Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

20 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

Orpg || U With Me?

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
"Ehh.. well, I can't imagine how you can help me in some kind of way." Hij vroeg zich af wat ze in gedachten had gehad om hem zogenoemd te helpen, sinds hij al uit opties begon te raken. Meer goede effecten had enkel de alcohol hem opgeleverd. De kans om zich voor een paar uur van alles af te zetten, zich op zijn minst een beetje normaal te kunnen voelen voor hoeverre dat mogelijk was en alle gebeurtenissen te doen vervagen tot hij er geen logica meer in zag. Drugs konden voor hetzelfde resultaat zorgen, wist hij met ervaringen te zeggen, maar een menselijk wezen had hem nooit verder kunnen helpen dan zijn probleem te bespreken; enkel het gevolg dat hij in een sleur van trauma's kwam kon erop volgen.
Haar openbaar getoverde opluchting over het openzetten van het raam bekeek hij onopvallend. Kenna met zijn ogen achterna gegaan onderwijl ze met veel moeite probeerde wat frisse lucht naar binnen te krijgen, haar kracht op het verouderde meubelstuk zette in de hoop het te laten werken. Hijzelf zag er geen punt van in. Ze kon het zover openzette als ze wilde, hij zou door blijven roken en het er zodanig laten als hij het wilde. Als het haar manier was om hem te overtuigen van het stoppen met de sigaretten kon hij de poging al vanaf het begin af aan tevergeefs noemen. "Maybe that's what I've been plannin' on all along. Choking you with the smoke of my cigarettes," vertelde hij bespottend, vol afkeer weggeschoven van de plaats van belichting. Het openschuiven van de gordijnen liet hem ongemakkelijk voelen. Het overgebleven zonlicht dat doordrong brandde op zijn huid, een irritant en onvermijdbaar iets dat bleef zolang hij eraan bloot werd gesteld. Zijn lichtgetinte lichaam ontdeed hij van het licht door terug te deinzen naar het kleine gebied van schaduw, zich verborgen in het donkerte om haar dan uiteindelijk een strakke keer aan te kijken. "It definitely sounds like a good plan to me. I fucking told you not to move the curtains along with the window, even though the view might be too beautiful to block it with the darkness."
Een kleine zucht van opluchting rolde over zijn lippen toen het donkerte in zijn kamer terugkeerde. Zonder meer kon hij weer een beetje ontspannen, zijn rug achterover laten hangen tegen het bedeind om de verkoeling weer tegen zich aan te kunnen voelen. Het comfortabele van het duister deed hem goed, zodanig dat hij haar opmerking over zijn verleden niet meer beledigend opvatte, maar het enigszins normaal ontving, als iemand het aan hem vroeg. "No, I wasn't a soldier," ging hij erop in. Meer dan de plannen haar mee te delen over zijn 'normale' leven, had hij niet. Hij was het Kenna niet verschuldigd om te vertellen hoe zijn omstandigheden waren in de tijden van oorlog, enkel om haar te behandelen zoals een 'vriend' dat zou doen. Hij forceerde een kleine glimlach.
"It suits me.. how adorable," sprak hij cynisch terug, het geweten over haar echte bedoelingen pas stilletjes tot zich door laten dringen. Vragend keerde hij zich naar haar toe, de sigaret tussen zijn twee vingers vastgepakt om het te laten zakken en zo vrij te kunnen praten. "Wait.. what do you mean, it suits me?"

Account verwijderd

schreef:
Voor even rolde Kenna met haar ogen. 'I'm sorry, boss. It won't happen again', zei ze bij het horen van zijn gezeur. Het zou hem goed doen als het wat lichter in zijn kamer zou worden, maar zijn huid accepteerde de zonnestralen niet. Ook al had hij zijn daglichtring, hij leek de zon niet fijn te vinden. Voor even liet ze zichzelf achterover vallen op het bed en ze richtte haar ogen op het plafond. Enkele vlekken waren er te zien, sommige donkerder dan de andere. 'Are you going to hold me here untill I'm dead?', vroeg ze, terwijl ze haar hoofd zijn richting op draaide. Door de donker in de kamer kon ze geen gevoelens van zijn gezicht lezen, in ieder geval, moeilijker. Het leek haar geen fijn idee om hier te blijven totdat ze dood zou gaan. De rest om haar heen zou niks veranderen, terwijl zij langzaam steeds meer veranderde totdat ze dood zou gaan. Betekende het dat ze nooit meer alleen ergens kon gaan? Langzaam draaide ze haar hoofd weg en een zucht rolde er over haar lippen. Het was een vraag waarop ze antwoord eisde. Mason was dood en ze dacht eerst dat ze hier werd gehouden enkel om hem te irriteren of om antwoorden uit hem te krijgen. Ze had zoveel kansen om te vluchten, maar ze had het niet gedaan. Waarom? Puur omdat ze hem niet achter wilde laten en het enige wat ze ervoor terugkreeg was dat ze werd gebeten. Hoe dom ze ook bezig was, ze deed het voor hem en niet voor haarzelf. Nu hij dood was wist ze niet waarom ze hier was.
Met een flauwe glimlach draaide ze zich om zijn kant op. 'Right?', zei ze. Algauw draaide ze haar hoofd weer voor zich, om naar de bevlekte plafond te kijken. Voor enkele seconden bleef ze stil bij het horen van zijn vraag. 'You really want to know why?', nog steeds bleven haar ogen op de plafond kleven. Haar glimlach verdween ondertussen. 'Because of your body temperature and.. because of how you're. You don't show any feelings and you're almost impossible to read. It's kinda annoying, but it's how you are', langzaam draaide ze haar hoofd weer zijn richting op. 'It's suits you perfectly.'

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Het ongenoegen waarmee ze tegen hem sprak zat ook hem dwars. Het liet hem ondankbaar voelen, als een onderschat persoon waarover ze niet anders dacht dan een persoonlijkheid van een dictator, hetgeen waar hij zijn bloedeigen vader altijd voor uitmaakte. "Great. Then I won't bother choking you with lots of smoke anymore, or well.. at least for now." De rolling met haar ogen volgde Liam zowat gelijk op. Beide lieten op hun beurt hun ergernissen niet langer meer achterwege, al was het een hele vooruitgang dat hij nog aaspreekbaar was. Ze was nog levend en wel na het afpakken van zijn fles vodka, wat als een wonder op zich beschouwd mocht worden.
Rustig keek hij toe hoe Kenna op het bed ging liggen, haar aandacht leek te vestigen op het plafond boven hen. Haar stilletjes bekijken ging intussen onbeschaamd. Nooit zou ze het uit zijn mond horen komen, maar hij vond haar werkelijk waar er prachtig uitzien. Haar ietwat door de war zittende haar beïnvloedde het hele beeld niet. Liam kon zich al te goed voorstellen wat Mason in haar zag, bedacht hij zich binnensmonds. Die bedenkingen verdwenen echter vrijwel gelijk toen hij haar weer zijn kant op voelde kijken; hij staakte het gestaar en haalde zijn schouders lichtelijk onwetend op. "That's not my decision to make," beantwoordde hij haar trieste woorden. De zachtheid in haar stem klonk anders, kwetsbaar, evenzeer als hij zich afvroeg of het haar dwars zou zitten hoe haar bestaan er in de toekomst uit zou zien. Kort beet hij op zijn lip. "You'll be fine. Knowing the rest of the gangmembers, you'll either get to live for an erternity or they get bored of you being here. No need for concerns." De harde waarheid hield hij achter zich, zijn gelaat weggedraaid om de muur weer te vinden. Van de gruwelheden die haar ook te wachten stonden hoefde hij haar niet te laten weten. Haar confronteren met het onmenselijke einde dat elke bewoner te wachten stond, zou niet anders dan ondenkelijk zijn.
"Yeah. Why?" De beet op zijn lip verging traagzaam. Hij liet het los, zich kalm gehouden onderwijl hij het laatste van zijn sigaret oprookte. Het kleine deel van de rook ingeademd vooraleer hij de overgebleven peuk in de metalen afvakbak mikte. Hij kon merken dat ze hem in het donker opzocht, hij kon het voelen op zijn gedaante hoe hij in de gaten werd gehouden, wat erin resulteerde dat Liam terugkeek. Zijn eigen donkere ogen bleven bij de hare steken. "Autch," gaf hij zacht weer. De beschrijving linkte hem enkel meer aan zijn vader, het hard aangenomen dat niet alleen zijn uiterlijke kenmerken men aan de man deden denken. Toch gaf hij een kleine glimlach weer. Tegen zijn bui in, maar oprecht genoeg om zijn tanden voor een paar tellen te ontbloten, tot het weer spoorloos verdween.

"I wasn't always like that. I used to be different.., happy."

Account verwijderd

schreef:
De woorden die uit Liam's mond kwamen hoorde Kenna triest aan. Het betekende dat ze vroeg of laat zou worden veranderd of ze zou dood gemaakt worden, door verveling van één van de gangleden. Een zucht rolde uit haar mond, terwijl ze bedacht dat alle twee de mogelijkheden vreselijk klonken. 'Who's decision is it to make then? Both options sounds horrible', verzuchtte ze. De optie om uit verveling gedood te worden klonk nog het ergst, hoe kregen mensen het over hun hart om iemand zonder enkele redenen te doden? Er bestonden slechte mensen op de aarde, maar dit was wel het ergst wat een mens überhaupt kon doen. Iemand zijn of haar leven afnemen. Ze vroeg zich af of Liam haar op zo'n moment zou helpen, maar dat was een vraag waar ze geen antwoord op zou krijgen. Waarschijnlijk zou hij blij zijn dat hij van haar af was, aangezien ze alleen maar voor problemen zorgde. Bij die gedachte zuchtte ze. Het was een gedachte die ze snel wilde laten vergeten.
Langzaam tilde ze zich een stukje op, om vervolgens haar bovenlichaam te steunen op haar ellebogen die achter haar geplaatst waren. Haar ogen zochten die van hem op, terwijl ze hem een kleine glimlach schonk. Zijn glinstering in zijn ogen ontbrak wanneer hij zijn tanden voor even ontblote. Er was nog zo veel interessants aan hem. Hij wilde altijd zo weinig mogelijk over zichzelf kwijt en dat zorgde ervoor dat Kenna steeds meer en meer geïnteresseerd in hem geraakte. 'I'm sorry, Liam', verontschuldigde ze zich voor haar harde woorden. 'I understand, what is the reason that you're now like this?', vroeg ze. 'It's ok if you don't want to talk about it', voor even glimlachte ze om te laten zien dat ze het niet erg zou vinden. Hoe nieuwsgierig ze ook was, ze wilde hem niet van zich afschrikken.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
"No, you don't understand." Het gaf hem een beetje verbazing mee dat ze het echt zo luguber inschatte, zelfs al had het meisje er alle redenen toe om haar toekomst duister in te zien. Hijzelf deed immers precies hetzelfde. Hij wist hoe het eraan toeging, wat voor soort einde hem te wachten stond nu hij in een wereld vol bloed en moorden leefde, maar doch had hij ergens gehoopt dat ze het beter voor ogen had dan hij zodanig deed. Een van de redenen waarom hij het op zich nam om ietwat positiviteit te laten merken, hoe erg Liam er ook een afkeer van had gecreëerd na alle jaren in het bendehuis. "See, that's the beauty of being human. There's always that one option layin' right ahead of you, even though it's hard tho think of in the first place," zei hij haar mompelend. "They can just make you forget about everything. There's a chance for you of getting out, but all you gotta do is wait and let things pass." Dat hij enigszins de waarheid wat beter maakte door haar van haar goede leven te overtuigen, had bij hem geen baat. Zolang ze niets van de werkelijkheid te weten kwam, had hij immers niets uit te leggen en daarbij, een kleine leugen om eigen bestwil kon weinig kwaad.
Opgemerkt hoe ze overeind kwam, keerde hij als gewoonlijk terug bij het waarnemen van haar bewegingen. Haar aangezien onderwijl ze hem steeds op leek te zoeken met haar ogen. Het verwonderde Liam dat ze hem nog een blik wilde gunnen, voor hoeverre hij erover nadacht. Meer dan een leegte bevond zich momenteel niet in zijn lijf. Schijnbaar gaf zijn gevoel het soms gewoonweg op, hem achtergelaten met ijzigheid en kilte, die enkel soms van hem verlost werd door een kleine, zwakke glimlach, al dan deze nu ontbrak. "Everything's changed. I don't feel human, I'll never be anyway." De koude van zijn huid doordrong hij door middel van zijn vingers. Spelend, langs elkaar gegaan alsof het alles was dat hij kon zien, maar zijn pupillen weigerden zijn nerveuze bewegingen een visie te gunnen. Onder elk gesproken woord bleef hij bij Kenna met geen centimeter afgeweken om zijn verklaringen te stoppen. Doende dat hij haar ergens van moest overtuigen, al wist hij zelf wel beter, en vormde het enkel een manoeuvre om hemzelf van de realiteit bewust te maken. Hoe onbegrijpelijk het ook voor haar mocht klinken, voor hem was het glashelder waar het allemaal naartoe leidde. "There's nothing more but the hunger inside. The darkness, but I guess that's just my destiny, huh," gaf hij schor weer. "Bad luck, as he says. Of course it is. Just bad luck.."

Account verwijderd

schreef:
Verbaasd keek Kenna hem aan. Hoezo begreep ze het niet? Het leek haar bijna duidelijk dat de rest van de gangleden al een plan van de dood voor haar hadden klaarliggen. Hoe graag ze ook anders zou willen denken, dat kon ze niet. Waarschijnlijk waren alle mensen die hier woonden slecht en dachten ze alleen aan menselijk bloed. Het was puur ongeluk dat ze hier terechtkwam, misschien moest ze hier ook wat van leren. Haar armen begonnen bijna te slapen, waardoor ze weer overeind ging om vervolens in een kleermakerszit te zitten. Haar gedachten werden een beetje beïnvloed na Liam's woorden, maar toch hield ze de andere twee opties in haar achterhoofd. Langzaam knikte ze, niks zeggend. Ze wist wat ze wilde weten en daarmee wilde ze het gesprek over haar verleden sluiten.
Haar ogen vestigden zich op zijn hand, waarbij zijn vingers met elkaar een spelletje leken te spelen. Ze kon duidelijk aan hem merken dat hij niet graag over zichzelf vertelde. Uit haar observaties bleek dat dat één van zijn nerveuze trekjes was. Ook probeerde hij oogcontact te voorkomen, wat op dit moment niet het geval was. 'Even if you won't be human again, you can make your life better. You can live forever, what means that you can see the whole world, if you want to. You can meet new people. You can sit here and drinking, but you can go out and make the best of your life', vertelde ze, bij het horen van zijn negatieve gedachtes. Hoe erg hij zo'n leven verdiende, na alles wat hij had gedaan, zegunde het hem niet. Ze wist niet waarom ze hem probeerde te helpen, aangezien hij slechte dingen had gedaan. Msischien was het hoe ze was, misschien wilde ze mensen helpen uit hun leden. 'I think that you can learn to live with that. If you want, you can write your feelings an thoughts down in a diary. Maybe that wil also help you with your problem with drinking', fronsend keek ze hem aan. Een dagboek vond ze zelf een goed idee van zichzelf, maar het lag allemaal aan Liam wat hij erover dacht. Waarscijnlijk vond hij het een kinderachtig idee, maar ze zou hem proberen te overtuigen.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Het besef van zijn woorden ging langzaam. Hetgeen dat hij naar buiten had gebracht, werd ook door hem meerdere malen herhaald in zijn hoofd. Alsof hij het aan zichzelf moest uitleggen dat hij al zijn kansen op een normaal leven allang verspeeld had. De redenen voor zijn bestaan in het bendehuis, waarom hij zijn vampirisme als geenszins een goed iets zag, maar toch geen aanzetten zag om zijn hart te doorboren met een staak. Vergeleken met haar had Liam immers al jaren geleden van de wereld moeten zijn, althans, hoe hij het zag.
Haar zwijgen pakte hij gewoonweg op, het gevolgd onderwijl hij zijn eigen gespannen bewegingen op kon merken. De traagzaamheid waarmee hij zijn vingers langs elkaar liet gaan, zijn aandacht er in de stilte op focuste en peinsde over al het andere. De vele gedachten in zijn hoofd maakten hem gek. De nut om het uit te spreken tegenover Kenna had hij nergens, wetend dat het toch geen verschil zou maken en het wellicht de beelden terug kon brengen waar hij dan eindelijk vanaf was, maar het maakte hem geenszins comfortabeler over het onderwerp. Zijn afstand die hij normaliter behield tegenover anderen was nu al verre van verstreken geweest. "I don't have a choice to make, pequeñita," onderbrak hij de stilte, zich omgedraaid om achterover te liggen. Zijn rug zachtjes gevallen in de matras waarop hij het gevoel van Kenna's oplettende blikken een beetje kwijtraakte. "Dreams aren't allowed, I don't bother to do so anymore." Hij lag precies in de andere richting, gemaakt dat zijn benen haar kant op lagen en juist zijn gelaat verder van haar verwijderd was dan het eerst was, al dan hij haar nog aan kon kijken wanneer hij dat wilde. Of het ook zo verliep kon echter een heel ander verhaal vormen; Liam keek enkel naar het plafond boven zijn ogen, in de hoop de confrontatie iets te laten vergaan of hoe dan ook zijn rusteloze trekken een beetje te kunnen stoppen.
"A diary? What are you, a psychiatrist?" Een zucht was alles dat hij liet horen. Voor het verschil eerder vermoeid dan dat het zijn ergernis liet zien, maar het werd wél duidelijk hoe hij haar idee verachtte. Het voluit schrijven van zijn problemen was niet alleen zwak in zijn ogen, het liet tevens zien dat hij radeloos was en alsof dat nog niet genoeg was, kon elkander over zijn verleden lezen als hij er niet voorzichtig mee om zou gaan. "How can you tell? Did you do 'diary' stuff? And, for the record, i don't have a drinking problem."

Account verwijderd

schreef:
'You always have a choice, cold one', de toon waarop Kenna op hem had gereageerd klonk bijna hetzelfde als die van hem. Haar ogen volgden zijn bewegingen om te zien dat hij achterover op zijn rug ging liggen. Zijn ogen waren vervolgens naar het plafond gericht, terwijl het oogcontact automatisch werd verbroken. Toch bleven haar ogen op hem gericht. 'I don't understand you. You have an enternity to live and all you can do is drinking and sitting here alone. It's sad...', haar medelijden voor hem waren sterk te horen in haar woorden, ook al was het niet haar bedoeling. Hoe graag ze hem ook wilde helpen, het zou haar veel werk kosten. Over alles leek hij negatief te denken en dat was de aanleiding tot zijn drankprobleem. Ze had het eerst niet door, maar langzamerhand werd het steeds duidelijker.
Een korte, zachte lach kwam uit haar mond wanneer ze zijn opmerking hoorde. Hoe serieus de situatie ook bleek te zijn, ze kon het niet laten om niet te lachen. Het amuseerde haar dat hij haar als een soort psychiatrist zag, aangezien het een baan was waarvoor ze studeerde. Ze hield van mensen helpen en dat leek haar het perfecte werk om te doen. Ze bedacht zich dat ze al een aantal dagen niet naar de klassen was geweest, aangezien ze niet uit dit huis kon ontsnappen. School was haar laatste zorgen, ook al stond het vroeger altijd op nummer één. Ze vond school altijd belangrijk en ze vond het altijd een veel betere locatie dan haar huis. Ze was nieuwsgierig naar wat de school zou doen met haar absenties, ook al had ze een vermoeden dat ze waarschijnlijk van school zou worden gestuurd. Die gedachten maakten haar niet bepaald vrolijk. 'No, Liam and yes, I did diary stuff when I was younger. Believe me, it helped me through really bad times', haar ogen rollend ging ze verder. 'Yes, you have Liam', vertelde ze. 'Why are you always stubborn? Can you just listen to me this time?', zuchtend sloeg ze zachtjes haar hand voor haar gezicht.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
"Well, you don't know shit." De monotone toon waarmee hij sprak, gaf zijn kille bui weer als het ging om zichzelf. Hoewel hij haar nog kon opmerken naast zich, haar blikken kon voelen en de gewaarwording had dat ze hem meer dan slechts in de gaten hield, bleef Liam bij zijn eigen onbeweeglijke punt. Gestaard naar hetgeen boven hem, geen moeite gedaan om haar ook maar aan te kijken in de tijd dat ze dacht over hem te moeten spreken en mede doelde op zijn verleden. Een verklaring uitbrengen over alles om haar een verhaal te verduidelijken zou verbruikte aandacht zijn. Nooit zou iemand het snappen, zelfs Kenna wie nu al meer over hem wist dan elkander 'levend' wezen op de aardbodem.
"Don't you even dare to talk about misery." Zijn twee handen wreven onwillig over zijn gezicht, zijn ogen voor even bedekt om zich rustig te houden tegenover Kenna. Hij haatte het om medelijden te krijgen. Het deed hem denken aan een of andere tragedie waar hijzelf in dat geval een hoofdrol in speelde, maar zelfs dan weigerde hij toe te geven aan elke uitspraak die ze deed. Eerder koppig en weigerend, trok hij zijn mond open. "Then, what is there to onderstand?" deelde hij met een glimp van zowel ergernis als treurigheid weer. Voor het eerst in die paar minuten zochten zijn pupillen weer de hare op. "You won't get it anyway. There's no one to run to. A fucking diary can't change that, neither my thoughts or the fact that I just like to drink my bottles of strong booze in silence and peace." Stil bleef hij haar aankijken. Geen spier vertrokken om ook maar overeind te komen, hetzelfde voor het verplaatsen om haar beter aan te kunnen kijken. "You, if you get out or even manage to escape at the end, there's someone waiting for you on the other side. A family? Friends? Loved ones?" Een bekendmaking van iets was als nieuw als het doorpraten over een onderwerp die hij anders allang afgekapt had. Desondanks betekende het niet dat zijn nerveuze aanwenselen en de ongemakkelijkheid teniet ging, met elk woord dat hij dan toch uitsprak. Het waren zijn tanden die hij voor een aantal seconden zacht in zijn lip zette, tevens zijn vingers die erop volgend tikten tegenover het beddengoed.

"The place, the people, you call 'home', are still here, isn't it? .. And mine? 'Home', is at the graveyard."

Account verwijderd

schreef:
Zuchtend rolde Kenna met haar ogen bij het horen van zijn toon. Hij kon in één seconde zijn humeur veranderen, wat ze nooit zou snappen. Hoe meer ze haar best deed om hem te helpen, hoe meer afstand hij nam. 'Maybe you're right', gaf ze hem gelijk. Wanneer ze zou ontkennen wist ze dat ze hem nog bozer kon maken. Haar ogen vestigde ze op de dekens onder zich. Het witte materiaal was ondertussen niet meer zo wit. Het was al vies geworden en ze verbaasde zich dat het nog steeds niet wat verwisseld. Toch leek het logisch, aangezien hij niks gaf om zijn kamer. Vragend keek ze hem stil aan. 'I just try to help..', hoe raar ze zijn reactie vond, ze snapte hem. Hij had al een lange tijd geen "vrienden" meer en wist hij waarschijnlijk niet hoe hij ermee om moest gaan. 'But if you don't want my help, than I'll understand that', vertelde ze. Ze hield zich verder stil, nadenkend over hoe het verder zal gaan. Ze wilde zich niet voorstellen om weer ruzie te krijgen met Liam, ook al wist ze niet of ze hier weer mocht "wonen". Zelf durfde ze het niet te vragen, bang voor zijn reactie. Waarschijnlijk zou dat zijn bui verslechteren en daar had ze geen zin in.
Ze dacht na over zijn vraag. Hoe graag ze wilde weten hoe hij zich voelde. Het kon niet. Een vampier zijn leek haar vreselijk en ze zou het nooit willen. 'I don't know', mompelde ze in zichzelf. Langzaam richtte ze haar ogen op hem. 'So, you just want me out of your room only because you want to drink?', hoofdschuddend keek ze weg. 'I get it, Liam', haar toon verraadde haar. Hoe graag ze het ook niet wilde laten merken, ze vond het toch niet leuk. Het lag waarschijnlijk aan haarzelf aangezien ze zich snel aangevallen voelde. Ze zuchtte en vervolgens keek ze hem aan. 'You just feel lonely, that's it and that isn't my fault. If you wouldn't sit here all day and all night, drinking your feelings away, you'll meet new people, maybe someone where your heart belong to or maybe someone who'll be your best friend?', vragend keek ze hem aan. 'I know that prople get old, but maybe you'll meet a new vampire? The people here are a bad company', zei ze.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Voldoening vloeide door zijn aderen. Iets dat Liam de laatste tijd als iets bijzonders ervaarde, zeker nu er eigenlijk weinig was om zich trots of voldaan over te voelen. Tegenover Kenna in elk geval niet. Ze wist even goed als hem dat hij zich vaak genoeg dood aan haar irriteerde, toch er ook een gevoel van leegte was als ook zij hem achter had gelaten. Het deed hem denken aan een spel met enkel cheats. Hij vertelde haar dat hij liever in zijn eentje gedronken had, met rust gelaten werd om op zijn minst te doen wat hij niet laten kon, maar tegelijkertijd wist hij niet anders dan het over te brengen dat ze het niet mocht wagen zomaar weg te gaan. Voor even, een paar seconden, bedacht hij zich dat hij haar wel mocht. Voor kort binnengelaten en het toegelaten om door zijn hoofd te spoken. Daarna zette Liam het zonder meer weg en deed hij alsof hij er nooit over na had gedacht; ze verdiende het niet om te horen hoe ze dan toch gelijk had gehad als het aankwam op 'vriendschap' en zijn zogenaamde behoefte aan anderen.
"I don't need help. Jeez, you still didn't get the memo?" Een kleine grom ging onopgemerkt langs hem heen. Op haar blik werd amper gereageerd, het aangehouden door haar ogen als focus te houden. Niet geweten hoe hij het op moest vatten, liet hij zijn mond dichtvallen. Tellen tikten voorbij terwijl hij zweeg. Haar aangehoord over zijn plannen de drank alleen naar binnen te werken ofwel zijn kamer voor zichzelf te hebben aangehoord, al hij weigerde te antwoorden. Het gaf hem een aantal minuten in volledige stilte tot hij zijn stem weer liet blijken, nu enkel met een compleet ander antwoord dan waarschijnlijk af te leiden viel van zijn gezicht, dat nog altijd op stijf en emotieloos stond.
"You know what? Let's make a deal." Zijn pols draaide hij een paar rondjes, het omringd door zijn andere hand om het vast te kunnen pakken. Zijn kin liet hij zakken om alleen maar tegen zijn arm aan te hoeven kijken. Traag en bedenkelijk bekeek hij zijn eigen bewegingen, niet opgekeken zodat hij Kenna kon zien. "Let's say we go to the movies tonight. I won't bring my vodka with me and we're gonna sit next the other people that live in this town. Hell, we'll even 'practice' my social skills if you think that's necessary," vertelde hij met tegenzin. "But.. only as long as you promise to quit nagging about my way of life afterwards, pequenita." Hoewel hij vond dat hij prima met mensen om kon gaan, had het voor beide een voordeel en maakte het het voor hem makkelijker te beslissen. Hij zou zich een avond aan haar regels houden, zich op zijn minst voordoen als een normaal persoon, om enkel daarna weer door te kunnen gaan met hoe zijn leven ook nu was. Een paar uur lang zijn lippen op elkaar persen en een film kijken kon hij wel hebben, dacht hij zo. Een kans om te eten kon hij dan wel vergeten, maar daarna kon hij doen wat hij wilde zonder het gezeik over zijn eenzaamheid en slechte levensstijl aan te horen. De vrijpas om verder te leven zoals hij dat gewend was en wel volgens de regels, want wie kon hem vertellen wat hij daarna moest doen? Zijn deel van de deal was vol te houden. Het liet evenzeer een kleine grijns achter, die hij niet weg kon maskeren nadat hij dan toch naar Kenna opkeek.

Account verwijderd

schreef:
Met een frons op Kenna's wenkbrauwen keek ze de jongeman aan. Hoewel ze wist dat hij zo'n reactie zou geven het liet haar toch voor even denken dat hij het meende. Toch wist ze bijna zeker dat hij dat zei, zodat hij er niet uitzag als een persoon die een probleem met zichzelf had en een alcoholistische verslaving had. Het klonk gemeen, maar dat was die wel op één of andere manier. Ze zei niks, ze wist wel beter. Ze was een persoon die mensen hielp en al helemaal wanneer ze het zelf niet inzagen dat hun echt help nodig hebben. Hoe irritant Liam ook was, ze wilde nog altijd aardig voor hem zijn. In de toekomst zou ze proberen hem niet tegen te spreken, alhoewel het moeilijk zou worden. Haar hulp kon hij echt gebruiken en het maakte haar niks uit wat zijn mening daarover was. Ze zal hem helpen om een beter persoon te zijn. Hij kan voor eeuwig leven als een vampier die niet ouder wordt en daar zal hij gebruik van moeten maken.
Automatisch vestigde ze haar aandacht volledig op de enige getatoeëerde persoon in deze kamer. Helaas kon ze zijn ogen niet vinden. Zijn aandacht was volledig gevestigd op zijn pols waarmee hij aan het klooien was. 'What sort of deal?', haar geïnteresseerde toon was niet moeilijk om op te merken. Kenna was een nieuwsgierige persoon en dat zorgde ervoor dat ze altijd in was voor nieuwe dingen. Ze ging rechtop zitten, ervoor zorgend dat ze haar aandacht op Liam kon vestigen.
Met een schuin hoofd bekeek ze hem, terwijl ze luisterde naar zijn idee van zijn "deal". Een kleine glimlach sierde haar gezicht bij het horen van de deal. Ze had verwacht dat hij een drankspelletje met haar zou willen doen en ze was blij dat dat niet het geval was. Het leek haar een oprecht goed idee om naar een bioscoop te gaan, aangezien ze dan niet hier zou moeten zitten in het huis waar het er overal naar wiet, drank enzovoorts, ruikt. 'I like it, I'm in', haar antwoord was serieus. De deal deed voor hun allebei iets goeds. 'But only if we go now', antwoordde ze. Langzaam liet ze haar blik van hem afglijden op zoek naar haar oude schoenen, die natuurlijk hier niet lagen. Ze herinnerde zich dat ze het meegenomen had naar de andere kamer. Een korte zucht kwam uit haar mond. 'I'll be back in five minutes, then we'll go. Please don't go in that outfit, you look like a rover', zacht grinnikte ze om haar opmerking. Gauw stond ze op, aangezien ze zijn antwoord erop niet wilde aanhoren. Ze vervolgde haar weg naar de deur, waarna ze vervolgens uit de kamer liep. Haar ogen gleden door de gang opzoek naar een bekend gezicht, die ze helaas niet zag. Ze liep door naar de badkamer om op zoek te gaan naar een paar schoenen. De enige schoenen die ze kon vinden was een paar hakken. Niet bepaald haar eerste keus, maar ze moest er maar mee doen. De hakken zaten binnen één minuten aan haar voeten. Vervolgens keek ze in de spiegel en zorgde ze ervoor dat ze er een beetje goed uitzag. Haar haren liet ze loshangen en haalde ze er een paar keer haar hand erdoor. Algauw was ze binnen vijf minuten klaar en liep ze weer terug richting Liam's kamer. De deur deed ze op een kier open en stak haar hoofd uit de deuropening. 'You're ready?', was haar vraag.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
►Een mensenmassa bestaande uit tientallen werd het obstakel waartussen zij zich door moesten wringen. Schouder tot schouder botste tegen elkaar aan, de kleine vrije ruimte al gauw weer in beslag genomen door allerlei nieuw aangekomen gasten zoals zij er ook twee van waren. Elk van een andere cultuur of leeftijdsgroep. Mocht hij samen met Kenna een weg naar de bioscoopzaal te hebben gevonden, dan was het om het geluk dat ze geen klein kind onder hadden gelopen; desondanks hij er wel daadwerkelijk plezier uit zou halen om zich van de kleine ettertjes af te helpen, wist hij dat het enkel een discussie op kon leveren met het meisje achter hem, wie hem zou trouw volgde naar een wat rustigere plek in het bioscoopgebouw. Hij vond het maar saai.
"What do you wanna get?" vroeg hij haar achterom, kort bijgedraaid om haar aan te kunnen kijken. "Aren't you people the ones who adore like popcorn or somethin'?" Zelf had Liam echt geen idee gehad hoe zij normaal haar uitgaansavonden doorbracht. Het enige verstand wat hij verschafte, was zijn ervaring in de lokale barren in de omgeving en het geweten welke flessen drank of merk sigaretten hij moest hebben om zich te vermaken, sinds zijn interesse nooit echt had gelegen bij het kijken van films in een zaal vol kleffe stelletjes en loners. Hoe dan ook hield hij zich stug en ondoordringbaar kil. Ervan overtuigd dat hij haar geen gelijk zou geven, wendde hij zich weer van haar af. Pas met het vinden van een plek tegen de muren van de bovenverdieping zonder enig ongewenst gezelschap, wierp hij wederom een blik op zijn zogenaamde date voor die avond. Dat hij zich stierlijk verveelde kwam hierbij ook moeiteloos kijken. Nonchalant leunde hij weg tegen wat hij maar kon vinden, wat voor nu een roodgeverfde muur achter hem was, en bekeek hij Kenna vragend. "What's your plan anyway? Gonna torture me with a boring movie?"

Account verwijderd

schreef:
Hoe blij Kenna was, was goed aan haar te zien. Na paar dagen had ze eindelijk frisse lucht en voelde ze zich vrij. Hoewel ze nog steeds ontvoerd was, het feit dat ze toch naar buiten mocht maakte haar blij. Ze wist dat ze geen schijn van kans had om weg te rennen. Hij zou haar zonder twijfelen gelijk vermoorden. Het was geweldig om andere gezichten te zien dan die van het huis. Iedereen in het huis leek op elkaar; donkere wallen onder hun ogen, rood doorlopende ogen, vieze kleren.. Ze was blij dat ze niet verslaafd was aan iets. Het verpestte mensen hun levens, ook al maakte het hun allemaal niet uit. Hun waren onsterfelijk en hoeveel drugs of alcohol ze ook innamen, het deed hun niks. Hoe blij Kenna ook was, het leek erop dat Liam dat helemaal niet was. Zijn gezicht stond donker en het leek erop dat hij elk moment zou willen teruggaan. Ze liet zijn bui haar dag niet verpesten en vrolijk liep ze verder.
Voordat ze ook maar kon antwoorden, had Liam weer eens iets te zeggen. Kort keek ze hem aan. 'Is there something wrong with popcorn? Yes, I like popcorn. Not the sweet one, but the salty one. Oh, and can I have a Coke please?', ze hoopte niet dat het te veel was gevraagd, maar ze had niks gegeten en gedronken en ze had in de tussentijd honger en dorst gekregen. Fronsend keek ze Liam aan wanneer hij tegen één van de geverfde muren ging leunen. Een korte zucht ontsnapte er uit haar mond, waarna ze met haar ogen rolde. Hoe kon het anders? Kon hij zich echt niet vermaken. Hoofdschuddend keek ze hem aan. 'Is this really that terrible? Liam, c'mon', zei ze wanneer ze naast hem tegen de muur ging leunen. Een glimlach verscheen op haar gezicht bij het horen van zijn vraag. 'No, Liam', zei ze lachend. 'Of course not. We're going to find a good looking girl for you, you know? Look around, there are many beautiful girls who look at you like you are the only boy in the world or something', een korte en zachte lach kwam uit haar mond. Hoewel het er als een grap uitkwam, ze was serieus. Er waren genoeg meiden die naar Liam keken alsof hij alles voor ze was. Hij had het zelf niet eens door. 'Chill out Liam, just be yourself'

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
De vraag naar iets als voedsel bleef vreemd voor hem. Hoe mensen ervan afhankelijk waren, werd beschouwd als waardeloos door hem en zijn soort. Alsof het alles was wat ertoe deed zodra ze terecht waren gekomen in het bendehuis, gevuld met maffiosi waar hijzelf er één van vormde. Hij zou zich amper de laatste keer kunnen herinneren dat hij werkelijk had genoten van eten zoals hij het zich herinnerde uit zijn verleden. Hoe dan ook, dat terzijde gehouden, hoe haalde ze het in haar hoofd om hem rond te commanderen? Uit weerzin rolde Liam met zijn ogen. "Do I look like a waiter to you?" Met koppigheid geschreven op zijn voorhoofd, vertikte hij het om een stap te verzetten en aan haar wensen te voldoen. Hij bleef staan, keek haar aan met een veelbetekenende blik die - voor zover hij het kon weten - geen uitleg nodig had. Beiden wisten dat hij het haatte om dingen op commando uit te voeren.
Een gezichtsuitdrukking van verveling kenmerkte hem sinds haar stem zich liet horen. Kenna begon hem behoorlijk te irriteren, niettemin hij alsnog bij haar bleef en zich weer tot haar wendde. Ze was immers wel zijn gezelschap voor die avond; mocht hij het leuk vinden of niet, hij zat aan het meisje vast. "It ís terrible," gaf hij aan met een zucht vloeiend over zijn lippen. "I liked it better outside. At least I could smoke out there without gettin' jacked up by security." Het zou allesbehalve onverwachts over moeten komen hoe hij neigde naar een sigaret, maar de kans ervoor kreeg hij door elkander om zich heen niet aangeboden. De belofte had dan wel geen inhoud gehad die erop wees dat hij zich gehoorzaam als een kind moest houden, hij had zo'n voorgevoel dat het anderszins zou eindigen in een discussie met Kenna, waar hij momenteel geen zin in had. Zijn handen stopte Liam daarom ook in zijn broekzakken. Nu straalde hij op zijn minst een rust uit die geen argwaan kon wekken bij zijn kamergenote. Wellicht had ze dan nog genade genoeg voor een sigaret op het einde van de avond.
"I'm not." Genoeg andere jongens waren er te vinden in de ruimte. Hij was geen zogenaamd uniek persoon die de meeste aandacht ving en hier had hij, in tegenstelling tot Kenna, wél weten van. Dacht ze echt dat hij een idioot was? "No one looks at me but you and, what am I supposed to do if we do find some human chick?" Op haar verzoek liet hij zijn ogen voor kort door de kamer glijden. Desinteresse bezat hij in overvloed voor de overgebleven menigte, waarbij ook de meiden hoorden. Een geschonken glimlach van een van hen maakte hier geen verandering in. Zijn afschuw voor het plan werd maar al te herkenbaar in zijn uitstraling naarmate hij rondkeek en uiteindelijk weer bij Kenna terechtkwam. "What am I supposed to say? 'Hey, I'm Liam. I drink blood and I've been dead for over a century. Wanna hook up?' " Wederom staarde hij chagrijnig voor zich uit. "I don't do social. What's the point of it?"

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld