Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

18 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

Orpg || U With Me?

Account verwijderd

schreef:
Voor enkele seconden bleef Kenna in shock staan van wat er net was gebeurd. Nog nooit had iemand van de mannelijke geslacht haar geslagen en het voelde erger dan gedacht. De klap was als een echo door de gang te horen en de pijn die op har linkerwang te voelen was, was bijna niet te weerstaan. In haar ooghoek zag ze een deur opengaan en die deur herkende ze uit duizenden, net als de persoon die voor even in de deuropening stond. Ze kon hem in zichzelf horen praten, ook al verstond ze niks van zijn worden. Uit ongemak beet ze op haar lip en haalde ze haar handen van haar gezicht. Hoe snel die was komen kijken, verdween hij ook weer. Ze wist niet wat ze deed en binnen enkele seconden stond ze voor zijn kamer. De deur stond open en ze kon de kamer zien. Nog steeds was zijn kamer donker door de donkere raam, maar hij was lichter dan vannacht. De herinneringen van vannacht kwamen weer omhoog, maar de geur van sigaretten en wodka zorgden ervoor dat die algauw weer verdwenen. Ze wist niet waarom hij dronk, misschien om de nacht te vergeten? Waarschijnlijk heeft het hem niks gedaan, net als het bij haar deed.
'Liam..', langzaam sprak ze zijn naam uit om zijn aandacht te vragen. Haar blik was op de grond gericht en haar haren bedekten haar gezicht. 'Can you help me? My stuff is in the room at the end of the hallway. Can you get them please? I need to find an another room..', ze sprak de woorden zacht uit, maar hij kon haar waarschijnlijk nog steeds horen. Zijn gehoor was beter dan die van een gewone mens. Langzaam keek ze op, om zijn richting op te kijken. Ze zocht geen oogcontact op, het was enkel om te zien hoe hij erbij liep. Donkere wallen waren er onder zijn ogen te zien en die zorgden ervoor dat hij er eng uitzag. Ze kon aan hem zien dat hij weinig slaap had gehad, misschien helemaal niet. Ze wist niet of ze zich schuldig moest voelen, want waarschijnlijk lag zijn toestand niet aan haar.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Wat er met haar was gebeurd, kon hijzelf zich gemakkelijk inbeelden zodra hij er een kans voor kreeg. Om uit te stippelen wat ze deze keer verkeerd had kunnen doen om zichzelf in zo'n positie te brengen. Er waren genoeg redenen om zijn bendegenoten boos te krijgen, ze zodanig door het lint te laten gaan dat zulk lawaai resulteerde na een flink uitgedeelde klap. Voor zover Liam kon weten had ze wat gestolen. Had ze hen verraden, gebruik van ze gemaakt of simpelweg een verkeerde blik op ze geworpen terwijl ze hen passeerde in de gang. Tientallen excuses, noch geen antwoord waar hij naar zocht of ook maar kon vinden. Tegen de tijd dat hij weer terug belandde in zijn slaapkamer en zich terug liet zakken op het bed, had hij het gezelschap waar hij het vanzelf bij te weten zou komen, in plaats van er moeite voor moest doen die hij eigenlijk ergens anders in wilde steken.
Zijn naam die ze zacht noemde, hoorde hij ijselijk aan. Haar smekingen om hulp horen binnendringen in de ruimte met elke uitgesproken klank. Ze was er slecht aan toe geweest. In zijn ooghoeken zag hij een plek ten grootte van een hand langzaam van rood naar blauw kleuren, een enigszins paarse gloed achtergelaten op haar wang met een pijnlijke indruk. Ze leek terneergeslagen, als een hopeloos meisje opzoek naar hulp in alle hoeken die ze vinden kom, maar hij wist dat zijn toestand niet veel meer verbeteringen kende. Vanaf het punt waar Kenna stond kon ze al waarnemen hoe zijn uiterlijk kenmerken vertoonde van een dode. Een verdoofde blik gaf zich weer in zijn ogen zodra hij dan eindelijk zijn gelaat haar kant op tilde, bleef bij Kenna hangen. "Bad luck. There's no other room," vertelde hij aardig kil terug. Hij vernauwde zijn zicht door zijn ogen even samen te knijpen, vooraleer hij weigerde haar aan te kijken en afdwaalde naar de lakens onder hem. Met een zekere krachteloze uitdrukking schoof hij naar achteren tot zijn rug grensde aan de muur. Zijn wallen liet Liam vergaan in de schaduwen, zich van haar afgehouden door haar aanwezigheid te negeren. Onverschillig nam hij een nieuwe trek van zijn sigaret.

"Why should I help you?"

Account verwijderd

schreef:
Hoe kon het ook anders? Het was te verwachten dat hij zich weer ging gedragen als zijn oude zelf. Hoe erg Kenna het ook vond, ze liet het niet merken. Hij leek alles van de nacht te zijn vergeten en dat wilde ze ook houden. De spijt die ze van haar daden was kon ze makkelijk vergeten wanneer hij het zich niet meer herinnerde. Ze voelde zich ongemakkelijk om hem weer om hulp te vragen, dat deed ze te vaak. Nooit vroeg ze hulp aan iemand of wilde ze het überhaupt. Ze voelde zich als een hopeloze meisje die steeds maar om aandacht vroeg. De pijn in haar wang bleef en het leek steeds erger te worden. Ze wist niet hoe het eraan toe was en eerlijk gezegd wilde ze het ook niet weten. Nog steeds was ze moe en wilde ze een kamer vinden die niet bezet was. Het voelde alsof de stof van de andere kamer nog steeds over haar hele lichaam was verspreid, wat waarschijnlijk ook zo was. Hoe graag ze zich wilde douchen, het kon niet. De kleren die ze aanhad waren de laatste kleren die ze had gevonden. Nog steeds vond ze het onhygiënisch dat iemand ze had gedragen, maar ze moest het ermee doen. Aan de bui van Liam te zien was het niet handig om te vragen of ze naar huis mocht. Nog steeds wist ze niet wat de reden was om hier te blijven. Waarschijnlijk was het voor de zekerheid, zodat ze niemand van hun bestaan zou vertellen.
Een zucht rolde over haar lippen en ze sloeg haar blik neer. Haar schouder leunde ondertussen tegen de deurpost. 'Why are you always acting like this? I try to be nice to you and you're always acting like you don't care about anything', niks van de dronken Liam kon ze bij hem terugvinden. Hoe graag ze het niet wilde toegeven aan haarzelf, ze vond hem leuk toen. Hij leek een open boek en nu leek hij op een gevoelloze klootzak. Zijn kille manier om te spreken bezorgde haar rillingen. Voor even keek ze hem aan. Hij nam een trek van zijn sigaret, terwijl hij uitdrukkingloos voor zich uitkeek. 'Because... You're the only one who can help me', verzuchte ze.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Het gaf alles met zich mee. Verwachts vanwege haar irritante karakter op zich, desondanks hij het niet had verwacht om zo'n opmerking te krijgen over zijn 'verkeerde' gedrag. "Are you serious right now?" vroeg hij ongelovig genoeg, een ietwat bespottende blik haar kant op geworpen om het op haar te laten branden. Geen gestaar van top tot teen vond meer plaats. Geen gegrijns, hatelijke opmerkingen of iets anders dan zijn geheel aangedane gelaat door alle gebeurtenissen. Ze behandelde hem als een ander soort, viel hem voor het eerst sinds haar komst op. Als een totaal ander persoon, iemand met geen waarde zoals iemand anders het had, iemand met de menselijke trekken zoals zij dat niet meer hadden. Ze durfde hem omlaag te halen door Liam telkens met zijn eigen leven te confronteren, maar waarom? Waarom durfde ze het in haar hoofd te halen het te laten blijken dat ze om hem gaf, terwijl ze allang wisten dat ze net zodanig haatgevoelens voor hem koesterde als andersom het geval was geweest?
"You want to know why? Huh, sure you want to, like you care enough anyway," vertelde hij op een lager geluidsniveau. Zijn stemming had zich bijgedraaid, voor kort tekenen vertoond van een soort van teleurstelling, in hoe minieme mate het ook mocht zijn. Hij had nooit meer vertoond dan slechts de kleine aanwijzingen in het bijzijn van anderen. Dubbend liet hij de ingeademde rook vergaan uit zijn mond, het zachtjes uitgeblazen om het somber te zien vervallen in de lucht. "The only thing that matters to you are your stuff and your own life. We both know it, so don't make it seem as if you're the 'true' friend someone has to seek for." Het was vernederend. Het laten zien dat ze er voor hem was, indien beide wisten hoe het écht zat en ze het enkel deed om te krijgen wat ze wilde. In dit geval zijn hulp, later zijn slaapkamer en voor zover hij kon bedenken nog wel meer. Alles kwam van één kant. Ze maakte gebruik van hem, precies zoals hij het eigenlijk had moeten verwachten, maar toch kwam het harder aan dan gedacht. Lipbijtend nam hij de sigaret uit zijn mond om er lichtjes mee te prutsen tussen zijn vingers. Kenna gaf hij intussen een schuine blik, voor even weerloos aangekeken, maar afleiding werd gehaast gezocht voor hij er zich van bewust was. Al snel genoeg richtte hij zich op de rook.

"Why bother lying, Kenna?"

Account verwijderd

schreef:
Alles was Kenna zei was verkeerd. Een normale vraag kon hij niet beantwoorden. Het leek erop dat hij dacht dat ze hem voor schut wilde zetten. Het enige wat ze probeerde te bereiken is een normale gesprek met hem. Alles wat ze zei werd al verkeerd opgevat. Ze vond het jammer dat hij zo dacht. Het enige wat ze probeerde is tenminste vrienden met hem worden. Zo te zien wilde hij dat niet. Ze negeerde zijn vraag en ongevraagd liep ze naar binnen. Ze wist dat ze niet zou worden uitgenodigd door hem, dus nodigde ze zichzelf uit. De deur sloot ze achter haar en vervolgens pakte ze de fles met de alcoholhoudende vloeistof erin. 'Why are you drinking again?', vroeg ze. Hoe anders hij was wanneer hij had gedronken, ze wilde dat hij deze gesprek zou herinneren. Ze nam dit serieus en ze wilde dat hij dat ook zou nemen, ook al wist ze bijna zeker dat hij dit alles als een grap zou beschouwen. Een zucht verliet haar mond en vervolgens ging ze zitten aan de andere kant van het bed. Ze keek naar het etiket van de glazen fles. 'If I wouldn't care, I wouldn't ask', zei ze. De sigarettenrook geur verspreide zich door de kamer. Ze vond het altijd een vreselijke geur hebben, ook al rookten alle personen om haar heen. Ze had het één keer geprobeerd en vond het vreselijk. Sinds die dag besloot ze niet te gaan roken. Enkele keren draaide ze de fles in haar hand en keek ze toe hoe de vloeistof tegen de zijkant aan klotste.
Langzaam richtte ze haar blik op hem. Nog steeds zat hij ongeboeid, terwijl hij een sigaret zat te roken. 'I just want to be friends, at least try to be friends. Don't push me away. Why are you always so negative about me?', Snel keek ze weer weg en richtte ze haar ogen weer op de fles in haar hand. 'You can't drink anymore', zei ze. Haar ogen zochten naar de dop van de fles, die ze al snel had gevonden. Ze pakte de dop van de nachtkastje en draaide hem vervolgens op de fles, die ze achter zich legde.
Ze haatte het als ze een leugenaar werd genoemd. De dingen die ze had gezegd waren niet gelogen. Het wat niet dat ze niet bezorgd om hem was. Ze vond het niet leuk dat hij maar altijd negatief over haarzelf dacht. 'I'm not lying Liam, I don't know what kind of story's you imagine. You are so selfish, you don't even see that someone actually care about you as a friend', ze probeerde haar toon laag te houden en niet boos te klinken. Het was haar aardig gelukt en daar was ze blij om. Ze hoopte dat hij nu geen ruzie zou maken, ook al verwachtte ze van hem dat hij het wél zou doen

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Het was een mooiere realiteit. Zoals Kenna het overbracht, zoals ze hem probeerde te laten geloven. Een geluk waar hij toch nooit recht op zou hebben, het meemaken er nog bij weggelaten. Het enige waar ze opuit was, net als elkander in de omgeving, was haarzelf redden van de omstandigheden in het bendehuis. Hij wist het, zij wist het, en daartegenover probeerde ze hem over te halen van een heel ander iets. Waarom?
"Because .. I don't know? It clears my head, I guess." Leugens vormden het, hoe hij het ook binnenhield om er geen bewijs van zijn twijfelingen te laten zien. Hij hoefde niets te vertellen. Hij wilde niets kwijt, ofwel bij een oude vriend of het meisje die hij er in de eerste plaats heengebracht had. Ze zette hem af alsof hij moest geloven dat hij zijn vertrouwen bij haar moest leggen, maar hoe wist hij dat dat werkelijk het geval was? Aarzelend kwam er een diepe zucht aan het licht, zijn mond verlaten in een jachtig tempo gepaard met een nieuwe teug rook.
"My 'beloved' father decided it was a good idea to visit me." De grimmigheid, verscholen achter zijn uitgesproken woorden, kwam al opmerkbaar naar buiten. Zijn haat voor de man stippelde zich uit in slechts zijn trekken alleen. Zijn blikken verhardden zich bij het idee van de man in zijn buurt, een verachtende uitstraling bracht hij naar boven en met lichte bui van irritatie knelde hij zijn vingernagels in zijn handpalmen. "How cute," gromde hij zachtjes voor zich uit. De beelden van diezelfde nacht speelden zich meerdere keren in zijn hoofd af. Zijn angstaanjagende gestalte verschenen in de bar, zijn ongeboeide uitspraken en intimiderende uiterlijk was niet alleen hetgeen dat hem deed walgen. Het waren zijn daden en manier van doen opzich, die hem lieten gruwelen bij zijn aanwezigheid. Wetend dat hij zijn bloedlijn deelde met een monster dat onmogelijk gestopt kon worden.
De kramp in zijn handen vergrootte zich. De druk in zijn handgreep toegenomen door de gezette kracht, enkele bloeddruppels voelen ontsnappen langs zijn huid naar het dekbed. Een van de tekenen waaraan Liam voorzichtig toegaf. Het opmerkte, waarbij hij zijn beide handen weer ontspande. Hij verlegde zijn kijken naar Kenna indien hij de kleine wonden weer gaandeweg voelde genezen. "Oh c'mon, I kidnapped you. Why the hell am I supposed to believe you just want to be 'friends'?" Het deel van het vermoorden van haar ex had hij er nog niet eens bijgenomen, een bijzaak waar zij beiden allang van wisten en geen gespreksonderwerp van volgde. Het had genoeg verricht om weer al het wrok naar boven te brengen.
Vol verbazing bleef zijn concentratie hangen bij de fles drank. Onverbiddelijk zag hij Kenna het van hem wegnemen, het afsluiten om hem er geen toegang meer toe te geven. Zijn gezicht draaide zich naar het glaswerk dat ze, sneller dan hij had verwacht, op het beddengoed had laten belandden. "What-..? Give that back!" Hij had zijn plannen om het met een snelheid van haar af te nemen. Zijn krachten voor een laatste keer te gebruiken om de sigaret om te wisselen voor een paar slokken vodka, maar tot hier kwam het niet meer. Voor hij ook maar een poging kon doen, was het Kenna zelf die zijn aandacht erbij wegtrok. De chagrijnige bui van hemzelf overgenomen en geleidt tot het spraken dat hij onmogelijk meer kon negeren.
"I'm not selfish," vertelde hij koppig. "Just reasonable. Why would you want to be a friend to me anyways?"

Account verwijderd

schreef:
Langzaam ging Kenna zitten in een kleermakerszit. Haar blik was op haar nagels gericht. De nagellak was er bijna vanaf en het zag er niet meer mooi uit. Helaas was dit geen probleem waar ze zich nu om druk moest maken. Er waren op dit moment meer dingen aan de gang waar ze zich meer zorgen om moest maken. 'You can't drink to clean your head. Don't do that', zei ze. Hoe goed dat iemand kon helpen, was het niet goed. Ze wist hoe haar moeder erbij liep. Altijd dronk ze maar om haar problemen te vergeten. Hoe vaker ze dronk hoe erger het werd. Het was haar moeder, maar ze schaamde zich altijd voor haar. Altijd wilde ze vriendinnen meenemen naar haar thuis, maar dat kon ze niet. Haar moeder zorgde ervoor dat ze dat niet kon. De schaamte die ze al d'r hele leven voor haar moeder had, had ze nog steeds. Volgens haar was ze altijd een slappeling en zou ze niks halen in haar leven. Misschien had ze ook wel gelijk, misschien was Kenna dat inderdaad. Ze wist niet hoe het was om twee ouders te hebben die van hun hielden. Bij haar moeder kon ze niet aankloppen en haar vader kende ze helemaal niet. Ze wilde hem ook niet kennen, waarschijnlijk was die niet eens in Amerika.
Zijn zucht zorgde ervoor dat ze opkeek. Ze had hem nog niet over zijn vader horen praten, maar zo te zien had hij daar ook niet bepaald goede relaties mee. Zijn woorden kwamen er met volle haat uit zijn mond en zijn ogen leken donkerder ze worden dan ze al waren. Waarschijnlijk was zijn vader ook een vampier, aangezien Liam zelf ouder zou kunnen zijn dan 100. 'I'm sorry. I hope you're ok?', hoe graag ze ook meer wilde weten van zijn vader, ze vroeg er niet naar. Hij had maar één ding over hem verteld en ze kon zien hoeveel haat hij voor die man had. Als hij er meer over wilde vertellen zou die dat wel doen.
Haar ogen bleven kleven op het dekbed. Ze vroeg zich af hoe vaak het dekbed werd verschoond. Waarschijnlijk één keer in de zoveel tijd. Niemand hier leek maar om zijn kamer te geven. In alle kamers waar ze tot nu toe was geweest was het een zooi. De personen in dit huis waren zeker te vaak weg om ook maar iets te doen aan hun kamers of het maakte hun niks uit als ze maar een plek hadden om te slapen. 'Because... You won't let me go home. I don't have a chance to escape and I just want to know you better', voor even richtte ze haar ogen op de rokende jongen, maar algauw keek ze weer weg. 'But if you don't want to try, than I'll stop trying to', natuurlijk zou ze het niet doen. Hij had slechte dingen gedaan, maar toch redde hij haar elke keer. Ze zou al meerdere keren dood moeten zijn en hij liet dat niet toe. Ze was hem daar ook dankbaar voor, maar Mason zou ze nooit vergeten. Hoe hij vermoord werd, was een snelle handeling van Liam. Hoeveel pijn het haar had gedaan, het was niet zo erg als verwacht. Nog steeds vond ze het erg, maar alles was beter dan één van hen worden. Allemaal waren ze uit op bloed en hadden ze daar een zwakte voor. De bijtwonden zaten er nog steeds en herinnerden haar aan de nacht met Conor. Hoe schuldig ze zich ook voelde, het was niet haar schuld. Het leek wel alsof ze het moest doen, ook al wilde ze het niet. Aangezien ze hier haar hele leven moest blijven, moest ze hier wel vrienden maken. Er waren wel veel meisjes hier, maar de enige die "normaal" leek te zijn was Kelsey. Toch had ze haar een lange tijd niet meer gezien en hoopte ze haar nog enkele keren te zien. De rest van de meiden leken meer een vermaking voor de jongens en daar wilde ze niks mee te maken hebben.
Geschrokken keek ze op toen hij zijn stem verhief. Hij leek geïrriteerd dat ze de fles alcohol afpakte, maar dat maakte haar niks uit. Hij mocht zijn gevoelens niet wegdrinken, aangezien dat kan lijden tot een verslaving. De fles had ze gepakt en tussen haar handen geklemd, maar hij deed geen aanstalten om hem te pakken. Toch hield ze de fles tussen haar handen, voor de zekerheid. 'Because I want to', zei ze. 'And yes, you are selfish, don't deny.'

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
"I can and I will. Can you give it back now, please?" weerklonk zijn stem in zijn eigen slaapruimte. Zijn uitspraken leidden naar de sterke drank, nog altijd in het bezit van het meisje gehouden in zijn bijzijn. Het glas kon hij nog zien glimmen in het licht, de vloeistof zien nabewegen van haar plotselinge grijpen en rond golvend langs het breekbare, doorzichtige materiaal. Zijn verlangens zaten al sinds zijn verandering bij de onbereikbare middelen. Het van hem afnemen was al een even slechte beslissing als haar overtuigenis over de 'vriendschap' tussen hen twee, bepaalde hij met zekerheid. Hij zou niet rusten voordat hij het glaswerk wederom in zijn handen weer kon vinden en het tot zichzelf kon eigenen, in plaats van het aan te moeten zien in Kenna's handen zoals hij nu gedoemd was te doen.
IJzig bekeek hij de afgenomen drankfles. De woorden binnengehouden die haar hadden verboden om het ook maar ooit weer te flikken hem wat af te pakken, maar zijn blikken vertelden genoeg. Bij de tijd dat Liam het in zich opbracht om omhoog naar Kenna te kijken, kon de noodzaak voor het middel al van zijn gezicht af worden gelezen. "I don't know." Stilletjes nam hij een nieuwe trek van zijn sigaret, kort in haar donkere ogen gestaard met geen schaamte voor zijn acties. Zijn emoties zaten overal, allesbehalve goed om het te kunnen verwerken op een manier als hij vaak bij anderen had gezien. Hij drukte het slechts weg om er geen last meer van te hebben. Zo ook nu vormde het zo'n moment, zijn eerst breekbare expressie die zich weer verhardde door een muur om hemzelf heen te bouwen. Haar verklaring over het worden van vrienden liet hij hierbij volledig langs zich heen gaan. De hoop dat ze hem gewoon weer door zou laten drinken, roken en rustig met rust zou laten, hielp erbij mee om dan toch toe te geven. Wellicht dat Kenna hem dan een keer alleen kon laten.
"Friends? I don't do no friends, really," beantwoorde hij haar twijfelachtig. "But eh.. fine by me." Zijn vingers haakten in elkaar, zijn hoofd iets naar een zijde gekanteld om zijn eigen nutteloze bezigheid te kunnen zien. Wat ze precies met vrienden bedoelde vond hij een vreemd raadsel. Haar hulp krijgen kon de leidraad zijn, misschien wilde ze gewoon gebruik van hem maken eveneens de rest dat deed, maar hier wilde hij niet bij nadenken. Koppig genoeg had hij al snel een antwoord klaarliggen voor Kenna bij haar beschuldiging, geen aandacht meer besteedt aan zijn wantrouwige zelf. "I'm not selfish." Het irriteerde hem dat ze weer aannames deed over zijn karakter, iets dat hij nu niet meer had gedaan bij haar volgens zijn opvattingen. Ertegenin gaan ging hij dan ook volledig. Ze mocht weten hoe hij zich zou verzetten tegen de beschuldigingen, of ze zich nou zijn vriend noemde of niet. Een zucht van beide, lucht en rook maakte hij duidelijk.

"You should feel honored. You're one of my first friends in almost ninety years, pequeñita."

Account verwijderd

schreef:
Eigenwijs schudde Kenna nee. 'Hmm, I don't think so', zijn ogen gingen naar de fles die ze stevig in haar handen vasthield. Ze zou hem de fles niet geven ook al wist ze dat hij het niet zou accepteren. Hoe boos hij ook keek, ze zou niet toegeven. Hij mocht zijn gevoelens niet wegdrinken, aangezien dat tot een verslaving kon leiden. Zijn gezichtsuitdrukking veranderden wanneer hij antwoord gaf op haar vraag over zijn vader. Ze kon duidelijk zien dat hij wist hoe hij zich voelde. Toch zei ze er niks over, aangezien dat de situatie helemaal zou verpesten. Ze liet het maar voor wat het was, aangezien ze geduldig zou wachten totdat hij er zelf over wilde praten.
Een gaap ontsnapte er uit haar mond, waardoor ze snel haar hand voor haar mond sloeg. De slaap van korte duur zorgde ervoor dat ze minder moe was dan eerst, maar toch eiste haar lichaam om meer slaap. Desondanks wilde ze het erbij neerleggen met Liam en ervoor zorgen dat ze toch nog met elkaar normaal konden praten. Haar hand omringde ze weer rond de fles, ervoor zorgend dat hij geen kans kreeg om hem te pakken.
Een kleine glimlach verscheen op haar gezicht na het horen van zijn worden. Ze was blij dat hij niet moeilijk deed en ermee akkoord ging. 'I'm glad that you want to try it', voor even richtte ze haar blik op hem en haar glimlach verdween wanneer ze zijn geïrriteerde toon hoorde. Ze liet het voor deze keer door hem te negeren. Het was haar mening en als hij er anders over dacht, dan had ze er geen problemen mee. Bij het horen van haar bijnaam keek ze hem met een fronsende wenkbrauw aan. 'Really? Ninety years?', verbaasd bleef ze hem aankijken. Ze snapte niet hoe iemand negentig jaar zonder ook maar één vriend te leven. Zo te zien vertrouwde hij mensen niet zo snel. 'Can you please tell me what pequeñita means? It's annoys me that I don't know what it means', vertelde ze.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
"Why?" Onbegrijpelijk gaf hij een frons weer, voor kort afgedwaald naar de fles in haar handen. Waarom ze hem probeerde te martelen viel moeilijk te zeggen. Hij kon het zich met gemak voorstellen dat ze er lol uithaalde om hem te treiteren, aannemelijk genoeg wilde ze toevallig een straf bedenken voor hem of probeerde ze het voor haarzelf zo eenvoudig als mogelijk te maken door hem van de alcohol te ontdoen, en zo over te kunnen halen om haar te helpen. Hoe erg hij het ook minachtte, kon hij onhaalbaar ontkennen dat het een gedoemd plan was. Het werkte in een mum van tijd. Hij had grotere bedenkingen om het terug te krijgen, om meerdere keren te grijpen naar de fles en het recht voor haar neus compleet leeg te drinken, maar hiervoor nam hij nog even afstand. Hij wilde het bewijs leveren dat haar doel nooit bereikt kon worden. Moeizaam genoeg bracht hij een nieuwe zucht naar voren, de drank in zijn zicht laten vergaan door weer op te kijken. "What does it matter if I drink that thing until it's completely empty?" beweerde hij. "This is torture."
De stilte die optrad zodra zijn vader aan bod kwam, kon hij voor het eerst bij haar daadwerkelijk waarderen. Het gaf in ieder geval aan dat ze ergens nog respect bezat. Diep weggestopt, verscholen in haar irritante karakter. Het toegeven echter, ging Liam te ver, zijn stugheid nog lange niet weggelaten als het om het openbaren van iets ging. Hij ging alleen mee in haar doen, gaf de geruisloosheid een kans en sprak pas toen er een nieuw onderwerp aan bod kwam, wetend dat hij zijn denken gedeeltelijk van zijn familie af kon schuiven. "Yeah, well.. I'm ninety-seven now, I think." Het klonk ongelooflijk oud. De voorstelling van hem op deze leeftijd als hij dan überhaupt nog had geleefd, kon hij amper voor de geest halen. De jaren tellen deed Liam al sinds zijn dertigste niet meer. Hij hield verjaardagen niet bij, gewoonweg omdat ze amper speciaal meer waren en het hem niet kon deren of de telling weer verder ging; zijn uiterlijke kenmerken veranderden tenslotte toch niet meer dan vergeleken met hoe het was op zijn negentiende. "Somethin' like that. I'm not sure, actually."
Over de bijnaam moest hij iets gegrinnik loslaten, hemzelf hoofdschuddend achtergelaten. Hij had verwacht dat het voorspelbaar was. Nog geeneens een geheel moeilijke bijnaam kon Kenna tot haarzelf eigenen en doch had ze geen idee wat het betekende, wat hem zowel verbijsterde als amuseerde. Vermakelijk keek hij haar kant op. "Pequeñita? I thought most of you people knew how to speak Spanish after all, you know, because of the modern classes in high school or whatever," sprak hij een beetje verbaasd. "Eh.. it means little one. It fits your length, Kenna."

Account verwijderd

schreef:
Kenna tilde haar wenkbrauw op tot een frons. Een zucht kwam uit haar mond en vervolgens richtte ze haar blik op de fles. Voor afleiding las ze de productinhoud, aangezien ze geen zin had om een hele verhaal te vertellen over haar alcoholistische moeder. De helft van de producten die zich op de etiket bevonden kende ze niet en ze wilde ook niet weten wat voor ingrediënten het waren. Elke soort alcohol had dezelfde werking. Hoe graag ze alcohol vermeed, zelf dronk ze het ook. Op feestjes en tijdens uitgaan had ze vaker gedronken, maar nooit zoveel om compleet dronken te raken. Het was puur om zich wat losser te voelen, maar zonder alcohol kon ze ook plezier beleven. Nooit had ze alcohol gedronken om verkeerde redenen, zoals Liam dat nu ook deed. 'I don't like the idea that you want to drink your thoughts away. You can't do that, it's not good', vaker had ze haar moeder proberen over te halen om niet te drinken. Toch zorgde dat er alleen voor dat ze juist meer dronk. De rommel van haar moeder moest ze altijd zelf opruimen. Het gebeurde vaker dat ze dagen in haar kamer zat opgesloten om in alle rust meerdere flessen leeg te drinken. Langzaam had ze haar ogen op de donkerharige jongen voor haar gericht. 'This isn't torture. I'm not doing this to bully you, if that's what you're thinking', het leek erop dat hij dacht dat ze hem wilde irriteren door de fles af te pakken, terwijl ze hem juist probeerde te helpen. Vroeg of laat hoopte ze dat hij dat zou begrijpen. Ook al voelde ze zich niet bepaald vrolijk, een kleine glimlach verspreide zich toch over haar gezicht. 'Ninety-seven? Oh boy, you could be my grandpa', om haar lach in te houden beet ze voor enkele seconden op haar onderlip. Hoe raar het ook klonk, het kon inderdaad. Zijn leeftijd kwam dichtbij die van haar opa, ook al was hij zelfs aantal jaren ouder. Zijn uiterlijk leek niet of zevenennegentig, meer op rond de vijfentwintig. Haar eigen grap was flauw, maar toch vond ze er humor in. Ze verwachtte niet dat hij het ook maar een beetje grappig zou vinden, maar daar maakte ze zich geen enkele zorgen om.
'I hated Spanish because it was very difficult. I didn't even knew you were Spanish', vragend keek ze hem aan. Hij leek absoluut niet op een Amerikaan, maar ze verwachtte ook niet dat hij uit Spanje kwam. Hoe meer ze over hem kwam te weten, hoe meer hij haar verbaasde. Voor even rolde ze haar ogen. 'I should know. You're so funny', sarcasme leek van haar woorden af te druipen. Vaker had ze zulk soort bijnamen gekregen, maar toch was deze anders. Hoe ze graag ze het wilde ontkennen, ze vond de bijnaam leuk. 'I guess I also need to devise a nickname for you'.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
De manipulerende sfeer kwam ook bij hem te pas. Telkens weer was hij geneigd zijn oog op de fles te laten vallen, gesnakt naar de vloeistof om op zijn minst alles in zijn hoofd te kunnen laten verdwijnen. Dat het een slechte gewoonte was om zich over te geven aan alcohol hoefde Kenna hem niet meer te vertellen. Hij wist maar al te goed dat het weinig goeds met zich meebracht, het hem als een verslaafde overbracht tegenover elkander en waarschijnlijk was hij het ook. Echter, het vormde de enige manier waarop Liam had geleerd met alles om te gaan. Om zijn hoofd leeg te maken die normaliter volzat met gedachten waar hij aan blootgesteld werd op elk moment van de dag, de pijnigingen te laten verdwijnen voor een gevoel van rust. Uit verzuchting werkte hij een teug van zijn sigaret naar binnen, het verslagen weer naar buiten gebracht onderwijl hij zijn zinnen zette op Kenna zelf, liever dan te blijven bij de fles drank. "What else am I supposed to do then?" De aandrang om te drinken kon zelfs een onwetende van de situatie nog opmerken; gedoeld op zijn kijken dat eens om de zoveel tijd bleef rusten op de halfvolle fles vodka, kon de gewenning aan de drank afgeleid worden.
"It actually looks like it. I can't imagine another reason for you to disturb me with the annoyin' motherly behavior, all out of nowhere." Onderzoekend bekeek hij haar, zijn wenkbrauw ietwat opgetrokken om zijn vraag naar de werkelijke reden duidelijk te maken. Niets was aan haar gedaante te zien. Mogelijk maakte dat hem geïrriteerd, omdat hij normaal gesproken mensen makkelijker kon lezen dan men dat bij hem kon. Met het voor secondenlang afwenden van zijn blikken naar de lakens van het bed, wist hij niet meer wat hij van haar plotselinge 'bezorgdheid' moest denken.
Om haar lach moest hij tot zijn verbazing toch een kleine glimlach tevoorschijn toveren. Ze maakte het tot zijn ongenoegen moeilijk om bij zichzelf te blijven, zijn somberheid en de volgens haar genoemde 'verslaving' tot zijn bezigheid te maken, want ze had hem nu al meer laten lachen dan hij in de afgelopen halve eeuw überhaupt had gedaan. Het was zowel minachtend als amuserend om zichzelf zo te zien. "I should be. It's weird, I could've been dead by now but when I look in the mirror, I don't see any differenties from when I was nineteen or somethin'," begon hij onverschillig. "I bet the world loves me too much to let me die, huh." Het was geen buitengewone gedachte van zijn sarcastische humor dat zijn problemen verborg. Zoals anderen wel konden, had zijn leven weinig tot geen inhoud meer. Hij had geen kans meer om een gezin te stichten als de buitenwereld met alle vrijheid de rechten toe had. Geen liefdevol, eeuwig leven om te besteden met een geliefde en elkaar ouder zien worden, zelfs tot op een gegeven moment ze kleinkinderen tot zich hadden kunnen eigenen. De treurigheid hield hij zonder meer van haar zicht weg.
"I'm Portugese as well. I've always lived in Spain though." De bijnaam liet hij voor wat het was, haar irritaties genegeerd gewoonweg omdat hijzelf geen plannen had het te veranderen. Daarbij had hij haar nooit verteld dat ze hem geen bijnaam mocht geven, of wel soms? "I know, I'm funny as hell," prevelde hij vermakelijk. "And go ahead, but it has to be an awesome one."

Account verwijderd

schreef:
Kenna verwachtte niet dat hij zo erg naar alcohol snakte. Het leek erop dat het de verkeerde kant op ging en ze wilde dat niet toelaten. Fronsend keek ze de jongen aan. 'Nothing?', zei ze op een vragende toon. Het enige wat hij moest doen is met zijn gedachtes leren leven, ook al leek het voor hem onmogelijk. De fles moest ze uit zijn gezichtsveld krijgen, zodat hij geen neigingen kreeg om ervan te drinken. 'I just want to help you. It seems like you need help, because if you'll keep on going like this it isn’t going to end well for you. Believe me, I know how it is', vertelde ze. De fles legde ze naast het bed op de grond, zodat niemand van hen het flesje nog kon zien.
Het irriteerde haar dat de kamer zo donker was. De verduisterde raam zorgde ervoor dat er weinig licht kwam in de kamer. Ze snapte niet waarom dat zo was, hij had toch een speciale ring die hem beschermde tegen de zon? Misschien hield hij van donkere ruimtes en was dat één van de redenen dat hij zo gesloten was. 'Your window... you need to do something about it. It's really dark in here', ze verwachtte niet dat hij er iets aan zou willen veranderen. Waarschijnlijk zou hij het laten zoals het is, puur om haar te irriteren. Doordat de deur en de raam dicht zaten bleef de sigarettenrook in de kamer hangen. Het stonk enorm en het zorgde ervoor dat de kamer volraakte met de rook. Toch hield ze haar mond erover, aangezien hij binnen enkele minuten zijn sigaret zou oproken.
Met een korte glimlach op haar gezicht rolde ze met haar ogen bij het horen van zijn sarcastische opmerking. 'So you were nineteen when you were turned? It's weird that you're almost hunderd years old but you look like someone who's about twenty years', ze vroeg zich af wat hij al die tijd had gedaan. Waarschijnlijk probeerde hij zijn tijd zoveel mogelijk te doden door de wereld door te reizen. Ze was nieuwsgierig naar hoe hij in een gang zoals deze kwam. Ze wilde het vragen aan hem, maar ze hield zich in. De twee hadden het net "goedgemaakt" en ze wilde de sfeer tussen hen niet verpesten.
Voor even keek ze hem aan met een opgetrokken wenkbrauw. 'Portugese, huh? I've never been in Spain. How's Spain like?', ze was er oprecht geïnteresseerd naar. Nog nooit was ze naar Europa gegaan. Ze was niet eens uit Chicago gegaan, laat staan uit Amerika. Voor de zoveelste keer vandaag rolde ze met haar ogen. 'An awesome one? What do you think about..', voor even keek ze naar hem om een goede bijnaam te verzinnen. Een kleine glimlach verspreide zich over haar gezicht. 'Cold one?', de bijnaam paste perfect bij zijn lage lichaamstemperatuur en zelfs een beetje bij zijn karakter.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
De fles werd zonder meer van hem weggehaald. Het nu ondoenlijk gemaakt om het aan te moeten zien, wat zowel zijn voordelen als nadelen had. Ergens kon Liam het, diep vanbinnen, wel waarderen. Dat ze het op zijn minst uit zijn blikveld verwijderde, het niet moeilijker maakte dan het al was door hem uit te dagen zijn afstand van de drank te behouden. Dat ze haar zorgen hield door door te blijven zetten en hem, hoe ongeloofwaardig het ook begon te klinken, wilde helpen. Daarentegen, echter, maakte het zijn aandrang geenszins minder. Slechts een grotere verleiding ontstond er om in een raas het glaswerk van de grond te grijpen. Zuchtend sloot hij zijn ogen, de duisternis voor even toegelaten om zich van alles af te sluiten. "Easier said than done, Kenna," vormde alles dat Liam haar meedeelde. Haar optie had hij al vaker aan moeten horen, van verscheidene mensen die dachten hem te moeten laten afkicken van al zijn gewoonten, maar nooit had het kunnen helpen. Hij kende eenvoudigweg geen andere manieren om alles te kunnen laten varen.
Van korte duur was het wel geweest. Na enkele seconden had hij zichzelf er al van overtuigd zijn oogleden weer omhoog te bewegen, zijn gezucht te stoppen in de hoop tenminste iets te kunnen doen om de tijd sneller voorbij te laten gaan. De ergernis van Kenna zocht hij ongeboeid op. Hij keek opzij, een beetje verbaasd om te horen hoedanig ze zich leek te storen aan het donkerte ofwel de benauwdheid, die hemzelf nergens kon baten. "You can open up the window if you want. It's rough to do, but it'll work eventually." Een kleine knik bracht hij voort naar het raam aan de zijkant van het bed. "Just not the curtains, please. The sun kinda burns on my skin, it's annoying." De hoeveelheid stof op de ruit kon hij nog aanzien, het vuil blijven hangen langs het materiaal om er een grijzige laag aan te geven. Ouderdom gaf het aan. Desondanks het een klein gordijn op zichzelf vormde en de zonnestralen ietwat blokkeerde, kon het weinig verschil betekenen voor de afgegeven warmte. Uit eigenbelang liet hij daarom de gordijnen vaak hele dagen onbewogen voor het raam hangen.
"Yeah, I was nineteen at the time," sprak hij, wederom naar haar gekeken om zich van de muur af te keren. "In the winter of 1939, just a couple months after the beginning of the second world war." Hij kon het zich nog als de dag herinneren hoe het tafereel was begonnen, hoe de gruwelijkheden hem hadden overgenomen, maar de herinneringen wilde hij niet toelaten. Met een strakke blik richtte Liam zich op de smetteloos witte lakens van het bed.
Zich even afwezig gehouden, hield hij zijn aandacht op de stof. Pas toen hij haar stem terug kon horen keren met een ietwat positief onderwerp, kon Liam het in zich opbrengen weer omhoog te kijken. "Well, it's beautiful. Nice weather, the people are very kind.. I don't know, it felt like home, I guess," zei hij haar. Een grijns kwam onverwachts tevoorschijn, zijn sombere bui enige tijd weggezet om het plezier te kunnen voelen. Of het nou slecht op moest worden genomen hoe ze hem vernoemde naar haar beeld over zijn innerlijk of juist niet, hij zag het goede er wel van in.

"Cold one? Hm, is that an insult, pequeñita?"

Account verwijderd

schreef:
'It's ok. I'll help you, if you want', glimlachte Kenna. Hoe lang hun "vriendschap" zou duren wist ze niet, maar ze wist wel dat ze hem wilde helpen met zijn probleem. Ze hoopte dat hij zich op haar gemak zou voelen, aangezien ze ondertussen doorhad dat hij erg gesloten kon zijn. Toch waren er enkele momenten waarbij dat niet het geval was. Ze hoopte dat alles goed zou gaan en ze uiteindelijk weg kon gaan uit het huis. De mensen hier waren niet bepaald vriendelijk en het leek erop dat een mens hier niet veilig was voor een menselijk wezen.
Glimlachend knikte ze bij zijn toestemming om de raam te openen. 'Thank God', verzuchtte ze. 'I really began to think you’d let me choke in here', vertelde ze sarcastisch. Langzaam stond ze op van het bed om vervolgens richting het raam te lopen. De hoeveelheid stof negeerde ze, tereijl ze het raam probeerde te openen. 'Stupid..', ze deed haar best om de raam te openen. Ze trok meerdere keren aan de hendel. 'Window', ze zette keacht in haar handen en uiteindelijk kreeg ze het raam open. Voor even bleef ze bij het raam staan om de frisse buitenlucht te ruiken. Al meerdere dagen was ze niet naar buiten geweest en kon ze geen frisse lucht halen. Haar handen legde ze op de vensterbank om zich erop te leunen. De muffe lucht in het huis zorgde ervoor dat ze vergat hoe frisse lucht rook. Haar ogen liet ze voor enkele seconden over het gebied glijden. Het was mooi weer en het leek erop dat de zon langzamerhand steeds lager aan de lucht hing. Ze wist niet hoe laat het was, maar ze schatte het rond vijf uur. Het uitzicht was helemaal niet verkeerd. Een grote, diepgroene bos was over de hele oppervlakte te zien. 'The view is amazing', zei ze. Na enkele seconden draaide ze zich om en schoof ze de gordijn dicht. Ze liep terug naar het bed om vervolgens in dezelfde positie van net te zitten. De frisse lucht vulde de kamer langzaam, maar ze kon de kleine verschil algauw merken.
Haar aandacht vestigde ze op Liam. Ze was oprecht geïnteresseerd naar zijn verleden, terwijl ze zelf niet wist waarom. 'You were a soldier then? Who turned you?', vroeg ze. De oorlog was een vreselijke tijd voor de mensen, niet alleen voor de Joden. In Amerika was het niet zo erg als in Europa, maar toch leefde ze mee met de mensen. Verschillende families raakten elkaar kwijt tijdens die tijd. Ze hoopte dat mensen niet dezelfde fout zouden maken als de mensen toen. Liam leek niet bepaald blij met het onderwerp over zijn verandering naar vampier. 'Nevermind, forget that I asked that', zei ze.
Aan hem te merken vond hij Spanje oprecht een mooi land. Er kwam een glinstering in zijn wanneer hij vertelde hoe het daar was. Een kleine glimlach verspreide zich over haar gezicht bij het zien van zijn opgewekte bui. 'It's sounds awesome', knikte ze. Haar glimlach verbrede zich bij het horen van zijn stem. 'Hmmm... I don't know, maybe? It suits you really well, actually', glimlachte ze.

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld