Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

15 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

ORPG - Strange Trails

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Overbeschermend praatte ze tegenover hem, alsof haar buien enkel bestonden uit zorgen die ze over hem ontfermde door tegen hem in te gaan. Verwachtingen die de jongen nergens waar kon maken maar hier voelde hij absoluut geen druk toe om het haar te vertellen. Zij was tevens voor zover hij had gemerkt net zo koppig als hoe zij hem leek te beschouwen, dus waar het naar leidde viel in de wilde weg al op te gokken, een van de taferelen waar Raiden op het moment geen motivatie voor had ofwel de energie om het in werking te zetten, desondanks het zijn eer wel hoog zou houden. Het zwijgen dat hij zichzelf oplegde onderwijl hij haar in het gebouw zag verdwijnen sprak dat totaal tegen, wat voor nu een zeldzaam fenomeen was en de laatste keer zou vormen dat Mia het ooit kon verschaffen dat hij naar haar luisterde; althans voor nu.
Hoever de minuten voorbij waren getikt tot haar blonde haar dansend in de achteruitkijkspiegels kon worden opgevangen had hij geen nut van gemaakt. Tijd in de gaten houden had de jongen al sinds het wegzakken tegen de ruit en het portierframe niet meer gedaan, het van zijn planning afgehaald hier aandacht aan te schenken die hij nodig achtte om het meisje in de gaten te houden. Het bestuderen van haar verschijning met het openen van de deur kostte hem zijn laatste dampen. Een energieke sfeer hing niet langer meer rond hem heen, de lust tot het rondreizen of ook maar de vrolijke glimlach met het aankijken van zijn kamergenote. De enige bewegingen die hij overbodig maakte waren het wegtrekken van zijn arm uit haar ondersteuning en dit was simpelweg omdat Raiden wilde bewijzen dat hij het prima zelf afkon, hoe strompelend het ook afging. Schoorvoetend maneuvreerde hij zijn eigen stappen naar een van de hoteldeuren toe.
"I'm not goin' to bed. I told you, I can't and I won't sleep." Overige zweetdruppels deed hij spoorloos uiteengaan door de bovenzijde van zijn hand langs zijn voorhoofd te halen, zijn vrije hand met gezwoeg langs de deurkozijnen laten knijpen. "Don't tell me what to do. I've had far worse injuries than just some headache and nausea, and yet I'm still standing. I will be just fine." Zijn lichaam hing er flauw bij, futloos gesteund tegen wat hij dan ook maar kon vinden. Hij wist prima dat hij geen gezonde toestand had en zich hier ook allesbehalve in bevond, maar alles voor zich laten bepalen kon en wilde hij niet. Alles waar zijn hoofd naar stond was het vermijden van Reznikov's gezicht. Zijn geworpen visie op hem ondermijnen door de beelden af te snijden. Hoogstwaarschijnlijk baande hij daarom gelijk zijn weg door de vrijgemaakte deuropening zodra het slot eraf werd gehaald, door de kleine kamer heengestapt zonder ook maar een keer geïnteresseerd rond te kijken. Om alles te laten vervallen in een spoed zo opgejaagd dat zelfs Mia geen vat op hem had gekregen.
Gedachteloos ging hij uit naar de meest uiterste hoek van de gehele ruimte. Neergezakt op de grond met zijn benen verslapt omhoog getrokken om zijn armen er grip op te laten krijgen, alles afgeschermd door zijn ogen te laten sluiten. Duf kwam zijn achterhoofd in aanraking met de muur. De koelte over voelen waaien tegelijkertijd hij zijn toevlucht zocht in een duistere omgeving, verblind door een leegte waar hij dan eindelijk geen paar ogen naar hem terug zag kijken. Binnensmonds gekerm gaf hij voort.

"I can't do this. Not now."

Anoniem
Landelijke ster

Bellamy schreef:
Natuurlijk geloofde ze hem als hij zei dat hij erge verwondingen had gehad als deze maar ze wilde niet dat hij voor lange tijd ziek werd of dat het zo erg was dat hij naar de dokter zou moeten. Ze liet hem maar even gaan en keek toe hoe hij in elkaar zakte tegen de muur. Hij was zo ongelofelijk eigenwijs dat ze nog liever haar eigen schoen op at dan hem overtuigde van het feit dat ze gelijk had en hij gewoon in bed moest gaan liggen. Ze sloot de kamer deur met een zucht en zette haar spullen op de grond waarna ze wat frisse kleding voor hem pakte. Ze pakte ook nog wat doosjes met medicijnen waarna ze het dekbed open sloeg om het bed te checken. Het zag er gelukkig schoon uit dus dat was al een zorg minder. Wederom keek ze naar Raiden. Hij zat er maar zielig bij en ze wilde niet dat hij hier de hele dag bleef zitten. Ze liep langs hem af naar de badkamer en zette de douche aan. Ze wist van zichzelf dat een douche altijd wel lekker was als je je niet lekker voelde, en helemaal als je daarna naar bed ging maar daar zou ze hem nog heilig voor moeten overtuigen aangezien ze wist dat hij het niet zomaar ging doen.
Toen de douche aanstond liep ze terug naar Raiden waarna ze voor hem neer knielde op de grond. Ze schudde haar hoofd en pakte zijn handen vast. "Sweetheart, get up, i'm going to help you have a shower. You've been sweating all day and a shower might even feel good, even if it's a cold one." Afwachtend keek ze naar hem. Ze wilde hem zeker niet dwingen maar ze wilde hem vooral helpen ook al zou hij haar hulp wel of totaal niet accepteren. "Look I just want to help you for a shower and after that I can give you another painkiller." Ze tilde zijn kin op en keek hem aan. Zijn ogen wazig en slaperig. "You look bad god.. i'm worried about you.." sprak ze eerlijk uit terwijl haar blik op hem gericht bleef.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Temperaturen die te verwarren vielen met zijn thuisland werden door zijn eigen warmte opgenomen. Het voelen wegtrekken tot hij zich even koel leek te voelen als dat zijn vroegere maat hem had bezorgd, een kille omgeving achtergelaten waar noch hij, noch de aanwezigheid van Mia, iets aan kon veranderen. Hij zwierf er rond. Raiden had hier geen twijfels over gehad, dan wel hij er niets over uitsprak tegenover elkander persoon, uit gewenning alles weg te kroppen. Met een snel woord met de illusie dat alles goed zou komen kwam de jongen velen malen verder, daar was hij hoe dan ook van overtuigd.
"I don't need help." Het vastpakken van zijn handen beantwoordde hij door geen kik te geven. Zijn bewegingen vertraagden opmerkelijk tot er geen meer gemaakt werd, ze onverzettelijk gelaten tussen haar vingers die lieflijk de zijne verstrengelden maar hier een gemis voor terug zou krijgen. Geen energie of geduld had hij ervoor om zich te binden aan de echte wereld. Zijn contact met een man in het schemerdonker had hem weggetrokken van al zijn mentale functies, ingehouden dat het enige overgeblevene om Raiden erbij te houden Mia's stem inhield. Blind ging hij erop af, geen blikveld gehouden op het meisje door zijn nog altijd gesloten ogen; ze dreef hem terug door haar geproduceerde geluid en met niets minder. "Painkillers are bullshit," sprak hij haar tegen, haar uiteindelijk aangekeken met het open dwingen van zijn ogen. "You should've known by now how scums live. How we survive." Geen grijpen kwam door richting enige vorm van pijnstillers als het aankwam op medicijnen. Nee, volledig werd hij ingenomen door de flessen drank en de laatste overgebleven sigaretten in zijn zak, zoals er een niet al te lang na zijn uitspraak recht voor haar opgestoken werd.
"You wanna help me?" Stuurs nam hij een trek, de aansteker met nagegalm op de vloer laten vallen opdat hij zijn gezicht van haar afdraaide. "Get me the booze, turn off the lights and leave me alone."

Anoniem
Landelijke ster

Bellamy schreef:
Een geïrriteerde zucht verliet haar lippen waarna ze een hand door haar haren haalde. Ze keek hem aan en tilde zijn kin op. Natuurlijk snapte ze dat hij zich zo gedroeg, hij was vast niet gewend dat iemand zo voor hem zorgde en zo om he gaf maar zij deed het wel. Ze was zeker bezorgd om hem in deze staat te zien maar ze wist ook dat hij dit vaker had doorstaan. Ze wilde hem echter helpen zodat het makkelijk zou worden voor hem dit keer en dat hij snel beter zou worden. Ze trok een pruillip en keek hem nog steeds aan. "Babe, listen to me, i'm not going to let you sit here being all sick okay, i'm going to help you if you want me to or not." Ze veegt wat zweet van zijn voorhoofd "I know how you live but that doesn't always mean that it's the best way to live okay, so let me help you make this all easier" Ze trok hem langzaam omhoog waarna ze hem liet steunen op haar lichaam waarna ze hem naar de badkamer nam. Ze zetten hem op de dichte toilet waarna ze terug de kamer in liep voor shampoo, badschuim en kleding waaronder een joggingsbroek en een boxer. Ze liep weer terug de badkamer in waarna ze hem aan keek "Come on babe, this will do you good, I know you don't want it" ze trok zijn bezweette shirt uit en legde dit over de badrand waarna ze zichzelf snel uitkleedde tot haar lingerie. Ze trok Raiden omhoog en trok zijn broek en boxer naar beneden waarna ze hem de douche in hielp. Ze stapte onder de warme stralen met hem waarna ze snel shampoo op haar hand deed en hem begon te wassen. Ze zag aan hem dat hij het zwaar had maar ze wilde hem gewoon ondersteunen en helpen zoveel als ze kon, hij zou het maar moeten accepteren. "After the shower, i'm taking you to bed, i'll dim the lights for you but alcohol and cigarettes is not what we will do." Ze drukte een zachte kus op haar voorhoofd waarna ze kort rild. Ze had hem namelijk onder de stralen gezet terwijl ze zelf in de kou stond. Ze deed het allemaal voor hem en ze vond het zeker niet erg. Ze waste snel zijn lichaam waarna ze naar hem keek "Is anything else hurting? You know I actually wanted to be a nurse when I grew up so that's why I am like this when you're sick. It's like an instict to help you" ze zette de douche uit en stapte eruit waarna ze hem uit de douche hielp en begon af te drogen. Ze trok zijn boxer bij hem aan en ook zijn joggingsbroek waarna ze zijn haar droogde met de handdoek "so trust me, i'm not trying to be annoying or whatever, I just hate seeing you like this" ze trok snel een shirt over haar lingerie heen waarna ze mee nam naar het bed "come on, let's lay down"

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Hij had genoeg te zeggen. Genoeg om haar te vertellen, om te weerleggen wat zij hem wilde vertellen uit voorzorg, voor hoeverre hij hier genoeg koppige gevoelens voor bezat. Of hij hier de gelegenheid voor kreeg was echter een ander verhaal geweest. Voor hij het wist, had ze hem al de sigaret afgenomen om hem weg te leiden naar de badkamer, waartoe hij hulpeloos geen protest tegen in kon brengen.
Overweldigd zat hij op de gesloten toiletpot. Geen betwijfeling kunnen uitbrengen om haar op andere gedachten te brengen, om hemzelf te bevrijden van de noodgedwongen hulp die ze eigenwijs genoeg steeds doorzette. Het toegeven aan haar handelingen ontbrak volledig. Hij wilde geen opmerking maken die zou wijzen op zijn goedkeuring, maar het feit dat de jongen geen beweging kon maken en als bevroren bleef zitten, maakte genoeg duidelijk voor Mia om hem alsnog naar de opengedraaide douche te loodsen. Zijn kleding hielp ze als vanzelf van zijn lijf af. Geen macht had hij nog langer over zijn eigen doen gehad. Hij werd behandeld als een klein kind, als een juweel dat voor geen goud stuk mocht gaan, en toch bezat hij genoeg afschuw om het niet met vriendelijkheid op te nemen. Met een strak gelaat bleef hij langs haar heen kijken, als bewijs van zijn afkeer tegen haar vermeed hij haar ogen en, doende dat hij compleet door haar heen kon kijken, bleven de zijne steken achter haar gedaante, op een van de viezige douchewanden. Zelfs de kus die ze nogal zacht aanbracht op zijn voorhoofd vergaf haar niet de plotselinge overhand die ze op hem had genomen, denkend dat hij nog geen meter zelf kon verstrijken.
Geen antwoord rolde over zijn lippen. Hij bleef stil, ijzig stil, tegenover zijn huisgenote, onderwijl ze hem uitgebreid met zeep probeerde van zijn zweetgloed af te helpen. Zijn huid werd zodanig geboend dat het nadien voor hem geen glans meer leek te bevatten. Schoon kon hij het noemen, maar allesbehalve prettig om verzorgd te worden nu hij zogenaamd te 'ziek' was om zelf iets uit te voeren. Na het aankleden had Raiden er schoon genoeg van. Hij barstte uit in frustratie, al dan het voornamelijk vanbinnen plaatsvond, en weigerde nog langer iets van haar aan te nemen. Zijn afwezige blikken werden verwisseld voor een emotieloos geheel. Hij draaide zich om, verloren in een ietwat aangevoerde woede, om zijn vuist uit te halen naar de gammele spiegel aan de wand. "I'm not some puppet!" gromde hij, het gebarsten spiegelbeeld fel aangezien. "I have lived on the streets longer than you can ever imagine, been into warzone just because my old man thought it'd do me good and medicines?" Een lach verging, de tekenen van blijdschap achtergelaten door een sarcastische toon, die het niet meer dan spottend maakte en het voortbracht uit zijn eigen frustraties. "We had none. I survive on whiskey."
Zijn bebloede knokkel bekeek hij langzaam. De bloedstralen van de gevallen scherven genegeerd, het rood weggeschermd om zichzelf weer te laten kalmeren. Woedeproblemen waren geen onbekend terrein voor hem geweest. Het stoppen was als onmogelijk beschouwd, maar met het weerzien van de aangerichte schade had hij wél het vermogen om al het andere weg te stoppen; ondanks dat ze hem liet voelen zoals zijn vader hem op had gevoed, met geen eigenwaarde of macht over zijn eigen leven, wist hij wel te bedenken dat hij het niet te ver door moest laten gaan. Ze verdiende beter dan dat. Met een zucht liet hij zijn handen steunen op de randen van de wasbak. Zijn hoofd wat naar beneden gezakt, een diepe ademhaling snijdend door de stilte gegaan om zichzelf te bedaren.

"I'm sorry. Just.. let it be. Please."

Anoniem
Landelijke ster

Bellamy schreef:
Zijn plotselinge uitbarsting schrok haar af. Het deed haar denken aan haar vader. Ze deinsde wat naar achter en keek toe hoe hij tekeer ging. Zijn woorden dreunde hard bij haar binnen en verdrietig sloeg ze haar ogen neer. Ze wist dat hem helpen met een prijs kwam maar dit had ze nu ook weer niet verwacht. "I didn't mean to treat you like a puppet now stop being like this." Het glas lag in scherven op de grond. Zoveel herinneringen aan vroeger schoten binnen. De manier waarop haar vader glas kapot sloeg uit woede, alles aan Raiden bracht haar terug bij de duistere tijd van vroeger, het deed haar pijn. Pijn om hem zo te zien maar ook pijn om zich zelf zo te voelen. Ze stond als het waren vastgenageld aan de grond. Ze durfde niet eens te bewegen, bang dat hij haar iets aan zou doen. Ze besloot niet eens meer in te gaan op het feit dat hij perse alcohol wilde in plaats van medicijnen. Als dat was wat hij wilde dan liet zij het los. Ze had geen zin in nog een discussie, ze werd er moe en verdrietig van.
Haar vingers friemelde trillend aan het shirt. Ze wist niet goed wat ze moest doen. Haar ogen nog steeds op de grond gericht. Haar eigen voeten omringd met glas scherven. Het was muisstil in de badkamer, je kon een speld horen vallen. Het enige wat nog hoorbaar was, was de ademhaling van de twee. Ze keek langzaam op en schudde teleurgesteld haar hoofd waarna ze achteruit stapte totdat ze bij de deurpost aan kwam. "I'll let you be" Ze draaide zich om en liep de kamer uit. Ze trok snel een shortje aan en haar schoenen waarna ze de autosleutels pakte en het tasje met geld. Ze opende de kamer deur en gooide hem met een klap dicht waarna ze snel naar de auto liep. Ze moest en zou nu weggaan. Ze trok het niet om langer met hem in een kamer te zijn. Ze opende de autodeur met de sleutel en stapte in. Trillend pakte ze haar sigaretten pakje vanuit het dashboard. Ze opende het pakje en trok er een sigaret uit. Ze stak hem snel op en nam een grote trek waarna ze het raam opende. Ze blies de rook uit en startte de motor van de auto. Ze keek nog een laatste keer om naar de kamer waarna ze wegreed naar de dichtstbijzijnde winkels.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Haar passen gaven haar de weg vrij naar achteren. Niet langer durfde ze in zijn buurt te komen, een angstige uitdrukking die dit besef hoogstwaarschijnlijk alleen maar kon bevestigen. Hij had het wederom verpest. Nogmaals was hij degene geweest wie de zaken had omgedraaid, de sfeer naar de hel had geholpen samen met het beetje opgebouwde vriendschap. Alles verging in een vloed van emoties, in een golf van adrenaline dat zijn lichaam net zozeer om zeep had geholpen door zijn woede slechts meer aan te wakkeren. De duisternis was overdonderend. Een kracht met zich meegenomen die alles, iedereen, met zich mee kon trekken als het het maar wilde. Het had de kracht om iedereen te dwingen desondanks de onschuldigheid. Hetgeen wat hij met zich meedroeg, zoals zijn vader hem altijd al had verteld. Dat ene stuk in hem dat elkander het meest beangstigde; de ongelooflijke diepte in zijn ogen, de onheilspellende factoren en de kracht om elk persoon die erin durfde te kijken, met zich mee te nemen de diepte in. Hij was vervloekt. De zoon van de duivel, zoals hem vaker was verteld vanaf zijn geboorte, wanneer hij zich realiseerde dat de duiven geen figuur was met rode hoorns en een staart. Het was het beeld dat iemand kon zien in een mens zelf, dat het meest gehate wezen op de wereld werd genoemd. De illusies die overeenkwamen met een waanbeeld van het toppunt van het donker. Geen wonder dat de jongen geen respect meer verdiende van Mia, die met een paar trillerige woorden haar uitweg van de motelkamer had gevonden. Hij wist het door de manier waarop ze naar hem keek, de positie die ze aannam door haar rug kaarsrecht naar hem toe te draaien en de deur met een harde klap in het slot te laten vallen. Ze vermeed hem net zo als hij dat ook deed, naast zijn familieleden ook wetend dat hij het zwarte schaap was, en liet hem liever achter dan dat ze de rust weer liet keren in haar eigen aanwezigheid. Bang was ze wellicht, doodsangst voor hem en zijn uitbarstingen, zijn doen en ingewikkelde persoonlijkheid, naast zijn karakter dat niet meer dan zwarte kleuren bevatte. Zijn demonen waren de werkelijke bedreiging die ze niet onder ogen kon komen. Waar de geesten zich schuilhielden in hem, daar vestigden zich de plaatsen die niemand wilde of wenste om te zien; eveneens Mia dit zo besefte. Zijn vader had al die tijd gelijk gehad, was het niet?
Terughoudend liet hij zich wegvallen op het bed. Het glaswerk van de whiskeyfles krampachtig vastgehouden waaronder hij in alle frustratie het laatste beetje van de drank achterover sloeg. Misschien was hij beter af zo, hield hij zichzelf voor. Misschien was het beter voor haar om van hem weg te zijn, om hem eenzaam te verlaten in de motelkamer; althans, dit maakte de jongen zichzelf wijs met het doorslikken van de brandende slokken alcohol.

Anoniem
Landelijke ster

Bellamy schreef:
De weg naar de winkels verliep snel. Het was namelijk maar zo'n kleine vijf minuten rijden voordat ze enkele kleine winkels in het zicht had. Ze hoefde niet perse naar het centrum als ze hier ook prima boodschappen kon doen. Ze moest echter alleen nog bedenken wat ze voor eten zou maken vanavond. Ze hadden namelijk geen keuken in de kamer dus ze zou iets anders moeten verzinnen. Ze sloeg linksaf de parkeerplaats op waarna ze de auto parkeerde. Ze zette de motor uit en maakte haar gordel los waarna ze met de sleutels en het geld de auto uitstapte. Ze liep richting de supermarkt terwijl ze probeerde om het voorval van net even weg te drukken. Het kon namelijk haar hele humeur veranderen en daar zat ze nu ook niet op te wachten. Ze pakte een karretje met een muntje die ze had gevonden in de auto waarna ze de supermarkt binnen liep. Het was lekker rustig maar dat vond ze wel prima. Ze haatte het namelijk enorm om boodschappen te doen, laat staan in een drukke winkel waar iedereen tegen je aan loopt of mensen die tegen elkaar schreeuwen in de winkel. Ze liep naar de groente en fruit afdeling waar ze voor zichzelf een salade pakte en een fruitsalade. Het vette eten van de afgelopen dagen had ze een beetje tegen gegeten en ze merkte dat ze ook vaker last van haar buik kreeg de afgelopen dagen.
De gezonde dingen verdwenen in het karretje waarna ze nadacht over wat ze Raiden kon geven. Ook al was ze nu boos op hem ze zou toch eten voor hem meenemen. Ze wilde net wat uit het schap pakken toen een bekende stem haar deed op kijken. "No way, Mia is that you?" Bij het horen van de stem keek ze meteen op waarna ze met open mond keek. "Brandon??" Ze lachte en liep meteen naar hem toe om hem een dikke knuffel te geven. Brandon was vroeger haar beste vriend maar het contact verwaterde tussen de twee toen hij verhuisde naar San Francisco. Ze kon het haast niet geloven dat hij na al die tijd voor haar neus stond. Ze had hem enorm gemist en ze wist uit verbazing amper wat uit te brengen. "God this is so weird but how have you been?" Ze keek hem aan en liet hem langzaam los van hun langdurige knuffel. "I've been good young lady, what about you? what brings you here in San Francisco." Ze beet zacht op haar lip. "I'm good and that's a very long story actually.." Ze pakte een zak broodjes en legde die in het wagentje. "What about I take you to get some coffee, tomorrow or the day after. We can chat all we want and you can tell me the whole story?" Ze knikte glimlachend. "I don't have a phone anymore but i'm staying at the motel nearby, you can always give that a ring and that should work I guess." Ze knikte en legde nog twee croissantjes in de wagen waarna ze samen met Brandon verder liep door de winkel.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Een kogelvrij vest bedekte zijn borstkas. Zijn helm die bezaaid was onder puinstof, zwarte vegen en plekken, in zijn grip gehouden om zijn zwarte, korte maar toch warrige haar aan het licht te brengen. Gevleid door een legergroen pak met verscheidene apparaten langs zijn riem, waarvan hij vele herkende als satalliettelefoons en granaten. Zijn hand verstevigde met de seconde, alsof het één was met zijn uitrusting, met de Vintorez die hij zo trouw had gemarkeerd tijdens een van de nachten die zij allen zonder slaap door hadden gebracht. Een wolfsmark sierde het gesleten zwart recht boven de trekker. Het teken van de Special Forces die de jongen nog lange niet vergeten was, maar hem zodanig in shock wist te brengen dat hij niet anders dan kijken kon. Kijken naar het opnieuw verschenen gedaante dat voor hem verscheen vanuit de lege, doorzichtige atmosfeer. Het bloed dat van zijn voorhoofd droop was weerzinwekkend, sijpelend langs zijn lijkbleke gezicht tot het onder zijn uniform teniet ging. De uitdrukking op zijn gezicht was waar te nemen als ijzingwekkend. Angstaanjagend, hoe de man er in alle stilte toe zat te kijken hoe Raiden de lege drankfles uit zijn vingers deed glippen. Het was het geluid van het gebarsten glas geweest dat zich voor de tweede keer in een paar minuten had voorgedaan, dat de raspige stem van Sergei tevoorschijn had gehaald.
"Why?" Zijn op elkaar geperste lippen opende zijn vriend beklemmend, een gebeurtenis waarop Raiden niet anders kon dan zijn hoofd verwilderd schudden, het millimeter voor millimeter bewogen met een blik vol paniek. "No, you aren't here...- .. G-Get away from me.." Het glas ontweek hij zonder hier een oog op te werpen, verloren van het bed opgestaan om wat schuifelend van de soldaat weg te komen. Al dan elke verzette stap er een voor de man veroorzaakte, ging hij schoorvoetend zijn gestalte uit de weg, de tranen in Sergei's ogen zien opwellen indien het bloed zich sneller verspreidde over zijn lijf. "Why didn't you pull the trigger?" Traanvocht mengde zich met de rode vloeistof, zijn ogen zozeer donker gekleurd dat het oogwit niet langer meer zichtbaar leek te zijn onder het bloed uit zijn aderen. Verzonken in het beeld greep hij de deurklink vast. "Get away from me!" Het geschreeuw dat zijn mond met horror verliet klonk wanhopig, dan toch zijn stem uiteenging door het harde volume. Het was zijn hoofd dat hem vertelde om zo snel als mogelijk van de oude bekende weg te komen, die hem vertelde met het shirt nog in zijn hand gehangen, de kamer achter zich te laten en grofweg te vluchten. En dit was wat Raiden voor de zoveelste keer deed; met niets anders dan een windvlaag achtergelaten met een ijskoude nachtbries door de deuropening, rende hij weg. Een klap van de deur tegen de kozijnen in het slot die hem achtervolgde en voor een paar momenten hoorbaar was, vooraleer het nachtverkeer hier een einde aan maakte en zijn eigen gehijg het overnam.

Anoniem
Landelijke ster

Bellamy schreef:
Lachend liep ze langs Brandon door de gangpaden. Het was zo fijn om weer een bekend gezicht te zien en zeker dat van hem. Hun band was enorm sterk en dat die verloren was gegaan had haar best wel veel pijn gedaan vroeger. Ze hadden vroeger vaker geprobeerd om nog af te spreken maar de afstand zorgde toen altijd voor problemen, gelukkig waren ze nu weer herenigd. Het voelde net zoals vroeger om samen met hem door de supermarkt te lopen. Het was gewoon net alsof de twee nooit gescheiden waren geweest. Ze keek naar Brandon en lachte zacht. "You did grew some big muscles mister." Ze greens en kneep plagend in zijn spieren. "Yeah and you got an amazing ass." Hij stak zijn tong naar haar uit waarna ze met open mond lachend tegen zijn schouder sloeg. "Take that back." Ze lachte en schudde haar hoofd terwijl ze nog wat dingen in het wagentje legde zoals zakdoeken, plastic bestek en water flesjes. De flesjes water gingen zeker hard nu het warm was hier. Mia hield ook niet echt van prik of alcohol op de dag. 's Avonds ging er zeker wel wat alcohol in maar voor nu hield ze het even bij water. Ze checkte of ze alles nog had waarna ze nog verder met Brandon liep totdat hij ook klaar zou zijn. "Do you need a ride home? Or did you come with your own car." Ze keek hem aan en pakte nog wat ijsjes uit de vriezer zodat ze deze aan Raiden kon geven. Koude ijsjes waren altijd fijn als je keelpijn had of koortsig was. Eigenlijk zou ze hem gewoon moeten laten en hem zelf maar laten dealen met zijn zooi maar dat zou natuurlijk niet goed uitpakken. "Well I did come with my car today, normally I walk.. My house is nearby" Ze knikte "Well why don't I come to your house, we can meet there and you can show me the house?" Ze liep richting de kassa en legde alles rustig op de band.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Koud had hij het niet. De vriestemperaturen van de aankomende avond had hij niet langer tegen zich aangevoeld, het t-shirt in alle haast aangetrokken met elke versnelde stap die hij zich wegzette van de motelkamer. Nagebootst dat er niets plaats had gevonden wat hem weg had gejaagd van de plaats waar hij anders zijn rust wellicht had kunnen vinden, al verraden zijn ogen de rondspokende blik die zijn angst weerspiegelde. Als een voortvluchtige baande de jongen zijn weg door een stad waar hij geen weten van had of ook maar een deel van de weg van kende, maar alsnog zodanig een tempo inzette dat elke stedeling voor hem uit moest wijken, wijzend op zijn roekeloze gedrag. Zijn gezicht kon en bleef enkel achterom zijn schouder kijken, weggedraaid om telkens weer een visie te werpen op het figuur dat zich achter hem durfde te vertonen. Alsof hij verwachtte bij elke voorbijtrekkende seconde de Rus weer achter zich te spotten, de bloederige blik weer te zien zoals hij die had vertoond met elke doorgaanse nachtmerrie en waanbeelden. Meerdere keren botste hij tegen andere mensen aan in de poging de jongeman voor te blijven. Het kostte hem het stelen van een pak sigaretten, aansteker en een fles met het hoogste percentage alcohol vooraleer hij zijn kalmte ietwat terug kon voelen stromen. Een hoodie afgenomen van een van de paspoppen zonder hier ook maar een tweede keer over na te denken, struinde Raiden de straten van de stad af. Een walm van alcohol omringde hem compleet, geen zorgen hoeven te bevatten voor men die te dichtbij zou komen. Zijn uitstraling gaf ze genoeg redenen om bij hem uit te buurt te blijven als de fles in zijn handen daar al niet voor had gezorgd.
Afgepeigerd strandde hij bij een van de ruiten van de supermarkt. De zijlatten van de ingang gebruikt om zijn zij tegen te laten staan, verloren naar binnen gekeken achter het stoffige glas van de winkel. Jaloezie voelde hij voor de mensen die er zorgeloos rond konden lopen. Voor de rijkere klasse, wiens nette pakken nog opvielen indien ze de duurste wijnen afrekenden bij de kassa met het gemak om vervolgens een hoger bedrag over te maken, als teken van rijkdom. Voor de kinderen wiens toekomst er rooskleuriger uitzag dan de zijne ooit zou worden. Voor het enige stel dat zich lachend bij de lopende boodschappenband leek te bevinden, waar hij uiteindelijk bij bleef haken. Sindsdien kruiste hij een meisje die hij niet meer zo snel kon vermijden. Zijn adem stokte voorzichtig in zijn keel, zijn mond ervan weerhouden woorden uit te brengen om haar van buiten toe te spreken, waarvoor niet veel later enkel een zwijgzaamheid overbleef.

Anoniem
Landelijke ster

Bellamy schreef:
Het karretje begon leeg te raken. Langzaamaan plaatste ze alle boodschappen op de lopende band terwijl ze praatte met Brandon. Ze voelde zich oprecht even gelukkig. Het leek net alsof ze geen andere zorgen aan haar lijf had hangen. Alsof ze gewoon rustig met een vriend boodschappen aan het doen was. Ze voelde zich op haar gemak en genoot van de aandacht die hij voor haar had. Ze legde de laatste paar spullen op de band waarna ze de vrouw achter de kassa begroette. Ze keek toe hoe de vrouw wat scande waarna ze even naar buiten keek. De lucht kleurde steeds donkerder en het waaide zo te zien ook flink. Ze draaide zich terug naar de vrouw achter de kassa om haar het geld te geven waarna ze vervolgens de boodschappen in pakte. Ze pakte de tassen van de band en wachtte op Brandon. Ze keek wederom naar buiten maar dit keer viel haar oog op een verschijning bij het raam. Even verstijfde ze bij het zien van een al te bekend gezicht. Hij zag er erg slecht uit, het liefst rende ze nu naar hem toe en sloeg ze haar armen om hem heen maar hij had dit zelf veroorzaakt en zij was nu eenmaal net zo eigenwijs als hem. Toegeven zat er dus voor haar niet in. Ze schudde teleurgesteld haar hoofd waarna ze zich weer naar Brandon draaide.
Toen de jongen ook klaar was met betalen liep ze samen met hem naar buiten. Ze keek nog even rond of ze Raiden zag maar die was allang weer weg. Ze zuchtte diep en liep naar de bus waarna ze haar sleutels uit haar zak pakte. Ze opende de bus en laadde haar tassen in waarna ze zich om draaiden naar Brandon. Ze gaf hem een knuffel en lachte zacht. "So I'll see you tomorrow? De hoopvolle blik van de jongen liet haar glimlachen waarna ze knikte. "Yes, sounds like a plan." Ze stapte in de auto en deed haar gordel aan. Ze startte de motor en zwaaide nog even naar Brandon waarna ze terugreed naar het motel.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Schaamte voor zichzelf had hij nog nooit oprecht gevoeld. Nooit had het hem gedeerd wat mensen van hem vonden, hoe men op hem neerkeek als hij ze dronken passeerde met een leegte in zijn ogen. Als hij zichzelf voortsleepte door een menigte waar hij als een uitzondering bestond, het gestalte van een zombie zoals zijn eigen spiegelbeeld bevestigde in de ruiten van de winkel. De grote wallen op zijn gezicht maakten het lastig het te ontkennen. Hij herkende zichzelf geenszins meer in de reflectie, maar het was de teleurstelling die Mia hem toonde toen zij ook hem op leek te merken, die hem slechts dieper in de put hielp dan dat hij zich al bevond. De vreemdeling naast haar leek hem zelfs niet meer het peinzen waard, met de afvragingen wat ze ineens met een andere jongen moest. Schuchter draaide hij zijn zij naar haar toe. Of hier een verandering in was gekomen, dat hij wel degelijk een greintje van schaamte had gevoeld, wist hij niet te beantwoorden. Wat Raiden wel wist, was dat hij zo snel mogelijk daar weg wilde komen, dus dat was wat hij deed; beroerd dwaalde hij verder.
Voorbijgaande tijd had de jongen genegeerd, het enkel in verband gebracht met het motel toen hij in de gehuurde kamer eenmaal een blik op de klok kon werpen. Laat was het, rond een tijdstip waar hij normaliter kampte met een enorm hongergevoel, maar hier nu geen hint van op voelde borrelen. De drank had het gestild. Hij meurde naar de alcohol, het rondgehangen om zijn kleding die slap om hem heen hing. Sigarettenrook vermengde zich met het geheel om het ietwat weg te vagen. Een heel pak had hij er hoogstwaarschijnlijk al doorheen gewerkt in minder dan twee uur, een prestatie waar hij geen tweede keer naar om keek maar doch stilstond bij zijn eigen acties. Hij zat er op het bed, zijn ellebogen moe op zijn bovenbenen gezet om zijn handen in zijn haar te begraven. Laag had hij zijn hoofd laten hangen. Zijn metalen ketting stilgehangen in de lucht die nu niet anders dan ijzig aan kon voelen, kil gehangen in de eenzame kamer. Nadenkend had hij zich gewend tot het gesleten tapijt, meerdere zuchten uit vermoeidheid geslaakt. Zijn verslaving keerde in vloedgolven terug en zo ook vandaag was het een puinhoop van een dag geworden, zozeer Raiden hierom na wilde denken. Met het uitroken van de laatste sigaret belandde het niet veel later in de lege drankfles op de grond en was dit, hoe onvoorstelbaar het ook was, zijn enige bezigheid geweest.

Anoniem
Landelijke ster

Bellamy schreef:
De weg naar het motel was wederom kort. De auto geparkeerd op dezelfde plek als toen straks. Ze stapte de auto uit nadat ze motor was uitgezet en haar gordel was los geklikt. Ze pakte de zware tassen uit de auto en liep terug naar hun kamer. Ze hoopte eigenlijk dat Raiden maar de schim op het bed verraadde al dat hij er was. Het liefst draaide ze nu om, om weg te gaan maar ze moest en zou hem onder ogen komen. Ze pakte de kamer sleutel en opende de deur waarna ze naar binnen liep. Ze tilde de tassen op en zette ze binnen neer in de hoek van de kamer. Geen woord kwam er uit haar mond, gewoonweg omdat ze niet wist wat ze tegen hem moest zeggen. Ze sloot de deur en wilde verder de kamer in lopen maar struikelde al bijna over een lege drank fles. Ze keek naar de grond en zag nu pas dat deze vol lag met sigaret peuken en pakjes sigaretten. Ze begon de peuken op te rapen om ze vervolgens in een prullenbak te gooien. Hetzelfde met de drankfles en de pakjes sigaretten.
De kamer stonk ongelofelijk naar drank en rook. Ze begon wat te hoesten waarna ze naar de badkamer liep. Ze knielde neer en begon het glas met haar blote handen op te ruimen. Enige kleine sneden achtergebleven in haar handen bij het opruimen. De scherven waren niet veel later in de prullenbak verdwenen waarna ze het bloed van de grond veegde met wat toiletpapier, dit spoelde ze niet veel later door de wc. Ze voelde zich niet fijn en ze wilde het liefst weg. Langzaam kwam ze omhoog en keek ze even naar haar spiegelbeeld in de spiegel. Ze zag wat witjes en ze zag er moe uit. Ze opende de kraan om vervolgens wat water in haar gezicht te gooien. Ze draaide de kraan weer dicht en nam een diepe zucht waarna ze de badkamer uit stapte en naar de tassen liep. Ze pakte een salade en wat water en ging zitten op een stoel in de andere hoek van de kamer. In stilte opende ze het plastic van de salade waarna ze langzaam begon te eten, haar ogen nog steeds op de grond gericht.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Haar terugkomst had hij allesbehalve verwacht op een zo snel tijdstip. Voor zijn gevoel had hij er uren gezeten en doch voelde het alsof ze na een paar seconden al de deur in kwam lopen, de hotelkamer betreden met een meegebrachte stilte die niet anders dan huiveringwekkend op hem overkwam. Haar behouden zwijgzaamheid gaf het sein luid en duidelijk door met elke gezette stap in de motelkamer. Hij had het verpest, voor een tweede keer had hij geleidt tot een nieuw punt van teleurstelling bij Mia en echter wist Raiden nog altijd niet wat hij moest doen om alles beter te maken, om haar een uitleg te geven die op zijn minst zou vertellen waarom hij er een bende van had gemaakt. Slechts stilzitten terwijl ze met licht geruis door de ruimte leek te lopen, kwam in hem op. Geen millimeter verschoven van zijn eerdere plek en geen klank laten merken tegenover het meisje. Het duurde onwerkelijk lang tot hij dan toch zijn afwezigheid verloor; neerslachtig zakten zijn blikken nog verder weg richting de vloer, haar het gegund om hetgeen aan te kunnen horen wat hem al jaren achtervolgde en nog geen ander ooit uit zijn mond had horen komen.
"I'm a mess, I know I am," begon hij de vredigheid te verstoren, zacht en ergens kwetsbaar hoorbaar gemaakt op de achtergrond. "Might even be an alcoholic, wouldn't be a surprise. But.." Zowaar de stilte weer viel, waren het de metalen plaatjes aan zijn ketting die hij vastpakte. Het gerinkel van de twee tegen elkaar aan indien hij het van zijn hals afhaalde tot hem doorgedrongen. Wat schichtig gleed het door zijn hand, gevoeld hoe zijn ogen tegen zijn zin in van vocht op begonnen te wellen. Hij had er geen behoefte aan om erover te praten, simpelweg omdat Raiden het altijd weigerde om zijn problemen op iemands anders schouders te leggen, maar hij wist dat het beter was zo. Ze hoorde te weten waarom hij een klootzak was geweest. Het was wat ze verdiende, was het niet? Een wanhopige zucht rolde over zijn lippen weg.
"You've got to understand, it's all I can do. Everywhere I looked, everywhere I went, I saw him. I saw thém. The blood, the look in their eyes-.." Neerslachtig werd de ketting zijn focus, de ingegraveerde namen langsgestreken met enkel radeloosheid om te laten zien. Hakkelig klonk zijn stem, stamelend tegenover zijn doorgaanse, vastberaden zelf. "Sorry, I swear to God, I didn't mean to but-"

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld