Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

13 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

ORPG || Even though we were never supposed

Kittenpainfull
Wereldberoemd

Kittenpainfull schreef:
Ondanks de woorden van Billy overduidelijk sarcastisch waren, dat was eigenlijk wel hoe Madelynn het gedacht had. In haar ogen zou het de man inderdaad toch iets van een machtig gevoel geven. Dit leek dus echter niet het geval te zijn. Niet dat ze graag behandeld wou worden als gijzelaar, ze vond het prima hoe ze op het moment behandeld werd. Madelynn werd dan niet gezien als prinses en laat staan behandeld als één, ergens vond ze dat niet erg en dan vooral omdat ze wist dat ze het veel erger had kunnen hebben op het schip. Het was raar om te zeggen maar ergens was ze Billy dan toch wel dankbaar voor hoe hij en zijn bemanning de afgelopen tijd met haar waren omgegaan. Ze was eigenlijk ook redelijk snel gewend geraakt aan hoe het er toe ging op het schip, al miste ze natuurlijk wel de luxe van het kasteel en haar leven als prinses. “Well, I am not complaining about how I am being treated. Especially not tonight because you have been some amazing company.” Het moest toch maar even gezegd worden vond Madelynn. Niet dat het veel zin gehad had, net zoals elk ander ding dat er vannacht gebeurd was zou hij ook dit weer vergeten. Dat idee was ergens toch wel raar voor de prinses, hoe zij alles van vanavond zou onthouden, of in ieder geval een groot gedeelte ervan en de man zou niks meer weten. Dat bracht Madelynn toch wel de vraag hoe dat morgen dan zou zijn, hoe het zou zijn tussen hun twee, hoe Billy zou zijn. Voor nu was dat allemaal nog even afwachten.
Madelynn haalde haar schouders op bij de vraag van de man, niet goed wetende hoe ze anders moest reageren. Als hij wou kon hij prima zoveel vertrouwen hebben in de vrouw, dit leek Madelynn zelf alleen niet verstandig. Ze was iemand van de koninklijke familie, ze wist niet anders dan mensen die alleen maar dingen voor haar deden en dus was Madelynn nou niet echt een persoon waar op je leek te kunnen vertrouwen, als zei ze het zelf. “I don’t even think I can trust myself with my own life.” Grinnikte ze, haar ogen gericht op die van Billy. Zelfs in het donkere licht was de felblauwe kleur van zijn nog duidelijk te zien, alsof ze straalden zonder hierbij enig licht nodig te hebben. Madelynn merkte een kleine glimlach op haar gezicht verschijnen wanneer ze wat langer naar de ogen van de man keek. Dit zorgde ervoor dat ze snel weg keek, proberen haarzelf te herpakken.
Wanneer Madelynn realiseerde waarom de vrouw haar grijns leek te verdwijnen bij het zien van de jonge prinses merkte ze toch wel dat haar eerste instinct was om meteen naar beneden te gaan en aan de vrouw uit te leggen dat dat niet was hoe het in elkaar zat. Al realiseerde ze zich gelukkig snel genoeg dat dit belachelijk was en dat ze het beter hierbij kon laten. Het was dus wel waar, zowat, als niet daadwerkelijk, elke vrouw op dit eiland wou graag slapen met Billy. Misschien lag het voornamelijk aan de opvoeding die Madelynn had. Haar hele leven werd haar verteld dat naar bed gaan pas zou gebeuren wanneer je met iemand getrouwd was en zelfs dan was het meer om erfgenamen te baren dan dat het was voor genot. Madelynn was er nu haast wel van overtuigd dat als ze niet zo opgevoed was dat ze allang had ingegeven in het idee van Billy. Zachtjes grinnikte Madelynn door het zicht van Billy die in de deuropening stond en nogmaals Madelynn probeerde te overtuigen. Met voorzichtige stappen liep ze iets dichter naar de man toe, dit tot ze echt vlak voor hem stond. Haar hand legde ze op zijn linkerwang, om iets hoger te komen ging de vrouw op haar tenen staan zodat ze een kus kon drukken op de man zijn rechterwang. “That is all you get for tonight.” Zei ze met een ietwat plagerige en toch ook flirtende toon. Daarna liep ze vrijwel direct langs Billy heen de kamer in.

LadyStardust
YouTube-ster

LadyStardust schreef:
Billy trok zijn wenkbrauwen wat op, verbaasd door haar zin en toch geamuseerd. Een glimlach kroop op zijn gelaat en onderdrukken was geen optie geweest. “I have to tell you that you’ve been great company yourself as well.” Met een knik had hij de woorden laten horen, zijn best gedaan om verstaanbaar te blijven. Ondanks zijn tekort aan alcohol op het moment leek het toch steeds moeilijk te worden. En toch bleef hij het proberen.
“Oh don’t say that about yourself. I gave you a knife for those life threathening situations, remember?”
Billy beet wat afwezig op zijn lip, enigszins voor zich uit gestaard. Het leek hem de laatste tijd steeds vaker te overkomen, alsof hij afgeleid werd door zichzelf en weg dwaalde in zijn gedachten. Het voelde alsof hij er niet werkelijk bij was en het enkel zijn lichaam was die er stond. Zijn geest was vertrokken, afgedwaald naar vroegere jaren herinneringen die hem achtervolgden als een demoon die hem niet met rust wilde laten. Het was de warme hand van Madelynn op zijn wang die hem wekte, gevolgd door haar zachte lippen die hij zacht tegen zijn wang voelde drukken. Zijn mond viel iets open, terwijl zijn ogen haar gedaante achtervolgden terwijl ze de kamer in liep.
Seconden had hij daar gestaan, versteend door haar actie. Toch voelde het als uren. Ze was zo teder, hoe ze hem niet vastgreep, maar haar delicate hand voorzichtig tegen zijn ruwe wang had geplaatst. Er zat geen lust achter, geen gevoelens puur gebaseerd op oerinstinct en genot. Billy kon het niet plaatsen. Nooit in zijn leven was hij zo behandeld en nooit had hij gedacht het ooit mee te maken. Mensen behandelden hem ruw, alsof ze verwachtten dat het moest door zijn imago. Zelfs de vrouwen op het eiland leken met die mentaliteit te leven en erover klagen had hij nooit gedaan, er geen reden toe gehad. En hier stond hij, verward door een vrouw wie hij amper kende, niet geweten hoe hij zich voelde en toch had hij het gevoel nooit los willen laten. Ze behandelde hem niet als een monster, liet hem voor even vergeten hoe hij gezien werd. En alles wat ze deed was een simpele kus tegen zijn wang drukken. “And that’s all I need.” Murmelde hij lichtelijk verslagen.
De jonge kapitein keerde zich om, zich weer gericht tot de kamer en de deur achter zich gesloten. Enkele kaarsen stonden door de kamer die het verlichtte nu de zon weg was en hen geen licht meer bood. Traagzaam liep hij naar het bed, nog altijd wat wankel, onderwijl hij zijn laarzen uit trapte en zijn shirt op de grond liet vallen. De riem met wapens plaatste hij op het houten kastje dat naast het bed stond, zijn wapens vrijwel nooit buiten handbereik gehad. “I eh- goodnight.” Sprak hij met een zwakke glimlach. De deken duwde hij opzij deze niet gebruikt en simpelweg op de matras gaan liggen, even opgemerkt hoe het comfortabeler was dan zijn hangmat aan boord en vervolgens zijn ogen gesloten.

Kittenpainfull
Wereldberoemd

Kittenpainfull schreef:
Madelynn had waarschijnlijk nog nooit in haar leven zoveel gelachen als dat ze dat vanavond gedaan had. In het kasteel was alles altijd zo serieus, alles ging over politiek of het hebben van macht, er leek nooit tijd te zijn om het eens echt naar je zin te hebben. Het was voor haar dan ook apart om zo’n goede avond te hebben met iemand die hoorde bij een groep waarvan ze haar hele leven te horen gekregen had dat dat slechte mensen waren, dat ze niks beters verdiende dan de doodstraf. Natuurlijk had het erg geholpen dat Billy alcohol gekregen had, dit leek hem ineens een stuk losser gemaakt te hebben. Nu ineens leek Billy helemaal niet meer op de gevreesde man die hij was tijdens het daglicht. Dit werd Madelynn opnieuw duidelijk wanneer ze te horen kreeg van de man dat ook zij goed gezelschap geweest was, iets wat ze nooit te horen zou hebben gekregen van hem als hij nuchter was. Toch had het wel voor een goed gevoel gezorgd bij Madelynn, wetend dat wanneer Billy dronken was de vrouw toch wel om hem heen leek te willen hebben. “Yes, and I am very thankful for that.” Had ze gereageerd wanneer het onderwerp naar het mesje gegaan was. Het kleine mes had ze nog altijd achter haar kousenband gestoken, er nog geen betere plek voor kunnen vinden, iets wat haar ook geen haast leek te hebben.
Het leek er op dat de actie van de prinses de man iets overrompeld had, wat niet zo gek was. Hij had het hoogstwaarschijnlijk niet zien aankomen aangezien hij toch grotendeel van de avond gezeurd had om meer en al die tijd leek Madelynn toch niet geheel eens te zijn met het idee en nu leek hij toch een soort tip van de sluier te krijgen. Madelynn had dan wel de hele avond gezegd dat ze het niet eens was met de plannen die Billy had, zelf wist ze ook wel dat ze het niet volledig er op tegen was. De man was uiteraard erg aantrekkelijk en niet alleen dat, Madelynn leek toch een soort aantrekking tot hem te hebben die verder leek te gaan dan alleen zijn uiterlijk, al helemaal na de plezier de ze vanavond gehad hadden. Er was dan ook een soort angst bij de vrouw dat ze morgen wakker zou worden naast weer een compleet andere Billy, de Billy die niet echt een emotie toonde behalve boos. Al had Madelynn het vanochtend toch ook goed met hem kunnen vinden en toen had hij geen drank op gehad. Dit had haar dan toch hoop gegeven dat ze misschien een soort breekpunt bereikt had met Billy waar hij de vrouw toch steeds beter leek te kunnen verdragen. Alsof hij toch een soort opgewarmd was naar Madelynn. “Good, because that is all you will get, tonight.” Dat laatste woord had Madelynn er toch even achterna moesten zeggen, alsof hij kans had om ergens in de toekomst toch meer te krijgen van haar.
Net zoals Billy maakte ook Madelynn haarzelf klaar voor bed. Het was een gezellige avond geweest maar ook 1 die voor een heleboel vermoeidheid gezorgd had bij Madelynn. Ze was toch wel bekaf naar vanavond. Toch zou ze het zo weer over doen. Eindelijk begreep ze wat de piraten allemaal zo leuk gevonden hadden aan hele avonden in de taverne te zitten. Voorzichtig plaatste Madelynn haarzelf naast Billy in het bed. “Goodnight.”

LadyStardust
YouTube-ster

LadyStardust schreef:
De exacte tijd wist Billy niet toen hij zijn ogen opende, het licht van het open raam voelen branden nu zijn ogen nog gewend waren aan het duister. Moeizaam duwde hij zijn gedaante overeind, gezien hoe Madelynn nog naast hem lag. Vragen over de voorgaande avond begonnen door zijn hoofd te spoken, onderwijl er weinig herinneringen naar boven kwamen. Al zijn bewegingen gingen wat trager dan gebruikelijk, wat wel vaker het geval was na een avond op een van de eilanden. Vandaag was echter anders, ze zouden weer aan boord gaan. Toch liet het Billy niet haasten, ze zouden immers pas varen als hij zou zeggen dat het tijd was.
De kalmte in de kamer was precies genoeg om zijn gedachten wederom vrij rond te laten rennen door zijn hoofd, iets waardoor hij van zijn leven op zee was gaan houden. Het geluid van de golven was een afleiding, de rumoerigheid van het leven aan dek en vogels in de lucht waren voor de jongen altijd een afleiding. De stilte die er in de ruimte heerste was iets waar hij slecht tegen kon.
Traagzaam plaatste hij zijn voeten op de houten vloer, ietwat wankelend opgestaan, voor hij zijn pad begon af te lopen richtig het raam. Voorzichtig had hij zijn stappen gezet, gehoopt de krakende delen van het hout te vermijden om Madelynn wat slaap te gunnen, aangezien ook Billy wel raden kon dat hij haar de voorgaande nacht mee had gesleept naar de kroeg en daar waarschijnlijk enige tijd had gezeten.
Voor hij het raam bereiken kon moest hij langs de spiegel, waarvoor hij stil bleef staan, gekeken naar zijn eigen afgepeigerde gedaante. Donkere cirkels hadden zich gevormd rond zijn ogen, aangetoond hoe hij niet leek te kunnen slapen in de nacht, wellicht kwam het doordat hij zichzelf wakker hield met alcohol en simpelweg weigerde te rusten als ze op het eiland waren. Het was een leugen die hij zichzelf vertelde, dagenlang bleef hij wakker voor ze voet hadden gezet op het zand. Hij maakte zich zorgen om hun aankomst in Engeland.
Zijn ogen zelf waren daarbij minder helder dan gebruikelijk, alsof erachter een kaars uit was geblazen die hem enigszins leeg uit zijn ogen liet kijken. Gepaard met de littekens, verwondingen en stoppels op zijn gezicht kon hij eerlijk toegeven dat hij er eindelijk uitzag zoals zijn innerlijk dat deed. Onguur en smerig.
Lang genoeg bleef hij in de spiegel kijken tot zijn zelfbeeld vervormde naar dat uit de bijbel. Niks goddelijks doemde op voor zijn ogen maar de engel wie uit de hemel was getrapt, het beeld van pure afschuw en haat. Vaak was hij ervoor uitgemaakt en hij haatte het. Jarenlang weigerde hij te accepteren dat het was wie hij geworden bleek te zijn, al was het een proces geweest waar zelfs hij niet van op de hoogte was geweest. Toch verraadde de spiegel het, zijn onderbewuste had het meegekregen en had zijn zelfbeeld vervormd. Het was niet het plaatje in de spiegel, maar de beschrijving die hij erbij leek te hebben gekregen. Het frustreerde hem, tot hij er woedend over was en plotseling niet meer zo geïnteresseerd leek in Madelynn’s rust. Met een harde klap van zijn vuist zag hij de spiegel uit elkaar vallen, in scherven naar de grond verplaatst, waarna hij zelf even rustig probeerde te ademen, onderwijl hij zijn, nu bloedende, knokkels langs zijn broek veegde.

Kittenpainfull
Wereldberoemd

Kittenpainfull schreef:
Het had voor Madelynn niet lang geduurd voor ze in slaap gevallen was, ondanks ze zich toch lichtelijk oncomfortabel voelde om het bed te delen met een man. Het hielp dan wel weer dat deze man Billy was, dezelfde man als waar ze zojuist een erg gezellige avond gehad had. Ook was ze erg moe geweest en was dat dus waarschijnlijk de reden geweest waarom Madelynn zo snel in slaap gevallen was. Na lange tijd op zee voelde het dan ook fijn om op een gewoon bed te kunnen slapen. De hangmat van Billy waar ze afgelopen tijd van hem in had mogen slapen was uiteraard fijner dan de grond waar ze eerder op had moeten liggen maar er leek toch absoluut niks boven een bed met matras en al te gaan.
Madelynn had er heerlijk op geslapen, dit werd echter verstoord wanneer een hard geluid haar op liet schrikken. Vrijwel meteen zat ze recht overeind in het bed, haar ogen gingen de ruimte af op zoek naar waar dit geluid vandaan kwam, wat het precies was en wat er aan de hand was. Al snel raakte de blik van Madelynn Billy, die in de kamer stond. Het had een paar seconden geduurd voor Madelynn’s haar hoofd ook wakker geworden was en ze in haar opgenomen had wat er daadwerkelijk te zien was. “What happened?” Was de eerste vraag die Madelynn stelde terwijl ze haastig met haar handen in haar ogen begon te wrijven als poging om het zicht van haar slaperige ogen iets beter te maken. Langzaam begon Madelynn steeds meer dingen te zien, de gebroken spiegel, de scherven op de grond, de bloedende hand van Billy. Dat laatste was toch wel wat ervoor gezorgd had dat Madelynn zo snel mogelijk uit het bed sprong om richting Billy te stappen. Haar voeten liep vrijwel meteen naar de man, al wist ze haarzelf nog net op tijd te stoppen voor ze met haar blote voeten in de scherven glas stapte die overal op de grond lagen. “A- are you okay? What did you do?” Madelynn keek naar de man zijn vuist en bracht daarna haar blik snel naar de man zijn gezicht. Er was voor de vrouw veel onduidelijkheid over wat er zojuist gebeurd was en dit zorgde ergens voor juist alleen nog maar meer van een paniekerig gevoel bij haar.
Madelynn had geen idee of Billy nu zin had in de vrouw of dat hij liever alleen gelaten wou worden en eigenlijk kon dat haar ook niet heel veel interesseren. Het enige wat zij zag was Billy doe gewond was en haar eerste instinct was dan ook meteen om de man te helpen, al had ze geen idee hoe. Op het moment was haar hoofd erg gevuld met paniek. Ze was wakker geschrokken en het eerste wat ze toen zag was Billy met een bloedende hand. Dat wou dus niet bepaald rustig wakker worden voor haar. De schrik had er dan wel voor gezorgd dat ze snel haar bed was uitgekomen, ook voelde ze zich toch aardig snel wakker. “Is there something I can do for you? We should clean that wound.” Al had Madelynn geen idee hoe je zoiets precies moest doen. Ze was een prinses en had dus nooit te maken met andere mensen helpen met hun wonden.

LadyStardust
YouTube-ster

LadyStardust schreef:
Zijn zelfbeeld vervormde naar hetgeen wat hij zijn hele leven al verteld was dat hij was, alsof hij plotseling hoorns had en een lach die niets anders vertoonde dan pure onheil. Een hels beest had zich voor zijn ogen vertoond, iets wat hij nooit had willen zien en toch wist dat het de waarheid was. Een beest uit de verhalen uit zijn jeugd, gekropen uit de duisternis van de zee. Het moest kapot gemaakt worden, op wat voor een manier dan ook. Al was het het stukmaken van de spiegel die hem zijn “reflectie” liet zien. Hij wilde het niet accepteren, al leek zijn onderbewuste hem al voor te zijn geweest.
Hoe hij zichzelf levend had weten te houden was voor hem ook een raadsel. Wellicht was het de gedachte dat het niet zijn keuze was geweest en misschien wilde hij wel werkelijk een touw rond zijn strot voelen voor de duivel hem omlaag zou slepen en hij de eeuwige verdoemenis beginnen kon. Hij verdiende het immers, leven met zijn daden, het bloed op zijn handen aan moeten zien al was hij de enige wie het zien kon, ontvangen wat hij zichzelf had aangedaan. Vaak genoeg had hij Charles horen spreken tegen zijn vader dat dit niet de manier was om een kind op te voeden, hoe het onmenselijk was geweest om een kind van negen een wapen te geven en te laten moorden. Zijn vader was er altijd tegen in gegaan, het was hoe hij was opgevoed en daarbij wist de man prima wat hij deed. Hij liet Billy en Malcolm weten hoe het echte leven eraan toe ging, tenzij ze zo graag aan land wilden blijven en een normaal leven wilden leiden, een optie waar geen van de twee jongens voor kozen.
Het was vanzelfsprekend en toch keek de jonge kapitein op, om vervolgens het gedaante van de vrouw op te zoeken in de ruimte. “I looked in the mirror.” Sprak hij enigszins mompelend. Voor even keek hij haar aan, voor hij zijn ogen afwende van haar gedaante. “I just-“ hij kapte zichzelf af om met de palmen van zijn handen in zijn ogen te wrijven. “It always looks off.. I’m truly starting to think it’s some family curse. First my father, Malcolm was next and now it’s me.” Een korte lach verliet zijn lippen bij haar vraag. “Look at me Madelynn, am I ever alright?” Het voelde vreemd om zich zo op te stellen, zo breekbaar in het bijzijn van iemand zonder de intentie de persoon vervolgens van het leven te ontnemen omdat ze te veel van hem wisten.
“The wound is fine, clean mirror, shouldn’t do that mich harm.” Sprak hij met een zwake glimlach, onderwijl hij terug naar het bed liep en enigszins lusteloos op de rand ging zitten. Zijn gezicht verborg hij in zijn handen, verder geen beweging meer gemaakt. Het was een van de momenten waarin hij niet wist wat hij met zichzelf aanmoest. Veel ging er door zijn hoofd, plannen voor die dag, dingen die gedaan moesten worden en toch gebeurde er niets. Geen beweging werd er gemaakt door de man. Stil bleef hij zitten, zijn handen voelen bloeden en gemerkt hoe het bloed over zijn arm begon te stromen in dunne straaltjes en toch deed hij er niets aan. Het was prima zo.

Kittenpainfull
Wereldberoemd

Kittenpainfull schreef:
Het feit dat Billy zo rustig deed over de situatie zorgde er toch wel voor dat bij Madelynn de adrenaline zakte en ze haarzelf wat kalmer voelde worden. Niet alleen dat, ook een gevoel van verwarring kwam over haar heen bij het horen van de eerste üwoorden van Billy. Hij had in de spiegel gekeken? Dat was niet alles wat er gebeurd was, een spiegel kon dan niet uit elkaar spatten en in meerdere scherven op de grond vallen. Het was dus niet echt een antwoord geweest op de vraag die ze gesteld had maar dat had haar ook niet meer veel uitgemaakt bij het horen van de volgende woorden van Billy. De man leek zich ineens ietwat kwetsbaar op te stellen richting de vrouw toe. Eerlijk gezegd overviel het Madelynn nogal dat de man met dit antwoord op haar vraag kwam. Ze stond er een beetje bij met een mond vol tanden, niet goed wetend hoe ze moest antwoorden of wat ze kon zeggen in deze situatie. Zelfs wanneer Billy haar de vraag stelde of hij ooit oké was had ze nog niet een idee van hoe ze moest antwoorden. Het leek vrijwel onmogelijk om in deze situatie de juiste woorden te vinden, iets wat Madelynn kon zeggen om Billy zich beter te laten voelen. “A family curse?” Bracht ze voorzichtig uit, bang om het verkeerde te zeggen. Een vloek? Heel eerlijk gezegd wist Madelynn niet waar de man het over had of wat hij ermee bedoelde. Ook wist ze niet of dit iets was waar Billy überhaupt over wou verder gaan maar ze kon altijd een poging wagen. Op de vraag van de man hield Madelynn zachtjes haar schouders op. “I- I don’t know. Most of the time you seem to do alright but I can’t possibly know how you’re feeling.” Nog altijd was ze bang om iets te zeggen wat voor een boze reactie zou zorgen bij de man terwijl het enige wat ze nu wou doen was ervoor zorgen dat hij zich beter zou voelen.
Madelynn nam voorzichtig plaats naast Billy op het bed en sloeg haar arm om de man zijn schouders heen in de hoop dat het hem beter zou laten voelen. “It’s okay, Billy.” Sprak ze zachtjes, haar toon was geruststellend. “You’re not alone, alright?” Ondanks alles wou de prinses toch haar best doen om er voor de man te zijn, hem te helpen voor zover ze kon. Met haar hand begon ze zachtjes over zijn rug te strelen. Uiteraard was het niet alsof Billy met zijn bemanning over zijn gevoelens kon praten maar Madelynn hoopte voor hem dat hij misschien toch iets kon loslaten tegenover haar. Dat hij niet langer alles binnen zou houden en dat het voor hem iets zou opluchten als hij het met iemand over kon hebben over wat hij voelde en wat er in zijn hoofd omging. “Everything is going to be okay.” Madelynn hoopte dat als ze het maar vaak genoeg herhaalde dat Billy haar zou geloven. Ietwat naïef van haar, aangezien de kans groot was dat Billy hier te nuchter voor was en het waarschijnlijk allemaal toch niet zou geloven. Toch deed Madelynn haar best en het was dan hopelijk toch uiteindelijk de gedachte die telde. Het feit dat ze haar best deed voor de man dat hem toch iets zou geruststellen.

LadyStardust
YouTube-ster

LadyStardust schreef:
“I saw him.” Na zijn handen bij zijn gezicht vandaan te hebben gehaald sprak hij op een fluisterende toon, onderwijl zijn ogen gericht stonden op de vloer alsof hij er dwars doorheen kijken kon. “The devil.” Zijn ogen leken hun licht kwijt te zijn geraakt, alsof de duisternis in hem eindelijk duidelijk was gemaakt. Hij vreesde de naam zoals elk ander persoon, iedereen wie helder denken kon. Zelfs hij was opgevoed met het geloof in god, in het grotere boven hen en het helse vuur onder hun voeten. Een bijbel bevond zich tussen zijn collectie boeken aan boord van het schip en elke keer als ze een bemanningslid het loodje had gelegd en een zeemansgraf vereiste werd er door hen allen een kruisje geslagen, gehoopt dat de verloren ziel een plek in de hemel kon krijgen, al was de kans klein.
Hij keek op, haar ogen opgezocht alsof hij hier hoop in zou vinden nu hij zich zelf hopeloos voelde. “My dad used to be the devil when he roamed the earth, Mac followed in his footsteps and when he died I was next. It’s a curse we have to live with.” Sprak hij zacht, tranen voelen branden achter zijn ogen onderwijl hij zijn uiterste best deed om het niet te vertonen. “People always think I’m proud of it and I try my best to portray it that way too but I don’t want this.. not right now at least.” Enigszins opluchtend had het gevoeld om eindelijk aan iemand te vertellen hoe het voelde. “Sometimes I long to be William Harris, some ordinary carpenter from King’s Lynn.” Even schudde hij zijn hoofd, zijn eigen gedachten niet eens kunnen geloven. “Ofcourse you can’t and I shouldn’t burden you with all this.” Sprak hij zacht, de doffe krullen naar achteren geveeg om zijn zicht weer perfect te krijgen.
“It’s not okay and it’ll never be until I die.” Grimmig sprak hij de woorden uit, geweten dat het de waarheid was. Hij zou geen rust hebben tot hij geen hartslag meer had. “They’ll find me, put a noose on my neck and send me right to hell. If it doesn’t happen this week, then surely this month or this year.” Trillend haalde hij adem, zijn best gedaan om in al die tijd niet zwak over te komen. “How could I have known? I was a boy, a little kid who looked up to his father like any other boy would. As I grew older I came to understand that there would be no turning back. I love the freedom and I hate nothing about this life except the impending threath on my life. Time is running out and it’s weighing on me heavier each day.” Hoe meer hij de vrouw vertelde, des te zwakker hij zich voelde. Het liet hem geen keuze. Niemand verdiende het te kijken in zijn gedachten en toch liet hij haar er vrij rondrennen, alsof hij geloofde dat het hem helpen zou.
Hij schudde zijn hoofd even, weggekeken van haar alsof het hem niets deed. “Don’t tell anyone that I told you this, they aren’t supposed to know.” Sprak hij terwijl hij leeg voor zich uit staarde. “I like to keep my image as Billy Bones, the most feared captain that ever roamed the seas.” Zacht lachte hij bij zijn uitspraak, pure zelfspot. Madelynn zou hem niet meer vrezen, wie was er dan nog?

Kittenpainfull
Wereldberoemd

Kittenpainfull schreef:
Madelynn moest toch even slikken bij het horen van de naam van de duivel. Hem gezien? Alsnog had Madelynn het niet compleet begrepen, Billy had hem gezien? In zijn droom? De spiegel? In plaats van dat Madelynn antwoorden kreeg, leek ze alleen maar meer vragen te krijgen. Even leek het alsof Billy daadwerkelijk gestoord was geworden, compleet gek en toch wou Madelynn de man alsnog helpen waar ze kon. Al was ze toch lichtelijk bang om het over de duivel te hebben. Binnen in het kasteel was iedereen gelovig en was iedereen bang voor het figuur ook wel bekend als Satan. Het idee dat Billy deze dan gezien had, of het nou in een droom was of in het daadwerkelijke leven, dat dat toch wel een enge gedachte voor de vrouw. “It’s okay, he isn’t here now. I am here with you. Everything is fine.” Dat waren de enige woorden waar Madelynn uiteindelijk mee wist te komen.
Billy als de duivel? Het was niet iets waar Madelynn zich volledig achter kon zetten. Uiteraard had de man dingen in zijn verleden gedaan die niet gekund hadden, die hem toch een bevreesde man maakte maar ondanks dat kon de vrouw hem niet zien als de duivel. “You are not Satan himself. You are different from him.” Momenten zoals deze waren voor Madelynn toch wel bewijs genoeg dat Billy alles behalve Lucifer was. Het was duidelijk dat hij toch emoties had, niet alles deed om onrust te zaaien waar hij maar kon. “You are not as evil as you think you are.” Hopelijk zou de man de woorden van Madelynn geloven. “Especially if you aren’t proud of all the things you have done.” Dat was toch een bewijsstuk in de ogen van de prinses dat Billy toch niet zo erg was als hij zelf dacht. “No, no.. you aren’t burdening me. I am just happy to help where I can.” Dat was toch iets wat ze hem duidelijk wou maken, al was het alleen het uithoren, als dat iets was wat hielp dan zou ze dit doen.
Madelynn luisterde opnieuw naar alles wat Billy te zeggen had. “You couldn’t have known, you didn’t choose for this life.” Bevestigde ze op het verhaal van de man. Met medelijden keek de vrouw hem aan. Het was zacht uitgedrukt als Madelynn zei dat ze het sneu vond voor Billy om te zien hoe erg hij hier mee zat. “This might be an odd way to look at it but…” Even had Madelynn getwijfeld of ze deze zin moest vervolgen of dat ze het hele ding wat ze hardop wou uitspreken gewoon moest schrappen. Haar blik ging even naar de gebroken scherven op de grond maar na haar keuze gemaakt te hebben over wat ze moest doen met deze zin keek ze weer naar Billy. “... If you truly love the life on sea, everything that comes with it, then wouldn’t it be better to enjoy those things while you still can? Even if it may be for a shorter time than when you would live a more boring life as a carpenter.” Ze had geen idee of dit een goede manier van het te bekijken was of dat ze de plank nu compleet mis geslagen had maar het leek haar toch een poging waard om dit bij de man op te brengen.
Vrijwel meteen schudde Madelynn met haar hoofd. Dit gesprek was iets wat voor altijd tussen de twee zou blijven, absoluut niemand zou hier ooit achter komen. “My lips are sealed.” Even haalde Madelynn haar hand van de rug van Billy af om haar wijsvinger omhoog te houden voor haar lippen, het zo duidelijk te maken dat dit nooit de kamer zou verlaten. “No one will find out, you can trust me with that.” De vraag was of hij haar daadwerkelijk zou vertrouwen maar als hij dit niet deed dan was hij toch iets te laat, dus iets deed Madelynn vertellen dat Billy haar dan toch iets leek te vertrouwen.

LadyStardust
YouTube-ster

LadyStardust schreef:
Billy wist zeker dat hij vervloekt was. Zijn vader had zijn leven omgevormd tot een hel en het achtervolgde hem tot hij zou hangen voor zijn zonden. De rest van zijn leven zou hij zijn eigen reflectie om zien vormen tot het beest uit de heilige boeken. En wellicht verloor hij gewoon zijn verstand, langzaam maar zeker zou zijn geestelijke stabiliteit wegrotten tot er niets meer van over was. Vaak had het zijn gedachten gekruist en keer op keer voelde hij zich er hopeloos en verloren door. Zijn verstand zat hem immers mee, hij was niet dom, verre van. Was hij dat wel geweest, dan had hij niet langer met zijn beide voeten op aarde gestaan.
Zuchtend schudde hij zijn hoofd. “No, that’s not it.” Sprak hij zacht en verbazingwekkend rustig. “He- it’s not that he’s here.. but he also is.” Het was zelfs voor hem een verwarrende zin. “Just forget I ever said anything, alright?” Waarom hij Madelynn op de hoogte had gesteld van zijn mentale staat was een raadsel wat aan hem voorbij ging. Hopeloos ging hij met zijn handen door zijn haar, waar ze voor even bleven hangen. “I am him. Can’t you see? I was cast out of England and now I’m still looking for people to join me while we all inevitably go to hell. The parallels are uncanny. Even you can’t ignore this, Madelynn.”
De jonge kapitein plaatste zijn handen op het zachte beddengoed om zijn gedaante vervolgens omhoog te duwen. Zijn shirt greep hij van de grond, deze weer over zijn hoofd getrokken en vervolgens in zijn laarzen gestapt. Zijn wapens hing hij vervolgens weer rond zijn middel, de riem net strak genoeg gemaakt dat hij niet zomaar af zou vallen, maar te los om hem te kunnen irriteren. Even keek hij over zijn schouder naar Madelynn. “The conversation is over, we’re leaving in five minutes.” Sprak hij enigzins levenloos, voor hij de kamer uitstapte om beneden te gaan betalen voor hun verblijf.
De krakende treden van de trap klonken akelig in zijn oren. Toch liep hij verder, de zware passen niet aangepast om zijn hoofdpijn te minderen. Al gauw stond hij onderaan de trap, waar hij een vrouw zitten zag wie hem vaag bekend voor kwam. “Mornin’ love, how’d you sleep?” Vroeg ze hem op een toon die hij herkende van voorgaande gesprekken met vrouwen. “Great, lovely inn you got ‘ere.” Hij leunde met zijn schouder tegen de muur, enkele meters van de vrouw af, wie de afstad tussen beide kleiner begon te maken. “Thank you, a lady has to do something for a livin’, don’t she?” Billy sloeg zijn armen over elkaar. “Certainly. So how much do I owe you?” Een glimlach vertoonde Billy haar, gezien hoe ze slikte en even bleef staan, voor hij haar hand over zijn arm kon voelen glijden. “Oh.. for you it’s free of charge, if you promise to return sometime.”

Kittenpainfull
Wereldberoemd

Kittenpainfull schreef:
Of het nou was dat Madelynn het daadwerkelijk niet in kon zien of dat ze het niet in wou zien, maar hoe dan ook zag ze niet hoe Billy net zoals de duivel was. Uiteraard maakte hij een punt met hoe beide van hun woonplek waren verbannen en daarna begonnen met het aanwerven van een groep die hen begonnen te volgen, dit was voor Madelynn echter niet genoeg bewijs om te zeggen dat hij daadwerkelijk de duivel hemzelf was. Thuis zou ze voor gek verklaard worden, dat ze kapitein Billy Bones zo erg leek te verdedigen. Niet alleen dat, ze zou toch echt wel gestraft worden voor het feit dat ze de piraat niet meteen als het minste van het minste behandelde. Niet dat haar dat op dit moment erg veel kon schelen. “Billy..” Sprak Madelynn zachtjes wanneer hij opstond en zich begon met omkleden. “I am telling you.. you aren’t the devil” Zachtjes zuchtte ze terwijl ze even haar blik van de man afhield, al richtte ze haar ogen snel weer op de gedaante. “And I know that just me telling that probably won’t change your mind.. but still, I think it must be said.” Deed ze nog een poging tot voor haar verteld werd dat het gesprek over was en ze alleen achtergelaten werd in de kamer.Zuchtend stond Madelynn op en maakte ze haarzelf zo snel mogelijk klaar, Billy toch niet al te lang willen laten wachten. Tegelijkertijd was ze diep in gedachten verzonken over de hele situatie die zojuist had plaatsgevonden. Ze was voornamelijk opzoek naar een manier om tot Billy door te dringen maar deze leek ze zo snel niet te kunnen vinden. Niks leek genoeg te zijn, de man was gewoon zo eigenwijs als het ging om zijn eigen zelfbeeld. Toch redelijk snel had Madelynn haarzelf kunnen klaarmaken voor vertrek. Ze liep dus ook zo snel mogelijk naar beneden. Hier zag ze Billy praten met een vrouw, al was dat niet het enige wat ze zag, ze stonden toch redelijk dicht bij elkaar. Madelynn kon het niet helpen om toch een ietwat jaloers gevoel te krijgen bij het zicht van de vrouw die met haar hand over de arm van Billy aan het strelen was. Dit probeerde ze toch zo snel mogelijk zo diep weg te drukken wat haar achterliet met een klein beetje schrik. Het feit dat ze om zoiets jaloers was, dat kon niet en moest niet. Dat was dan ook de reden dat ze het weg probeerde te drukken, er niet teveel aandacht aan probeerde te besteden. Al ging dat niet zo goed als ze gehoopt had, aangezien ze naar Billy toe liep en toch vrijwel meteen redelijk dicht tegen hem aan ging staan.Bijna om de vrouw tegenover hem duidelijk te maken dat Billy van Madelynn was, ondanks dit alles behalve het geval was. “Billy and I really enjoyed our night tonight. Thank you so much for the room.” Sprak Madelynn voor ze überhaupt na kon denken over de woorden die ze sprak. Opnieuw schrok ze dan ook door de toon waarmee de woorden eruit kwamen, ze klonken erg passief agressief. Het leek even alsof Madelynn haarzelf niet meer in controle had en de jaloezie die ze probeerde te negeren haar overnam. In een poging om haarzelf bij één te rapen schraapte ze haar keel en draaide ze zich naar Billy toe. “I- uh.. Maybe we should leave. We wouldn’t want the others to wait for too long.” Dit was puur een poging voor haar om zo snel mogelijk te vertrekken zodat ze niet langer de vrouw onder ogen hoefde te komen. Madelynn schaamde zich eigenlijk gewoon door hoe ze zich gedroeg, al leek ze het niet zelf in de handen te hebben.

LadyStardust
YouTube-ster

LadyStardust schreef:
De mogelijkheid om ergens gratis te verblijven zou Billy nooit zomaar afslaan. Hij begreep wat de vrouw bedoelde met haar uitspraken en hij grijnsde er enkel wat zwak bij. “I’ll try my best.” Haar glimlach was lastig te beschrijven, het vertoonde meerdere emoties en enkelen kon de jonge kapitein niet geheel plaatsen. Toch kon hij het niet laten om het spel mee te spelen, alsof hij nooit anders had geleerd.
Zijn hand gleed van haar wang naar haar kin, deze iets omhoog geduwd, al dan zo voorzichtig dat het haar geen pijn zou kunnen doen. Een speelse glimlach sierde zijn gelaat, al werden verdere acties onderbroken door Madelynn, wie plotseling naast hem stond en tegen de vrouw sprak. Zijn hand liet hij indien zakken, onderwijl de vrouw een stap achteruit zette.
“Right, thank you again.” Sprak hij nog, voor hij zijn gedaante omkeerde en richtig de deur liep. Waar Madelynn’s haast vandaan kwam was voor hem een raadsel. Er kwam immers geen haast kijken bij de vertrektijden van the Devil’s Merchant. Ze zouden vertrekken als Billy aangaf dat het moment aangebroken was en geen seconde eerder. Het was dat hij redelijk op tijd weg wilde dat het zo gebeurt was. Het gaf hem echter alleen maar meer vragen over het gedrag van de prinses, wat hij verklaren wilde maar met geen mogelijkheid kon.
Buiten kwam de bekende geur van de straten van de eilandstad zijn neus binnen. Op een bepaalde manier was het kalmerend, al bleef er een hint van gevaar aan zitten. Niet alleen konden de Britten elk moment een aanval plegen op de groep criminelen op het eiland, maar ook de vijanden die Billy had maakte dat het niet geheel veilig was voor de jongen. Het waren die kleine details die het vertrek gemakkelijker maakte.
Madelynn verliet voor even zijn gedachten, waar ze steeds vaker rond leek te hangen. Hij hield zich op het moment drukker bezig met het proberen van het niet opmerken van zijn kater en de hoofdpijn die het met zich meebracht. Daarbij bleef hij ook denken aan Engeland. Hun einbestemming waar hij met gevaar voor eigen leven naar terug zou keren. Het was jaren geleden dat hij als kind de haven verliet. Sinds dien was hij nooit teruggekeerd. Hij had er geen behoefte aan en aan zijn leven was hij meer gehecht dan de kilte van het land dat hij ooit zijn thuis noemde.
Zonder het echt op te hebben gemerkt verwisselde hij de stenen ondergrond voor zand dat zijn stappen een beetje minder stabiel leken te maken en het was pas tot hij stemmen van andere zeelieden hoorde, gepaard met het geluid van de golven en de zoute geur dat het bij hem doordrong dat ze het strand hadden bereikt.

Kittenpainfull
Wereldberoemd

Kittenpainfull schreef:
Madelynn had nog nooit eerder de jaloezie ervaren die ze had wanneer ze zag hoe Billy en de vrouw aan elkaar leken te zitten. Het was nieuw voor haar om jaloers te zijn over zoiets als dit en ze probeerde het toch zo snel mogelijk te vergeten. Dit was echter niet zo makkelijk als gehoopt. In haar gedachten was ze druk bezig met waar deze jaloezie vandaan kwam, waarom ze dit überhaupt voelde? Ze was simpelweg verward door haar eigen emoties, niet goed wetende wat ze er mee aan moest, of ze er iets mee aan moest. Ze was dan ook wel blij dat ze snel konden vertrekken van het gasthuis. Hopend dat wat er net gebeurd was een beetje achter haar kon laten en daarbij ook meteen de jaloezie die ze voelde voor een piraat. Dat was misschien nog wel het ergste van allemaal, de man waarvoor ze de jaloezie voelde was Billy Bones, een kapitein, een piraat en dus absoluut niet iemand waar Madelynn zich mee bezig moest houden. Ze kon haarzelf wel voor de kop slaan, wat dacht ze wel niet? Jaloers worden om Billy? Niet alleen was zij een prinses en hij een piraat, wat betekende dat zij ver boven hem stond, zelfs als de twee dezelfde status hadden was Billy niet bepaald het type om verliefd te worden en zichzelf in een relatie te krijgen. Hij zou nooit omkijken naar Madelynn, niet op die manier althans. Niet dat Madelynn in haar gedachten nu meteen bezig was met een relatie met Billy, absoluut niet. Zo ver ging het dan niet maar tegelijkertijd, die jaloezie was er voor een reden.
Zonder nog een woord te spreken liep Madelynn met Billy mee de herberg uit. De straten leken meteen een stuk anders nu dat ze belicht waren door de zon in plaats van een paar fakkels die door de straten hingen om het ondanks de nacht nog ietwat zichtbaar te maken. Madelynn had buitenwereld bijna niet herkent van gister. Het was dat ze wel beter wist, anders zou ze geen idee hebben waar ze zojuist naar buiten was gestapt. Een beetje stilletjes liep ze met Billy mee. Ze merkte dat ze graag met hem wou praten maar dat ze tegelijkertijd niet zo goed wist of het verstandig was om iets te zeggen en zo ja, wat ze dan tegen hem moest zeggen. De kans was namelijk groot dat hij last zou hebben van de vele drank die hij de avond ervoor op had. Hierdoor wist Madelynn dus niet zeker of hij echt op zoek zou zijn naar een gesprek, al helemaal niet door de gebeurtenissen van vanochtend.
Eenmaal aangekomen bij het strand besloot Madelynn toch haar mond open te trekken. "If you don't mind me asking…" Begon ze zachtjes terwijl ze opkeek naar Billy."I am quite curious about how much you remember from last night?" Het was iets wat ze zich toch oprecht afvroeg. Al dacht ze zelf het antwoord al wel te weten, waarschijnlijk bijna niks, toch besloot ze Billy de vraag te stellen om het zeker te weten. Zelf wist ze nog goed genoeg de gesprekken die ze hadden gehad en door er nu op terug te denken toverde de dat toch een lichte glimlach op haar gezicht. De avond was toch wel erg amuserend geweest voor haar en ze kon er zeker wel met plezier op terugkijken, zelfs ondanks het feit dat Billy haar in bed probeerde te krijgen met hem.

LadyStardust
YouTube-ster

LadyStardust schreef:
De wind blies door zijn haren, de donkere krullen wat laten bewegen. Hij had het geërfd van zijn vader, het duistere haar dan in direct contrast kwam met de helderheid van de Harris ogen. De man had het altijd lang gehad en in de latere jaren van zijn leven waren de meeste stukken grijs gekleurd. Billy hield het liever kort, het was praktisch. Misschien was het fijn geweest om het te laten waaien in de frisse wind midden op zee, maar in gevechten was het alles behalve handig geweest en dit had Billy op jonge leeftijd al geleerd.
De zoute zeelucht liet hen echter wel iets wakker worden. Het was de geur van het varen, al miste hij het hout van het schip dat kraakte onder zijn schoenen als hij er overheen liep. Het geluid van de wapperende zeilen zodra de wind hun mee zat en de stemmen van zijn bemanningsleden die weerklonken over het dek, pratend over de taken aan boord, gewone gesprekken of toekomstige bestemmingen. Het waren dingen die hij missen zou als hij vast zou komen te zitten, als zijn dagen eindelijk geteld zouden zijn en hij dagenlang vast zou zitten achter tralies voor hij opgeknoopt werd op het plein in een Britse stad. Zijn bemanning zou hem immers niet komen helpen, hij had het hen opgedragen. Hij wilde niet dat de mannen hun leven zouden riskeren voor een verloren zaak.
Madelynn’s stemgeluid wekte hem uit zijn gedachten en liet hem voor kort stilstaan op het zand onder zijn voeten. Verloren keek hij richting de horizon, alsof de golven zijn herinneringen terug zouden halen. Het leek erop van niet. “Aside from some time in the pub, about as good as nothing.” Sprak hij, zijn stem lichtelijk schor nu hij even niet gesproken had. Hij kuchte daarom ook even, voornamelijk om zich voor te bereiden op het aanspreken van zijn bemanning. Lang bleef hij niet staan, weer verder gelopen aar de groep mannen die hij nog op het strand zag staan, geweten dat enkelen al op het schip zouden zijn.
De laatste sloep zou voor hen klaar staan, het was waar de bemanning op wachtte. “Everyone here?” Vroeg hij zodra hij dichtbij genoeg was. “Except for you and the lady.” Beantwoordde Thadgh, wie gebaarde naar de sloep in het water. “Ready to go, Bones.” Billy knikte een keer, voor hij de sloep in stapte, gewacht op de andere , even gekeken naar William die zijn hand uitstak naar Madelynn om haar aan boord te helpen. Toch duurde het niet lang voor iedereen zat en Billy het teken gaf dat ze vertrekken konden, waarop de mannen begonnen te roeien, terug naar The Devil’s Merchant.

Kittenpainfull
Wereldberoemd

Kittenpainfull schreef:
Net als Billy stopte ook Madelynn met het zetten van stappen. Met een nieuwsgierige blik keek ze op naar de man die naast haar stond, al leek het er niet op dat Billy haar een blik terug gunde en in plaats daarvan naar de horizon voor hen bleef kijken. Dit stopte Madelynn niet met het aanstaren van de man, ergens zorgde dit er alleen maar voor dat ze zijn gezicht zonder enige schaamte kon bestuderen, elk klein litteken, elke moedervlek en de rest van de onzuiverheden die zijn gezicht maakte wat het was. Ondanks hij door zijn leven op zee niet de meest vlekkeloze huid had, dit leek de prinses de man niet lelijk of minder knap te vinden. Ze vond alleen maar karakter toevoegen, het hoorde bij hem en ze kon hem ook niet anders voorstellen dan precies hoe hij was. Het antwoord dat Madelynn van hem kreeg was precies het antwoord wat ze eigenlijk verwacht had, ze voelde zich dan ook haast dom om de vraag in de 1e instantie gesteld te hebben. Ze zag het ergens ook wel een beetje als toch zeker weten dat de man daadwerkelijk niks meer wist, of in ieder geval niet meer na een bepaalde tijd.
Voor Madelynn er ook nog maar verder op kon inhaken was Billy alweer verder gelopen om zijn mannen aan te spreken, waardoor ze dus even alleen achterbleef. Even kon ze het niet laten om toch diep te zuchten door de korte reactie van de man. Ze had toch gehoopt op iets meer qua antwoord. Al was het ook wel te begrijpen, hij leek toch snel door te willen gaan en zijn weg richting het schip te willen maken. Vanaf een afstand keek Madelynn toe hoe de kapitein zijn bemanning aansprak. Blijkbaar was het wachten op Billy en Madelynn, voor de rest leek iederene dus al aanwezig te zijn. Dit gehoord te hebben zorgde ze er meteen voor dat ze weer in beweging kwam, de mannen niet nog langer op haar te willen laten wachten.
Met een beleefde glimlach nam Madelynn de hand aan van de man genaamd William zodat ze de sloep in geholpen kon worden. Daar nam ze toch snel plaats op de plek die nog vrij was. Haar handen plaatste ze op haar bovenbenen, over elkaar gevouwen. De ogen van de vrouw bleven even op het strand gericht terwijl deze steeds kleiner werd, tot het strand niet meer was dan wat kleuren en figuren die niet langer meer herkenbaar waren. Dit was wanneer ze haar ogen toch opnieuw weer terug leek te brengen naar Billy, hem even in stilte opnieuw aangestaard. “I can see why you like Nassau.” Begon ze, opnieuw een poging leken te doen een gesprek te starten met hem. Ze deed zo haar best om de gezelligheid van gisteravond terug te krijgen, gewoon een gesprek met hem te kunnen voeren zonder het idee te hebben dat ze op zijn zenuwen werkte. “I have very much enjoyed my stay, so.. thank you, I suppose.” Hij had haar toch een beetje de stad laten zien en zeker gemaakt dat ze veilig was. “However, I did not enjoy it so much that you could leave me behind there, on my own.” Zei ze met een plagende glimlach, gericht op het feit dat Billy eerst van plan was om de prinses gewoon achter te laten in de stad, voor ze zijn gedachten wist te veranderen.

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld