Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

15 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

ORPG - Not everyone knows the pain we feel

Anoniem
Internationale ster

GhostBC schreef:
Hij liet zijn ogen door de slaapkamer gaan en knikte. ‘Leuke kamer’, zei hij zacht. De tekeningen gaven de kamer wat meer karakter, vond hij. Hij keek op naar het meisje toen hij de klap van de deur hoorde. Hij snapte niet waarom ze dat deed maar het vragen durfde hij niet. Hij wilde niet te nieuwsgierig overkomen. Hij wendde daarom al snel zijn blik weer af. Hij keek naar de tekeningen aan de muur en glimlachte even. Hij draaide zich om naar het meisje. ‘Ik vind ze mooi’, zei hij eerlijk en zette een stap naar voren om ze beter te bestuderen. Hij vond dat ze talent had. Hij ging langs zijn gezicht en keek toen weer naar het meisje. Hij fronste even toen ze op de grond ging zitten en dacht even na. Zou hij naast haar gaan zitten? Hij vond het ook zo raar om te blijven staan dus hij besloot om te gaan zitten. Hij ging naast haar zitten en legde zijn handen voor zich.

Anoniem
Wereldberoemd

Stefke schreef:
Zou ik hem vragen waarom hij hier is? Ik heb nooit aan iemand gevraagd hier waarom ze hier zijn. Aan de meesten kan je het ook wel al meteen zien. Alex lijkt me redelijk normaal, vandaar dat ik me die vraag stel. Alhoewel het me ook wel een fijn gevoel zou geven als ik weet wie hij is en wat hij hier komt doen.
Er valt een enorme stilte. We zeggen beiden niks. Hij heeft het laatste half uur eigenlijk nog niet zoveel gezegd, maar ik denk dat dat wel normaal is. Hij is hier ook nog maar net. Misschien is het dan toch beter dat ik mijn mond hou en voorlopig geen vragen stel. Hij zal moeten wennen aan de situatie hier, wat niet gemakkelijk is. Ik kan er nog steeds niet aan wennen.

Ga rechtstaan. Wandel. Wandel heen en weer. Nu!!
In mijn leven bestaat er geen stilte. Alex en ik zeggen dan wel niks tegen elkaar, maar de stem in mijn hoofd begint opnieuw te brullen. Het was al sinds gisterenmiddag geleden dat ik er last van had. Misschien moet ik dit nog maar eens met mijn psychiater overleggen. Alhoewel... Misschien heeft ze wel gelijk. Misschien moet ik wandelen...
Nu!! Sta recht. Je billen zwellen op als je zit en niks doet.
Ik voel me ongemakkelijk worden. Ik wil helemaal niet rechtop staan en wandelen. Wat moet Alex wel niet denken? Of ja, ik wil het wel, maar niet in de buurt van Alex. Misschien moet ik iets anders verzinnen om vetten te verbranden.
Ik begin zachtjes met mijn voetzool tegen de grond te tikken. Het is dan wel geen grote inspanning, maar het zal wel helpen.

Anoniem
Internationale ster

GhostBC schreef:
Hij bleef stil. Hij wist niet precies wat hij tegen haar moest zeggen. Hij was nog niet helemaal op zijn gemak maar hij wist dat dat nog wel zou komen, dan zou hij ook meer gaan praten. Hij vond de stilte eigenlijk niet zo erg maar toch had hij het idee dat hij iets moest zeggen zodat het niet zo stil was. Hij plukte aan de mouw van zijn trui en keek even naar het meisje en zag hoe ze haar voetzool tegen de grond tikte. ‘Waarom’, begon hij toen zacht en schraapte zijn keel om minder schor te klinken. ‘Waarom ben je hier, als ik vragen mag?’, vroeg hij voorzichtig. Hij wilde haar niet boos maken met zijn vraag. Het kon maar zo zijn dat ze er niet over wilde praten en dat begreep hij. Hij bleef even naar het meisje kijken maar keek daarna naar zijn handen. Hij wilde niet blijven staren naar het meisje, dat zou vaag zijn. Hij bleef wat nerveus aan de mouw van zijn trui plukken en legde zijn handen toen plat neer op zijn knieën. Hij had vaak last van nerveuze tics waar hij zelf niet snel in de gaten had maar als hij daar eenmaal bewust van werd, probeerde hij er mee te stoppen, ook al lukte dat hem eigenlijk niet.

Anoniem
Wereldberoemd

Stefke schreef:
Mijn vraag dat ik wilde stellen klonk niet meer zo dom, want hij stelde net dezelfde vraag aan mij. Zal ik eerlijk zijn? Eerlijkheid is wel belangrijk voor mij, maar ik wil niet dat mensen anders naar me kijken.
"Ik, eh ... Ik weet niet hoe ik het moet uitleggen," ik aarzelde een beetje.
Ik ging rechtop staat en besloot toch om opnieuw te gaan ijsberen - zoals ik voorheen al in de gang deed toen Alex tegen me aan liep.
"Ze vertellen me hier dat ik anorexia heb. Een eetstoornis. Ik geloof er eigenlijk helemaal niks van. Het is gewoon mijn bedoeling om af te vallen. Gewoon. Een klein beetje maar... Oh ja, ik zie ook geesten. Veel geesten. Of ja, dat zeggen de dokters hier toch. Er zijn natuurlijk heel wat voorbeelden aan verbonden. Je bent niet alleen, je kan altijd tegen iemand praten ..." terwijl ik de laatste zin uitsprak, gaf ik de paspop in de hoek van mijn kamer een tikje op de 'schouder'.
"Maar tja... Iedereen heeft wel z'n problemen, toch? Al zijn er mensen die het erger hebben. Dat zal je nog wel merken de komende dagen," vertel ik.
Ik was maar aan het praten en aan het praten. De woorden vloeiden uit mijn mond. Het leek wel of we in een sneltrein zaten. Alles moest er zo snel mogelijk uit, zodat ik niet geconfronteerd werd met vragen tussen mijn uitleg door. Gelukkig was Alex vriendelijk genoeg om mijn zin niet te onderbreken.
Bedankt, Alex.
Inderdaad, Queen -dat is de naam dat ik geef aan mijn stem-, bedankt Alex.

Anoniem
Internationale ster

GhostBC schreef:
Axel bleef stil terwijl ze praatte en volgde haar met zijn ogen. Hij slikte door haar woorden en een gevoel van medeleven kwam in hem op. Hij had het niet verwacht.
Hij bleef even stil. 'Dat moet zwaar voor je zijn', zei hij toen zacht en keek even van haar weg. Hij was bang dat hij iets verkeerd zou zeggen dus hij was voorzichtig met zijn woorden. 'Het spijt me voor je', ging hij daarna verder. Hij volgde haar bewegingen langzaam.
Hij zweeg weer even en schudde toen zijn hoofd. 'Er mogen dan wel mensen zijn die het erger hebben, jouw problemen zijn nog steeds belangrijk. Elke situatie is anders en het is niet zo goed om je situatie te vergelijken met die van een ander', zei hij toen en dwong zichzelf wat harder te praten.
Hij keek weer naar het meisje. 'Heb je al lang last van je problemen?', vroeg hij toen en speelde met zijn vingers.

Anoniem
Wereldberoemd

Stefke schreef:
Problemen? Heb ik problemen? Ik weet niet waarom iedereen mijn situatie een probleem vindt. Misschien heeft hij wel gelijk en mag ik mezelf niet vergelijken met anderen. Misschien is dat wel het 'probleem'... Mezelf vergelijken met anderen is een teken van onzekerheid - daar sprak de dokter ook al van.
"Ik heb het wel al even moeilijk met mijn gewicht, maar ik zag nooit echt het probleem ervan in..." zei ik zachtjes.
Eigenlijk wilde ik er nog aan toevoegen dat het de schuld van mijn ouders is dat ik hier zit, maar misschien moet ik het daar maar een andere keer over hebben.
Mijn ouders hebben nooit naar mij omgekeken. Papa was als zakenman altijd weg van huis en mama werkte als dokter in een ziekenhuis. Ik zag ze eigenlijk bijna nooit. Ze wilden waarschijnlijk van me af en stuurden me daarom naar verschillende centra's. Het is alleen nog veel te vroeg om dit aan Alex te vertellen. Het vertrouwen is er nog niet helemaal, maar dat komt wel.
"Heb je stress?" vroeg ik.
Ik zag dat Alex vaak met zijn vingers aan het spelen was. Voor mij is dat een teken van stress hebben. Tijdens de consultaties bij de dokter of psycholoog, heb ik vaak ook stress. Vroeger speelde ik dan met mijn vingers of trok ik velletjes van mijn nagelriemen. Mijn psycholoog gaf me dan maar een blad papier en potloden. Dan was ik met iets bezig tijdens het gesprek. Sindsdien ben ik vaker en vaker aan het tekenen. Niet dat iemand interesse heeft in mijn tekeningen, maar ik doe het vooral voor mezelf. Om te ontspannen en om mijn kamer wat gezelliger te maken natuurlijk.

Anoniem
Internationale ster

GhostBC schreef:
Axel bleef even stil voordat hij knikte. ‘Hoezo zag je het probleem niet?’, vroeg hij toen voorzichtig en keek weer naar het meisje. Hij hoopte dat ze hem niet te bemoeierig vond. Hij was benieuwd naar de gedachtegang van het meisje en hij wilde haar beter leren kennen. ‘Ik begrijp het als je het me niet wilt vertellen’, zei hij daarna iets zachter. ‘En het spijt me als ik je kwets met mijn woorden. Dat is niet mijn bedoeling’, zei hij en glimlachte even ongemakkelijk. ‘Ik ben er niet aan gewend om zo met mensen om te gaan’, verontschuldigde hij zich zacht.
Hij bleef nog even naar het meisje kijken en legde zijn handen weer stil neer op zijn knieën toen hij haar vraag hoorde. ‘Eh.. Ja’, zei hij toen zacht en keek beschaamd van haar weg.Hij was er niet zo goed in om over dingen van zichzelf te praten. Hij deed het daarom ook niet vaak. ‘Ik moet nog een beetje wennen’, zei hij daarna. Daarmee bedoelde hij dat hij eerst helemaal ontspannen moest worden voordat hij helemaal gewend was maar hij had altijd zijn nerveuze tics. Hij zat dan aan zijn vingers, aan zijn kleding en aan zijn haren. Soms gebeurde dat bewust, omdat hij geen houding wist aan te nemen maar het gebeurde vaak ook onbewust.
Hij kwam toen ook langzaam overeind en liep naar het raam toe. Hij bekeek het uitzicht en keek toen weer terug naar het meisje. Hij mocht haar wel. Hij vond haar aardig. Hij was blij dat hij haar had ontmoet, hij voelde zich zo minder alleen.

Anoniem
Wereldberoemd

Stefke schreef:
"Wat vind je van het uitzicht?" vroeg ik.
Ik ging naast hem staan. Het uitzicht was prachtig. Ook heb ik het geluk dat mijn kamer het beste uitzicht heeft. Er staan geen bomen voor mijn raam en mijn kamer bevindt zich in het midden van het gebouw. Hierdoor kan ik een makkelijker perspectief nemen van de natuur en het uitzicht.
Ik plaatste mijn handpalm op zijn schouder. Ik wist dat het voor hem vreemd zou aanvoelen, maar dat kon me niet schelen. Normaal doe ik dat nooit, iemand aanraken. Ik bedoel, vriendschappelijk aanraken. Ik doe het alleen als ik iemand vertrouw. We weten nog niet zoveel van elkaar, maar het gevoel van vertrouwen hangt wel in de lucht.
"Sorry," zei ik en meteen trok ik mijn hand terug.

(sorry, ik had dit keer heel weinig inspiratie. Ik heb een enorm drukke dag gehad en slecht geslapen. Ik beloof dat het beter wordt en ik op jou kan aanvullen <3)

Anoniem
Internationale ster

GhostBC schreef:
Axel keek even naar het meisje en toen weer terug naar buiten. ‘Mooi’, zei hij en glimlachte even. Hij was zelf gewend aan grote stenen gebouwen dus een keer geen groot gebouw zien vond hij al een hele verbetering.
Hij voelde zich lichtelijk nerveus worden toen ze naast hem ging staan en stopte zijn handen in de zakken van zijn broek. Hij verstijfde toen hij haar hand op zijn schouder voelde. Hij was er niet aangewend dat iemand hem aanraakte maar hij wilde er niets van zeggen, hij vond dat onbeleefd. Hij keek daarom ook op toen ze zich verontschuldigde. Hij schudde zijn hoofd. ‘Je hoeft geen sorry te zeggen’, zei hij.
‘Ga je gang’, ging hij toen zacht verder. Hij kende haar nu dus dan was het voor hem wat minder ongemakkelijk.
‘Maar je hoeft me niet per se aan te raken’, zei hij toen verlegen en glimlachte wat nerveus.

(Geeft niet hoor, neem je tijd <3)

Anoniem
Wereldberoemd

Stefke schreef:
Ik liep naar de kleinste kast in mijn kamer en haalde er wat gestolen potloden uit. Tekenpapier kon ik niet meteen vinden, dus ik nam het inschrijvingsformulier van de balletschool. Dat heb ik voorlopig toch niet meer nodig. Alles sprokkelde ik samen en ik ging met mijn rug tegen mijn hoofdkussen zitten. De drang om iets te tekenen kwam naar boven en mijn tranen moest ik inhouden. Mijn ogen begonnen er een beetje van te branden. Het mocht niet opvallen.
Ik begon met tekenen, of ja, krabbelen eigenlijk. Cirkels, strepen, vierkanten ... Het gaf me energie. Mijn hersenen stonden in vuur en vlam. Mijn ogen gingen van links naar rechts, van mijn kladpapier naar mijn potloden. Ik gaf geen enkele blik naar Axel. Ik wilde het wel, maar ik kon het niet. Alsof mijn lichaam het niet wilde toestaan dat ik mijn aandacht op iets anders vestigde. Ik moest en zal tekenen. Ik voelde geen angst, geen verdriet, geen eenzaamheid ... Ik voelde woede, warmte, leegte ... Het moest eruit. Zo snel mogelijk.

Anoniem
Internationale ster

GhostBC schreef:
Axel volgde haar vanuit zijn ooghoeken en fronste even. Hij begon zich ongemakkelijker te voelen. Hij stond daar maar een beetje te staan terwijl Lydia aan het tekenen was.
Hij vroeg zich af of hij het moest zeggen. Zijn handen tintelden en in zijn hoofd had hij de woorden al een paar keer herhaald. Zo moeilijk was het toch niet, zeggen dat je weg zou gaan? Hij werd moe van zichzelf. Hij schraapte zacht zijn keel. ‘I-Ik denk dat ik maar terug ga naar mijn kamer’, hakkelde hij zacht. Hij werd boos op zichzelf omdat hij het niet normaal had gezegd.
Hij keek even naar het meisje en zette toen een paar stappen naar de deur. Ze was bezig en hij wilde haar verder ook niet storen. Ze had vast haar concentratie nodig.

Anoniem
Wereldberoemd

Stefke schreef:
Ik hoorde Axel iets zeggen. Ik kon het maar niet horen. Het leek alsof mijn gehoor even was weggevallen. Ik wilde graag weten wat hij zei en ik wilde er ook graag op antwoorden, alleen lukte het me niet. Zowel het luisteren als het spreken. Ik voelde me ook misselijk worden. Alsof een andere persoon in mijn lichaam gekropen is. Wat gebeurde er met me? Ik heb dit nooit eerder gehad.
Met heel wat moeite en kracht, probeerde ik wat te zeggen tegen Axel. Er kwamen geen woorden uit mijn mond, alleen maar gemompel. Ik schaamde me kapot, maar ik moest hem waarschuwen. Ik moest hem duidelijk maken dat ik me verschrikkelijk voelde en ik een verpleegster nodig had.
Ik begon harder en harder op de potloden te duwen. Alsof er een soort van agressie vrij kwam. Ik hoopte dat hij niet bang van me was, want ik had écht hulp nodig.
In mijn ooghoeken zag ik hem aarzelen aan mijn deur. Ik kon nog steeds niks zeggen, alleen maar brabbelen en mompelen.

Anoniem
Internationale ster

GhostBC schreef:
Axel’s frons werd dieper en hij bleef naar haar kijken. Ging alles wel goed met haar? Moest hij iemand waarschuwen? Hij wilde haar ook niet in de problemen brengen.. Maar aan de andere kant wilde hij ook niet dat er iets met haar gebeurde. Hij bleef nog even naar het meisje kijken. Hij had dit nog nooit meegemaakt en wist daarom ook niet wat hij moest doen.
Hij bleef even twijfelend staan maar opende toen de deur. Hij liep de gang op en sprintte toen naar het kantoortje in de buurt waar een paar verplegers zaten. Hij keek wat nerveus naar de vrouw achter de balie. ‘Eh..’, begon hij zacht. ‘Lydia. Er is denk ik iets met Lydia’, zei hij zacht en de vrouw knikte.
Samen liepen ze terug naar de kamer. De vrouw rende naar het bed toe, waarna ze het meisje riep.

Anoniem
Wereldberoemd

Stefke schreef:
Ik hoorde stemmen rondom mij, maar ik kon nog steeds niet reageren. Ik voelde de potloden vanuit mijn handen glijden en mijn gedachten vervaagden. Ik kon niet goed meer nadenken. Mijn zicht viel ook langzaam weg, waardoor ik zwart met grijze schaduwen voor mijn ogen zag. Nog nooit had ik me zo slecht gevoeld. Ik was bang, maar tegelijkertijd beschaamd. Ik wilde zo weinig mogelijk in de spotlights staan. Door deze situatie kreeg ik zowel aandacht van Axel als van de verpleegsters hier. Het enige wat ik wilde was met rust gelaten worden.
Mijn armen begon ik heen en weer te bewegen en ik voelde tintelingen in mijn benen. Ik begreep niet wat er precies met me aan de hand was, maar ik hield me sterk.

Anoniem
Internationale ster

GhostBC schreef:
De verpleegster riep een paar andere verpleegsters en Axel werd verteld dat het beter zou zijn als hij weg zou gaan. Hij ging bezorgd op de gang zitten en stak zijn hoofd om het hoekje van de deur zodat hij mee kon kijken.
Hij hoorde een verpleegster naar Lydia roepen maar het zag er niet goed uit. Hij maakte zich zorgen om het meisje en hij hoopte dat alles goed ging.
Een paar andere patiënten kwamen ook kijken maar ze werden weggestuurd. Hij beet zacht op zijn lip en legde zijn hoofd tegen de muur. Het was een chaos en hij wilde Lydia helpen maar dat kon hij niet, dat mocht hij niet.
Er werd onderhandeld tussen de verpleegsters of ze haar een kalmerend middel moesten geven en een verpleegster liep al weg.

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld