Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

18 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

ORPG ft. Auloire

Account verwijderd

schreef:
Ze grinnikte om zijn woorden. "Ook niet een klein beetje?" plaagde ze hem. Ze keek hem vrolijk aan en drukte een kus op zijn wang. Ze wist wel dat hij de gedachte dat zij zwanger was, wel fijn vond, hij had het er vaak over. Het was lief, ook al kon ze zich niet voorstellen dat hij haar wel mooi vond met een giant buik. Ze glimlachte toen hij lachte. Hmmm, ze vergat het vaak dat zijn ouders er nog bij zaten. Ze dacht niet dat Oliver ooit onsexy zou zijn als hij ouder werd. Tuurlijk zou het wel veranderen, maar toch bleef hij haar Oliver. Hoe hij er ook uitzag. Ze grinnikte toen ze zijn gezicht zag. Hij was duidelijk aan het nadenken over haar dreigementen. Dat vermoeden werd alleen bevestigd toen hij kort aan zijn oorlel kwam en ze schudde haar hoofd vrolijk. "Misschien niet" plaagde ze hem. Ze gaf hem een por. Nee, hij was altijd goed en lief en vriendelijk. Ze kon verre van klagen. Ze legde haar hoofd kort op zijn schouder en glimlachte. Haar lieverd. Ze glimlachte toen hij knikte en toen begon met bakken. Wel, ze was blij dat hij de kookramp van zijn moeder niet had overgenomen. Ze was dol op het eten dat hij maakte. Vooral ontbijt. Alhoewel ze maar niet te veel pannenkoeken moesten eten als ontbijt. Ze keek nieuwsgierig op toen hij begon over Kerst. "Alistair, Erin en je ouders" herhaalde ze. Kerst was nog wel even. "Ik denk dat de baby er dan wel al is" gaf ze toe. Nog niet lang, maar het zou best kunnen dat er al een mini Alistair of Erin was. "Klinkt goed" gaf ze toe. Ze keek hem aan toen hij een kusje drukte tegen haar wang. "Ik let er wel op" beloofde ze hem. Ze lachte toen hij nog een kus tegen haar wang drukte en gaf hem een duwtje naar de tafel toe. "Dek jij maar de tafel" lachte ze. Ze roerde af en toe door de pan en glimlachte toen ze zijn blik voelde. Ze duwde voorzichtjes de gehaktballen in de saus en knikte naar Oliver als teken dat het eten nu wel klaar was. Ze deed wat wanten aan en nam de pot mee naar de eettafel.

Account verwijderd

schreef:
'Nee. Alleen op jou,' grapte hij. Hij meende het wel, maar een grotere cliché was natuurlijk niet mogelijk. Bij Ivy zei hij dat soort dingen wel, zij leek het altijd lief te vinden. Hoewel ze heel goed wist dat hij dol op haar was. Als hij het al niet dagelijks zei, dan zei hij het wel om de dag. Ivy en hij waren bijna twee jaar samen geweest, waren uit elkaar gegaan en waren er overheen gekomen. Hij had niet verwacht dat Ivy er overheen zou komen, maar dat had ze dus wel gedaan. Ze had een hekel aan Claire en ze had een maand lang ruzie met hem gemaakt, maar uiteindelijk waren ze er overheen gekomen. Hij was er ontzettend gelukkig mee.
'Wanneer dan niet?' vroeg hij lachend. Hij hield eigenlijk altijd rekening met haar. Bijna niets was hem te gek. Hij haalde een hand door zijn haren. Het was niet alsof hij het erg vond, want hij werd er zelf ook gelukkig van. Als zij gelukkig was, was hij dat ook. Hij had niet veel meer nodig dan haar geluk. Ivy en een eigen plek, dat was alles.
Hij leunde even tegen het fornuis terwijl hij Ivy bestudeerde. Toen ze begon te praten, keek hij even op. Alistair, Erin en zijn ouders. Ja, dat zou hij graag willen. Een glimlach verscheen op zijn gezicht toen ze het had over de baby. Kerstmis duurde nog een tijd, de kans was inderdaad groot dat de kleine er al zou zijn.
'De baby kan ook komen. Daar verzinnen we wel iets op.' De baby zou het vast ook wel volhouden in hun huis.
Hij schoot in de lach toen ze hem richting de tafel duwde. Ivy zag er gewoon sexy uit als ze kookte, hij kon er niet aan doen dat hij zijn blik niet van haar af kon houden. Toch besloot hij het maar wel te doen voor het dekken van de tafel. Hij knikte even toen Ivy knikte en keek de woonkamer in.
'Het eten is klaar. Ik heb er heel hard aan gewerkt, dus jullie mogen geen commentaar geven,' grapte hij. In werkelijkheid had hij maar weinig gedaan. Hij had alleen maar de gehaktballen gedraaid en ze voor even gebakken. Vervolgens had Ivy het alweer van hem overgenomen en had hij voornamelijk naar haar gestaard en de tafel gedekt. Ze moest er maar aan wennen.
Hij ging aan tafel zitten en wachtte tot zijn ouders zich bij hen voegden. Zijn moeder deed altijd een gebedje voor ze ging eten, dus iedereen moest altijd even wachten tot ze daarmee klaar was.

Account verwijderd

schreef:
"Cliché...maar wel waar" merkte ze lachend op. Ze hoorde het constant in alle films en las het in een heleboel boeken, maar het was wel waar. Ze had niet verwacht dat ze zo gek kon zijn op iemand. Maar blijkbaar kon dat wel. Oh ja, en het was zo. Ze streelde kort zijn haren. Ze keek hem vrolijk aan. Ze was blij dat ze het toch had aangekunnen om naar zijn ouders te gaan, anders zat ze er nu nog over te piekeren, dat was ze zeker. Ivy blies wat haar uit haar gezicht en maakte een geluidje. Ze wiebelde met haar wenkbrauwen toen hij vroeg wanneer niet. Dat wisten ze allebei wel. En nu deed hij wel enorm onschuldig. Ha, alsof hij altijd zo braaf was. Zij was dat ook niet, verre van. Ze drukte een kusje op zijn lippen en lachte toen ze zag hoe hij naar haar keek. Als zijn ouders er niet bij waren... Damn, dan zou het niet goed zijnafgelopen. Geen eten, alleen maar iets anders. Hij keek gewoon te sexy naar haar. Misschien moest ze toch nog maar eens nadenken over het hele baby gedoe. Ze zou het inderdaad niet meer zo erg vinden. Shit, hij had haar overgehaald. Hmmm. Misschien zou ze wel wachten om het hem te zeggen. Ze keek hem even aan met een opgetrokkken wenkbrauw en glimlachte. Ze knikte toen hij zei dat ze wel iets zouden vinden voor de baby. "No problem" beaamde ze. Ze konden heus wel een babystoektje bijzetten ofzo. Ivy trok een wenkbrauw op toen ze hem hoorde opscheppen bij zijn ouders en kuchte extra luid vanuit de keuken. "Eerst proeven" plaagde ze hem. Ze grijnsten en toen ze voorbijliep drukte ze een kusje op zijn lippen. Dit moesten ze vaker doen, het was leuk. Ze zette de rest op tafel en ging naast Oliver gaan zitten waarna ze haar ogen sloot bij het gebedje. Aijn moeder bedankte God dat ze erbij waren en toen wensten ze elkaar smakelijk.

Account verwijderd

schreef:
'Het is ook wel waar,' gaf hij toe. Na Adelaide was hij er klaar mee geweest, het hele liefdesgedoe. Hij wilde het niet meer, hij wilde het ook niet meer zien. Elke keer dat hij mensen samen zag, moest hij denken aan Adelaide. Vooral in het begin was hij ontzettend gefrustreerd geweest. Alsof hem het leven niet gegund werd. Natuurlijk was het stom toeval geweest, maar toen had hij gedacht dat het persoonlijk was. Hij had niet gedacht dat hij nog iemand anders zou vinden waar hij ook zo dol op kon zijn. Iemand waarmee hij ook ontzettend graag oud mee wilde worden.
Een grijns verscheen op zijn gezicht toen ze met haar wenkbrauwen wiebelde, hij wist wel waar ze aan dacht. Misschien dat ze het hardop zou hebben gezegd als ze thuis geweest waren, maar nu deed ze dat duidelijk niet. Dat had hij ook niet gedaan als hij bij haar ouders thuis had gestaan. Zelfs als hij zeker geweten had dat haar ouders hem niet hadden kunnen horen, had hij het nog niet gezegd. Hij wilde niet dat haar ouders een verkeerd beeld zouden krijgen. Nou ja, als ze nog geleefd hadden en hij bij hen thuis was gekomen. Hij wist zeker dat voor haar hetzelfde gold.
De keuken hadden ze heel gehouden. Geen enorme vlekken, geen brand. Ze deden het prima samen. Geen irritaties, voornamelijk veel blikken. Die blikken vond hij wel leuk.
Kort keek hij naar zijn moeder. Zijn moeders gebed was niet zo lang, maar hij had het niet geleerd en hij had niet meer meegedaan sinds zijn twaalfde. Hij had ervoor gekozen niet te geloven en dus was zijn moeder alleen gebleven met haar gebedjes. Hij glimlachte toen hij zag dat Ivy haar ogen sloot en dus op enige manier participeerde aan het aan gebed. Lief. Niet noodzakelijk, maar hij wist zeker dat zijn moeder het lief van haar vond. Als ze het had kunnen zien.
Hij wachtte tot iedereen opgeschept had en schepte toen zelf pas op. Hij wilde niet dat de rest niet genoeg kon eten omdat hij zo nodig veel moest eten. Hij wachtte tegenwoordig altijd het langst, want hij zou zich schuldig voelen als zij door hem minder konden eten.
'Dit moet je thuis ook eens koken,' zei hij tegen Ivy, toen hij een paar happen naar binnen gewerkt had. Het was lekker.

Account verwijderd

schreef:
Ze schudde glimlachend haar hoofd bij zijn woorden en streelde zijn wang met de toppen van haar vingers. "Je bent me er eentje" zei ze zachtjes, met een glimlach op haar gezicht. Ze was nog nooit zo gek geweest op iemand als op Oliver. Hij begreep haar, hield van haar... Net zoals zij bij hem deed. Misschien geloofde ze toch nog wel een beetje in het lot. Het was misschien erg om te zeggen, vreemd, maar Adelaides dood had ervoor gezorgd dat ze gelukkig was. Als zijn verloofde niet was gestorven in die bar, was ze misschien wel teruggegaan naar Joel, of alleen gebleven, te onzeker om zich te binden. Het had alles veranderd. Maar nu had ze alles wat ze nodig had. Ze was een gelukkige vrouw. Een gelukkige verloofde van een geweldige man. Ze lachte om de uitdrukking op zijn gezicht. Hij wist meteen waaraan ze dacht. De opmerking die hij had gegeven was nu ook weer niet zo onschuldig. Hij had haar uitgelokt. Nu kon ze hem beschuldigen. Gelukkig kon ze zich nog inhouden om het niet luidop te zeggen. Want ze wou het niet enorm awkward maken voor zijn ouders en voor hen. Ze wou nof steeds dat zijn oiders een goed beeld hadden over haar. Ivy keek Oliver vrolijk aan en glimlachte terwijl ze wat eten opschepte en de lepel aan Olliver doorgaf. Hij was altijd beleefd. Charmant. Ze gaf hem een zacht kneepje in zijn hand en begon toen met eten. Ze lachte om zijn woorden. "Jij kunt het evengoed koken Oliver, waarom ik?" Plaagde ze hem. Hij had de gehaktballen prima gedaan, de rest zou ook wel lukken toch? Ze nam een hapje en knikte. Het smaakte inderdaad goed. Het was wem eeuwen geleden dat ze dit nog had gegeten. Hmmm.

Account verwijderd

schreef:
Haar glimlach deed hem altijd goed. Het was alsof hij naar buiten liep op een grijze dag en het moment dat ze naar hem glimlachte, brak de zon door de grijze wolken heen. Waarschijnlijk was dat wat geluk was. Het beste zien in alle situaties. Met Ivy had hij daar nooit moeite mee gehad.
'Waarom kijk je zo?' vroeg hij geamuseerd. Ze keek naar hem, in gedachten verzonken en hij wist zeker dat ze iets leuks dacht. Haar ogen fonkelden altijd een beetje als ze aan iets leuks dacht. Als ze zich goed voelde. Hij raakte haar wang even aan en drukte een kusje tegen haar lippen.
Natuurlijk had hij het meeste opgeschept van iedereen. Zijn vader schudde lachend zijn hoofd en zijn moeder leek standaard vrolijk als hij goed at. Hij keek naar hen terwijl ze aten, beiden leken het lekker te vinden. Dat kon ook bijna niet anders, met een keukenramp zoals zijn moeder. Hoewel zijn moeder koken geweldig vond, wist ze zelf vast ook wel dat het vaak niet lekker was. Dat hoopte hij toch.
'Omdat ik graag naar je kijk als je kookt,' merkte hij op. Ivy wist ook wel dat hij dat graag deed, het viel niet te missen. Elke keer dat ze kookte, zat hij zo ongeveer aan haar vastgeplakt. Hij hoopte maar dat dat een keer ging veranderen, want anders zou hij het nog moeilijk gaan krijgen.
'Dus, ik vraag me nu wel af hoe jullie precies verloofd zijn geraakt. De vorige keer dat we je zagen, waren jullie niet meer samen en nu zijn jullie verloofd. Hoe is dat dan gekomen?' Zijn moeder keek naar hen, duidelijk geïnteresseerd in het verhaal. Het was ook een heel verhaal, een verhaal dat hij sowieso niet volledig kon vertellen.
'We waren ook niet samen. Ivy besloot dat ze toch samen wilde zijn en ik wilde het haar al maanden vragen. Waarom dan niet meteen?' Hij hief zijn schouders op. Hij wilde met haar trouwen en hij zag niet in waarom hij er nog eens een paar maanden mee zou moeten wachten.
'Maar hoe heb je haar dan ten huwelijk gevraagd als jullie niet samen waren?' vroeg zijn vader. Hij keek even naar Ivy, dat verhaal mocht Ivy vertellen. Zij was er beter in dan hij en bovendien wist hij helemaal niet hoe zij het precies ervaren had. Hij kende alleen zijn eigen perspectief. Hij hield van haar en wilde bij haar zijn, dat was alles. Hij had het gewoon gevraagd toen hij de kans gehad had.

Account verwijderd

schreef:
Ze legde haar hoofd op zijn schouder toen hij vroeg waarom ze zo naar hem keek. "Omdat ik stapelverliefd op je ben" klaagde ze. Ze glimlachte toen hij een kusje tegen haar lippen drukte. "Waarom heb ik je nooit eerder ontmoet?" klaagde ze. Dat zou alles zoveel keren makkelijker hebben gemaakt. Vooral dat exen gedeelte. En verkeerde vrienden. En misschien ook het instituut. Ze lachte toen ze Olivers blik zag naar zijn bord. Het was okey dat hij veel had opgeschept...twee keer. Dat betekende dat het lekker was. Ze gniffelde kort toen zijn ouders begon te lachen. Ze prikte in een gehaktbal en keek op om zijn woorden, waarna haar wangen rood werden. "Dat vind ik nu zo lief aan je verloofde, het feit dat ze nog steeds bloost om complimentjes" merkte zijn moeder op, waardoor Ivy nog meer verlegen werd en het compliment wegwuifde. "Ik kook maar gewoon" protesteerde ze met een glimlachje. Het was heus niet zo speciaal. Ze haalde een hand door haar haren en luisterde naar wat zijn moeder vroeg. Ze lachte om de geinteresseerde blik in haar ogen en opende haar mond. Maar Oliver antwoordde al, waarna ze maar knikte. Oliver had een punt gehad. Waarom zouden ze het nog hebben uitgesteld. Ze hadden alles uitgesteld. En het had geen nut dat ze dat nog deden. Zij hield van hem, hij hield van haar, Claire had het verpest, punt. Ze glimlachte en nam een slokje water. Ze ontmoette zijn ogen en knikte. "Wel, we waren dus op missie en ik heb kinda gedaan alsof ik last had van mijn rug zodat ik Oliver kon zeggen dat het me speet" Zijn ouders wisten al van het hele Claire gedoe. "En nou ja, van het een kwam het ander" Ze liet de details liggen. "En ik had de ring soort van gestolen" gaf ze toe. Ze lachte om Lora's gezicht. "Ik nam mijn kleren uit zijn kast en toen had ik het doosje gevonden en uit schrik meegenomen" gaf ze eerlijk toe. Het was best wel komisch dat ze de ring had gestolen, nu ze erover nadachten. Toen was het verschrikkelijk geweest, maar nu... Ze glimlachte en nam nog een slokje water.

Account verwijderd

schreef:
Als hij niet vrolijk geweest was, was hij dat nu wel geworden. Een glimlach verscheen op zijn gezicht en hij streelde met zijn duim over haar wang. Stapelverliefd op hem. Hij kon het niet helpen dat hij nog een kusje tegen haar lippen duwde en zijn glimlach nog iets breder werd.
'Omdat jij in het instituut zat en ik niet?' lachte hij. Hij vroeg zich regelmatig af of het allemaal anders was geweest als hij Ivy eerder ontmoet had. Was hij dan bij Adelaide gebleven? Was hij het verkeerde pad op gegaan als hij Ivy al gekend had? Had hij wel een relatie met haar gehad als ze elkaar eerder ontmoet hadden? Hij wist het niet. Hij vroeg zich af of hij het wilde weten. Wat als dit het beste scenario was? Hij was gelukkig met hoe het nu ging.
'Ivy bloost waarschijnlijk wel tien keer per dag,' merkte hij op. Hij complimenteerde haar vaak. Als hij haar complimenteerde, begon ze vaak te blozen. Ze begon ook vaak te blozen als ze seks hadden of hadden gehad en ze bloosde ook als ze wakker werd. Tien keer per dag was waarschijnlijk nog niet eens overdreven. Hij vond het schattig. Hij vond het ook schattig dat ze complimentjes wegwuifde. Hij verplaatste zijn hand naar haar knie en kneep er even bemoedigend in.
Hij keek geïnteresseerd opzij toen Ivy op het punt stond te vertellen over hoe hij haar ten huwelijk gevraagd had. Niet het meest romantische verhaal, maar dat was ook niet nodig, toch? Hij glimlachte even toen ze toegaf dat ze gelogen had over haar rug. Ze had in die tijd regelmatig last gehad van haar rug, het was een goed excuus geweest. Hij lachte even zachtjes toen ze zei dat van het een het ander kwam. Ja, dat kon hij zich nog heel goed herinneren.
'Uiteindelijk heeft ze de ring wel teruggegeven en heb ik haar gevraagd om met me te trouwen,' maakte hij het verhaal af. Er zaten een hoop kusjes tussen en hij vertelde ook niet hoe vreselijk Ivy zich gevoeld had over het feit dat ze hem had laten zitten terwijl hij met haar had willen trouwen, maar het verhaal was verder wel compleet. Geen leugens, ze lieten allen wat dingen achterwege.
'En nu zitten we dus hier,' merkte hij lachend op. Hij glimlachte even toen hij zijn vader naar zijn moeder zag kijken. Zijn moeder was zo blij, dat hij bang was dat ze zou gaan huilen. Hij begreep het wel. De vorige keer dat hij had willen trouwen, was het allemaal misgegaan en was hij jaren weggeweest. Ivy had niet alleen hem een tweede kans gegeven, maar zijn ouders ook.

Account verwijderd

schreef:
Ze lachte toen ze opeens Olivers duim op haar wang voelde en likte zijn hand. Hij deed het zo vaak, en zij vond het wel fijn om zijn hand te likken. Oeps. Ze glimlachte bij het kusje en zuchte bij zijn woorden. "Ik denk dat het dat is" lachte Ivy. "Pfffffffff" Ivy maakte een gek geluidje en duwde hem half omver. "Wees maar blij dat jullie elkaar niet hebben ontmoet als tiener, Oliver was best wel een jongen met ik zal maar zeggen, dubbelzinnige opmerkingen" merkte Lora op, waardoor Ivy in de lach schoot. "Wat?" Brachte ze lachend uit. "Wel, die arme Adelaide heeft er ook wel een paar keer ongemakkelijk bijgezeten" gaf Lora toe met een grijns. Ivy keek geamuseerd naar Oliver. "Marrek? Waarom heb je me dat nooit verteld?" grijnste ze. ZE gaf hem een mepje toen hij zei dat ze wel tien keer per dag bloosde. "Heus niet zo vaak.....toch?" Ze trok een wenkbrauw op. "En trouwens, wat kan ik er nu aan doen dat ik zo vaak bloos? Ik kan mijn lichaam niet onder controle houden hoor" protesteerde ze. "En complimentjes zijn gewoon moeilijk om niet bij te blozen" klaagde ze. Vooral als ze van Oliver kwamen. Ze glimlachte toen hij zijn hand onder tafel naar haar knie verplaatste en raakte met haar hand kort zijn hand aan. Ze duwde een kus op zijn lippen toen hij naar haar keek en schudde haar hoofd speels. Hij wist al wat er was gebeurd. Dat moest ze hem toch niet meer vertellen. Ze leunde op tafel. "Ik had me zo geschaamd" klaagde ze. "Ik dacht dat ik alles verpest had en hij me haatte" gaf ze toe. Dat was niet zo. Gelukkig maar. Ze glimlachte om zijn woorden en lachte om Lora. Ze beet kort op haar onderlip toen ze zijn moeder zag naar hen kijken met tranen in haar ogen. Oh fuck, dat was ook een zwakte van haar. Ze kon er niet tegen om andere mensen te zien huilen zonder zelf te huilen. Help. Ze blies wat haar uit haar gezicht.

Account verwijderd

schreef:
Natuurlijk likte ze aan zijn hand, hoe kon het ook anders. Hij schudde lachend zijn hoofd en trok zijn hand weg. Hoewel het maar een onschuldig gebaar was, was het in zijn hoofd toch net iets minder onschuldig en dat soort gedachten had hij liever niet in het bijzijn van zijn ouders. Hij had het sowieso liever niet over de details in hun relatie met zijn ouders, maar dat konden ze niet helemaal voorkomen. Al helemaal niet als ze het over baby's hadden.
Zijn aandacht werd getrokken door zijn moeder en hij trok even een wenkbrauw op. Dubbelzinnige opmerkingen hè, dat kon hij zich niet herinneren. Hij was een puber geweest, hij kon zich er wel iets bij voorstellen. Hij schoot in de lach toen zijn moeder zei dat Adelaide er ongemakkelijk bij had gezeten en Ivy hem vroeg waarom hij dat nooit verteld had.
'Ik kan me niet herinneren dat ik dat deed. Niet meer dan ik nu doe in elk geval,' lachte hij. Hij had nog steeds wel eens dubbelzinnige opmerkingen. Alleen kon hij zich nu wel inhouden waar zijn ouders bij waren. Toen was hij nog een puber geweest en had hij zich gewoon niet zo goed in kunnen houden.
Hij glimlachte slechts naar haar toen ze zei dat ze haar lichaam niet onder controle kon houden. Dat wist hij heel goed. Daar had ze niet alleen last van met blozen. Hij hief lachend zijn schouders op toen ze zei dat het moeilijk was, hij had er niet zo veel moeite mee. Hij vond het over het algemeen wel lief als Ivy hem een complimentje gaf. Het was of lief, of sexy en met allebei had hij geen problemen.
De woorden die ze na haar kus uitsprak, deden hem fronsen. Hij zou haar nooit kunnen haten. Hoe graag hij dat misschien ook had gewild toen ze elke keer opnieuw ruzie met hem zocht. Het was ontzettend vermoeiend om ruzie te maken met iemand van wie je hield. Iemand die je niet kon krijgen.
'Ik denk dat je dat nooit voor elkaar zal krijgen,' gaf hij toe. Ze moest het wel heel bont maken, wilde hij een hekel aan haar krijgen.
Zijn moeder begon bijna te huilen en hij zag direct dat Ivy het ook moeilijk kreeg. Hij kreunde even gepijnigd en schudde zijn hoofd. Vrouwen en huilen.
'Jullie weten allebei dat ik niet meer weet wat ik moet doen als jullie beginnen te huilen,' klaagde hij. Zijn moeder had hem opgevoed, ze wist goed dat hij erin faalde. Als zij weer eens gekwetst was, had hij alleen maar heel ongemakkelijk naar haar kunnen kijken. Zijn moeder keek naar hem, waarna ze begon te lachen. Ze lachte, maar de tranen gleden toch over haar wangen.
'Na Adelaide dacht ik dat ik je nooit meer zou zien, maar hier zit je dan, opnieuw verloofd. Je lijkt gelukkiger dan ik je ooit heb gezien. Laat me blij voor je zijn,' snikte zijn moeder. Zijn vader lachte en pakte zijn moeders hand, waarna hij een kusje tegen haar hand duwde. Zijn vader was er ook geen kei in.

Account verwijderd

schreef:
Ze glimlachte opnieuw toen hij zijn hand van haar wegtrok en grijnste onschuldig. Dat konden ze vanavond nog wel doen. Ze hadden nog genoeg tijd. Ze grinnikte toen hij een wenkbrauw optrok en keek hem aan. Sexy. Waarom kon ze haar gedachten niet meer in bedwang houden? Wel, het was toch wel hoogtijd dat ze naar huis gaan. Ze rolde met haar ogen toen hij zo onqchuldig keek. Ha, right? Ze trok haar kleren wat rechter en zat wat beter op haar stoel. "En meer dan nu?" Ze schudde haar hoofd. Onmogelijk. Lora lachte. "Meer dan nu" voegde zijn moeder eraan toe. Ze gaf hem een schopje onder tafel toen hij alleen meer glimlachte. Hmmm, ze moeqt inderdaad meer lette, op wat ze zei. Blijkbaar waren veel van de opmerkingen die ze zei wat dubbelzinniger. Ze drukte een kus op zijn wang en at de rest van haar bord mooi op terwijl ze goed lette op wat ze zei. Ze knikte om wat hij zei. "Ik hoop het" gaf ze toe. "Ik heb jou ook nooit gehaten...zelfs al dacht ik npu ja, dat met lieve Claire" gromde ze. Ze zei het niet graag, wat er precies gebeurd was. Ze had het aanvaard, maar niet met plezier. Het was een wonder dat ze zich eroverheen had kunnen zetten. Ivy lachte om aijn gepijnigde gekreun en negroef jaar gezicht in zijn shirt, de tranen terugdrijvend. Nope, ze zou niet huilen. Ze weigerde. Ze schoot in de lach om zijn woorden. "Dat weten we allemaal ja" gniffelde ze. Ze snapte het wel niet. Zo erg was hij heus niet in troosten. Het was lief hoe hij kinda ongemakkelijk knuffels gaf en troostend wreef over haar rug. Zo slecht was hij niet. Hij mocht wat meer vertrouwen hebben in zijn troostkwaliteiten. Ze glimlachte bij zijn moeders woorden en keek vrolijk naar Oliver.

Account verwijderd

schreef:
Ivy had er een talent voor om onschuldig te kijken. Hij wist echter wel beter. Als ze onschuldig naar hem keek, dacht ze aan dingen die niet onschuldig waren. En hij kon het ook niet helpen dat hij zich dingen bedacht die verre van onschuldig waren. Misschien was hij toch nog niet helemaal over hun pauze heen. Waarschijnlijk had hij nog wat tijd nodig om daar overheen te komen. Het was tijd dat ze naar huis zouden gaan.
Hij lachte toen zijn moeder zei dat hij het toen meer deed dan nu. Deed niet iedereen dat als ze een puber waren en de hormonen door hun lichaam vlogen? Hij in elk geval. En Adelaide ook, hoewel zij een stuk subtieler was en ze het ook niet deed waar zijn ouders bij waren. Hij had zich niet zo druk gemaakt over zijn ouders.
Hij knikte toen ze zei dat ze hem ook nooit gehaat had. Zelfs niet toen ze dacht dat hij vreemdgegaan was met Claire. Zijn ouders had hij nooit verteld over Claire en hij was ook niet van plan dat te doen. Dat betekende ook dat hij er niet echt op in kon gaan. Het was geen leuke periode geweest en hij had het er gewoon niet graag over. Zijn ouders wisten niet meer dan noodzakelijk. Ivy was bij hem weggegaan en dat was alles wat ze wisten. Ze hadden hem niet gepusht om nog meer te vertellen.
Hij sloeg een arm om Ivy heen toen ze haar gezicht in zijn shirt begroef. Ze wilde niet huilen. Hij streelde met zijn vingers over haar arm en glimlachte toen ze begon te gniffelen. Ivy huilde helemaal niet zo vaak, maar als ze dat wel deed, werd hij er een beetje ongemakkelijk van. Dan knuffelde hij haar maar tot het voorbij was. Hij wist niet of het hielp, maar Adelaide zei altijd dat het alles was wat ze nodig had. Iemand die er voor haar was.
'Het is oké, mam. Ik ben gelukkig en deze keer ga ik niet weg,' beloofde hij. Deze keer zou alles goed verlopen, zou hij gewoon trouwen, kinderen krijgen en oud worden. Deze keer was anders. Hij keek even op toen hij Baylor hoorde piepen en knikte toen.
'Ik denk dat het tijd is voor ons om te gaan. Ik beloof dat we binnenkort weer langs komen.' Hij kwam overeind, stapelde de borden op elkaar en spoelde alles af, waarna hij het in de vaatwasser zette. Het was maar een klein klusje, maar dan hoefden zijn ouders het niet meer te doen.
'Jij ook klaar om te gaan?' vroeg hij aan Ivy. Zij had er natuurlijk ook iets over te zeggen. Als ze nog niet wilde gaan, konden ze ook alleen even Baylor uitlaten en terugkomen.

Account verwijderd

schreef:
Ivy glimlachte, stiekem verzonken in haar eigen gedachten. Ze beeldde zich in dat ze nu bij haar ouders zaten, dat het haar moeder was die lachte om wat Oliver zei en als afscheid een kus op zijn wang drukte en hem bedankte voor het lekkere eten. En dat het haar vader was die haar af en toe een trotse blik schonk, om te tonen dat hij van haar hield en dat hij trots was op wat ze had bereikt. Ze keek kort op toen ze Olivers arm kort om haar heupen heen voelde. Ze glimlachte terug en leunde met haar hoofd op haar hand. Zijn ouders hoefden niet meer te weten over die periode. Het was makkelijk dat ze hen gewoon hun gang lieten gaan. Niet dat ze het niet wilden weten, maar ze zagen wel in dat Oliver en Ivy er niet graag over spraken. Ze vond het fijn dat ze het begrepen. Ze glimlachte toen hij haar arm streelde en keek kort op. "Ik kan er niet aan doen dat ik huil als ik andere mensen dat zie doen" klaagde ze kort. Ivy glimlachte naar hem en luisterde naar wat hij zei. Ze glimlachte en kneep zachtjes in zijn hand, als teken dat zij dat ook niet zou doen. Ze wou altijd bij hem blijven. Ze fronste kort toen Baylor piepte en sloeg kort met haar hand op haar schoot, waarop de hand naar haar toe kwam en haar hand likte. "Baylor is wat moe" gaf ze toe. Ze drukte een kus op de snoet van de hond en nam de glazen mee waarna ze die in de vaatwasser zette. Ze glimlachte naar Oliver en knikte. "Sure" Ze keek Oliver glimlachend aan en drukte een kus op zijn lippen. Ze keek naar Lora en Ray en gaf de twee een knuffel. "Dankjewel" zei ze zachtjes. Ze drukte een kus op de wang van zijn moeder en glimlachte waarna ze naar buiten liepen. Ivy haalde diep adem en begeleidde Baylor naar de auto waar ze op de passagiersstoel ging zitten. Ze slikte kort, bang om in tranen uit te barsten. Het herinnerde haar er gewoon aan hoe haar eigen ouders zouden zijn geweesr. Het was een moeilijk momentje voor haar. Voorzichtjes haalde ze een hand over haar wangen.

Account verwijderd

schreef:
Zij werd er onrustig van als hij in gedachten verzonk, maar andersom was dat niet zo. Nog niet één keer had hij zich druk gemaakt als ze voor zich uit staarde. Hij werd nieuwsgierig, maar dat was ook wel alles. Meestal vroeg hij er niet naar, soms wel. Vandaag zou hij er niet naar vragen.
Hij drukte een kusje tegen haar wang toen ze naar hem glimlachte. Hij was erg gelukkig. Zijn ouders zagen het en hij voelde het. Waarschijnlijk was Ivy de enige die het niet zo overduidelijk zag. Het gaf niet, ze hadden nog meer dan genoeg tijd om uit te vogelen hoe ze het wel kon zien.
'Het geeft niet,' beloofde hij haar. Hij werd er ongemakkelijk van, maar hij ging heus niet dood. Hij kon het wel aan als ze begon te huilen, dat mocht ze heus wel. Zijn blik gleed even naar Baylor, die al gauw bij Ivy stond. Baylor en Ivy waren een goede combinatie en hij was nog regelmatig blij dat ze ervoor gekozen hadden een hond te adopteren uit het asiel. Baylor maakte haar gelukkig.
Hij nam afscheid van zijn ouders en volgde Ivy naar de auto. Ze was opvallend stil en passief. Niet enthousiast of vrolijk. Hij gaf Baylor een aai, waarna hij even wachtte tot Ivy ingestapt was en hij naar haar kant van de auto liep. Het was niet handig om met haar te praten vanaf de chauffeursstoel. Hij hurkte bij de open deur en legde zijn armen op haar schoot, waarna hij met zijn kin op zijn armen leunde en hij omhoog keek om haar aan te kunnen kijken.
'Je ziet eruit alsof je elk moment kan gaan huilen. Wat is er mis?' vroeg hij voorzichtig. Hij streelde met de toppen van zijn vingers rustig over haar been terwijl hij haar bestudeerde. Ze had het nog nooit eerder echt moeilijk gehad als ze naar zijn ouders geweest waren. Meestal was ze enthousiast als ze bij zijn ouders weggingen. Dat betekende dat zijn ouders iets gruwelijk fout hadden gedaan, of dat ze iets gezien had dat haar verdrietig maakte. Hij wist niet waar hij precies op moest gokken. Alles was goed gegaan. Zijn ouders waren blij voor hen en ze hadden niets verkeerds tegen haar gezegd. Zijn ouders. Dat was wat haar verdrietig maakte. Zijn ouders, niet haar ouders.
'Ik weet zeker dat ze trots op je zijn, Iv.' Hij stak zijn arm uit en streelde even over haar wang. Ze konden onmogelijk niet trots op haar zijn. Ivy was een geweldige vrouw geworden. Ze deed alles wat goed was en nog nooit had hij iemand zo hard haar best zien doen. Hij was ook trots op haar.

Account verwijderd

schreef:
Ze lachte toen hij het weereens niet kon laten om een kusje te drukken op haar wang. Lief. Ze had zelf ook
vaak het probleem. Hij was gewoon te aantrekkelijk om hem geen kus te geven. En
waarom zou ze het niet doen? Het was niet alsof het niet mocht. Zeker?"
vroeg ze hem terwijl ze zijn wang kort aanraakte met haar vingers. "Ik heb
jou nog niet zien huilen...niet dat ik dat wil" merkte ze op met een
ietswat verbaasde uitdrukking. Ze had er niet aan gedacht ,maar het was wel zo.
Oliver huilde niet. Of toch niet dat ze het zag. Ivy streelde Baylor kort en
keek toe hoe Oliver naar haar kant liep. Ze schudde haar hoofd. "Het gaat
wel, er is niets mis" zei ze zachtjes. Ze keek naar Oliver die op haar
schoot leunde en zweeg. Ze vond het moeilijk om erover te praten. Ze had het
wel verwerkt, maar dat veranderde niets aan het feit dat ze er wel af en toe
aan dacht. Tuurlijk dacht ze aan hen. Het zou erg zijn als ze dat niet deed. Ze
wreef kort met haar handen over haar armen en beet op haar onderlip toen hij
zei dat ze trots zouden zijn. Hij wist het, tuurlijk begreep hij haar. Ze
bewoog kort haar hoofd toen hij haar wang streelde en glimlachte zwakjes.
"Ik weet het...Sorry" zei ze aarzelend. Ze blies wat haar uit haar
gezicht. "Ik probeer me gewoon voor te stellen hoe ze zouden reageren als
ze hier nu waren" gaf ze toe. Ze keek hem kort aan en drukte een kus op
zijn wang. "Het gaat wel" verzekerde ze hem. Ze glimlachte zwakjes en
gaf hem toch een knuffel, waarna ze allebei in de auto kropen. De rit verloop
redelijk rustig, tot ze na 10 minuutjes Baylor hoorde piepen. "Ik
denk dat hij even naar buiten wilt" gaf Ivy toe met een frons. Baylor deed
vreemd, meestal was hij niet zo klagerig.

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld