Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

10 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

[RPG] The Wheel Of Time - VOL!

Anoniem
Landelijke ster

HowlingMagic schreef:
Syrenne keek nog vanaf de muur naar beneden met een geïrriteerde blik. Gabriël werkte echt op haar zenuwen. ''Laat me zeggen dat ik eerst tel hoeveel mensen ons op het stuipen van het lijf wilt jagen, daarna bekijk ik of ze op werkelijk iedereen die er loopt op schieten en dan bekijken we of we werkelijk deze poorten kunnen gebruiken.'' Als Gabriël nog een woord dat op haar zenuwen werkte zou zeggen dan zal ze een regen naar beneden gooien en dat bestond uit dolken en messen, gericht op Gabriël. Eenmaal boven stak ze alleen haar hoofd uit en begon ze te tellen. ''drie... vier... vijf... zes... zeven.'' Ze telde er zeven in totaal en keek toe waar ze specifiek op gericht waren en dat waren, zij. Ze sprong subtiel naar beneden en keek iedereen aan. ''Blijkbaar zijn wij het doel. Of ja Jordan en ik in dit geval. Ze weten van ons af en hoe we eruit zien, maar niet van jullie.'' Nu keek ze Damon aan. ''Je weet wel oude Ger?''
Damon slikten en dacht hopelijk niet wat zij in haar gedachte had. ''Oude Ger met die koeien en geiten?''. Syrenne knikte.
''Ik doe dit nu voor de laatste keer en de volgende keer niet meer!'' Damon liet zijn tas achter en deed zijn muts op. Nu begon de echte show.
Damon boog een stukje voorover en nam een stok me dat tegen een muur stond. Met een oud en krakkemikkige stem begon hij te spreken. ''Mijn geiten! Mijn geiten! Ze zijn gestolen!'' Damons imitatie van een oude man was geweldig om te lachen als je werkelijk wist wat er gaande was. ''Stelletjes dieven!'' Hij maakte van zijn hand een vuist en deed alsof hij erg oud was. Nu keek Syrenne naar boven en zag ze dat ze afgeleid waren. ''Blijf in de schaduw achter me tegen de muur aan. We schuiven rustig naar de poort. Damon leid ze nu wel af.''
Syrenne pakte de tas van Damon en begon in de schaduw te lopen. Damons toneelstukje begon nu werkelijk veel toeschouwers te trekken van buitenstaanders die via het raam naar hem keken.
''De dieven rende naar het noorden!'' Op dit moment sloeg de klokkentoren tien uur en kon je de poort niet horen openen. Rustig liet ze eerst Jordan als eerste er door heen. ''Gabriël blijf even bij Jordan. Ik haal oude Ger wel even op.''
Syrenne schraapte haar keel en begon met een nogal hoge en liefelijke stem naar hem te rennen. ''Vader vader! Het is uw verbeelding. Kom nu met me mee.'' Ze ondersteunde de zogenaamde oude mand en beide verdwenen in de donkere schaduwen en gingen de hoek om naar buiten.
''Iedereen veilig?'' klonk de krakkemikkige stem van Damon. Hij schraapte zijn keel. ''Ik bedoel. Iedereen veilig?'' Deze keer klonk zijn stem weer normaal.
''Dit was jullie eerst en laatste keer dat we toneelspelen.'' zei Damon en Syrenne liep achter hen aan. Het waren oude tijden dat ze dit deden. Wat was het nou? Van hun kindertijd?

Pentatonix
Wereldberoemd

Pentatonix schreef:
Gabe had een kleine glimlach op zijn gezicht, hij had het stiekem wel grappig gevonden, maar echt lachen kon hij niet. Hij zat vol met stress en zenuwen, en bovendien begon zijn aversie tegen Syrenne ook te groeien. Hij keek om zich heen. 'Ja iedereen compleet ook. Laten we weer gaan.' zei hij. Hij liep rustig verder, na al die jaren met zijn broertjes en zusjes en alle tijd in het bos had hij nu een techniek ontwikkeld waardoor hij geruisloos kon lopen. Hij keek even of iedereen hen volgde en keek naar Jordan die wel moest lachen om het stukje van Damon en Syrenne.

Anoniem
Landelijke ster

HowlingMagic schreef:
Syrenne had een hekel om toneel te spelen, omdat het haar zoveel aan vroeger liet denken. Ze wist nog toen ze klein was vaak speelden samen met haar broer. Ze wilde er nooit meer over denken, maar nu kon ze het niet ontlopen. Syrenne bleef denken aan alle herinneringen over vroeger en liep achteraan van de groep.
Wat moest ze doen als ze hem tegen zal komen? Zal ze hem vermoorden, maar hij is en blijft haar oudere broer. Alleen hij wilde haar vermoorden. Wat moest ze doen? Syrenne haalde een kaart uit dat ze aan Gabriël gaf. Er stond geschreven hoe ze de mijnen konden halen. Deze keer had ze niet het gevoel om voorop te lopen en het was hier toch rustig dus het zou niets uit maken. Tot nu toe kon ze het beste achteraan lopen en bleef ze denken. Uiteindelijk dacht ze aan haar droom waar ze haar andere zelf zag. Ze was onzeker, onstabiel, bang en voor het grootste deel, gebroken. Nu begreep ze het wie ze echt was. Een gebroken mens die alleen uit was naar haar broer, maar niet wist wat ze moest doen als ze hem tegen kwam.

Damon liep achter Jordan die naast Gabriël liep. Blijkbaar amuseerde ze zich van het toneelstukje. Het was een oude stukje wat ze deden. In principe imiteerde Damon een oude opa van vroeger. Het maakte hem blij toen hij daaraan dacht. Het waren goede herinneringen, maar zo te zien niet voor Syrenne. Ze keek zo erg afwezig en liep achteraan. Eerst gaf ze nog de kaart aan Gabriël daarna liep ze achteraan en is ze nu helemaal stil, wat niet normaal was voor haar. Misschien had ze wat tijd nodig, dus besloot hij om niet met haar te praten.

Pentatonix
Wereldberoemd

Pentatonix schreef:
Gabe pakte de kaart verbaasd aan maar hij zei verder niks, hij gebruikte de kaart om de goede richting op te lopen, maar hij kende het bos dus hij had hem niet echt nodig. Hij keek even naar Syrenne die achteraan liep maar besloot niks te zeggen. Áls ze al wilde praten dan zou dat sowieso niet met hem zijn, bedacht hij zich. Hij liep rustig door en keek ondertussen rond, hij vond het fijn weer in het bos te lopen, het deed hem denken aan zijn lange rustige reizen van vroeger, de geur van de bomen kalmeerde hem al omdat het als thuis voelde.

Floor zat hoog in een boom, ze zag in de verte stipjes bewegen over het pad, zo te zien waren het 4 mensen en ze kwamen haar kant op. Er was een kleine kans dat ze haar zouden zien of zouden herkennen, dus momenteel bleef ze rustig zitten waar ze zat. Ze legde haar hand wel even op haar amulet en toen op de boomstam, er kwam een soort witte nevel vanaf omdat ze haar energie probeerde samen te brengen, voor het geval dat.

Anoniem
Landelijke ster

HowlingMagic schreef:
Syrenne had geen zin om met iemand te praten en zeker niet nu ze op weg waren naar de mijnen. Het was de plek waar ze eigenlijk nooit meer wou komen. Hier was ze haar vriend verloren in een hinderlaag en dit was ook weer juist de plek waar ze met haar broer speelden. Ze kende het bos niet helemaal uit haar hoofd, maar wel de plek waar ze speelden. Dit kon ze nooit meer vergeten. Ze kwamen steeds dichter en dichter bij de ingang van de mijnen en Syrenne voelde zich steeds erger.
Moesten ze nou echt via de mijnen? Het was tenminste wel de veiligste route om Shai'tan te ontlopen, maar zijn de fijnste route voor Syrenne.
Even zuchtte ze en liep ze verder totdat ze een aanwezigheid voelden. Met een beweging gooide ze een dolk in de richting van waar het kwam. Het was niet bepaald de meest effectieve aanval, maar ze kon nu even haar gedachtes kwijt.

Pentatonix
Wereldberoemd

Pentatonix schreef:
Floor bestudeerde het groepje dat dichterbij kwam, het waren twee meisjes en twee jongens, en ze verschilde nogal van leeftijd. De jongen voorop liep met een kaart maar stopte hem daarna weg, ze waren dus gezamenlijk op weg naar iets. Floor besloot meteen dat ze ze zou gaan volgen, ook al werd dat misschien lastig vanuit de bomen zou je denken. Ze kroop iets omlaag via de stam en sprong naar een boom die dichtbij was, op deze manier kon ze zich verplaatsen, en gezien ze de groep een beetje vooruit wat kon ze uiteindelijk vanzelf wel raden waar ze heen gingen, al had ze wel zo'n idee. Ze waren niet te paard en hadden duidelijk tassen met voorraad bij zich. Ze vroeg zich af of deze mensen inderdaad dom genoeg waren om de mijnen in te gaan. Zonder waarschuwing vloog er opeens een dolk voorbij, hij kwam niet heel erg in de buurt van haar, maar nog wel redelijk om haar uit haar gedachten te krijgen. Ze kreeg een chagrijnige frons op haar gezicht en bleef doodstil zitten terwijl ze naar de lopende mensen keek. Uit niets kon ze opmaken dat ze verder gezien was, door geen een van hen, maar toch had het achterste meisje de dolk gegooid. Misschien wel uit pure verveling of frustratie, want ze leek niet echt blij.
Geïrriteerd besloot Floor dat ze dat meisje misschien wel helemaal niet mocht, en ze ging verder met het stilletjes achtervolgen van de groep.

Gabe zag een dolk voorbij vliegen en draaide zich om, hij keek naar Syrenne mar besloot er niks van te zeggen gezien ze nogal in de knoop leek met zichzelf en haar gedachten. Hij pakte de kaart weer om iets te controleren en bleef even staan. Hij draaide kaart een keer, keek goed naar het plaatje wat hij voor zich zag en besloot dat het klopte. Hij stopte de kaart weer weg. 'als we zo doorlopen zijn we er zo.' Zei hij. 'Het lijkt me handig om ons plan nog eens goed te bespreken.' Zei hij rustig en hij keek iedereen even aan. Hij keek naar Syrenne 'jij kent het het beste daarbinnen, dus het lijkt me logisch als jij het plan bepaald.' Zei hij vriendelijk, of in elk geval vriendelijker dan normaal. Hij wist ook wel dat hij haar nu niet op stang moest jagen of moest aanvallen, ze had immers niks tegen hem gezegd en keek zelf ook niet blij. Al kon Gabe zich niet herinneren dat hij haar blij had zien kijken, behalve wanneer ze een soldaat doodde of te slim af was.

Anoniem
Landelijke ster

HowlingMagic schreef:
Syrenne keek naar de richting waar de dolk heen ging. Ze wist eerlijk waar dat er daar iets was, maar ging verder met de groep en liet de dolk maar liggen. Het was toch niets speciaals en het was vast haar verbeelding, maar ze besloot toch om meer op te letten voor het geval dat er werkelijk iemand was. Het was gewoon een sterk voorgevoel en ze keek al in de bomen. Misschien dat het een hinderlaag was? Voordat ze de bomen kon inspecteren riep Gabriël al.
''Owh.. ja.. de mijnen.'' Ze was duidelijk afwezig en dacht verder na, maar na een tijdje besefte ze dat iedereen haar aankeek. ''Owh het plan. Ja, het plan.'' Ze schraapte haar keel. ''Het beste is dat we bij elkaar blijven in een groepje. Als we de mijnen in zijn gaan we meer richting het oosten en noorden. Aan de andere kant heb je meer beesten rondlopen die we natuurlijk willen vermijden.'' Het sprak eigenlijk al voor zichzelf, maar om het eens door te nemen kon geen kwaad. ''Na een tijdje lassen we een pauze in, want volgens mij is Jordan erg uitgeput en is ze het niet gewend. Als we geluk hebben kunnen we een ondergrondse bron vinden. Daarna kan de rest wel slapen en houd ik de wacht wel.''
Syrenne zei expres dat ze de wacht zou houden, want ze had geen zin om te slapen en zeker niet zonder haar drank. Als ze sliep kreeg ze iedere keer een nare droom die haar keer achtervolgden. ''Kom op als we snel zijn kunnen we de mijnen bereiken zonder enige moeite of hindernis.'' Syrenne begon meteen vooraan te lopen en wou verder niets zeggen. Het enige wat ze nu wou, was dat ze snel mogelijk door de mijnen waren voor eens en altijd.

Damon bleef de groep achtervolgen en had niet veel te bespreken. Een paar uren later was het helemaal donker, dus besloot hij om een paar fakkels aan te steken. Hij stak twee fakkels aan. Een voor hem en een voor Gabriël. Hij deed dit met opzet aangezien Syrenne met een fakkel overlaten geen goede combinatie was. Als je dit deed was een pyromaan beter te vertrouwen dan Syrenne. Ze zou eerder iemand levend verbranden dan dat ze het licht zou gebruiken om haar weg te vinden. Damon hoopte maar dat Syrenne niet zou reageren, wat ze gelukkig niet deed aangezien ze niet in een goede bui was.

Pentatonix
Wereldberoemd

Pentatonix schreef:
Gabe keek naar Syrenne en knikte, hij was het voor de verandering eens met haar eens. Hij keek de groep rond. "Ja dat lijkt me een goed plan.' zei hij. 'Als we snel lopen zullen we vlak na het vallen van de avond de ingang bereiken, en dat lijkt me wel een voordeel hebben. Gezien ik liever niet lang 's nachts daar ben.' zei hij maar gewoon eerlijk. Hij liep verder en had de kaart nu niet meer nodig, hij wist precies waar ze waren en waar ze heen moesten, al was hij nooit ín de mijnen geweest. Hij pakte de fakkel aan van Damon en zorgde er voor dat hun pad verlicht was. Na een tijd, toen het nog niet erg lang donker was keek hij om zich heen. Ze waren er bijna maar hij had, net als Syrenne maar dat wist hij niet, het onbehagelijke gevoel dat ze al een tijd gevolgd werden.

Floor sloop achter ze aan, ze had zich na een tijd uit een boom laten glijden en had ze verder gevolgd op veilige afstand maar nu op de grond. Ze was heel erg nieuwsgierig wat dit bij elkaar geraapte groepje van plan was, en ze had geïnteresseerd naar een van de meisjes gekeken, ze had een vreemd gevoel als ze naar haar keek, alsof ze haar kende.

Anoniem
Landelijke ster

HowlingMagic schreef:
Syrenne liep nog steeds voorop en zag de mijn opening. Ze schoof het voorste hek weg en liet ze de ingang zien. ''Er is nu geen terugweg als we eenmaal binnen zijn.'' Syrenne maakte haar zin af, maar voelde een bijzijn van iemand en nu wist ze het zeker. Met een dolk gooide ze het heel gericht een kant op naar een boom. ''Ziet er naar uit dat we gezelschap hebben.''
Ze liep richting de boom en duwde de bosjes opzij om iedereen het meisje te laten zien. ''Als je volgt doe het dan ook met minder geluid of laat je gewoon zien. Ik kon je doden.''
Syrenne trok haar dolk uit de boomhars en maakte het weer vast aan haar riem. ''Laten we vertrekken.'' Nu keek ze nog een keer naar het meisje. ''Je bent te jong voor dit. Het wordt zo avond en je moeder zal bezorgd over je zijn.''
Syrenne keek nu het diepe duisternis in van de mijnen. Dit was het begin waar ze nooit meer wou komen. Ze slikte en dacht aan haar oudere broer.

Damon keek op toen Syrenne opnieuw een dolk gooide. Wanneer ze de richting liep onthulde ze een meisje wat Damon niet verwacht had. ''Syrenne neem niet te overhaastige beslissingen. Misschien heeft ze een reden ervoor. Laat haar op het minst uitpraten.'' Damon liep naar het meisje toe. ''Gaat het wel? Wat is je naam en waarom achtervolg je ons? Heb je mensen die je missen of ben je verdwaald?''

Pentatonix
Wereldberoemd

Pentatonix schreef:
Floor schoot meteen uit haar slof, dit meisje had nu al voor de tweede keer een dolk naar haar gegooid en ze kon het niet hebben, ze moest haar krachten nog onder controle krijgen dus voor ze er erg in had had ze een schild geproduceerd tussen haar en de vreemdeling, het was onzichtbaar maar er hing een soort trilling in de lucht en er verscheen een mistige witte gloed rond haar handen. Ze keek naar Syrenne. 'punt één, ik deed op het laatst niet eens meer mn best om stil te zijn. Jij loopt er al uren bij als een zombie en het leek me niet dat je erg gevaarlijk was behalve dan wellicht die achterlijke dolken die je in het rond gooit. Punt twéé ben ik waarschijnlijk ouder dan jij, al voel je je dan een stuk beter dan iedereen.' ze had haar bestudeerd en alleen al door het lopen had ze gezien dat het een slim en sterk meisje was die duidelijk vol was van zichzelf. Ze keek op naar Damon en hield het schild aan, maar haar blik verzachtte. 'Ja het gaat.. Ze heeft niet echt iets aangericht behalve dan wellicht het opwekken van irritatie. Ik volg jullie omdat jullie nou niet echt bepaald te missen zijn.' ze knikte naar Jordan. 'En ik zou haar niet zo onbeschermd laten lopen, iedereen kan haar zó aanvallen en ik weet niet of zij daar wel in staat is haar te redden gezien ze zich nogal afzondert en aanstelt zo achteraan jullie mooie optocht.' Ze sloeg haar armen over elkaar. 'Ik ben niet verdwaald, maar bedankt voor je ongerustheid, dat laat tenminste zien dat er in elk geval één iemand in jullie groep loopt die nog een beetje verstand heeft.' zonder dat ze het doorhad was haar uiltje uit haar zak gevlogen en op haar hoofd gaan zitten. Het was zijn lievelingsplek om te zitten maar ze had het zelf nauwelijks door als hij het deed. Het was vast een gek gezicht, en iedereen zou sowieso gelachen hebben ware het niet dat er langzaam meer witte mist begon te ontstaan rondom haar.

Anoniem
Landelijke ster

HowlingMagic schreef:
Syrenne keek van haar reactie op en werd kwaad wat niet normaal voor haar was. ''Punt één je weet niet wat er is en kent me niet. Punt twee mij boeit het geen ene flikker hoe oud je bent. Nu blij, of heb je nog een applaus nodig dat je eerder bent geboren.'' Ze draaide zich om en stond op het punt de tunnel in te lopen.
Op dit moment wou ze dat ze zo snel mogelijk van deze plek vandaan was en alle mensen om haar heen weer kon gaan vermijden. Ze kon het niet uitstaan als mensen gelijk zo praatte wanneer ze niet eens wisten van de situatie of wat er was en haar niet kende. De vreemde had duidelijk maar alleen haar gezien toen ze in het bos liepen, maar nu was haar beste optie om rustig te blijven voordat ze iemand ging aanvallen. Ze had namelijk geen zin om nog meer bloed te vergieten en zeker niet na zo'n slachtpartij van wat er eerder was gebeurd in een herberg. Zelf was ze niet in de stemming om er verder op in te gaan, wat alleen zou leidden dat ze haar zwaard zou trekken. Ze had meerdere dingen aan haar hoofd dan alleen een vreemdeling.
''Ik heb geen tijd om met mensen als jou te praten. Je gaat maar mee als je zelf wilt.'' Haar stem klonk koud en je merkte eraan dat het gesprek beëindigt was voor de twee. ''Ik vertrek. Als je door de mijnen wilt, loop je maar mee, maar ik wacht niet.'' Deze keer was ze er helemaal klaar mee. Geleider of niet. Ze kunnen wel stikken. Waarom snapte niemand dat mensen hier niet lang wouden blijven? Syrenne wou hier zeker niet blijven door haar verleden en zeker niet op deze plek.
Bij de ingang keek ze nog in de tunnel naar de rechterkant waar een behoorlijke spleet was ontstaan die er vroeger ook was, maar nu was het dieper. Precies dit was de plek waar haar broer Syrenne bijna vermoordden. Hij hield haar vast bij haar keel en droeg haar zo boven de spleet. Hij wou haar laten vallen in een diepte dat alleen maar bestond uit schaduwen en een kilte. Ze hield haar rechterhand bij haar keel en kon nog als de dag van gisteren voelen hoe zijn hij zijn handen om haar nek plantte en hoe haar adem werd afgekaapt. Ze hapte nog naar adem op dat moment en voelde angst door haar lichaam gieren voor de eerste keer in haar leven. Ze stond op de grens van de dood in de handen van haar broer.
Ze wenkte haar zicht van de spleet af en staarde naar beneden om het te vermijden. Dit was niet bepaald het moment om daar naar terug te kijken en ze was er niet klaar voor om het weer van face tot face te zien. Ook niet met de dromen die ze steeds weer herleefden.

Damon keek op van alle reacties die naar elkaar werden gesmeten. ''Blijf kalm en aardig iedereen.'' Hij probeerde het te rusten, maar was hier niet bepaald geknipt voor. ''Syrenne doe rustig!'' Hij rende achter haar aan en legde zijn hand op haar schouder om haar te stoppen wat hij blijkbaar niet kon doen. Zijn hand werd meteen gepakt door Syrenne.

Wanneer ze zijn stem hoorde en een hand op haar schouder voelde werd het haar teveel. Ze pakte de hand van Damon en draaide het om zodat ze hem kon zien. Damon vertrok in de pijn. ''Is dit het enige wat je kunt zeggen?! Rustig?! Je hebt geen enige idee wat er aan de hand is! Snap je dan niet dat ik hier niet rustig kan blijven?! Zie je dan niet dat ik hier zo snel mogelijk weg wil! Na alle tijden zeg je dat ik het rustig moet doen! Kijk naar jezelf, jullie doen alsof er niets aan de hand is en het gemakkelijk is om te overleven!'' Ze liet de hand van Damon los voordat ze het nog uit de kom zou draaien. ''Overleven is niet zo gemakkelijk als je denk Damon.'' Probeerde ze op een rustigere toon te zeggen. ''Mensen sterven hier op de wereld. Er sterft nu iemand hier op de wereld en we staan hier alleen maar te discussiëren. Weet je, laat het maar zitten. Het heeft toch geen zin om te praten. Als jullie het zo graag rustig willen doen en op je eigen ritme gaan. Best, maar ik ben hier weg!'' Syrenne keerde nu voor eens en altijd haar rug om naar de anderen. Ze wou hier niet over praten en zeker niet met deze mensen. Niet dat ze verkeerd waren, maar Syrenne voelde zich erg gefrustreerd nu ze hier was.
Syrenne wist niet hoe ze zich moest voelen. Ze was tegelijk boos, maar aan de andere kant bang en verdrietig.

Pentatonix
Wereldberoemd

Pentatonix schreef:
Floor lachte alleen maar sceptisch. 'Luister meisje, ik antwoordde alleen op je opmerkingen. Het feit dat je er zo op reageert bewijst alleen maar hoe zwak je eigen woorden waren.' zei ze. Ze trok haar wenkbrauwen echter op toen het meisje zo ontzettend tegen haar uitviel, en ze zweeg, er was hier duidelijk veel meer aan de hand dan alleen zijzelf die op het verkeerde moment was opgedoken. Ze keek naar de jongen die aardig tegen haar gedaan had en nu naar haar toe liep, voor ze het wist waren ze in een of ander gevecht verwikkeld. 'Hé' mompelde Floor. Ze had niet echt iets met oneerlijke gevechten, zeker niet tussen twee vrienden, ze was toch meer voor gerechtigheid. Als in een automatische reactie projecteerde ze een soort schild om Damon heen, je kon het eventjes zien maar het flikkerde en verdween weer. Dit was haar gevecht niet, dit waren haar vrienden niet, dit waren gewoon vreemden die ze gevolgd had en ze had geen zin zich in hun discussie te mengen, misschien had de jongen wel degelijk iets verkeerd gedaan en had het meisje wel recht om kwaad op hem te zijn. Ze liep rustig naar Jordan en Gabe toe die stonden toe te kijken en luisterde ondertussen naar de uitbarsting van Syrenne, die opeens begon over de wereld en over overleven. Het was wel duidelijk dat er veel te veel in dat meisje om ging om een beetje een duidelijk verhaal af te steken met redelijke argumenten, wat ze nu zei klonk eerder als een promotie praatje voor het leger. Ze zei niks en zweeg enkel terwijl ze naar het meisje keek dat weg liep, ze ging er niet van uit dat zij iets zou zeggen dat haar zou overhalen om te blijven, bovendien boeide het haar niks of het meisje zou blijven of niet. Ze twijfelde er zelfs aan of zij niet de reden was dat ze nu wegliep.

Gabe liep naar Damon en Syrenne toe toen die tegen elkaar uitvielen, hij zag een paar seconde het schild van Floor verschijnen en verdwijnen en hij knipperde met z'n ogen. Hij had de magie van de geleiders nog niet echt gezien en wist even niet wat te zeggen, maar hij richtte zich daarna toch op de discussie. Hij keek naar Syrenne. 'We snappen dat je weg wilt, luister ik denk dat iedereen in deze situatie eigenlijk iets anders voor ogen had.' zei hij rustig, zacht. Voor het eerst klonk hij niet gepikeerd of gemaakt autoritair maar gewoon eerlijk tegenover haar. 'Wie dat meisje is weet ik niet en het kan me niks schelen, maar wij zouden met z'n vieren door de mijnen reizen. Je zei dat het daar gevaarlijk was, en gezien je het over bijna alles juist schijnt te hebben neem ik dat maar van je aan, al is het dan ook niet zo'n mysterie want het gaat tenslotte ook over de mijnen.' mompelde hij erachter aan. 'Maar het lijkt me een beter idee als we als groep vertrekken. Je kan vooruit lopen, je hoeft niks te zeggen en als we er eenmaal uit zijn moet je vooral vrij je eigen weg gaan, maar ik ben er niet voor om zo vlak voor de ingang op de splitsen.' Hij keek even naar Jordan. 'We moeten haar in veiligheid brengen, en zelf worden we ook achtervolgd.'

Dauntless
Wereldberoemd

Dauntless schreef:
De nieuwsgierigheid werd hem te veel. Wie of wat kon zoveel aandacht van de stadwachters op zich gevestigd krijgen. Wanneer hij zijn oor bij de stedelingen te luisteren legde bleek uit de roddels dat er een geleider op de vlucht was. Zoals Hunter had kunnen verwachten was hij of zij ook de stad kunnen uitglippen. Waren die wachters dan echt nergens goed voor. Aangekomen bij de stadspoort viel zijn blik op twee duistere figuren, sluipschutters. Een van hen waagde het zelfs zijn wapen op hem te richten. Toen hun blikken kruiste bezorgde Hunter hem een marteling die hij niet snel zou vergeten. Zonder er verder acht op te slaan wandelde hij nonchalant de poort door verder in de richting van de mijnen.
De avond viel. Op dit moment was Hunter helemaal in zijn element. De duisternis leek hem als een cape te omhullen. Met stevige passen kwam hij dichter en dichter bij de mijnen.
Hij kon hen al van ver horen. Als hij het zich niet verbeelde zag hij vanop een afstand zelfs een misselijkmakend wit licht even kort opschijnen. Zou dat van die geleider zijn? Hij hoorde dat ze met meerderen waren, maar dat hield Hunter niet tegen. Uiteindelijk was het nog maar een paar uur geleden toen hij een zestal mensen eigenhandig had afgemaakt. Hij besloot dat het geen zin had om langer te wachten en hen vanaf een afstandje gade te slaan. Hij gebruikte de duisternis rondom zich om zo min mogelijk op te vallen. Wanneer hij de perfecte plaats had gevonden voor zijn entree, leunend tegen een boom, deed hij de schaduwen verdwenen en keek het groepje mensen verveeld aan. "Weet je, ik had verwacht dat het moeilijker ging zijn jullie te vinden, maar blijkbaar is stilte een woord dat niet in jullie vocabulaire is terug te vinden. Wel dat maakt dit zoveel makkelijker voor mij. Indien de geleiders onder jullie even naar voren zouden willen komen, want uiteindelijk zijn het alleen hen die ik moet vermoorden. Geen zorgen ik zal het kort houden. Je merkt er niets van. Oh maar waar zijn mijn manieren. De naam is Hunter Lionheart en het is me een waar genoegen jullie allen te ontmoeten."

Anoniem
Landelijke ster

HowlingMagic schreef:
Syrenne koelde wat af. Gabriël had een punt ja. Misschien was ze iets te gefrustreerd en ze mocht dit niet afreageren op de anderen. ze nam diep adem. ''Je hebt een punt Gabriël. Het spijt me, ik bedoelde het niet zo.'' Ze pakte haar rapier vast toen ze iemand hoorde en liep uiteindelijk weer terug naar buiten.
De naam Lionheart.. Dit kon toch niet. Nee, het was niet mogelijk haar broer was weggegaan. Hij had haar verlaten en haar ouders vertelden dat hij weg was gelopen, maar er was niets om dat te bewijzen. Ze zou nog wraak nemen op hem. Wraak dat hij haar wou vermoorden, maar kon ze dat wel? Meteen trok ze haar rapier uit haar schede en hield ze het op Hunter gericht. Er was teveel om na te denken, maar het enige wat ze kon doen was haar blik op Hunter focussen. Na een tijdje wou ze iets zeggen, maar kon ze het niet.
Ze wist het nog niet zeker of ze hem zou gaan vermoorden, maar ze zal hem wel willen verwonden. Ze wou één ding kunnen doen, de pijn aan hem laten voelen wat zij had geleden, maar dit was natuurlijk onmogelijk. Na al die jaren zeiden haar ouders dat hij de familie had verlaten zonder iets te zeggen.
Daar stond Syrenne dan, oog in oog met haar broer. Zou hij haar nog herkennen? Wat moest ze zeggen? De wind stak op en je hoorde alle bladeren ritselen. Sommige vielen zelfs van de takken. Langzaam welden er tranen in haar op, maar dat knipperde ze weg en liet ze niet zien. Ze hield haar kaken stevig op elkaar en probeerde te spreken. ''Niet te geloven na al die jaren.'' Ze zweeg even maar ging verder. ''Kom je nu ineens wel opdagen? Na jaren lang zoeken en dan zien we elkaar hier weer. Ik had onze ontmoeting heel wat anders voorgesteld en zeker met je bloed op dit zwaard. Herken je me nog broer?'' Ze wou hem zeker verwonden en had niet voor niets zo lang getraind. Niet om ermee op te scheppen, maar om haar broer te verwonden. Syrenne bleef hem strak aankijken.

Dauntless
Wereldberoemd

Dauntless schreef:
Geïnteresseerd keek hij naar het meisje dat een rapier naar hem uitstak. Toch maakte ze niet meteen aanstalten naar hem uit te halen. Het besef kwam in een flits. "Syrenne, kijk eens aan. Blijkbaar heb ik er nog goed aangedaan je al die jaren te laten leven. Weet je ik had je misschien herkend als je wat meer op bezoek gekomen was gekomen. En ik was niet zo moeilijk te vinden hoor en vooral ik kon geen kant meer op. Ik weet niet wat het precies is dat onze lieftallige ouders je probeerden wijs te maken, maar ik ben niet voor mijn plezier weg gegaan. Nee onze mamsie en papsie dachten dat het een goed idee was me op te sluiten in een gesticht. Ze dachten dat zoon lief niet helemaal mentaal in orde was. Kijk naar mij, zie ik eruit alsof ik gestoord ben?" Zijn laatste zin was niet alleen tot zijn zus, maar tot iedereen gericht. Met zijn hand duwde hij rustig de rapier bij zijn gezicht vandaan. "Zoals ik al zei Syrenne. Heb ik geen zin in onnodige gevechten. Ik denk dat het verleden al wel heeft uitgewezen wie van ons de sterkste is. Ok nogmaals vraag ik dus dat de geleiders even naar voren willen komen, want hoe graag ik nog wat bij zou kletsen en een hele familiereünie zou willen houden. Daar is nu niet echt de tijd voor en het is ook nogal ongepast met als deze vreemde mensen erbij die waarschijnlijk geen flauw benul hebben wat er momenteel aan de hand is. Als je zo vriendelijk wilt zijn mag je het van mij wel uitleggen, zusje."

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld