Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

15 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

ORPG ft. Auloire

Account verwijderd

schreef:
'Het loopt niet verkeerd, Iv. Hij heeft je vijf jaar niet gezien, ik weet zeker dat hij er al tijden naar uit kijkt om je weer terug te zien.' zij was misschien nerveus, maar hij niet. Voor hem hing er weinig vanaf, waardoor hij dingen duidelijker zag dan zij. Hij kon zich niet voorstellen dat haar broer naar zou doen, het zou niet erg menselijk zijn.
'Ik ben blij dat ik je een jurk heb gezien, maar nu weet ik niet of ik nog zonder kan.' zei hij lachend. Jurken waren waarschijnlijk niet het meest handig om in te lopen, maar het zag er wel ontzettend mooi uit. Als hij de keuze had, zou hij haar vaker in een jurk willen zien. Niet dat hij die keuze had en niet dat hij haar er toe zou dwingen, maar hij zou niet ontkennen dat hij haar nog liever bekeek zo. Dat deed hij dan ook. Toen ze aan zijn kleren begon te zitten, lachte hij slechts. Ze moest wel echt nerveus zijn, want ze had nog nooit eerder zijn kleding recht getrokken. Hij liet het toe en bekeek haar slechts bewonderend. Het was waarschijnlijk maar goed dat ze nu samen waren, hij had het niet aan gekund om haar zo rond te zien lopen en alle mannen naar haar te zien kijken. Hij was niet echt jaloers, maar misschien wel een heel klein beetje.
Hij keek even naar het team in de deuropening en lachte toen zowel Ryan als Jason en Suzan opmerkingen begonnen te maken. In het begin had hij zich er waarschijnlijk wat ongemakkelijk bij gevoeld, maar inmiddels kende hij hen goed genoeg om zich niet meer zo te voelen.
Iedereen leek vrolijker dan normaal vandaag, alsof ze allemaal Ivy's spanningen voelden en nog vrolijker dan normaal werden. Suzan nam een foto en hij wist heel zeker dat het een van de vrolijkste foto's was die er tot nu toe genomen was. Hij hoopte dat Suzan de foto aan Ivy zou geven, hij keek graag naar de foto's op Ivy's kamer. Ze had hem eens verteld dat het leuke herinneringen waren en hij vond het leuk om een kijkje in haar herinneringen te nemen. Nou ja, in het leuke deel daarvan.
'Ik wil het moment niet verpesten, maar ik denk dat als we nog veel langer hier blijven, Ivy haar broer de hele avond niet gaat zien.' zei hij, kijkend op zijn horloge. Hij wist dat ze eerder moesten zijn en hij wilde graag op tijd zijn, hij wilde niet riskeren dat haar broer te druk zou zijn om haar te zien als ze later zouden komen.

Account verwijderd

schreef:
Ivy glimlachte breed naar de camera en klemde Olivers arm vast. "Dus Suze, jij hebt mijn sleutels en zorgt voor Bay he?" Vroeg Ivy terwijl ze haar vriendin de sleutels overhandigde. Suzan knikte braafjes. "Ja, en ik mag ze aan niemand anders geven want anders verdwijnen je spullen weer en dan vermoord je me" Ivy knikte. "Correct, en vergeet niet hem uit te laten" zei ze nog een een bezorgde blik op haar gezicht. Ze was gewoon enorm gehecht aan hem geraakt, en Oliver ook, hij kon heus niet verbergen dat hij ook in love was met de puppy. Suzan zuchtte even en Derek mompelde nog iets tegen Oliver dat ze niet kon verstaan. "Geen zorgen Iv, het komt allemaal wel goed, veel succes" grijnste Suzan terwijl ze haar een knuffel gaf. "Doe de groeten van ons aan je broer he?" Ivy knikte even vlug en liep met Oliver naar buiten. Ze hadden al een taxi besteld, zodat ze zeker niet te laat zouden komen. Ze glimlachte even toen de chauffeur de deur voor haar openhield en bedankte hem. "Oh god" mompelde ze terwijl ze froezelde aan de rand van haar jurk. Ze was echt gewoon te nerveus voor dit. Ze hoorde het amper toen de chauffeur het adres zei en vroeg of het correct was, dus gelukkig antwoordde Oliver. Heel de rit zat Ivy met haar gedachten bij wat er allemaal zou kunnen gebeuren, en prutste aan haar haar. Het gala was ergens in een groot landhuis dichtbij een meer met een prachtig uitzicht. Alleen het chiquere volk kon zich dat veroorloven. Ivy haalde even diep adem en dwong haarzelf te kalmeren. Haar ogen ontmoetten die van Ollie en een glimlach verscheen op haar gezicht. "He, als je op het instituut niets hebt om te dragen mag je dit ook wel eens aandoen hoor" zei ze met een lachje. Hij zag er gewoon geweldig uit, waaraan had ze hem verdiend? Zijn spieren waren goed zichtbaar onder zijn hemd en zijn charmante glimlach maakte het plaatje gewoon compleet.

Account verwijderd

schreef:
Het liefst zou hij haar zorgen wegnemen, maar hij wist dat hij daar niet toe in staat zou zijn. Er was niks wat hij kon doen op dit moment, waarschijnlijk zou het allemaal wel goed komen zodra ze haar broer gezien had. Ze waren vijf jaar gescheiden, ze waren beiden een hoop veranderd, maar hij wist zeker dat ze elkaar altijd zouden herkennen. Hoewel zijn ouders het bij één kind hadden gehouden, had hij al een hoop broers en zussen ontmoet en zag hij de liefde tussen hen. Soms beweerden ze dat ze een hekel aan elkaar hadden, maar als het er op aan kwam, zorgden ze voor elkaar. Hij had altijd wel een zusje gewild, maar dat was nooit gebeurd.
'Zorg dat ze niet te veel drinkt.' mompelde Derek, net voor ze vertrokken. Hij knikte even, hij zou er wel op letten. Na die eerste avond hadden ze nooit meer een bar bezocht, maar die eerste avond had duidelijk genoeg gemaakt dat Ivy niet zo goed met drank om kon gaan. Ze kon er gewoon niet goed tegen. Maar sinds hij op Ivy zou letten, zou hij ook op zichzelf letten. Hij kon niet zelf een hoop drinken en haar ervan weer houden.
'Ik draag dit alleen als jij je jurk draagt.' zei hij, waarna hij even glimlachte. Jason en Ryan was het ook opgevallen, Ivy zag er goed uit. Iedere man zou er zo over denken, daar twijfelde hij niet aan.
'Niet zo nerveus, er gaat niks mis. En als er iets misgaat, vang ik je heus wel op.' hij pakte haar hand, de hele rit had ze al aan haar haar zitten prutsen. Hij kneep even bemoedigend in haar hand. Het was niet alsof hij haar zou laten vallen als ze door de zenuwen zou struikelen. Hij zou voor haar opkomen als dat nodig was en sinds hij begreep waar haar broer vandaan kwam, wist hij zeker dat het wel goed zou komen.
Toen de taxi eenmaal tot stilstand kwam, keek hij naar landhuis. Het was groot en het had een mooie ligging, waarschijnlijk was het de perfecte plaats voor een gala.
'Ben je er klaar voor?' hij keek naar haar, ze zou alle tijd hebben als ze dat niet was. De chauffeur leek geduldig te wachten tot ze uit zouden stappen, haar zenuwen opmerkend. Het leek iedereen op te vallen. Hij zou ook geduldig naast haar wachten, tot ze klaar was om haar broer weer terug te zien.

Account verwijderd

schreef:
Een glimlachje verscheen op haar gezicht. "Ik denk niet dat ik zo makkelijk in deze jurk kan rondlopen in het instituut" protesteerde ze. Ze nam zijn hand vast en verstrengelde hun vingers. Ivy haalde diep adem toen ze aankwamen. Het zag er zo mooi uit. Ze aarzelde even. Was ze er klaar voor? Ivy knikte en bedankte de chauffeur waarna ze de arm van Oliver aannam en haar hand om zijn arm sloeg. "Okey.." zei ze zachtjes terwijl ze met hem mee naar de ingang liep, waarvan de deuren wijd open stonden. Een man in een pak met een lijst in zijn handen kuchte even. "Ehmm, meneer, mevrouw?" Ivy glimlachte beleefd. Ze stelde hun voor en de man nam haar sjaal aan die hij in de jassenzaal ging. "Gaat u maar door" Hij maakte een kleine buiging en Ivy keek met een bewonderend gezicht naar de zaal. Grote kristallen kroonluchters hingen aan het plafond en mensen liepen vol dienbladen met champagne rond. Ze keek even naar Oliver en haar bmik gleed door de zaal. Waar was hij? Ze vond hem niet meteen maar iemand anders wel. Dante liep met een glimlach op hen af. "Oliver, Ivy, geweldig dat jullie gekomen zijn" Dante knikte even en wisselde een blik uit met Oliver. "Het is goed dat je haar hebt overtuigd om toch te komen" zei hij waarna hij een slok nam van het glas champagne dat hij in zijn hand had. "Ah ja, ik moet zo nog spreken met een paar vrienden van me, maar veel plezier hier"Dante knikte beleefd en liep toen weg. Ivy haar ogen gleden weer verder en ze hoorde de klassieke muziek op de achterkant van haar gedachten spelen. "Waar is hij.?" Fluisterde ze zachtjes. Een glimp witblond haar ving haar aandacht. "Oh fuck" flapte ze er zonder bij na te denken uit. De vrouw die net passeerde wierp haar een woedende blik toe. "Sorry" mompelde ze vlug. "Ollie, Ollie ik zie hem, wacht, wat moet ik doen? Moet ik naar hem toe gaan?" Ze wapperde met haar handen en ratelde allemaal dingen tegen hem.

Account verwijderd

schreef:
Het landhuis was nog mooier van binnen dan het van buiten was, het was mooi ingericht. Hij wist niet wie dit georganiseerd had, maar het zou beslist de eerste keer niet geweest zijn. Hoewel alles om hem heen interessant was, kon hij het niet laten om zo nu en dan naar Ivy te kijken. Ze paste precies in het plaatje, je zou het bijna sprookjesachtig kunnen noemen. Misschien was dat ook wel de bedoeling, het was wel in die stijl ingericht.
Toen Dante het aansprak, glimlachte hij alleen even. Ivy deed het woord en dat was voor hem prima, hij knikte toen Dante hem vertelde dat het goed was dat hij haar overtuigd had. Naar zijn mening had hij haar helemaal niet overtuigd, ze was waarschijnlijk ook gegaan als hij er niets over gezegd had. Ten slotte was ze boos geweest op Dante, maar niet op haar broer en dit was haar eerste kans om haar broer opnieuw te zien.
Heel even keek hij om zich heen, maar de typische witblonde kleur viel niet te missen. Diezelfde kleur zag hij elke dag en tegenwoordig ook nacht, het kon niet anders dan dat dat haar broer was. Hij keek even naar haar wapperende handen en lachte, waarna hij beide handen vast pakte en een kus tegen haar lippen duwde om haar stil te krijgen.
'Je gaat naar hem toe. De rest gaat waarschijnlijk vanzelf, je weet heus wel wat je moet doen als je daar staat en hem weer ziet. Ik ben hier, ik ben bij je in twee seconden als dat nodig is en ik weet zeker dat dat niet nodig is.' hij glimlachte bemoedigend en liet haar handen los, waarna hij met zijn hoofd gebaarde naar de kant waar hij haar broer gezien had. Het was tijd voor haar om weer met familie te zijn en hij besefte dat hij dat ook zou moeten zijn. In die enkele seconde besefte hij dat familie belangrijk was. Later. Later zou hij erover beginnen.
'Ga nu maar.' zei hij lachend, terwijl hij zijn blik door de zaal liet glijden. Hij zag het haar dat hij herkende, zo ver was haar broer niet. En hij zou niet met haar mee gaan, hij zou zich later wel weer bij haar voegen. Het was hun reünie, hij vond dat dat ook tussen hun moest blijven. Hij pakte een glas champagne en dronk enkele slokjes, vandaag had hij niet de neiging om te veel te drinken. Het was niet te vergelijken met een bar, misschien scheelde dat.

Account verwijderd

schreef:
Ivy keek hem aan en knikte naar hem. Ze glimlachte toen hij haar handen vasthad en een kus drukte op haar lippen. "Whut, je gaat niet mee?" Ze keek Oliver verbaasd aan. "Okey, maar straks moet je wel nog kennismaken met hem he?" Vroeg ze onzeker. Chips, ze had zcht gehoopt dat ze niet alleen zou moeten gaan naar hem. Ivy aarzelde even en lachte toen hij zei dat ze nu maar moest gaan. "Sure, wacht, Oliver, bedankt, en niet weglopen he?" Ze drukte een iets langere kus op zijn mond. Ze keek hem nog eens aan en liep toen met een diepe inademing naar haar broer toe. Hij had haar nog niet opgemerkt maar zij kon hem echter perfect zien. Alistair en Ivy leken wel op elkaar, ze hadden hetzelfde lichtblonde haar, dat van Alistair kort en altijd in de war en dezelfde blauwe ogen. Haar broer was echter lang, een kwaliteit waar Ivy niet echt over beschikte. Het was nu ook niet dat ze echt klein was, maar ze zou toch liever een paar centimeter groter zijn. Hij was niet zoveel veranderd van de laatste keer dat ze hem had gezien. Meer spieren misschien en hij had nu wat meer stoppels staan op zijn kin, maar anders niet nee. Ze slikte nogmaals en tikte toen op zijn rug. De gasten met wie hij aan het praten was maakten een kort knikje naar hem en hij draaide zich om. Een vriendelijke glimlach was te zien op zijn gezicht, die zich omplooide tot ongeloof. Binnen de seconden omhelsde hij haar stevig. Ivy was nog helemaal in de war en kon pas na even zijn omhelzing beantwoorden. "Alistair..." Mompelde ze met een lachje. Ze kon gewoon niet geloven dat dit echt was. "Little sis'" Grijnste hij vrolijk, met zijn zachte, ietswat hese stem. "Ben jij het echt?" Ivy lachte even. "Ken je nog een vrouw die goed op je lijkt misschien?" Vroeg ze met een opgetrokken wenkbrauw. Alistair grinnikte even en pakte haar vast bij haar schouder waarna hij haar bekeek. "Yep, zoet ernaar uit dat jij het bent, pupertijd heeft zijn job gedaan tho" Ivy gaf hem een pets tegen zijn schouder. "Wel, dat is gewoon raar om te zeggen" protesteerde ze. "Hmmhmm" mompelde Alistair gewoon maar terwijl hij haar nog eens bekeek."Iv...het spijt me" Ivy schudde haar hoofd. "Het is goed" Haar broer keek haar even verward aan. "Ben je zeker Ivy?"

Account verwijderd

schreef:
Kort keek hij haar na, hij maakte zich geen zorgen. Ivy kon zich prima redden en het was niet alsof ze een vervelend verleden had met hem, hij zou alleen maar in de weg staan voor nu. Een glimlacht stond nog altijd op zijn gezicht, vanaf het begin af aan waren ze al vrij duidelijk geweest over hun relatie. Hij had er een hekel aan om dat niet te doen, om het onduidelijk te hebben voor de buitenwereld. Hij was blij dat Ivy daar hetzelfde over leek te denken, hij kon zich niet voorstellen dat hij niet in staat zou zijn om haar een kus in het openbaar te geven.
'Wat denk je, vergeeft ze hem?' Dante stond naast hem en keek naar de kant waar Ivy verdwenen was. Hij had besloten er niet al te veel naar te kijken, ten slotte was dit iets tussen haar en haar broer. Het moment dat haar broer haar omhelsde, was ook het moment dat hij wist dat het goed zat en hij niet meer op hoefde te letten.
'Ik denk niet dat ze echt boos op hem was. Maar ze vergeeft je wel, ze is het niet eens met je beslissing, maar ik denk dat ze wel begrijpt waarom je het zo deed.' zijn blik gleed naar Dante. De man keek niet naar hem, maar leek nog altijd gefocust op Ivy en haar broer. Hij begreep waarom Dante de beslissing gemaakt had het zo te doen, het was een risico geweest om het Ivy te vertellen. Het was geen leuke tijd voor haar geweest en hij wist het, maar als het ooit uitlekte, zou Alistair niet lang meer hebben. Hoewel Ivy misschien een hekel had aan haar broer voor een tijd, wist hij zeker dat ze liever een hekel aan haar broer had dan dat ze helemaal geen broer meer had. Want dat was er gebeurd als de bende erachter gekomen was dat Alistair helemaal niet aan hun kant stond.
'Jullie zijn goed voor elkaar. Ik dacht al zoiets te zien in je toekomst toen je hier voor het eerst kwam, maar de toekomst is onvoorspelbaar.' zei Dante. Hij dacht er even over na, maar glimlachte toen. Misschien was dat de reden wel dat Dante aan Ivy gevraagd had hem rond te leiden, omdat hij hen samen had gezien in de toekomst. In dat geval was hij voor Dante nooit een probleem geweest, Dante had Ivy direct naar hem toe gestuurd.
'Je zag niet in haar toekomst of dat ze je zou vergeven.' merkte hij op.
'Nee, de toekomst is onvoorspelbaar en kan veranderen. Misschien had ze me niet vergeven als jij er niet geweest was, misschien wel. Het hing van haar af en haar emoties vlogen alle kanten op, zoiets maakt mijn beeld onduidelijk.' vertelde Dante, waarna hij even vriendelijk glimlachte en met wat mensen verderop in gesprek ging. Er viel een hoop over Dante te zeggen, maar hij had wel het beste met iedereen voor.

Account verwijderd

schreef:
Ivy lachte even. "Waarom zou ik Ivy niet zijn?" Vroeg ze met een lachje. "Wel, de Ivy die ik kende was nogal ontvlambaar en explosief" grijnste haar broer waarna hij haar losliet en een hand door zijn haren haalde. "Ik snap wel waarom jullie het veborgen hielden , maar ik vond het zeker niet leuk" protesteerde ze. "De eerste week ben ik naar een ander gebied gerend" voegde ze er nog aan toe. Alistair grinnikte even en woelde door haar haren. Ivy sloeg zijn hand weg en stak haar vinger waarschuwend op. "Niet je kleine zusje" protesteerde ze. Alistair rolde met zijn ogen en lachte. Jezus, wat had ze die lach gemist. "Wel, ik heb net gehoord van Dante dat je nu ook een actief persoon bent in missies?" Alistair keek haar vragend aan en knikte. "Klopt" zei ze met een knikje. Hij keek haar aan met een frons. "Ehm, Iv, is dat niet een beetje gevaarlijk voor je?" Geërgerd kwam ze haar eigen ogen tegen op Alistairs gezicht. "Big brother, ik ben geen zestien meer remember?" Lachte ze. Ze keek hem toen met een bedenkelijke blik aan. "En? Hoe was het er?" Vroeg ze zachtjes, toch bezorgd. Ze wist niet hoe jet er precies aan toe ging, maar ze wist dat het zeker geen pretje was voor hem om er te zijn, net zoals Oliver. Ze was best wel nerveus over het feit of ze elkaar zouden mogen. Hij keek haar nog even aan en liet zijn blik over haar jurk glijden. "Wel, die jurk is geweldig, maar ik denk dat het mijn plicht is als je grote broer om de mannen van je af te slaan" Ivy grijnste even en keek om haar heen waar ze Olivers blik opving en glimlachte. "Wel, eigenlijk moet ik je aan iemand voorstellen" Ze nam Alistairs arm vast en trok hem mee naar hem.

Account verwijderd

schreef:
Dat Dante het vanaf het begin al geweten had, verbaasde hem nog een tijdje. Hij wist wel dat Dante iets met de toekomst had, maar de man had er geen enkele keer naar gevraagd of er iets over gezegd. Geen subtiele hints, geen verkapte vragen, niets. Misschien was Dante bang dat het de toekomst zou veranderen, misschien dacht hij dat het vanzelf wel zou gebeuren, hij wist het niet.
Zijn blik gleed naar Ivy, wiens blik hij al snel ving. Ze glimlachte, dat was in elk geval een goed teken. Hij glimlachte even naar haar, ondertussen zou je kunnen zeggen dat Ivy iets had met mensen uit bendes. Hij was overgelopen en haar broer had er vijf jaar doorgebracht op een missie. Als ze nu ook nog vrienden zou worden met iemand uit een bende, zou het rijtje helemaal compleet zijn.
Al snel zag hij dat Ivy met haar broer zijn kant op kwam. Het was niet dat hij nerveus was om haar broer te ontmoeten, maar misschien toch wel een klein beetje. Hij wilde dat haar broer hem zou mogen, het zou een stuk gemakkelijker zijn als hij hem mocht. Hij zou zijn relatie niet opgeven als de man dat niet deed, maar makkelijk zou het de relatie niet maken.
'Gezien het onderwerp waar we het net nog over hadden, ga ik er vanuit dat jij haar vriend moet zijn.' Alistair keek naar hem, waarna hij glimlachte.
'Ik weet niet waar jullie het over hadden, maar ja.' zei hij, waarna hij Alistair's uitgestoken hand schudde en hij zijn blik kort naar Ivy liet glijden. Ze leken op elkaar, het was duidelijk dat ze broer en zus waren.
'Ik ben Alistair, maar je mag me Al noemen. En ik weet wel dat ik lang niet in haar leven geweest bent, maar ik waarschuw je toch dat ik je iets aan moet doen als je haar pijn doet.' zei Alistair lachend. Waarna hij hem even vriendschappelijk op zijn schouder klopte.
'Ik denk niet dat het zo ver komt.' zei hij. Het lag in elk geval niet in zijn planning om haar pijn te doen. En als hij dat wel deed, zou hij waarschijnlijk ook niet erg blij met zichzelf zijn en zou hij het Alistair niet kwalijk kunnen nemen.

Account verwijderd

schreef:
Ivy glimlachte even en keek naar hoe haar broer zijn hand uitstak naar Oliver en zijn hand schudde. Ze luisterde nieuwsgierig naar hun gesprek. Het ging best wel nog goed. "Dit is dus Oliver" stelde ze hem voor waarna ze naast hem ging staan en een vlugge kus op zijn wang drukte. "Wat waren jij en Dante over aan het praten?" vroeg ze met een glimlachje terwijl ze nog eens de zaal om keek. Er was redelijk veel volk, ze wist zeker dat Alistair nog niet de helft van al die mensen kende. De muziek op de achtergrond was ook niet echt zijn smaak. "Je hebt de muziek zelf zeker niet mogen kiezen?" vroeg ze met een grijns aan Alistair. "Oh, jawel hoor, in al die jaren heb ik een enorme liefde voor klassieke muziek ontwikkeld" Hij keek haar serieus aan. Na een seconde begon hij te grijnzen. "Okey, nee, ik haat het" gaf hij toe. Ivy lachte even. Ivy had zelf ook een enorme liefde voor muziek, ze speelde zelf gitaar en ook piano en hield er wel van om nog wat te zingen. Ze had echter niet veel tijd in het instituut, dus vergat ze af en toe eens de spelen. Zelf Oliver had haar nog niet horen zingen. Misschien was ze ook wel gestopt omdat het iets was wat ze vroeger vaak met haar broer deed en het herinnerde haar te veel aan hem. Ze zou wel nog eens wat spelen later, als ze de kans had. "Oh, en je hebt de groeten van het team" meldde ze hem nog. "Oh, wacht hoor, wie zit er nu nog in je team?" vroeg Alistair. "Zitten Ryan en Derek er nog?" vroeg hij met een bedenkelijk gezicht. "Yep, en Jason en Suzan en natuurlijk ook Oliver zijn er nu bij gekomen" informeerde ze hem. Ivy keek naar haar broer en bedacht zich toen plotseling iets. "He, heb je die medaille nu al gekregen?" vroeg ze met een opgetrokken wenkbrauw. Er mocht niemand komen naar de uitreiking, voor veiligheidsredenen. Er waren blijkbaar een heleboel erg belangrijke mensen van de overheid en ze waren bang voor een aanval ofzo. "Ja, zie maar" Alistair haalde een zwart doosje uit zijn zak en gaf het aan haar. Ze glimlachte even en keek naar het gouden cirkeltje. "Awesome" zuchtte ze met een dromerige blik. Ze hoopte dat ze zelf ook één zou krijgen, in de voetsporen van haar broer treden. Een ober kwam afgelopen en bood hen een glaasje champagne aan. Ivy schudde haar hoofd. "Nee, bedankt" Ze glimlachte kort. Ze zou niet meer drinken, het was niet goed voor haar.

Account verwijderd

schreef:
Alistair leek hem een vriendelijke man, vrolijk zelfs. Naar omstandigheden leek hij het meer dan goed te doen, alsof de afgelopen vijf jaar weinig hadden voorgesteld. Misschien was dat ook wel echt zo, misschien verborg hij het voor nu gewoon.
'Hij wilde weten of ik dacht dat je hem zou vergeven.' vertelde hij. Hij kon natuurlijk het hele verhaal verhaal vertellen over de toekomst, maar het leek hem niet noodzakelijk om dat hier te vertellen. Ivy was druk bezig met haar broer en zoiets kon hij altijd nog vertellen, als Ivy het niet al wist. Dat ze druk was met haar broer, was duidelijk. Ze leken zo veel mogelijk informatie in een zo kort mogelijke tijd te vertellen. Alistair wist niets over het leven dat zijn zusje nu had, hij kon begrijpen waarom hij zo veel mogelijk vroeg.
Hij zag de manier wel waarop ze naar de medaille keek, normaal gesproken had hij er iets over gezegd, nu niet. Hij vroeg zich af hoe het zou zijn als zij er vandoor zou gaan, een undercover missie om zo'n medaille te verdienen. Hij kon zich er weinig bij voorstellen, maar onmogelijk zou het niet zijn, ze kon in principe gaan. Wat hij zou doen, wist hij niet. Hij zou niet achter haar aan gaan, het zou zijn dood worden. Waarschijnlijk zou hij hier blijven, maar hij zou niet meer door kunnen zoals hij dat nu deed.
'Je was hier nog niet toen ik wegging, ben je al lang op het instituut?' Alistair keek even naar hem, ze verschilden waarschijnlijk weinig qua leeftijd.
'Nee, nog geen drie maanden.' antwoordde hij, waarna hij even naar Ivy keek. Hij zou niet liegen tegen haar broer, ook niet als dat beter zou zijn. Als hij begon met liegen, zou het uiteindelijk uit komen en dat zou een negatieve werking hebben.
'Dan heb je haar hart toch relatief snel gewonnen.' zei Alistair met een grijns op zijn gezicht, hij hief zijn schouders op. Zo snel was het niet gegaan, ze waren zo lang niet samen. Sterker nog, het was nog geen week geleden. Maar het voelde langer, waarschijnlijk omdat ze hun levens als volledig met elkaar deelden. Dat kon ook niet anders, ze leefden in hetzelfde gebouw en trainden samen, het was bijna samenwonen en al helemaal sinds hij ook bij haar sliep.

Account verwijderd

schreef:
Ivy fronste even. "Ohhh" mompelde ze even toen hij zei dat Dante wou weten of ze hem zou vergeven. "Wel, ik vind nog steeds dat hij het had moeten vertellen, maar ik ben blij dat Al okey is" zei ze met een korte knik. Dat was het belangrijkste toch? Ze keek naar Oliver, hopelijk vond hij het niet erg dat ze hem had meegesleept. Shit, hij moest zich wel vervelen. Een bezorgde uitdrukking gleed over haar gezicht en ze had de neiging om een glas van het dienblad te nemn om de stress weg te drinken. Ze hield haarzelf tegen. Ivy ontmoette zijn ogen. "Drie maanden, het voelt alsof je er al altijd bent geweest" zei ze eerlijk. Ze kon zich geen team meer voorstellen zonder hem. En over een week zou het team weer eens een missie hebben, ergens in het zuiden. Ze zouden niet super lang wegblijven, maar ze hadden ook nlg niet zoveel informatie. Het enkge wat ze moesten doen was een kleine vijandelijke groep uitschakelen en data verwijderen van de overheid die top geheim was. Ivy glimlachte lichtjes toen haar broer hem zei dat ze haar hart snel had gewonnen. Ja dat had hij best wel gedqan, misschien zelfs van de eerste dag. Ze voelde zich echt bij niemand beter dan bij hem. Haar ogen vlogen naar de zijne. Hopelijk bleef het lang zo, volgens haar was het goed zoqls het nu liep. Stiekem had ze echter wel al nagedacht over Oliver. Ze was bang dat ze niet zo speciaal voor hem was. Zeker aangezien hij al eerder zelfs verloofd was geweest en ze kon zich best wel voorstellen hoe geweldig zijn verloofde moest zijn geweest voor hem. Ze stak even wat losse haren achter haar oor en luisterde naar de muziek terwijl Alistair en Ollie nog wat aan het kletsen waren.

Account verwijderd

schreef:
Het was niet alsof hij wist wat er in haar hoofd om ging, maar hij en de rest van het team kenden haar lang genoeg om te voorspellen hoe ze zou reageren. Hij wist zeker dat Ivy niet de persoon was om het Dante nooit te vergeven, hoewel hij ook wist dat ze nooit blij zou zijn met wat Dante gedaan had.
Een glimlach verscheen op zijn gezicht toen ze vertelde dat het leek alsof hij hier altijd al geweest was, hij was dus niet de enige die er zo over dacht. Hetzelfde gold voor hun relatie, in principe waren ze nog geen week samen, maar het voelde langer. Hij wist dat het niet langer was, maar zo voelde het wel. Misschien omdat er niets veranderd was, op het zoen gedeelte na dan, dat hadden ze daarvoor niet gedaan. Maar zelfs dat voelde alsof ze het altijd al deden.
'Je hebt geluk, Ivy en ik waren een stuk jonger dan jij toen Dante ons op kwam zoeken. Jij hebt nog een beetje een normaal leven kunnen hebben.' Alistair bestudeerde hem even.
'Ik had een vrij normaal leven tot mijn twintigste,' begon hij, 'maar ik lieg er niet over dat ik daarna een hele tijd op het verkeerde pad gezeten heb en daarna pas bij het instituut aan kwam.' vervolgde hij. Met leugens zou hij nergens komen en hoewel hij er normaal misschien over gezwegen zou hebben, was dit Ivy's familie en kon hij dat niet doen. Hij bestudeerde Alistair kort, Alistair had vijf jaar doorgebracht in een bende en hij wist maar al te goed hoe die mensen waren, daar was hij er één van geweest. Hij kon het de man niet kwalijk nemen als hij zijn achtergrond vervelend vond, ten slotte had hij zelf ook een hekel aan dat deel van hem.
'Weet ik. Ik wilde gewoon even testen of dat je er eerlijk over zou zijn. Dante vertelde al iets over een man die zelf aan was komen lopen om zijn daden weer recht te zetten, ik wist alleen niet dat jij het was voor ik je naam hoorde. Het is oké, ik heb ook fouten gemaakt.' Alistair glimlachte even bemoedigend naar hem en keek toen naar een vrouw die voorbij liep.
'Excuseer me, er is iemand waar ik me aan voor moet stellen.' vertelde Alistair met een grijns. Hij herkende de grijns, Alistair keek zoals iedere man keek als ze een vrouw vonden die ze aantrekkelijk vonden. De vrouw was lang, slank met lange blonde krullen. Haar rode jurk was ontzettend opvallend, geen vrouw die onopgemerkt wilde worden.
'Je ziet eruit alsof er iets mis is, Iv. Is er iets mis?' hij keek naar haar, nu zelf een klein beetje bezorgd. Alistair had geen verkeerd woord gezegd en hij had nergens over gelogen, maar toch zag ze eruit alsof ze zich ergens druk over maakte.

Account verwijderd

schreef:
Ivy's ogen volgden Alistair toen hij wegliep en ze rolde met haar ogen toen ze zag dan een bloedmooie vrouw hem met een glimlach aankeek. Typisch hem, ging hij natuurlijk weer eens gaan flirten met een opvallende, bloedmooie vrouw in een rode jurk. Al van vroeger trok haar broer alle dames aan. Ivy keek op toen Oliver vroeg of er iets mis was, was het zo duidelijk? Ze schudde haar hoofd en zette een glimlach op, ze wou hem niet ongerust maken. Ze wou ook zeker niet het jaloerse vriendinnetje zijn dat niemand mocht. Ze had zelf ook wel een paar vriendjes gehad maar ze was nooit verloofd geweest. Jeks, ze mocht er niet aan denken dat ze zou verloofd zijn geweest aan Joel. Dat zou waarschijnlijk hel zijn geweest, ook al geloofde ze oprecht dat er ergens nog iets goed zat in hem. "Nee.., nee het is niets" zei ze waarna ze hem een glimlach schonk. "Gewoon even denken over dingen" Ze drukte een kus op zijn wang. "Alistair mag je" complimenteerde ze hem. "Niet alsof het me zoveel zou uitmaken als hij je niet mocht, het is wel fijn om te weten dat hij je vriendelijk vindt" merkte ze op. "Je hebt het geweldig gedaan, dit hele "laten we Ivy haar vriend ondervragen' ding" Ze was blij dat ze haar broer nog terug zag, al moest ze toegeven dar het heel wat anders aanvoelde. Ze waren allebei ouder, zij was veel zelfstandiger geworden en had nu iets om naartoe te werken. Natuurlijk had ze niet verwacht dat alles weer precies hetzelfde zou zijn maar... Ze fixte haar jurk even vlug waarvan de plooien een beetje waren verschoven. Ze nam zijn hand vast en keek hem met een lieve glimlach aan. "Gaan we dansen?" Vroeg ze vrolijk toen een slownummer kwam aangezet. Ze moest toegeven, ze was dol op dansen.

Account verwijderd

schreef:
'Zeker weten? Ik wil niet dat je avond verpest wordt door iets waarvan je het gevoel hebt dat je het niet kan vragen.' hij stak even zijn hand uit en liet zijn hand door een plukje haar glijden. Het zag er anders uit nu het gekruld was, maar hij vond het wel leuk. Maar zeer waarschijnlijk zou hij alles wat ze deed wel leuk vinden, ze kon nog een plastic tas dragen en het zou haar staan.
'Ja kan het hem niet kwalijk nemen, Iv. Hij is je broer en hij wil je beschermen. Bovendien zou ik hetzelfde gedaan hebben als ik hem was, in de afgelopen tien minuten hebben zeker tien mannen je bekeken en geen van hen leek ongeïnteresseerd.' hij mocht dan met Alistair in gesprek geweest zijn, blind was hij niet. Hij zag de blikken wel, hoewel hij zich er niet heel druk over maakte. Hij had alle vertrouwen in Ivy, bovendien zag ze er niet uit alsof ze de blikken opgemerkt had.
'Ja, maar alleen omdat ik het beloofd heb en omdat ik trots op je ben omdat je nog geen enkel glas gedronken hebt.' de verleiding was natuurlijk groot, er werd constant rondgelopen met champagne en niemand zou haar er op aankijken als ze een paar glazen pakte. Alleen hij, maar hij wist dat Ivy en alcohol geen geweldige combinatie waren. Hij had verwacht dat het moeilijker zou zijn om haar ervan te overtuigen niet te veel te drinken, al helemaal gezien de omstandigheden, maar ze leek zelf de beslissing genomen te hebben om niet te drinken.
Hij kneep even bemoedigend in haar hand en trok haar toen mee naar het midden van de zaal, waar meerdere mensen dansten. Het gala was voor Alistair georganiseerd, maar hij was er zeker van dat de meesten daar weinig om gaven. Het was een gala, ze waren hier waarschijnlijk gewoon om te drinken en om een avond plezier te hebben. Ook hij was hier niet eens per se voor Alistair, hij was hier voor Ivy. Als Dante hem uitgenodigd had zonder dat hij Ivy gekend had, was hij waarschijnlijk ook niet gegaan.
'En hoe voelde het om hem weer terug te zien?' vroeg hij, toen ze tussen de rest stonden en hij zijn handen op haar heupen had liggen. Het scheelde dat het een rustig nummer was, daar hoefde je je weinig op te bewegen. Hij was niet slecht in dansen, maar graag deed hij het ook niet. Dit kon hij nog wel aan.

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld