Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

10 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

Jdbo met first

Roxy130
Landelijke ster

roxy130 schreef:
Yasmine:

Justin laat de badjas opzij gaan waardoor hij nu alles kan zien. Uit het niets staat hij op. Met een rare blik kijk ik hem aan. Waarom staat die nu opeens op? Vindt hij het leuker om in zijn adamskostuum door de kamer te lopen? Hij begeeft zich naar de lichtknop en doet het licht uit. Het duurt even voor ik wat kan zien in het donker en tegen de tijd dat ik weer wat zie, hangt Justin al terug bij me op bed. Ik kus met hem mee en laat mijn ene hand in zijn nek liggen. Mijn andere hand laat ik over zijn borst glijden en streel in de buurt van zijn gevoelige plek.

Ts?

First
Internationale ster

First schreef:
Ts

Justin;

Ongeveer een uur later plof ik buiten adem naast Yasmine neer. Ik blijf even liggen en staar naar het plafond terwijl ik langzaam weer op adem kom. Een blij en gelukkig gevoel bekruipt mijn lichaam. En dat terwijl ik niet eens iets gebruikt had. Het was een lange tijd geleden dat iets anders dan drugs dit gevoel in mijn lichaam veroorzaakte. Het voelde goed. Tevreden trek ik een glimlach waarna ik zittend mijn boxershort aantrek en weer terug op mijn rug ga liggen. Kort dacht ik aan morgen. Hoe zou het verder moeten? Maar al snel stelde ik mijn gedachten uit. Morgen kwam later.

Roxy130
Landelijke ster

roxy130 schreef:
Yasmine:

Ik hijg nog na van net en zet me dan recht. Ik trek mijn lingerie terug aan. Het was fijn, heel fijn. De gevoelens die Justin me heeft bezorgd heb ik nog nooit gevoeld ook niet jn de tijd dat Jake nog aardig was. Ik kruip voorzichtig tegen Justin aan. "Mag ik tegen je aan liggen?" Vraag ik dan toch wat onzeker. Daarnet kon ik hem zo uitdagen en nu opeens komen alle onzekerheden in me naar boven. Wat gaat er morgen eigenlijk gebeuren? Gaat die terug? Gaat die alleen of pakt die me dan mee? Ik zucht onhoorbaar. Ik zal het allemaal wel zien wat er gebeurt en als het moet, kan ik nog terug. Het zal me wel de nodige slagen en schoppen kosten, maar uiteindelijk zal ik mijn oude leven dan weer terug hebben. Natuurlijk hou ik meer van het leven met Justin, maar wie weet heeft hij Me nu gewoon gebruikt. Ik probeer die gedachten uit mijn hoofd te zetten en sluit mijn ogen. Ga gewoon slapen Yasmine!

First
Internationale ster

First schreef:
Justin;

'Natuurlijk aapje.' Zeg ik lief als Yasmine me vraagt of ze tegen me aan mag liggen. Ze klonk ineens wat onzeker. Ik draai me terug op mijn rug en laat haar haar hoofd op mijn schouder plaatsen. Mijn arm leg ik op haar zij. Het voelt fijn en vertrouwd. Ik sluit mijn ogen en aai zacht over haar heupen. Van het ene op het andere moment voel ik me erg moe. Mijn oogleden voelen zwaar en binnen enkele seconden val ik in slaap. In lange tijd had ik niet zo'n fijne droom als deze nacht.

Ts volgende ochtend

Roxy130
Landelijke ster

roxy130 schreef:
Ts volgende ochtend
Yasmine:

De volgende ochtend word ik wakker. Het eerste dat me opvalt is dat ik nog altijd tegen Justin lig en zijn arm nog altijd over mij. Het was een heerlijk nacht en nu ook het wakker worden! Geen Jake die me wakker gooit met kussen, ijskoud water over me heen gooi of me gewoon wakker roept. Plots Besef ik dat ik Justin moet wakker maken aangezien hij anders zo een woede aanval durft te krijgen omdat die geen drugs heeft. Ik kruip op zijn middel en druk een paar kusjes op zijn lippen. "Wakker worden knappe jongen." Lach ik zwak en geef hem weer een paar korte, achtereenvolgende kusjes. "Kom luilak, de zon is al op en jij slaapt nog." Lach ik verder.

First
Internationale ster

First schreef:
Justin;

'Hmmm..' Mompel ik terwijl ik mijn ogen nog dicht heb. Vanuit de verte hoor ik gepraat. Ik open voorzichtig mijn ogen, maar herinner me niet meteen waar en met wie ik ben. Ik sluit mijn ogen weer, maar sper ze dan in rap tempo wijdt open. Ik schiet met mijn hoofd overeind waarbij ik Yasmines gezicht raak. Gelijk bekruipt de paniek me. Ik voelde een aanval opkomen. Met een bange blik vol paniek kijk ik naar Yasmine. Meteen neemt de paniek af wanneer ik een straaltje bloed uit haar neus zie lopen. Het was mijn schuld! Een enkele seconde weet ik niet wat te doen. Dan sta ik op en loop ik naar de badkamer waar ik een washandje onder de kraan houdt. Ik loop terug naar het bed waar ik naast Yasmine ga zitten. Voorzichtig dep ik haar neus schoon. 'Het ging.. Ik deed..'

Roxy130
Landelijke ster

roxy130 schreef:
Yasmine:

Ik moet lachen als hij zijn ogen open doet en dan weer dicht doet. Awh, wat schattig. Plots springen zijn ogen open en botst die met zijn hoofd tegen het mijne waardoor ik toch even de kluts kwijt ben. Ik kruip van Justin af en voel dan wat bloed bloed op mijn hand vallen. Fijn, bloedneus. Ik hou mijn hand onder mijn neus en zie dat Justin zijn paniekaanval heeft. "Justin rustig!" Zeg ik dan aangezien ht vrij moeilijk is wat te doen met een hand onder een bloedende neus. Ik merk dzt hij vanzelf terug rustig word, maar hij gaat toch naar de badkamer. Hij gaat toch geen zeep eten ofzo? Gelukkig komt die terug met washandje. In een seconde merk ik al dat hij zich schuldig voelt. "Het is niks Justin. Voel je er niet schuldig over." Probeer ik hem gerust te stellen. Misschien toch niet zo een positieve ochtend, maar nog zltijd beter dan anders. "Het is al goed." Ik leg mijn schone hand even op zijn wang en pak het washandje over. Ik stap dan naar de badkamer en was het uit. Gelukkig is de bloedneus snel gedaan!

First
Internationale ster

First schreef:
Justin;

Na de uitbarsting stelde ik voor om ergens ontbijt te gaan halen. We trokken onze kleding aan, die we inmiddels al een paar dagen droegen, en verlieten het hotel. Het was een zonnige ochtend. We liepen zwijgzaam naast elkaar op het trottoir. Bij een bakkerij bleef ik staan. Ik ging er niet vanuit dat die oude boerendorpje op elke hoek van de straat een restaurant zou hebben zitten, dus met een bakkerij was zeer tevreden. 'Zullen we eens kijken of ze hier wat hebben?' Ik zocht heel veel verschillende broodjes uit en liet ze inpakken. Hierna vervolgden we onze weg naar een bos. Na een smal pad te zijn ingeslagen, was er een grote mooie open vlakte. Hier konden we onze broodjes wel opeten.

Roxy130
Landelijke ster

roxy130 schreef:
Yasmine:

Ik ruim nog even alles op wat met bloed bespat was en trek dan mijn kleren aan wanneer Justin voorstelt om ergens ontbijt te halen. Wanneer we beide klaar zijn, verlaten we het hotel. We kuieren wat door het dorpje. Justin besluit dan maar te stoppen bij de plaatselijke bakkerij. Hij kijkt even naar binnen en dan vraagt die aan mij of we hier ons eten zullen kopen. Daarvoor toch eigenlijk op neer. Rustig ga ik met hem mee en bekijk even wat er in de toonbank ligt. Het ziet er allemaal wel lekker uit. Ik laat Justin daarom rustig zij gang gaan. Wat hij neemt het kan nooit verkeerd zijn. Na de bakker stappen we verder naar het bos tot we op een openplak komen. Beter dan laatst dat we verdwaalt waren in het bos. Ik zet me neer en trek Justin naast me. "Zo stil Justin, is er iets?" Vraag ik nieuwsgierig en haal de broodjes uit de zak. Ik leg ze er dan op open zodat we kunnen zien wat wat is. Zou hij er nog altijd meezitten met dat die me daarnet een bloedneus gaf of zou er wat anders aan de hand zijn? "Dus..... Ben je vanplan om terug naar huis te gaan?" Vraag ik dan voorzichtig aan hem. Ik vraag me wel af wat ik moet doen. Zou Justin me mee willen of laat die me achter? Het laatste is misschien wel het meest logische. Hij kan makkelijk zijn oude leven weer oppikken terwijl dat hij een grotere kans op problemen heeft wanneer die mij zou meenemen. Wie weet zoekt Jake ons nog. Wat ziu jake zelfs doen? Hij is zo onvoorspelbaar. Hij kan ondertussen al een ander aan het zoeken zijn of ons zoeken. Ik pak een broodje en begin er van te eten.

First
Internationale ster

First schreef:
Justin;

Ik ga langs Yasmine zitten en trek mijn knieën op. Zwijgzaam staar ik in de verte. Mijn gedachten dwalen steeds verder af. Als Yasmine begint te praten schrik ik wakker uit mijn gedachten. Zonder haar aan te kijken zoek ik de zak met broodjes en pak ik er een kaasbroodje uit. Langzaam begin ik te eten. Ik hoor een trilling in Yasmines stem. 'Er is niets' grom ik. Als ik haar aankijk zie ik een twinkeling in haar ogen. Ze vervolgt het gesprek met de vraag die al de hele ochtend door mijn hoofd spookt. Wat nu?? Ik kan haar onmogelijk meenemen naar mijn huis, aangezien ik altijd omringd ben door paparazzi en mijn fans het waarschijnlijk ook niet zullen waarderen. Toch kan ik Yasmine niet naar haar oude leven terug laten keren. Ze heeft me geholpen te ontsnappen en nu zal ik haar helpen. Maar hoe dan? Een antwoord op haar vraag heb ik dus nog niet. Langzaam eet ik mijn mond leeg waarna ik een volgende hap neem. Het broodje smaakte als karton in mijn mond. Na de laatste hap draai ik maar naar Yasmine. We moeten er nu niet over nadenken. We moeten genieten van het moment en van elkaar. Ik wilde haar afleiden van de vraag die in mijn hoofd en dus ook in haar hoofd spookte en begon met een kietel aanval. Ik duw Yasmine voorzichtig om en kruip bovenop haar. Met mijn ene hand houd haar twee handen boven haar hoofd stevig vast terwijl ik mijn andere hand gebruik om in haar zij te porren. Weer even lijkt de wereld om ons heen heel ver weg..

Roxy130
Landelijke ster

roxy130 schreef:
Yasmine:

Ik zucht onhoorbaar bij het grommend antwoord van Justin. Die heeft zijn ochtendhumeur nog altijd niet verloren. Ik eet mijn broodje op en heb geen honger meer. Hopelijk Justin wel, want hij heeft er genoeg gekocht voor een heel leger. Hij antwoordt ook niet op mijn vraag waardoor ik mijn ogen neersla. Plots begin Justin me te kietelen waardoor ik in de lach schiet. "Niet doen jij!" Lach ik en probeer mijn handen uit zijn greep te halen zodat ik hem kan terugpakken. Ik maak allemaal gekke bewegingen door het porren en probeer af en toe zielig te kijken.
Na een poosje is hij gelukkig gestopt, maar hij blifjt wel op mijn middel zitten. "Dat was gemeen van je." Pruil ik zielig en leg mijn handen op bovenbenen. "Maar je hebt mijn vraag nu gewoon ontweken Justin." Zeg ik zacht. Hij stelt het steeds uit om er antwoord op te geven. Ik heb veel liever dat hij het me gewoon eerlijk zegt dat hij me waarschijnlijk zal achterlaten. "Zeg het me maar gewoon. Ik zie ook wel dat je ergens mee zit en mijn vermoeden gaat uit naar de vraag die ik je stelde." Ik wil wel gaan rechtzitten, maar dat gaat nogal moeilijk als hij op me zit. "Je kan het me wel zeggen als je terugkeert naar huis. Ik begrijp het best als je je oude leven weer wilt oppakken." Ik kan ook niets anders verwachten dan dat hij zijn oude leven weer wilt opnemen en er mee verder gaan. Natuurlijk is het niet leuk dat ik hier achterblijf, maar goed... Ik heb het mezelf aangedaan. Ik geef hem een zwak glimlachje.

First
Internationale ster

First schreef:
Justin;

Na een korte tijd plagen vervaagt de lach op mijn gezicht weer. Ik stop met kietelen, maar blijf wel op Yasmines middel zitten terwijl zij nog op haar rug op de grond ligt. Ze zegt dat ik haar vraag ontweken heb. Wat overduidelijk klopte. Ik wilde er niet aan denken. Ik was altijd al zo slecht in het maken van keuzes. Meestal had ik vrienden, mijn manager of mijn moeder wie ik een situatie voor kon leggen. Ze gaven me dan raad en bijna altijd luisterde ik wel naar ze. In stilte kijk ik in de verte. Ik voel Yasmine van onder me verzet tonen. Snel sta ik op en klop ik mijn broek af. Als we beiden staan probeer ik nog steeds haar blik te mijden. Ik moest en ik zou terug gaan naar mijn oude leven. De optredens, de interviews, de tv-shows. Ik had er hard voor gewerkt en uiteindelijk heb ik de leukste baan gekregen die ik me maar kon indenken. Ik hield van mijn leven en van de fame. Ik had alles op een rijtje. Natuurlijk zou ik een heleboel dingen eerst recht moeten zetten voordat mijn leven weer de oude was, maar dat ging ongetwijfeld minder moeilijk zonder Yasmine dan met haar. Ik woog in mijn hoofd in razend tempo de voor en nadelen af. Waarna ik me tot Yasmine keerde. 'Je moet weten dat je niet zomaar een meisje voor me bent.' Ik stond recht tegenover haar en pakte haar beide handen vast. Ik keek diep in haar ogen en zag een twinkeling verschijnen. Een rilling trok over mijn lichaam. Hoe kon ik iemand waarvoor ik zoveel liefde voelen laten gaan? Maar ik had geen keus, nu niet. Later kon ik haar weer opzoeken. Wanneer ik alles weer op een rijtje had. Ik wilde het zeggen. Ik wilde het uitleggen. Ik wilde redenen geven waarom nu niet de juiste tijd was om haar met me mee te nemen. Maar er kwam niets meer uit mijn mond. Ik zag een traan over haar wang rollen en probeerde me in te denken waar ze aan dacht. Ze zou terug moeten naar de kliniek. Mogelijk zelfs ontslagen worden. Ze had immers een patiënt geholpen te ontsnappen. En wat dacht je van Jake? Hij zou haar afmaken, dat wist ik zeker en ik wist ook dat Yasmine dat wist. Ze gaf me een zwak glimlachje waarna er nog een traan uit haar ooghoek naar beneden stroomde. 'Je gaat met me mee.'

Roxy130
Landelijke ster

roxy130 schreef:
Yasmine:

Ik slik even. Het is duidelijk te zien aan Justin dat hij er over nadenkt. Ik voel het zo aankomen dat hij zegt dat ik hier beter kan blijven. Het is niet dat ik heel veel voor hem zal betekenen. Hij heeft miljoenen meiden die hij kan krijgen. Waarom zou ik dan speciaal zijn? Justin gaat van mijn middel waardoor ik mezelf omhoog duw. Ik veeg mijn kleren af en kijk hem aan. Het is duidelijk dat zijn ogen die van mij niet willen ontmoeten. Onhoorbaar zucht ik dan en staar naar de grond. Waar heb ik mezelf toch ingestoken? Als ik nooit zo close was geworden met Justin dan had ik dit probleem nu niet of nou ja, Justin deze keuze niet. Ik weet het nu al dat ik me gebroken zal voelen wanneer hij me achterlaat, maar ik snap het wel. De meeste mensen willen hun leven terug oppakken en zo weinig mogelijk dingen van de kliniek nog horen. Plots pakt Justin mijn handen af waardoor ik opkijk. 'Je moet weten dat je niet zomaar een meisje voor me bent.' Die zin doet een klein glimlachje op mijn gezicht verschijnen, maar versterkt het gevoel dat hij me hier achterlaat. Het lukt me dan toch niet om een traan in de houden. Stomme tranen! Moet dat nu echt?! Ik laat mijn blik terug zakken. Ergens verbaasd het me dat hij zolang moet nadenken over deze keuze. Eindelijk zijn de verlossende woorden daar, maar niet de woorden die ik verwacht. Ik mag mee?! "Meen je dat Justin?" Vraag ik verbaasd en merk dat er nog een traan ontsnapt. "Sorry, ik ben een huilebalk." Verontschuldig ik me dan. Ik heb bij Jake geleerd dat je al een huilebalk bent als je nog maar een traan laat. "Weet je het echt wel zeker dat je me meeneemt?" Vraag ik nog eens voor de zekerheid. Ik kan het gewoon niet geloven dat hij me echt zou meenemen. Ik heb me zo voorbereid op het idee dat ik niet mee zou mogen en nu plots mag ik toch mee. Het voelt wel opgelucht, maar ergens ook beangstigend. Nu weet ik zeker niet meer wat ik moet verwachten. Mijn oude leventje was wel redelijk voorspelbaar, maar bij dat van Justin kan ik echt geen beeld vormen behalve dan de drugs e alcohol waardoor die innde kliniek kwam.

First
Internationale ster

First schreef:
Justin;

Ik glimlach klein als ik Yasmines opluchting zie. Ze verdient het niet hier te blijven. Ze heeft geen toekomst meer. Bovendien zal ik ervoor zorgen dat Yasmine haar ex nooit meer tegen zal komen. Ze heeft me ten slotte van mijn verslaving weten te redden. Ik geef haar een knuffel en laat haar uitpraten. 'Ja ik weet het zeker.' Er volgt een korte stilte waarin ik me van alles bedenk. Ik zal haar meenemen naar mijn huis. Mijn kleine huis ergens ver van de bewoonde wereld vandaan. Een huisje tussen de bomen in de bergen. Met een jacuzzi en een zwembad. Ik zal er proberen zo veel mogelijk tijd door te brengen. Ik heb het huisje twee jaar geleden gekocht. Gewoon extra. Naast de villa die ik deel met mijn moeder en waar vaak mensen van het werk over de vloer komen en naast het huis waar ik vaak chill met mijn vrienden, kocht ik er een bij voor mij en Selena. Waar we verlost van de pers, managers, producers, tourcrews (en ga zo maar even door) konden ontspannen. Nu het al enige tijd uit is met Selena zal het de perfecte plaats zijn waar ik en Yasmine elkaar kunnen leren kennen. Bovendien zal niemand erachter komen dat ik daar met een meisje ben. Het leek me het beste, voor nu. Wat later komt, zie ik dan wel weer. 'En nu gaan we snel samen op pad naar mijn huis, voor ik me bedenk.' Ik grinnik en pak Yasmine bij haar hand. Samen hollen we het bos uit. Aan de rand van het bos pak ik mijn mobiel. 'Even een telefoontje plegen.' Ik loop een paar meter bij haar weg zodat ik buiten gehoorsafstand ben en begin met bellen.

Roxy130
Landelijke ster

roxy130 schreef:
Yasmine:

"Hoezo zou je je bedenken?" Vraag ik geschrokken. Zou hij dan toch nog op het laatste moment durven zeggen van: ' Neen, je mag niet mee met me. Blijf maar lekker hier.' Zou hij dat echt durven? Ik slik en ren samen met hem het bos uit. Aan de rand van het bos besluit Justin te bellen. Ik knik en zet me op een grote steen te wachten. Met wie zou hij bellen? Zijn moeder? Manager? Een taxi? Ik trek dan maar een blaadje van de plant achter me af en schuur het rustig verder af. Ik vraag me best af hoe het leven met Justin zal zijn. Met die woede aanvallen 's ochtends, maar die zullen wel verdwijnen. Wanneer die echt helemaal is afgekickt, maar zou hij zo worden als Jake? Jake was ook lief en aardig in het begin, maar na een tijdje was hij totaal het tegenovergestelde. Ik schud de gedachten van jake weg en ook de gedachten dat Justin misschien zo zal worden. Ik wil er niet aandenken! We zien wel! "En? Hoe was je telefoontje?" Vraag ik als Justin terug bij me komt staan.

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld