Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

13 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

Disney next generation RPG ~ schrijftopic

Anoniem
Landelijke ster

Lavaires schreef:
Féline:
Chris zag dat ik me wat ongemakkelijk voelde en liep weg. "Ehm... Laten wij ook maar gaan." zei ik droog. "Hee, ik hoorde dat Milan nog steeds zijn ijskatjes heeft! Kom dan gaan we kijken. Kan wel wat positieve energie gebruiken" giechel ik, en ik grijp Romeo al bij zijn hand voor hij iets kan zeggen. Na een tijdje te lopen realiseer ik me eigeblijk dat ik niet weet waar zijn kamer is, oepsie. "Ehm, weet je misschien waar zijn kamer is... Romeo..." vraag ik zo lief mogelijk. Eenmaal bij Milan en Rafa's kamer legt Romeo uit dat hij hier ook slaapt, dat verklaart de boel wel. Rustig klopt Romeo aan en maakt de deur langzaam open. "Hee mensjes, storen wij?.." vraag ik voorzichtig als ik Kayla en Milan zie. Kayla ziet eruit of ze net gehuild heeft en Milan kijkt alsof hij woedend is. Maar mijn ogen vallen gelijk op de ijskatjes die van Milan's schoot spingen en naar me toe komen gerend. Ik val met mijn knieën voorzichtig op de grond en ga met ze spelen. Ik lijk net een kitten. "Sorry, moeten wij gaan? vragen Romeo en ik in koor. Sorry was echt onbeleefd." voeg ik er nog aan toe. Romeo pakt mijn hand al en wil naar de deur lopen. Ik was eigenlijk van plan Milan te vragen naar het feest om Kayla beetje op te stangen aangezien ze Velasco mee wilde vragen, maar dat lijkt me nu onmenselijk.

Romeo:
Félien sleurt mij zonder dat ik iets kon in brengen door de gangen, weet ze wel waar ze heen gaat? Blijkbaar niet. "Kom gekkie, we moeten deze kant op." lach ik. "Ik slaap bij Milan en Rafa op de kamer, heb alleen nog niet de kans gehad om dat te vertellen." zeg ik eenmaal aangekomen. Zachtjes klop ik aan en doe de deur open. Blijkbaar komen we op een ongunstig moment en ik wil Féline al verwijderen van de kittens, maar iets houdt haar tegen. Niet de kittens, want wonderbaarlijk genoeg heeft ze daar al geen aandacht meer voor. Féline staart een beetje levenloos en verdrietig voor haar uit.

Dauntless
Wereldberoemd

Dauntless schreef:
Rafa werd meegetrokken door Gabi naar één van de vele geheime kamers. Er stonden voornamelijk verschillende dozen, rommelig op elkaar gestapeld. Rafaël ging neerzitten in een van de stoffige zetels en moest een nies onderdrukken. "Ok je herinnert je waarschijnlijk wel die onuitstaanbare kerel bij de vechtles. Nadat je was weggebracht, bleef hij maar doorgaan over hoe superieur hij zich voelde. Ik kon zijn hoofd niet langer zijn, zijn stem niet meer horen. Na de les ben ik hem gevolgd en toen hij alleen was... Wel laat ik zeggen dat hij nadat ik klaar met hem was hij niet meer zoveel noten op zijn zang had. Er bestaat een kans dat hij niet naar de directrice is gegaan, omdat zijn ego er te groot voor is, maar hoogstwaarschijnlijk is hij het gaan melden. Mijn gezicht was bedekt." Toen realiseerde hij zich opeens zijn uniform en vloekte binnensmonds. "Mijn uniform. Hij kan me herkennen aan het logo. Ik heb echt een alibi nodig. Gabi alsjeblieft wil je voor me liegen en zeggen dat ik de hele namiddag bij jou was?" Rafaël keek haar bijna smekend aan. Als hij het logo had gezien en herkende, had hij niet meer de tijd naar iemand anders te gaan. Wie weet waren er op dit moment leraren hem aan het zoeken. De relatie die hij met Gabi had was op zijn zachtst uitgedrukt nogal ingewikkeld. Waren ze vrienden? Haatten ze elkaar? Het was moeilijk te zeggen.

Ladybambi
Internationale ster

ladybambi schreef:
Stil luisterde Milan naar de woorden die Kayla tegen hem sprak. Zijn kant was verteld, nu zou hij naar haar luisteren. Hij had inmiddels al gemerkt dat ze zich door zijn woorden schuldig begon te voelen. Aan de ene kant wilde hij niet dat ze zich schuldig voelde, maar door schuld besefte ze beter wat ze had gedaan. Hoe erg ze hem in de problemen had gebracht. Hen allebei. Ze waren familie. Hij was verantwoordelijk voor haar fouten en zij was verantwoordelijk voor zijn fouten. Zelfs al waren zij de enigen die waarschijnlijk wisten van hun gezamenlijke afkomst.
Terwijl Milan naar Kayla luisterde, fronste hij zijn voorhoofd toen Kayla begon over Velasco. Was ze serieus nu al verlieft aan het worden? Hoe lang kende ze die knul nu eigenlijk? Hij wist niet of het zo verstandig was. Al moest Milan ook toegeven dat het bal wel een beetje vroeg aangekondigd was. Het kon in zijn ogen beter wat later, zodat iedereen de kans had elkaar goed te leren kennen. Dan was dit probleem er misschien ook niet geweest. Wat Milan hieraan wel merkte was dat Kayla in staat was te bedenken wat belangrijker was. Ze vond het belangrijker om het goed te maken met Milan, dan over haar liefdesproblemen te vertellen. De meeste meisjes die hij had ontmoet, waren totaal anders. Toch beviel het Milan niet echt dat ze nu al iemand leuk leek te vinden. Misschien was het zo'n stom bescherm instinct van broers, om hun zusters te beschermen voor een gebroken hart, misschien was het iets anders. Milan wist het niet. Hij had niet echt een mening over Velasco, dus daar zou het ook aan kunnen liggen. Hij wist niet wat hij kon verwachten. Of ze wel bij elkaar pasten. Daar kende hij Velasco ook niet oged genoeg voor.
"Je moet nadenken Kayla" sprak Milan rustig, toen ze begon over de vriendschap met Féline. "Volgens mij heeft Feliné niet eens gezien wat je deed. En is dit echt de manier dat je een vriendschap wilt beginnen? Als je zoiets moet doen voor vriendschap, is diegene je vriendschap niet waard" zei Milan. "Ze moeten blij zijn met hoe je bent, niet met wat je doet. Daarbij zijn er andere manieren om indruk te maken" sprak Milan en keek hoe ze bij het raam stond en bijna begon te huilen van wanhoop. De deur had hij inmiddels met zijn krachten voorzichtig dicht geblazen, toen Kayla plaats had genomen op de stoel. De deur bleef helaas niet heel lang dicht, aangezien Romeo erop klopte en de deur opende. Milan hoopte maar dat Féline hun gesprek niet teveel had gehoord, maar aan haar reactie te zien had ze helemaal niets gehoord. Nog steeds keek Milan wel een beetje kwaad, maar goed. Na omstandigheden was het ook wel een beetje logisch.
Milan zag de kittens naar Féline toe lopen en glimlachte even zwak. "Féline, zou jij de kittens wat eten willen geven alsjeblieft?" vroeg hij aan Féline en schudde zijn hoofd toen ze vroegen of ze moeten gaan. "Dit is ook jou kamer Romeo" zeg Milan tegen Romeo. Hij kon hem niet wegsturen. Hoewel het wel prettig is. Dan kon Milan even rustig met Kayla praten. Het had geen zin dat ze zich schuldig voelde. Schuld zou het verleden niet terug draaien, zoals ze zelf ook al zei. Toch moesten ze dit even alleen uitspreken.
Gelukkig stemde Féline snel in om de kittens eten te geven en besloot Romeo met haar mee te gaan en de kamer te verlaten. Ze zouden zo terug komen, dus Milan wist niet hoeveel tijd ze hadden om dit te bespreken. Zelfs hun kamers waren niet echt wat je noemde handig voor dit soort privé gesprekken. Privacy was er eigenlijk niet op een school als dit.
Rustig stond Milan op toen Féline en Romeo de kamer uit waren en de deur weer gesloten was, waarna hij naar Kayla toe liep. Hij besloot het gesprek maar weer voort te zetten op het punt dat ze waren gestoord door Féline en Romeo.
"De enige die waarschijnlijk moet vertrekken ben ik" zei Milan rustig. Hij was hier diegene die nu een gevaar voor de school vormde, al was het wel een deel dankzij Kayla dat het bekend was. "Wat je hebt gedaan is iets wat ik in normale omstandigheden niemand zo gemakkelijk vergeef" zijn woorden liet Milan rustig doorklinken, zodat ze er een beetje over na kan denken. "Echter ben jij mij zus en hoewel ik mij onze ontmoeting heel anders had voorgesteld kan ik niet kwaad op je blijven. Je moet alleen wel nadenken Kayla. Wat vind jij belangrijk? Familie of vrienden die niet eens zien wat je doet."
Naast het feit dat hij wilde weten waar hij aan toe was met Velasco, wilde hij het ook weten bij Kayla. Moest hij haar in de gaten houden voor nog eens zulke stunts? Of kon hij haar vertrouwen? Ze leek zich schuldig te voelen, maar haar vader was vroeger ook een geweldige acteur. "Als je belooft het niet weer te doen, ben ik bereid je te vergeven" zei Milan toen en keek op toen hij weer gerommel bij de deur hoorde, al klonk het niet alsof iemand naar binnen wilde. Rustig stond hij op en opende de deur, waarna er weer zo'n briefje hing als zonet. Over dat hij een monster was. Rustig haalde hij het briefje van de deur en verscheurde hem in kleine snippertjes.

Literacity
Wereldberoemd

Literacity schreef:
Kayla vroeg zich af of Milan gelijk had over wat hij zei over de vriendschap met Féline. Of dat het het wel waard was. Maar hij had er wel gelijk in dat mensen blij moesten zijn met wie je was en niet om wat je deed.
Voordat Kayla daar haar antwoord op kon geven, liepen Féline en Romeo de kamer binnen. Féline begon te spelen met de kittens, maar werd onderbroken toen Milan aan haar vroeg om de kittens eten te geven, waarna ze samen met Romeo wegging. Even dacht Kayla er nog aan om Milan te vragen om een kitten, maar dit leek niet het juiste moment daarvoor.
'Ik weet dat ik een enorme fout heb gemaakt en het had ook erger kunnen aflopen..' ze slikte even. 'Maar de docenten en het schoolhoofd moeten weten dat ik de veroorzaakster ben van het ongeluk. En als ik dan moet vertrekken, dan is dat maar zo'. zei ze stellig. 'Maar ik beloof je dat ik het niet meer bij je zal doen'.
Kort daarop was er gerommel te horen bij de deur, maar er kwam niemand binnen. Milan opende de deur en pakte er een briefje van af, waarna hij het snel versnipperde. Kayla kon nog net zien dat er 'monster' op stond. 'Krijg je vaker van dat soort briefjes?' vroeg ze en Milan bevestigde haar vraag.
'Wie het ook geweest was, dit moet afgelopen zijn' zei ze met een lichte irritatie in haar stem. 'Ik ga ervoor zorgen dat dit ophoud'. Kayla had haar handen als vuisten langs zich hangen en voelde de warmte komen, maar op dit moment had het maar amper haar aandacht. 'Ik heb dit veroorzaakt en nu moet ik er ook een einde aan maken' zei ze en ze keek Milan met grote ogen aan.

Ladybambi
Internationale ster

ladybambi schreef:
Milan keek Kayla aan en schudde zijn hoofd. "Het is beter dat niemand hier verder vanaf weet. De school wist dat ik mijn gave niet kon beheersen. Daarom zitten er ook zoveel trollen verstopt op het schoolterrein. Om dit soort ongelukjes snel op te lossen" zei Milan rustig tegen Kayla en knikte toen ze zei dat ze zoiets nooit meer zou doen. Hij moest er maar op vertrouwen, maar hij geloofde haar wel. Niet alleen omdat ze zijn zuster was, maar ook omdat haar gave op het zelfde neer kwam. Onvoorspelbaar en gevaarlijk. Ze wist hoe het was om bang te moeten zijn voor zichzelf. Voor haar eigen gave. Net als wat hij was.
Even keek Milan Kayla aan, terwijl hij de snippertjes bevroor en in de papierbak gooide. "Dit is vandaag de tweede." beantwoordde hij haar vraag en merkte meteen dat ze geïrriteerd werd. "Jij gaat helemaal niets doen. Kwaad worden lost helemaal niets op. Daarbij waait het vanzelf wel weer over. Thuis duurt het ongeveer een maandje als ik weer eens mijn krachten niet kan beheersen en het bekend wordt in het dorp. Hier denk ik dat het veel korter is. We zijn niet voor niets een school voor helden en schurken. Binnenkort doet iemand wel weer iets wat dan weer de aandacht krijgt en word ik vergeten. Ik moet me voorlopig gewoon even rustig houden" zei Milan tegen Kayla. Hij verwachtte niet dat de schurken kinderen zich lang netjes zouden houden. Dat paste gewoon totaal niet bij hen. De meesten wilden kijken tot hoever de grens ging. Hoe ver konden ze de regels overtreden? Hadden zij de macht, of de docenten? Die vragen wilden veel beantwoord hebben en ze zouden ook alles doen om die beantwoord te krijgen.
Langzaam aan begon zijn kamer warmer te worden. Ja, door Kayla haar aanwezigheid was de kamer al warmer dan dat Milan alleen in de kamer zou zijn, maar nu begon het wel een beetje overdreven te worden. Zelfs als de kachel vol aan zou staan, zou het nog niet zo warm worden waarschijnlijk. "Probeer wat te kalmeren Kayla, als ik de kittens niet weg had gestuurd, zouden ze nu gesmolten zijn" zei Milan tegen Kayla en ging weer rustig op zijn bed zitten. "De tijd is soms een betere bescherming dan zelf in een monster veranderen. Laat het maar gewoon. Het komt vanzelf goed." sprak hij vervolgens en haalde een hand door zijn haren heen, maar pakte toen een paar handschoenen en gooide ze naar Kayla toe. "Vuur en ijs bestendig. Misschien wat veiliger" zei Milan met een knipoog naar Kayla. Het verbaasde hem deels dat ze zelf geen handschoenen droeg zoals hun moeder en hij. Misschien omdat ze niet het juiste materiaal had of zo? Vuur kon natuurlijk de meeste materialen verbranden en vernietigen, dus was het moeilijker om handschoenen te vinden die er bij pasten. Echter wilde hij niet dat ze zijn kamer in de fik stak. Behalve voor de geroosterde marshmallows was hij niet zo dol op vuur.
Aan de temperatuur kon hij wel merken dat Kayla een klein beetje begon te kalmeren, waarna Milan haar bij haar pols pakte en op zijn bed trok. Nog steeds vond hij het best apart dat Kayla vervloekt was met de gave van het vuur. Als ze toch vervloekt zou worden, zou ijs veel logischer zijn. Gewoon omdat ijs in de familie zat. Ze was het tegenovergestelde van de rest van de familie. Wel interessant eigenlijk, maar apart. Jammer dat Kayla niet zelf wist hoe het gekomen was. Hij was in elk geval best benieuwd hoe de vloek tot stand was gekomen.

Sansa
Internationale ster

Sansa schreef:
Gabi keek Rafaël aan "Dus jij wilt dat ik voor je ga liegen?' vroeg ze terwijl ze even naar de grond keek.
Was het slim om te liegen? Nee natuurlijk niet. 'Tuurlijk' Ze dacht even terug aan de jongen en begon te lachen
'Zielig' zei ze tegen zichzelf. Gabi begon na te denken, de directrice kon haar niets doen, als ze van
school werd gestuurd vond ze het toch geen probleem, kon ze weer terug naar het dorp, naar Lefou. Ook
al gebeurde er nooit iets, en waren de dagen steeds hetzelfde, was het leuker dan deze school, met die leerlingen
die het bloed onder haar nagels vandaan haalde. Het liefst zat ze nu gewoon op een paard, met haar pijl en
boog, door het bos. Gabi keek even opzij en beet op haar lip. Ze wilde niet laten merken dat ze verdrietig was, dus veranderde ze snel van onderwerp. 'Ga jij nog naar het bal?' vroeg ze in de hoop dat Rafaël mee ging in het nieuwe onderwerp.

Literacity
Wereldberoemd

Literacity schreef:
Het had enigszins Kayla's aandacht getrokken dat Milan rustig bleef onder het feit dat de school zich tegen hem had gekeerd. Toen hij vertelde over hoe het thuis ging, viel dat op zijn plek, maar het veranderde voor Kayla niets.
'Dat mag dan wel zo zijn, maar ik heb geen zin toe te zien hoe jij nog een maand wordt uitgemaakt voor monster' zei ze. Ze was nog altijd niet gekalmeerd en dat merkte ze goed. Omdat Milan familie van haar was, raakte dit haar persoonlijk ookal begon alles met een stom grapje van Kayla zelf.
Opnieuw deed Milan een poging tot kalmeren. Deze keer door haar handschoenen aan te bieden. 'Vuur en ijs bestendig' had hij gezegd. Kayla keek hem een beetje vragend aan, nam de handschoenen aan, maar trok ze niet aan.
Langzamerhand kalmeerde ze een beetje en het was lang genoeg voor Milan om haar bij haar pols te pakken en haar naast hem op het bed trok.
'Weet je zeker dat ik niets moet doen? Ik bedoel, jij draagt nu alle lasten op je, terwijl ik het probleem ervan ben'. Ze luisterde naar wat hij te zeggen had, maar bedacht zich tegelijkertijd ook hoe ze dit alles zo snel mogelijk kon oplossen. Even ging haar blik op de brief die Milan op het bureau had gelegd. 'Die brief..voor wie is die eigenlijk? vroeg ze nieuwsgierig.
'Waar blijft Féline eigenlijk met de kittens?' vroeg ze zich af. Kayla bedacht zich dat Féline waarschijnlijk niet alleen de kittens eten ging geven, maar ook met ze ging spelen. Niet gek gezien ze zelf een kat is. Ze verbeeldde het haar zich en ze kon er wel om lachen. En juist op dat moment kwamen Féline en Romeo terug met de kittens.

Anoniem
Landelijke ster

Lavaires schreef:
Féline:

Ik liep de kamer uit om wat eten te halen voor de kittens en tilde ze op. "Wat zijn jullie toch schattekes!" riep ik blij. Ik moest weer denken aan de eerste les, hoop dat de leraar geregeld heeft dat ik voor de schoolkittens mag zorgen... Ondertussen liepen Romeo en ik naar mijn kamer, daar moet ik nog wel wat kattenbrokjes hebben liggen. "Hee Rooms, heeft iemand jou eigenlijk al gevraagd naar het bal?" vroeg ik zachtjes. "Nee hoezo? Ik weet niet eens of ik ga. Waarom fluister je eigenlijk?" fluistert hij terug. "O zomaar." zeg ik nu weer op een normale toon. Ik poef mezelf snel heen en weer en sta weer voor zijn neus met de kittens en kattenbrokjes. Zonder een woord uit te wisselen lopen we weer bij Kayla en Milan binnen. "Ik ga Gabi en Rafa zoeken, ik zie jullie later wel weer!" roep ik en poef mezelf ergens heen. In dit deel van de school ben ik nog niet geweest, maar ik ga in de hoek van de gang tegen een plant aan zitten. "Ben eigenlijk wel moe..." gaap zachtjes. Ergens krijg ik het gevoel dat er stemmen uit de muur komen, beetje raar. Maar voor ik kon opstaan was ik al weg.

Ladybambi
Internationale ster

ladybambi schreef:
Milan keek Kayla aan. "Als je nu gaat ingrijpen gooi je alleen maar olie op het vuur. Het wordt erger, voor ons allebei. Afwachten is soms het beste wat je kunt doen. Ze zijn het zo weer vergeten. Je kunt het ze ook niet kwalijk nemen. Een leraar bevriezen is niet niets tenslotte." zei Milan schouder ophalend. Het liefst wilde hij nu van onderwerp veranderen, maar dat zou Kayla niet kalmeren. Dan zou ze kwaad de kamer verlaten en misschien wel tegen iedereen flippen. Dat moest hij voorkomen. Daarbij zou ze zich ook weer schuldig kunnen gaan voelen om wat het grapje allemaal teweeg heeft gebracht. Ook dat moest hij zien te voorkomen. Zoals hij het nu bekeek, had hij nog erg veel te doen. Erg veel dingen moesten worden voorkomen, waar hij niet echt zin in had.
"Het is al gebeurt. Het leed is al geschied. Gebeurt is gebeurt en er is verder niets aan te doen. Behalve jezelf in de problemen brengen en ook tot monster laten verklaren, maar ik denk niet dat dat echt gaat helpen. Zoals ik al zei, wordt het waarschijnlijk alleen maar erger als je iets doet. We zitten op een magische school. Dit soort dingen zijn redelijk gebruikelijk. Het is waarschijnlijk zo weer vergeten." zei Milan rustig en even was hij blij dat Kayla zelf over een ander onderwerp begon. De brief die hij naar hun moeder zou sturen. "Dat is een brief voor onze moeder. Als ze er via de school achter moet komen dat mijn krachten een beetje uit de hand zijn gelopen, ben ik de sigaar" lachte Milan even. "Ik kan haar maar beter zelf vertellen dat er een klein probleempje is geweest, dan is ze wat rustiger. Geen zorgen, ik heb je naam niet genoemd. Enkel dat er iemand van achter me afleidde met een propje tijdens de les" sprak Milan en keek op toen Romeo en Féline weer naar hun kamer toe kwamen. "Hey" zei Milan en stond rustig op. "Je moet het gewoon negeren Kayla." zei Milan rustig en pakte een kitten van de grond af en zette die op Kayla haar schoot. "Je bent nog iets te warm" zei hij rustig en maakte het sneeuwwolkje een klein beetje groter om het kittentje tegen Kayla haar warmte te beschermen. Eigenlijk verbaasde het hem dat er zoveel fans waren van zijn kittens. Ze waren tenslotte ijskoud en dat was niet altijd even prettig.
Nadat hij Kayla de kitten had gegeven, keek hij Romeo aan. "Ik heb een speciale deken op je bed gelegd. In de nachten of wanneer ik schrik heb ik mijn gave niet altijd onder controle, met als gevolg wat er net in de les gebeurde. Deze deken beschermt je tegen de kou." sprak Milan tegen Romeo en glimlachte even zwak.
Rustig stond Milan op en begon zijn bureau weer op te ruimen, zodat alleen de brief naar hun moeder er nog op lag. Dit aangezien zijn inktpotje en veer nog op zijn bureau lagen. Het was geen rommeltje, maar Milan hield gewoon van een leeg bureau. Zeker als hij de spullen even niet nodig had en wel even zonder kon.
Toen zijn bureau leeg was, ging Milan weer bij Kayla op het bed zitten.

Literacity
Wereldberoemd

Literacity schreef:
Milan begon bij Kayla door te dringen. Hij had eigenlijk wel gelijk. Nu gaan ingrijpen zou hen alleen maar meer in de problemen brengen en Kayla wilde niet dat er meer ruzie bij ging komen.
'Misschien heb je wel gelijk. Ik hoop voor je dat je gelijk hebt en iedereen het snel vergeten is. Anders ga ik er alsnog iets aan doen. Dat je het maar weet' zei ze op een manier waar Milan niet tegen op kon.
Na haar vraag over de brief, antwoordde Milan dat het een brief aan Elsa was. 'Dat is niet nodig. Vertel haar hoe het zit. Je hoeft niet alle lasten op je te dragen, al is het maar in een brief' zei ze. 'Hoe is het eigenlijk nu in Arendelle? Ik bedoel, het is lang geleden dat ik daar geweest ben..' vroeg ze en haar stem was wat aan de sombere kant. Ze droomde er vaak over om Elsa, Anna en de anderen weer te zien, maar het was er nooit van gekomen.
Milan zette een kitten op Kayla's schoot, maar vanwege de warmte van haarzelf gaf hij de kitten een grotere sneeuwwolk, zodat de kitten niet smolt door Kayla's warmte. De kitten leek haar te mogen en speelde met haar mee. Milan leek dat ook te zien.
Intussen was Féline al weggegaan, maar Romeo bleef. Logisch ook, want hij en Milan waren kamergenoten van elkaar. Milan bood Romeo een deken aan, ruimde zijn bureau op en kwam weer terug naast Kayla zitten.
'Wie had gedacht dat je kittens kon laten verschijnen?' glimlachte ze. Door de kalmte van Milan en de vrolijkheid van de kitten werd Kayla steeds kalmer, maar begon ook te lachen. 'Wie weet zijn er straks vuurhonden'. Romeo leek even verschrikt op te kijken. 'Geen zorgen, Féline raakt heus niet in gevaar'.
Kayla keek in de richting van Milan. 'Dankjewel en nogmaals sorry, Milan' zei ze tegen hem. 'Maar ik denk dat ik tegen mijn vader mijn mond maar ga houden'. Ze gaf de kitten aan Milan, liep naar het raam en keek naar buiten.

Sansa
Internationale ster

Sansa schreef:
Chris liep de badkamer en keek even naar zijn uniform. Hij had nou niet echt veel zin om zijn uniform aan te trekken, aangezien die nog helemaal onder de room zat. Hij trok een paar kledingitems uit de kast die hij zelf ontworpen had, en trok het aan. Hij liep zijn kamer weer uit en zag een jongen staan. Hij liep naar de jongen toe, en keek hem even aan 'Hey' zei hij terwijl hij even knikte. De jongen staarde recht voor zich uit en gaf geen antwoord. 'Ook gezellig' zuchtte Chris terwijl hij weer weg liep. Chris keek even naar een groepje leerlingen die voorbij liepen. Hij liep de andere kant op, hij was van plan om de school te verkennen. Hij keek vol bewondering naar een schilderij en had in eens een idee om een jurk te ontwerpen. Hij rende terug naar zijn kamer en ging op zijn stoel zitten, pakte pen en papier, en begon te tekenen. Na een tijdje keek hij naar de jurk die hij getekend had. Hij was aan het bedenken welke kleur hij de jurk zou geven. 'Rood' zei hij na een tijdje terwijl hij een paar rode potloden pakte. Hij begon de jurk in te kleuren en keek er na een tijdje naar. Een glimlach verscheen op zijn gezicht. Chris was iemand die van doorwerken hield, waardoor hij na een uurtje klaar was met zijn ontwerp. Hij stopte het ontwerp in één van zijn lades, zodat hij hem kon meenemen naar zijn ontwerp lessen. In de hoop dat hij de jurk echt mocht maken, en als het niet mocht... Deed Chris het toch gewoon.

Anoniem
Landelijke ster

Lavaires schreef:
Velasco:

Op het moment dat Velasco de kamer binnen kwam stormen, stapte Christian de badkamer uit. Een stukje roze, vermoedelijk iets eetbaars, kleefde aan zijn haar. "Er zit daar nog wat." grinnikte hij terwijl zijn vinger in de richting van het roze plukje wees. Toen hij zich naar zijn stuk van de kamer verschoof werd de weg versperd door hun andere kamergenoot. Chris zei wat tegen de jongen maar het leek alsof deze zijn tong verloren had. "Ook gezellig." Zuchtte hij en verliet vervolgens de kamer. Velasco bleef verontwaardigd achter. Voorzichtig plaatste hij zijn handen op de schouders van zijn kamergenoot. "Pardon." En hij schoof hem opzij. Zuchtend liet hij zich op zijn bed zakken en staarde wat uit het raam. Misschien kon hij als iedereen sliep naar buiten glippen en wat gaan vliegen. Op het moment dat hij aanstalten maakte om zijn spullen voor de nacht in te pakken stormde Christian de kamer binnen. Met enige teleurstelling opende Velasco dan maar zijn boekje waarin alles wat hij over planten, dieren en meer had geleerd beschreven had. Helaas deed een van de laatste bladzijdes hem het er pijnlijk aan herinneren dat het weerzien van Kume onvermijdelijk was. Zijn handen gingen over de ruwe pagina's. "Rood." Klonk er plots achter hem, gevolgd door het kras van potloden. Velasco streek zijn bed strak en liep naar het bureau van Christian. Vanachter Chris' schouder tuurde hij naar de tekening. Een fluit verliet zijn lippen. "Jezus, mooi werk." Plots ontstond er een idee in zijn hoofd. "Als je misschien zin en tijd hebt, wil je dan eventueel mijn handboek illustreren?" Chris die verdiept was in het werk vertoonde geen enkele emotie. "Ik wil je er best iets voor geven?" Nog steeds kwam er geen antwoord van Chris' kant. Velasco besloot zijn huiswerk te maken en zich alvast te verdiepen in de extra opdrachten en projecten die ze gekregen hadden. Na een uurtje zat zijn buik er vol van. Hij ruimde de spullen op en liep naar Christian toe. "Ian," Hij legde zijn hand op zijn schouder, "Misschien is het verstandig om te stoppen vriend." Christian, die blijkbaar al klaar was, ruimde zijn bureau af en stopte de tekening in een lade.Velasco trok zijn hand terug en liep naar zijn kant. Hij stopte haastig wat spullen in een tas. De tas schoof hij onder zijn bed. Hopelijk hadden zijn kamergenoten het niet opgemerkt. Zijn blazer trok hij iets te snel over zijn hoofd, waardoor de knoopjes verstikt raakte in zijn haar. Na veel gefrunnik en doen staat hij er enkel nog met zijn boxershort. Als Velasco alle kleding in de wasmand heeft gepropt stapt hij voldaan in bed. Nu is het wachten tot zijn kamergenoten de ogen sluiten.

- Sylvie

Anoniem
Landelijke ster

Lavaires schreef:
Romeo:

Féline en ik waren al snel terug met de kittens, maar wanneer we weer terug zijn is Féline alweer in een flits weg. Of nee, in een poeff. Even twijfel ik of ik achter haar aan ga, ze doet de laatste tijd heel raar, maar ik besluit toch te blijven. Ik wil net op bed zitten maar er ligt een deken die ik nog nooit heb gezien. "Ik heb een speciale deken op je bed gelegd. In de nachten of wanneer ik schrik heb ik mijn gave niet altijd onder controle, met als gevolg wat er net in de les gebeurde. Deze deken beschermt je tegen de kou." zegt Milan met een klein glimlachje. "Thanks man, tof dat je aan je kanergenoten denkt. Als er iets is moet je maar roepen, ik help graag." zeg ik vriendelijk terug. Ik leg de deken op mijn kussen en ga tegen de muur aan zitten. Rustig maak ik in een handbeweging voorwerpen van kaarten. Heb toch niet echt iets beters te doen. Maar ik word uit mijn concentratie geschrokken als ik Milan en Kayla over vuurhonden hoor praten. ''Geen zorgen, Féline raakt heus niet in gevaar''. zegt Kayla. "O daar ben ik ook niet bang voor, denk dat Féline gewoon kei hard ertussen uit peert als ze die tegen zou komen." vertel ik lachend terug. Ik ga weer verder met mijn kaarten. "Was dat bal nou vanavond of morgen avond?" mompel ik zacht tegen mezelf. Misschien dat ik toch nog ga, dan kan ik weer de gezellige-ik zijn. Want tot nu toe ben ik ook nog vrij rustig. Normaal ben ik nogal hyperactief, vrolijk en gek. Misschien wat moet ik wat meer met anderen praten, Féline even links laten liggen. Die kitten komt vanzelf wel terug. Ik kijk omhoog naar de grote klok op de muur. De wijzers geven 16:31 aan. Bijna etens tijd. "Hee jongens, ik wil jullie niet storen maar komen jullie zometeen wel gezellig mee eten?" vraag ik voorzichtig.

Dauntless
Wereldberoemd

Dauntless schreef:
Dat waar ze zo voor had gevreesd, gebeurde. Toen de bekende stem van Velasco haar begroette, bleef ze geschrokken staan. "Hey" groette ze zo nonchalant mogelijk terug. Misschien had hij niets in de gaten. Oh, wie hield ze voor de gek, zelfs een blinde zou nog zien wat zij net had uitgestoken. Haar hand gleed naar de plekken in haar nek. Ze wilde reageren, hem gerust stellen, maar woorden schoten haar te kort. "Velasco wacht! Het is niet..." Hij was verdwenen. Wat had ze willen zeggen, dat het niet was wat hij dacht. Integendeel, het was precies wat hij dacht. Dat het niets betekende, zou hij dat geloven? Zou ze naar zijn kamer gaan. Hem smeken haar te vergeven. Nee, er bestonden geen woorden die de gebroken uitdrukking op zijn gezicht konden goedpraten.
Ze liep naar haar kamer, voor iemand de tranen in haar ogen kon zien. Gelukkig, haar kamergenoten waren elders. Ze nam niet de moeite om haar jurk uit te doen en make-up af te vegen. Huilend trok ze de lakens over zich heen en krulde zich op tot een klein bolletje. Ze sloot haar ogen, hopend dat slaap haar zou overvallen, dat wanneer ze morgen wakker werd dit allemaal een droom bleek te zijn en alles tussen haar en Velasco nog gewoon hetzelfde was.

Dauntless
Wereldberoemd

Dauntless schreef:
"Echt, oh dankje Gabi." Hij omhelsde haar en tilde haar de lucht in. Ze was echt zijn redder van de dag. "Ik zou willen zeggen dat ik bij je in het krijt sta, maar uiteindelijk heb ik die jongen al wel aangepakt, dus laten we zeggen dat het nu even is." Rafaël maakte aanstalten om de geheime kamer te verlaten. Hij was nogal moe en morgen was de dag van het bal, dus was extra slaap zou hij zeker wel kunnen gebruiken. "Natuurlijk ga ik. Ik zou geen enkele feestje willen missen, ook al is het door de leerkrachten georganiseerd. Daarbij er moet iemand zijn die wat alcohol aan de punch toevoegt he." Grapte hij terwijl hij enkele dozen uit de weg ruimde om de doorgang vrij te maken. "Ladies first" zei hij en voegde er een zwierig armgebaar aan toe.
"Kijk eens aan, wat hebben we hier een slapende kitten." Rafa was ook naar buiten gekomen en stond tegenover de slapende Féline. "Dit is een ideaal moment om een grapje met haar uit te halen, maar ik ben zelf niet meteen in de mood." Voorzichtig legde hij een arm achter haar rug en eentje onder haar knieën. "Ik breng haar wel naar haar kamer. Een bed is net iets meer comfortabel dan de vloer, denk je ook niet. Daarna ga ik zelf ook slapen. Zie ik je morgen op het bal?"

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld