Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

19 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

Unfortunate gifts ~ schrijftopic

Dauntless
Wereldberoemd

Dauntless schreef:
"Ja natuurlijk waarom zou je dat niet mogen?" antwoordde hij de jongen die vroeg of hij hem Oliver mocht noemen. Er waren nog enkele anderen die zichzelf voorstelden, allen lotgenoten. Ze zagen er opvallend normaal uit, leken in niets op het beeld dat de media van hen weergaf. Oliver knikte instemmend bij Louise's woorden over de regels hier. "Klinkt aannemelijk." Hijzelf zat hier nog maar één dag en werd nu al gek van alle regels die naar zijn hoofd werden gesmeten en vooral van dat imkerpak. Probeer maar eens te eten met zo'n ding aan. Telkens moest hij zijn vork onder de kap brengen. Een boterham eten ging nog, maar cornflakes was een absolute no-go. "Ik ben een twee." Hij toonde haar zijn armband. Hij was die ochtend wakker geworden met dat ding aan zijn pols. Meerdere keren had hij geprobeerd het af te doen, zonder succes. "Mijn gave is het controleren van planten. Ik kan ze laten groeien en verschijnen, maar dat is niet waarom ik hier zit, of toch maar deels. Alleszins niet waarom ik dit aan moet. Er leeft een zwerm bijen binnenin mij en die hebben hun eigen wil en blijkbaar zijn ze gevaarlijk genoeg om mij hier op te sluiten. Het is bullshit. Zeker dit pak. Als ik het te lang aan moet houden, krijgen ze niet de kans op zoek te gaan naar voedsel." Er was hem uitgelegd dat hij het pak enkel aanmoest buiten zijn eigen kamer. Zijn kamer leek wel een bloemenweide. Hij was propvol planten gezet. Doorheen zijn leven was het vrij duidelijk geworden dat de bijen niet alleen hem nodig hadden om te overleven, maar hij ook hen nodig had.

Ladybambi
Internationale ster

ladybambi schreef:
Seth keek op toen Aria bij hen plaats nam. Eigenlijk had hij niet verwacht dat ze interesse zou hebben in een drankavond. Dat was niet echt iets voor haar. Voor wat Seth wist dronk ze amper, maar misschien probeerde ze iets nieuws en hier op Golden Oak kon je soms wel eens wat anders gebruiken. Elke dag was bijna het zelfde. De zelfde domme lessen, activiteiten en ga zo maar door. Je mocht hier niet zomaar naar buiten, dus veel verandering was er niet. het was logisch dat je dan op zoek ging naar iets anders. Vandaar dat de regels vaak werden overtreden met dit soort dingen. Niet alleen drankavonden, ook andere regels werden verbroken in kleine groepjes.
"Goedemorgen Aria" zei Seth met een glimlach en keek toen weer naar Oliver die zei dat hij hem zo mocht noemen. Het was misschien ook wel een beetje een vreemde vraag, maar sommigen gaven de voorkeur aan bijvoorbeeld hun achternaam of zo. Of wilden hier een nieuwe naam aannemen omdat hun gaven wat fouten hadden veroorzaakt die ze graag wilden vergeten. Uit automatisme werd vaak dan nog de geboortenaam gezegd bij het voorstellen, maar later bedachten ze dat ze liever een andere naam aan wilden nemen. Het was iets waar Seth vaak rekening mee hield bij nieuwelingen. Natuurlijk vergat hij het wel eens, maar ja.
Toen Louise het had over de gevolgen van drankavond, in de isolatie wakker worden, haalde hij een hand door zijn haren heen. Zelf was Seth nog nooit in de isolatie geweest. Zijn gave was geen bedreiging voor de school. Alleen irritant voor hemzelf Zelfs tijdens de andere drankavonden wist hij te voorkomen dat hij naar de isolatie moest en hij hoopte dat het dit keer ook het geval zou zijn.
Geschrokken keek Seth Louise aan toen ze dat tegen Oliver zei. Goed, Louise had nooit een blad voor de mond, maar dit was best een erge opmerking. Gelukkig leek Oliver het niet een erge vraag te vinden en gaf hij gewoon rustig antwood. Het antwoord verbaasde hem een beetje. Bijen in zijn lichaam? Dat was best wel vreemd. Maar aan de andere kant, het was niet het aller vreemdste wat hier in Golden Oak gebeurde en als halve meerman kon hij niet veel zeggen. De mensen buiten Golden Oak zouden vast het zelfde over hem denken als het zou gebeuren.
"Is het niet heel vervelend om bijen in je te hebben?" vroeg Seth en keek Oliver aan. Het leek Seth niet bepaald het prettigste om in je lichaam te hebben.
"Zijn de bijen gevaarlijk? Of valt dat wel mee?" vroeg Set vervolgens, maar besefte al snel dat hij veel vragen stelde.
"Sorry, ik stel teveel vragen" zei Seth een beetje ongemakkelijk en zuchtte zacht.

Vivid
Landelijke ster

Vivid schreef:
De jongen kwam voorzichtig dichterbij de groep, een fles drank nog steeds in zijn hand. Zijn sigaret was ondertussen al op; hij had de restanten onderweg in een prullenbak gedumpt en was doodleuk verder gelopen. Problemen had hij niet onderweg, het leek niemand veel te boeien dat hij een drankfles met zich meedroeg, en als iemand er al wat van wilde zeggen was één blik genoeg om hen de hele ontmoeten te doen vergeten. Aangekomen in de levendige ruimte, waar zijn ogen vielen op een gozer in een... imker pak? Wat? Ryth schudde zijn hoofd en besloot er niets van te zeggen.
Toch leek zijn interesse bij de groep te liggen, vooral toen het magische woord werd genoemd. Drankavond? Dus hij had het wel goed gehoord, die fluister die door de gangen ging. Het was alsof hij een natuurlijke klok had voor dit soort dingen. Zodra er drank werd genoemd, was Ryth er bij. Voorzichtig kwam Ryth dichterbij, de groep in zich opnemend.
'Mijn naam is Ruth, denk ik.' Mompelde hij terwijl zijn ogen vluchtig de kamer in zich namen. Het was geen probleem als deze kennismaking misging; hij kon zonder probleem de herinneringen aanpassen van iedereen in de kamer- hij fronste.
Er was iets mis, een soort gevoel dat aan hem knaagde. Het was een geur, misschien een vage herinnering van zichzelf, die een naam met zich mee bracht. Zijn droge lippen - wellicht dat hij in plaats van wodka eens water zou moeten drinken tegen uitdroging - leken eventjes te trillen terwijl zijn adem stookte.
Hij schudde zijn hoofd en liet het los, hij. Het gevoel was weg, de geur was verdwenen. Hij wist het eventjes niet meer.
'Mijn naam is Ryth, denk ik.' Herhaalde hij nogmaals. 'Prettig kennis te maken. Ik hoorde dat er een drankavond is?'

Literacity
Popster

Literacity schreef:
'Ja ik ben er, kom maar binnen' klonk er vanaf de andere kant. Lynn opende langzaam de deur en al vrij snel trok Clarissa haar en Asa mee in een groepsknuffel. Gezien de situatie die zich had afgespeeld, was het wat ongemakkelijk. Maar aan de andere kant vond Lynn het totaal niet erg. Sinds het incident was ze niet meer zó dichtbij Asa geweest en ze voelde zich warm worden van binnen. Gelukkig voor hen drieën werd er niks overgenomen en kon Lynn opgelucht ademhalen. Toen Clarissa losliet, keek Lynn wel even ongemakkelijk naar Asa, maar hield zich stil. Dit was niet het moment om het erover te gaan hebben. Ze was er immers voor haar beste vriendin.
Lynn liep naar de plek die Clarissa hen aanwees op de grond en ging rechts van haar zitten, waarna Asa links van Clarissa ging zitten. Ze zuchtte diep. 'Je hoeft niets te zeggen, Clara. Ik heb de dingen gezien, dus ik weet het,' zei Lynn zacht. 'Ik heb nog geprobeerd naar je toe te gaan, maar ze lieten me niet toe.' Lynn pakte Clarissa's hand en kneep er even zacht in. 'Maar hey, we zijn er nu voor je. En ik ben niet van plan om jou nog alleen te laten.'

Anoniem
Popster

Juno schreef:
Toen Lynn plaats nam aan dezelfde tafel als Joana trok ze het niet meer. Haar lippen zaten gister, ookal was het maar voor heel even, vastgeplakt aan die van Asa, iets waar Joana het nog altijd moeilijk mee had. Ze zette haar, met boter besmeerde brood, op het dienblad, waar vervolgens ook haar glas water op werd gezet. Er klotste wat water uit het overvolle glas, maar als dat betekende dat ze hier sneller weg kon, nam ze daar genoegen mee. Terwijl Joana de zaal afspeurde naar een lege tafel, schoof een jongen in een imkerpak aan. "Joana," zei ze nors, nadat hij zich had voorgesteld. Hoewel het nog vroeg was, leken alle tafels bezet. Iets wat waarschijnlijk te maken had met familiedag. Moest ze hier nu echt blijven zitten? Het lot gaf haar geen keuze. Toch stond ze abrupt op, waarna ze besloot haar brood in de prullenbak te gooien. Aangezien ze zo snel geen rek voor haar dienblad kon vinden, donderde ze haar dienblad en glas erachter aan. Ergens in de verte hoorde Joana een begeleider haar naam roepen, maar ze gaf hem geen gehoor. Chagrijnig stampvoette ze de eetzaal uit, zonder ook nog maar één blik te werpen op Lynn. Afgelopen dag had Lynn haar verdrietig gemaakt, haar laten twijfelen aan haarzelf. Nu was hetgeen wat in haar opkwam bij het horen van Lynn haar stem of het zien van haar gezicht woede. Joana was klaar met huilen. Ze moest leren voor zichzelf opkomen. Naïef schoof Joana aan bij een meisje die zichzelf leek te vermaken in haar eentje aan tafel. Rustig begroette ze haar en zag dat haar armband een 1 aangaf. Mooi. "Hé, uhm.. Mijn vrienden en ik organiseren vanavond een drankavond. Lijkt me leuk als je ook komt." Joana bekeek het meisje met een lach. Ze zag er niet verkeerd uit, exact wat Joana nodig had. "Niet vergeten!" Ze stond op. "Joana by the way" Het meisje knikte en lachte terug. "Janice."

Dauntless
Wereldberoemd

Dauntless schreef:
Asa lachte een beetje ongemakkelijk toen Lynn naast hem voor de deur kwam staan. Je kon zijn gezichtsuitdrukking niet eens echt een lach noemen. Hij wist niet wat hij tegen haar moest zeggen. Gelukkig deed Clara snel de deur open, waarna ze hen alle drie in een dichte omhelzing trok. Zodra ze elkaar loslieten probeerde Asa vooral weg te kijken van Lynn, dit was zo ongemakkelijk en hij was waarschijnlijk aan het blozen, maar wist niet eens waarom. "Je kunt best de komende dagen kranten en nieuwsuitzendingen uit de buurt houden? Zijn er vrienden of familie die vandaag langskomen? Misschien kan er een aparte kamer geregeld worden, zodat je niet de hele tijd hoeft te lijden onder de blikken en het gefluister van anderen." Het was een fenomeen waar Asa ook bekend mee was. In de zaal werd hem meer dan eens een schuine blik toegeworpen. Golden Oak probeerde pers verschijningen over zijn bewoners zo veel mogelijk in de kiem te smoren, maar het volk was op sensatie belust. Machthebbers hadden er baat bij angst te creëren. Hij herinnerde zich zelfs dat er ooit een journaliste undercover probeerde binnen te dringen in Golden Oak enkel en alleen om een top tien samen te stellen van de meest knappe mutanten. Dat deed hem er aan denken. Zou Lynn ooit iemand met haar gave hebben vermoord? Begreep ze wat Clarissa nu moest doormaken? Het was een vraag die hij niet luidop durfde te stellen. In alle eerlijkheid had Asa heel wat moorden op zijn kerfstok staan en zelfs hij vond het moeilijk zich in haar schoenen te verplaatsen.

Anoniem
Landelijke ster

Aurora schreef:
Clarissa zuchtte eens diep terwijl ze naar de zoete woorden van haar vrienden luisterde. "Ik mag geen eens familie meer op bezoek krijgen, daarnaast weet ik niet of mijn broer überhaupt mij had willen zien. Oh en van het nieuws is al te laat. Ik weet niet door wie, al heb ik zo mijn vermoedens, heb ik een krant onder mijn deur geschoven gekregen. Voorpagina nieuws. Ze zijn al druk bezig met het opgraven van mijn verleden. Het incident waarbij ik mijn school in vuur en vlam had gezet stond natuurlijk vermeld." Kort keek ze naar Lynn, "ik weet het, ik hoorde je stem maar die mensen hier zijn allemaal misgunners." Haar polsband gaf inmiddels een 5 aan. Haar doel was geweest dit nummer naar benden te krijgen. Nooit had ze gedacht dat het ook hoger kon worden. "Om eerlijk te zijn voel ik op het moment helemaal niks, al het verdriet en alle pijn is zo veel geworden dat het verdovend werkt. Maar dat is dat, ik heb geen zin om alles uitgebreid te bespreken aangezien je ook gewoon de krant kan lezen of het nieuws aan zetten. En de gevolgen? In het kort: Donghan is weg, ik heb vanaf maandag corvee, geen bezoek meer, en het nummer 5." Dat was alles wat ze er voor nu over kwijt wilde. Meer was er ook niet om te vertellen. "Ik ben dankbaar dat jullie hier nu zijn. Jullie zijn alles wat ik hier nog heb. Ik hou van jullie beide," zei ze terwijl ze van beide een hand vast had. "Krijgen jullie nog bezoek vandaag?"

Literacity
Popster

Literacity schreef:
Lynn schudde haar hoofd. 'Al sinds het begin dat ik hier zit is er niemand voor mij geweest,' zei ze zacht. Er was gewoonweg niemand die, buiten haar vrienden op Golden Oak, om Lynn gaf, dacht ze. De eerste paar weken had ze verwacht dat Robin haar wel zou bezoeken, de jongen uit haar laatste familie. Hij kwam echter nooit opdagen. Het brak haar hart en de tijd liet haar hem vergeten.
'Buiten jullie en de rest van de groep om is er niemand die om mij geeft die mij zou willen bezoeken. Elke zaterdag wil ik niets liever dan mezelf opsluiten in mijn kamer en in bed liggen. Verder niets. Gewoon niets,' gaf Lynn toe. Ze moest moeite doen om haar tranen te bedwingen en slikte even. 'Al die blije gezichten doen me gewoon ontzettend veel pijn. Zoveel families en vrienden. Zoveel liefde..' Lynn glimlachte wrang. 'Ik zou er zoveel voor over hebben om dat ook eens mee te kunnen maken, maar ik ben het gewoon niet waard.' Een zucht verliet haar lippen en keek even van Clarissa naar Asa en weer terug. 'Maar goed, ik ben het gewend.'

Dauntless
Wereldberoemd

Dauntless schreef:
"Wel welkom bij de club." zei Asa en stak zijn eigen armband even in de lucht. "Ik ken het gevoel. Het voelt haast onwerkelijk, zo gruwelijk dat het onmogelijk lijkt, onmogelijk aanvoelt. Wanneer ik terug denk aan die keren toen ik nog niet in Golden Oak zat. Het zijn net dromen, de politiesirenes, de ondervragingen, vooral de begrafenissen. Sommige van hen waren mijn beste vrienden en toch kon ik het niet opbrengen een traan te laten om hun verlies. Het is vreemd hoe we met dit soort dingen omgaan, de verhalen die we onszelf aanpraten." Asa wilde over iets anders praten om verandering te brengen in de sombere stemming. Wanneer hij terugdacht aan zijn eigen verleden. Hij voelde zoveel pijn, voelde zichzelf wegglijden. "Je hebt gelijk Lynn. Je bent het niet waard. Een zielig waardeloos geval is wat je bent. Ik begrijp je ouders best. Ik zou iemand als jij ook niet willen bezoeken. Hoorde je hen schreeuwen, zal je hun huid wegbranden. Wat een prachtig zicht moet dat geweest, hun doodskreten muziek."
"Kan Asa Ford alsjeblieft naar de bezoekruimte komen, Asa Ford" Hij schudde met zijn hoofd. "Sorry ik was even weg. Het ziet er naar uit dat ik inderdaad bezoek heb vandaag." Hij stond op, maakte aanstalten om te vertrekken. "Hey Lynn je moet niet zoveel over jezelf twijfelen. Ik ben er zeker van dat je ooit iemand gaat vinden die zielsveel van je zal houden, dat verdien je en Clarissa, hopelijk komt er snel een einde aan de drukte rond dat incident. Het is een deel van het verleden en enkel de toekomst hebben we in de hand." Hij glimlachte naar hen beide, nam snel afscheid en haastte zich naar de bezoekruimte.

Seaweedbrain
Internationale ster

Seaweedbrain schreef:
"Bijen?" vroeg Louise verbaasd. "Die kende ik nog niet. Ik ben trouwens rang vijf en wees blij dat je rang 2 hebt, dat maakt het veel makkelijker voor je." Niet zo veel camera's, niet zo veel begeleiders die om je heen hingen als je door de gang liep. Geen privileges en heel veel preken. Vooral de preken dat ze verantwoordelijker moest zijn, want anders vermoordde ze nog iemand. Werd er gezegd. Louise wist dat er niet heel veel kon gebeuren. Zij had altijd een zonnebril op en haar krachten werden niet heel veel sterker. Tenminste, ze had haar krachten niet gebruikt. Het was twee jaar geleden dat het ongeluk gebeurd was met haar zusje en daarna is het nooit misgegaan. Gelukkig maar, want Louise had het idee dat ze niet heel veel kansen had en ze was ook bang dat ze naar de echte gevangenis gestuurd zou worden.

Ze verontschuldigde zich en stond op. Louise liep langs de bezoekersruimte en snelde voorbij. Nee. Nee. Er was toch geen bezoek. Stop met het bedenken dat er iemand ooit zou komen. Toen had ze opeens een idee. Ze vertrok naar haar kamer, pakte een papier en ging schrijven.

Lieve papa en mama.

Nee, dat was niet goed.

Lieve pa en ma,

Niet goed, maar ze nam het voor lief.

Het spijt me wat er gebeurd is twee jaar geleden. Ik had graag gisteren erbij willen zijn, maar de mensen van Golden Oak laten me niet gaan. Ik hoop dat ik snel weer thuis kom.
Doe de groetjes aan Rosina.

Liefs,
Louise

Ze had de brief in haar handen, maar het voelde niet goed. Waarom zou ze het versturen? Zouden haar ouders het lezen of zouden ze het in de open haard gooien, waar ze vroeger met Rosina, haar hond, had gezeten. Oh, god, wat was het nut hiervan? Louise voelde de tranen opkomen. Wat had dit alles voor zin?

Anoniem
Landelijke ster

Aurora schreef:
Clarissa liet Asa zijn hand direct los toen ze hem zag veranderen. Ze had het wel vaker mee gemaakt en echt prettig was het niet. Eigenlijk waren de twee geen goed duo, want zijn overnamens bezorgde Clara alleen maar meer angst wat weer voor meer risico met haar gaven zorgde. Toch kon ze niet zonder hem, hij accepteerde haar zoals ze was en ze kon altijd bij hem terecht. Asa werd opgeroepen en Clarissa knikte toen hij opstond. "Succes en veel plezier. Oh en bedankt voor het er voor me zijn," knikte ze. Nu waren alleen Lynn en Clarissa nog over. "Dan waren we nog met z'n tweeën. Meiden middag dan maar? Aangezien we beide niemand verwachten? Of had je al andere plannen?" Clarissa liet ook Lynn haar hand los en ging tegenover haar zitten in plaats van naast haar. "Misschien kan je beginnen met te vertellen wat er tussen jou en Asa gaande is. Ik zag dat er wat speelde, jullie deden opeens zo ongemakkelijk."

Literacity
Popster

Literacity schreef:
Asa's woorden staken Lynn als een mes in haar rug. Al was het Asa zelf niet die het zei, toch deden de woorden pijn en ze bevestigden haar gevoel van dat moment. Waardeloosheid en eenzaamheid. Verlaten door haar ouders, vrienden en verdere familie. Ze had alleen nog de mensen op Golden Oak. Vrij snel nadat Asa werd opgeroepen, werd hij weer zichzelf en gaf Lynn nog wat troostende woorden mee die haar situatie een klein beetje verzachtte.
Lynn glimlachte licht naar Clarissa. 'Ik had nog geen andere plannen.' Ze keek even op toen Clara voor haar ging zitten en begon over het ongemak tussen haar en Asa. Lynn haar wangen begonnen rood te kleuren. 'Beloof me alsjeblieft om het er met niemand anders over te hebben. Zeker nog niet met Asa..' zei Lynn bijna smekend.
Lynn begon de situatie uit de leggen over het incident met de overname van één van Asa's demonen. Hoe dat het begonnen was met de luchtvochtigheid en de kwaadheid van Lynn op Seth. 'Toen uiteindelijk de demon uit mijn lichaam was, heb ik troost gezocht bij Asa. We stonden zó dicht op elkaar en voor ik het wist gaf ik hem een kus..' Lynn zuchtte diep. 'Clara, ik weet niet wat ik moet. Zo lang als ik me kan herinneren heb ik gevoelens voor hem, maar de laatste tijd zijn ze zo sterk. Help me, alsjeblieft..'

Evenstar
Landelijke ster

Evenstar schreef:
Denish stapte de grote deuren van Golden Oak binnen en keek de hal bij de voordeur rond. Hij hand zijn grote sporttas over zijn schouder geslagen en zette een paar stappen naar binnen. Ergens was hij nerveus, maar hij kon goed met zenuwen om gaan door de vele optredens die hij heeft gedaan. Hij liep verder naar binnen en meldde zichzelf aan bij de balie. Toen hij hoorde dat hij hier heen zou moeten, zag hij al zijn dromen in stukken vallen. Zijn contract kwam uiteraard meteen te vervallen toen hij zei dat hij hem niet aan kon nemen. Hij had geen idee hoe lang hij hier zou zitten, maar hij zou niet opgeven en gewoon doorgaan met trainen en dansen. Als hij hier ooit uit kwam en hij was nog niet te oud, dan kon hij altijd nog een nieuw contract aangeboden krijgen... Althans dat hoopte hij. Hij werd begeleid naar zijn kamer door één van de medewerkers van Golden Oak en hij bedankte deze. Toen hij de kale kamer binnen stapte zuchtte hij diep, er groot was het niet. Groot genoeg voor zijn barre-oefeningen, maar zeker niet groot genoeg voor de rest van de oefening die hij zou moeten doen.. Misschien kon hij wel wat regelen met iemand van de begeleiders. Het was een groot gebouw, ergens moest toch wel een grote en hoge kamer zijn waar hij kon en mocht dansen? Zijn tas gooide hij op het bed en ging er zelf naast zitten. Hier begon zijn nieuwe leven... Misschien kon hij zo maar beter beginnen met alles een beetje verkennen hier, de regels had hij al uitgebreid te horen gekregen en hij was ook absoluut niet van plan om alleen naar buiten te gaan, zeker niet na wat er twee dagen geleden was gebeurd... Hij slikte even en ging met een hand door zijn haren. Denish keek nog even de kamer rond en begon toen met het uitpakken van zijn tas.

Dauntless
Wereldberoemd

Dauntless schreef:
"Is het nu Ryth of Ruth?" vroeg Oliver aan de jongen die bij hen was komen staan. Was hij aan het roken, dat was raar? Wel aan de andere kant zat hij hier in een imkerspak. "Ja die is er inderdaad. Al ga ik daar niet over. Je moet bij Louise zijn. Het meisje met de zonnebril. Ze is zonet weggegaan, maar als ik mag komen ben ik er zeker van dat jij ook welkom bent. Daarbij lijk je al het een en ander in huis te hebben," hij knikte naar de fles in de handen van de jongen. Je ging hem niet wijsmaken dat dat mineraal water was. Er werden steeds meer en meer namen afgeroepen, mensen die bezoek hadden. Na een tijdje was Oliver's naam aan de beurt. "Wel het was leuk kennis met jullie te maken, maar mijn fam... Ik moet nu gaan." Misschien was het beter als hij het woord familie niet luidop ter sprake bracht. Er waren genoeg verhalen van mutanten die hun eigen familie hadden vermoord, meestal per ongeluk. "Het was leuk jullie te leren kennen, tot vanavond." Het was niet moeilijk om de bezoekersruimte te vinden, aangezien de meeste bewoners die richting uitgingen.
"Oliver we zijn zo blij te zien dat je in orde bent." Hij omhelsde zijn moeder, zus en broer.
"Waar is papa?" Zijn moeder zuchtte, een zucht die paniek in hem deed opborrelen. "Hij wordt vastgehouden door de politie, omdat we probeerden te ontsnappen. Hij heeft de schuld op zich genomen."
"Wat? Dat is niet eerlijk, papa heeft niets verkeerd gedaan." Hij klemde zijn vuist samen, hoorde de bijen in hem zoemen. "Sshht rustig. Het komt wel in orde. Het is meer een waarschuwing dan een werkelijke maatregel. Een teken naar de buitenwereld toe: bescherm je kind niet wanneer het een gave heeft. Heb je de foto gezien die ze in de kranten gebruikten?" Oliver knikte, natuurlijk had hij het gezien. Gelukkig was zijn plaats in de spotlight reeds verdwenen nadat een ander meisje een kerstmarkt in brand had gestoken. Het beeld zinderde echter nog na bij hem. De twee medewerkers van Golden Oak, stevig tegen de grond gedrukt, overwoekerd door klimopwortels. Hij had niemand willen pijn doen, maar het was de enige manier geweest waarop ze hadden kunnen vluchten.

Anoniem
Landelijke ster

Aurora schreef:
Clarissa keek Lynn fronsend aan, "natuurlijk zal ik Asa niks zeggen, en naar wie anders zou ik moeten? Ik heb niemand anders dan jullie twee nu Donghan weg is. Je weet toch dat je me kunt vertrouwen." Clarissa stond altijd klaar voor haar dierbare. Ze konden altijd hun verhaal bij haar kwijt, maar ze gaf hun ook hun ruimte als ze die nodig hadden. Clarissa luisterde naar Lynn en pakte haar armen vast. "Lynn, net als jou ken ik Asa dondersgoed. Hij is voor mij als een tweede broer. Als ik de situatie zo hoor is hij gewoon geschrokken. Je weet dat Asa andere geen pijn wilt doen of lastig vallen met zijn demonen. Je zult hem gewoon tijd moeten geven, ik weet zeker dat hij het je niet kwalijk zal nemen. Over het liefdesdeel kan ik jammer genoeg geen uitspraken doen. Ik zou je gaag willen hebben, maar aangezien ik zelf nog nooit liefde heb ervaren of gevoeld kan ik dit niet. Ik zou je geen goed advies kunnen geven." Clara gaf Lynn een dikke knuffel en keek haar vervolgens aan. "Jammer genoeg niet, ik ben echt benieuwd naar hoe het voelt om gevoelens voor iemand te hebben. Het is zo magisch in mijn ogen, dat twee individuelen zo iets sterks kunnen voelen voor elkaar. Als ik me nou eens verdomme over die angst voor mensen heen kan zetten zou ik misschien een kans hebben in die magical liefdeswereld."

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld