Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

19 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

ORPG// Betrayal

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Het viel Jack op dat de jongen voor hem weinig toonde, op wat gegrom na. Het was duidelijk dat hij in pijn was - wat haast niet anders kon met een gebroken pols - maar geen strafvervolging werd op hem toegepast. Geen gevloek in zijn richting, wraak om hem terug te pakken. Enkel zijn korte oogcontact met Anicetus was waarneembaar. De jongeman wie zich Adoria's broer noemde had zijn vriend onder de duim. Als een slaafje zat hij hem eens om de tijd aan te kijken, afwachtend op zijn reactie. Onvoorstelbaar.
Strak keerde hij zich tot haar broer, die zijn afstand hield. Onveranderlijk werd hij tegen de muur aangedrukt en het zorgde voor geen uitweg. Hij deed daarbij ook geen moeite om zich eruit te bevrijden; ze zouden hem achterna komen. Tegen de tijd dat Jack een honderd meter af had gelegd waren ze al voor hem te vinden, met dank aan hun krachten. Allicht begonnen zijn polsen wel langzamerhand pijn te doen. Hij klemde zijn kaken driftig op elkaar en liet geen onzekerheid achter over wat hij hen allemaal aan wilde doen op dit moment. Enkel de houvast van zijn 'vriend' weerhield hem ervan om hem aan te vallen.
"Een spel?" Een cynische lach rolde over zijn lippen, stomverbaasd over zijn voorstel. Misschien leek hij dan toch voor een deel op Adoria; ze zagen beide alles als een wedstrijd, een match. Lang duurde het echter niet voor Jack terugkeerde naar serieus en hem dodelijk aankeek. "Ik ben niet achterlijk."
Uit waarschuwing gaf hij opnieuw een flinke draai aan de polsen van de jongeman voor hem, dit keer beide met behoorlijke kracht. Nogmaals volgde een krakend geluid van de botten die uit elkaar werden gebroken. Het zorgde voor een afgetakelde controle over zijn polsen, waardoor hij de kans kreeg om zijn handen uit de vermorzelende greep te verlossen. Wegrennen deed hij niet, gewoonweg bleef hij staan met zijn armen rustend langs zijn lichaam en zijn ogen aanhoudend aan die van Anicetus gericht. Hij deed het meer om hen dwars te zitten dan dat hij het deed om zichzelf er weg te loodsen. De gezichten waren geestig om aan te zien. Hoezeer het dan niet erg tijdrovend was voor hij opnieuw klem kwam te zitten tussen de muur en het lichaam van de gewelddadige jongen. Met een diepe zucht schudde hij zijn hoofd.
"Wat laat je denken dat ik een spel met je ga spelen? Doe dat maar met die leuke vrienden van je, deze hier heeft energie genoeg."

Varamyr
Wereldberoemd

Varamyr schreef:
Zijn uitspraken hield hij meteen voor zich toen hij weer het gekraak hoorde van botten. Ergens baarde het hem zorgen dat zijn vijand zich niet liet kennen. Hij toonde geen angst.
Een zucht van vermoeidheid rolde over zijn lippen, terwijl hij zijn vriend aankeek. Scheldwoorden verlieten zijn mond en enkele secondes zakte hij in elkaar van de pijn die hij eraan overhield.
Hij hief zijn hoofd op, zijn handen gebald als vuisten. Hij zou niet zwijgen of niets doen zoals hij dat hiervoor had gedaan. Zijn tegenstander moest weten dat hij niet alles kon doen, zonder de bezwaren daarvan te zien.
Koelbloedig raakte zijn vuist zowel zijn wang als zijn neus en lippen. De klap die hierbij veroorzaakt werd, liet een klank horen die Jackson uit zijn gedachtes ontwaakte.
Het ijzeren, rode vloeistof wat men bloed noemde, dwarrelde langzaam af van zijn gezicht naar de kledij die hij droeg. Echter kon een grijns zich niet op zijn gezicht vertonen. Geen grimassen waren er te zien op het moment dat hij hem sloeg en zo ook niet toen hij zijn volgende slag zette.
Opnieuw raasde het geluid van een enorme klap voorbij. Wederom koos hij voor het gezicht wat zijn knokkels liet overwoekeren onder Jack’s bloed. De geur dwong met geweld zijn neus binnen, maar het kostte hem geen moeite om de geur en het zicht te vermijden.
Hij wendde zijn blik van hem af, zijn gezicht nog steeds glad.
‘’Een gewaagde jongeman, is het niet?’’ Onderwijl hij sprak, haalde hij een wit doek tevoorschijn, afkomstig uit één van zijn broekzakken. Hiermee veegde hij de overige bloedsporen van zijn hand weg.
‘’Het gebruik van je handen jaagt mij onverbiddelijk de vrees niet aan. Een vampierjager zonder enkele verdedigingswapens tegenover twee vampiers is meer dan alleen machteloos.’’

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Hij was zich ervan bewust dat het riskant was hoe hij zich gedroeg. Vampiers waren onvoorspelbaar, daarmede ook de broer van het meisje waar hij eigenlijk weinig tot niets over wist. Jack had geen idee of hij op haar woord moest geloven over haar 'liefelijke' broeder of dat ze aan het overdrijven was. Het maakte voor hem verder geen verschil hoe de jongen tegen hem zou doen; wilde hij het zo laten verlopen dan kon hij er zonder meer in meegaan. Hij liet zich niet over zich heen lopen, zelfs al was het een eeuwenoude vampier die hem durfde te kleineren.
Het volgende beeld voor zijn ogen was allesbehalve onzeker. De witte kleur die zich op de vuisten van Anicetus vertoonde, zijn postuur die veranderde tot die van een woedend man. Jack zag in wat hij had gedaan, desondanks hij er geen spijt van voelde. Hij was hier niet degene wiens bedoelingen waren geweest om wat 'lol' te hebben met zijn vijand. Het was Adoria's broer en zijn vermeende vriend wie hadden besloten om hem weg te kapen van zijn plannen.
Een spijkerharde dreun kwam tegen zijn gezicht, onvoorzien bij zijn opvattingen. Het zorgde ervoor dat hij voor een klein moment zijn evenwicht verloor en zijn lichaam nogmaals tegen de muur knalde. Zijn botten voelde hij kraken, een donkerrode vloeistof stromend van zijn gezicht. Met een zachte kerm van de pijn duwde hij zijn handen achter zich om zichzelf staande te houden. Nog voor hij het punt bereikt had kwam er opnieuw een klap opgevangen door zijn gezicht. Hij voelde het door zijn gezicht trekken, stekend en pijnigend. Echter was het niet deze keer dat Jack zich er zomaar aan overgaf. Zijn ogen leken de verschijning voor hem eens in de zoveel tijd te vervormen naar het gezicht wat iets in hem liet knappen, hoewel hij wist dat het niet echt kon zijn. Het was net alsof alles van de bar opnieuw was begonnen.. Enkel nu vertikte Jack het om zich onverzettelijk in elkaar te laten timmeren.
Grof spuugde hij het bloed naast zich op de grond, zijn hand rusteloos vegend langs zijn wangen om zich van de vloeistof te ontdoen. Zijn hoofd tilde hij verduiveld op tot het niveau waarop hij beide mannen aan kon kijken. Het was weerzinwekkend om aan te zien hoe ze hem dachten wat te kunnen maken en er vervolgens mee weg te kunnen komen, alleen omdat ze in meerderheid waren en evenals krachten bezaten die hij niet tot de zijne kon eigenen. Walgelijk, omstreeks walgelijk.
"Machteloos, huh?" sprak hij hachelijk voor zich uit. Geen betrekking, op de woede na die hij weer omhoog voelde komen. Hij gromde kort en verplaatste zich witheet wat van de muur af.
"Try me and we'll find out."

Varamyr
Wereldberoemd

Varamyr schreef:
Jackson stond strak als een gespannen boog te kijken naar het bewegende lichaam van het gedaante voor hem. Zijn vriend had het uiterlijk van een echte strijder; zijn armen waren dik gespierd en hij was breed van borst. Maar in de echte wereld was hij een kindse man die slikt met verwrongen wangen en struikelt over het dunste woord. Hij stond zichzelf een vluchtige blik op de straat toe. Nog altijd waren er geen sporen te vinden van aanwezige mensen. Enkel zijn vriend, Jack en hij wist zich te bevinden in de smalle straten die hier een doodlopend einde hadden. Het idee dat iemand hun actie gezien had, was dus volledig overbodig.
Kort haalde hij zijn zwarte, krullende haren uit zijn gezicht, kijkende naar het lichaam wat langzaam weer op gang kwam.
Hij had geen kwaad te vrezen van een onbewapend jager lid. Toch zindde het hem niet. Hij was hier niet gekomen om te laten zie hoe hij, althans dat dacht hij, met gemak een vampierjager kon uitschakelen.
Zijn lach veranderde in een seconde naar een grauwe glimlach. Zijn lange, licht getinte vingers liet hij over zijn zakdoek glijden, zijn gezicht gericht op de zijne. ''Een dwaze actie.''
Het 'gevecht' zou niet alleen onterecht zijn, maar ook doortrapt. Hij had geen schijn van kans. Zelfs hij moest dat inzien. ''Er is niet iets wat het spel eerlijk maakt. Ik ben ervan overtuigd dat ik meer vechtkennis heb dan een vampierjager van .. wat? Achttien jaar? En dan heb ik nog niet gesproken over mijn eigen specialiteiten." Als hij echt een gevecht met hem aan wilde gaan, was het aan hem om de eerste stap te zetten.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
"Ga nou niet beginnen over vechtkennis, Robertson."
Gloeiend veegde hij opnieuw wat bloed weg van zijn gezicht, alhoewel hij zich voor geen seconde afwendde van de twee mannen. De vloeistof had zich ook tot zijn kleding verspreid. Zijn shirt die eerst tot de kleur grijs behoorde kleurde diep rood en zorgde voor allerlei plekken. De stof begon te plakken aan zijn huid, zelfs al had Jack in het verleden erger meegemaakt. Het haalde voor hem niet weg hoe erg hij klappen verafschuwde, merendeel vanwege alle gebeurtenissen.
Zijn ogen liet hij verdoken rond de omgeving glijden. Geen mens had besloten om zich tussen hen allen te mengen of de omstandigheden wat aandachtiger te bekijken, zoals hij al aangenomen had. Niemand had de moed om zich ertoe aan te zetten om hetgeen wat komen zou te stoppen, laat staan interesse tonen of nieuwsgierigheid naar wat er gebeurd was. Enkel het gemis van de rest van de feestgangers en het duister waardoor ze omgeven waren.
Vlot keerde hij terug naar zijn uitspraken, zodra hij zijn concentratie probeerde te focussen op zijn gezelschap.
"Hetgeen wat men die zich vampier noemt zo link maakt als gezegd wordt, zijn de bijwerkingen van het gen. De kracht, reflexen en ongekende snelheid. Wellicht zelfs de zintuigen die zo nu en dan van pas kunnen komen." Hij verplaatste zich wat tot een betere positie, volledig opgestaan van zijn inkrimpingen en voorbereid op alles. Scannend rondom zich heen en zo ook langs beide jongens. Vechtmodus.
"Vechtkennis komt niet ter sprake bij jouw 'specialiteiten', noch bij die van je vrolijke leeftijdgenoten." Spottend liet hij zijn blik voor enkele momenten naar het lichaam van zijn vriend gaan, enigszins grijnzend.
"In vergelijking met elke vampierjager komt men jaren aan training tekort. Dus nee, dit is zeker niet eerlijk gezien het profijt van het vampirisme."
Hij kwam geleidelijk wat meer in opstand, zijn voeten leidden hem naar Adoria's broeder. Zonder ook maar enige aandacht te besteden aan zijn partner. Alsof hij een geest voor hem was liep hij langs hem heen, compleet afwezig van iedereen.
"Maar waag het niet om het ook maar door je hoofd te laten gaan dat ik het hierbij laat zitten."

Varamyr
Wereldberoemd

Varamyr schreef:
Jack kon eindeloos talmen met zijn gepraat, maar vroeg of laat zou het niets meer opleveren dan een bebloed en levenloos lichaam.
Hij stopte zijn keurige zakdoek weer weg waarna hij zich weer terugkeerde naar Jack. ''Deftige taal voor een lid uit de vampierjagerclub. Degene die ik heb horen praten, lieten er niet veel meer uit dan roekeloze scheldwoorden en onnozele bedreigingen. Toch jammer van het feit dat je spreekt zonder kennis. Je kent me nog geen tien minuten of je kan al zeggen dat mijn maat en ik geen vechtkennis hebben. Hartveroverend,'' vertelde hij. Hij was geesteloos, onwetende met wie hij nu regelrecht te maken had.
Anicetus zelf gedroeg zich als een misselijkmakend man tegenover men die zich de titel 'vampierjager' als naam gaven. Het tonen van genade deed hij niet en moorden deed hij zonder berouw. Zichzelf kon hij het echter niet kwalijk nemen. De vampierjagers hadden hem gemaakt zoals hij zich nu opstelde, niet hijzelf.
Tegenover zijn zuster stelde hij zich totaal anders op. Haar pijnigen vermeed hij het liefste, zowel fysiek als emotioneel en lichamelijk. Alhoewel het moeizaam ging. In de meeste gevallen was hij zich er niet van bewust of hij, met zijn woordengebruik, de ander kon kwetsen of niet. Het hielp er dan ook niet bij dat hij zijn gedachtes en meningen meteen met anderen moest delen.
Zijn blik bleef hangen bij de vechtpositie die hij aannam. Het was te zien dat hij enige vechtkennis met zich meebracht. Hij wist hoe hij in de goede positie moest staan en botten breken, hoe ongeloofwaardig het ook klonk, deed hij zonder enige moeite. Anicetus hoogachtte het en liet hem hier en daar een grijns op zijn gezicht toveren.
''Oh, die gedachte spookt ook niet door mijn hoofd, jongeman -ah dat rijmt, echt leuk- Ik vraag me alleen af of je, je er nog wel uit redt uit de chaos waarin je beland bent. Hoe zou jouw oudeheer reageren als ik hem vertel dat je omgaat met een vampier op een vriendschappelijke manier?''

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
"Ik herhaal alleen wat er gezegd wordt," mompelde hij hem met een sinistere blik toe. "Je hebt me werkelijk nog nooit gezien en toch ga je ervan uit dat ik je niets kan maken. Ik had beter verwacht van een vampier van.. wat? Honderd jaar oud?"
Gevaarlijk verkleinde Jack de afstand tussen hem en Anicetus tot nog maar enkele meters. Zijn vrees voor evengoed Adoria's broer als zijn vriend was altijd weggeweest. Hij nam het initiatief om ervoor te zorgen dat het tot ze door zou dringen dat hij zich niet zou inhouden. Hij liet angst zijn leven niet leiden en was ook zeker niet bescheiden om het over te laten komen op anderen, of ze nou 'menselijk' waren of niet. Zelf had hij geen idee hoe hij het anders moest verwoorden dan ze als onmenselijke wezens te zien. Vampiers, als de meest voorkomende naam onder de bevolking. Meer dan mythes waren ze niet voor de buitenstaanders, interessante creaties om lol over te maken op bijvoorbeeld Halloween. Jack behoorde tot de kleine groep die wel degelijk wisten hoe ze in elkaar zaten, insgelijks over hun bestaan. Voor zijn 'kameraden' was het slechts een tijdsverspilling om hem op andere gedachten te proberen te brengen.
Bij zijn gesprekswending drukte hij inmiddels zijn nagels in zijn handpalmen, in de uitzichtloze pogingen om zijn acties te beraden. In elk geval het een paar keer door zijn hoofd te laten gaan voor hij een beslissing nam. In lichte mate, zijn gedachten waren en bleven ergens anders dan hij eigenlijk wenste.
"Ik zou maar oppassen waar je je over ontfermt. Mocht je het nog niet opgemerkt hebben, het zijn jij en die vriend van je die deze chaos veroorzaakt hebben," siste hij scherp. "Oh, en ga je gang. Het zal de veranderingen waar je op uit bent niet brengen."
Met een valse grijns keerde hij zich voor kort tot Jackson, die ondanks alles nog zijn afstand had gehouden. Zijn polsen weer bijgetrokken, net als zijn gezicht. Strak werd hij aangekeken, een blik die hij met alle plezier aan hem terug wierp. Echter voor deze keer liet hij het er niet bij en besloot hij uit het niets zijn vriend aan te spreken. Althans, hen beide.
"Wat zullen je vrienden wel niet denken wanneer ze horen dat je zus met een vampierjager omgaat? Ik zou je zorgen daar eerder op zetten." Hij draaide zich langzaam weer om, grijnzend in het gezicht van Anicetus. Het deed hem genoegen om hem terug te pakken, al zat het in de kleine dingen.
"Het zou toch een schande zijn wanneer je banden met de meest belangrijke mensen en het vertrouwen ten onder gaan vanwege haar reputatie, denk je niet?"

Varamyr
Wereldberoemd

Varamyr schreef:
"Ik ga er niet van uit. Ik weet het. Je hebt niets buiten je handen en uit eigen ervaring weet ik dat je daar niet ver mee komt, Jack." Zijn ogen straalden pure vermoeidheid uit. Vermoeidheid door de compleet nutteloze conversate die zich voorafspeelde en nog steeds gaande was. Het stoorde hem en maakte hem met elke seconde chagrijniger dan hij al was."Het is nooit mijn vriend en ik geweest. Het was jouw eerste stap binnen dit dorp. Je had hier nooit moeten komen." Een blik vol walging zette hij op toen Jack zijn laatste woord had uitgebracht. Zijn grijns, evenals zijn houding die hij opzette, had hem in de eerste seconde al niet bevallen, maar hij wist die twee dingen opzij te zetten. Zijn gelijkenis daarentegen was iets wat hij moeilijk in de armen nam. Een individu die men het gelijk gaf, zelfs al was het ten rechte, stond hij dan ook niet bekend om.Milisecondes hield hij oogcontact met zijn vriend, wachtende en hopende voor een antwoord die hij op zich kon nemen, maar tevergeefs. Er was geen woord die hij versprak. Verzonken in zijn eigen gedachtes, keek hij roerloos voor zich uit. Het waren noch zijn vrienden, noch kennissen die hem kon schelen. Het was zijn familie die zijn zuster liet opdraaien voor een schande. Elke dag zette zijn ouders en hijzelf hun eigen leven aan de kant om hun territorium te verdedigen. Het moorden van vijanden stond op de top van de dingen die gedaan moest worden, maar dat was alleen voor hun eigen belang. Zijn zuster was enkel en alleen bezig met het plezieren van haarzelf, ongeacht wie of wat het was wat ze nodig had. Ze was nooit een voorstander geweest van het moorden, in welk opzicht dan ook.Hij schudde kortdurend zijn hoofd wat afwezig, vooraleer hij Jackson' kant opkeek. "Breng hem met je mee. Doe wat nodig is om hem stil te houden. Anders zorg ik er zelf voor," droeg hij hem op waarna hij alvast aanstalten maakte om de straten uit te lopen.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Hij had het moeten weten.
Hij had het zich moeten bedenken dat hij niemand in vertrouwen kon nemen, al helemaal een vampier. Hij had het moeten beseffen dat hij ze enkel aan het helpen was door op haar in te gaan. Zijn geweten over de rest van de vampieren binnen het land had hem wakker moeten schudden, het moeten voorkomen dat hij zich zou hechten aan iets wat er helemaal niet was. Vriendschap met Adoria? Het was onmogelijk geworden, enkel en alleen door de uitgelekte informatie. Misschien was het gevoel dat hij wel degelijk op iemand kon vertrouwen, wat maakte dat Jack zich afzette van de eerdere gezegdes die hij had moeten leren, jaren geleden. Verlangen om het tegendeel te kunnen bewijzen tegenover zijn vader. Hij realiseerde zich dat hij steunde op een ondenkbaar iets. Het was te mooi om werkelijkheid te zijn.
"Иди к чёрту."
Hoe de blik van Jackson veranderde was verbijsterend. Alsof er een knop bij hem om werd gezet, het moment waarop Anicetus hem beval om tot aanval te gaan. Hem met zich mee te nemen, opweg naar een of andere plek. Blijkbaar was Jack geliefd onder de vampiers. Bloeddorstig keerde de jongen zich tot hem, hoewel hij niet de enige was wie de persoon voor hem wel kon schieten. Zo ook hij kon hem binnen momenten vermoorden.
Nog geen seconde later verdween de jongeman van zijn plek. Compleet opgegaan in rook, de leegte voor zijn zicht. Een windvlaag stroomde langs zijn lichaam samen met koude rillingen die hij over zijn rug voelde lopen. Gelijk bereidde hij zich voor op de klap die hij aan voelde komen. Hij gooide zich wat naar voren, zijn vuisten zodanig gebald dat ze inmiddels wit zagen van de kracht die hij erop zette. Gelijk had hij gehad; in een flits voelde hij twee handen zijn keel omklemmen. Te strak om op een normale manier adem te kunnen halen. Zuurstof die hem net nog omringde leek nergens meer aanwezig te zijn. Onbereikbaar voor Jack om genoeg binnen te krijgen, genoodzaakt om hijgend nog bij te blijven. Het woeste gezicht van Jackson voor zich. Harteloos en koelbloedig, alsof het een deel van zijn dagelijkse leven was om mensen aan te vallen. Alleen al zijn gelaatsuitdrukking gaf hem genoeg redenen om hem van de aardbodem verwijderd te willen hebben.
Razendsnel haalde hij uit naar zijn gezicht, zijn linkerhand nog altijd voor zijn gezicht gehouden om tegenaanvallen het beste te kunnen ontvangen. Lichte bescherming tegenover de enorme kracht die binnen de jongen verscholen zat. Jack wist dat hij weinig kans maakte zonder een houten staak te kunnen bemachtigen, laat staan andere dingen om zich mee te verdedigen. Echter was hij te koppig om op te geven voor het geprobeerd te hebben. Het mocht dan wel een verloren battle zijn; de oorlog zou hij op lange termijn wel winnen. Hoeveel moeite hij er ook voor moest doen.

Иди к чёрту = go to hell c:

Varamyr
Wereldberoemd

Varamyr schreef:
Nonchalant hield hij zijn schouders op, niet geïnteresseerd bij het feit dat hij zijn best deed om van Jackson af te komen. Winnen zou hij toch niet.
''Ik heb een vriend in een andere staat, maar ik ben ervan verzekerd dat hij wel een reis wil maken naar Mystic Falls om wat schade aan te richten. Waar stond hij ook al weer bekend om, Jackson?'' Sardonisch liet hij zijn ijzige vingers over het materiaal van een willekeurige auto glijden, terwijl hij onderwijl zijn wenkbrauw optrok, genietend. Hij had men vaker onder de vingers gehouden. In het bijzonder vrouwen, die hem plezierden wanneer nodig. En na al die tijd genoot hij nog steeds van elke seconde waarin hij een man of vrouw in zijn macht had. Het gaf hem voldoening.
''Hmm, interessante vraag. Rodrigo was zijn naam, nietwaar?'' Hij draaide zich om, direct neerkijkend op de twee gedaantes voor hem. Jack's hand was van zijn gezicht vandaan, maar hij had niet het vermoeden dat zijn lichaam zou rusten. Zichzelf beschermen stond waarschijnlijk aan de top, zelfs al zou het leiden tot een bloedbad. Het inspireerde hem, hoewel. Kort knikte hij met zijn hoofd, zijn vingers weer afhalend van het breekbare plastic. ''Aah, wel het is een man die weet hoe te feesten. Als hij niet in huis is, is hij wel te vinden in een bar of een .. studentenfeest? Het liet me altijd ontsteld staan bij het horen van een vijfentwintigjarige man die zich vermaakt op een feest. Een studentenfeest nog wel,'' zei zijn vriend, zijn boosaardige glimlach nog groter dan hiervoor. Na een poos stil te wezen zijn, kon hij zich eindelijk een lol doen door te spreken. Het vermaakte hem, net zoals het Anicetus vermaakte.
Jack's hand volgde het pad naar zijn rechterpols waar hij het liet berusten. Voor slechts een paar seconde, want voor hij het wist, had Jackson hem al gepijnigd door hetzelfde uit te voeren als wat hij bij hem deed; het kraken van zijn botten. Het was zijn wraak en hoewel hijzelf er niets van had gezegd, liet hij zijn vriend gaan en hield hij het erbij zoals het nu was. Jack had het verdiend.
''God, dat voelde zo goed.'' Lachend schudde hij met zijn hoofd. ''Doe voorzichtig, Livingstone. Het is niet de bedoeling dat we hem al breken vooraleer we bij de schuur zijn,'' integreerde hij, waarna hij opnieuw zijn passen doorzette met Jackson en Jack achter hem aan. ''Rodrigo,'' veranderde hij van onderwerp, ''is een seriemoordenaar. Vreemd genoeg moord hij zelf niet. Hij vindt het, zoals hij me vertelde, aangenamer als de studenten elkaar afslachten. Hoe humoristisch? Ik wed dat hij zo hier zal zijn als ik hem verteld dat hij een vampierjager in handen kan krijgen. Twee, misschien?''

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
"Grappig, die verhalen van je," zei hij Anicetus toe, hoezeer hij geblokkeerd werd om om te draaien vanwege de greep van Jackson. Zijn rug was naar hem toegekeerd, zijn ogen onafgeweken van de jongeman die dacht hem in bedwang te moeten houden.
"Het verbaast me dat je nog vrienden hebt. Of heb je die gozer samen met deze hier omgekocht?" Het praten ging hem ondanks alles nog prima af. Jack was geen jongen die hield om om dingen heen te draaien, hij kwam altijd gelijk tot het punt. Had hij iets van iemand nodig? Dan deed hij geen moeite om een gesprek vooraf te beginnen voordat hij tot zijn redenen uit zou barsten. Hier, bij de twee idioten, had hij werkelijk geen reden om van tactiek te veranderen. Hij ging vreemd genoeg mee tot wat die gek in zijn hoofd had. Althans; zo ongeveer. Hem weg laten voeren hoorde niet bij zijn toegevingen, zoals ze konden verwachten.
Met een lichte grijns bekeek hij Jackson. Ergens had hij wel degelijk gelijk, gezien zijn blikken richting de man die hij zijn vriend noemde. Duidelijk was er iets tussen de twee, maar wat? Hij kon het onmogelijk plaatsen vanwege de geringe kennis over Anicetus. Enkel de woorden van Adoria galmden door zijn hoofd, woord voor woord om het te onthouden.
'Hij is er absoluut niet één die het kan waarderen als er vampierjagers in zijn dorp rondlopen.'
Well, tenminste over één ding had ze de waarheid gesproken. Hij was inderdaad haatdragerig tegenover vampierjagers in het speciaal. Zijn afkerige gedrag zeker opvallend, zelfs tegenover Jack. De rest van haar beloftes - en daarbij ook haar andere uitspraken - waren dan blijkbaar allemaal bullshit geweest.
"Hm, heb je goed gedaan. Hij komt haast geloofwaardig over," zei hij met een uitdagende glinstering in zijn ogen. Eentje die vreemd genoeg snel verwaterde zodra hij in de gaten kreeg wat Jackson van plan was.
"Son of a bit-"
Zijn gezicht betrok onmiddellijk bij het waarnemen van de pijn in zijn pols. Het gekraak wederom te horen, echter dit keer waren het niet de botten van zijn vijand die zelfs de weg naar zijn gehoor hadden gevonden. Het was zijn eigen lichaam wat hij hoorde; menselijk, zonder het vermogen om het binnen enkele minuten te helen.
Vloekend van het leed verhief hij zijn stem tot gebrom, duidelijk razend al was het meerdere keren erger geweest dan op dit moment. "Ik? Meegaan? Ik had het moeten weten dat jullie te naïef zouden zijn om in te zien dat ik nog liever sterf dan dat ik jullie gevangene wordt."
Met dat was voor hem zijn gevecht afgekondigd. Zijn besef voor alles was gelijk verdwenen, hetzelfde voor hetgeen wat hem nog enigszins tegen had gehouden. Het was geen deel van zijn toekomstplannen om in de privé-gevangenis van Anicetus terecht te komen. Hetzelfde voor het vrijwillig overgeven vanwege de klote positie waarin Jack zich nu bevond. Nee, zou hij neergaan dan was het in een gevecht. Geen onderneming uit angst of paniek.
"Just-"
Met zijn voet trapte hij zo hard als hij kon op de rechterknieschijf van Jackson, gegokt op de optie dat het zijn sterkste kant was. Zijn vuist vervolgens steenhard tegen zijn kaak aangeslagen gericht om zijn coördinatie naar de maan te helpen. Van korte duur tot het weer zou genezen, maar wat had hij te verliezen? Hij was zo goed als een dood man, hij kon net zo goed de mannen pijnigen voor zover hij de kans zou hebben.
Jackson's grepen op hem waren nog altijd allesbehalve voldoende verzwakt, helaas. Vampiers. Altijd weer de bijwerkingen van het gen die hem in de weg kwamen te staan.
Hardhandig pakte hij, met zijn goede hand, Jackson's arm die het dichtstbijzijnd was bij zijn standpunt en draaide deze zo krachtig en snel als hij tot mogelijk achtte ver naar achteren tot hij een breuk hoorde.
"Get it over with."

Varamyr
Wereldberoemd

Varamyr schreef:
''You're a tough one, aren't you?''
Hij zag het in Jackson's ogen dat hij zijn best deed om geen kreet te geven, noch kreun. Hij was doodstil, maar zijn tanden waren op elkaar geknarst en zijn houding verraadde zijn pijn. Hoewel hij het hem niet kwalijk nam. Zelfs al was hij een vampier, een leven zonder fysiek leiden bestond niet.
Een diepe zucht rolde over zijn lichaam, zijn passen uiteindelijk gestopt bij het bereiken van zijn auto. ''I guess we have something in common, after all.''
In de korte stilte die er plaatsvond, haalde hij binnen enkele seconde zijn Hurley uit zijn kofferbak vandaan. Men die zich vluchtige blikken toestonden op het voorwerp, zouden het zien als een doodnormale hockeystick. Echter was het niet wat het leek. Hoewel het voorwerp bijna een tweeling vormde met de hockeysticks, was het zwaarder door het gebruik van een ander materiaal. Staal maakte het voorwerp sterk en onbreekbaar en was dus het geschikte wapen voor het Ierse spel 'hurling'; een kruising tussen moord en hockey. Alles aan het wapen, zoals het verleden en het gebruik, maakte het tot zijn favoriete wapen.
''You don't deserve to be killed, Jack. It would be too easy for you. So here's the plan, hero. I'll beat you until you're unconscious and whenever you wake up, you'll become your own hell,'' zei hij. ''I mean, we can't break you by breaking your bones so it's necessary to find another way. Not physically, but mentally. We haven't tried that one, yet.'' Zijn Hurley raakte volop zijn kaak. Alles moest zorgvuldig gedaan worden. Er mocht geen kans aanwezig zijn waarbij hij zijn 'slachtoffer' de dood injaagt. Hij had hem nodig voor zowel zijn eigen plezier als de informatie die hij met zich meebracht.
Hij hurkte door zijn knieën waardoor hij al gauw oog in oog kwam te staan met het, nu nog, levendige lichaam van Jack. Zijn mondhoeken krulden vals omhoog, terwijl hij zijn vingers liet glijden over het bloed wat zich verder verspreidde, evenals de bloedgeur die zich zelfs in de kleinste spleten liet verstoppen. ''Good night,'' fluisterde hij tegen hem, vooraleer hij zijn vuist balde en hem opnieuw in het gezicht mepte. Het was een harde knal die veroorzaakt werd en zorgde er dan ook voor dat er wat schade werd aangericht; zijn lichaam viel levenloos op de rand van het trottoir.
Zich tevreden gesteld stond hij op, vooruitkijkend naar zijn vriend die hem vol bewondering aankeek. ''Call Adriana. We're going to need her, again.''

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Ts c:

Pijn. Pijn, overal. Trekkend door zijn lichaam, bonkend in zijn hoofd terwijl hij alle energie die hij had gebruikte om zijn ogen te kunnen openen. Hoewel koude lucht hem omringde had hij het warmer dan ooit. Stemmen klonken zacht in zijn oren, verder weg dan hij tot prettig ervaarde. Hun woorden onduidelijk. Enkel de schorre klanken kwamen hem bekend voor. Maar zijn aandacht voor de rest om zich een vervloog gelijk; zodra hij zijn oogleden omhoog bewoog en de omgeving zwak in zich opnam. Hetgeen wat werkelijk zijn belangstelling trok was het gedaante voor hem. Hij leek in het niets verschenen te zijn. Jack wilde om zich heen kijken, vragen wat hij er deed of simpelweg onderzoek doen. Zijn herinneringen reikten niet veel verder dan de onverbiddelijke dreunen, gevolgd door de zwarte vlekken voor zijn zicht. Sindsdien was het een en al een gat geworden. Wat was er gebeurd?
Echter ondernam hij geen pogingen om zijn blik door de kamer te laten gaan. Tevens de inspanningen om te kunnen verstaan wat er gezegd werd liet hij achterwege. Wat er voor zijn ogen plaatsvond trok elk beetje van zijn concentratie, als hij het gebied om zich heen zag veranderen in een plek die voor hem gekend was. Hetzelfde voor de persoon die zich voor hem liet zien met een grijns, de valse gelaatsuitdrukking op zijn gezicht. Zijn donkere, haast zwarte ogen keken op hem neer al had Jack zich nog onthouden waarover het ging. Alles kwam hem te binnen schieten alsof hij zich er echt weer bevond. Het duister van eerder was verplaatst tot de ouderwetse huiskamer van een van de woonhuizen in de community. De laatste plaats waar hij terug wilde keren na alles. Verward hief hij zijn hoofd wat op, radeloos over wat er aan de hand was hoewel er aan zijn positie te bekennen was dat hij er allesbehalve op zijn gemak zat. De stem van zijn vader doorbrak voor enkele seconden zijn focus terwijl het grommend door de lege kamer galmde.
"What did I tell you about yesterday, huh? All you had to do was come and join the training sessions. To represent our family and make sure we'd still be recognized as one of the important ones. Now you've ruined everything!"

Varamyr
Wereldberoemd

Varamyr schreef:
Onstuimig kuste hij haar nek, terwijl hij zijn handen liet rusten op haar heupen. Het was onjuist om zichzelf te vergenoegen met een heks. Als men de geschiedenis kende van hun relaties, zou men moeten weten dat ze elkaars tegenstanders waren. Hoewel een heks, Esther Mikealson, het bestaan van vampiers gecreëerd heeft, werden ze veracht door hun bijzonderheden. Het verstoorde het evenwicht van de natuur. Iets wat zij juist in orde moesten houden. Toch kon het hem geen barst schelen. Zijn zuster had hun naam al gebroken door een vrijwillige relatie aan te gaan met een vampierjager dus waarom hij dan niet met een heks?
Vol genietend door haar lichte gekreun, streelde hij haar warmbloedige huid. ''You're damn sexy for a 93 year old vampire,'' hijgde ze in haar nek, haar rechterbeen opgetrokken zodat de bovenbeen zijn zij aanraakte. Een lichte grijns vormde zich rond zijn lippen. ''I've heard that before, mrs. Bennet.''
Korte lachte hij, zijn lippen alweer teruggetrokken van haar nek. Hij was gestopt met zijn gekus, maar zijn handen liet hij zitten zoals ze hiervoor zaten; op haar heupen. ''We can end this later. We shouldn't forget that we aren't here alone. I've heard witches are very loud when they're having fun.'' Om haar te kwellen, drukte hij opnieuw een kus op haar lippen, voordat hij afstand van haar nam. De grijns op haar gezicht sprak slechts één ding; ze wilde hem, maar hoe erg hij ook naar haar verlangde, wist hij dat hij dit niet kon maken. Zijn vriend kon elk moment binnenvallen en het was meer dan onbeleefd als ze, nota bene in een schuur, de liefde bedreven.
''I hate it when men are torturing me. You're a badass, Anicetus.''

« i had promised ♥

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Flashback;

Zijn aanzicht veranderde lichtelijk, al keek hij nog steeds vanuit zijn eigen oogopzicht naar zijn nu woedende vader. Hoe hij tegen hem deed kwam hem meer dan bekend voor, net als de woorden die hij over zijn eigen lippen hoorde rollen.
"Like I told you, I came across some problems on the way."
Bij problemen bedoelde hij zijn vrienden die hem overgehaald hadden om hun houseparty bij te wonen zoals hij ze beloofd had. Het was moeilijker geweest dan het klonk om nee te zeggen tegen twee beste vrienden die, naar hun eigen zeggen, net als hem afleiding konden gebruiken. Daarbij had hij ze al een lange tijd moeten vermijden van zijn vader vanwege hun 'slechte invloed'. Hij kon ze nu niet in de steek laten wanneer ze hem nodig hadden.
Hij voelde zichzelf omhoog komen tot hij opnieuw stond op zijn eigen voeten. Zelf deed hij geen enkele moeite, maar blijkbaar was het niet nodig geweest. Jack ervaarde alles opnieuw zonder het geweten wat hij kon doen om het te stoppen. Hij zat vast, geklemd tussen zijn gedachten en gebeurtenissen uit het verleden. Zijn emoties namen de overhand, net zoals echt het geval was geweest, en het was duidelijk dat hij zich niet langer in kon houden tegenover zijn 'liefelijke' vader. Zo ook hij staarde nors voor zich uit van de ergernis.
Dreigend ondernam de man stappen naar hem toe. Precies zoals Jack het zich herinnerd had, dezelfde razernij op zijn gezicht geschreven. Vroeger was het voor hem altijd de vraag waarom men dacht dat hij wel degelijk op zijn familie leek; nu kon hij het ergens zien. Hoewel hij het haatte om toe te geven; ze hadden beide geen geduld als het aankwam op omstandigheden als deze.
"Problems? And you think those are more important than our position here? Our traditions from centuries ago and the rest of the family?!" Haast schreeuwend door de kamer werd het uitgesproken. Zijn oren begonnen er pijn van te doen, desondanks hij weigerde om het te laten zien. Hij wist waartoe het leidde. Er was nu geen weg meer terug.
"Yeah!" riep hij hem toe. "This is all bullshit and you know it, goddamned. Can't you see what you're doing?"
Wat er vervolgens gebeurde was geen van de dingen die hij kon verwachten. Jack was dit keer niet degene wie eronder zou leiden. Het was geen plan voor hem om opnieuw te bezuren wat hij verkeerd had gedaan. Mocht hij het in zijn vader's ogen verkeerd hebben gedaan dan was het onvermijdelijk wat de gevolgen zouden zijn. Hard haalde Jack uit met zijn vuist, om een voorsprong te krijgen op wat er te gebeuren stond. Echter had zijn vader vele trainingen achter de rug en had zo goede reflexen ontwikkeld, waardoor hij binnen een mum van tijd degene was wie de klappen moest ontvangen.
Minutenlang ging het zo onophoudelijk door. Er zat geen rem meer op, enkel het vermogen om het niveau op te krikken. Steeds harder en harder, tot het punt waarop Jack zich geen andere kans zag dan terug te slaan. Zo hard als hij kon duwde hij de man meedogenloos achteruit, volgend door zijn versnelde passen naar de uitgang van het huis. De sombere blikken van zijn moeder ontwijkend stormde hij weg, roepend door het pand vooraleer hij zich in de buitenlucht bevond.
"Why don't you ask one of your friends? I bet they'll be willing to find you someone else who wants to join your royal gang. They're all the same. So are you."

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld