Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

17 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

ORPG ~ What good is the warmth of summer*

Anoniem
Popster

HarryStyles schreef:
De opmerking van Hailey zorgde wel dat hij wat tevredener over haar was maar nog steeds niet compleet. Op een bepaald niveau vond hij haar gedrag ongepast en haar opmerkingen niet kunnen. Maar ergens vond hij het ook weer niet erg dat ze dit deed, hij kende weinig mensen die zo tegen hem durfde te praten, weinig rekruten tenminste. "Wil je mensen van Zomer vermoorden, Feyra?" vroeg hij met een opgetrokken wenkbrauw, zich afvragend wat haar antwoord op deze vraag zou zijn. Hij vroeg deze vraag aan best veel mensen en kreeg helaas best vaak het antwoord dat hij nou net niet wilde. Maar dat zei hij dan natuurlijk niet, hij moest de 'geen antwoord is fout' regel aanhouden van de koning, hoe erg hij hier ook tegen was.
Kort keek hij op bij haar volgende woorden. Het voelde voor hem niet juist om iemand anders bij de voornaam te noemen en aan te spreken met je. Hij verwachtte het respect terug dat hij gaf en hij wilde niet dat mensen hem je en Bucky zouden noemen dus eigenlijk deed hij dit ook niet naar anderen. Maar als het haar comfortabeler liet voelen dan zou hij er geen nee tegen zeggen, het was ook niet alsof ze zijn voornaam wist dus daarbij kon ze hem ook niet noemen. "Als dat u comfortabeler laat voelen zal ik dat kunnen doen, mijn excuses als ik mij hier alsnog in vergis," zei hij toen met een klein knikje, zich afvragend waarom ze niet u genoemd zou willen worden. Veel mensen voelde zich juist belangrijk als ze zo genoemd werden. Wilde zij zich niet belangrijk voelen?

Zijn blik hield hij voor enkele momenten op de deur gericht, strak luisterend tot de voetstappen van de sergeants en de rekruten de hoek om waren gegaan. Toen dit gebeurt was knikte hij zwakjes en sloeg hij zijn blik op zijn pols waar een horloge aan hing. Hij keek echter niet naar de tijd, maar naar het bericht dat zijn horloge hem had gegeven. Het horloge werkte simpel, zodra de koning een ijspegel zou maken zou Bucky hier een bericht over krijgen zodat hij wist dat hij naar de man toe moest gaan. Dit bericht was enkel zichtbaar voor mensen uit het winter land zodat het op het strijdveld nooit zichtbaar zou zijn. Hij keerde zijn blik weg van het horloge en liet de ijzen spiegel die hij hiervoor gemaakt had met een snelle handbeweging verdwijnen. Hij draaide zich vervolgens volledig naar Hailey toe. Hij nam haar houding in zich op, haar gezichtsuitdrukking en de lichaamstaal die ze uitstraalde. "Volg mij alstublieft," zei hij toen uit het niets waarna de jongen naar de deur toe liep en deze opende. Hij liet Hailey eerst naar buiten lopen waarna hij volgde en de deur achter hen sloot. Hij begon vervolgens te lopen naar de kamer waar Hailey zou moeten slapen. Iedereen had zijn eigen kamer in vleugels met een hoop kamers. Het waren niet grote kamers, maar ze hadden alles wat nodig was, een bed, een bureau, een kast met kleding er in die gedragen zou moeten worden tijdens de trainingen en een badkamer met douche, wc en wasbak. Het eten werd namelijk door de bediening geregeld.

Na even lopen kwamen ze aan bij de kamer die voor Hailey zou zijn. Uit zijn zak nam Bucky een sleutel die hij vervolgens gebruikte om de deur mee te openen. Hij overhandigde de sleutel hierna aan Hailey. "Dit zal uw kamer zijn voor de komende tijd, ik raad u aan om vast te gaan rusten, we beginnen morgen ochtend vroeg met een op een sessies. Ik verwacht u in topvorm wanneer ik u bij dageraad zal ophalen. Als u iets nodig heeft of vragen heeft kunt u ten alle tijden op de knop bij uw bureau drukken en ik zal zo snel als ik kan komen," vertelde Bucky vrij snel, hij wilde het kort houden sinds hij richting de koning moest.

Valiant
Wereldberoemd

Valiant schreef:
Niets aan zijn gezicht vertelde haar iets, zelfs niet toen ze hem aansprak op een manier die als onbeschoft opgevat kon worden. Alyssa twijfelde er niet aan dat hij dit niet kon waarderen aangezien de man duidelijk wenste met respect te worden behandeld. Zijn vraag verraste haar en zorgde voor een innerlijke oorlog over het antwoord dat ze moest geven en het antwoord dat ze hem wilde geven. Nooit in haar hele leven zou ze haar eigen mensen iets aan willen doen, maar Alyssa was zich zeer bewust van het feit dat iedereen binnen Winter niets liever wilde dan Zomer en de mensen van Zomer vernietigen. Of een 'ja' zonder twijfel of andere woorden het juiste antwoord was betwijfelde. Mensen die er moorden wilde plegen waren onbetrouwbaar en impulsief in haar ogen. Mensen die bereid waren om een moord te plegen indien nodig waren wijs. "Als dit nodig is om ons land en onze mensen te beschermen, dan is mijn antwoord ja." Het zeggen van deze woorden maakte haar misselijk, maar Alyssa hield haar gezicht neutraal en keek de commandant aan om duidelijk te maken dat ze haar antwoord meende. Als haar vader dit zou horen had hij haar geforceerd om haar mond te wassen met zeep gecombineerd met een lijfstraf. Bij het antwoord van de commandant op haar opmerking knikte ze. "Graag." Het hielp om niet aan thuis te worden herinnerd met de manier waarop ze aangesproken werd. Niet dat iemand haar hier als prinses zou aanspreken, maar de titel van 'u' maakte dat ze zich oncomfortabel voelde. Hopelijk maakte het niet dat mensen haar nog meer zouden verdenken.

Alyssa volgde de blik van de commandant die hij op zijn horloge richtte. Er was weinig aan te zien en toch bleef zijn blik er langer op hangen dan nodig was om de tijd af te lezen. Voor nu sloeg Alyssa dit feit op in haar hoofd en liet ze haar blik terug glijden naar zijn gezicht. Met een korte beweging verdween de spiegel die Snow eerder had gecreëerd. Wat had ze er voor over gehad om de muur zelf te laten smelten, haar vuur en warmte weer te voelen. Alyssa bevond zich nog niet lang genoeg in Winter om het gevoel van haar warmte kwijt te zijn, maar het was zo veel zwakker dan ze gewend was en het liefst wilde. De bewegingen en opmerkingen die de commandant maakte waren allemaal zo plotseling, onverwachts ondanks dat Alyssa zo veel kennis had over het observeren en interpreteren van gedrag om een patroon te vinden. "Natuurlijk." Antwoordde ze toen hij haar vroeg hem te volgen. Het was een vraag in plaats van een bevel wat ze niet verwacht had bij deze man. Alyssa volgde hem naar de deur en knikte kort om hem te bedanken voor het openen van de deur voor haar. Eenmaal op de gang wachtte ze af tot Snow de weg zou leiden. In haar hoofd telde ze opnieuw de stappen en de gangen waar ze doorheen liepen om een schets van het kasteel te kunnen maken in haar hoofd.

Eenmaal aangekomen in een hal met vele deuren kort op elkaar was het duidelijk dat de slaapvertrekken zich hier bevonden. Het was zowel positief en negatief dat ze zich zo dicht bij anderen bevond. Zelfs in haar eigen kamer zou ze op haar hoedde moeten zijn om Hailey te zijn en niet Alyssa. De commandant opende de deur waarna ze de sleutel van hem aanpakte. Waarschijnlijk waren er meerdere sleutels van elke kamer zodat er altijd de mogelijkheid was voor mensen zoals de commandant om binnen te vallen wanneer nodig. "Bedankt commandant." Alyssa knikte kort. "Geen probleem." Hoe veel slaap ze echt zou krijgen vroeg ze zich af maar dat was op dit moment niet belangrijk, ook met weinig slaap zou ze de tijd hier wel doorkomen. Na haar blik nog kort over Snow te laten glijden stapte ze de kamer binnen en sloot ze de deur achter zich. Het geen waar ze op dit moment het meest naar uitkeek was een lange, warme douche en tijd om na te denken.

Anoniem
Popster

HarryStyles schreef:
Een tijdje bleef hij strak naar haar kijken, haar antwoord afwachtend wat toch verrassend lang duurde. Bucky ging er van uit dat ze opzoek was naar het antwoord dat hem tevereden zou stellen maar helaas was dit niet het antwoord wat ze gaf. Als hij eerlijk was was Bucky best teleurgesteld in het antwoord. Hij zelf had een hele andere kijk hierop maar dat soort dingen konden natuurlijk gemakkelijk verschillem tussen mensen. Bucky had gewoon iets anders van har verwacht, maar hij moest dan eigenlijk ook niks van mensen gaan verwachten. Dat leidde vaak alleen maar naar teleurstellingen.
Kort knikte hij toen maar op haar antwoord. “Nou bedankt voor je eerlijkheid,” knikte hij. Bucky zelf had een hele andere instelling. Het maakte hem eigenlijk niet uit met wie hij vocht. Hij hield niet van pest koppen, waar ze ook vandaan kwamen. En in zijn ogen waren de mensen van Zomer in dit geval de pest koppen. Er was namelijk een verhaal bekend in Winter, die ging over een tijd eeuwen terug toen Winter en Zomer in vrede leefden. Het verhaal ging dat Winter en Zomer eindelijk in vrede leefden na eeuwen van oorlog, en dat Zomer toen plots aan viel en duizenden onschuldige mensen vermoordde. Dat was toen de oorlog hiervoor begonnen was. Toen was er weer een korte tijd van vreden geweest voor deze nieuwe oorlog uitbrak. Door dat verhaal was Bucky er sterk van overtuigd dat Zomer de pestkoppen waren. Natuurlijk wist hij dat sommige dingen die zij deden ook absoluut niet konden, maar hij was dan ook nooit bang om hier gelijk iets van te zeggen. Als hij het ergens niet mee eens was van de koning liet hij dit ook heel duidelijk merken. Hij deed geen moeite om
daar lichtjes over te zijn. Hij probeerde deze oorlog zo eerlijk mogelijk te vechten, wat de reden was dat hij zijn rekeuten ook vooral leerde vechten, het gebruiken van hun krachten vond hij minder belangrijk sinds dat niet eerlijk zou zijn. Helaas vocht het leger van Zomer wel gewoon met hun krachten, maar Bucky wist ook wel hoe hij zijn mannen goed genoeg moest trainen om hier niet door gewond te kunnen raken. Na lang bestuderen wist hij namelijk precies hoe het andere leger tegang ging met hun krachten en alles.

“Tot morgen soldaat,” knikte Bucky nog voor hij zijn rug naar de kamer keerde en weg begon te lopen. Hij nam een tussen weg naar het kantoor van de koning, iemand die alleen hij en de koning kende en konden betreden. Na even lopen kwam hij bij het kantoor aan waar hij zijn klop ritme deed en wachtte tot de deur open ging. Gelukkig voor hem hoefde hij niet lang te wachten, hij werd vrij snel gewoon binnen gelaten waarbij hij naar binnen liep. Hij deed niet eens de moeite om te vragen naar wat er aan de hand was sinds gelijk toen de deur achter hem sloot de koning begon te praten. “Het gerucht gaat dat Zomer een geheime aanval aan het plannen is. We weten nog niet wat voor aanval en er is een kans dat deze al bezig is. Ik wil dat jij uiterst gaat oppassen voor enig vreemd gedrag bij iedereen die je ziet. Let nog strenger op dan je al deed. Absoluut niks mag jou nu afleiden Buchanan,” zei de man tegen hem. Bucky kon gelijk merken dat hij erg serieus was door het gebruik van zijn naam. Hij besloot het dan ook kort te houden en er niet te diep op in te gaan. “Maar natuurlijk uwe majesteit,” knikte Bucky waarna hij het teken kreeg om weer te vertrekken. Wat hij toen dus ook deed.

Hij liep het kantoor uit en vertrok vervolgens naar zijn eigen kamer waar hij gelijk de badkamer in ging. Hij draaide de douche aan op zijn aller koudsts wat voor Bucky eigenlijk nog niet koud genoeg was. Na een snelle douche kleedde hij zich om in shorts en ging hij in zijn bed liggen. Hij moest om vier uur al op, dus zijn rust had hij wel nodig.

Valiant
Wereldberoemd

Valiant schreef:
Het was niet zo dat zijn gezicht of intonatie het verraadde, maar zijn woorden wel. Haar antwoord was fout geweest en Alyssa schatte in hoe ze dit vlug kon herstellen. "Het heeft geen zin om iedereen te vermoorden, dat kost onze mensen ook veel meer inspanning en levens dan wanneer we gericht te werk gaan. Richten op de gene aan het roer, de personen die delegeren en het volk aansturen en de mensen die in de weg staan om dit te bereiken." Ze hield de blik van de commandant de gehele tijd vast. Des te minder gericht ze zouden werken, des te meer doden er zouden vallen aan beide kanten en niet alleen binnen Zomer. "Ik ben niet bang voor bloed aan mijn handen en ik zal geen seconde twijfelen om ze te vermoorden, maar ik doe het graag gericht en doeltreffend in plaats van lukraak iedereen rond je te vermoorden." Hopelijk stelde het hem tevreden. Dit was en techniek waarvan ze wist dat haar vader het goed zou keuren als het ging om Zomer die van Winter af wilde komen. Het was werkelijk waar bizar hoe een oorlog zo groot kon worden door zo'n kleine ruzie waarvan niemand de echte oorzaak meer wist. Alyssa was zich er van bewust dat binnen zowel Zomer als Winter verschillende roddels rond ging over hoe en waarom de oorlog en de ruzie gestart was, wie de eerste stap had gezet en dus schuldig was aan dit alles. Natuurlijk gaf ieder de ander de schuld. Het probleem hiervan was dat veel mensen dit ook echt geloofde, Alyssa daarentegen was zich bewust van het feit dat geen van deze verhalen de waarheid waren. De enige mensen die de échte reden wist waren haar vader den koning Winter, geen van beide zou ooit het echte verhaal uitbrengen, enkel het verhaal dat hen op een voetstuk zette en de ander aan de schandpaal nagelde.

Alyssa vroeg zich af hoe veel van zijn gedrag en woorden de échte jongeman waren en hoe veel hij deed en zei omdat de koning hem zo gevormd had en hem deze woorden in de mond had gelegd. Het was moeilijk om dat in te schatten, zowel omdat ze hem pas zo kort kende of überhaupt had gezien, als om het feit dat hij zo enorm gesloten was en geen blijk gaf van iets anders dan een kille façade. Het was aan haar de taak om er achter te komen wat er achter dat masker zat, wie deze man was en hoe ze haar invloed of vooral die van haar vader op hem of via hem uit kon oefenen. Daarnaast wilde ze heel graag weten wie hij was, moest ze weten wie hij was. De man zag er niet uit als iemand die blindelings iemand anders op zou volgen, maar wie weet had ze het mis en zat koning Winter als die in zijn hoofd zonder een weg terug. Het was een soort drang die ze niet tegen kon houden. Alyssa zelf luisterde absoluut niet altijd naar haar vader en ging vaak genoeg tegen hem in. De man kon dat totaal niet waarderen, maar toch bleef ze het doen. Als iemand echt fout zat, zeker iemand aan het hoofd, dan moest daar iets aan gedaan worden voor het een complete chaos of een bloedbad zou veroorzaken.

"Tot morgen commandant." Antwoordde ze hem en de glimlach die automatisch bij haar opkwam onderdrukte ze. Alyssa keek kort toe hoe hij weg liep en welke kant hij op ging, maar als nel zag ze hem niet meer en had ze de deur gesloten. Ze kon het niet laten om de deur van binnen op slot te draaien voor haar eigen veiligheid. De kleine tas die ze had meegebracht en bij aankomst door een van de bewakers was afgenomen om naar haar kamer te brengen stond op het bed. Het slot op de tas werkte enigszins zoals de deur van de trainingsruimte had gedaan. Wanneer Alyssa haar vinder er op legde en haar warmte hier heen stuurde opende het slot. Er zat niet veel in de tas, genoeg van het serum om hier een half jaar door te brengen, wat andere spullen meegegeven door wetenschappers van haar vader, een prachtige dolk die ze had gekregen van Rowan en een ketting van haar moeder. Niets dat ze hier openlijk kon dragen op wat kleding na die in de tas was gestopt om te voorkomen dat de mensen vraagtekens zouden zetten bij wat er in haar tas zat. Alyssa sloot de tas weer goed af en schoof deze onder haar bed waarna ze naar de kledingkast liep en deze opende. Alles wat er in zat was, op wat nachtkleding na, duidelijk bedoeld om in te kunnen trainen en dat kon ze wel waarderen. Alyssa viste er wat spullen zodat ze zich na de douche kon omkleden en stapte de badkamer binnen. De ruimte was niet groot maar al het nodige was er te vinden en ze legde een handdoek en de kleding klaar waarna ze zich uitkleedde en onder de douche stapte. Het water werd niet warmer dan lauw en ze rilde even kort. Er was niemand die het op zou merken als ze het op zou warmen.

Anoniem
Popster

HarryStyles schreef:

Ts.

De zachte klanken van een oud slaapliedje zorgde ervoor dat Bucky ontwaakte van zijn lichte slaap. Hij sloot het liedje af en kwam gelijk erna overeind. Het was voor hem nu tijd om te gaan trainen, zijn eigen training. Bucky kleedde zich vrijsnel om in zijn vaste univorm waarna hij zijn kamer verliet en vertrok naar de open trainingshal. Deze hal was open voor iedereen en hoefde je niet perse Bucky’s hand voor te gebruiken om binnen te komen. Het was de hal waar sommige buiten trainingsuren om naar toe kwamen voor extra training. Als Bucky niet anderen aan het trainen was of bij de koning was kon je hem hier bijna altijd wel vinden. Vroeger was trainen iets geweest wat hij dag in, dag uit deed, geen pauzes wanneer hij moe was, geen genade als hij gewond raakte of een blessure op liep. De manier waarop hij het zag, iedereen hier werd slapjes getraind. Ze kregen pauzes en hoefden niet mee te doen met een blessure of een verwonding. Ze kregen genoeg tijd om te slapen en zichzelf te verzorgen. Hij vond het slap maar het waren wetten dus hij moest zich er aan houden. De manier waarop hij getraind was werd door de koning als onmenselijk en wreed bestampt. Verboden en illegaal zelfs. Bucky had het overdreven gevonden sinds het bij hem prima gewerkt had. Natuurlijk was iedereen anders, maar volgens Bucky kon je via zijn training er pas echt achter komen hoe goed iemand geschikt was voor de baan. Tot zijn spijt mocht hij de technieken echter niet gebruiken sinds het tegen de wet was.

Bucky moest wel eerlijk zijn, natuurlijk waren de technieken niet oké geweest. Ze hadden een grote schade op hem achter gelaten, mentaal. Hij kon zijn gevoelens niet uiten, en deed dit ook nooit. Er was een kleine kans dat hij dit ooit zou kunnen. Zolang niemand over zijn verleden wist ging het goed met hem, enkel de koning wist hier van af, maar hij wist beter dan hier over te praten. De grootste gedeeltes waren ook al van Bucky’s geheugen weg gehaald. Het was een soort automatisch mechanisme dat zijn hersenen deden om hem te beschermen. Alle herinneringen die hem gevoelens konden brengen werden weg gestopt, Bucky kon het zich niet meer herinneren. Enkele keren wanneer hij iets zag of hoorde of soms zelfs voelde kreeg hij een soort flashback naar toen. In zijn tijd als commandant was dit pas twee keer gebeurt en beide keren was hij een tijd erna niet aanspreekbaar. Een keer was hij een week lang na de flashback niet uit de trainingshal gekomen. Hij was toen constant aan het trainen zonder pauzes en zonder slaap. Het had hem bijna het graf in gebracht, als het niet voor de koning geweest was. Sinds dien was er een protocol waar Bucky en de mannen waar hij mee werkte zich aan moesten houden. Hij mocht niet in contact komen met iets wat hem die flashbacks kon geven. Het protocol was niet strak en eigenlijk erg slecht geregeld, maar het was het idee dat telde.

Na twee uur getraind te hebben was Bucky klaar. Hoewel hij zelf graag door wilde gaan kon het niet sinds zijn training met Hailey zou beginnen. Hij maakte zijn weg van de trainingshal naar de slaapkamers waar hij stopte voor de kamer van Hailey waar hij aan klopte in het deuntje van het liedje dat hem wakker gemaakt had. Hij had er geen speciale reden voor, het was gewoon een melodie die hij in zijn hoofd hield constant. Vroeger was het het liedje dat hij luisterde tijdens trainingen. Het was het enige geluid dat hem echt meteen uit bed kreeg, al had hij er geen fijne herinneringen aan. Gelukkig gaf het hem geen flashbacks of wat dan ook, dat was het enige goede aan het lied.

Valiant
Wereldberoemd

Valiant schreef:
Er was geen moment geweest waarop Alyssa had geslapen, geen moment waarop ze niet op haar hoedde was. Het besef dat ze zich op vijandig terrein bevond en nooit veilig zou zijn drong meer en meer tot haar door. Ze had op bed gelegen, starend naar het plafond en luisterend naar de geluiden om haar heen. Alyssa had terug gedacht aan wat er die dag
was gebeurd en wat ze zou moeten doen. Een schets van het kasteel vormde langzaam in haar hoofd wat haar iets meer rust gaf. Als ontsnappen vereist was dan zou ze een weg kunnen vinden. Het geen wat nog wel het meest door haar hoofd speelde was een persoon, de commandant. In haar hele leven was ze nog nooit iemand tegengekomen die zo moeilijk te ontrafelen was, iemand die ze maar niet door kon krijgen. Er was iets vreemds aan hem, maar ook iets wat haar aantrok. Een gevoel dat ze niet kon beschrijven en waarvan ze ook niet wist waar het vandaan kwam. Misschien was het niets en moest ze het vooral vergeten, maar Alyssa kon de gedachte dat het meer betekende niet uit haar hoofd zetten. De hele nacht had ze haar blauwe lenzen ingehouden, iets dat behoorlijk oncomfortabel aan het worden was. Voor haar gevoel kon ze geen seconde uit de rol van Hailey stappen en misschien was het zelfs als te gevaarlijk geweest voor haar om gisteren het water op te warmen. Het was moeilijk in te schatten wat ze wel kon doen en wat niet. Alyssa had momenten nodig om haar zelf en haar warmte te vinden zodat ze niet gek zou worden hier, maar het moest de missie niet in gevaar brengen.

Rond drie uur 's morgens besloot ze dat het geen in meer had om op bed te blijven liggen. Het gevoel dat ze in actie moest komen speelde al uren door haar lichaam, maar Alyssa wist ook dat ze niet verdacht over moest komen en dus had ze zich al die tijd stil gehouden in de donkere kamer. Nu stond ze opnieuw voor de kleine kast gevuld met de minimale benodigde kleding. Uit de sets haalde ze een geschikt voor training waarna ze zich omkleedde. De zwarte kleding paste precies en vormde zich zo naar haar lichaam dat het bijna een tweede huid leek, perfect voor een gevecht. In de spiegel van de badkamer bestudeerde ze zichzelf. Het was zowel hilarisch als vreemd om haarzelf zo te zien. Natuurlijk wist Alyssa dat dit niet de persoon was die ze écht was, maar het gaf zo'n apart beeld om te zien hoe haar uiterlijk zou zijn als haar ouders van winter waren geweest. Het moment dat Rowan haar had gezien had hij haar niet direct herkend, maar nadat ze had onthuld wie ze was had hij in de lach geschoten en haar verteld dat dit absoluut niet bij haar paste. Soms vroeg Alyssa zich af of het beter was om zo te zijn, om niets te geven om anderen en vrijwel emotieloos te zijn zoals koning Winter en Bucky. Ze had altijd een te groot hart gehad volgens haar vader. Hij had zijn best gedaan om dat kleiner te maken en Alyssa had om dit te beschermen een grote ijzeren muur gebouwd. Zelfs thuis voelde ze zich niet echt thuis, op haar plek, dus dat verschil was hier niet heel groot.

Na even in gedachte verloten te zijn schudde ze haar hoofd en ging ze verder aan de slag. Haar haren waren net lang genoeg om in te vlechten zodat ze niet in haar gezicht zouden hangen bij het trainen en dit deed ze dan ook. Hoe lang het precies zou duren tot Snow hier zou zijn wist ze niet, maar het was zeker een uur of twee. Een gedachte sprong in haar op en onrust volgde al snel. Wat als ze hier in de kamer ook camera's, microfoons of andere bugs hadden geplaatst om de rekruten in de gaten te houden? Ze kon het niet zeker weten en onderzoek er naar doen was niet veilig. Als de bug een camera had dan konden ze haar wantrouwen waarnemen en zat ze hoogst waarschijnlijk in de problemen. Het duurde even voor ze rustig genoeg was om terug op bed te gaan zitten en ze sloot haar ogen. De stilte kon ze normaal waarderen maar op dit moment leverde het alleen maar spanning op. Zacht maar wel hoorbaar voor zichzelf begon ze een liedje te zingen. Geen lied specifiek van zomer of winter, maar een die ze door de jaren heen door een van de hofdames had horen zingen. Van een liedje ging ze over in een volgende tot ze voetstappen hoorde en er op haar deur werd geklopt. In een vlugge beweging stond ze op en liep ze naar de deur toe. Het ritme waarin er geklopt werd sloeg ze weer op, het was vreemd en anders dan de andere twee. Alyssa haalde de deur van het slot en opende die. Zoals verwacht stond daar Snow en ze knikte kort naar hem. "Goedemorgen commandant."

Anoniem
Popster

HarryStyles schreef:
Alle gedachtes van het lied vielen weg toen de deur geopend werd en hoewel hij het al van buiten werd, werd Bucky nu ook van binnen ijskoud. Alle gedachtes die hij nog had gehad over het liedje of de trainingen waren weg gevallen en zelfs zijn gedachtes waren nutteloos om te lezen op dit moment. "Goedemorgen Hailey, klaar om met de training te beginnen?" vroeg hij haar. Al was het niet echt bedoeld als een vraag. Hij ging er namelijk van uit dat ze gewoon klaar was en zelfs al was ze dat niet, ze gingen gewoon dus anders was het pech voor haar. "Laten we gaan," knikte hij toen en hij begon maar gewoon te lopen. Bucky wist wel beter dan meteen te gaan trainen, ze moest eerst ontbijten voor ze de trainingen gingen beginnen vond hij. Een goed ontbijt was namelijk deel van de hele training die hij moest geven. Het was iets wat de koning verplicht had sinds hij niet wilde dat mensen die hier kwamen tekort kwamen en niet genoeg te eten hadden. Hij gaf om zijn mensen. Daarnaast wilde hij zijn mensen zo gezond mogelijk houden. Voor Bucky gelde deze regels enkel niet. Door zijn training was hij aan heel andere dingen gewend en ontbijten was een van de dingen die hij dus absoluut niet deed. Hij kon niks door zijn keel krijgen de eerste acht uur dat hij wakker was. Hij kreeg dus niks binnen tot het tijd was voor lunch, dus ontbijten zat er absoluut niet in voor hem. Dit kwam echter alleen maar doordat hij er op getraind was te leven op weinig eten sinds ze niet veel eten hadden waar hij getraind werd en de leerlingen waren lang niet zo belangrijk als de trainers. De leerlingen gingen negen van de tien keer toch dood. Het zou dan verspilling zijn om hen genoeg eten te geven.

Bucky maakte zijn weg naar de ontbijt zaal zonder ook maar een keer achter zich te kijken. Zijn gehoor was goed genoeg om te weten dat Hailey nog steeds gewoon achter hem aan liep, daar lette hij wel goed op. Hij plaatste zijn hand op de scanner bij de eetzaal. Deze scanner werkte met alle handen eigenlijk, tenminste, alle geregistreerde handen. Dus eigenlijk de handen van iedereen die hier woonde. Als je een dossier hier had dan kon je hier naar binnen gaan. Dus iedereen die er naar binnen zou moeten kon naar binnen en binnendringers bleven buiten. Hij liet Hailey eerst binnen en volgde haar toen. "De training begint met een van de, volgens de koning, belangrijkste stappen. Het ontbijt. De trainingen zijn intensief dus zorg dat je genoeg voedingsstoffen binnen krijgt," vertelde Bucky haar waarna hij even knikte naar de lange bar waar verschillende soorten etenswaren op lagen. Het was een vrij buffet en je kon pakken wat je wilde en hoeveel je wilde. Sinds het nog best vroeg was waren er naast Bucky en Hailey maar drie anderen wat betekende dat er nog overal wat van was bij het buffet. Als je eerder was had je altijd meer keuzes.

Bucky besloot haar maar haar gang te laten gaan en ging zelf ergens op een bankje in kleermakerszit zitten sinds hij toch nog even vrij had tot ze klaar was met haar ontbijt. Vrij noemde hij het echter niet echt sinds hij in zijn vrije tijd zou gaan trainen maar sinds hij wel bij haar wilde blijven kon hij niet gaan trainen. Al was hij niet echt bij haar als in naast haar aan het lopen. Hij bleef op het bankje en hield haar goed in de gaten zodat hij zeker was dat ze genoeg eten nam en niet ineens weg liep of wat dan ook.

Valiant
Wereldberoemd

Valiant schreef:
Als het niet vreemd was geweest had Alyssa gelachen om de manier waarop de begroet werd. Het was moeilijk om in minder dan een dag te wennen aan de mensen hier en zeker aan de man voor haar. Er was geen enkele emotie op zijn gezicht en zelfs zijn stem was monotoon, ongeïnteresseerd. Ondanks dat de man zelf had gekozen om haar te trainen vroeg ze zich af hoe veel zin hij hier in had. "Natuurlijk." Antwoordde Alyssa terwijl ze de deur uit stapte en deze op slot draaide. Normaal gesproken zou ze een gesprek voeren, maar de houding van Snow vertelde haar dat het beter was om haar mond te houden en hem enkel te volgen dus deed ze dit. Alyssa volgde de man op de voet en liet haar blik over hem heen glijden. Een lichte glans aan zweet op zijn voorhoofd gaf haar het idee dat hij al druk was geweest deze ochtend. Waarschijnlijk deed deze man niets anders dan trainen zo vaak en zo lang als hij kon. Als ze af moest gaan op hoe gespierd hij was dan was dit zeker het geval.

Tegen haar verwachtingen in leidde de commandant haar naar een ontbijt zaal gevuld met een gigantisch buffet. Alyssa was zowel weinig als veel eten gewend en had met beide situaties geen problemen. Afhankelijk van de stemming van haar vader en de eventuele gasten konden de maaltijden nogal flucturen. Er was een tijd geweest waarin hij haar als straf had leten leven op een randsoen van één snee brood en één glas water per dag. Mateo was goed in het verzinnen van straffen en in de meeste gevallen waren deze naar haar gericht. De dochter die voor hem niet belangrijk was en waarvan het niet uitmaakte wat er mee gebeurde. Het was grappig hoe veel waarde Alyssa toch bleef hechten aan het feit dat ze zich wilde bewijzen, nuttig wilde zijn. Ze verwachtte niet dat de man ooit van haar zou gaan houden of überhaupt iets om haar zou geven, maar enige vorm van respect hoopte ze te verdienen. Het was prettig dat de zaal zo goed als leeg was, op drie anderen na, ookal betekende dit dat ze nog geen andere connecties kon gaan leggen voor het plan. Alyssa knikte naar Snow toen hik haar uitlegde dat het ontbijt de start van de training zou zijn "Prima." Terwijl ze zelf naar de buffet tafel liep verdween de commandant naar een bank aan de zijlijn. Ze had verwacht dat hij mee zou eten, zeker als hij zojuist al getrained had, maar dit was niet het geval. Dit betekende dat hij alle tijd had om haar in de gaten te houden en ook zou wachten tot ze klaar was. Een onprettig gevoel bekroop haar en ze bekeek de buffet tafel. Thuis was ze gewend aan fruit in alle soorten en maten, verwerkt in oneindig veel recepten. Hier stond daar bijna niets van, op een paar duidelijk gekweekte stukjes fruit na. Het duurde dan ook even tot ze iets op haar bord legde. Een bakje met noten, een stuk toast met daarop avocado, tomaat, komkommer en ei en een glas sinaasappelsap.

Alyssa nam plaats aan een tafel relatief dichtbij de commandant en at in stilte haar ontbijt op. Af en toe keek ze naar hem of de andere mensen in de ruimte. Het was opvallend dat, ondanks dat deze mensen ook heel anders waren dan de mensen die ze gewend was, Snow zelfs bij deze groep mensen anders was of er uit sprong voor haar. De rest van de mensen waren net zo goed kil, maar toonde wel degelijk emotie en lieten een handelingspatroon zien dat ze in kon schatten. Met deze observaties op zak at Alyssa de rest van het ontbijt op en zette ze de spullen weg. Eenmaal terug bij Snow keek ze hem aan. "Op naar de echte training?" Ze had ondertussen een idee van de verschillende wegen die ze hadden gelopen, maar om niet verdacht over te komen wachtte ze geduldig tot de commandant haar de weg leidde.

Anoniem
Popster

HarryStyles schreef:
Voor zijn gevoel duurde het wachten langer dan het met anderen had geduurd. Ergens snapte hij dit wel, het was immers haar eerste ontbijt hier en hij kon begrijpen dat het dan wat langer kon duren. Hij had ook wel genoeg geduld. Ze hadden immers alle tijd. Gelukkig kostte het haar niet al te lang om alles op te eten en stond ze al vrij snel weer bij Bucky, klaar om te beginnen aan de rest van de training. "Echte training? Daar was dit het begin al van, goed ontbijten is een van de onderdelen van het trainingsprogramma, elke rekruut en soldaat moet het doen," vertelde hij haar terwijl hij op stond en gewoon vast begon te lopen, wetende dat ze hem zou gaan volgen. Hij maakte zijn weg naar de trainingszaal waar ze de vorige dag ook al getraind hadden en deed de deur open met zijn hand, zoals altijd. Hij liet Hailey eerst binnen waarna hij naar binnen stapte en de deur achter zich sloot.

"We beginnen met een warming up, we willen je spieren los maken zodat je minder snel een blessure op zal lopen tijdens de trainingen. Als je een eigen warming up hebt mag je die uitvoeren, anders dan zal ik je er in begeleiden," sprak Bucky haar aan. Warming ups waren nog zo een ding die de koning verplicht had. Bucky wist ook wel dat het op een bepaald niveau goed was, maar hij vond het onnodig. Hij mocht nooit warming ups doen tijdens zijn training dagen. En zodra hij een blessure had moest hij gewoon doorgaan. Hem werd altijd verteld dat dit was doordat als je op het slachtveld een blessure of verwonding op liep je ook gewoon door moest gaan. Door deze trainingen merkte Bucky ook weinig meer op van pijn. Het was immers een gevoel dat je hersenen creëerde, als je hersenen dat konden konden ze het ook uitzetten, zo makkelijk was het voor Bucky. Door zijn trainingen was hij in een gevoelloos persoon veranderd. Nee, hij was niet eens meer echt een persoon. Hij was meer robot dan mens, mensen hadden namelijk gevoelens. Dat was iets wat Bucky miste. Al had hij ze wel nog gewoon, hij had ze gewoon zover weg gestopt en geblokkeerd dat het er eigenlijk op leek alsof hij absoluut geen gevoelens had. Het was eigenlijk ook zijn doel om dat zo te laten lijken. Zonder gevoelens kon je namelijk ook niet gekwetst ofzo worden. Zo kon je geen pijn lijden.

Valiant
Wereldberoemd

Valiant schreef:
Het was bijna alsof ze Snow beledigd had met haar opmerking, maar in haar ogen was ontbijten geen training maar iets wat je deed vóór de training. Alyssa moest haar best doen om haar mond te houden en hem niet op deze feiten te wijzen. Als het zo belangrijk was, dan was het vreemd dat hij zelf ook niet aan het ontbijt deed. Ze was er vrij zeker van dat hij dit niet voor zijn eigen training had gedaan aangezien die enorm vroeg was geweest. Het kon natuurlijk iets geheel onbelangrijks zijn, maar toch probeerde ze deze informatie ook te onthouden. Soms was het moeilijk om te filteren wat ze wel en niet moest opslaan. Gelukkig was haar geheugen dermate getraind dat het bijna fotografisch te noemen was als ze haar best er voor deed. Dit was dan ook een groot voordeel bij deze missie. Het was onmogelijk om de informatie ergens anders op te slaan of op te schrijven aangezien die gevonden kon worden en haar dekmantel teniet kon doen. Voor zo ver ze wist was er niemand met krachten die gedachtes kon lezen dus was alles in haar hoofd veilig.

Alyssa had er eerlijk gezegd naar uitgekeken om weer aan de slag te mogen gaan en zelfs om dit te doen met de commandant. Aangezien ze nu toch al zijn rekruut was hoefde ze niet perse bang te zijn dat ze alleen maar kracht en kennis moest laten zien, maar stond ze er ook voor open om dingen van hem te leren. Haar vader zou vast maar wat blij zijn als ze hem deze extra informatie kon geven. Hoe meer ze van winter af wisten hoe beter. Haar blik viel terug op het hoorloge om de pols van de commandant en vervolgens keek ze even kort de ruimte rond. Een van de drie anderen in de ruimte droeg eenzelfde hoorloge en ze herkende de man als sergeant Icing. Iets aan deze horloges moest dus speciaal zijn, het had immers een connectie met de rang van deze mannen. Het was jammer dat ze niet nog verder had kunnen kijken of met mensen in gesprek had kunnen gaan, maar ze wilde de aandacht ook niet op zichzelf vestigen. Ze was hier nog voor lange tijd als alles goed verliep en dus waren er genoeg andere momenten waarop dit zou kunnen. Alyssa volgde Snow naar de trainingszaal. De weg die hij nam bevestigde dat ze inderdaad juist was geweest over hoe ze hier moest komen. Ze stapte de zaal binnen nadat Snow de deur opende en draaide zich vervolgens naar hem om. Het feit dat alleen hij deze deur kon openen gaf haar nog steeds een onprettig gevoel diep van binnen.

"Goed, ik zal beginnen met wat oefeningen die ik gewend ben. Feedback is altijd welkom." Antwoordde ze. Zelf was ze wel een basis warming up gewend en Alyssa ging er vanuit dat een warming up basis oefeningen bevatte die niet zouden verschillen tussen zomer en winter. Ondanks het feit dat ze wilde laten zien enige kennis te hebben was ze benieuwd hoe de commandant het aan zou pakken als ze hem zijn gang liet gaan. Het maakte niet veel uit als ze de standaard warming up van haar eigen leger, beter gezegd het leger van haar vader, uitvoerde aangezien dit geen belangrijke informatie weggaf. Beginnend met triplings op de plaats voor twintig seconden en overgaand naar skippings van tien seconde per been. Na de skippings ging ze over in tien sets van vijf squads. Meestal telde ze het aantal oefeningen in haar hoofd, maar om de stilte te doorbreken telde ze laatste herhaling hardop. "Acht... negen... tien." Overgaand in lunges.

Anoniem
Popster

HarryStyles schreef:
Met een kleine knik gaf hij Hailey een soort toestemming om te beginnen. Al had ze die niet echt nodig of had ze er niet echt om gevraagd, toch had hij het gevoel dat hij het moest doen. In stilte keek hij vervolgens toe hoe ze begon aan haar warming up. Tot nu toe had hij nergens opmerkingen over dus datw as wel fijn. Zo kon hij gewoon in stilte toekijken en alle informatie opslaan. Bepaalde trekjes van haar op slaan en herinneren voor later. Hij vond het fijn om de bewegingen van zijn rekruten door en door te kennen. Dan kon hij goede oefeningen voor hen verzinnen die meer ingespeeld waren op hoe zij bewogen en hoe zij deden. Hij vond het altijd onzin als iedereen dezelfde oefeningen moest doen sinds iedereen anders bewog, elk lichaam werkte anders. Sommige waren in hun benen handiger terwijl anderen juist beter waren met hun handen. Sommige hadden brute kracht en andere waren super snel. Dezelfde oefeningen zouden dan niet werken, sinds ze voor verschillende dingen moesten trainen.

Alles ging eigenlijk best prima, ze deed haar warming up en Bucky lette goed op in stilte, zachtjes mee tikkend met het ritme waarin zij haar oefeningen deed. Dat was echter, tot ze aan haar laatste squads begon. Een plots zwaar gevoel kreeg Bucky op zijn borst bij het horen van ‘negen’. Ondanks zijn dodelijke blik stonden er nu tranen in zijn ogen. Dit viel nog niet erg op. Het kon ook gewoon zijn namelijk dat hij zijn ogen te lang had open gehouden. Waterige ogen wezen niet meteen op huilen. Zeker bij iemand als Bucky niet, iemand die bijna onder geen omstanden zijn gevoelens zou uiten. Zijn getik stopte abrupt en hij voelde zich alsof hij geen lucht meer kon krijgen. Beelden vlogen voor Bucky zijn ogen, herinneringen aan zijn trainingen. Herinneringen die hij zo goed had weten weg te stoppen kwamen plots weer naar boven. Hij werd overwonderd door de plots hoeveelheid gevoelens die bij hem op kwamen. Allemaal negatieve gevoelens namen hem over. Zijn ademhaling werd niet onrustig maar stopte gewoon. Beelden bleven voor zijn ogen flitsen, de stemmen van zijn trainers hoorde hij luid in zijn hoofd schreeuwen. Roepen hoe hij alles fout doet. Dat was hun idee van aanmoedigen geweest. De stemmen werden luider en de flitsen kwamen steeds sneller. Hij bleef zijn trainer het woord horen roepen. “Negen, negen, negen!” Steeds op ieuw en steeds luider. Een duidelijke blik van paniek was zichtbaar in Bucky zijn ogen hoewel de rest van zijn gezicht en houding nog even gevoelig was als altijd. Het zweet brak hem uit, angst nam over. Hij wist gewoon niet wat te doen. Het was al zo lang geleden geweest sinds dit voor het laatst gebeurde. Niemand had dit zien aankomen.

Valiant
Wereldberoemd

Valiant schreef:
In eerste instantie viel het Alyssa totaal niet op dat er iets aan de hand was. Ze was gefocusd op de oefeningen en was op dit moment niet al te veel bezig met Snow of haar rol in dit hele plan. Het was fijn om actief bezig te zijn en wat van de spanning kwijt te raken. Pas op het moment dat ze hem niet meer mee hoorde tikken op haar bewegingen keek ze op. De meeste mensen zou het waarschijnlijk niet eens opvallen, maar op dit moment kwam haar training in observeren goed van pas. In een paar seconden had ze hem in zich opgenomen. Alles aan Snow was nog het zelfde behalve zijn ogen die bijna wild stonden en gevuld waren met tranen. Ze was er vrij zeker van dat dit de eerste keer was dat ze enige emotie van hem af kon lezen en het was verwarrend. In haar ogen had ze niets verkeerd gedaan of gezegd, ze had zich aan zijn regels gehouden en deed wat hij van haar vroeg. Toch zag ze duidelijk paniek in zijn ogen en leek hij met zijn gedachten ver weg te zijn, iets dat ze eerder had gezien bij een van de mannen uit het leger. Ze kon zich herinneren dat het bij de man uit zomer een bepaalde vorm van trauma was als gevolg van een groot gevecht was hij als enige teruggekeerd van de groep van tien mannen. Het gevecht en het zien van de dood van zijn teamleden had hem angst- en paniekaanvallen opgeleverd. De eerste keer dat de man terug was gekomen om te gaan trainen met de rest van de overgebleven mannen en Alyssa had hij een aanval gekregen. Als ze er aan terug dacht was deze op de zelfde manier begonnen als wat ze nu zag gebeuren.

"Shit." Mompelde ze en Alyssa probeerde zich vlug te herinneren wat het beste was om op dit moment te doen. "Commandant?" Sprak ze hem aan. Het was vooral een check om te zien hoe hij op haar zou reageren. Ze wist niet of het geen wat er nu gebeurde ook een zelfde aanval was als bij de man van zomer, maar de situatie was gelijk genoeg om een knop in haar hoofd om te zetten. Alyssa stapte naar hem toe en legde haar handen op zijn schouders. Het was niet altijd het beste idee om iemand direct vast te pakken, maar in dit geval leek hij zo ver weg te zijn dat ze geen andere manier zag om hem te bereiken. Ze wist heel goed dat het problemen op kon leveren als ze hem bij zijn voornaam noemde, een naam die ze niet hoorde te kennen, maar toch was het nu nodig. "Bucky, kijk me aan." Ze probeerde zijn blik te vangen. "Adem samen met mij oke? In." Ze haalde wat overduidelijk adem. "En uit." Ze blies de adem weer uit met wat geluid. "Doe maar mee. In.... en uit..." Ze herhaalde het nog een keer en hield hem bij zijn schouders vast. Wat de trigger ook was geweest, het was duidelijk iets wat heel heftig voor hem was. Onder haar handen voelde ze hoe aangespannen zijn hele lichaam was. "Bucky luister maar naar mijn stem. Je bent nu hier met mij en niemand anders." Alyssa had het idee dat hij haar niet hoorde en nam in plaats van zijn schouders nu zijn gezicht in haar handen om zijn aandacht te krijgen. "Het is goed, je bent veilig en er is niemand hier die je iets zal doen." Ze had geen idee of een van deze dingen ook was waar hij bang voor was, wat hij zag gebeuren, maar ze deed haar best. "Blijven ademhalen. Ik ben bij je en ik laat je niet alleen." Ze was absoluut geen expert in dit soort situaties. Maar een keer eerder had ze het zien gebeuren en zelfs toen was er iemand anders geweest om in te grijpen. Ondanks dat ze niet wist of wat ze deed ook het beste was moest ze iets doen, wilde ze hem helpen en nam haar zorgzaamheid over.

Anoniem
Popster

HarryStyles schreef:
In de verte leet hij een zachte stem te horen maar deze was lang niet duidelijk genoeg voor Bucky om te verstaan. Alles om hem heen leek weg te vallen en alleen de stemmen en beelden die hij zich verbeelde bleven over. Door de flashbacks heen leek Bucky een gezicht te zien, een stem te horen. De paniek was echter te groot om goed te kunnen plaatsen van wie het was. De tranen in zijn ogen werden te veel en liepem over. Hierdoor begonnen deze als watervallen over zijn wangen te stromen. Nooit was het zo erg geweest. Hij voelde handen op zijn gezicht, maar het gevoel leek zo ver weg dat het net zo goed nep kon zijn. Op dit moment had hij geen idee meer wat echt en wat niet was. Realiteit en zijn verbeeldingen van flashbacks leken in elkaar te mengen. Hij wist absoluut niet wat hij hier mee aan moest. Als het om andere ging wist Bucky altijd alles precies, dan was hij een grootse hulp en kon hij mensen snel uit een aanval halen. Bij zichzelf werkte dat helaas niet. Het was dan alsof al zijn kennis verdween als sneeuw voor de zon. Alles voelde gewoon zo surrealistisch maar toch zó echt.
De verre stem leek steeds zichterbij te komen. “Het is goed, je bent veilig en er is niemand hier die je iets zal doen.” Hoewel Bucky zich alles behalve veilig voelde, werkte het toch op een aardig kalmerende manier. Hij was niet alleen. Hij was veilig. Niemand zou hem hier pijn kunnen doen en niemand zou bij hem kunnen komen. Toch had hij het gevoel alsof de deur elk moment open zou kunnen gaan en zijn trainers binnen zouden lopen om hem terug mee te nemen. Zelfs al wist Bucky dat dit om meerdere redenen onmogelijk was, hij was er wel bang voor. Als er iets was dat Bucky vreesde was dat het wel.

De tijd was aangebroken dat Bucky’s lichaam voor hem moest zorgen. Een reflex kickte in en hij hapte diep naar adem. Hij had zich gevoeld alsof hij stilte. Alsof hij onder water was en niet in kon ademen. Het reflex was hoe dan ook gekomen. Of hij nou echt verdronk of wel stikte. Het reflex zou altijd komen. Het betekende echter niks goeds. “Mijn excuses voor mijn onprofessionele gedrag,” zei hij, nog steeds half naar adem happend. Hij deed zijn best om zijn professionele houding weer op zich te nemen maar dit kon hij gewoon niet. Hij was aan het trillen uit angst en wist gewoon niet hoe hij hier mee om moest gaam. Toch wilde hij niet dat zij zich zorgen om hem zou maken, al had ze absoluut geen reden om dat te doen. “U kunt verder gaan met uw warming up, nog maals mijn excuses,” zei hij, hopend dat ze zal vallen voor zijn act en gewoon door zou gaan alsof er niks gebeurt was.

@Valiant

Valiant
Wereldberoemd

Valiant schreef:
De hele tijd dat ze tegen hem sprak leek hij het niet te horen. Voorzichtig veegde ze met haar duim wat van zijn tranen weg. Zo kwetsbaar als hij nu was deed hij haar denken aan haar jongere broertje. Ook hij ontkwam niet aan de woedde van Mateo. Er waren zo veel avonden geweest dat ze hem had getroost tot hij sliep. Zo veel momenten waarop ze hem had moeten oplappen en zijn tranen had moeten drogen. Veel van deze momenten hadden haar zorgzaam gemaakt diep van binnen. Of als je het aan haar vader vroeg had dit haar zwak gemaakt. Ze stopte het zorgzame dan ook vaak weg, maar als het echt nodig was schakelde de knop in haar hoofd automatisch om. Bij haar broertje wist ze altijd hoe ze moest handelen, bij de meeste mensen wist ze dat, maar Bucky was gewoonweg niet in te schatten en de situatie was nieuw voor haar. Ze had het idee nutteloos te zijn en misschien was het wel beter om hulp te vragen. Het enige probleem was dat ze zonder de handafdruk van Bucky de zaal niet uit kon. Daarnaast was Alyssa er vrij zeker van dat hij het niet zou kunnen waarderen als ze meer mensen attent zou maken op wat er nu gebeurde.

Op het moment dat hij naar adem hapte liet ze zijn gezicht los om hem de ruimte te geven. Alyssa had niet het idee dat ze hem echt had geholpen ondanks haar pogingen. De reactie die ze van hem kreeg verbaasde haar zo zeer dat ze zich bijna beledigd voelde. Een de ene kant wilde ze hem zijn zin geven. Prima, als dat was hoe hij er mee om ging en hoe hij als persoon in elkaar zat dan zou ze daar niet tegenin gaan. Aan de andere kant vond ze het bizar dat hij deed alsof het er niet was geweest. Hij had er overduidelijk nog veel last van en was de aanval nog niet kwijt. Na een korte discussie met haarzelf besloot ze er toch niet aan toe te geven. "Dit is niet iets waarvoor excuses moeten worden aangeboden." Om eerlijk te zijn zag hij er uit alsof hij ieder moment flauw kon vallen of zou overgeven. "Misschien is het beter om even te zitten?" Bood ze hem aan. Alyssa twijfelde even kort maar legde daarna haar hand terug op zijn schouder. "Het is oké, het is echt veilig hier. Probeer mijn ademhaling na te doen." Het was iets waarvan ze wist dat het bij anderen hielp. Wanneer je zelf niet meer weet wat je moet doen is het het makkelijkste om iemand anders na te doen. Ze duwde zacht op zijn schouder om hem mee te nemen naar de grond en hield zijn blik vast. De gehele tijd haalde ze vrij overduidelijk adem zodat hij dit kon volgen. "Is er iets dat ik voor je kan doen? Iets beters dan wat ik nu doe?" Alyssa hoopte dat hij mee zou werken in plaats van doorgaan met zijn toneelspel en doen alsof alles prima was. Er was een kans dat hij zelfs kwaad op haar zou worden omdat ze niet deed wat hij zei, maar dit nam ze voor lief.

Anoniem
Popster

HarryStyles schreef:
Dus misschien was Bucky zijn reactie niet al te vriendelijk geweest. Misschien was het ook niet slim sinds hij wel zeker hulp nodig had, hoe erg hij dit ook wilde ontkennen. Hij kon het gewoon niet helpen dat dat was hoe zijn persoonlijkheid was. Hij dealde het liefste alleen met al zijn problemen. En op dit moment ging hij het liefste trainen om alle waardeloze gevoelens er uit te zweten. Niet dat hij echt transpireerde. Maar het was meer een uitdrukking. Toch, ondanks de woorden die Bucky haar gezelfd had, leek Hailey er niet aan toe te willen geven, leek het alsof er een soort zorgzame versie van haarzelf naar boven was gekomen. Eentje die niet geloofde in Bucky zijn toneelspel en eentje die hem nog steeds wilde helpen al had hij het wellicht niet alte vriendelijk verwoord. Hierdoor begon Bucky ook wel te twijfelen. Moest hij dan toch haar hulp accepteren? Moest hij dan toch ingeven en zich laten helpen in plaats van alles zelf proberen op te lossen, zelfs in situaties als deze waar hij het zelf simpelweg niet kon? Een dilemma ontstond in Bucky’s hoofd maar voor hij het wist zat hij al samen met Hailee op de grond en probeerde hij haar ademhalingsritme over te nemen. Misschien was het voor eens toch niet zo erg om hulp te accepteren.

Hard bijtend op zijn lip zat Bucky dan opnieuw in een tweestrijd met zichzelf. Hij was niet bepaald aanspreekbaar nog. Hij zat nog te diep in zijn eigen hoofd en herinneringen om goed te kunnen nadenken voor een antwoord of een reactie. Ergens haatte hij dit nog meer. Want hij zou met liefde een antwoord willen geven. Maar, hoe goed hij net ook sprak, nu leek het alsof er geen woorden uit konden komen. Het was alsof er een soort bubbel in zijn keel zat die hem er van weerhield geluid te maken. Natuurlijk was dit niet zo en was het enkel zijn lichaam die nog in shock status zat. Toch moest hij van zichzelf iets zeggen. Hij moest het gewoon doen. Met heel veel moeite kwam er uiteindelijk iets uit. “Sorry.” Natuurlijk. Natuurlijk was dat weer het enige dat hij kon zeggen. Hij voelde zich zo stom, en dat had hij dus echt nooit. Hij dwomg zichzelf weer te spreken, hoe moeilijk dit ook was voor hem. “Ik weet niet uh..niet hoe uh... dit stomt. Wat helpt.. ik heb geen idee. Meestal uh.. uhm.. stopt het eh.. na een weekje,” wist hij uiteindelijk uit te brengen. Het was al een wonder dat hij íets kon zeggen, meestal bleef hij heel de tijd dat hij er nog in zat stil. Praatte hij niet, deed hij niks anders dan sporten. Maar iets aan Hailey maakte het makkelijk om tegen haar te praten. Zelfs in een situatie waarin Bucky normaal gesproken compleet stil was.

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld