Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

17 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

O | Endure and survive

Amarynthia
Internationale ster

Amarynthia schreef:
Losgelaten bladeren kietelden haar huid. De wind blies zacht langs haar, waardoor een rilling over haar rug trok. Haar nek en schouders waren stijf van de ongemakkelijke houding die ze aangenomen had. Met een ruk schoten haar ogen open. Ze was in slaap gevallen. Tot zover haar goede overlevingspoging. Direct scande ze de omgeving af. Alles leek veilig. Het vuurtje was uit. Haar huid onaangedaan. Hoe had ze in slaap kunnen vallen? Moeizaam duwde ze haarzelf overeind, wat een bonzende hoofdpijn veroorzaakte. Waarschijnlijk had ze de dag ervoor te weinig gedronken, aangezien haar mond behoorlijk droog aanvoelde. Ze pakte haar flesje wapen en dronk het laatste beetje op. Gelukkig had ze twee flessen meegekregen en was ze zuinig geweest. Niet dat daar nu nog veel sprake van was. Haar tweede bidon was vrijwel direct halfleeg toen ze haar keel probeerde te verzachten met de vloeistof. Als ze tijdens haar reis een beekje zou tegenkomen, zou ze dringend haar bidons moeten vullen. Charlotte schoof haar tas naar haar toe en zocht naar iets van eten. Ze had nog genoeg blikvoer, maar daar staarde haar maag niet bepaald naar. Ze zou straks wel wat eten. Nu moest ze verder. Vermoeid kwam ze overeind, hees ze haar rugtas over haar schouder en ging ze verder.
Dat was makkelijker gezegd dan gedaan.
De dag ervoor had ze te veel van haarzelf gevraagd. Elke stap voelde aan alsof er lood aan haar voeten hing. In dit tempo zou ze het nooit redden. Maar ze moest wel. Ze moest doorzetten. Anders was het te laat.
Halverwege de middag vond ze een beekje, waar Charlotte zich uitgeput naast liet zakken. Ze haalde haar bidons uit haar tas en vulden ze met het schoon ogende water. Vannacht zou ze het vuil wel uit het water filteren. Daar had ze nu geen tijd voor. Wel trok ze haar bergschoenen uit. Op de dag van de uitbraak had ze niet-praktische schoenen gedragen. In de eerste bunker waar ze was verbleven, had ze deze schoenen vandaag gevist. Tot dusverre had ze er nooit problemen mee gehad, maar nu hadden ze wel degelijk blaren veroorzaakt. Charlotte zuchtte gefrustreerd. Ze had er geen zin meer in. Elk uur was zwaarder dan het uur daarvoor. Ze zou het nooit redden. Hoe had ze ooit kunnen denken dat ze dit aankon? Ze was zelfs onbeschut in slaap gevallen. Wie wist wat er had kunnen gebeuren. Ze was geen overlever. Ze was een meelifter. Ze had meegelift op de stad, op het kamp en bovenal op Dean.
Maar, ze kon niet opgeven. Nog niet. Als ze de bunker gevonden had, zonder Dean, dan mocht ze opgeven. Ze had geen idee welke kant hij dan op zou gaan. Dan was het over. Tot die tijd, moest ze zo snel mogelijk bij dat stomme ding aan zien te komen.
En dus ging ze, nadat ze toch nog wat had gegeten, verder. Het begon al lichtjes te schemeren, terwijl Charlotte verder slofte. Ze kon zich niet herinneren dat ze ooit zo moe(deloos) geweest was. Het werd tijd om een slaapplek te zoeken en deze keer een plek waarbij ze wél kon slapen. Ze kon niet stil gaan staan voor die tijd. De kans was klein dat ze nog zo’n nacht zou overleven.
Ineens verstarde Charlotte. Een klikkend geluid klonk rechts van haar. Hoog, in de aanval. Gevolgd door een luid gepiep. Terwijl snelle, doffe voetstappen steeds dichterbij kwamen, reikte Charlotte naar haar wapen. Met trillende handen laadde ze het, waarna ze het pistool voor haar hield. Het schreeuwende, klikkende geluid kwam steeds dichterbij. Vanuit de bosjes kwam een beest gerend. Toen hij haar zag, kwam hij direct tot stilstand. Zijn oren lagen plat in zijn nek, terwijl hij door zijn voorpoten ging en een diep gegrom liet horen. Een zwerfhond. Ze had al in geen tijden meer een dier gezien. Al helemaal geen hond. Ze hadden een hond gehad voor de uitbraak, maar in de stad zelf hielden ze geen dieren vast. Logisch ook. Dieren kosten enkel meer eten. Behoedzaam zette Charlotte een stap naar achter, terwijl het geluid van de Clicker steeds dichterbij kwam. Moest ze het beest doodschieten? Zo maar? Maar… De Clicker kwam in zicht en Charlotte loste een kogel. Niet mis, maar verre van fataal. Ze raakte zijn schouder, wat het wezen misschien een seconde had afgeremd. Wat ze alleen niet verwacht had, was dat de hond gealarmeerd zou zijn door het schot. Of nou ja, ze had wel verwacht dat hij bang zou worden, maar dat dat tot gevolg had dat hij weg zou rennen. Nou, dat gebeurde dus niet. Charlotte slaakte een kreet en liet nog een viertal kogels los. De hond piepte, waarna het wegstormde, terwijl de Clicker precies wist waar ze was. Haar arm brandde, haar handen trilden terwijl ze het hele magazijn leeg liet stromen. Met een doffe klap viel de Clicker voor haar neer. Ze liet haar wapen op de grond vallen, waarna ze zelf op de grond neerzakte. Haar vrije hand reikte naar de wond op haar linker onderarm, terwijl ze zachtjes jammerde van de pijn. Verslagen staarde ze naar het lijk voor haar, waar verschillende kogelgaten in te zien waren. Dat had niet veel gescheeld.

Hadesu
Wereldberoemd

Hadesu schreef:
Hij had het zich eventjes gemakkelijk gemaakt, bij de uitgang van de bunker. Uit het gebouw had hij een redelijk recente kaart meegenomen, waar hij nu op aan het zoeken was naar herkenningspunten. Vanuit daar kon hij verder gaan met het plannen van een route. Zo zat hij een tijdje, terwijl hij ondertussen uit een blik wat koude groentes aan het oplepelen was. Een soort feestmaal, aangezien hij meer dan genoeg voorraad had gevonden in de bunker. Een soort snoepje, kon je het bijna noemen. Met dezelfde stift die hij ooit voor Charlotte haar huid had gebruikt, zette hij nu op verschillende punten op de kaart cirkels, soms met een slordig geschreven aantekening. Zo omcirkelde hij de bunker die hij en Charlotte hadden gevonden, waar ze de Bloater hadden verslagen. Hij omcirkelde de plek waar het kamp ongeveer moest zijn, voor het geval hij het ooit terug zou moeten vinden. Hij was net van plan om een grote cirkel om een dorpje enkele dagen verderop te zetten, toen hij de schoten hoorde. Schoten, en een kreet. Het was niet één schot, niet twee, maar iemand vuurde een heel magazijn aan kogels leeg en dat alarmeerde Dean. De schoten waren afgevuurd door een wapen met een demper, dus de schutter moest in de buurt zijn. De kreet had dat ook al gesuggereerd. Zonder te aarzelen kwam de jongeman overeind. Zijn tas slingerde hij over zijn rug en al rennende greep hij zijn pistool in de hand. Hij had geen idee wat er in dat bos gebeurd was, al helemaal omdat hij had gedacht dat het leeg was toen hij er doorheen liep. Blijkbaar was hij net aan een noodlot ontsnapt.
Het duurde dan ook niet lang voordat hij bij de plek was aangekomen waar de schoten gelost waren. Het tafereel verbijsterde hem, zacht gezegd. Er lag maar één lijk en er zat één iemand op de grond, vlak bij de overduidelijk geïnfecteerde. En, guess what, het was niet zomaar iemand. Dean durfde zijn wapen nog niet te laten zakken, maar er schoten honderden dingen door zijn hoofd. Minstens honderd dingen. Hij durfde de woorden bijna niet uit te spreken toen hij dichterbij kwam. Was het.. Echt? Of droomde hij? Was dit één van zijn nachtmerries, die eerst onschuldig leek te zijn maar uiteindelijk erin resulteerde dat iedereen stierf? Nee, ze was het echt. 'Char?' Hij kreeg haar hele naam ditmaal niet eens door zijn strot. Ze keek op, haar blik een combinatie van angst, pijn en verbazing. Alsof ze niet verwacht had hem hier te zien. Zijn gezicht vertrok. Verbazing, verrassing, ongeloof. Was ze het echt? Wat deed ze hier? Waarom was ze niet in het kamp. Hij wilde zijn wapen laten vallen, naar haar toe lopen en haar overeind helpen. Haar troosten. Vragen wat ze hier in vredesnaam deed. Alles vergeten wat hij eerder tegen haar gezegd had. Waarom was ze hier? Wat deed ze hier? Hij ontspande het wapen dat hij in zijn handen had.
Toen pas zag hij wat ze verborgen hield onder haar ene hand. Bloed sijpelde tussen haar vingers door, de wonde op haar arm kon ze niet verbergen. Hij zag de tandafdrukken en wist wat het betekende. Hij was te laat. Waarom was ze hier? Was het dan toch een nachtmerrie, speelden zijn hersenen spelletjes met hem? Hij hief zijn geweer weer, al trilden zijn handen. Dit kon niet. Dit was te levensecht om een droom te zijn. Ze leek zo veel op zijn zus, die precies zo verslagen had geleken toen ze zei dat Dean haar moest doden. De wond bij Tara was echter in haar hals geweest, niet op de arm zoals die van Charlotte. Hij klikte de veiligheidspal van het wapen af, zijn handen trilden nu nog meer dan daarvoor. Flashbacks en beelden van het heden wisselden elkaar af, soms vermengd met nachtmerries die hij hierover gehad had. Zijn hele lichaam trilde nu. 'Wat heb je gedaan, Charlotte?'

Amarynthia
Internationale ster

Amarynthia schreef:

Terneergeslagen. Ze voelde zich in mislukking. Een tiental kogels had ze er doorheen gejaagd. Meer zelfs. Dat terwijl een ander genoeg gehad zou hebben aan twee kogels: een voor de hond, een voor de Clicker. Maar zij? Zij had een heel magazijn verbruikt en was tijdens het proces ook nog eens behoorlijk gewond geraakt. Warm bloed stroomde over haar arm, sijpelde door haar vingers, terwijl een hevige pijn door de wond trok. Ze zou in actie moeten komen. Ze zou het bloeden moeten stelpen met iets wat effectiever zou zijn dan haar eigen hand. Ze zou het moeten desinfecteren. Ze zou overeind moeten komen en íets moeten doen. Maar het lukte niet. Verstoten zat ze daar, terwijl de moed haar in de schoenen zakte. De dood kwam zo verschrikkelijk dichtbij, terwijl de hereniging tussen Dean en haar steeds onmogelijker leek. Misschien moest ze gewoon terugkeren naar het kamp. Ze had gefaald. Ze…
‘Char?’
Verward keek ze opzij. Hun blikken vonden elkaar. De ogen waarvan ze bang was geweest ze nooit meer te zien. Ze herkende zijn stem uit duizenden, maar kon het amper geloven. Maar, hij was het echt. Tussen de bomen, op een klein afstandje. Hij zag er gebroken uit. Moe. Verloren. Iets wat zich versterkte door zijn trillende handen. Een korte, kleine glimlach verscheen op haar gezicht. Ze hadden elkaar gevonden! Nu kon ze hem eindelijk vertellen hoe ze zich écht voelde. Nu konden ze hun ruzie eindelijk bijleggen. Nu… De glimlach verdween al snel, zodra hij zijn wapen trillend omhoog bracht. Pijn stond in zijn ogen. Ze bespeurde zelfs een vochtig laagje op zijn netvlies. Het was een onaangenaam gevoel: een vizier dat op je gericht staat, wetende dat het leven in de ander zijn handen lag. Zijn vraag vertelde haar wat er gaande was, wat de reden was van zijn geladen wapen dat op haar gericht was. Wankelend kwam Charlotte omhoog. Ze werd licht in haar hoofd, maar wist niet goed of dat kwam door het bloedverlies, haar vermoeidheid of door iets anders. Tranen brandde achter haar ogen en ze schudde haar hoofd.
‘Het is niet…,’ begon ze. Haar stem klonk schor, wat voornamelijk kwam door de brok in haar keel. Eentje die was ontstaan door de overvloed aan gevoelens die door haar heen stroomden. Ze lachte zwakjes, iets wat Dean totaal niet leek te begrijpen. ‘Het was niet de Clicker. Het was een stomme hond.’ Voorzichtig haalde ze haar hand van de wond, waardoor de diepe gaten zichtbaar werden. Eigenlijk had ze geen idee of er verschil zat in een mensenbeet en een beet van een hond, maar voor haar gevoel was het overduidelijk. ‘Het is oké,’ fluisterde ze, ‘ik ben oké.’ Voor zover iemand oké kon zijn na zoiets.

Hadesu
Wereldberoemd

Hadesu schreef:
Het was niet de Clicker. Het was maar een hond. Ze was oké. Het was niet de Clicker. Het was maar een hond.
Ze was oké.
Het duurde eventjes voordat de woorden echt bij hem binnenkwamen. Zijn blik was vertroebeld door het vocht dat zich eerder in zijn ogen had opgehoopt en het leek alsof er een soort gegons in zijn oren zat, dat andere geluiden dempte. Maar ze was oké. Het was geen beet van een geïnfecteerde. Nog altijd trillend liet Dean uiteindelijk het wapen zakken. Hij klikte de veiligheidspal er weer op en nam niet de tijd om het wapen weg te stoppen. In plaats daarvan viel het op de grond toen Dean naar haar toeliep, zoals hij al eerder had willen doen. De emoties raasden door zijn hoofd. Nog steeds wist hij niet waarom ze hier was, wat er gebeurd was en bovenal: waar Ryan was. Die zou haar toch heus niet alleen op pad laten gaan? Maar waarom was ze dan hier, in haar eentje? Hij had zo veel vragen, zo weinig antwoorden, maar voor nu leek dat niet belangrijk te zijn. Het enige wat hij wist, was dat ze hier stond. Dat ze hier was. Dat ze hem, voor welke reden dan ook, achterna gekomen was.
Hij had zich niet gerealiseerd dat hij haar zo erg gemist had. Haar stem. Haar glimlacht. De geur van haar haren, waar hij nu zijn gezicht in verborg terwijl hij zijn armen om haar heen sloeg, haar omhelsde. De tengere schouders, maar toch zeker gespierder dan toen hij haar voor het eerst ontmoette. Pas nu hij haar weer zag, haar lichaam voelde, wist hij dat hij haar had gemist. Zelfs al waren het maar een paar dagen geweest. Nee, eigenlijk was het al veel langer zo. Al sinds hij zich zo was beginnen te misdragen omdat hij zo jaloers was. Hij miste haar. 'Het spijt me zo, Charlotte,' fluisterde hij zachtjes in haar haren, 'ik.. Ik dacht dat ik te laat was. Dat je...' Hij slikte eventjes. Geïnfecteerd was. Hij kreeg de woorden niet uit zijn mond en in plaats daarvan hield hij haar nog maar eventjes steviger vast. Toen hij haar uiteindelijk losliet, zag hij pas hoe slecht ze er eigenlijk uit zag. Ze stond te trillen op haar benen en leek bleker dan hij zich herinnerde. Hij had zo veel vragen, maar slikte ze allemaal weer in toen hij haar zo zag. De wond op haar arm zag er niet goed uit. Ook beesten konden gemeen bijten en het zou misschien het beste zijn om er zo snel mogelijk iets omheen te binden. In de bunker die hij zojuist verlaten had, lagen daar nog wel spullen voor. Dus aarzelde hij niet lang, pakte hun beide pistolen en borg deze snel op, waarna hij zonder nog met Charlotte te overleggen, het meisje optilde. Één hand onder haar benen en de ander onder haar rug, zodat ze in zijn armen lag.
'Dean, dit is nergens voor nodig,' mompelde ze zwakjes, al leek het niet al te overtuigend. Hij glimlachte zwakjes. 'Dat bepaal ik wel, Char.'

Amarynthia
Internationale ster

Amarynthia schreef:
De omhelzing was fijn. De manier waarop hij haar vasthield, hoe hij liet blijken dat hij haar gemist had. En zij hem. Hoe hij haar nu opgetild had, ondanks dat ze vond dat het niet nodig was. Ze zou best nog een stukje kunnen lopen en ergens voelde ze zich zwak als ze zo in zijn armen lag. Tegelijkertijd kon ze niet ontkennen dat ze écht doodop was. En het haar ook een gevoel van veiligheid gaf. Ze besloot om niet tegen zijn opmerking in te gaan. Het was een discussie die ze niet zou winnen. In plaats daarvan legde ze haar hoofd op zijn schouder en klemde ze haar hand opnieuw om haar wond. Niet dat het heel erg hielp, maar het voelde wel zo.
Met grote passen liep Dean door het bos, wat best knap was aangezien hij behoorlijk wat gewicht met zich meedroeg. Niet alleen haar gewicht, maar ook het gewicht van de twee volle tassen. Het duurde niet lang voor ze aankwamen bij een groot, grijs gebouw. Met rode verf was het teken van de Fireflies erop getekend. Ze was dichtbij geweest. Bijna had ze het doel in haar eentje bereikt. Te bedenken dat ze bijna had opgegeven als Dean haar niet gevonden had, terwijl ze zó dichtbij was geweest. Soepeler dan je zou verwachten met een gewond meisje in je armen, opende Dean de deur van de bunker. Hij kwam aan in een grote hal, maar minder groot dan de eerdere bunkers waar ze voorbij waren gekomen. Hij liet haar neerzakken op een van de matrassen die op de grond lagen. Met haar rug leunde ze tegen de muur en deed ze haar best om dankbaar naar Dean te glimlachen. Hij graaide in zijn tas, haalde er een stuk doek uit en stroopte de mouw van haar blouse omhoog. Strak bond hij het doek om haar bovenarm, om op die manier het bloeden wat te stelpen. Voorzichtig pakte hij haar pols vast. ‘Laat eens zien.’ Zijn stem klonk zwak. Ze bedacht zich hoe erg hij wel niet geschrokken moest zijn, denkende dat ze gebeten was door een geïnfecteerde. Ze kon zich amper voorstellen wat zij op zo’n moment zou doen.
Charlotte haalde haar hand aarzelend van de wond op en bestudeerde de met bloed bedekte huid. Een golf van misselijkheid trok door haar heen. De hond had haar behoorlijk goed te pakken gehad en ze hoopte maar dat hij geen rare ziektes met zich meedroeg.
‘We moeten het ontsmetten. Er is hier vast iets van pure alcohol.’ Bedenkelijk keek Dean om zich heen, terwijl zijn hand haar pols nog altijd losjes vasthield.
‘Dean,’ zei Charlotte op fluisterende toon. Dat wekte zijn aandacht. Hij richtte zijn blik weer op haar, waarin de bezorgdheid af te lezen was. ‘Ik heb je gemist.’

Hadesu
Wereldberoemd

Hadesu schreef:
Het was een lelijke wond, maar waarschijnlijk wel goed te behandelen. De tanden waren vrij diep in de huid geboord en het geheel vormde een bloederig aanschouwen, maar wat dat betreft was Dean wel wat gewend. Het was wat ze zei, dat zijn gezichtsuitdrukking even deed verschieten. De glimlach die erop lag, was treurig. Hij was ongelofelijk in de war door wat er hier allemaal gaande was. Ze had hem gemist. Zulke dingen moest ze niet zeggen, niet als ze echt begreep waarom hij had besloten te vertrekken. Er waren wel meer dingen die hij niet begreep, zoals waarom ze hier in vredesnaam was. Wat ze in haar eentje in het bos deed. Er waren wel mogelijke verklaringen, meerdere zelfs. Maar de ene was nog achterlijker dan de andere. Het zou wel verklaren waarom ze zei dat ze hem miste, maar... het kon niet zo zijn. Hij kneep eventjes in haar hand, maar liet die toen los en ging zwijgend op zoek naar de spullen die hij nodig zou hebben om de nare wond te ontsmetten en goed te verbinden. Het was een wonder dat deze bunker nog in goede staat was, er was overduidelijk al jaren niemand meer echt geweest. Dat was wel voordelig in dit geval, want de meeste medicijnen stonden nog netjes in de kasten. Hij haalde verband, alcohol en nog wat andere ontsmettingsmiddelen uit de kast. Met deze spullen liep hij weer terug naar Charlotte, bij wie hij neerknielde op de grond. Hij hield zich nu vooral bezig met de lelijke wond op haar arm, dan hoefde hij niet te veel na te denken over het hoe en waarom van deze situatie. 'Dit kan prikken,' zei hij zachtjes, alsof hij de andere woorden van Charlotte niet gehoord had. Hij drenkte één van de schone doeken in alcohol en depte de wond daarmee. Het was overduidelijk dat ze haar arm als in een reflex terug probeerde te trekken, maar Dean was erop voorbereid. Hij had haar hand stevig vast -misschien wel iets te stevig- en ging rustig door met het verzorgen van de wond.
Terwijl hij zo bezig was, werd het steeds lastiger om niet over de situatie te beginnen. Hij maakte de wond schoon, veegde het bloed zo goed mogelijk weg en deed uiteindelijk was crème op de lelijke tandafdrukken. Het geheel knoopte hij af met een verbandje, maar daarna was hij ook wel echt klaar met haar verwonding. Met een diepe zucht liet hij zich op de koude grond zakken, een klein stukje bij haar vandaan. Ze zag er nog steeds moe uit, maar in ieder geval droop het bloed nu niet meer uit haar arm weg. Hij kon de vragen nu niet langer meer inhouden. 'Waarom ben je hier, Charlotte?'

Amarynthia
Internationale ster

Amarynthia schreef:
Het kan een beetje prikken? Dat was zacht uitgedrukt. Een intense pijn trok door haar arm en dat had Dean aan zien komen, gezien zijn stevige greep op haar arm. Ze heeft geen kreet losgelaten, maar wel had ze haar kaken op elkaar geklemd, had ze af en toe weggekeken en sloot ze regelmatig haar ogen wanneer er een grimas op haar gezicht verscheen. Hoewel ze duidelijk gegroeid was, was ze nog steeds weinig gewend. Daar waar ze in het begin zelfs een drama had kunnen maken van een splinter, was dat nu niet meer. Maar, bij wonden als deze had Charlotte moeite om de pijn te blokkeren. Toch hoopte ze dat haar reactie niet te overdreven was.
Zodra hij klaar was met het ontsmetten, was de rest wel te doen. Toen hij klaar was, ging hij op een gepaste afstand bij haar vandaan zitten, terwijl zijzelf het doek gebruikte om het bloed op haar andere hand weg te boenen. Zijn vraag verbaasde haar niet. Ze had geweten dat het zou komen, dat ze er een antwoord op zou moeten geven. Maar, zoals al eerder was gebleken, was Charlotte niet de beste met woorden.
‘Ik eh,’ begon ze stamelend. Hoe moeilijk was het om gewoon te vertellen hoe je je voelde? Dat zou voor hem een duidelijk antwoord zijn. Dat was de enige manier hoe hij kon weten hoe ze zich voelde. Maar, waarom kwamen de juiste woorden dan niet omhoog? ‘Ik wilde je helemaal niet kwijt, Dean.’ Dat was een begin. Nu de rest nog. Charlotte staakte haar schoonmaaktaak en keek naar de jongeman naast haar. De getatoeëerde jongen van wie ze was gaan houden. De enige die haar ooit had kunnen overhalen om een eeuwige tekening op haar lichaam te zetten. Haar reisgenoot wie altijd voor haar klaar stond, zelfs op de momenten dat ze het niet verwachtte. Hij had zijn blik voor zich uit gericht, alsof haar woorden hem pijn deden. Met een opgelaten zucht schoof ze zijn kant op, verkleinde ze de gepaste afstand tussen hen. Dean keek op, leek haar actie absoluut niet te begrijpen, leek zich er zelfs ongemakkelijk onder te voelen. Aarzelend beet Charlotte op haar onderlip terwijl ze haar nog met bloed besmeurde vingers over de met tatoeages versierde hand van Dean liet glijden, waarna ze hun handen verenigde door haar vingers met de zijne te verstrengelen. Dat alles deed ze terwijl ze haar verhaal deed. ‘Ik had het nooit echt door, eigenlijk. Of wel, misschien. Maar, toen je weg was besefte ik me… Ik was van slag en snapte niet goed wat er aan de hand was. Maar…’ Waarom was ze slecht met woorden? Waarom kon ze niet gewoon vertellen waar het op stond. Haar eigen, verwarde woorden lieten haar gefrustreerd zuchten. Deans lichaam voelde wat verstard aan, hij leek zich verre van op zijn gemak te voelen. Ze wist wat hij voor haar voelde. Waarom maakte ze het niet gewoon makkelijker door hem gewoon te vertellen dat het wederzijds was? ‘Dean, ik…’ Woorden. Stomme woorden. Ze onderbrak haar eigen verhaal. Ze legde haar vrij hand onder zijn kin, draaide zijn blik haar kant op. Niet dat ze hem de tijd gaf om haar ook daadwerkelijk aan te kijken. In plaats daarvan boog ze zich naar hem toe en legde ze haar lippen op die van hem.

Hadesu
Wereldberoemd

Hadesu schreef:
Was dit... Zei ze.. Klopte dit? Gebeurde dit echt? Hij had gemerkt hoe ze steeds dichterbij geschoven was. Hij had de kleine twinkelingen in haar ogen gezien. Ze was zo dichtbij dat hij haar adem op zijn huid had gevoeld. Hun vingers, die ze had verstrengeld. Ergens bovenin zijn hoofd leek er iets vastgelopen te zijn, waardoor hij nu niet meer kon beseffen wat er gebeurde. Hij leefde in het hier en nu, zijn lichaam leek het niet aan te kunnen om ook maar ergens anders aan te denken. Haar woorden waren vaag, op verschillende manieren te interpreteren. Maar haar lichaam zei zo veel andere dingen, alleen sprak Dean de taal niet goed. Toch, een beweging die hij herkende en kon vertalen. Haar lippen op die van hem. Zo zacht, zo fijn. Ergens explodeerde iets, de grenzen die hij op zijn gedachten geplaatst dacht te hebben, vervaagden. Zijn ene hand hield de hare stevig vast, de getekende vingers verstrengeld met de bloederige. Het deerde niet. Zijn vrije hand legde hij in haar nek, alsof hij bang was dat ze anders weer zou verdwijnen. Als dit allemaal een droom bleek te zijn, zou hij niet meer met zichzelf kunnen leven. Nee, dit moest wel echt zijn. Hij beantwoordde haar lippen, meer teder dan hij van zichzelf kende. Charlotte... Ze liet hem dingen voelen die hij niet had verwacht ooit te kunnen voelen en nu realiseerde hij zich dat hetgeen hij had gedacht voor haar te voelen, slechts het puntje van de ijsberg was. Ze was achter hem aan gekomen toen hij was vertrokken, had op eigen houtje het risico genomen. Hij voelde zich egoïstisch, maar tegelijkertijd de meest gelukkige man op aarde.
Uiteindelijk liet hij haar lippen gaan, na een lang moment dat voor altijd te kort zou zijn. Zijn ademhaling was gehaast, alsof hij net een marathon gerend had. Hij wilde zo veel dingen zeggen, zo veel dingen raasden door zijn hoofd, maar er leek niets bij te zitten dat belangrijk genoeg was om daadwerkelijk hardop uit te spreken. Ze was hier. Bij hem. Ze... Ze voelde hetzelfde voor hem als hij voor haar. Dat moest wel, al had ze het niet uitgesproken. Zijn lippen tintelden nog van hun eerdere kus en om eerlijk te zijn, het smaakte naar meer. Hij legde zijn voorhoofd tegen het hare aan en zocht haar blik nog even op. De mooie, donkere ogen in het smalle gezicht. De volle, zachte lippen. De donkere haren die hier en daar in plukjes voor haar gezicht hingen. Ze was hier. Bij hem. 'Ik heb jou ook gemist,' fluisterde hij zacht, waarna hij besloot niet meer woorden te verspillen. Er was niets dat gezegd moest worden. Dat gezegd kon worden. Er waren nog steeds onbeantwoorde vragen, maar die waren voor een ander moment. Niet voor nu, nu alles mooier was dan het geweest was. Hij drukte zijn lippen op die van haar, trok haar iets dichter naar hem toe. Het voelde gewoon zo fijn. Niet natuurlijk, geen van deze handelingen gingen als van nature voor Dean, maar zeker fijn.

Amarynthia
Internationale ster

Amarynthia schreef:
Nu pas ervoer ze hoe lang ze al verlangde naar dit moment. De vermoeidheid, pijn en angst maakten plaats voor een warm gevoel zoals ze dat nog niet eerder ervaren had. Het was niet de eerste keer dat ze de lippen van een ander proefde, maar wel de eerste keer dat het haar zo euforisch liet voelen. De tweede keer was haast nog beter. De bevestiging. Het besef dat ze dit beiden wilden. Het initiatief dat vanuit Dean kwam. Betekende dit… Waren ze nu… Zou het?
De eerste kus was teder en liefkozend. Een moment waarin de tijd stilstond en ze beiden bevatten wat er gebeurde. De tweede kus begon op diezelfde manier, maar eindigde met meer verlangen. Het lange wachten, het stille verlangen dat eindelijk naar buiten kon komen. Nu pas beseften ze dat dit was wat ze beiden al tijden wilden, maar nu pas naar buiten kwam. Een ontlading. Een fijne, lust opwekkende ontlading.
Charlotte, die al wat meer ervaring had op dit gebied en zich ook meer op haar gemak leek te voelen bij de handelingen, wilde haar hand over zijn torso laten glijden. Zijn gespierde, getekende torso. Helaas moest ze het moment verpesten doordat ze daarbij wat onhandig tegen de wond kwam, waardoor ze hun liefdevolle kus onderbrak door een korte, lachende ‘au’ uit te spreken. Nog een keer drukte ze een korte, zachte kus tegen zijn lippen, waarna ze tegen hem aankroop en haar hoofd op zijn schouder liet leunen. Ze sloot haar ogen. Genoot van zijn lichaamswarmte. Genoot van de tintelig in haar lippen, die zelfs bleef bestaan nadat de kus gestopt was. De stilte was verre van onprettig, maar toch voelde ze de behoefte om iets te zeggen. Iets wat duidelijkheid zou scheppen in deze voor hem vrij verwarrende situatie. Zou het uit de lucht komen vallen voor hem? Zou hij het überhaupt geloven? Zouden zijn gevoelens voor haar nog hetzelfde zijn? Had hij zelf eigenlijk al eerdere relaties gehad? Zo ja, hoever zou hij gegaan zijn? Zou hij moeite hebben met de aanrakingen? Vond hij het wel fijn als ze zo tegen hem aanleunde?
Charlotte reikte naar zijn hand en speelde zachtjes met zijn vingers, liet haar vingers over zijn handpalm gleden, volgde handpalmlijnen. ‘Het spijt me dat ik zo hard voor je was een paar dagen geleden.’ Nog altijd voelde ze zich schuldig om alles wat ze gezegd had. Maar bovenal voor alles wat ze gedaan had voor zijn ogen. De kussen die ze Ryan geschonken had. De kussen die niets voorstelden, maar behoorlijk pijnlijk geweest moesten zijn. Ze stelde zich voor hoe zij zich zou voelen als hij een andere vrouw zou kussen. Keer op keer. Hem gelukkig zien worden met een ander, terwijl zijzelf eenzaam verder het leven inging. Het was een pijnlijk gevoel en het speet haar oprecht dat ze Dean die gevoelens had gegeven.

Hadesu
Wereldberoemd

Hadesu schreef:
De tweede kus was inderdaad anders, maar op een manier die Dean niet direct kon plaatsen. Hij mocht dan niet geheel zonder ervaring zijn, geheel ervaren was hij ook niet. Wat dat betreft was het misschien wel goed dat ze onderbroken werden door de wond op Charlotte haar arm en het kleine woordje dat ze erbij uitsprak. Hij glimlachte, misschien wel oprechter dan hij de afgelopen maand gedaan had. Logisch ook, hij voelde zich op dit moment een stuk gelukkiger dan hij zich de afgelopen tijd gevoeld had. Het voelde eindelijk weer alsof alles gewoon klopte.
De derde kus was kort, een afsluiter. Toen zij zich daarna tegen hem aan nestelde, legde hij zijn armen om haar heen om haar maar gewoon zo dicht mogelijk bij zich te kunnen houden. Hij vond haar zo mooi, zo onschuldig en tegelijkertijd zo sterk. Zo lieflijk, maar tegelijkertijd een krijger. Hij zou niet hardop zeggen dat hij van haar hield, niet nu al, maar hij vermoedde dat het wel zo was. Ondanks de ruzies, ondanks de pijn die hij zichzelf en haar had aangedaan, kon hij met zekerheid zeggen dat dit dichter bij echte liefde kwam dan alles wat hij eerder gevoeld had. De enige vrouw die hem meer dierbaar was, was zijn zus geweest en dat was ten eerste heel anders geweest, ten tweede nu alles behalve belangrijk.
Hij had zijn hand voor haar geopend, zodat ze wat makkelijker bij zijn handpalm kon. Het kriebelde een beetje en het voelde zeker onwennig, maar niet onprettig. Het was alsof een warm gevoel zich door zijn lichaam verspreidde, alleen maar doordat ze zo dicht bij hem zat en hem aanraakte, op de meest onschuldige manier. Hij sloot zijn ogen, om nog meer van het gevoel te kunnen genieten. Zo mocht het leven altijd wel blijven, eigenlijk. Op deze manier kon hij zelfs vergeten dat ze in een wereld leefden die zo kapot was als maar kon. Het enige dat hem daar op dit moment aan herinnerde, was het verbandje om Charlotte's arm. Maar dat was te negeren.
Hij schudde zijn hoofd, al wist hij niet of ze dat merkte omdat ze niet naar hem keek. 'Het is wel goed, Charlotte. Je wist het ook niet.' Daarbij, ze was nu toch hier en niet meer daar. Dean zou niet zeggen dat de afgelopen weken hem niets hadden gedaan, maar het maakte het voor hem vooral beter dat ze hier uiteindelijk toch zat. De dronken avond die ze hadden gehad, de ruzies, de kus die hij had gezien.. Uiteindelijk had het er allemaal toe geleid dat hij voldoende lef had om eerlijk tegen haar te zijn, hoe onvriendelijk het misschien ook ging. 'Het klinkt misschien raar maar.. als je die dingen niet gedaan en gezegd had, zou ik nooit het lef gehad hebben om hier iets over te zeggen of om iets te doen.'

Amarynthia
Internationale ster

Amarynthia schreef:
Ze wist het niet, maar ze had het wel kúnnen weten. Ze was blind geweest, want achteraf leek alles zo duidelijk. Hoewel Charlotte haar vinger er niet op kon leggen vanaf wanneer het gevoel ontstaan was bij beiden, hadden ze op een gegeven moment duidelijk signalen laten zien. Het was alsof ze er beiden niet voor open hadden willen staan. Alsof de subtiele hints hadden geblokkeerd, ervoor wegrenden. Misschien had hij gelijk. Misschien was alles op het kamp nodig geweest om hen bij elkaar te brengen. Dean leek niet iemand die snel het initiatief zou nemen en Charlotte zou het ook niet gedaan hebben als ze niet een vermoeden had dat hij haar leuk vond. Maar, het voelde zo cru. Daarbij, als ze nog een jaar samen hadden gereisd, zonder anderen om hen heen, was het uiteindelijk ook wel boven water gekomen, toch? Het was iets waar ze nooit achter zouden komen, maar voor nu had de narigheid van het kamp wel bijgedragen aan dit moment.
‘Misschien,’ gaf ze aarzelend toe. Charlotte sloot haar ogen, zich beseffend hoe moe ze was. Ze wilde slapen, maar tegelijkertijd wilde ze dit moment nog niet stoppen. Het was fijn bij hem te zijn. Het was zoals het vroeger was geweest, maar nu wisten ze van elkaar wat ze voor elkaar betekenden. Nu konden ze van elkaars aanrakingen genieten, zoals ze op het moment genoot van de arm rond haar middel en zijn hand die haar heup zacht streelde. Nee, ze wilde nog niet slapen. Ze wilde nog heel even genieten van dit moment. Hun eerste moment samen. Echt samen. ‘Ik ben zo blij dat je me gevonden hebt.’ Uiteindelijk was hij degene die haar gevonden had. Niet andersom. ‘Ik was een dag later vertrokken en heb zoveel mogelijk kilometers op een dag afgelegd. Waren die veren van jou trouwens? En die dode geïnfecteerden in dat huisje?’
‘Ja, dat was ik, inderdaad.’
‘Misschien liet je onbewust toch een spoor achter.’ Een glimlach verscheen op haar gezicht, maar ze was te moe om haar ogen te openen. Ze gaapte een keer, waarna ze haar gezicht in zijn schouder begroef. Ondanks dat hij zich waarschijnlijk weinig gewassen had de afgelopen dagen, rook hij lekker. Het was zijn zweet, zijn lichaamsgeur dat ze rook. Een aangename geur, die herkenbaar voor hem was geworden. Charlotte kreunde protesterend en grinnikte. ‘Ik ben moe, maar wil nog niet slapen.’

Hadesu
Wereldberoemd

Hadesu schreef:
Een onbewust spoor. Zo had hij er zelf nog niet over nagedacht, maar nu ze het zo zei kon het eigenlijk best wel kloppen. Het was zorgeloos van hem geweest om de veren in een spoor te laten liggen, roekeloos bijna, maar hij had het toch gedaan. Had hij dan toch ergens, diep van binnen, hoop gehouden dat ze achter hem aan zou komen? Hij zou het nooit met zekerheid kunnen zeggen, maar nu hij hier zo met haar zat, was hij blij dat hij het gedaan had. De sporen achter had gelaten. Wie weet was ze anders na de eerste dag al zijn spoor kwijtgeraakt, zouden ze elkaar nooit teruggevonden hebben. Misschien was de beet, die nu onschuldig was, dan uiteindelijk wél de beet van een geïnfecteerde geworden. Daar wilde hij eigenlijk niet aan denken. Het was allemaal goed gekomen en nu lag ze tegen hem aan, doodmoe maar levend en wel. Hij vond het fijn dat ze haar gezicht in zijn schouder probeerde te begraven, zo dicht bij hem wilde zijn. Lachend aaide hij door haar haren toen ze begon te mopperen over de vermoeidheid en hij drukte een kus op haar hoofd. 'Toe, ik ben er morgen ook nog wel hoor.'
'Maar ik zit zo lekker,' protesteerde ze, haar stem ietwat gedempt door zijn shirt. Dean glimlachte en besloot om nog eventjes te blijven zitten, maar na enkele minuten ging hij wel zo verzitten dat het meisje overeind moest gaan komen. Het leek erop dat ze ook daartegen wilde gaan protesteren, maar Dean gaf haar daar niet echt de kans voor. 'Ik ben maar heel eventjes weg,' zei hij en hoewel ze er alsnog niet tevreden mee leek, stond hij op om hun slaapzakken te pakken, die nog in hun rugzakken verstopt zaten. Hij nam ze mee terug naar zijn plekje van zojuist en ging weer zitten, zodat Charlotte ook weer tegen hem aan kon leunen. Hij begon met het openritsen van de slaapzakken, zodat ze ze als deken konden gebruiken vannacht. Daarna legde hij ze op het matras. 'Kom, dan gaan we in ieder geval alvast liggen,' stelde hij voor. Dan zou ze vanzelf wel in slaap vallen, als ze echt zo moe was als ze nu leek te zijn. Hoewel ze niet tevreden leek te zijn met de uitkomst van de situatie, (Dean vermoedde dat ze nog wel wat langer tegen hem aan had willen leunen) ging ze toch liggen en hij volgde haar voorbeeld, waarna hij een arm om haar middel legde, ietwat aarzelend maar toch. Hij was erg enthousiast begonnen aan dit plan van samen liggen slapen, maar nu hij het eenmaal aan het uitvoeren was, kreeg hij er twijfels bij. Het voelde, zwakjes uitgedrukt, een beetje apart om zo te liggen met een arm om het meisje heen en hij hoopte dat ze die gevoelens niet deelde. Want ondanks het feit dat het een beetje raar aanvoelde, was het wel fijn om zo dichtbij haar te zijn, haar haren te voelen kietelen en haar zachte huid te voelen. Hij kon het niet laten om naar haar te blijven kijken.

Amarynthia
Internationale ster

Amarynthia schreef:
Hij had gelijk, morgen zou hij er ook nog zijn. Maar, wat als morgen alles weer anders was? Wat als er twijfels omhoog zouden komen in de nacht? Wat als hij logisch ging nadenken over wat er nu gebeurde? Het was niet bepaald verstandig. Nu was het leuk. Nu kwamen de weggedrongen gevoelens naar buiten en genoten ze van elkaars aanrakingen. Maar, wat als hij op een gegeven moment tot de conclusie kwam dat zij niet de juiste voor hem was en ze daarna nog altijd continu met elkaar opgescheept zouden zitten? Ze was bang dat de situatie morgen anders zou zijn. Dat hij weer afstand zou gaan zoeken, omdat de twijfels op begonnen te spelen. Hij zou er morgen nog wel zijn, maar zouden ze bij elkaar zijn zoals nu?
Voor nu besloot ze gewoon te genieten van het moment. Het was apart en fijn tegelijkertijd. De manier waarop ze tegen elkaar aan lagen, het was zo anders. Wekenlang hadden ze naast elkaar geslapen, maar wel met een gepaste afstand tussen hen. Niet eerder had zijn arm om haar middel gelegen tijdens haar slaap. Het was een positieve verandering. Niet alleen de muren boden haar veiligheid, maar ook die arm om haar heen. Charlotte sloot haar ogen en glimlachte, ondanks dat hij dat niet kon zien. Ze murmelde nog iets wat leek op een ‘welterusten’ alvorens ze in slaap viel.
Het was een fijne, droomloze nacht. Alsof haar lichaam te moe was geweest om een droom te creëren. Voor het eerst sinds dagen had ze geen angst, voelde ze zich oprecht goed. Al helemaal omdat zijn arm nog altijd om haar lichaam geslagen was en ze zijn warmte kon voelen. Ze kon zelfs voelen hoe zijn torso op en neer bewoog bij elke ademhaling. Het was een rustgevend gevoel. Ze wilde zich omdraaien om te zien of hij wakker was, maar was bang hem wakker te maken met die actie als hij nog wel sliep. In plaats daarvan wachtte ze in stilte af tot ze een teken kreeg van de wakkere jongen achter haar. Het gaf haar de kans om na te denken. Zou hij nog met veel vragen zitten? Ze was hem een behoorlijke uitleg verschuldigd en de antwoorden die ze gister had gegeven waren niet bepaald een samenhangend geheel geweest. Ze hoopte dat de kern hem wel duidelijk was geweest. Charlotte tilde haar hand op van onder de deken en bestudeerde het verband rond haar arm. De wond bonsde behoorlijk en blijkbaar was het opnieuw gaan bloeden. Ze vermoedde dat ze er nog wel een paar dagen last van zou hebben, maar het haar niet zou belemmeren in het vervolg van hun reis, waar dat ook mocht zijn.
‘Goedemorgen,’ hoorde ze achter haar. Hij klonk niet heel slaperig. Zou hij al lang wakker zijn geweest? Had hij überhaupt wel lekker geslapen? Zij wel. Ze hoopte niet dat ze hem wakker had gehouden. Zou hij het wel fijn hebben gevonden? Charlotte draaide zich om in zijn greep en glimlachte naar hem. Ze wilde haar lippen tegen de zijne drukken, maar zat hij daar wel op te wachten? Waarom dacht ze hier zo moeilijk over na? Ze wist wel waarom: ze wilde het niet verpesten.
‘Goedemorgen.’ Een glimlach sierde haar gezicht, terwijl ze haar hand optilde en deze in zijn hals plaatste. Kriebels ontstonden in haar onderbuik. ‘Lekker geslapen?’

Hadesu
Wereldberoemd

Hadesu schreef:
Hij had die nacht niet zo goed geslapen als zij, maar dat was niet erg. Eerst had hij nog een paar uur wakker gelegen, overdonderd door hetgeen zich afgespeeld had tussen hun. Maar het was allemaal echt geweest, de arm die hij om haar heen had liggen bewees dat alleen maar. De paar uurtjes slaap die hij uiteindelijk had kunnen pakken, waren relatief rustig geweest. Geen gewoel of gedraai zoals hij dat wel eens had, niet vannacht. Gelukkig maar, anders was hij misschien op haar gerold en dat wilde hij niet.
Misschien had hij die nacht niet al te veel geslapen, aangezien hij ook al vroeg weer wakker was. Hij wist niet of zij nog sliep of al wakker was, dus bewoog hij niet. Hij lag daar maar, met gesloten ogen, luisterde naar haar ademhaling en voelde haar lichaam tegen het zijne, zo vertrouwd. Alsof het altijd al zo geweest was. Hij had nog altijd veel vragen, maar kende één waarheid: Dit mocht van hem voor altijd duren. De rest was allemaal niet meer zo belangrijk, nu. Zo lang hij hier was, met haar, was alles goed. Zo lang zij hier wilde blijven, was alles goed.
Hij raakte wat in gedachten verzonken, maar schrok hieruit op toen het lichaam naast hem begon te bewegen. Ze leek redelijk uitgerust toen ze zich naar hem omdraaide, wat hij fijn vond om te zien. Gisteren had ze zo uitgeput geleken, dat hij vermoedde dat ze wel dagen had kunnen slapen. Gelukkig had ze dat niet gedaan, dan was hij zich op een gegeven moment wel gaan vervelen. Het voelde wat ongemakkelijk, nu ze zo dicht op hem lag met haar gezicht naar hem toe, maar hij hield zich voor dat dit fijn was. Hij wilde dit, zo dicht bij haar zijn. En dat was ook zo, het voelde alleen allemaal zo.. nieuw. Dean glimlachte naar haar en drukte een kus op haar voorhoofd, waarna hij zijn hand op haar haren legde en er een aantal keer door de zachte haarbos aaide. Dat voelde oprecht heel fijn en even sloot hij zijn ogen weer. 'Jawel,' zei hij zachtjes, 'en jij? Je sliep erg snel, gisteren.' Hij verweet het haar niet hoor, het was hem gewoon opgevallen. Een goede nachtrust had ze nodig gehad en de had ze nu ook gekregen. Hij keek naar het verband om haar arm, dat er niet al te goed uitzag. Met wat tegenzin kwam hij overeind, pakte hij haar arm voorzichtig vast. Hoe graag hij ook bij haar zou willen blijven liggen, het moment nog wat uit wilde rekken, het zag er niet goed uit zo. 'Kom, dan maak ik die wond van je nog een keer schoon en wikkel ik er een nieuw verband omheen.' Eventjes aarzelde hij, omdat het voor hem zo raar aanvoelde, maar hij drukte zijn lippen eventjes op de hare voordat hij helemaal overeind kwam om de spullen te pakken die nodig waren om de wond opnieuw te ontsmetten. Misschien verpestte hij hiermee het moment wel helemaal, maar wat hem betreft zouden er nog duizenden van dit soort momenten volgen. Haar arm, de wond op haar arm, die was op dit moment belangrijk. Het leek erop dat het verdomde ding aan het infecteren was. Niet met sporen, maar met één of andere bacterie. Anders zou het niet zo opgezwollen zijn geraakt of opnieuw gaan bloeden.

Amarynthia
Internationale ster

Amarynthia schreef:
Het deed haar goed toen hij uit eigen initiatief zijn lippen tegen de hare drukte. Het was vreemd voor hen beide om hun draai te vinden in de situatie zoals die nu was. Wekenlang waren ze bij elkaar geweest, hadden ze een manier gevonden wat werkte. Een manier waarbij ze om elkaar heen draaiden, zorgden dat het werkte. Nu ze ineens in een relatie verbonden zaten – was het niet te vroeg om daarover te spreken? – moesten ze daarin een nieuwe weg vinden. Wat vond de ander fijn? Wanneer was het goed om tegen elkaar aan te kruipen en wanneer niet? Het liefst zou Charlotte continu naast hem zitten, opgesloten in zijn stevige greep. Maar, zat hij daar ook op te wachten? Het feit dat hij haar een kus gaf, was voor haar een teken dat hij geen spijt had van wat er gister gebeurd was. De twijfels waar ze gister bang voor was geweest, leken niet van toepassing en dat deed haar goed. Het zorgde er bijna voor dat ze de pijn in haar arm vergat.
Charlotte ging overeind zitten, waardoor ook de deken van haar afgleed en het ineens heel koud was, vooral nu Dean ook was opgestaan. Na een korte tijd ging Dean tegenover haar zitten en pakte hij voorzichtig haar pols vast. Een blik van concentratie en zorgzaamheid lag op zijn gezicht terwijl hij het stof van haar arm ontdeed. De stof was iets vastgeplakt aan de stof en uit reflex had ze haar arm terug willen trekken. Natuurlijk was Dean daarop voorbereid en verstevigde hij zijn greep rond haar pols. Hij legde de vieze stof naast zich neer en draaide haar arm een beetje, zodat hij zowel de boven als onderkant van de beet goed kon bekijken. De huid rondom de wond was blauw gekleurd en de gaten waren verre van genezen. Uit sommige wondjes gleed er een beetje bloed en leek er wat wondvocht te zijn. Behoedzaam drukte Dean op de wat roodgekleurde huid naast de wond. Hij keek niet naar de wond, maar leek juist haar reactie in de gaten te houden. Niet dat het nodig was, want opnieuw wilde Charlotte haar arm wegtrekken en murmelde ze iets wat leek op het woordje ‘au’.
‘Het lijkt erop dat het ontstoken is,’ zei hij met tegenzin. ‘Ben je misselijk of duizelig?’
Goede vraag. Haar lichaam leek nog steeds wat van slag van de afgelopen dagen, maar ze wist niet of dat te wijten was aan de wond. Ze was in elk geval niet misselijk, maar was wel wat duizelig. Al verwachtte ze dat dat laatste meer zou komen doordat ze dorst had. ‘Niet echt. Ik heb vooral dorst.’
Dean knikte, waarna hij zich iets naar voren boog en zijn hand op tegen haar voorhoofd legde. ‘Je temperatuur is normaal. Dat is een goed teken.’ De blik in zijn ogen was zo… bezorgd. Het was fijn om te weten dat hij zich zorgen om haar maakte, maar tegelijkertijd voelde ze zich er schuldig om. Hij moest altijd maar voor haar zorgen. Ze bleek een expert te zijn om haarzelf in de problemen te werken.
‘Maar… is het erg als het ontstoken is?’
Dean liet haar los en nam de spullen die hij net verzameld had in zijn handen. Hij haalde zijn schouders op. ‘Zolang we zorgen dat het niet erger wordt, kan het geen kwaad. We moeten ervoor zorgen dat het schoon blijft.’ Hij doop het doek in de vloeistof, waarna hij haar pols weer vastpakte. ‘Dit kan pijn doen,’ waarschuwde hij haar.
Uit voorzorg, omdat ze de pijn van gister nog niet vergeten was, klemde ze haar kaken op elkaar. Toch kon ze een zachte kreun niet inhouden. De pijn leek zelfs wat erger dan gister. Misschien had de adrenaline ervoor gezorgd dat de pijn wat meer op de achtergrond bleef. Daarnaast was er een kloppende pijn ontstaan rondom de wond en was de huid eronder blauw, wat waarschijnlijk niet mee zou helpen.
Dean keek kort op toen hij haar kreun hoorde, maar vervolgde zijn taak geconcentreerd. ‘Hoe is het gebeurd?’ Ze had hem heus wel door. Hij zou vast oprecht benieuwd zijn, maar hij vroeg er op dit moment naar om haar af te leiden van de pijn. Het was een goede bedoeling, maar ze betwijfelde of het zou helpen.
‘De hond vluchtte voor een geïnfecteerde en…’ Opnieuw spande ze haar spieren aan, wilde ze haar arm wegtrekken. Haar vrije hand nestelde ze op de rand van het matras, alsof het de pijn zou verminderen. ‘En die kwamen mijn kant op. De hond deed eerst niks, maar toen de Clicker eraan kwam… Au.’ Deze keer trok Charlotte haar hand met een ruk terug. Ze wilde haar vrije hand tegen de wond drukken, maar wist haarzelf nog net op tijd in te houden. Ze kneep haar ogen dicht en ademde diep in en uit. Haar ademhaling haperde een beetje. De bonzende brandende pijn zorgden ervoor da ze het liefst direct zou stoppen. Ze wilde niet opnieuw het ontsmettingsmiddel in de wond voelen druipen, maar wist dat het moest om een ergere ontsteking tegen te gaan. Ze opende haar ogen weer en keek twijfelend naar Dean. Dean… Ze raapte haar moed bij elkaar en reikte haar hand wat aarzelend naar hem uit, waarna ze kort knikte dat het oké was.

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld