Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

18 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

ORPG ft. Auloire

Account verwijderd

schreef:
Er had een hoop voorbereiding in de bruiloft gezeten. Niet alleen de bruiloft moest geregeld worden, maar ook het feest. Het feest was niet ver hier vandaan, het werd gegeven in een strandtent verderop. Het was er erg licht, ze hadden uitzicht op de zee en het zag er allemaal ontzettend mooi uit als de lampjes eenmaal aangingen. Het feest was voornamelijk buiten. Bovendien was het op loopafstand van waar ze hun huwelijksnacht door zouden brengen. In het vakantiehuisje waar ze toen gezeten hadden. Toch leek dat er allemaal niet zo toe te doen als hij bedacht dat dit de dag was dat hij met Ivy zou trouwen. Met haar trouwen was het belangrijkste.
Zijn blik gleed over de mensen die op de banken zaten en naar de man die vooraan bij hem aan het altaar stond. Het was wachten tot Ivy aan zou komen. Hij was niet gelovig, maar ze hadden wel iemand nodig die hen zou trouwen. Eigenlijk kon het hem niet schelen wie dat deed, als iemand het maar deed. Hij kon niet wachten op zijn leven met haar. Met haar en hun kindje.
Stiekem had hij al naar huizen gekeken. Ivy wilde eigenlijk niet verhuizen. Ze wilde niet gaan, maar ze hadden geen plek voor een baby. Hij had inderdaad veel tijd en moeite in hun huidige huis gestoken, maar dat was helemaal niet belangrijk als hij zich bedacht dat ze een kindje zouden krijgen. Hij wilde graag verhuizen als dat betekende dat ze hun kind alles konden bieden wat hij of zij nodig had.
Hij glimlachte naar zijn ouders. Zijn moeder zat nu al met een zakdoek in haar hand. Het was een mooie dag, maar ook voor hem was het een zware dag. Als het vandaag mis zou gaan, zou hij niet meer weten wat hij moest doen. Een tweede verloofde verliezen, was voor hem geen optie. Hij prutste kort aan zijn stropdas. Hij was nooit echt een fan van pakken geweest, maar voor vandaag had hij het beste en mooiste pak gekozen dat hij kon vinden. Het was klassiek, maar niet ouderwets.
Hij keek op toen hij zachte muziek hoorde. Hij kon Ivy niet zien, maar de muziek gaf aan dat ze elk moment kon arriveren. Hij werd er zelfs een klein beetje zenuwachtig van. Stom, natuurlijk. Hij zag Ivy elke dag, al meer dan vier jaar. Hij kende haar goed, hij wist wat hij kon verwachten. Toch werd hij een klein beetje zenuwachtig.

Account verwijderd

schreef:
Het kon Ivy niet schelen dat haar jurk misschien wel zou kreuken door hun geknuffel. Maar Alistair wel. Hij kuchte subtiel en haalde een hand door zijn ogen. Wacht even. "Ali" Ivy hield haar hoofd schuin en bestudeerde haar broer. Tranen sprongen in haar ogen toen ze zag wat hij in zijn handen had. "Ali!" riep ze uit terwijl ze het kadertje tegen haarzelf aandrukte. "Dit is geweldig, waar heb je dit gevonden?" Ze bestudeerde met grote ogen het vogeltje dat was geschilderd op het blad in het kadertje. Hun moeder had het een week voordat ze was gestorven gemaakt voor hen. Een winterkoninkje, voor de Winters. Ze vloog nogmaals in Alistairs armen. "Dankjewel, je bent de beste broer ooit" gaf ze toe. "Ik ben je enige broer" merkte die droog op met een lach. Ivy rolde lachend met haar ogen. Goed, daar had hij een punt, maar toch. Ze glimlachte en stopte het kadertje veilig weg in het kastje. Ze zouden nog terugkeren naar hier omdat haar gewone kleren hier ook nog lagen, en haar handtas enzo. "Ik ben blij dat je Oliver hebt gevonden, hij is goed voor je" Ivy bloosde. "Dat weet ik" gaf ze toe met een lieve glimlach. Ze had ontzettend veel geluk met haar verloofde. Ivy keek nog een laatste keer in de spiegel. "Dus, vertrekken we?" Alistair glimlachte en knikte waarna ze met hun drietjes naar de auto liepen en reden naar de plaats. Terwijl voelde Ivy al de spanning opkomen. Ze wist niet waarom, maar toch was ze toch nerveus. Ze had kriebels in haar buik. Ze keek glimlachend naar haar verlovingsring en nam dankbaar Alistairs arm aan toen hij de deur voor haar opende. De chauffeur glimlachte bemoedigend naar haar en Ivy bloosde opnieuw. Oh god. Ze hadden zo lang geacht op dit moment. Ze wou gewoon zo snel mogelijk bij Oliver zijn. Maar haar gave kon ze niet gebruiken in die jurk. Ivy keek bijna paniekerig op toen ze de muziek hoorde beginnen. Shit. Zo vlug al? "Ollie is er toch al he?" flapte ze er zenuwachtig uit. Ze was bang dat er iets zou gebeuren, geen idee wat. Haar broer duwde een kus tegen haar wang en Suzan glimlachte bemoedigend. "Fine" lachte ze terwijl ze zijn arm aannam en op de maat van de muziek naar het altaar liepen. Ivy's gezicht lichtte op eenmaal ze Oliver zag staan. En dat was vrij vlug. Wel, eigenlijk was hij de eerste die ze zag. Haar wangen kleurden lichtjes rood toen hij haar bestudeerde en ze hield het boeketje met rozen mooi vast. "He" zei ze met een verlegen glimlach toen ze eenmaal vooraan stonden en ze plaats mocht nemen voor hem.

Account verwijderd

schreef:
Ze was al vier jaar onderdeel van zijn leven, maar toch voelde hij zijn maag draaien en zijn hartslag versnellen. Alsof Ivy ineens een vreemd voor hem was. Hij draaide enigszins ongemakkelijk met zijn voet, maar hij bleef toch naar de plek kijken waar Ivy elk moment vandaan kon komen. Hij wilde haar als eerst zien. Ivy was altijd mooi, maar vandaag zou het speciaal voor hem zijn, zelfs als ze niets speciaals had gedaan.
Voor enkele seconden stopte hij met ademhalen toen ze aan kwam lopen. Samen met Alistair, Suzan er achteraan. Ze was prachtig. Ze zag eruit als een soort sprookje, maar dan nog mooier. De vrouw met wie hij de rest van zijn leven zou gaan delen. Een gelukzalig gevoel gleed door zijn lichaam. Blijdschap overspoelde hem. Hij had het niet verwacht, maar emoties kregen de bovenhand en al snel bevond hij zich in de positie waarin hij zijn best moest doen om niet te huilen. Sinds zijn negentiende was hij al bezig met trouwen, maar nu, een jaar of negen later, was het pas zo ver. Niet alleen zouden ze trouwen, maar ook verwachtte ze een kind en hadden ze een stabiel leven samen. Hij wilde niets anders in zijn leven. Ivy was alles. Hij wreef in zijn ogen en glimlachte toen Ivy tegenover hem kwam staan. Hij had de neiging haar aan te raken, maar hij wist dat dat de bedoeling niet was. Ze glimlachte verlegen naar hem, alsof dit hun eerste date was. Hun eerste dat was al een jaar of vier geleden,
'Hé.' Zijn glimlach werd nog iets breder toen hij haar bestudeerde. Zijn emoties slikte hij weg. Hij kon niet de hele ceremonie door emotioneel blijven. Hij bekeek haar van top tot teen, opnieuw en opnieuw en opnieuw.
'Wij zijn hier om Ivy Elizabeth Winters en Oliver Marrek in het huwelijk met elkaar te verbinden.' Hoorde hij, maar wat daarna kwam, kwam niet binnen. Hij kon alleen maar naar haar kijken. Naar haar jurk, naar haar gezicht, naar haar sluier. De enorme glimlach was niet van zijn gezicht te slaan. Elke keer had hij de neiging om zijn hand naar haar uit te steken, om haar hand aan te raken. Hij wilde haar vertellen hoe mooi hij haar vond, hoe blij hij was dat ze er was. Hoe gelukkig hij zich voelde. Dat kon helaas niet. Hij kon alleen maar naar haar kijken terwijl de man vertelde over het huwelijk.
'Ivy en Oliver hebben ervoor gekozen hun eigen geloften te schrijven en die hier voor elkaar voor te dragen. Oliver, mag ik jou vragen je geloften voor Ivy uit te spreken?' Dat waren de woorden die hem op deden kijken. Hij knikte, keek kort naar de mensen op de bankjes en keek toen weer naar Ivy. Hij knikte opnieuw.

Account verwijderd

schreef:
Ze kon niet wegkijken van hem, het was onmogelijk. Hij zag er geweldig uit in zijn pak. Met zijn haren in een dotje. Hmmmhmmm. Shit. Shit. Shit. Hij was haar knappe bijna man. Ze voelde zelf ook weer tranen opspringen toen ze zijn gezicht zag en schudde met een glimlach haar hoofd terwijl ze heel voorzichtig met haar vingers wat druppeltjes wegdepte van onder haar ogen. "Niet doen" fluisterde ze met een zacht lachje. Hij wist hoe snel ze begon te huilen als ze een ander eenmaal zag huilen. Zeker als het hem was, want hij huilde helemaal niet vaak. Ze bloosde toen hij ook 'hé' zei tegen haar en glimlachte breed terwijl Suzan het boeket overnam. Ze wilde hem dolgraag kussen. Echt dolgraag. Maar het hoorde nog niet. Hmmm, misschien kon ze haarzelf wel niet tegenhouden. Ze bloosde nogmaals door zijn blik, maar wendde haar blik niet van hem af. Nee, ze wilde dit moment zo goed mogelijk in zich opnemen. Elk woord wilde ze in haar hoofd printen. Want ze wist dat ze het nooit zou willen vergeten. Ze zou hem al lang hebben gekust, als ze alleen waren geweest. Waarschijnlijk zouden ze al meer hebben gedaan. Ze keek op toen ze de eerste zinnen hoorde, maar werd al meteen afgeleid door Olivers blik. Ze maakte een heel erg zacht, lachend geluidje. Waarschijnlijk waren Oliver en zij de enige die het konden horen. Ze hadden nooit verwacht dat dit zou gebeuren. En toch was het gebeurd. Het had gewerkt. Een baby'tje, twee honden, een mooi huis. Ze hadden alles wat ze wilden hebben. Ze had zich nog nooit zo gelukkig gevoeld. Ze had alles wat ze wilde hebben, hier en nu. Ze glimlachte en volgde Olivers blik. Ze glimlachte breed toen ze Baylor en Sam met twee witte strikjes zag zitten achteraan. Ze had de twee niet achter willen laten. En Oliver ook niet. Ivy richtte haar aandacht waar op Oliver en glimlachte. Ze had geen idee wat hij had geschreven. Ze wist dat ze allebei hadden besloten er iets in te verwerken over de baby, maar voor de rest was het een groot raadsel. Ze keek Oliver aan toen hij haar handen vastnam in de zijne en wreef zacht met haar duim over de rug van zijn hand. Ze was zo blij dat het dan toch was gebeurd. Dat ze kon trouwen met de man van wie ze enorm veel hield.

Account verwijderd

schreef:
Het was moeilijk om zijn afstand van haar te bewaren op deze manier. Eigenlijk wilde hij zijn armen om haar heen slaan en haar voor een poosje vasthouden, maar hij wist dat dat pas zou kunnen als ze straks op het feest waren. Daar zouden ze misschien wel wat tijd hebben. Hij glimlachte bemoedigend naar haar toen ze enkele tranen weg depte met haar vingers. Hij deed zijn best zijn emoties onder bedwang te houden.
Voorzichtig liet hij zijn handen in de hare glijden, waarna hij weer opkeek naar Ivy. Zijn geloften. Hij wist ze uit zijn hoofd, hij was er lang mee bezig geweest en hij had ze honderden malen opnieuw gelezen en verbeterd. Tot op de dag van vandaag had hij dingen aangepast.
'Ik kan me de dag nog herinneren waarop ik jou ontmoette. Je was zoals je nu nog steeds bent. Een kleine stuiterbal, overenthousiast en ontzettend lief. Ik kan me nog herinneren wat ik zei toen ik je voor het eerst zag, in mijn kamer op het instituut. Ik wilde weten of je mijn gedachten kon lezen, want dat was het laatste wat ik wilde. Niet alleen dacht ik aan hoe mooi ik je vond, hoe leuk je overkwam. Op dat moment wist ik ook dat ik bij je wilde zijn. Vanaf die dag, de rest van mijn leven. Ik geloofde nooit echt in liefde op het eerste gezicht. Ik geloofde niet eens meer in liefde, maar die dag veranderde je alles voor mij,' vertelde hij. Hij nam een korte pauze en glimlachte, waarna hij bemoedigend in haar handen kneep.
'Ik beloof je dat ik je altijd trouw zal blijven. Dat ik altijd van je zal houden. Ik beloof dat ik er voor je zal zijn, als het goed met je gaat en als het slecht met je gaat. Ik beloof dat ik voor je zal zorgen en dat ik je zal koesteren en steunen. Niet tot de dood ons scheidt, maar voor altijd. Ik zal altijd de jouwe zijn.' Hij voelde de brok in zijn keel terwijl hij naar haar keek en tegen haar sprak, maar hij weigerde toe te geven aan zijn eigen emoties. Hij wilde dat ze zijn geloften hoorde, dat ze ze bij zich zou houden.
'Vandaag beloof ik echter niet alleen jou, maar ook de baby die we verwachten, dat ik de beste man zal zijn die ik kan zijn.' De baby die ze binnen een half jaar zouden mogen verwelkomen. Het was volledig stil. Niemand wist van de baby en nu was het woord eruit. Ze verwachtten een kind. Hij kon niet gelukkiger zijn dan hij nu was. Nu zijn leven zo compleet was.
'Ivy, zou jij jouw geloften aan Oliver voor willen dragen?'

Account verwijderd

schreef:
Ze glimlachte toen hij naar haar opkeek en hield haar hoofd schuin met een glimlachje. Oh god, ze was er zelfs nerveus voor. Ivy bloosde toen hij al begon over de dag waarop hij haar ontmoette. Dat kon ze zich ook prima herinneren. Ze lachte zacht bij wat hij haar vertelde. Een kleine stuiterbal, hmm, dat klonk misschien wel als haar ja. Heel misschien wel. Ze hield vertederd haar blik gericht op hem en voelde de tranen al over haar wangen lopen terwijl ze luisterde met een glimlach. Ze waren zo ver gekomen, het was bijna moeilijk om te begrijpen. Ze snikte heel even, heel erg zachtjes en glimlachte opnieuw. Oh god, ze kon het niet tegenhouden. Het was zo lief. Ze hield zo erg van haar Oliver. Haar Oliver. Altijd de hare. Ze liet haar handen liggen in zijn handen en streelde met haar duim zacht over de rug van zijn handen terwijl hij sprak. Ze liet heel erg kort zijn hand los om haar tranen weg te vegen maar nam ze vlug weer vast. Ze glimlachte breed toen hij over hun kindje begon. Eindelijk was het eruit. Nu wist iedereen het. Ze bestudeerde Oliver met een verliefde glimlach en keek verward op toen iedereen afwachtend naar haar staarde. Oh. Juist ja, zij moest nog haar geloften voordragen aan hem. Ze bloosde en veegde nog een laatste keer haar tranen weg. "Ehe" glimlachte ze. "Misschien moest ik ze maar eerst hebben voorgedragen" lachte ze zachtjes. Nu stond ze hier, in tranen. Ze haalde even diep adem en glimlachte. "Er is niemand met wie ik zo graag een kindje wil opvoeden dan met jou Oliver Marrek" zei ze eerlijk. "Ons kleine kindje" herhaalde ze met een brok in haar keel, waarna ze toch even moest stoppen. Ze had nooit gedacht dat ze dan toch nog een perfecte toekomst zou hebben. "Kijk ons hier nu staan, het is als een droom" gaf ze toe met een glimlach. Ze beet op haar onderlip. "Ik heb nog nooit zo erg naar iets uitgekeken als naar dit moment" voegde ze eraan toe. "Ik houd van je, meer dan van wie of wat dan ook" Ze voelde haar ogen weer met tranen vullen maar bleef glimlachen. "Ik wil de rest van mijn leven met je doorbrengen, samen kindjes grootbrengen, reizen,..." somde ze op. "Ik wil alles doen met jou aan mijn zijde" Ivy struikelde af en toe over haar woorden, ze was nogal overdonderd door zijn wolken. Maar toch kreeg ze er nog alles uit. "Ik wil jouw vrouw heel graag zijn" De man vooraan schraapte zijn keel. "Verklaart U, Oliver Marrek, Ivy Elizabeth Winters aan te nemen tot uw wettige echtgenote en belooft U getrouw alle plichten te zullen vervullen, die door de Wet aan de huwelijkse staat worden verbonden?"

Account verwijderd

schreef:
Het had maanden geduurd voor hij het aangedurfd had haar te zoenen, ze waren een tijd uit elkaar geweest, ze hadden behoorlijk wat problemen gehad, maar nu stonden ze toch hier. Ze hadden alles overwonnen. Uiteindelijk was alles precies goed gelopen. Kort vroeg hij zich af of Dante het geweten had. Of hij hun bruiloft gezien had. Zijn blik gleed kort naar de man in het publiek, die met een brede glimlach naar hen keek. Hij had het al die tijd geweten.
Hij keek naar Ivy toen ze begon met praten. Haar tranen had ze weggeveegd, maar de emotie was nog steeds in haar stem te horen. Hij glimlachte naar haar. Het maakte niet uit dat ze over haar woorden struikelde en haar stem vol emotie zat. Hij vond het mooi. Hij kneep bemoedigend in haar handen. Het was als een droom. Zelfs in zijn meest gelukkige dromen, had hij hier niet van durven dromen. Verloofd, een baan, een eigen huis, een kindje op komst. Het was alles wat hij wilde en nog veel meer. Toen ze hem vertelde dat ze van hem hield, meer dan van wie of wat dan ook, wilde hij haar vertellen dat hij ook van haar hield. Hij mocht haar echter niet onderbreken. Dus luisterde hij naar haar woorden, woorden die hem goed deden. Vandaag was de dag waarop ze voor altijd met elkaar verbonden zouden worden en niemand zou hen dat afnemen.
Hij keek op van Ivy toen de man vooraan begon te praten. Ze hadden een gesprek met hem gehad, maar hij kon zich niet eens meer herinneren hoe hij heette. Het deed er nu niet toe. Hij knikte nog voor de man klaar was met spreken, maar gaf pas antwoord toen de man wel klaar was met spreken.
'Ja,' antwoordde hij. Zonder twijfel. Hij zou al zijn plichten vervullen en het zou hem gelukkiger maken dan wat dan ook.
'Verklaart U, Ivy Elizabeth Winters, Oliver Marrek aan te nemen tot uw wettige echtgenoot en belooft U getrouw alle plichten te zullen vervullen, die door de Wet aan de huwelijkse staat verbonden worden?' Zijn blik gleed naar Ivy. Hij verwachtte geen nee. Hij verwachtte een ja. Toch wilde hij haar zien terwijl ze het zei, want dit was het moment dat hij niet wilde vergeten. Natuurlijk, er werden foto's gemaakt en ze zouden het altijd terug kunnen kijken, maar hij wilde het toch zien. Vanuit zijn eigen perspectief, een beeld dat alleen hij had en dat alleen hij zich zou kunnen herinneren. Zodra Ivy ja zei, was zij officieel de zijne en hij officieel de hare. De gedachte alleen al maakte hem gelukkig.

Account verwijderd

schreef:
Ivy volgde vluchtig Olivers blik, naar Dante toe, die hem met een brede glimlach bekeek. Zou hij het echt geweten hebben? Ze glimlachte en keek terug naar haar bijna man. Ze beet glimlachend op haar onderlip toen Oliver terug glimlachte. Ze vond het moeilijk om alles eruit te vertellen zonder weer in tranen uit te barsten, maar het lukte haar nog net. Ze keek hem aan toen hij bemoedigend in haar handen kneep en keek hem aan met een grijns. Hij luisterde heel erg aandachtig, net zoals zij naar hem had geluisterd. Ze glimlachte breed toen ze Oliver naar de man zag kijken. Ze wist zelf ook zijn naam niet meer. John? Was het John? Wel, er was alleen maar plaats voor een Oliver in haar leven. Ze lachte toen hij al begon te knikken voordat de man klaar was met spreken en bekeek hem met een gelukzalige glimlach. Ze keek naar John en glimlachte. "Ja....zeker weten, ja" zei ze met een brede glimlach. Ze wilde officieel de haar zijn, en hij wou de hare zijn. En maar goed ook, want anders zouden ze hier nu niet staan. Ivy keek hem aan en glimlachte breed. "Dan verklaar ik hierbij jullie tot man en vrouw, u mag de bruid nu kussen" Overgelukkig duwde Ivy haar lippen tegen de zijne en sloeg haar armen om zijn nek. Het applaus hoorde ze zelfs niet, het leek alsof ze helemaal waren afgezonderd van de wereld. Ze keek Oliver weer aan na een lange kus en duwde nog een kusje tegen zijn lippen. "Heb ik al gezegd dat ik heel erg veel van je houd?" glimlachte ze. Ze keek hem aan met een grijns en liet hem niet los, maar nam zijn hand in haar hand en legde die subtiel op haar buik.

Account verwijderd

schreef:
Ze zei ja. Ondanks dat hij niet eens getwijfeld had, was hij opgelucht dat ze ja zei. Hij had er niet eens over nagedacht dat ze hem misschien zou afwijzen als het eenmaal zo ver was, maar het voelde toch wel goed om het haar te horen zeggen. Het was een soort laatste verzekering. Nog voor hij het goed en wel door had, lagen zijn armen al om haar middel en lagen haar armen al om zijn nek. Een lange kus volgde. Een kus die hij niet af wilde breken. Hij wist zeker dat iedereen voor hen klapte, maar hij hoorde het niet. Ivy en hij bevonden zich in een soort bubbel, afgezonderd van alle anderen. Een enorme glimlach speelde rond zijn lippen toen zij uiteindelijk degene was die hun kus afbrak.
'Ik houd ook heel erg veel van jou.' Meer dan van wie of wat dan ook. Hij glimlachte toen hij voelde hoe ze zijn hand van haar rug naar haar buik verplaatste en hij kuste opnieuw haar lippen.
'De familie Marrek,' mompelde hij met een glimlach. Ivy Marrek, Oliver Marrek en straks ook nog een baby Marrek. Hij streelde met zijn vingers langs haar wang. Hij voelde zich alsof hij de hele wereld aankon.
'Ik wil de getuigen graag vragen een handtekening te zetten.' Hij keek even naar Derek, die met een brede grijns de pen pakte en zijn handtekening zette onderaan het papier. Suzan volgde direct daarna. De man vooraan gebaarde naar het papier en hij liet Ivy met tegenzin gaan, waarna hij ook zijn handtekening zette en wachtte tot Ivy dat ook gedaan had. Toen Ivy eenmaal weer bij hem stond, pakte hij het kleine doosje uit zijn broekzak. Het trouwen was niet compleet zonder trouwringen. Hij pakte haar ring uit het doosje en pakte haar hand voorzichtig vast, waarna hij de ring over haar vinger schoof en hij het doosje aan haar afgaf. Er waren een hoop mannen die ervoor kozen geen trouwring te dragen. Daar was hij er niet een van. Hij zou zijn trouwring dragen, met trots. Het waren simpele ringen, maar de betekenis was enorm.
Toen allebei hun ring droegen, barstte een enorm gejuich uit. Hij glimlachte naar Ivy en liet zijn hand in de hare glijden. Getrouwd waren ze, eindelijk, maar de dag was nog niet voorbij. Ze hadden nog een feest. Hij drukte een kus tegen haar hand en keek naar haar.
'Ik heb nog niet kunnen zeggen hoe mooi je er uitziet vandaag. Je ziet eruit als een sprookje,' vertelde hij haar. Het was ook een sprookje, dit huwelijk.

Account verwijderd

schreef:
Ze glimlachte toen ze zijn handen over haar rug voelde glijden en die op haar heupen bleven liggen. Ze keek hem aan en lachte toen ze de enorme glimlach zag die speelden om zijn lippen. Ze lachte om wat hij mompelde en knikte. "Klinkt goed" De familie Marrek, dat klonk helemaal niet slecht. Hmmhmmm. Ze glimlachte breed en trok een gek gezicht toen ze zag dat Alistair probeerde een foto te nemen. Er was een fotograaf, dus een gek gezicht trekken nu mocht wel eens. Ze schoot in de lach toen ze zag hoe gek Oliver haar aankeek, hij had duidelijk niet gezien hoe Alistair een foto probeerde te nemen. Hmmm, misschien moest ze het hem maar niet vertellen voordat hij probeerde de foto te bemachtigen. Ze sloot haar ogen toen hij haar wang streelde en blies een lok weg uit haar gezicht waarna ze met een glimlachje wachtte totdat iedereen zijn handtekening had gezet voordat ze zelf ook haar krabbel zette op het papier. Ze duwde een kus tegen zijn lippen toen ze zag dat hij het doosje tevoorschijn haalde. Juist, de ringen. Ze zou ze vergeten. God, ze was zo enthousiast. Ze glimlachte en duwde toch nog een kus tegen zijn lippent oen hij de ring over haar vinger schoof en hij haar het doosje aangaf; "Hopelijk laat ik hem niet vallen" lachte ze. Ze duwde de ring voorzichtig om zijn ringvinger en verstrengelde vrolijk hun vingers. Ze lachte opnieuw, ze kon gewoon haar vreugde niet op. Ze was overwelmd en wist niet echt wat te zeggen. Straks zou het misschien wel weer beter gaan. "Je vindt het mooi?" zei ze met een brede grijns om haar lippen. "Weet je wel hoe moeilijk het is geweest om geen foto door te sturen?" grapte ze. Ze draaide een rondje voor hem en sloeg haar armen om hem heen. "Jij ziet er ook niet verkeerd uit, mister Manbun" Hij zag er geweldig uit. "Ik ben blij dat je niet alleen een pak bent gaan zoeken" plaagde ze hem.

Account verwijderd

schreef:
Het klonk inderdaad goed. Vanaf nu ging Ivy door het leven als Ivy Marrek. Snel genoeg zouden ze er een kindje bij hebben die dezelfde achternaam droeg. Hij hoopte dat het niet bij één kindje zou blijven, maar hij was al dankbaar voor één kindje. Stel je voor dat was gebleken dat hij helemaal niet in staat was kinderen te krijgen. Hij zou waarschijnlijk een hele moeilijke periode tegemoet gezien hebben.
Hij lachte toen hij Ivy een raar hoofd zag trekken. Waarom ze dat deed, wist hij niet, maar het zag er in elk geval komisch uit. Misschien was het even om de stress kwijt te raken. Ivy kennende had ze een hoop stress gehad. Normaal gesproken was hij er om haar te helpen als ze in de stress schoot, maar vandaag had dat natuurlijk niet gekund.
Hij schudde grijnzend zijn hoofd toen ze zei dat ze het hopelijk niet zou laten vallen. Typisch Ivy. Hij glimlachte toen ze de ring over zijn vinger schoof en kort keek hij naar zijn hand. Accessoires waren nooit echt zijn ding geweest, maar hier kon hij wel aan wennen. Zijn horloge en ring hadden dezelfde kleur, dus waarschijnlijk zou Ivy's modebewuste hart er niet van huilen.
'Ik vind je prachtig,' knikte hij. Haar jurk deed haar lichaam goed. Elke welving en elke ronding werd extra geaccentueerd en haar ogen leken nog blauwer dan normaal. Alles was mooi in verhouding. Bijna gefotoshopt zelfs. Hij lachte na haar opmerking en bekeek haar toen ze een rondje voor hem draaide. De jurk was prachtig. Zij was prachtig. Hij sloeg zijn armen ook weer om haar heen.
'Blijkbaar zit het modebewustzijn in de genen.' Alistair en Derek hadden hem geholpen. Derek was net zoals hij geen grote fan van shoppen, maar Alistair was wel een hele hulp geweest. Hij volgde met de toppen van zijn vingers de randen van haar jurk en zuchtte toen. Het was bijna een verliefde zucht te noemen. Hij drukte een kus tegen haar wang en liet haar toen los. Haar hand liet hij echter niet los.
'Tijd om naar ons feest te gaan,' merkte hij op. Hij knikte naar de man voor hen, die de mensen die er waren instrueerde wat ze moest doen. Zijn moeder had daar natuurlijk geen boodschap aan en stormde op hen af toen ze eenmaal bij de banken aankwamen. Het was geen verrassing dat ze eerst Ivy om de hals vloog en een glimlach speelde rond zijn lippen terwijl hij naar de twee keek. Ivy had geen moeder om haar te omhelzen en te feliciteren. Zijn moeder nam die taak echter maar al te graag over.

Account verwijderd

schreef:
Ze gaf Oliver een por. "Alistair probeerde een foto te trekken" lachte ze. "Kijk jij ook eens gek" Voordat ze het goed en wel beseften, stonden ze allebei naar Alistair te kijken met een gekke bek. Ze schoot in de lach en sloeg haar armen om hem heen. Dat was leuk om te doen. Ivy keek hem lachend aan en schudde haar hoofd. Het zou wel even lachen zijn als ze de foto zouden zien. "Ziet er goed uit" zei Ivy met een goedkeurende blik en een glimlach. "Hij staat mooi bij je horloge" merkte ze met een lach op. "Dus dat is geweldig" mompelde ze erbij. Niet dat ze het zo erg vond, ze vond het al heel, heel erg leuk dat hij een ring wou dragen. Ze trok een speelse wenkbrauw op toen hij knikte en zei dat hij haar prachtig vond. "Echt?" zei ze vrolijk. Ze lachte en gromde tevreden toen hij zijn armen al snel weer om haar heen sloeg. Ze vond het maar al te leuk dat hij haar prachtig vond. Oh ja. Ze genoot van zijn aandacht. "Hmmm, dat zou je niet zeggen als je Ali's foto's van vroeger nog eens zou bekijken" lachte ze. Alistair kleedde zich verschrikkelijk toen hij nog heel klein was; Maar goed. Ze hield haar hoofd schuin toen hij zuchtte en wiebelde toen hij zijn vingers over het kant liet glijden en de randen van haar jurk. Het kriebelde. Ze trok een pruillipje toen hij haar losliet en knikte. "Juist" merkte ze op, terwijl ze hem toch nog een lange tijd bleef bestuderen. Ze lachte toen ze Lora op hen af zag stormen en viel bijna toen zijn moeder haar om de hals vloog. "Gefeliciteerd lieverds" Ze kreeg een boel kussen op haar wang gedrukt en bloosde. "Dankjewel" antwoordde Ivy met rode wangen. "Een kleinzoontje of dochtertje, oh god, ik voel me zo oud plotseling" lachte Lora. Ivy schudde grijnzend haar hoofd. "Dat ben je niet" lachte Ivy. Zo oud was zijn moeder nu niet. "En Oliver Marrek, zorg jij maar dat je goed voor die twee zorgt" Ivy glimlachte toen zijn moeder gebaarde naar haar en haar buik.

Account verwijderd

schreef:
Zijn blik gleed naar Alistair toen ze beweerde dat haar broer een foto wilde maken. Hij fronste kort toen ze hem vroeg gek te kijken, maar hij deed het wel. Hij schudde lachend zijn hoofd en drukte een kus tegen haar lippen. Alleen zij zou zoiets dergelijks willen op hun trouwdag. Hij streelde met zijn duim over haar heup en bekeek haar lach. Ivy was erg mooi als ze lachte. Ze lachte veel vandaag. Ze was gelukkig. Net als hij. Hij bekeek de foto met een grijns. Ivy zag er ook nog mooi uit als ze een gek gezicht trok.
'Ik had al een vermoeden dat je dat wel leuk zou vinden.' Hij bekeek de combinatie kort. Het was makkelijker om het te dragen als het ook bij de rest van het plaatje paste. Hij had niets tegen ringen. Hij zou er geen dragen zonder reden, maar een huwelijk was reden zat, toch? Een betere reden was er niet.
'Je bent de allermooiste vrouw die ik ontmoet heb, Iv.' Hij was heel erg zeker van zijn zaak. Ivy zag er ontzettend klassiek, mooi, maar ook sexy uit. Als ze deze jurk thuis gedragen had, had hij het waarschijnlijk binnen enkele minuten weer uitgetrokken. Hij had altijd de neiging om haar kleren uit te trekken als hij haar heel erg mooi vond.
Zijn blik gleed even over Alistair, maar tegenwoordig was er niets meer te bekennen van een niet modieuze Alistair. Hij ging altijd goed gekleed. Hij sloeg zijn arm nog kort om haar middel om een kus tegen haar wang te duwen, maar richtte zijn aandacht al gauw op zijn vader, die zijn moeder natuurlijk achterna ging.
Hij bekeek zijn moeder en Ivy. Zijn moeder, die overduidelijk gehuild had, maar ontzettend gelukkig was. Zijn vrouw, die ook gehuild had, bloosde en ook erg gelukkig leek. Hij keek met een grijns naar zijn moeder toen zijn moeder naar Ivy's buik begon te gebaren en hem vertelde dat hij goed voor hen twee moest zorgen.
'Natuurlijk, mam,' beloofde hij. Hij sloeg zijn armen om zijn moeder heen en drukte een kus tegen haar hoofd. Zijn moeder was een stuk korter dan hij was. Zijn moeder snikte in zijn armen en hij schudde zijn hoofd. Het was niet nodig, alles was goed. Ze had al eens eerder gehuild. Zij was misschien nog wel banger geweest dan hij voor zijn tweede verloving. Bang dat het opnieuw mis zou gaan.
'Ga nu maar, mam. We zien jullie straks weer,' beloofde hij. Ivy en hij zouden als laatst aankomen. Zijn moeder gehoorzaamde hem en omhelsde Ivy nog een keer, voor ze samen met zijn vader achter de rest aan ging. Hij sloeg zijn armen voor de zoveelste keer om haar heen, waarna hij haar naar zich toe trok en hij haar gezicht bestudeerde.
'Ik kan niet gelukkiger zijn dan dat ik nu ben,' gaf hij toe. Het was bijna een euforisch gevoel. Zijn blik gleed over haar jurk, waarna zijn glimlach nog iets breder werd. Zo mooi, zo sexy.

Account verwijderd

schreef:
Ze lachte om zijn gezicht en hoefde niet eens op haar tenen te staan toen hij haar een kus wou geven. He, er waren verdolen aan hakken dragen, maar dan moest je wel wat uithoudingsvermogen hebben. En gelukkig had ze toch wel wat uithoudingsvermogen gekweekt op het instituut. Ze gniffelde om zijn woorden en gaf hem een por. "He, geef toe, het past mooi" lachte ze. "Het ziet er klassevol uit" merkte ze op met een knik. "En nu weet iedereen dat je al van iemand bent, dus dat is een serieus voordeel" lachte ze. Misschien dat er nu wel minder vrouwen hem zouden benaderen. Ze hoopte het maar, want ze was bereid voor hem te vechten als het moest. Ze straalde toen ze zijn opmerking hoorde en duwde een zachte kus tegen zijn lippen. "Dat is veel te lief" lachte ze. Ivy raakte zijn hand aan. Na al die tijd was hij nog steeds even lief. Ze hield van hem en zijn knuffeligheid. Maar hij was niet alleen enorm knuffelig, maar ook sexy. Ze had gewoon een zwak voor hem. Dat kon natuurlijk ook. Ze beet glimlachend op haar onderlip toen ook Ray naar hen toe kwam gelopen. Ze stond met een glimlach te kijken naar hoe Oliver en zijn moeder waren aan het knuffelen. Ze kreeg al vlug weer tranen in haar ogen. Oh god, ze wist gewoon dat als haar moeder erbij zou zijn geweest, dat ze ook zou hebben gehuild. Ze wist het heel erg zeker. Het was zo lief hoe zijn moeder aan het snikken was in zijn armen. Ze keek verlegen om haar heen, ze wou de twee niet storen in hun momentje. Gelukkig had ze waterproof makeup aan. Misschien ook omdat ze dat had gevraagd, ze kende haarzelf goed genoeg om te weten dat het eraan zat te komen dat ze zou huilen. Ivy zwaaide naar zijn ouders en lachte toen hij haar weer naar zich toe trok. "Wel, dat geldt dan voor ons allebei" gaf ze met een glimlach toe. Ze keek op toen ze hun naam hoorde. "Gefeliciteerd, mag ik nog wat vlugge foto's maken hier van jullie twee? De meesten worden genomen in de feesttent, maar toch.." Ivy glimlachte breed. "Tuurlijk Peter" Peter was een collega van haar, en verantwoordelijk voor de foto's in de krant. Hij was een topfotograaf. "Wees origineel, en poseer maar eens leuk voor me" Ivy lachte om Peters woorden en keek geamuseerd naar Oliver. "Moet jij niet eens sexy poseren, sexy man van me?"

Account verwijderd

schreef:
Zijn blik gleed even naar beneden, maar hij kon haar hakken niet zien in de jurk die ze droeg. Ze moest wel hoge hakken dragen, want normaal gesproken was hij ruim een kop groter dan dat zij was. Nu was hij nog steeds groter, maar nu hoefde hij niet meer te bukken of zij op haar tenen te staan. Hij liet zijn vingers even langs haar haren glijden en hij raakte kort haar sluier aan. Zo mooi.
'Ik was altijd al van jou,' merkte hij met een glimlach op. Als er vrouwen op hem afstapte, was dat vaak een van de eerste dingen die duidelijk werden. Hij zat al in een relatie. In een gelukkige relatie. Hij zou Ivy niet bedriegen, nooit niet. Het kon hem niet schelen hoe leuk of mooi andere vrouwen waren, ze konden nooit aan haar tippen. Hij raakte haar beide ringen even aan en glimlachte. Nu wist ook iedereen dat zij al bij iemand was.
Ivy begon te stralen en hij werd er automatisch nog vrolijker van. Haar gelukkig zien, was waarschijnlijk een van de mooiste dingen die hij ooit gezien had. Het deed hem erg goed. Hij drukte ook een zachte kus tegen haar lippen. Hij wist nu al dat hij een foto van haar in haar trouwjurk in zijn portemonnee zou stoppen.
Kort keek hij zijn ouders na. Zijn moeder was ontzettend blij voor hem, maar ook voor Ivy. Zijn moeder had een enorm zwak voor haar, waarschijnlijk beschouwde ze haar als haar eigen dochter. Hij vroeg zich af of Ivy daar weet van had, van de liefde die zijn moeder voor haar had. Ze adoreerde Ivy. Niet op de manier waarop hij Ivy adoreerde, maar op de moederlijke manier.
Hij keek op toen hij een stem hoorde, waarna hij enigszins ongemakkelijk zijn hand in zijn nek legde. Juist, poseren. Als er iets was waar hij moeite mee had, was het poseren. Het voelde zo gemaakt, zo nep. Met foto's op zich had hij geen moeite, wel met poseren. Hij keek Ivy een beetje zielig aan toen ze hem geamuseerd aankeek. Ivy had er duidelijk minder moeite mee.
'Je weet dat ik niet kan poseren,' klaagde hij. Als ze hem al vroeg te poseren, eindigde dat meestal in een standaard foto waarop hij stond bij wat zij wilde poseren. Of hij kuste haar. Als hij haar kuste, meende hij het ook. Hij zuchtte diep en duwde toen een verontschuldigend kusje tegen haar lippen. Hij zou het wel doen als zij dat wilde, maar ze zouden hem moeten instrueren. Hij was er gewoon geen kei in.

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld