Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

13 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

RPG ~ Unfortunate gifts schrijftopic

Ladybambi
Internationale ster

ladybambi schreef:
Drew glimlachte even zwak naar de andere jongen toen Asa hen aan elkaar voorstelde. “Hey welkom in de hel, of de hemel, afhankelijk aan wie je het vraagt. Leuk je te ontmoeten.” zei Drew terwijl hij zijn ogen een beetje ontweek door naar de jongen zijn naamplaatje te kijken. Het was misschien een beetje onbeleefd om iemand niet aan te kijken, maar Drew had al heel lang niemand meer echt aangekeken. Tenminste niet als zichzelf, zijn andere persoonlijkheid daarin tegen… Hij keek iemand alleen aan als hij zijn gave moest gebruiken om welke reden en dat gebeurde nu vrij weinig. Daarnaast was iedereen wel zo slim om zijn blik te ontwijken. Toen Drew Asa even aankeek, merkte hij dat hij richting zijn zonnebril keek en zuchtte zacht.
“Ja ik weet dat ik hem op moet zetten.” zei Drew rustig, maar het was niet zo gemakkelijk. Het blokkeerde zijn gave, maar hij had soms ook wel het gevoel dat hij zichzelf sneller verloor met zijn zonnebril op dan af. Misschien omdat hij dan minder vocht tegen zijn emoties en zijn tweede persoonlijkheid, misschien om een andere reden. Het was moeilijk uit te leggen wat er dan door Drew heen ging, maar ja.
Kort keek hij Adem weer aan. “Als ik je een advies mag geven, probeer de isolatiecellen te ontwijken. Je wordt er niet vrolijk van als je daar lange tijd in moet zitten” zei Drew rustig tegen hem en nam een slok van zijn suikerloze thee en trok gelijk een vies gezicht. Hij vond thee zonder suiker echt vies. Even zuchtte Drew zacht en schoof zijn kopje aan de kant. Hij had toch beter sinaasappelsap kunnen nemen. Hij hoopte dat thee zonder suiker na 2 jaar wel zou wennen en lekkerder zou worden, nou niet dus. Dat was even balen. Rustig besloot hij dan maar gewoon zijn broodje op te eten en hield zich even stil. Hij was stiekem wel benieuwd naar de gave van deze jongen. Was hij een hoog getal of een laag getal? Het was toch altijd wel fijn om te weten waar je mee te maken had. Zeker op een plek als Golden Oak. Echter had hij al lang geleden geleerd dat je er hier beter niet om kon vragen.
Even keek Drew op toen er gelach klonk van de tafel van Midas en opeens hun tafeltje van goud was en zuchtte zacht. “Ik snap niet waarom die jongens zulke showoffs moeten zijn. Hier zitten en een gave hebben is niets om trots op te zijn” mompelde Drew zachtjes in zichzelf en ging vervolgens rustig door met zijn ontbijtje.
“Heb je al tijd gehad om het gebouw een beetje te verkennen Adam?” vroeg Drew toen rustig. Hij hield zich dan altijd wel wat op de zijlijn en bleef weg van de mensen, maar als hij eenmaal bij hen aan tafel zat vond hij het ook lullig om niets te zeggen of zo. Dus dwong hij zichzelf om verschillende onderwerpen aan te snijden. Hij hoopte maar dat Adam een rondleiding had gekregen van de begeleiders, want anders zou hij dat nu moeten doen dankzij deze vraag. Niet dat hij het echt erg vond, maar hij wilde geen onnodige risico’s nemen door langer dan nodig was bij mensen in de buurt te blijven.
Toen Adam Drew antwoord gaf, richtte hij zijn blik weer op het naamplaatje van Adam. Dat was toch wel een van de veiligste plekken om naar te kijken zonder zijn zonnebril op te doen. Het viel Drew op zich nog mee hoe rustig het ontbijt was. Op de gouden tafel na vielen de gave uitbarstingen mee en Drew was blij dat het tafeltje wat meer in de hoek stond zodat ze de uitzicht op de kantine hadden. Op die manier hoefden de andere leerlingen niet zo dicht bij hen te komen en was de kans om aangeraakt te worden of drinken over zich heen te krijgen het kleinste.

Duchess
Wereldberoemd

Duchess schreef:
Rex had zijn eten een beetje links laten liggen en prikte er afwezig wat in, terwijl hij de rest van de eetzaal rond keek. Het was groter dan school, al zei dat weinig; zijn school was zo klein dat je bijna iedereen in ieder geval van voornaam kende. Hij zuchtte zacht. Zijn oude school moest hij vergeten; hij ging er toch niet meer naar terug. Zoveel had hij in ieder geval wel begrepen. Hij had dan wel te horen gekregen dat zijn ouders langs mochten komen, maar of hij zijn vrienden ooit terug zag... En of zij dat überhaupt nog zouden willen, nu ze wisten wat hij kon...?
Terwijl Rex de kantine doorkeek, merkte hij dat het misschien toch wat van zijn school weg had; er waren toch een soort groepjes gevormd en natuurlijk was er in ieder geval één persoon die met zichzelf te koop liep. Of met zijn gave, in dit geval. Ondanks dat Rex het nog steeds geen gave noemen wilde, nam hij zich voor dat hij het maar wel een gewoonte moest maken. Dit was nu hoe het was, en hij kon er maar beter zo snel mogelijk aan wennen. Anders kon dit hem allemaal nog wel eens extra zwaar gaan vallen.
Eigenlijk had hij nog helemaal geen zin om zich onder al deze mensen met de vreemdste gaven te mengen, maar hij kreeg het vage idee dat een buitenstaander blijven, ondanks dat je hetzelfde lot had, ook geen succes zou zijn. Voor nu bleef hij nog maar even zitten waar hij zat. Na het ontbijt zag Rex wel wie er nog een beetje toegankelijk uitzag. In alle rust aan een lege tafel wennen aan zijn nieuwe toekomst, was ook nog niet verkeerd.

Literacity
Wereldberoemd

Literacity schreef:
Rose keek gelijk even op bij een groet van Josie. 'Goedemorgen,' glimlachte ze licht terug. Josephine was wel oké. Misschien dat Josie's gave niet helemaal één was voor Rose om bij in de buurt te zitten vanwege het gevaar ervan, gezien het met vuur te maken had, maar Rose wilde haar ook niet mijden. Tenslotte was ze ook veel te vinden bij Freya en zij waren ook bevriend.
'Lijkt me zeker leuk om weer eens wat te gaan doen, ja. We kunnen allemaal wel weer wat gezelligheid gebruiken, niet dan?' Goed, de laatste drankavond was uitgelopen op een fiasco, maar wie weet wisten ze dat nu wel te voorkomen. Rose wilde nog wat zeggen of een ander was haar al voor - ze had blijkbaar iets opgevangen en was erbij komen zitten met een niet zo vriendelijke blik richting Rose.
Logisch ook, want buiten Freya, en misschien nog Josie en Asa, was er amper nog iemand die bij haar in de buurt wilde zijn, dus waarom zouden ze vriendelijk tegen haar doen? Twee weken geleden nog had ze iemand vermoord met haar overname, dus wat zou het?
Rose beet op haar lip en wendde haar blik van diegene af. Misschien moest ze even weg van de tafel en later weer naar Freya toe gaan. Zij was de enige die daadwerkelijk wat om Rose leek te geven. Ze haalde diep adem, stond op en nam haar dienblad met ontbijt vast. 'Ik zie je later wel weer, Frey,' zei ze en liep van de tafel weg.
Onderweg keek ze om zich heen naar een vrije tafel, maar stuitte op een tafel waar iemand zat die ze nog niet eerder had gezien. Ze aarzelde even, maar besloot om toch bij de jongen plaats te nemen. 'Hey, jou heb ik nog niet eerder gezien hier, toch? Ik ben Rose Mae,' glimlachte ze naar de jongen.

Account verwijderd

schreef:
Lilith had de knoop voorgehakt voor zichzelf en was alleen aan een tafel gaan zitten. De kantine werd steeds drukker en drukker en met elke persoon die zich ergens neerzette, werd het geroezemoes groter. Nooit eerder had ze zich in zulke grote groep mensen begeven en ze wist niet waar ze eerst naar moest kijken of luisteren. Overal vormden zich groepjes en het was moeilijk om in zulke drukte een gesprek op te vangen en af te luisteren. Vaak waren de gesprekken van de bewaking in isolatie haar meest interessante geweest. Soms kwamen er ook wel anderen in de aangrenzende isolatiecellen terecht en dan had ze af en toe het lef om er proberen mee te praten door de wanden heen en via de kieren onder de deur door.
Honger had ze niet vandaag, alle nervositeit trok een strop rond haar maag en ze had eerder het gevoel dat ze alles eruit zou gooien in plaats van iets binnen te houden. Met een hand ging ze door haar haren en draaide er een krul in met één van haar vingers. Voor de gelegenheid had ze haar haren los gelaten, omdat ze deze ochtend voor het eerst in jaren een spiegel had gezien. Het was bizar geweest om zichzelf echt te kunnen bestuderen, zonder een vage reflectie op te zoeken in ruiten die ze passeerde. Van die gelegenheid had ze nu dus gebruik gemaakt om haar haren te borstelen voor de spiegel en die over haar schouders te schikken. Het reikte tot halverwege haar rug en viel in losse golven over haar schouders heen.
Plots schrok ze op uit haar gedachten omdat een plek tegenover haar werd ingevuld. Loom richtte ze haar blik op terwijl ze hoopte dat haar stem überhaupt nog werkte. Diezelfde ochtend had ze haar stem staan schrapen voor de spiegel, maar was zelfs in de eenzaamheid van haar kamer te beschaamd geweest om te testen hoe ze klonk. Gelukkig stelde de jongeman die voor haar kwam zitten een ja-nee vraag. Als ze eerlijk was ja, dan vond ze het erg als hij erbij kwam zitten. Acclimatisatie kon ze wel gebruiken, al kon ze zichzelf net zo goed de dieperik in gooien. Tenslotte was dit haar nieuwe leven vanaf nu. Ze schudde haar hoofd op zijn vraag en beet op haar lip. Conversaties waren echt niet haar sterkste kant. Maar waar was ze wel goed in tegenwoordig?
"Wat gebeurt er na het ontbijt? Ik zit al een tijdje in isolatie..."
Waar ze plots het lef vandaan haalde, wist ze niet. Maar haar nieuwsgierigheid had de overhand genomen. Haar stem klonk hees en rauw, iets waar ze telkens van schrik als ze zichzelf hoorde. Toch had ze geen lelijke stem, al vond ze dat zelf. Ondertussen liet ze haar ogen onderzoekend over Felix glijden. Hij had groene ogen zoals zij en zijn uitstraling was zelfzeker en open, compleet tegenovergesteld aan hoe zij zich voelde. Lilith kon niet ontkennen dat het haar een klein beetje intimideerde. Vooral de reden waarom hij haar eruit pikte als ze gezelschap vond ze vreemd, iemand zo knap als hem had zeker wel andere vrienden hier.

Account verwijderd

schreef:
Adam vond de plek met de seconde meer bizar worden. Niet alleen vertelde Asa hem hoe bepaalde 'bendes' de boel hier begonnen te terroriseren, blijkbaar kon je hier ook ongestraft anderen wat aandoen. Wat vooral vervelend klonk waren de testen, niet iets waar hij naar uitkeek om als proefkonijn gebruikt te worden.
"Geen zorgen, als hij me in goud wil veranderen, mag hij proberen zoveel hij wil," grijnsde hij. "Ik verander mezelf soms ook in staal of steen, kleine bijwerking. Zolang er hier niemand in mijn hoofd kruipt is het allemaal prima."
Adam was absoluut niet onder de indruk van Midas' krachten. Het kwam heel zelden voor, maar aangezien hij zo hard als staal was, veranderde hij er soms letterlijk in. Het waren vervelende situaties aangezien hij alleen dat deel van zijn gave niet onder controle had, ergens diep vanbinnen was hij bang dat hij ooit eens niet meer menselijk zou kunnen worden. Maar hij wist alleszins dat hij telkens terug kon veranderen en twijfelde er niet aan dat hem dat ook zou lukken als één of andere gek hem in goud zou veranderen. Al had hij niet meteen intenties om dat af te toetsen en op zijn eerste dag al mensen uit te lokken.
Ondertussen voegde er zich iemand met een... aparte haarkleur aan hun gezelschap en Adam knikte even naar hem. Deze eerste kennismaking verliep alleszins al vlotter dan met Asa die vreemd uit de hoek kon komen, alsof zijn woorden niet van hem kwamen.
"Ook leuk je te leren kennen," zei hij en bekeek hem even.
Allereerst viel hem op hoeveel de jongen babbelde. Het was alsof de woorden als een waterval uit zijn mond kwamen. Eerst had hij het over isolatiecellen, daarna over Midas en dan werd er nog een vraag richting hem gesteld. Adam strekte zijn nek uit om Midas nog eens te bekijken. Hij vroeg zich af wie er nog allemaal bij hoorden en wat ze allemaal konden. Dat vroeg hij zich ook af bij iedereen aan zijn tafel. Drew leek zichzelf te verstoppen achter een zonnebril en zijn ogen waren nooit rechtstreeks op hem gericht. Als hij laserstralen uit zijn ogen schoot, vond Adam het allemaal prima, maar als hij die bril droeg omdat hij anders in mensen hun geest kroop, verontruste het hem.
"Ik ben hier sinds gisterenavond laat. Ik heb nog niet echt iets gezien van het gebouw," antwoordde hij op Drews vraag en keek wat verder rond zich in de zaal. Een tafel verderop sprong er een meisje met grijsgroene ogen in zijn zicht. Hij herkende haar vaag, maar kon haar niet meteen thuisbrengen. Zijn blik bleef op haar hangen en hij hoopte dat ze zich omdraaide, zodat hij haar gezicht beter kon zien. Misschien hielp dat hem om haar thuis te kunnen brengen bij één van zijn herinneringen.

Beethoven
Wereldberoemd

Beethoven schreef:
Waar hij zich normaal best wel op kon dringen aan mensen als hij zijn zin wilde krijgen, besloot hij vandaag rustig af te wachten op het antwoord van de jongedame. Hij liet zijn naam even naar haar naamkaartje glijden: Lilith, dus. Als iemand angstig en onzeker was, dan had het sowieso geen zin om iemand te verplichten met je om te gaan. “Bedankt,’’ zei hij dan ook met een beleefde glimlach, toen ze aangaf dat ze het niet erg vond als hij er bij kwam zitten. Hij zette zijn dienblad op de tafel en nam vervolgens plaats. Hoewel hij best sociaal was en open stond voor contacten, had hij alsnog niet veel vrienden hier. Of het nou kwam doordat hij zijn gave maar al te graag gebruikte of dat het andere redenen had, hij wist het niet. Ergens begreep hij het ook wel; de meesten hier omarmden hun gave niet, maar waren er eerder bang van. Het was dan vast beangstigend als iemand zijn gave wel omarmde en het niet erg vond om ‘m te gebruiken. Nou ja, eigenlijk moest hij niet speculeren waarom mensen hem niet vriend-waardig leken te vinden. De stem van Lilith klonk hees en rauw, alsof ze een lange tijd niet gesproken had. Een logische verklaring volgde snel: ze zat al een tijdje in isolatie. Dat kon maar één ding betekenen, namelijk dat ze gevaarlijk was. Toch werd hij daardoor niet weggejaagd. Het maakte dit alles juist een stuk interessanter. “Na het ontbijt mogen we onze eigen planning van de dag maken. We moeten trainingen volgen voor onze krachten en soms wat experimentjes doen, maar de lessen zijn niet verplicht,’’ vertelde hij haar. Vervolgens begon hij aan zijn ontbijt en nam er een flinke hap van. Het eten hier was prima te doen. De porties die ze kregen waren groot genoeg en op dat gebied was Felix dan ook prima tevreden. Nadat hij zijn eerste hap had doorgeslikt, keek hij haar weer aan. “Felix, trouwens,’’ zei hij, terwijl hij naar zijn naamplaatje gebaarde. Ze had het al kunnen lezen, maar het was wel zo netjes om jezelf alsnog voor te stellen. Zijn hand gleed even door zijn nog vochtige haren en hij nam weer een hap van zijn ontbijt. “Maar isolatie dus, hmm?” Vroeg hij aan haar om toch het gesprek een beetje op gang te brengen. “Wat moet ik dan vooral niet bij je doen? Ik bedoel dit niet vervelend, maar het is gewoon.. Tja, ik denk dat je zelf ook wel weet dat mensen hier behoorlijk wat schade aan kunnen richten.” Hij wilde niet onbeleefd zijn met het stellen van deze vraag en het was zeker niet zijn bedoeling om haar op stang te jagen. Hij hoopte dat met zijn eerlijkheid te bereiken. Ook dat was een eigenschap van hem die niet iedereen altijd even goed wist te waarderen, maar daar was hij wel aan gewend. Hij at de rest van zijn bord leeg en legde zijn bestek op zijn bord. De kop koffie was inmiddels wel ver genoeg afgekoeld dat hij het zo kon drinken.

Account verwijderd

schreef:
Liliths wenkbrauwen vormden zich tot een frons. Een eigen planning. Hoe moest ze in godsnaam weten wat ze moest doen? Dat ze trainingen moest volgen, leek het alleen erger te maken. Wat hield dat dan in, zou ze moeten trainen om mensen niet meer te proberen vermoorden? Want dat probeerde ze al, en het was best lastig aangezien ze niet bepaald kon testen op iemand wanneer haar gave eens wel of niet onder controle had.
"Lilith, maar ik hoor liever Lily," antwoordde Lilith op Felix die zichzelf voorstelde.
Haar jaren in isolatie hadden haar niet onbeleefd gemaakt. Gaandeweg had ze via begeleiding en therapie wel de meeste normen en waarden onder de knie gekregen. Beleefdheid was daar één van. Haar blik volgde zijn hand die door zijn haren gleed en daarna bleven haar ogen rusten op zijn handen. Het was een gewoonte die ze niet snel kwijtraakte, ze wou het zien aankomen wanneer iemand haar aanraakte.
"Me aanraken, wat moet ik vooral niet doen bij jou?" kaatste Lilith terug.
Het liefste van al verborg ze compleet wat ze kon aanrichten, maar Felix' vraag was terecht geweest en misschien wat het ook het beste als hij duidelijk wist dat hij haar niet moet aanraken. Direct na het uitspreken van haar woorden, zuchtte ze om zichzelf omdat het maar niet lukte om vriendelijk over te komen. Hoe ze haar best ook deed, ze vond dat ze verschrikkelijk bot overkwam. Al had ze weinig onderwerpen om over te praten, behalve dat ze hoofdpijn kreeg van de drukte en dat ze hoopte dat haar gave te trainen viel. Ondertussen vroeg ze zich af in hoeverre ze op de hoogte zouden blijven van elkaars trainingen. Zou iedereen weldra weten wat ze kon, of kon je zoiets verborgen houden tot het ooit eens fout liep?
"Sorry, ik heb al een tijdje niemand gesproken. Als ik bot overkom, bedoel ik het niet zo," excuseerde ze zichzelf wel en er kon een kleine glimlach vanaf. Tenslotte wou ze Felix niet afstoten, hij was immers de enige tot nu toe die haar überhaupt zag staan en interesse in haar toonde. Eens vrienden maken stond bovenaan haar verlanglijstje, dan moest ze er dringend wat vriendelijker uit gaan zien en zich gedragen.

Duchess
Wereldberoemd

Duchess schreef:
Rex rustige moment van wennen aan het nieuwe gebouw, was al snel verstoord. Hij had het meisje niet eens zijn kant op zien komen, laat staan dat hij gelijk door had gehad dat ze het tegen hem had. Hij wist niet zo goed wat hij van de mensen hier verwachten moest. Iedereen had allerlei rare gaven, sommigen waarschijnlijk destructiever dan anderen, dus iedereen kwam met een gebruiksaanwijzing. En die stond nu niet bepaald op hun voorhoofden geschreven.
'Hey. Ben hier net een nacht, ja,' antwoordde Rex, toch wat op zijn hoede. 'Rex Hawkins.' Goed, als ze echt gevaarlijk was, dan wist ze zich van dit zelf toch ook wel? Dan zou ze vast niet zomaar zo dicht in zijn buurt komen. 'Dan zit jij hier al langer, gok ik?' Als ze elk nieuwe gezicht gelijk opmerkte, dan moest het haast wel. Misschien was het dan toch niet zo anders als zijn school was - net meer aan denken.
Stiekem was hij eigenlijk wel blij dat er iemand zijn kant op gekomen was, in plaats van andersom. Hij had al helemaal bedacht op wie en hoe hij op mensen af zou stappen, uiteindelijk, maar dat bleek dus niet langer nodig. Scheelde hem ook weer werk. En wie weet wat voor rare gave de persoon op wie hij anders afgestapt was zou hebben gehad...

Literacity
Wereldberoemd

Literacity schreef:
'Zo'n anderhalf jaar zit ik hier nu,' antwoordde Rose. 'Dus in zekere zin kan ik meteen zien of iemand nieuw is of niet.' Rose had daar wel oog voor. Oog voor detail, maar dat was niet zo gek aangezien ze een creatief talent was. Ze wist de dingen wel te herkennen. 'Hoe is de nacht gegaan?' vroeg ze daarna.
Rose ging niet meteen vragen naar zijn gave. Daar moest hij zelf maar mee komen en zelf sprak ze liever niet meteen over haar eigen gave. Wie weet liep hij wel gelijk weg als Rex het meteen te weten kreeg. 'Ik weet zelf nog dat de eerste nacht vreselijk was, maar het went uiteindelijk wel. Ook al went het nooit om hier te zitten,' glimlachte ze zwak. Want waar Rose ook liep, werd ze vaak geconfronteerd met het feit dat ze een gave had. Dan wel door de plotselinge overnames, dan wel door de overnames wanneer ze een boze bui had en ze werd er vaak op aangekeken, werd vermeden door mensen of zelfs de isolatie in gezet als het echt uit de hand gelopen was.
Hopelijk dat Rex niet zo iemand was, maar goed... Dat viel nu nog niet te voorspellen. 'Maar buiten dat... Er zijn hier ook mensen die het draaglijk maken om hier te zijn.'

Beethoven
Wereldberoemd

Beethoven schreef:
Met een kort knikje bevestigde hij dat hij had gehoord dat ze liever Lily genoemd wilde worden. Dat begreep hij volkomen. Zelf had hij niet echt bijnamen en met zijn naam waren eer ook maar weinig te verzinnen die nog een beetje mannelijk klonken. Zo had je wel ‘Fe’ of ‘Feli’, maar beide klonk het alsof je het tegen een meisje had als je dat uitsprak. Haar felle reactie was te begrijpen, maar hij had het niet verwacht achter haar. Niet terwijl haar stem net nog zo rauw en hees had geklonken. Haar aanraken was dus uit den boze. Dat was een mentale notitie die hij moest maken én onthouden. Nu zou hij niet snel iemand vanuit het niets aanraken, maar het was wel belangrijk om te weten. Natuurlijk wist hij niet wat er zou gebeuren als hij haar zou aanraken, maar als ze hem daarvoor waarschuwde.. Het zou vast geen fijne gevolgen hebben. Hij dacht even na over wat ze bij hem niet moest doen. Eigenlijk was het vrij simpel, omdat hij zijn gave onder controle had. Hij kon niet vanuit het niets ontploffen en veel schade aanrichten. Hij kon enkel te ver gaan in het uitoefenen van zijn gave. “Ik denk dat het belangrijkste is dat je me niet kwaad maakt, maar voor de rest ben ik vrij ongevaarlijk,’’ zei hij dan ook tegen haar, terwijl hij kort zijn schouders ophaalde. Zijn blik viel op het eten van Lilith, dat nog onaangeroerd op haar bord lag. “Heb je geen honger?’’ Vroeg hij nieuwsgierig aan haar. Het was voor hem lastig om zijn nieuwsgierigheid te bedwingen. Het was nog knap te noemen dat hij niet aan haar had gevraagd waarom hij haar niet aan mocht raken. Dat wilde hij eigenlijk wel graag doen, maar hij wist dat hij dan misschien grenzen zou overschrijden. Beter van niet dus. Als Felix met vrouwen aan het praten was, en soms potentiële slachtoffers, dan was hij altijd op zijn hoede van elke beweging die hij maakte. Vaak wist hij precies hoe hij iemand in kon pakken en kon verleiden om met hem mee te gaan, zodat hij kon oefenen met zijn gave. Het was best wel grappig hoe de meeste dachten dat hij ze zou meenemen naar zijn slaapkamer om ze op een ander soort manier te verwennen. Helaas moest hij ze dan teleurstellen. Bij de jongedame voor hem, had hij nog niet besloten wat hij wilde doen. Of hij haar met rust zou laten of niet. Ze was vriendelijk tegen hem en dat kon hij wel waarderen. Hoewel hij zichzelf prima kon vermaken, was het soms toch leuk om iets met een ander te doen. Misschien zou hij haar dan wel besparen. Het was niet alsof hij helemaal geen greintje gevoel had. Hij besefte zich maar al te goed dat ze vast geen fijne tijd had gehad in de isolatie. Het zou harteloos zijn als hij haar zou krenken met haar ergste nachtmerries.

Account verwijderd

schreef:
Lilith knikte even. Het klonk logisch, iemand niet kwaad maken. Al twijfelde ze eraan hoe goed ze kon inschatten wat anderen kwaad maakte en wat niet. Dat hing er waarschijnlijk vooral vanaf hoe opvliegend de persoon zelf was. Tenslotte kwam het erop neer hoe goed een persoon zichzelf onder controle had. Zo was het feit dat ze ademde al voldoende geweest om haar vader kwaad te krijgen, terwijl hier in het instituut slechts teleurgesteld gereageerd werd als ze alweer eens buiten zichzelf trad van woede en daarbij anderen helse pijnen liet doorstaan.
"Niet echt, ik denk dat ik te nerveus ben om te eten vandaag."
Ergens luchtte het op dat ze het luidop kon meedelen aan iemand. Ze was extreem nerveus en daarnaast ook bang. Compleet niet bang dat anderen haar iets zouden aandoen, maar bang dat zij iemand iets zou aandoen. Het voelde alsof ze vast zat in een vicieuze cirkel. Als ze nerveus was, werd ze onvoorspelbaar en hoe meer ze het gevoel van controle miste, hoe nerveuzer ze werd. Wat daarbij het meest vervelend was, was dat ze telkens ze de controle verloor en iemand pijnigde daar enorm van genoot. Dat maakte het zo moeilijk om ermee op te houden en dat kon het minste incident uit de hand laten lopen. Het laatste wat ze wou, was dat ze na dag één weer kon vertoeven in haar isolatiekamer. Het zou fijn zijn om de controle dan weer te hebben, maar ze wou er voor de rest voor geen goud in de wereld weer naartoe.
"Ik ben wel benieuwd naar je gave, maar ik denk niet dat ik die proefondervindelijk wil ontdekken," zei ze nog met een klein lach.
Lilith was benieuwd naar zijn antwoord. Als hij haar zijn gave verklapte, verklapte zij de hare misschien wel. Dan kon ze meteen af toetsen hoe snel haar gave mensen wegjaagde, al zag Felix er geen angsthaas uit. Wie weet had hij echt wel het lef om ongeacht haar gave nog met haar om te gaan. Ondertussen keek ze nieuwsgierig nog wat rond. Voor de rest waren de groepjes aan tafel best groot, dus ze vroeg zich af of Felix anders deze tafel voor zich alleen had of hij bewust zijn vrienden niet benaderd had deze ochtend.

Duchess
Wereldberoemd

Duchess schreef:
Rex trok een wenkbrauw op. 'Anderhalf jaar al?' Hij knikte langzaam. 'Dan kan ik me dat voorstellen, ja,' mompelde hij. Anderhalf jaar. Natuurlijk had hij niet verwacht hier met een paar maand weer weg te zijn, maar toch... Het klonk als zo'n lange tijd. Over anderhalf jaar waren zijn vrienden aan het studeren, en zat hij hier... Geen fijne gedachte.
Hij haalde zijn schouders op nadat ze vroeg hoe zijn nacht was. 'De nacht zelf viel mee, het wakker worden was wel even apart...' Hij glimlachte zwak. 'Ik had inderdaad ook niet verwacht dat het wennen zou, nee...' Zeker niet als er een vaste af- en aanstroom was van mensen met bizarre gaven. Mensen die te gevaarlijk waren om in de maatschappij te functioneren.
'Dat geloof ik ook maar al te graag,' glimlachte hij zwak. Hij zou zijn vrienden nu dan wel moeten missen, daar dat bekende niet dat hij hier helemaal alleen was, gelukkig. Goed, misschien zou het hier wat lastiger zijn, maar uiteindelijk kwam hij er vast wel.
'Zijn er verder nog dingen belangrijk om te weten...? Ik bedoel, ze hebben me het een en ander uitgelegd, maar...' Veel was het niet. Het gesprek van de vorige dag was ook meer met zijn ouders dan met Rex zelf.

Literacity
Wereldberoemd

Literacity schreef:
Rose knikte zacht. 'Anderhalf jaar, ja en het gaat ook vaker mis dan goed, maar goed... Daar hebben ze hier hun eigen middelen wel voor als het écht uit de hand loopt. Om de isolatie maar als voorbeeld te noemen.'
Anderhalf jaar zat ze hier nu en sinds het begin dat ze op Golden Oak zat, was geen van haar vrienden haar komen bezoeken. En waarom zouden ze ook? Ze waren zich doodgeschrokken na Rose's uitbarsting toendertijd. Was het niet geweest dat iemand met de gave van wind dichtbij kwam, dan had ze die uitbarsting misschien niet gehad, maar goed. Het leverde wel een trauma op voor die toenmalige vriendin. Ziekenhuis in met een paar gebroken ribben en een gebroken been.
'Ik weet niet wat ze je allemaal al verteld hebben, maar voor wie nodig is, zijn er trainingen en worden er experimenten met je gedaam, afhankelijk van de gave die je hebt,' antwoordde Rose. Nog steeds was het niet aan haar om daar naar te vragen. Hij moest er zelf maar mee komen om te zeggen wat zijn gave nu precies was.

Dauntless
Wereldberoemd

Dauntless schreef:
"Ik bewonder je zelfvertrouwen Adam. De meeste nieuwelingen lopen er nogal verloren bij." Ja Asa wist deze nieuweling wel te appreciëren. Vaak was medelijden het eerste wat hij voelde wanneer hij nieuwe bewoners haast radeloos in de eetzaal zag staan, turend naar een zitplaats, hopend geaccepteerd te worden. Adam leek hem niet zo'n type, deze jongen leek te weten wat hij wilde en op zijn doel af te gaan. Zoiets kon nog weleens voor problemen zorgen, afhankelijk van wat Adams doelen waren. Asa was iemand die in de pas liep. Hij hield zich aan de regels in hoeverre ze hem redelijk leken. Als hij in de isolatie belandde, was dat omdat hij een uitspatting met zijn gave had gehad, niet omdat hij had gerebelleerd of proberen te ontsnappen. Nee, in die drie jaar had hij nog geen enkele ontsnappingspoging ondernomen. Hij hield er misschien niet van om hier te zitten, maar hij zag het wel als noodzakelijk. In Golden Oak kon hij minder schade aanrichten dan vrij in de buitenwereld. "Wel over in je hoofd kruipen hoef je je bij mij ook geen zorgen te maken. Ik heb alleen maar last van de dingen die in mijn eigen hoofd rondkruipen. Een rondleiding zou wel handig zijn. Ze hangen geen plattegronden op of wegwijzers zodat we die niet zouden kunnen gebruiken om te ontsnappen. Als je de weg naar een plaats niet weet, moet je het een begeleider vragen, slechts één van de vele belachelijke regels hier. Alsof het wegnemen van plattegronden echt voorkomt dat mensen proberen te ontsnappen. Hoe onmogelijker je iets probeert te maken, des te verleidelijker voor velen om het te proberen. Ik heb straks les en daarna training, maar wil je eventueel daarna wel rondleiden of ben jij vrij Drew?" De lessen waren niet verplicht, maar Asa's ouders stonden erop dat hij ze volgden. Ooit zouden ze hem toch wel genezen, zou er een manier worden gevonden waardoor hij hier weg kon, dan zou hij zijn studies kunnen oppakken, echte studies, dat was alleszins waar zij op hoopten.

Beethoven
Wereldberoemd

Beethoven schreef:
“Ah ja, dat kan ik me wel voorstellen. Een nieuwe situatie, allemaal onbekende mensen en dan ook nog een gave.. Het is niet niks,’’ reageerde hij, toen Lilith opmerkte dat ze te nerveus was om te eten. Zijn eerste dag hier had hij niet echt als zenuwslopend ervaren. Hij was vooral heel boos geweest dat hij hier mee naartoe genomen was. Daarom had hij op vrij veel mensen zijn gave uitgeprobeerd. Gelukkig had hij geen ernstige schade aangericht, anders was hij ook opgesloten in de isolatiecel waarschijnlijk. De kans was groot dat hij helemaal door zou draaien als hij helemaal alleen in een ruimte moest zitten. Een grijns verscheen rond zijn lippen toen ze opmerkte dat ze benieuwd was naar zijn gave, maar ze die tegelijkertijd niet proefondervindelijk wilde ontdekken. Kort twijfelde Felix of hij het haar toch zou laten zien. Ondanks dat hij er meer plezier aan beleefde om iemand duistere beelden te laten zien en gedachten te laten hebben, kon hij ook vrolijke beelden tonen. Je zou dus kunnen zeggen dat hij eigenlijk ook veel goeds kon met zijn gave. Hij kon verdrietige mensen weer vrolijk maken. Hij kon boze mensen weer rustig krijgen. Toch deed hij dat niet. Het was gewoon niets voor hem om die held te spelen die de wereld wilde helpen. Uiteindelijk besloot hij zijn gave nog even voor zichzelf te houden. “Ik hou het nog even voor me, maar je krijgt het snel te weten,’’ zei hij dan ook, met een scheve glimlach rond zijn lippen. Hij dronk de laatste slok van zijn koffie op en zette vervolgens het kopje ook op het dienblad. Het was bijna tijd om aan zijn geplande dag te beginnen. Hij wilde eerst even gaan trainen en misschien dat hij later vandaag nog wat lessen zou volgen. Het was maar net of hij daar dan ook nog zin in had. Felix volgde de lessen namelijk enkel zodat hij een dag invulling had. Het was voor hem namelijk niets om de hele dag vrij weinig uit te voeren. Er was dan wel een zwembad en een ontspanningsruimte waar je wat activiteiten uit kon voeren, maar vaak was hij daar ook wel snel klaar mee. Nadat zijn training en de lessen voorbij waren, was er nog genoeg tijd om daar te zitten. Inmiddels was het vrij druk geworden in de eetzaal en vrijwel alle tafels waren bezet geraakt. Hij had er niet echt aandacht voor gehad. “Weet je eigenlijk al waar alles is of hebben de begeleiders dat nog niet verteld?’’ Vroeg hij aan haar. Hij had werkelijk geen idee hoe lang ze in de isolatie had gezeten en of ze überhaupt hier al eerder had rondgelopen. Aangezien ze had gevraagd wat ze na het ontbijt deden, had hij het vermoeden dat ze hier niet lang mee had gelopen voordat ze in de isolatie belandde. Het programma was in de afgelopen jaren namelijk niet echt veranderd. Al vanaf het begin dat hij hier zat, wat inmiddels zo’n vier jaar was, had hij zijn eigen dag moeten inrichten.

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld