Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

20 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

RPG The dicatorshop of gifts schrijf

Duchess
Wereldberoemd

Duchess schreef:
Julian was nog steeds wat aan het draaien toen een van zijn kamergenoten hem naar zijn naam vroeg. Blijkbaar was deze hele plek zo overweldigend geweest dat hij zich niet eens bedenken kon dat hij zich misschien voor had moeten stellen. Al was gezellig doen met zijn kamergenoten wel het laatste waar Julian momenteel zin in had. Aan de andere kant; er was een flinke kans dat zij antwoorden hadden op zijn vragen. Misschien niet op alles, maar uit inmiddels vijf kamergenoten moest hij toch een hoop informatie kunnen krijgen.
‘Julian…’ antwoordde hij het meisje dat hem de vraag gesteld had. ‘Ik eh… Ben hier net, ja.’ Hij kon haar glimlach nu niet bepaald geruststellend noemen. Op het moment vertrouwde hij niks en niemand hier. Misschien dat dat uiteindelijk veranderen zou. Misschien niet. Hij wilde voor nu vooral weten wat hem te wachten stond.
Wat hij vooral niet verwacht had was dat deze zelfde kamergenoot een fles drank tevoorschijn toverde. Was dit dan toch niet zo’n gevangenis als hij dacht? Al klonk het “jij durft” van een andere kamergenoot nou ook niet bepaald alsof dit toegestaan was. Nog meer vragen, nog minder antwoorden. Julian had in ieder geval geen zin om direct in de problemen te komen, dus hij liet de twee maar voor wat ze waren.
Gelukkig was Rhys er om hem verder uit te leggen dat hij niet per se gevaarlijk was. Al betekende dat zeker niet dat Julian hem direct vertrouwen zou. ‘Hoe doe je zoiets per ongeluk…?’ vroeg hij dan ook voorzichtig. Hij deed zijn best om daadwerkelijk geïnteresseerd te klinken in plaats van achterdochtig, al vond hij het moeilijk te geloven dat je per ongeluk een stel boeken naar iemands hoofd slingeren kon. Deze zelfde boeken klonken aan de andere kant ook wel heel aantrekkelijk. Misschien was Rhys inderdaad iemand om dicht in de buurt bij te blijven. Al was het puur voor wat leesvoer.
Julian’s aandacht ging al snel naar de laatste kamergenoot die dan eindelijk binnen kwam lopen. Ze leek echter net als hij niet erg geïnteresseerd in gezellig doen en voorstelrondjes, wat hij ergens wel waarderen kon. Alles was momenteel al overweldigend genoeg. Hij had eigenlijk geen zin om direct zes namen te moeten onthouden. Hij keek haar even na terwijl ze het laatste bed innam, maar schrok op toen hij doorhad dat het kind iets zei wat ook deels naar hem gericht was.
‘Eh, ja…’ antwoordde Julian wat onzeker. Bewakers pesten om voor gespreksonderwerpen te zorgen leek hem niks. Hij ging voorlopig in ieder geval geen plannen maken om iets uit te spoken. Eerst maar eens zien waar hij nu precies was en wat er hier in vredesnaam gebeurde. Ditzelfde kind leek echter elk gezicht te kennen, want hij merkte ook deze laatst aangekomen kamergenoot aan als iemand die nieuw was. Daar ging Julian’s plan om haar misschien meer te vragen. Aan haar manier van doen had ze hem iemand geleken met wie hij het wel zou kunnen vinden, maar als ze net zo nieuw was als hij, zou ze in ieder geval geen antwoorden voor hem hebben. Daarvoor zou hij dan toch nog bij de rest terecht moeten.
Julian zuchtte zacht en leunde tegen de muur, waar hij zijn ogen even sloot. Het was veel om in een keer op te nemen allemaal, maar hij begon zich toch heel langzaam een vaag beeld te vormen. Hij deed zijn best om alles wat hij wél zeker wist op een rij te zetten, maar erg veel was dat niet. Misschien kwam dat nog. Of misschien moest hij zijn poging hier wat logisch van te maken gewoon staken. Voor nu was het wellicht gewoon het handigst om alles los te laten en te zien wat er gebeuren zou. Al was dat niet iets waar hij goed in was. Hij was nu eenmaal een denker, dat liet je niet zo gemakkelijk gaan…

Literacity
Popster

Literacity schreef:
De nieuwe jongen had zich voorgesteld als Julian. Kwam nerveus over, wat misschien wel logisch was, maar Reina zag in hem al een perfect slachtoffer om grappen mee uit te kunnen halen. Of in elk geval voor nu; mocht hij niet aan de drank willen, dan liet ze hem wel meedoen. Alleen was het nog uitzoeken wat zijn gave was, maar daar kwamen ze vroeg of laat wel achter. ''Nou, welkom dan,'' zei Reina met een gemeende glimlach. ''Ik ben Edreina, trouwens, maar word liever Reina genoemd. Enne, blijf een beetje weg bij Dylan, ja?'' zei ze gewoon puur omdat ze hem niet mocht, maar goed. Dat wist Julian niet. Hij zou waarschijnlijk gaan denken dat Dylan iemand was om bij uit de buurt te blijven vanwege zijn gave.
Natuurlijk ging Mart in op haar aanbod om alcohol te nuttigen. Reina had het ook niet anders verwacht. Wat dat betreft zaten zij en Mart wel vaker op één lijn en dat is waarom ze ook goed met elkaar konden omgaan.
''Ach, er was weinig voor nodig om het mee te krijgen,'' grinnikte Reina. In dit geval was haar gave echt een gift in plaats van een vloek. Ze kon mensen zó meekrijgen in haar plannen, maar het bleef opletten. Reina trok de dop van een fles en nam er wat van waarna ze de fles aan Mart gaf. ''En het is goed spul ook, dus ga los.'' Het begin van een hele leuke avond waarschijnlijk. Reina boog zich wel even naar hem toe en keek hem aan. ''Wat heb je in die plant verborgen, hm?'' vroeg ze op fluistertoon. ''Wapens?''
Intussen kwam er weer een nieuwe binnen. Een meisje dit keer. Ze paste in hetzelfde straatje als Julian; makkelijk slachtoffer om grappen mee uit te kunnen halen. ''Stel je jezelf niet even voor, lieverd?'' vroeg Reina dan ook toen dit meisje besloten had om een bed uit te zoeken. ''Wel zo netjes, lijkt me. We bijten niet,'' glimlachte ze.
Toen Dylan commentaar had op het alcoholgebruik van Reina en Mart, voor nu, richtte ze zich gelijk tot hem. ''Ach, wat wilde je eraan gaan doen? Pappie en mammie inschakelen? Laat hem lekker zijn eigen keuzes maken, man. Mart is geen klein kind meer, he,'' wierp ze Dylan gelijk toe. ''En wat zou het als er problemen komen? Dan hebben we het tenminste nog gezellig gehad.'' Reina liet deze avond niet verpesten door hem, no way. Ze maakte een andere fles open en sloeg aan het zuipen. Daarna richtte ze zich tot Rhys. ''Jij ook wat?''

Anoniem
Internationale ster

LilyAllen schreef:
Inmiddels was de zevende en laatste kamergenoot ook binnen komen wandelen. Ze was stilletjes de kamer binnengekomen en had een bed geclaimd. Na zijn zeven jaar op het eiland was Rhys zeer goed geworden in het herkennen van gezichten, maar deze kende hij nog niet. Al snel ging hij ervan uit dat zij of net op het eiland was aangekomen, of er nog niet heel lang had verbleven. Welke van de twee het ook was, Rhys voelde opnieuw de verantwoordelijkheid om vanuit zijn ervaring wat meer over het eiland te vertellen opborrelen. De eerste nachten waren naar zijn mening al moeilijk genoeg, maar zouden nog lastiger worden als ze ook niet een beetje zouden weten wat er allemaal op het eiland plaats zou vinden. Rhys vond dat zij dat ook zeker wel verdienden tussen alle chaos waar ze in geplaatst waren.
Na zijn blik nog even op het onbekende meisje te hebben gelegd, bracht hij hem weer terug naar het gesprek voor hem. Inmiddels had de nieuwe jongen zich voorgesteld als Julian, en had zijn vermoedens over dat hij net nieuw was bevestigd. Misschien dat Rhys hem straks een boek zou kunnen aanbieden, of in ieder geval iets zodat hij zich wat meer welkom voelde. Niet dat het eiland ooit als thuis zou voelen, maar het ging hem meer om het idee. Zeven kamergenoten, waarvan in ieder geval vijf met een soort gave, was al vreemd genoeg. Ontsnapping in een boek was, voor Rhys in ieder geval, een perfect stukje kalmte voor de storm.
Weer werd hij uit zijn gedachten getrokken door een opmerking van Dylan. “Daar heb je zeker gelijk in” zei Rhys dan, en toch kon hij het niet laten om een kleine grijns op zijn gezicht te laten verschijnen. Nu hij erop terug kon kijken buiten de isolatiecel was het ook een best wel grappig verhaal geweest. Alhoewel het echt een ongeluk was, was het wel mooi om de bewakers een keer terug te pakken. De verbaasde blik van de bewaker was dan ook best een leuk gezicht, of in ieder geval voordat deze in een boze blik was veranderd. Hij hoopte dan ook dat het doorvertellen van het verhaal een aantal mensen op het eiland wat plezier heeft kunnen geven. Als dat zo was, zou hij het niet erg vinden om een tijdje later nog een keer een nachtje in de isolatie te moeten besteden.
De opmerking van Aurora liet zijn blik even afwenden. Ze was ook zeker niet onjuist. Voor sommige bewakers en wetenschappers was het een soort spelletje om gevangenen tegen elkaar of zelfs tegen zichzelf op te zetten. Genoeg ‘werknemers’ op deze plek hadden er helemaal geen probleem bij als er iemand gewond zou raken, of als iemand de vaak al dodelijke experimenten niet zou overleven. Daar was geen ruimte voor. Enige vorm van ethiek bestond hier niet, de ‘wetenschappers’ hier waren al veel verder heen. Maar dit was niet iets dat Julian en het nieuwe meisje zo direct hoefden te weten. Dat was iets voor later, veel later hopelijk.
Rhys draaide zich weer om naar het gesprek, en liet zijn blik vallen op een ontdane Julian. Het was duidelijk dat hij zichtbaar dat hij met veel vragen zat, en dat er tot nu toe weinig beantwoord waren gebleven. “Nou...” begon Rhys zijn uitleg, en hij stopte heel even om na te denken. Voor hem was praten over zijn gave zo logisch geworden. Anderen die hier al langer zaten wisten precies waar hij het over had. Maar nu dat hij zijn gave moest proberen uit te leggen aan een nieuw persoon, zonder te klinken als een gek of iemand angst aan te jagen, bleek dat toch een stuk moeilijker. “Ik was bezig met mijn boeken, en ik raakte even afgeleid. En als ik afgeleid raak, dan kan het misgaan. Helaas stond een bewaker in de weg... van de boeken.” Rhys haalde even zijn schouders op, “Als je wilt kan je een van die boeken wel een keertje lenen, mocht je een lezer zijn”
Vaag bleef zijn antwoord toch nog wel, maar hij vond het altijd wel moeilijk om een nieuw iemand in de leefwereld op het eiland te introduceren. Hij wist natuurlijk ook niet goed wat iemand van buitenaf wist over het eiland. Voordat Rhys zelf gebracht werd, was er nog weinig bekend over het eiland. Maar na zeven jaar zou er best wel wat veranderd zijn. “Heb je misschien een idee van wat er allemaal op dit eiland gebeurd?” vroeg hij dan ook maar voorzichtig. Zo zou hij, en de anderen in de kamer hopelijk ook, een idee krijgen van hoe ze dit het beste aan zouden kunnen pakken.
Toen Reina hem drank aanbood, wist hij al wel zeker wat het antwoord zou zijn. “Oh, nee, dankjewel” zei hij, “Dan heb je meer voor jezelf”. Vandaag was voor Rhys niet de dag om erachter te komen wat zijn gave zou kunnen aanrichten zonder de enige vorm van controle die hij erop had. Maar Reina kennende zou hij er niet zo makkelijk vanaf komen.

Marlee
Landelijke ster

marlee schreef:
Mart begon zich iets meer te acclimatiseren in de kamer. Hoewel Aurora al die tijd stilletjes op haar plek had gezeten, reageerde ze nu koeltjes op zijn verbazing dat ze een kamer deelden. Mart grijnsde even naar haar. ‘’Oh nee, wij breken de hel zelf wel los,’’ antwoordde hij. Hij was een relschopper, dat wist ze, dat was algemeen bekend. Jammer genoeg voor hun kamergenoten was hij niet de enigste.
Ondertussen verschoof zijn aandacht terug naar Dylan, die natuurlijk een opmerking moest maken over de drank die Reina hem aangaf. Dylan was makkelijk op de kast te jagen, niet alleen door Mart. Ook Reina zat hem flink uit te dagen. Het verschil was dat Mart van zijn grootste geheim wist en daardoor kon hij altijd het laatste woord hebben. Daardoor kon hij altijd net een stapje te ver gaan, hoe gemeen dat ook was. Gelukkig voor Dylan bleef Mart zijn eerste avond rustig. Althans, dat was nu hij nog geen slok drank had gehad. ‘’Grappig dat je dat zegt, niks gaat met mij goed samen.’’ Hij lachte cynisch zijn tanden bloot naar zijn neefje, waarna hij een flinke slok van de drank nam.
Ondertussen kwamen de newbies stilletjes de kamer ingeslopen alsof ze de bui al voelden hangen. Natuurlijk was het niet makkelijk, je eerste dagen op dit eiland, en zeker niet als je kamergenoten zoals Reina of Mart had. Dat maakte Reina ook wel direct duidelijk door nog verder op Dylan in te gaan. Hoewel het zijn neefje was en hij zo’n tien jaar geleden misschien in de verdediging was geschoten voor zijn eigen familie, leunde hij nu juist nonchalant tegen de muur alsof er niks aan de hand was. Hij ging zich niet mengen in het gesprek en hij had ook geen zin om ze beide tot de orde te roepen. Dat ze elkaar niet lagen was wel bekend en hij voelde zich niet verantwoordelijk om dat op te lossen. Dan moest Dylan maar voor zichzelf opkomen, vond hij.
Zijn plant trok de aandacht. Dat vond hij nog niet zo vreemd, het paste niet echt bij zijn aesthetic, behalve op dat hij giftig was na. Al leek dat niemand af te schrikken. Sterker nog, het nieuwe meisje dat het bed boven hem koos leek zichzelf meer gerust te voelen van zijn plant dan van haar kamergenoten. Omdat hij dat opmerkte, wilde hij er in de eerste instantie een flauwe opmerking over maken. Maar omdat ze nog geen woord gesproken had, en omdat ze nieuw was, hield hij zich deze keer in. Het was waarschijnlijk interessanter om haar op een andere manier aan het praten te krijgen. Daarom wou hij het cirkeltje afmaken en gaf hij de drank fles aan haar door. Althans, hij bood het haar aan, of ze ook wilde meedrinken was aan haar. Toch deed hij voor een keertje beleefd en deed een poging tot een glimlach - wat er meest waarschijnlijk heel ongemakkelijk uitzag. ‘’Wil je ook?’’
Reina kwam ondertussen dichterbij en vroeg nieuwsgierig wat hij in zijn plant had verstopt. ‘’Wapens?,’’ voegde ze er zelfs nog aan toe, waarop hij even spottend lachte. ‘’Wapens?,’’ herhaalde hij. ‘’En wat zou ik daarmee doen?’’ Het was niet alsof wapens de oplossing tot zijn probleem waren. Of dat hij het eiland zou kunnen ontsnappen als hij wapens daarin wist te verstoppen. Hij wist ook wel dat Reina heel goed was in het smokkelen van illegaal goed naar het eiland. Ze had immers een verleden in het smokkelen van wapens. Marten zelf was ook zo slecht nog niet in het smokkelen van goederen, al had hij de gave niet die Reina had en dat kon wel heel goed van pas komen.
Dat hij er wel iets in verstopte was niet persé een geheim, al koos hij er bewust voor om er verder niet op in te gaan. Aurora wist het wel. De tattoo business zat erin. Nog wat andere persoonlijke troep. Zoals een pakje sigaretten, maar daarvan had hij er nu nog wel een paar in zijn zak voor zometeen. Dat ging de rest van zijn kamer overigens ook niet aan.
‘’Maar nu we er toch allemaal zijn, truth or dare? Reina, jij begint.’’
Het was wel te voorspellen dat Reina natuurlijk voor een dare koos. Met een truth kwam je er makkelijk vanaf en zo zat hij zelf ook niet in elkaar. Daarom had hij zijn antwoord al klaar liggen. ''Tuurlijk, een dare,'' grijnsde hij. ''Ik dare je om naar de kantine te gaan en een pakje lucifers te jatten.'' Aanstekers waren verboden op het eiland. Maar zonder vuur had hij niks aan zijn sigaretten en hij was inmiddels door zijn eigen voorraad heen. Hij daagde daarmee Reina uit om de regels te verbreken maar het was ook deels uit eigen belang. ''In ruil heb ik iets terug voor je.'' Het maakte niet uit of Reina een roker was of niet, ze mocht er wel een hebben.

Ladybambi
Internationale ster

ladybambi schreef:
Terwijl Dylan naar de gesprekken om hem heen luisterde, kon hij het niet laten om even te grijnzen toen Julian vroeg hoe Rhys in hemelsnaam per ongeluk boeken door de kamer kon gooien. Tsja onder normale omstandigheden ging het al lastig. Misschien als de bewaker Rhys zo erg liet schrikken, maar zelfs dan gooide je meestal dingen omhoog, niet naar de bewaker specifiek. In Rhys zijn geval daarin tegen, Julian moest eens weten. Rhys probeerde het dan ook uit te leggen, maar eerlijk is eerlijk. Rhys kon waarschijnlijk beter niets uitleggen dan deze uitleg te geven. Het was zo vaag en riep eerder meer dan minder vragen op. Om die reden vroeg Rhys dan ook hoeveel Julian van het eiland af wist. Zelfs Dylan wist als kind niet precies waar dit eiland voor was. Ja voor de kinderen van landverraders, maar echt? Hij had zich nooit kunnen voorstellen dat er op hen geëxperimenteerd werd. Dat sommige de experimenten zelfs niet eens zouden overleven. Dat ging een stapje voorbij zijn kinderlijke verbeelding. Zou het verhaal nu wel bekend zijn? Er waren wel eens gevangenen verdwenen. Van velen was bekend dat ze voor de Frostkingstones werkten, maar was dat echt zo? Wat als er iemand was ontsnapt en de waarheid had verteld? Nee dat kon niet. Dan zouden andere ouders toch zeker zijn gestopt met het verraad van de Frostkingstones? Maar er zijn nu weer twee nieuwelingen. In elk geval in deze kamer. Dylan zuchtte zacht, al dit nadenken zorgde ervoor dat hij hoofdpijn kreeg.
Gelukkig werd hij al vrij snel uit zijn gedachten gehaald door een vuile opmerking van Reina. Of naja gelukkig? Soms werd Dylan gek van haar, maar hij wilde zo lang mogelijk de vrede bewaren. Ze zaten tenslotte vast op het zelfde eiland. In plaats van dan ook echt naar haar uit te vallen, keek Dylan haar rustig aan. “Bij mij weg blijven? Grappig dat de gevaarlijkste persoon van deze kamer dat aanraad” zei Dylan kalm tegen haar en keek even naar Mart om zijn opmerking dat weinig goed bij hem paste. “Ik heb gewoon geen zin in je aanvallen” zei Dylan rustig. Echter precies op dat moment zei Reina iets dat zijn geduld echt op de proef stelde. Jaren lang had hij haar genegeerd, maar nu ging ze echt de grens over. Ooit kwam het moment dat de druppel die de emmer zou laten overlopen zou vallen.
Kwaad liep Dylan dan ook naar Reina toe. Hij was het wel een beetje zat om over zich heen te laten lopen. “Moet je eens goed luisteren Reina. Ik weet niet wat je probleem met me is en het boeit me ook niet. Je moet niet denken dat je hier de baas bent over deze kamer of wat dan ook. Als je niet op je woorden past, word je straks nog leeuwenvoer. Het zal vast beter smaken dan de troep uit de kantine” snauwde Dylan. Ondanks zijn woede, lette Dylan erop hoe hij ging staan. Hij wilde de nieuwelingen niet laten schrikken. Zodra hij echter zeker wist dat hij veilig stond, legde hij zijn rechterhand op zijn buik en veranderde een paar vingers in leeuwenklauwen. "Je denkt altijd dat je de koningin van het eiland bent, maar weet je? Je bent gewoon een loser die denkt dat ze alles beter weet. Raad eens, niemand is hier beter.” zei Dylan kwaad. Zijn stem was niet langer de stem van een kind. Als je heel goed luisterde, kon je een soort dierlijke grom in zijn stem herkennen. Als je wilde weten waarom Dylan specifiek over een leeuw begon te dreigen? Dat wist hij eigenlijk niet. Hij had vele roofdieren in zijn arsenaal waar hij Reina mee kon bedreigen en die hij ook met liefde tegen haar zou willen inzetten. Zijn vorm veranderende gave maakte Reina haar krachten moeilijk tegen hem te gebruiken. Hij had vele dierlijke instincten in zijn lichaam die hem er tegen beschermden. Misschien was het omdat de leeuw het laatste roofdier was dat Dylan in zijn transformatieboekje had bestudeerd. Misschien lag het om een andere reden? Dylan zou het niet met zekerheid kunnen zeggen. Sure, leeuwen vond hij altijd al interessant. Toen hij als kind met zijn familie naar de dierentuin ging vond hij het geweldig om ze te bekijken. Om te zien hoe ze zich gedroegen, maar dat gelde ook voor de andere roofdieren in de dierentuin.
Vlak nadat Dylan Reina had bedreigd, begon Mart weer te praten. Ditmaal over een spelletje Truth or dare. Even keek Dylan Reina kwaad aan. “Ik meen het. Let op je woorden, of anders krijg je er spijt van” zei hij kwaad, maar veranderde vervolgens rustig zijn vingers terug in een hand en liep terug naar zijn bed.

Kelloggs
Wereldberoemd

Kelloggs schreef:
Het bed onder haar kraakte zachtjes terwijl ze zichzelf op haar rug liet vallen. Bij binnenkomst had ze echt wel meegekregen dat het jongere kind had gevraagd of ze hier nieuw was, maar Amaryllis besloot dat deze vraag niet de moeite was om te beantwoorden. Was het niet overduidelijk dat ze nieuw was? Iedereen hier leek elkaar te kennen en leek met elkaar te praten. Als Amaryllis hier al voor een gelangere tijd was geweest, hadden ze vast en zeker haar gezicht herkent. Ze mocht dan wel stil en terughoudend zijn, maar ze was niet zó in zichzelf gedoken dat zelfs haar gezicht een groot raadsel zou zijn.
Met enige twijfeling sloot ze dan ook haar ogen. Alle gebeurtenissen, emoties en raadsels die haar vandaag hadden verrast, hadden haar enorm uitgeput. Het was immers ook niet niks wat haar vandaag had overkomen. Vanochtend was ze nog vredig bessen aan het plukken met haar vader, alsof er niks aan de hand was, alsof er niks kon gebeuren. En nu, in de weinige uren die deze dag bezat was ze niet alleen weggehaald van haar familie, maar hadden haar ogen ook situaties waargenomen die voor altijd op haar geheugen gebrand stonden. Precies deze situaties schoten dan ook door haar gedachtes heen op het moment dat haar ogen gesloten waren. Echter kregen deze gedachtes niet lang de kans voordat er opnieuw tegen Amaryllis gepraat werd. Ze opende haar ogen weer en besloot zichzelf wat overeind te duwen. Haar gezicht draaide ze lichtjes, waardoor ze recht in het gezicht keek van het blonde meisje die zojuist nog een fles alcohol in haar handen had. Amaryllis had geen behoefte aan een voorstelrondje en kon haar vraag dan ook niet erg waarderen. Als ze zo graag haar naam had willen vertellen, dan had ze dat in de afgelopen vier uur ook kunnen doen tegen de ‘geneesheer’ van dit gesticht. Die wou het immers ook zo graag weten. Toch was er iets bijzonder aan dit meisje. Iets in de blik van haar, of in de manier van praten, zorgde ervoor dat ze was overgehaald. “A-Amaryllis.” Haar naam kwam stroef uit haar mond. Twijfelend of ze überhaupt te verstaan was, besloot ze haar naam te herhalen. “- Amaryliss, mijn naam is Amaryllis…” Een kleine glimlach siert haar gezicht. “Maar je mag me noemen zoals je wilt.” Vroeger hadden meerdere mensen in haar omgeving moeite met het uitspreken van haar naam, dus ze was bijnamen inmiddels wel gewend. “En.. jij?” Het was wel zo aardig om haar naam ook te vragen, toch?
Voordat het blonde meisje voor haar nog kon antwoorden, besloot er opnieuw iemand aandacht te besteden aan Amaryllis. Dit keer was het de jongen die het bed onder haar had geclaimd als slaapplek. In plaats van dat hij haar een vraag stelde, bood hij haar een fles alcohol aan. Iets wat Amaryllis nooit trok. Ze heeft haar familie meerdere keren zien drinken, maar had er zelf nooit de behoefte eraan gehad. Ze vond het vies en onzinnig. Maar nu? Nu leek het haar het perfecte moment om ermee te beginnen. Ze knikte even naar hem en glimlachte even terug terwijl ze de fles aanpakte. “Bedankt.” Ze zet de fles tegen haar lippen aan en neemt slok van de vieze vloeistof die zich in de fles bevond. Met moeite probeerde ze haar gezicht strak te houden. Amaryllis wou zich niet nu al laten kennen. Wat zouden ze wel niet van haar denken als ze niet eens een slok alcohol aan kon?
Ze schrok op toen de slaapzaal gevuld werd met geschreeuw en het jongere kind af kwam lopen op het blonde meisje die haar net nog zo lief had begroet. Amaryllis werd overweldigd door al het geschreeuw en besloot opnieuw een slok te nemen van de fles alcohol die zich nog bevond in haar handen. “Hebben jouw ouders je geen manieren geleerd?” Voordat ze het ook maar door had, waren de woorden al haar mond verlaten. Ze wou geen kant kiezen en koos uiteraard ook geen kant, ze wist namelijk ook niet wat er aan de hand was. Maar dat een kind van rond de leeftijd van tien, zo’n grote mond had naar een ouder persoon, liet haar gewoon heel erg schrikken. Ze had niet verwacht dat zo veel woede zich kon vormen in zo’n jong persoon.

Duchess
Wereldberoemd

Duchess schreef:
Julian glimlachte even voorzichtig terug naar Reina. ‘Dank je…’ Al ging zijn dankbaarheid met één opmerking van haar direct terug naar voorzichtigheid. Oppassen? Voor het kind? Wat was dit in vredesnaam voor plek? De een smeet per ongeluk boeken naar bewakers en het kind was gevaarlijk...? God, wat zou hij vandaag graag overdoen. Terug naar wat bekend was. Natuurlijk was dat niet mogelijk, maar op het moment wilde hij niets liever.
Hij vroeg zich ineens af waar zijn vader nu was. Zover Julian gezien had waren het alleen maar jongeren - en kinderen, blijkbaar- die hier zaten, dus de kans leek hem klein dat ze op dezelfde plek waren beland. Dat maakte hem echter niet geruster. Hij zou zoveel geven om te weten dat zijn vader nu veilig en oké was, maar dat was niets meer dan een naïeve gedachte. Natuurlijk was hij niet oké. Als ze Julian al zo behandelden en opgesloten om iets wat zijn vader gedaan had, zou hem veel erger te wachten staan.
Gelukkig was Rhys er om hem uit zijn gedachten te halen. Al hielp zijn verhaal inderdaad weinig met de vragen die Julian had. Hij was Reina’s waarschuwing zo snel niet vergeten, en deze Rhys leek het nogal nauw te kunnen vinden met dit zelfde kind. Julian besloot dan ook maar om het er verder bij te laten. Niks aan het verhaal klonk logisch, maar zin in problemen op zijn eerste dag had hij ook niet.
Al bracht het aanbod dat hij boeken lenen mocht Julian toch aan het denken. Hij was fervent lezer, dus het klonk hem zeker niet verkeerd. ‘Ik zal het onthouden, dank je,’ antwoordde hij uiteindelijk dan maar voorzichtig. Hij stemde niet direct in, wat betekende dat hij er altijd nog onderuit kon als dat nodig was.
Rhys leek echter van geen opgeven te weten, al was zijn vraag een kans voor Julian om eindelijk aan die antwoorden te komen waar hij zo naar snakte. Na kort aarzelen, besloot hij gewoon eerlijk te zijn; hij had immers geen flauw idee. Hij hoopte nu alleen dat zijn eerlijkheid niet averechts zou werken.
‘Helemaal niks,’ bekende hij dan ook. ‘Ik wist dat het bestond, maar daar houd het eigenlijk wel op…’ Dus een kleine infodump was wel welkom, in elk geval. Op het moment dacht hij dat hij het wel zou kunnen hebben. Onwetend blijven leek hem namelijk ook niks.
Al kreeg hij ineens het idee dat hij nog lang op zijn antwoorden wachten kon, toen het kind inderdaad uit het niets een of andere driftbui leek te krijgen. Hij had weinig ervaring met kinderen, dus hij besloot zich er maar gewoon minder dan niet in te mengen. Niets wat hij deed zou het waarschijnlijk beter maken, en eerlijk was eerlijk… Hij had er gewoon geen zin in. Ondanks dat hij een flinke schreeuwpartij wel gewend was, gezien het korte lontje van zijn vader, had Julian er altijd moeite mee gehad wanneer mensen in zo’n mate kwaad waren. Het was luid en overwelmend en het liefst was hij nu direct vertrokken. In plaats daarvan bleef hij maar gewoon stil zitten waar hij zat. Thuis was zijn kamer, en voornamelijk zijn bed ook zijn veilige plek geweest. Julian had niet het idee dat er ergens op dit eiland een echt veilige plek was, maar dit leek hem de beste positie om in te zijn momenteel.

Literacity
Popster

Literacity schreef:
Reina had het niet anders verwacht dan dat Rhys haar aanbod zou weigeren op de drank. "Hmm, jammer hoor," zuchtte ze dan ook. "Volgende keer doe je wel mee, hoor," daagde Reina hem nog een beetje uit. Vroeg of laat ging Rhys toch wel meedoen of het nu vrijwillig was of niet, oeps.
Het nieuwe meisje had zich voorgesteld als Amarylis. Het kwam er wat ongemakkelijk uit, maar goed. Ze kende nog helemaal niks hier, dus niet gek als ze nerveus was. "Mijn naam is Edreina," glimlachte ze licht. "Maar liever Reina. Welkom." Geen argwaan wekken bij de newbies, dan ging het goed.
Nadat Reina de opmerking had gemaakt naar Dylan toe, kwam hij kwaad op haar af lopen. Wat? Leeuwenvoer? Moest ze daar bang van worden? Ze had wel erger meegemaakt dan dat. Mensen voor je ogen vermoord zien worden, bijvoorbeeld. Dan deed zo'n leeuwenklauw van Dylan haar praktisch niets en dat liet ze ook wel merken. "Hm, als je dacht dat je me bang kon maken daarmee, dan heb je het goed mis, kleuter," wierp ze hem toe. Misschien was Dylan de slimste niet om iemand als Reina te bedreigen. Ze was niet alleen met wapens bekend door de handel, maar Reina werd ook gedwongen ze te gebruiken of het nu voor de goede zaak was of niet. Dylan zou zelf moeten opletten, want anders kon hij een jager achter zich aan krijgen, oei. Voordat Dylan weg liep, sprak ze hem nog zacht toe, meer om de newbies (nog) niet bang te maken. Die moest ze aan haar kant zien te krijgen. "Weet met wie je te maken hebt, Dylan. Want ik kan je beloven dat het niet goed voor je gaat aflopen als je mij wat flikt."
Toen Mart begon over Truth or Dare had Reina er wel interesse in. Zeker omdat hij gelijk een dare voor haar had bedacht die wel wat risico's met zich mee bracht. "Hmm, niet wat meer dan alleen lucifers? Zoveel risico voor één klein doosje is een beetje suf," glimlachte ze scheef. "Maar ik ben wel benieuwd wat je voor me hebt in ruil, dus ik ga die uitdaging wel aan."

Sansa
Internationale ster

Sansa schreef:
Ondanks dat er maar een groepje van rond de zeven mensen op die kamer zat, gebeurde er zo enorm veel. Drank, drama, chaos… Drank? Ja. DRANK! Kijk, normaal was Aurora de persoon die of zou zeggen dat drank meenemen niet het slimste idee was of degene die zich er niet bij aan zou willen sluiten, maar deze keer was het anders. Ze zou voor een langere tijd in die kamer zitten, haar dag was een levende hel… soortvan. Het feit dat ze uit haar kamer was gehaald was prima, vond ze geweldig. Ze wilde voor geen seconde langer met haar oude kamergenoot in dezelfde ruimte zitten. Ze waren nou niet echt de beste vrienden, en haar ribben deden nog steeds pijn door een incident dat een paar dagen ervoor was gebeurd. Ze had van alles verwacht van een kamer, maar zeker niet een met zoveel mensen… vooral niet met zoveel chaotische mensen. Dit was gewoon vragen om chaos, iets wat ze normaal gesproken probeerde te vermeiden, maar toch had ze de neiging om te drinken. Nou gaan we even heel eerlijk zijn, voordat ze op het eiland werd gegooid heeft ze een (geweldige) tijd met alcohol lopen kloten, eenmaal aangekomen op het eiland was het afgenomen. Heeft ze geen druppel meer aangeraakt. Toch kon een keer geen kwaad. Een slok, misschien twee… misschien meer, wie wist hoe het eraan toe zou gaan? In ieder geval wilde ze weer een keer drinken. Ze baande haar weg naar waar de fles was. “Let niet op mij, ik kom even wat drank stelen en ga er weer van tussen.” Mompelde ze terwijl ze de fles vast vast greep een een slok nam. Het voelde… bekend. Was dat het juiste woord? Ze was er niet mee aan gewend, zeker niet, maar ze kende her gevoel nog steeds. Ze nam nog een slok en duwde de fles weer terug.Ze stopte terug, niet zo ver als eerder, nu leunend tegen de muur en hoorde hoe de drama zich langzaam startte. Truth or dare… een interessante keuze en alleen de tijd zal vertellen tot hoeverre het werkelijk een goed plan was. Tot daar aan toe leek het nog een vrij onschuldig idee. Zolang er nog redelijk normale dingen- ach, wie hou ik voor de gek? Ze zaten met een groep in een kamer, met drank. Hoe zou dit ooit probleemloos blijven?

Anoniem
Internationale ster

LilyAllen schreef:
Het ene moment was het nog licht rumoerig op de kamer, maar niet veel later was hij gevuld met kabaal. Het leek alsof Rhys het allemaal in slow-motion zag gebeuren. Dylan was kwaad geworden en begon Reina te bedreigen. Hij liet zelfs zijn hand veranderen in die van een leeuw. Rhys zou echter liegen als hij zou zeggen dat hij dit niet had zien aankomen. Op de een of andere manier wist Reina precies hoe ze anderen kon uitdagen. Over tijd had Rhys geleerd de opmerkingen van zich af te zetten, maar anderen hadden daar soms wat meer moeite mee. En Dylan in zijn driftige kindervorm met weinig filter was daar een van.
Op dat moment was Rhys ook blij met zijn snelle reflexen. Snel kon hij richting de grond grijpen om de fles alcohol die uit de hand van Reina viel te vangen voor deze impact had met de vloer, waarna hij weer opstond en zich op Dylan richtte toen bleek dat hij wat was afgekoeld. Rhys had zijn hand even op de schouders van Dylan gelegd. “Gaat het?” vroeg hij zacht aan hem. Eigenlijk wilde hij ook voorstellen om naar zijn oudere zelf terug te veranderen, maar dit liet hij voor nu even achterwege. Het was een flinke uitbarsting geweest, en hij hoopte dan ook dat het nu weer wat beter ging met hem. Soms was het even nodig om de woede eruit te laten, maar het ten koste laten gaan van de eigen gemoedstoestand was het niet waard.
Toen hij er zeker van was dat Dylan was gekalmeerd, probeerde Rhys zich weer te richten op de gesprekken die er in de kamer plaatsvonden. Allereerst reikte hij de drank weer uit aan Reina. “Jou kennende komt er vast een andere keer waarbij ik de kans krijg” zei hij daar achteraan met een lichte glimlach op zijn gezicht. Tot nu toe had hij er altijd onderuit kunnen komen, en hij was nog niet van plan om zijn streak te verbreken. Hij zou pas nadenken over alcohol als hij meer controle kon uitoefenen over zijn gave. Dan pas zou hij er zeker van zijn dat niemand gewond zou kunnen raken.
Daarna richtte hij zich weer op het gesprek dat tussen hem en Julian was ontstaan. Het leek erop dat zowel hij als het nieuwe meisje, die zich nu had voorgesteld als Amaryllis, de leeuwenklauwen van Dylan niet hadden opgemerkt. Dat zou hem in ieder geval in zijn uitleg kunnen schelen. Dat was een detail waar hij hopelijk een tijdje niet op in zou hoeven gaan. Het zou veel dingen duidelijk kunnen maken, waaronder het vage verhaal van Rhys en de twijfelachtige opmerkingen van anderen, maar het zou ook meer zorgen bewerkstelligen. En dat was niet wat hij of de anderen in de kamer nodig zou hebben.
Dat Julian niet direct op zijn aanbod van boeken was ingegaan, verbaasde Rhys dan ook niet. Julian wist zijn geschiedenis op het eiland en daarvoor natuurlijk niet. Het enige wat hij wist is dat er vage dingen op het eiland gebeurde, dat hij op de een of andere manier boeken naar een bewaker had gegooid en net uit de isolatie kwam. En dat was niet per se een al te beste introductie. Vandaar dat hij maar niet verder inging op het voorstel dat hij had gegeven. Dat kon later wel, misschien zodra hij wat meer wist of had ondervonden.
Uit het antwoord van Julian op zijn vraag bleek dat hij helemaal niks over het eiland wist. Wel leek het alsof hij antwoorden wilde hebben, en die zou Rhys ook gaan geven. “Nou, wat ze hier eigenlijk doen zijn experimenten. Voornamelijk kleine dingen waarvoor er in de buitenwereld wat meer regeltjes zijn dan hierbinnen. Ze gebruiken ons als proefpersonen, want, nou ja, wij zijn vaak beschikbaar”

Marlee
Landelijke ster

marlee schreef:
Wat er zich in de kamer afspeelde vond Mart, op zijn manier gezegd… Amuserend. Uit het niets leek bij Dylan de laatste druppel te vallen waarop hij razend naar Reina toekwam en haar de les probeerde te lezen. Dat Dylan écht kwaad was, was te merken aan de brul in zijn stem en zijn hand dat in een leeuwenklauw veranderde. Maar Reina bleef koeltjes en jaagde de kleuter bij haar weg, alsof hij slechts een verspilling van haar kostbare tijd was en geen zin in hem had. Waar ze wel tijd voor had, was zijn dare, waarop Marten even glimlachte en goedkeurend knikte. ‘’Alleen lucifers, ja. Maar als jij iets anders wilt meepakken, schroom je niet.’’ Dat bracht dan misschien wel extra tijd, en extra risico’s met zich mee. Maar dat was haar probleem. Hij twijfelde er overigens niet aan dat Reina zich er wel onderuit wist te lullen, mocht zij in de problemen raken. Dat hoorde immers bij de gave die zij had. Hij zei echter nog niks over wat ze ervoor terug zou krijgen. Dat was een verrassing voor later, wanneer het daadwerkelijk gelukt was. Eerst zien, dan geloven, toch?
Ondertussen nam ook het nieuwe meisje, dat blijkbaar Amaryllis heette de drankfles met genoegen aan. Mart keek toevallig haar richting op toen ze de fles drank aan haar lippen zette, en daarna moeite deed om een recht gezicht te houden. Hij observeerde het, zonder er een opmerking over te maken. Ze was niet de enige die toe was aan alcohol, ook Aurora bleef niet achter. Zij baande zich een weg door de kamer en nam ook de fles alcohol in de hand. Het ging nog gezellig worden.
Toen Aurora een slok had genomen, nam hij de fles terug en liep ermee door de kamer. Mart had een manier van handelen waarmee hij de stemming van de groep kon bepalen of omslaan. Het was niet alleen zijn houding, maar een combinatie met het beeld dat mensen van hem hadden. Ze verafschuwden hem, of misschien was het meer angst. In beide gevallen wist hij er goed gebruik van te maken. Reina was inmiddels op missie om de lucifers te regelen, maar dat betekende niet dat zijn spel stil lag. Hij zwaaide daarom de deur dicht zodat niemand mee kreeg wat er in de kamer gebeurde en drukte de fles in de handen van de nieuwe jongen. Tot nu toe was hij aardig stil gebleven en had Marten hem geen aandacht geschonken, maar aan het einde van de dag was Marten zeker wel van plan om zijn nieuwe kamergenoten iets meer uit hun comfort zone te trekken. Hij ging het ze echt niet gemakkelijk maken. ‘’Nu we hier toch allemaal zijn. Er is een ontgroening voor de newbies die je hier hoort te doorstaan, zoals iedereen heeft gedaan.’’ Zijn blik droop af naar Amaryllis, want ook zij was nieuw. Hij genoot van de spanning die voelbaar was in de kamer. De newbies wisten niet wat hun te wachten stond, vaak waren ze bang. De andere kamergenoten wisten het wel, maar die wisten dat ze hun mond moesten houden. Dit was een ontgroening dat iedere nieuwkomer had doorstaan en eenmaal als het achter de rug was zouden ze allemaal zeggen dat het had meegevallen. Normaliter bemoeide Mart zich nergens mee en vooral niet met de groentjes, maar op de een of andere manier leek hem dit nog interessant te worden. Of was het de drank waarvan hij net nog een paar slokken had genomen die hem op deze fantastische ideeën bracht?
‘’Dylan, kan jij je gedragen? Anders moet je maar op de kamer blijven als we straks naar buiten gaan.’’ Hij lachtte even cynisch en keek daarna op zijn horloge. Het was bijna tien uur. Dat betekende dat de avondklok zometeen inging en iedereen op zijn kamer moest zijn. Het perfecte moment om er dan tussenuit te gaan en de ontgroening te starten.
‘’Maar voordat we dat doen, een voorstelrondje… Wie zijn jullie, waar komen jullie vandaan, waarom ben je hier. Voor de duidelijkheid, het heeft geen zin om te liegen of iets te verbergen…’’ Zijn blik gleed dramatisch van Amaryllis naar Julian en ten slotte weer terug naar Dylan. Expres. Alsof hij vanzelf de leugen uit zijn leven zou zuigen. ‘’Het is hier net als in de echte wereld. Iedereen weet wie je bent, iedereen weet voor wie je moet uitkijken, iedereen weet dat je een hekel moet hebben aan de Frostkingstones, ga zo maar door… Als je denkt dat systeem te kunnen verbreken, dan heb je het mis.’’ Hij liet zijn blik lang genoeg op Dylan rusten om een punt te maken, maar net niet lang genoeg om het verdacht te laten lijken voor de anderen. Ondertussen wandelde hij weer door de kamer terug naar zijn plek bij het raam, waar hij nonchalant tegen de vensterbank leunde. ‘’Dames eerst. Amaryllis, jij begint.’’ Hij nam een slok van de drank en gaf de fles daarna weer aan haar door, alsof ze het nodig zou hebben.

Kelloggs
Wereldberoemd

Kelloggs schreef:
Amaryllis probeerde de situatie die zich afspeelde voor haar ogen, nog steeds tot zich op te nemen. Ze probeerde ongemoeid te begrijpen hoe het kon dat zo’n jong persoon zoveel woede in zich had en hoe het kon dat deze woede ontstaan was. Hoe kon het zo zijn dat het blonde meisje, die zich zojuist had voorgesteld als Reina, zoveel woede had opgewekt?Amaryllis was het er mee eens dat Reina niet al haar woorden even zorgvuldig uitkoos. Maar dat haar uitgekozen woorden zoveel manie veroorzaakte, had ze uiteraard niet verwacht. Veel tijd kreeg Amaryllis echter niet.
Voor de überhaupt de mogelijkheid kreeg om over deze situatie na te denken, gebeurde de volgende al. Zo keek ze naar het andere meisje in de kamer, die geluidloos zichzelf door de kamer heen had bewogen om de fles alcohol van Amaryllis over te nemen en hiervan een slok te nemen. Ondanks dat Amaryllis haar begreep, trok ze lichtjes een van haar wenkbrauwen op. Zelf was Amaryllis ook alles behalve een prater. Het liefst sloot ze zichzelf van iedereen af door onder de dekens te gaan liggen of door een boek te gaan lezen. Helaas begreep ze zelf echter ook wel dat dat op dit moment niet mogelijk was. Mocht ze zichzelf afsluiten, zouden de personen om haar heen er wel voor zorgen dat ze afgeleid werd. Dat ze geforceerd werd om te praten of mee te doen met hun bezigheden. Ondanks dat Amaryllis de andere personen in deze kamer nog niet kende, had ze het idee dat ze precies wist hoe deze personen in elkaar staken. Ze begreep niet zo goed hoe het mogelijk was dat het andere meisje wel zo stil kon blijven. Hoe kon het dat ze haar zo met rust lieten? Kende ze haar al? Was ze zo apathisch dat mensen het hadden opgegeven?
Zodra de deur van de kamer met een klap dicht gegooid werd, is alle aandacht die Amaryllis net nog op het onbekende meisje had gericht, direct gevestigd op de jongen die net nog op het bed onder haar zat. Ze bekeek hem even goed terwijl ze luisterde naar de woorden die hij uitsprak. Een ontgroening? Amaryllis had hier vaak over lezen in boeken, maar wist niet dat dit iets was wat ook daadwerkelijk bestond. Ze dacht dat het iets onzinnigs was wat verzonnen was om meer spanning en sensatie in het verhaal krijgen. De meeste ontgroeningen die plaats vonden in de boeken die ze had gelezen sloegen werkelijk nergens op. Het leek wel alsof die personen met stomheid waren geslagen en hadden geprobeerd om iets onmogelijks op te stellen. Iets waar ze nu ook bang voor was. Deze hele plek werkte haar al op haar zenuwen en dit verergerde dat alleen maar. Ondanks de spanning en zenuwen die duidelijk voelbaar waren, besloot de jongen nog niks over de ontgroening te vertellen. In plaats daarvan vroeg hij om een voorstelrondje. In hoeverre je het een voorstelrondje kon noemen. De enigste twee die zich hoefden voor te stellen waren de stille jongen op een van de bedden en Amaryllis zelf. Direct na zijn dringende woorden over de waarheid en alles daaromheen, besloot hij dat Amaryllis mocht beginnen. Dit zorgde ervoor dat een zachte zucht over haar lippen rolde. Ze had er totaal geen behoefte aan om nog meer te praten als dat ze zojuist al had gedaan. Ook wist ze niet in hoeverre de personen om haar heen te vertrouwen waren met de persoonlijke informatie die er van haar gevraagd werd. Toch besloot ze om zichzelf over die gedachtes heen te zetten. Als ze nu al zal tegenwerken, zou het vast voor alleen maar meer problemen en vragen zorgen.
Terwijl de fles alcohol opnieuw in haar handen werd gedrukt, besloot ze te beginnen met haar voorstelbeurt. “Zoals ik net al had gezegd, is mijn naam Amaryllis.” Haar stem klonk zacht door stille ruimte, wat alleen maar voor meer onzekerheid bij haar zorgde. “Amaryllis Chrysanthemum Gemlzy om precies te zijn. Het is een mond vol maar ik ben vernoemd naar mijn moeder haar lievelingsbloemen en het staat voor sprankelende vreugde.” Ging ze verder met een kleine glimlach. Het voelde fijn om terug te denken aan haar familie die ze enkele uren eerder had achtergelaten. “Ik ben achttien jaar en heb een oudere broer en zus. Of althans... had een oudere zus.” Alleen al de gedachte aan het voorval wat eerder vandaag had plaatsgevonden, zorgde voor een brok in haar keel. De enkele tranen die op kwamen, veegde ze ruw weg. “Ik heb werkelijk geen idee waar ik ben of wat deze plek überhaupt moet voorstellen. Mijn familie en ik hebben ons gehele leven geleefd in een bos aan de rand van het water. We teelden ons eigen eten en bemoeide ons nooit met andere. Ik heb geen idee waarom ik ben meegenomen of wat er aan de hand was.” Amaryllis zet de fles alcohol die enkele minuten geleden in haar handen was gedrukt opnieuw tegen haar lippen aan en neemt een grote slok, waardoor ze enkele seconden later een vies gezicht trekt. “Wie zijn de Frostkingstones en waarom heeft iedereen een hekel aan ze?” Amaryllis wist niet of haar antwoorden voldoende waren, maar meer had ze niet te zeggen. Deze hele situatie riep meer vragen bij haar op, dan dat er aan haar werd gevraagd. Toch besloot ze haar vragen zoveel mogelijk van zich af te zetten. Ze had geen behoefte om nu antwoorden te krijgen. Deze dag was al zwaar genoeg en het enigste waar ze op dit moment belangen naar had gehad, was om thuis te zijn. Terug op haar eigen, veilige plekje en omringd met de mensen die van haar hielden. Het verwerken van de realiteit dat ze daar weggetrokken was, was voor haar vandaag al voldoende om aan haar hoofd te hebben.

Ladybambi
Internationale ster

ladybambi schreef:
Dylan was nog altijd behoorlijk geïrriteerd door Reina en zeker nadat ze tegen hem had terug gefluisterd. Het was niet dat hij bang voor Reina was. Haar krachten werkten niet tegen hem en hij had genoeg trucjes in zijn mouw. Ze dacht dat ze alles kon maken, maar ze was niet de enige jager in deze kamer. Het probleem van haar was, dat ze fluisterde. Als je hem wilde bedreigen, doe het dan op zijn minst hardop. Dylan wist dat Reina iets van plan was, waarschijnlijk met de nieuwelingen. Ze gedroeg zich als een engeltje bij hen, maar Dylan had zich rechtstreeks in haar kaarten laten spelen. Nu was zij het slachtoffer in de ogen van de nieuwelingen. De zielige die te vertrouwen was, terwijl hij het onuitstaanbare kleine rot kind was. Niet dat het Dylan wat kon schelen, ze zouden snel de waarheid van het eiland en daarbij van de bewoners weten. Elke verborgen waarheid behalve de zijne, hopelijk.
“Als je iets te zeggen hebt, heb het lef om het luidop te zeggen. Daarbij je weet best dat ik niet diegene ben die als eerste iets flikt, maar wie kaatst kan de bal verwachten.” zei Dylan tegen Reina op een halfzachte toon. Het was tussen fluisteren en normaal praten in. Als de anderen zich echt zouden concentreren, zouden ze hem makkelijk kunnen verstaan. Maar normaal? Dan zouden ze niets verstaan. “Onthou je eigen woorden, ze kunnen op je teruggevuurd worden. Laat mij met rust en ik laat jou met rust. Easy.” zei Dylan en knikte naar Rhys die zijn hand op Dylan zijn schouder had gelegd. “Het gaat, maak je maar niet druk om mij.” antwoordde hij, waarna zijn blik ging naar het nieuwe meisje dat zich ermee bemoeide.
Wat gaf haar het recht om er zo op te reageren? Ze wist echt niets van het eiland. Niet wat er hier gebeurde en wie er hier woonde. Het liefst zou Dylan hebben gezegd dat hij waarschijnlijk meer manieren van zijn ouders had geleerd dan de meesten in deze kamer. Samen met Mart. Ze waren tenslotte beide opgevoed door de Frostkingstones. Hij kende elke tafelmanier, elke manier van iemand aanspreken, hij wist alles. Toen zijn familie nog dacht dat hij een echte Frostkingstone was zorgden ze ervoor dat hij alles leerde. Het werd er bij hem in gedrild. Zelfs nu zou hij in theorie de Frostkingstones nog volgens de etiquette kunnen begroeten. Niet dat hij daar nu nog zin in had, na hun verraad, maar toch. Dit kon hij helaas niet zeggen. Dat zou opvallen. Daarbij dachten alle oude bewoners dat Dylan zich niets over zijn verleden kon herinneren. Het was de makkelijkste manier om vragen te voorkomen. De makkelijkste manier om zijn verleden geheim te houden. Daarbij waren er meer mensen die zich niets van hun verleden konden herinneren.
“Je bent nieuw, maar ik zal je een advies geven. Op dit eiland is praten over de ander zijn ouders juist onbeleefd. Veel zijn hier juist gekomen door de daden van hun ouders en het kan een gevoelig onderwerp zijn. Om je vraag te beantwoorden, geen idee. Ik kan het me niet herinneren.” zei Dylan dan ook met een gevoelloze blik in zijn ogen, terwijl hij haar aan keek. Dit was vaak de beste comeback op de vragen. Het was een beetje vaag, maar toch zouden de meeste mensen na Dylan zijn woorden met de mond vol tanden staan. Geen idee hebbende wat ze moesten zeggen. Sommigen zouden spijt hebben en medelijden, maar dat was niet iets wat Dylan wilde. Het was eigenlijk een leugen en aan medelijden had je niets. Voor sommige op het eiland zou het juist beter zijn als ze zich niets konden herinneren van hun tijd voor het eiland
Stil luisterde Dylan naar de rest van Rhys zijn uitleg over wat er op dit eiland gebeurde. Als je aan het begin over de experimenten zou vertellen, zou iedereen waarschijnlijk al flippen. Zelfs al vertelde Rhys het zo voorzichtig mogelijk, het riep veel vragen op. Mogelijk nog meer dan zijn leeuwenhanden, die gelukkig geen van de nieuwelingen had gezien. Dylan hoopte maar dat het allemaal niet teveel voor de nieuwelingen zou worden. Hij kon zich voorstellen dat Rhys zijn uitleg voor meer vragen dan antwoorden had gezorgd en was dan ook benieuwd of de nieuwelingen de vragen zouden stellen of zich stil zouden houden. Zouden ze durven iets te vragen? Zouden ze het wel willen weten? Eigenlijk was Dylan blij dat Rhys de ‘subtiele’ uitleg eerst had gekozen. Op die manier konden de nieuwelingen zelf beslissen of ze meer wilden weten of niet.
Al snel kwam Marten met de ontgroening en even draaide hij met zijn ogen. “Zolang ik niet word uitgedaagd kan ik me prima gedragen” antwoordde Dylan. Inmiddels was hij al een flink stuk afgekoeld. Het feit dat Reina de kamer had verlaten, had daar een flink stuk mee geholpen. Dylan hoopte maar dat de ontgroening goed ging. Als ze betrapt werden, konden er flink wat problemen ontstaan. Zeker voor de newbies. Maar het gebeurde gelukkig niet vaak dat ze betrapt werden.
Echter, voor de ontgroening kon beginnen, was er natuurlijk een voorstelrondje nodig. Dylan haatte Mart voor een paar seconden, omdat hij zo lang en doordringend naar hem keek. Hij was al jaren op dit eiland, maar niemand had ooit zijn geheim ontdekt. Toch deed Dylan alsof Mart zijn blik hem niets kon schelen.
Stil luisterde Dylan naar het nieuwe meisje haar voorstelbeurt en fronste even toen ze vroeg wie de Frostkingstones waren. “Heb je echt geen idee? Heb je je nooit afgevraagd naar de wereld buiten jullie bos?” vroeg hij verbaasd en beet even op zijn lip. “De Frostkingstones zijn eigenlijk de dictators. Jaren geleden hebben ze de wereld veroverd. Zoals ik al zei, veel zijn hier door de daden van hun ouders. Als je ouders iets doen wat de Frostkingstones niet bevalt, worden de kinderen voor straf naar dit eiland gestuurd” legde Dylan uit. Hij wist niet wat er precies met die Ama haar zus was gebeurd, maar hij kon zich wel een voorstelling maken. Als iemand niet mee zou werken, hadden de soldaten geen moeite om brute fors te gebruiken. Stil luisterde Dylan naar de rest en wachtte vervolgens op zijn beurt, waarna een zwakke glimlach op zijn lippen verscheen. “Nou, mijn naam is dus Dylan. Dylan Damian Jones om precies te zijn. Vaak word ik gewoon Dylan of DD genoemd. Wat mijn leeftijd betreft, laten we het er maar op houden dat je een boek niet op zijn kaft moet beoordelen. Dat lijkt me het veiligste antwoord voorlopig. Verder weet ik eigenlijk weinig tot niets van mijn tijd voor het eiland. Ik weet niet wat mijn ouders gedaan hebben of wie ze zijn.”

Duchess
Wereldberoemd

Duchess schreef:
Julian had even stil toegekeken hoe het… Ahum. “Gesprek” tussen Dylan en Reina verliep, al leek het gelukkig snel af te koelen. Zeker toen Reina de kamer verliet om de dare van een van de andere jongens uit te gaan voeren. Hij rilde even kort, maar wist zich gelukkig toch weer wat te ontspannen. Wat een geweldige start van dag één. Julian had zijn kans op de antwoorden waar hij nu al constant zo naar zocht helaas wel zien vliegen. Bedankt, kind. Was het dan echt teveel gevraagd? Was het dan echt zo gek dat hij wilde weten waar hij aan toe was? Hij zuchtte zacht en maakte de glazen van zijn bril zo schoon als hij ze krijgen kon met de rand van zijn t-shirt. Wat zou het ook. Hij zag het allemaal snel genoeg wel. Misschien. En zo niet, dan niet. Ook prima.
Net op het moment dat Julian zich erbij neergelegd had dat niemand hem wat vertellen ging, bewees Rhys het tegendeel. En erg geruststellend was het antwoord niet. ‘Experimenten? Op mensen…?’ Hij was even stil. ‘Wat voor experimenten?’ vroeg hij door. Nu hij toch iemand had die hem wel het een en ander uitleggen wilde, nam hij die kans met beide handen aan. Hij had in elk geval het idee dat Rhys een heleboel aan het achterhouden was. Was hij hem aan het beschermen of was het iets anders? Julian wist eigenlijk niet of hij het waarderen kon of niet. Niet zonder dat hij het hele verhaal kende.
Hij was nog diep in gedachten toen hem wat in handen gedrukt werd. Julian keek verbaasd van de fles drank naar de jongen die voor hem stond. Hij had eigenlijk maar half meegekregen waar de rest het allemaal over had. Hij wilde de fles teruggeven, maar de jongen was nog niet klaar. Het hele idee van een “ontgroening” klonk hem alles behalve goed. Het klonk als iets waar hij mee in de problemen zou kunnen komen, en dat was niet iets wat hij doen wilde op zijn eerste dag. Hij rilde even kort. Deze hele jongen gaf hem een naar gevoel. Hij wist nu al dat hij niks anders dan problemen ging zijn.
Julian reikte de fles terug naar hem uit. ‘Ik drink niet… Maar eh… Dank je.’ Het aanbod was in elk geval niet per se verkeerd. Hoopte hij. En zowel dacht Mart nu dat hij naïef was, wat misschien ook niet erg was. Dat mocht hij allemaal best denken.
Terwijl de rest aan een voorstelrondje leek te beginnen, hield Julian zich maar gewoon zo veel mogelijk afzijdig. Hij merkte het vanzelf wel als er iets van hem verlangd werd. En zelfs dan wist hij nu al dat hij de vragen amper beantwoorden kon. Al leek hij daar gelukkig niet de enige in te zijn. Zijn mede-newbie wist al net zo weinig, als niet nog minder dan hij. Hij kreeg in elk geval nog een beetje mee wat er gebeurde in de wereld, maar dat leek niet voor iedereen te gelden.
Het hielp ook niet dat Dylan’s verhaal ook hartstikke vaag was. Waarom had iedereen zulke grote gaten in iets zo simpel als een voorstelrondje? Geen idee wat er gebeurde, geen idee hoe oud iemand was… Net nu Julian dacht wat antwoorden te krijgen, gaven ze hem meer brandstof voor vragen. Misschien had hij toch niet het verkeerde idee gehad. Misschien moest hij maar gewoon accepteren dat hij toch nergens echt concreet antwoord op ging krijgen. Dat zou het allemaal vast makkelijker maken.

Literacity
Popster

Literacity schreef:
Reina was op pad gegaan richting de keuken om de lucifers te gaan halen, zoals Mart gezegd had. Wanneer het nodig was, dan maakte ze gebruik van haar gave. Dit moest ze alleen niet te veel doen, want het kon uitputtend werken en dat wilde ze deze avond niet hebben. Ze wilde het feest namelijk niet missen?
Het was geen opdracht zonder risico's, want er waren genoeg bewakers die rondliepen. Zodra ze betrapt leek te worden, zorgde Reina er met haar gave voor dat de bewaker rechtsomkeert maakte en de andere bewaker verderop ging vertellen dat er niets aan de hand was. Het scheelde keer op keer maar weinig, maar goed. Heel veel zorgen maakte ze zich er niet over, want manipuleren met haar gave was gewoon makkelijk. Daar kwam nog bij dat het bij iedereen zou voelen of ze het ook daadwerkelijk zelf gedaan hadden en niet doordat Reina met hen zat te kloten. Daardoor kon ze er keer op keer makkelijk mee weg komen.
Eenmaal Reina haar weg gevonden had naar de keuken, keek ze wel even of er niemand in de buurt was. Ander nadeel van haar gave; ze kon maar de gedachten beheersen van één persoon tegelijk. Als er zo twee bewakers zouden verschijnen, dan was ze er gloeiend bij.
Toen er niemand in de buurt leek te zijn, liep Reina de keuken in en ging op zoek naar lucifers. Intussen keek ze ook of ze iets van een zakmes of iets anders mee kon smokkelen dat makkelijk te verbergen viel. Dat ging uiteraard niet zonder geluid, hoe voorzichtig Reina ook was, en het was een stel bewakers die in de buurt waren ook niet onopgemerkt gebleven. Zij besloten om direct poolshoogte te gaan nemen en op dat moment probeerde Reina zich zo goed mogelijk te verstoppen. Misschien kon ze op zo'n manier gaan zitten dat ze de gedachten kon overnemen van één van de bewakers waardoor ze weer weg zouden gaan. Het was alleen de vraag of haar dat ook ging lukken...

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld