Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

14 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

ORPG // Ft. TaylorSwift333

TaylorSwift333
Landelijke ster

TaylorSwift333 schreef:
Elaine:
Elaine snikte nog even met het gevoel dat ze helemaal alleen was. Tot ze een aanwezigheid voelde. Ze herkende het gevoel. Zonder twijfel was het zijn aanwezigheid. Ze schrok op en keek naar hem , haar ogen waren rood van de tranen maar iets vertelde haar dat hij hier niet zomaar was. En hij zat naast haar, zoals toen? Het voelde op een rare manier rustgevend. ''Wie ben jij?'' Vroeg hij nu en ze wist ook wel dat hij niet vroeg naar haar naam want die wist hij onderhand al wel. ''Herinner je je iets dan?'' Vroeg ze hoopvol. Wat het ook was, het zou altijd een goed begin zijn. ''Ik was de enige die jou kon zien.'' Zei ze met een zucht, ze wist dat hij op de een of andere manier iets moest herinneren en dat voelde alsof er al een klein deel van de last van haar schouders viel. ''Na het ongeluk... ik was de enige die jou kon zien en horen.'' Zei ze nu om minder vaag te klinken. Ze wist dat haar stem ongetwijfeld gebroken klonk doordat ze eerder nog had gehuild.

Mellifluous
Straatmuzikant

Mellifluous schreef:
Steven
Steven keek haar een paar seconde. Het duurde een tijdje voordat hij snapte wat ze zei.
'Was ik...' Hij slikte en balde zijn handen tot vuisten. Een kleine glinstering ontstond ik haar ogen, zo licht dat het net zo goed de zon kon zijn.
'Je moet me vertellen wat er is gebeurd,' fluisterde hij. Hoe wist hij of ze de waarheid sprak? Steven kneep zijn ogen even samen en wendde zijn hoofd af. Wat als ze het niet wou vertellen? Het was -als het al was gebeurd- emotioneel geweest.

TaylorSwift333
Landelijke ster

TaylorSwift333 schreef:
Elaine:

Een kleine glinstering was ontstaan in haar ogen. Misschien dat het nog goed kon komen. Nee dat kon niet, als ze het vertelde ging hij haar beschouwen als een gek en ging hij weg. Hij wou het echt weten. Zou hij beseffen dat ze bedoelde dat hij een geest was? "Steven, als ik het vertel wil ik dan wel dat je me beloofd me niet te zien als een dorpsgek want dat kan ik nu wel even missen.'' Zei ik en keek even naar hem en keek dan weer even weg. Hij had 1 keer gezegd dat ze gek was maar dat was een grapje geweest omdat het had geleken alsof ze zijn gedachten had gelezen. Nu kon ze zo iets missen als kiespijn want ze wou niet nog meer gekwetst voelen dat ze al was.
Als hij knikte zuchtte ze even. ''En dan nog ga je het zelf je ook weer moeten herinneren.'' Zei ze nu met een zucht, als hij zich al iets had herinnert toen hij het bos in kwam kon dat ook met de andere plekken zo zijn. ''Na het ongeluk in het café, vlak erna heb je een geestuitreding gehad denk ik , ik kon als enige jou zien.'' Zei ze nu met een zucht want ze wist dat dit nog moeilijk kon worden. Ze beet even op haar lip. ''Toen je dat door had kwam je naar me toe.'' Zei ze en slikte even, hij zou het zich toch zelf moeten herinneren voor alles weer goed kon komen.

Mellifluous
Straatmuzikant

Mellifluous schreef:
Steven
Steven keek haar in haar ogen aan. Als dit echt waar was, was hij een geest geweest. Een geest! Hoe bizar... Steven keek naar een paar voorbijgangers en vestigde zijn aandacht toen weer op de vertellende Elaine. En toen ze klaar was besefte Steven dat dit niet het enige was, er was meer gebeurd. Had hij van haar gehouden? Als dat zo was, was dat nu in ieder geval niet meer zo. Steven gaf haar een bemoedigend knikje. 'Vertel verder,' hij zuchtte, 'alsjeblieft.' Voegde hij eraan toe. Hij ging verzitten en toen zijn huid langs die van haar streek leek er een elektrisch schokje te ontstaan binnen in hem. Was zij echt de enige geweest die hem had kunnen zien? Waarom? De vragen, zonder antwoorden tolde door zijn hoofd en een zucht verliet zijn lippen toen een koele bries de haren in zijn nek overeind lieten staan.

TaylorSwift333
Landelijke ster

TaylorSwift333 schreef:
Elaine:
Ze zag aan hem dat hij het raar vond maar dat er iets in hem het geloofde. Maar van de Steven die van haar had gehouden zag ze niets meer. Ze slikte even. Dat ze er zelfs nog maar op gehoopt had dat hij het meende met haar! Ze voelde zich dom. Hij vroeg om verder te gaan en toen zijn huid even tegen de hare kwam ging er een schok door haar heen, het vertelde haar iets. ''Steven, ookal vertel ik je alles, wie zegt dat je me ooit gaat geloven?'' Zei ze nu met een zucht. Ze wist dat ze hem nodig had , ze hield van hem maar dat was niet wederzijds dat wist ze nu. ''Je moet het jezelf terug herinneren.'' Zei ik met een zucht. ''Maar oké, omdat jij het bent. Je vroeg me om je te helpen aangezien ik de enige was die jou kon zien en horen. En ik zei ja. Maar de rest moet je zelf weer herinneren, niet dat dat veel gaat uithalen.'' Zei ik met een verdrietige zucht en stond op. Ik wou niet nog meer gekwetst worden. ''Wat je ook nog gaat doen, succes er mee, dat meen ik echt.'' Zei ik nu. ''En als je me ooit eens nodig hebt weet je me te vinden ookal denk je van niet.'' Zei ik want diep van binnen wist hij nog waar ik woonde en dat hij 'van mij hield'. Had hij me gekust uit medeleiden? Maar het voelde alsof ik gewoon niet weg kon gaan alsof iets me in plaats van van hem weg stootte dichter bij hem dwingde dus bleef ze gewoon staan waar ze stond. Ze kon gewoon niet weg.

Mellifluous
Straatmuzikant

Mellifluous schreef:
Steven
Hoe ging hij de rest zelf herinneren dan? Een verlangend gevoel kroop zijn huid binnen toen ze opstond, en hij deed hetzelfde.
'Oké dan,' het was wel duidelijk dat ze hem niet meer ging vertellen. 'Dan ehh, zie ik je later, waar dat ook mag zijn.' En hij liep weg. Ook al ging hij waarschijnlijk nooit meer in haar buurt zijn -aangezien het niet erg logisch was dat hij zich meer ging herinneren- hij voelde dat hij meer moest weten. Maar Elaine was voor hem praktisch een vreemde. Het enige wat hij van haar wist was haar naam, en dat ze van hiel "hield".

TaylorSwift333
Landelijke ster

TaylorSwift333 schreef:
Elaine voelde zich nog erger nu dan ze zich al voelde. Ze wilde niet dat hij weg ging. ''Wacht Steven, ga nog niet.'' Zei ze nu. Wat hij zich ook van deze plek herinnerde moest 1 ding in zich hebben en ze wist dat het riscant was. Ze rende hem achterna en nam zijn hand vast. ''Wacht even. Ik meende wat ik zei, in het ziekenhuis, voor ik weg ging. Ik weet het, het klinkt stom want voor zover jij je nog kan herinneren ben ik een wildvreemde. Maar geloof me dat ben ik niet. Ik hen gezegd dat ik je zou helpen en dat meende ik ook. Waar ik je ook moet mee helpen. En als dat is dat jij je alles weer moet herinneren help ik je daarmee want de enige die weet wat waar en hoe ben ik.'' Zei ik nu en zuchtte even. ''En dan nog, als je die weg op gaat ga je niet bij jou thuis uitkomen maar bij mij thuis.'' Zei ik nu en moest eigenlijk glimlachen want dat zou ook herinneringen terug brengen. ''Als je dat wilt vertel ik je wat er gebeurd is, maar op die plaats zelf, niet hier.'' Zei ik nu. ''En wat je ook doet met je herinneringen dat beslis jij volledig zelf.'' Zei ik nu. Ik hield van hem dus ik kon gewoon niet anders en ik had het hem beloofd. In het begin, en nu voelde ik dat ik pas kon helpen. Dat was wat de geest van mijn oma gezegd had. Ik zou weten wat ik zou moeten doen en die tijd was nu.

Mellifluous
Straatmuzikant

Mellifluous schreef:
Steven
Steven schrok even toen hij een hand voelde. 'Wacht even,' begon ze. Steven knikte.
'Oké,' stiekem was hij wel blij, hij zou het toch echt zelf moeten herinneren, anders zou hij haar waarschijnlijk nooit helemaal voor de volle honderd procent vertrouwen of geloven. Bovendien vond hij het geen probleem om bij zo een knap meisje in de buurt te zijn. Hij grijnsde om die gedachten. En vaag, ergens heel diep van binnen, herkende hij de vorm van haar hand in die van hem.

__
Sorry, beetje kort (;

TaylorSwift333
Landelijke ster

TaylorSwift333 schreef:
Elaine:
Stiekem was ze opgelucht als hij oké zei. Zijn hand in de hare voelde vertrouwd aan maar ze mocht er nu niet aan toegeven. Haar hart maakte een sprongetje nu ze zijn hand vast had maar ze moest zijn hand los laten, dat wist ze dus na even liet ze zijn hand weer los. Ze hoopte alleen nog steeds dat hij zich de kus zou herinneren, en dat hij die echt gemeend had want dan zou dat kunnen betekenen dat ze zich ooit niet meer gekwetst en verdrietig zou voelen. Maar op dit moment leek dat nogal veraf. ''En ik denk dat we best beginnen bij het café.'' Zei ze nu met een zucht, wat zou hij daar op zeggen.

Mellifluous
Straatmuzikant

Mellifluous schreef:
Steven
Steven haalde zijn schouders op, 'oké dan.' Dit was best wel belachelijk. Wat? Zou ze verwachten dat hij zich weer alles zou herinneren? Niet dat hij dat niet zou willen, het was gewoon een raar idee dat hij een "geest" was geweest.

TaylorSwift333
Landelijke ster

TaylorSwift333 schreef:
Elaine zag ook wel dat hij het maar een raar idee vond maar hij zei oké dus wat maakte het uit. Daarbij had ze het zelf ook raar gevonden dat ze geesten kon zien. Daarbij was dit hun enige kans, wat moesten ze anders proberen. Het was zo gebeurd met het bos dus waarom niet daar? ''Wanneer wil je er naartoe?'' Vroeg ze voorzichtig want ze wist dat hij het waarschijnlijk belachelijk vond maar ja, dan was dat maar zo. Welke kans had ze anders nog om hem te laten herinneren wat er gebeurd was, met hem en met hun?

Mellifluous
Straatmuzikant

Mellifluous schreef:
Steven
Steven keek haar even aan. Hij kon nog nee zeggen. Wou hij dit wel? Het was makkelijker om gewoon verder te gaan met zijn leven, met Lena, en niet moeilijk doen omdat één of ander meisje zegd dat ze van hem hield. Maar als er een deel van zijn geheigen weg was, zou hij graag willen weten wat. Hoe zou hij zijn geweest als geest? Had ze hem kunnen voelen?
'Nu,' zei hij vastberanden, 'kom,' hij pakte haar hand en sleepte haar mee naar het totaal verwoeste café.

TaylorSwift333
Landelijke ster

TaylorSwift333 schreef:
Elaine:
Elaine zag de twijfel wel die hij voelde. Dat was zo'n bijwerking doordat ze zijn geest gezien had. Ze wist gewoon wat hij voelde. Misschien verliefdheid, maar dan voor iemand anders dan voor haar. Maar ze had nog een kans en die moest ze maar grijpen, dat wist ze. Ze kon beter spijt hebben van iets wat ze wel gedaan had dan van iets dat ze nooit heeft gedaan. Als hij nu zei knikte ze dan ook. Hij nam haar hand en het voelde nog steeds vertrouwd voor haar maar voor hem was dat waarschijnlijk anders. Hij sleepte haar mee, eigenlijk liep ze al snel genoeg om naast hem te blijven lopen. En toen waren ze er. Ze keek even naar hem of hij iets zou zien, het zich herinnerde. Het gene wat zij zich van hier herinnerde was dat een compleetongehavende Steven haar kant had opgekeken toen ze dat ook deed en dat ze niet zeker wist hoe dat kon aangezien hij binnen in de vuurzee was beland.

Mellifluous
Straatmuzikant

Mellifluous schreef:
Steven
Steven zette al zijn concentratie op het café, niets. Hij keek wat langer, tot hij het uiteindelijk zat was.
'Niets hoor,' hij werd alleen een beetje depressief van dat afgebrande zooitje. Ze waren ermee bezig, maar nog niet alles was opgeruimd. Steven draaide zich om naar Elaine.

TaylorSwift333
Landelijke ster

TaylorSwift333 schreef:
Elainia:
"Raar, waarom herinnerde je je dan wel iets in het bos?'' Vroeg ik me luidop af als hij 'niets' zei. ''Misschien dat het gewoon wat moeilijker is omdat herinnering langer geleden is.'' Zei ik vervolgens nog en keek naar hem. ''Sorry, het is dom van mij om te verwachten dat je je alles zomaar zou kunnen herinneren.'' Zei ik nu met een zucht. Natuurlijk had ik de waarheid gesproken, ik zou ook nooit anders doen omdat ik van hem hield. En wat hij ook dacht maakte me dan niet uit want ookal was ik er dan door gekwetst zolang hij de waarheid wist hadden we dat al ten minste.

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld