Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

15 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

ORPG - True colors

Marlee
Landelijke ster

marlee schreef:
Waar ze deels gehoopt had gewoon een kort antwoord te krijgen, zodat ze zich zo gauw mogelijk weer uit de voeten kon maken, maakte haar hart een sprongetje zodra hij haar binnenliet in zijn huis en stak ze twijfelend haar handen in haar zakken terwijl ze langs hem naar binnenliep en haar blik over de inrichting liet glijden. Ze was het appartement van haar broer gewend, en dat vond ze al een rommeltje. Maar zodra ze wat verdere stappen in de gedeelde woonkamer en keuken zette begon ze toch wat zachtjes te lachen. Vergeleken met Dave was deze kamer wel heel erg. Het was dan ook niet zo gek dat Dayhron zich daar even later voor verontschuldigde. Ze haalde haar schouders op. ''No, it's okay.'' Zei ze zachtjes terwijl ze plaatsnam in de zithoek. Ze wist niet zo goed wat ze moest zeggen in tussentijd dat Dayhron thee voor haar leek te maken, en leunde daarom maar haar hand onder haar hoofd terwijl ze het eigenaardige interieur bewonderde. Ondanks de rommel vond ze dat het er nog best hip uitzag, al hield dat niet weg dat het totaal wat anders was van wat ze van Dayhron verwacht had. Zo zou ze zelf nooit alleen in het bos willen wonen, het idee alleen al gaf haar kriebels, maar Dayhron wist zich daarintegen vast wel beter te redden dan zij.
''Oh, thank you,'' bedankte ze Dayhron eenmaal hij haar een kop thee had aangegeven en zich bij haar leek te voegen. Ze knikte toen hij haar vroeg of ze zijn adres van de docente had gekregen, en richtte nu haar ogen voorzichtig op Dayhron. Nu hij eindelijk stil leek te zitten viel het haar op hoe beroerd hij eruitzag, wat haar zorgen toch wel weer aanwakkerde. Misschien had hij daarom ook geen energie gehad om boos op haar te reageren, als hij dat had gewild.
''You don't look okay...'' Merkte ze zachtjes op. ''Are you here on your own?'' Hoewel ze natuurlijk nieuwsgierig was naar het antwoord, had ze de vraag eerder gesteld uit bezorgdheid. Stel dat er iets zou gebeuren, dan was hij zo ver afgezonderd van de bewoonde wereld. Ze vroeg zich af waarom iemand zich op die manier zou afzonderen, aangezien dat vrijwel altijd betekende dat diegene iets te verbergen had. Dayhron had eerder duidelijk gemaakt dat ze niet proberen om hem uit te vogelen, maar desondanks had hij haar toch binnengelaten. Als hier iets was wat hij voor haar verborgen wilde houden, had hij dat vast niet gedaan.
''I'm sorry. I know you told me to stay away, but I was just worried. And I hope everything is okay, between us...'' Verontschuldigde ze zichzelf nogmaals en ze keek hem even kort aan. Deze dag hadden ze weer in partners geoefend en doordat er nu een partner ontbrak, was Lauren degene die haar passen alleen moest oefenen, zij was immers nieuw in de groep. Hoewel Mrs. Robinson was die de duo's zou samen stellen, maakte ze zich enigszins toch zorgen dat ze niet zou kunnen meedansen in het stuk als Dayhron besloot om niet mee te doen. De andere duo's leken namelijk al zo'n hechte band met elkaar te hebben dat Lauren daar niet tussen wilde komen, zelfs als dat van de docente zou moeten.

Anoniem
Wereldberoemd

MotherOfFoxes schreef:
Dayhron was nog nooit echt van het opruimen geweest. Zo lang hij zich fatsoenlijk en zonder hindernissen kon voortbewegen vond hij het allang prima. Je kunt je voorstellen dat hij hier regelmatig over in verhitte discussies was geëindigd met zijn moeder. Waar ze dit nooit volmondig toe zou geven, wist Dayhron wel zeker dat het een hele opluchting voor haar was geweest toen hij besloot op zichzelf te gaan. Normaalgesproken zou hij ook niemand bij hem binnen uitnodigen, vanwege de rommel maar ook vanwege het feit dat dit zíjn plekje was, maar Lauren meteen weer wegsturen door de bossen was voor hem geen optie en zelf voelde hij zich momenteel nog te slecht om haar te begeleiden.
Zijn stacaravan was niet bepaald groot te noemen, ergens viel het goed te vergelijken met de indeling van een doorsnee caravan, al had hij net wat meer bewegingsruimte en was zijn douche groter en voornamelijk praktischer. Ook paste er een ruim tweepersoonsbed in - die zich volledig aan de tegenovergestelde zijde van de eethoek bevond. Het interieur was vrij modern, wat het gevolg was geweest van een grote verbouwing toen vrijwel alles letterlijk uit elkaar leek te vallen. Zodoende was hetgeen dat er momenteel stond allemaal nog vrij nieuw - en had hij dit eerder gekocht omdat het absoluut noodzakelijk was geweest dan omdat hij het mooi gevonden had. Uiteindelijk was het geheel daarmee alsnog niet veel maar het was zijn plekje en voor Dayhron was dit meer dan voldoende.
Zodra hij plaatsgenomen had op de bank tegenover haar en hij haar opmerkingen hoorde, haalde hij kort zijn schouders op. “I’m not missing classes for no reason. But the worst part of it is behind me now, this morning I wasn’t even able to come out of bed.” Haar volgende vraag liet hem lichtjes knikken. “It’s not really a place for two.” - “But my parents live down the road so...” Desondanks het feit dat ze om diezelfde reden best wel dichtbij woonden, op zo’n 15 minuten rijden, was het alweer een behoorlijke tijd geleden dat Dayhron ze gesproken had. Hij had er simpelweg niet de behoefte aan gehad; al was het misschien weer eens tijd dat hij zijn gezicht zou laten zien. Al was het alleen maar om ze te laten zien dat het goed met hem ging.
Eenmaal hij zijn bouillon een eind opgegeten had, hoorde hij de verontschuldig die Lauren maakte en schudde hij langzaam zijn hoofd heen en weer. “It’s fine.” mompelde hij slechts, waarmee hij haar verontschuldiging min of meer wegwuifde. “You just shouldn’t try to talk behind my back anymore and we’ll be fine.” Met deze laatste opmerking besloot hij zijn frustraties ook zo goed als mogelijk aan de kant te zetten en dronk hij de laatste slokjes van zijn bouillon op. “How was the training today?” Vroeg hij nieuwsgierig aan haar - aangezien hij benieuwd was naar hoe het feit dat er een danspartner mistte was opgelost.

Marlee
Landelijke ster

marlee schreef:
Terwijl ze van haar thee nipte, luisterde Lauren naar Dayhron. Ze verbaasde zich enigszins over zijn thuissituatie en het feit dat zijn ouders niet ver bij hem vandaan woonden. Anderzijds was er tenminste iemand in de beurt als hij echt hulp nodig had.
Zodra hij haar er nogmaals op opwees dat ze niet achter zijn rug om moest praten sloeg ze haar blik neer. Ten eerste was dat totaal niet hoe Lauren in elkaar zat, en ze vond het vervelend dat het nu iets was waar Dayhron een ding van maakte. Ondanks dat hij duidelijk ziek was, deed ze zichzelf ertoe geloven dat het haar fout was dat hij niet naar de les was gekomen. Dat terwijl de opmerking die ze maakte nooit kwetsend bedoeld was. Ze durfde er best voor uit te komen dat ze het lastig vond om met Dayhron te communiceren als hij zo afstandelijk en onvriendelijk bleef doen. Ze had daarom ook helemaal geen zin om de vraag die hij daarna stelde te beantwoorden, verbitterd door haar eigen gevoelens. ''I had to practise alone. But why would you care?'' Ze zette nu haar theeglas aan de kant dat nog halfvol was en maakte aantstalten om op te staan. Ze voelde plotseling zo'n woede voor hem dat ze geen zin meer had om aardig proberen te blijven. Haar hart klopte in haar keel en haar wangen waren inmiddels vuurrood gekleurd door de plotselinge opwinding, maar bang was ze niet.
''I mean it what I said, you know. I don't know how to talk to you! I don't know what you want, but all I wanted was to dance in the upcoming play!'' Voor haar was dat een groot stuk, groter dan ze ooit in had gespeeld. Het betekende enorm veel voor haar, dit was waar ze al die jaren zo hard voor gewerkt had, maar ze verwachtte niet dat Dayhron zal begrijpen hoe ze zich daarover voelde.
Omdat ze verder eigenlijk niks wilde horen stond ze dan ook op en liep ze zo vlug als ze kon naar de deur. ''Good luck finding someone else, if anyone still wants you,'' riep ze boos over haar schouder en ze zwaaide de deur open. Buiten haalde ze diep adem. Ze zette haar droomcarriére nu op het spel voor één domme jongen, dat wist ze. Echter wist ze dat ze dit zo een jaar niet zou volhouden. Er was nog een andere groep op hoog niveau. Er waren meer mogelijkheden, maar dit wilde ze gewoon niet langer.

Anoniem
Wereldberoemd

MotherOfFoxes schreef:
Van het één op het andere moment kwam hun gesprek tot een einde en stond Lauren buiten - iets wat hij juíst had geprobeerd te voorkomen door haar bij hem binnen uit te nodigen. Ergens was het ook zijn eigen schuld dat ze nu weer buiten stond, nog voor ze haar thee opgedronken had of ze een fatsoenlijk gesprek hadden kunnen voeren, maar dat zag hij liever niet op die manier.
Zachtjes zuchtend haalde hij zijn hand door zijn verwilderde kapsel en schudde zijn hoofd. Waarom moesten meiden overal direct zo’n probleem van maken? Jongens zouden nooit zo uitgevallen zijn tegenover hem als hij zich op deze manier opstelde. Omdat hij zichzelf desalniettemin genoodzaakt zag haar veilig thuis te brengen, trok hij een vest aan en verwisselde hij zijn slippers voor een paar stevige wandelschoenen. Enkele seconden later dan Lauren verliet ook hij de stacaravan en stopte daarbij zijn handen in zijn zakken.
“I didn’t mean to be an ass.” mompelde hij terwijl hij naast haar kwam lopen en enige vorm van oogcontact kostte wat het kost ontweek door met een starre blik voor zich uit te staren. “There are just some things that I’m dealing with in my personal life that I can’t share with anyone. I try to keep people at a distance because I’m afraid they’ll find out about it anyway.” Hij zuchtte even diep en beet zijn kaken stevig op elkaar. “I understand you don’t like the way I am behaving, but believe me when I say I’ve got my reasons for it.” Meer dan dit kon hij er niet over zeggen en hij vroeg zich überhaupt af of het genoeg voor haar was om haar woede te kunnen onderdrukken.
“You know, I wánt you to participate in the upcoming show. After all the hard work you’ve done you deserve it more than anyone else. But I’m dealing with this... sickness... and I don’t know if I’m able to keep on dancing non stop for five whole weeks.” - “Quitting halfway just isn’t an option.” voegde hij er nog aan toe en zuchtte eens zacht. Hij wist ook wel dat als hij geen duo met haar zou vormen dat haar kans op een rol in de show zo goed als verkeken was omdat de andere duo’s nu al een dusdanige band hadden opgebouwd dat ze niet meer zouden willen wisselen. Haar enige kans zou dan nog geboden worden door een blessure van een andere danser maar voor een show als deze was iedereen des te voorzichtiger en kwam dat nauwelijks voor.
Na een paar vlugge stappen eindigde Dayhron voor Lauren en kwam hij tot stilstand waardoor Lauren ook noodgedwongen werd zijn voorbeeld te volgen. “I’m willing to try ... because I feel I owe you that much after what happened and I don’t want to be the one to rob you from your dreams. But please, try to be patient with me and don’t think of everything I say or I do as a personal attack.” - “I’m fully honest when I say that I like you more than any other girl from the group, maybe that’s also the reason I’ve been a bit harsh on you before.” Als hij nu nog niet genoeg gezegd had om het goed te maken met haar, wist hij het ook niet meer en zou hij het ook zeker opgeven. Om diezelfde reden keek hij haar met hoopvolle blik aan; aangezien hij het oprecht een kans wilde geven.

Marlee
Landelijke ster

marlee schreef:
Hoewel ze niet verwacht had dat Dayhron haar nu nog zou volgen, ookal hoopte ze stiekem van wel, hoorde ze even later zijn stevige voetstappen achter zich. Ze wilde Dayhron niet de eer doen om hem aan te kijken, waardoor ze beide strak voor zich uitkeken terwijl ze het pad verder opliepen en Dayhron eindelijk leek te willen praten. Het was niet echt de verontschuldiging waar ze op gehoopt had, en hoewel zijn verklaring vaag bleef voor Lauren had ze er respect voor dat hij zich enigszins leek open te stellen. Het was meer dan ze verwacht had te horen, meer woorden dan ze de dagen ervoor hadden uitgesproken, en zodra hij uitlegde dat hij niet zeker wist of hij in de voorstelling kón spelen begon ze enigszins spijt te krijgen van haar felle woorden die ze zojuist in een opwelling had gezegd.
”I don’t know what to say, Dayhron. I wish I would’ve known. I would’ve treated you differently.” Gaf ze uiteindelijk toe, nadat ze een diepe zucht liet horen en eindelijk in staat was om iets te zeggen. Ze begreep dat het niet ietd was wat hij met de rest van de groep wilde delen, anderzijds zouden ze zijn gedrag en afwezigheid meer begrijpen als hij daarvoor een geldige reden wist te geven. Ze kon zich bijna niet voorstellen dat Mrs. Robinson hier allemaal van op de hoogte was, of ze had gewoon uitzonderlijk veel geduld voor de jongen.
Eenmaal Dayhron voor haar tot stilstand kwam sloeg ze haar armen over elkaar terwijl ze naar zijn verklaring luisterde. Het was niet zozeer nodig geweest, want voor zijn afstotende gedrag had ze hem inmiddels al vergeven. Desondanks voelde ze hoe haar hart een sprongetje maakte zodra hij zei dat hij haar in ieder geval aardiger vond dan de andere meisjes van de groep en durfde ze hem voor een enkele seconde niet aan te kijken. “At least I like you more than I did yesterday,” gaf ze hem terug, waarna ze een kleine glimlach niet kon onderdrukken. Ze had oprecht niet verwacht dat hij wat medeleven zou kunnen tonen maar kennelijk zag hij wel in hoe graag ze dit wou en hoe hard ze ervoor gewerkt had.
“Then I am looking forward for our next training. Lets forget about what happened, and start over. I won’t ask you questions you can’t answer, I won’t tell them what you told me, I just want to focus on dancing, and I’m glad you want to be me partner.” Ze was enigszins opgelucht dat ze eindelijk de confrontatie was aangegaan, en ze was ervsn overtuigd dat de komende lessen een stuk dragelijker zouden worden. Toch bleef ze Dayhron mysterieus vinden, al gaf het haar geen nare gevoelens zoals dat het eerst deed. Hij had in ieder geval een reden voor zijn gedrag en Lauren was allang blij dat zij die reden niet was.

Anoniem
Wereldberoemd

MotherOfFoxes schreef:
Met een moeilijke blik op zijn gezicht geschreven beet hij zijn kaken stevig op elkaar. Waar Lauren hem nu misschien gemakkelijker kon vergeven voor zijn daden, hoopte hij dat ze haar belofte ging kunnen houden en dat ze daadwerkelijk haar mond zou houden tegenover de rest van de groep. Hij was nu echter nog vaag genoeg gebleven waardoor ze niet direct zouden kunnen achterhalen waar hij in feite over gesproken had. Hij had zijn transformaties onder de noemer van een ‘ziekte’ beschreven en dat leek voor haar vanzelfsprekend genoeg te zijn om het naast zich neer te kunnen leggen.
Al met al was Dayhron opgelucht toen Lauren vrede leek te nemen met zijn uitleg en ze besloot de afgelopen gebeurtenissen tussen hen te vergeten. Dayhron knikte instemmend en schonk haar een kleine glimlach. “I hope I can live up to your expectations.” Reageerde hij tenslotte en keek kort om zich heen. “What about we go and eat something in a nearby cafe?” Vroeg hij haar. “I’m sure you’ll be quite hungry after today and I could use a decent meal too.” Dit zou hen ook meteen een moment geven om te bespreken hoe ze het verdere oefenen zouden aanpakken. Op maandagen was hij er namelijk sowieso niet maar hij ging niet oefenen om vervolgens niet voor de rol uitgekozen te worden. Nu hij besloten had ervoor te gaan, wilde hij zich er voor de volle 100% voor inzetten en dit betekende dat ze de verloren tijd op een ander moment in zouden moeten halen. Om haar daar nu nog niet mee te belasten en haar even de tijd te geven om de afgelopen gebeurtenissen om zichzelf in te laten werken, leek een etentje hem de perfecte optie.
In stilte begon hij verder te wandelen terwijl hij nadacht of hij zich kon herinneren waar er een cafe op loopafstand zat. Zodra hij een plek in gedachten had, begon hij hierheen te wandelen en stopte zijn handen opnieuw in zijn broekzakken, ditmaal om te controleren of hij wel geld bij zich had. Zichzelf ervan verzekerd dat dit het geval was, keek hij om naar Lauren. “I’ll pay for the both of us by the way.” Maakte hij kenbaar, aangezien hij vond dat hij haar wel zoveel verschuldigd was na de afgelopen dagen.
Na een klein kwartiertje gelopen te hebben, opende Dayhron de deur voor haar en klonk het geluid van de ouderwetse bel die opgehangen was om het arriveren nieuwe klanten duidelijk te maken. “Maybe it’s not something you’re used to, but the food is delicious.” Beloofde hij haar. Het was een bar die je zou verwachten in een film over het wilde westen maar Dayhron kwam hier graag en eigenlijk juist om diezelfde reden. Hier kwamen in ieder geval niet de mensen die zich te goed voor anderen vonden en op hun wenken bediend wilden worden. Dayhron had een absolute hekel aan mensen die zich uit de hoogte gedroegen - ergens was het dan ook wel onlogisch te noemen dat hij de balletwereld betreden had, aangezien hier vele van zulke mensen terug te vinden waren.

Marlee
Landelijke ster

marlee schreef:
Lauren was natuurlijk erg opgelucht dat een gesprek met Dayhron zoveel onzekerheid uit de lucht kon helpen en dat hij daarnaast er voor open stond om het opnieuw te proberen. Toch was ze enigszins verrast zodra hij aanbood om ergens in een café een hapje te gaan eten. “Ehm... Yeah, sure!” Reageerde ze dus met een glimlach, omdat ze eigenlijk ook geen reden inzag om het niet te doen. Sinds hij zich wat meer had opengesteld, voelde ze zich namelijk meer op haar gemak bij hem, dus waarom ook niet?
Ze volgde hem daarom in een voor haar onbekende richting en stak haar handen in haar zakken. “If you want to, but we can also split?” Stelde ze voor eenmaal Dayhron aangaf om voor hun beide te betalen. Ze was niet echt het type dat doordrong om een etentje te splitten, aangezien vooral jongens nogal aanhoudend waren als het op bijvoorbeeld een eerste date aankwam. Toch vond ze het wel zo fatsoenlijk om het op zijn minst aan te bieden.
Ze keek verrast om zich heen eenmaal ze bij een café aankwamen, en Dayhron de deur voor haar openhield. Het was niet echt een plek waar ze gauw zou komen, maar desondanks had ze geen vooroordelen. Sterker nog, er ontstond een glimlach op haar gezicht bij het horen van de zachte countrymuziek op de achtergrond terwijl ze aan een van de lege tafeltjes aanschoven. Hier en daar zaten vooral wat oudere mannen aan de bar of aan een tafeltje, er was in ieder geval sowieso niemand van hun leeftijd. Het stoorde haar overigens niet, ze genoot van de rustige sfeer.
“Dayhron, it’s nice to see you! I see you brought a friend, how lovely.” Ze werden begroet door een wat oudere vrouw die nu met een vriendelijke glimlach een hand op haar schouder legde en van Dayhron naar Lauren keek. “My name is Judith, by the way. What can I get for you guys, the usual?” Lauren zag dat ze glunderde bij het zien van Dayhron, waardoor ze enigszins aannam dat hij hier vaker kwam en dat hij een ander mens was tegen haar dan tegen de gemiddelde persoon. Na het opnemen van de bestelling liep ze dan ook tevreden naar de bar om het drinken in te schenken en de bestelling door te geven aan de keuken.
Lauren leunde nu met een hand onder haar hoofd op de tafel en keek met een brede glimlach naar Dayhron. “You surprise me, Dayhron. But in a good way.”
Hoewel ze enigszins niet kon wachten om dit hele avontuur aan haar vriendinnen of aan Alice te vertellen, wist ze dat ze dat niet kon doen om zijn geheim in bescherming te nemen. Ze kon simpelweg niet vertellen wat hij haar had verteld, en dat respecteerde ze. Het was daarom beter om er stil over te blijven.

Anoniem
Wereldberoemd

MotherOfFoxes schreef:
Met een diepe frons op zijn voorhoofd geschreven keek hij Lauren aan. Ze zei dat hij haar verbaasde, op een goede manier, al had hij naar eigen weten niet heel veel anders gedaan dan voorheen. Hij realiseerde zich desalniettemin al snel dat ze doelde op hoe Judith op zijn aanwezigheid gereageerd had en knikte daarom kort. “We came here often when I was young. So she knows my parents very well” verklaarde hij nader. Judith was niet zoals hen, maar na zo lang bevriend te zijn met de familie was het erg onrealistisch te noemen dat ze nog geen vermoedens zou hebben. De vrouw had er desalniettemin nog nooit een woord over gesproken en leek dit ook niet van plan te zijn. Hun vriendschap was er eigenlijk alleen maar meer door versterkt.
Terwijl ze moesten wachten op de maaltijd die ze besteld hadden, volgde Dayhron Lauren’s voorbeeld en liet hij zijn blik door de ruimte afdwalen. Enkele vaste gasten bevonden zich in de ruimte maar er waren ook een paar nieuwe gezichten terug te vinden. Dayhron had een uitermate goed geheugen en wist dan ook zeker het selecte groepje nog niet eerder gezien te hebben. Hij vroeg zich af wat ze hier deden, of ze misschien op doorreis waren of dat ze hier iets anders te zoeken hadden. Vanwege de muziek en de vele gesprekken die tussen de gasten plaatsvonden, was het desalniettemin een onmogelijke taak voor hem om de gesprekken te kunnen volgen. Misschien ook maar beter, gezien het feit dat hij nogal wantrouwend was en hij de afgelopen tijd al genoeg spanningen voor zijn kiezen gekregen had.
Zodra de volgeladen borden aan hen voorgezet werden, knikte hij dankbaar naar Judith en glimlachte klein richting Lauren. “You can take the leftovers with you, so don’t worry about not being able to eat it whole.” Dayhron wist zelf wel zeker alles op te kunnen maar hij had vandaag dan ook nog maar nauwelijks gegeten.
Nadat hij het eerste stuk van de steak afgesneden had, stopte hij het vlees in zijn mond en vouwde hij zijn handen samen op schoot. Zijn mond leeg gegeten, keek hij Lauren weer aan. “So… let’s talk about how we’re going to make this thing work. I’m unable to follow classes on Monday’s so we’ll need to make up for that time another day. I know a place where we can practice, it’s not far from here and it’s not as good as what we’re used to but it’ll do for the time being.” Begon hij met het mededelen van zijn plan. “And we need something to distinguish ourselves from the rest, something refreshing.”

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld