Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

14 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

ORPG ft. Auloire

Account verwijderd

schreef:
Ivy glimlachte nog breder toen hij zijn duim liet glijden over haar onderlip en ze drukte een kusje op die duim. Het was een lief teken. Ze schudde met haar hoofd. "Als ik ook maar iets in hem zag zou ik wel trouwen met hem in plaats van jou" lachte ze. Ze schudde haar hoofd. "Hij is wel vriendelijk, grappig, sexy,..." Ze keek hem plagerig aan en drukte een kus op zijn lippen. "Maar dat ben jij ook, nog meer zelfs" gaf ze toe. "Ik wil alleen maar jou, niets meer en niets minder" gaf ze toe met een lach. Ivy volgde met haar ogen zijn handen toen hij haar haren zacht streelde en fronste toen hij zei dat ze wat problemen had met Leya. "Misschien kunnen we ze eens uitnodigen als we zijn verhuisd?" Vroeg ze hem. Ze wist dat hij zich wel een beetje verantwoordelijk voelde voor Celeste, hij was bijna als familie voor haar. "Dan kan ik eindelijk nog eens wat koken en een jurk aandoen, en dan kan jij de perfecte gastheer zijn" grijnste ze. Ze lachte toen hij bromde dat ze niet aan zijn vinger mocht likken. "I know you like it" Ze wiebelde met haar wenkbrauwen en stak haar tong naar hem uit. Hij vond het heus niet zo erg, dat wist zij zelfs. Ivy glimlachte en maakte een geluidje. "Ik hoop echt dat Ali nog heel het feest wilt blijven, aangezien wij dat niet hebben gedaan bij hem" gaf ze toe. Ze veronderstelde van wel, maar ze wist ook niet hoe ver Erin dan zat in de zwangerschap. Ivy raakte zijn wang aan. "Nonkel Oliver, dat klinkt cute as fuck" mompelde ze even geamuseerd. Hij zou waarschijnlijk een awesome nonkel zijn, die vaak ging spelen met zijn neefje of nichtje. Ze wisten het geslacht nog niet. Ivy knikte toen hij zei dat hij nog goed wist waarvoor de tatoeage stond. "Maar goed" gaf ze toe met een glimlachje. Ze drukte een kus op zijn lippen en schudde kort haar hoofd. "Als je het was vergeten, zou ik heel erg teleurgesteld zijn" gromde ze kort. Ze glimlachte en gaf hem een stootje. "Ik denk dat ik ooit nog wel eens een tatoeage wil laten zetten, ik moet toegeven dat ik er dol op ben" gaf ze toe. Ze pruillipte even kort en raakte met de toppen van haar vingers zijn tatoeages aan. "Weet je wat mooi zou staan bij jou? Een tatoeage op je arm" gaf ze toe. Oliver had geweldige armspieren, het zag er verre van slecht uit. Ivy lachte. "True, je vindt altijd alles goed" gaf ze toe met een grijns. Ze streelde zijn armen en glimlachte bij de kus op haar voorhoofd. Ze was zoveel meer aan het glimlachen wanneer ze met hem was, ze leek het niet te kunnen stoppen. "Denk je dat ik je nog eens laat gaan?" Ivy trok een wenkbrauw op. Nooit meer. "Misschien had ik inderdaad wel een sexy dokter, dan heb ik het met hem wel gedaan, dan moet ik ook niet doen alsof ik geen seks heb gehad" grapte ze. Ze zou het nooit met iemand doen op de eerste ontmoeting. Ivy glimlachte toen hij figuurtjes tekende op haar rug, net zoals vroeger. Het was een fijn gevoel, zijn vinger die over haar rug gleed. Ivy maakte een lachend geluidje bij de kusjes, waarna zijn hand op haar achterwerk bleef liggen. Hij zou het wel lang onthouden, niet dat ze het erg vond. Ze drukte een kus op zijn lippen en lachte om zijn woorden. "Dat wist ik ook niet, maar ik probeer graag nieuwe dingen uit" gaf ze toe. Ivy grijnste en tikte met haar wijsvinger op zijn neus. "Ik wist niet dat jij dat kon, dirty talk" plaagde ze hem. Ze trok vervolgens zelf ook een wenkbrauw op naar hem. "Dus waar heb jij dat geleerd?" Plaagde ze hem. Ze trok haar been wat op, waardoor Oliver ook even zijn been bewoog tegen het hare. "En wat had je me ook alweer verteld over een tweede ronde? En een derde?"

Account verwijderd

schreef:
Hij trok zijn wenkbrauw op toen ze over Sean begon te praten. Hij mopperde even toen ze alle eigenschappen opnoemde die Sean bezat. In werkelijkheid was hij niet echt jaloers aangelegd, maar hij kon nog wel doen alsof hij het niet leuk vond dat ze dat zei. Hij had zijn grenzen heus wel, maar die bereikte ze niet zo gauw. Ze had hem nooit jaloers willen maken. Ze had het wel gedaan, maar dat was in de tijd dat ze niet samen geweest waren.
'Dan wel als ze weer een beetje met elkaar overweg kunnen, want ik heb geen zin om naar hun geruzie te luisteren in ons huis,' gaf hij toe. De twee konden aardig tekeer gaan. Ergens begreep hij dat wel. Celeste en Leya hadden allebei hun problemen. Celeste zat met een hekel aan haar gave en Leya had blijkbaar familieproblemen. Hij wist de details niet, maar hij wist dat het altijd problemen opleverde. Hij hoopte dat ze het vroeg of laat eens zouden bijleggen en hij hoopte dat Celeste hem nog wilde spreken als hij vertrok. Hij gaf om Celeste. Niet zoals hij om Ivy gaf, maar uiteindelijk gaf hij wel om haar. Hij wist dat dat voor Celeste ook gold, als er iets aan de hand was, was hij altijd de eerste die het hoorde.
'Sorry,' verontschuldigde hij zichzelf. Het was zijn schuld dat ze zo vroeg gegaan waren, hij had besloten zich zat te drinken. Hij kon zich nog steeds niet herinneren wat er die avond nu precies gebeurd was. Hij glimlachte toen ze zei dat het schattig klonk. Stiekem keek hij er ook wel naar uit. Hij was altijd al dol op kinderen geweest en dit kind zou familie van hem zijn als hij eenmaal met Ivy getrouwd was.
'Dat kan ik nooit vergeten en natuurlijk, als je dat graag wil.' Hij vond tatoeages wel mooi. Niet te veel, maar een paar vond hij wel mooi. Hij streelde even over haar ribben, hij vond dat ze daar een tatoeage zou moeten zetten. Hij fronste even toen Ivy zei dat hij een tatoeage moest laten zetten.
'Waar dan?' Hij keek even naar zijn arm. Hij had wel gedacht dat hij er misschien ooit nog een zou laten zetten, maar hij had niet aan een plaats gedacht. Hij vond het eerlijker als hij er nog een zou zetten. Eén voor hemzelf, één voor Adelaide en één voor Ivy. Hij schoot in de lach toen ze het had over de sexy dokter. Ze hoefde inderdaad niet te doen alsof, maar hij vroeg zich af of ze die leugen zou kunnen behouden.
'Nieuwe dingen hè? Dus wat staat er nog meer op de planning?' vroeg hij met een grijns. Hij kon zich wel vinden in de Ivy die dingen uit wilde proberen. Eerlijk was eerlijk, zijn leven was op dat vlak niet zo bijster spannend geweest. Een vaste relatie hebben had ook zijn nadelen. Hij lachte toen ze hem vroeg waar hij dat geleerd had.
'Nergens, ik zei maar wat ik dacht in de hoop dat het goed genoeg zou zijn.' Soms floepte hij er wel eens iets uit, maar hij had het nog nooit expres gedaan. Voor alles was een eerste keer. Hij drukte een kus tegen haar lippen en keek haar met een grijns aan toen ze vroeg hoe het zat met de tweede en derde ronde.
'Op jouw commando,' grapte hij.

Account verwijderd

schreef:
Ivy lachte om zijn gemopper. "Ik plaag je maar...of niet?" Ze wiebelde met haar wenkbrauwen en drukte een kus op zijn lippen. "Nee, je eet dat ik Sean niet belangrijk vind" Ze streelde zijn wangen en keek hem aan. "Was je jaloers Ollie? Want ik weet dat ik dat wel was, maar echt verschrikkelijk jaloers" gaf ze toe. "I don't know, je praatte niet echt met iemand uit het instituut, en dan kwam Lexa en was ze meteen de enige met wie je praatte...wat ik wel snap hoor, ik verwijt je niets" Ze wreef kort over haar wangen en fronste bij haar woorden. "Is het zo erg?" vroeg ze verbaasd. Haar ogen fonkelden even. "Ollie, we kunnen misschien wel kerst vieren in ons huis, met je ouders, of met Ali en Erin en little baby Eristair" stelde ze grijnzend voor. "Of allebei, onze familie" Ze werd al bijna veel te enthousiast door het idee. Dat kon wel gezellig zijn, en heel toevallig had ze net een leuke rode jurk gekocht die ze kon dragen op kerst of nieuwjaar, ze dacht wel dat Ollie ze leuk zou vinden. Ivy schudde haar hoofd. "Waarom zeg jij nu sorry? Als jij het niet was die dronk, was ik het die weer in mijn oude gewoonten verdiepte" gaf ze toe. Hij wist dat ze nog een probleem had gehad en dat het moeilijk voor haar was geweest om niet te drinken, bij hun eerste uitstap naar een bar had hij dat al gemerkt. Het was niet nieuws. Ze nam het Oliver niet kwalijk, ze konden er nu niets aan veranderen. En ze zouden nog genoeg tijd hebben om normale dingen te doen bij haar broer en zijn ouders. Het zou wel fijn worden. Ivy grijnste toen hij glimlachte en gaf hem een stootje. "Dat vind je fijn he?" glimlachte ze. Ze wist hoe dol hij was op kinderen. "Wel, ik heb geen idee hoe ik met kinderen om moet gaan, je weet dat ik nooit in contact ben gekomen met kleine kindjes, als Ali me dus vraagt om de baby vast te houden, geef ik hem lekker aan jou" grapte ze. Ze wist gewoon niet goed wat ze moest doen. Ivy grijnste toen hij zei dat hij het nooit zou vergeten. Ze trok een wenkbrauw op toen hij over haar ribben streelde. "Daar?" vroeg ze met een glimlach. Ze raakte met haar vinger de binnenkant van zijn arm aan net boven zijn pols. "Hier, of hier" Ze wees een plek aan onder zijn schouder. "Je borstkas staat al vol" gaf ze toe. Een derde tatoeage daar zou misschien minder mooi zijn. Ivy rolde lachend met haar ogen toen hij veel te enthousiast naar haar keek. "Volgens mij hebben we dat daarjuist wel gezegd"plaagde ze hem. Ze drukte een kus op zijn lippen en lachte. "Wel, dat was het ook" Ze gaf hem een tik toen hij zei dat ze dat zouden doen op haar commando. "Yeah right"

Account verwijderd

schreef:
Natuurlijk wist hij wel dat ze hem plaagde. Als ze ook maar iets voor Sean gevoeld had, was ze niet naar hem teruggegaan. Dan had Claire haar wel gedwongen om bij Sean te blijven. Hij knikte toen ze zei dat ze Sean niet belangrijk vond. Hij vond Sean ook niet belangrijk, maar dat betekende niet dat hij haar ervan zou weerhouden om met de man om te gaan.
Haar woorden deden hem nadenken. Was hij jaloers geweest? Niet direct. Hoewel Ivy een mooie vrouw was en ze kon aanpappen met wie ze wilde, had ze dat niet gedaan. Tot Sean. Misschien was hij wel jaloers geweest op Sean. Sean was niet degene die naast haar hoorde te lopen, maar hij. Op dat moment had hij echter gedacht dat dat nooit meer zou gebeuren.
'Alleen op het gala toen. Je gaf me verder niet echt een reden om jaloers te zijn,' zei hij. Sean had het er wel naar gemaakt, maar uiteindelijk had hij niets om jaloers op te zijn. Ivy was terug en deze keer zouden hun toekomstplannen ook echt uitkomen. Dat kon Sean niet zeggen. Hij glimlachte even toen ze toegaf dat zij wel jaloers geweest was.
'Lexa is anders. Ze was de eerste die werkelijk niets van me wilde en geen vooroordeel had. Iedereen op het instituut heeft hun oordeel al klaar liggen. Lexa was de enige die er zonder vooroordelen naar kon kijken.' Hij hief zijn schouders op. Iedereen had een oordeel. Het team sowieso, maar het instituut ook. Iedereen wist wel wie hij was. Niet omdat hij nu zo opviel, maar vanwege zijn verleden. Het was rondgegaan als een lopend vuurtje. Nieuwelingen kregen het direct toegefluisterd en het was meer dan eens gebeurd dat ze bang voor hem waren. Lexa wist dat soort dingen niet van hem, zij kon alleen naar hem kijken als de persoon die hij nu was.
'We nodigen ze allemaal uit,' verzekerde hij haar. Het zou fijn zijn om met de hele familie samen te zijn. Zijn ouders hadden Alistair en Erin nog niet eens ontmoet, het werd de hoogste tijd.
'Dan is het misschien maar goed dat ik je voor was.' Hij had geen alcoholprobleem gehad, hij kon nergens in terugvallen. Hij kon zich helemaal zat drinken en er met een flinke kater vanaf komen. Bij haar lag dat anders. Als hij het niet gedaan had, had zij het gedaan en eerlijk was eerlijk, hij was blij dat hij het gedaan had. Hij knikte toen ze hem vroeg of hij dat fijn vond. Ivy wist hoe dol hij op kinderen was, ze wist ook hoe graag hij zelf kinderen wilde.
'Ik denk dat je prima bent met kinderen, Iv. Maak je daar maar geen zorgen over.' Ivy zou een geweldige moeder worden. Ze kon ontzettend enthousiast en vrolijk zijn, maar ze kon ook geduldig en rustig zijn als dat nodig was. En als haar dat niet lukte, was hij er nog. Het zou goed komen. Hij knikte toen ze hem vroeg of de tatoeage daar moest. Hij vond het mooi daar. Hij volgde haar vingers toen ze aanwees waar hij een tatoeage zou moeten laten zetten. Hij knikte met een grijns.
'Ik zal er over nadenken,' besloot hij. De kans was aanwezig, maar hij mocht de beslissing niet overhaast maken. Hij moest nadenken over wat hij wilde. Hij streelde met één hand door haar haren en lachte toen ze zei dat ze dat al wel gezegd hadden. Dat was waar.
'Jij vind het sexy als ik het zeg, maar ik vind het sexy als jij het zegt.' Hij drukte een kus tegen haar lippen, waarna hij ze voor de zoveelste keer af liet dwalen naar haar hals.

Account verwijderd

schreef:
Ivy stond ergens achteraan in het team toen iedereen Claire een hand gaf en beleefd afscheid nam. Ze moest toegeven, ze kon haar geluk niet op en het kostte haar moeite om dat te verbergen. Het was gelukt. Dante ontmoette haar blik kort toen Claire even niet keek en glimlachte kort. Ivy grijnste vlug terug maar deed al snel weer normaal. Ze had de job aangenomen, ze werd naar een ander instituut gestuurd waar ze enorm goed betaald kreeg, aangezien ze zo'n 'waardevol lid' was, en ze haar 'enorm nodig hadden,' wat dus helemaal niet zo was. Ivy was er zeker van dat Dante het instituut in Zuid-Australië al helemaal gewaarschuwd had voor de vrouw, en ze zouden wel maatregelen nemen, maar momenteel was Ivy enorm gelukkig. Ze had zin om Olivers hand te nemen, maar ze moesten het nog enkele minuten volhouden. Ivy gaf de vrouw geen hand, net zoals Derek en Oliver. Ze weigerde haar aan te raken. "Veel succes" mompelde ze even, met haar ogen strak gericht op de grond. "Veel succes met iemand nieuws te zoeken Ivy" Claire grijnste even en trok de trolley achter haar aan, op weg naar de taxi. Ze beet even op haar onderlip om niet te glimlachen en volgde met haar ogen de taxi tot hij weg was. Claire had niet eens de moeite genomen om te zwaaien, de trut. Ryan zuchtte. "En toen waren we weer met ons zessen" mompelde hij met een kleine glimlach. Ivy haalde grijnzend een hand door haar haren en keek Oliver vragend aan, konden ze het hen nu zeggen. Ryan fronste kort toen hij het opmerkte en Dante knikte kort, waarna hij glimlachte naar de twee en wegliep. Ze schuifelde toch wat aarzelend toe naar Oliver toen hij knikte en vlocht haar vingers door de zijne. Suzans mond viel zowat open en Ryan en Jason stonden hen aan te staren met een blik van verwarring op hun gezicht. Ivy glimlachte even nerveus. Derek was de enige die enorm grijnste. "Wel ehmmm, we hebben jullie wat uit te leggen" Gaf Ivy toe met een nerveuze blik. "Dus, nou ja, ten eerste, Claire heeft niet echt een baan gekregen omdat ze zo goed was, maar omdat ik het heb gevraagd" gaf ze toe. Ryan schudde zijn hoofd. "Wat wil je zeggen Ivy?" Ivy knikte kort en keek naar Oliver. "Wel, Claire is in feite Olivers ex, en haar gave is mensen beïnvloeden, en niet zo onschuldig zoals ze altijd beweerd heeft" Begon ze te vertellen. Eenmaal ze alles had verteld, behalve het trouwen gedeelte en het verhuizen gedeelte, keek ze het team rond. Jason stond breed te glimlachen en gaf Oliver een schouderklopje. "Dus daarom sliep je met niemand, je kon de seks met Ivy niet vergeten he?" Ivy maakte een protesterend geluidje maar lachte toen, waarna ze haar hoofd begroef in Olivers shirt. Dat was al één iemand die het goed opvatte. "Dankje Jase" zei ze zachtjes. "Ik moet toegeven dat ik blij ben dat jullie weer samen zijn, want apart zijn jullie hels" gromde Ryan met een kleine glimlach om zijn lippen. "Maar hoe hebben jullie dat zelfs verborgen gehouden op die missie, jullie zijn allebei uitstekende acteurs" Ryan schudde zijn hoofd even maar knikte. "Maar ik ben gelukkig voor jullie" gaf hij toe. Ivy's blik gleed naar Suzan die hen boos aankeek. "Ik kan niet geloven dat jullie niets hebben gezegd, Derek wist het, maar ik niet, what the fuck Ivy" Ivy opende haar mond om wat te zeggen maar Suzan wierp haar een kwade blik toe. "Je was de eerste persoon die ik haar vertrouwde en je wou het me niet eens zeggen? Wel bedankt" Stampvoetend liep Suzan weg en Ivy zette een paar stappen in de richting van de deur van het instituut. Jason hield haar tegen en schudde haar hoofd. "Laat haar, ze draait wel bij" Ivy kreunde zachtjes en zuchtte. "Ze heeft gelijk" gaf ze toe. "Ik had het haar moeten vertellen, maar ik was bang dat Claire het dan zou merken" Ze haalde een hand door haar haren. Ze waren nu drie dagen thuis van missie, en ze was opgelucht dat iedereen het nu wist. Derek had het Elise verteld, aangezien hij niets geheim wou houden voor zijn vriendin, en Oliver en zij hadden gezegd dat het goed was, zolang ze maar niets verder vertelde. Ivy wiebelde kort op haar voeten en prutste aan het draadje om haar hals, waar ze de ring nog niet van had gehaald. "Zeg jij het, of ik?" vroeg ze Oliver met een kleine glimlach. Het was beter dat ze nu alles opbiechten.

Account verwijderd

schreef:
Ze was nog niet weg of hij voelde de opluchting door zijn lichaam glijden. Eindelijk zouden ze van haar af zijn, eindelijk zouden Ivy en hij weer echt bij elkaar kunnen zijn. Hun tijd was niet onplezierig geweest, maar hij was toe aan een openbare relatie. Ze waren misschien net een week in het geheim bij elkaar, maar hij had er al helemaal genoeg van. Hij wilde haar hand vasthouden en haar kussen in het openbaar. Hij wilde dat ze de ring om haar vinger kon dragen en dat ze naar elkaar konden kijken voor zo lang zij dat wilden.
Claire probeerde hem niet eens een hand te geven. Ze keek hem bijna kwaadaardig aan en ging door naar de volgende. Derek weigerde haar een hand te geven en voor Ivy gold hetzelfde. Hij hoorde Claire Ivy succes wensen en hij moest een grijns onderdrukken. Ze moest eens weten. Hij keek naar haar, hopelijk voor de allerlaatste keer, en zuchtte opgelucht. Hij hoefde haar gezicht nooit meer te zien.
Toen de taxi uit het zicht was, kon hij pas weer echt ademhalen. Het was een hele verlichting. Geen bedreigingen meer, geen problemen meer. Alles was opgelost. Alle zorgen die hij met zich meegedragen had, verdwenen. Zijn schouders voelden een stuk lichter. Zijn blik ontmoette die van Ivy, die hem vragend aankeek. Hij kon echter geen antwoord geven. Dante ging er vandoor en in stilte keken ze naar waar de taxi verdwenen was. Pas toen hij een bekende hand in zijn hand voelde glijden, keek hij op. Hij glimlachte naar Ivy. Het duurde niet lang voor iedereen het doorkreeg en ze verward bekeken werden. Natuurlijk werden ze zo bekeken, ze waren al bijna tweeënhalve maand uit elkaar. Hij luisterde naar Ivy en knikte. Ze hadden hen inderdaad een hoop uit te leggen. Hij kneep even bemoedigend in haar hand en luisterde naar haar verhaal. Hij vulde haar aan waar dat nodig was, maar over het algemeen had ze het allemaal vrij goed begrepen. Ze vertelde hen niet dat ze zouden gaan trouwen en dat zij ook het instituut zouden verlaten. Jason was de eerste die reageerde, natuurlijk met een typische opmerking. Hij kon het niet helpen dat hij begon te lachen. De opluchting maakte hem vrolijk. Claire was voorgoed verdwenen, niets zou hen nu nog tegenhouden.
Ryan reageerde ook prima. Hij noemde hen hels, maar dat vond hij niet erg. Het was de waarheid, gescheiden functioneerden ze niet meer goed. Zijn gedachten werden echter al snel van Ryan getrokken, want Suzan leek minder blij met hen. Suzan was boos. Een zucht gleed over zijn lippen, Ivy had het al voorspeld. Hij vond echter niet dat ze echt het recht had om boos te zijn en hij deed niet de moeite om achter haar aan te gaan. Ivy deed dat wel, maar ze werd al snel tegengehouden door Jason.
'Laat haar even met Jules praten, Iv. Hij zorgt er wel voor dat ze bijdraait,' bevestigde hij. Jules was een slimme man, hij zou het wel voor elkaar krijgen. Hij schudde zijn hoofd toen ze zei dat ze het wel had moeten vertellen. Het was geen slim plan geweest. Suzan flapte alles eruit en als ze er per ongeluk iets over gezegd had, konden Ivy en hij een toekomst samen wel schudden.
Het was Ivy die direct alles wilde bekennen, niet hij. Hij had gedacht dat hij degene zou zijn die hij direct wilde zeggen, maar dat viel toch mee. Hij glimlachte toen ze aan het draadje van haar ketting prutste en hem vroeg wie het zou zeggen. Dit was het moment waarop zelfs Derek verbaasd zou zijn.
'Ik heb Ivy gevraagd om met me te trouwen en ze heeft ja gezegd,' begon hij. Zowel Jason als Ryan keken hen met een enorme grijns aan. Iedereen wist dat hij graag verder wilde in hun relatie. Een zucht gleed over zijn lippen voor hij zijn mond opende om de laatste woorden uit te spreken.
'In de tijd dat we niet samen waren, heb ik een huis gekocht. Mijn tijd op het instituut zit er al heel lang op. Ivy heeft besloten met me mee te gaan, dus we zijn niet langer in dienst van het instituut. We verhuizen binnen enkele dagen.' Derek keek hem verbaasd aan, maar klopte hem toen op zijn schouder.
'Ik ben blij voor je, Oliver. Ik denk dat we allemaal wisten hoe graag je weg wilde en hoe graag je Ivy bij je wilde hebben. Als je maar niet te ver weg gaat wonen, want ik ben niet zo goed met computers.' Hij schoot in de lach en schudde zijn hoofd, hij ging niet ver weg wonen. Hij zou Derek nog steeds regelmatig zien.

Account verwijderd

schreef:
Zijn glimlach deed haar deugd, het was fijn dat hij weer in het openbaar kon glimlachen, idem voor haar. Ivy glimlachte terug en drukte een kus op zijn wang, het voelde stiekem nog een beetje vreemd om hem weer een kus op zijn lippen te geven, het voelde nog wat onwennig aan. Dat zou echter al snel weer voorbij gaan. Ivy gaf hem een grijns toen hij begon te lachen om Jason. Het was goed dat hij haar af en toe eens aanvulde, dan vergat ze niets. Ze zuchtte opgelucht toen ze alles had verteld. "Jullie hebben geen idee hoe moeilijk het was om tegen jullie te liegen, jullie zijn mijn, onze familie" gaf ze toe. Jason hield een hand tegen zijn hart en grijnste. Te laatste tijd was hij weer vrolijker, en Ivy had een vreemd vermoeden waarom. Het was echter een beetje een bizar vermoeden, en ze wist niet zeker wat ze er van moest denken. Twee dagen geleden hadden Ryan en Raven namelijk hun relatie beeindigd, en ze moest toegeven, Jason was weer de vrolijke hij geworden sindsdien. Ze had nog niet de kans gehad om het hem te vragen, maar dat zou wel snel weer komen. Ivy knikte aarzelend toen Oliver zei dat ze even met Jules moest praten. "Ik hoop het" gaf ze eerlijk toe. Ze wou niet weggaan van het instituut met een naar gevoel. Ze beet kort op haar onderlip. Ze had geen spijt van het feit dat ze het niet had verteld aan Suzan, maar ze voelde zich enorm schuldig, dat wel. Suzan was inderdaad de eerste echte vriendin die ze had hier, ook omdat ze het enige meisje was geweest na Ivy zelf in het team. Ivy glimlachte toen hij glimlachte en volgde zijn ogen naar het draadje. Ze kon een opgeluchte lach niet inhouden toen Oliver zei dat hij haar ten huwelijk had gevraagd en ze ja had gezegd. "Sacre blue, wanneer is dat allemaal gebeurd?" lachte Jason. "Ergens in de missie" grinnikte Ivy. "Wil je me eens helpen Ollie, ik kan niet wachten om hem nu eindelijk eens te dragen" gaf ze toe met een glimlach terwijl ze gebaarde naar de ketting. Ivy draaide zich om. Verdorie, nu kon ze het Suzan zelfs niet zeggen... Ivy luisterde naar wat Oliver zei en haalde haar schouders op toen Ryan haar vragend aankeek. "Ik wil niet voor eeuwig hier blijven rondhangen Ryan, de tijd staat hier stil voor me" gaf ze toe. "Ik wil mijn eigen leven opbouwen, maar dan wel met Oliver" gaf ze toe. Ze glimlachte opnieuw om Dereks woorden en schudde haar hoofd grijzend.

Account verwijderd

schreef:
Geen stiekem gedoe meer, dat was het belangrijkst. Hij raakte met de toppen van zijn vingers haar wang kort aan. Straks zouden ze de eetzaal binnen kunnen lopen en voor het eerst in bijna drie maanden zou weer te zien zijn dat ze samen waren. Nu met een ring om haar vinger. Hij knikte toen ze zei dat het moeilijk was om het hen niet te vertellen. Voor Ivy was het moeilijk geweest dan voor hem. Derek had het geweten en hoewel hij van de rest hield, waren zij belangrijk voor Ivy dan voor hem. Zij had er het meeste moeite mee gehad. Hij vond het moeilijk om te zien dat ze er zo mee zat, maar hij kon er niets aan veranderen.
'Geen zorgen,' verzekerde hij haar. Suzan hield van Ivy, ze zou wel bijdraaien. Waarschijnlijk zou ze alweer enthousiast zijn als ze een bruidsjurk uit mocht zoeken, want hij wist zeker dat Ivy de vrouw zou vragen. Hij zag dat ze ermee zat, maar ook dat was iets waar hij niets aan kon veranderen. Dit was afhankelijk van Suzan.
'Herinner je je nog de eerste dag? Toen iedereen weg was behalve wij? Toen ongeveer,' merkte hij met een grijns op. Ja, hij kon het zich prima herinneren. Dat zou hij zich voor altijd herinneren. Jason leek diep na te denken en keek toen met een grijns naar hen.
'Ik denk dat ik me dat wel kan herinneren. Ik dacht al dat er iets veranderd was,' zei Jason. Hij schudde even lachend zijn hoofd en wendde zich toen tot Ivy. Hij knikte, waarna hij zijn vingers langs haar hals liet glijden en het draadje in zijn vingers pakte. Hij maakte de sluiting open, waarna hij de ring van het draadje haalde en de ketting weer om Ivy's hals legde.
'En Ivy kan altijd terugkomen als ze dat wil. Ik zal haar nooit tot iets verplichten.' Hij had Ivy niet verplicht met hem mee te gaan, hij had de keuze volledig bij haar gelaten. Hij pakte haar hand en schoof de ring voorzichtig om haar vinger, waarna hij haar kin een stukje omhoog duwde en hij een kus tegen haar lippen duwde. Het was veel te lang geleden.
'We gaan niet zo ver hier vandaan wonen, jullie kunnen altijd langskomen.' Hij zou het leuk vinden als ze nog eens langs kwamen. Hij had twee jaar lang elke dag met hen opgetrokken en hij zou hen missen, maar dat woog niet op tegen de voordelen van het samenwonen.
'Goed, maar dit vraagt wel om een feest. Denken jullie dat Dante het goed zou vinden als we een feest geven in de eetzaal?' vroeg Jason met een grijns. Hij rolde lachend met zijn ogen. Hij had helemaal geen feest nodig. Niet iedereen hoefde te weten dat ze zouden gaan trouwen. Ze mochten het wel weten, maar het was niet alsof het hele instituut het belangrijk vond. Ze waren gewoon dat ene aanhankelijke stel, niets bijzonders. Hij streelde met zijn duim over de rug van Ivy's hand en hief zijn schouders toen op.
'Misschien kunnen we vanavond iets gaan doen, dat lijkt me een beter plan. Of hebben de tortelduifjes al plannen voor vanavond?' vroeg Derek. Alle drie de mannen hadden een enorme grijns op hun gezicht.

Account verwijderd

schreef:
Het zou veel beter worden nu Claire weg was. De duivel was verdwenen en ze kon er niet aan doen dat toch wel gelukkig ervan werd. Ze was nog nooit zo opgelucht en vrolijk geweest dat er iemand wegging. En ze vond het helemaal niet erg. He instituut was beter af zonder de vrouw, ze kon wel in bedwang gehouden worden daar in Australië, dat had Dante haar beloofd. Daar hadden ze heel wat andere manieren om hun mensen zich te laren gedragen. Geen marteling ofzo, maar de leiders waren er onbeschrijfelijk machtig en niemand durfde hen tegen te spreken. Claire zat er dus wel goed. Ze keek hem aan toen hij haar gerust stelde. Ivy knikte kort. Hij had waarschijnlijk wel gelijk ja. Ze moest zich geen zorgen maken over Suzan, ze zou wel bijdragen en wel inzien waarom Ivy het haar niet had kunnen vertellen. Zij zou dat ook hebben gedaan als het Jules en Suzr waren geweest in plaats van Oliver en Ivy. Dat wist ze zeker. Ivy grinnikte om Ryans beschuldigende gezicht. "Dus je had geen rugpijn?" Ivy schudde haar hoofd. "Sorry" Schaapachtig glimlachte ze naar de leider van het team. "Maakt niets uit" Jason lachte kort. "Volgens mij was het meer dan alleen maar praten hoor" Ivy kleurde rood en haalde haar schouders op. Ze zou het niet eens proberen te bekennen, ze wisten het toch al. Meer zou ze echter niet loslaten over die avond. "Trouwens, Oliver heeft elke avond zijn gave gebruikt om bij mij te slapen" zei ze nog, waarna ze lachte om de uitdrukking van de mannen. "He, kom op, het is jullie eigen schuld dat jullie nu eenmaal niet goed opletten" lachte Ivy. Ivy volgde Olivers bewegingen toen hij achter haar liep en zijn vingers wat haar wegstreken om de ketting open te maken. "En ik ga wel eens langskomen, als jullie me nlg terug willen natuurlijk" grapte ze. Ze kon wel soms eens een handje helpen, maar niet te vaak, ze hoorde niet meer bij het instituut, maar het instituut zou ook nooit volledig van haar gescheiden zijn. Het was haar thuis geweest voor een lange tijd. Ivy glimlachte toen ze eindelijk de ring gerust om haar vinger kon dragen en ze drukte nog een kusje terug op zijn lippen. "Ik houd van je Oliver" En ze hoefde het niet meer verborgen te houden. "Die ring staat je goed Ivy, Oliver heeft een goede keuze gemaakt" glimlachte Ryan, waarna hij jaar verloofde een schouderklopje gaf en knikte. Ivy glimlachte breed. "Probeer wel niet te vaak langs te komen, want we willen de eerste weken gewoon in bed liggen" lachte Ivy, wat haar weer eens een blik opleverde van Jason. "En meer?" Jason trok een wenkbrauw op en Ivy gaf hem een stoot. "Jij..zwijg" klaagde ze zielig. Ivy maakte een protesterend geluidje. Ze hoefde heus geen feest, Oliver en zij waren niet echt een fan van gala's en grote feesten. Ivy lachte om Dereks woorden en schudde haar hoofd, terwijl ze wanhopig niet probeerde afgeleid te worden door Oliver die de rug van haar habd streelde. "Nu Claire weg is wil ik wel nog eens met het tema gaan eten of zo, gaf ze eerlijk toe. Ze had hun leuke momenten gemist.

Account verwijderd

schreef:
Ivy had gelogen die eerste dag. Hij kon zich nog precies herinneren hoe haar gezicht eruit zag toen ze toegaf dat ze gelogen had. Het was lief dat ze het er voor over had gehad, want Ivy was normaal gesproken geen leugenaar. Ze had het vast vervelend gevonden. Toch was hij blij dat ze het gedaan had, want dat was wat hen uiteindelijk weer samen had gebracht. Hij drukte een kusje tegen de rug van haar hand en lachte toen Ryan haar beschuldigend aankeek. Hij trok zijn wenkbrauw op toen Jason zei dat het vast meer geweest was dan praten, maar hij ontkende het niet. Het was meer geweest dan praten. Elke ontmoeting was meer geweest dan praten. Hij kon niet van haar afblijven. Elke keer dat hij haar zag, had hij de neiging om aan haar te zitten. Je kon je voorstellen dat dat niet zo handig was als je je relatie geheim probeerde te houden.
'Oh, elke avond. En elke ochtend.' Het was bijna lachwekkend geweest dat hij elke nacht bij Ivy had kunnen slapen zonder dat iemand het door had. Ze waren ook wel stil, maar ze hadden gemakkelijk betrapt kunnen worden. Het was maar goed dat Derek ook nog in het complot zat. Hij knikte toen Ivy zei dat ze nog eens langs zou komen. Hij zou Ivy nooit helemaal kunnen scheiden van het instituut en dat was oké, zo lang ze er maar niet opnieuw in doorsloeg. Het was moeilijk voor hem geweest.
'Ik ook van jou.' Het ging automatisch, hij hoefde er geen seconde over na te denken. Hij hield van haar en zij van hem, dat was hoe het altijd zou zijn. Het zou nooit veranderen. Hij glimlachte toen Ryan zei dat hij een goede keuze had gemaakt. Dat was maar goed ook.
'Ja, en meer. En nu ophouden, Jason.' Hij keek even waarschuwend naar de man, maar schoot toen weer in de lach. Hij kon gewoon niet serieus naar Jason kijken, hij was altijd zo bezig met hun seksleven. Met dat leven was helemaal niets mis.
'Dan gaan we vanavond uiteten,' besloot hij. Ze hadden nog helemaal niet kunnen vieren dat ze verloofd waren. Hij had het graag willen vieren en samen hadden ze dat ook wel gedaan, maar niet met het team. Het team hoorde er ook bij. Alistair en Erin hoorden erbij, zijn ouders ook. Nog zo veel mensen met wie ze het niet gevierd hadden.
'En nu gaan Ivy en ik bezig met onze verhuizing, dus we zien jullie later.' Jason wiebelde lachend met zijn wenkbrauwen en hij schudde zijn hoofd met een grijns. Jason kon ook maar aan één ding denken. Hij trok Ivy zacht mee naar binnen, terug naar haar kamer. Ivy had in de voorbije dagen al een hoop uitgezocht, maar ze moesten nog inpakken en ze hadden nog niet alles gekocht.

Account verwijderd

schreef:
Ze glimlachte breed toen hij een kusje drukte tegen de rug van haar hand en drukte een lieve kus tegen zijn wang. Het was het allemaal waard geweest. Ze kon bijna niet geloven dat het voorbij was, de hele Claire situatie. Ze was maar al te blij, het was nu niet meteen de leukste periode geweest van haar leven. Het was iets wat ze op de duur wel zou kunnen aanvaarden, maar nu lag de zaak best wel moeilijk en praatte ze er liever niet over. Ivy lachte echter al weer toen Oliver zijn wenkbrauw optrok en ze gaf hem een zacht kneepje in zijn hand. Oh nee, gewoon praten, dat was bijna onmogelijk voor hen. Ivy bestudeerde hem met een glimlach en toen ze zijn ogen ontmoette drukte ze een kus op zijn lippen. Ja, ze was het in die paar seconden wel al weer gewoon geworden, ze zou geen tijd verspillen waar ze hem niet kuste, knuffelde, en andere dingen zou doen. "God, dat meen je dus serieus? Ik dacht al dat het zo verdacht was dat jullie nooit ruziemaakten of schreeuwden tegen elkaar" Ivy fronste kort en dacht na. Juist ja, ze hadden niet gedaan alsof ze ruziehadden en hadden niet geschreeuwd, en blijkbaar was dat vreemd. Ze had gewoon geweigerd nogmaals tegen hem te schreeuwen, ze haatte het. Ze raakte Olivers arm aan toen hij knikte en smolt bijna in zijn armen toen hij zei dat hij ook van haar hield. Nog steeds had het dat effect op haar, zeker na de periode waar ze die woorden niet had gehoord. Ze had het gemist, ze had haar Oliver gemist. Ivy keek opnieuw naar de ring. Hier kon ze wel aan wennen. Ze knikte bij Ryans woorden, hij had inderdaad een goede keuze gemaakte, een perfecte keuze zelfs. Ze vond de ring prachtig, en ze beschouwde het nu al bijna als een deel van haarzelf. Ivy lachte om Oliver en Jason, het was fijn dat Oliver weer kon lachen in het openbaar, ze had dat zo gemist. Het maakte haar gelukkig om hem gelukkig te zien. "Ik kan niet geloven dat dat het eerste is waar je aan denkt" mopperde ze met een glimlach om haar mondhoeken. "Dat kan je wel geloven Ivy, je kent me" Ivy schudde lachend haar hoofd en dacht na. Waarschijnlijk had ze nog wel ergens een jurk ofzo hangen die ze kon aantrekken vanavond. Ze schudde haar hoofd om Jason en nam vlug afscheid van Derek en Ryan voordat ze met Oliver meeliep. Ze kon haar ogen zowat niet van hem afhouden terwijl ze naar haar kamer liepen. "Het is ons gelukt" Dat was het eerste wat ze zei toen ze binnen waren. Ze drukte een kus op hem en schoof de dozen van onder haar bed. Baylor sprong al vlug van het bed en liep rondjes rond Olivers benen. Zij was niet de enige die Oliver ahd gemist. De afgelopen dagen was Oliver wel een paar keer langsgeweest, maar niet te veel, aangezien veel mensen hen wat in de gaten hielden. Ivy schudde lachend haar hoofd toen Baylor speels tegen Oliver opsprong om te spelen. Ze keerde zich weer tot de dozen en dacht na. Ze had ze even moeten verstoppen, voor als Suzan in haar kamer kwam. "Okey, dus wat vergeet ik?" Mompelde ze meer tegen haarzelf dan tegen Oliver. Met een geconcentreerde blik op haar gezicht keek ze haar kamer rond. De meeste dingen had ze al snel ingepakt, maar de spullen in de badkamer nog niet. En misschien moesten ze ook nog eens Olivers kamer checken.

Account verwijderd

schreef:
Een grijns verscheen op zijn gezicht toen ze zacht in zijn handen kneep nadat hij niet ontkend had dat het meer was geweest dan praten. Nee, het was niet alleen praten geweest. Sterker nog, het was maar weinig praten geweest. Hij had alleen maar gezegd dat hij ook van haar hield. Daarna hadden ze wel gepraat, dus het gaf niet. Het had zelfs geleid tot een verloving en plannen om samen te gaan wonen.
'Daarvoor schreeuwden we ook niet zo veel meer tegen elkaar,' klaagde hij. Sinds de bruiloft van haar broer leek het beter te gaan, dus hij ging er maar vanuit dat hij iets gedaan of gezegd had wat Ivy milder gemaakt had. Hij was over het algemeen niet de persoon die ruzie zocht. Ruzie met haar hebben was pijnlijker dan een klap in zijn gezicht en hij had er een hekel aan. Natuurlijk, het was nooit te vermijden, maar sinds de bruiloft ging het beter. Het was waar dat ze op de missie niet één keer ruzie hadden gehad, maar zo opvallend was het toch hopelijk niet geweest.
'Zeg je dat nu echt? We weten allemaal dat dat het eerste is waar Jason aan denkt,' lachte hij. Ze wisten allemaal hoe Jason in elkaar stak. De man kon geen genoeg krijgen van de vrouwen. Hij vond het niet zo erg, meestal was het wel komisch. Jason was vrolijker, maar waarom wist hij niet. Hij maakte zich er ook niet druk over, want vrolijk was goed. Hij hoefde niet te weten wat er in zijn hoofd omging.
Hij keek door de gangen terwijl ze naar haar kamer liepen en hij drukte de deur open. Hij was een paar keer naar haar kamer gekomen, maar niet te vaak. Op het instituut waren er te veel ogen die hen in de gaten hielden. Het was niet langer het team waar ze op moesten letten, maar het gehele instituut. Hij zuchtte opgelucht toen ze zei dat het hen gelukt was. Het was hen gelukt. Het had haar ontiegelijk veel geld gekost, maar ze waren wel van Claire af.
'Het spijt me dat je er zo veel voor moest betalen,' zei hij. Hij ging met zijn hand door zijn haren en schudde zijn hoofd, hij wilde niet dat het haar zo veel kostte. Hij zou het aan haar terugbetalen als dat kon, maar hij wist dat hij dat geld nooit zou hebben. Hij keek naar zijn benen toen Baylor om zijn benen heen dartelde. Hij lachte even en ging op zijn hurken zitten, waarna hij voor even met de hond speelde en Baylor zijn best deed hem omver te duwen. Het resulteerde alleen maar in Baylor die omver geduwd werd. De hond kwispelde en sprong om hem heen.
'Wanneer wil je verhuizen?' vroeg hij. De meubels stonden er al, maar hun spullen nog niet. Ze hadden geen verhuizers nodig, want ze konden geen meubels uit het instituut meenemen. Hun persoonlijke spullen pasten wel in de auto, dus in principe konden ze gaan wanneer ze wilden.
'En wanneer wil je voor een tweede hond gaan kijken?' Hij glimlachte naar haar, wetende dat ze enthousiast zou worden van het idee dat ze er nog een mocht kiezen. Hij kwam overeind en drukte een kus tegen haar lippen, waarna hij op haar bed ging zitten en hij geamuseerd naar haar keek.

Account verwijderd

schreef:
Ivy rolde lachend met haar ogen toen ze de grijns zag op zijn gezicht, typisch dat hij zi reageerde. Het was inderdaad niet veel praten geweest, maar dat zou ze Jason niet meteen zeggen. Het had wel tot veel geleid, die dag, en het was maar goed ook. Want ze zou niet wat te doen als ze niet ten huwelijk was gevraagd en ze niet weggingen, het was zoveel beter nu. "Dat is waar" knikte ze eerlijk. Ivy en Oliver hadden al lange tijd niet meer geschreeuwd tegen elkaar, gelukkig, ze haatte wanneer hij schreeuwde tegen haar. Niet dat hij dat veel deed, maar de afgelopen maanden was het wel een paar keer gebeurd. Ze haatte ruzie maken, Ivy bleef gewoon graag bevriend met iedereen. Daar was er niets verkeerd mee, toch? Ze probeerde gewokn het beste te zien in mensen, ook al was dat soms wel moeilijk. "Ik hoop dat Claire er nooit achter komt" gaf Ivy eerlijk toe. De vrouw moest het niet weten. Maar het contract dat ze had getekend, geldde voor dertien jaar, dus dat was al een hele geruststeling, en Ivy had veel geld in de zaak gestoken, dus dat zou wel meer uitstellen. "Okey, juist, even vergeten" glimlachte Ivy. Jason was nog steeds de oude hem, vrolijk, sexistisch en vervelend om sommige momenten. Het zou sel even wennen zijn om zonder de rest van het team te leven. Ze had ze elke dag gezien, en nu zou dat zoveel anders zijn. Ze zouden natuurlijk wel nog langskomen en Ivy zou hen ook wel af en toe bezoeken, dus dat was geen probleem. Ze zouden het wel overleven, ze zouden wel zien wat het zou worden. Maar Ivy had een gevoel over het hele verhuis gedoe. Ze wou het echt graag, voor de eerste keer. Ivy glimlachte en schudde haar hoofd. "Je weet dat ik dat niet erg vind" gaf ze eerlijk toe. Ze drukte een kus op zijn wang. Het kon haar niet veel schelen. "Het is het allemaal waard" voegde ze eerlijk aan toe. Het was voor een goede zaak. Ze glimlachte toen hij haar haren streelde en lachte toen hij speelde met Baylor en de gigantische husky op de grond viel en begon te rollen. "He buddy, we gaan een leuke thuis voor je vinden, met een grotere tuin" grijnste ze terwijl ze hond achter zijn oren krabde en glimlachte. "Wel, zo vlug mogelijk" gaf Ivy toe. "Korte pijn" gaf ze eerlijk toe. Ze grijnste breed. "Nadat het huis wat in orde is" gaf ze toe. Eerst het huis, dan een tweede hond. "Hmmm, ik heb er zoveel zin in" Ze grijnste breed en zette een doos op haar bed, die ze vulde met kadertjes en foto's die ze in een kast had gesmeten.

Account verwijderd

schreef:
Als Claire erachter zou komen, zaten ze met een probleem. De vrouw had een contract voor dertien jaar, maar Claire kennende kwam ze daar wel onderuit. Ze moest denken dat hij hen volledig gebroken had, wat ze voor een tijd ook echt gedaan had. Hij had zich miserabel gevoeld. Hij schudde zijn hoofd, het was niet iets waar hij over moest denken. Ze waren van Claire af en ze moesten dat hoofdstuk afsluiten.
Hij lachte toen Ivy zei dat ze het even vergeten was. Hij zou de domme grappen van Jason misschien wel eens missen, maar het grootste deel van de tijd toch echt niet. Derek zou hij missen, hoewel hij de man altijd op zou kunnen komen zoeken. Waarschijnlijk zou hij zelfs de trainingen missen. Toch woog niets op tegen het feit dat ze samen zouden gaan wonen en een eigen leven zouden beginnen.
'Jij niet, maar ik wel,' mopperde hij. Hij vond het wel erg dat ze het uit had moeten geven. Ze had zoveel betere dingen kunnen doen met dat geld. Claire was misschien nog wel de slechtste optie, ze had het wat hem betreft in de rivier kunnen gooien. Hoewel het uiteindelijke doel wel een goed doel was, want dat was hun geluk. Dat ze het daarvoor rechtstreeks aan Claire moesten geven, vond hij dan weer vervelend. Hij knikte toen ze zei dat het het allemaal waard was. Het was het waard, ze zouden er wel voor zorgen dat dat het waard was. Een glimlach verscheen op zijn gezicht toen Ivy tegen Baylor begon te praten. Het was lief om Ivy tegen Baylor te zien praten.
'We kunnen daar ook vannacht slapen en morgen terugkomen, als dat je pijn een beetje verzacht,' stelde hij voor. Zo kon ze wennen aan het huis, maar werd ze niet direct uit haar vertrouwde omgeving getrokken. Misschien zou het helpen. Hij vond het oké dat ze al zo snel een hond wilde, zij gaf al een hoop op voor hem, ze mocht ook iets hebben wat de pijn zou verzachten.
'Weet je dat ik me nu al niet meer kan herinneren hoe het voelde om ongelukkig te zijn?' vroeg hij. Momenteel voelde hij zich zo gelukkig, dat hij zich niet eens meer in kon denken dat hij ongelukkig was. Hij stak zijn armen uit naar Ivy, waarna hij zijn handen op haar heupen legde en hij haar zacht naar hem toe trok. Hij zat en zij stond, dus hij moest naar boven kijken om haar aan te kunnen kijken.
'Ik houd van je, Iv.' Hij glimlachte naar haar. Hij hield van haar. Ze maakte hem gelukkig. Claire was er vandoor en nu was er niets meer wat dat in de weg stond. Ze zouden gaan samenwonen, trouwen en waarschijnlijk zelfs kinderen krijgen. Het kon niet beter.

Account verwijderd

schreef:
Ivy bestudeerde Oliver, hij zag er wel gelukkiger uit, en ze hoopte het ook oprecht. Ze wou niet dat hij ongelukkig was met het leven dat hij nu had. "Wel, je kunt er niets aan deoen" gaf ze toe. Ze vond het ook niet fijn dat het geld van haar ouders ging naar een vrouw met een slecht geweten, maar het was nodig geweest. Het had gewerkt, dat was het enige dat telde. "Trouwens, het is ook jouw geld" Ze drukte een kus op zijn lippen. Hij moest zich geen zorgen maken, ze hadden nog genoeg. Ivy hief de hond op en zette hem op het bed, waar hij omviel over de kussens. Ze schoot in de lach. "Weet je dat Bay echt lang heeft gejankt omdat hij niet meer kon slapen zonder je?" zei ze eerlijk. Baylor sliep altijd op hen, languitgestrekt en stiekem ook wel kwijlend, en op Ivy alleen kon hij blijkbaar niet slapen. Blijkbaar was ze niet de enige die niet zonder Oliver kon. "Fine, dan doen we dat" gaf ze toe. "Ik ben er zo nieuwsgierig naar" gaf ze eerlijk toe. Ze wou weten waar ze zou wonen voor een lange tijd samen met Oliver. "En ik moet nog steeds werk zoeken, trouwens, heb jij al een idee wat je gaat doen?" vroeg ze Oliver met een glimlach. Ze wist dat hij ook graag zou werken, ze waren hetzelfde op dat vlak, ze wilden allebei wel een beetje helpen in de maatschappij. "Dan neem ik al een paar dozen mee" mompelde ze. Ivy glimlachte om zijn woorden. Hij was dus gelukkig, dat stelde haar gerust. Ivy aarzelde even maar zei het toen toch. "Ik niet, ik denk dat ik me het nog wel een tijdje zal herinneren" gaf ze toe. Ze lachte toen hij haar zacht naar hem toe trok. Ze drukte een kus op zijn lippen. "En ik houd van jou Ollie" antwoordde ze. Ivy drukte nog een kusje op zijn onderlip en keek hem aan. "Help je me uitkiezen wat ik vanavond kan dragen, ik heb geen idee" gaf ze eerlijk toe terwijl ze naar de kleerkast liep. Die hing nog vol. Als ze wou inpakken, was dat wel gedaan in een seconde. Geen probleem. Ze keek hem vragend aan en wachtte tot hij naast haar stond om hem een glimlach te schenken.

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld