Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

12 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

ORPG - Strange Trails

Anoniem
Landelijke ster

Bellamy schreef:
Een rode blos verscheen weer op haar lippen nadat Raiden begon te spreken. Zijn stem wat zwaarder omdat hij net wakker was. Ze draaide haar hoofd om en verplaatste haar blik vanaf het plafond naar hem. Ze keek hem aan en beet zacht op haar lip. "My head is pounding and since we're naked, i'm sure we enjoyed the booze." Ze wreef met 2 vingers op haar slapen en gaapte kort. Het wrijven stopte toen hij over haar zuigzoenen begon. "Good morning to you too mister and it 's okay I got you some aswell" Ze greens en wees naar 2 zuigzoenen op zijn borst waarna ze rechtop ging zitten.
"I'll make us some breakfast, I bought chocopops, milk and plastic bowls in the store." Ze greens en kroop omhoog en wilde op staan maar dat ging minder gemakkelijk als gepland. Steken waren voelbaar in haar onderbuik en het meisje ging snel weer zitten. "Okay well that hurts." Ze wreef over haar onderbuik en keek naar Raiden terwijl ze haar lippen op elkaar drukte en fronste. "This is your fault, i'm sore as fuck." Ze pakte haar trui en gooide die tegen zijn hoofd aan waarna ze de chocopops en de melk tevoorschijn toverde. Ze trok het pak plastic bakjes open en pakte er 2 uit waarna ze deze vulde met chocopops en melk. "You and your stupid big dick don't even deserve chocopops' Ze stak haar tong uit en vulde de kom tot de rand met melk waarna ze nu 2 lepels tevoorschijn toverde voordat ze hem het eten gaf. "It's not much but it will do for now, we can get more food once we're on the road." Ze schepte er een volle schep chocopops uit en nam een flinke hap waarna ze rustig haar ontbijt begon te eten. Chocopops waren altijd al haar favoriet geweest. Als kind mocht ze het vaak niet omdat haar moeder het niet gezond vond. Als tiener kreeg ze het ook amper maar toen haar moeder aan de pillen raakte was het eigenlijk het enige wat ze thuis at en waar nog geld voor was. Het eten van de chocopops bracht dan ook wat nare herinneringen naar boven die ze het liefst weg wilde stoppen en wilde genieten van haar nieuwe leven, met Raiden.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Van een kater had de jongen geen last gehad. De bonzende pijnigingen in zijn hoofd kwamen feitelijk naar voren, echter geen geheugenverlies zoals hij menigeen had ervaren toen hij jonger was, dan wel hij een flinke ochtendstem bevatte. Schor klonk het, enigszins grimmig zonder hier de bedoelingen van te hebben. Zwaarder was het geworden door het effect van de alcohol en de slaap die hem zo kort vast had kunnen houden. Technisch gezien bevond Raiden zich nog in zijn slaap zelf, gezien hij geen ochtendpersoon vormde naar hoe zijn broeder in elkaar zat; hij had de tijd nodig om goed wakker te worden en de wereld op een normale wijze waar te kunnen nemen, iets wat van enkele minuten tot een aantal uren tijd in kon nemen op basis van zijn bui en de inspanningen van die dag. Afgemat drukte hij zijn gezicht in het kussen weg. Het afgeschermd van Mia om de duisternis terug te laten keren, de geluiden te verzachten van de rest van de campinggangers op hoop van zegen. "Yeah, I figured," prevelde hij gedempt tegen de lakenstof. Hij herkende het gevoel van een zuigzoen, zeker van die nacht toen ook Mia zich uit had geleefd tegenover hem. Ze had hem immers ook niet met rust kunnen laten in de late avonduren. Daar diende de drank en anders hun uitkleden tot ze naakt waren wel voor, dacht hij zo.
"Breakfast? What time is it?" De motivatie tot het opstaan had hij met zijn actieve houding ver achter zich gelaten. Beweegloos bleef hij in het kussen liggen, een kerm laten weerkaatsen wat een onhoorbaar geluid veroorzaakte. Pas toen hij minutenlang zo had gelegen haalde Raiden zichzelf weer op. Slepend en wel kwam hij overeind, hoe het dan ook niet voor hemzelf was geweest. Het waren de pijnkreten van het meisje geweest wie hem ertoe hadden overtuigd zijn energie in te zetten en haar op te zoeken in de bus, dit keer met een grijns. "My fault? You were into it, little one." Ruw ving zijn voorhoofd een van de truien op. Een lach volgde, zijn door de war gehaalde haar geprobeerd terug te brengen door er zogenaamd verontwaardigd zijn vingers erdoorheen te halen. "Oh, I deserve a lot more than just some cornflakes and a bowl of milk for last night. I got you moanin' my name over and over again," haalde hij spottend naar haar uit. "I bet the neighbors know who I am now." Geweten dat hij gelijk had, vulde een tevreden sfeer hem volledig. Ze vermaakte hem met haar verwijten door ze zo luidop op te spreken. Hij wist maar al te goed dat ze er net zoveel van had genoten als dat hij had gevoeld, of ze te koppig mocht zijn om het toe te geven was een ander verhaal.
Zijn boxer viste hij vanuit de kledingstapel weg, het aangetrokken om er vervolgens een joggingbroek overheen te laten glijden. Uit begeerte was het dezelfde positie als gewoonlijk waar hij uiteindelijk in terecht was gekomen. Koel rustte hij tegen het eerste beste oppervlak wat achter hem te vinden was, een prettige houding waardoor hij rechtop kon zitten onderwijl het ontbijt hem aangereikt werd. "Thanks." Nonchalant nam hij het plastic van haar vast. Uit beleefdheid lepelde hij beetje bij beetje wat van het eten weg, loom verlopen door de spoorloze eetlust.

Anoniem
Landelijke ster

Bellamy schreef:
De lepel met chocopops verdween wederom in haar mond. De chocolade smaak vulde haar gehele mond en tevreden at ze haar ontbijt op. "It's like 10 am and we have 6 or maybe 7 hours left to drive." Ze at haar kommetje leeg waarna ze hem nog voor de helft vulde en dit ook op begon te eten echter stikte ze bijna in haar hap door Raiden's woorden. "I'm the only little one here yes because you are sure as hell not." Ze wees met zijn lepel naar hem waarna ze met open mond naar zijn woorden luisteren. Even sprakeloos keek ze naar hem en haar wangen kleurde wederom roze. "I mean, I think they do but they can know it, we'll be gone anytime soon." Ze vermeed het seks onderwerp zoveel mogelijk ook al kon ze aan zijn lachje en ogen zien dat Raiden het helemaal geweldig vond.
Toen haar tweede kom ook leeg was keek ze even naar de dekens die over haar naakte lichaam was. Ze hield de dekens stevig tegen zich aan en zocht kleding ook al had Raiden haar al naakt gezien, nu in het volle daglicht en zonder drank was het toch wat anders. Ze trok onder de dekens haar string aan en een bh waarna ze de dekens wegtrok. Ze trok een shortje aan en een wit shirtje waarna ze haar haar met haar vingers door kamde als het ware. Ze gaapte kort en wreef nogmaals over haar tempels. De drank had zeker enige sporen achter gelaten en ook haar shirt en haar haren verborgen de sporen van hun vrijpartij niet, de zuigzoenen waren alsnog zichtbaar in haar hals. Met een speels lachje keek ze hem dan toch aan waarna ze langzaam aan de ontbijtspullen opruimde.

"Let's not play strip poker again tonight"

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Talmend werd steeds een lepel met cornflakes naar zijn mond gebracht. Zijn uitspraken kapte hij met zijn eigen stilte af, een rustige invloed gevoeld nu hij zijn hoofd voelde bonken. Pijn door middel van zijn eigen alcohol gebruik had hij amper ervaren, een hoge grens gehad tot hij dan echt 'dronken' kon zijn of zo kon worden gezien, maar het gevoel wat hem overheerste linkte hem niet aan de gevolgen van het opdrinken van flessen whiskey. Hij kende prima hoe een kater voelde of eveneens hoe hij anderzijds een duizeligheid had moeten ervaren, wat nu nog nergens in hem waargenomen kon worden. Nee, het was een misselijkheidsgevoel dat hem bedroeg onderwijl hij alle moeite deed wat eten naar binnen te werken. Een zucht hoorde hij voor de zoveelste keer die ochtend door de bus gaan. Wel uit zijn eigen mond voortgezet, de schaal wat dromerig neergezet op de matras. Haar gepraat had hij maar half meegekregen. Strip poker nam hij waar uit haar vertellingen, het woord over hoe ze zo zouden gaan vertrekken om verder te reizen, een boel informatie die Raiden opnam door een enkele keer te knikken. "I'm outside. Need some air." Het opmerken van zijn vatbare toestand liet hij volledig weg, een t-shirt onder zijn weg naar buiten nog gehaast over zijn bovenlijf laten vallen. De deuren opende hij ongeboeid met het geweten dat ze inmiddels al klaar was met het omkleden. Hij had meer aandacht liggen bij het wegpakken van het pakje Marlboro met de aansteker, die lichtelijk verstopt hadden gelegen onder hun rondgeslingerde spullen.
Zijn blote voeten slingerden ongedurig door de lucht, millimeters verstreken voor zijn onderbenen het tot halt zetten door ze beweegloos te laten hangen. De ochtendzon hoog aan de lucht zien staan met het optillen van zijn ogen naar de hemel. Uitgebreid werd de horizon aan hem weergegeven, het van een afstandje bekeken op de hoogte van de bus, wiens dak zijn zitplaats vormde. Ongeboeid had de jongen het voertuig beklommen. De randen van het dak als handleuning gebruikt, een sigaret net zo lusteloos in zijn mondhoek gehangen als zijn uitstraling weergaf. Afvragend wat hij voor beeld had met de herinneringen in zijn achterhoofd sloten zijn oogleden. Een zicht als de legerkazerne gevormd, een beetje vrede met de bekende omgeving laten ontstaan in het vage geruis van de andere kampeerders. Stapvoets trok de rook uit de kleine opening tussen zijn lippen weg.
"Light one, smoke one, take the mess away and get the fuck up," murmelde hij tegen zichzelf. "You were damn right, Mikhailov."

Anoniem
Landelijke ster

Bellamy schreef:
Zijn plotselinge bewegingen deden haar doen opkijken. Antwoord op haar vragen kreeg ze niet omdat hij als het ware haar mond snoerde door zomaar de bus uit te lopen. Ze zuchtte diep en ruimte de spullen op. Het afval deed ze in een andere plastic tas waarna ze de melk en chocopops goed dicht deed en deze vervolgens ook op borg. Ze vouwde de dekens op en legde ze in de hoek van de bus samen met de andere kleding die ze niet aan hadden waarna ze uit de bus klom. Ze liep richting de bus toe en trok de bestuurders kant open aangezien het weer haar tijd was om te rijden.
Eenmaal op de stoel gaapte ze kort, ondanks dat ze goed geslapen had was ze toch nog wat moe. Ze wachtte enkele minuten op Raiden waarna ze het raam open draaide en eruit ging hangen. `Can you smoke in here so we can go? Just lock the back doors and hop on in, we will arrive earlier in San Francisco since traffic isn't that bad in the morning." Ze trok haar gordel aan en startte de bus alvast waarna ze de airco aanzette. Het was namelijk best warm deze dag en als het te warm zou zijn in de bus dan zou ze moeite hebben om zich te focussen en sneller hoofdpijn krijgen. Ze zette de radio zachtjes aan en wachtte ongeduldig op Raiden. Ze wilde vertrekken en zijn traagheid in de ochtend hielp daar niet bij mee. Ze hoorde hoe de achterdeuren met een klap dicht werden gegooid en niet veel later ging de deur van de passagiers kant open waarna hij instapte. Zodra hij de deur dicht had begon ze te rijden.

"Are you grumpy or what?"

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Zijn brede gelach zag de jongen nog met gemak voor zich. De wijze waarop hij zijn opmerkingen altijd met enige spot overbracht nog vers in zijn oren horen galmen, zijn accent lichtjes ratelend over woorden waar hij soms nogal eens over struikelde. Het verwarde haar wat altijd zodanig gezeten dat hij enige tijd twijfelde of de Rus ooit van het woord gel had gehoord. Ergens mistte hij zijn aanwezigheid, zijn overvolle voorraad aan sigaretten en wijs advies in de vorm van harde woorden, zoals hij dan toch vaak met tegenzin aan had genomen. Het stelde hem gerust om een glasheldere herinnering van een van zijn vrienden nog voor de geest te kunnen halen. Voor hoe kort het ook mocht duren doordat hij onderbroken werd door de stem van Mia, had het hem enigszins kalm laten voelen. Terneergeslagen wellicht ook, maar hier liet hij zich niet door weerhouden op haar bevel van de bus af te klimmen en de deuren volgens haar opdracht te sluiten. Met het instappen aan de bijrijderskant had hij tegen zijn verwachtingen in op zijn minst geprobeerd een kleine glimlach te laten voortvloeien, nu het betekende dat hij zo voor haar wat beter gezelschap kon betekenen.
"I'm not grumpy." Peinzend kwam zijn elleboog in aanraking met de rand van de deurportier. Zijn onderarm stak langs het geopende raam buiten het voertuig, de luchtstroom in alle kou voelen langstrekken zodra ze eenmaal aan het rijden waren. "Just not a morning person." Allesbehalve aansluitend was zijn slaapritme op dat van haar, hetzelfde voor de rest van de bevolking voor zoverre hij wist. Zolang hij 's nachts nog wakker lag en meer actieve energie voelde dan slaperigheid, zo lag Mia tegen hem aan te slapen na de eerste beste keer haar ogen sluiten. Het was geen wonder dat hij gewend was na middernacht het meeste te bereiken en in de ochtend eerder zijn rust kon pakken, dan dat Raiden hieraan toekwam in de vroege daguren.
Rook liet hij wederom langskomen uit zijn ademhaling. Zijn vingers grepen naar de sigaret, het rustig aan afgeklopt op het wegdek na hij het uit het raam gestoken had. "You want one as well?" vroeg hij haar, het terug laten keren aan zijn lippen om een nieuwe teug te nemen. "Got enough left from yesterday. It might help you.. with the pain or somethin'."

Anoniem
Landelijke ster

Bellamy schreef:
Haar blik viel even op Raiden die rustig naast haar zat te roken. `` I know you´re more like a night owl.` Ze knipoogde en knikte op zijn vraag naar een sigaret. Ze had wel trek in een sigaret aangezien ze gister één trekje kon nemen voordat haar lippen op die van Raiden belandde en de sigaret zo goed als verloren ging, overigens had ze hier verder geen probleem mee gehad aangezien ze daarna iets veel leukers kreeg. Ze beet even op haar lip bij wederom de gedachte naar Raiden waarna ze de sigaret aan pakte en hem tussen haar lippen klemde. Ze pakte de aansteker van hem aan en stak haar sigaret op waarna ze een grote trek nam. De rook vulde haar longen en even ontspande ze compleet. Ze had niet gedacht dat een sigaret haar zo rustig zou krijgen als dat het nu deed.
`Thank for the cigarette, I really needed that.` Ze gooide haar inmiddels opgerookte sigaret uit haar raam waarna ze linksaf sloeg om vervolgens de invoegstrook op de rijden. Ze reed na enkele tellen de snelweg op en zag op een bord dat het nog wel even rijden was naar San Francisco. Ze hadden gisteren gelukkig wel de grootste afstand afgelegd dus dat scheelde allemaal weer voor vandaag. `So what´s the plan in San Francisco, are we sleeping in the van, in a hotel, a motel?" Haar blik viel op hem waarna ze even fronste. Hij zag er wat witjes uit, of het kwam door een kater of door iets anders zou haar nog wel duidelijk worden. Ze bleef nog even naar hem kijken waarna haar aandacht toch weer werd gevestigd op de snel weg. Het was nog heerlijk rustig dus ze kon lekker doorrijden.

"Are you okay? You look kinda pale?"

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
"More like, sleepless." Het idee van hem en het slapen ging nauwelijks samen. Hij had er teveel besef voor wat er in zijn omgeving gebeurde, teveel de neiging om geluiden op te vangen van de buitenwereld om gevaar te detecteren, bendes uit te sluiten en snel zijn uitweg te kunnen vinden, mocht het nodig zijn. Anders kende Raiden niet. De oorlog had hij dan wel maar een paar maand mee mogen maken, hij was en bleef ergens nog gehecht aan het leven waar hij met dwang in was gestuurd. Alsof hij zich nog elke dag bevond in een strijdgebied overleefde hij de dagen. Oplettend, stil en sluw. Onopmerkelijk was het misschien voor anderen maar zijn denken draaide overuren, evenwel gedurende de nacht waarin hij anderzijds zou moeten slapen; de behoefte hieraan had afgenomen omdat hij het gewend was weinig tot niet te rusten.
Een sigaret en de aansteker belandde op zijn uitsteken in haar hand, een rooklucht de auto gevuld waar hij aan meedroeg door zelf nonchalant door te roken. Het geopende raam bracht hier namelijk al weer wat frisse lucht met zich mee. "I don't know. I bet we're sleeping on the streets tonight, gotta take the time to find good shelter instead of renting another motelroom. We have to keep the savings." Hij had geen zorgen of Mia zich eraan stoorde en/of de bus na hun reis totaal zou meuren naar sterke drank en sigaretten. Het gaf iets vertrouwds aan het voertuig, een sfeer waar Raiden eigenlijk niet vanaf wilde komen omdat het prettig voelde. Het hield zijn denken af van zijn hoofdpijn, van de misselijkheid die er in hem rondzwierf, al bleek Mia het aan hem gezien te hebben. Zijn pogingen het te verstoppen door een kleine glimlach en een hopelijk wat vrolijker humeur waren flink gefaald. Hoofdschuddend nam hij een nieuwe trek, het door zijn neus zijn luchtwegen laten verlaten voor hij zijn hoofd tegen de portier liet zakken, de sigaret energieloos van zijn vingers naar de grond laten glippen. "I'm alright."

Anoniem
Landelijke ster

Bellamy schreef:
Het feit dat ze op straat sliepen deed haar niet heel veel maar ook vond ze het niet fijn. Ze hoopte wel dat ze dan in de bus sliepen en niet op de straat zelf. Niemand zou hen zien liggen achter in de bus als deze ergens geparkeerd stond en het zag er aardig bewolkt uit, alsof het straks kon regenen en niet zou ophouden. Ze hoopte juist het betere weer op te zoeken zodat het straat leven aangenamer werd want regen op de straat was vreselijk. Ze zouden in San Francisco nog wel bespreken hoe of wat maar voor nu liet ze Raiden even met rust. Ze kon aan hem zien dat hij zich niet top voelde en wilde hem dan ook niet te veel lastig vallen met onnodige vragen of opmerkingen. Ze luisterde naar de muziek en lette op de weg. Het werd nu wel wat drukker op de weg maar gelukkig konden ze alsnog doorrijden. Ze vond het hele avontuur spannend en nog steeds erg leuk. Dit was iets om later aan haar kinderen te kunnen vertellen, als ze die al kreeg. Ze keek op van het zachte getik op het dak van de auto. Ook op de ruit tikte het nu, het was dus toch regen. Ze zuchtte en zette de ruitenwissers aan waarna ze het gas wat harder intrapte om door te rijden.

Time skip.

Het was nog zo'n 10 kilometer voordat ze San Francisco zouden bereiken. Het regende inmiddels niet meer maar de zon scheen echter ook niet. Het was een beetje een sombere dag. Tussen haar en Raiden was geen woord meer gezegd en ze vroeg zich af of alles wel goed met hem ging. Ze maakte zich zorgen om hem. Ze opende haar flesje water en reikte het naar hem uit. "You want something to drink?" Ze zette het flesje niet veel later op de bank neer aangezien ze moest schakelen en hij maar moest zien of hij wat te drinken wilde of iets anders wilde. Ze wreef door haar ogen. Wederom was ze moe van het rijden maar ze wilde hem zeker niet laten rijden in deze staat en het was nog maar een klein halfuurtje. Natuurlijk moesten ze dan nog een plek zoeken en eten halen en dergelijke maar dat zou vanzelf allemaal wel goed komen. Ze sloeg rechtsaf en reed de snelweg af om vervolgens op een andere weg terecht te komen. Deze weg was helemaal rustig en er reed niemand, wat ze prima vond. Ze was blij om van de snelweg af te zijn aangezien het haar altijd moe maakte en dit een weg was waar je meer op moest letten.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
"Get down!" *
"Out of ammo!" *
...
"Pull that smile off your mugshot, Sergei. It's creepy." *
"Keep things where they're the safest, inside of your head. Keep your score." *
...
"Shoot!" *
...
"It's all business, pure and simple." *
...
"The cars.. watch the cars!" *
Een luide knal speelde zich af in zijn gehoor, oorverdovend geklonken met een volgend geruis, doordringend gepiep, dat door bleef duren. Bewegingen vertraagden tot hij ze niet langer waarnam, stemmen als verdoofd terechtgekomen in zijn omgeving waar de jongen niet langer een blik op wierp. Als de dood bleef hij voor zich kijken, het puin zien verdwijnen in de lucht tot er enkel een mist van stof en gesteente overbleef. Een wind trok langs hen voorbij. Zijn bescherming gepasseerd die hem warm hield en doch zodanig kil en ijzig overgekomen dat hij niet anders kon dan koud voelen, hoe de zon ook vol hitte neerscheen op de woestijn. Huiverig knipperde hij. De waas voor zijn zicht geprobeerd te verdoezelen, al dan hij getroffen op het gesteente lag. Zijn vingers verstrengeld langs de trekker van de dragunov, de lens rustend recht voor zijn oogkas indien hij langs de balustrade de aangerichte schade, met geen bewustzijn over zijn toestand noch wat er om hem heen gebeurde, bekeek.
...
"Don't you die on me." *

"Stop." Verloren graaide hij naar het handvat van de portier. "Pull over." Een misselijkheidsgevoel overtrad zijn eerdere kalmte, hem zijn kleur van zijn huid afgenomen voor een wittige uitstraling. Zijn ogen vergroot en zowel zoek als aanwezig op de voorruit gericht, bestuderend naar een uitzicht wat de jongen amper in zich opnam en niettemin geen blik afweek van hetgeen waar zich eerst zijn ronddwalende herinneringen had getoond. Bijna alsof hij verwachtte hetzelfde waar te nemen en het te missen zodra hij zich ervan af wendde, maar hier tegelijkertijd teveel door ingenomen was om ook maar een andere beweging te laten blijken. Het duurde precies een halve minuut of wellicht zelfs nog langer voor Raiden een nieuwe keer naar het stuur keek, zich naar links gedraaid om Mia op te zoeken. Hoofdpijn galmde met bonzen door zijn hoofd. Hij klampte van het zweet dat verzameld werd op zijn voorhoofd, glanzend tegenover het bleke dat hem duidelijk markeerde. Na het voorbijgaan van de uren had hij geen genade gekregen door het weg te laten varen. Hij voelde zich slechter, erger weggezakt in een naar gevoel waar hij wel mee kon dealen, maar het hier niet mee uit kon houden nu het zich opstapelde. Betwijfeling of het door zijn razende flashbacks kwam in tijden dat er geen geluid door het busje zwierf of dat het aan zijn conditie zelf lag, was echter niet in hem opgekomen. De enige hoop had hij gevestigd op het stopzetten van de trip. Zwak klemde hij zijn vingernagels in zijn handpalm. Eten voelde hij omhoog komen, een onbeschrijfelijk voorgevoel die Raiden aannam door gefrustreerd zijn vuisten te ballen.

Anoniem
Landelijke ster

Bellamy schreef:
Vermoeid wreef Mia even in haar ogen. Ze kon niet wachten om in San Fransisco aan te komen en even te rusten. Niet zozeer in de zin van het slapen of een dutje doen maar meer in de zin van even de auto uit en haar benen trekken aangezien ze alweer lang achter het stuur zat zonder pauze. Echter zou dit elk moment anders worden toen ze Raiden hoorde. Ze keek even verbaasd zijn kant op maar zag al snel dat de jongen lijkbleek zag. Ze zag enkele zweetdruppeltjes op zijn hoofd en zag aan hem dat het niet goed ging. Snel keek ze via haar spiegel om te zien of ze kon stoppen. Dit was gelukkig het geval. Snel stopte ze aan de zijkant van de weg waarna ze haar alarm lichten aanzette. Ze stapte uit de auto en liep snel naar zijn kant waarna ze de deur open trok en hem uit de auto hielp. Hij voelde erg warm en klam aan en ze maakte zich oprecht zorgen om hem. Ze herkende dit zo niet bij hem. Ze liet hem los en liep naar de achterkant van de bus waarna ze de deuren opende en in de tas zocht naar paracetamol. Ze had deze gelukkig meegenomen vanuit de supermarkt omdat ze vaak hoofdpijn had en voor gevallen zo als dit was het natuurlijk erg fijn.
Ze keek op toen ze braak geluiden hoorden en haar hart zonk letterlijk naar haar maag. Ze vond het vreselijk om hem zo te zien en hoopte dan ook dat het snel over zou zijn. Ze greep nog een flesje water waarna ze uit de bus klom en de deuren sloot. Ze liep snel naar Raiden toe en zag hoe hij aan het overgeven was. Ze wreef liefjes over zijn rug en wachtte totdat hij klaar was. "We are almost in San Fransisco and we are not sleeping on the street if you're sick. I'll find us a hotel again for tonight because I want you to rest and get better, that will not happen if we sleep on the streets." Ze gaf hem het flesje water aan en de paracetamol waarna ze hem bezorgd aankeek.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
De snelheid waarmee Raiden zich uit de auto geloodst had duidde op de dringende situatie. Haar hulp had hij zonder meer aanvaard, haar arm rond zijn schouder toegestaan indien ze hem vanuit de stoel voorzichtig wegsleepte, en doch had het geen ander nut dan het dwarszitten van zijn weg naar de grond. Vooraleer ze ook maar naar de achterdeuren had kunnen reiken en hieronder zijn lichaam weer op zichzelf achterliet, zakte hij al door zijn knieën. Gehurkt boven de aarde in de berm van de weg, zijn ogen onafgezonderd gericht op het gras waarboven hij koortsachtig leunde. Het nam geen meer moeite in om zijn ontbijt in te houden. Zo goed als meteen kwam het via zijn mond naar buiten, geluiden geproduceerd die hem irritatie opleverden maar tevens niet weg konden gaan tot er geen voedsel meer binnen zijn systeem te vinden was. Het ergste vormde niet het gevoel van machteloosheid tegenover zijn toestand meer; het was, naarmate hij de nare trillingen zijn rug voelde bekruipen, het gestalte van Reznikov voor hem dat Raiden paranoïde maakte. De hand onder zijn schouderblad voelde niet langer lief of bemoedigend aan. Hij nam het koud over, een kille uitstraling en een huid die verstijfd bleef evenals hij onbeweeglijk zo bleef zitten. Zijn ijselijke, blauwe ogen loodrecht op de zijne gericht, werd hij bekeken. Een onvoorspelbare grijns getoond die Raiden in nog geen jaar weer had gezien en het desalniettemin terug herkende in een periode van een fractie. Verschrokken sleurde de jongen zichzelf terug omhoog.
"No.." Zijn arm haalde hij verslapt langs zijn lippen heen, het flesje water van haar aangenomen met een dommelige uitdrukking. In een totale andere wereld bleef hij met zijn hoofd zitten. Alsof zijn bewegingen niet gelinkt waren aan zijn gedachten kwam het over, alsof hij zichzelf zo af had gesloten dat alles wat er gebeurde zonder besef gebeurde. Het innemen van de paracetamol gebeurde zonder zijn blikken van de eerdere verschijning van de soldaat af te halen. "I'm not sick. Not enough to be sleepin' in a motel," murmelde hij, een slok water onberaden naar binnen gewerkt. "I've survived worse." Weigerend er een discussie over te starten draaide hij van Mia weg. Hij zette koers terug naar de bus, zijn adem weer op gang gebracht door een aantal keren diepe teugen lucht uit de atmosfeer op te zoeken. Het flesje krakend in zijn slappe houvast, geen kracht erop uitgeoefend dan dat nodig was om het met zich mee te krijgen.

"Вы собираетесь безумной.. Он вздыхает. он здесь не.."

You're going insane.. He's gone. He's not here..

Anoniem
Landelijke ster

Bellamy schreef:
Bezorgd keek ze naar Raiden. Hij zag er verward uit, zijn ogen schoten alle kanten op en zijn houding was erg onrustig. Ze wilde net wat zeggen maar hij stond al op om vervolgens richting de bus te lopen. Ze zuchtte diep en hielp hem de bus in. Ze sloot zijn deur en liep snel naar de bestuurderskant waarna ze ook instapte. "Listen, and you will listen to me know. You're sick Raiden so we are no sleeping on the streets." Ze trok hem naar zich toe en voelde aan zijn voorhoofd. Het was erg warm en bezweet. "Babe, you're burning up and I don't want us to sleep on the streets. I never doubt that you've survived worse but I don't want you to be sick for days so this time I will decide what's best for you." Ze trok hem tegen zijn aan en legde zijn hoofd op haar schoot. Ze ging met haar vingers door zijn dampe haar heen terwijl ze zwak glimlachte. "Sleep a little, i'll find us a place to stay.. for now I want you to rest." Ze startte de motor weer op en begon weer te rijden. Wel langzaam want ze wilde niet dat Raiden weer ineens ziek werd en ze wilde de rit zo fijn mogelijk voor hem laten verlopen. Ze was erg bezorgd om hem en haar oog viel telkens op hem. Hij zag er zo zwak uit en ze wist dat hij het haatte maar ze wilde hem alleen maar helpen door een fijne slaapplek te vinden.
In een sloom tempo reed ze door de stad. Ze keek ondertussen rond voor een plek om te overnachten. Het was druk in de stad maar ze had ook niet anders verwacht. Ze gaapte en sloeg linksaf om in deze straat te kijken. Misschien was het een idee om wat verder buiten het centrum te zoeken naar een plek. Ze keek nogmaals naar Raiden en streelde even liefjes zijn wang waarna ze opschrok door een toeter en weer begon te rijden. Ze zag in de verte de rode neon lichten van een motel. Ze wist dat het niet fantastisch zou zijn maar voor nu was het alles wat ze nodig hadden. Ze hoopte dat de kamer schoon was, anders zou ze de dekens vanuit de bus meenemen om deze te gebruiken. Ze reed de parkeerplaats van het motel af en zette de bus stil waarna ze nogmaals met haar vingers door zijn haar streek.

"Sweetheart, we are here, wake up so I can take you to a bed."

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Lief bedoeld was het toen ze hem wederom hielp om terug in de auto te komen, een teder aanbod waartegen hij beleefd geen weerwoord gaf, al nam het Raiden niet weg dat hij er een walging voor had. Hij voelde zich kwetsbaar. Breekbaar als een porseleinen vaas, teveel beschermd met de zorgen over zijn conditie terwijl hij hier geen nut van inzag. Ze hoefde niet te verwoorden dat hij er slecht uitzag of hier ook maar inspanning voor te verrichten zodat ze het kon verduidelijken. Hij wist al te goed hoe zijn wijze van doen en zijn uiterlijk wezen op een koorts, mogelijk over de hallucinaties en waanbeelden. De fonkelingen als doorgaans - of ze van woede waren of gewoonweg uit vrolijkheid - waren allang te ver verwaterd om ze terug te laten verschijnen. Dat ze te koppig was om hem in zijn waarde te laten door hem met rust te laten, echter, hield geen gevleid gevoel voor hem over. Het bracht eerder frustratie in hem op zodra ze hem er haast toe dwong zijn hoofd op haar schoot te laten liggen, in een liggende positie gelaten in tegenstelling tot zijn gewoontes om stug overeind te blijven. Ze gaf geen kans weg zijn besluiten door te laten gaan en dat hij wist dat het uit goede bedoelingen was, maakte geen verandering aan zijn irritaties als een klein kind behandeld te worden, hulpeloos en zwak.
"I can and I will. The flu ain't no danger, nor is it going to let me die, so I won't sleep anywhere else but on the str-" Vol overtuiging startte hij zijn spraak met de intenties haar ervan te weerhouden enige macht te voelen over hoe het verder ging, maar hier liet zijn energie en zijn lichaam hem bij in de steek. Met elke uitgebrachte klank verminderde de zelfverzekerde toon tot een stilte werd ingelast bij zijn praten en zijn stem afdreef, zijn banden met de werkelijkheid erbij meegenomen. Hij werd weggevoerd tegen zijn zin in naar een vredige slaap, waarvoor hij anders te eigenwijs was geweest als het niet aan zijn vermoeide, verslechterde lichaam had gelegen. Hulpeloos verging zijn houvast op de werkelijkheid; zijn hand die eerder nog verzettelijk tegen haar knie had gelegen in de hoop zichzelf weer overeind te helpen, bleef nu bewegingloos liggen.

Onverstaanbaar gemompel had hij meermaals binnensmonds langs laten gaan. Hij schokte soms, in minieme mate waarmee een beeld zich voor onbepaalde tijd voor hem had gespeeld, een lichte straling van hitte dat hem bestempelde. Waarom hier zo plotseling een einde aan kwam was als mysterieus voor Raiden. Hoe hij eerst nog compleet leek te wisselen van locaties en personen wiens komst hem zowel angst als woede opjoeg, zo kwam hij weer bij een uitzicht op een stuur waar hij onzeker op neerkeek. Hij werd pas naar Mia toegetrokken toen hij het strijken door zijn haar opmerkte en hierop volgend zich op zijn rug draaide. Beide handpalmen bedekten indien zijn gezicht, er afgemat over gewreven om verscheidene zweetdruppels wat weg te werken. "No motel. No bed, I'll be fine," probeerde hij nog een keer met zoveel mogelijk weerstand laten horen als mogelijk. "It's nothing more but a waste of money." Het verdomd zich zo te laten plaatsen, duwde hij zichzelf overeind, tegen de portier van de bijrijdersstoel aan tot hij er zuchtend tot stilstand kwam. "I can't- I won't sleep, don't ask me to."

Anoniem
Landelijke ster

Bellamy schreef:
Zijn weerwoord was niet iets wat ze wilde horen maar ze verwachtte het aan de andere kant wel van hem. Hij wilde niet laten zien dat hij zwak was maar dat was hij wel degelijk op dit moment en dat verging haar dan ook zeker niet. Ze wist dat zij het laatste woord zou houden bij deze discussie. Ze keek naar hem "You can barely sit up, you are having a fever and who knows if you'll throw up again. I'm getting us a room and you're going to lay in bed and rest even if I have to tie you to the damn bed, you'll lay down and rest." Ze stapte uit de auto en liep naar de bijrijderskant waarna ze door het open raam naar hem keek. Ze legde haar arm op de zijne en zuchtte. "I'm going to book us a room and you wait here in the car for me." Ze leek net een moeder die haar kind toe sprak dat hij niet mocht wegrennen maar zo voelde ze zich dan ook op het moment. Ze liep richting de ingang van het motel, of eerder richting 2 deur waarop een bordje hing met "Service" Het motel zag er niet top uit maar het was beter dan niets. Ze keek af en toe over haar schouder om te zien of Raiden wel in de auto bleef zitten waarna ze steeds dichter naar de deur toe liep. Ze zag door het vieze raam een ongelofelijk dikke smerige bezweette man zitten op een te kleine stoel. Ze walgde ervan maar ze moest en zou een kamer krijgen.
Opeens kreeg ze een idee. Ze trok haar shirtje naar beneden zodat haar borsten goed zicht baar waren. Ze haalde een hand door haar haar zodat het een warrige look kreeg waarna ze de deur open trok en naar binnen liep. Ze keek naar de man en likte over haar lip waarna ze over de balie leunde en hem aan keek. "So I was wondering if I could get a room." Ze zag hoe de man snel recht ging zitten en snel een sleutel pakte die hij achter zich had hangen, "I want the best room you have, can you do that for me?" Ze beet op haar lip en gaf hem een knipoog. De man knikte en tikte wat weg op zijn computer. "What's your name Miss?" Ze keek hem aan en knikte "Braiden Wilsher." Het koste haar geen greintje moeite om hierover te liegen aangezien haar echte naam haar misschien in problemen kon brengen. "It will be 50 bucks Miss."
Ze keek hem aan en schudde haar hoofd. Ze trok een pruillip "But sir, I don't have money and i'm here with my boyfriend and we really need a room, you see. We have been together for some months now and we really want to fuck.." Ze zag hoe de man slikte en hoe zijn ogen afdwaalde naar haar borsten dus drukte ze ze nog wat steviger tegen elkaar. "At home we always have our parents around but we want it so badly, maybe we'll even fllm it for you." Ze knipperde met haar wimpers en zag hoe de man haar de sleutel overhandigde. "Don't worry, have a great night Miss." Ze zag hoe de vieze man opstond en haar letterlijk van top tot teen bekeek waarna ze hem een hand kus blies en met de sleutel het hokje uit liep.
Eenmaal buiten voelde ze zich enorm vies maar het had wel geholpen. Ze trok haar shirtje weer recht en jogde snel naar de auto om te zien hoe het met Raiden ging. Ze opende de achterdeuren van de bus en pakte de nodige spullen. Ze pakte de plastic tas met kleding, de tas met eten en andere benodigdheden en als laatste de dekens van het matras waarna ze de deuren sloot en deze op slot draaide. Ze liep weer naar de bijrijderskant toe en trok de deur open waarna ze Raiden uit de auto hielp. "Common babe, I got us a free room for tonight, don't ask me how but be thankfull." Ze liet hem tegen de bus leunen zodat ze de deur dicht kon doen en op slot waarna ze de spullen in haar handen pakte. Ze pakte daarna Raiden weer mee beet en hielp hem mee naar de kamer. Ze hadden gelukkig een kamer op de begane grond dus ze hoefde geen trap op. Ze zette de spullen op de grond en pakte de sleutel uit haar kontzak om de deur te openen.

"Go to bed now Raiden, i'll come and help you in a second."

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld