Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

10 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

ORPG || Met NightMary <3

District131
Straatmuzikant

District131 schreef:
Juliette
Mooi, het is niet meer ver dus. Natuurlijk weet ik niet wat voor hem niet ver is, toen ik onderweg in de koets zat verstond ik onder niet ver drie kwartier. Drie verdomme kwartieren die ik nog hoefde in die kleine koets waar ik 2 dagen in had gereden. Natuurlijk mag ik niet klagen. Onderweg overnachtte we in de beste plekken, maar toch was ik er wel klaar mee om overdag telkens onderweg te zijn. Als ik dit had geweten had ik echter de hele gebeurtenis met liefde omgeruild voor nog twee dagen onderweg. Ongemakkelijk kijk ik de jongen aan als ik zie dat hij mij bekijkt. Ik kies er maar voor om er niks van te zeggen, wie weet hoe hij zou reageren. Vreemde hou je liever te vriend als je duidelijk de zwakkere bent.

NightMary
Popster

NightMary schreef:
Julian
Ik baal ervan dat ik dat hert niet heb weten te krijgen, maar ik baal er nog meer van dat ik mijn jacht moet staken. We hebben in het huis nog genoeg brandhout voor in de haard, maar onze voedselvoorraad begint aardig te slinken. Met dat ene konijn dat in mijn val zat worden ook niet veel monden gevuld. Maar er was gewoon geen andere keus dan dit meisje te helpen. Ik vervloek de stem van mijn vader die na al die jaren nog altijd door mijn hoofd galmt. Ik ben zo in gedachten verzonken dat ik niet helemaal oplet waar we lopen. Net op tijd kom ik erachter dat we dichtbij een van mijn vallen zijn, dus zeg ik plotseling terwijl ik mijn arm naar achteren strek: 'Stop.' Ik kijk goed naar de grond en bespeur mijn val. 'Hier wil je niet in staan.'

District131
Straatmuzikant

District131 schreef:
Juliette
Terwijl ik achter hem aan loop hou ik mijn omgeving in de gate. Waar ik liep hield ik echter niet in de gaten. ik schrik dan ook als Julian mij tegenhoudt. "Wat?" Vraag ik nadat hij me heeft tegengehouden. Ik volg zijn ogen die gericht zijn op de grond, maar ookal doe ik moeite zie ik helemaal niets. Pas als hij zegt dat ik hier liever niet wil staan valt het kwartje. "Een val?" Vraag ik vol ongeloof. Is dat wel toegestaan? "Is het van jou?" Vraag ik. Het zou mij niets verbazen dat het inderdaad van hem is als ik zijn pijl en boog zie. "Mag dat wel?" Dat is toch super onverantwoord om zomaar her en der vallen neer te leggen, wat als iemand er in staat?

NightMary
Popster

NightMary schreef:
Julian
Mijn rustige en beheerste façade valt volledig uiteen wanneer ze mij die vraag met die bepaalde toon in haar stem stelt. 'Ja, hij is van mij,' zeg ik terwijl ik haar strak aankijk. 'En of dat wel mag?' Ik doe mijn best om niet in een verontwaardigde lach uit te barsten, maar ik heb daar veel moeite mee. 'Denk je dat iedereen die zijn best doet om iedere avond te eten daarover nadenkt?' Ik laat mijn ogen nogmaals over het meisje heen glijden en realiseer me dan iets. 'Aan die jurk en die ringen te zien, heb jij je nog nooit zorgen hoeven te maken om een warm huis of een gevulde maag.' Ik vraag me af waar ze vandaan komt. Vast uit één van de rijkere dorpen. 'Maar dit is de realiteit,' zeg ik, plotseling energieloos na mijn uitval. Ik knik slap naar mijn val en stap er dan overheen. 'Een herinnering aan de dagelijkse worstelingen waar we mee kampen.'

District131
Straatmuzikant

District131 schreef:
Juliette
Verrast zet ik een stapje terug om wat afstand te creëren tussen ons als hij zo reageert. Het is duidelijk dat ik een verkeerde opmerking maakte, het was er ook uit voor ik over mijn woorden kon nadenken zo een reactie had ik dus niet verwacht. Maar hij heeft gelijk, ik heb mij nog nooit zorgen hoeven te maken voor de volgende maaltijd. Geen enkele keer in mijn hele leven ben ik met een lege maag naar bed gegaan. Zelfs wanneer het wat minder gaat met het land op economisch gebied zijn wij daar nooit de dupe van geweest, ik stond er daarom ook nooit bij stil. "Je hebt gelijk." Geef ik toe. "Het spijt me, het was niet juist voor mij om er naar te vragen." Zeg ik en kijk beschaamd weg.

NightMary
Popster

NightMary schreef:
Julian
Eerst wil ik het gewoon laten zitten en doorlopen, maar ik ben te verrast om haar reactie om dat te doen. Als iemand zo tegen mij zou uitvallen, zou ik daar waarschijnlijk juist geprikkeld door raken en hetzelfde terug doen. Maar zij geeft me een reactie die ik niet had verwacht: ze denkt na over wat ik zeg en beseft zich wat het voor mij betekent. Fronsend kijk ik naar haar achterom en bekijk ik haar nogmaals. Hoewel ze in haar leven van luxe lijkt te genieten, staat ze er ook bij stil dat niet iedereen dat heeft. Ze lijkt het zelfs erg te vinden, wat het allemaal nog moeilijker maakt om haar te distantiëren. 'Sorry,' zeg ik zuchtend, 'ik had niet zo tegen je uit moeten vallen.' Zij is duidelijk een ander leven gewend dan ik, maar daar mag ik haar niet op veroordelen. Ik werp nog een blik in de verte. Ook al is er niets verdachts te zien, toch zeg ik: 'Laten we maar weer doorlopen.'

District131
Straatmuzikant

District131 schreef:
Juliette
Ik schud mijn hoofd. "Het is oké, ik begrijp waar het vandaan kwam." Ik had in zijn situatie misschien wel heel anders gereageerd. Het zegt ook wat over hem als persoon, dat hij zijn excuses kan aanbieden. Het geeft mij een gevoel van veiligheid. De zorgen die ik eerder had over de vreemde jongen zijn al heet wat minder geworden. Hij kon mij beroven, maar heeft dat niet gedaan. Ik bood mijn ringen aan, maar hij nam ze niet aan. Hij hoefde mij helemaal niet te helpen, maar kiest er toch voor om het te doen. Elk ander persoon zou mij alleen hebben achtergelaten, maar hij niet. Ik maak de afspraak met mijzelf dat als ik weer thuis ben ik meer aandacht zal stoppen in het helpen van gezinnen die ook zorgen hebben over te korten aan voedsel. Net zoals ik vandaag word geholpen wil ik ook wat terug doen en mensen zoals hij helpen.

NightMary
Popster

NightMary schreef:
Julian
Gelukkig is ze niet boos om mijn reactie, maar alsnog schaam ik me ervoor. Ze is aangevallen, waardoor ik haar angstig tegenkwam en zag dat ze hulp nodig had. Ze voelt zich al zo naar en dan val ik ook nog tegen haar uit. Het duurt even, maar terwijl we verder lopen doe ik een poging om wat meer vriendelijk te zijn. Ik weet dat ik dacht dat ik beter zo min mogelijk over haar kon weten, maar toch vraag ik: 'Wat is jouw naam?' Ik weet niet hoe het uit gaat pakken, maar ik wil een poging doen om haar minder rot te laten voelen. 'Je vertelde dat je op weg was naar huis. Ben je op een fijne plek geweest voordat je begon aan de terugreis?'

District131
Straatmuzikant

District131 schreef:
Juliette
Zou het slim zijn om mijn echte naam te noemen? Wie weet zal het kwartje vallen en komt hij erachter wie ik ben, misschien zullen zijn goede bedoelingen dan wel veranderen. "Matilde." Antwoord ik op zijn vraag nadat ik voor mijzelf heb gekozen om de halve waarheid te vertellen. "Ik was op bezoek bij mijn neef die pas een gezonde zoontje heeft gekregen." Vertel ik, het is de waarheid. Andere details, zoals dat mijn neef de koning is van het buurland, hoeft hij echter niet te weten. "Ik was er een weekje, het is fijn om familie weer te zien na een lange tijd. Vooral als er zulk mooi nieuws is." Ga ik verder. Als hij de indruk heeft dat ik open ben zal hij vast niet het idee krijgen dat ik iets verborgen houdt.

NightMary
Popster

NightMary schreef:
Julian
Het duurde net iets te lang voordat ze antwoord gaf, waardoor ik niet zeker weet of ik haar geloof. Zelfs voor iemand die twijfelt of ze mij wel kan vertrouwen kwam het antwoord er te voorzichtig uit. Ik besluit er niets van te zeggen en knik naar haar. 'Gefeliciteerd,' zeg ik haar om het heugelijke nieuws. Ik denk aan de eerste keer dat ik het bewust meemaakte dat er een baby geboren werd. Ik was drie toen mijn broertje geboren werd, maar toch weet ik daar niet zoveel meer van. De geboorte van Sibyl is me beter bijgebleven, waarschijnlijk omdat haar gehuil niet te stoppen was, totdat ik haar vast mocht houden. Vanaf dat moment voelde ik me al verbonden met haar. Ik slik wanneer blijdschap plaats maakt voor verdriet nadat ik me bedenk dat ik haar nu op afstand houd. Daar moet ik verandering in brengen, misschien wel sneller dan ik op voorbereid ben. In de verte zie ik ons huis namelijk al. 'We zijn er,' zeg ik.

District131
Straatmuzikant

District131 schreef:
Juliette
"Dankje." Bedank ik hem met een glimlach. Vervolgens lopen we weer in stilte door. Ik begin last te krijgen van mijn benen. Het valt mee hoelang we onderweg zijn maar doordat ik net zoveel en zo hard moest rennen. Maar er iets van zeggen durf ik niet. Wat zou hij ook kunnen doen? Een pauze? Het is beter om er zo snel mogelijk te zijn. Wanneer het mij bijna teveel wordt zegt hij dat we er zijn. Ik trek mijn wenkbrauwen omhoog. Geen idee wat ik verwachtte, maar dit verwachtte ik zeker niet. In mijn hele leven ben ik nog nooit het dorp in geweest, en daarom heb ik nog nooit een dorpshuis gezien. De huizen die ik ken zijn huizen van graven en hertogen, nooit vroeg ik mij af hoe een huis van een dorpeling eruit zou zien.

NightMary
Popster

NightMary schreef:
Julian
Ik doe mijn best om niet naar haar te kijken, omdat ik bevooroordeeld ben. Met haar dure jurk en ringen en het feit dat ik vond dat ze met een licht afkeurende toon in haar stem naar mijn val vroeg, doet me denken dat ze misschien wel neerbuigend naar mijn huis zal kijken. Om te voorkomen dat ik pijn krijg als dat zo is, vermijd ik haar blik expres. Wanneer we dichterbij komen zie ik helemaal niemand. Ik vraag me af of mijn familie binnen zit. 'Ik woon samen met mijn oom, tante, broertje en zusje,' zeg ik tegen Matilde, om haar voor te bereiden op wat haar eventueel te wachten staat als er iemand thuis is.

District131
Straatmuzikant

District131 schreef:
Juliette
Ik knik als hij vertelt dat hij samen met zijn oom, tante, broertje en zusje woont. Waar zijn zijn ouders? Misschien kunnen ze niet voor hem en zijn broertje en zusje zorgen. Natuurlijk kunnen ze ook in het ergste geval er helemaal niet meer zijn, overleden. Hoe dan ook is het een huis vol. Voorzichtig loop ik achter hem aan met genoeg ruimte tussen ons. Als er mensen thuis zijn wil ik niet de eerste zijn die ze zien. Ook blijf ik erg alert, voor het geval dat dit allemaal toch een grote val is.

NightMary
Popster

NightMary schreef:
Julian
Ik merk dat Matilde een beetje terughoudend is wanneer we het huis binnenlopen. Dat is natuurlijk volkomen logisch, maar toch vind ik het jammer. Sinds de dood van mijn vader heb ik me altijd al onrustig gevoeld. Nu nog steeds, maar mijn oom en tante hebben een veilige haven voor mij gecreëerd door ons op te nemen in hun huis en ervoor te zorgen dat we geliefd zijn. 'Julian?' hoor ik meteen. 'Ben jij dat?' Ik schuif het doek dat de overgang naar de woonkamer is aan de kant en zie mijn oom opkijken. 'Ja, oom Hubert, ik ben het.' Ik weet niet zo goed hoe ik het moet brengen, dus zeg ik er meteen maar achteraan: 'Ik ben niet alleen..'

District131
Straatmuzikant

District131 schreef:
Juliette
Wanneer ik een tweede stem vanuit het huis hoor beginnen de zenuwen door mijn lichaam te gieren. Blijkbaar heeft hij niet gelogen over zijn naam, het is inderdaad Julian. Maar dat betekend niet dat het nu allemaal oké is. Ik heb geen idee wat voor oom en tante hij heeft, misschien zijn hun bedoelingen helemaal niet zo goed als die van Julian. Ik loop achter Julian de tweede kamer in. Ik bijt op mijn lip als Julian verteld dat hij niet alleen is. Ik stap vanachter Julian vandaan en glimlach ongemakkelijk naar de oudere man. "Goedemiddag." Groet ik hem en buig uit respect mijn hoofd. Wanneer ik weer opkijk zie ik dat hij mij vragend aankijkt. "Excuses, ik zal mij maar voorstellen." verontschuldig ik mijzelf. "Juliette." Stel ik mijzelf voor en steek mijn hand uit. Telaat besef ik mij dat ik niet de naam gebruikte die Julian kent. "I-ik bedoel, uhm." Stammel ik en kijk dan toch om naar Julian om zijn reactie te zien.

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld