Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

14 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

ORPG// Betrayal

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Lichtelijk beet hij op zijn lip bij het horen van haar vraag. Zijn hoop voor onschuldige vragen werd zonder meer de grond in geboord. Hij had het ook moeten weten dat ze zou komen omdat ze er baat bij had om dingen over hem te weten te komen, niet vanwege een normaal 'gezellig' spel.
"Ja," mompelde hij terug. Zonder oogcontact te overwegen tuurde hij voor zich uit, oncomfortabel over het onderwerp van het gesprek. Hij wist dat hij wel tevens terug moest reageren om haar vragen te beantwoorden, ook al hield hij liever zijn mond gesloten. Ergens somber slaakte hij een zucht, radeloos over hoe hij het uit moest leggen.
"Een paar jaar geleden hadden ze het allemaal op ons gemunt. Onze locatie was uitgelekt door omstanders, waardoor ze ons wisten te vinden. Ze waren in de meerderheid." Een tiental seconden bleef hij stil, terwijl zijn gedachten teruggingen naar zijn herinneringen. Zij aan zij hadden ze met zijn allen gevochten voor hun leven, geteisterd door de vele bloeddorstige wezens die de gemeenschap hadden weten binnen te komen. Er was geen tijd om een keuze te maken of hij het daadwerkelijk wilde. Het werd van hem verwacht en toendertijd ging hij de plicht niet uit de weg. Onmogelijk kon hij nee zeggen terwijl hun mensen aan het sterven waren. Of de vampieren echt slecht waren was op dat moment niet belangrijk.
"We werden ingesloten en het was de enige weg naar buiten," klonk zijn stem schor. De beker met vodka zette hij naast hem neer op de grond, volgend door zijn handen die hij in zijn zakken liet glijden. Langzaam keek hij opzij naar Adoria, wiens aandacht nu op een fles in haar tas gevestigd was. Ze maakte hem al duidelijk wat erin zat; bloed. Het was dan wel walgelijk, ze kon niet zonder.
"Ga je gang."

Varamyr
Wereldberoemd

Varamyr schreef:
Vragen gingen in roken op, maar in ruil daarvoor keerde het dubbele weer terug. Was het zelfbescherming of was het groepsdruk? Droeg hij zijn spijt met zich mee of kon het hem geen barst schelen?
Hoewel ze normaal gesproken allang de benen had genomen, zat ze hier nog steeds te staren naar zijn blik. Aan zijn stem, noch houding was te horen dat hij het niet met trots vertelde. Hij klonk schoor en overwoog geen poging om haar in de ogen te kijken.
''Ik had het niet moeten vragen. De sfeer is meteen verslechterd,'' vertelde ze hem, haar uitspraak gevolgd door een kortdurende en treurige lach. Hierna keerde haar serieuze blik weer terug. Het was geen tijd om grappen te maken en dat wist ze dondersgoed.
''God, mijn optredens zijn zo ongepast,'' mompelde ze geruisloos binnensmonds, voordat ze haar volledige aandacht weer bij hem legde in plaats van bij haar zelf. ''Well, je hebt het juiste gedaan. Indringers in mijn territorium behandel ik ook niet met respect. En het waren de vampiers die jouw man aanvielen, niet andersom dus ik apprecieer dat je hebt gevochten voor je eigen soort. Elk persoon met een verstand zou hetzelfde doen.''
Haar tere glimlach kwam weer tevoorschijn, terwijl ze haar beker, hoewel ze aarzelde, tevoorschijn haalde. Het omhulsel was mat zwart dus het verraadde de inhoud niet. Niks was zichtbaar. Ze verwachtte dan ook dat zijn walging zou verminderen, omdat hij niet toe hoefde te zien hoe het bloed heen en weer ging. Zelfs al wist hij dat de beker gevuld was met bloed uit andermans zijn of haar lichaam.
''Vooraleer je de vraag opnieuw stelt, ik kies voor de waarheid. De volgende zal durf zijn.''

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Waarom voelde ze zich ineens schuldig over haar vraag? Vroeg hij zich vanbinnen af wanneer ze opnieuw haar excuses aanbood. Adoria had niets om zich zondig over te voelen, het was maar een 'spel'. Hij probeerde het ook zo in te zien en zich open op te stellen. Zeker geen gemakkelijke taak wanneer je, zoals hemzelf, gewend bent om je problemen voor je te houden. Bij hem thuis zaten ze er niet op te wachten, net als de rest van de community. Het was er gebruikelijk om schijn op te zetten. Eentje die zijn ouders maar al te serieus namen, helaas.
Zijn blik liet hij rusten op haar, na de verstreken minuten gespendeerd te hebben aan zijn omgeving. De lach die hem werd geschonken was neerslachtig vergeleken met die van het begin van de avond. Ze was doodserieus.
"Maak je niet druk. Het is een spel zonder regels, remember?"
In zijn bericht naar haar had hij het zelf gezegd. Het was zijn eigen opmerking geweest na hem een keuze werd aangeboden. Hij had net zo goed kunnen kiezen voor grenzen, maar had hij het gedaan? Nee. Ze hoefde haar verontschuldigingen, hoe hij het opvatte, niet aan hem te vertellen. It was all his fault.
Een dankbare glimlach zette hij op bij het horen van haar uitspraak. Het deed hem ergens goed om het van haar te horen, wetende dat het verleden tijd was en ze het ontzegde om over hem te oordelen. Ze hield zich zo goed als verteld aan de afspraak. Hij kon het waarderen dat ze de moeite nam om het een aantal keren door haar hoofd te laten gaan voor ze een mening opstelde.
Bij de standaard vraag van het spel, Truth or Dare, was Adoria hem voor. Gelijk werd hem medegedeeld waarvoor ze koos. Aan de vraag zelf was hij nog niet aan toegekomen. Hij moest erom grinniken en barstte dan maar uit met de eerste beste vraag die in hem opkwam.
"Hoe oud ben je werkelijk?"

Varamyr
Wereldberoemd

Varamyr schreef:
''Attent zijn, verdwijnt niet bij een spel zonder regels.''
Opkijkend van een vraag die haar meerdere malen gesteld werd, verliet een zucht haar lippen. Het was te begrijpen waarom juist die vraag gesteld werd. Ze was oud, maar had het gezicht van een tiener. Iedereen zou dan wel willen weten hoe oud ze daadwerkelijk is.
''Hmm, beleefde vraag,'' bracht ze vol ironie uit, terwijl ze onderwijl het rietje van de beker naar haar lippen bracht. Het voelde ongeriefelijk, maar desondanks weerhield het haar er niet van om haar voeding met rust te laten. Een slurpend geluid, afkomstig van het rietje en haar lippen samen, drong haar oren binnen. Bloed vloeide haar mond in, haar ogen kortdurend gesloten van genot. Direct daarna zette ze het naast haar op de grond neer. Ze wilde hem niet al te last zijn met haar eigen behoeftes.
''Ik ben negenentachtig jaar oud, maar ik loop nu zeventig jaar rond als een vampier. Dus ik was negentien toen ik stierf.'' Een glimlach trad bij haar op. Het zijn van een vampier was absoluut niet gemakkelijk, maar ze was dankbaar dat ze een tweede kans kreeg om haar voet levend op de grond te zetten.
''En jij bent zeker rond de achttien?'' Ze gokte niet op zijn uiterlijk. Het was algemeen bekend dat de gemiddelde leeftijd op de universiteit rond de achttien zat.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Haar uitdrukking vertelde hem genoeg over zijn vraag. Eentje die ze duidelijk vaker voorbij had horen komen. Het was gewoon zo moeilijk om in te schatten, vampieren kwamen in alle leeftijden voor. Vreemd was het, nu hij erbij nadacht, dat hij haar precieze leeftijd niet wist te vertellen. Van al zijn vrienden en iedereen was het glashelder, maar bij Adoria? Een van de vele raadsels die haar omringden en zijn interesse wisten te trekken.
"Hey, hoe moest ik het anders vragen?" zei hij lachend. Een veel betere manier om het eruit te krijgen was er naar zijn mening niet. Hij had het erger over kunnen brengen. De opties gingen door zijn hoofd, deze leek hem het meest beleefd. Hoewel het eigenlijk geen nette manier was om het te kunnen vragen. Het was en bleef een onfatsoenlijke vraag.

Negenentachtig jaar. Haast een eeuw oude vampier zat hier, voor hem, een spel met hem te spelen. Als iemand het Jack een aantal jaren geleden had verteld had hij hem voor gek aangezien en vol uitgelachen. En nu? Nu was het de normaalste zaak van de wereld.

Hij wist niet echt hoe hij erop moest reageren aangezien zijn 'weinige' - in dit geval totaal geen - ervaring met mensen die zich zo lang op de wereld hebben bevonden. Hoe buitengewoon het ook klonk; de meeste vampierjagers uit zijn omgeving haalden de 50 niet eens.
Op haar opmerking knikte hij, zijn ogen teruggebracht bij haar. Het zou niet moeilijk te schatten zijn leek hem zo, mensen die geslaagd waren van de middelbare school waren grotendeels 18. Waarom zou hij het dan niet zijn?
"En voor je volgende vraag; het wordt ook deze keer waarheid. Ik wil nog wel aangekleed terug kunnen lopen," zei hij doodleuk. Of ze inderdaad voor zo'n Dare zou kiezen was natuurlijk onbekend, noch kon hij het niet laten.

Varamyr
Wereldberoemd

Varamyr schreef:
''Niet. Het is schamend om mijn leeftijd uit te brengen. Je kon nu je grootmoeder tegenover je hebben,'' grinnikte ze, al wetende dat wat ze zei, nooit echt kon gebeuren. Het was niet aan haar om geboren te worden in een familie waar het werk van een vampierjager op generatie tot generatie door werd gegeven. Ze zou te warmhartig zijn geweest om dan ook maar één vampier te vermoorden.
Tenminste, dat was wat zij dacht. Hoe zij leefden kon ze niet raden en ze had dan ook geen idee hoe men, die het niet wilde, gedwongen werd om zijn of haar taken alsnog uit te voeren zoals Jack het beleefde.
''Don't worry. Ik heb geen interesse in een jongeman zonder kleren, zelfs al heeft hij een welgemaakt bovenlichaam. Well, niet nu.''
Gelach verliet haar mond, terwijl ze haar ogen opnieuw de taak gaf om zijn lichaam te bekijken. Ze was eerlijk over zijn welgemaakte lichaam; het was gespierd, niets hing gammel. Het was alleen zonde van de littekens die zich over zijn lichaam hadden verspreid.
''Die littekens, op je lichaam,'' begon ze, ''van wie of wat zijn ze afkomstig?'' vroeg ze uiteindelijk. Haar vragen hadden meer, véél meer, betekenis dan zijn vragen. Het waren geen opgaves waarbij ze verwachtte dat hij zijn leeftijd zou meedelen of waarom hij naar hier gekomen was. Het was pure historie wat ze vroeg en ze was niet van plan om dat te veranderen. Zelfs al meende het niet veel; het zei wel veel over de persoon zelf.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
"Mijn grootmoeder?" vroeg hij plezierig. "Hm.. you don't look Russian to me." Zijn echte grootmoeder was, ondanks alle woorden van de dokters, nog altijd op de aardbodem. Even eigenwijs als altijd om ze zomaar achter te laten. Als Jack één iemand uit zijn familie moest noemen waar hij met heel zijn hart om gaf, dan was het Roza. Met haar 86 jaar wist ze nog alle mensen op te vrolijken, zelfs hem. Vertelde genoeg over het feit waarom iedereen uit de community haar wel mocht.
Een kleine lach kwam te voorschijn zodra hij haar opmerking doorkreeg. Well, niet nu. Geamuseerd schudde hij lichtelijk met zijn hoofd. "Autch." Die zat.
Wederom voelde hij haar blik over zijn lichaam heen gaan. Prettig voelde het niet nee, maar hij kon zich erover heen zetten. Mocht zij onder wonden zitten dan zou hij het ook niet kunnen laten om ze te bekijken. Het was waarschijnlijk haar nieuwsgierigheid die naar boven kwam. De vraag die hem gesteld werd kon hij daarom ook plaatsen. Vroeg of laat zou het hem gevraagd worden, zo'n gevoel had hij al gehad.
"De meesten zijn oud, van de aanval waar ik het net over had." Hij ademde diep in en sloot voor even zijn ogen, maar al snel richtte hij zich weer tot Adoria. Het was al ongemakkelijk genoeg om over deze onderwerpen te praten, hij wilde haar geen gevoel geven dat ze nergens naar mocht vragen. A game without rules, Jack.
"De rest zijn gekomen door zijn.." Hij bleef stil, zoekend naar een geschikt woord. "driftbuien." Adoria had zelf gezien hoe zijn vader kon zijn. Hij ging ervanuit dat ze ook nu wel zou weten over wie hij het had.

Varamyr
Wereldberoemd

Varamyr schreef:
''Een rus, huh? Ik vroeg me al af wat voor taal je sprak toen je je frustratie uitte,'' zei ze, nu wetende dat hij schold in het Russisch. Althans, dat dacht ze.
Maar vooraleer ze daarover na kon denken, sprak hij opnieuw en dit keer zonder plezier.
Beiden zaten op de grond en waren beland in een pijnlijke en gemakkelijke situatie. Het delen van haar knuffels, waarbij haar geklede bovenlichaam zijn ontblote lichaam tegemoet zou komen, zou de situatie enkel en alleen ongemakkelijker maken. Daarbij voerde ze haar 'doen' alleen uit bij de mensen waarvan ze wist dat ze het waardeerden en accepteerden. Niet bij 'onbekende' mensen waarbij ze verwachtte dat ze niet op prijs stelden, laat staan het ooit meegemaakt hadden. Ze vroeg zich degelijk wél af of Jack überhaupt liefde in ontvangst heeft kunnen nemen. Een vader die hem mishandelde wanneer hij dat nodig vond, een moeder, waarvan zij dacht, dat ze het toeliet wat haar eigen man tegenover haar zoon deed en twee vrienden die hem alleen hielpen wanneer nodig.
Zwijgzaam knikte ze, als teken dat ze het verstond en begrepen had. Er was niets wat ze naar buiten kon brengen wat hem daadwerkelijk zou helpen. Het was gebeurd en er was geen enkele weg terug die zijn klappen konden voorkomen.
Toch kon ze haar vraag, wat langer dan een dag in haar hoofd rond spookte, niet voor haar houden. ''Waarom bracht je hem met je mee na het incident in de bar?'' Ze had de vraag al eerder gesteld, maar het enige wat ze te horen kreeg, was: "Ik kan hem hier niet achterlaten. En geloof me, dat zou ik met alle plezier doen."

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
"Slechte gewoonte," mompelde hij met kort gegrinnik. "Ik ben hierheen verhuisd op mijn 5e." De Engelse taal was moeilijk om onder de knie te krijgen sinds hij naar Californië was gekomen. In Rusland spraken ze anders, voor hem natuurlijk gemakkelijker, waardoor bij hem eerder een flink accent te horen was. Door de jaren heen was het gelukkig wat vervaagd, al verbaasde het hem ergens dat Adoria het nog niet door had gehad. Zijn achternaam sprak voor zich dacht hij zo; Ivashkov. Maar of hij het haar een keer had verteld? Hij wist het niet voor de geest te halen.
Het geknik wat hij naar zich toe kreeg was het enkele wat van haar kant kwam. Haar lippen op elkaar gedrukt, zwijgzaam, of simpelweg niet wetend wat ze hem moest vertellen. Alles stond open om het te kunnen hebben veroorzaakt. In zichzelf begon hij zich af te vragen hoe het met haar zat. Ze had een broer was hem verteld, maar wie was hij? Een lid van de 'vampierclub' of een mens? Wellicht een leugen.. of soms werkelijkheid? Een vraag die jammer genoeg nog even op zich liet wachten.
Onweerlegbaar nieuwsgierig was ze geworden. Haar vragen over zijn familie lieten hem nadenken over waarom ze nou echt zo 'geïnteresseerd' was. Was het medelijden die ze hem toonde, ondanks zijn pogingen om duidelijk te maken dat het niet hetgeen was waar hij naar opzoek was, of probeerde ze gewoon zo veel mogelijk informatie uit hem te halen?
"Omdat hij een bekende is bij de politie. Ze zien hem wel aankomen," zuchtte hij. "Hij zal de bak in draaien voor zijn gebruik, zijn bezittingen."

Varamyr
Wereldberoemd

Varamyr schreef:
Mijn 1500e post gaat naar jou ♥♥♥♥♥♥♥♥

''Je Engels is verder echt proper,'' zei ze, terwijl er onderwijl een vriendelijke glimlach op haar gezicht verscheen. Al had hij niet gescholden in zijn eigen taal, evenals het voorzeggen dat hij Russisch was, had ze er waarschijnlijk niets van opgemerkt dat hij überhaupt uit een ander land kwam. Zijn accent zei, bij nader inzien, niets. Er waren zoveel mensen die een accent hadden en toch Amerikaans of half Amerikaans blijken te zijn, zoals zij. Hoewel haar moeder een Braziliaan was en haar vader een doodnormale Amerikaan, noemde ze haarzelf toch eerder Amerikaans. Portugees sprak ze enkel en alleen in gevallen waarbij de ander geen Engels kon spreken en haar gedrag had ze ook volledig aangepast aan hun cultuur. Er bleef dus maar weinig over van het Braziliaanse bloed wat door haar lichaam stroomde.
Belangstellend luisterde ze naar wat hij te zeggen had over zijn vader, maar al gauw rolde ze met haar ogen. Ze kon niet vermijden dat hij een hart had. Zelfs na alles wat zijn vader bij hem heeft aangedaan, bracht hij hem nog met zichzelf mee in plaats van dat hij het aan de politie overliet. Toch kon ze niet begrijpen waarom. Waarom zou hij iemand, die zijn gewelddadigheid in zijn lichaam heeft gekerfd, hem veiligstellen?
''Well, je hebt in ieder geval een goud hart,'' vertelde ze hem, haar blik weer gericht op hem. ''Weet iemand in je familie überhaupt dat hij je mishandelt?''

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Ik voel me vereerd ♥♥♥

"Really?" vroeg hij wat verbaasd. De klanken van de taal lagen hem steeds beter, echter merkte hij aan zichzelf dat hij bepaalde tijden terugkeerde naar zijn oude taal vanwege de gewoontes. Amper kwam het voor aangezien hij het probeerde te voorkomen, noch kwam het soms naar boven. Bij hen thuis was Engels een vreemde taal, ongesproken. Zowel hij en zijn vader konden het redelijk spreken, maar zijn moeder? Zij had er nog altijd moeite mee gehad. Wellicht vanwege haar banden met hun familie terug in Novosibirsk. Elke avond was het een soort ritueel voor haar om ze op te bellen, te praten over wat er was gebeurd en hoe het er ging. Op een paar nichten en neven na kende Jack zelf er weinig mensen. Familiegeschiedenis fascineerde hem weinig meer na alle jaren in Californië, als het hem ooit al geboeid had.
Haar blik bij zijn woorden zei hem genoeg over haar gedachten bij zijn vader. Zijn indruk was zeker niet de beste geweest, maar Jack wist hoe hij was geweest voor alles was gebeurd. Het haalde zijn haat voor hem niet weg, dat zal na eeuwen nog niet weg zijn, toch was er het gevoel binnen in hem wat hem vertelde dat er ergens nog die man in hem zat. Te ver weg om te bereiken misschien, alsnog. Hem vergeven zou Jack weigeren na alles, hetzelfde voor zijn moeder voor het wegkijken van wat er aan de hand was. De gebeurtenissen hadden met gemak gestopt kunnen worden. Het had voorbij kunnen zijn als ze hem weg had gestuurd. Nu was het te laat.
Zwak glimlachte hij naar haar, volgend door zijn afkeer van haar ogen naar het uitzicht voor hem. Mishandelen. Geen van de dingen die hij graag aanhoorde. Het was direct, net zoals Adoria in elkaar zat. Jack stelde het op prijs.
"Ze weten van zijn woedeproblemen, als je dat bedoelt," zei hij gedeisd. Zijn handen gingen opnieuw naar de beker op de grond, waar hij het laatste beetje vodka achterover sloeg. Met een gedempt geluid kwam het plastic op het droge gras terecht, leeg en gewichtloos. Op dit soort momenten baalde hij dat hij de hele fles niet met zich mee had gebracht. Het zou het voor hem geheel gemakkelijker maken om door de avond heen te komen.

Varamyr
Wereldberoemd

Varamyr schreef:
» Dat was de bedoeling c; ♥

''Ja, echt waar,'' glimlachte ze.
Ze keek op bij zijn vraag met een frons op haar voorhoofd. Ze vond het meer dan zwak dat zijn familieleden er vanaf wisten, maar geen poging waagden of mislukte pogingen deden om zijn vader van zijn woede af te helpen. Niemand ging daar akkoord mee, toch?
''Het is verder je eigen keus, maar ik ben bereid om zijn gedrag te veranderen, als je begrijpt wat ik bedoel? Je hebt mijn telefoonnummer dus ik ben altijd te bereiken.''
Ze verwachtte niet dat hij het toeliet om zijn vader's gedrag zonder toestemming te veranderen. Het was tenslotte iets wat onvrijwillig gedaan werd en alleen teruggedraaid kon worden door een vampier zoals haar. Toch vond ze het waard om hem te vertellen dat ze het kon en wilde doen. Niet geprobeerd was altijd mis.
''Je moet je verder niet verplicht voelen. Ik respecteer het als je de tijd nodig hebt om na te denken of als je mijn aanbod weigert. Ik bedoel, het was ook maar een idee.''
Het geluid van een neervallend iets op de grond zorgde ervoor dat ze haar blik afwendde van hem en ze als volgende aanblik een plastic beker te zien kreeg. Ze trok haar wenkbrauwen op, haar arm uitreikend naar haar tas wat zich naast haar bevond. ''Ik heb oude, rode wijn bij me als je dat drinkt. Wel zonder verbena,'' spotte ze.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Haar aanbod was verbazingwekkend en liet zelfs hem sprakeloos achter. Zo'n slecht idee was het niet, sterker nog; het was een prima plan. Maar hij kon het niet. Het zou zijn vader minder gewelddadig maken, maar wat dan nog? Zijn gedrag tegenover zowel zijn vader als de rest van de familie zou onveranderlijk blijven. Ze kon hem laten vergeten, echter bij Jack stond het in zijn geheugen gegrift. Het zou enkel verwarring brengen bij zijn vader waarom hij geen moment normaal kon doen in zijn bijzijn. Waarom hij weigerde om terug naar huis te gaan en hem onder ogen te komen. Meer slechts dan goeds zou het opleveren.
"Ik waardeer het, serieus," begon hij langzaam, kijkend in haar ogen. Hij schonk haar een oprechte glimlach. Gemeend dit keer, geen gedwongen of een neppe die hij opzette om anderen te plezieren. "Maar het heeft geen nut. Een groot gat zal ontstaan tussen de afgelopen jaren en nu. De chaos waar hij al mee kampt zal alleen maar groter worden."
De leegtes tussen zijn herinneringen waren al groot, mede door zijn alcoholgebruik. Het zou Jack zeker goed doen, wellicht voor zijn vader zou het een leegte opleveren. Een groot deel van zijn leven dat van hem afgenomen zou worden door hem alles te laten vergeten, zelfs al waren het alleen de vreselijke momenten. Zijn handen positioneerde hij op het groen naast hem, zijn pupillen rondgaand langs hen heen. Het was er rustig geworden, erg rustig.
Hij keerde terug van zijn gedachten wanneer Adoria begon met praten. Ze hadden hem voor een moment vastgehouden, afwezig van alles om hem heen. Schamende gewoonte. "Hm.. ik vind die met verbane beter smaken hoor," grapte hij.
"No, thanks. Ik moet niet te hard van stapel lopen vanavond."

Varamyr
Wereldberoemd

Varamyr schreef:
Een zwarte vogel, zo groot als een duif, vloog voorbij. Het was nu niet alleen het geritsel van de bladeren en het geruis van de wind wat haar oren binnendrong; het waren ook krassende geluiden die de rust in een fractie van seconde verstoorde. Aan de vorm, de kleur en het producerende geluid werd het duidelijk dat het niets meer was dan een kraai. Een soort wat voornamelijk in verband werd gebracht met de dood.
Al gauw keek ze weer terug naar Jack, doordat het geluid gestopt was en de vogel uit haar zicht was.
Zwijgzaam knikte ze. Er was geen glimlach, noch tevredenheid wat zich op haar gezicht liet verschijnen. Toch kon ze niet zeggen dat ze vergramd was. Het was zijn eigen keuze. Ze kon hem niet dwingen als hij uit zichzelf zei dat het nutteloos was en dat het daarom enkel tijdverspilling was. ''Ik snap je punt,'' bracht ze uit, haar mondhoeken ietwat omhoog getrokken.
Ze trok haar wenkbrauw op, haar lippen op elkaar geperst. Tot op de dag van vandaag walgde ze van de plant, ofwel verbena. Hoe onschuldig het er ook uitzag; het richtte ongelooflijk veel schade aan bij vampiers zoals zij.
''Oké, mr. Jack. Als jij het zegt,'' zei ze, haar hand weer terugkerend naar de grond.
''Als je nog wat wilt vragen.. Nu is het moment. We zijn toch al afgedwaald van het spel.''

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Nogmaals deed hij een poging om zijn gedachten van het verleden met zijn vader af te halen. Het was niet alleen onprettig, maar ook somber om eraan terug te denken. De beelden flitsten keer op keer weer voor zijn ogen langs wanneer hij eraan dacht. De blik in zijn ogen, ijskoud en kil. Geen enkele emotie die hem getoond werd, op de woede na. Jack kon nooit begrijpen waarom hij nou werkelijk boos was; wellicht op de hele wereld of tenminste, alle mensen om hem heen.
Lachend schudde hij zijn hoofd, plezierig door haar opmerking. "Mr. Jack, huh? Deftig." De bijnamen kwamen bij haar omhoog, zo te horen. Silly boy, mr. of hunter. Maybe even prince. Hij? Hij deed amper aan bijnamen, tenzij hij het niet kon laten. Het nam het geestige ervan niet weg natuurlijk, het bleef grappig om te horen wat ze dan weer had bedacht.
"Hmm..," zuchtte hij zacht, denkende naar wat hij kon vragen. Vanalles ging door zijn hoofd maar een geschikte vraag? Makkelijker gezegd dan gedaan.
"Je vertelde eerder dat je een broer had met wie je woonde. Is hij ook een vampier?" vroeg hij, ondanks dat het antwoord eigenlijk al duidelijk was. Ze was 89 jaar oud, hoe kon het dan niet haar broer zijn? Nouja, misschien was hij menselijk en al heel oud. Moeilijk te zeggen vanuit zijn standpunt als buitenstaander.

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld