Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

16 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

ORPG ft. Auloire

Account verwijderd

schreef:
Ivy schoot even tegen dat alle stress weg was en legde het pistool op de metalen tafel voor haar terwijl ze haar oorbeschermers en veiligheidsbril weglegde. Ze vond het niet fijn om zo'n ding aan te doen, maar het was veilig. "Ehmmm Iv, niet freaken maar er is net één van Olivers bewonderaarsters aangekomen blijkbaar" Suzan trok een raar gezicht en Ivy fronste even terwijl ze eens vlug nieuwsgierig om het hoekje keek. Een vrouw met lang blond haar stond met hem te praten. Ze wendde haar blik weer af. "Oh.." Mompelde ze even verdwaasd, niet te weten wat te zeggen. "Ah ja, hij is heus niet zoals jeweetwel wie" Suzan haalde haar schouders op en gaf haar een geruststellend schouderklopje. Ivy pruillipte even, moest Suze haar daar nu echt aan herinneren, nu maakte ze zich alleen maar meer zorgen. Nou ja, ze wist wel dat Oliver een goede man was en dat hij haar dat niet zo aandoen. Hij was anders..hopelijk. Ze haakde even kort een hand door haar haren en keek naar de klok. Het was tijd om te gaan naar Dante. De rest zou normaal gezien nog even trainen dus zou ze wel rustig door de gangen kunnen lopen. Ivy knikte even kort en glimlachte naar Ryan terwijl ze de zaal uit wandelde en haar ging omkleden om naar Dante te gaan. Ze deed vlug een witte blouse aan en een jeansbroek waarna ze de richting uit ging van de directievleugel. Ze zocht de donkerhouten deur en klopte aan. "Binnen" Ivy deed de deur open en zag Dante aan zijn bureau zitten met een heleboel papierwerk. "Ivy" Ivy glimlachte even en gleed in de stoel. "Wat is er?" vroeg ze met een ietswat bezorgde uitdrukking. Het was al een hele tijd geleden dat ze hier was geweest. "Wel, ehmm, het is tijd dat ik je iets beken" Dante schraapte even zijn keel. "Wel, het komt erop neer dat ik een hele lange tijd tegen je gelogen heb" Schuldbewust keek hij haar aan en Ivy fronste. "Wat heb je gedaan?" Vroeg ze wantrouwig. Dante zuchtte even en schoof een bundel papieren naar haar toe. "Lees maar"

Account verwijderd

schreef:
Toen Derek terug kwam, glimlachte hij alleen even breed. Een goed teken, Derek zou echt niet zo kijken als Elise hem net verteld had dat het niets zou worden. Waarschijnlijk had Elise alleen even bevestigd dat ze inderdaad een relatie hadden, of had ze gewoon verteld dat ze er geen spijt van had gehad of zo.
'Waar gaat Ivy heen?' Derek keek Ivy kort na en keek toen naar hem, hij hief zijn schouders op. Ze had hem niets verteld, maar dat was ze ook niet verplicht.
'Dat zullen we waarschijnlijk wel weten als ze weer terug is.' hij gaf Derek nog een paar extra gewichten. Derek kon meer dan vijf keer zijn eigen gewicht tillen, het was onvoorstelbaar. Normaal werden mannen als sterk beoordeeld als ze ongeveer twee keer hun eigen gewicht konden tillen, maar voor Derek was dat maar een schijntje. Pas bij zes keer zijn eigen gewicht, leek Derek er wat meer moeite mee te krijgen. Bij zeven keer ging het niet langer, waardoor ze besloten te stoppen en ze slechts een tijdje op de grond zaten. Ze waren toe aan een douche. En aan ontbijt.
'Wij gaan er vandoor, Ryan. We zien je wel bij het ontbijt. Of lunch, maar voor ons ontbijt.' Derek klopte de man even op zijn rug en ging er toen vandoor, hij ook. Hij had helemaal aan het begin voorspeld dat hij spierpijn zou krijgen, nu wist hij het zeker. Krachttraining mocht dan rustig zijn, vermoeiend was het wel en pijnlijk al helemaal. Hij liep door de gangen heen, zijn kamer in. Zelden had hij zo'n lange douche genomen, maar vandaag was het nodig. Toen hij besloot dat hij wel genoeg water verspild had, kleedde hij zich om en liep door zijn kamer heen. Hij had slechts één nacht bij Ivy geslapen, maar op een of andere manier voelde zijn kamer nog leger aan dan normaal. Er miste niks, maar hij had gewoon een hele tijd doorgebracht in een vollere kamer. Het was één uur in de middag, lunch was klaar en hij had nog anderhalf uur voor het weer opgeruimd zou worden. Het zou waarschijnlijk weinig uitmaken als hij nog heel even zijn ogen zou sluiten, maar vandaag had hij geen zin in alleen eten. Hij opende zijn deur, waarna hij gaapte en de gangen weer op liep.

Account verwijderd

schreef:
"Dat meen je nu niet serieus?!" Riep Ivy kwaad toen ze het bundeltje had doorbladerd. Ze stond op en ramde haar vuist furieus op het bureau. "Dus toen je zei dat mijn broer een verrader was, was dat een leugen?" Het licht in haar ogen leek even op te vlammen. "En dat heb je allemaal geheim gehouden voor me?" Dante hield zijn handen in de lucht. "Wel, in feite was ik verplicht het geheim te houden, het kon zijn missie in gevaar brengen" protesteerde hij met een frons. Ivy dwong haarzelf rustig adem te halen. "Ik heb mijn broer bijna 6 jaar lang gehaat Dante!" Riep ze uit. Haar frustratie moest gewoon zijn weg. "Je weet dat ik niemand anders had en je vertelde me een leugen terwijl hij undercover gaat bij de vijand?" Hij had haar verteld dat Alistair hen had verraden en zich had aangesloten bij de andere groep. Ze had gedacht dat hij haar in de steek had gelaten. Blijkbaar niet, ze had het moeten weten. "Het spijt me Ivy.." zuchtte Dante. Het kon hem geen bal schelen hoe erg ze had geleden. Ivy fronste even en kalmeerde toen lichtjes. "Wel dit is gewoon..." Ze kwam niet uit haar woorden. "Na de dood van mijn ouders had ik het geweldig moeilijk zonder hem, hij verdween plotseling uit deze plek en ik was nog te jong om me aan een team aan te sluiten hier" Mompelde ze. Ivy was hier al van heel erg jonge leeftijd aangekomen samen met haar broer. Toen haar broer vertrok, was ze nog te jong om zich aan te sluiten bij een team hier, dus vertrok ze maar naar een ander kamp. Een jaar later kwam ze terug en vond ze het team dat ze nu had. Ze haalde een hand door haar haren. "En morgenavond komt hij terug" Ze slikte even. Dit was groot nieuws. "Ja, hij krijgt de medaille voor moed en hij wou natuurlijk niet dat zijn kleine zusje er niet bij was" Ivy glimlachte lichtjes bij die woorden. Typisch hem. "Wel, ik denk erover na, zeg dat maar tegen hem, en zeg ook maar dat ik ook kwaad ben op hem omdat hij niets had gezegd" voegde ze eraan toe. Ivy stond op en liep met vlugge passen naar buiten waarna ze weer de gangen door wandelde.

Account verwijderd

schreef:
Helaas was hij op een verkeerd moment gekomen als het ging om kamers, zijn kamer zat dan misschien dichtbij het zwembad en niet erg ver van de trainingszaal, maar de rest was allemaal ver. De keuken, de vrijetijdskamers, Ivy's kamer, het was allemaal wel even lopen. Ivy zou hem er waarschijnlijk om uitlachen, maar zij was sneller dan wie dan ook en zag afstanden anders dan mensen zonder snelle gave. Voor hem bleef het een goede tien minuten lopen, voor iemand die het met een menselijk tempo moest doen. Misschien was het sneller als hij dwars door alle muren zou lopen, maar hij wist vrij zeker dat niemand dat op prijs zou stellen.
'Oliver, jij bent net de persoon die ik zocht. Ik heb wat dingen opgevangen over jou en Ivy, klopt het dat jullie tegenwoordig samen zijn?' Dante sloot de deur van zijn kamer achter zich en vestigde toen zijn blik op hem. Dante leek alles te weten, waarschijnlijk hield hij mensen met een handige gave dichtbij zich. Hij knikte ter bevestiging.
'Ik heb net even een gesprek met Ivy gehad en sinds jullie samen zijn, is het misschien een goed idee om met haar te praten. Ik zal je niet vertellen waar het over gaat, dat laat ik aan haar over.' Dante knikte even en ging er toen direct vandoor, de man leek altijd druk. Hij keek Dante kort na, waarna hij verder liep naar de keuken. Hij wist niet waar Ivy was en de kans was het grootst dat hij haar daar tegen zou komen. Hij vond haar echter onderweg.
'Dante zei dat ik met je moest praten, ben je oké?' vroeg hij, toen hij haar eindelijk ingehaald had. Ivy was sneller dan de rest, maar zo lang ze niet rende kon hij wel een tempo vinden dat hij vol kon houden. Hij moest toegeven dat hij een beetje bang was voor wat er komen ging, Dante had haar echt niet bij zich geroepen voor iets onbelangrijks. Er was iets gaande en dat kon net zo goed iets heftigs zijn en hij zou niet weten wat hij daar tegen kon doen. Je kon hem in een hoop situaties gooien waar hij zich uit zou kunnen redden, maar als het iets emotioneels was, klapte hij gewoon dicht. Hij voelde het al aan komen, hij wist niet zo goed wat hij moest zeggen omdat hij niet wist wat er gaande was. Misschien was het wel iets leuks, maar hij vroeg zich af waarom Dante dan gezegd had dat hij eens met Ivy moest praten.

Account verwijderd

schreef:
Ivy liep met een hoofd vol gedachten door de gangen en schrok even toen ze plotseling Oliver tegenkwam. "Oh he" zei ze met een kleine glimlach. Ze knikte even. "Yeah sure, geen probleem" zuchtte ze even waarna ze haar hand door haar haren haalde. "Wel, nou ja, sort of" Ze keek hem aan en trok een wenkbrauw op. Hij keek alsof hij niet wist wat hij moest zeggen. "Geen zorgen Oliver, je gaat me niet moet troosten, ik ben gewoon geërgerd, geïrriteerd, kwaad en een ietsiepietsie klein beetje vrolijk op hetzelfde moment" legde ze uit met een zucht. Ze was blij haar voor haar broer dat hij het goed maakte en een medaille in ontvangst kon nemen, maar op hetzelfde moment had ze gemengde gevoelens over de hele zaak. Ivy aarzelde even en wrong zich in zijn armen. "Ik heb je nog nooit over mijn broer verteld he?" vroeg ze met een klein, triest glimlachje. "Sorry" voegde ze eraan toe. "Wel kort gezegd komt het erop neer dat hij vijf jaar geleden uit het instituut was weggegaan en me in de steek had gelaten en iedereen zei altijd dat hij een verrader was en ik geloofde al die anderen" begon ze te vertellen. Ze zat nog steeds in zijn omhelzing. "En nu blijkt dat dat niet waar was en hij gewoon undercoverwerk deed voor Dante, dus morgenavond komt hij terug" Ze knabbelde op haar onderlip. "En er is een gala georganiseerd voor hem waar hij een medaille zal ontvangen voor zijn moed, en ik ben uitgenodigd" Ze fronste even en leunde met haar hoofd tegen zijn borstkas. "Ik kan gewoon niet geloven dat Dante me zou vertellen dat hij iets slechts deed en dat dat helemaal niet zo was" mompelde ze met een kwaad gezicht. En nu moest ze nog tegen morgen een jurk zoeken en schoenen, aangezien ze er bijna geen enkele had hangen in haar kast vol gemakkelijke kledij waarin ze meteen actie kon ondernemen en in kon bewegen.

Account verwijderd

schreef:
Het was waarschijnlijkste de vreemdste combinatie van emoties die hij gehoord had, hij kon zich niet herinneren dat iemand zowel kwaad als vrolijk was. Meestal was het een van de twee, niet beiden. Het was een opluchting dat hij haar niet hoefde te troosten, het was niet een van zijn kwaliteiten.
'Ik denk niet dat je me ooit iets over je familie hebt verteld.' zei hij. Als ze dat ooit had gedaan, had hij het zich vast kunnen herinneren. Hij sloeg zijn armen om haar heen en luisterde slechts, zonder haar te onderbreken. Hij had tijd nodig om te begrijpen wat ze precies vertelde, dus bleef hij even stil. Haar broer had een missie gekregen en zij had te horen gekregen dat haar broer een verrader was, hij kon zich er iets bij voorstellen. Normaal gesproken had hij het misschien naar gevonden dat ze het slecht noemde, maar hij had niet aan de goede zijde gestaan toen hij zich bij de verkeerde kant voegde. Hij was best lang neutraal geweest, hopend dat hij een normaal leven kon lijden. Er waren mensen met gaven die dat ook konden, maar dat leven was niet voor hem weggelegd.
'Als Dante verteld had dat het een missie was, had iedereen het al heel snel geweten. Het had hem in gevaar kunnen brengen, Iv. Hoe denk je dat een bende reageert als ze erachter komen dat ze iemand van hier in hun binnen hebben? Ze zouden hem zo lang mogelijk laten lijden.' mompelde hij. Hij had het niet meegemaakt, maar hij kon voor zich zien hoe het eraan toe zou gaan. Het zou geen prettig gezicht zijn.
'Ik snap dat je boos bent om de leugens, maar hij had geen andere keuze, hij moest je broer beschermen.' hij glimlachte even, waarna hij zijn hand kort door haar haar liet glijden. De lengte van hun haar verschilde niet eens zo veel, maar haar haar was een stuk leuker om aan te zitten dan het zijne.
'En ik denk dat het tijd wordt dat jij er vandoor gaat, ik zit hier al bijna drie maanden en ik heb je nog geen één keer een jurk zien dragen. Je kunt niet op een gala verschijnen in je trainingskleren.' zelfs als ze er niet heen zou willen, zou hij haar nog dwingen om te gaan. Misschien was ze nu boos, maar uiteindelijk ging het om haar broer en hij geloofde niet dat ze zoiets als dit wilde missen.

Account verwijderd

schreef:
"I'm sorry, ik heb inderdaad nog niets verteld over mijn familie" Ze drukte een kus op zijn lippen. "Ik praat er gewoon niet graag over, maar zoiezo moet ik je er ooit over vertellen he?" zuchtte ze. Ze dacht even na en knikte zachtjes. "Wel, mijn ouders zijn gestorven in een autocrash en zijn een rivier in getuimeld toen ik veertien was dus mijn broer was de enige die er echt altijd was voor me" Ze fronste even. "Daarom ook mijn angst voor zwemmen" zei ze met een knikje. Ivy had alles er in één adempoos eruit geflapt, omdat ze er niet wou aan denken. "Ik probeer er niet te veel aan te denken, gewoon fixeren op de training en missies" voegde er ze eraan toe met een korte knik. Leef in het heden, niet in het verleden. Wat gebeurd is, is gebeurd. Ze zou toch niets meer kunnen doen om ze terug te halen, hoe graag ze dat ook zou willen. Het ging erom dat ze mensen kon redden en er misschien voor kon zorgen dat andere mensen hun dierbaren niet verloren. Ivy luisterde naar wat Oliver zei en zuchtte. "I know..maar..ik zou het nooit iemand verteld hebben" Ivy beet op haar onderlip en ontmoette zijn blik. Ze voelde zijn hand door haar haren gaan en glimlachte kleintjes. Het voelde leuk aan. "Ollie, als jij ooit moest gaan op een undercover missie, zou je het dan zeggen tegen me?" Ze aarzelde even en haar blik gleed naar zijn ogen. Ze moest het gewoon weten, als hij ooit weg zou zijn moest ze weten wat er was gebeurd met hem. Een glimlach verspreidde zich op haar gezicht toen hij begon over de jurk. "Wel, je krijgt me alleen te zien in jurk als je meegaat, en dat betekent dat jij moet verschijnen in een smoking" Ze trok een vragende wenkbrauw op. "Dacht je echt dat ik die kwelling alleen zou ondergaan?" grijnste ze. Ze keek naar hem op met een glimlach. Als ze zou gaan, moest ze vanmiddag alvast een jurk gaan zoeken samen met Suzan, die wist meestal beter dan haar wat haar mooi stond. En het zou nog gezellig kunnen worden. Ze hadden toch niet echt iets te doen deze namiddag. Misschien kon Oliver dan ook wel mee om een pak te zoeken. Ze kon wel maar één persoon meenemen naar het gala en ze was er zeker van dat Ollie de juiste persoon was, behalve als hij niet mee wou natuurlijk. Als hij niet mee wou nam ze wel iemand anders mee.

Account verwijderd

schreef:
En daar was het dan, het moment waarop hij niet wist wat hij moest zeggen. Ze had hem nooit verteld waarom ze niet kon zwemmen, ze had hem nooit verteld over haar broer of haar ouders en nu kwam alles in één keer. Het was niet dat hij misplaatste opmerkingen maakte, maar hij klapte dicht. Hij voelde zich er altijd een beetje ongemakkelijk bij, bang dat hij toch iets zou zeggen en het helemaal verkeerd was.
'Je weet dat ik hier niet goed in ben, maar het spijt me voor je, Iv. Ik zou willen dat het anders was.' natuurlijk had hij liever gehad dat haar ouders nog leefden, ze verdiende het. Zijn ouders waren nog in leven, maar hij zag ze nooit. Hij checkte ze, hij wist dat er ondertussen niets gebeurd was, maar hij had ze niet opgezocht. In eerste instantie omdat hij aan de verkeerde kant stond en hij dat hen nooit aan wilde doen, daarna omdat hij gewoon niet meer durfde. Hij was vertrokken en nooit teruggekomen, hij wilde hen niet onder ogen komen en de teleurstelling zien.
'Ik ga niet op een undercover missie. Ten eerste omdat ze me direct herkennen, ik zou nooit levend terug komen. En ten tweede, ik wil het niet. Ik kan geen jaren weg blijven en vervolgens denken dat je het me zou vergeven en niet verder bent gegaan met je leven.' familie was anders dan een relatie, hij kon niet verwachten dat hij terug kon komen na vijf jaar. Ze zou waarschijnlijk getrouwd zijn en kinderen hebben over vijf jaar, hij wilde niet gaan. En Dante kon hem niet dwingen, hij zou nog liever het team verlaten dan terug gaan naar waar hij vandaan kwam.
'Chantage.' mopperde hij, maar met een glimlach op zijn gezicht.
'Je weet heus wel dat ik je wil zien in een jurk dus heb ik geen andere keus dan meegaan, denk ik. Maar die jurk zoeken is niets voor mij, Suzan zou het vast geweldig vinden om een jurk voor je uit te zoeken. Ik heb vast nog wel een pak ergens.' hij glimlachte even. Hij wist dat hij pakken had, meer dan één. Hij had er vijf gekocht voor de begrafenis, hij was bang dat hij de verkeerde kocht en had er vijf gekocht. Uiteindelijk had hij er maar één gedragen, maar die zou hij niet dragen. De andere vier waren nooit gedragen en lichamelijk was hij niet erg veel veranderd in drie jaar tijd, hij wist vrij zeker dat het nog wel paste.

Account verwijderd

schreef:
Ze schudde haar hoofd even. "Maakt niets uit, het is nu eenmaal zo" zei ze zachtjes. Ze dwong een klein glimlachje op je gezicht. "En je bent heus niet zo slecht in troosten hoor" plaagde ze hem. Ze veranderde altijd vlug van onderwerp als het over dit soort dingen ging. Ivy keek hem aan. Ze was sprakeloos. "Oliver..." zei ze met een glimlach tegen hem. Ze drukte haar lippen op de zijne en hield ze even vast. "Waarom ben je zo' n perfect vriendje?" Glimlachte ze breed. Ze pakte zijn hand vast. "Wel in feite kan je het niet echt chantage noemen, het is meer de kracht van overtuiging" protesteerde ze. "Maar ik verwacht ook een slow met je" plaagde ze terwijl ze even een pruillipje opzette. Ze knikte. "Sure, maar wees dan niet verwonderd als het een knalroze jurk is met glitters overal" grapte ze. Nah, dat zou Suzan haar nooit aandoen. Ivy keek naar Oliver. "Trouwens, wil je vanavond weer bij me slapen? Ik denk niet dat ik nog kan slapen zonder jou naast me, je borstkas ligt best wel lekker" Ze keek hem aan met een onschuldig meisjesgezicht. "Als je wilt?" Voegde ze eraan toe. Ze had Joel al heel de dag niet gezien en daardoor voelde ze haar een stuk beter. Ook was ze wel wat meer op haar gemak. Ze keek uit het raam. "Wel, maar I guess dat ik Suzan dan maar eens ga zoeken voor een spoedmissie galajurk zoeken" zuchtte ze waarna ze nog een vlugge kus op zijn mond drukte en naar Suzans kamer liep. Ze klopte even aan. "Yep?' De deur vloog open en Ivy glimlachte breed. "Je zou het toch niet erg vinden om een galajurk te helpen zoeken voor me he? Suzans gezicht klaarde op.

Account verwijderd

schreef:
Ze zouden het er waarschijnlijk later nog wel over hebben, maar niet nu. Hij had geleerd dat jurken en vrouwen niet altijd goed samen gingen, het leek altijd uren te duren voor ze de perfecte jurk gevonden hadden en hij keek liever niet uren in een winkel rond. Hij keek wel graag naar Ivy, maar waarschijnlijk zou hij elke jurk mooi vinden en had ze alsnog niets aan hem.
'Ik denk niet dat er geen man op aarde is die daar nee op zou zeggen en al helemaal ik als vriend niet.' zei hij. Oké, er waren vast loyale mannen die er nee tegen zouden zeggen en mannen die op mannen vielen zouden haar ook afwijzen, maar mannen zonder vriendin die vielen op vrouwen zouden haar waarschijnlijk niet afwijzen. Begrijpelijk, er was slechts één blik voor nodig om te zien waarom niemand haar af zou wijzen.
'Als je maar iets kiest wat jij ook wilt dragen, we weten allebei dat Suzan je waarschijnlijk in het kortste jurkje met de minste stof duwt als ze weet dat je met mij gaat.' zei hij lachend, waarna hij haar even na keek. Het zou hem niets verbazen als Suzan haar een jurk aan zou smeren waar hij het moeilijk mee zou hebben. Waarschijnlijk niet alleen hij, maar elke man die haar zou zien. Het bleef Suzan en Suzan speelde graag met mannen.
Hij vervolgde zijn weg naar de keuken, ondertussen zou je kunnen zeggen dat zijn maag een waar concert gaf en als hij niet snel iets zou eten, zou hij waarschijnlijk chagrijnig worden. Hij vond Derek en Jason al snel aan een tafel. Hij schepte zijn bord vol en at alsof hij al dagen niet meer gegeten had, hetzelfde gold voor Derek. Jason lachte er slechts om, maar ook hij at flink mee.
'Eet je vriendin niet mee vandaag?' zei Jason grijnzend, waarna hij lachte. Jason refereerde Ivy steeds meer als vriendin, alsof hij nog duidelijk wilde maken dat ze een relatie hadden.
'Nee, ze is met Suzan op zoek naar galajurken.' verklaarde hij, waarna hij verder at. Jason stelde verder geen vragen meer, hij keek alleen wat verward naar hem. Ze begrepen natuurlijk niet waarom en hij voelde zich niet de persoon om het hen te vertellen. Ivy was degene die het hen moest vertellen, ten slotte was het haar broer.

Account verwijderd

schreef:
Ivy glimlachte kleintjes naar Suzan. Ze had haar net heel het verhaal verteld en ze was dolenthousiast. Ze had Suze nog heel haar leven hier nog nooit zo vrolijk en opgewonden over iets zien doen. "Wel, je moet er echt perfect uitzien op dat gala van je broer dus gaan we ook de perfecte jurk voor je uitzoeken he?" Ze grijnste breed en Ivy glachte even. "Sure, misschien kunnen we ook nog een paar stropdassen voor Oliver kopen? Ik weet niet of hij er heeft en ik grijp de kans aan om eindelijk eens wat voor hem te kunnen kopen zonder dat hij protesteert" grijnsde ze. Suzan trok een wenkbrauw op. "Gaat Ollie mee? Dan moeten we je er nog duizend keer beter uit laten zien, misschien kan je dan die bordeauxrode lippenstift aandoen die je zo leuk vindt?" Suzan deed de deur achter zich dicht en liep met Ivy mee naar buiten waar ze een taxi riepen. "Chauffeur naar dat leuke boetiekje hier in de buurt, hoe heet het ook alweer?" De man draaide zich om naar Suzan. Hij was nog redelijk jong en had groene ogen en zandblond haar. Ze zag Suzans mond bijna openvallen. "Ehmmmm, hi, ik ben Suzan" stelde ze zich voor. "Zack, en ik denk dat jullie naar boetiek Aphrodite willen?" Hij keek hen vragend aan en Suzan knikte alleen maar. Oh god, dit zou best nog wel een lange rit kunnen worden. Suzan had duidelijk een crush op hem en Zack zag er niet uit alsof hij het erg vond. Integendeel, tijdens de rit wisselden ze nummers uit en toen ze uitstapten drukte Suzan een kus op zijn wang en zei Zack dat het gratis was.

Account verwijderd

schreef:
Tijdsprong

De hele dag had hij Ivy maar weinig gezien, slechts vanmorgen toen hij wakker geworden was en in de gangen af en toe. Hij kon zich niet eens meer herinneren dat Ivy naar bed was gekomen, hij was in slaap gevallen voor ze uit de douche had kunnen komen. De training had er flink in gehakt en bovendien was het een lange dag geweest. Toen hij wakker was geworden, had hij niet veel tijd gehad. Dante had gewild dat hij met wat andere mensen zou trainen dan zijn eigen team, Dante leek te denken dat hij wonderen kon verrichten. Dat kon hij niet.
En nu stond hij te wachten op Ivy, het gala was al snel en hij zat op haar bed te wachten. Natuurlijk hadden vrouwen langer werk dan mannen, maar op een of andere manier leek het altijd eeuwig te duren als je moest wachten. Hij had zijn pak al lang aan, met een stropdas die hij van Ivy gekregen had. Hij had zijn haar vast, maar alleen omdat hij wist dat Ivy dat leuk vond, hem maakte het weinig uit.
'Iv, ik weet dat je er mooi uit wil zien, maar we moeten echt gaan als je nog op tijd wil zijn en je broer wilt zien voor iedereen op hem af rent.' riep hij richting de badkamer. De badkamerdeur was nog altijd gesloten en af en toe hoorde hij wat gerommel, maar meer dan dat was het niet. Hij wist niet eens wat ze zou dragen, hij had te weinig tijd gehad om er naar te vragen. Bovendien was de eerste keer altijd de leukste keer, daarna werd de jurk normaal en zou hij er niet nog eens naar kunnen kijken zoals hij er de eerste keer naar keek.
'En misschien moet je me onderweg ook eens vertellen hoe je broer heet, want dat heb je nog niet eens verteld.' hij wist nu over haar familie, maar namen wist hij nog steeds niet. Zij zouden eerder zijn dan de rest, Dante had beloofd dat Ivy tijd zou hebben met haar broer voor het gala ook daadwerkelijk begon. Haar broer was net terug en zou direct naar een gala gesleept worden, dat was verrassend. Hij twijfelde niet aan Dante, maar hij vroeg zich af of haar broer überhaupt in staat zou zijn om een heel gala bij te wonen. Vijf jaar lang in een bende was niet niets, het was vermoeiend en verre van leuk. Hij zou niet gewend zijn aan vriendelijk mensen om hem heen. Hij wist niet hoe Ivy's broer was, maar hij wist wel dat een bende je voor altijd veranderde.

Account verwijderd

schreef:
Ivy richtte haar hoofd naar de gesloten deur en zuchtte even nerveus. "Nog een paar minuutjes" protesteerde ze terwijl ze haar laatste lok haar krulde en er een spray op spoot die ervoor zorgde dat haar haar het zou overleven die avond. Ze smeet haar potjes lotion in de hoek van de kamer en wierp een laatste blik in de spiegel. Ze had gedouchet, haar jurk aangedaan, haar makeup gefixt en haar haar gekruld. Ze zou het niet bekennen, maar ze was gigantisch nerveus. "Hij heet Alistair maar iedereen noemt hem Al" riep ze terwijl ze haar nude pumps aantrok en ze naar de andere kant van de badkamer wandelde om haar schoenen uit te testen. Haar benen leken echt veel langer met die schoenen, alleen jammer dat ze haar gave onmogelijk kon gebruiken. Ze beet kort op haar onderlip maar berispte haarzelf al vlug, die bordeauxrode lipstift mocht niet weggaan. Ze had nog met Suzan net op tijd de perfecte jurk gevonden. Eerst had ze haar twijfels erover, maar ze was nu dol op de lichte stof waarin ze toch niet zo moelijk kon lopen. Het was gewoon vederlicht. Hopelijk vond Oliver hem ook wel wat. Gelukkig vond hij zijn das al leuk, dus dat was toch een pluspuntje. Ze slikte even. Wat als haar broer niet meer was wie hij vroeger was? Ze had hem al zo lang niet meer gezien. Iedereen zou zijn op het gala, inclusief Dante en een heleboel leiders van het instituut. Ivy zuchtte even en liep naar de spiegel waar ze in haar lade rommelde. "Waar zijn ze?' mompelde ze gestresseerd. Ze hield triomfantelijk de diamanten bloemmetjes tussen haar vingers, waarna ze ze in de gaatjes in haar oren stak. Ze slikte even en liep binnen in haar kamer. "Okey okey okey..."'mompelde ze nerveus terwijl ze naar de andere kant van de kamer ijsbeerde en haar wit kasjmieren sjaal nam van haar stoel. Het was redelijk koud buiten, en ze wou liever nog iets hebben om haar wat warm te houden.

Ik kon op één of andere manier de foto niet posten dus hierbij de link.
http://weheartit.com/entry/217674044

Account verwijderd

schreef:
Vaak droeg hij geen pak, maar vandaag maakte hij een uitzondering. Een blouse en broek was oké, maar met het jasje had hij niet zo veel. Hij had er geen hekel aan, maar hij droeg het gewoon niet zo vaak.
Hij lachte even toen ze riep dat ze nog even nodig had, Ivy was op sommige vlakken toch een typische vrouw. Ze was er ook een, maar iedere vrouw op het instituut was iets anders dan vrouwen die hier niet zaten. Het was hard werken en niet klagen, dat werd er dan ook weinig gedaan. Waarschijnlijk klaagden mannen meer dan vrouwen tegenwoordig, ze klaagden over zware trainingen en ziek was ziek.
Baylor kwam naast hem liggen en hij aaide de hond over zijn hoofd, Baylor keek hem aan en sloot na verloop van tijd zijn oogjes, waarna hij in slaap viel. Voor hen zou dat er voorlopig niet in zitten, het gala ging best lang door en vroeg zou het zeker niet worden. Hij zou het Ivy ook niet willen afnemen, het was haar broer. Waarschijnlijk zouden ze een van de eerste zijn en als een van de laatste vertrekken, maar hij begreep het. Hij was benieuwd naar haar broer, waarschijnlijk zou ze op hem lijken. Hij kon zich geen Alistair herinneren, waarschijnlijk had hij in een andere bende gezeten.
Toen ze de badkamer eenmaal uit kwam, glimlachte hij. Ze had dan een hele tijd nodig gehad, ze zag er ook prachtig uit. Haar zorgen waren echter van haar gezicht af te lezen, waardoor hij besloot dat hij haar niet zo maar door kon laten gaan. Hij sloeg zijn armen om haar middel en duwde een kus tegen haar voorhoofd, hij zou haar lippenstift nu niet verpesten.
'Het kom echt wel goed, Iv. Het is je broer, hij houdt van je. Jullie hebben elkaar lang niet gezien, maar dat verdwijnt echt niet. Ik denk dat hij trots is op wie je geworden bent.' hij zag geen reden om niet trots te zijn, Ivy was volwassen en mooi, maar ook verstandig. Ze deed haar best en ze gaf niet op.
'En je ziet er prachtig uit.' hij glimlachte opnieuw, waarna hij zijn blik over haar heen liet glijden. De jurk stond haar prachtig, alles stond haar goed. Ze zag er altijd al mooi uit, maar vanavond zag ze er uitzonderlijk mooi uit. Hij zou waarschijnlijk de hele avond naar haar kijken.

Account verwijderd

schreef:
Ivy maakte een kermgeluidje en sloeg haar ogen paniekerig naar hem op. "Maar wat nou als het verkeerd loopt en alles in duigen valt?" Vroeg ze met een grote zucht. Ivy keek naar Baylor die op haar bed lag met gesloten oogjes, wat een cutie. Ze glimlachte even toen hij een kus op haar voorhoofd gaf en drukte een kus terug op zijn lippen. 'Geen zorgen, het is long lasting, dus kan ik je nog wel een paar keer kussen vanavond" grapte ze terwijl ze hem van top tot teen bekeek. Hij zag er goed uit, dit was de man die zij aan haar zijde mocht hebben en ze was er trots op. Ze knikte even. "Ja, ja je hebt waarschijnlijk gelijk" zei ze met een vastberaden knikje. Ze slikte even. Hopelijk had hij gelijk. Ivy bloosde om het compliment en legde haar armen op zijn schouders. "Wel, ben je blij dat je me nu eindelijk in een jurk hebt gezien?" Plaagde ze hem. Het zou waarschijnlijk bijna toch nooit meer gebeuren. Ze glimlachte. "Jij ziet er trouwens ook knap uit" Ze zette een stapje achteruit en fronste. "Alleen nog.." Ze trok zijn das wat rechter en legde de kraag van zijn hemd goed. 'Zo" Tevreden keek ze hem aan en wendde zich af toen ze geklop op haar deur hoorde. 'Oh, dat zal Suzan zijn" zei ze gehaast terwijl ze naar de deur liep op een trager tempo dan normaal. "He Iv, je ziet er awesome uit" Ivy krrunde even toen ze zag dat heel hun team voor de deur stond, plus Elise en...Jules? Ze trok een wenkbrauw op naar Suzan die breed terug glimlachte. Ze had gisteren nog aan heel het team verteld dat haar broer terug was en daarom verwonderde ze zich er ook niet om dat iedereen er nu was. Ryan knikte even met een glimlach. "Wel, ik moet toegeven, je ziet er beter uit dan ik je had verwacht in een jurk" Ivy trok een wenkbrauw op en gaf hem een zachte pets. "Nah ze ziet er hot as fuck uit" Ze rolde met haar ogen, typisch Jason. "Sorry, ik ben bezet" lachte ze even. "He Ollie ziet er ook wel lekker uit in dat pak" grinikte Suzan terwijl ze haar gsm uithaalde en knikte. "Kom op guys, een foto?"

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld