Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

17 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

ORPG/ Rye ♥

Anoniem
Wereldberoemd

Rye schreef:
Blair fronste. Er was naar haar gezocht? Het was niet alsof ze was verdwenen, zeg. Niet dat ze zich veel van gisteren kon herinneren, maar dat kwam hoogstwaarschijnlijk door de alcohol. Dus was Ambrose aan het overdrijven of was ze echt een week wegge....
Blair schrok van de uitval. Oké, waar de fuck kwam die woede allemaal ineens vandaan? Was dat hoe je mensen begroette na een gezellige avond? Misschien dat ze iets eerder was weggegaan dan gepland, maar eerlijk, ze wist niet zoveel meer van gisteren. Dat kwam hoogstwaarschijnlijk door de alcohol - iets wat ze zich dan weer wel herinnerde. Veel shots, een veel te zoete cocktail en... verder niets.
'Zeg, vind je dit normaal?' vroeg ze, al was ze kwader dan ze zich had gevoeld. Logisch, natuurlijk, zij hoefde dit niet van hem te accepteren. Hij was degene die idioot deed tegen haar en uit het niets begon te schreeuwen. Ze schudde haar hoofd, pakte demonstratief haar croissants en stond op.
'Je kan ook gewoon netjes vragen waar ik was hè, fucking hell, dit overdrijven is ook weer niet nodig. Het is niet alsof je mijn babysitter bent! Je hoeft niet elke seconde van elke fucking dag over mijn schouder te kijken om te zien of alles wel goed gaat!' Ze begon met weglopen, maar bedacht zich. Ze was nog niet klaar. Als hij boos ging doen, kon zij dat ook.
'Mocht je het perse willen weten, ik was op mijn kamer, zoals elk normaal persoon met teveel alcohol in hun systeem. Misschien ben je dat niet gewend hier, omdat blijkbaar niemand hier normaal is, maar dat is hoe het gaat in de échte wereld. Misschien iets om te onthouden voordat je flipt omdat iemand te laat komt op een afspraak, waar overigens geeneens een tijd voor was afgesproken, dus waar de fuck het jou om gaat, geen flauw idee, maar die attitude? Die hoef ik dus even niet te pikken hè.'
Blair pakte een croissant uit het broodzakje. 'Kijk, hadden we kunnen delen als je normaal had gedaan. Nu zijn ze van mij, want mensen die zich als een lul gedragen verdienen geen gratis croissants.'
Nu kon ze weglopen. Dus dat deed ze ook.

Azelf
Straatmuzikant

Azelf schreef:
Ambrose staarde haar aan. "Hoe bedoel je, je weet niet waar het over gaat? Die afspraak was een week geleden!" riep hij uit in frustratie. Dit had een mooi moment kunnen zijn, ze was eindelijk weer terug, ze konden stoppen met zorgen maken en zoeken, maar natuurlijk wist ze het weer te verpesten. Vond ze het normaal om zomaar even een week te verdwijnen? Ambrose wilde ook helemaal niet elk moment van de dag weten waar ze was, maar eens in een week was toch niet zo raar!
Er klopte helemaal niets van haar verhaal. Ze was niet op haar kamer, daar hadden ze als eerste gezocht. Haar hele kamer was doorgekamd op zoek naar aanwijzingen over waar ze was. Als ze op haar kamer was geweest, hadden ze het geweten. Als ze op haar kamer was geweest, hij had zich niet een week lang zorgen hoeven te maken. En de afspraak waar ze het over had, was een week geleden gemaakt. Te laat was de understatement van de eeuw.
"Wee je gebeente als je nu weer van me wegloopt," snauwde hij en hij pakte hardhandig haar arm beet. "Jij gaat nergens heen voordat je uitlegt wat er is gebeurt. Waar gaat het me om? Dat ik je een week lang aan het zoeken was. Weet je überhaupt welke dag het is?" Hij keek haar indringend aan. Het werd tijd dat ze hem weer eens de waarheid ging vertellen.

Anoniem
Wereldberoemd

Rye schreef:
Blair trok rap haar arm los en duwde hem bij haar vandaan. 'Blijf verdomme van me af!' schreeuwde ze. Waar de fuck dacht hij mee bezig te zijn? Wat, dacht hij dat hij een excuses uit haar kon slaan? Dan had hij even de verkeerde beet gepakt - als er een manier was om Blair ontzettend kwaad te maken, wel... die manier had hij gevonden. Nu kon hij leven met de consequenties.
'Ik ben geen pop die je zomaar kan oppakken en kan laten doen wat je wil, Ambrose, ik hoef je helemaal niets te vertellen over wat dan ook omdat ik je geen ene fuck verschuldigd bent en ik ga al helemaal niet jou lopen pleasen omdat ik op een of andere manier jouw ego heb gekrenkt. Wordt toch eens volwassen, lul, dan kan je gelijk een kalender kopen van je pappie's geld om te checken welke dag het is vandaag in plaats van mij idiote vragen te stellen.'
Blair nam een stap dichterbij. 'Probeer maar. Wat ga je met me doen? Wil je me slaan, trappen, op de grond duwen, op de bank neerzetten en een theetje drinken? Moet ik een excuses maken, of anders?' Ze stroopte de broekspijp van haar joggingsbroek op en stak haar been uit. 'Ga je gang, intimideer me wat je wil, maar weet dat als ik iemand bedreig, ik dat niet enkel bij lege woorden houd. En ik zweer het je, Ambrose, raak me nog een keer aan en dan blijft het niet alleen bij een gevoel alsof je door een bus geramd bent.'

Azelf
Straatmuzikant

Azelf schreef:
Waarom had hij ook alweer opnieuw willen beginnen met haar? Waarom had hij zo zijn best gedaan om aardig te doen, om haar zich thuis te laten voelen? Waarom had hij een week zo'n ontzettend heisa geschopt om haar te vinden? Het was zinloos. Alle moeite die hij voor haar had gedaan was zinloos. Hij had het kunnen weten, maar hij had nog hoop gehad. Dat was dus een fout geweest.
Hij haalde een keer diep adem en schudde zijn hoofd. "Oké Blair, je hebt helemaal gelijk. Je hoeft me niet te vertellen waarom je een week van de aardbodem verdwenen was. Maakt niet uit dat iedereen zich zorgen om je heeft gemaakt, dat de hele campus op zoek is gegaan naar je. Jij bent niemand iets verschuldigd, want jij bent Blair, en jij kan geen drie minuten gaan zonder iemand pijn te doen." Hij draaide zich om en begon weg te lopen. Er had een zich een kleine menigte verzameld door de commotie. In ieder geval hoefde hij de moeite niet te doen om aan iedereen te vertellen dat ze terug was, dit zou zich door de school verspreiden als wildvuur.
Hij werkte zich door de menigte. Hij kon absoluut geen mensen hebben op dit moment. Het liefst zou hij de hele campus verlaten en pas terugkomen wanneer Blair weer naar huis was. Zijn gezicht en houding waren kalm, maar vanbinnen had hij nog nooit zoveel woede gevoeld. Hij merkte het nog niet, maar er had zich een troep boze insecten om zich heen verzameld. Zijn hart klopte in zijn keel. Hij moest daar weg, hij kon Blairs gezicht niet meer zien.

Anoniem
Wereldberoemd

Rye schreef:
Blair bleef verslagen staan. Hoe kon het dat hij begon met deze idiote ruzie, maar zij zich nu schuldig voelde? Ze schudde haar hoofd. Nee, ze liet zich niet een schuldgevoel aanpraten, hij kon haar niet op die manier manipuleren. In plaats van dat nare, opkruipende gevoel, focuste ze zich op haar woede.
'Even dat je het weet: jij bent nu degene die wegloopt! Niet ik!' riep ze hem na, al was het niet alsof Ambrose daar iets mee ging doen. Ze had in ieder geval het laatste woord, dat was iets, maar het voelde niet als een winst. Het voelde alsof ze iets groots was verloren.
Blair negeerde de menigte zo goed als ze kon en stapte weg van het plaats delict, richting haar slaapkwartier. Onderweg gooide ze haar croissants weg; daar had ze inmiddels geen trek meer in.
Wat was het ook met dat overdrijven van hem? Ze had misschien een paar uur gemist, een beetje later geweest, was dat echt een schreeuwwedstrijd waard? Oh nee, ze was zogenaamd een week weggeweest. Het was niet eens grappig.
Blair knipperde even met haar ogen. Wat ging ze ook alweer doen? Ze keek om zich heen. Oh ja, natuurlijk, op weg naar haar kamer. Ze zuchtte gefrustreerd en stapte verder. Echt, werkelijk waar, wat was het met dat overdrijven van hem? So what, ze was een paar uur later geweest, was het echt nodig om daar zo'n groot punt van te maken? Een week, ha, dat zou ze dan toch wel gemerkt hebben?
Blair knipperde even met haar ogen. Wat ging ze ook alweer doen?

Azelf
Straatmuzikant

Azelf schreef:
Ambrose liep in een rechte lijn naar het bos. Hij had zijn oren niet kunnen geloven. Ze waren bijna vrienden geweest. Of in ieder geval, dat had hij gedacht. Blijkbaar had hij wel meer dingen verkeerd beoordeeld.
Eigenlijk wilde hij er even gewoon helemaal niet meer over nadenken, hoe vaker hij in zijn hoofd herhaalde wat ze had gezegd, des te bozer hij zich voelde. Gelukkig had hij het perfecte klusje om zichzelf af te leiden: hout hakken. Hij haalde zijn bijl uit zijn schuur, schudde zijn vest uit en ging aan het werk. Er was een hele hoop boomstammen om te splitten voor de winter, misschien net genoeg om de adrenaline in zijn lichaam op te gebruiken.

Na een hele hoop stammen en een hele hoop inspanning, werd Ambrose eindelijk uit zijn concentratie gehaald. "Ambrose, daar ben je!" riep Estelle van een afstandje. "Ik dacht dat je vandaag in het lab zou zijn." Ambrose voelde meteen weer een brok in zijn keel. Wist ze al dat Blair terug was?
Estelle kwam dichterbij. "Ew," zei ze, "Je bent helemaal nat. Hoe lang ben je hier al mee bezig?" Ze wees op het zweet wat van zijn voorhoofd drupte.
Ze wist het schijnbaar dus niet. "Blair is terug," zei hij dus maar. Hij voelde de frustratie weer bovenkomen en zette nog een boomstammetje klaar. Met een slag splitte hij die door de helft.
"Echt waar?!" riep Estelle uit, "Wat fijn! Waar was ze? Gaat het goed met haar?"
Ambrose lachte emotieloos. "Geen idee. Ze wil me niks vertellen."
"Hoe bedoel je?"
Hij haalde zijn schouders op. "Ze deed alsof er niets gebeurd was, alsof ik gek was geworden om überhaupt te vragen waar ze was." Nu zijn woede iets was gekalmeerd, voelde hij zich leeg. Hij had zich de hele week gek gemaakt van de zorgen en nu ze terug was, niets. Geen uitleg, geen excuses, gewoon niets. Hij gooide zijn bijl op de grond en ging ernaast zitten. "Ik weet het niet, Estelle. Er klopte iets niet. Ze kon alleen maar schreeuwen en schelden. Het was net alsof ze vond dat er niets aan de hand was. Ze had het er steeds over dat ze maar een paar uur te laat was voor onze afspraak, maar die afspraak hadden we voor vorige week gepland. Er klopte niets van, ik snap het gewoon niet."
Estelle ging naast hem zitten en trok hem naar zich toe in een knuffel. "Ik ga proberen om met haar te praten, oké? Blijf hier, dan kom ik zo weer terug."

Even later klopte Estelle dan bij Blair op de deur. Ze wist niet zo goed wat ze kon verwachten, ze had Ambrose zelden zo gezien, zo... gefrustreerd, radeloos. Maar ze ging niet zomaar opgeven. Ze kon alleen maar hopen dat Ambrose misschien iets verkeerd had gezegd en dat ze daarom zou reageerde, dat zou in ieder geval niet de eerste keer zijn.

Anoniem
Wereldberoemd

Rye schreef:
Blair was moe. Ze had steeds momenten waarin ze het gevoel had dat ze iets vergat. Uiteindelijk had ze opgegeven en was ze op bed gaan liggen. Gewoon niets doen, dan kon ze ook niets vergeten. Het was de ultieme tactiek tegen haar meest rare kater ooit.
Het geklop op de deur was dan ook zeker niet een welkom geluid. Ze kreunde luid en draaide zich om. Nee, geen bezoek. Ze had absoluut geen zin in bezoek. Helaas voor Blair, vond Miv dat ze lang genoeg had gejammerd van zelfmedelijden, en gooide haar prompt uit bed.
'Au, verdomme Miv, is dat echt nodig?' De tegels kletterden agressief op en neer, waaruit ze opmaakte dat zelfs Miv dit keer niet aan haar kant stond. Fantastisch.
Blair klauterde overeind en liep naar de deur, die ze met een ruk open deed. Ze was blij verrast om Estelle daar te zien. 'Hey, Estelle! Ik had je niet verwacht,' zei ze. 'Het Halloween feest was echt fantastisch. Super veel sfeer, ontzettend gezellig en dat doolhof...'
Blair knipperde met haar ogen. 'Sorry, ik viel even weg, ben een beetje moe. Waar hadden we het over?'

Azelf
Straatmuzikant

Azelf schreef:
Estelle knipperde een paar keer verbaasd. Was dit waar Ambrose het over had? Ze had ergens nog verwacht dat hij aan het overdrijven was, dat het gewoon een misverstand was. Dat Blair gewoon nog over het feest begon, was raar.
"Eh, bedankt, ik ben blij om te horen dat je het leuk vond," zei ze voorzichtig. "Mag ik even binnenkomen?"
Ze ging op de rand van Blairs bed zitten en begon met de zoom van haar blouse te spelen. Ze wist even niet wat ze moest zeggen, wat niet zo vaak voorkwam. Wat zei je tegen iemand die net een week was verdwenen en bij terugkomst meteen je beste vriend uit had gescholden? Ze had zoveel vragen dat ze niet wist waar ze moest beginnen. Dit was zeker niet hoe Estelle Blairs terugkomst had voorgesteld.
oen draaide ze zich iets om naar Blair. "Gaat het wel met je? Ambrose vertelde wat er gebeurt was en... ik hoop dat je begrijpt dat hij zich alleen zorgde maakte om je. We maakten ons allemaal zorgen om je," zei ze voorzichtig.

Anoniem
Wereldberoemd

Rye schreef:
Blair was opzij gestapt om Estelle binnen te laten, waarna ze op haar bureau was gaan zitten. Het was een prima plekje en ook nog eens vlakbij het raam. Op een of andere manier was dat erg rustgevend voor haar.
'Oh, kom op Estelle, niet jij ook al,' kreunde Blair zodra ze begon over Ambrose en de situatie. 'Ik zweer het je, er is niets aan de hand en ik snap oprecht niet waar al dit gezeik vandaan komt. So what, ik was een beetje dronken en ben eerder terug gegaan, ik was misschien een beetje te laat voor een afspraak waarvan we niet eens een tijd hadden afgesproken, dat is toch nog geen reden om zo fucking te overreageren? Godverdomme, Estelle, ik heb geen fucking babysitter nodig, ja!' viel Blair uit. Ze ademde even diep in. Oké, dat was... een hoop woede.
'Het is gewoon pure idiotie,' ging ze vervolgens verder. 'Ik weet niet of dat iets is wat normaal is op deze universiteit, maar in de echte wereld gaan mensen niet paranoia op zoek als iemand even uit het zicht verdwijnt. Werkelijk waar, het is niet alsof ik een week niets van me heb laten horen hè!'
Blair knipperde even met haar ogen. Fuck, was ze nu weer weggevallen? En dat terwijl ze bezoek had. 'Sorry, ik viel even weg. Ben een beetje moe. Waar hadden we het over?'

Azelf
Straatmuzikant

Azelf schreef:
Estelle schrok van Blairs reactie. Ze gaf Ambrose niet heel vaak gelijk, maar nu had wat hij had gezegd misschien wel een bron van waarheid gehad. Ze haalde diep adem en slikte een paar keer als poging om de brok uit haar keel weg te werken. Tientallen verschillende emoties gingen door haar heen. Natuurlijk was ze blij om Blair weer te zien, maar er was iets raars aan de hand.
"Blair, je begrijpt me verkeerd, denk ik," zei Estelle zachtjes. "Je hebt dus wel een week niets van je laten horen. Het feest..." Ze twijfelde even. Blair was al boos, zou ze hierdoor alleen nog maar bozer worden? Estelle werd nooit ontzettend gelukkig van confrontatie, maar ze kon dit niet laten zitten. Zij had zich net zoveel zorgen gemaakt als Ambrose, dit kon ze niet zomaar laten gaan. "Het feest was een week geleden, Blair. Je bent samen met Ambrose het doolhof binnen gegaan en toen hebben we je een week lang niet gezien. Ik weet niet wat er met je is, ik weet niet waarom je het Ambrose niet wilde vertellen, maar we maken ons zorgen. Ik wil alleen maar weten dat het goed met je gaat en wat er is gebeurt, dat is alles." Ze gooide alles maar in een adem eruit, dan was het in ieder geval voorbij. Ze had gezegd wat ze wilde zeggen.

Anoniem
Wereldberoemd

Rye schreef:
Het werd even wazig voor Blairs ogen. Ze knipperde, probeerde opnieuw te focussen, waarna ze opmerkte dat Estelle aan het praten was. Oh hey, gezellig, Estelle was hier!
En toen begon ze over het gezeik met Ambrose. Blair kreunde gefrustreerd en stond op. 'Verdomme, Estelle, jij ook al? Echt, werkelijk waar, ik weet niet wat het is met jullie maar ik ben prima! Er is niets gebeurd! Ik weet niet wat het is met jullie allemaal, maar in de normale wereld kijken we er niet gek van op als iemand het een en ander vergeet na een avond uit. Pure idiotie, dit, werkelijk waar. Het is niet alsof ik een babysitter nodig heb die elke seconde over mijn schouder kijkt, oké?'
Blair haalde een hand door haar haar heen. Ze voelde zoveel woede door haar hele lichaam heen, ze wist niet wat ze ermee aan moest. Iedereen hier probeerde haar voor de gek te houden. Waarom zouden ze dat doen? Wilden ze alsnog van haar af? Hadden ze met z'n allen afgesproken dat Blair hier toch niet thuishoorde en maar een enkeltje terug naar huis moest pakken. Blair trapte haar bureaustoel om. 'Ik ben verdomme niet gek!'

Azelf
Straatmuzikant

Azelf schreef:
De dingen die Blair riep klonken erg bekend. Omdat ze die dertig seconde geleden ook al had gezegd. Estelle slikte nerveus. Ze deed het niet zo goed met woede. Ambrose kon ze hebben, zijn gedrag en zijn uitvallen was ze gewend. Met Blair wist ze niet was ze aanmoest. Het was alsof ze Estelle helemaal niet hoorde, ze bleef hetzelfde zeggen, zelfs na Estelle het had uitgelegd.
"Blair!" riep ze geschrokken uit en ze sprong overeind, toen Blair haar stoel omgooide. Ze nam een paar stappen richting de deur. Estelle was zich er ineens erg bewust van dat Blair magie had, en sterke magie, als ze Ambrose mocht geloven, en Estelle zelf niet.
"Je luistert niet naar me, ik denk niet dat je gek bent, ik vind niet dat je een babysitter nodig hebt, maar die avond uit was een week geleden! Luister dan toch!" Tranen sprongen onwillekeurig in haar ogen terwijl ze het nog een keer uitlegde. Er klopte iets niet, er moest iets met haar gebeurt zijn. Waarom wilde ze niet gewoon vertellen wat er was?

Anoniem
Wereldberoemd

Rye schreef:
Blair keek Estelle aan, maar voelde niets anders dan woede. Dat op zich voelde ontzettend leeg. Waar hadden ze het eigenlijk over? En maakte dat uit, als ze zich zo kwaad voelde?
'Eruit,' zei ze, haar toon dreigend laag. Het voelde niet als haar stem. De tranen van Estelle maakte het alleen maar erger. 'Eruit, eruit, eruit! Ik ga me niet gek laten maken! Jullie kunnen me geen schuldgevoel aanpraten! Eruit!' Miv was haar al voor, had de deur geopend. Wauw, bedankt Miv, dat je nog mee kon werken, had dat niet iets eerder gekund?
Blair had zich omgedraaid en haalde een paar keer diep adem. Ze knipperde een paar keer met haar ogen. God, waarom voelde het alsof haar hart tegen haar borst aan klopte? Alsof ze maar niet genoeg adem kon krijgen? Ze ging zitten, maar schrok op toen ze Estelle zag staan voor haar - blijkbaar open - deur, met tranen in haar ogen.
'Estelle...? Is alles oké?' vroeg ze bezorgd.

Azelf
Straatmuzikant

Azelf schreef:
Estelle liep steeds verder tegen de deur, die al vanzelf open ging. De tranen ontsnapten en gleden over haar wangen. Eerder was ze verward geweest en verdrietig, nu was ze bang. Estelle wilde blijven, ze wilde het uitpraten en erachter komen wat er nu in godsnaam aan de hand was en dan wilde ze gezellig met z'n drieën ergens gaan lunchen.
Maar toen veranderde Blairs hele houding in een klap. Was ze bezorgd? Estelle schudde haar hoofd. Ambrose had gelijk, er klopte niets van. Hier kwam ze niet verder, ze moest terug naar Ambrose en dus draaide ze zich om en beende zwijgend de kamer uit.

Ambrose was ondertussen verder gegaan met zijn bijl. Toen hij Estelle aan hoorde lopen, keek hij op. De emoties die hij zo probeerde te kalmeren, laaiden in een keer weer op toen hij de tranen op haar gezicht zag.
"Ik zweer het, ik ga dat rotkind wat aandoen," siste hij, terwijl hij Estelle naar zich toe trok.
"Ambrose, wacht," snifte Estelle, "Er is iets meer aan de hand, het kan niet anders. Het was precies zoals je zei, het leek wel alsof ze dacht dat het feest gisteren was. Er is iets mis."
Ambrose dacht na. Wat hij ook ging doen, hij wilde dat Estelle vanaf nu ver uit de buurt van Blair bleef. "We hebben het er later nog wel over. Ik zal met je meelopen naar je kamer, oké?"
"Maar kunnen we niet-" begon Estelle te protesteren, maar Ambrose onderbrak haar.
"Estelle," zei Ambrose zo kalm als hij kon, "Ik kan niet rustig een oplossing bedenken als ik weet dat ze jou op een of andere manier zo van streek heeft gemaakt." Estelle beet op haar lip, maar hield haar mond. Beter eigenlijk dat hij inderdaad niet op moordtocht zou gaan.

Nadat hij haar af had gezet bij haar kamer, wilde Ambrose weer naar buiten gaan, maar zodra hij zich omdraaide, botste hij tegen een bekend gezicht. Zijn vader.
"Ambrose," zei Lysander vrolijk, maar zijn gezicht betrok toen hij zijn zoons gezicht zag. "Wat is er aan de hand?"
Ambrose twijfelde. Hij was nooit zo close geweest met zijn vader, maar hij wist oprecht geen oplossing voor hun probleem. Zou hij het dan toch maar vertellen? Het kon geen kwaad, toch? Uiteindelijk zou hij er toch wel achter komen dat Blair terug was.
"Het is Blair. Vanochtend is ze teruggekomen," gaf hij toe.
"Maar dat is toch fantastisch nieuws?" vroeg zijn vader.
Ambrose beet op zijn lip. "Dat zou je denken... ze doet raar. Ze doet alsof ze helemaal geen week weg is geweest, ze heeft naar mij en naar Estelle geschreeuwd dat we overbezorgd zijn, dat er helemaal niks aan de hand is. Ze was een week weg, maar ze doet alsof het Halloween feest gisteren was. Ik snap het gewoon niet."
Zijn vader fronste en bleef even stil. "Dat is inderdaad apart. Ik zal haar morgen na de les even proberen te spreken. We weten natuurlijk niet wat er gebeurt is, dus probeer haar niet teveel de schuld te geven. Het komt vast allemaal wel goed."
Ambrose knikte. "Ik hoop het."

Anoniem
Wereldberoemd

Rye schreef:
Deze dag kon niet erger. Waarschijnlijk wel, maar voor Blairs gevoel was het toppunt al bereikt. Gister had ze de hele avond wakker gelegen vanwege Estelle en vanochtend kwam de ene na de andere student naar haar toe, vragend hoe het met haar ging en waar ze al die tijd gebleven was. Ze had simpelweg bijna geen energie meer om boos de zijn, maar ze kon niets anders. De woede leek haar over te nemen en gewoon te reageren op alles en iedereen dat haar irriteerde.
Het was geen goed humeur om de les van Professor Keenstone mee te beginnen, de enige echte vader van Ambrose Dickhead Keenstone, de persoon die om een of andere reden het werk van haar moeder had gejat. 'Meneer Keenstone, bent u een magie wetenschapper?' vroeg ze tegen het einde van het college, al kwam het er meer als een beschuldiging uit. Ze voelde Miv onder haar stoel bewegen. Het was een waarschuwing, leek het, maar wat maakte het allemaal nog uit? Ze had hier geen geduld meer voor. Deze man verborg iets voor haar, voor iedereen, en ze wilde niet langer meer stil zijn.

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld