Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

17 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

ORPG - Strange Trails

Anoniem
Landelijke ster

Bellamy schreef:
Het eten smaakte niet. Dit kwam niet omdat ze het niet lustte maar door de situatie die nu gaande was. Ze voelde zich opgelaten en het enige geluid wat hoorbaar was, was hoe zij haar salade at. Met haar vork speelde ze wat met het eten, haar eetlust compleet verdwenen. Haar ogen nog steeds op de grond gericht alsof de grond het mooiste was wat ze ooit had gezien. Maar niets was minder waar. Bij het horen van zijn stem brak haar hart al zowat. Ze kon horen dat hij het moeilijk had maar ook zij was gekwetst. Zijn woorden drongen tot haar door. Meerder gevoelens overspoelde haar. Verdriet, boosheid, medelijden. Het vrat haar op van binnen, maar zo te zien hem ook. "Look it's just that all the alcohol reminds me of my father, you scared me back there with the mirror. I literally saw him in you and I just had to run away. I know you won't hurt me but I got fucking chills all over my back Raiden, I still do. I like alcohol when it's for fun.. I hate it when it makes people drink it for their pain." Ze zag hoe hij friemelde aan de kettingen die hij altijd aan had. Ze wist het verhaal er niet achter maar wel wist ze dat het veel voor hem betekende. Ze keek langzaam op naar hem. Hij zat er maar slapjes bij. Zijn rug gebogen en ook hij had zijn ogen naar beneden geslagen. Ze luisterde naar zijn woorden en probeerde aan elkaar te knopen wat er toch met hem gebeurd kon zijn. "Who do you see, what man? Who was bleeding?"
Langzaam stond ze op van haar stoel om naar hem toe te lopen. Ze duwde de pakjes sigaretten aan de kant en kroop op het bed. Ze ging voor zijn neus op haar knieën zitten waarna ze hem aan keek. "Just tell me, maybe it helps.. to let it all out.. You know I don't judge you, I'll just listen and help you as much as I can.. and if you don't want me to that's fine."

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Natuurlijk had hij haar gekwetst. Hij had beter moeten weten dan verwachten dat ze zijn excuses zou nemen en het achter haar zou laten, nadat hij een woede-uitbarsting had gehad waarvan ze geen aandeel in hoorde te hebben. Natuurlijk had Raiden haar angst opgeleverd toen hij voor een moment zijn controle verloor en zijn kracht zette op de spiegel, het in duizenden stukken laten barsten om zijn adrenaline ergens heen te kunnen laten gaan. Hij begreep het, snapte dat ze van streek was geraakt, maar nooit had hij de intenties gehad om haar aan haar vader te herinneren. Mia zat ermee, hij kon het aan haar horen en toch tegelijkertijd wist hij niet wat hij moest om het beter te maken. Beklemmend keek hij omlaag. "Sorry. I couldn't help myself, It's just-.. It was like I was back home all over again, I couldn't handle it." Dat hij haar zozeer herinnerde aan haar vader was precies hetzelfde als dat zij hem deed denken aan zijn thuissituatie, aan hoe het was geweest toen hij voor pop werd gezien en enkel moest volgen wat de man zei, wat hij van hem wilde, wat er van hem werd verwacht. Haast ironisch was het en toch kon geen lach zijn mond verlaten, in alle stilte gezeten indien ze verward haar vragen stelde. De matras voelde hij intussen zachtjes inzakken. Ze ging voor hem zitten, hem aangekeken en dat terwijl Raiden niet anders kon dan wegstaren in de vloer.
"The soldiers.. I see the soldiers.." Verzonken in zijn denken liet hij de ketting naast zich op het dekbed neervallen. Voor Mia neer, alsof het zijn manier was om de namen door die ingegraveerde initialen bekend te maken omdat hij ze niet uit kon spreken. Zijn handen ontglipten niet veel later naar zijn haar, waar hij ze op zijn achterhoofd liet liggen. Zijn hoofd zakte als vanzelf naar onder tot enkel zijn ellebogen op zijn bovenbenen hem er nog van weerhielden weg te vallen. Mensen erover vertellen had hij nooit gedaan, maar wat was het dan dat hem ertoe aanzette dan toch al het moeizame uit te brengen? Was zij de persoon bij wie Raiden dan toch vertrouwen had ontwikkeld? Hij wist het niet en liever dan het uit te zoeken, wilde hij het ook niet weten.
"They were my friends. The two damn Russian guys who couldn't stop talkin' about their cigarettes back home, who I shared the room with where my father sent me to, within the army. I-." Stamelend probeerde hij aan haar verwachtingen te voldoen, zijn ogen gesloten om de kalmte weer in hem terug te vinden. "They died because of me."

Anoniem
Landelijke ster

Bellamy schreef:
Verloren keek ze naar hem. Zijn verleden had hem ongelofelijk veel pijn gedaan en zo te zien deed het hem tot op de dag van vandaag nog steeds ontzetten veel pijn. Als hij pijn had, had zij ook pijn. Ze wilde hem niet zo zien. Hij was zo sterk en ze zag hem nu zo gebroken en zo klein. Ze zag hoe hij het kettinkje liet vallen op het dekbed waarna ze het voorzichtig op pakte. Ze hield het tussen haar vingers terwijl haar vingers over de gegraveerde letters gleed. Ze zag enkele namen op de ketting waarna ze niet veel later naar hem op keek. "So you were in the army.." Nu snapte ze wat hij bedoelde met het feit dat hij in echt oorlogsgebieden was geweest. Ze dacht aan een gevecht of een overval op straat maar dit was zo veel erger. Hij was compleet beschadigd van binnen en ze wist niet of ze hem zou kunnen redden uit het diepe, hoe graag ze dit ook zou willen. Ze durfde hem eigenlijk niet te vragen wat er gebeurde maar ze wilde het weten, ze wilde hem begrijpen zodat ze wist wanneer ze hem met rust moest laten en wanneer hij haar het hardst nodig had. "What do you mean they died because of your.. What the hell happened back there Raiden, what happened to you.." Haar handen vonden voorzichtg de zijne. Ze pakte zijn handen vast en bracht ze naar haar lippen. Ze drukte zachte kusjes op zijn handen. Ze zei niks meer, ze liet enkel zien hoeveel ze om hem gaf en hoe ze hier voor hem was. Ondanks alles wat hij haar aan zou doen, ze zou zijn zijde niet verlaten. Ze zou daar niet mee kunnen leven. "I care about you so much Raiden, I know it's hard.. but please don't push me away baby.." Ze drukte nogmaals wat kusjes op zijn handen waarna ze haar ogen op hem richtte. "You're so fucking strong, you're amazing."

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Het metaal kon hij wederom horen klingelen, zacht hoorbaar in de kamer waarop hij ietwat gestommel naast zich hoorde. Hijzelf bleef stil, ijselijk stil, tot op het moment dat zijn handen werden onderworpen aan een warme gloed. Meermaals drukte ze haar lippen op zijn handpalmen. Doende dat het haar wijze was om te verduidelijken dat ze er voor hem was, maar hier kon Raiden niet bij stilstaan. Anders dan voor zich uitstaren deed de jongen niet. Net alsof hij de angst had om, elke keer als hij opkeek, ze weer te zien staan achter het bed. Alsof hij ze dacht te zien in het meisje die hem hoe dan ook probeerde te bemoedigen, al had hij hier weinig op te zeggen, behalve het bij elkaar rapen van de moed om wederom herinneringen uit het puin te halen die daaronder begraven hadden moeten blijven.
"I only got out of there because they needed a sniper. A deadshot, to cover for them, I-.." Diep haalde hij adem, zijn visie als gedwongen gericht op de bedlakens indien hij zijn hoofd lichtjes schudde. "I didn't knew they were coming, you have to believe me.." Zijn vingers ontdeed hij uit haar houding, ze traag weer naast zich laten liggen waarna hij zichzelf overeind duwde. Hij drukte zichzelf achteruit. Tegen het andere uiteinde van het bed, van Mia vandaan, zich afgesloten door zijn benen op te trekken. Terughoudend sloeg hij zijn armen eromheen. "I didn't take the shot. When the cars came, the children-.., The bombs, I let them explode..- I-I let the kid blow them up because I couldn't do it. I couldn't shoot him," murmelde hij. "It was a setup. A distraction. Whenever they got to the scene, the terrorists were already there to shoot them. I didn't knew..."
Haar verwijzing, haar droombeelden, over zijn kracht en sterkte waren niet meer dan wanen geweest. Niet anders dan verbeeldingen die de werkelijkheid verbloemden, want de waarheid was dat hij een zwakkeling vormde. Hij had geen respect om te verdienen voor de twee jaar in de kazerne. Hij had geen recht op een eretitel als back-up van de special forces, als sluipschutter voor het leger. Hij was het niet waard. "I'm not strong. If I was I would've done what I had to do. I wouldn't have to see their faces in the dark, asking me why I didn't do it. It's all my fault."

Anoniem
Landelijke ster

Bellamy schreef:
Zijn verhaal raakte haar. Het raakte haar zo enorm erg dat ze met tranen in haar ogen zat. Hij had zo enorm veel meegemaakt en het had hem gevormd tot de persoon die hij nu was. Ze vond hem ondanks wat hij zei enorm sterk en ze kon het wel blijven zeggen maar hij zou het toch niet geloven. "I believe you.. You don't seem to be a killer for me.. Don't worry. I trust everything that you say, without a doubt." Ze voelde een leegte in haar handen nu hij ze weer had terug getrokken. Ze wilde hem vast houden en knuffelen maar ze zag aan hem dat hij liever niet aangeraakt wilde worden. "It's not your fault.. There is nothing you could've done... Like you said, it was a set up, not everyone would make it out alive, you know that... And know that you made it out alive you feel guilty and I understand that but you shouldn't Raiden.. You served our country so well.." Haar lippen trokken somber naar beneden om hem zo te zien. Haar onderlip trilde enigszins aangezien ze nogsteeds volschoot van alles.
"it"s not your fault.. I think you just held everything in and that makes you the way you are now.. It just keeps bothering you because you never told anyone, you had no one to talk with you about it. Keeping it inside made the darkness surround you.. Trust me, i've been there. Not in the way you have but yes, I have been there and it hurts. But please let me in Raiden, I promise, I won't hurt you, ever." Ze wist niet goed wat ze moest zeggen of wat ze moest doen maar ze wilde hem beter zien, alles werd hem op dit moment te veel en ze vond het vreselijk. Enkele tranen rolde over haar wangen met het aanblik van hem. "Raiden, I beg you.. let me in." Ze veegde ruw haar tranen weg waarna ze naar hem keek.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Hoe ze hem ook probeerde te overtuigen van zijn onschuld, het bloed dat aan zijn handen kleefde kon ze niet laten vergaan tot een spoorloze massa. Hij was de fout achter de aanval geweest. Als hij het schot had genomen, als hij het jongetje ervan had weerhouden de auto's op te blazen, dan hadden ze allen nog geleefd. Dan had hij Sergei en Red nog in de ogen kunnen kijken zonder hun lusteloze, bleke gedaantes onder het bloed weer te vinden in zijn wanen. Had hij ze nog waar kunnen nemen voor wat ze waren in plaats van hun huiverende stemmen weer te moeten horen in zijn gehoor indien ze hem vroegen waarom hij het zo had laten verlopen, waarom zij eronderdoor waren gegaan en hij nog altijd op de wereld te vinden was. Hij had in hun plaats moeten zijn gestorven. Dat had Raiden al lang geweten, maar het maakte het des te moeilijker voor hem om zich open te stellen wanneer Mia er wanhopig naar vroeg, omdat hij niet wist hoe.
"I didn't," sprak hij met weerhouden tranen in zijn ogen, die hij grof wegveegde om zich goed te houden. "It was the first and last time I got out there, and I fucked up. I didn't serve the country, I got them killed." Het traanvocht wat zich over haar wangen verspreidde en haar ogen somber deden glanzen, ontweek hij door zijn kin te laten zakken en zijn blik te laten hangen bij het beddengoed, zoals hij nu al minutenlang deed. "I live on booze. Get drunk. Keeps the ghosts away, smoke the thoughts out." Ergens had Raiden angst. Om haar aan te kijken, om weer geconfronteerd te worden met een terugval waarvan hij inmiddels de tel kwijt was geraakt. Liever bleef de jongen stil. Sloot hij zich af, hield hij zich op de achtergrond, maar hier verzette hij zich miniem tegen. Geweten dat ze meer verdiende dan wat hij haar gaf door haar te laten denken alsof ze niet bestond. Dus hij keek op. Haar voor het eerst in vele minuten weer opgezocht, kwijtgeraakt in een sleur die niet besproken werd, doch wel te vinden was in de blik die hij haar gunde. Machteloos.

"I don't know how to make it stop."

Anoniem
Landelijke ster

Bellamy schreef:
Zijn blik nog steeds zo somber en vol pijn. Ze voelde zich radeloos, radeloos in deze hele situatie omdat ze zichzelf niet in hem kon verplaatsen. Ze kon zijn pijn niet overnemen al zou ze het zo doen. Haar tranen bleven een weg volgen over haar wangen. Het leek alsof ze haar eigen emoties even niet in controle had en ze haatte het. "You can't let this haunt you forever Raiden.. Life goes on.. Make the best of it now, make up for lost time and live your life. I want to see you happy, i'd anything to see you happy." Ze wist ondertussen al wel een beetje hoe hij in elkaar zat maar nog was hij soms lastig te peilen en dat zorgde ervoor dat ze soms eerst nadacht over wat ze zei. Ze wilde hem niet weer boos maken omdat ze dus zag hoe zijn andere kant kan zijn.
"Booze isn't always going to help you like I am. Booze will only fuck you up more, put you down in that rabbit hole. But I? I can actually help you out if you let me." Ze kon het niet vaak genoeg zeggen of hem vaak genoeg overtuigen van het feit dat ze er echt voor hem was. Ze zou hem niet in de steek laten of hem in de rug steken dan wat ieder ander hem had aangedaan. Ze zou niet met zichzelf kunnen leven als dat zou gebeuren. "It's hard to make it stop. So what about you don't make it stop, but you learn how to live with it. Give it a place and move on. You've suffered way too much okay, you don't deserve this at all." Haar handen vonden opnieuw de zijne. Ze pakte ze voorzichtig vast en gaf een klein kneepje in zijn handen waarna ze die weer losliet en langzaam op stond van het bed.

"Your choice."

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Alles wat ze sprak, was tegelijkertijd slopend om aan te horen als dat het hem goed deed haar stem te horen. Aan de ene kant bemoedigend en desalniettemin ondertussen zodanig ontmoedigend nu ze hem enkel meer confronteerde met hoe hij de weg kwijt was geraakt op het slechte pad, dat hij in zichzelf verstopt bleef. Een open boek was de jongen nooit geweest, zou hij ook nooit worden en waarschijnlijk was het juist hetgeen wat Mia van hem verlangde. Het onmogelijke in zijn zicht was het mogelijke in haar standpunt, dat verhelderde ze met elk woord en toch bleef hij even radeloos, even bezonken tot een leegte. Wakker geschud worden leek haast ondenkbaar. Een actie die niet bereikbaar leek te zijn, maar toch aan werd gewakkerd door haar bewegingen en aflopende stemgeluid. Het verlossen van een liefdevolle verstrengeling tussen hun handen bracht hem terug naar haar toe. Haar opstaan spoorde hem aan haar ervan te weerhouden van hem vandaan te komen, haar impulsief aan haar weggegleden hand teruggetrokken tot Raiden haar in zijn armen kon sluiten. Haar adem weer even rustgevend in zijn nek kon voelen kaatsen, haar warmte kon waarnemen tegen zijn bleek gekleurde gedaante, haar hartslag kon horen in zijn gehoor met elk moment dat ze tegen hem aanlag. Wat het precies met hem deed was even onzeker als hoe hij erin stond. Graag zou hij toegeven aan haar opperen van hulp, met liefde had hij gewild dat het zo makkelijk was, daarbij het hem niet zo gegund was om er halsoverkop een einde aan te kunnen maken. Het had tijd nodig, veel tijd, maar het feit dat de jongen haar ervan wilde tegenhouden van hem vandaan te stappen, was meer dan een teken dat hij bereid was het te proberen. Zuchtend sloot hij zijn ogen. "Don't leave," kwam met zacht, voorzichtig gemompel voort. "I'll try, just.. please, don't leave."

Anoniem
Landelijke ster

Bellamy schreef:
De manier waarop ze door hem werd terug getrokken zei al genoeg. Ze kon een kleine glimlach niet onderdrukken waarna ze zichzelf helemaal tegen hem aandrukte. Het interesseerde haar nu niet of hij naar alcohol en sigaretten rook en of hij bezweet was. Ze wilde zo graag in zijn armen liggen en hem vasthouden. Ze sloot haar ogen en relaxte compleet in zijn armen. Haar hoofd op zijn schouder en haar ademhaling zacht tegen zijn nek. Haar adem enigszins trillen omdat ze wederom tranen in haar ogen kreeg. Het voelde zo goed om weer bij hem te zijn dat ze zowat in tranen uitbarstte. Ze sloeg haar armen stevig om zijn middel waarna ze een traan over haar wang liet rollen.
"I won't leave you.. ever. I'm so proud that you're going to try." Ze reikte met haar hand naar zijn haren en rustgevend gleed haar hand niet veel later door zijn haar. Zijn haar was damp en plakkerig maar het interesseerde haar niet. Ze wilde hem voor nu even geruststellen. "You're probably not hungry but I did brought you some food and some ice lolly pops, I thought you might like those" Ze trok haar hoofd weg van zijn nek om hem aan te kijken. "The next time you are upset or mad, tell me okay. Tell me to leave you or whatever but please try to keep those anger outbursts in okay? or next time i'll take you to a gym right away and you can use a box ball." Ze lachte door haar tranen heen en pakte zijn gezicht in beide handen. "God you're so handsome and so amazing, You literally have no idea how much love I have for you in my heart." Ze leunde voorover en drukte zacht haar lippen op de zijne waarna ze deze weer terug trok.

¨Faith brought us together, we make eachother strong"

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
De sterke walm rond zijn kleding, rond zijn lijf, klampte aan hem vast. Een geur waar hij net zozeer toevlucht in zocht als dat hij zich besefte hoe hij zichzelf weer in de nesten had gewerkt. Het was herkenbaar, had hem altijd een gevoel van thuis gegeven omdat de alcohol het enige was wat hem werkelijk nooit achter had gelaten. Het ervaren van dat ene gevoel gebeurde uitsluitend als hij zich daaraan overgaf, maar hetgeen wat hij hieruit herkende, trad ook naar voren nu Mia aan hem toegaf. Geheel verging ze in zijn greep, haarzelf tegen hem aangedrukt met haar armen om zijn middel geslagen. Lieflijk bleef Raiden deze positie behouden. Haar speelse bewegingen met zijn haar verduurd met geen enkel greintje tegenzin, haar heupen opgezocht om vertrouwd genoeg juist daar zijn steun te vinden. "Promise?" Murmelend zocht hij haar ogen op, zijn hoofd een paar centimeters van de hare op het hoofdkussen gelegd om haar reactie aan te kunnen zijn. De uitvlucht aan zijn gedachten zocht de jongen ditmaal door een beetje met de rand van haar joggingbroek te spelen. Lichtjes ontsnapte het aan zijn vingers, het weer opnieuw vastgepakt zodat hij de zachte stof wederom weer kon laten vallen. "Not quite hungry, no. But thanks though." Het viel te voorspellen dat elk beetje wat hij at er weer uit zou komen, zeker nu hij onder invloed was van drank. Een hele fles van het beste en sterkste spul naar binnen werken zou hem geen hulp aanbieden bij het eten, hoe eigenwijs hij dan ook was om het daadwerkelijk aan haar toe te geven, tenslotte hoefde ze geen weten te hebben van wat er in de tijd gebeurd was waarin ze weg was geweest. Het zou alleen gelach opleveren als hij vertelde dat hij alles weer eruit had gekotst in een of andere steeg, daar had hij geen voorspellingsgave voor nodig om het aan te kunnen zien komen.
"I didn't mean to scare you, little one," vertelde hij, onderbroken door een kus waarbij hij al strelend een weg zocht naar haar nek. "It's just something I have sometimes. Can't change that." Woedeproblemen had hij in lichte mate al vaker moeten doorstaan in beide zijn jeugd als de latere jaren. Hier kon hij geen verandering in brengen, hoe veel moeite hij hier ook wel niet in zou willen of moeten steken. Veel tijd stak Raiden echter niet in het nadenken hierover, een beetje zwak gegrinnik overgenomen van haar lieve woorden die hij beantwoordde met het strijken van zijn duim over haar lip.

"Is that an 'I love you' I hear?"

Anoniem
Landelijke ster

Bellamy schreef:
Haar gezicht straalde inmiddels. Een lach op haar gezicht omdat hij haar zo intens gelukkig maakte. Ze had nog nooit zoiets in haar leven gevoeld en het voelde erg goed. Ze stak haar pink uit om deze met de zijne te verstrengelen. "Pinky promise, those can't ever be broken." Ze knikte en liet zijn pink los waarna ze naar hem keek op het feit dat hij geen honger had. "Yes I figured but I did brought you some food in case you get hungry.. and uh I also got water you know if you want." Ze keek naar hem met een glimlach op haar gezicht. "It's okay, by the way I like it when you call me little one, it's cute." Ze ging wat beter op het bed zitten. Nou ja, ze ging achter hem zitten en nam hem tussen haar benen waarna zij hem dichterbij trok zodat hij haar als kussen kon gebruiken. Ze legde zijn hoofd voorzichtig op haar borsten waarna ze door zijn haren ging met haar hand.
"I know baby, i'll deal with it, don't worry." Ze drukte een lief kusje op zijn voorhoofd waarna ze even bloosde bij zijn woorden. "I mean uh, I do love you I think but like it's weird and all but it feels good what we have going on and ugh i'm bad at explaining myself but you know." Ze bloosde nogsteeds en het was maar goed dat hij tussen haar benen lag en haar gezicht amper zag want ze wist zeker dat haar gezicht vuurrood was. Ze beet zacht op haar lip en keek even naar hem. Hij lag zo lief en relaxt in haar armen. Ze voelde de vlinders in haar buik wederom ontploffen. Ze had enorm veel gevoelens voor hem maar ze wist niet of het wederzijds was en hoe hij erin stond. Ze wist ook niet hoe de tijd met elkaar zou verlopen en hoe dicht ze nog naar elkaar toe zouden groeien ook al had ze het gevoel dat dat nog wel ging gebeuren.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Prachtige glinsteringen zag hij voorbijtrekken, de momenten dat hij niet anders kon dan naar haar kijken met verwondering. Het geluk kunnen weerzien waar hij normaal gesproken geen kans op gegund kreeg, waar hij nooit weten van had gehad en het verschafte tot iets wat in een sprookje thuishoorde, in een onwerkelijke film. Genoeg had hij het wantrouwen gehad dat men hem probeerde in te pakken met een praat over het gelukkig zijn, het hebben van gevoelens of het geven om een ander persoon dan zichzelf, omdat hij het niet had gekend. Nergens in zijn leven had hij blootgestaan aan zulke factoren. Geloof had hij hierin allang verloren, altijd sceptisch geweest over de droomverhalen die men enkel ontwikkelde uit verlangens en het hunkeren naar de liefde zoals zij dit kenden uit gefilmde beelden op de televisie. Was het dan toch waar geweest, ging door hem heen indien hij haar haar pink met de zijne zag beklemmen en een grote glimlach rond haar lippen mocht bezichtigen, dat wonderen mogelijk waren?
"You were angry at me and yet, you were doin' grocery shopping with lots of stuff in it for me as well?" Ergens lichtelijk vermaakt haalde hij een wenkbrauw op. "Hell, wouldn't have thought that was going to happen. I was somewhere pretty sure I fucked up bad enough for you to actually get out of town." Leugens waren het niet geweest die door hem heen raasden toen hij erbij nadacht, voor even suffig voor zich uitgekeken intussen ze haar positie zonder meer veranderde. Pas met het opmerken hoe ze hem tussen haar benen in had gesloten en hij volledig tegen haar aanleunde, in plaats van naast haar te zitten, schrok Raiden weer enigszins wakker uit zijn plotselinge slaperige toestand. Zijn haar gebruikt als bezigheid waarmee ze nogmaals leek te spelen. De kus op zijn voorhoofd had een einde gemaakt aan wat leek op een gevolg van zijn toegeven aan de drank. Tijd tikte weer verder op de gewone snelheid, geluiden kwamen terug binnen in zijn oor en ook zijn concentratie wederkeerde; hij kon moeiteloos wat glimlachen nu hij haar onzekere stem langs hem heen hoorde gaan. "Don't worry about it. I get it." Traag dolde hij wat met haar vingers, zijn hoofd wat beter tegen haar aan laten liggen om uiteindelijk tevreden stil te blijven zitten.

"Sorry for getting you stuck in here. If I could, I would've dragged you to a club or something, you know, have some fun."

Anoniem
Landelijke ster

Bellamy schreef:
Haar ogen waren op hem gericht, zoals de meeste tijd van de dag. Ze kon gewoon zo diep in gedachten raken als ze naar hem keek. Ze zag dan een soort toekomstbeeld van de twee. Of dat te snel was, zeker maar ze had zulke sterke gevoelens voor hem dat ze alleen maar kon dromen dat het toekomstbeeld waar zou worden. "Well yeah I was angry but I wasn't going to let you starve, never ever. Well I never even thought about going out of town since you're all I have left and I can't leave you behind like that." Ze drukte nogmaals een kusje op zijn voorhoofd waarna ze de oude stoffige afstandsbediening van het nachtkastje pakte. Ze zette de tv aan en keek met grote ogen op toen er een of ander porno zender op stond.
Snel zapte ze door tot ze bij een leuke film kwam. Ze lachte zacht en keek wederom naar Raiden. "Nah I'd rather be stuck in here with you than to be at a club. Besides you don't feel good so that's not what we are going to do babe." Ze ging wat beter liggen waarna ze naar de film keek. Ze vond het zeker niet erg om haar avond zo met hem door te brengen. Sterker nog dat deed ze liever dan bijvoorbeeld weg gaan. "I do want to shower later on okay? For now you can lay down with me but in a few hours I do have to get up" Ze ging nog steeds met haar vingers door zijn haren. Ze vond zijn haar gewoon erg zacht en ze vond het fijn om ermee te spelen. Ook leek het alsof hij het ook wel fijn vond aangezien hij niet tegen stribbelde of haar handen wegduwde.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
"Glad to hear that." Hij verloste het beddengoed voor even van zijn eigen spelingen, met een grijns gevoeld hoe ze een kus wegdrukte op zijn voorhoofd. Waar precies haar verleidingen vandaan kwamen wist de jongen zich niet zo te bedenken. Wat haar überhaupt in een lieve bui had gebracht om telkens weer haar warmte op hem over te brengen was iets waar Raiden niet van op de hoogte was, maar wél had hij het weten dat, als hij geen belemmering had door beide misselijkheid als het ziek zijn op zich, hij haar inmiddels hetzelfde teruggegeven had. Hij wilde haar enkel ervan weerhouden door hem aangestoken te worden.
Het tv-scherm bekeek hij wat leeg, voor een moment geen denken zijn aandacht van het beeld laten verleggen. Rustig voelde hij zich zeker. Ergens wat té kalm voor zijn doen, daarentegen hij het al snel de schuld gaf van de drank die hem ervan belemmerde alsnog wat meer te tonen dan zijn eigen, lusteloze gedaante. Zelfs het haastige wegzetten van de verschenen pornozender leverde van Raiden's kant niet meer dan enigszins gegrinnik op, een gebeurtenis waar hij normaal gesproken wel wat spottende opmerkingen over los had gelaten. Zuchtend dwaalde hij af naar het stoffige raam aan de zijwand. "I can't just lay here all night. I have to do.. something." Het uitzicht wat het motel hem gaf beloofde weinig goeds, door het aangebrachte vuil maar weinig meer kunnen spotten dan wat palmbomen en verkeersborden van de aanliggende routeweg, maar het maakte geen verschil in zijn neigen om nogmaals de straten op te gaan. Stilliggen was onmogelijk.
"Can't we just, chill out somewhere?" verzuchtte hij, zijn ogen uit frustratie gesloten indien hij haar vermaak met zijn haar weer op begon te merken. "And what are you doing with my hair, princess?"

Anoniem
Landelijke ster

Bellamy schreef:
Haar vingers bleven verstrengeld met zijn zachte plukken. Ze genoot er van om hem zo bij zich te hebben. Hem aan te kunnen raken en lief te hebben. Ze keek op door zijn woorden. Ze wist inmiddels hoe hij in elkaar zat en inderdaad, hier blijven en de hele avond niks doen was niks voor hem. "We can play strip poker again." Ze greens en kroop wat verder omhoog zodat ze hem aan kon kijken. "Is there anything you'd like to do then?" Ze wilde hem eigenlijk binnen houden omdat hij toch echt wel ziek was maar ze wist ook dat dit niet ging werken en hij alsnog zijn zin zou krijgen, al zou hij alleen weg moeten. "I love playing with your hair baby, it's so soft and I know you like it." Ze glimlachte en bleef ermee doorgaan waarna ze ook even nadacht over iets wat ze zouden kunnen gaan doen.
"I do want to shower before we go or after we come back. I feel dirty for some kind of reason." Ze streelde zijn wang liefjes en voelde kort aan zijn voorhoofd. "You don't feel that hot anymore, how are you feeling?" Ze pakte een waterflesje van de kast en opende deze om er een slok uit te nemen waarna ze hem wat water aanbood. "You might throw it up again but start with some water babe." Ze wist dat hij al drank op had en misschien zou dat ook niet helemaal lekker vallen op een lege maag. "Or perhaps some yoghurt or fruit." Ze keek nog steeds naar hem waarna ze even kort gaapte. "it's getting late, what do you want to do, I literally have no clue of something that we can do."

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld