Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

19 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

THGO// May the odds be ever in your favor

Account verwijderd

schreef:
De toespraak was nogal eentonig en saai. Zo was het elk jaar zei Augustus al, maar je moest wel doen alsof je aan het luisteren was. Het zou niet mooi overkomen om je ongeïnteresseerd te gedragen tegenover de belangrijkste figuur hier in het Capitool. De toespraak zat erop en de wagens werden terug naar hun vertrekpunt gereden. Voor een laatste keer zwaaide Rosalia lieftallig naar het publiek en eenmaal uit het zicht kwam de wagen tot stilstand. Daar stonden Fiona en Augustus al klappend en juichend op hen te wachten. 'Oh jullie waren zo goed, ik heb al eens rond gehoord en mensen zijn zo enthousiast over jullie 2! Die sponsors gaan binnen vliegen. Bij jou zijn vooral de mannen helemaal gek van jou, en de dames van je stijl', hoorde ze Fiona klappend zeggen. Het was grappig hoe zij hier in kon opgaan. Altijd leek ze maar vrolijk te zijn om wat er hier gebeurde. Ergens ook normaal. Dit is haar leven, waar alles om draait bij haar. Als eerste kwam Marvel van de wagen af, vervolgens kon ook Rosalia met zijn hulp afstappen en ze streek even over haar jurk heen zodat deze weer goed lag. 'Kom, we gaan jullie al even voorstellen', hoorde ze Augustus zeggen. Rosalia bleef wachten en zag de tributen van district 2 aankomen. Ze stelde zich voor als Cato en Clove. Fiona was intussen al druk met hun mentors aan het praten, terwijl de tributen even de kans kregen om onderling te praten. 'Prachtige jurk, zo chique', hoorde ze Clove zeggen. Rosalia glimlachte. "Bedankt, jullie zien er ook stralend uit'. Dat was geen leugen. Ook zij zagen er erg leuk uit, helemaal uitgedost voor de parade. Rosalia wist dat er vanuit gegaan werd dat ze met deze mensen zou samenwerken en dat zag ze wel zitten. Ze wou met iedereen samenwerken, zolang ze maar betrouwbaar waren en ze er zelf uiteindelijk beter uit kon komen. Daar draaide het nu eenmaal om. 'We kijken er naar uit om samen met jullie te trainen', sprak Cato uit. 'Voor ons hetzelfde', hoorde ze Marvel zeggen en Rosalia knikte instemmend mee, aangezien hij nu toch voor haar gesproken had. Terwijl iedereen nog druk verder aan het praten was liep Rosalia even langs de wagens door, om de rest van de tributen te bekijken en vooral de wagens. Het was allemaal zo mooi. De rest zou toch nog wel even praten dus ze had best tijd om rond te kijken.

Anoniem
Wereldberoemd

Labyrinthine schreef:
Vermoeid stap ik van de kar af. Ik sta te trillen op mijn benen en houd mij aan de zijkant van de kar vast om te kunnen blijven staan. Alle inspanningen en emoties van de afgelopen twee dagen komen nu los en ik kan bijna niet geloven dat ik nu echt hier ben. Dit doet veel met een mens en ik vraag mij af hoe de andere tributen hier zo makkelijk mee om lijken te gaan. Zelfs Rue ziet er enigszins op haar gemak uit.
"Hé, gaat het wel?" Vraagt iemand. Ik draai mij om en zie één van de tributen staan. Het is de jongen uit het laatste district. Peeta, volgens mij. Ik forceer een glimlach op mijn gezicht en knik naar hem.
"Ja, het werd mij gewoon even te veel," zeg ik. Hij knikt en kijkt even om zich heen.
"Het is ook niet niks om van je huis weggerukt te worden, om tegen een ander stel kinderen te moeten vechten," zegt hij peinzend. Hij kauwt op zijn onderlip en wankelt ongemakkelijk op zijn benen. Het voelt zo onnatuurlijk. Normaal gesproken was ik graag een gesprek aangegaan met deze jongen, maar nu voelt dat gewoon niet goed. Ik wil niet te dicht bij de anderen komen. Ik wil geen band opbouwen of lief gaan doen. Want zodra wij in die arena staan en de klok op nul slaat, dan zijn er geen vrienden meer, alleen maar vijanden. En dus excuseer ik mij en worstel ik mij door de menigte tot ik eindelijk Parry gevonden heb. Tevreden slaat hij op mijn rug en geeft Rue en mij een paar complimenten over onze performance en dat het publiek stond te joelen. Maar het doet mij niks. De woorden glijden langs mij heen en het enige wat ik wil is alleen zijn. Alleen zijn met mijn gedachten. Alles op een rijtje kunnen zetten en begrijpen wat er gaande is. Alleen dan kan ik mij goed voorbereiden op wat er komen gaat. En dus ben ik opgelucht wanneer Parry ons eindelijk naar de lift brengt om ons naar het appartement te brengen.
"Misschien kunnen we op het Capitool nieuws dan wel even zien wie momenteel de voorkeur krijgt van het publiek," zegt Elize plots. Uit het niets is zij opgedoken en staat zij bij ons in de lift. "Want jullie twee, waren stralen," zegt opgewekt en geeft Rue en mij een ongemakkelijke knuffel. @Orpgfan1

Account verwijderd

schreef:
Rosalia stapte rustig langs de wagens door. Zo kon ze alle tributen toch al eens bekijken. Ze zag niet echt competitie in anderen hier. Dat kon bruut klinken maar zo dacht ze er gewoon over. Ze had nog niemand bezig gezien in actie, en met enkel mooi zijn en lief kunnen zwaaien, daar kon je de Spelen niet mee winnen. Echte competitie voor haar zou ze morgen ochtend dus pas ontdekken, bij de eerste training. Daar keek ze echt enorm naar uit. Rosalia wist nu eenmaal waar ze goed in was. Qua kracht kon ze er voor een dame nog wel door. Ze zou misschien een gevecht zonder wapens tegen een man niet winnen, maar tegen eender welke vrouw was ze zeker dat ze een kans maakte. Met wapens kon ze dan weer wel overweg, vooral met een mes. Ze wist perfect waar ze moest steken om een dodelijk slachtoffer te maken, en ook werpen kon ze perfect. Qua overlevingstechnieken had ze dan weer minder mee, zeker ook door haar district. Toch wist ze wel wat ze kon eten en wat niet, door haar helpen in de winkel van haar moeder en een vuurtje maken zou nog wel lukken. Ze kon morgen wel ontdekken waar ze nog wat extra hulp bij nodig had, en in welke tributen ze een goede bondgenoot zou vinden. Rosalia besluit dan maar terug te keren. Juist op tijd, want Fiona maakt duidelijk dat het tijd is om terug naar hun verdieping te gaan. Rosalia stapt, samen met de rest in de lift en al snel komen ze aan bij hun verdieping. 'Ga jullie maar wat opfrissen, erna staat het avondeten voor jullie klaar', hoort ze Augustus zeggen. 'Prima', zei ze waarna ze gelijk naar haar kamer toeging. Haar jurk trok ze voorzichtig uit en hing ze over het rek wat er in haar kamer stond. Die zouden ze wel komen ophalen. Helemaal uitgekleed stapt ze in de douche. Ze geniet er van, het heerlijke warme water over haar lichaam en niet veel later kleedt ze zich weer om in een wat comfortabelere outfit, droogt haar haren en loopt haar kamer weer in. Vandaag was een bewogen dag geweest. Ze was dan ook blij dat ze vanavond gewoon wat kon ontspannen. Lekker eten, wat praten en misschien nog wat voorbereidende informatie voor morgen krijgen. Veel meer stond er immers niet op het programma. Gelukkig maar.

Anoniem
Wereldberoemd

Labyrinthine schreef:
Eenmaal boven komt een walm van eten ons tegemoet.
"Kijk eens aan," zegt Elize opgewekt en loop naar de tafel vol eten. Mijn maag begint te knorren en ik merk aan mijn lichaam dat ik ook wel wat kracht gebruiken kan. Dus loop ik achter haar aan en neem plaats op een Van de luxe stoelen. Eigenlijk wil ik dit verafschuwen, het liefst niet eens een hap van dit maal nemen, maar ik kan mij er niet tegen verzetten. En zelfs al zou ik nu geen trek hebben, zou ik moeten eten. Je weet maar nooit in wat voor arena je terecht komt, of er genoeg water en eten te vinden is. En dus kan je je het best voorbereiden door jezelf nu goed te vullen, zodat je misschien wat extra's hebt voor de zwaardere dagen. En dus schep ik die avond driemaal op en geniet van al het lekkers dat voor ons staat.
"Zo, jij had er zin in," zegt Parry, nadat ik de laatste hap heb doorgeslikt en mijn mond met een servet afveeg,
"Ja, je moet wat om te overleven," zeg ik.
"Maar jullie zijn al goed op weg," zegt Elize weer op die veel te enthousiaste toon. "Echt waar hoor, ik hoorde jullie namen al over de lippen van het publiek glijden. Dat is goed hoor!"
Mijn ogen glijden over de tafel en uiteindelijk kijk ik Parry aan. Zijn kaken staan strak. Dan haalt hij even diep adem, forceert een glimlach op zijn gezicht en staat op.
"Ja, ik denk dat jullie nu wel wat rust kunnen gebruiken," zegt hij.
"Och ja natuurlijk, het is al hartstikke laat. Morgen om zeven uur worden jullie gewekt voor het ontbijt en klaargestoomd voor de eerste training, oké? Dag, Mwah Mwah tot morgen mijn topper." En met een laatste wuif verdwijnt Elize naar de lift. Parry aarzelt even en wacht tot Rue naar haar slaapkamer gaat. Dan gaat hij weer zitten en vouwt zijn handen in elkaar.
"Wat?" Vraag ik en kijk hem fronsend aan.
"Ze heeft gelijk. Vandaag zijn jullie populair onder het publiek. Samen met District één werden jullie namen het meest genoemd. Maar dat geeft geen enkele garanties en ik wil niet dat je teveel hoop krijgt."
Een sarcastische lach verlaat mijn mond. Ik maak mijn lippen nat en open mijn mond op wat te zeggen, maar hij houdt zijn hand op.
"Ik zeg dit niet omdat ik geen vertrouwen in jou of R... in jou heb. Maar ik zeg dit omdat de kansen niet in jouw voordeel zijn en nooit zullen staan. Je enige hoop zijn bondgenoten en..."
"Nee," onderbreek ik hem. "Bondgenoten zijn verraders. En als zij jou niet verraden, moet jij hen verraden. Ik wil mij zo min mogelijk laten veranderen in die arena en daarbij hoort zo min mogelijk bloed aan mijn handen."
"Bondgenoten kunnen het vuile werk doen. En als het te heet onder je voeten wordt, ga je er gewoon vandoor," zegt Parry.
"Er 'gewoon' vandoor? Dan ben ik de eerste die ze achterna gaan en omleggen. Ik wil mijzelf niet in die positie zetten."
"Oké. Oké," zegt Parry uiteindelijk met zijn handen omhoog. "Maar denk eraan. De enige kans om dit te kunnen overleven, is door met anderen samen te werken. In je eentje gaat dit je niet lukken."
Dan staat hij op en steekt zijn handen in zijn zakken.
"Je bent een goede jongen. Van de mensen thuis heb ik goede dingen over je gehoord. Het zou gewoon..." Hij schudt zijn hoofd. "Laat ook maar." Dan loop hij naar de lift toe en verdwijnt voor de avond.
@Orpgfan1

Account verwijderd

schreef:
Rosalia liep haar kamer in en keek nog even in de spiegel. Ze voelde zich moe mag zag er toch nog best fris uit. Het zou dus niet echt opvallen, goed ook maar. Ze liep haar kamer uit en glimlachte toen ze het eten al rook. Heerlijk, dat zou weer genieten worden. Ze liep verder door en eenmaal in de eetkamer zag ze de rest al aan tafel zitten. Ze waren duidelijk wel aan het wachten op Rosalia om van start te gaan met eten. 'Jullie hadden al mogen beginnen hoor', zei ze waarop Fiona hevig begon te schudden. 'Nee lieverd, als team wachten we op elkaar. Zo doen we dat hier!', zei ze vrolijk. Rosalia glimlachte en ging aan tafel zitten waarna ze haar blik even langs al het lekkers liet gaan. Ze zou niet weten waar ze zou moeten beginnen. 'Jongens ik heb echt goed nieuws voor jullie', hoorde ze Augustus neutraal, maar ergens toch wel enthousiast zeggen. 'Ik heb wat rond gehoord en jullie namen staken er bovenuit. De mensen willen meer van jullie zien. Jullie zitten bij de favorieten van het Capitool, wat betekent..'. Meteen onderbreekt Fiona hem. 'Een streepje voor op de rest, dat is super! Dat moeten we vieren!', zei ze en vrolijk stond ze op en liep naar de keuken toe. Rosalia keek wat verbaasd maar zag haar al snel met een fles bubbels terugkomen. Vluchtig schonk ze de glazen in en stak dat van haar als eerste in de lucht. 'Op mijn winnaars', zei ze. Augustus was de tweede die snel zijn glas in de lucht stak en ook Marvel en Rosalia volgden hierin. Ze klonken op het goede nieuws, waarna Rosalia rustig begon te eten. Het was zo lekker dat ze wel meer at dan normaal. Dat was nu eens het goede leven. Tijdens het eten werd er niet veel gesproken. Er werd vooral genoten. Van zowel het eten en de bubbels als van het goede nieuws wat daar aan was voorafgegaan. Eenmaal ze klaar waren vertrok Marvel al snel naar zijn kamer toe. Die was duidelijk moe van de dag en wou naar bed toe. Ook Augustus verontschuldigde de dames snel om naar bed te gaan. Fiona en Rosalia bleven nog een tijdje zitten. Ze spraken over morgen, over de aanloop naar de Spelen, de interviews. 'Ik ga ook maar eens slapen', zei Rosalia en ze stond op van haar stoel. 'Rosalia, ik wil je nog even zeggen.. Ik ben ongelofelijk trots op jullie', hoorde ze Fiona zeggen die Rosalia in een knuffel trok. Ze schrok er wat van maar knuffelde dan toch even terug. 'Slaapwel', zei ze nog lief voor ze naar haar kamer vertrok. Rosalia vertrok dan ook maar en eenmaal op haar kamer ging ze rechtstreeks naar bed. Ze was echt moe en wou gewoon lekker slapen nu. Ze kroop onder de lakens, sloot haar ogen, en niet veel later sliep ze al.

Anoniem
Wereldberoemd

Labyrinthine schreef:
Vermoeid loop ik naar mijn kamer. Het is heel minimalistisch en toch erg modern. Op het bed zitten verschillende knopjes, maar ik durf er eigenlijk niet aan te zitten. En wanneer ik om het hoekje gluur, valt mijn mond open. Dat is geen eens een douche meer te noemen. En hoe graag ik nu ook zou willen douchen, de vermoeidheid neemt over. Dus loopt terug naar mijn bed en sluit mijn ogen. Maar de slaap komt niet. Natuurlijk komt de slaap niet. Want er is zoveel om te verwerken, dat mijn brein overuren maakt. Nog geen twee dagen geleden hield ik mijn zusje en vader nog vast en nu zit ik duizenden kilometers verderop. Ik moet in een arena gaan vechten tegen andere tributen die in principe allemaal door hetzelfde heen gaan. En toch zijn sommige gretig, al te bereid om andere tieners om te leggen. En dat idee kan ik gewoon niet goed verwerken. Want zelfs als je het overleefd, heb je het dan wel echt overleefd wanneer je een spoor van lichamen achterlaat? Ik schud mijn hoofd, ook al praat ik in mijn hoofd tegen mijzelf.
Na heel wat gemaal doezelig ik toch uiteindelijk een beetje in. Maar na wat aanvoelt als vijf minuten staat Elize ineens naast mijn bed te roepen.
"Och schat ik hoop dat je goed hebt geslapen want het is trainingsdag. We gaan zo even alle technieken aan tafel bespreken met een heerlijk ontbijtje. Dan gaan jullie naar de training toe en dan..."
"Oké, oké. Ik kom eraan," zeg ik kreunend.
Elize kijkt mij geschokt aan doordat ik haar heb onderbroken, maar dan komt haar eeuwig grote glimlach terug en klapt in haar handen.
"Perfect."
Ik sleep mijzelf naar de douche toe en drukt op wat knoppen zonder echt op te letten wat ik doe. Dan steken er ineens een stel robot armen uit de muur en beginnen mij grondig te schrobben. Het warme water valt als een waterval over mij heen en ik verstijf kijk ik toe hoe mijn lichaam onder handen wordt genomen. Zodra de armen verdwijnen, zet ik de douche gauw uit. Ik wil weglopen van deze bizarre douche, maar dan komen die twee armen weer met nu handdoeken in hun armen. Ik wordt goed afgedroogd en met een of ander glibberig spul ingesmeerd. Na deze bizarre ervaring loop ik nog geshockeerd naar de eettafel. Daar zit iedereen op mij te wachten.
"Aardig van je om ook op te dagen," zegt Parry met een scherpe toon.
"Ik moest even de luxe van dit geweldige resort verkennen," antwoord ik sarcastisch.
"Och ja de douches zijn fantastisch hè? Je wordt hier helemaal verzorgd," zegt Elize stralend.
Ik kijk haar ongelovig aan, maar ze merkt het niet. Dan pak ik maar een broodje en prop deze in mijn mond.
"Vandaag is de eerste trainingsdag, dus laten we onze tactieken maar bespreken," zegt Parry. @Orpgfan1

Account verwijderd

schreef:
De volgende ochtend werd ze al vroeg gewekt door de apparatuur in haar nachtkastje. Vandaag was het een wat aangenamer geluid. Wel, wat je aangenaam kon noemen natuurlijk. Ze drukte op het knopje waardoor het geluid verdween, en stond vervolgens op uit bed. Haar kleding voor de training hing alvast klaar. Dat was wel fijn hier. Alles werd voor je klaargemaakt zodat je je volledig kon focussen en toeleggen om wat er echt toe deed. Je zo goed mogelijk voorbereiden op de Spelen dus. Ze trok haar kleding aan en kamde even borstelde even door haar haren. Veel werk had ze hier nooit mee. Even borstelen was meestal genoeg om het gewoon netjes in de plooi te krijgen. Ze liep haar kamer uit en zag hoe de rest al aan de ontbijttafel zat. Ze had nochtans snel doorgedaan om vlug aan de tafel te zijn, maar de rest was haar dus voor. 'Goedemorgen lieverd! Geniet maar van het ontbijt! Krachten opdoen voor de training is belangrijk', hoort ze Fiona zeggen. Rosalia knikt lichtjes en gaat aan tafel zitten. Ze begint rustig te eten. Niet te veel, maar wel genoeg om tot de middag op krachten te zijn om te kunnen trainen. Als ze nu teveel at dan zou ze te sloom worden. Dat kon ze er niet bij hebben op de training. 'Wel jullie zullen een korte uitleg krijgen over alle beschikbare faciliteiten. Wat ik voorstel is dat jullie in de voormiddag focussen op zaken die jullie al het beste beheersen. Op die manier imponeer je de rest van de tributen, dat is een goed begin. Jullie zullen in een gezamenlijke refter lunchen. In de namiddag gaan jullie werken aan jullie zwakkere punten. Rosalia ik heb van jou gehoord dat dat het opzetten van vallen en camouflage is. Marvel voor jou het herkennen van eetbare voeding en het klimmen. Jullie gaan hier aan werken in de namiddag. Voor tijd die over is zijn jullie vrij, prima?', vertelde Augustus. Rosalia stemde hiermee in. Dat leek haar best een goed plan.
Wanneer ze klaar zijn met eten vertrekken ze naar de lift. Ze krijgen nog wat laatste aanmoedigende woorden van Augustus en Fiona waarna ze de lift instappen en naar de kelderverdieping gebracht worden. Hier bevond zich de trainingszaal waar ze de kans kregen om hun talenten te tonen en hun zwakheden te verbeteren. 'Kom', hoorde ze Marvel zeggen die alvast in de halve cirkel bij de andere tributen ging staan. Rosalia keek rond en volgde hem vervolgens. Ze zou tijdens de uitleg nog wel bij hem in de buurt blijven. Hij voelde als een veilige haven aan op het moment, gewoon omdat hij tenminste van thuis kwam. Ze keek even langs de tributen en voelde ook hoe zij bekeken werd. Ze wist dat ze voorlopig een goede indruk had gemaakt bij het Capitool en dat er daarom nu veel ogen op hen gericht zouden zijn. Ze zou dan ook meteen tonen wat ze in haar mars had en wat ze kon doen met wapens. Ze kende haar eigen krachten nu eenmaal. Nog nooit had ze na haar trainingen een mes fout geworpen en vandaag zou ze dat bewijzen. Ergens toch om de anderen te laten zien dat ze zeker een gewaagde tegenstander is in de arena. Dat ze niet voor minder dan de winst zou gaan. Ze moest naar huis, dat had ze haar familie beloofd. Wanneer de 2 hoofdtrainers de kamer inkomen voor een korte toelichting wordt het stil in de ruimte.

Anoniem
Wereldberoemd

Labyrinthine schreef:
Parry kijkt mij als eerste aan en vraagt: "Waar ben jij goed in?"
De vraag maalt in mijn hoofd en ik haal mijn schouders op.
"Ik heb altijd op de velden gewerkt. Ik klom in de bomen, plukte het fruit. Veel meer dan dat kan ik niet," zeg ik.
Het is helemaal stil en ik weet dat de kansen niet groot zijn. Zelfs Elize weet niks opbeurends hierover te zeggen. Parry kijkt mij met een pijnlijk gezicht aan.
"Is er echt niks?" Vraagt hij.
Dan denk ik aan de rebelse oefeningen met de jongens na werk. Het rotte fruit werd vaak toch naar de slechtere districten vervoerd. Maar wij vonden het leuker om dat fruit als doel te gebruiken. Wij namen dan kratten mee het bos in, echter het hek waar niemand ons zou vinden. Sommigen gooiden met messen, anderen schoten met pijl en boog. Ik gebruikte allebei, omdat ik allebei even leuk vond. Maar heel goed ben ik er nooit in geworden en dus zie ik het niet als een talent of iets waar ik goed in ben.
Parry vouwt zijn handen voor zich.
"Oké, dan is er nog veel werk aan de winkel. Ik wilde zeggen laat je sterkste vaardigheden achterwegen en focus je volledig op waar je nog niet goed in ben, maar dat is dus niet eens nodig."
Ik weet dat het de waarheid is, maar het doet pijn om dat zo te horen. Het maakt mij zelfs boos. Het is huis niet dat ik niks kan. Ik heb spieren en ik kan heus wel een potje vechten. Maar alles voelt in het niets vergeleken met alle andere tributen.
"En jij, Rue?" Vraagt Parry.
"Ik ben snel, ik kan heel goed klimmen, ik weet alles over wat je wel en niet kunt eten. Zoals jullie misschien wel zagen heb ik veel broers en zussen. We stoeien en vechten vaak, maar het is ook belangrijk om sterk te zijn als je wil overleven. Dus ik ken wel wat trucjes op het gebied van vechten," antwoordt ze.
Ik pers mijn lippen op elkaar en kan bijna niet geloven dat het eerder zo onzekere meisje die nu trots vertelt. Parry begint zelfs te lachen.
"Ja, ik geloof wel dat je zelfs hem in een duel verslaat," zegt hij terwijl hij naar mij knikt.
Woedde komt nu in mij op en ik sla met mijn platte hand op tafel.
"Ik weet dat ik niks kan, dan hoef je mij niet zo belachelijk te maken," roep ik boos.
Parry kijkt mij nu met een serieuze blik aan en schudt zijn hoofd.
"En dat is het hem juist. Ik heb gehoord dat jij een heleboel dingen kan, maar blijkbaar ben jijzelf daar niet eens van bewust," zegt hij.
Fronsend kijk ik hem aan.
"Je kent onwijs veel planten en bomen," zegt hij terwijl hij een vinger omhoog doet, "je ben fysiek heel sterk door het werk wat je doet, je kan inderdaad goed in bomen klimmen, je kan met messen werpen, je kan met pijl en boog omgaan, je kan goed sluipen en weet hoe je vallen moet zetten, je kan vuur maken en verder alles wat met overleven te maken heeft, daar heb jij kennis van." Uiteindelijk heeft hij negen vingers opgestoken. Zelf had ik niet eens aan deze dingen gedacht. Het meeste is toch basiskennis? Hoe je moet overleven? Wat je wel en niet kan eten? Hoe je een vuurtje maakt? Hoe je jezelf kan verzorgen als je alleen bent?
"Ik wil dat jij je vandaag om andere wapens gaat richten. Bij de één op één trainingen verbeteren we je andere skills wel," zegt Parry.
Dan geeft hij nog wat tips aan Rue en is het tijd om naar de hal te gaan. Bijna alle tributen staan al te wachten en stilletjes sluiten Rue en ik ons bij hen aan. Het is een lange tijd ongemakkelijk stil, tot er twee mensen naar binnen lopen. Hun piepende zolen geven mij rillingen en hun intimiderende uitstraling maakt mij alleen maar onzekerder. @Orpgfan1

Account verwijderd

schreef:
Rosalia staarde voor haar uit met een strakke blik. Ze luisterde naar de informatie. Veel nieuws was het niet. Rosalia wist al dat ze hier alles ter beschikking kregen, dat ze gebruik konden maken van de mensen die hier aanwezig waren, dat ze niet mocht vechten met tributen voor ze in de Arena zaten, daar kregen ze dan wel genoeg tijd voor. Bij elke oefening werd wat voorgedaan. Rosalia werd er ongeduldig van hoe lang dit allemaal duurde. Ze wou gewoon beginnen, kijken of ze het hier ook allemaal kon wat ze thuis had gedaan. Wanneer ze de keuze krijgen om vrij wat te kiezen gaat Rosalia gelijk naar de messen toe. De simulatie gaat van start. Rosalia wordt geblinddoekt en moet op basis van geluid haar doel weten raken. Dit kon ze. Dit had ze zo vaak geoefend thuis. Ze had het geluk dat ze in haar district gewoon enorm veel kansen kreeg om dit alles te oefenen. Ze geloofde er ook echt in dat ze deze Spelen zou kunnen winnen als alles in haar voordeel was. De Beroeps waren zeker sterke concurrenten, en ook andere districten hadden wel wat goede tributen dit jaar. Natuurlijk had Rosalia al met Augustus gesproken over de competitie. Logisch. Ze wou perfect weten wat ze van ieder individu in de arena kon verwachten. Ze wou hen telkens een stap voor zijn, als het kon zelfs 2 stappen. Niet om hen te doden, dat zou iemand anders wel doen. Ze moest gewoon zorgen dat ze zelf in leven bleef en zich lang genoeg kon schuilhouden wanneer dat nodig was. Voor haar hoefde er geen bloed aan haar handen te kleven om de Spelen te winnen, maar als ze zich bedreigd zou voelen en het nodig zou zijn, dan zou ze zichzelf verdedigen. Dat stond vast.
'Kom op Rose', hoort ze Marvel achter haar zeggen. Ze had geen idee welke tributen er mee konden kijken, ze was al lang geblinddoekt. Wanneer ze het startsignaal hoort begint ze actief te luisteren. Ze kon dit, ze moest wel. Wanneer ze het eerste doelwit aan hoort komen gooit ze behendig met haar mes de juiste kant uit. Niet veel later hoort ze ook van de andere kant geluid. Dan was het enkel nog inschatten waar ze precies moest raken. Een been was niet genoeg om iemand uit te schakelen. Ze moest een meer fatale wonde kunnen toebrengen. Wanneer ze al haar messen geworpen heeft hoort ze achter haar een klein applaus. Ze trekt haar blinddoek af en glimlacht tevreden wanneer ze ziet hoe ze overal juist had kunnen raken. Er waren wat tributen aan het meekijken, maar daar trok ze zich weinig van aan. Ze was hier nu eenmaal voor haarzelf, niet voor anderen. Het was nu de beurt aan Marvel, maar daar zou ze niet op wachten. Ze wou wat verder gaan kijken wat ze kon doen. Ze liet de blinddoek vallen en liep van het plateau af.

Anoniem
Wereldberoemd

Labyrinthine schreef:
Het was fijn om al die informatie te krijgen en al die oefeningen te zien. Maar om overal al zelf aan te beginnen, daar zat ik niet echt op te wachten. Ik ben nou eenmaal niet zo behendig met de meeste wapens hier, de rest zal mij alleen maar uitlachen. Daarom kijk ik eerst een beetje rond. Mijn blik blijft hangen bij een van de tributen die messen werpt. Ik kan het zelf wel een beetje door mijn oefeningen thuis, maar dit heb ik nog nooit eerder gezien. Ze weet de doelwitten perfect te raken. Het is een moordmachine. Wanneer haar blinddoek afvalt en haar schijnbaar onschuldige ogen tevoorschijn komen, word ik misselijk. Dit is precies een soort tribuut die zonder blinken Rue om kan leggen. Dat weet ik zeker. Dit zijn geen mensen meer, maar machines. Machines die al vanaf baby af aan getraind zijn om in de arena te vechten, om te overleven en belangrijker, om te moorden. Hoofdschudden loop ik bij het tafereel vandaan en blijf uiteindelijk bij de speren staan. Ik pak er een op en draai hem behendig in mijn hand rond. Een van de trainers komt naar mij toegelopen en vraagt of ik hulp nodig heb. Ik knik maar en kijk hoe hij het wapen vasthoudt en hoe hij de speer gooit. Uiteindelijk doet hij ook een aantal oefeningen van wat dichterbij voor.
"Maar als je echt meer van dichtbij wil steken, dan is het handiger om het met een mes te doen. Speren zijn vanaf een afstand handiger," zegt de jongeman.
Hij zegt het op zo'n toon en op zo'n manier dat wat hij zegt het normaalste in de wereld is. En het verafschuwt mij. Maar toch neem ik de speer van hem aan en begin mijn worp te oefenen. Ik doe mijn best, maar ik kan nog niet eens één van de doelwitten op afstand raken. En dit is nog wel de beginners oefening. @Orpgfan1

Account verwijderd

schreef:
Rosalia liep verder door de zaal. Hier en daar keek ze mee. Ze sloot aan bij een groepje waar het ging over het bestuderen van planten. Ze wist hier al veel over, maar het kon nooit kwaad om mee te luisteren. Er zaten nog wel wat handige tips bij die ze in de arena vast zou kunnen gebruiken. Alles wat je hier leerde en oefende kon van pas komen. Alle mogelijke scenario's die er in de arena zich konden afspelen, die kon je hier inoefenen door middel van verschillende oefeningen die zorgvuldig waren uitgekozen. Als het je niet kon helpen met iets specifiek, dan zou het altijd wel handig zijn om in je achterhoofd te houden. Je wist nooit wanneer een bes het einde van je leven kon betekenen. Rosalia had met haar vader beelden van de vorige jaren bekeken. Ze wist verdomd goed hoe snel het kon gaan in de arena. Beroeps waren hier overleden, door het stomweg eten van een giftige plant of het onderschatten van de steek door een insect dat ze niet kende. Rosalia zou dit niet laten gebeuren. Ze moest in alles uitblinken en alles kunnen opslaan in haar gedachten. Het idee al dat ze nooit meer naar huis zou kunnen gaan, het gaf haar kippenvel. Wanneer Rosalia weg wilt stappen, wordt ze aangetikt. Ze draait zich om en merkt het meisje op wat ze eerder bij de parade had gezien. 'Oh hey jij, Rue was het toch? ', zei ze met een kleine glimlach en het meisje knikte al snel enthousiast. 'Hoe je dat met die messen deed, echt cool. Ik zou dat ook willen leren', zei ze, duidelijk enthousiast. 'Ik kan je helpen als jij mij na de middag zou kunnen helpen met vallen opzetten en wat camouflage misschien? Ik denk dat jij daar wel wat van kent'. Meteen knikte het meisje enthousiast. Het kon geen kwaad om wat met andere tributen te trainen. Daarboven deed dit meisje haar enorm aan haar jongste broertje denken, ze wist niet goed waarom. De 2 liepen samen verder en uiteindelijk kwamen ze bij het speerwerpen terecht. Aan het nummer op zijn vest zag ze dat hij bij het meisje hoorde. District 11. 'Kom, we gaan kijken', zei ze en ze wenkte Rosalia om mee te lopen. Dit deed ze dan ook, en van op een afstandje bleven de 2 meisjes kijken. 'Sorry, ik wil je niet storen maar ik zie je boven je speer doorkijken. Probeer er eens onder door te kijken en dan te gooien, dat helpt vaak', zei ze. Ze was hier voor zichzelf maar af en toe wat tips geven kon heus geen kwaad. Zelf hoopte ze namelijk ook dat anderen dat zouden doen. Het was misschien niet slim maar Rosalia kon niet toekijken en geen tips geven als ze iets wist. Dat zat niet in haar. Daarvoor had ze veel teveel met anderen samen getraind. Ze kijkt even om en ziet dat Marvel intussen al bezig is met een uithoudingsparcour.

Anoniem
Wereldberoemd

Labyrinthine schreef:
Ik schrik van de stem en laat mijn speer uit mijn handen vallen. Ongemakkelijk kijk ik opzij en zie het meisje van eerder naast Rue staan. Mijn ongemakkelijke blik verdwijnt enorm. Ik recht mijn rug en krijg een stalen blik op mijn gezicht. Ik weet dat het hier niet is toegestaan om met de andere tributen te vechten, maar als zij ook maar Rue met één vinger aanraakt, dan doe ik haar wat.
"Rue, alles goed?" Vraag ik voorzichtig.
"Ja we waren net van plan om samen te oefenen te we jou zagen. Zij gaat mij helpen met messen en dan help ik haar met..."
"Rue," onderbreek ik haar, "weet je zeker dat dat wel zo verstandig is?"
Ze kijkt mij en beetje verward aan en kijkt dan omhoog naar de jonge vrouw. Rue's ogen zo lief en onschuldig.
"Ja we kunnen elkaar toch gewoon helpen? Ze gaf jou toch ook een tip?"
Ik verplaats mijn gewicht een beetje ongemakkelijk naar mijn achterste been en kijk verward naar de twee meiden voor mij. Tips aan elkaar geven? Wat heeft dat voor zin? Over een paar dagen zitten we met zijn allen in de arena en wordt het een bloedbad. Dan maakt het echt niet meer uit wie wie geholpen heeft. Iedereen is een vijand van elkaar. Maar dan galmen de woorden van Parry weer in mijn hoofd. 'Maar denk eraan. De enige kans om dit te kunnen overleven, is door met anderen samen te werken. In je eentje gaat dit je niet lukken.' Ik laat mijn hoofd even hangen terwijl ik die woorden in mij op neem. Dan zet ik een glimlach op en kijk naar Rue en het meisje uit District één.
"Dankjewel voor de tip," zeg ik en raap mijn speer weer op.
Ik kijk nu onder de speer door naar mijn doelwit. Ik haal diep adem en gooi de speer in een scherpe beweging weg. Tot mijn verbazing raak ik precies het midden van het doelwit. Ik knik een paar keer en kijk haar dan aan.
"Als je nog uh iets over het klimmen in bomen wil leren, dan eh weet je me te vinden," zeg ik ongemakkelijk en draai mij weer naar het rek met speren om.
@Orpgfan1

Account verwijderd

schreef:
Meteen ziet ze hoe de jongeman voor haar van stemming verandert. Alsof hij bang van haar is, maar het wilt verbergen achter zijn strakke blik en gespannen lichaamshouding. Ze trekt onbewust een wenkbrauw op wanneer ze hoort wat hij te zeggen had tegen het meisje. Dacht hij nu werkelijk dat Rosalia het kind wat zou aandoen? Het zou haar zusje kunnen zijn, en Rosalia zou haar met geen vinger aanraken. Zij wou niet de persoon zijn waar bloed van Rue aan de handen kleefde. Dat had ze zich vanaf het begin ook voorgenomen. Als er kleine kinderen bij zaten zou ze die wijselijk met rust laten in de arena. Dat was het enige wat ze echt niet over haar hart kon krijgen. Rosalia haar blik volgt zijn beweging en zoals ze al dacht, deze keer is het wel raak. 'Ik zal het onthouden', zei ze met een kort knikje en ze richtte haar blik op Rue die ongeduldig vroeg of ze met de messen gingen oefenen. 'Natuurlijk, kom maar, er is nu toch niemand', zei Rosalia met een glimlach en ze begon al met stappen richting de hoek waar de messen geworpen konden worden. 'We zullen maar zonder blinddoek doen toch?', vroeg het meisje lachend. Rosalia moest er ook even mee lachen, en ze knikte. 'Dus je gaat zo klaarstaan, je moet altijd zorgen dat je zwaartepunt op 1 been ligt. Dus je steunt met dat been iets meer naar voor, je rug draai je je zo en je mikt altijd iets hoger dan dat je wilt raken. Er zit altijd wat neerwaartse kracht op en dan raak je het zo', zei Rosalia en ze gooide een mes voor. 'Probeer maar hoor, je moet geen schrik hebben om fouten te maken', zei Rosalia en ze gaf het volgende mes aan Rue. De eerste paar worpen zijn niet super maar na nog wat oefenen gooit ze aardig goed.

Anoniem
Wereldberoemd

Labyrinthine schreef:
Na nog een aantal keer te hebben geoefend heb ik het speerwerpen aardig onder de knie. zelfs de moeilijkere oefeningen gaan best goed. Dus daarom laat ik de speren links liggen en loop een rondje door de zaal. Overal zijn tributen bezig. Sommigen vechten, anderen zijn bezig met de overlevings skills en anderen weer met wapens. Zelf weet ik eigenlijk niet wat ik nu moet doen. Messen en pijl en boog zijn nu verboden gebied en speerwerpen heb ik zojuist gedaan. Het lijk mij dat ik dan toch wel met genoeg wapens wel redelijk overweg kan. En verder heb ik niet heel veel aan de overlevingslessen. Toch loop ik daar maar een beetje naartoe en luister naar wat er verteld wordt.
"En dan heb je nog Nightlock," de man rolt een klein, zwart besje door zijn vingers en hij lach een beetje cynisch, "dat spul is binnen enkele minuten extreem dodelijk."
Ik staar naar het besje en een pijnlijke herinnering komt terug.

We waren nog maar kinderen, een jaar of tien. Alle vier wisten we dat het gevaarlijk was om buiten de hekken van het District te komen, maar juist dat was het spannende. Geen Peacekeepers, geen ouders, geen mensen in de buurt. We konden doen en laten wat wij wilden. Elke dag waren wij wel even buiten de hekken te vinden en speelden wij tot we echt moesten eten. Maar hoewel wij genoeg land hebben om eten te verbouwen, er was nooit genoeg voor ons. Het grootste deel werd naar het Capitool gestuurd en de rest werd onder de Districten verdeeld. Daarom vonden wij het op een gegeven moment een goed idee om zelf eten te verzamelen voor onze families. Buiten de hekken van het District. En soms had iemand dan een mes meegesmokkeld en later had iemand een boog gevonden. De pijlen maakten wij zelf. En zo probeerden wij dieren neer te schieten en verzamelden wij al het eten wat wij konden vinden. Op een dag waren we verder dan normaal. En daar waren ze, die mooie bessen. Natuurlijk dachten wij dat we de jackpot hadden gewonnen. En daar stond hij, mijn beste vriend, gebogen over de bosjes en plukte er een handvol vanaf.
"Hoe zullen ze smaken?" Vroeg hij met een een grijns op zijn gezicht.
"Geen idee, misschien moeten we dat dan maar proeven," zei ik.
En hij stopte zo het handjevol bessen in zijn mond. Het duurde nog geen minuut of zijn ogen sprongen wijd open van schrik. Hij voelde iets, maar wij dachten dat hij aan het grappen was. Toen viel hij dood neer. We wilden zijn lichaam meenemen, maar dan moesten we uitleggen hoe hij was gestorven en dan zouden wij en onze families gestraft worden. Dus hebben we hem laten liggen en nooit wat aan iemand verteld. Natuurlijk was zijn familie ongerust en zijn die dagen, weken, maanden wezen zoeken binnen het District. Hij is nooit gevonden en niemand, behalve wij drie, weet hiervan. @Orpgfan1

Account verwijderd

schreef:
Na nog een tijdje oefenen had ze het aardig onder de knie. Rosalia vond het echt knap hoe snel ze de tips had opgepikt en hoe goed ze er nu al mee overweg kon. Rosalia wist dat Rue geen grote kans had in de arena als ze zich niet kon beschermen. Daarom was het zo belangrijk dat dit kleine meisje overweg kon met wapens. Dat ze zich van afstand kon beschermen zonder dat ze in een lijfgevecht terecht kwam. Ze zou zich niet willen indenken wat een Beroeps als Marvel of Cato met haar zouden doen. Ze schudt de gedachte weg en kijkt op wanneer Rue haar wat vraagt. 'Ik ga alvast eten, ik zie je straks weer?', vroeg ze. Rosalia knikte instemmend. 'Ja dat is prima', zei ze met een glimlach. 'Dan leer ik je alles wat ik weet over vallen en camouflage', zei het kleine meisje nog met een knipoog voor ze verdween. Ze was zo jong en vrolijk, zo onbezonnen. Rosalia wou dat ze dat soort jeugd had gehad. Bij haar thuis ging het altijd maar over trainen, de beste zijn, de sterkste zijn, geen emoties tonen. Ze had een vrij koude opvoeding gekregen van haar vader, maar die liefde kreeg ze dan wel extra van haar moeder. Alsof ze elkaar moesten compenseren. Het had haar wel gemaakt tot wie ze nu was. Een soort van koude vechtmachine die haar emoties enkel op tafel gooide voor mensen die ze echt kon vertrouwen. Ze wist niet of ze hier wel iemand kon vertrouwen, maar ze voelde wel dat ze een soort van band had met Rue, en dat ze het meisje wou helpen waar dat mogelijk was. Je kon hier niet veel voor elkaar betekenen, maar wat ze kon doen, dat zou ze ook doen, en moesten ze elkaar in de arena tegenkomen, dan zou Rosalia haar misschien zelfs mee nemen om haar te kunnen beschermen.
Ze schudt de gedachte van haar af en kijkt op wanneer Marvel en Cato naar haar toekomen. 'Goede training gehad?', hoort ze Cato opgewekt vragen. 'Ja prima, ik krijg straks wat tips van 11 over survival. Het vechten heb ik wel onder de knie', zei ze met een zwakke glimlach. 'Doe je goed', voegde Marvel er aan toe. Rosalia glimlachte zwakjes. Ze was blij toch een achterban te hebben waar ze op kon terugvallen. En deze jongens, daar kon ze oprecht wel mee werken. Het voelde niet als een verplichting om met hen samen te werken, het kwam gewoon vanzelf. 'Kom, dan gaan we eten', stelt Clove voor die erbij komt. Iedereen stemt in en samen lopen ze richting de cafetaria, die naast de trainingszaal ligt. Ze neemt een plateau, vult deze met eten en met zen 4 nemen ze plaats aan een van de tafels.

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld