Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

18 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

[RPG] The Wheel Of Time - VOL!

Pentatonix
Wereldberoemd

Pentatonix schreef:
Dan pakte het mengsel wat hij zelf gemaakt had en probeerde om de wond heen schoon te maken en te ontsmetten. Daarna pakte hij een bakje waar een deel van hetzelfde mengsel in zat maar minder heftig, wat hij op een doek deed om die vervolgens te gebruiken op de wond. Nadat hij klaar was keek hij naar Dan en wachtte hij tot het klaar was. Hij pakte het aan en smeerde het op de wond, waarna hij repen stof pakte en naar Syrenne keek. 'We zullen haar moeten uitkleden, wil ik haar goed kunnen inbinden.' zei hij enkel. Hij wist niet of Dan een bepaald soort vriendschap met haar hand waarbij hij dit juist niet of wel wilde zien, maar het leek hem handig om het hem te melden.

Anoniem
Landelijke ster

HowlingMagic schreef:
''Wie ben je?'' Kwam het enige over haar lippen.
''Ik ben jou.'' Was haar antwoord. Ze leek sprekend op haar, maar zelf zei ze dit niet.
''Dit is niet mogelijk. Jij ben mij niet.'' Syrenne keek vol ongeloof en stapte zelf een paar stappen terug.
''Ik ben jou echte zelf Syrenne. Ik vertel jou de waarheid, de ware wat jij bent.''
Syrenne wou niet luisteren probeerde haar stem weg te sluiten.
''Syrenne je kan niet voor je problemen wegrennen. Op een dag zie je ze voor je.'' Haar andere zelf reikte een arm naar haar uit.
''Nee.. Ik ben dit niet. Nee..'' Ze schudde haar hoofd en schreeuwde om het te laten stoppen tot ze haar ogen opende en helemaal ergens anders was. Ze keek om zich heen en zag Damon, de jongen en prinsesje.
''Mijn hoofd..'' Ze probeerde te zitten en voelde gelijk een pijnschicht door haar zij. ''Auch... Wat is er gebeurd?'' Ze zag al het bloed om haar heen en keek naar iedereen vol vragen.

''We moeten doen wat we moeten. Het enige wat we riskeren is gemarteld worden door Syrenne zelf.'' Hij keek naar hem, maar zijn ogen vielen terug op Syrenne als ze bijkwam. ''Doe het rustig aan. Je bent neergeschoten.'' Damon ondersteunde Syrenne en liet haar weer terug liggen. ''Dit ga je niet leuk vinden.'' Wat moest hij doen? Dan keek hem aan.

Pentatonix
Wereldberoemd

Pentatonix schreef:
Gabe knikte, maar voor hij kon reageren opende ze al haar ogen. Hij vloekte zacht, want als ze wakker was zou het een stuk moeilijker worden. 'Je moet rustig blijven liggen.' Zei hij kortaf. Hij keek naar Dan 'houd haar vast.' Hij keek weer naar Syrenne, 'als je tegenwerkt dan wordt dit allemaal nog veel lastiger, dus als je mee werkt zou dat fijn zijn.' Hij wachtte tot Dan haar vast had. 'Sorry..' Zei hij maar gewoon, als een soort verontschuldiging. Maar eigenlijk kon het hem niet veel schelen, hij had genoeg gezien en meegemaakt en als ze kwaad werd dan nam hij dat graag voor lief in ruil voor haar leven. Hij legde z'n handen op haar kraagje en boog naar haar toe, even leek het een romantisch gebaar maar daarna scheurde hij gewoon de stof kapot, hij ging er wel van uit dat ze boos zou worden dus hij dfaaide zich al om om de doeken te pakken en het mengsel van kruiden.

Azelf
Straatmuzikant

Azelf schreef:

Even dacht ze dat ze nu echt van Hunter en Joel af was, dat ze eindelijk van het gezeik af was, al was het maar tot ze bij de bevelhebbers aankwam. Ze werd echter jammer genoeg al snel van die illusie afgeholpen, toen ze een paar meter achter zich Joel hoorde lachen. Ze was ervan overtuigd geweest dat alleen Hunter echt gestoord was, maar Joel begon er nu ook dichtbij te komen. Het was alsof hij graag in elkaar geslagen wilde worden, zo gedroeg hij zich. In plaats van als een verstandig persoon Vayentha met rust te laten zodat ze wat stoom af kon blazen en zich weer een beetje minder agressief gedroeg, vond hij het nodig haar nog meer uit te dagen.
Toen Joel naar Vayentha's mening niet snel genoeg ophield met lachen, draaide ze zich om. Schijnbaar moest de jongeman nog eens herinnerd worden aan waarom je niet met haar moet sollen. Haar duizeligheid was ondertussen afgenomen, waar ze erg dankbaar voor was. Met zekere passen beende ze terug naar Joel. Ze balde haar vuist en zonder waarschuwing haalde ze uit naar zijn kaak, die ze vanzelfsprekend raakte, en hard. De pijn die dat haarzelf aan haar hand bezorgde verbeet ze, dit was niet het moment om daar aandacht aan te besteden.
“Welk deel van 'hou je mond', begrijp je niet?” vroeg ze. Het liefst was ze na de retorische vraag opnieuw weggelopen, maar ze had zo het vermoeden dat hij er wel een of ander weerwoord op had, en ze had geen zin om nog eens terug te moeten lopen.
Aan de andere kant was het misschien niet al te slim om binnen zijn bereik te blijven zijn. Ze was niet zeker over zijn vaardigheden als het op vechten aankwam, voor hetzelfde geld was hij veel sterker dan zij en kon hij haar met twee vingers in zijn neus overmeesteren. Ze betwijfelde dat echter, als dat zo was had hij immers echt wel eerder iets gedaan, in plaats van haar gewoon haar ding laten doen.

Anoniem
Landelijke ster

HowlingMagic schreef:
Syrenne strompelde tegen Damon en kon zich net van de tafel rollen terwijl haar tuniek was gescheurd. ''WAT TE?! PERVERT!!'' Haar gezicht werd rood en ze was ook tegelijk boos. Niet heel erg subtiel viel ze meer op de grond dan dat ze landde. Damon wou al naar haar lopen, maar gauw zei ze er wat van. ''Damon een stap verder en ik vermoord je.'' Met haar armen bedekte ze haar borst. ''Ik kan dit heus zelf.'' Ze beet nog op haar onderlip om de pijn te negeren. ''Dit kan ik altijd wel zelf ook al in deze staat. Als ik hulp nodig heb zeg ik het wel! Het beste is dat misschien iemand anders'' ze legde de nadruk op iemand anders terwijl ze naar heet meisje gebaarde en verder sprak. ''me helpt aangezien we van hetzelfde geslacht zijn!'' Eerder schreeuwde ze van woede dan dat ze rustig praatte. ''Je bent me nog een tuniek schuldig!''

Damon probeerde Syrenne vast te houden, maar ze had nog verrassend veel kracht dat hij zijn grip kwijt raakte. ''Syrenne dit is voor je eigen best wil!'' Damon probeerde nog om naar haar toe te lopen totdat hij bedreigd werd door Syrenne. ''Kom op denk je echt dat je het in deze staat kan?'' Hij keek naar de jongen om iets door te geven. ''Best als je het zelf beter kan doe je het zelf. Wij zijn in de andere kamer.'' Damon gebaarde naar een deur die naar de achterkamer leidden. ''Kom je mee aangezien mevrouw de koningin het zelf wilt doen.''

Pentatonix
Wereldberoemd

Pentatonix schreef:
Gabe was kwaad, maar het enige wat hij deed was haar rustig aankijken. 'Luister..'
begon hij. Hij gebaarde naar haar wapens die in een hoek lagen. Een hoek geblokkeerd door hem. Als het om wapens ging zou ze waarschijnlijk van hem winnen, maar in kracht had ze niet veel keuze. 'Óf je gaat nu weer rustig op de tafel liggen, en je laat Jordan je helpen. Zodra er een deel verbonden is spijt het me zeer voor je maar dan moet iemand met ervaring, en ik denk dat ik dat ben, het afhandelen. Óf je laat mij het nu doen, dan ben je er zo van af. Ik heb namelijk verder geen enkele interesse of andere bedoeling dan je te helpen.' Hij sloeg zijn armen over elkaar. 'Of je geeft me geen andere keus dan je te drogeren, zodat dit rustig afgehandeld kan worden. Natuurlijk heb ik daar net zo weinig zin in als jij. Maar als je besluit dit 'zelf' af te handelen, dan moet jij het weten. De deur is daar, en iemand met een doodwens ga ik niet proberen in leven te houden.' hij keek
shamper naar haar. 'Ik twijfel er niet aan dat je weet hoe je jezelf in leven kan houden, of dat je prima kan vechten. Maar wees nooit te dom om hulp niet te aanvaarden waarvan je diep van binnen weet dat je het nodig hebt. Je hoeft het niet te zien als medelijden, want ik ken je niet eens.' Hij liep richting de kamer die Dan aanwees maar nam wel voor de zekerheid haar wapens mee. 'Ik ga er nu maar van uit dat je Jordans hulp gebruikt, en ik hoor het wel als ik de rest moet verbinden. Daarna lijkt het me tijd om verder te gaan. Sowieso vanuit mijn kant.' Hij liep de kamer uit. Hij vroeg zich af of hij wel wilde helpen in deze oorlog. Als alle geleiders zulke jonge meisjes waren, en als alle mensen aan hun kant in de oorlog net zo koppig waren als Syrenne dan had hij helemaal geen zin zich daarmee te bemoeien. Dan kon hij nog beter zelf proberen een leger op te richten.

Anoniem
Landelijke ster

HowlingMagic schreef:
Syrenne twijfelden over het feit van hulp. Heel haar leven had ze nooit echt contact gehad met andere mensen. Het was meer van overleven in je eentje en ieder voor zich. De huurlingengroep was ook echter niet zo close met elkaar. Ze trok wel met ze op bij gevechten en gaf dekking aan anderen, maar echt hulp? Ze was meer verwilderd van haar zachte persoonlijkheid en een keertje verloor ze iemand doordat ze te zachtaardig was. Hierdoor veranderde ze helemaal en bouwde ze meer een muur om haar heen. Ze gaf haarzelf de schuld van zijn dood. Toen hij deze wereld verliet zei hij nog dat ze sterk moest zijn en overhandigde hij zijn rapier aan haar. Sindsdien vertelt ze iedere keer tegen haar zelf dat ze geen hulp nodig heeft van anderen en handelde het zelf in haar eentje af.
Waarom zou ze hem dan wel vertrouwen? Het liefst zou ze haar wapens pakken en vertrekken, maar zonder haar rapier kon ze dat niet. Even beet ze nog op haar lip. ''Best, maar leg die rapier neer en kom er nooit meer aan.''
De rapier betekende veel voor haar aangezien het van een vriend was geweest en het laatste was dat ze nog over had van hem. Niet dat het haar vriendje was, maar ze zag hem aan als een oudere broer of liet haar denken aan haar oudere broer, maar Shai'tan had een val geplaatst wanneer ze met een opdracht bezig waren. Syrenne kon er nog net van ontsnappen, maar verloor haar vriend. ''Ik leg het stof wel zelf over het bovenste gedeelte. Verder kan je wel je gang gaan. Nu je zin?''
Syrenne gaf het op om rebels te zijn en ging op de tafel zitten met haar gezicht richting de muur zodat de jongens haar voorste gedeelte niet kon zien. Ze knoopte haar tuniek open en deed het af terwijl het al haar littekens onthulde. Ze had niet echt een mooi egale huid wat andere vrouwen wel hadden en schaamte zich er af en toe voor.

Damon hield stiekem zijn hand op en telde af van tien. Iedere seconde dat voorbij ging zakte hij een vinger totdat er geen over waren hoorde hij Syrenne roepen. Van dit soort moment moest hij een beetje lachen en draaide hij zich om. ''Zo dus nu geeft koningin zich over?'' Eigenlijk was dit niet het moment om haar te plagen, maar het was aan de ene kant wel haar eigen schuld.

Pentatonix
Wereldberoemd

Pentatonix schreef:
Gabe kreeg een kleine glimlach op zijn gezicht en legde haar wapens neer. 'Ik zal er nooit meer aan zitten.' zei hij en hij liep naar haar toe. "ik zal heus niks doen wat je echt niet wilt.' zei hij nog. En vrij snel maakte hij de wond schoon en verbond hij het onderste gedeelte bij haar zij. Hij bond het strak en vakkundig in, en toen hij klaar was legde hij het overgebleven stuk stof naast haar zodat ze het af kon maken. 'Dit ga je ook niet leuk vinden, maar ik raad je aan een beetje rust te nemen. In principe zou je eigenlijk een aantal weken moeten rusten, en een paar dagen moeten slapen, maar ik gok dat je dat überhaupt niet gaat doen.' Hij stapte van de tafel weg en keek de kamer rond. 'Misschien is het maar beter dat ik nu ga.' zei hij toen.

TaylorSwift333
Landelijke ster

TaylorSwift333 schreef:
Ik keek even naar Anna. ''Elfje zal nu vast wel iemand vinden. Laten we stilletjes aan vertrekken.'' Zei ik nu tegen haar, het was dan ook niet de bedoeling dat iemand ons hoorde als we praten. ''Nu?'' Vroeg ik dan en stond op, we konden best nu vertrekken.

Anoniem
Minister of Pop

Felicia schreef:
Ik knikte. Ik vond het spannend. Allerlei gedachten schoten als spoken door mijn hoofd. Wat als we in de val liepen? Of wat. Als de anderen ons niet mochten of niet met ons wilden samenwerken. " ik word gek van mijn. Gedachten." Zei ik zacht. Ik zuchtte, en schudde mijn hoofd. Hopelijk gingen de vervelende gedachten zo uit mijn hoofd.

Anoniem
Landelijke ster

HowlingMagic schreef:
''Best en met een paar weken bedoel je?'' Niet dat Syrenne daadwerkelijk ging rusten, maar het zich gewoon afvroeg en héél misschien dat ze het wel zou opvolgen. Ze ontweek zijn blik en mopperde iets als: ''Bedankt voor je hulp.'' Ze probeerde koel te blijven aangezien haar favoriete en ook nog haar enige tuniek was verscheurd aangezien ze de rest in de herberg heeft gelaten dat waarschijnlijk al werd afgebrand of gestolen. Wat moest ze nu doen om aan geld te komen? Half naakt een opdracht uitvoeren is ook niet echt een optie voor haar. Het enige wat haar te doen stond was Damon. Ze keek hem aan en sprak. ''Demon leen me tweehonderdenvijftig goudstukken.'' Het was best een hoog bedrag voor hem, maar voor Syrenne stelde het eigenlijk niets voor, maar Damon was ook de gene die ermee instemde.

''W-wat? Tweehonderdenvijftig goudstukken!? Weet je dat is mijn maandsalaris! Nee, Syrenne ik leen je dat niet!'' Damon kon het niet betalen tweehonderdenvijftig goudstukken. Dat was teveel voor hem. Iedere keer als Syrenne iets leende kreeg hij het wel terug, maar nu was dit niet bepaald het gewenste moment om geld uit te lezen als je maar net brood op de plank kon werken.
Damon stopte te praten tegen Syrenne en keerde zich naar de twee. ''Wacht nog even! Denk je echt dat je hier zomaar weg komt'' Damon pauzeerde expres nog even om hem in een shock te brengen maar lachte en ging verder. ''zonder iets mee te nemen? Er ligt overal gevaar op de loer. Ik weet dat dit niet veel is, maar hier. Neem dit mee.'' Damon overhandigde een wapen omgewikkeld in een doek. ''Dit is voor jou mijn vriend. Als ik je naam ook nog mag weten.'' Ook al zat hij krap, hij moest wel iets terug doen. ''Wat hier in zit lijkt niet echt iets speciaals, maar het zijn een paar kleine naalden met een blaaspijp. Ik weet dat ze niet echt in de mode zijn, maar deze naalden hebben een speciale gif in zich. De gele verlam je voor zo'n drie uur, de groene maakt je voor een bepaalde tijd ziek en de rode is een gif dat binnen een minuut werkt en je doodt. Het duurt misschien even dat alles inwerkt, maar ze werken echt goed en niet te vergeten. In het doosje met de blaaspijp vindt je drie kleine flesjes met het anti-gif in.'' Damon gaf het aan hem. ''Ik hoop dat je er iets aan hebt.''
Nu draaide hij zich naar het meisje. ''Misschien lijk ik angstaanjagend, maar dit is voor jou.'' Hij pakte een boek die helemaal op de bovenste plank lag. ''Dit is een boek dat voor generaties in mijn familie zit, maar jij kan hier iets beters mee, geloof me.'' Het boek was inderdaad van zijn familie en het was een verboden boek dat over de geleiders gingen. ''Dit gaat over de geleiders. Shai'tan heeft ze allemaal proberen te vernietigen, maar deze is nog gespaard gebleven.'' Hij overhandigde het boek en wachtte af wat ze zouden doen.

Laryanue
Karaoke-ster

Laryanue schreef:

Blijkbaar had Vayentha het pas laat door dat hij lachte, maar toen ze het eindelijk doorhad, wist hij niet hoe gauw hij op zoek moest naar een uitweg. Er was echter geen uitweg. Misschien, heel misschien, was hij iets te ver gegaan. Ze zag er in ieder geval behoorlijk pissig uit. Ieder ander was misschien weggerend, maar hij leek zo levensmoe dat hij bleef staan. Niet een al te slimme zet, maar hij was niet bang. Hij was opgehouden met lachen, maar hij was niet bang, daar was wel wat meer voor nodig. De manier waarop ze naar hem toe liep, was echter niet een manier die een goed gevoel uitstraalde. Hij wilde enkele stappen naar achteren zetten, maar het had toch geen zin als ze hem toch weer tegen de muur zou duwen. Wat ze deed, was echter iets anders. Hij dacht dat hij de muur zou raken, in tegenstelling tot dat, raakte hij haar vuist. Of eigenlijk, haar vuist raakte hem, in zijn gezicht, hard. Zodra haar vuist op zijn kaak insloeg, voelde hij hoe zijn kaken op elkaar klapten en hoe hij door de onverwachte beweging zijn evenwicht verloor. Hij struikelde over zijn voeten en deed een wanhopige poging om zijn evenwicht te bewaren. Misschien kon hij nog een muur of pilaar vastgrijpen of iets dergelijks. Helaas greep hij iets anders, of beter, iemand anders. Hij had het echter niet door, was te druk met vallen.

Toen hij de grond raakte, klapte zijn achterhoofd op de stenen vloer, waarna zijn kaken elkaar wederom met een klap raakten. Al met al, niet bepaald aangenaam. Was dat nou echt nodig?

Cynthia
Straatmuzikant

Cynthia schreef:
Jordan keek naar de jongen, of beter gezegd de man. Ze kende hem slechts een paar uur en toch gaf hij haar iets wat zoveel waarde kon hebben. Ze was sprakeloos. 'Dit is echt...' Ze kwam niet uit haar woorden. 'Ik ben je erg dankbaar, mocht er iets zijn wat ik voor je zal kunnen doen, dan doe ik dat graag.' Zei ze als teken van dankbaarheid. Even krulden haar mondhoeken omhoog en glimlachte ze.

Dauntless
Wereldberoemd

Dauntless schreef:
Hunter had nog een tijdje naar het lijk liggen staren, maar uiteindelijk ging ook dat vervelen. Hij wist ook dat er een grens was aan het aantal mensen dat hij kon doden. Eentje kon geen kwaad. Een andere bewaker zou straks de het lijk vinden en het gewoon opruimen alsof er niets gebeurd was. Maar wanneer Hunter elke gevangene om zeep zou helpen zou Shai'tan niet bepaald in een goede stemming zijn. Iedereen die hier zat bevat informatie. Het was Hunters taak die eruit te krijgen. Wanneer hij de informatie had die nodig was moest deze natuurlijk eerst nog eens nagetrokken worden. Bleek hij correct, dan werd de gevangene gedood. Was hij foutief dan kon de hele procedure opnieuw beginnen. Vandaar dat gevangen doden zonder toestemming eigenlijk verboden was. Het was niet Hunters fout dat hij zonder toezicht achtergelaten was.
Hij nam het zakhorloge uit zijn borstzak. Nog altijd waren Joel en Vayentha niet terug. Was het zo moeilijk even iemand te spreken om een opdracht te krijgen. Hij moest ook werkelijk alles doen.
Hunter verliet de cellen nauwelijks. Het zonlicht dat door de ramen naar binnen viel was hem te vel, hij werd kotsmisselijk van het vrolijke gefluit van vogels. Daarom verkoos hij onder de grond in het donker te vertoeven. Hij sloeg enkele gangen om tot hij op een wel heel merkwaardig tafereel stootte.
"Wat, jullie hebben zoveel plezier zonder mij. Voor zover ik weet verkiezen de meeste mensen een normaal bed boven een koude kasteelvloer, maar ach iedereen heeft wel zo zijn rare trekjes." Hoewel hij jaren opgesloten had gezeten wist Hunter natuurlijk wel het een en ander over voortplanting. Hij kon zich niet meer herinneren wie of wanneer iemand hem het hele geheim had onthuld. Het was ook iets waar hij zich niet mee bezig hield. Hij haalde zijn genot uit het doden en martelen van levende wezens en op geen enkele andere manier. Hij vervolgde zijn weg toen er plots een witte vlek in zijn richting kwam. Zijn eerste reactie was het ding vast te grijpen en het de nek om draaien, maar daar kreeg hij niet de kans toe. Blijkbaar was het een uil die een kleine envelop voor zijn voeten liet vallen. Verbaasd raapte hij hem op en las de inhoud. Een grijns tekende zich op zijn gezicht, "Dit moest een of andere flauwe grap zijn." zei hij tegen zichzelf. Grap of niet hij moest Shai'tan er zo snel mogelijk van op de hoogte stellen. Hij versnelde zijn pas en kwam al snel bij de vergaderzaal waar een ronde tafel met daarin een kaart van heel het land gegraveerd stond. Shai'tan zelf was niet aanwezig, maar de mensen in deze zaal hadden allemaal een belangrijke functie en vonden het niet prettig midden in hun beraadslagingen gestoord te worden. "Beste heren, het spijt me zeer, maar ik heb net een brief ontvangen die van uiterst belang is. U moet hierover meteen bericht brengen aan de grote leider en er moeten meteen mensen opuit gestuurd worden. Als ik zo onbeleefd mag zijn zou ik mezelf willen aanbieden om te gaan. Niet alleen omdat de brief aan mij gericht is, maar ook omdat we het gaan moeten opnemen tegen andere geleiders en dan zullen wapens alleen niet genoeg zijn." Hunter kon best beleefd zijn als het echt moet. Al walgde hij vanbinnen allemaal van de mannen en vrouwen die hier zaten. Shai'tan was de enige persoon waar hij respect voor had. Maar wou hij deze opdracht krijgen dan moest hij even op zijn tanden bijten en doen alsof hij ze aardig vond.

Pentatonix
Wereldberoemd

Pentatonix schreef:
Gabe pakte het aan en glimlachte naar Dan. 'Ik heet Gabriël, en bedankt voor al je hulp.' zei hij. Hij keek naar Syrenne 'Jij ook bedankt.' zei hij. "En ik zou gewoon twee dagen niet vechten in elk geval.. Verder is het eigen risico.' Hij keek naar Taylor en zuchtte. 'Ik weet niet of het een verstandig idee is om met mij mee te gaan.. als je dat van plan was.' Hij keek naar Syrenne en Dan.. 'Zij kunnen je meer bescherming bieden, denk ik. Bovendien lijkt het me handig als je andere geleiders zoekt.' Hij wist zelf niet eens wat zijn nieuwe doel of zoektocht was.

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld