Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

18 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

ORPG ~ How many nights does it take to count*

Kittenpainfull
Wereldberoemd

Kittenpainfull schreef:
Het waren 10 stille minuten die voorbij gingen. Iedereen was aan het wachten tot de pillen die Misha genomen had zouden beginnen met werken. Ondanks Keda nog steeds niet goed wist wat de pillen waren, hij ging ervan uit dat het de bedoeling was dat ze Misha kalmer zouden maken. Na 10 minuten wachten leek dit ook inderdaad het geval te zijn. De laaiende Misha die een paar minuten eerder door drie jongens vastgehouden moest worden omdat die anders iemand zou wurgen was langzaam maar zeker gezakt. Eindelijk konden alle drie de jongens Misha los laten zonder dat hij meteen weer bovenop Nick zou springen. Het was even stil voor een paar seconden totdat Misha begon met spreken, wat meteen een excuus was voor Keda.
Keda wou het excuus van Misha makkelijk kunnen accepteren. Het gewoon aannemen en doen alsof er niks aan de hand was maar helaas leek het niet zo makkelijk te zijn voor de jongen. Er gingen een heleboel emoties tegelijk door Keda heen. Bang omdat hij niet langer het gevoel had dat hij wist wie Misha was of waar de jongen toe in staat was, boos omdat de jongen zich zo gedragen had en blijkbaar iets voor hem achtergehouden had, verdriet over dat hun leuke date avond helemaal verpest was maar ondertussen was ed ook het gevoel van opluchting bij gekomen. Opgelucht dat de vrienden van Misha er waren die blijkbaar wel wisten wat er was, ook opgelucht dat Misha weer kalm was. “Yes, we’ll talk later.” Mompelde Keda dan maar. Hij kon in dat moment gewoon niet tegen Misha zeggen dat zijn gedrag vergeven was, niet tot ze samen de tijd hadden gehad om te praten over alles wat er gebeurd was en Keda een uitleg gekregen hd van Misha.
Keda voelde een lichte irritatie opkomen wanneer Misha zich weer gericht had tot Nick. “Misha, don’t start again.” Waarschuwde Keda hem, bang dat het hele geval weer van voor af aan zou beginnen. Ook al leek Misha nu kalmer te zijn maar toch vond Keda op het moment het erg moeilijk te peilen hoe Misha zat als het ging om zijn woede. Hij wist niet langer meer hoe hij de jongen moest inschatten als het ging om zijn gedrag. Iets wat op een moment als nu toch best naar was.
Het liefst wou Keda nu weglopen met Misha zodat ze wat tijd voor henzelf hadden om te praten. Keda kon het alleen niet maken om de oude vrienden van Misha zomaar ineens achter te laten na deze situatie. Van Misha keerde Keda zich tot Julian toe. “Thank you for helping. I don’t know what would have happened if you guys weren’t here to step in and help Misha.” Keda was dan niet de grootste fan van de atleten op school maar een bedankje leek hem toch het minste wat die kon doen. Als de jongens er niet geweest waren had Keda geen idee hoe de avond afgelopen was. “Of course, we hate seeing Misha go through shit like this, even though that might be hard to believe.” Het was inderdaad moeilijk te geloven voor Keda. Naar alles wat ze de afgelopen week Misha hadden aangedaan leek het haast wel of de jongens nog steeds om de jongen leken te geven. “He is still our friend in a way.” Bij het horen van deze woorden ging de blik van Keda weer terug naar Misha om te kijken naar de jongen zijn reactie.

Anoniem
Popster

HarryStyles schreef:
De reactie van Keda was natuurlijk niet wat Misha gehoopt had, maar het was zeker gepast en Misha kon het hem niet kwalijk nemen. Hij had absoluut niet verwacht dat Keda het hem gelijk zou vergeven en het weer oké zou zijn, hij vergaf het zichzelf ook helemaal niet, hoewel hij ergens zijn reactie wel gepast vond en hij ook van mening was dat Nick het verdiend had. De dood wellicht niet maar de angst en pijn die Misha verzorgds grotendeels wel, het was immers waar hij op uit was gegaan, Misha boos maken, hem uitlokken zodat de jongen ontploffen zou. Ergens luchtte het hem ook wel op dat keda zei dat ze later zouden praten, dan kon Misha volledig privé alles uitleggen en hopelijk zou Keda hem dan wel vergeven en niet boos blijven. Als hij door dit ongeval Keda zou verliezen zou Misha net zo goed dood kunnen. Het was wellicht een beetje extra maar zo dacht hij er wel over. Hij was zijn vrienden immers al kwijt, zijn ouders hadden nog drie andere kinderen en zijn zussen nog twee andere siblings, het was niet alsof Misha zo nodig was bij hen. Natuurlijk wist hij dat dat onzin was, maar zo kon hij op dat moment niet echt goed nadenken. Daarnaast was Misha ook gewoon een beetje extra en dramatisch.
Zacht beet hij op zijn lip bij de woorden van Keda en sloeg hij zijn blik neer. Hij was niet van plan opnieuw te beginnen, hij wilde dat gewoon duidelijk maken. Er was een plotse angst bij Misha. Wat als Keda nu altijd zou denken dat het kleinste dingetje Misha boos zou maken. Wat als Keda bang voor hem zou worden en hem niet meer wilde zien daardoor? Misha kon wel huilen van alle plotse gedachtes, hij wilde niet dat mensen bang voor hem waren. Zijn vrienden waren nooit bang geweest ook al wisten ze van zijn problemen af. Toch leek Misha te geloven dat hij angst in de blij van Keda had gezien en plots haatte Misha zichzelf meer dan hij ooit gedaan had, en dat zei een hoop.
De opmerking van Julian maakte het echter niet beter. Het was dat Misha kalm was door de pillen andeds had hij julian zo in zijn gezicht kunnen slaan. De opmerking zou hem gewoon boos maken wat niet echt mogelijk was doordat Misha helemaal down was door de pillen. Normaal nam hij er ook nooit drie, datw as best veel namelijk. Niet genoeg voor een overdosis, maar zeker genoeg om hem té moe bijna te maken om nog boos te kunnen worden. Door al deze woede die zich dus automatisch opstapelde in zijn lichaam kreeg hij wel tranen in zijn ogen. Hij wilde schreeuwen dat de jongens zijn vrienden niet meer waren, dat ze hem met rust moesten laten en dat ze de tering konden keijgwn, maar hij hield zich stil. Hij bleef maar de grond staren met nu oplopende tranen in zijn ogen. Eigenlijk wilde hij gewoon weg, niet zozeer alleen maar ook niet oerse met keda. Hij wilde gewoon weg, naar huis, in bed kruipen en een potje huilen. Hij wilde door de grond zakken en nooit meer terug komen. Hij wilde van een cliff vallen en niet opgevangen worden. Deze hele situatie was verneukt en Misha voelde zoveel dingen tegelijk dat het hem eigenlijk gewoon verdoofde.
Toch besloot hij iets te zeggen, op een rustige manier. “You’re not my friends, in no way at all. You ruined that chance yhe second you started hating me for loving someone,” zei Misha met een kalme, maar toch hatelijke stem. Hoewel hij het rustig zei, kom je duidelijk horen dat Misha bloed serieus was en een grote haat voor de jongens had opgebouwd.
ze waren niet meer zijn vrienden, vrienden behandelde elkaar niet als vuilnis.

Kittenpainfull
Wereldberoemd

Kittenpainfull schreef:
De reactie van Misha was te verwachten. Keda wou geloven dat Julian goede intenties achter zijn opmerking had maar na de afgelopen week was zoiets moeilijk te geloven. Na het uitkomen van Misha was de vriendengroep compleet tegen hem gekeerd en hadden ze hem behandeld zoals ze normaal gesproken Keda zouden kunnen behandelen. Hoe je zoiets kon doen tegen iemand die je zag als een vriend was een raadsel voor Keda. Het was niet alsof Misha iets fout gedaan had, niet voor zover Keda wist. Het enige was Misha gedaan had was de jongens in vertrouwen verteld dat hij op mannen viel en voor Keda nog maar kon vragen aan Misha hoe het gegaan was wist de hele school al van dit ding af wat Misha zijn zogenaamde vriendin verteld had. Daarna was het er nog niet beter op geworden. Keda wist nog het moment dat Misha voor hem stond in zijn gymkleren met een bult op zijn voorhoofd, wat allemaal kwam door deze zogenaamde vrienden. Toch kon Keda ook ergens wel zien hoe ze in deze situatie het beste voor hadden met Misha. In plaats van hun vriend Nick te beschermen door juist op de vuist te gaan met Misha, hadden ze ervoor gezorgd dat ze Misha van Nick konden afhouden en hem weer kalm kunnen maken door de pillen die Keda uit de achterzak van de jongen had kunnen halen. Keda had een erg dubbel gevoel over het alles, hij bemoeide zich dan ook maar niet met het hele gebeuren. Dit was iets wat Misha zelf met zijn oude team moest oplossen.
Ondertussen was Keda ook nog steed aan het bijkomen van het hele gebeuren. Hij was al wel kalmer geworden door het feit dat Misha nu kalmer was geworden en de jongens niet langer meer bezig waren met het lastigvallen van de jongens maar toch moest Keda nog een beetje bekomen van het hele gebeuren. In zijn hoofd was hij zich ook alvast aan het voorbereiden op het gesprek wat hij zou hebben met Misha, want dat gesprek zou er hoe dan ook komen. Het zou geen prettig gesprek worden, dat wist Keda ook wel maar na vanavond was het zeker wel nodig. Voor dat dit gesprek kwam moest Misha eerst alles uitpraten met zijn vrienden.
Keda hield zijn blik voor een paar seconden op Misha terwijl Julian weer begon te praten. “We’re so sorry about that Misha, it’s just that…” Julian leek niet helemaal uit zijn woorden te kunnen komen. “It was kind of a shock for us.” Een van de andere jongens die zojuist Misha vastgehouden had leek het even van Julian over te nemen. “Yes, we just didn’t know how to react. The whole gay thing is just new to us.” Begon Julian weer verder te gaan. Met opgeheven wenkbrauw keek Keda de jongen aan maar besloot zich maar stil te houden. “You know how we always went against other kids for being a fa- gay and now one of our own came out.” Keda zag aan Julian dat hij zijn best deed maar het was duidelijk erg moeilijk. “Tonight wasn’t supposed to go this way, I swear. Nick went all fucking psycho on you, we never wanted that to happen.”

Anoniem
Popster

HarryStyles schreef:
Het was lastig voor Misha om te blijven staan sinds de pillen hem best moe maakte. Daarnaast was hij gewoon moe van al dit gebeuren, van alle onzin die deze hele week over hem heen was gekomen. Hij zat ook heel erg op tegen het gesprek dat hij met Keda zou moeten hebben. Natuurlijk was het fout van hem om zoiets achter te houden maar het was gewoon absoluut niet iets waar hij trots op was en eigenlijk probeerde Misha het zoveel mogelijk te vergeten, dus er over praten hielp daar niet echt mee. Daarnaast was hij vrij zeker dat Keda hem zou dwingen dagelijks zijn medicatie te nemen zodat hij niet meer zomaar aanvallen zou krijgen, wat Misha absoluut niet wilde. Misschien moest hij de medicijnen weg laten tijdens het gesprek, dat hij zei dat hij ze enkel tijdens aanvallen moest hebben. Maar dan zou hij weer liegen en eigenlijk wilde hij niet meer liegen. Wellicht zou Keda het wel begrijpen als Misha de pillen niet wilde. Al was die kans waarschijnlijk erg klein. Dacht Misha tenminste.
Het was moeilijk voor hem om Julian te kunnen geloven. Hoewel de woorden oprecht klonken kon Misha het gewoon niet geloven. Het was een shock? Een fucking shock? Misha zou er normaal gesproken boos om worden, maar nu kon dat gewoon niet meer.
“You know what a shock was? Having my friends turn on me because I’m fucking gay. It was a shock that my former best friends decided to kick my ass multiple time for falling in love with someone of the same sex.” Misha was duidelijk wel pissig, al was hij niet meer woedend of agressief. Hij kon er gewoon niet tegen hoe deze gasten deden, wat een idioten. Dat ze dachten dat hij hen gewoom zou vergeven zo uit het niets. “Well I can tell you one thing, you absolutely don’t fucking react to it the way you all did. Look I’m fine with you not accepting me but leave me the fuck alone then. Just because you don’t like me being gay doesn’t mean you have to physically hurt me for it,” zei Misha nu wat zachter. Hetw as nog steeds een behoorlijk geboelig onderwerp en hij wilde het er helemaal niet over hebben nu. “Oh you never wanted this to happen? Then why the fuck did you come here Julian? You’ve never been here in your entire life why the fuck did you suddenly decide to come here exactly when I’m trying to have a fun time with my boyfriend? And don’t tell me it was because you wnated to go fucking rollerskating because I’m not a fucking fool, I know you hate it.”

Kittenpainfull
Wereldberoemd

Kittenpainfull schreef:
Keda voelde zich ongemakkelijk erbij staan, het gesprek wat Misha op het moment had met zijn vrienden voelde niet als iets waar Keda bij moest zijn maar meer iets wat Misha zelf met zijn vrienden moest bespreken. Natuurlijk zou Keda niet zomaar ineens weglopen en hij kon ook moeilijk dit gesprek onderbreken om te laten weten dat hij buiten zou wachten. Niet alleen omdat beide opties nogal oncomfortabel waren maar Keda zou dat Misha niet aan kunnen doen. De jongen had het er duidelijk moeilijk mee en ook al was de sfeer tussen het koppel duidelijk niet op zijn best, dat betekende niet dat Keda zich zomaar ineens zou omdraaien om Misha alleen achter te laten in dit gesprek. Het was duidelijk voor hem al moeilijk genoeg zoals het was, dus daar zou Keda niet bij toevoegen door hem alleen te laten. Zelfs al was Keda zelf boos op Misha, dat was voor later, als de twee alleen waren. Voor nu zouden ze samen sterk staan. Dus om Misha hopelijk maar een beetje te kunnen helpen liep Keda naar hem toe om naast hem te staan en sloeg daarna zijn arm om de middel van Misha naar terwijl Misha weer tegen Julian inging. Het was misschien wel een beetje een apart iets om in het moment te doen maar Keda wou het graag duidelijk maken voor Misha dat ondanks alles zijn vriendje nog steeds hier voor hem was.
“You’re right Misha, we shouldn’t have treated you the way we did.” Aan Julian zijn stem te horen had de jongen daadwerkelijk spijt, of hij was erg goed in het doen alsof. Al zag Keda geen reden waarom de jongen zou doen alsof, als ze niet echt spijt hadden dan konden ze net zo goed dit moment gebruiken om Misha alsnog weer lastig te vallen. In plaats daarvan leek Julian toch dit moment te gebruiken om het proberen goed te maken met Misha. “And there is no real excuse for the way we treated you.” Keda liet zijn blik even op het gezicht van Misha vallen. Ondanks Keda niet blij was met het gedrag van de jongen vanavond kon Keda het niet helpen om alsnog blij te worden bij het zien van het gezicht van Misha. De jongen betekende gewoon zoveel voor Keda.
Julian leek een beetje moeite te hebben met de vragen over wat de bedoeling van vannacht geweest was, wat best apart was vond Keda. “I don’t know. Nick saw your snapchat and convinced us to go. He said to just observe. We didn’t know this was going to happen.” Bij het horen van die woorden keek Keda meteen de kant van Nick op, die niet al te blij leek te zijn met het antwoord van Julian. “Fucking snitch.” Leek Nick te brommen. “So you’re on the side of the fags now?” Ging Nick verder. “Nick, fucking stop. You took it too far tonight.” Ging Julian tegen de jongen in, waar Keda eigenlijk toch redelijk blij mee was.

Anoniem
Popster

HarryStyles schreef:
Hoewel het raar voelde, gaf het ook wel een veilig gevoel toen Keda zijn arm rond Misha’s middel geslagen was. Het voelde raar wegens het moment, Keda was net nog, en waarschijnlijk nog steeds, erg boos geweest op Misha dus het plotse lieve gebaar gaf de jongen gemixte gevoelens, al vond hij het alles behalve erg. Het liet hem namelijk ook veilig voelen, gesteund, alsof Keda ondanks dat hij boos was toch achter Misha stond wat hij wel erg kon appreciëren. Ondanks dit keek hij hierdoor nog minder uit naar het gesprek. Hij wist niet hoe dit zou gaan en hoe hij er tegen over zou staan, of hij uit een impuls zou liegen of de hele waarheid vertelde en Keda toch kwijt raakte. Het zou hem niks verbazen als de jongen plots niks meer met Misha te maken wilde hebben. Hij wilde zelf op dit moment ook niks met zichzelf te maken hebben.
Wederom ontstonde er gemixte gevoelens bij Misha. Hij kon duidelijk horen dat Julian oprecht was, maar Misha kon zijn acties gewoon niet zosnel vergeven wat hem weer kut liet voelen. Hij wist niet hoe hij moest reageren sinds het voor hem nog niet goed was maar hij ook weer niet die drama queen wilde zijn die ‘moeilijk’ deed ook al was Julian oprecht. Hij had gewoon moeite met het vergeven van de jongens nadat ze zijn vertrouwen zo erg hadden beschadigd, niet alleen zijn vertrouwen, maar ook zijn lichaam hadden ze beschadigd. Gelukkig was dat laatste niet permanent. Sinds Misha niet wist hoe hij hierop moest reageren, hield hij zich gewoon stil.
En toen kwam het, het geen waar Julian altijd goed in was geweest, al zijn vrienden eigenlijk. De schuld op een ander afschuiven. Misha snapte wel dat het makkelijk was, en in dit geval geloofde hij het ook graag, het was gewoon zo typisch dat hij er bijna om moest lachen. Maar zijn humeur was nu absoluut niet instaat om te lachen. Hij wilde eigenlijk helemaal niet meer dit gesprek voeren. De opmerking die Nick toen maakte maakte het er niet beter op. Misha besloot dit echter te negeren, wat best wel knap van hem was, gezien zijn situatie. “I need to think, I’m sorry,” zei hij zachtjes. Hij keerde zich toen naar Keda en beet hard op zijn lip. “Can we go? We clearly have to talk things through,” vroeg hij wederom met een erg zachte stem. Het soort stem dat Misha altijd gebruikte als hij in conflict zat met zichzelf. De laatste tijd zat hij dat steeds vaker.

Kittenpainfull
Wereldberoemd

Kittenpainfull schreef:
De stilte van Misha maakte dat Keda geen idee had wat er door de jongen zijn hoofd ging, wat hij aan het denken was of hoe hij zich voelde. Al snel werd deze vraag een soort van beantwoord voor Keda door het feit dat Misha aangaf dat hij weg wou. Het leek er op dat Misha niet langer zin had om met zijn oude vrienden te praten of het geruzie aan te horen wat er gaande was tussen Julian en Nick op het moment. Heel eerlijk was Keda blij dat Misha vroeg of Keda met hem mee wou gaan, weg van de skatebaan, weg van alles wat er net gebeurd was. Ook al zouden ze dan meteen een gesprek tegemoet lopen waarvan ze beide wisten dat die gevoerd zou worden maar geen van beide daadwerkelijk zin in zou hebben. Keda zou proberen het gesprek zo snel mogelijk te voeren zodat het ook zo snel mogelijk voorbij was. Het liefst wou Keda het gesprek voeren zodra ze in de auto zaten, voor ze nog zouden wegrijden. Anders zou de sfeer tijdens de autorit niet te doen zijn. Ze zouden dan de hele tijd in stilte zitten en daar had Keda absoluut geen zin in. Daarnaast, de vorige dat de twee samen in een auto gestapt waren terwijl ze emotioneel waren was het ook niet bepaald goed gegaan en stonden ze uiteindelijk geparkeerd in een parkeerplaats van een supermarkt waar ze hun ogen aan het uithuilen waren. Keda voelde het al wel aankomen dat dit weer net zo emotioneel gesprek zou worden, vandaar dat hij het gesprek ook wou hebben voor ze van de parkeerplaats af zouden rijden. Hopelijk was Misha het hiermee eens.
Keda keek naar Misha bij het horen van zijn vraag en knikte zachtjes zonder eerst iets te zeggen.Er was ook niet veel te zeggen. De gehele situatie was nogal ongemakkelijk, dus of Keda nu wel of niet iets zou zeggen, voor zijn gevoel zou het nu niet meer heel veel effect hebben op hoe het was. Samen met Misha zorgde Keda ervoor dat de rollerskates weer terugkwamen bij de balie en dat ze klaar waren om te gaan. Het was al die tijd toch aardig stil geweest tussen de twee, niet zoals ze gewoonlijk waren. Normaal zouden de twee niet kunnen stoppen met praten, grappen maken of aan elkaar zitten, dit was compleet het tegenovergestelde geweest van dat. Wat was begonnen als een gezellige avond tussen de twee was toch compleet verpest.
Na alles terug gegeven te hebben aan de rollerskatebaan liepen de twee jongens de parkeerplaats op. Keda bleef stil terwijl hij richting de auto van Misha instapte. Keda nam plaats in de passagiersstoel en wachtte tot Misha ook ingestapt was. Keda hield zijn blik voor zich uit, waar hij zijn ogen gericht hield op de bijna lege parkeerplaats. Keda had geen idee wat hij moest zeggen en tegelijkertijd had hij teveel dingen die hij wou vragen. Nu het tijd was voor het gesprek waren er ook weer te veel emoties die allemaal tegelijk door Keda geen gierde. Woede en verwarring waren toch wel de twee voornaamste maar Keda was alsnog bang en geschrokken. De jongen wou niet boos zijn op Misha maar hij kon het niet helpen, het was simpelweg hoe hij zich voelde. “So…” Mompelde Keda toen maar zachtjes om duidelijk te maken dat ze het gesprek nu zouden hebben, voordat Misha de auto al zou opstarten en weg zou rijden.

Anoniem
Popster

HarryStyles schreef:
Een opluchting ging door hem heen toen Keda er mee akkoord ging om weg te gaan. Of deze opluchting terecht was wist hij nog niet sinds het lastigste deel van de avond nu waarschijnlijk er aan zat te komen. Misha hoopte dat ze of nu gelijk, of later pas het gesprek zouden voeren. Een deel van hem wilde het zolang mogelijk uitstellen tot Keda het vergat, maar een ander deel wilde het zo snel mogelijk uit de weg hebben in de hoop dat het daarna gewoon over zou zijn. Misha was nog steeds bang dat Keda hem zou verlaten zodra hij alles wist. Deze gedachte maakte zijn angst voor jet gesprek niet veel beter.
De weg naar de auto was stil, het was geen comfortabele stilte en Misha voelde zich er ook niet fijn bij. Meestal kon hij wel genieten van stiltes maar nu was het slopend voor hem. Hij zou nog liever zijn ogen uit krabben dan langer in deze stilte te moeten blijven. Alles was beter dan de stilte. Hij was dan ook best opgelucht toen Keda iets zei. Al was het maar een woord, amper een woord eigenlijk. Het voelde gewoon fijn om zijn stem weer te horen na wat leek zo lang te duren, al waren het hoogstuit maar een paar minuutjes.
Wat hij ging zeggen wist Misha nog niet, of hij de waarheid ging vertellen of dat hij een mooie leugen verzon. Hij had geen idee. Maar hij moest nu wel iets zeggen. Hij moest eigenlijk alles zeggen. Dus dat ging hij ook maar doen.
“When I was five years old I had a fight with an upperclassman. A five year old fighting a nine year old. I hit him hard enough to get him into the hospital for a few days. That’s when I got diagnosed with IED, it’s intermitted explosive disorder. Basically just anger issues. But like real bad. They make me go insane sometimes. It literally means that I am an explosive that can explode any minute. I have pills for it but I don’t take them because they make me tired and make me unable to play football. I didn’t tell you this because I didn’t want you to be afraid of me but clearly that didn’t work out. I usually don’t get angry at other people because of it, mostly just at myself which leads to me banging my fists into a wall. I’m a crazy person who’s angry seventy five percent of the time. And I’m sorry I didn’t tell you, it’s just that I’m trying my best to forget about it and to live a normal life and I can’t do that if I have to talk about it. I understand if you hate me now and if you never want to see me again. I understand if you’re scared and angry but all I’m asking you now is to understand why I haven’t told you... why I didn’t say anything about it.”

Kittenpainfull

Kittenpainfull
Wereldberoemd

Kittenpainfull schreef:
Het leek misschien niet of Keda aandachtig luisterde naar elk woord wat Misha zei omdat de jongen zijn blik nog steeds strak naar voren gericht had maar niks was minder waar. Keda luisterde eigenlijk met volledige aandacht naar alles wat de jongen hem aan het vertellen was. Hij wou weten wat er zojuist gebeurd was en wat de uitleg ervoor geweest was. Door de uitleg van Misha kwam Keda er al snel achter dat het aardig serieus leek te zijn en niet iets wat Keda van de jongen verwacht had. Opnieuw voelde Keda de figuurlijke brok in zijn keel verschijnen. Het was veel en Keda was even sprakeloos, geen idee hoe hij op de jongen moest reageren. Of eigenlijk waar hij op moest reageren, er was zoveel en Keda wist niet hoe en waar hij nou precies op moest reageren en wat hij er dan nog over moest zeggen. Dit kwam ook doordat er nog steeds meerdere emoties door Keda heen gingen. Keda begreep de uitleg van Misha wel, hij begreep wel waarom het moeilijk was voor de jongen om zoiets te zeggen en hij wou niet boos zijn op de jongen maar toch was hij boos op hem. Na een lange stilte vanaf Keda zijn kant besloot de jongen toch maar te beginnen met praten. “Let me start of by saying that I still want to see you, I won’t be leaving you so easy.” Dat was toch wel het belangrijkste voor Keda om als eerst uit de weg te krijgen.
Daarna was het tijd om Keda verder te antwoorden. “But that was not okay.” Begon Keda, hij beet zachtjes op zijn lip voor hij weer verder ging. “What if they weren’t your friends Misha? What if was some stranger who pissed you off?” Keda haatte het feit dat hij zo boos was tegenover Misha maar hij kon het niet helpen. Hij was erg geschrokken geraakt daar binnen en haatte het om eraan te denken wat er gebeurd was als Misha zo tekeer gegaan was tegen iemand die niet af wist van zijn probleem en daarbij de pillen die hielpen. “If they weren’t there I don’t know what I should or would have done.” Keda voelde zichzelf weer emotioneel worden. De brok in zijn keel leek te groeien, zijn stem was aan het trillen en tranen verschenen langzaam in zijn ogen. “I didn’t know about all of this,I didn’t know this could happen and if it did that you need those pills.” Eindelijk verschoof Keda zijn blik van het constant naar voren staren naar Misha zijn gezicht. De tranen in zijn ogen leken langzaam maar zeker naar boven te komen.
“I understand why you didn’t tell me, I do..” Keda was opnieuw even stil terwijl hij probeerde zijn gedachten op een rijtje te krijgen, goed na te denken over wat hij wou zeggen. “But I need you to understand that it was so scary for me to see you like that, not knowing what the fuck was going on with you.” Keda schelde niet vaak, de laatste keer dat de jongen gescholden had was ook de laatste keer dat hij zo emotioneel geworden was met Misha in de auto. “I was terrified and seeing you like that reminded me of some terrible things, especially because I didn’t know you could get like that.” Misha wist niet van de situatie van Keda en zijn vader maar door de jongen zijn gedrag van eerder werd Keda wel weer aan de nare man herinnert. Er was een dag geweest dat Keda een jongen mee naar huis gebracht had, dit was toen hij nog met zijn vader woonde. Deze dag was zijn vader uit het niets agressief geworden naar Keda, het was een naar moment geweest maar gelukkig was dit de druppel geweest die de emmer had doen overlopen voor Keda zijn moeder. Na dit moment hadden Keda en zijn moeder hun spullen ingepakt en waren ze weg gegaan. Door Misha zo te zien als hij net geweest was had Keda teruggebracht naar wanneer zijn vader zo agressief geworden was. Dat was een van de redenen dat dit zoveel deed met Keda, natuurlijk hield Keda er sowieso niet van om Misha zo te zien, zelfs zonder die dag met zijn vader. Zonder die dag was Keda waarschijnlijk net zo hard geschrokken door het gedrag van Misha. Ergens wist Keda ook wel dat het hypocriet was, Keda had Misha ook niet verteld over zijn vader en die dag dat het uit de hand gelopen was maar nu was hij wel boos omdat Misha hem niet iets verteld was. Alhoewel Keda ook wel vond dat dat van Misha toch iets belangrijker was om te vertellen aangezien dat iets was wat alsnog speelde, zoals vanavond wel duidelijk geweest was.
Keda veegde met zijn jasje een traan weg die over zijn wang rolde. “And I need you to take those pills again.” Mompelde Keda zachtjes. “I don’t want you to be mad and I am not just saying that because of what just happened.” Keda draaide zich met zijn lichaam iets meer bij zodat hij nu wat meer richting Misha gericht zat. “I don’t want you to be angry at yourself and punch walls. That is not how I want you to live.” Keda meende het oprecht. Hij gunde Misha zo leven als dat gewoon absoluut niet. Keda gunde de jongen meer rust dan dat, hij wou niet dat Misha constant boos was, zelfs als het niet geuit werd naar anderen zoals vanavond maar hij vervolgens muren sloeg. Het leek Keda vreselijk als iemand zo moest leven, al helemaal als het iemand was waar hij immens veel om gaf.

Anoniem
Popster

HarryStyles schreef:
Keda bleef stil wat zorgde voor een grote angst bij Misha. Hij kon zijn hart voelen zakken in zijn borst, zijn schouders zakte in elkaar en hij voelde zich leger dan hij ooit had gevoeld. Was dit het dan? Het einde van zijn eerste relatie puur omdat zijn vriend hem niet kon acceoteren voor wie hij was? Ergens begreep hij het wel. Hij zou zichzelf ook absoluut niet kunnen daten. Hij was gestoord, een agressieve gek. Wie wilde er nou met zo een persoon om gaan? Voor Misha was het vrij makkelijk om zo hatelijk en slecht over zichzelf te denken. De stilte die zich nu in de auto bevond gaf hem ook absoluut geen redenen om ineens wel positief over zichzelf te denken. Het zorgde er juist meer voor dat hij negatiever ging denken. Hij had ook al een hoop scenario’s in zijn hoofd bedacht die nu konden gebeuren. Sommige onrealistisch maar somme zouden hem niks verbazen als het daadwerkelijk zou gebeuren. Wat Keda deed had Misha echter noout verwacht.
Het was niet dat Misha slecht dacht over Keda, begrijp het nieg verkeerd. Hij had gewoon absoluut niet gedacht dat Keda hem niet zou verlaten op dit moment. Misha wist dan ook niet precies hoe hij hier op moest reageren. Wat moest hij zeggen? Dank je? Bedankt dat je me niet verlaat en je me nog steeds wilt zien? Het klonk haast wel onlogisch maar Misha had het gevoel alsof hij hem echt moest bedanken. Dus hij deed het ook maar. “Thank you..”
Voor de rest van de speech van Keda hield Misha volledig zijn mond zodat hij een goed antwoord zou kunnen geven en hier nu al over na kon denken. Hij begreep wat Keda zei, hij begreep het helemaal. Maar het was ook moeilijk voor hem. Natuurlijk was het kut geweest voor Keda om Misha zo te zien. Maar snapte hij dan niet dat Misha er ook niet blij mee was dat dit gebeurt was?
“Well then I might have killed them, is that what you want to hear Keda? I might have killed Nick is the others weren’t there and I might have killed a stranger if those people there weren’t my old friends. Is that what you want me to say?” Misha voelde zichzelf best pissig worden maar gelukkig door zijn medicijnen werd hij niet meer echt boos. En als hij dat wel zou worden zou hij gewoon de auto uit stappen en er tegen aan schoppen of wat dan ook, iets dat zou helpen in ieder geval.
“I know you didn’t know about this and I know it’s bad but it’s not just something I tell people okay? It’s not a fun thing to tell someone, it’s not smething I’m proud of and it’s definitely not something to tell in a casual conversation. So can you just please understand why I didn’t tell you instead of being angry at me?” Het was voor Misha absoluut geen fijn gevoel dat Keda boos op hem was. Het zorgde er ook voor dat de jongen alleen maar bozer op zichzelf werd. Ook haatte hij het hoe Keda dit gewoon niet leek te snappen. Wellicht snapte hij het wel maar liet hij dit gewoon niet goed genoeg merken voor Misha om te begrijpen.
“Misha voelde de tranen ook bij zichzelf weer door komen. Er waren op dit moment zo veel gevoelens in zijn lichaam dat hij het gewoon niet meer in kon houden. “I understand that you were terrified and I’m sorry but I couldn’t fucking do anything about it okay? You’re not doing it on purpose but you’re making me feel really fucking bad about something that i can not control, something that i couldn’t do anything about. I’m sorry you were terrified but I was too.” Bij het einde van zijn kleine soort apeech liepen de tranen alweer over zijn wangen. Hij kon er slecht tegen hoe emotioneel hij kon worden. Maar het moest er gewoon allemaal uit.
Toen kwamen de woorden die Misha vreesde maar heel hard verwacht had. Hij moest de pillen weer nemen. Deze woorden alleen al zorgde er voor dat Misha begon te snikken. Hij had het gewoon allemaal niet meer in de hand en kon de tranen niet stoppen. Het snikken was zo erg dat hij er even gewoon echt geen woorden meer uit kreeg. Misha wist niet wat hij moest doen, hij kon het niet stoppen ook al wilde hij dat wel. Maar sinds hij wilde praten, besloot hij het maar tussen de snikken in te proberen. “I don’t,” snik. “W-want,” snik. “Them!” Hij ging er niet van uit dat Keda hem zou begrijpen, hij snapte dat zoiets moeilijk te begrijpen was als je het zelf niet mee maakte. Hij begreep het echt, maar daarbij hoopte Misha ook dat Keda hem zou begrijpen als hij zei dat hij de pillen niet wilde slikken.
Het snikken was iets minder doordat Misha er moe van werd waardoor het praten weer makkelijker ging. “I can’t take those pills.. I refuse to take them. If I took them I wouldn’t be able to do anything I love anymore. I’d get depressed. Do you want that?” Misha merkte dat doordat hij overstuur was hij best wat dingen zei die hij wellicht beter niet kon zeggen. Maar dat soort dingen gebeurde nou eenmaal in de hitte van de strijd. “I’m always angry at myself Keda, I’m angry at myself and I punch walls and that’s how I live. I’m sorry that that’s not what you want. I don’t expect you to stay with me if you can’t handle me living like this but I just really hope you understand, that’s all I’m asking. I just want you to understand where I’m coming from. It’s not that I want to be angry and I don’t want to hate myself and I don’t want to fight with people but it’s either this or not being able to do anything at all except for going to school maybe. I don’t want to live like a houseplant.”

Kittenpainfull
Wereldberoemd

Kittenpainfull schreef:
Keda werd toch een beetje met de neus op de feiten gedrukt, iets wat die eigenlijk toch niet zo fijn vond. De manier waarop Misha op de jongen reageerde was niet iets wat Keda verwacht had en ook niet echt de reactie waar die op gehoopt had. “Misha… stop.” Keda was een beetje overrompeld door hoe Misha gereageerd had op zijn vraag. “I don’t want you to say anything.” Keda legde de klemtoon duidelijk op het woord ‘want’. Er was niet een bepaald antwoord wat Keda van de jongen gewild had willen hebben behalve de eerlijkheid. Deze eerlijkheid was dus al waar Keda bang voor was, nu Misha het dan ook daadwerkelijk verwoordde was had het alleen nog maar voor meer angst gezorgd bij Keda. Het was maar goed dat dit moment nu gebeurd was bij mensen die wél wisten wat ze moesten doen in een situatie als deze. Daarom had de eerlijkheid van Misha tegelijkertijd ook voor meer dankbaarheid gezorgd, wat misschien nogal apart was maar op dit moment was Keda ook alleen maar meer dankbaar dat Julian er wel was, dat de andere jongens die Misha terug gehouden er waren. Zonder hen had het dus nogal uit de hand kunnen lopen, iets waar Keda liever niet aandacht aan bestad maar dat was nu toch wel erg moeilijk. De gedachten alleen al dat Keda vandaag zijn vriendje iemand had kunnen zien vermoorden zonder dat hij wist wat hij moest doen of wat er gaande was met de jongen waar hij zoveel van hield, het zorgde voor rillingen door zijn hele lichaam en tegelijkertijd maakte het ook dat Keda emotioneler werd en de tranen harder over zijn gezicht begonnen te rollen. Het was een enge gedachte en toch iets wat realistisch was geweest als het niet was voor de oude vrienden van Misha.
Daar zaten de twee jongens, tegen over elkaar en beide in tranen en tegelijkertijd leken beide ook een geïrriteerde of boze toon tegen elkaar aan te slaan. “I am sure it is difficult to tell something like this but if you are actually capable of killing someone then how could you not tell me about it?” Het leek alsof de twee er compleet anders tegenaan keken, iets wat nooit echt voorkwam. Althans, na Keda zijn idee zaten de twee toch bijna altijd wel op dezelfde pagina en als dit niet zo was dan zorgde het niet voor een discussie zoals ze dat op dit moment hadden. “I am not just someone, just ‘a people’... I am your boyfriend.” Natuurlijk was dit niet iets wat Misha aan mensen in het algemeen moest vertellen maar Keda zag zichzelf nou niet echt in de categorie als gewoon iemand, niet bij Misha. Hij hoopte toch dat Misha hem iets belangrijker vond dan gewoon iemand. “Were you ever planning on telling me or did you just want to get by hoping you’d never accidently kill someone? And just having me watch not knowing what is going on or what I am supposed to do?” Het was een denkbeeldige situatie maar het was er wel een die na vanavond toch redelijk echt voelde. Ondanks de tranen heen bleef Keda toch een behoorlijke boze toon in zijn stem te hebben. Hij voelde zich nog steeds kut over het feit dat hij boos was op Misha, dat was het laatste wat hij nu richting Misha wou voelen maar hij zou niet doen alsof hij niet boos was, dit gesprek was ervoor om alles op tafel te leggen en dus zou Keda dat ook doen. Wat betekende dat hij geen emoties, gedachten of gevoelens achter zou houden. Het was niet Keda zijn bedoeling om Misha slecht te laten voelen, dat wou hij absoluut niet maar Keda wou ook niet doen alsof alles oké was puur omdat hij Misha dan niet slecht zou laten voelen. Als Keda dat zou doen dan zou hij waarschijnlijk degene zijn die zich aan het einde slecht zou voelen omdat hij dan niet alles heeft kunnen zeggen wat hij wou zeggen.
Natuurlijk zou Misha niet zo makkelijk ingeven als het ging om de pillen. Dat verwachtte Keda ook niet. Als het zo makkelijk was had de jongen ze waarschijnlijk allang genomen. Na het horen van Misha zijn uitleg over waarom hij ze niet wou nemen begreep Keda het ook wel. Het leek een beetje een verlies verlies situatie te zijn. “I’m sorry. Of course I don’t want you to get depressed.” Dat was het laatste wat Keda voor zijn vriendje wou, hij gunde hem juist blijdschap, een goed leven en het leek Keda dat de pillen de manier waren om dat te krijgen maar het bleek nu al wel dat dit niet het geval was. Keda zijn tranen bleven maar komen, de meer hij hoorde van Misha, de harder Keda begon te huilen. “I understand Misha but it’s.. It’s a lot right now.” Het voelde moeilijk voor Keda om te praten, de brok in zijn keel maakte het dat het voelde alsof er niks uit kon komen, toch leek het hem redelijk goed af te gaan. Ondanks het huilen en deze figuurlijke brok dus. “But fine, I get it about the pills.” Keda besloot op dat oppervlakte de jongen toch maar gelijk te geven, hopend dat een situatie als vanavond niet vaker voor zou komen.
Misha leek erg bang te zijn dat Keda niet langer meer met hem wou zijn, terwijl dit voor Keda helemaal geen vraag was. “But I do want to stay with you, I don’t want this to be the end of us.” Keda hoopte dat Misha daar hetzelfde over dacht, niet dat hij nu afstandelijk zou doen of dat Misha boos was op Keda over hoe hij de situatie handelde en dus dat hij degene was die niet langer meer met Keda wilde zijn. “Do you still want to be with me?” Keda was ergens bang voor het antwoord, bang dat Misha toch het gevoel had dat het niet meer zou werken door vanavond maar het was toch een vraag die Keda wo stelen.

Anoniem
Popster

HarryStyles schreef:
Misha vond het moeilijk om om te gaan met zo een situatie. Hij wist niet wat hij moest zeggen, sinds de waarheid niet geweest was wat Keda wilde. Toch leek het Misha dat de waarheid toch het beste was wat hij had kunnen zeggen. Liegen had hem niet verder gekregen, daarna was hij vrij zeker dat Keda het wel wist als hij loog, al was Misha er best goed in, het was vrij duidelijk wat de waarheid was in deze situatie. Aan de ene kant kon misha begrijpen waaron Keda er niet blij mee was, het was waarschijnlijk ook iets heftigs om zo te horen, zeker omdat Misha absoluut niet de moeite nam om het wat verzachtend te vertellen. Hij zei het gewoon, hard en koud zoals die waarheid eigenlijk was. Hij was er ook niet trots op, maar hij ging het ook niet ontkennen. “Well then what do you want me to do Keda? I’m telling you the truth but you ain’t lookin’ happy with that. I just donmt understand. You’re giving me the feeling like you’d’ve wanted me to lie, is that what you wanted?” Misha kon het niet helpen veel vragen te stellen en wellicht helemaal niet vriendelijk over te komen. Het ging in deze situatie gewoon automatisch. Diep van binnen wenste hij dat niks van dit ooit gebeurt was. Een klein deel van hem wenste zelfs dat hij Keda nooit op zo een manier had hoeven ontmoeten. Dan was hij niet verliefd op hem geworden, was hij niet uit de kast gekomen en was het leven zo een groot stuk makkelijker geweest. Maar hij wilde Keda helemaal niet kwijt. Hoewel dat misschien wel zo leek. Dat was juist wat hij niet wilde. Juist waarom hij dit alles verzwogen had en verborgen hield.
Kort schudde hij zijn hoofd. Hij begreep dat het lastig was voor Keda om te begrijpen, maar daar kon hij ook niks aan doen. Hij deed zijn best het uit te leggen maar als dat niet lukte dan was dat maar zo. “Well it’s not really a thing you tell someone right off the bat okay? It’s not something you talk about the way you talk about what you ate for breakfast or the movie you saw om tv the other night. It’s not a normal conversation topic okay?” Misha wist gewoon niet meer hoe hij goed dingen moest uitleggen en vertellen. Zijn woordenschat liet hem ik de steek tijdens momenten als deze en hij haatte het. Maar wat hij nog meer haatte was het feit dat mensen daardoor niet het punt begrepen wat hij probeerde over te brengen.
“I know you’re not just anyone which is exactly why I didn’t immediately tell you! I’ve lost so many fucking people this week and I didn’t wnat to risk losing the only guy i’ve ever loved just because of some fucking mistake in my brains okay?” Tranen waren weer aan het stromen en Misha had gehoopt dat de eerste keer dat hij Keda vertelde dat hij van hem hield ander gegaan zou zijn maar helaas was het niet zo.
“Of course I was planning on telling you one day, just not right now. I’m sorry you didn’t know. You’d’ve’if’I’d’ve told you, but I didn’t and I’m sorry. How many times do you want me to apologize? How many times do i have to say I’m sorry until you’ll stop being angry at me? I know I did a bad thing, I get it, and I’ve said I’m sorry too which I fucking mean okay but why are you still so fucking angry at me?” Het probleem was dat Misha moeite had met andermans gevoelens begrijpen. Hij was gewend aan zijn gevoelens die altijd eigenlijk een troep waren. Dus dealen met de best wel logische gevoelens van een ander kon hij niet zo goed.
“Are you sure about that? ‘Cause you’re giving me very mixed feelings...” Misschien was het niet het aardigste om te zeggen, natuurlijk wilde Keda niet dat zijn vriendje depressief werd. En ook al wist Misha dit, hij had er nog steeds moeite mee het te begrijpen. Keda had hem immers gezegd dat hij de pillen moest nemen en in Misha’s hoofd stond dat gelijk aan hem depressief willen, daardoor had hij al meerdere ruzies met zijn ouders gehad.
Wederom was het iets van Keda dat Misha moeilijk vond om te geloven, al was het enkel zo in het moment. In de hitte van de strijd. Misha kon gewoon niet geloven dat Keda nog met hem wilde zijn. Hij zou niet eens met zichzelf meer willen zijn. Dit gaf hem dus ook het gevoel dat Keda tegen hem loog wat alleen maar voor nog meer gemixte boze en verdrietige gevoelens zorgde. Zijn vraag voegde hier alleen maar aan toe. Misha had het gevoel dat als hij ja zou zeggen Keda hem zou uitlachen omdat Keda het niet wilde of wat dan ook. Misha’s gedachte werkte niet helemaal perfect op het moment. “I’d rather die than have you break up with me,” zei hij toen maar, dood serieus. Misschien kwam het door het moment of door alle gevoelens die over hem heen kwamen nu, maar hij meende wat hij zei, hoe heftig het ook klonk.

Kittenpainfull
Wereldberoemd

Kittenpainfull schreef:
Nog nooit eerder hadden de twee zo gevochten en het was moeilijk voor Keda. Aan de ene kant wou hij niet vechten met Misha, hij wou geen ruzie maken maar aan de andere kant wou hij ook niet gewoon zomaar zijn excuses accepteren alsof het niks was en dan dat er later nog onderdrukte gevoelens naar boven kwamen die zou zorgen voor nog een grotere ruzie. Ondanks dat de twee op een andere lijn leken te zitten als het ging om hun denken, het bleef moeilijk voor Keda om Misha zo in tranen en emotioneel te zien. Hij zag hem niet graag zo, dat maakte het dan ook alleen maar moeilijker voor Keda om in hem in te gaan. “No, I am thankful you told me the truth.. it’s just..” Keda bracht even zijn blik over de schouder van Misha zodat hij de jongen niet direct aan hoefde te kijken. “I wanted you to tell me sooner” Na even diep adem gehaald te hebben keek Keda weer even naar de jongen waarmee hij samen in de auto zat “And I wanted you to tell me because you trust me, not because your old friend ratted you out and now you feel like you have to tell me.” Het voelde voor Keda gewoon alsof hij niet echt vertrouwd werd door Misha, alsof de jongen misschien toch niet zoveel van hem hield en hem toch niet zo vertrouwde als dat Keda gehoopt, gewild en verwacht had. Dat was dan misschien ook wel zijn eigen fout, misschien had hij Misha hoger zitten dan dat Misha hem had zitten, misschien had Keda meer in de relatie gezocht dan dat er eigenlijk was. Keda wist het niet meer, hij wist gewoon niet meer hoe Misha hem zag en of Misha hem dus eigenlijk wel vertrouwde.
Zachtjes schudde Keda met zijn hoofd bij het aanhoren van de woorden van Misha. “Well, it’s also not something you just keep a secret from the person you are spending a lot of time with.” Het was toch wel iets geweest wat Keda graag eerder te horen gekregen had, al was het tijdens een leuke dag die ze hadden, dat hij het toch even opbracht. Helaas was dit zo niet verlopen en eigenlijk was er ook niet veel meer aan te doen. Waarom Keda dus nog zo erg tegen Misha inging wist hij ergens ook niet echt, er was niks wat hij kon veranderen. Het was nutteloos om hierover te discussiëren. Het ging Keda misschien toch een beetje om het principe, al maakte dat het niet minder nutteloos om nog over in discussie te gaan. Toch leek er voor Keda op het moment geen stoppen aan.
Het was fijn om Misha te horen zeggen dat hij van Keda hield, het zorgde dan ook voor een zwakke, bijna onzichtbare glimlach op het gezicht van Keda. Hoe fijn het ook was om zoiets te horen, de omstandigheden waren dan toch wel iets minder, alles om die woorden was toch niet zo fijn. “But why did you even think I would leave you for that? Why do you not just trust me? Is it my fault? Did i give of tose signals?” Keda begon serieus aan hemzelf te twijfelen. Was hij dan misschien een niet goed genoeg vriendje geweest? Of kwam hij over als iemand die zomaar Misha verlaten zou hebben? Keda begreep het gewoon niet.
Het was een goede vraag, waarom was Keda nog zo boos op Misha? Misschien was het nog gewoon de schok die erin zat, het feit dat Keda gewoon niet hield van geweld en de gevoelens van verwarring en bang zijn die hij voelde hem weer terug brachten naar zijn vader. Keda wist het niet en hij wist ook niet zo goed wat hij moest antwoorden op de vraag van Misha. Na een paar seconden stilte openende Keda toch zijn mond een beetje, denkende dat hij een antwoord had maar toch ging deze al snel weer dicht, gevolgd door opnieuw een paar seconden stilte. “I don’t know, I’m sorry. I don’t want to be mad at you.” Dat was wat Keda er uiteindelijk uit wist te krijgen. Het schuldgevoel wat hij nu voelde was enorm en hij had geen idee hoe hij er mee om moest gaan, wat hij kon doen om het beter te maken voor Misha. “I was just so scared to see you like that and now the feeling of being scared has turned into being angry at you and that is not okay.” Keda kon Misha niet aan kijken, zijn blik was dan ook gericht op de vloer van de auto tussen zijn voeten. Het schuldgevoel was gewoon te erg om Misha in zijn ogen aan te kunnen kijken. “I shouldn’t act my feelings out on you.. that is just not okay.” Keda beet zachtjes op zijn lip terwijl zijn blik strak op de vloer bleef, geen idee of Misha kon begrijpen waar de jongen vandaan kwam.
De woorden van Misha zorgde toch wel weer voor een beetje woede bij Keda. “What do you mean? Yes, I am sure of that. Why would I want y- don’t be ridiculous!” Het laatste wat Keda wou was dat de jongen waar hij van hield depressief werd. Het was ook verschrikkelijk dat Misha hem van iets anders verweet. Het zorgde ervoor dat Keda er erg defensief over werd en meteen weer in de aanval leek te gaan.
Keda viel even stil bij het horen wat Misha dacht en wat hij vond. Het was verschrikkelijk moeilijk om zoiets te horen. “Don’t say that.” Mompelde Keda zachtjes, opnieuw moeite te hebben met het aankijken van Misha. “You don’t actually mean that.” Vervolgde hij zijn opmerking, niet willen geloven dat dat echt was hoe de gedachten van Misha waren. Het was eng om zoiets te horen, ook al had Keda absoluut geen plannen om het uit te maken, dat maakte het niet minder schokkend om te horen.

Anoniem
Popster

HarryStyles schreef:
Misha had een hoop moeite met de hele situatie begrijpen. Hij vind het lastig om Keda te begrijpen en voelde zich alsof sommige dingen die Keda zei gewoon niet bij hem binnen kwamen. Hij vond het enorm lastig. Nooit had hij eerder zo een erge ruzie gehad met iemand waar hij van hield op zijn zussen na. Maar zelfs dan was het minder erg. Dan was het gewoon over als hun vader zei dat het over was en dan na een uurtje konden ze ook weer helemaal geweldig met elkaar om gaan. Maar zo was dit niet. Er was niemand om hen te vertellen dat de ruzie over was. Er was niemand om hier een stop aan te zetten. En zelfs dan zou niet alles weer goed zijn na een uurtje. Misha had het gevoel dat dit na dagen zelfs niet weg zou gaan. Misschien wel weken. Hij was zelfs vrij zeker dat hij deze ruzie over tien jaar nog zou herinneren. Hij haatte dat het altijd de vreselijke dingen waren die hij zich het beste kon herinneren.
Hard beet hij even op zijn lip. Deze situatie was gewoon zo moeilijk voor hem, en hij kon zich voorstellen dat het ook super moeilijk voor Keda was, wat hij dan weer echt niet wilde. Misha vond het niet erg als hij zelf negatieve gevoelens had, maar hij wilde absoluut niet dat Keda ook dat soort gevoelens had. Hij wilde gewoon dat Keda vrolijk was. Maar helaas was het leven niet alleen maar zonneschijn en bloemetjes.
“I was planning on telling you okay? I just didn’t know what the right timing was..” gaf hij toe. Misha was erg slecht met timing. Hij wist nooit wanneer het de juiste tijd was om ists te vertellen. Meestal ging het wel gewoon goed maar dit keer was het heftig mis gegaan. Misschien had hij het wel beter eerder kunnen vertellen. Hij had er gewoon nog niet over nagedacht. “I was going to tell you because I trust you. I wasn’t ready yet and I couldn’t know these fucking dickheads were going to tell you.” Misha voelde zich vreselijk. Niet alleen door de ruzie met Keda, maar ook door het feit dat hij echt nog niet klaar was om zoiets groots over zichzelf aan Keda te vertellen. Hij was er echt niet klaar voor geweest en misschien was dat wel waarom hij zich zo vreselijk voelde over deze hele situatie.
Het was alsof Misha verdronk in een zee van emoties en er elke tien seconde een nieuwe emotie zijn hoofd onderwater drukte. Hij werd weer een beetje boos. “I wasn’t keeping it a fucking secret I was just not ready to tell you. Did you even think about that? Did you even once thought about how I felt in this fucking situation? Because I thought about how you felt and maybe I don’t completely understand but I do understand why you feel like shit and I’m sorry that I didnmt tell you sooner but I was just. Not. Ready.” Misha voelde zich onbegrepen en dat was een kut gevoel. Een deel van hem wilde gewoon uitstappen en van de meest dichtbijzijnde brug afspringen in de hoop al deze gevoelens te kunnen stoppen. Maar hij wist dat hij dat Keda en zijn familie niet aan kon doen. Hij zou hen veel te veel verdriet op leveren en hoewel hij dit probeerde te vergeten, het lukte gewoon niet.
Misha begon wat erger te snikken. Zijn woede zette weer om in verdriet en hij wist niet goed hoe hij zijn eigen gevoelens moest handelen. “I do trust you!” zei hij bijna gelijk, door zijn tranen heen. “It’s just that so many fucking people have left me for this, family members won’t talk to me anymore. How can I trust anyone to stay with me after they found out about this if even my fucking family thinks I’m a disgrace? It’s not you, Keda. It’s me, I have fucking trust issues when it comes to these kind of things. And I’m sorry but that I can’t change,” gaf hij uiteindelijk toe. Misha vond het lastig om hier zo open over te zijn. Het waren niet dingen die hij normaalgesproken vertelde. Zefs zijn ouders hadden het nooit zo gezegd. Misha probeerde zich altijd wijs te maken dat het niet zijn schuld was dat delen van hun familie geen contact meer wilde, maar hij wist dat dat wel zo wss. Hoe dramatisch mensen konden reageren op een woede probleem. Hij snapte het niet maar hij was ook niet de gene met een agressief neefje of wat dan ook.
Zijn hart brak bij het zien van Keda op deze manier. Hetw a snooit zijn bedoeling geweest om hem zo verdrietig te maken. “No, no no jo don’t be sorry it’s my fault not yours. It’s okay that you’re angry at me I understand. Please, please don’t be sad.” Misha was misschien niet zo goed met andermans emoties lezen maar hij kreeg nu we echt een duidelijke vibe door dat Keda zich slecht voelde en het was allemaal Misha zijn schuld. Welk vriendje gaf zijn vriendje nou zo een slecht gevoel? Misha had zich nooit dommer gevoeld dan hij op dat moment, in Keda’s auto, op de parkeerplaats van de rolschaatsbaan had gedaan.
“I’m sorry,” was alles wat Misha er uit wist te krijgen. Natuurlijk wilde Keda hem niet depressief krijgen. Hij wist niet goed waarom hij daar aan had getwijfeld en dat ook nog eens hard op had gezegd. Dat laatste was misschien nog wel het domste wat hij had kunnen doen. Wederom kon Misha zich niet bevatten over hoe idioot hij eigenlijk was. Hij snapte niet hoe het mogelijk was dat hij nog op school zat en dat hij nog leefde en hij zich niet eens perongeluk vermoord had met een vork in het broodrooster.
Misha wist dat wat hij zei heftig was, maar hij meende elk woord ervan. Op dit moment klonk het ook gewoon heel logisch voor Misha. Als Keda het met hem uit maakte had hij geen doel meer in het leven. Dan voelde hij zich niet meer gelukkig. Dus ja, hij meende het helemaal. Hoe erg dat ook was. “I do mean it Keda. At this moment I really don’t think I can live without you,” gaf hij eerlijk toe. Misha was dood serieus. Dit was hoe zijn hoofd werkte. Het was eng, zelfs voor Misha. Maar hij meende elk woord wat hij zei.

Kittenpainfull
Wereldberoemd

Kittenpainfull schreef:
Het was lastig allemaal, de hele situatie en Keda had geen idee of hij eigenlijk wel goed met de situatie omging. Al was hij langzamerhand steeds meer overtuigd dat dit niet het geval was en dat hij het helemaal verkeerd had aangepakt maar er was vrij weinig wat hij daar nu nog aan kon veranderen. Keda friemelde met zijn handen en richtte dan ook even zijn blik hier op. De woorden van Misha drongen tot hem door en eindelijk had Keda het gevoel alsof hij gehoord werd door Misha. Niet dat hij eerder het gevoel had dat Misha hem negeerde maar alsof de jongen eindelijk echt begreep dat Keda ermee zat dat het hem niet eerder verteld was. Van zijn handen keek de jongen op naar Misha en knikte kort om te horen dat Keda hem hoorde en hem ook daadwerkelijk begreep. “Thank you.” Het was misschien een apart moment om Misha te bedanken en misschien was het voor Misha ook helemaal niet duidelijk waarvoor hij bedankt werd. Zelf wist Keda het ook niet helemaal. Het was voornamelijk voor de verduidelijking dat Misha dus wel van plan was om het aan Keda te vertellen maar hem te vertellen maar dat hij het niet deed omdat hij nog niet klaar was. Eindelijk had Keda het gevoel dat het niet zijn schuld was dat Misha het hem niet vertelde.
Ineens leek de emotie van Misha om te slaan naar woede, iets waar Keda van schrok en niet zo beetje ook. Na wat er zojuist gebeurd was schrok Keda alleen nog maar meer door de woede van Misha dan dat hij eerder gedaan zou hebben. “I- I’m sorry, Misha.” Mompelde Keda terwijl zijn blik weer naar zijn handen gingen. Hij was op dit moment toch te bang om Misha aan te kijken, iets was belachelijk was. Hij wou niet dat hij te bang was om zijn eigen vriendje aan te kijken maar Keda was ditmaal toch iets te erg geschrokken van de woede van zijn vriend. “I just thought you knew I was different.” Keda wist niet zo goed wat hij moest zeggen om het beter te maken. “But of course I thought about how you felt.. I just- I don’t know..” De woorden waren Keda compleet ontschoten en hij was sprakeloos, wat onder andere kwam door de angst die hij op het moment voelde door de woede die van Misha af kwam.
Het was fijn voor Keda om te horen, nogmaals, dat Misha hem wel vertrouwde. “But I won’t leave you!” Bracht Keda meteen uit en keek weer op naar de jongen. “I am not them. I love you, for who you are.” Ging de jongen verder. “If you just talk to me about what is going on so that I know what is going on.” Een kleine glimlach verscheen op Keda zijn gezicht, dit deed hij als een soort teken naar Misha dat alles oké was, dat Keda hem niet ging verlaten en dat hij er voor hem zou zijn.
“It’s not okay that I am angry at you.. I don’t want to be.. and I am not.” Mompelde Keda. Hij was daadwerkelijk niet echt boos op de jongen. “I am just more so.. frustrated.. with how it all went down, I suppose.” Ging de jongen weer verder. Dat was het ook meer, het was meer een soort frustratie met de situatie. Ondanks alles hield Keda uiteraard nog steeds van Misha en het was niet alsof hij echt laaiend was op de jongen.
Het was natuurlijk een soort compliment om te horen dat iemand niet zonder hem kon leven maar tegelijkertijd was het verschrikkelijk eng om te horen. Keda bleef dus ook even stil bij het horen van Misha zijn woorden, niet goed wetende wat hij moest zeggen of hoe hij moest reageren. “Well, you still have me.. so don’t worry.” Waren de woorden waar hij uiteindelijk op kwam.

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld