Forum

Ik maakte geen geluid, maar toch had ik nog nooit zo hard gehuild. Ik voelde langs mijn wangen, mijn bovenarmen en mijn nek. Ik stond op en liep langzaam naar de spiegel. Mijn wang was rood, op mijn bovenarm zat een diepe blauwe plek en in mijn nek… Ik kreeg flashbacks over hoe mijn vader me bij mijn keel had geknepen en voelde ineens weer die stekende pijn in mijn nek. Toen hoorde ik zware voetstappen op de trap en ik kromp ineen.

‘Je bent echt gestoord! Buiten 36 graden en jij doet een vest aan?!’ Riep Noa verbaasd. We liepen naar de uitgang van de school. Eindelijk was school afgelopen. Vermoeid slofte ik naar buiten. De zon scheen in mijn gezicht en het deed pijn aan mijn ogen.

‘Waarom trek je niet iets zomers aan?’ Noa hield me tegen en pakte me vast bij mijn arm.

‘Auw!’ Gromde ik en ik pakte mijn arm vast. Noa keek me even beduusd aan, maar hield toch haar mond.

‘Dat zijn jou zaken niet, oké?’ Ik liep verder en trok Noa met me mee. Ze was mijn beste vriendin, al liet ik dat niet vaak merken. Waarom? Omdat ik gewoon zo ben. Qua uiterlijk hoorde ik er helemaal bij. Maar mijn gedrag onderscheidde me al snel van de anderen. Misschien was dat wel de reden dat…

Noa tikte me aan tegen mijn bovenbeen. ‘Sam, moet je kijken. Daar is Eva.’ Noa wees naar het meisje dat zocht naar de juiste sleutel aan haar sleutelbos.

‘Ze denkt zeker dat ze snel weg kan komen.’ Grinnikte ik. Eva was zo’n meisje dat ongelofelijk erg zat te slijmen bij de leraar, overdreven goed kon zingen en mijn ultieme slachtoffer.

‘Ehm Sam ik moet gaan, ‘k zie je.’ Nadat Noa me een schouderklopje had gegeven rende ze weg.

Ik probeerde geen geluid te maken, en net op het goede moment ren ik op Eva af en duw ik haar hoofd tegen haar eigen fietszadel. Ze gilde en ik zag de angst in haar ogen. Ik genoot ervan. Ik liet mijn hand lekker op haar hoofd leunen en met mijn andere hand aaide ik over d’r haren.

‘Lig je lekker, klein stoephoertje?’ Lach ik. Ineens schiet haar hoofd weer omhoog. Haar kracht overtrof me. Ze keek me aan en haar ogen spuwden vuur, maar al snel liep er een traan over haar wang. Zo zwak. Net zo zwak als ik…

  ‘Blijf van me af!’ Gilde ze huilend. Getver, dacht ik. Consumptie. Zonder na te denken hief ik mijn hand op naar mijn pijnlijke wang om het speeksel spettertje weg te vegen, maar al na één aanraking kromp ik ineen. Ik probeerde het te onderdrukken, maar tevergeefs. Al snel kookte ik en ik maakte me klaar om het op Eva af te reageren.

  Eva rechtte ineens haar rug. Haar gezicht wantrouwend. Ik schrok van haar onverwachtse zelfverzekerdheid en ik raakte in de war. En voordat ik er nog wat tegen kon doen, pakte ze mijn arm, trok ze mijn mouw naar mijn schouder en deinsde achteruit. Haar ogen werden groot en bleef mijn arm nakijken. Snel trok ik mijn mouw weer naar beneden en snoof.

  Ik deed mijn mond open om iets vreselijks te zeggen, maar Eva was me voor. ‘Je moet naar de politie.’ Ik zag haar schrikken van wat ze zei, maar ze nam het niet terug. Sterker nog, ze ging door. ‘Dit kan zo niet door. Je komt iedere dag bont en blauw op school, als je denkt dat het normaal is…’

‘Je hebt geen idee waar je het over hebt.’ Snauwde ik en ik liep weg. ‘Oh, dat weet ik wel. Beter dan jij. Je wordt nota bene mishandelt!’

  ‘Laat me met rust!’ Schreeuwde ik zonder achterom te kijken. Alle emoties overspoelden me. Ik was boos, verdrietig, in de war en een ander gevoel dat onbeschrijfelijk was… Ik wilde huilen, alleen maar huilen, maar ik hield me maar groot. Ik zou me echt niet blootstellen bij Éva. Zonder nog iets te zeggen rende ik weg. Ik vergat mijn fiets, wat erg onhandig uitkwam. Maar dat boeide me niet. Eerst wilde ik een veilige plek zoeken om tot rust te komen. Ik kon het niet langer meer uithouden zonder in huilen uit te barsten. Maar het duurde niet lang voordat ik besefte dat er maar twee veilige plaatsen waren. Bij Eva, of bij mijn moeder. En mijn moeder? Die was in de hemel.