Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

11 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

TMRORPG// Are you going to be mad for ever?

Anoniem
Landelijke ster

Aurora schreef:
Ik pakte de andere aan door delen van hun er af te hakken met mijn hakmes. Ik voelde me vreselijk, het zijn immers ook mensen geweest. We komen in een gang die eindigt met een deur. De deur ging niet open. In hield de cranks tegen en Mihno probeert de deur open te maken. Ik hak er met mijn mes erop los. Na een tijdje krijgt hij de deur open en kunnen we verder. De deur gaat dicht en we rennen naar buiten waar een goede plek is om de nacht door te brengen. Vandaar dat we beluiten daar te blijven schuilen voor de cranks. "Ik houd wel de wacht, ik heb toch genoeg geslapen de laatste dagen" stel ik voor. Ik ga zitten en pak mijn benen vast.

Account verwijderd

schreef:
De laatste cranks zijn voorbij gerend en ik besluit te kijken waar de andere zijn. Ik probeer zo ver mogelijk achter de cranks te blijven en mij zo stil mogelijk te bewegen. Het lukt aardig, maar bij elk geluid schrik ik mij rot en kijk ik om mij heen. Uiteindelijk kom ik op de plek waar de jongens het licht aan hebben gedaan en ik besluit dat het beter is als het donker is, dat meisje werd helemaal gek toen het licht aan ging. Ik trek de stekker er uit en ben weer omhult in een volledige donkere deken. Het beangstigd me. Langzaam sluip ik verder, in de verte hoor ik de cranks als een roedel schreeuwen en door het gebouw stormen. Het liefst wil ik mij in een hoekje verstoppen en wachten tot alles voorbij is, maar ik moet de andere vinden. Daarom sleep ik mijzelf verder en uiteindelijk kom ik op onze centrale plek uit. Er liggen nog een aantal spullen die we verzameld hadden en ik pak een doek waar ik heel veel blikken eten in opsla. Je weet maar nooit, toch? Ik hoor het geschreeuw weer, het komt al dichterbij! Snel verstop ik mij in een hoek, maar ze komen gelukkig deze ruimte niet binnen. Mijn hart bonkt in mijn keel. Mijn handen zijn klam van het zweet, maar toch heb ik het ijskoud. Waar zijn ze heengegaan? Waar kunnen ze zich op dit moment bevinden? Buiten? Ik denk aan de plek waar wij binnenkwamen en loop daarom die kant uit. Nog steeds op mijn hoeden voor het geen wat naar mensenvlees op zoek is. Immune had de man op een spottende manier gezegd. Alsof wij er wat aan kunnen doen dat we immuun zijn. Maar ik geef toe, al zou ik een van hen zijn zou ik de immune ook haten. Tuurlijk. Plots denk ik aan de woorden van de Rattenman. Niet iedereen is immuun van onze groep. Maar wie dan? Of zijn het gewoon vuile woorden om ons toch naar hun plekje toe te trekken? Maar stel je voor, ik zou ook een crank zijn? En ze zouden inderdaad straks wel op een goede manier het medicijn kunnen ontdekken en ik zou wel gered kunnen worden? Waarom zou ik dan het risico nemen? Ik schud mijn hoofd. Waarom denk ik hier aan, dit is achterlijk. Ik wil weg van WICKED!

Anoniem
Landelijke ster

Aurora schreef:
"Wait where is Newt?" Vraag ik. Meteen ren ik naar binnen naar de plek waar we binnen kwamen. "Newt? Newt!" Roep ik. Ik hoor cranks op me aflopen. Een gil verlaat mijn mond als er een al achter me staat en me vast pakt. Ik probeer me los te rukken en dat lukt maar dan pakt de volgende me al vast. "Newt?!" Roep ik hopeloos. Ik probeer telkens weer los te komen maar ik ben inmiddels al omringd door een hele groep.

Account verwijderd

schreef:
De roedel cranks verplaatst zich snel wanneer ze een geluid horen. Gelukkig, daar ben ik vanaf. Snel ren ik naar de plek waar wij binnen zij gekomen en probeer mij op te trekken aan de glazen plaat. Maar dan hoor ik in de verte een vage stem. Een stem die om hulp roept. Een stem die mijn naam roept. Ik verstijf van angst en spits mijn oren. Is dit nu echt? Ik laat mijzelf weer naar beneden zakken en sluip op het geluid af. Het wordt al luider en helderder. Ik storm een van de ruimtes binnen en daar staan ze. Allemaal in een groep om een van hen heen. En ik weet precies wie het is. "Malia!" Roep ik terwijl ik mij tussen de roedel meng. Ze trekken aan me, scheuren aan mijn kleding en proberen zelfs in mijn lichaam te bijten. Ik duw mijzelf door de groep heen en dan zie ik haar liggen, al geheel onder bloed. Het zag er verschrikkelijk uit. "Ze is niet meer te redden." Zegt een van hen met een grijns. Ik luister niet naar hem en dwing mijzelf bij haar te knielen. De cranks blijven aan mij trekken, maar ik probeer het te negeren en pak haar hand vast. "Malia." Fluister ik zacht.

Anoniem
Landelijke ster

Aurora schreef:
Ik had zoveel pijn nadat ze me gebeten hebben, gekrabd en alles. Ik hoor nog vaag een stem "Newt!" Zeg ik opgelucht. "Please go save youself, I will be okay i'm immune," zeg ik zachtjes. Mijn moeder, Ava, heeft eens een test gedaan. Ze had het flare virus in me gespoten. Als ik niet imuum zou zijn, zou ik dood gaan. Weer zo'n gestoorde actie van haar. "I'm sorry, I came back to save you, i was worried" zeg ik en sluit even mijn ogen.

Account verwijderd

schreef:
"I'm immune too." Fluister ik terwijl ik even in haar hand knijp. Althans, dat mag ik toch hopen. Opnieuw borrelen de twijfels in mij op. Waarom zouden we er anders niets van merken? Maar de cranks houden niet op. Als ze zo doorgaan zullen ze haar vermoorden, zal ze aan stukken gereten worden en eindigen die stukken in de magen van deze vuile wezens. Ik sluit mijn armen om haar heen en al ben ik niet de sterkste weet ik haar op te tillen en over mijn schouder te hangen. Ik pak mijn pistool, schiet één keer in de lucht waardoor de cranks verstijven van schrik en dan ren ik er vandoor. Ik ren terug naar de plek waar wij als eerste binnen kwamen. Het verbaasd me dat we daar zijn gekomen zonder nog maar lastig gevallen te zijn door een crank. Ik til haar op en leg haar op de glasplaat neer. Daarna trek ik mijzelf op. Ik schaaf mijzelf meerdere malen aan een punt van het glas waardoor ik onder de sneeën zit, maar de cranks hebben mij ook al gekrabd. De plekken branden enorm en zijn opgezwollen. Ik besteed er verder geen aandacht meer aan en til haar weer op. Ik loop een stuk door in het zand. Het is buiten ook enorm donker. Niemand kan ons zomaar vinden. Na een tijdje lopen laat ik ons op het zand vallen en zucht uitgeput.

Anoniem
Landelijke ster

Aurora schreef:
Ik was zo moe dat ik niet door had waar ik mee bezig ben. "Thank you" fluister ik zachtjes. Ik rilde en ik had zoveel pijn. Als ik me op het zand voel vallen draai ik me om. "It's okay Newt, just take a pause, I know were the others are, we'll go to them tomorrow" zeg ik slaperig. Ik ga tegen hem aanliggen en leg mijn arm op zijn borstkas. Nogmaals ik was te moe om na te denken van het bloedverlies. "Goodnight" mompel ik. Het was raar. Som leek het erop alsof we elkaar haten, en dat Newt me voor geen ene cent vertrouwd. Maar als het er op aan komt gaan we voor elkaar door het vuur. Ik red hem als hij in nood is, en hij mij.

Account verwijderd

schreef:
Ik heb het ijskoud en begin dan ook enorm te rillen, maar ik probeer er niet aan te denken. Ik sla mijn arm om haar heen en val al snel in slaap.
Cranks. Overal cranks. Maar ze vallen mij nu niet aan. Nee ik hoor bij hen. Ik trek met hen op en vreet elk mens op die we tegenkomen. We plunderen elk huis, we worstelen ons een weg door de woestijn en we leven allemaal bij elkaar. We zijn een groep, we zijn verbonden en haten de immune. Ik zie er vreselijk uit, maar het enige wat ik voel is enorme woede. Woede dat dit ons is aangedaan. Woede dat er immune zijn die ons niets gunnen! Zodra WICKED klaar is met een van de testpersonen gooien ze hen weg in de woestijn. Wij zijn net leeuwen die hun prooi zien en stormen er op af.
Ik schrik wakker van een vreemd geluid. Mijn borstkas beweegt heftig op en neer. "Het was maar een droom. Het was maar een droom." Zeg ik luid om mijzelf gerust te stellen. Ik kijk om mij heen en zie dat de zon snel op zal komen. Ik ben nog extreem moe en voel mij futloos, maar ik weet dat we straks naar de andere toe moeten. Ik pak de zak die ik meegenomen had en kijk naar de blikken. Ik trek er een open en begin er van te eten. Ik had eigenlijk nog niet echt door hoeveel trek ik wel niet had. Zuchtend gooi ik het blik in het zand en kijk naar Malia. Ik schrik even wanneer ik de wonden van haar zie. Het ziet er vreselijk uit en ze heeft volgens mij extreem veel bloed verloren. "Malia." Fluister ik en strijk over haar wonden. Het is ontzettend ontstoken. Dan kijk ik naar mijn eigen wonden. Vieze gele plekken zijn zichtbaar, er zitten enorme bulten op en de huid is helemaal strak getrokken. Ik kokhals even, zo vies als het er uit ziet. Maar dat doet er nu niet toe. Haar wonden moeten als eerst verzorgt worden.

Anoniem
Landelijke ster

Aurora schreef:
Ik schrik wakker als Newt dat ook doet, ik stel hem gerust. "Yeah what's wrong?" Vraag ik aan hem en kijk hem aan. "There is nothing to worry about were immune, right?" Vraag ik als hij me bezorgd aankijkt. Ik weet niet wat het precies is, maar iets voelt anders bij hem. Wel een goed gevoel trouwens. Ik weet het niet precies is, maar als ik bij hem ben voel ik me op een een of andere manier veilig en op mijn gemak. Waarschijnlijk moeten we straks eerst de andere inlichten over wat we gaan doen. Ik dacht eraan om eerst naar the right arm te gaan. Maar voor we dat doen moeten we onze gps chips uit ons halen. Want WCKD mag niet weten dat we eerst naar hun gaan. Het zijn tenslotte vijanden van elkaar.

Account verwijderd

schreef:
"It was just a dream." Zeg ik dan. Nog steeds een beetje angstig van de droom. Stel je toch eens voor. Stel je toch eens voor dat ik niet immuun ben. "But we need to take care of those wounds." Zeg ik. "But first, you need to eat something." Ik pak de zak weer op en open hem voor haar zodat ze zelf kan kiezen wat ze wil eten. Ik kijk naar de horizon. Als we niet in deze situatie zouden zitten, niet achterna werden gezet door een gekke organisatie en cranks, zou dit echt een prachtige plek zijn. Maar we zitten niet in een goede situatie. En ik wil het liefst zo snel mogelijk terug naar de groep. Het lijkt me belangrijk om bij elkaar te blijven. Dan ben je sterker en kun je het verder schoppen. We moeten tenslotte ergens heen gaan. Al hoop ik dat de andere het er mee eens zullen zijn dat we naar de right arm gaan. Ik hoop dat we daar heen kunnen gaan. Ik werk liever met hen samen. Ik kijk naar Malia en zie hoe een zacht briesje met haar haren speelt. Ik glimlach even. Ze ziet er stoerder uit, maar ook mooier. Ik wend mijn hoofd van haar af en kijk weer naar de omgeving.

Anoniem
Landelijke ster

Aurora schreef:
"I'm fine, i think we can better take care of your wounds" antwoord ik. "Thanks" zeg ik en pak iets uit de zak. "Urg i'm starving, in all those days we were there, they haven't got me anything to eat" zeg ik terwijl ik begin te eten. "Urg i look so awful, i have al these wounds, scars and bruises but i don't know, they dont really bother me, i see them asmy battle scars you know what i mean" zeg ik terwijl ik verder eet. "Oh en ik weet niet wat jouw plan was, ik dacht er misschien aan om naar The Right Arm te gaan. Mijn tante is heel vrijgevend en ik weet dat ze ons kan helpen, ik zou willen dat zij mijn moeder was" zeg ik dan.

Account verwijderd

schreef:
Ik bekijk mijn wonden, die echt heel opgezwollen zijn. De aderen beginnen ook te kleuren. Het doet mij denken aan de Glade wanneer iemand gestoken was. Het lichaam begon op de zwollen en de aderen werden pikzwart. Het enige verschil is dat zij extreem veel pijn leden en dat zij herinneringen terug hadden gekregen. Maar de beschrijving die zij geeft is niet hetzelfde. "The wounds burn a lot." Zeg ik dan, maar ik kijk weer over de horizon. Het zal wel komen doordat er veel viezigheid in is gekomen. Niets om mij zorgen over te maken. "Yeah, that was my plan too. I already hoped you would agree so you could tell us where to go. I hope the others like the idea as wel. I guess we don't have much hope if we can't get there."
De woorden over haar moederen knagen nogal aan me. Ik begrijp dat het vreselijk is dat je eigen moeder je in de Glade stuurt, maar ze heeft haar wel ten alle tijden beschermt daarbinnen. Ze wilde niet dat haar kleine meisje zou overlijden. De acties die ze heeft ondernomen zullen bedoelt zijn als liefde, hoewel Malia haar verraden heeft. Ik denk dat Ava er daadwerkelijk in gelooft dat ze op deze manier het medicijn kunnen vinden en dat ze er in vertrouwen dat het goed gaat komen. Ze wilde gewoon testen hoe haar dochter op bepaalde dingen zou reageren om er zeker van te zijn dat het goed zat. En zij weet tenminste wie haar moeder is en dat ze leeft. Ze weet dat ze een tante heeft en waar die zich bevindt. Ik weet bijna niets. Ik weet wel hoe mijn ouders er uit zagen, maar ik weet niet hoe onze band daadwerkelijk was. Ik had er geen gevoel bij toen ik die korte herinneringen kreeg. Het waren slechts flitsen, slechts beelden. En dan nog mijn vader die zei dat ik een monster was. Ik heb geen idee of er nog mensen leven met wie ik een band hem, of er nog mensen leven die daadwerkelijk om mij geven. Ik heb geen idee of ik verder nog familie had. De tranen branden achter mijn ogen. Die onwetendheid is verschrikkelijk. Toch weet ik aan de andere kant niet of ik mijn herinneringen wel terug zou willen hebben. Stel je voor wat voor vreselijke dingen er gebeurd kunnen zijn die ik mij dan weer herinner en om zal moet rouwen. Stel je voor dat ik dingen gezien heb die ik liever niet gezien had? Misschien is het alleen maar goed dat alles weg was.

Anoniem
Landelijke ster

Aurora schreef:
"You know, you probably don't notice, but i'm truly sorry for al of you. I know o hate my mum and so but at least I know my mother. I know how lucky I was, because she still kinda protected me in the maze." Zeg ik dan. "Don't get me wrong, I will never go back to WCKD, never." Zeg ik daarna."You know, it's so hard willing to help but you just can't. If i could die and you would be having a greaf live because of my death, I would. I wish i could just make this over for all of you." Vertel ik dan eerlijk. "I just hope that you'll will be able you see me in a other way then a betrayer that workes for WICKD."

Account verwijderd

schreef:
Ik weet niet goed wat ik hier op moet zeggen en besluit daarom niets te zeggen. Na een lange stilte stel ik voor om maar eens naar de andere te gaan, het is nu toch wel aardig licht. We zouden voortaan eigenlijk 's avonds moeten reizen, dan zijn we minder zichtbaar en is het niet zo warm. Maar vandaag zullen we toch verder moeten. Er is geen denken aan dat ik daar nog naar binnen ga en veel keuzen hebben we niet. WICKED zal ons blijven zoeken, dus we zullen snel verder moeten.
"So where do you think we need to go?" Zeg ik wanneer ik opsta. AL mijn spieren zijn stijf en elke beweging die ik maak doet veel pijn. De wonden tintelen nog meer. Ik negeer de pijn en draai een rondje om mijn as. Overal is woestijn, overal is slechts een gele droge vlakte. Hoe weten we waar we zijn en waar we heen moeten? De moed zakt me alweer in mijn schoenen. Hoe kunnen we zoveel gaan reizen zonder opgemerkt te worden door WICKED of zonder aangevallen te worden door Cranks?

Anoniem
Landelijke ster

Aurora schreef:
"Well it's been a long time since I spoke to them, the don't even know Ava put me in the maze. The right arm doesn't have one place were they stay, because otherwise WCKD would already have destroyed them. So we first have to get that gps out of us. But when we destroy that chip we have to move fast to another place because they will imminently look for us at the last place they got a signal from" antwoord ik. Ik probeerde op te staan maar viel meteen weer in het zand. "Omg Newt, i can't feel my left leg" zeg ik lichtelijk angstig. Ik kijk naar hem. Dit gaat niet gustig zijn op zo'n reis.

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld