Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

10 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

ORPG ~ and that’s when we realized, life’s*

Valiant
Wereldberoemd

Valiant schreef:
Om eerlijk te zijn had hij niet eens nagedacht over het feit dat de andere jongen ook een blessure of verwonding had kunnen oplopen door de klap. De snelheid van Eris was zo hoog geweest dat het niet anders kon dan dat hij ook pijn moest hebben. Bij het horen van zijn naam hoorde hij deze pijn ook terug in de stem van Eris. Het antwoord bevestigde wel dat hij niet helemaal gek was geworden en waarschijnlijk, hopelijk, ook geen hersenschudding had opgelopen. De fluit maakte dat hij zijn blik van Eris af wist te scheuren en kort om zich heen keek. Daniel had op het moment moeite met focussen op wat er precies gebeurde en liet zich dan ook meevoeren door zijn teamleden. "Kom op Simmons! Dit is nog lang zo erg niet als die ene keer dat je je scheenbeen brak en de coach flauwviel omdat het bot uitstak!" Riep een van de jongens hem lachend toe. "We verwachten je wel terug in het spel gozer!". Daniel lette niet bepaald op wat ze zeiden, al zijn aandacht ging naar Eris en deels naar de pijn. Om de jongens tevreden te stellen stak hij de duim van zijn goede arm omhoog wat hem een lachend team opleverde. "Komt goed." Riep hij er achteraan. Daniel was allang blij dat er niets gebroken was en ondertussen wist hij weer iets helderder te denken. Zo lang hij zijn arm volledig stil hield was de pijn net te houden. Echter was er niets te doen aan de gedachten over Eris, wat hij wilde nu hij Eris weer zag. De jongen die terug flirtte en tot wie hij zich zo aangetrokken voelde dat hij er bijna gek van werd en het niet weg kon stoppen.

Om de stilte te verbreken deed hij zijn best om iets zinnigs te zeggen. "Je hoefde niet duidelijk te maken dat je me niet mocht door me tegen de grond te werken hoor." Grapte hij ook al klonk het verre van overtuigend. Natuurlijk had Eris niet geweten dat hij het was, zelf had hij ook nooit verwacht om hem hier letterlijk tegen het lijf te lopen. "Hmh een persoonlijke verzorger?" Daniel moest lachen om hoe slecht zijn grappen op dit moment waren. Door het lachen bewoog hij teveel waardoor het overging in een kreun van pijn. "Graag." Antwoordde hij vervolgens. "Wil je er ook iets voor terug? Ik moet je wel teleurstellen, ik heb geen talent voor het oplappen van anderen." Zijn blik gleed even over Eris heen om te zien of hij overduidelijke verwondingen had, maar zo snel kon hij niets zien. Toch leek Eris duidelijk wel pijn te hebben. "En hoe ben jij er aan toe? Als je er op volle snelheid tegenaan rent is mijn lichaam net een rots en de grond is even onvriendelijk, dus je bent er vast ook niet ongeschonden vanaf gekomen?" Daniel vroeg zich werkelijk waar af waar al deze opmerkingen en grappen opeens vandaan kwamen. Zo vloeiend was hij normaal nooit in een gesprek en zeker niet op deze manier. Of dit kwam door de pijn die iets raars deed of het feit dat hij niet meer na kon denken vanaf het moment dat hij Eris had gezien wist hij niet. Daniel had zo zijn best gedaan om vandaag niet over hem na te denken, om niet naar hem toe te willen, met hem te willen praten of zo dichtbij te zijn als toen hij tussen de muur en Eris in gepind stond.

Anoniem
Popster

HarryStyles schreef:
Eris kon het niet laten om zijn ogen even te rollen op de opmerkingen die Daniel van zijn team kreeg. Al was zijn team precies hetzelfde, ze deden het gewoon niet hardop. Als Eris hierdoor de rest van het spel niet mee zou doen zou hij er na de wedstrijd zeker nog van horen. Maar hij was eigenlijk niet van plan om te stoppen door deze pijn. Natuurlijk was het nodig dat hij even pauze nam en zou zijn coach het absoluut niet goedkeuren als hij nu gelijk al door ging. Maar hij was zeker van plan de wedstrijd af te maken en het liefste nog steeds te winnen. Al had zijn team natuurlijk wel een minpunt met een geblessuurde aanvaller. Daarnaast was Eris ook nog eens een van de beste van het team, wat ook de reden was voor zijn aanvoerder zijnde. Niet dat hij dit echt zou toegeven, hij vond de rest van zijn team veel beter dan hij zelf was. Maar dat was waarschijnlijk gewoon zijn bescheidenheid.

Zachtjes lachte Eris door Daniel zijn opmerking, wat weer voor een pijn steek zorgde. “Je niet mogen? Is dat de impressie die je krijgt als een jongen je bespringt?” Grapte hij terug. Het was een subtiele foute grap die wellicht niet gepast was om in het openbaar te maken maar de zijlijn waar zij aan zaten was aan de andere kant van de tribunes, het publiek zou hen dus niet horen. En de spelers waren inmiddels alweer te druk bezig met de wedstrijd om nog naar hen om te kijken. Laat staan naar hun gesprek te luisteren.
Wederom moest Eris even zacht lachen door de opmerking van Daniel. Hoewel hij anders was dan hij de avond vier dagen geleden was geweest, was hij niet zó anders. Hij leek eigenlijk precies dezelfde jongen alleen had hij wat meer grappen dan toen. Of kwamen ze er in ieder geval soepeler uit. “Zekers, alleen voor jou,” zei hij toen. Hij draaide zich een kwartslag naar Daniel toe zodat hij nu ook recht naar hem keek. “Zeg maar als je er klaar voor bent.” Hij wilde niet zomaar ineens zijn schouder terug duwen als hij hier nog niet klaar voor was sinds hij niet wilde dat hij er door zou gaan schreeuwen of wat dan ook. De schrik gemengd met de pijn zou daar wel voor kunnen zorgen.
“Mij hoef je niet op te lappen hoor, bij mij zit alles nog in de kom,” grinnikte hij zachtjes. Al kon hij niet stoppen met over het aanbod denken. Er waren zeker wel dingen die Eris terug wilde maar dat waren foute dingen die hij absoluut nooit hard op kom zeggen. Hij zou het niet eens durven. Er aan denken vond hij al eng.
“Oh joh, maak je maar geen zorgen om mij. Ik kom er wel bovenop,” zei hij met een scheve glimlach ook al was de pijn die hij had echt amper te handelen. Hij was best goed in pijn verstoppen en verbergen voor anderen. Toch maakte hij zich lichtelijke zorgen om zichzelf sinds elke kleine behandeling zoals ademhalen al pijn deed. Hij bleef zich wel gewoon sterk houden sinds hij zich niet wilde laten kennen. Zeker niet tegenover Daniel. Misschien was het omdat hij indruk wilde maken op de jongen. Misschien wilde hij gewoon dat hij hem cool vond en waardig om vaker mee af te spreken. Of misschien wilde hij dat Daniel dacht dat hij lichamelijk wel wat aan kon. Hij wist het zelf ook niet eigenlijk.

Valiant
Wereldberoemd

Valiant schreef:
Voor een moment staarde hij Eris aan zonder dat hij wist wat hij moest zeggen. Normaal was hij niet snel sprakeloos maar Eris had hem behoorlijk verrast. Snel sloeg hij zijn hand over zijn mond om zijn lach te onderdrukken aangezien die behoorlijk hard was en hij niet de aandacht naar hen toe wilde trekken. De opmerking was totaal onverwachts en Daniel vroeg zich af hoe veel Eris er van meende. Het kon zijn dat hij er te veel over nadacht en er te veel achter zocht, maar hij kon er niets aan doen dat zijn gedachten alle kanten op gingen en op dit moment maakte het hem ook even niets uit. "Als je dat wil doen dan mag het wel met iets minder geweld." Bracht hij uit nadat hersteld was van het lachen wat weer was overgegaan in pijn. "En laat me alsjeblieft niet meer lachen tot dit." Hij gebaarde naar zijn schouder. "Opgelost is." Al kon hij de opmerkingen van Eris wel erg waarderen. Het begon hem te overtuigen dat hij geen spoken zag, dat wat hij voelde en dacht te zien aan Eris er ook echt was. Niet dat hij er op dit moment direct iets mee zou gaan doen, maar het was goed om te weten. "Alleen voor mij? Ik voel me vereerd." Zei hij met een grijns. Bij de waarschuwing van Eris klemde hij zijn kaken even op elkaar en knikte toen. "Ga je gang." Zo lang hij voorbereid was en zijn best er voor deed kon hij het korte moment van veel pijn wel aan.

Eris leek zijn vraag een beetje te ontwijken, maar hij liet dit niet zo makkelijk gaan. De jongen had hem ook willen helpen en hij wilde dit voor hem terug doen. "Je bent wel enorm slecht in liegen." Daniel zag duidelijk dat hij pijn had alleen waar kon hij niet direct zien. Iedereen keer dat Eris ademhaalde zag hij hem iets inkrimpen en een vermoedde bekroop hem. "Heb je misschien een rib gebroken?" Langzaam keek hij Eris nogmaals na. Het was nogal moeilijk om te letten op verwondingen bij Eris, Daniel raakte afgeleid door zijn lichaam, zijn lippen en moest zijn best doen om niet te veel te staren. Waar ze zaten was niet enorm vel licht en pas nu hij goed keek zag hij dat Eris een snee had op zijn wang. Waarschijnlijk had iets van de binnenkant van zijn helm hem gesneden toen hij zo hard op de grond was geland en tegen de helm was gedrukt. "Je bloed." Zei hij zacht en automatisch stak hij zijn hand uit om zacht met zijn duim wat van het bloed weg te vegen. Ondanks dat de aanraking puur automatisme was, was het gevoel dat dit hem gaf alles behalve gewoon. Langzaam trok hij zijn hand terug van Eris' gezicht, zoekend naar wat voor houding hij aan moest nemen of wat hij nu moest zeggen.

Anoniem
Popster

HarryStyles schreef:
Het gelach van Daniel was aanstekend en zorgde ervoor dat ook Eris even moest lachen. Hij merkte dat hij zich al vrij snel op zijn gemak voelde rond Daniel, hoewel hij normaal juist best een introvert en een ongemakkelijk persoon was. Eris was erg op zichzelf en had buiten school en familie ook geen echte contacten. Op zijn drug dealer na, die nu eigenlijk ook Daniel was. Al was hij meestal wel ongemakkelijk daarin geweest. Met Daniel was dat direct ook al anders. Hij kon het wel waarderen. “Ik dacht dat je dat misschien wel leuk zou vinden,” grapte hij wat nonchalant. “Ik zal mijn best voor je doen,” glimlachte hij zwakjes en hij bekeek zijn schouder even goed om te bedenken hoe hij dit het beste kon aanpakken. “Knijp maar in mijn been als het te veel pijn doet,” zei hij toen, wetende dat Eris zijn werk niet kon doen als Daniel in zijn arm moest knijpen en het waarschijnlijk ook makkelijker was voor Daniel om in Eris zijn been te knijpen. “Moet je ook zeker doen. Ik ben niet zomaar iemands persoonlijkeverzorger.” Voorzichtig trok hij toen in de juiste beweging aan Daniel zijn arm waardoor zijn schouder terug in de kom schoot. “Zo, dan zit ‘ie weer,” zei hij met een lichte, schaapachtige glimlach.

Zacht moest Eris even lachen door Daniel zijn opmerking. Het klonk ironisch. Hij was slecht in liegen maar toch loog hij zijn hele leven al over zijn seksualiteit. Al wist hij het eerst wellicht nog niet. Hij deed het wel. En tot nu toe wist niemand er echt van. “Dan zal ik daar maar aan moeten werken.” Als hij echt zo slecht was in liegen dan was zijn geheim allang uit geweest. Maar met pijn was het zeker waar. Hij kon het niet zo goed verbergen als hij hoopte. Maar nu was dat waarschijnlijk ook niet zo heel erg. Met wat pijn haalde Eris zijn schouders even op. “Geen idee eigenlijk,” zei hij met een zwakke frons. Hij wist ook niet goed hoe hij hier naar moest kijken hier sinds er geen spiegels waren en hij zichzelf dus niet duidelijk kon zien. Hij zou er later wel naar kijken als ze terug in de kleedkamers waren. Hij kon namelijk ook moeilijk hier zijn shirt uit trekken en aan Daniel vragen of hij het kon zien sinds hij er niet van uit ging dat Daniel echt wist hoe het er uit zou zien. Maar het maakte ook niet heel veel uit. Wat zou er nou zo erg zijn aan een gebroken rib? Voor zover hij wist kon hij er wel mee verder leven. Als de rib maar niet splinters los zou laten die zijn organen konden beschadigen of wat dan ook. Eris keek op door de plotse aanraking en keek hierdoor recht in Daniel zijn ogen. Hoewel het niet erg vel belicht was, was het toch lichter dan in de steeg vier dagen geleden en kon Eris Daniel nu echt goed zien. Hij was nog knapper dan Eris zich kon herinneren. “Oh,” was het enige wat hij zachtjes wist uit te brengen. “Jij ook,” mompelde hij vervolgens voorzichtig waarna hij zelf ook als automatisme zijn hand uit stak en zacht met zijn duim over de onderlip van Daniel ging om wat bloed daar weg te halen. Hij had waarschijnlijk per ongeluk op zijn lip gebeten toen hij viel.

Valiant
Wereldberoemd

Valiant schreef:
"Het was leuk tot we allebei er niet heelhuids uit kwamen." Zei hij grinnikend. "Maar je was zeker wel verrassend, dat moet ik toegeven. Ik heb nog nooit iemand gehad die op deze manier liet zien dat hij of zij mij waardeerde." Daniel ging goed zitten en knikte even bij het aanbod van Eris. Op ieder ander moment zou dat aanbod te bizar voor woorden zijn en had hij een jongen nooit daar aangeraakt, maar nu legde hij zijn hand op Eris' been. Hij was blij met het aanbod want op het moment dat Eris zijn arm probeerde te positioneren werd hij gek van de pijn en kneep hij dan ook in Eris' been. Een soort klik vertelde hem dat zijn schouder weer op de juiste plek was en langzaam blies hij zijn ingehouden adem uit. "Je bent er nog best goed in ook." Zei hij nadat hij weer wat op adem was gekomen en hij Eris been had losgelaten. "Altijd fijn, ik heb graag alles op de juiste plek zitten." Antwoordde hij met een lach. " Bedankt."

Waarom Eris het zo grappig vond dat hij niet goed kon liegen wist Daniel niet. Misschien had hij hem compleet verkeerd ingeschat en was Eris er normaal altijd heen goed in. "Of je moet gewoon niet liegen, nog makkelijker toch?" Stelde hij voor. Het was niet realistisch, Daniel loog bijna over heel zijn leven tegen iedereen, maar toch kon hij het niet laten. Als andere mensen tegen hem zouden liegen zou hij dit absoluut niet kunnen waarderen. Zijn eigen leugens waren een soort overlevingsmechanisme dat hij nodig had, niet iets wat hij deed omdat hij het zo leuk vond of zijn zin niet kreeg. "Ik denk het wel, afgaand op wat ik aan je zie. De vorige keer dat ik er twee brak leek het veel op wat ik aan jou zie. Al kan je het pas echt zien als we je shirt omhoog doen." De vorige keer dat hij twee ribben brak was niet eens bij lacrosse geweest, maar bij een deal die behoorlijk fout was gelopen. Hoe veilig hij alles ook probeerde te regelen, mensen wisten hem altijd nog te verassen. Als hij het zou zien kon hij zeker wel bevestigen of Eris daadwerkelijk een of meerdere gebroken ribben had, maar hij betwijfelde of de jongen hier zo zonder pardon zijn shirt omhoog zou doen. Daarnaast wist Daniel ook niet of hij het kon uitstaan om Eris deels ontkleed te zien. Hij haalde even zijn schouders op. "Hoe dan ook is er niet heel veel aan te doen behalve rust nemen. Je kan in ieder geval niet verder spelen zo. Dat zal de EHBO ook wel vertellen, als die ooit nog komen." Eigenlijk vond Daniel het wel prima om hier zo met Eris te zitten, op het feit na dat hij wel wat pijnstillers zou waarderen. Op het moment dat hij Eris' wang aanraakt keek de jongen hem recht aan. Onbedoeld verscheen er een lichte blos op zijn wangen, maar tegen zijn verwachtingen in trok Eris zich niet terug. Integendeel zelfs, Eris raakte hem terug aan en deze keer op zijn lip. Daniel haalde kort en diep adem toen hij de aanraking voelde en sloot kort zijn ogen. Dit kon niet, dit kon echt niet gebeuren. Hij moest hier weg gaan, weg bij Eris voordat hij dingen zei of deed die hij niet terug kon draaien. Daniel slikte en opende zijn ogen. "Sorry... ik..." Hij zat nog steeds even stil op de zelfde plek zo dichtbij. "Je.." Hij kon zichzelf vel vervloeken op dit moment, er kwam werkelijk niets normaals uit zijn mond en hij had nog steeds geen actie ondernomen om op te staan. Het liefst stapte hij nu onder een ijs koude douche om af te koelen en weer helder te kunnen denken. Daniel werd uit zijn gedachte gerukt toen er gescoord werd en zijn team juichte. "He man kom je nog terug? Het theekransje is nu wel weer voorbij hoor!" Werd er naar hem geroepen. Daniel kon het goed vinden met zijn teamgenoten, maar op dit moment had hij een hekel aan ze en hij negeerde de opmerking dan ook.

Anoniem
Popster

HarryStyles schreef:
“Ja dat was wat minder geslaagd. Soms lopen dingen helaas niet zo uit als je wenst,” grinnikt hij. Zijn woorden hadden een dubbele betekenis. Ze waren natuurlijk bedoeld op het grapje. Maar hij bedoelde het ook met iets anders. Zijn hele leven leek bij die woorden te leven. Hij wenste dat hij normaal kon opgroeien maar natuurlijk moest er weer iets mis zijn met hem. Hij was ziek in zijn hoofd. Hij viel op mannen, wie had dat kunnen bedenken. Het ergste dat hem had kunnen overkomen was gebeurt. Wat hij wel niet zou doen om als hetero door het leven te kunnen gaan. Maar zoiets kon hij zichzelf gewoon niet aan doen. Het zou pure mentale marteling zijn. Daarnaast kon hij het zijn partner dan niet aan doen. Hij wilde niet dat een meisje in een relatie moest zitten met iemand die niet echt van haar kon houden. Haar niet leuk kon vinden op manieren dat anderen dat wel konden. Hij zou ook niet met iemand willen die niet echt van hem kon houden. Daardoor was Eris ook wel angstig om ooit wellicht wel met een man te nemen sinds hij niet wist of hij wel echt van hem kon houden als hij altijd zo bang was. En hetzelfde andersom. Maar eigenlijk moest hij hier ook niet over nadenken. Eris verwachtte toch niet dat iemand ooit gevoelens kon krijgen voor iemand als hem. Hij was niet aantrekkelijk, knap, of extrovert. Hij was angstig en hij gebruikte drugs. Al was hij niet verslaafd, vond hij dan. Hij kon wel zonder. Soms. Maar wie wilde er nou met een persoon die zowel van binnen als buiten lelijk was? Niemand, leek hem. “Nou mijn doel was om indruk op je te maken, dat is dan zeker wel gelukt,” zei hij met een scheve glimlach. Hij moest zijn best doen om niet te knipogen want dat vond hij zelf wel te ver gaan. Hij wist nog niet eens of wat Daniel deed terug flirten was. De twee leefden duidelijk in verschillende culturen en Daniel had geen idee hoe mensen van zijn cultuur zich naar elkaar gedroegen. Hij woonde immers in het Marrokanen gedeelte van de stad. Daar kwam hij enkel blanke mensen tegen als zij hier veel vrienden hadden of als ze bij het restaurant van zijn ouders kwamen eten. Maar dan waren ze nooit zo vriendelijk zoals Daniel was. Hard beet Eris op zijn lip toen hij de hand van Daniel op zijn been voelde. Het maakte iets los voor hem dat er gelijk voor zorgde dat hij zichzelf vies voelde. Als hij thuis kwam zou hij gelijk moeten bidden en zich schoon moeten maken. Hoe goed het ook voelde, het was fout en Eris verdiende het niet om zich hier zo bij te voelen. Hij moest zichzelf duidelijk gaan schoon maken. Zelfs al zou dat ontiegelijk veel pijn doen. Toen Daniel echter weer op adem was werd Eris’ been gelukkig ook los gelaten. “Oefening baart kunst,” mompeldr hij zwak glimlachend. “Geen probleem joh.”

Even dacht hij bij Daniel’s antwoord na. Hoe zou dat toch zijn? Als hij niet zou liegen? Over niks? Hij wilde er eigenlijk niet eens over denken. Hij loog niet omdat hij het leuk vond of om zichzelf ‘cool’ te laten lijken. Hij loog omdat het nodig was voor zijn veiligheid. Als zijn ouders zouden weten over zijn verlangens en foute gedachtes dan zou hij worden afgemaakt. Of erger. Naar conversietherapie gestuurd worden. Hij kon zich niet inbeelden hoe zo iets zou zijn en wilde het ook absoluut niet. Wat zoiets ket je deed was verschrikkelijk en je zou er nooit meer als hetzelfde persoon dan je was uitkomen. Als je er al uit zou komen. Hij had genoeg verhalen gehoord van mensen die naar conversietherapie moesten en daardoor een eind aan hun leven gemaakt hadden. Ergens leek dat Eris nog niet zo erg. Het was dat zelfmoord ook gelde als moord, anders zou hij het zonder twijfel wel gedaan hebben. “Oeff, wat zou het fijn zijn als het oeven zo werkte,” zei hij met een lichtelijke trieste lach. Hij zou best in een wereld willen leven waar je niet hoefde te liegen voor veiligheid of wat dan ook. Maar helaas was liegen een deel van zijn leven geworden. Het was zijn schild, zijn vermomming en hij had het nodig om veilig door te kunnen gaan.

Daniel’s antwoord verraste hem. Hij leek dus toch te weten hoe een gebroken rib er uit zag. Meteen voelde Eris zichzelf slecht doordat hij een vooroordeel had gehad over de jongen. Hij deed altijd zijn best om geen vooroordelen te hebben sinds hij het zovaak had dat mensen vooroordelen over hem hadden. Hij wist hoe het voelde en voelde zich nu dan ook behoorlijk slecht. “Oh als je het dan kan zien,” zei hij gelijk en hij deed met nog aardig wat moeite zijn shirt een stuk omhoog. Aan zijn linker kant zat van oksel tot onder zijn middel nieuwe blauwe plekken. Eris wist zelf niet zeker of het nou echt een gebroken rib was of dat het toevallig gewoon blauw geworden was. Al wist hij het eigenlijk wel. Hij wilde het gewoon niet toegeven. Het was duidelijk dat hij minstens een rib gebroken had. Hij hoopte dat de coach niks zag zodat hij zo gewoon nog mee kon spelen. “Niet verder spelen? Gebroken rib of niet, ik kan heus wel spelen, zoveel pijn doet het niet eens. Maar ja de EHBO mag wel opschieten, zover is de zuster kamer niet van hier.” Eris was vastberaden dat hij echt door ging met de wedstrijd. Als Daniel mee deed zou Eris al helemaal weer mee doen. Hij was niet van plan om in zijn eentje hier op de bank achter te blijven. Dan speelde hij gewoon door de pijn heen. Maar als Daniel bleef zitten vond hij het ook niet heel erg om te blijven. Dan wilde hij wellicht juist liever blijven. Niet dat hij dat zou toegeven. “Tenzij jij natuurlijk ook niet verder speelt. Dan zou ik je nog wel gezeldschap houden,” zei hij, proberend te laten klinken alsof hij het voor Daniel zou doen terwijl hij het eigenlijk zelf ook wel leuk zou vinden om bij Daniel te blijven.

Bijna gelijk na zijn actue had Eris spijt. Hij was te ver gegaan. Hij kon zichzelf wel nog tien keer tegen de grond aan gooien. Dit was echt niet slim geweest. “Het spijt me ik..” woorden kwamen met moeite uit zijn keel en hij wist gewoon niet wat hij moest zeggen. Hij had ook geen goede reden voor waarom hij het eigenlijk deed en nu voelde hij zich stommer dan ooit. “Sorry dat had ik niet moeten doen,” zei hij toen ook snel. Gelijk hierna werd er gescoord en het publiek begon te juichen. Eris keek op naar zijn team en zag dat zij er wat minder blij uit zagen. Nu moest hij wel gaan mee spelen weer, anders ging er echt niks van komen. Tot zijn opluchting kwam dr EHBO toen bij de twee jongens aan en hoefde ze niet langer in deze ongemakkelijke stilte naast elkaar te zitten. Ze werden eindelijk geholpen.

Valiant
Wereldberoemd

Valiant schreef:
Met een lach knikte hij. "Absoluut, en het is niet eens een slechte indruk ondanks dat je mijn schouder uit de kom hebt gewerkt." Zei hij plagend. Hoe kon hij nu slecht denken over Eris? Tot nu toe had hij nog niets gezien dat zijn mening over de jongen naar beneden haalde. . Daniel hield de stilte even vast. Het was duidelijk dat Eris over zijn woorden nadacht en zelf besefte hij ook wel hoe onrealistisch het was. Niemand op deze wereld kwam zijn leven door zonder te liegen en in sommige gevallen was het gewoon nodig. Hij kende Eris verder niet dus kon hij hier ook niet over oordelen. "Ja dat zou leuk zijn." Beaamde hij bij het uiteindelijke antwoord dat Eris hem gaf. Nogal verbaasd keek hij toe hoe Eris zijn shirt omhoog trok, en damn. In de kleedkamer bij lacrosse had hij veel jongens gezien, maar Eris zag er wel heel goed uit. Daniel beet op zijn lip om zijn mond te houden en raakte heel zacht de plek aan waar hij vermoedde dat de rib gebroken was. Hij deed expres iets langer over zijn antwoord zodat hij Eris langer zo kon zien. "Ja minimaal een gebroken rib." Bevestigde hij uiteindelijk. "En als je daarmee gaat spelen heb je toch best een probleem. Althans, als je wilt dat het gaat helen wel." Om eerlijk te zijn wilde hij ook altijd doorspelen, maar de keuze tussen dat of nog meer tijd met Eris was iets moeilijker. "Als je daardoor hier blijft zitten, dan zal ik overwegen ook niet te spelen." Antwoordde hij met een grijns. "Goede deal, of niet?"

De reactie van Eris bracht lichte paniek in hem op. Dit was niet wat hij bedoeld had. Daniel schudde dan ook direct zijn hoofd. "Het is niet... het is écht niet erg." Hopelijk hielp de nadruk op het woord 'echt' on Eris te overtuigen. Het was vreselijk en tegelijkertijd wilde hij dat Eris hem opnieuw aanraakte, meer aanraakte dan alleen een vinger tegen zijn lippen. "Ik bedoelde-" Daniel viel stil op het moment dat de EHBO' er aan kwam lopen en binnen gehoorsafstand was. Aangezien zijn schouder weer in de kom zat en hij op wat pijn na zich wel prima voelde gebaarde hij naar Eris. "Kijk hem maar eerst na, ik voel me prima. Hij heeft in ieder geval een gebroken rib." Mompelde hij waarna hij opstond. "Ik moet even.." Hij wist niet eens hoe hij de zin af moest maken en schudde zijn hoofd waarna hij bij Eris en het veld vandaan liep. "Shit... Shit shit shit." Daniel was zo kwaad op zichzelf, kwaad omdat hij te ver was gegaan en niet ver genoeg was gegaan. Hij had Eris hoe dan ook afgeschrikt met zijn reactie net en hij kon niet besluiten of dit goed of slecht was. Natuurlijk wilde hij Eris niet afschrikken, absoluut niet, als het aan zijn gevoel lag moest hij de jongen alleen maar aansporen. Alleen zijn gedachten riepen iets heel anders, riepen dat God hem zou straffen, dat hij naar de hel zou gaan, dat hij onrein was en zichzelf hier ook voor moest straffen.

Eenmaal om de hoek van het veld en de tribunes sloeg hij de stenen muur van de kleedkamers meerdere malen tot zijn knokkels bloedde. Deze keer kon het alleen met zijn goede arm waardoor hij zich gedwongen voelde om de muur ook te schoppen. Het was eigenlijk belachelijk dat hij dit deed, maar het was iets dat zijn vader hem altijd verteld had. Luister je niet naar de regels van God dan moet je jezelf hiervoor straffen én gestraft worden door God. Daniel wilde zichzelf niet perse pijn doen maar dit gaf hem het idee dat hij zijn daden goedmaakte. Daarnaast hielp de pijn om dingen te vergeten, maar Eris vergat hij niet. Zijn ogen speelde door Daniel's hoofd, zijn lippen die hij wilde kussen ook al kende hij Eris niet eens echt. Hij verlangde er al zo lang naar om niet meer alleen te zijn, om iemand te hebben waar je van kon houden, mee samen kon zijn. Eris was dat alles geweest, dacht hij. "Verdomme." Hij kon op dit moment wel schreeuwen, maar hij hield zich in. Misschien was het een goed idee om terug de wedstrijd in te gaan en een plek als aanvaller aan te nemen. Hij wilde de opgekropte woedde, de energie en het verlangen kwijtraken en dit was, naast toegeven aan Eris, de enige andere optie die hij zag. De coach kon wel een probleem vormen, hij zou er waarschijnlijk niet mee instemmen, maar Daniel wist hem meestal te overtuigen.

Anoniem
Popster

HarryStyles schreef:
Met een kleine glimlach trok Eris even een wenkbrauw op. “Nu voel ik me wel speciaal,” zei hij toen toch met een kleine knipoog, al had hij gelijk er na spijt van zijn keuze. Hij wilde niet de verkeerde indruk geven. Tenzij Daniel die indruk ook wilde. Al kon hij natuurlijk altijd zijn cultuur als excuus gebruiken als hij hints verkeerd opvatte. Als Daniel dit alles niet zo bedoelde. Dan kon Eris altijd nig zeggen dat dat was hoe zijn soort mensen met elkaar om gingen. Zijn soort mensen. Het klonk zo raar. Zeker sinds hij zich totaal niet zoals zijn ‘soort’ voelde. Hij paste nog minder bij zijn eigen familie dan hij bij een meisje paste. Hij hoopte echter niet dat hij dit als excuus hoefde te gebruiken. Hij hoopte dat, ondanks het heel fout was, hij alle hints juist opving en Daniel echt bedoelde wat Eris wilde dat hij bedoelde. Ook al wilde hij dat aan de andere kant ook helemaal niet. Zacht voelde Eris de vingers van Daniel tegen zijn huid aan en een pijn scheut ding door zijn lichaam, ook al raakte hij het absoluut niet hard aan. Een zachte pijnlijke kreun verliet zijn lippen waardoor hij gelijk zijn mond wat strakker sloot. Hij zou liegen als hij zei dat die reactie enkel door de pijn was gekomen. En hij haatte zichzelf ervoor. Het was een gek gevoel. Nooit eerder was hij bewust op die plek aangeraakt door iemand. En al zeker niet terwijl de plek ontbloot was. Behalve de dokter wellicht maar dat was toch anders. Voor zijn gevoel bleven de vingers van Daniel langer op zijn huid dan nodig was. Niet dat hij iets te klagen had. Als het aan hem lag hadden ze nog wel een stuk langer daar mogen blijven. Al had hij dat toch tijdens een iets andere situatie gehad, een waar ze alleen waren en niet omringd waren door allerlei mensen die ze kennen en die hen wellicht zouden zien. Toen Daniel met zijn uitspraak kwam liet Eris zijn shirt rustig weer zakken. “Shit,” mompelde hij wat zachtjes. Ook al wist hij het eigenlijk al wel, hij had toch nog gehoopt dat Daniel zou zeggen dat het niet zo was. Nu kon hij waarschijnlijk niet alleen niet meer mee spelen met deze wedstrijd. Maar hij zou ook niet meer mogen zwemmen of honkballen of atletiek doen. Hij zou andere smoesjes moeten verzinnen voor zijn ouders om niet meer thuis te zijn. Als ze hem al niet zouden dwingen bed rust te nemen tot zijn rib/ribben goed genezen waren. Deze gedachtes vielen gelijk weg toen hij de woorden van Daniel hoorde. Kleintjes knikte hij maar. “Best een goede deal ja.”

Ondanks de poging tot het het overtuigen van Eris dat het echt niet was wat Daniel bedoelde kreeg hij het niet uit zijn hoofd. Hij was er sterk van overtuigd dat Daniel hem nu haatte door zijn actie. Dat hij te ver was gegaan en dat de jongen het absoluut niet oké gevonden was hoe hij zijn grenzen had overtreden. Eris begreep het wel. Grenzen waren er voor een reden. Maar hij begon zichzelf wel echt te haten dat hij nou net die van Daniel moest breken. Daar gingen alle mogelijke kansen die hij ooit misschien met de jongen gehad had. En voor hij het wist was Daniel toen ook verdwenen. De EHBO ontfermde zich over Eris en bekeken hem goed. Zij gaven hem de uitslag dinhij al wist. Een gebroken rib. Eigenlijk waren het er twee maar Eris besloot dat feit even te negeren. Zijn coach was er bij komen staan om aan te horen hoe het met hem was. Hij ging gelijk met een van de EHBO’ers in gesprek over hie het was met het sporten. Hij kreeg te horen dat Eris een maand minimaal niet mocht sporten maar het het beste was om dat twee tot drie maanden niet meer te doen. Het liefste ging Eris de volgende dag alweer sporten maar dit leek dus niet te gaan lukken. Zijn coach zei hem om maar naar de kleedkamer te vertrekken zodat hij niet ook kou vatte of wat dan ook. Besluitend om niet met hem in discussie te gaan voor deze ene keer knikte Eris maar waarna hij op stond en langs get veld richting de kleedkamers liep. Zelfs het lopen deed pijn maar hij besloot er maar niet te veel op te letten. Alles wat er nu eigenlijk in zijn hoofd om ging was het feit dat hij niet meer kon sporten en dat hij elke mogelijke kans die hij nog met Daniel had verpest had. Hij kon wel huilen, en niet alleen van de pijn.

Met zijn hoofd gericht naar de grond slenterde Eris verder. Hij keerde de hoek om naarde kleedkamers en zag hem daar staan. Daniel. Hard beet hij op zijn lip, niet wetende wat hij moest doen. Hij kon moeilijk op zijn plek blijven staan en niks doen. Maar hij wist ook niet of hij wel naar Daniel toe kon lopen, of langs hem kon lopen. Dat laatste zou hij niet doen. Dat zou gemeen zijn. Maar naar hem toe lopen. Hij had dan geen idee wat hij zou moeten doen. Langzaam maakte hij toch zijn weg verder naar de kleedkamers. Tot hij Daniel’s hand zag. Het was een glimps van iets roods en wellicht had hij het niet eens goed gezien maar het bezorgde gevoel dat hij eerder al ove rhem gevoeld had kwam gelijk oplopen. Hij versnelde zijn pas en pakte Daniel’s hand vast waarna hij gelijk naar zijn knokkels keek. Zoals hij dacht waren ze inderdaad aan het bloeden. Er zat ook wat viezigheud in. Wellicht was hij gevallen of stootte hij per ongeluk tegen de muur aan. “Wat is er gebeurt? Gaat het wel?”

Valiant
Wereldberoemd

Valiant schreef:
"Dat ben je ook." Hij kon er niets aan doen, hij moest het zeggen. De knipoog die Eris hem gaf liet Daniel wel lachen en hij schudde zijn hoofd. Of hij het deed om extra nadruk te leggen op het feit dat hij opnieuw met Daniel flirtte of dat hij het deed omdat het bij zijn cultuur hoorde wist Daniel niet. De gok lag op de eerste optie, waardoor hij zijn lach wel gepast vond. Zo overduidelijk hoefde het nu ook weer niet, al kon hij het wel waarderen. Daniel kon nog wel uren staren naar het lichaam van Eris, maar dat was zeer ongepast. Het geluid dat Eris maakte was dat ook enigszins. Natuurlijk kon het alleen zijn van de pijn, maar Daniel kon het niet laten dat het voelde als meer. "Sorry." Mompelde hij zacht en hij keek op naar Eris. "Ik zou er echt voorzichtig mee doen. Als je te veel beweegt kan een scherp deel best wat schade aanrichten. Dat zou toch zonde zijn." Zonde van zo'n mooie jongeman. Eris leek totaal niet overtuigd van het feit dat de deal een goed idee was. Misschien had hij moeten zeggen dat hij bleef zitten als Eris dit ook deed. Het was lastig om in te schatten welke dingen goed waren om te zeggen en welke juist te veel waren. Hij had zich laten overweldigen door alles wat er gebeurde en door zijn hoofd speelde. Daniel had lucht nodig, frisse lucht en pijn om weer normaal te kunnen denken.Normaal gesproken was hij niet iemand die wegliep voor zijn problemen, hij loste ze op of voorkwam ze. Op dit moment was weglopen wel degelijk de mogelijkheid geweest die hij zag, op het feit na dat hij Eris daar direct had verteld dat hij het juist wilde, meer wilde. Dat was absoluut geen mogelijkheid als hij niet door iedereen gehoord wilde worden en uit het team wilde worden gezet. Hij was er zeker van dat niemand hier het zou accepteren. Daarnaast was hij er vrij zeker van dat Luke, de teamgenoot die tevens bij de zelfde kerk hoorde, het aan zijn ouders zou doorspelen. Alles in zijn leven kon dan direct instorten. Het enige wat hij dan kon behouden was zijn drugs bedrijf en zelfs dat kon met de openbaring ineenstorten.

Het voelde alsof hij in een soort waas zat van woedde, pijn en vreemd genoeg ook verdriet. Verdiet omdat hij verloor wat hij het liefste wilde. Hoe meer pijn, hoe meer hij de rest vergat. Daniel werd uit deze waas getrokken toen iemand zijn hand vastpakte. Zijn ogen gleden van de hand naar het gezicht van de persoon, maar voor hij hem zag wist hij al wie het was, Eris. Daniel fronste even bij zijn vraag. Wat er was gebeurd? Hij had zijn hand meerdere malen tegen de muur gesmeten. En of het goed ging? Nee. Nee het ging niet goed. Langzaam schudde hij zijn hoofd. "Het is mijn eigen schuld." Mompelde hij. Het idee dat op dit moment in zijn hoofd opborrelde was niet normaal en toch kon hij het niet negeren. Eris had hem zojuist de enige andere oplossing geboden toen hij aan kwam lopen en Daniel niet voorbij liep. Kort keek hij om zich heen, maar er was niemand die het op zou vallen. Hij pakte Eris hand vast en trok hem mee, een paar stappen achteruit en de kleedkamer in. De ruimte was leeg zoals hij al had geweten, ze waren hier alleen. Adrenaline gierde door zijn lijf en iets van angst speelde mee. Als hij nu fout zat had hij een enorm groot probleem. Zonder er nog bij na te denken legde hij zijn hand op de wang van Eris en kust hij hem. Het was gewaagd, het was zelfs gestoord, maar hij deed het.

Anoniem
Popster

HarryStyles schreef:
Zijn antwoord was verrassend. Het was niet echt een optie waar Eris op gerekend had maar ergens klonk het best logisch. Al kende hij niemand die het zelf zou toegeven. Het was zijn eigen schuld en wat dat precies in hield wist Eris niet. Maar hij had ook lang niet genoeg tijd om hier echt goed over na te denken. Hij keek op toen zijn hand vast werf gepakt maar lied zich blindelinks meegenomen worden door Daniel. Wat er ging gebeuren wist hij niet. Misschien zou hij geslagen worden. Hij vond het geen leuke gedachte, maar hij moest realistisch blijven. Wellicht vond Daniel dat hij veel te ver was gegaan en wilde hij Eris een lesje leren, al verwachtte hij zoiets absoluut niet van de jongen. Maar ja, hoe goed kende Eris hem nou? Hij wist zijn naam. Hij wist op welke school Daniel zat. Hij wist dat hij drugs dealde. Maar dat was het eigenlijk wel. Door deze gedachte voelde Eris zich plots best dom. Hij had zich zo erg laten mee slepen en hij kende deze jongen niet eens. Voor zover hij wist zou hij nu vermoord worden. Er waren eindeloze mogelijkheden die konden gebeuren, en voor allemaal kon Eris wel een scene in zijn hoofd bedenken. Allemaal behalve degene die echt gebeurde. Het voelen van Daniel’s lippen tegen de zijne was idioot. Een warm gevoel ontplofte gelijk in Eris’ lichaam. Wie had zoiets kunnen verwachten? Bijna meteen kuste Eris hem dan ook terug. En voor even leek het alsof hij al zijn zorgen kon vergeten. Alsof hij voor altijd daar met Daniel kon blijven. Dit was de eerste keer dat hij iets voelde voor een jongen die wellicht ook iets voor hem terug voelde en Eris kon zich niet gelukkiger voelen. Zijn handen namen plaats op de heupen van Eris terwijl hij hem voorzichtig terug kuste. Het was alsof, daar in dat moment, al zijn foute gedachtes over homoseksualiteit weg vielen. Misschien zat Allah fout. Hoe kon iets dat zó goed voelde nou verkeerd zijn. Misschien was Eris gek, gestoord en van lotje getikt. Maar op dit moment, geloofde hij echt dat zijn ouders fout zaten over dit. Dat iedereen fout zat over dit. Hoe was de liefde tussen twee mannen of twee vrouwen slecht als de liefde tussen een man en een vrouw wel mochten. Hoe was het mogelijk dat iets wat blijkbaar fout was Eris beter liet voelen dan hij ooit gedaan had? Hij had er absoluut geen antwoord voor maar dat hoefde ook niet. Want alles wat er nu toe deed waren Daniel en hem en het speciale moment dat zij samen deelde.

Na enkele momenten liet Eris voorzichtig zijn lippen weer los. Hij was zo op het moment in genomen dat hij was vergeten hoe je adem moest halen. En dat maakte het dan toch weer lastig. Hoe lang hij nog door had willen gaan, hij zou stikken als hij het deed en dat was toch niet zo slim om te doen tijdens je eerste kus. Hij opende zijn ogen en keek Daniel recht aan, niet zeker wat hij moest zeggen en nog steeds op adem komend. En wellicht was deze stilte met ieder ander heel ongemakkelijk geweest, maar met Daniel leek het gewoon te kloppen. Hij had niet zozeer het gevoel dat hij iets moest zeggen maar toch wilde hij dit. “Wow...” was echter het enige wat zijn mond verliet. Hij was sprakeloos en heel erg onder de indruk van deze jongen. Zelf had hij nooit gedurfd zoiets zelf bij hem te doen. Maar Eris was dan ook wel een angstig persoon.

Valiant
Wereldberoemd

Valiant schreef:
Op dit moment had hij geen zin om Eris uit te leggen dat hij zichzelf wel vaker pijn deed als straf. Dat hij zojuist de muur had geslagen op de pijn te voelen. Als Eris zelf goed keek dan kon hij waarschijnlijk wel bloed op de muur zien, maar daar gaf Daniel hem geen kans voor. Hij was niet trots op wat hij deed en het was ook niet waar hij nu mee bezig was. Eris vulde zijn gedachte, en jongen die hij nauwelijks kende maar die zo.. zo goed voelde dat hij niet wist wat hij er mee aan moest. Het enige wat hem nu nog uitmaakte was Eris. Daniel gaf toe aan dat gevoel, aan die gedachte die hij normaal wegdrukte. Eigenlijk wist hij ook niet wat hij verwachtte dat er zou gaan gebeuren. Wie weet zat hij toch compleet mis en werd Eris zo kwaad, de spanning was geweldig. Eris verrastte hem compleet toen hij vrij snel terug kuste.

Het was bizar, onverwachts maar ook heerlijk. Hij had nog nooit met een man gezoend en de paar weinige keren met een vrouw waren in zijn ervaring vreselijk geweest. Bij het voelden van Eris handen werd hij pas echt gek. Na jaren van liegen en bedriegen, van je voordoen als iemand anders en je echte gevoelens wegstoppen, was hij niet meer in staat om helder te denken. Hoe onredelijk het ook was, hij wilde dit en meer. Het was raar dat iets dat zo fout was ook zo goed zou zijn. Pas op het moment dat Eris de kus verbrak opende hij zijn ogen. De grijns die op zijn gezicht verscheen was er waarschijnlijk de komende tijd niet meer vanaf te vegen. "Dat was wat ik net wilde doen." Zei hij zacht. Hij liet langzaam zijn hand van Eris wang af glijden. In de stilte kon hij zijn blik niet van Eris afhouden. Daniel was op dit moment zo blij dat hij de gok gewaagd was dat de stem in zijn hoofd die hem normaal vertelde dat dit niet kon verdwenen was. Voor nu kon hij heel even dat geluk voelen. "Je bent gewoon..." Daniel beet op zijn lip en haalde diep adem. "Wow.. ja." Zei hij met een zachte lach. Hij was zelf ook iets buiten adem en had het gevoel alsof hij in gloeide, zo warm voelde hij zich. Daniel wist niet wat dit alles voor de toekomst betekende, maar op dit moment was het goed.

Anoniem
Popster

HarryStyles schreef:
Eris beet zacht op zijn lip om een brede glimlach tegen te houden maar dit lukte helaas niet. De glimlach die op zijn gezicht stond was te breed om tegen te houden, en bleef waarschijnlijk nog wel een tijdje zo staan. Op dit moment voelde Eris alsof hij de wereld aan kon. Hij voelde zich krachtig en onverslaanbaar. Het was raar hoe een kus voor dat alles kon zorgen. Eris had zich altijd een zwak iemand gevoeld, hoewel hij fysiek behoorlijk sterk was, had hij de mentale kracht van een fetus. Toch voelde hij nu sterker dan ooit. Hij voelde zich onverslaanbaar, kogelvrij. En hopeloos verliefd. Misschien was het te snel om van dat soort gevoelens te praten, misschien waren ze niet eens echt maar maakte Eris zichzelf wijs dat wat hij voelde liefde was. Wist hij überhaupt wel hoe liefde voelde? Hij had niet eens liefde voor zichzelf, hoe kon hij het dan voor anderen hebben? Deze gedachtes schudde hij meteen van zich af. Hij had geen tijd voor negativiteit. Hij voelde zich blij, gelukkig. Hij wilde dat dit moment voor altijd door zou gaan. Dat het nooit meer zou stoppen.

Hij voelde Daniel zijn hand van zijn wang af glijden en haalde toen ook heel voorzichtig zijn handen weg van de jongen zijn heupen. Eris lachte zachtjes door wat Daniel zei. De pijn die hij eerder in zijn romp had gevoeld leek ook compleet verdwenen voor een moment. Hij kon eigenlijk amper geloven wat er zojuist gebeurt was. Dat een jongen zo knap en charmant als Daniel iemand zo laag en onder zijn niveau als Eris zou kussen. Het was ongelovelijk maar toch echt gebeurt. En man wat was dit een boost voor zijn zelfvertrouwen. Eris wist nog steeds niet precies wat hij moest zeggen, hij was te blij om daar echt over na te kunnen denken. Hij voelde zich gewoon zo gelukkig, en dat was iets wat hij nooit eerder had gevoeld. “Dank je,” zei hij toen wat zachtjes, vervolgd met een zachte lach toen hij zich realisseerde hoe idioot dat klonk. “Sorry.. dat klonk dom,” mompelte hij ietwat ongemakkelijk. Hij wilde de situatie niet verpesten.

Valiant
Wereldberoemd

Valiant schreef:
In zijn gedachte was er nog niet zo veel tijd voorbij gegaan dat de wedstrijd was afgelopen, was er nog tijd voor hem en Eris. Hij wilde van dit moment genieten, er gebruik van maken. Voor deze keer had hij er aan toe gegeven. Daniel deed nog een stap dichterbij Eris, zijn lichaam tegen dat van de andere jongeman aan, en zoende hem nogmaals. Deze keer was het minder voorzichtig en afwachtend. Deze keer was het hongeriger. Nu hij eenmaal was begonnen wilde hij meer, maar Daniel wist ook dat hij niet meer dan dit kon vragen of verwachten. Hij hield zijn handen bij Eris gebroken ribben vandaan in een poging om hem zo min mogelijk pijn te doen. Voor Daniel wilde stoppen hoorde hij op de achtergrond stemmen dichterbij komen. Behoorlijk gehaast brak hij los van Eris, gooide hij een deel van zijn beschermende kleding af en begon hij zijn shirt uit te trekken om duidelijk te maken dat hij zich ging omkleden. De kleedkamers waren gezamenlijk en er was dan ook niets vreemds aan het feit dat hij hier met Eris was. Daniel deed zijn best om zo normaal mogelijk te lijken al was hij nog wat buiten adem, vol spanning en voelde hij Eris lippen nog.

Twee van zijn teamgenoten kwamen binnen lopen. "He Simmons waar ging jij opeens naartoe? De coach zegt dat je terug moet voor de EHBO check." Daniel keek op naar ze. "Het gaat prima, ik heb geen hulp nodig. Een warme douche, wat paracetamol en een beetje rust is genoeg." De jongens keken om naar Eris en wat van onvriendelijkheid kwam in hun houden. "Ah daar hebben we de dader. Was dat als de tijd jullie plan? Onze beste spelers uitschakelen om te kunnen winnen?" Josh, een nogal grote en brede jongen die vrij dominant was in het team liep naar Eris toe. "Zo simpel is dat niet. Wij houden niet van valsspelen." De jongen duwde Eris hard tegen de schouders zodat hij tegen de muur belandde. "En ik denk dat dat nog wel even duidelijk mag worden gemaakt, denk je ook niet Simmons?" Josh keek om naar Daniel die al op was gestaan en naar hem toe liep. "Laat hem gaan Josh. Het was mijn schuld, ik liep op het laatste moment nog in zijn weg waardoor het onmogelijk was om de botsing te voorkomen." Daniel pakte de schouder van Josh en duwde hem wat terug. "Het is goed afgelopen." Josh was het duidelijk niet eens met het feit dat er aan hem werd gezeten en hij sloeg de hand van Daniel weg waarbij hij hard zijn zojuist terug gezette schouder raakte. Daniel haalde heel diep adem en hield een hoop scheldwoorden in. Hij mocht de pijn niet laten blijken. "Is dat hoe je praat tegen je teamgenoten? Je bent toch niet voor de tegenstander of wel? Ik heb het überhaupt niet op deze buitenlanders. Denken dat ze alles weten en alles in kunnen pikken." Voegde Josh er aan toe. Hij greep met een hand Eris kaak vast en duwde met de andere tegen de plek waarvan Daniel wist dat er een rib gebroken was. "Je hebt geluk dat het niet al te erg is afgelopen en we gaan winnen anders had je een heel groot probleem-". Daniel was behoorlijk kwaad en trok Josh los van Eris. Hij evenaarde ongeveer aan Josh wat deze keer zijn geluk was. "Zo is het genoeg. Ga terug naar het veld voor ze weer beginnen." Gromde hij hem toe. Josh maakte zich los van Daniel spuugde naar Eris. "Laat dit je waarschuwing zijn." Zei hij waarna hij en de andere speler vertrokken. "Shit.. shit het spijt me echt heel erg Eris!" Bezorgdheid klonk door in zijn stem. "Gaat het wel?"

Anoniem
Popster

HarryStyles schreef:
Bijna gelijk zoende Eris weer met hem mee. Hoewel het dit keer anders was, was het niet minder. Zeker niet. De zoen bevatte lust en dat was ook wat Eris voelde. Het was fout maar hij wilde meer. Natuurlijk verwachtte hij niet dat er meer zou komen, hij durfde het zelf waarschijnlijk niet eens. Het kussen alleen al was meer dan hij ooit had durven doen. Tot zijn spijt was het sneller afgelopen dan hij wilde. Stemmen waren te horen en voor hij het door had waren hij en Daniel meters uit elkaar en was Daniel bezig met zich omkleden. Toen Daniel zijn shirt uit trok beet Eris hard op zijn lip. Het zicht van Daniel zonder shirt was mooier dan hij had kunnen voorstellen en hij moest moeite doen om niet naar d ejingen te blijven staren. Maar wat was hij mooi.

Toen de jongens binnen kwamen looen had Eris zijn blik al van de jongen af weten trekken. Hij hield zich stil tijdens de korte interactie tussen Daniel en zijn team genoot in de hoop dat hij niet opviel voor de jongens. Tot zijn spijt gebeurde dit wel. Voor Eris zichzelf kon verdedigen om te zeggen dat het zijn bedoeling niet was om Daniel te raken sprak de jongen weer. Wat onverwachts werd Eris hard geduwd waardoor hij met een harde klap tegen de muur aan kwam. De pijn die hij voelde was niet te beschrijven, hij kon het wel uitschreeuwen. Maar hij hield zich stil en liet niks merken. Eris kreeg niet eens de kans om zelf ook maar iets te doen. Hij wilde opspringen toen Daniel zijn schouder geraakt werd, wetende dat dat enorme pijn kon doen, maar het lukte hem nog niet om op te kunnen staan. De racistische opmerking was dan wel wat deze jongen heel typisch maakte. Dat was nou net wat Eris absoluut van hem verwacht had. Het waren altijd de typische jocks die met dat soort lullige opmerkingen kwamen. Racistische opmerkingen was Eeis echter al gewend, het deed hem niet zoveel meer. Hem was altijd geleerd om dat soort opmerkingen te negeren sinds de mensen die ze maakte het niet waard waren om aandacht in te steken. Eris was gedwongen de jongen aan te kijken toen zijn kaak vast gepakt was. Een moordende pijn ging door hem heen toen de jongen tegen Eris’ gebroken rib drukte. Tranen prikte in zijn ogen en hij kon wel gaan janken door de pijn die hij voelde. Hij drukte alles echter weg. Het was het slimste voor Eris om nu gewoon zijn mond te houden. Tot zijn opluchting leek Daniel het gewoon voor hem op te nemen. De roggel die de jongen naar Eris spuugde belandde in zijn gezicht wat hem echt verafschuwde. Gelukkig vertrokken beide jongens hierna. Eris zat nog steeds op de grond, heftige pijn voeldenhij door zijn hele lichaam. Hij voelde zijn hoofd zwaarder worden door alle pijn die hij nu voelde. Hij had het gevoel alsof hij elk moment kon flauw vallen. “Ik ben oké.. maak je geen zorgen,” zei Eris gelijk bij het horen van de bezorgdheid van Daniel. Hij vond het lief dat hij zo bezorgd om hem was, maar het hoefde niet. Eris kwam er wel boven op.

Valiant
Wereldberoemd

Valiant schreef:
De pijn die al deze tijd was overgegaan van intens en stekend naar enkel zeurend kwam in veelvoud terug. Als hij niet op zijn wang had gebeten was Daniel er vrij zeker van dat hij geschreeuwd had op het moment dat Josh er tegenaan sloeg. De misselijkheid die de pijn met zich meebracht was even intens en er was een aantal keer slikken nodig voor hij überhaupt in staat was zijn mond open te doen zonder over te geven. Hij had Josh maar wat graag ingemaakt, maar Daniel was niet dom. Hij wist ook wel dat hij met zijn schouder niet van Josh kon winnen. Er kwam nog wel een keer dat hij de jongen terug zou pakken. Voor nu ging al zijn focus van zijn eigen pijn en Josh naar Eris. Daniel ging op zijn knieën voor Eris zitten en bekeek hem bezorgd. Kort schudde Daniel zijn hoofd. "Niet liegen." Mompelde hij terwijl hij het speeksel van Josh wegveegde van Eris gezicht. Wat van de kleur was weggetrokken uit zijn gezicht en Daniel fronste bezorgd. "He kijk mij eens aan. Als je denkt dat je flauw gaat vallen probeer dan tegen mij te praten." Het was een tip die hij zelf wel vaker had gekregen. Door niet toe te geven aan het gevoel en gefocust te blijven op het praten kon het flauwvallen voorkomen worden. Daniel wilde hem nog niet overeind helpen voor het geval hij echt flauw zou vallen. "Ik hoop niet dat hij interne schade heeft aangericht. Verdomme ik krijg Josh nog wel." Gromde hij meer tegen zichzelf dan tegen Eris. "Die gore idioot....". Het was dat hij op dit moment niet in staat was om echt tegen Josh in te gaan, anders had hij hem niet zo gemakkelijk laten gaan. Zacht en kort kuste hij Eris in de hoop dat de afleiding hem goed zou doen. "Het spijt me echt. Mijn team is aardig gevuld met idioten maar Josh springt er wel bovenuit. Hier hoort de coach nog wel van." Natuurlijk wilde Daniel zijn eigen team niet in de problemen werken, maar hij liet dit niet zomaar los. "Denk je dat je op kunt staan? In ieder geval lang genoeg om op de bank te zitten?" Daniel wist wel dat het een heel dom idee was om zijn arm veel te belasten maar hij maakt zich hier niet druk om. "Ik kan mij kort omkleden en dan breng ik je naar huis met de auto." Het was een aanbod maar eigenlijk zei hij het meer als een feit. Eris was zo zeker niet in staat om zelf naar huis te komen en al kon hij het wel dan was het absoluut niet verantwoord.

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld