Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

19 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

ORPG// Betrayal

Varamyr
Wereldberoemd

Varamyr schreef:
Lachend rolde ze met haar ogen, terwijl ze onderwijl beter op haar plaats ging zitten. ''God, ik had echt verwacht dat je een diepe vraag zou stellen.'' Het sprak voor zich dat haar broeder een vampier was. Zo niet, dan zou het een wonder zijn als hij überhaupt nog leefde. Zijn levensstijl was namelijk ongezond en hij kreeg meer haat naar zich toe dan liefde.
''Mijn broer is een vampier, maar hij is niet te vergelijk met mij. Al hoort hij het woord 'jager' schiet hij al in de verdediging, dus het is echt verstandiger als je uit zijn buurt blijft. Hij is er absoluut niet één die het kan waarderen als er vampierjagers in zijn dorp rondlopen. Dus je kan wel zien dat we totaal verschillend van elkaar zijn, aangezien ik zelfs voor je zit,'' zei ze, vooraleer haar mobiel een toon sloeg. Wenkbrauw ophalend liet ze haar hand in haar broekzak gaan waarna ze haar telefoon tevoorschijn haalde. Het scherm was al opgehelderd; er stond in grote, duidelijke letters dat ze een bericht ontvangen had van haar 'vriend'.

Hey, mrs. Robertson

Je broeder en ik verlaten de stad.
Het zal niet lang duren. Er zijn alleen een paar zaken die we moeten afhandelen.
We gaan er vanuit dat we binnen een dag weer terug zijn.

Oh, en alvast onze verontschuldigen voor de bende die we hebben achtergelaten. Je zal er geen problemen mee hebben als jij het op moet ruimen, toch? (pedo smiley van whatsapp)

Een diepe zucht van ongeloof rolde over haar lippen. Het was altijd zij die de troep van de mannen moest opruimen. Ze waren zowel lui als lusteloos. Alle taken die zij hoorden uit te voeren, waaronder het schoonmaken, werd aan haar overgelaten. Het was ongelooflijk storend, maar wat ze ook zei; niets hielp.
Kortdurend schudde ze met haar hoofd, waarna ze weer terugkeek naar Jack. ''Heeft Tyler nog wat gezegd over mijn actie op het schoolplein?'' vroeg ze toen, werkelijk uit haar niets.
De meningen van anderen deden haar weinig, maar ze kon niet ontkennen dat Jack's vrienden hun meningen evenals onbelangrijk waren. Ze wilde niet gezien worden als een vampier die in de boeken geschreven werden.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
"Een diepe vraag?" vroeg hij grinnikend. "Nee, ik stel geen 'diepe' vragen. Ik vraag wat er in me opkomt," Totaal geen leugen; het was precies hoe hij in elkaar zat. Enkelingen konden hem impulsief noemen, onnadenkend of simpelweg tot gek verklaren. Hij zelf zag het vanuit een ander perspectief. Hij wachtte af wat er op hem af zou komen, weinig zorgen over wat de toekomst zou brengen. Over zijn beslissingen dacht hij wel degelijk na, echter waren het de stappen die omstanders vaak leken te overzien. Vergeleken met anderen zou hij haast zeggen dat zijn gedachten dubbel zoveel overuren draaiden.
Belangstellend luisterde hij naar haar woorden, die hem van moment op moment binnendrongen. Hoe ze het hem vertelde was haar broer precies het tegenovergestelde van hoe zij in elkaar zat. Aan haar manier van overbrengen wist hij het eruit te halen.

"Al hoort hij het woord 'jager' dan schiet hij al in de verdediging, dus het is echt verstandiger als je uit zijn buurt blijft.
Hij is er absoluut niet één die het kan waarderen als er vampierjagers in zijn dorp rondlopen."

Duidelijk, geen enkel deel wat Jack in twijfel kon trekken. Iedereen zat anders in elkaar, haar broer dus blijkbaar vijandelijk tegenover elk persoon die ook onder de zogenoemde 'jagers' viel. Slechte vooroordelen, naar zijn mening, noch kon hij het niet veranderen. Hij knikte als antwoord, bij nader inzien als teken dat hij het begrepen had wat ze bedoelde. Haar broer vinden op de campus, laat staan in Mystic Falls, zou onmogelijk voor hem zijn. Althans, op het begin dan. Nog altijd kon hij er zo verdwalen als hij er geen aandacht aan besteedde waar hij heen aan het lopen was. Mocht hij er dan echt moeite in steken, dan zou hij nog een kans hebben. Maar na haar toespraak zou hij het nog wel even laten. Hij had geen zin om als voedsel te dienen voor een of andere vampier, zelfs al was het de broer van het meisje waarmee hij het goed kon vinden.
Haar vraag drong nog niet tot hem door, tot het moment waarop hij merkte dat er weer een stilte ingelast was. Zijn gedachten. Alweer.
"Sorry, ik was er even niet meer bij," verontschuldigde hij zich snel tegenover haar. Een glimlach betwistte zijn lippen, kijkend in haar ogen die glinsterden in het maanlicht. Ze was prachtig, dat zeker. "Eh, nee, eigenlijk niet. Maar hij is niet zo met dat soort dingen bezig. Het is moeilijk om het bij hem te verpesten," deelde hij haar vriendelijk mee.
"He likes everyone."

Varamyr
Wereldberoemd

Varamyr schreef:
''Nee, dat had ik gemerkt,'' lachte ze. Het vragen naar haar leeftijd, waarom ze hier was en of haar broer een vampier was, waren echt vragen die ze totaal niet verwacht had. Heel de middag spookte het door haar hoofd welke vragen aan haar gesteld konden worden en dat waren echt vragen die op haar verleden ingingen, zoals hoe ze een vampier geworden was.
''Het is niet nodig om je te verontschuldigen. Iedereen heeft dat wel eens,'' glimlachte ze. Ze had wel opgemerkt dat hij er vaker niet helemaal bij was. Zowel op deze avond als de middagen die zich vooraf afspeelde, maar ze nam het hem niet kwalijk. Het was blijkbaar hoe hij in elkaar zat en ergens kon ze dat volkomen begrijpen. Hij had waarschijnlijk veel aan zijn hoofd. Hij leed tenslotte niet een leven zoals de andere dorpelingen het beleefden. Hij was een jager dus ze verwachtte dan ook niet dat hij leefde zoals zij leefde. Er waren veel meer dingen waar hij zich aan moest houden, zoals zijn trainingen bijvoorbeeld.
Een vlaak van opluchting ging door haar heen toen hij zijn woorden hoorde. Haar optredens bij zijn bijzijn was schamend en verraadde haar slechte kanten; het maken van grappen die verkeerd binnenvielen en het zijn van een bloedlustig wezen. Het was niet iets waar ze veel aan kon doen. Haar grappen waren altijd slecht gebleven; alleen zij kon er in de meeste gevallen om lachen. Haar vampiergedeelte was verder onmogelijk om te wijzigen. Er was maar één middel die haar menselijk zou kunnen maken, maar het was onbekend waar het te vinden was. Tenslotte was ze niet van plan om weer mens te worden. Hoewel ze bloed moest drinken om in 'leven' te blijven, kon ze, zonder enige moeite, vertellen dat ze een gelukkig leven leed. Zelfs al vielen er ongelooflijk veel momenten waarbij ze zich mateloos verveelde.
''Oh, echt? Ik dacht serieus dat ik het bij hem verziekt had.'' Een korte lach, voornamelijk van haar nutteloze bezorgdheid, verliet haar lippen, terwijl ze kort met haar hoofd schudde. ''Jullie stellen je echt heel anders op dan de jagers die hiervoor rondliepen. Het laat weer eens zien wat er kan gebeuren in een korte tijd,'' zei ze, haar uitspraak al snel verbeterd. ''Positief bedoeld.''

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Mijn 2500 post is voor jou ♥♥♥

Voor nu waren zijn meeste vragen beantwoord geweest. Altijd bedacht hij er wel een na, die hem waarschijnlijk later op de dag binnen zou schieten. Hij kon er genoeg bedenken natuurlijk, echter kwamen ze op het moment zelf amper naar boven. Verwarring in hem of simpelweg voorbijgegaan tijden zijn acties. Verschillende redenen waar hij weinig verklaringen voor wist.
Hoezeer Adoria hem ook probeerde te vertellen dat verontschuldigingen niet nodig waren vond hij het nog altijd noodzakelijk. Mensen vatten dingen anders op dan anderen; wellicht dacht zij bij zijn afwezigheid dat het hem gewoon weinig interesseerde wat ze te vertellen had. Het tegenovergestelde van wat hij wilde bereiken. Jack gaf wel degelijk om haar verhaal, mening of geschiedenis. Hoe het er dan ook voor iedere aanwezige uit mocht zien.
Ze leek opgelucht, vrolijker dan eerder het geval was geweest. Haar lach was aanstekelijk en maakte wat los in hem, in de goede zin. Ze liet hem glimlachen, meer dan ooit tevoren. Een actie die zelfs zijn vrienden hadden gefaald tijdens hun wanhopige pogingen. Althans, die van Tyler. Jason was ervoor te veel bezig met de meiden afgaan rond de campus. Hij mocht er verder niet over zeiken; de jongen was er voor hem wanneer hij hem nodig had. Wel ging er een andere gedachte door zijn hoofd bij het aanhoren van haar reactie. Viel ze nou op Tyler?
"Hm, people change, right?" zei hij met zijn schouders opgehefd, twijfelend hoe hij erop moest reageren. Ja, zij waren een heel ander verhaal binnen de community. De anderen? Traditionele jagers die zich streng aan de regels hielden. Zij mochten dan wel soepel zijn binnen de geschriften, over anderen was het onbeslist.

Varamyr
Wereldberoemd

Varamyr schreef:
Omg, cutee dank je wel goddess <3

"Dat blijkt. Ik vind je echt plezant en dat meen ik oprecht."
Glimlachend wendde ze haar blik af. Het was geen leugen. Hoewel hij niet veel sprak, was hij geestig en plezierig om naar te luisteren. De anderen, ofwel studenten, daarentegen zaten heel anders in mekaar. Opschepperig, arrogant en egoïstisch waren één van de vele negatieve eigenschappen die ze bezaten en desalniettemin ze hem niet al te goed kende, kon ze wel met zekerheid zeggen dat hij die kenmerken niet had.
Het gras, wat zich op dat moment op haar kledij bevond, veegde ze onnauwkeurig af, terwijl ze wederom haar hand uitreikte naar haar tas. Het was haar tijd om te gaan, zelfs al had ze hier liever gebleven.
"Mijn huis is de andere kant op dus, als je het niet erg vindt, scheiden hier onze wegen."
Zonder erover na te denken of in ieder geval te wachten op zijn antwoord, maakte ze aanstalten om alvast weg te lopen. Ze had nog tientallen vragen over, maar het gaf enkel een naar gezicht al zou ze, op deze avond, ze allemaal stellen.
"Oh, en je hebt het recht om je bovenlichaam weer te bedekken. Welterusten, Jack." En met dat, liep ze met een flauwe grijns uit zijn zicht.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Hehe no probz <3

"Mocht het betekenis voor je hebben, zo ook jij bent zo erg nog niet," zei hij haar ongedwongen. Eerlijkheid was bij hem onvermijdelijk. Hij vertelde mensen precies waar het op stond, het maakte niet uit hoe de situatie was. Het was datgene wat hij zelf het meest kon waarderen tijdens zijn dagen. Leugens hielpen hem geen meter verder, hoe prettig het ook kon zijn om het aan te horen. Om het werkelijke te verdoezelen of het zachtaardiger te laten klinken. Nee, Jack meende alles wat hij mensen vertelde, afgezien van de situatie.
Ze pakte haar spullen bij elkaar, opgestaan van haar plek naast hem. Hij vroeg zich af of hij wat verkeerd had gedaan. Misschien had hij alles wat anders moeten verwoorden of gewoon zijn mond moeten houden. Good job, Jack.
Hij was van plan om te antwoorden of tenminste wat van zich laten horen. Echter had Adoria besloten om zich te haasten en nam al snel de benen. Fronsend keek hij haar wat na, haar opmerking van net door zijn hoofd gaande. 'Het recht om zijn bovenlichaam weer te bedekken.' Had hij überhaupt toestemming nodig?
Met een zucht drukte hij zichzelf overeind van de vochtige grond, het shirt in zijn handen genomen. Ze was uit zijn blikveld verdwenen voor Jack er erg in had. Ze moest dan wel echt flinke haast hebben.. "Welterusten Adoria," mompelde hij dan maar terug. Zijn borstkas bedekte hij weer met zijn t-shirt. Twijfelen om er te blijven kwam opzetten. Het was donker maar hij vond het er prettig. Even niemand om zich heen, niemand om naar te luisteren of wat dan ook. Toch zette hij zich gauw over het idee heen; zijn vrienden hadden een houseparty georganiseerd. Hij kon het niet maken om ze achter te laten. Hij stak zijn mobiel wat beter in zijn zak en zette dan een langzaam tempo op, teruglopend naar het bevolkte studentenhuis.

Varamyr
Wereldberoemd

Varamyr schreef:
Een blik vol walging vertoonde hij toen lange en snelle passen ervoor zorgde dat hij elke keer op een andere plek terechtkwam. De huizen waren erg smerig en de dronken mensen frustreerde hem, maar toch was het niet hetgeen wat hem nu echt irriteerde. Het was een heks die hem moest vertellen dat de vampierjagers opnieuw waren teruggekeerd. Voor zover hij wist, hadden ze nog niet iets gedaan wat kwaad met zich meebracht, maar het veranderde niet het feit dat ze even meedogenloos waren als de jagers die hiervoor hun territorium betraden. Het waren hen die zijn vrienden op koelbloedige wijze hadden vermoord en het waren hen die de meeste vampiers hadden verjaagd. Enkel hij, zijn zuster en drie andere waaronder zijn vriend lieten zich niet kennen en bleven in hun eigen vertrouwde dorp.
Het bleef rustig na hun 'gevechten'. Er was geen enkel teken te bekennen dat er een vampierjager nog in Mystic Falls rondliep, tot nu. En dan te bedenken dat zijn bloed eigen zuster doodleuk een spel speelde met één van hen, alsof het niets was. Het was misselijkmakend en het zorgde ervoor dat zijn vetrouwen in haar sterk daalde. Een echte vampier zou hij en zijn vriend 'Tyler' al lang weggejaagd hebben.
Een spottend lachje kwam vrij, terwijl hij zijn blik langzaam keerde naar het lichaam wat naast hem liep. Het was zijn vriend, Jason/Jackson geen idee, die net zo veel naar wraak verlangde als hij. Niet zozeer omdat Adoria hem vergezelde, maar meer om het feit dat zijn familie wel de personen konden zijn die zijn familie had uitgemoord.
"Is het niet handiger als we hem gewoon koelbloedig vermoorden en dat we zijn lichaam ergens neerdumpen in het meer?" werd hem voorgesteld, maar meteen schudde hij hevig met zijn hoofd. "God, nee. Dat hebben we hiervoor al genoeg gedaan. Daarnaast is hij een bron van informatie. Hij weet dingen die wij niet weten. Adoria zou het verder ook wel merken als zijn lichaam ergens gevonden wordt in het meer," begon hij, zijn blik weer strak vooruitkijkend op de straten die hij nog moest aflopen. Zijn looppassen, evenals zijn geadem en hartslag, was nog nergens te bekennen. Ze waren te ver van hem af dus ze moesten wel doorlopen, wilde ze optijd bij hem aankomen.
"We zijn te herkenbaar. En we zijn uit de stad, remember?" Als hij 'normaal' wilde overkomen, moest hij wel geloven in zijn eigen leugens. Het zou vreemd zijn al waren ze in de avond weer terug, vertellend dat de zaak niet doorging.

Het duurde niet lang of hij vermoedde dat de jongen, ofwel Jack, hetzelfde pad beliep als hen. Zijn grijze T-shirt en broek waren niet opvallend in het duister, maar bij elke lantaarnpaal die hij tegen het lijf kwam, maakte het zichtbaar wat hij aanhad. Het was precies de beschrijving die hem verteld werd.
Een grimmige grijns kwam aan bod, terwijl hij onschuldig zijn passen versnelden. Zijn vriend daarentegen liep op dezelfde snelheid als daarnet, maar het weerhield hem niet van beëindigen van zijn snelheid.
Binnen een paar secondes bewoog zijn lichaam verder achter Jack's gedaante. Hij volgde zijn passen, maar deed geen enkele poging om naast hem te gaan lopen. Zijn stem zou genoeg moeten zijn om hem te laten stoppen.
"Mr. Hunter, aangenaam kennis te maken. Opweg naar het feest?" Hij trok zijn beste vriendelijke glimlach op, maar aan zijn houding was het te zien dat het ongewild was en niet meer dan nep.
"Sorry, voor mijn slechte manieren. Ik had mezelf eerst moeten voorstellen in plaats van een vraag te stellen. Enorm onbeschoft van me," zei hij, waarna hij zijn hand naar hem uitstak, zelfs al was hij nog niet omgedraaid. "Dit is mijn vriend, Jackson en mijn naam is Anicetus. Anicetus Robertson. Klinkt het bekend?"

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Donkerte om hem heen bleef zich opstellen. Dreunende muziek kwam opzetten, zelfs al bevond hij zich een aardige afstand van het huis af. Merkwaardig was het niet met de gemoedsrust die de kleine wegen rond de campus overheerste. De beat, de songtekst, het kwam hem bekend voor. Voor de zoveelste keer sinds de afgelopen dagen zat hij ergens anders met zijn gedachten. Zijn ogen bleven onverschrokken voor zich uit gericht, starend in de verte hoewel het net zo goed een lege vlakte had kunnen zijn. Aandacht bij wat hij aan het doen was had hij niet, zijn concentratie op waar hij heen aan het lopen was nam met de seconde af. De koers voor hem leek eindeloos lang te zijn, verdiepend tussen de bebouwde omgeving.

I just wanna stay in the sun where I find
I know it's hard sometimes
Pieces of peace in the sun's peace of mind
I know it's hard sometimes
Yeah, I think about the end just way too much
But it's fun to fantasize
On my enemies who wouldn't wish who I was
But it's fun to fantasize

Oh, oh, I'm falling, so I'm taking my time on my ride
Oh, I'm falling, so I'm taking my time on my ride
Taking my time on my ride

Stappen weerklonken tegen de harde stoeptegels onder zijn schoenzolen. Harder dan normaal het geval zou moeten zijn.. Ze kwamen niet overeen met zijn eigen passen, zijn eigen tempo. Constant hoorde hij ze versnellen, de klanken kwamen dichterbij. Hij ging ervanuit dat het de dronken studenten waren wie dachten grappig te zijn. Zulke 'pranks' kwamen wel vaker voor tussen de arrogante mensen die zich zijn medeleerlingen konden noemen. Totaal niet hilarisch, zoals de bedoeling zou zijn, maar het riep bij hem geen gevoel op om ze te stoppen. Ze mochten voor hun eigen zooi zorgen, mochten ze het nodig vinden om hem erbij te betrekken dan zal hij ze het wel laten weten wat hij ervan dacht.
Een stem bewees het tegendeel van zijn standaard denkwijze. Hij werd wel degelijk gevolgd, maar het waren niet de losers die hij achter zich had gedacht te vinden. Het was een van de Robertson's.
Acuut onderbrak hij zijn plannen en draaide zich om, geenszins vriendelijk. Hij hield er niet van om gestoord te worden, al helemaal niet door een vampier. De beste jongen was dan wel familie van Adoria, waarmee hij het wel kon vinden, het was voor Jack geen reden om hem te vertrouwen. Hij zat niet te wachten op onverwachts 'bezoek'.
De hand die hem uitgestoken werd ging hij uit de weg, zijn blik onafwijkend van de zijne. Zijn naam kwam natuurlijk wel bekend voor; hij was niet dom. Hetgeen wat hem frustreerde was niet de persoon die zich voor hem toonde, maar het feit dat hij het wist. Had Adoria dan besloten om te snitchen?
"Wat moet je," gromde hij hem toe. Hij ondernam geen actie om zich dichterbij hem te plaatsen noch mee te gaan in zijn gesprek. Hij wist net zo goed als de jongeman voor hem dat hij met voorbedachte rade naar hem toe was gekomen.

Varamyr
Wereldberoemd

Varamyr schreef:
"Een vampierjager zonder manieren? Wat onbeschaafd."
Het deed hem verder weinig dat zowel zijn hand als zijn vragen keihard genegeerd werden. Hij had het zien aankomen dat zijn optreden niet gewaardeerd zou worden, met name door zijn eigen zuster. Het was niets voor haar om haar eigen broeder in een goed daglicht te zetten. Zij was namelijk degene die zichzelf apprecieerde, enkel en alleen omdat ze anders was dan de meeste vampiers.
Traag trok hij zijn hand weer naar zich toe, terwijl hij zijn lichaam bekeek. De heks die hij de opdracht had gegeven om hen in de gaten te houden, had hen verteld dat het er niet zomaar één was en dat hij degelijk wel kennis had van vampiers, maar voor hem zag hij er niet beter uit dan een normale tiener die wekelijks sporten beoefende.
Een kort, bespottelijk lachje wist zijn mond te verlaten. Onderwijl schudde hij zijn hoofd. "Ik vroeg me altijd af waarom Adoria anders was. Onze ouders hadden alijd gevochten voor hun eigen land. Zelfs in de oorlog kostte het ze geen moeite om vijanden uit te schakelen. Dat valoriseer ik nog steeds. Het is niet voor iedereen weggelegd om hun eigen land te beschermen, koste wat het kost, nietwaar?" Het was geen leugen. Hij loog vaak, maar in zulke situaties was hij niet bang om de waarheid te vertellen. In tegendeel. Het bekrachtte zijn standpunt.
Alsof er niets aan de hand was, liet hij beide handen weer zakken. "Het is duidelijk dat ik diezelfde eigenschap van mijn ouders geërfd heb. Honderden vampierjagers hebben geleden onder mijn vreedzame acties," vertelde hij met trots, "het is dus een schande dat je hier nog staat, levend en wel. Als mijn zuster er niet was, had je hart het al lang begeven."
Hij had het door dat hij veel, misschien te veel, aan het woord was. Niet uit schaamte of uit zelfbescherming, maar uit eigen leedvermaak. Hij vond het nodig om zijn uitspraken zo lang mogelijk te maken, zodat zijn bedreigingen er harder en duidelijker uitkwamen. Eén zin was niet genoeg.
Zijn glimlach was inmiddels verdwenen. Geen grimas was er te vinden; hij was doodserieus. Zijn vriend daarentegen had zich al die tijd stil gehouden. Logisch, want hij kreeg de kans niet om dan ook maar één woord uit te brengen. Het was algemeen bekend dat Anicetus dominant was en graag de leiding nam.
"Maar geen zorgen. We zijn hier niet om te moorden, Jack."

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
"Een eeuwenoude vampier zonder de moed om me vanaf het begin af aan al aangesproken te hebben, in plaats van me te achtervolgen? Nooit gedacht om een angstvallig lid van de vampierclub tegen te komen."
Hij sprak de woorden bespottend voor zich uit, een onheilspellende glinstering in zijn ogen. Geen enkel sprankje angst was bij hem te vinden en hij zou zeker niet bescheiden zijn over zijn onbevreesdheid. Ze mochten van hem zonder meer weten hoe hij over hen en hun besluit om hem op te zoeken dacht. Het was zeker geen geheim. Bovendien speelde hij het spelletje van haar broer met alle plezier mee, mocht het tot hem door laten dringen dat er niet met hem te sollen viel.
Uitvoerig begon hij hem te bestuderen. Het viel hem vanaf het begin al op dat hij weinig weg had van Adoria. Enkel en alleen zijn scherpe blauwe ogen kwamen hem enigszins bekend voor, de rest was voor hem heimelijk. Het was in ieder geval overgekomen dat hij anders in elkaar zat dan zijn zus, precies zoals hem een korte tijd geleden duidelijk was gemaakt. Zijn haat voor de mensheid - hierbij ook de vampierjagers - was ontegenzeggelijk.
Zijn arrogante gedrag begon hem al snel dwars te zitten. De manier waarop hij zijn verhalen verkondigde stond Jack niet aan en maakte dat hij zich behoorlijk begon te irriteren. Veel moeite was er niet nodig om te doorzien waar het naartoe ging. Bedreigingen maakten geen verschil, zorgden niet dat hij zich in ging houden of probeerde om te vluchten. Koppig bleef hij staan waar hij stond, ontzeggend naar zijn kans om zich om te draaien en weg te lopen. Nu konden ze het krijgen ook.
"Als Adoria geen familie van je was geweest, was jij degene wie van de aardbodem verdwenen zou zijn," vertelde hij hem grimmig. "Je bent niet de enige met een grote verzameling killstreaks, 'Anicetus'." Hij legde de nadruk op zijn naam om tot hem door te dringen. De jongeman was niet de enige wiens uitspraken menens waren.
Onverzettelijk zette hij alles voort, zijn ogen te allen tijde op meneer Robertson gericht. Zijn compagnon was vanuit Jack's oogpunt een geest. Geen enkele inspanning werd er geboden om zich te mengen in zijn gesprek, dan zou hij het ook weigeren. "Denk je soms dat ik een idioot ben?" siste hij hard. "We weten beide dat je hier niet bent gekomen om me gezelschap te houden. Wat moet je?"

Varamyr
Wereldberoemd

Varamyr schreef:
Zijn mondhoek krulde omhoog, terwijl hij dit keer wél zijn mond gesloten hield. Er viel niet te betwisten over het feit dat hij absoluut geen angstvallig 'lid' was. Hij was niet de meest meedogenloze van allemaal. De twee bloedbroeders hadden die eretitel al op hun naam staan. Maar dat wilde niet zeggen dat hij angst kende.
Toch ging hij niet op zijn uitspraak in. Geen woorden werden uitgebracht, noch bewegingen die hem vertelden dat hij het fout had. Enkel zijn gezicht sprak emotie, wat hem enigszins veraadde over wat hij nu daadwerkelijk dacht. Lachwekkend, plezierig en misschien zelfs een glinstering van onbewuste woede.
"Het is vertederend om te zien hoe mijn zuster in het middelpunt staat van alles," vertelde hij hem. Zijn bedreiging liet hem koud. Zelfs al intregeerde hij dat hij net zo goed was als hem qua vechttechnieken, vertrouwde Anicetus hem niet op zijn woord. Hij vond het haast onmogelijk dat een mens net zo goed was als een eeuwoude vampier die meerdere gevechten bevochten heeft. "Maar ik ben absoluut niet bepraat bij jouw overtuigingen, hoewel ik het waardeer dat je überhaupt het lef hebt om een vampier te molesteren."
En direct na zijn uitspraak, sprak een maar al te bekende stem. Het was niet Jack die durfde te spreken. Integendeel. Het was zijn vriend die uiteindelijk het besluit had genomen om zich te involveren in hun gesprek. "Het is dom, echt heel dom als men zich zo uitspreekt tegenover vampiers. Het brengt alleen nadelen met zich mee. Gewoon een waarschuwing vooraf."
Het was opmerkelijk dat Jack's gedrag Jackson niet zinde. Zijn wenkbrauwen waren opgetrokken en met een bespottelijke blik keek hij naar het gedaante voor zich.
Weliswaar had hij wel gelijk. De vorige keer dat een man hen bedreigde, werd zijn lichaam omringd door zijn eigen bloed. Het vormde een plas wat onderwijl steeds groter werd. Hij bloedde dood, net zoals alle andere slachtoffers die zich daarvoor hadden plaatsgevonden.
"Het enige wat we willen, is plezier hebben met een vampierjager. Dat is alles."

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Het was werkelijk moeilijk om voor te stellen hoe iemand als Anicetus familie kon zijn van een meisje als Adoria. Haatdragender dan elkander die hij ooit ontmoet had. Jack kende hem pas een paar minuten en kon hem nu al schieten. Zijn blikken, het vermakelijke wat hij uitstraalde bij het praten over wat hij dan ook goed vond aan zichzelf. Zijn reputatie bleek een van de belangrijkste dingen voor hem te zijn, wat hij ervan gemerkt had.
Met zijn tanden op elkaar gezet probeerde hij een grom te onderdrukken, die op zijn weg naar buiten stond te komen. Zijn boze buien zouden alleen maar meer lol bij hen opwekken. Hij wilde het niet leuker voor ze maken dan ze het nu schijnbaar al begonnen te vinden. Als ze opzoek waren naar wat om om te lachen dan waren ze bij het verkeerde adres.
"Ik heb geen baat bij het aanhoren van jouw opscheppingen over je daden. Het interesseert me niets hoe jij over je verleden denkt of hoe het voor je verlopen is." Hij zette een aantal stappen naar voren, intimiderend tegenover beide jongens. Hij had wel betere dingen te doen dan toe te luisteren hoe Anicetus vertelde over zijn eerdere handelingen. Het had geen effect om hem te gaan bedreigen, het leverde enkel des te meer redenen op voor Jack om tegen ze in te gaan en het tegendeel te bewijzen; hij wist hoe vampieren in elkaar zaten. Hij had een geweten over de manieren om ze uit te schakelen, evenals de krachten die ze met zich meebrachten door het gen. Ze konden hem zeggen wat ze wilden, ze moesten hem zeker niet onderschatten.
Er volgde een nieuwe opmerking, echter leek deze niet te komen van de jongen voor hem. Het was zijn partner die zich durfde te betrekken in hun ijskoude gesprek. Fronsend keerde hij zijn gezicht af naar de onbekende jongeman, die - als hij het zich goed herinnerde - Jackson genoemd werd. Waar hij het lef vandaan haalde om zich het recht tot spreken toe te eigenen?
"Het is krankzinnig dat jullie vampieren denken dat jullie alles kunnen maken," zei hij luguber. "De waarschuwing zal volledig voor jullie gelden, precies zoals je het zegt. Het gen maakt geen vrijstelling voor moordpartijen." Hij wierp ze beide een sinistere blik toe, neerkijkend op de broer van Adoria. Hij ging ervanuit dat het over was gekomen hoe hij over de onverwachte visite dacht, hetzelfde voor hun gedrag en vertoning.
"En voor je dagelijkse dosis vermaak mag je iemand anders zoeken. Ik heb ergens waar ik moet zijn."

Varamyr
Wereldberoemd

Varamyr schreef:
"En het interesseert mij niet wat jouw mening is over mijn doen."
De hittegolf die Amerika anderhalve maand op tropische temperaturen trakteerde, was voorbij. Een zwakke zuidoostelijke wind zorgde voor de nodige verkoeling. De nacht was stil in deze straten. Er liepen geen gedaantes over de lange straten die zich in hun omgeving bevonden en alleen rustgevende geluiden van de natuur maakten zich hoorbaar. Tot nu.
Een harde klap verstoorde de rust; het was Jack zijn lichaam die tegen de betonnen muur geslingerd en vastgehouden werd door zijn bloed eigen vriend. Zijn handen hadden hun plaats gevonden bij zijn polsen. De greep die hij aanhield, gaf als aanblik twee polsen die samengeknepen werden. Althans, dat vermoedde en verwachtte hij. Wekelijks werd hij in dezelfde houding genomen en naar zijn ervaring waren zijn grepen meer dan alleen krachtig.
Hij haalde zijn schouders op. Onderwijl kruiste zijn blik met die van Jackson. Het liet een grijns verschijnen op het gezicht, terwijl zijn vriend enkel knikte en zijn blik weer afwendde. "Ik ben er niet van gediend om lastig gevallen te worden met andermans agenda. Het zijn niet mijn hinderpalen waar ik tegen aan moet lopen."
Ergens had hij wel compassie voor zijn levenswijze. Er was geen trots die hij vertoonde toen hij aan zijn zuster vertelde dat hij een vampier om het leven had gebracht. Hoewel, dat was aan hem verteld. Hij had zijn emoties, bewegingen en houding nooit met eigen ogen beleefd. Het was zijn 'hulp' die letterlijk alles had doorgeluld. "We maken één ding duidelijk, bloedhond," zei hij vol walging, ijsberend, "er is werkelijk niemand die ons mag vertellen hoe we deze dag door moeten komen. Een rivaal maakt daar echt geen verandering in."

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Zijn ogen vormden zich tot streepjes, kijkende naar de twee mannen voor hem. Het was ongelooflijk hoe ze hem op zijn zenuwen wisten te werken. Jack was geen ongeduldig persoon, zeker niet, maar hij had zo zijn grenzen. En op dit moment had hij ze bereikt. Zelfs na een paar minuten wisten ze hem al zover te krijgen. Hoe was het mogelijk?
"Oh, dat had ik ook niet verw-" Zijn uitspraak werd verbroken door een harde dreun. Botten hoorde hij kraken in zijn rug, een enorme snelheid die langs hem heen was gegaan. Kracht voelde hij tegen zijn lichaam zetten. Zijn polsen werden strak op de plaats gehouden en haast gebroken door de steenharde handen van Jackson. Een pijnlijke kreun kwam bij hem vrij bij het ervaren van de consequenties van de aanval. "Damn, Comrade. Calm down."
Onbeweeglijk werd hij er vastgehouden, gedrukt tegen de muur alsof het niets was. Alsof ze hem alles konden maken wat ze wilden. Zijn blik veranderde ijzersterk, moordlustig tegenover iedereen die in zijn weg durfde te stappen. Hoewel hij zijn polsen niet kon bewegen waren zijn handen nog vrij. De sukkels.
Razendsnel pakte hij een van de polsen van zijn tegenstander stevig vast met zijn rechterhand. In één beweging draaide Jack hem driekwart slag om, tot er een harde knak in zijn oren kwam die zelfs hij nog kon horen. De breuk zou wel weer genezen gezien zijn vampirisme dus een groot probleem was het niet. Pijnlijk was het wel, en niet zo'n beetje ook.
Betrokken werd hij aangekeken, grommend van de pijn. De grepen op hem waren nog altijd niet verzwakt, echter had hij hen wel duidelijk gemaakt dat ze zeker tegenslagen konden verwachten zodra ze hem wat zouden flikken. Een grijns betwistte zijn lippen, zijn linkerhand rondom de vrije pols van Jackson.
"Met alle plezier maak ik je andere arm identiek aan de vorige breuk," zei hij hem guur.
"En waag het niet om me te vertellen wat ik wel en niet mag doen, Robertson. Dat maak ik verdomme zelf wel uit."

Varamyr
Wereldberoemd

Varamyr schreef:
Het gekreun amuseerde hem. Het bekrachtigde zijn doel; hij leed pijn. Maar zijn 'lol' verdween binnen een fractie van een seconde bij het opnieuw horen van brekende botten. Dit keer was het Jackson die geconfronteerd werd met pijn.
Zijn gezicht trok wit weg, maar hij wist zich al gauw te herstellen. Er was niet veel tijd nodig om fysieke pijn te verminderen of zelfs te verwijderen voor wezens zoals hen. Zijn actie daarentegen was intimiderend. Het was een schande om te zien hoe een jonge jager hem pijnigde, zonder een sprankel van angst te tonen. Echter hield hij zich gedeisd. Er waren geen wraakactie's die aan bod kwamen, noch gescheld. Het was zijn belofte waar hij zich aan hield; alleen wraak ondernemen als Anicetus het sein gaf.
"Waarom maken we er geen spel van?" stelde hij toen voor, zijn blik gericht op zijn voormalige tegenstander. "Wij stellen een vraag en als je het goed beantwoord, ben je vrij om te gaan." Spellen waren één van zijn dagelijkse bezigheden. Hij deed geen familiespellen, zoals triviant of monopoly. Wél deed hij spellen die meer dan alleen plezier vroegen. Voornamelijk drankspellen en 'moord'spellen, zoals hij het noemde.

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld