Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

14 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

Orpg || U With Me?

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Koel kwam het materiaal in contact met zijn lijf. De ijzige temperatuur amper meer gevoeld tegenover zijn bevroren gedaante, zo bewegingloos gelegen op de grond met geen veranderingen van positie. Hij kon het niet. Zichzelf van de grond afduwen en wederom staande komen, hij kon amper omhoog gehesen worden zodat hij normaal kon lopen of ook maar zijn hoofd omdraaien naar haar richting. Creperend van de pijn bleef hij achter in de hoek van de kamer. Zijn wang verstijfd tegen het hout aangedrukt, zijn gelaat van haar afgewend en zijn dynamiek zodanig gestopt dat hij net zo goed voor een tweede keer in zijn leven zich in de dode fase had kunnen bevinden.
Haar woorden hoorde hij met weerzin aan. Het irriteerde hem hoe ze dacht te moeten bepalen wat hij moest doen, dat ze überhaupt durfde te spreken over zijn toestand zonder in zijn schoenen te staan. Als hij dronken was geweest, had hij tenslotte allang geen bewustzijn meer gehad om alles nog waar te nemen, toch? "No.. I do whatever I want," murmelde hij eigenwijs terug. Zijn kin hief hij voor zover dat mogelijk was op, zijn oog gevallen op de bekende die naast hem neerhurkte. Haar traagzame grijpen naar zijn armen liet Liam ongewillig toe. Zwakte, was het, om zich mee te laten sleuren door Kenna. Ze liet hem weerloos overkomen, als een schande voor zijn eigen doen en tegenover zijn soort. Hij kon de toppen van zijn schoenen nog over de vloer horen schrapen door het gesleep. "Stop- No, leave me alone.." Hij wilde haar uitschelden, zijn geraas laten blijken door haar te laten boeten. De verscheidene scenario's over haar bloederige straf kon hij al in zijn hoofd weervinden. Doch had het nergens een einde waarin hij iets bereikt zou hebben, makend dat Liam enkel toe kon kijken hoe ze hem naar het bed toeduwde, en hij binnen de kortste keren als tuig op de lakens werd gedumpt.
"Don't tell me what to do!" Geroep was het niet dat hij liet galmen door de kamer, al kwam het er dichtbij in de buurt door het gebruikte volume. Geërgerd probeerde hij met zijn voeten om zich heen te maaien. Kenna van zich af te trappen, haar dusdanig uit zijn buurt te halen dat hij zijn tijd alleen door kon brengen, maar zover kwam het tot zijn ongenoegen niet. Meer dan de paar verstreken centimeters met het bewegen van zijn voeten was er weinig aan de hand. De benodigde kracht vloeide uit hem, hem zonder energie verwaarloosd op nota bene zijn eigen bed onderwijl hij Kenna met zijn schoenen voelde kloten. Het was het vertrouwde gevoel van de matras dat zich in zijn rug duwde en hem opving. Grommend liet hij zijn armen rusten op het beddengoed, het gestommel en protest gedwongen te staken nu hij amper een verschil in de situatie kon brengen. Hij lag er futloos bij, niets kunnen laten blijken op zijn eigen uitspraken na, die hij zo ook nu uitbracht met verwarring. De zachte tonen in zijn stem namen de harde van net over; geenszins woede, maar eerder radeloosheid werd verraden aan het meisje. "Why can't I get.. up.." Een in zekere zin kwetsbare kant kwam naar voren. Eentje die hij altijd weg blokkeerde, die ongekend moest zijn en blijven tegenover de rest, maar hij nu mee opgescheept zat in de late uren van de nacht. Onwetend wat hij hoorde te doen gaf hij zich over aan zijn kamergenote. Hij ontspande, deed het verzet vergaan voor een stilte waarop hij met een zucht van afkeer zijn hoofd op het kussen liet neervallen.

Account verwijderd

schreef:
Wanneer hij gedronken had, deed hij zeer irritant. Meerdere malen probeerde hij los te komen van haar greep, terwijl ze hem alleen hielp. Zijn geroep klonk heel hard en ze wist het bijna zeker dat iedereen uit het huis was wakker geworden. 'Liam, be quiet! It's late', siste ze. Haar vingers trokken zijn veters los, waaraan ze meer dan één minuut had besteed. Zijn manier van zijn veters veteren was met een dubbele, strakke knoop. Voor even keek ze naar hem, toen hij met een gedempte stem sprak. 'Ssh, just go to sleep', zei ze op een rustige toon en voor even legde ze haar vinger op haar lippen, maar daarna liet ze haar hand weer zakken. Langzaam trok ze zijn schoen uit en vervolgens legde ze hem netjes naast het bed. Haar vingers grepen naar de andere veters aan zijn andere voet. Een geluid deed haar opkijken. De lichten op de gang werden aangezet en voetstappen waren te horen op de krakende vloer. Snel stond ze op en sloot ze de deur, zodat er niemand naar binnen kon komen. Het leek haar voor nu het beste wat ze kon doen. De sleutel liet ze glijden in haar broekzak en ze draaide zich om, om naar het bed te lopen. Langzaam liet ze zichzelf vallen op het bed en ze begon weer aan de veters. Na enkele minuten zaten ze los en lag die schoen bij de andere. Ze stond op en greep naar het deken, die ze om hem heen sloeg. Ze voelde zich als een soort moeder voor hem, maar ze hoopte dat hij dat niet zo zou zien.
In de kasten zocht ze naar paracetamol, zonder enig idee of het zou werken. Zouden vampieren daartegen kunnen? Ze vond niks, alleen wat verkreukelde papieren en enkele lege plastic verpakkingen. Ze nam aan dat hij de volgende dag geen kater zou hebben en ze hoopte niet dat hij zich zou herinneren dat zij hem had geholpen. Hij zou haar waarschijnlijk net zo raar vinden als zij zichzelf nu. Zuchtend ging ze aan de andere kant van het bed zitten. Ze zou hier blijven, totdat Liam in slaap zou vallen. Ze wist dan zeker dat hij geen herrie meer zou veroorzaken.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Ergerlijk bleef hij in dezelfde positie liggen. Zijn vingers gedrukt in de lakens onder hem, het zachte vastgedrukt alsof het hem enige houvast kon geven op de situatie. De rest van zijn lichaam lag er daarbij als verslapt bij. De vermoeidheid van beide zijn hele gedaante en zijn innerlijke zelf kon al aangezien wordeb. Verstrooid staarden hij naar boven, het aanzicht van het donker waargenomen met niets meer dan een leegte te bekennen in zijn blikken. Zijn pupillen gekluisterd aan het plafond intussen de afwezigheid hem overspoelde. Hoelang de tijd was geweest die toen aan hem was gepasseerd, kon hij al evenmin beantwoorden als waarom hij op een gegeven moment weer wakker schrok.
Ietwat onwetend achtervolgden zijn ogen de schaduw van het meisje. Elke beweging die hij nog kon zien en onderscheiden met de omgeving gedetecteerd, het laten blijken dat hij er geen steek van vertrouwde; hoe onnauwkeurig zijn zicht ook mocht zijn, kon elkander wel merken hoe hij haar als een veroordeelde, linke crimineel bekeek. "They hear everything.. what's the point." Een beetje onduidelijk maakte hij het hoorbaar. Hij mompelde het meer in zichzelf dan dat het voor Kenna bestemd was geweest, al dan het hem niet minder kon boeien of ze het wél of niet mee had gekregen. De duizeligheid, de hoofdpijn waarmee hij kampte kon Liam meer dwarszitfen dan elk ander iets in zijn buurt.
"No. I won't go to sleep, .. goddamned." Het feit dat ze hem als een kleuter had behandeld liet hij achterwege, zodra hij haar plaats zag nemen aan de andere zijde van de matras. Een verleiding schoot door hem heen. Te dringend om zomaar opzij te kunnen zetten, te groot om zijn gedachten terug te brengen op haar acties rondom het gesleep en het ruwweg uittrekken van zijn schoenen met het idee dat hijzelf er niet meer goed genoeg voor was. Hij draaide zich moeizaam op zijn andere zij. Het sinistere uitzicht van het bovenste oppervlak verging hierdoor al snel, plaatsgemaakt voor Kenna die hij in de waas probeerde te vinden. Zijn dichtgevallen oogleden bewoog hij loom omhoog, geweten dat hij alsnog elk moment weg kon valldn, maar het draaide niet uit op een andere mening over haar bevelen. Als ze iets van hem wilde, mocht ze er vast en zeker iets voor terugdoen en wel op zijn manier.
"Unless.. you're gonna lay here- .. with me," murmelde hij haar koppig toe. De deken, die ze tot zijn afkeer over hem heen had gelegd om hem als een of andere baby in te stoppen, wist hij vreemd genoeg een paar centimeters op te heffen. "Pequeñita." Meer hoefde hij amper te doen noch van zichzelf te verwachten in zijn conditie; het minieme gebaar zelf vertelde al genoeg.

Account verwijderd

schreef:
Kenna's ogen gleden naar Liam toen ze hem in zichzelf hoorde mompelen. Helaas kon ze het niet genoeg horen, maar ze liet het gaan. Waarschijnlijk was het tegen zichzelf en was het niet eens de bedoeling dat zij het zou horen. Langzaam voelde ze hoe ze steeds moeër werd. Haar ogen begonnen te branden en het liefst zou ze hier gelijk in slaap vallen. Liam's toestand liet hem niet minder irritant maken. Hij deed kinderachtig en koppig, iets waaraan ze zich ergerde. Toch zat ze hier, niet wetend waarom. Ze wilde hem absoluut geen kans geven en ze wist dat hij haar ook niet wilde zien. In deze toestand misschien wel, maar als hij nuchter zou zijn niet. Waarschijnlijk zou hij haar nog meer haten zonder ook maar één rede, maar wat kon ze anders verwachten? Hij was hoe hij was en ze kon niks aan hem veranderen. Jammer genoeg wist ze niet hoe het na vandaag zou gaan. Zou ze nog bij Conor moeten slapen? Ze hoopte het niet. Hij was aardig, maar toch zou ze iemand anders boven hem kiezen. Nog steeds wist ze niet wat er was gebeurd, hij had haar gewoonweg gedwongen. Was dat ook iets wat vampieren konden? Met Mason was het hetzelfde. Hij zei dat ze dichterbij moest komen en dat deed ze, zonder dat ze het wilde. Het was waarschijnlijk een kracht die elke vampier bezat, of had elke vampier een andere kracht die speciaal was? Ze wist weinig over de ras, maar ze hoopte dat ze er in een korte tijd meer erover te weten zou komen.
'Why are you so hard to handle? I can see that you want to sleep', verzuchtte ze. Ze haalde gefrustreerd een hand door haar haren heen. Als het zo zou doorgaan, zou ze hier nooit wegkomen. Ze wist niet eens waar ze moest slapen. Waarschijnlijk zou ze naar de eerste kamer gaan die ze van dit huis had gezien. Het was de enige kamer zonder een verduisteren raam. Het bed zag er niet goed uit, maar ze wilde daar liever slapen dan bij Conor. Ze wist niet eens hoe ze hem onder ogen moest komen, aangezien ze zich schaamde. Hij zou vermoedelijk er anders over denken, misschien zou het hem zelfs niks uitmaken.
Onzeker keek ze Liam's kant op. 'No Liam, I can't lay here with you. I need to sleep to and I'm not going to sleep with you', haar ogen gingen naar de deken die had opgetild. Ze keek hem weer aan toen ze hoorde dat hij haar weer bij haar bijnaam noemde. Nog steeds wist ze niet wat het betekende. Ze zou het ooit wel opzoeken. 'No', zei ze vastbesloten. Met haar hand duwde ze de laken naar beneden, terwijl ze hem boos aankeek. Hij was moeilijk te zien, maar ze zag duidelijk aan hem dat hij moe was, net als zij.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
"I don't want to slee-ep."
Hoezeer ze hem liet voelen als een klein kind, begon hij zichzelf ook zo te voelen. Alsof hij zich moest verantwoorden voor het feit dat hij een koppig karakter bezat. Haar moest overhalen om hem een keer te geloven, om geen moederrol op zich te nemen die er niet hoorde, want hijzelf wist goed genoeg dat hij er geen had noch behoefde in zijn leven. Enkel zijn vader was nog op de aardbodem te vinden en zelfs deze man verafschuwde Liam dusdanig dat hij hem ontweek. Meer dan nare herinneringen kon het niet oproepen, bij zowel de komst van de bekende vader verschijning als Kenna's doen, al dan hij geen idee had van haar intenties als het aankwam op haar bevelen. Van weerzin tot een zekere hekel betrok zijn gezicht met de aangehaalde gedachten naar het ouderfiguur waarnaar zij steeds bleef verwijzen. "Yes, you can. .. You're just too scared-, aren't you?" Zelfvoldaan was hij daarentegen wel, geweten dat ze hem enkel een reden gaf om zijn slaperigheid tegen te vechten als verwacht. Zijn zwakke toestand maakte weinig verschil. Liam bleef aanhouden dat hij niet moe was, bleef zijn oogleden omhoog bewegen zodra hij ze te zwaar voelde worden om het zakken tegen te kunnen gaan en, of ze het wilde of niet, kon hij zijn eigen eigenwijze neigingen onmogelijk tegengaan. Een zucht werd geslaakt. "Of course you are..," murmelde hij langzaam tegen zichzelf. De lusteloze blik in zijn ogen bleef tegelijkertijd, Kenna aangekeken voordat hij zijn hand langs de dekenrand liet zakken. Stilletjes bleef hij op zijn zij liggen, haar aangestaard met een leegte in zijn uitstraling; slechts het lichtjes optrekken van de lakens kon verricht worden. Zijn koele lichaam bedekte hij ietwat meer met de deken.

"Then we both agree. I ain't gonna rest."

Account verwijderd

schreef:
Geïrriteerd rolde Kenna met haar ogen. Ze trok één been op en met een ongeïnteresseerde blik keek ze de jongeman aan. Er was duidelijk te zien dat hij moe was en dat hij moeite had met zijn ogen open te houden. 'Yes you do, why are you so stubborn?', verzuchtte ze. Ze keek weg en focuste haar ogen op haar hand. Er was geen enkele kans dat ze naast hem zou liggen. Ze wilde het niet en ze verwachtte dat hij haar de volgende dag uit zijn kamer zou schoppen. In haar hoofd speelde er een verhaal af, waarin ze ruziënd zijn kamer verliet. Een kleine glimlach sierde haar lippen bij de gedachte, maar die verdween algauw. Een gaap kwam uit haar mond, waardoor ze haar mond bedekte met haar hand. Ze legde haar elleboog op haar been en ze steunde haar hoofd op haar hand. Langzaam voelde ze haar ogen sluiten, maar voor deze keer liet ze ze gesloten. Haar irritatie voor Liam begon te groeien, wanneer hij weer begon te praten. 'Yes, I'm scared. Are you going to sleep now?', zei ze. Of ze bang voor hem was? Soms. Hij was onvoorspelbaar en hij kon daarom ook plotseling boos reageren. Ze verwachtte niet dat hij nu boos zou worden, zo te zien was hij niet agressief of hij dronken was. Niet tegen haar, gelukkig. Tot nu toe leek hij aardig te rustig zijn, aangezien hij moe was. Ze wist niet hoe hij zou zijn als hij niet moe was, misschien dat ze het ooit zou meemaken. Zelf was ze niet agressief als ze gedronken had. Ze dacht niet na bij dingen en ze deed daarom sneller dingen. Ze lachte om alles, ook al was het niet grappig.
Haar ogen openden zich om Liam aan te kijken. 'Oké, it's your choice. Bye Liam', voor even bleef ze hem aankijken om zijn reactie te zien. Natuurlijk ging ze niet echt weg. Ze ging gewoon alsof doen. Langzaam stond ze op van het bed en vervolgens liep ze op dezelfde tempo richting de deur, terwijl ze deed alsof ze de sleutel uit haar zak pakte.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
De achteloze uitspraken kon hij niet waarderen. Ze deed hem werkelijk denken aan Camille, hoezeer hij ook wist dat ze er allang niet meer was en hij zich nergens zorgen over hoefde te maken. De vrouw kon hem laten walgen en wel nog meer dan elkander, gemaakt dat Liam zich van haar afstootte door zijn ogen van haar af te laten glijden. "I'm not. You can't tell what to do-.. You aren't my mother." Genoeg had hij te vertellen, noch kon hij niets uitbrengen over de bekende uit zijn verleden. Het ging haar niets aan hoe zijn moeder was geweest.
Haar plotselinge bewegingen zorgden ervoor dat hij opkeek. Dan toch haar nagekeken, haar gevolgd met elke pas die ze van hem wegzette. De sleutel die ze uit haar zak wilde reiken aangezien met een groeien gevoel in zich, waar hij geen verklaring aan kon knopen. Eenzaamheid kwam tevoorschijn als nooit tevoren.
"Don't leave me here.. Please..," verliet op een dermate, zachte toon zijn mond dat het een compleet andere zaak vormde vergeleken met al zijn andere gedrag. De oorzaak was als onduidelijk als zijn eigen handelingen. De voorzichtigheid, noch de impuls waarmee hij zijn krachten inzette om bij haar te komen kon vreemd genoeg voortgebracht worden uit zijn zwakke lichaam. In nog geen paar seconden had hij Kenna al bereikt. Wankel met zijn linkerhand tegen de muur aangesteund, onderwijl hij haar door middel van haar arm vast te pakken, in een raas terugtrok. Haar omdraaien ging als vanzelf. Niet langer meer staande voor zijn deur, maar haar rug gegrensd tegen de muur waar hij haar tegenaan gedreven had. Het was zijn eigen, hijgende ademhaling dat weerkaatste tegen zowel haar huid als de koude lucht om hen heen. Gecreëerd door zijn vlaag, een beweging van lucht langs hen heen als spoor van de afgelegde weg. Zijn blikken liet hij zakken tot hij haar donkere ogen recht aan kon kijken. Hij had zichzelf haast tegen haar aangedrukt, desondanks er nog een klein afstandje tussen hen in bleef zitten. De luchtruimte waartussen enkel hun kledingstukken, de beide t-shirts, in aanraking leken te komen. Geleidelijk aan bleef hij van haar arm bij haar hand haken. Zijn vingers bij de hare, een losse greep laten ontstaan die gemakkelijk verwijderd kon worden, al ging het in dat opzicht ten koste van zijn eigen evenwicht. Zodra ze ook maar een stap zou verzetten, zou hij wellicht voor de rest van de nacht op de grond blijven liggen.

"Just.. stay."

Fighting flames with fire
Hang on the burning wires
We don't care anymore
Are we fading lovers?
We keep wasting colours
Maybe we should let this go

Account verwijderd

schreef:
Voor even stopte Kenna midden in haar weg, toen ze zijn stem weer eens hoorde. Ze twijfelde of ze het echt had gehoord, smeekte hij haar om hem niet te verlaten? Hij klonk zo... anders? Voor even voelde ze zich schuldig dat ze zich zo gedroeg. Haar gedrag was bijna net zo kinderachtig als die van hem. Ze wilde hem laten slapen, zodat hij geen geluidsoverlast zou bezorgen. Misschien was ze bang dat hij zichzelf pijn kon doen? Het was een domme gedachte, die ze snel uit haar hoofd moest zetten. Het was niet goed dat ze zo dacht. Hij was een vampier die zich zelf kon redden in verschillende situaties.
Ze wilde zich omdraaien en toegeven dat ze zou blijven, maar Liam was haar voor. Het enige wat ze voelde was een zachte windvlaag door haar haren heen en de muur in haar rug. Zijn hand had hij vastgeklemd rondom haar arm, maar al snel veranderde dat naar haar hand. Met zijn linkerhand leunde hij tegen de muur aan. Geschrokken keek ze hem aan, niet wetend was ze moest doen of zeggen. Het was een handeling die ze niet had verwacht van hem. Ze zou denken dat hij haar zou laten gaan, aangezien hij haar mogelijk irritant kon vinden. Zijn ademhaling voelde ze tegen haar gezicht aan. Het rook naar alcohol gemixt met mint. Het was alsof iemand ervoor had gezorgd dat ze niet meer kon spreken. Haar ogen gleden over zijn gezicht heen, zijn enkeldaagse baardgroei, moedervlekken en de rest van zijn gezicht bekijkend. Uiteindelijk richtte ze haar ogen op die van hem, om te zien dat hij haar aankeek. Ze slikte, voordat ze ook maar iets uit haar mond kon laten horen. 'Wh... what are you doing?', zei ze zacht. Het leek alsof ze aan het fluisteren was, maar toch was het goed te verstaan. Hij was dichtbij, té dichtbij. Toch deed ze er niks aan. Ze leek geparalyseerd, ook al wist ze niet waarom. Het was niet de eerste keer dat hij zo dichtbij stond, maar toch was het anders. Ze wist dat als ze hem u weg zou duwen, hij zou vallen. 'I'm going to stay, just... don't do this again', zei ze. Ze hoorde hoe boos haar stem klonk, wat ook haar bedoeling was. Voorzichtig duwde ze hem van haar af terwijl ze hem aan zijn shirt vasthield om ervoor te zorgen dat hij niet zal vallen. Ze leidde hem stevig vasthoudend richting het bed en vervolgens liet ze hem erop zitten. 'You are going to hate me when you're awake', mompelde ze hoofdschuddend tegen zichzelf.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
"I-.. I can't help it."

De boosheid waarmee ze sprak trof hem. De ergens kille toon die hij altijd hoorde ontbreken in haar lieve, tedere stem. Haar kijk op hem, hem laten denken dat ze hem doorgrondde met geen enkele moeite. Hij voelde zich blootgesteld. Doorzien, en nog wel door nota bene een meisje van lange na zijn leeftijd of soort. Een beetje beschaamd sloeg hij zijn ogen neer. Een groot deel van zijn gezicht liet hij vergaan in de schaduwen, zijn haar het laten verbergen door de verdwaalde lokken in de weg te laten zitten. De slapheid maakte het haast compleet futloos tegenover hoe het normaal was. Verloren, als een kind in een groot onbekend bos, maar hij deed er niets aan. Hij sprak niet terug, gaf geen blijken aan zijn onzekere bui en boven alles liet hij zijn kin afzakken tot ze hem amper meer goed kon aankijken. Een punt waarop hijzelf enkel zicht had op iets als de vloer, of althans, waar hij dacht dat het zich bevond.
Hij liet zich naar het bed leiden. Blindelings, ongeconcentreerd, doende dat hij precies wist waar ze op uit was ofwel waar ze hem überhaupt heen trok, zelfs al was het niet meer dan een mysterie voor Liam wat er mis met haar was. Ze vertelde hem in alle boosheid hoe hij op moest houden en noch gaf ze toe om bij hem te blijven toen hij het haar zowat had gesmeekt. Het verwarde hem in zekere mate, maar de energie om erover na te denken had hijzelf allang niet meer in bezit. Alles dat hij kon, was zich mee laten voeren door het meisje met zijn shirt als trektouw. Verbazing speelde zich op zijn gezicht af. "Hate.. you?" sprak hij, enigszins ongelovig. "What do you mean?"
Zacht en wel kwam hij terecht op de matras van het bed. Zittende aan de rand, lusteloos opgekeken naar het enige toegedane gestalte in de hele ruimte. Haar donkere ogen bleven de twee focuspunten die Liam opzocht na al die tijd. Als magneten werkten ze, hem er genadeloos naartoe getrokken voordat hij er ook maar verandering in kon brengen door weg te kijken. Opkijken of niet, tegen de glinsteringen kon hij niet op. Het interesseerde hem, hoe de menselijke wezens nog iets leken te hebben dat hun gevoelens reflecteerden. Iets dat ze menswaardig maakte, bijzonder, een kenmerk dat hij uit honderden nog kon herkennen. Hijzelf bevatte het niet meer. Geen glunderingen van gewillig geluk of ook maar een teken van de oude hem. En toch bleef het hetgeen waar hij niet tegen kon, wat hem ertoe aanzette om zich desalniettemin niet van haar af te schermen. Hoe kwetsbaar en apart zijn toestand ook mocht zijn, zo impulsief en onnadenkend kon hij nu zijn. Zonder meer kon hij de neiging niet meer weerstaan. Zijn lichtjes trillende handen die hij langs haar heupen legde, zachtzinnig er gelaten met geen teken van haast of schaamte. Het langzame tempo waarmee hij ervoor zorgde dat Kenna op zijn hoogte terechtkwam door haar naar zijn schoot te begeleiden; alles was als nooit tevoren. Iets in hem kwam los en zorgde ervoor dat hij de controle verloor; zonder meer besef over wat er eigenlijk aan toe ging, drukte hij zijn lippen op de hare.

Account verwijderd

schreef:
Schuldgevoel bekroop Kenna. Hij zag er verdrietig uit, leek het. Hij was veel anders wanneer hij had gedronken. Zijn gevoelens en gedachtes werden duidelijker, aangezien bijna alles van zijn gezicht af was te lezen. Ze voelde zich schuldig dat ze boos reageerde, maar het was voor haar eigen bestwil. Ze kon niet laten merken dat ze het niet erg vond dat hij zich zo gedroeg. Hij zou er gebruik van kunnen maken en daar zou ze niet tegenop kunnen. 'Stop with this bullshit Liam, please', deze keer reageerde ze minder boos, maar toch duidelijk genoeg dat ze het niet wilde. Ze leunde met haar heup tegen de bedrand en zuchtend keek ze voor zich uit. Een grote stuk verf was van de muur af. De kamer was echt toe aan een verfbeurt, niet alleen. De meubels zagen er ook vreselijk uit en waren toe aan vervanging. Het was niet haar kamer, dus kon ze daar niet over beslissen. Toch irriteerde ze aan de imperfecties van deze kamer en als dit haar kamer zou zijn zou ze er alles aan doen om hem zo snel mogelijk op te knappen.
Zuchtend keek ze naar Liam, die verbaasd voor zich uitkeek. Ze had gewild dat hij haar niet had gehoord. 'What I just said. You'll hate me tomorrow, for no reason, unless you'll forget everything', vertelde ze. Ze hoopte serieus dat hij het zal vergeten. Het zal alles makkelijk voor haar maken en minder ongemakkelijk. Hoe zou ze uitleggen aan hem dat ze hem wilde helpen? Ze had er geen reden voor en ze kon ook geen één rede bedenken waarom ze hem zou moeten helpen. Misschien omdat hij haar ook meerdere malen had geholpen? Het sloeg nergens op en het zou niks veranderen aan de situatie. Helaas was hij niet altijd zoals nu. Hij leek nu een open boek, terwijl hij dat in een normale toestand niet was.
Haar handen gingen naar haar gezicht om in haar brandende ogen te wrijven. Ze wilde zo snel mogelijk naar bed om te slapen, ook al zou het in het bed zijn van de vieze kamer die ze als eerst te zien kreeg. Er was geen enkele kans dat ze naar Conor's kamer ging. Nog steeds schaamde ze zich voor de gebeurtenis van paar uur geleden en wilde ze het vergeten. Ze haalde haar handen van haar gezicht en opende haar ogen om de ogen van Liam te kruizen. Hij zat op dezelfde positie waarin ze hem had geduwd. Er was niks veranderd en het leek alsof hij een één of andere standbeeld was. Ze wilde gaan zeuren dat hij moest slapen, totdat haar heupen zich tussen zijn handen bevonden. Niet wetend wat ze moest doen keek ze hem met een fronsende blik aan. 'What are you doing?', vroeg ze, niet begrijpend wat zijn doel was van deze handeling. Algauw zat ze op zijn schoot en deed ze er niks aan. Dit was de tweede keer dat ze té dichtbij hem zat. 'I told you don't do-', ze wilde zich wegduwen en opstaan, maar iets hield haar tegen. Ze voelde zijn lippen tegen die van haar. Van de schok wist ze niet wat ze moest doen. Ze wist niet eens wat er gebeurde. Er waren zoveel redenen om dit te stoppen, maar dat deed ze niet. In plaats daarvan ging ze comfortabel zitten, sloot ze haar ogen en liet ze haar vingers door zijn donkere haren glijden. Dit was veel anders dan met Conor, dit voelde niet verkeerd. Ze voelde hoe haar wangen rood werden, door de warmte en de verschillende gevoelens die door haar heen gingen. Haar lippen bewogen op dezelfde tempo als de zijne, ook al vertelde een stem in haar hoofd dat ze zo snel mogelijk moest stoppen. Voor haar voelde dit goed. Zijn lippen leken alles wat ze nodig had.
Verschillende beelden speelden zich door haar hoofd. Slechte beelden. De gevolgen van dit zou ze niet aankunnen. Ze wilde zo snel mogelijk weg. Schaamte zorgde ervoor dat ze weer in de realiteit kwam. Ze opende haar ogen en duwde zich van hem af, om vervolgens op een snelle tempo op te staan. Ze nam enkele stappen naar achter en geschrokken legde ze haar vingers op haar lippen. Zijn lippen kon ze nog steeds voelen branden op haar lippen. 'What... Wh-... Why did you do that?', vroeg ze hem, stotterend. Haar ogen keken overal, behalve naar de jongen die op het bed zat. Ze durfde hem niet aan te kijken. Haar hand liet ze in haar, haar glijden om vervolgens zacht eraan te trekken. 'This was so wrong', mompelde ze in zichzelf. Ze wilde zo snel mogelijk weg uit deze kamer.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Ze had hem al laten zien dat ze niets van hem wilde. Dat ze geen glimp van hem wilde weten, van zijn acties of uitspraken die hij anders dan normaliter, behoorlijk rustig en zelfs gevoelig, weerloos in zekere zin, uitbracht. Liam had tenslotte ook niet anders kunnen verwachten. Ze haatte hem, natuurlijk had ze er haar redenen voor en alsof dat alles nog amper genoeg was, kon hij zich gemakkelijk tientallen redenen bedenken waarom ze hem af zou moeten wijzen. Waarom hij haar protesten moest accepteren zonder er een woord over te spreken, maar desalniettemin kon hij niets aan de situatie veranderen. Zijn gevoelens kwamen naar boven zonder de controle om het te stoppen. Kenna maakte het enkel erger op het moment, hem fronsend achtergelaten om haar weer aan te kunnen kijken tussen zijn haren door. "This isn't bullshit .. and no, I don't hate you for no reason..," vertelde hij zacht voor zichzelf uit. "I'm not stupid."

De vermoeidheid, de verwarring waarmee ze hem aansprak, hij kon het aan haar herkennen. Aan haar positie, houding, de lichaamstaal die sprak voor de verbijstering van zijn eigen acties. Het uitgebrachte protest tegenover Liam's neigingen om haar zo dicht bij hem te hebben. Om de illusie te stoppen, de doorgaande gedachte dat het ook iets betekende voor zijn eigen menselijkheid zodra hij zou laten merken dat hij anders kon zijn. Het toegeven aan zijn behoeftes aan de menselijkheid dat in haar begraven zat en in zijn lijf ontbrak, in zijn ziel nergens meer te vinden was. Hij kon al het onbekende door zich heen voelen razen met de aanraking van hun lippen. Met de intimiteit waarmee zijn vingers zachtjes streelden langs haar heupen, de ruwe en tegelijkertijd zachte bewegingen van Kenna's hand die door zijn haar heen ging. De warmte kon hij voelen branden op zijn huid. Als een aangename bron van hitte die hij al in geen tijden meer helemaal had kunnen voelen, tegenover zijn eigen ijskoude temperatuur van een eeuwigheid. Pas toen ze na het meegaan in alles van hem wegschoot, kon hij zich weer zo eenzaam en neergeslagen weervinden.
Zijn blik vestigde hij op de vloer. Zijn handen neer laten zakken op het bed, zijn nagels drukkend in de matras indien hij zijn hoofd lichtjes schudde. Het gevoel op zijn lippen bleef. De impressie dat er nooit een einde aan de zoen was gekomen, maar het nog altijd voortduurde zoals het in zijn hoofd zelf verder ging, maar hij wist dat het als overbodig beschouwd moest worden, als een leugen. Aan haar reactie alleen al kon hij afleiden dat ze niet kon bedenken wat ze ermee aanmoest en ze een beetje onhandig zat te stommelen om zichzelf bijeen te houden. Een zucht rolde over zijn lippen. "Because I wanted to.." Als het licht was geweest, had het meisje wellicht nog de roodheid op zijn gelaat waar kunnen nemen. Het was ongewoon. Hem, niet wetend hoe hij erop in moest gaan, wat er nog te zeggen viel over dit alles. Als er licht op hem had geschenen, had ze mogelijk nog kunnen zien dat hij zich schaamde. Voor de impulsiviteit die hij zomaar ineens toe had gelaten in zijn eigen duizelige bui. De kans hiervoor kreeg Kenna verder amper meer. De langzame draaiingen van de wereld om hem heen maakte dat Liam zich terug liet zakken op het bed met de weigeringen haar aan te kijken. Zijn ogen bleven vast bij het plafond steken.
"Why did you go along with it, if you felt like it was the wrong thing to do?" stamelde hij ietwat ontdaan. ".. Sorry. I'm sorry."

Account verwijderd

schreef:
Het was een dom spelletje die hij met Kenna speelde en ze wilde er niet aan meedoen. Morgen zou alles anders zijn en zou alles vergeten worden althans, dat hoopte ze. Nog steeds stond ze in het midden van zijn kamer, nadenken wat ze moest doen of zeggen. Geen enkel woord kon beschrijven hoe ze zich nu voelde en dat irriteerde haar. Ze voelde zich goedkoop. Nadat Mason werd vermoord dook ze in bed met Conor en vervolgens stond ze te zoenen met de persoon die dit alles had veroorzaakt. Haar schaamte was moeilijk te verbergen. Haar wangen voelden nog steeds warm aan van de gebeurtenis van net en van de schaamte die ze voelde. Ze probeerde zijn ogen te vermijden, ook al wist ze dat hij haar niet aankeek. Zijn blik kon ze niet voelen branden op haar en dat vond ze absoluut niet erg.
'What kind of stupid game are you playing with me? Stop it, please. I don't have time for your stupid games', ze klonk geïrriteerd, puur om het feit dat ze zich liet verleiden. Als het kon zou ze het nooit gedaan hebben. Ook al was de gevoel euforisch, het was het niet waard. Toch richtte ze zijn blik op de jongen, die zich achterover liet vallen op bed. Zijn gezicht was moeilijk te zien, dus kon ze helaas niks er vanaf lezen. Hoofdschuddend keek ze weg, om in de hoek van de kamer te kijken. Haar spullen van de nacht waarin ze meegenomen werd lagen er nog. Ze liep erheen en bukte zich om alles één voor één op te rapen. Zijn vraag leek te galmen door haar hoofd. Meerdere keren stelde ze zichzelf dezelfde vraag, maar ze kon er geen logisch antwoord op geven. Een zucht glipte uit haar mond voordat ze begon met praten. 'I don't know, ok? I couldn't stop myself at that moment. Just forget it. I'll go, so I wouldn't stand in your way anymore. Good night', ze raapte haar spullen bij elkaar en vervolgens ging ze rechtop staan. Haar ogen had ze de hele tijd op de grond gefocust. Ze greep naar de sleutel in haar zak en vervolgens opende ze de deur. Zuchtend liep ze naar het nachtkastje om daar de sleutel op te leggen. Ze baande haar weg terug naar de deur en vervolgens sloot ze hem toen ze buiten de kamer stond.
Het leek alsof ze weer normaal kon ademhalen. Ze voelde zich buiten adem, ook al had ze geen zware activiteiten gedaan. Haar rug had ze tegen de muur geleund naast Liam's kamerdeur, terwijl ze haar ogen op de muur voor haar vestigde. Na enkele seconden had ze zich van de vieze muur afgeduwd. Met haar kleren en schoenen in haar handen liep ze naar het einde van de gang, om vervolgens de deur van de verlaten kamer te openen.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
► De nacht duurde lang. De tijd leek vertraagd te zijn, eeuwenlang te nemen voordat de secondes de minuten hadden gevormd, deze daarbij de uren die hij had moeten verduren om de nacht in de klaarlichte dag te zien veranderen. Om het maanlicht te zien vergaan voor de doffige zonnestralen van buiten. Zijn toestand nam er gelijk aan weer bij toe. Beetje bij beetje voelde hij zich beter, althans, voor hoeverre dat mogelijk was. De lichamelijke klachten verdwenen immers door zijn genezingsproces van een bovennatuurlijke. Hij kon de lichte verwondingen van de vallen nog voelen wegtrekken, de fysieke pijn weg voelen ebben met elke tel die hij inmiddels als een eeuwigheid beschouwde. Over zijn geestelijke situatie werd er niet gesproken. De dronken nachten waren altijd al een mijlpaal in zijn doen, omdat juist de drank evenveel zijn herinneringen weg kon halen als ze terug kon halen zodra hij dat misselijkmakende gevoel zichzelf weer voelde bekruipen. Het maakte het te moeilijk voor hem om de nuchterheid goed te behouden, zeker nu hij niet helemaal goed bij was, en de fles vodka in zijn linkerhand sprak daarom ook voor zich. Het gaf hem het gevoel dat hij zijn zwakte op een goede manier moest overwinnen, althans, als het aan zijn normen en waarden lag.
Een nieuwe slok werd naar binnen gewerkt. Keer op keer, langzaam en daarbij toch snel genoeg om hem het effect van de alcohol weer te laten voelen. De slaperigheid nam erdoor lichtelijk af. Alhoewel hij de wallen onder zijn ogen kon voelen staan van zijn doorgehaalde nacht en zich welgemeend duf en zwak voelde, werd het uit te houden om zijn zware oogleden omhoog te houden. Om zijn eigen positie te behouden, zo versuft gezeten met het bedeind als rugsteun. Geen oog had hij die nacht dichtgedaan. Hij bevatte de nood om zijn slaap te pakken, maar zijn gedachten hielden hem op net als zijn koppigheid dat had gedaan. Het kwam zover tot dit punt dat hij wist dat het geen zin meer had om het te proberen. Hoe ziek hij er ook wel niet uit mocht zien, was het helder dat het nu te laat was voor het rusten. De nachtmerries zouden terugkeren om hem nog erger te laten voelen dan de schade die de sterke drank hem nadien had kunnen verrichten; het was standaard.

Account verwijderd

schreef:
Het leek uren te duren voordat Kenna in slaap kon vallen. Hoe moe ze ook was, ze deed veel moeite om uiteindelijk te stoppen met nadenken en te gaan slapen. De kamer waarin ze zich bevond was vreselijk vies en ze durfde niet eens op het bed te gaan liggen. Haar kleren had ze in de hoek van de kamer gedumpt, aangezien ze geen zin had om ze nog mooi op te vouwen. Alles hier leek bedekt met stof en het voelde alsof al die stof op kenna was gekomen. Ze voelde zich vies wanneer ze in het bed was gaan liggen, maar toch viel ze in enkele minuten in slaap. Helaas werd ze in enkele uren gewekt door een boze stem die door de kamer geen schreeuwde. 'Who the fuck are you? Get out my room!', geschrokken ging ze rechtop zitten. Snel wreef ze in haar ogen om vervolgens de persoon aan te kijken. De man leek aardig boos. Zijn ogen stonden donker en zijn handen waren samengedrukt tot vuisten. Hij leek ouder dan vijfentwintig, ze schatte hem zelfs rond de dertig. 'Your room? Sorry, I thought that no one lives here', aangezien ze net wakker was kon ze niet bepaald goed functioneren. Nog steeds was ze moe door de kleine hoeveelheid slaap die ze had gekregen. 'Get out!', voordat ze het wistwerd ze in één keer uit het bed gesleurd. Met een harde dreun kwam ze aan op de grond. Meteen leek het alsof ze bij de realiteit was. Boos keek ze de man aan en stond ze ondertussen op. 'Fucking asshole', mompelde ze in zichzelf. Ze liep richting haar kleding om de vervolgens op te pakken. Toen ze zich omdraaide stond de man voor haar met een donkere gloed over zijn ogen. Een bange gevoel bekroop haar, maar ze liet het niet merken. 'What do you want?', geïrriteerd keek ze hem aan, puur omdat hij zich onrespectvol gedraagde en haar had wakker gemaakt. Ze zag hoe zijn kaak verstrakte en het leek haar niet een bepaald goed teken. De man leek echt agressief en eerlijk gezegd wilde ze zo snel weg uit deze kamer. ''You bitch... where do you get that nerve from to call me that?', siste hij. Zijn hand greep haar pols zo hard dat een korte, zachte piep haar mond verliet. Voor de tweede keer vandaag sleurde hij haar mee, terwijl ze onderweg haar kleren één voor één uit haar handen verloor. 'Let me go! I can walk by myself', de jongen leek niks te begrijpen van haar worden en duwde haar vervolgens de kamer uit. 'You son of a bitch!', schreeuwde ze voordat hij zijn kamer dicht deed, maar toen ze dat zei stopten zijn handelingen en kwam hij uit zijn kamer. Ze probeerde te ontsnappen, maar hij was haar voor. Het enige dat ze voelde was de wind door haar haren die werd geproductreerd door zijn abnormale snelheid. 'I'm going to teach you how to get that little mouth of you shut', zijn hand greep naar haar gezicht met dezelfde kracht als van net. 'Stop', haar handen grepen naar zijn hand om die van haar gezicht af te trekken. 'Don't touch me', met zijn geschreeuw tilde hij zijn hand op, om het vervolgens op haar wang te laten komen. Ze voelde de plek branden en gewchrokken greep ze naar haar wang. De man was alweer weg en het enige wat ze hoorde was een deur die hard in het slot viel. De pijn verspreide zich over de linkerhelft van haar gezicht.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
De fles zette hij neer op het nachtkastje, het glas met een aardig harde bonk laten belanden op het hout om het uit zijn hand te laten ontdoen. Het weg te kunnen zetten en zo zijn arm weer slaperig langs zijn lichaam kon laten hangen. Zijn drang naar de verslavende middelen was al zo groot als anders, hem overgenomen met geen genade om zich terug te trekken. Hij werd nou eenmaal aangetrokken tot de sigaretten, de drank, als een onnadenkend kind. Zonder meer stak hij een sigaret op met zijn interesse overal behalve de rook om hem heen. Het kalmeerde hem om het zijn lippen te voelen verlaten, de grijze wolkjes in de lucht te zien vergaan tot er niets meer te zien was en hij de kans kreeg om het gehele proces weer overnieuw in werking te zetten.
Moeite had hij die ochtend in beperkte mate gedaan. Aangekleed was hij al sinds een uur of vijf, met heel wat gestommel een nieuw shirt en een paar zwarte jeans aangekregen, maar hier nam Liam genoegen mee. De simpele kledingstukken bedekten hem gedeeltelijk zodat hij op zijn minst normaal kon zitten. Het gaf hem iets om te doen, iets om de trage tijd mee door te komen hoezeer hij ook wist dat het geen zin had. Meer dan voor zich uit staren kon hij nooit doen. Wachtend tot de herinneringen zouden stoppen, tot de gebeurtenissen van eerder weg zouden vloeien uit zijn hoofd door middel van de ingenomen alcohol. Het bezoek van zijn vader zat hem dwars, maakte zijn slaappogingen alsnog als tevergeefs als hij nog niet te koppig was geweest. De afvragingen van het bezoek van hetgeen wat hij beschouwde als de duivel bleven aanwezig. Als een dringende bezigheid, een noodzaak om erbij na te denken onderwijl Liam het uit zijn geheugen wilde bannen. Een wonder kon het niet worden genoemd zodra hij dan ook wederom greep naar de fles vodka om, na het laten rusten van de sigaret tussen zijn wijs- en middelvinger, een flinke slok naar binnen te werken.
Hij voelde zich ergens wel eenzaam. Zittende in zijn eigen slaapkamer, met niet meer dan zijn eigen behoeftes om te moeten vervullen, eerder dan iets van zijn leven te moeten maken. Hij verloor zichzelf in zijn eigen denken als elke andere dag, was het niet? Een vraag waar hij geen antwoord op wilde geven, maar hier desondanks ook geen kans voor kreeg. Het was het geroep en een luide klap in de gang die hem zowel opschrok als aanzette om voor het eerst in uren van zijn plek af te komen. "What the fuck.." Zijn passen gingen op een lijzig tempo uit naar de deur, het met gekraak geopend om dan toch te kijken wat er aan de hand was. De nieuwsgierigheid dreef hem erheen, de curiositeit die hij uitte door zijn voor kort om de hoek te kijken, al was het snel weer verdwenen. Met het zien van een meisje herkend als Kenna van eerder die nacht, zette hij zich van de deuropening af zodat een weg vrij werd gemaakt, terug naar binnen.
"I told that bitch what they'd do to her," gromde hij binnensmonds tegen zichzelf. "It's her own goddamn fault."

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld