Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

14 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

Blood and Factions

TheMedicine
Landelijke ster

theMedicine schreef:
Nathan kijkt naar het glaasje. Dezelfde blauwe vloeistof zit er weer in, iets dat hij herinnert als iets dat niet lekker smaakt. Hij ruikt er even aan en schudt zijn hoofd voordat hij het drinkt. Voordat Nathan het door heeft zijn zijn ogen dicht, en hoe snel ze dicht waren gegaan zo snel gingen ze ook weer open. De ruimte was hetzelfde. De twee stoelen, het bureau. De vrouw van eerder is nergens meer te zien. In plaats daarvan ziet hij de twee schalen. Achter hem hoort hij gegrom, dezelfde test als die hij jaren geleden had gehad. Hij haalt zijn wenkbrauwen op als ze zegt dat ze het vlees moeten pakken. Ergens heeft ze een punt, het vlees zal hem eventjes bezig houden, maar lang niet genoeg. Het vlees zal weggegooid moeten worden op verschillende plekken zodat hij daar langer mee bezig is. Het zwaard zou veel makkelijker zijn. Genoeg afstand en gelijk af van het dier. Rustig krijgen zal hem niet lukken. "Nee, we moeten het zwaard hebben! We komen nooit normaal van hem af."

De jongen heeft zijn deel van vechten al wel gehad, al zijn geweren en messen meer zijn ding, maar het zwaard zou hij nodig moeten hebben. Met alleen een stuk vlees kom je hier niet levend uit. De hond begint harder te grommen en de ketting die om zijn nek zat begint steeds losser te raken. Nathan kijkt naar Veronica en de schalen voordat hij beide objecten grijpt. "Ik heb een idee, hou vast," hij geeft haar het stuk vlees. Misschien was zijn eerste reactie wel de aangeleerde in Onverschrokkenheid maar door zijn tijd in Eruditie heeft hij ook een strategie. De hond zijn ketting wordt weer losser en Nathan trekt Veronica een stuk achteruit. "We hebben beide nodig," de schalen waar de objecten op lagen verdwijnen en hij kijkt om zich heen. "We moeten hem bezig houden met het vlees," hij kijkt naar haar, hopend dat ze zijn plan begrijpt.

Anoniem
Wereldberoemd

Writings schreef:
Veronica keek aarzelend naar de schalen en schudde protesterend haar hoofd toen ze hoorde wat hij haar vertelde. 'We gaan hem niet vermoorden, het is gewoon een wild beest, hij heeft honger!', zei ze angstig, terwijl ze het beest bekeek, die hevig protesteerde en de kettingen beide wist te breken. Hoe kon een dier zo krachtig zijn? Dat vroeg ze zich op dit moment wel af, en ze bekeek zowel het zwaard als het vlees opnieuw, waarna ze naar Nathan keek. 'Je hebt gelijk, we hebben beide nodig. We moeten het vlees in stukken verdelen en het verspreiden zodat hij bezig blijft', zei ze vastberaden. Ze legde het stuk vlees op de grond neer en keek naar het zwaard. 'Proberen er zo klein mogelijk stukken van te maken, maar niet te klein want als we ze te klein maken hebben we niet genoeg tijd om het te gooien en staat hij binnen de kortste keren bij ons en zijn wij het stuk vlees waar hij achteraan gaat', zei ze. Ze herinnerde dit deel van haar vorige Test, zo leek het toch. Ergens in haar achterhoofd wist ze nog heel goed dat ze dit eerder had gezien. Toch was het moeilijk om het precies te plaatsen. Wat nu als ze fout zat en zo meteen de verkeerde keuze zou maken? Dan zou ze een probleem hebben, en Nathan daarbij ook. Hun tactiek zou kunnen werken, maar de kans op mislukking bestond ook en dat maakte haar ergens toch ongerust. In het dagelijks leven kreeg je dit soort dilemma's ook niet voor je, dus het was niet alsof ze kon nadenken over iets in het dagelijks leven, en een link leggen met wat ze nu moest doen. Ze wist wel dat ze nooit met haar eigen handen iemand zou doden, zelfs geen beest. Dat kon ze niet over haar hart krijgen.

TheMedicine
Landelijke ster

theMedicine schreef:
Hij wijst naar het dier. "Dat is een beest dat wilt moorden, hij heeft niet alleen maar honger." Hij grijpt het zwaard stevig vast en ziet dat de kettingen ondertussen meer los dan vast zit. Hij grijnst naar haar en knikt. Gelukkig wist ze wat zijn plan was. Het klinkt misschien psychotisch, maar Nathan heeft geen moeite met iets of iemand pijn te doen om hemzelf of zijn groep te redden. Dat is waar hij in getraind is. Geweren, messen, zwaarden. Hij hakt het vlees in meerdere stukken en smijt één van de stukken naar de hond. Het zwaard houdt hij in zijn hand, hij laat hem niet zakken. Je weet maar nooit. Nathan kan zich nog herinneren dat ze een uitgang moeten zoeken. Maar waar is die? Zijn ogen glijden door de ruimte, op zoek naar een uitgang waardoor Veronica en hij kunnen ontsnappen en dan eindelijk zijn resultaten weer krijgen.

Hij spot dan een smalle deur, recht achter de hond. Hij rolt zijn ogen, natuurlijk is de uitgang daar. Hij kijkt dan naar Veronica. "De deur is achter dat beest," mompelt hij. "Als we nu het vlees hier recht achter ons gooien, kunnen we zo achter hem langs rennen." Hij pakt nog een stuk vlees in handen in zijn linkerhand en zijn zwaard in de rechterhand. "Ik gooi hem.. drie.. twee.." Het stuk vlees gooit hij een stukje van hem af maar ver genoeg van de deur. "Één!" Hij sleurt haar mee aan haar arm voordat hij de deur open trekt. De laatste grote stukken vlees gooit hij dan ook nog over zijn schouder. Eerst laat hij Veronica naar binnen rennen voordat hij achter haar aan komt en de deur achter hen sluit. Hij ademt diep in en sluit zijn ogen even. Hij was al deze snelheid en adrenaline wel gewend, maar toch liet het zijn hart altijd sneller kloppen. "Gaat 'ie?"

Anoniem
Wereldberoemd

Writings schreef:
Ze wist op dit moment niet wat ze moest doen. Ze had ook gewoon niet de persoonlijkheid om uit haarzelf initiatief te nemen. Ze kon vaak wel gewoon met een goed plan komen, maar het uitvoeren ervan was een stuk lastiger. Veronica zat enorm in met het feit of ze er iemand kwaad mee zou kunnen toebrengen. Het was iets wat met de tijd steeds erger was geworden, tot op het punt dat ze alles in twijfel trok. Misschien was het maar goed dat de grenzen opengingen, dat ze kon leren van andere facties en hopelijk daaruit wat kon halen om met haar problemen zoals deze om te gaan. 'We kunnen hem niet doden,' zei ze, nog steeds vastberaden. Wanneer ze opmerkt hoe hij zoekend door de ruimte kijkt weet Veronica wat hij van plan is en waar hij naar op zoek is, en ze begint dan ook gelijk mee te zoeken, tot haar ogen op de deur vlak achter het wilde beest vielen. 'Dit kan je niet menen..', zei ze met een zucht. Natuurlijk zou dit gebeuren, wat had ze nu verwacht. Ze hoort wat zijn plan is, en zonder aarzelen knikt ze instemmend. Ze had ook niet echt een keuze. Het was niet alsof ze hier bij dat beest kon blijven, dan overleefde ze het zeker niet. Ze was dan ook blij dat hij spontaan zijn plan in werking stelde, en van zodra ze het vlees in de lucht ziet loopt ze zo snel als mogelijk achter Nathan aan richting de deur, die open vliegt, en al snel weer dichtgaat wanneer ze buiten zijn. De adrenaline lijkt door haar lichaam heen te gieren, en haar hart klopt aan een hoog tempo waardoor ze even op adem moet komen. 'Het gaat wel.. bedankt voor wat je deed', zei ze met een klein zuchtje. Even keek ze achter zich, naar de deur die gesloten was. Ze waren eruit geraakt, en ze hoopte maar dat dit ook meteen het einde van de test zou betekenen.

TheMedicine
Landelijke ster

theMedicine schreef:
Nathan kijkt naar haar als ze zegt dat ze niets wilt doden. Een beetje verbaasd, moet hij zeggen. Maar dan herinnert hij zich het, ze is niet Onverschrokken. Dit is niet één van de angsttesten die hij moest doorgaan. Vriendschap en Onverschrokkenheid, complete tegenpolen. Hij glimlacht naar haar als hij haar bedankt en knikt dan voordat hij zijn hand op haar schouder legt. "Tuurlijk. Zit in mijn training hé," knipoogt hij. Hij werpt nog een blik op de deur en voordat hij het weet, vliegen zijn ogen weer open en ligt hij op de oncomfortabele stoel. Nathan gaat gelijk rechtop zitten en ademt diep in, het is in ieder geval eindelijk over. Hij kijkt naar Veronica die langs hem zit. Hij glimlacht even kort naar haar voordat hij opkijkt naar de Tester. De oudere vrouw knikt en loopt naar het bureau in de kamer waar een kleine printer op staat. Daar zullen de testen wel uit komen, die moeten we wel inleveren natuurlijk.

Nathan kijkt dan van de printer weer naar Veronica. "Trouwens, ik ben geen psychopaat hoor," grinnikt hij even. "Het is niet dat ik elke dag met een groot zwaard rondloopt om mensen aan te vallen. Heb het wel geleerd bij Onverschrokkenheid. Maar meer zelfverdediging, niet iedereen zomaar aanvallen." Hij kan wel inzien waarom ze denkt dat hij misschien gek is. Maar hij moet natuurlijk wel weten hoe hij zichzelf moet verdedigen tegen grote groepen zelfs. Hij kijkt dan nog even naar de kleine printer waar uiteindelijk de testpapieren uit komt. "Voor Veronica.. En voor jou." Nathan leest het briefje af. Veel is niet veranderd behalve de percentages die zijn toegevoegd. 87 procent Onverschrokkenheid, 13 procent Eruditie. Hij is wel blij met hoe ze uit de test zijn gekomen. Het was een goede tactiek en ook al was het allemaal nep, hij wilt zich niet voorstellen hoe pijnlijk een bijt van die hond zal moeten zijn. Hij vouwt het papiertje in de helft en knikt naar de vrouw.

Anoniem
Wereldberoemd

Writings schreef:
Ze glimlacht zwakjes als ze hoort wat hij zegt. Hij kwam inderdaad uit Onverschrokkenheid, dus het was wel logisch dat hij daar anders mee omging. Dat hij beter wist hoe hij zich moest verdedigen in dat soort situaties. Soms zou Veronica wel willen dat ze wat meer durf in zich had. Ze wist wel voor zichzelf op te komen, en ze liet beslist niet over haar heen lopen. Dat had ze meegekregen van Eruditie, het kleine stukje wat ze er toch aan had overgehouden zou dat wel zijn. Voor Veronica het weet opent ze haar ogen weer, en merkt ze hoe ze weer veilig op de stoel ligt. Een kleine zucht verlaat haar lippen en langzaam staat ze op. Ze wist dat ze na de Test wel eens duizelig kon zijn door de vloeistof, en ze keek dan ook uit dat ze niet te abrupt zou opstaan of bewegen, want dat kon fout aflopen. 'Je hoeft je niet te verantwoorden hoor, echt, ik ben blij dat je er was. Ik zou niet weten wat ik gedaan moest hebben als je er niet was geweest. Sorry dat ik zo aarzelde, het zit gewoon niet in me. Ik kom nooit in dat soort situaties terecht wat het moeilijk maakt om er mee om te gaan', zei ze verontschuldigend. Ze kon er niets aan doen, maar toch wou ze dat wel even zeggen, en tonen dat ze het geen probleem vond hoe hij gehandeld had. Elke factie ging zo op zijn eigen manier met zaken om, en dat kon ze inzien. Ze stapt naar de tafel toe en neemt het blad aan van de vrouw, waarop haar score staat. 70% Vriendschap, 28 % Onzelfzuchtigheid en 2 % Eruditie. Die laatste had er bij haar vorige Test niet gestaan, en ze was dan ook wat verbaasd. Vluchtig plooide ze het briefje dicht en stopte het weg. 'Bedankt', zei ze met een knikje, waarna ze de deur van het kamertje opende en de gang in liep. Iedereen was intussen weg. De grote hal waar ze eerder had gezeten was intussen leeg en ze had geen idee waar ze nu naartoe moest. Er waren vast nog veel mensen bezig met hun Test, aangezien enkel Eruditie nog maar aan de beurt was geweest, en het zou dus nog wel een poosje duren voor ze weer naar hun factie zouden terugkeren.

TheMedicine
Landelijke ster

theMedicine schreef:
Hij glimlacht naar haar. Het is niet alsof Nathan graag die hond pijn wou doen, nep of niet. Hij haalt zijn schouders op als ze haar excuses aanbied. "Ach, je hoeft geen excuses aan te bieden! Ik denk niet dat ze bij vriendschap veel hoeven te vechten, of wel?" Hij knipoogt naar haar en staat dan op. Het drankje maakt hem lichtelijk duizelig maar daar komt hij wel overheen. Nathan kan het haar niet kwalijk nemen. Vriendschap klinkt meer als bloemenkransen maken, zingen en dansen in plaats van geweren vullen met kogels, messen werpen en veel sporten. Hij plaatst het opgevouwen papiertje in één van zijn vele broekzakken en strekt zijn benen voordat hij samen met haar naar buiten loopt. "Moet toegeven, dat drankje smaakte enorm vies." Het liefst ging hij nu lekker wat eten in de Pit, maar er waren nog heel wat mensen die hun test af moesten leggen. Nog de helft van Eruditie en dan nog de rest van de Facties.

"We kunnen weer in die ruimte gaan zitten, hoop wel dat ze eten hebben. Anders vraag ik wel aan Max of we een rondje door het hoofdkwartier kunnen doen. Normaal zouden we nu lunch eten tussen training in." Hij opent de laatste deur naar de eerste ruimte en knikt dan naar Max. "Ik ga even mijn papiertje afleveren, wil je zo samen gaan zitten?" Na haar antwoord loopt hij naar Max en vist hij het briefje weer uit zijn zak. "Toch best Onverschrokken, al zeg ik het zelf," knipoogt Nathan. Hij kijkt dan door de ruimte. "Is hier toevallig eten?" Max houdt zijn lach in en knikt zijn hoofd. "Ze zijn bezig met wat bereiden. We hebben zo met zijn allen een grote lunch voor we allemaal weer terug gaan." Nathan knikt meteen. Gelukkig maar. Hij kijkt de ruimte rond en ziet dan Veronica weer.

Anoniem
Wereldberoemd

Writings schreef:
Ze keek op toen ze hoorde wat hij haar vertelde en meteen schudde ze haar hoofd lichtjes. Vechten was niet echt iets wat binnen Vriendschap werd gedaan. Er waren wel eens conflicten, maar dat was eerder ongebruikelijk. Alles werd er met woorden opgelost, wat Veronica een goede manier vond. Met woorden kon je iemand vaak veel erger raken, maar het zou ook effectief iets veranderen aan de situatie omdat je vaker tot iemand kan doordringen, een effect wat vechten volgens haar niet altijd heeft. Je kan je lesje wel even leren met geweld, maar vaak leidt dat ook maar tot nog meer onrustige gevoelens die niet uitgesproken worden. Veronica was op dat vlak zeker een gevoelensmens. Als ze iets voelde, dan vertelde ze dat ook gewoon, en dan kon dat iemand kwetsen, maar dat was dan maar zo. Eerlijkheid vond ze belangrijk, al kon een leugentje om bestwil soms niet kwaad. 'Er wordt niet echt gevochten nee, zou maar raar zijn. Ik kan het me niet eens voorstellen', zei ze met een kleine glimlach. Veronica volgde Nathan naar de grote zaal waar iedereen verzameld zat. Veel mensen waren het niet. Een groot deel was nu vast hun Test aan het doen, en de rest in de zaal moest vast nog gaan. Veronica vermoedde dat Vriendschap nu aan de beurt was, want ze leek niet meteen iemand terug te vinden in de zaal. Ze knikt dan ook maar als hij zegt dat hij even weg is, en voor even denkt ze aan haar uitslag. Dat er toch wat Eruditie in haar zat, het had haar verbaasd. Het was natuurlijk een erg kleine hoeveelheid, maar toch. Waarom was het er eerder niet geweest? Veronica zocht doorheen de menigte, op zoek naar een bekend gezicht.

TheMedicine
Landelijke ster

theMedicine schreef:
Langzaam aan ziet Nathan mensen binnenkomen en de tafel opzetten. Hij houdt zijn ogen even op Veronica voordat hij naar haar toe loopt. Eigenlijk is hij wel blij dat Eruditie als eerste was. Nu kan hij gewoon lekker rustig aan doen, genoeg tijd om te praten met iedereen en de omgeving een beetje in te nemen. Het is immers een enorm mooi gebouw waar ze nu in zitten. Eigenlijk wel apart, de persoon war hij het het best mee kan vinden is van de tegenovergestelde factie dan waar hij van is. Al snel komt hij bij haar aan. Ze staat er alleen, dat vertelt hem dat Vriendschap nu bezig is. "Hey," glimlacht hij breed voordat hij neerploft op het stoeltje.

Hij kijkt even naar haar en kijkt dan rond de kamer. Het is best warm in de ruimte. Hij haalt zijn hand door zijn zilveren haar en draait even aan zijn ringen. "Hoe is het eigenlijk in Vriendschap? Ben er nog nooit geweest, maar ik denk dat dat de eerste plek is waar ik heen ga als we mogen reizen." Nathan heeft altijd wel een fascinatie gehad voor alle andere facties. Eruditie en Onverschrokkenheid heeft hij natuurlijk meegemaakt, beide een hele andere manier van leven. Nu kan hij zich alleen maar indenken hoe anders de rest is. Vooral Vriendschap, dat is alles dat hij niet gewend is. Nu houdt hij van de adrenaline en technieken die komen kijken bij Onverschrokkenheid, maar het lijkt hem ook wel eens lekker om een keer ergens in een grasveld te zitten, geen ruzies aan je hoofd. Daarom werkt hij bij de tattoo shop, dan kan hij even een pauze nemen en in stilte zitten voor hij zich weer aan de drukke wereld om hem heen waagt.

Anoniem
Wereldberoemd

Writings schreef:
Met een glimlach kijkt Veronica op als ze ziet dat Nathan teruggekomen is. Veronica zag altijd wel het beste in mensen, en ze had er dan ook niet aan getwijfeld dat hij terug zou komen. Zelf hield ze zich altijd aan haar woord en onrechtstreeks ging ze er dan ook van uit dat anderen dit ook zouden doen. In haar factie moest ze daar ook niet aan twijfelen. Ze waren dan misschien geen factie die voor eerlijkheid alleen stond, maar binnen Vriendschap had dat zeker wel belang, en was eerlijkheid niet te onderschatten. 'Hey', zei ze opgewekt, waarna ze naast hem plaatsnam en voor even haar blik door de zaal liet gaan. Wanneer ze zijn vraag hoort kijkt ze weer naar hem. 'Het is een geweldige plek. Er is gewoon veel rust, kalmte, liefde. Het was wat ik nodig had na mijn jaren in Eruditie, ik ben blij met mijn keuze. En je moet inderdaad maar eens op bezoek komen, het gaat je bevallen daar ben ik zeker van! Hoe is het om bij Onverschrokkenheid te zijn? Ik kan het met niet voorstellen', vroeg ze vervolgens. Het was een Factie waar ze weinig over wist, ook omdat het zo ver van haar eigen leefwereld afstond. Als ze tot een factie niet behoorde, dan was het die wel, gewoon omdat ze daar niet de persoonlijkheid voor had. 'Ik heb gehoord hoe jullie de veiligheid hier in de stad bewaren, dat moet vast dankbaar werk zijn maar ook zwaar. Ik ben zelf nog nooit in de stad geweest, behalve nu dan en bij de vorige Test, dus ik kan me niet echt voorstellen hoe het is', gaf ze eerlijk toe. Op dat vlak was ze wel wat wereldvreemd. De meeste Facties kwamen wel in de stad, maar bij Vriendschap was dat gewoon niet zo. Ze waren in alles zelfvoorzienend, en dat lukte prima, dus waarom zouden ze dat dan veranderen?

TheMedicine
Landelijke ster

theMedicine schreef:
Hij luistert aandachtig naar haar. Heel anders dan Onverschrokkenheid. Al houdt hij enorm veel van zijn eigen factie, Vriendschap klinkt zo slecht niet. Het klinkt wel zoals Nathan oorspronkelijk had verwacht."Ik wil wel op bezoek komen," grinnikt hij. "Nu maar hopen dat ze niet denken dat ik de slechterik ben." Hij begrijpt het wel. Als je in zo'n kleurrijke factie woont en dan opeens een totaal donker gekleed persoon voor je hebt, dat kan heel anders ogen. Hij hoort dat hij soms ook intimiderend kan zijn, iets dat Nathan soms verbaast. Nathan knikt, hij snapt dat ze het haar niet kan voorstellen. "Het is heel anders dan dat jij gewend bent," lacht hij. "Ik sta niet bij de Grens. Ik ben eigenlijk een tattoo artiest, zoals je misschien ziet," hij wijst naar de tattoos die over zijn hele lichaam verspreid zijn.

"Ik help ook met het trainen van de Nieuwelingen. Dat betekent half zes wakker worden en ontbijten en vanaf half zeven lopen trainen tot we gaan avondeten. En dan tijdens het trainen doen we verschillende dingen zoals meswerpen, geweren gebruiken, combat vechten.. Verder zelf hoef ik dat gelukkig allemaal niet meer. Dus, als ik niet aan het helpen ben met trainen zit ik mezelf of anderen tattoos te geven," glimlacht hij. Nathan vindt haar opmerking heel lief. "Dat is het ook wel. Ik ben wel vaker naar de stad geweest, soms mee met Max om een paar dingen te regelen voor de factie. Maar nooit zo lang als dit." Nathan moet toegeven dat hij het wel een enorm mooie omgeving vindt. Hoge ramen, alles strak en modern.

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld