Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

16 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

ORPG | ft. Paran0id

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Het tafereel leek zich in slowmotion voor zijn ogen af te spelen. Hij was nog uit de auto gestapt, ergens gehoopt een vuurgevecht te kunnen voorkomen of Danté weg te kunnen jagen door zich te laten zien. Toch was het geheel overbodig geweest.
Nadat Danté uit zijn auto was gestapt, was het al te laat geweest om alles terug te draaien. Zijn kameraad was even verschrokken geweest als Eli. Beide bekeken de scène roerloos, zich geen positie weten te geven in een gevecht dat niet dat van hen was. Het escaleerde voor hun eigen ogen en desondanks bleven ze doodstil staan.
Het woeste geroep van Daphne herhaalde zich nog in zijn hoofd. Het gesprint van Danté zag hij nog voor zich, de woede die van hem afstraalde nog van ver gevoeld. En het was het oorverdovende geluid van de kogel die nog in zijn oren weergalmde, gevolgd door een doffe klap waarmee hij het lichaam tegen de stoeptegels neer zag storten.
Het kostte hem even voor hij zich realiseerde wat er zojuist was gebeurd. Hij had zich nog niet bij elkaar gepakt tot hij grofweg zwijgend neerkeek op dat wat leek op het lijk van Daphne's vriend. Er was zoveel bloed dat hij niet geloven kon dat hij dat schot kon hebben overleefd.
Hij wist wel dat het op hem aangewezen was om de boel te kalmeren. Danté's kameraad had het bloedbad tenslotte al verlaten, waarschijnlijk geconfronteerd met zijn verstand dat hem vertelde dat hij outnumbered was. Maar dat wilde niet zeggen dat hij niet terug zou keren met een leger van zijn bende om dit voor eens en voor altijd op te lossen. En dat betekende niets goeds voor hem noch Daphne, wie hij in deze situatie had gebracht door haar de waarheid te vertellen. Hij kon haar hier nu niet achterlaten, hoe graag hij dat ook had gewild. Hij had al genoeg doden op zijn geweten voor vandaag. En wie zei dat ze niet alle pijlen weer op hem deed wijzen? De geldsom op zijn hoofd was al groot genoeg.
Zijn ontsteltenis werd vervangen door een ijskoude gezichtsuitdrukking. Hij keek naar het meisje voor hem, naar de rug die naar hem toe was gedraaid en de wijze waarop ze naar beneden leek te kijken op het levenloze lichaam. "We have to get out of here," probeerde hij tot haar door te dringen. "His friend is gonna come back with an army. You won't outlive that. And neither will I."
Gejaagd stapte hij terug in de auto, de motor weer gestart voor hen om te vertrekken. Het stilzwijgend wachten op Daphne duurde hem echter te lang. Lichtelijk geërgerd opende hij het raam, naar buiten gekeken om nogmaals haar gedaante in het donker op te zoeken. "This isn't the time to freeze and just stand there. C'mon!" schoot hij tegen haar uit. "Get in here, for fuck's sake."

@Shinde

Account verwijderd

schreef:
Daphne

"C'mon! Get in here, for fuck's sake!"
Voor de tweede keer vandaag is het Elias die me uit mijn trance haalt. Eerst laat hij mijn paniekaanval in rook opgaan, nu voorkomt hij een tweede. Het is effectief, maar ik wil er geen gewoonte van maken. Het liefste van al laat ik onze wegen zo snel mogelijk scheiden. Echter denkt Elias daar anders over. De woorden die hij daarvoor uitsprak, dringen tot me door. Ik behoor niet langer tot de bende die ik als mijn familie begon te zien. Veel meer keuze dan meevluchten met de tot voorheen meest gehate persoon in mijn leven, heb ik niet.
Voordat ik mijn volledige leven nog meer overhoop haal door te vluchten, richt ik nog eenmaal op het levenloze lichaam waarna ik de trekker overhaal.
Geen knal.
Teleurgesteld, laat ik mijn arm zakken. Nu pas kan ik hem zie voor wie hij werkelijk was. Klootzak. Niet alleen heeft hij mij jarenlang geterroriseerd, hij ontnam me Damian. Omdat een tweede kogel door zijn stomme kop niet gelukt is, deel ik een harde trap uit waarna ik de auto instap.
"Thanks," zeg ik welgemeend terwijl ik mezelf vastgesp in de stoel. "Should've gotten rid of him years ago."
Sinds mijn vijftien zonder ik mezelf al af van mijn familie. Terecht, want mijn moeder is een heks en mijn vader een schreeuwde zatlap. Maar, ik had me nooit zo afhankelijk van Danté mogen maken. Vijf jaar lang heb ik steeds meer en meer gepikt terwijl ik van nature absoluut niet onderdanig ben. Ik voel me veel meer alpha dan béta. En toch. Toch verloor ik mijn gezond verstand omdat ik dat ik nergens anders heen kon en omdat het zogezegd bij liefde hoorde.
Is het erg dat ik opgelucht ben dat hij nu dood is?
Voor de rest staar ik door de voorruit het donker in. De adrenaline neemt af. Mijn opluchting en woede maakt plaats voor schuld en spijt. Hoezeer ik Danté ook plots uit mijn leven weg wou, hoefde dat niet op deze manier. Het was geen heldhaftige of bewuste daad. Het gebeurde stomweg in een vlaag van blinde paniek. Dit was niet mijn bedoeling. Ik wou gewoon mezelf beschermen. Had ik dat maar eerder gedaan, dan was dit nooit zo ver gekomen.
Als Elias nu tegen me zou praten, hoor ik er niets van. Ik zit weggekropen in mijn eigen wereldje in mijn hoofd. De enige veilige plek op aarde waar niemand me iets kan maken. Het kan me ook niet schelen of hij iets zegt of niet. Ik zit sowieso diep in de shit. Echt diep. Als dit uitkomt dan vlieg ik ofwel levenslang de gevangenis in ofwel vindt mijn bende me en maken ze me zelf af -als ik geluk heb-. Wie weet ligt er wel een toekomst voor me weg als slaaf in Mexico. Had ik maar gewoon wat klappen geïncasseerd en gedaan alsof Elias de duivel was. Dan zat ik nu misschien gewoon thuis.
Gefrustreerd duw ik mijn vingers in mijn haren waarna ik mijn gezicht in mijn handen laat rusten. Ik voel me slecht. Alsof ik in een nachtmerrie vastzit die te absurd is voor woorden.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Ongeduldig zat hij te wachten tot ze instapte. De gedachte aan waarom het haar zo lang duurde voordat ze zich leek te beseffen dat hij gelijk had, maalde over en over weer door zijn hoofd. Het leek tijden in te nemen vooraleer ze dan toch in de auto instapte. Dan wel na een laatste trap aan het lijk uit te hebben gedeeld; datgeen wat hij fronsend bekeek.
Tijdens de autorit liet hij haar met rust. In zijn ooghoeken had hij allang gezien dat het haar allemaal een beetje te veel leek te worden. Eerlijk gezegd deelde hij dat gevoel ook enigszins. Het leek nu pas bij hem binnen gekomen te zijn dat er een nieuwe dode was gevallen deze avond. En wel Danté Perotti. Hij had gedacht dat het meer als een overwinning zou voelen, maar het zou nog wel even zwaar op zijn schouders wegen dat hij dit had veroorzaakt. Het was niet iemand waar hij objectief naar kijken kon, wetend dat hij zijn werk had gedaan en niet anders had gekund; het was persoonlijk deze keer. En de laatste keer dat dat was gebeurd, was hij genadeloos in een neerwaartse spiraal beland. De herinneringen daaraan lieten hem nog tot de dag van vandaag huiveren.
Meegesleept in zijn verleden was hij in zijn gedachten weggedommeld. Het deed de vele meters over het wegdek voorbij vliegen alsof ze in een paar seconden bij het bendehuis waren beland. Erover nadenken wat er hierna voor hen te wachten stond, deed hij niet. Het was hem al een raadsel op zich waarom hij onbewust besloten had samen naar het thuishonk van zijn bende en daarmede haar rivalen, te gaan. Het kostte hem te veel moeite en te veel energie om hier nog meer aandacht aan te besteden; hij liet het voor wat het was, hopend dat hij tenminste voor vanavond nog een beetje rust pakken kon.
Hij parkeerde zijn auto in de garage onder het pand en nam de sleutel uit het contact. "We're here," mompelde hij, de sereniteit tussen hen doen vervagen. "I don't know how they're gonna react, but it's obvious you can't go home or walk around the streets tonight. Since I've created this mess, I at least owe it to you to not let you get killed because of it." Hij wist niet wat hij doen kon om de situatie te beteren, maar dat was een zaak voor morgen. Voor nu was hij er zeker van dat hij het tenminste kon laten gebeuren dat ze voor vannacht hier een slaapplaats had. Of nouja, daar hoopte hij op.
"You can sleep here for tonight. After that, we'll see what to do next." Hij hief zijn schouders nog kort op, waarna hij uitstapte en een korte zucht slaakte. Hij keek er niet naar uit om haar door het publiek van bendeleden naar boven te loodsen, maar veel keus had hij niet.

@Shinde

Account verwijderd

schreef:
Daphne

Voor ik het goed en wel besef, staan we op vijandig gebied stil. Alhoewel ik eraan twijfel hoe vijandig ze zich zullen gedragen tegenover mij. Ik heb tenslotte hun grootste ergernis zonet uit het leven geholpen. Daarnaast is het niet de eerste keer dat ik hier kom. Vroeger durfde Damian me nog mee smokkelen naar binnen, misschien om me te overtuigen dat het hier fijner is. Maar sinds Danté steeds meer bezitterig werd waardoor de gemoederen soms hoog oplaaiden, zijn we daarmee gestopt.
Hopelijk is dit niet een truckje van Elias om twee vliegen in één klap te krijgen. Danté weg en daarna ik... Al ziet het er niet naar uit dat dat zijn bedoeling is. Elias haalt zijn schouders op waarna hij uitstapt en zucht. Het lijkt alsof hij spijt heeft van zijn keuze om me zo bruusk met de waarheid te confronteren alsof hij zich verantwoordelijk voelt voor wat er is gebeurd.
"Pretty sure this is my own bloody mess. I learned Spanish quite quickly, French should be easy too. Can't wait to hide in Canada," zeg ik spottend met mijn eigen problemen.
Canada klinkt zo slecht nog niet. Als iedereen echt zo vriendelijk is overal beweerd word, ontvangen ze me met open armen.
Zonder twijfelen gooi ik de deur open van de auto waarna ik direct naar de trap wandel. Ik krijg het plots zo warm, dat ik met plezier mijn leren jas zou uitgooien en slechts in het kleine rode lapje stof naar boven zou willen gaan. Echter doe ik dat niet. Ik heb een mooi lichaam, maar geen mooie huid. De verse blauwe plekken en littekens zouden teveel opvallen, mijn eerste indruk zal nu al niet zonder commotie gebeuren. Ik wil niet nog meer speculatie teweegbrengen. Tenslotte moeten ze gewoon denken dat ik mijn broer gewroken heb, wat ook waar is, maar niemand hoeft te weten dat ik het deed omdat ik gewoon doodsbang was. Mannen zouden misschien de link niet leggen, de vrouwen immers wel. Sowieso ben ik niet de enige die in dat schuitje zit. Ze zouden me roekeloos en laf vinden.
"You coming?" roep ik over mijn schouder terwijl ik grijns naar Elias.
Dit wordt me het feestje wel. Hopelijk eindigt het niet met mij in een kelder vastgebonden op een stoel.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
“It’s Italian, you fool.” Al mompelend bracht hij het uit, een beetje luider dan zijn gewoonte was om het haar duidelijk te maken. Er was niet zoiets als de Franse mafia hier in de buurt, laat staan dat hij er lid van was. Waar ze dat vandaan haalde, wilde hij niet eens weten.
Hoe dan ook zou ze met haar Spaans niet ver komen hier. Hij hoopte voor haar eigen belangen dat ze het zich snel afleren zou om die taal te spreken. Het werd op zijn zachtst gezegd nauwelijks gewaardeerd in het milieu waar hij in leefde en die waar zij binnen nu en een paar minuten in zou stappen.
Hij hoopte daarmede ook dat ze hem niet voor schut zou zetten. Met elke stap die hij richting het pand zette, begon hij meer spijt te voelen van zijn beslissing om Daphne mee te nemen. Ondanks dat hij aardig wat te zeggen had bij de Cosa Nostra familie, zou zelfs hij haar en zijn eigen verdiende respect niet meer kunnen redden, als ze er nu een zooitje van zou maken. Ze kon maar beter haar lippen op elkaar geperst houden. Dat was tenminste dat wat hij hoopte dat ze zou doen. Na het zien van de grijns die ze hem over haar schouder gaf, stelde hij die verwachtingen echter bij, zich dan toch voorbereid op het ergste.
Dwalend in zijn eigen gedachten was hij met haar naar boven gelopen tot op het trottoir. Het vinden van de voordeur was daarna blindelings en zonder hierbij stil te hebben gestaan wel gelukt. Voor hij het wist, stonden ze al beide voor de deur en had hij zijn hand al naar de deurklink gebracht, met de bedoeling hen zelf naar binnen te begeleiden. Het was dan ook een verrassing voor hem toen de deur al openging voordat hij de klink ook maar om had gedraaid. Ietwat verbaasd deed hij een stap achteruit.
Een meisje verscheen in de deuropening. Iemand die hij maar al te graag uit de weg was gegaan, maar hier weer slechter in bleek te zijn dan hij had gedacht. Hoe vaak hij haar ook was ontlopen, vond ze altijd weer een weg naar hem terug. En vaak op de meest ongunstige momenten.
”Eli.”
Hij keek op, de blik van Avery gekruist die hij op zich voelde branden. De neiging om een kerm van tegenin zijn mond te laten verlaten was groot, maar hij wist deze binnen te houden door lichtjes zijn kaken op elkaar te klemmen. Hij zou zichzelf niet in de val laten lopen nu hij er net weer uit was geklommen. Niet alweer.
De kilte die hij normaliter op zijn facade meedroeg, was nergens te bekennen meer geweest. Zich ijskoud houden was nooit een talent van hem geweest wanneer hij háár weer onder ogen kwam. In plaats daarvan vertoonde zich een glimp van radeloosheid bij hem. Hij voelde zich ongemakkelijk. Zij glimlachte lieflijk, zoals ze altijd deed toen ze bij elkaar waren, en hij keek van haar weg.
”Decided to join your own party?” De woorden waren niet voor hem bedoeld en dat wetende, hield hij zich stil. Avery’s blik was niet langer aan zijn lijf gekluisterd maar aan dat van Daphne. “Congratulations with your loss. It was about time Danté got what he deserved.”
Ze opende de deur nog wat verder en maakte ruimte voor hen om naar binnen te lopen, maar nog niet voor ze haar blik op hem had laten rusten. Hoe erg hij zijn best ook deed, zwierven zijn ogen als vanzelf weer terug maar de hare zodra hij voelde dat ze hem aankeek. Nog altijd waren haar prachtige, groene ogen als magneten voor de zijne en ook nu merkte hij bij zichzelf dat hij even weer aan het staren was, dagdromend over hoe zijn hele wereld zich nog altijd in die blikken van haar leek te verschuilen.
”Come in,” hoorde hij haar opperen. “Everything is on the house tonight. Knock yourselves out.”
Hij stapte naar binnen, de chaos om hem heen in zich opgenomen terwijl hij de gang doorliep naar de grote hal. De muziek galmde door de kamer heen. Met het sluiten van de deur achter hen was er op de beats van de DJ na niets anders meer hoorbaar dan geschreeuw, gezang, gejoel en gelach. De menigte van bendeleden binnen was enorm. Het deed zijn tegenzin en zijn malende gedachten volledig verdwijnen na een eerste keer rondkijken en het voelen van de zorgeloze feestsfeer. Een kleine grijns vormde zich op zijn gelaat. De ogen die op hen waren gericht bij binnenkomst, gaven hem geen onnodige zorgen meer. Er was geen greintje haat meer te bekennen; zowel hij als Daphne konden verschillende kloppen op hun schouders voelen wanneer ze zich door de feestende mensen wurmden, alsof ze helden waren en alsof de dood van Danté en de daders hiervan geprezen moest worden. Lachend beantwoordde hij elke reactie, tot ze uiteindelijk aan de rand van de kamer terecht waren gekomen en bij de muur genoeg ruimte hadden om een beetje normaal te kunnen staan.
”I’m gonna grab a drink,” vertelde hij, zijn lippen wat naar haar oor gebracht om zich verstaanbaar te maken. “Be right back.”

Avery Salvatore

@Shinde

Account verwijderd

schreef:
Daphne

"I meant I'm crossing the border to Canada, not that you're French mob or that I'm staying here. Don't flatter yourself."
Ik rol met mijn ogen terwijl ik eenmaal boven, Elias volg naar de ingang. Dof gebons van de bas die veel te luid staat, bereikt mijn oren al. Of ze hebben het nieuws al gehoord over Danté of ze houden toevallig een feestje. Het eerste lijkt me het meest realistisch. Immers is een feestje op dit uur nog te vroeg, de meeste zouden nog niet terug zijn na hun vlucht van de politie vroeger op de avond.
Elias zet verbaasd een stap achteruit, wat mijn zintuigen op scherp stelt. Ze verwachten ons. Dat kan niet veel goeds betekenen. Echter staat er slechts een meisje in de deuropening. Even oud als mij, evenveel huid bloot als mij en we hebben zelfs dezelfde grote ogen alleen zijn de mijne meer grijs dan groen. Wat vooral verschilt is haar houding. Zelfs als vrouw ben ik niet onaangedaan door haar sexappeal. Ikzelf heb eerder iets arrogants en bot in mijn houding. Haar borsten zien er stukken beter uit dan de mijne in haar strakke witte jurkje en haar mond vormt zich tot een lieflijk, maar uitdagende lach.
Als ze zijn koosnaam uitspreekt, klemt Elias zijn kaken op elkaar. Duidelijk op zijn ongemak, lijkt het alsof hij zichzelf geen houding weet te geven. Wie had dit gedacht. Dat een vrouw dé Elias Nazaris die niet weet hoe hij zich bij een vrouw moet gedragen. En ik die dacht dat hij enkel buiten kwam om eens van bil te gaan.
"Yeah, I thought so too. Great minds think alike," knipoog ik naar het meisje waarna ze me een glimlach schenkt.
Of die oprecht is, daar ben ik nog niet helemaal over overtuigd.
"Daphne, sounds likes my kind of party," stel ik mezelf kort voor nadat Elias in haar ogen stond te staren alsof hij erin weg kan dromen.
Daarna loop ik alvast langs haar heen, mee met Elias. Ik ben klaar om me in een coma te zuipen en te doen alsof deze dag gewoon nooit heeft plaatsgevonden. Dat ik geen moordenaar ben. Dat ik me niet jarenlang liet misbruiken. Dat ik vooral niet de debiel ben die iedereen vindt dat ik ben.
"Avery," beantwoordt ze mijn voorstelling, hoewel ze al wist wie ik ben.
"Fine. Rum."
Ik kijk Elias even aan terwijl hij zich net wil weg buigen om te vertrekken naar de bar. Zijn donkere ogen maken me nieuwsgierig naar wie hij echt is. In mijn ogen is hij hoofdzakelijk kil en arrogant. Dat komt hoogstwaarschijnlijk door het feit dat hij op me neerkijkt. Echter vertelde Damian steeds over hem alsof hij een compleet ander persoon was. Die onzeker blik tegenover Avery, lijkt me te overtuigen dat onze eerste indrukken van elkaar niet kloppen.
Eenmaal alleen, leun ik tegen de muur aan. De ruimte is warm door alle lichamen die er bewegen en de weinige ventilatie. Met een puf overtuig ik mezelf om me geen reet aan te trekken van wat anderen denken. Misschien zien ze de ravage op mijn lichaam wel als dingen ik opliep tijdens mijn bokstrainingen. Dat is tenslotte steevast mijn excuus.
Mijn leren jas prop ik ergens tussen wat stoelen en tafels naast me die opgestapeld staan om meer plaats te maken voor alle dansende mensen. In eerste instantie voel ik me ongemakkelijk, weggedrukt in een hoekje in een groep mensen die me allemaal quasi low-key haten. Met veel teveel huid bloot naar mijn zin. Al zal ik wel de hulp van mijn lichaam nodig hebben, wil ik hier iemand versieren die zo dom is om me de komende dagen in huis te willen hebben. Tenslotte zal dat de enige manier zijn om mezelf in leven te houden. Moeilijk zal het niet zijn, gewoon verstand op nul. Ik doe het al jaren bij Danté zo in bed. Als Elias na die paar minuten nog niet in zicht is, kan het me allemaal allang niet meer schelen. De muziek is zo opzwepend dat ik me bij het dichtste groepje mensen voeg om mijn lichaam te laten bewegen op het ritme van de muziek.
"So, did you dump Avery, or did she dump you?," flap ik er als eerste uit als Elias me gevonden heeft.
Blijkbaar is in alle hectiek die ik in de afgelopen uren meegemaakt heb, dit het enige dat ik me nog herinner na iemand een pil afhandig te hebben gemaakt. Ik drapeer mijn armen om Elias' nek heen en lach naar hem.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Hij had Avery in geen weken meer gezien. De laatste keer dat hij zo voor haar had gestaan, was misschien wel 3 maand geleden geweest. Ervan gebaald had hij niet. Hij had de ruimte nodig gehad, de afstand tussen hen om alles weer op een rijtje te zetten. Om zijn hoofd weer leeg te maken en over de drempel heen te kunnen stappen, waar hij zo lang tegenop had gezien. En nu was ze er weer. Glimlachend zoals altijd, hem hetzelfde genoemd als al die maanden geleden wanneer hij nog aan haar zijde te vinden was. Alsof er nooit iets was gebeurd.Het zat hem wel zeker dwars. Het liet alles in zijn hoofd tollen, tientallen gedachten erdoor heen geschoten die hem al zijn kalmte afnamen. Alles waar hij zich in haar afwezigheid op had voorbereid en zichzelf had geleerd om de rug naar het verleden toe te keren, was zo weer het raam uitgegooid zodra ze weer voor hem stond. En hij haatte het.
Hij gromde binnensmonds, een tweetal plastic bekers en een fles rum van het aanrecht gepakt. Beide bekers schonk hij vol. De intentie om ook wat voor Daphne mee te nemen had hij eerst niet gehad, maar zijn wrok gevoelens richting Avery en dat wat er net had afgespeeld, maakten dat hij dan toch over zijn vijandigheid richting Daphne heen stapte. Avery had al die jaren met zijn gevoelens gespeeld. Het kon geen kwaad voor hem om haar een steek terug te geven, al was het door de hele avond bij het meisje door te brengen waar hij tot aan vandaag de grootste hekel had. Maar dat had hem niet tegen kunnen houden; hij wilde voor een keer niet meer voelen hoe Avery nog altijd de macht over hem had. Hij wilde weer weten hoe het was om haar niet langer zijn gedachten in te laten nemen.
En dus baande hij zijn weg weer terug naar de dansende menigte. Zijn beker met rum vlak hiervoor achterover geslagen om deze vervolgens weer vol te hebben geschonken, en samen met de andere beker met zich mee terug te nemen. Daphne vond hij enkele minuten later weer midden in het publiek, waar ze enigszins losser dan daarvoor leek te bewegen, dansend op de
muziek. “Got you a drink.” Hij overhandigde haar een van de bekers in zijn handen en keek haar aan. Een wazige, verleidende blik schuilde in haar ogen die ze op hem terug pinde. Voor hij het door had gehad, had ze haar armen al om zijn nek heen geslagen en voelde hij haar lichaam tegen de zijne drukken. Haar gelach bracht hem van zijn stuk, het niet kunnen plaatsen hoe haar haat voor hem ineens als sneeuw voor de zon verdwenen leek te zijn.
De vraag over Avery kapte hij vrijwel direct af, geïrriteerd met zijn ogen gerold. “That’s none of your business.” Hij voelde zijn gezicht voor kort in een kille expressie wegtrekken, maar liet dit al gauw vervagen zodra hij zich besefte dat een tweede paar ogen op hem gericht was. In zijn ooghoeken zag hij Avery tussen de menigte uit komen, haar herkend aan haar opvallende, witte jurk.
Hij liet een kleine grijns rond zijn lippen verschijnen. Nog altijd keek hij neer op Daphne, enkel voor het eerst in zijn leven daadwerkelijk uitdagend, erop ingespeeld doende dat haar charmes begonnen
te werken.

@Shinde

Account verwijderd

schreef:
Daphne

Het maakt me altijd los en een beetje handtastelijk. Niets is fijner dan mijn hoofd leegmaken al dansend tussen de mensen die allemaal lijken te stralen in het heldere licht van lampen of lasers. Dat dit in het hol van de leeuw is, kan me ondertussen allerminst schelen. Dit is mogelijks het laatste moment ooit dat ik van het leven kan genieten wat ik ten volle wil benutten. Mijn vingers strelen langs de kraag van zijn shirt, half over de stof half over zijn warme huid.
"Geez, clearly she dumped you, sour face," grinnik ik waarna ik één arm losmaak om een slok van de rum te nemen.
Het brandt in mijn keel waardoor mijn mond nog droger wordt. In een poging om dat te verhelpen, lik ik met mijn tong over mijn lippen.
"You got lucky tho, you could've been dating a psycho that shot you instead of dumping your ass," zeg ik luidop waarna ik mijn andere hand losmaak van Elias om die over mijn mond te leggen, geschrokken van mijn eigen woorden die een grote domper op de sfeer kunnen zijn. Mijn filter tussen gedachten en woorden verdwijnt soms. Ik vind mezelf een psychopaat voor wat ik net heb gedaan, dat hoefde ik echter niet luidop te zeggen.
'Sst' gebaar ik met een vinger over mijn lippen omwille van mijn opmerking waarna ik lachend mijn armen in de lucht gooi. Het voelt bijna alsof ik zweef over de dansvloer als ik begin te bewegen op de opzwepende muziek. Mijn heupen beweeg ik sensueel terwijl ik een kleine afstand creëer tussen Elias en mij. Wanneer ik de beker in één keer leegdrink ditmaal en weggooi, draai ik hem mijn rug toe. Met draaiende heupen in mijn kleine te kleine shortje en een verleidelijke lach om mijn lippen lok ik hem dieper de drukte in waar iedereen nog dichter op elkaar staat. Zacht bijt ik in mijn felrode lip.
Mijn stomme opmerkingen kan ik het beste doen vergeten door gewoon te zwijgen. Daar ben ik het beste in. Bovendien ben ik knapper als ik mijn mond niet opendoe. Ik heb nogal de neiging om mensen te beledigen of mezelf in een slecht daglicht te stellen. Als ik gewoon niets zeg, weet ik dat ik één van de knapste in de zaal ben. Misschien naast Avery, maar ik heb Elias' spelletje wel door. Hij wil me gebruiken om haar jaloers te maken, wat ik prima vind als me dat een slaapplek verleent.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Haar aanname deed hem even zuchten. Wrong. Hij had haast de neiging het uit te spreken, maar hield zich nog nèt in door zijn lippen op elkaar te persen. Dit gesprek had helemaal geen zin. Hij had er geen baat bij om hierin door te gaan en Daphne ging het al helemaal niets aan wat er precies gebeurd was; ze was aan het vissen naar details, zoals elkander dat had gedaan sinds het uit was gegaan. Daarnaast had hij zojuist de knop omgezet en zich voorgenomen er een avond van te maken die voor hem niet om Avery zou draaien, maar om het feest zelf. Nu hij er ook stond wilde hij dan ook de sfeer in zich opnemen en zijn gedachten op nul zetten.
Toch maakte haar tweede opmerking ook wat in hem los. Onbegrijpend keek hij haar aan, gezien hoe ook zij verbaasd was over haar eigen woorden en snel een hand voor haar lippen sloeg. Een hand die daarentegen al snel veranderde in een vinger die ze voor haar mond hield, gevolgd door dat wat hij dacht te horen als zacht gesis. Een blije uitdrukking verscheen al snel weer op haar gelaat.
In een teug had ze haar drankje al opgedronken en keek hij toe hoe ze hem haar rug toekeerde, en al dansend van hem wegliep. Hij kon vreemd genoeg niet anders dan blindelings haar de menigte in volgen. Haar prachtige figuur, sensuele bewegingen en betoverende glimlach leken hem met elke slok die hij van de rum nam, meer in te palmen. Tegen de tijd dat ze het midden van de kamer hadden bereikt, had hij zijn beker al leeggedronken en zijn hoofd in de wolken. Hij liet zich gewillig meevoeren met de Daphne, de muziek en de sfeer. Het was vanaf dat moment dat de spanning zich begon op te bouwen.
Hij zette zijn handen op haar heupen en volgde haar bewegingen met zijn vingers. Het feit dat hun lichamen tegen elkaar aangedrukt stonden, deerde hem niet meer. Het was fijn zelfs, voelend hoe de warmte zich in hem op begon te stapelen en de verleiding alsmaar toe begon te nemen. Hij greens en bracht traag zijn lippen naar haar oor. "You really know what you're doing, don't you.." Een van zijn handen tilde hij van haar heupen af om deze onder haar kin te laten glijden. Voorzichtig tilde hij deze omhoog tot ze hem aankijken kon.

@Shinde

Account verwijderd

schreef:
DaphneAlles verloopt prima, ik vergeet alle problemen die zich opstapelen in mijn leven. Elias’ handen op mijn heupen moedigen me nog meer aan om te bewegen. Het is eeuwen geleden dat ik me zo vrij voelde, zeker op een feestje. Geen priemende blikken die me nauwgezet in de gaten houden of ik me wel gedraag, niemand die me naar huis zal sleuren net op het moment dat het leuk wordt. Het is een verademing.Ik voel me écht vrij.Tot Elias naar mijn gezicht reikt. Het gebeurt zo plots dat zijn warmen handen mijn heupen loslaten, dat mijn hart even stopt met slaan. Ik verstijf, zoals gewoonlijk, compleet wachtend op bijtende pijn. De muziek rondom me lijkt weg te vallen, peilend staar ik in zijn ogen in een poging daarin af te lezen wat er mis ging.Pas als zijn handen zacht mijn kin aanraken, dringt het gebons van de muziek en mijn hart weer tot me door. Na die fractie van een seconde blinde paniek te voelen, doe ik hetgeen wat het beste werkt. Het kan altijd twee kanten uit, of het voorkomt erger of het maakt het erger. In dit geval ga ik van het eerste uit aangezien Elias nog steeds een ondeugende blik heeft.Ik kus hem terwijl ik mijn armen opnieuw rond hem heen gooi, mezelf nog dichter tegen hem aandrukkend.Hij moest eens weten, hoe ik geen flauw benul heb van wat ik aan het doen ben. Fake it till you make it, is ondertussen zowat mijn motto geworden. Had ik maar naar Damian geluisterd... Dan was ik nooit in dit schuitje terecht gekomen.Daarna schakel ik al mijn gezichten uit om op te gaan in de kus. Het is de eerste keer na vijf jaar dat ik een nieuw paar lippen op de mijne voel. Het is verfrissend eens wat anders, vooral omdat het zachter en een heel pak meer passie met zich meebrengt.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Het moment dat hij zijn hand van haar heup af had gehaald, zag hij haar gezichtsuitdrukking veranderen. Plotseling had de verleiding en de aanlokkende glans in haar ogen plaatsgemaakt voor een wat andere uitstraling. Een die hij niet zozeer wist te plaatsen. Het was voor Eli onduidelijk of hij angst wist te spotten of dat het gewoonweg schok was, dat zich tentoonstelde toen ze eenmaal merkte dat hij zijn grip ergens anders wilde leggen dan daar waar hij deze net had geplaatst.
Hij had zich dan ook voorgenomen om zijn vingers weer van haar kin vandaan te halen. Om te doen alsof dit nooit gebeurd was en verder te gaan waar ze waren begonnen voordat hij haar van haar stuk had gebracht. Alleen wanneer hij dat wilde doen, werd hij al tegengehouden door haar bewegingen; voor hij de afstand weer terug had kunnen brengen, waren het haar lippen die ze al op de zijne had gedrukt die hem hiervan weerhielden.
Haar armen voelde hij om hem heen glijden, de laatste paar millimeters tussen hem doen vergaan door zich nog meer tegen hem aan te drukken. Daphne's bewegingen en acties omarmde hij direct. Hij had ernaar verlangd om haar te zoenen, zelfs al zou hij dat tegenover zichzelf nooit daadwerkelijk toe willen geven.
Hij liet zijn vingers na kort bij haar kin te zijn gebleven de weg zoeken naar haar nek, zijn andere hand nog altijd bij haar heupen gelaten om deze daarop te laten rusten. De zoen zette hij ongestoord door; de spanning tussen hen was nog niet opgebroken en nu ze haar lippen op de zijne had geplant, wilde hij alleen nog maar meer. Meer passie, meer verleiding en meer uitdaging. Hij verhoogde hierdoor zonder dat hij hierbij stil had gestaan, het tempo een klein beetje.
Na even zo te hebben gestaan, was hij uiteindelijk diegene die de zoen weer verbrak. Enigszins grijnzend keek hij haar aan. De afstand liet hij voor wat het was, zijn gezicht niet meer dan een paar centimeter van de hare verwijderd; hij kon haar adem zachtaardig tegen zijn nekvel voelen weerkaatsen.

@Shinde

Account verwijderd

schreef:
Daphne

De sfeer rondom me laat me euforisch voelen. Alles kan, alles mag. Al heb ik nooit verwacht dat mijn eerste rebelse daad dit zou zijn, mijn lippen aan die van Elias gekluisterd. Nota bene temidden van zijn bendeleden. Mogelijks heb ik hiermee al meteen nieuwe vijanden gemaakt, want ik ben zeker dat ik Avery's priemende ogen op mijn rug voel. Voor de rest ga ik op in de kus.
Als iemand me enkele uren geleden zou vertellen dat ik Elias, de doorn in mijn oog, zou kussen, had ik ze vierkant uitgelachen. Toch staan we hier. Nu hij niet verantwoordelijk blijkt te zijn voor de dood van mijn broer, weet ik plots niet meer waarom ik hem überhaupt zou haten. Hij is diegene die me de waarheid laat inzien. Bovendien ben ik blijkbaar echt welkom hier voorlopig. Een privilege dat ik niet graag wil verliezen en wat Elias me kan verzekeren als hij me in de buurt wil houden.
Net daarom streel ik met mijn vingertoppen langs de huid van zijn nek terwijl ik hem met een even brede grijns terug aankijk na de kus waarna ik vlinderlichte kusje in zijn hals druk. Het is eeuwen geleden dat ik echt uit lust kuste om me daarna helemaal te laten gaan.
Ik wil meer dan dit.
Nooit gedacht dat ik naar zoiets fouts zou verlangen, een andere man uit een andere bende op de avond waarop ik mijn geliefde neerschoot. Al is geliefde misschien niet de correcte term, achteraf gezien kwam er niet bepaald liefde aan te pas, passie of lust al evenmin van mijn kant.
Waarom ik precies Elias zo makkelijk toelaat, kan ik moeilijk thuisbrengen. Hij was heel close met Damian waardoor het niet de eerste keer is dat we elkaar zien. Mogelijks heb ik wel een kleine crush op hem gehad vroeger, iets waar ik nooit op ingespeeld heb. Tot nu. De herinnering aan Damian doet me tevens ook herinneren aan Elias vroeger, helemaal anders dan hij zich tot nu toe tegen mij gedroeg.
Omdat zijn warme huid tegen de mijne zo goed voelt, de muziek nog in mijn oren dreunt en ik niet anders kan dan breed glimlachen, nog steeds bedwelmd onder de effecten van de alcohol en pil, leun ik meer tegen Elias aan. Mijn lippen laten zijn hals los terwijl mijn vingers en handen door zijn haar woelen, onder gezichten weer dichterbij brengend.
"All those people watching, isn't there a place less crowded?," lach ik hem toe waarna ik op mijn lip bijt.
Insinueer ik nu heel impulsief echt wat ik denk dat ik bedoel? Een kus was één ding, maar wat ik nu verlang, is nog een stapje verder. Al kijk ik er wel naar uit om begeerd te worden door een ander, zeker door zachte aanrakingen als die van hem.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Haar vingertoppen kon hij langs zijn hals voelen glijden, lichtjes en soepel over zijn huid gegaan om een pad van tintelingen achter te laten. De kus die ze tegen zijn nek zette liet hem kort op zijn lip bijten. Hij kon ook wel voelen wat ze met al haar gekus en gestreel teweeg had gebracht. Nooit had hij gedacht weer zoveel verlangen tegelijkertijd te voelen richting iemand anders dan Avery. Niet alleen had de alcohol in zijn systeem zijn impulsiviteit weer aangewakkerd, het was ook de sfeer rondom hem en Daphne, die Eli alles om zich heen deed vergeten.
Dat ze aangestaard werden, had hij al wel gevoeld door de vele blikken die ze op hen gemikt kregen. Dat ze suggereerde ergens anders verder te gaan, had zijn verwachtingen aan de ene kant dan ook niet overtroffen, desondanks hij eerst niet echt geloven kon dat ze werkelijk de drang voelde om verder te gaan dan dit. Op de avond dat ze haar vriend van het leven had beroofd en de walging tegenover hem op het hoogtepunt was geweest. Was dit haar vlucht uit de emoties die ze voelde, uit het trauma die ze nog geen uur geleden opgelopen had toen ze de kogel afvuurde? Wilde ze dan zo haar plek bij de bende vastleggen door zich aan hem vast te binden vooraleer iemand de kans kreeg haar weg te sturen? Of was dit de echte Daphne die sprak, zonder enige bijbedoelingen dan de begeerte die ze voor hem begon te voelen?
Hij legde zijn hand verder aan de zijkant van haar nek en streek met zijn duim langs haar wang. Haar vingers haalde ze door zijn haren heen, de verleiding des te meer opgestapeld door hun gezichten wederom dichter bij elkaar te brengen. Zonder erover na te hebben gedacht, gaf hij haar al het antwoord dat ze horen wilde.
"Sure there is." Of het een goed idee was om dit ergens anders voort te zetten, was de vraag, maar daar zou hij later wel achterkomen. Eerst wilde hij weten hoe dit verder afliep.
Teder kwam zijn handpalm in aanraking met de hare, die hij vastpakte en zachtjes naar beneden trok, om haar vingers weer uit zijn haar weg te voelen glijden. Eenmaal dat hij haar hand vast had, begon hij hen beide uit de menigte te leiden en via de trap de weg naar boven te bewandelen. Daar op de tweede verdieping, aan het einde van de gang, bevond zich de kamer die hij zijn eigen had gemaakt en daarmede de ruimte waar hij haar mee naar binnen had getrokken.
De duisternis die er heerste, had hem niet minder uit kunnen maken. Het maakte het er comfortabel, gemoedelijk in zijn ogen. Om dit dan ook een beetje te kunnen houden, liet hij de grote lampen uit. Hij klikte slechts de twee kleinere lichten op de nachtkasten aan, zich wel beseft dat het fijner was als ze wat meer uit de omgeving op konden maken dan alleen wat vage schimmen; een gedempte, wit/gele gloed had zich nadien door de kamer verspreid.

@Shinde

Account verwijderd

schreef:
Daphne

Elias’ hand verplaatst zich naar de zijkant van zijn nek. Ik voel hoe hij zacht met zijn duim langs mijn wang streelt. Het is een apart gevoel, hoe zo’n kleine aanraking zo fijn kan voelen, bijna geruststellend tijdens dit alles. Het verbaast me dan ook niet als hij algauw mijn intenties begrijpt en beantwoordt met hetgeen wat ik wil horen.
Sowieso is dit geen goed idee, ik denk niet helder, de hele setting is fout en over de persoon zelf daar twijfel ik nog even over. En toch zet ik door, ik sta dan ook niet bekend om mijn goede levenskeuzes. Anders was ik hier allang beland, echter niet om eender welke man, puur omwille van mijn broer die me een echte thuis wou bieden.
Hoe hij mijn hand voorzichtig losmaakt uit zijn haren om die daarna te omklemmen met de zijne, brengt me in verlegenheid. Het is geen ruwe, harde of dwingende druk. Het is een teder gebaar om me mee te loodsen naar wat privacy. Mijn blik is dan ook volledig gefocust op de plek waar onze huiden elkaar raken, nog steeds hevig gloeiend. De rest van de omgeving en geluid smelt weg. Hoe ik de trappen opraak, weet ik niet. Want voor ik het goed en wel besef, staan we in een duistere kamer.
Een zachte gloed verspreidt zich door de kamer nadat Elias de nachtlampen aansteekt. Het geeft de kamer een warm gevoel, ondanks de grijze tonen die overal overheersen. Die gedachte doet me gniffelen. Zolang we maar niet all the way fifty shades of grey gaan, vind ik het wel een mooie combinatie.
Omdat er nu niets meer is om de focus van mijn lichaam weg te houden, geen afleidende muziek, geen dansende mensen, geen flikkerend licht, weet ik mezelf geen houding te geven. Ietwat verloren blijf ik staan in het deurgat tot ik besluit om de deur achter me te sluiten.
De gloed die over me heen valt, maakt me meer zelfbewust over mijn lichaam. Mijn borsten zijn aan de kleine kant, blauwe plekken de ene ouder en lelijker van kleur dan de andere ontsieren mijn bovenlichaam, hier en daar zijn nog fijne littekens te zien, mijn handen zijn ruw met broze nagels door het nagelbijten en boksen en zo kan ik nog wel een heleboel zaken opsommen. Onbewust laat ik mijn blik ernaar afzakken, mijn eigen onzekerheden waar ik me tot voorheen nooit druk om hoefde te maken, want niemand, behalve diegene die het al jaren zag of veroorzaakte, ziet me normaliter in deze toestand.
Voordat ik me bedenkt, zet ik alle gedachten van me af om mezelf terug te verliezen in het moment. Ik overbrug opnieuw de afstand tussen Elias en mij.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
De deur hoorde hij achter hen dichtgaan. In het schemerige licht van de nachtlampen draaide hij zich weer om, staande in het midden van de kamer. Daphne leek zich alleen minder op zijn gemak te voelen dan dat hij dat deed. Zodra hij zijn pupillen op haar gevestigd had, merkte hij dat ze niet helemaal leek te weten wat ze doen moest. Het voelde alsof haar ogen hem ontweken, strak gericht naar onderen en gaande over haar lichaam, alsof het haar niet plezierde wat ze zag. Enigszins verstomd bekeek hij haar, zoekend naar dat waar ze zo naar aan het kijken of zoeken was en wat haar zo ongemakkelijk deed voelen. Er uiteindelijk achtergekomen dat hij geen idee had wat haar zo dwarszat, wilde hij zijn gelaat alweer opheffen om haar figuur uit zijn blikveld te laten gaan. Maar nog niet na nog een blik geworpen te hebben op de verkleurde plekken die hij een paar keer voorbij zag komen. Blauw/paarse vlekken teisterden haar huid, zowel donker als lichter zichtbaar geworden ondanks haar lichte tint. Was dat waar ze zich voor leek te schamen? Waarvan ze gehoopt had dat hij het niet zou zien?
Ze leek zich kort hierna te hebben herpakt, opgekeken van haar lichaam om zich weer op hem te richten. Een andere expressie had haar gezicht overgenomen, enkel eentje waarin hij haar niet langer meer bevestigen kon. Hoe zij op hem afstapte en de verleiding weer terug probeerde te brengen in haar uitstraling en doen, kon hij het niet laten om eenmaal ze voor hem stond, haar fronsend aan te kijken.
Zijn gevoelens van begeerte waren vrijwel direct omgeslagen geweest. Bedachtzaam bracht hij zijn handpalm naar haar sleutelbeen, haar lange haarlokken zachtaardig achter haar schouder geveegd. Met zijn duim streek hij er langs, nog net genoeg om haar huid te raken en te voelen, maar niet genoeg om haar pijn te kunnen laten voelen. Hij kon zichzelf er intussen niet van tegenhouden om ernaar te kijken. "What happened to you?" vroeg hij haar, zijn stem zacht laten weerklinken tegenover de stilte die in zijn kamer heerste. "Did Danté do all of this?"

@Shinde

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld