemaal wel mee gevallen was. Het voelde hier als thuis, hij vond het juist fijn om weer terug te zijn. Haar blik gleed kort naar het horloge wat ze om had. Misschien moest ze maar eens op huis aan gaan. Het was nog best een stukje lopen vanuit hier. En haar broer wist toch niet hoelaat ze thuis hoorde te zijn, dus daar zou ze als het goed is geen vragen over krijgen. De ketting die naast haar op het bankje had gelegen deed ze terug om, waarna ze alles terug in haar tas propte en deze dicht deed. Wat het was met deze man, geen idee. Ze voelde zich aan de ene kant op een vreemde manier tot hem aan getrokken. Niet als verliefd, al was het zeker totaal geen lelijke man. Maar eerder alsof ze elkaar al jaren kende, alsof ze beste vrienden waren. Maar dat in combinatie met dat ze hem al zoveel jaren tekende, dat maakte het ook allemaal eigenlijk best wel een beetje eng.
Ze pakte haar jas die naast haar lag op het bankje en trok die terug aan " Ik denk dat ik beter naar huis kan gaan. " Ze wist er geen rede bij te geven. Want ja, haar broer interesseerde het niet. Haar ouders waren er niet, dus wat had ze dan thuis te doen? Ja ze zou waarschijnlijk gaan zitten tekenen. Maar hoe graag iets in haar bij hem wilde blijven, wilde een ander deel zo ver mogelijk bij hem vandaan. Haar mobiel trilde. Ze viste hem uit haar broekzak en keek toch onbedoeld wat chagrijnig naar haar telefoon toen ze zag dat het Jasper was en wat hij stuurde Kom op babe, je weet dat ik het niet zo bedoelde. Toe nou El ik hou van je, dat weet je. Kom terug, dan gaan we wat drinken bij mij thuis en breng ik je daarna door naar huis onbewust snoof ze even. Drinken bij hem thuis? Seks hebben bedoelde hij. Ze drukte haar telefoon terug in haar broekzak " Ja ik moet echt gaan " mompelde ze, waarna ze opstond van het bankje en haar tas over haar schouder slingerde en bij hem weg stapte. Hoe was het toch mogelijk dat Jasper haar de ene keer een geweldig gevoel kon geven en het moment er op weer een kut gevoel. Maar voor nu, nu wilde ze gewoon naar huis.

BeauRathbone
Internationale ster

BeauRathbone schreef:
Abigail.
Een kleine, speelse glimlach verscheen er rond mijn lippen toen ik de reactie van Stefan hoorde. Ik was er zelf ook niet van overtuigd dat er daadwerkelijk vampieren in Mystic Falls waren of dat er überhaupt vampieren bestonden in dat geval. Maar het idee had wel iets. Mijn oom had er zo vaak over weten te vertellen. Had zo veel verhalen waar hij zelf compleet overtuigd van was geweest, dat ik besloten had om erover te schrijven. Daarbij had ik er zelf ook heel vaak over gedroomd. Waarom wist ik niet. De droom keerde wel vaker terug. Het was een droom over mezelf, maar dan nog op een hele jonge leeftijd. Ik kon niet ouder zijn dan een jaar of vijf en leefde in een ander huis. Een huis dat ik totaal niet herkende. Ik werd er opgevoed door een vampier en dat verhaal trok me wel heel erg aan. Ik besloot er wat mee te doen. Omdat ik die droom steeds vaker had, ging ik ook steeds meer onthouden en kwamen er steeds meer details bij die ik in mijn verhaal kon gebruiken. Ik vond het heerlijk om te schrijven. Ik kon dan mijn creativiteit en mijn gedachten de eigen loop laten gaan en daar kon ik enorm van genieten. Ik vond het dan ook fijn om dagboeken bij te houden. Hoe stom dat nu dan ook mocht klinken. Ik deed het al zo lang ik me kon herinneren. Ik wilde niets vergeten en schreef daarom ook alles op. Ook al had ik op een dag niet heel erg veel meegemaakt. Ik vond dat ik dan alsnog moest schrijven. Het was leuk om er later op terug te kijken, als oud vrouwtje. Ik schudde mijn hoofd bij die gedachten. Sommige mensen konden het schrijven met de hand niet meer waarderen. Deden het liefst zo veel mogelijk, of eigenlijk gewoon alles, via de computer en dat vond ik jammer. Ik gaf de voorkeur aan pen en papier. Waarom wist ik niet zo goed. Het had geen duidelijke reden. Ik vond het gewoon fijner om met de hand te schrijven. Zo voelde het op de een of andere manier toch een stuk fijner dan wanneer ik iets via de computer deed. Ik moest zeggen dat het een stuk langzamer ging, wanneer ik het gewoon met de hand schreef, maar ik vind het niet erg. Ik kon er simpel weg van genieten.
"Ik weet het niet. Er zijn genoeg verhalen die bevestigen dat het waar is. Het mag nu dan wel wat rustiger zijn de afgelopen jaren, maar ik vraag me af voor hoe lang dat nog mag zijn. Je weet maar nooit wanneer iets of iemand weer toe slaat. Misschien zijn ze nu wel weer onder ons"zei ik glimlachend tegen hem. Ik geloofde er zelf vrij weinig van. Ik geloofde er niet in. Vampiers, heksen, weerwolven. Het waren bijzondere wezens en het had iets magisch, maar echt waren ze niet. Het waren wezens die voorkwamen in verhalen, mythes en geruchten. Ze leefde niet daadwerkelijk onder ons. Al vond ik het wel interessant. Het onderwerp vond ik gewoonweg interessant. Vandaar dat ik er nu ook over aan het schrijven was. Ik had er lang over getwijfeld, maar besloot het gewoon om het te doen. Zeker omdat de docent ook had aangegeven dat hij het interessante onderwerpen vond, mits er een onverwachte wending aan gegeven werd. Er waren al genoeg standaard verhalen. Dat moest ik hem nageven. Al vond ik wel dat mijn eigen verhaal toch een originele twist had.

Damon.
Ik keek verbaasd toen ze me vertelde dat ze er vandoor moest gaan. Het leek net zo goed te gaan. Het meisje leek in ieder geval tegen me te praten. Dat was een goed teken, aangezien ze de twee pogingen ervoor compleet dicht was geslagen. Iets wat ik echter niet had verwacht. Ik had haar opgevoed om voorzichtig te zijn en had haar willen geven dat ze niet zomaar iemand moest vertrouwen, maar dat het zo tot haar door had gedrongen had ik niet verwacht. Het was tegen me gaan keren. Mijn eigen advies. Ik was dan ook van mijn stuk gebracht. Voor de derde keer deze dag. Door hetzelfde meisje. Ze mocht van geluk spreken. Zo lang hield ik het nooit vol bij een vrouw. Als ze me de eerste keer had laten merken dat ze niets van me moest hebben, was ik al lang vertrokken. Ik had op dan moment wel naar een ander gezocht. Zonder enige moeite. Zonder dat me dat ook maar iets kon schelen. Want dat deed me dan ook niet. Het kwam ook nog wel eens voor dat ik ze uiteindelijk manipuleerde, maar dat kwam eigenlijk zelden voor. Het was veel leuker als een vrouw je ook daadwerkelijk wilde. Het maakte het een tikkeltje spannender. Ik had dan ook al veel vrouwen gehad. Ik hield me zo bezig. Tot ik Eleanor tegen kwam. Toen hield het eigenlijk allemaal op, al moet ik toegeven dat ik in de afgelopen twaalf jaar wel weer het gezelschap van vrouwen op ben gaan zoeken. Al was dat niet meer hetzelfde. Ik kon haar niet meer uit mijn gedachten zetten. Het meisje dat had besloten om er weer vandoor te gaan. Ik kon er dan ook niet echt meer van genieten, al zou ik dat nooit toegeven. Ik ging nog liever op het walgelijke eekhoorntjes dieet van Stefan dan dat ik toegaf dat ik ergens een zwak voor had. Zwaktes werden uiteindelijk toch alleen maar tegen je gebruikt en dat kon ik niet hebben. Ik mocht geen zwaktes hebben. Al zat ik toch weer hier. Met het meisje waar ik ontzettend veel van hield. Ik hoorde een trillend geluid en zag de bewegingen die ze maakte, terwijl ze haar mobieltje uit haar zak haalde en het berichtje las die ze zojuist had ontvangen. Ze benadrukte dat ze echt naar huis moest, waardoor ik niets anders kon dan mijn schouders ophalen. Het waren vast haar ouders die haar thuis wilde hebben. Of in ieder geval iets in die richting. Daar ging ik vanuit tenminste.
Ik zag hoe het meisje opstond, haar tas over haar schouder heen gooide en aanstalten maakte om weg te gaan door van me weg te stappen. Dat zorgde ervoor dat ik ook maar eens opstond. "Dan zie ik je morgen wel weer"zei ik tegen haar. Het leek me een goed plan om school niet te blijven vermijden. Ik kon het personeel nog manipuleren en ze er van overtuigen dat ik nooit gespijbeld had vandaag en dan was er geen probleem geweest. Ik vond school een hele verschrikken, maar ik besloot het nog even uit te houden. Voor Eleanor. Ik moest toch op de een of andere manier bij haar in de buurt komen. Met haar in contact komen. Dit was de beste manier. Viel het over een paar dagen nog steeds tegen en zag ik dat het niet echt opschoot, kon ik nog altijd opgeven en haar via een andere manier veroveren. Ik kon haar simpelweg gewoon haar herinneringen teruggeven. Dat was de makkelijkste manier. Het koste het minste moeite en het minste tijd. Al wist ik niet of Stefan daar mee eens zou zijn. Niet dat me dat zou tegenhouden. Ik maakte tot slot van rekening mijn eigen keuzes. Kostte wat het kost en hield daar met vrijwel niemand rekening mee. Ook die gedachte zette ik van me af en draaide me vervolgens om, zodat ik richting huis zou gaan.

Vadrouille
Landelijke ster

Vadrouille schreef:
Eleanor
Ook Damon stond uiteindelijk op van de plek waar hij zat. Vertelde haar dat hij haar morgen wel weer zou zien. Afwezig knikte ze wat. Haar hoofd was nog bezig met wat ze aan moest met het berichtje van Jasper. Opnieuw trilde haar telefoon. ze viste hem uit haar broekzak. Opnieuw Jasper Kom op El. Laten we op zijn minst praten. Vertel me dan wat je dwars zit. Dan kunnen we er samen aan werken. 'Ja... ' haar blik bleef op de telefoon hangen. ' Tot... uuhmm.... morgen ' Mompelde ze. Haar vingers hadden al het tekstvlak aan gedrukt , waardoor ze een antwoord terug kon gaan typen. Oke, we praten. Haal me maar op bij de parkeerplaats bij het bos. Je weet wel, de grote parkeerplaats. Ze verzond het bericht, waarna ze al snel een berichtje terug kreeg Ik zie je daar. Ben er over 15 minuten. Ze stak haar mobiel terug. 15 minuten, voordat hij er zou zijn, dat was prima. Zelf moest ze ook nog een flink stuk lopen. Kort keek ze nog even naar Damon. Het gevoel wat ze bij die jongen kreeg was niet te plaatsen. Ze wilde hem ergens niet bij haar in de buurt hebben. Hij was onbekend voor haar. Ze was vrij sociaal, maar toch. Het was niet dat ze heel snel vrienden maakte ofzo. Maar aan de andere kant. Het was fijn en vertrouwd bij hem. En dat was een fijn gevoel.
Even haalde ze diep adem, waarna ze bij Damon weg liep. Haar oortjes drukte ze terug in haar oren, waarna ze muziek terug door haar hoofd galmde. Raign met When its all over dreunde door haar hoofd. Muziek bracht haar hoofd tot rust. Niks was fijner dan te tekenen terwijl ze muziek op had staan. En het liefst tekende ze dan ook nog eens in het bos of in de natuur. Maarja als je via de pc dingen moest tekenen werd dat wat lastig.
Het was 13 minuten lopen naar de parkeerplaats. Rustig plofte ze neer op een paal die er hing, waarna ze haar tas naast haar voeten liet zakken. Ze neuriede wat mee met het liedje wat op stond Beth Crowley Gone speelde inmiddels. Inmiddels was ze 4 liedjes verder, 12 minuten en Jasper was er nog niet. Ze viste haar mobiel uit haar broekzak, misschien was er wat tussen gekomen en had hij haar een berichtje gedaan. Maar ze had geen berichtje. Op het moment dat ze hem wilde bellen, nadat ze daar 20 minuten had gezeten, draaide de auto van Jasper de parkeerplaats op. Nou daar gingen ze. Misschien zat er toch toekomst in hun. Meer dan enkel seks. Hij wilde immers praten, naar haar luisteren. Al was er iets in haar wat haar vertelde dat ze beter wist dan dit. Dat ze weer in een smoes van hem trapte.
Haar tas slingerde ze over haar schouder, waarna ze richting de auto liep. Ze opende de deur en een wolk jointlucht kwam haar tegemoed. Was Jasper echt te laat omdat hij eerst nog moest roken? Het gevoel dat dit niet klopte werd alleen maar sterker. Hoe was het toch mogelijk. Dat je zo graag niet alleen wildr zijn, geliefd wilde zijn dat je je eigen verstand negeerde. Traag liet ze zich op de stoel zakken en trok de deur achter zich dicht. Gelijk klikte deze op slot. ' Jasper, wat doe je? ' Jasper draaide de auto uit en deed zijn gordel los. ' Kom op El. We waren net nog niet klaar. Hierna praten we, dat beloof ik' Hij schoof verder haar kant uit ' Jasper nee! Ik kwam hier om te praten. Laat me er uit ' Haar hand zocht terug de deurklinkt, waar ze aan trok maar zonder succes. Jasper kwam alleen maar dichter bij. Waarom trapte ze er toch elke keer weer in. Hoe dom kon ze zijn.
De handen van Jasper gleden inmiddels over haar middel, zochten hun weg naar de onderkant van haar shirt. Ze kon hier gewoon niet weg. Haar handen plaatste ze op zijn borst om hem van zich af te drukken ' Jasper nee! ' Er veranderde wat in de blik bij Jasper, iets in zijn ogen. Voordat ze het wist, klopte en brande haar wang als een gek. Onbewust hadden haar ogen zich gevuld met tranen. Een van Jasper zijn handen lag niet meer op haar middel, maar had haar net een flinke tik verkocht. ' Je hebt gewoon mee te werken El. Denk je echt, dat ik je al die drugs gratis en voor niks geef? ' Dus dat was het? Hij dacht op deze manier betaald te kunnen krijgen. Ze had hem altijd gezegd dat ze er voor wilde betalen. Maar hij wilde het nooit. Ze dacht dat het iets was als vrienden, maar dus blijkbaar ook niet.
Ze zuchtte even. Ze wilde dit echt niet. Maar opnieuw geslagen worden,dat wilde ze ook echt niet. en winnen van hem deed ze toch niet. ze had voor nu geen keus, ze moest hem zijn gang maar laten gaan. En hierna afstand nemen. Zo ver weg van hem als ze kon. Haar wang bleef branden en de tranen liepen nog over haar wangen, terwijl de handen van Jasper hun gang gingen. Als dit maar snel over was.

Stefan
Volgens Abigail waren er genoeg verhalen die bevestigde dat er hier vampiers geleefd hadden. Het zou alleen nu rustig zijn. Maar er bestond altijd een kans dat ze nog steeds er waren "verhalen die bevestigen dat vampiers bestaan? Ik geloof niet dat die mythes echt zijn. Kom opzeg. ' De bel haalde hem uit zijn gesprek. Dit was hun laatste les geweest. Het was tijd om naar huis te gaan. Hij klapte zijn schrift dicht en keek Abigail aan. ' Ik denk niet dat je die verhalen moet geloven. We weten allemaal dat zulke dingen niet bestaan. Dat het maar verhalen zijn ' Natuurlijk wist hij beter. Het waren geen verhalen. Anders had hij ook niet bestaan. Maar hij was ergens wel benieuwd naar de verhalen die er dan rond gingen. Benieuwd wat er voor zorgde dat mensen ze geloofde ' Wat is dan één van de dingen die er voor zorgt dat jij ze geloofd? Wat maakt die verhalen zo geloofwaardig ? " Hij klikte zijn tas dicht, waarna hij hem van de grond tilde en hem over zijn schouder hing.
Hij zou straks eens bij The Grill gaan kijken. Hij kwam daar vroeger al. Dat cafe/restaurant ding bestond al zo lang als dit stadje bestond. Het bleef bestaan en het was een wonder. Niks hield het hier zo lang vol, dat had het nooit gedaan. Maar altijd was het al een goede drink en eet plek geweest en veel jongeren hingen er. En ja die kochten er ook, dus dan bleef je wel bestaan. En veel concurrentie had die niet. iedereen wist dat ze niet tegen The Grill op konden. Het lokaal begon langzaam om hun heen leeg te lopen. Maar hij wilde eerst weten wat de verhalen waren, voordat hij zou vertrekken. Dat was iets waar hij dan ook met Damon over moest spreken. Als mensen door hadden dat de vampiers terug waren, wat zou er dan gebeuren?
Dat was ook één van de vragen die hij had. Zou de raad nog steeds zo actief zijn als toen? Zou er nog steeds gezocht worden naar vampiers? Of was het nu gewoon iets wat in de stad hoorde en niet weg te denken was. Een soort van iets omde oude families bij elkaar te houden. Of was het toch nog een angst voor vampiers die er bij deze mensen zo in zat. Een angst die generatie op generatie doorgegeven werd. Hij wist het niet. Maar het was wel iets waar ze achter moesten zien te komen. Want zochten ze nog styeeds, dan moesten hij en Damon extra oppassen. Maarja dat moesten ze eigenlijk altijd wel. Waar ze ook kwamen.

BeauRathbone
Internationale ster

BeauRathbone schreef:
Abigail.
Ik keek Stefan aan en hield mijn hoofd een klein beetje schuin. Hij leek het feit dat vampiers en alle andere wezens niet bestonden iets te fel te verdedigen. Al moest ik me er misschien niet al te veel van aantrekken. Ik maakte er immers ook maar een grapje over. Ik was wat dat betreft heel luchtig over dat soort onderwerpen. Ik had er genoeg over gehoord. Ik had genoeg 'bewijsmateriaal' voorbij zien komen, maar ik geloofde er simpelweg niet in. Ik zou het pas geloven als ik oog in oog zou staan met één van die wezens en ik wist zelf maar al te goed dat dit niet zou gebeuren. Het was simpelweg niet waar. De verhalen niet. Ze kwamen alleen voor in sprookjes en spookverhalen. Sommige mensen wilde het maar al te graag geloven om zo de sensatie te zoeken, maar ik was zelf niet één van die mensen. "Ach, je weet tegenwoordig niet wat er op de wereld rondloopt, toch?"grapte ik vervolgens nog.
Op dat moment hoorde ik de bel gaan en sloeg ik mijn schrift dicht. Ik was door mijn gesprek met Stefan niet veel verder gekomen met mijn verhaal, maar dat was niet erg. ik had genoeg inspiratie op het moment en zou er thuis verder mee aan de slag gaan,voor ik die inspiratie weer kwijt zou raken. Het verhaal ging over een verloren meisje. Als baby werd zij achtergelaten, waarschijnlijk in de hoop dat ze binnen enkele dagen zou sterven. Maar dat was niet wat er gebeurde. Ze werd gered. Gered door één van de vampiers die er in de stad leefde. De vampier was niet alleen. Hij had een broer. Hij nam de zorg over het meisje in een huis aan de rand van het bos. Het meisje was erg aan hem gehecht. Hield van hem. Keek naar hem op. Waar het verhaal precies heen ging, wist ze nog niet precies, al had ze wel al een idee.
Ik stopte uiteindelijk mijn spullen in mijn tas en hing deze over mijn schouder heen. Creative Writing was mijn laatste les. De vergadering die eigenlijk nog plaats zou moeten vinden, was door omstandigheden verplaatst, waardoor ik vroeg naar huis kon gaan. Iets wat ik helemaal niet erg vond. Ik liep het lokaal uit en lette eigenlijk niet echt meer op Stefan. Ik viste mijn oortjes uit de zak van mijn jasje, terwijl ik naar de uitgang van de school liep. Ik zou eerst naar huis gaan, aan mijn verhaal werken en later samen met Matt richting de Grill gaan. Aangezien ik lopend was, kon ik ongestoord naar muziek luisteren. Ik deed mijn oortjes dan ook in zette wat muziek op. Ik begon met lopen en liep automatisch richting mijn huis. Ik was al een eindje onderweg, toen ik uiteindelijk verstijfde en abrupt bleef staan. Ik slaakte een kleine gil bij het zien van wat er voor me lach. Een man, liggend in enorme plas bloed, zwaar toegetakeld. Het zag ernaar uit dat hij dood was. Maar wat had hem gedood. Even wist ik niet wat ik moest doe en was ik compleet in paniek. Ik was helemaal alleen, in een afgelegen gedeelte van een stad, waar waarschijnlijk iets gevaarlijks rond liep. Hoe kon ik dan rustig blijven?

Damon.
Ik kon aan Eleanor merken dat ze allang geen aandacht meer voor me had. Haar telefoon leek op dit moment een stuk interessanter te zijn. Het hoorde me niets te doen, daar was ik ook het persoon niet voor. Maar toch zat het me niet helemaal lekker. Ik wist dat ik me niet te veel aan haar op moest dringen. Dan zou ik haar alleen maar wegjagen. Dat had ik deze morgen al een aantal keer gedaan en ik zat er niet op te wachten om het voor een derde keer voor elkaar te krijgen vandaag. Ik zat er sowieso niet echt op te wachten. Als dit te vaak zou gebeuren, zou ik het uiteindelijk er maar gewoon bij laten. Ik was dan ook niet het type dat mijn emoties liet blijken en te veel moeite zou doen voor iemand die het klaarblijkelijk niet zag zitten. Bij een andere vrouw had ik het allang gelaten. Dan was ik al lang door gegaan naar de volgende vrouw. Al moest ik zeggen dat ik niet vaak afgewezen werd. Ik was het dan ook niet gewend om moeite te doen. De enige vrouw voor wie ik dat ooit gedaan had, was Katherine en we weten allemaal hoe dat geëindigd was.
Ik schudde kort mijn hoofd en had eigenlijk al aanstalten gemaakt om naar huis te gaan, op het moment dat ik van gedachten veranderde. Ik draaide mijn hoofd en zag Eleanor net uit het zicht verdwijnen. Het zat me gewoon niet helemaal lekker. Ik wist niet waarom, maar ik had het idee dat haar wat zou overkomen wanneer ik haar nu liet gaan. Waarom ik dat gevoel had, wist ik niet precies, maar ze waren erg aanwezig. Zo aanwezig dat ik het simpelweg niet kon negeren. Ik besloot haar dan maar gewoon te volgen. Al moest ik wel op een afstand blijven. Ik wilde niet opvallen. Ze mocht me dan ook niet opmerken. Door mijn goede gehoor en zicht, was het dan ook niet erg om voldoende afstand van haar te houden. Ik kon haar nog goed volgen, maar wel op zo'n afstand dat ze me nooit op zou merken. Gelukkig had ze haar oortjes in, dus was de kans dat ze me zou horen nog kleiner.
Uiteindelijk kwamen ze uit bij een parkeerplaats. Ze hadden een minuut of 13 gelopen voor ze er waren. Ik zag hoe het meisje plaatsnam op een paal en ik kon het niet laten om even te fronsen. Wat had ze hier te zoeken. Zou ze hier op iemand wachten? Al had ik het idee van wel. Even leek het erop dat mijn vermoedens niet klopte, aangezien er voor een behoorlijke tijd niets te zien viel. Al werd dat idee al snel verstoord door het geluid van een auto. Ze was inderdaad aan het wachten. Zo te zien op een jongen. Ze had dus al iemand gevonden. Dat dacht ik tenminste. Ik zag hoe ze bij de onbekende in de auto stapte en besloot het gesprek af te luisteren. Woedde begon er door zijn lichaam heen te stromen. De jongen gebruikte Eleanor voor de verkeerde doeleinde. Ik kon aan haar merken dat ze dit niet wilde. Het liefste wilde ik al zijn ledematen uit zijn lijf trekken, maar hoe kon ik de jongen aanpakken zonder dat ik op zou vallen bij Eleanor. Ik kon namelijk niet weten dat ze hier zou zijn, aangezien ik naar huis zou gaan. Ze zou me alleen maar raar aankijken omdat ik haar gevolgd was, ongeacht welk excuus ik zou gebruiken. Haar geheugen kon ik ook niet beïnvloeden, aangezien haar ik die ketting had aangegeven. Ik moest dit goed aanpakken.

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld