Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

14 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

ORPG - Selenophile

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
De antwoord dat Orion hem kil terug kaatste, was er een die hij in zijn hoofd kon voelen nagalmen. Hij was zich er maar al te bewust van dat hij haar in gevaar had gebracht door haar aan zijn zijde te houden, maar het drong pas nu echt tot hem door waar hij haar allemaal in betrokken had. Zonder hem was ze hier niet beland. Ze had een eigen leven kunnen hebben nu, eentje gevuld met vrijheid in plaats van gevaar. Met een vaste woonplaats in plaats van een vluchtroute om af te moeten leggen. Hij had haar zijn lot overgedragen alsof ze hetzelfde als hem was. Dat was niet eerlijk van hem geweest.
De oranje gloed verdween voor de afwezige glinsteringen in zijn groene ogen. Mila's gezucht beantwoordde hij niet. Hij bleef stilzwijgend, enkel ditmaal zijn pupillen gericht op zijn bloedende been liever dan Orion ofwel Mila aan te blijven kijken. "I think it's time to go back to a safe house," opperde hij uiteindelijk. Het vergif in de kogel die zijn been had geschampt, begon langzamerhand in te werken en het zou niet lang meer duren tot hij amper meer zonder hulp lopen kon.
Tot zijn verbazing hoorde hij Orion zijn voorstel beamen. "Agreed," weerklonk zijn zware stem door de sereniteit. Het deed Lev opkijken van zijn beenwond om een frons over te brengen. Wat zat hierachter?
"But I'll take Mila to my place. I won't let you put her into more danger than you already have. You're free to go wherever you want to go, Lionesli, but you're not taking her with you."
De trek waarmee hij zijn kaken op elkaar klemde, gaf aan dat het gedrag van Orion hem zo langzamerhand link maakte. Hij keek Mila aan. Haar de vraag stellen die in hem brandde, hoefde hij niet. Zijn blik vertelde haar genoeg. Wilde ze werkelijk met dit stuk chagrijn mee gaan, omdat hij beweerde haar vader te zijn ondanks dat ze genadeloos als huishoudster aan zijn vader verkocht werd?

@Shinde

Account verwijderd

schreef:
Mila dacht er anders over. Haar liefde voor Lev verblindde haar waardoor dit het enige leven was dat ze zich wou wensen. Minus de ontvoering om Lev in de val te lokken. Het drong niet tot haar door dat dit altijd zo zou gaan. Dat zelf haar eigen vader hem met alle plezier uit de weg ruimde. Daarvoor kende ze nog niet voldoende over zijn verleden of de vloek die op Lev rustte.
Ondertussen zakte haar blik om die van Lev te volgen. Er zag een gapende wonde achteraan zijn been waar nog rood bloed uit druppelde. Bezorgde richtte ze snel zich tot Elsa. Elsa haalde een flesje uit haar zak dat ze in Mila's hand legde.
"Let him drink this, I'm not touching this one," zei Elsa met haar handen in de lucht getilde.
Eenmaal tegen een muur gesmakt worden, was voldoende voor haar. Lev mocht niet sterven, maar hem aanraking terwijl hij net samen met haar eigenhandig wat mensen omgebracht had, hoefde niet.
"Have fun at the safehouse, I'll find you when needed."
Terwijl Lev en Orion een overeenkomst hadden over het safehouse, nam Mila nog een kaartje van Elsa aan. 'Privédetective Elsa Larsson'. Wel. Dat verklaarde alleszins een hoop. Als Mila terug opkeek naar het tweetal dat nog bij haar stond, ving ze eindelijk Levs blik op. Het stond nog steeds op onweer.
"We're going. We're both coming," zei Mila ook al had ze de conversatie compleet gemist.
Wat ze eruit begreep, was dat ze naar haar vaders safe house vertrokken. Hoogstwaarschijnlijk hield dat in dat Lev niet mee wilde aan zijn blik te zien en aan die van haar vader te zien wou hij Lev niet mee. Dat was niet naar haar wens. Ze wou hen beiden mee zodat dit opgelost kon worden. Ze wou een kans om haar vader te leren kennen na al die jaren én ze wou ook de kans om haar relatie met Lev te laten groeien. Mila liet zichzelf na hun eerste kus niet zomaar ontvoeren voor niks om dan Lev zomaar te laten gaan.
"Drink this," zuchtte ze nogmaals diep en duwde het flesje in Levs handen.
Wanneer hun vingers elkaar kort aanraakten, beet ze zacht op haar lip. Het voelde nog steeds alsof er vlinders explodeerden in haar buik bij de minste aanraking.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Elsa bleek haar eigen plannen te hebben voor deze avond. Alhoewel het Lev niet veel schelen kon waar ze besloot dat ze haar nacht door wilde brengen, had het hem wel verrast om te horen dat ze haar eigen weg nemen zou. Hij had verwacht dat ze deze aangereikte kans voor een slaapplek niet zou laten schieten. Zeker omdat ze dan bij hen blijven zou. Ze had de laatste tijd zeker wel laten blijken dat ze graag bij hen in de buurt wilde zijn.
Mila daartegenover ging wel op het aanbod van Orion in. En nog wel met haar eigen eisen, dat wat hem evenzeer zo had verbaasd als de reactie van Elsa op het voorstel. Fronsend keek hij naar Orion, die duidelijk net zo weinig zin had om hem erbij te hebben als andersom. Toch wist Lev ook dat hij geen andere keuze had. Hij zou Mila niet alleen bij die vreemde wolf laten slapen, zelfs al was het misschien haar vader waar ze nu door vergezeld werden. Lev vertrouwde hem niet.
Strak keek hij Orion aan, de vijandelijkheid tussen hen in leven gehouden, al was het maar om Orion op de kast te jagen. "Those are the terms, old man," verdedigde hij Mila's voorstel. "Either you take both of us to the safe house, or none of us." Iets waar hij geen nee tegen zeggen kon. Waarschijnlijk met het weten dat hij Mila anders alsnog verliezen zou, zag hij een korte, instemmende knik van zijn rivaal komen.
Een glimlach ofwel grijns vertoonde zich alleen niet op Lev's gelaat. Hij was nog evenmin te genieten als eerst het geval was geweest, en draaide zich slechts naar Mila toe om te hopen haar blijdschap ergens te kunnen spotten. In plaats daarvan kreeg hij alleen een potje in zijn handen gedrukt met een vloeistof waarvan hij niet wist wat het in moest houden.
De aanraking van hun handen voelde fijn, voor de paar seconden dat het duurde voordat een leegte er weer voor in de plaats kwam. Haar woorden klonken als enige wat minder rooskleurig in zijn oren. Met tegenzin keek hij tegen het glaswerk dat hij tussen zijn vingers had geklemd. "What's this?" Een vraag die al snel genoeg uit zijn mond kwam, maar hem ondertussen al deed beseffen wat ze hem precies had overhandigd. Het was een medicijn van Elsa. Dat moest wel, en hoogstwaarschijnlijk kreeg hij het enkel omdat ze zijn wond op zijn been had gezien. Hij zuchtte. "Oh, Elsa gave you this, didn't she? Great. I'm fine, you know." Van medicijnen wilde hij niets weten en dat had hij nooit gewild. Het deed hem machteloos voelen, zwak. Het laatste wat hij Orion meegeven wilde nu hij ergens zijn zin had gekregen door Mila over te halen met hem mee te gaan. Hij zou het wel nemen als het echt niet anders kon.

@Shinde

Account verwijderd

schreef:
Er viel alvast een last van Mila's schouders af wanneer de twee instemden om samen naar Orions safehouse te vertrekken. Gelukkig. Mila trok haar handen snel terug omdat Lev per direct zuchtte terwijl hij vroeg naar de afkomst van het medicijn. Waarom hij dit niet gewoon innam, snapte ze niet. Zelf had ze het gif gevoeld en wonden moeten verduren wat ze verschrikkelijk pijnlijk en traumatiserend had gevonden. De pijn had haar hoofd gevuld en haar hele lichaam overgenomen terwijl het haar gedachten gek had gemaakt. Dat Lev dit vrijwillig onderging, frustreerde haar enorm.
"You're not. It will slow you down and confuse you. I just happen to speak from experience," zei Mila ongeduldig waarna ze Lev met een indringende blik aanmoedigde om het gewoon op te drinken.
Haar armen kruiste ze voor haar borst, met haar voet tikte ze ongeduldig op de grond.
"Just don't take it. If you slow us down and become dead weight. We'll leave you behind because I wouldn't mind."
Orion grijnsde bij zijn opmerking. Ideaal. Lev die niet meer kon staan op zijn been, zouden ze met gemak kunnen achterlaten als hij nog gauw iemand vond om hen wat meer op te jagen.
Mila flitste een kwade blik naar Orion, maar richtte haar aandacht gauw weer op Lev. Hopelijk deed hij niet langer lastig. Het zou hem beter doen voelen. Bovendien was ze oprecht bezorgd om zijn wonde. Zoals ze luidop had gezegd, sprak ze uit ervaring. Die pijn verdiende Lev niet. Haar bezorgdheid kon ze moeilijk verbergen.
Verder kreeg ze het ook steeds moeilijker om op deze plek te blijven. De dood omringde haar. Die gedachte liet haar hartslag weer verhogen waarna ze zich nog ongemakkelijker voelde en begon te friemelen aan haar nagels. Het liefste van al zette ze het nu op een rennen tot ze zich weer veilig voelde.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
De tegenzin waarmee hij de opmerkingen van beide Mila als Orion aanhoren moest, vergrootte zich met elk woord. Hij wilde niet vertrouwen op medicatie; dat kon hij niet, had hij ook nooit gekund of gehoeven. Zijn vader bande immers elk medicijn van hun terrein. Het was niet dat Akrit er veel baat bij had als het hem weer beter had gemaakt, wanneer hij het nodig had, want de waarheid was dat zijn vader er hoe dan ook zo in stond dat elke tijd zonder hem beter was.
Hij schudde zijn hoofd. Hij wilde graag alles van zich afslaan en elk aanbod weigeren, zo ook deze, maar toch hadden hun woorden wel wat in hem los gemaakt. Zeker die van Orion, die het niet erg zou vinden als hij zou bezwijken tijdens hun weg naar het safehouse. Dan had hij Mila tenminste voor zich alleen.
Met gezucht draaide hij dan ook uiteindelijk het flesje open. Hij bracht het snel naar zijn lippen toe en goot het in één teug achterover, vooraleer hij zich bedenken kon.
De smaak van het drankje deed hem kort grimassen. Hij had gehoopt dat het wel mee zou vallen maar dan nog wist hij genoeg van heksendrankjes om te weten dat de kruiden die daarin verwerkt waren, allesbehalve voor de smaak waren. Het had hem ook niets verbaasd als Elsa er nog wat bij in had gestopt, al was het maar om hem te tergen.
Het lege flesje stopte hij in zijn broekzak. "Fine. Happy now?" Het ontsnapte mompelend aan zijn mond. Hij hoopte in elk geval dat Mila het waarderen kon. Zijn blik dwaalde af naar Orion die hem nog altijd aan zat te kijken. Het ongeduld was van hem af te lezen, hetzelfde voor de afgunst. Hij liet zijn gelaatsexpressie verharden en keek hem strak terug aan. "What are you looking at?" vuurde hij op hem af. "Let's get going already." Hij zou blij zijn als ze eindelijk bij het safehouse aan zouden zijn gekomen, maar dat was een gedachte die hij voor zichzelf hield.

@Shinde

Account verwijderd

schreef:
Mila glimlachte klein. Het voelde als een overwinning wanneer Lev met tegenzin het medicijn innam. Nu kon ze tenminste ontspannen. Zij was veilig, Lev was veilig. Dat was alles wat telde.
"Yep," mompelde ze terug na zijn gemompel.
Dit maakte haar blij inderdaad, een beetje samenwerking was nu nodig. Orion en Lev moesten elkaar niet leuk vinden. Ze moesten het gewoon lang genoeg samen uithouden zodat Mila kon ontdekken wie haar vader was, wat zijn waarde kon zijn in haar leven en hoe ze hierna met Lev de toekomst tegemoet ging.
De kwade blikken die werden uitgewisseld, negeerde Mila. Haar hand sloot zich zacht om die van Lev terwijl ze haar blik naar de grond richtte. De ravage die zowel zij als de jagers hadden nagelaten hoefde ze niet te zien. Net zoals de lijken van de jagers. Tot voorheen was ze nog nooit met de dood geconfronteerd, tot ze Akrit had gevonden. Dat betekende echter niet dat ze daarom nu makkelijk omging met dergelijke situaties.
"Can we please go," drong ze aan waardoor haar vader met grote passen weg beende.
Haar hand klemde ze wat harder om die van Lev heen omdat de adrenaline begon uit te werken. Mila voelde zich vermoeid, kreeg barstende hoofdpijn, een drukkend gevoel op haar longen en er huisde nog die doodsangst in haar lijf. Het liet haar belachelijk slecht voelen waardoor ze Levs ogen vermeed. Hij was al op zijn ongemak, dat wou ze niet nog erger maken.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
De weg naar het safehouse van Orion begon niet veel later. De sfeer voelde kil voor hem aan, makend dat ook hij zijn afstand behield en enigszins afwezig was. Het kostte hem energie, te veel energie, om zijn haatdragende gevoelens tegenover haar vader te blijven uiten. Het verspilde kracht die hij na de geleverde strijd niet meer had. Ze kenden elkaar nog geen half uur of hij had hem het liefst zijn nek al omgedraaid. Het enige dat hem ervan weerhouden had, was Mila, maar daarmee hield het ook wel op.
Haar aanwezigheid maakte het wel wat beter te verdragen voor hem. Ze had zijn hand al die tijd vastgehad en de warmte van haar aanraking deed hem wat beter voelen. Het was lief dat ze het zo uit zichzelf deed en al had ze het waarschijnlijk niet door, betekende het veel voor Lev dat ze een beetje van haar gevoelens durfde te uiten of hem in ieder geval gesteund te doen voelen.
Nadat voor zijn gevoel uren voorbij waren gegaan, kwam dan eindelijk een huis in zicht. Een gebouw die van veraf al aardig te zien was maar, nu ze alsmaar dichterbij kwamen, nog groter leek dan daarvoor. Hij wist dat Orion een groot man was bij de bovennatuurlijke gemeenschap maar hij had het zich niet voor kunnen stellen dat hij zulke eigendommen en stukken land had. Hij wist zich er nog net van te weerhouden zijn mond open te laten vallen.
Zwijgzaam zag hij Orion de deur openen. Naar binnen lopen deed hij niet; hij wachtte op Mila om eerst voet te zetten in het safehouse. Hij bleek niet van plan te zijn om de deur nog voor Lev open te houden. Hij werd gedwongen Mila's hand los te laten toen hij opmerkte dat Orion voor hem naar binnen glipte en het aan hem liet om de deur achter zich te sluiten. De arrogante klootzak.
Met binnensmonds gegrom liep hij ze door de hal achterna. Onwetend hoe hij zich gedragen of voelen moest, schuifelde hij een beetje achter hen, een wat lager looptempo ingezet om rond te kunnen kijken. Er was iets aan het pand wat hij niet helemaal vertrouwde, maar niet plaatsen kon.

@Shinde

Account verwijderd

schreef:
Emilia glimlachte naar Orion als hij achter haar naar binnen wandelde. Dit was het mooiste huis tot nu toe. Haar thuis vroeger was ouderwets en saai ingericht, dat van Lev ouderwets met een rijke uitstraling, maar dit huis... Dit was modern, nieuw, flitsend. Niet het groezelige hotelletje of bunker die ze had verwacht.
"It's pretty," lachte ze nog naar Orion die breed terug glimlachte waarna hij langs haar wang streek.

Na een korte rondleiding, trok Mila zich samen met Lev terug in hun slaapkamer. Orion liet hen samen slapen waar natuurlijk weer de nodige woordenwisseling bij was voorgevallen. Mila had wederom Levs kant gekozen, maar dit begon nu al vermoeiend te worden.
"Can you just give him a break," bracht ze gefrustreerd uit.
"Because of the hunter who were tracing you, I was kidnapped. The last thing I want is to have my dad save me to see him bicker and fight with you all the time!," zuchtte Mila diep waarna ze haar armen in de lucht wierp voor ze zich op het bed liet neerploffen.
"He's my dad..."
Dan kwamen de tranen.
Mila had ze al heel lang ingehouden. Al de hele tijd sinds ze Orion ontmoette hield ze alles opgekropt. De ontmoeting op zich maakte alles nog ingewikkelder. Nu voelde ze een mengelmoes van doodsangst, paranoia met een vleugje blijdschap om haar vader. Echter bracht de gedachte aan familie dan weer verdriet en gemis met zich mee. Tegenover Lev voelde ze onmiskenbaar nog zoveel liefde, maar ook wat woede omdat hij zich zo kil en afstandelijk gedroeg. Dit kon ze nu echt niet begrijpen!
Mila draaide zich om haar buik en drukte haar gezicht in haar kussen. Dit haatte ze. Ze wist niet hoe ze zich moest voelen bij de hele situatie. Bovendien vond ze ook dat Lev haar niet begreep net nu ze hem het meeste nodig had om alles op een rijtje te krijgen omtrent haar vader. Tenslotte wist ze niet wat dit betekende voor haar. Was hij zomaar in haar leven? Haar laatste restje échte familie die haar graag kon zien? Of was dit slechts een illusie of even een tijdelijke interventie waarna ze weldra weer alleen zou zijn? Ze wist het echt niet en nu wou ze het liefste van al liever met niemand praten dan met iemand die hier niet neutraal over was.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Na een slaapverwekkende, maar vluchtige rondleiding waren ze dan eindelijk op zichzelf aangewezen geweest. En het gemis van Orion's aanwezigheid voelde fijner dan hij zich al die tijd voor had kunnen stellen.
Hij had zijn zinnen gezet op het pakken van wat slaap. Zich op een comfortabele en zachte matras neer kunnen vallen om deze rampzalige nacht te vergeten, met de hoop morgen wakker te worden in een compleet andere wereld dan waar ze vandaag in beland waren geraakt. Dat vormde slechts een dagdroom waarvan hij zo gehoopt had dat het zo zou verlopen, maar weer in teleurgesteld werd. Nog voor hij op het bed had kunnen gaan zitten, begon al de discussie waar hij allesbehalve de energie of zin in had.
Hij haalde diep adem. "You are not telling me you actually trust the guy, are you?" Hij kon niet geloven dat ze zich zo liet opnaaien door de man die klaarblijkelijk haar vader was, na hem voor het eerst ontmoet te hebben. Hoe had Orion had zo over kunnen halen en in de val kunnen lokken?
Verschrokken zag hij hoe Mila zich huilend op het bed stortte en haar gezicht verborg in het kussen. Hij had er alles voor gedaan om haar te troosten en zijn steun te laten blijken, maar de afstandelijkheid die hij voelde, weigerde de sfeer te verlaten. Onwetend wat ze van hem verwachtte, ging hij op de rand van het bed zitten.
"I get that you must be very confused at the moment. Probably very traumatised by everything that has happened tonight. But why are you letting yourself get fooled by him?" opperde hij enigszins gefrustreerd. "Why do you think he was so fast at the scène in the first place? He must have been tracking us as well, just like the hunters, to find us there. And now, out of nowhere and after all these years, he wants you at his side? I can't just believe that it's hospitality that made him let us stay here."
Hij liet zijn armen steunen op zijn bovenbenen, rusteloos gespeeld met zijn vingers door de radeloosheid die hij voelde. "He's up to something. He has to be." Het viel hem lastig genoeg om te moeten proberen het vertrouwen in haar vader te schaden, maar hij zou het zich meer kwalijk nemen als hij er geen moeite toe had gedaan zijn wantrouwen over te brengen en Mila hiervan het slachtoffer zou worden.

@Shinde

Account verwijderd

schreef:
"Well he just saved our asses, besides he clearly is my dad!," protesteerde Mila.
Hoe weinig ze ook wist van wolven, wat ze wel zeker was, was dat haar moeder naar echt haar moeder rook. Haar zogenaamde 'vader' had altijd iets raars in zijn geur dat ze niet kon thuisbrengen. Orion daarentegen, niet alleen zijn geur was zo herkenbaar. Daarnaast had hij ook diezelfde kleur ogen als zij. Het liet haar denken aan het enige wat haar moeder voor haar vertrek gelost had, dat Mila als ze haar vader ooit vond hem zou herkennen aan zijn ogen. Bovendien was zelfs de kleur van hun vacht identiek. Alsof ze de meest herkenbare kenmerken allemaal had gekregen van haar vader.
De volgende opmerking over haar vader maakte haar plots woedend. Dat hij hen opspoorde was net een goed teken! Dat betekende dat hij bewust naar haar op zoek was gegaan.
"For all I know, that's a great sign that he came looking for me. I bet everyone was just keeping me safe. And what in godsname could he be planning? Getting to know his daughter? Wow that would be so horrible considering everyone abandoned me!," riep Mila uit waarna ze de dekens van zich af sloeg om recht te gaan staan.
Haar vuisten waren gebald terwijl ze moeite moest doen om niet te veranderen. Nog nooit was ze zo kwaad, teleurgesteld en bovenal getraumatiseerd als nu. De mix van gevoelens die ze amper allemaal kon thuisbrengen, was zo overweldigend dat ze zin had om er gewoon vandoor te gaan.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Hij wreef zacht met zijn handen over zijn gezicht. Natuurlijk was het haar vader. Dat snapte hij ook wel, anders was hij niet zo beschermend naar haar toe geweest en hadden de twee niet zo op elkaar geleken. Hij had in enkele seconden gezien dat alleen al hun ogen daarvoor te veel op elkaar leken. Maar er was gewoon iets aan hem wat niet klopte. Wat niet goed voelde. Was dat dan iets wat Mila weigerde te voelen uit blindheid, nu ze haar familie weer zag? Wilde ze het dan niet geloven?
"Yes, I know he's your dad, but something's off about him. About all of this." Hij vertikte te geloven dat er iets goeds uit deze situatie voort zou komen. Er moest toch een reden voor zijn dat hij zich zo opgejaagd voelde sinds de man hen opgezocht had? Een reden waarvoor hij het gevoel had dat hij elk moment op zijn hoede moest zijn? Het kon niet alleen de haat van Orion tegenover hem zijn die hem zo deed voelen. Er moest nog iets anders aan de hand zijn.
Het geroep van Mila liet hem fronsend achter. Traagzaam wist ze het voor elkaar te krijgen om ook zijn bloed te laten koken en de kalmte die hij probeerde vast te houden, te doen verdwijnen. Hij draaide zich om en wierp een felle blik haar kant op.
"So everyone abandoned you, huh?" siste hij haar toe. "Right, your family dropped you at our place for the paycheck. But let's just forget the fact that I saved us from getting killed that night and sticked with you ever since, hmm?" Hij kon zich er niet van weerhouden even te grommen. "But hey, looks like that counts for nothing after all, right."
Hardhandig duwde hij zichzelf van het bed af. "Who am I even kidding. Emilia doesn't need anybody, huh? Not now that her dad finally decides to show up." Hij liep van het bed weg en zette koers naar de deur, die hij ruw opende om de kamer te verlaten. "What's even the point in this."
Het vormde een eindeloze discussie die geen winnaar kende. Dat wisten ze allebei. Hij was te gefrustreerd om haar nog normaal aan te kijken en van wat hij had gehoord, had ze ook niets meer bij hem te zoeken. Niet voor nu tenminste.

@Shinde

Account verwijderd

schreef:
Emilia wist niet hoe te reageren, ze keek toe hoe Lev opstond waarna hij naar de deur liep. Nooit had ze bedoeld dat zijn steun en hulp niets betekende, dat maakte hij er zelf uit op. Lev was gewoon geen familie, nog niet. Ze was tot over haar oren verliefd op hem, ze hield misschien zelfs al van hem, maar een bloedband hadden ze niet wat ze ook nooit zouden hebben. Echter had ze Lev het gevoel gegeven dat hij waardeloos was nu haar vader terug ik beeld was.
Wat Mila echt wilde, was gewoon niet te hoeven kiezen. Dat Lev haar vader accepteerde en omgekeerd. Waarom dat niet kon, begreep ze niet. Als ze echt aan haar belang dachten, dan legden ze deze zinloze vijandigheid gewoon bij.
”Please don’t go, I’m sorry,” zei Mila zacht.
Het speet haar niet dat ze haar vader verdedigde, wel dat ze Lev zo slecht liet voelen, al had hij dit ook zelf gezocht! Ondertussen was de angst om hem ook te verliezen wel groot genoeg om het te laten uitschijnen alsof ze zich wel verontschuldigde voor alles. Mila durfde hem niet aan te kijken omdat ze zijn woede jegens haar niet wou zien. In de plaats ging ze rechtop zitten waarna ze staarde naar haar voeten die de grond raakten.
Wanneer ze terugdacht aan de voorgaande nacht, vroeg ze zich af waarom dat moment ooit had moeten eindigen... Als ze kon, dan wou ze het nog een duizend maal beleven.

@Paran0id

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
De getemperde, haast gefluisterde klanken van Mila's stem wisten zijn gehoor te bereiken. Zijn stappen had ze hiermee niet kunnen stoppen. Met het horen van haar gesmeek, kon hij niet anders dan denken wat hij dan voor haar betekend had om hem te vragen niet weg te gaan. Wat was het dan wat hem belangrijk voor haar maakte, als ze zijn bestaan in haar leven niet eens erkende?
Nu haar vader verschenen was, zou ze alles doen om bij Orion te blijven en hem onderuit te halen. Ze was teveel afgeleid door haar geromantiseerde beeld van de man die haar gered had, om ook maar een woord te geloven die Lev uit zijn mond liet komen. Hij zou niet bij haar in de buurt blijven om toe te kunnen kijken hoe hij verder uit haar leven geveegd werd met elke dag die verstreek. Was hij niet al genoeg verloren de afgelopen dagen, maanden, jaren?
Hij beet op zijn lip, schoorvoetend naar de voordeur gelopen. Verdwaald in zijn eigen gedachten en emoties haalde hij de klink naar beneden en stapte hij naar buiten, de frisse avondwind tegen hem in voelen waaien. De deur viel achter hem dicht. Er was geen weg terug meer, maar vanbinnen was hij zo overladen met emoties dat hij zich er niet eens meer toe aan had kunnen zetten om weer terug te lopen, als hij dat dan toch had gewild. Ze was beter af zonder hem; dat was voor Lev wel duidelijk geworden. En dus trotseerde hij de wilde bossen opnieuw, ditmaal in zijn eentje met enkel zijn malende gedachten als gezelschap. Met een krachtige sprong had hij zich enkele honderden meters van het huis af laten veranderen. Een laatste blik achterom geworpen om zijn felle, gele ogen op het pand te laten vallen, voordat hij het zijn rug toekeerde weg begon te sprinten, met niets anders door zich heen gaande dan het gevoel van zijn poten die ijlings in aanraking kwamen met de uitgestrekte bosgronden.

@Shinde

Account verwijderd

schreef:
Mila stond met haar voeten in het water. Haar reisgezel stond wat verderop te staren naar de lichtjes van de stad. Mila daarentegen was betoverd door haar eigen weerspiegeling. Het lukte haar om haar helderblauwe ogen op te roepen, zonder volledig te hoeven veranderen. Een kleine glimlach toverde zich om haar lippen, wat Elsa algauw oppikte. Soms was het handig om in gezelschap te vertoeven van iemand die aura's kon aflezen. Mila vond haar het manusje van alles, overal was ze goed in, maar nergens blonk ze echt in uit. Al vond Mila dat meer een sterkte dan een zwakte.
"Let's go, you deserve a birthday dinner," glimlachte Elsa.
Traag knikte Mila waarna ze neerplofte op het vochtige gras om haar voeten te drogen waarna ze een paar gouden hakken aantrok. Als er iets was wat ze geleerd had van Elsa tijdens hun reizen samen, was het hoe ze zich moest opmaken voor een avondje de stad in. Nooit eerder had ze zich zo vrij gevoeld. Het had haar looks een complete 180 graden doen draaien, haar lichtbruine lokken had ze blond geverfd zoals die van Elsa. Nu gebruikte Mila make-up, modieuze kledij en bovenal ze straalde zelfvertrouwen uit.
Hoe beter ze de echte wereld leerde kennen, hoe beter ze zich in haar vel voelde. Daarnaast hielp het ook om een doel, een missie te hebben in het leven. Op dit moment was dat om Lev op te sporen, Elsa te helpen hem te beschermen, zijn fortuin terug te bezorgen en zo ver mogelijk van haar vader vandaan te raken.
Met haar haren in een losse dot, gehuld in een zwart kleedje met zachte make-up gecombineerd, voelde Mila zich klaar om voor het eerst haar verjaardag te vieren. Achteraf gezien was het duidelijk waarom haar verjaardag vermeden werd, het was niet bepaald een blijde verrassing geweest haar geboorte, dus waarom zou iemand dat vieren? Nu was het anders, iedereen rondom haar keek uit naar verjaardagen, het was een waar feest. Net daarom was Mila zo vrolijk om er voor het eerst zelf een feest van te maken, weliswaar met een vriendin!
"So, we'll meet two other wolves, because you know... It's your birthday and you should see some males from time to time. You never know," knipoogde Elsa waarop Mila met haar ogen rolde.
"Right. Sounds fun, if it involves dancing," grinnikte Mila waarop de andere blondine hevig knikte.
Giechelend, enthousiast over hun avond, sprongen ze in de camper waar ze al een hele tijd mee rondreisden. Lev was goed in ongezien blijven sinds Elsa ontdekt had dat Orion de jagers gestuurd had, waardoor ze allemaal lang genoeg afgeleid waren geweest om hem volledig met de noorderzon te laten verdwijnen. Toch hing er die avond een bekende geur in de lucht. Het maakte Mila nerveus als ze de gezellige, kleine bar binnen wandelden. Alsof er iets op het punt stond om te gebeuren. Elsa stootte haar aan met haar elleboog.
"They're part of the band, I made them perform this evening. I asked for some music you like," fluisterde Elsa terwijl de lichtten zich dimden als de drieledige band op het podium kwam.
Een verrassing was het zeker. Echter wist Mila niet direct of het een blijde verrassing was op haar verjaardag. Het weerzien van Lev sloeg haar volledig uit het lood, gelukkig waren alle lichten op hem gericht waardoor hij hopelijk niet kon zien hoe ze op slag knalrood werd en haar blik op de grond richtte. Nog steeds beschaamd voor de gevoelens die ze voor hem had na al die tijd, nadat hij haar in de steek gelaten had. Daarnaast voelde ze vooral ook het gemis en verdriet. Na al die maanden kwamen de gevoelens plots heel dichtbij terwijl ze net even niet had willen denken of voelen op deze avond. Het hoorde gewoon haar avond te zijn, met licht plezier en geluk. Bovenal, geen zorgen...

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
De schemeringen begonnen door te breken, de zon zijn laatste stralen nog laten zien vooraleer het donker weder zou keren. Hij had het al een tijdje kunnen bekijken hoe de avond aan begon te breken. Nog altijd had hij zich bij de achterdeur van The Brew verscholen, een sigaret stekend tussen zijn lippen waar hij om de zoveel tijd een trek van nam. Hij was er al een aantal maand, maar het kon hem nog altijd verrassen wat de stad en de sfeer die er heerste met hem gedaan had.
Hij had nooit gerookt. Daarnevens nooit een pakje sigaretten aangeraakt tot vier maanden geleden Tyler hem er een had aangereikt. Sindsdien was het een ritueel geworden voor hem om met de rook zijn longen te vullen. Zijn stem was er zo langzamerhand wat zwaarder van geworden, al was dat ook alles wat hij er verder van merken kon. Hij had zich in elk geval sneller aangepast aan Manhattan dan hij had gedacht.
Op het begin had hij van de stad gewalgd, nu kon hij zich niet meer voorstellen hoe hij eerder met zijn vader in het bos had gewoond, afgezonderd van elke andere beschaving dan de Winterrunners. Hij had het hier naar zijn zin, zowel in de stad als de bar waar hij zijn toevlucht had gevonden. Het was voor hem niet meer vreemd om hier bijna elke avond te kunnen worden gevonden; het was een gewoonte te worden om hier te werken. Zodanig dat hij zelfs met de rest van de crew meedronk elke avond na sluitingstijd. Hij begon dan wel zo langzamerhand meer te drinken dan hij dat eerder deed, maar dat had hem niet meer kunnen deren. Het hielp hem om te dealen met alles om hem heen, gezien hij verder niemand meer had gehad die wist waar hij doorheen had moeten gaan of hem daarmee helpen kon.
Zuchtend nam hij een laatste trek van de sigaret, voor hij deze ijzig op de stoeptegels liet vallen en met de zool van zijn schoen het vuur doofde. Een laatste beetje rook sijpelde nog uit zijn lippen tot er niets anders meer van over was dan heldere lucht.
Hij trok de deur achter zich open, na nog even zo te hebben gestaan, en liep terug de bar in. Hij had Tyler beloofd om vanavond samen met een van de andere jongens op het podium te staan. De gasten voorzien van muziek had hij al die tijd al met plezier gedaan, maar het leek erop dat vanavond dit gevoel van enthousiasme bij hem verdwenen was. Er hing voor zijn gevoel een onheilspellende atmosfeer, iets wat hij niet plaatsen of begrijpen kon. Het liefst had hij de bar al verlaten en was hij teruggelopen naar zijn appartement. Dat zou alleen wel betekenen dat hij zijn afspraak met Tyler zou verbreken, iets wat hij niet maken kon zo kort voor het optreden. Over een vijftal minuten werden ze al verwacht op het podium te staan.
Hij sleepte zich dus ook uiteindelijk alsnog naar de ruimte achter de schermen. Kort glimlachend begroette hij de twee jongens, pakte hij het gitaar van de standaard en liet zijn vingers over de snaren glijden. Hij kon de gasten binnen horen stromen en dat maakte dat hij zich in alle stilte voorbereidde op een aardige opkomst. Met het opengaan van de gordijnen moest hij de verhoging opwandelen, om zoals verwacht oog in oog te staan met tientallen bargasten. Plankenkoorts daarentegen had hij allang niet meer. Hij was de rust zelve wanneer hij plaatsnam op de kruk op het podium en het gitaar op zijn rechterbovenbeen liet leunen.
Na een paar seconden van sereniteit begon de muziek de ruimte te vullen en gleden zijn vingers over de snaren van het gitaar, zijn stem laten weerklinken door de microfoon die voor hem stond.
In de felle lampen die op hen schenen, wierp hij verscheidene blikken op het publiek. Zijn pupillen bleven haken bij een van de meisjes in het publiek. Ze kwam hem bekend voor, alleen waarvan was een raadsel. Met de spotlight die vol op hem scheen, had hij te weinig zicht om daadwerkelijk op te maken hoe ze eruit zag. Meer dan die ogen die flikkerden met de weerspiegeling van de lichtjes van de bar en haar lange haar, wist hij niet duidelijk te zien. Met het beeld van haar in zijn hoofd, keek hij weer weg, verder gaand met het nummer alsof er niets was gebeurd. Hij zou na het optreden wel zien wie ze was of wat maakte dat hij haar dacht ergens van te herkennen.
Het nummer werd gevolgd door enkele andere songs. Het optreden vloog aan hem voorbij net zoals het altijd voor hem voelde wanneer hij optrad, maar het enigszins zenuwslopende gevoel in hem was nog niet vervaagd geweest. Met het dimmen van de spotlight na de laatste klanken van het lied voelde hij zich nog even gejaagd als op het begin. Wat rusteloos zette hij de gitaar terug zodra de lichten uit waren gegaan en baande hij zich een weg terug naar de bar.
Nogmaals dwaalde zijn blik af naar het meisje van eerst. Alleen dit keer in het normale licht van de bar en een vergroot, duidelijker blikveld. Daar, staande achter houten toonbank, was het dat hij zich besefte waarvan hij haar herkende. Hij had haar nog in geen jaren kunnen vergeten. Zelfs met alle make-up die ze droeg, de kleding en de haarkleur die hij nog nooit bij haar had gezien, had hij haar met gemak kunnen onderscheiden van de rest. Mila. Wat deed ze hier?

@Shinde

outfit (zonder zonnebril tho)

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld