Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

19 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

TMRORPG// Are you going to be mad for ever?

Anoniem
Landelijke ster

Aurora schreef:
"I don't even know myself, he grabbed my in my neck, almost killed me to make me scared and told me to do it and then he left" zeg ik en veeg mijn tranen weg. "Like I said, i care about you and the others" zeg ik dan. "I wish there was a way to thank you all for helping me" zeg ik dan. "Expecially you, without you i would already be dead and i wouldn't even have made it to this point." Zeg ik zacht. "But don't be scared I will never betray you all. I'm done with WCKD, they totally destroyed me, and now i'm going to destroy them" zeg ik vast beraden. Opeens voelde ik een steekende pijn bij mijn buik. Ik doe mijn t-shirt een klein stukje omhoog. Tot mijn schrik zag ik dat de plek, en mijn aders rond om de plek helemaal zwart zijn. Het zag er vreselijk uit. Ik doe meteen mijn shirt weer omlaag, en leg mijn hand op de plek waar de vreselijke pijn vandaag kwam. Ik wil niet dat Newt dit heeft gezien of dit te weten komt. Hij heeft al genoeg aan zijn hoofd, niet dat het hem wat uitmaakte ofso. Ik keek even snel bij het been wat gevoelloos is en ik niet meer kan bewegen. Daar ziet het er nog erger uit. Waarschijnlijk zijn de wonden gaan infecteren met iets. "Newt, I'm going to say this for the last time, you guys are alowed to leave me behind okay, you can leave me behind right here, I don't want to bother you having you carry me aroud through the dessert on your back" zeg ik dan maar hopend dat hij niks gezien heeft. Ik knijp even mijn andere hand fijn van de pijn.

Account verwijderd

schreef:
Natuurlijk herken ik de trekjes die Malia vertoont. Ik herken ze maar al te goed. Ik voel de pijn en de steken net zo goed. Volgens mij heb ik ook enorme koorts, maar ik kan daar nu niets tegen doen en wij hebben zeker de middelen niet om er op dit moment iets aan te kunnen doen. Ik hoop maar niet dat ik, of wij, in cranks kunnen veranderen. Als ik besmet zou kunnen raken, dan zou het binnen de kortste keren gedaan zijn. Ik zou er niet aan willen denken, een van hen te worden. Ik zou nooit bij hen willen horen, onderdeel willen zijn van de groep die andere mensen opeten, zichzelf aan reten scheuren om in leven te blijven. Nee, dat kan ik niet. Dat zou ik nooit willen. Ik ril even bij de gedachten, maar negeer de verdere gedachten. Ook negeer ik de plekken van Malia. Zolang ik niet weet of wij immuun zijn of niet zal ik door blijven gaan met haar op mijn rug.
"Maybe they have put another chip in you so they can control you. As in the Glade, the other Malia?" Ik denk even na over mijn eigen woorden. Zo gek klinkt dat eigenlijk niet. Waarom zouden ze haar niet opnieuw kunnen beheersen en controleren en haar opnieuw anders maken? Ze zouden haar zo in hun macht kunnen hebben en doen wat zij willen dat ze doet. Ze zou ons daadwerkelijk kunnen verraden zonder dat zij het door heeft, zonder dat wij het weten. Wie weet zegt ze nu van alles omdat het van hen moet. Wie weet. Ik weet niet meer wie ik kan vertrouwen, wat ik kan verwachten na alles wat ik heb gezien van WICKED.
"We need to go." Zeg ik uiteindelijk en til haar weer op mijn rug. De groep loopt heel ver weg, ik kan ze nog net zien door de zandvlagen. Ik zet een stapje bij, hoewel dat mij alleen maar heel veel pijn oplevert. Ik zal wel moeten. Na een lange tijd ben ik weer bij en nemen we met zijn allen een pauze. Dan besluit ik de vraag aan Brenda maar te stellen.
"Does this say anything to you?" Zeg ik en trek mijn schirt omhoog, ook mijn benen zitten volledig onder, mijn rug, eigenlijk alles. De plekken zijn enorm groot en zwart, mijn aderen zijn opgezwollen. Ze trekt even haar wenkbrauwen op en gaat zacht met haar vingers over de grote plekken en wonden. "Yes." Fluistert ze dan. Meer zegt ze niet. "Can I do something against it?" Ze haalt haar schouders op. "If you are immune, then it will heal by itself. If you're not..." Ze maakt haar zin niet af en kijkt de andere kant uit. "Then what?" Vraag ik ernstig. "You could change in one of them." Zegt ze nog zachter. Ik zucht diep en kijk de andere kant uit. "How do I know if I'm immune?" Vraag ik nu, misschien iets te hard. De andere worden er ook weer aan herinnerd dat we niet allemaal immuun zijn en dat we allemaal een crank kunnen worden. "Aren't you? You're from WICKED. Everyone was immune right? Everyone who did those tests, right?" Ze kijkt nogal verward. Ik schud mijn hoofd. "No, some of us aren't. But we have no idea who is immune and who isn't."

Anoniem
Landelijke ster

Aurora schreef:
"No, i don't think so, i know how that feels. I had to fight to be myself and i don't have to now, besides that, I have my memory back so i would remember, right?" Vraag ik aan hem. Balen dat hij het toch gezien heeft.
Tijdens de pauze hink ik op één been iets van hen af. Ik keek voor me uit, voor me was er zand. Aleen maar zand. Heel in de verte waren bergen.
Ik ben even alleen gaan zitten om na te denken, alles op een rijtje te krijgen. Alles is nu wel logischer, natuurlijk doodde die grievere me niet. Ava zorgde ervoor dat ze me beschermde. Ik haat haar dan misschien wel maar toch deden die woorden van Johnson me wel wat. ' denk je nou echt dat ze nog wat om je geeft, ze stuurde je niet voor niks de maze in'
Het blijft mijn moeder, en dat is toch wat moeders horen te doen? De meeste ouders van de andere jongens herinner ik me nog vaag. Die van Newt herinner ik me nog goed. Zijn ouders waren echt heel erg lief voor hem, en voor andere. Zijn vader zorgde altijd voor humor, en zijn moeder was zorgzaam en lief. Ze wisten wat WCKD ging doen met hun kind. Dat wisten alle ouders. Ze deden het om hun kind te beschermen, want ze wisten wat er komen ging. Maanden lang telden de kranten af tot de dag dat jet het ging gebeuren. Mensen bereden zich wel voor, maar veel kon je simpelweg niet doen. De vlammen verschroeide alles. Ik kan me herinneren dat ik telkens weer aan mijn moeder vroeg 'Mama, moeten wij ons niet voorbereiden? Wat gaat we met ons gebeuren.' Ze gaf nooit antwoord. Het enige wat ze zei is 'geen zorgen Malia' en glimlachde.
Maar hoe kan ik WCKD vernietigen, hoe? Er moet toch een manier zijn? Het is in dit opzicht een voordeel dat Ava mijm moeder is. Ik weet al hun strategieën, en al hun wapens etc.

Account verwijderd

schreef:
Brenda lijkt nogal geschrokken te zijn en ze verteld dat toen het hele project begon er veel over WICKED gesproken werd. In de kranten en verdere media werd er veel verzwegen over het daadwerkelijke plan wat ze wilde uitvoeren. De mensen wisten dat er kinderen getest werden, immune kinderen, ze wisten dat zij er voor gingen zorgen om een geneesmiddel te vinden. Dat gaf iedereen hoop en had iedereen verblind. "Iedereen wilde zo graag dat er een geneesmiddel kwam, iedereen wilde zo graag zelf veilig zijn van de Flare dat ze hun ogen sluiten en hadden geen idee wat er werkelijk aan de hand was. Zij wisten wel dat er alleen kinderen werden gebruikt. Dat zij testen moesten afleggen en lichamelijke beproevingen. Maar niemand had een idee van de werkelijkheid, dat kinderen hun gedachten werden afgenomen en dat uiteindelijk iedereen de Maze in werd gestuurd. Het is bizar." Verteld ze. Ik ben best benieuwt naar de rest van haar verhalen. Zij weet veel en heeft dingen vanuit een ander perspectief bekeken. "In de Glade heb ik een herinnering terug gekregen. Het is mijn vader. Mijn ouders staan voor mij en mijn moeder probeert nog lief te doen, maar mijn vader schreeuwt alleen maar dat ik een monster ben en onveilig. Dat ik gevaarlijk ben. En op dat moment werd ik afgevoerd door WICKED, ik herken de kleding die de vrouw die mij meenam droeg." Brenda fronst haar wenkbrauwen en kijkt mij even onderzoekend aan. "Wat zou dat betekenen?" Vraag ik somber. Ze schud haar hoofd. "Het is vast niets. Je moet je er niet druk om maken. Je zal vast wel immuun zijn." Fluistert ze. Maar iets in haar stem laat mij twijfelen.
"Oké jongens, we moeten weer verder gaan!" Schreeuwt Minho. Voorzichtig sta ik op en zoek Malia. Ik krijg even een lichte hartverzakking wanneer ik haar nergens kan vinden, maar dan zie ik haar een stuk verderop van ons vandaan zitten. Langzaam loop ik naar haar toe. Het zweet druipt van mijn voorhoofd af. Het is zo warm en we hebben veel te weinig water met ons meegebracht. Hoe gaan we dit overleven? Zuchtend kom ik bij haar aan. "We moeten verder." Zeg ik en sta al klaar om haar op mijn rug te nemen. Zou Malia eigenlijk immuun zijn? Misschien is de enige reden dat haar moeder mee deed aan WICKED haar dochter. Wat als Malia niet immuun is en de Flare zou hebben? Als moeder zijnde wil je je kind beschermen en er alles aan doen om je kind beter te maken. Ik zou het niet weten.

Anoniem
Landelijke ster

Aurora schreef:
Ik keek op "Toevallig dat jij het bent, ik zat net te denken over je ouders. Je mag echt blij met ze zijn, ze zijn geweldig. Herinner je ze nog?" Vraag ik en pak mijn benen vast. "Je lijkt echt precies op je vader" glimlach ik. "Ik zou willen dat jullie je ouders kunnen herinneren, dat gun ik jullie echt, ik zou niet de gene moeten zijn die zich zijn ouders herinnert, en die van de andere. Ik ken al jullie ouders, ik zag ze als ze jullie weer eens kwamen brengen voor 'een kamp'" zeg ik en pak dan zijn hand om op te staan. Ik ga op zijn rugzitten. "Ik ben je zo dankbaar voor het meetillen van mij op rug, hoe kan ik je ooit bedankten?" Vraag ik aardig en sla mijn armen om zijn nek voor stevigheid.

Account verwijderd

schreef:
Ik schud mijn hoofd. "Ik herinner mij bijna niets. Alleen dat mijn vader zei dat ik een monster was, dat ik gevaarlijk zou zijn en dat ik weg moest. Mijn moeder probeerde het nog te sussen, maar de vrouw van WICKED nam mij mee. Het is triest." Zeg ik terwijl ik haar op mijn rug neem. Ik loop gauw naar de groep toe en voeg mij weer mij hen. Deze toch is echt extreem zwaar. "Zorg maar dat we in veiligheid gebracht worden." Mompel ik uiteindelijk.
Mijn gedachten blijven een beetje bij mijn ouders hangen. Zouden ze nog leven? Zouden ze dan cranks zijn? Zouden ze mij nog herkennen? Zouden ze nog van me houden? Zijn ze ooit crank geweest en daaraan overleden? Of hoe zijn ze dan overleden? De vragen spelen in mijn hoofd rond, maar ik zal hier geen antwoord op kunnen vinden. Het is zwaar om bijna geen herinneringen van je vorige leven te hebben. Er zijn zoveel vragen die ik niet kan beantwoorden? Zou ik een broer of zus hebben gehad? En zou die dan ook opgenomen zijn door WICKED? Al die vragen. Al die vragen. Het wordt me teveel. En dan deze hitte nog. Het is onverdraagzaam. Ik raak uitgedroogd en iedereen om mij heen heeft ook weinig vertrouwen. "We moeten binnenkort wel een stad vinden als we willen overleven." Mompel ik. We moeten dan schoon water vinden, we moeten dan weer eten zoeken, we hebben sowieso onderdak nodig. Een stad zou perfect zijn. Er zou wel een stad moeten zijn, anders zou WICKED ons nooit op pad hebben gestuurd. Van hun moesten we naar een stad toe en vanuit daar zouden we wel weten wat we verder moesten doen. Maar hoe weten we welke stad dat is, want die moeten we vermijden. Hoofdschuddend stap ik verder. Ik probeer mijn gevoelens en gedachten uit te schakelen, wanneer je doelloos zonder besef ronddwaalt gaat de tijd sneller en heb je minder besef van de pijn en uitdroging, maar het lukt niet.

Anoniem
Landelijke ster

Aurora schreef:
"Really, they always seemed so nice, i'm sorry" zeg ik zacht. Ik liet zijn woorden in mijn hoofd dringen. Hoe kon ik er voor zorgen dat we in veiligheid komen? "Er hoort een dorp te liggen, niet ver van hier naar het zuiden " zeg ik dan. Ik kwam daar vroeger altijd, mijn opa en oma woonde daar. "Ik hoop dat het er nog staat, want daar is namelijk een huis wat voor onderdak kan zorgen." Zeg ik dan.
Tegen de avond kwamen we bij het dorp aan, het was er nog. Mijn ouders hadden het huis van mijn opa en oma geërfd maar niemand is er ooit naartoe gekomen. Het was raar om hier terug te zijn. "Nummer 1204" zeg ik dan. Ik ga op 1 been staan en maak de deur open met de sleutel die in de bel is verstopt. "Make yourself at home" mompel ik. Ik hinkte wat door de gangen, het was raar om hier terug te zijn. Er hingen foto's van toen ik klein was op de muur. Ik bleef staan bij een foto van ik, mijn vader en moeder. Die is net voordat mijn vader wegging is gemaakt.
Er ging zoveel in mijn hoofd rond de laatste paar dagen. En eerlijk, ik ben verre van blij. Ik voel me heel slecht, niet dat ik me ziek voel maar het is zeg maar mentaal. Ik praat er nooit met iemand over, dit alles in zo veel. Eerlijk vind ik niet dat wij, als nog geen eens volwassenen dit moeten doorstaan. Kinderen van onze leeftijd zouden met vrienden moeten hangen, lol hebben, de tijd van hun leven hebben. Na al die doden, en alle herinneringen die ik terug heb is het te veel geworden. Ik heb er ook niet iemand om over te praten, en niemand zal me ook begrijpen. Ze zijn me alleen als een verader en vertrouwen me nog steeds niet, terwijl ik ook een aantal keer heb geholpen. Ik hoop trouwens niet dat het opvalt dat ik me alleen voel en totaal gebroken, want ze zullen het toch nooit begrijpen. Niemand zal ooit begrijpen hoe het is om een moeder te hebben die je in een levensgevaarlijk situatie zet en die niet om je geeft. Er loopt een traan lang mijn wang bij al die gedachten. Eerlijk was alles beter geweest als Newt die trekker had over gehaald. Voor mij was het klaar geweest, en zij zouden niks meer te maken hebben met mij. En ik was nog wel boos op hem. Wat ben ik toch ook arrogant en een echte bitch. Ik snap wel dat mijn moeder me de maze in stuurt heeft. Maar het minste wat ik voor de andere kan doen is WCKD vernietigen, of dat mijn leven gaat kosten of niet.
In snikte en veegde mijn tranen weg, hopelijk heeft niemand me gezien.

Account verwijderd

schreef:
Uitgeput komen we het huis binnen. Iedereen ploft neer op de met stof bedekte meubelstukken en komt in een roes. Zelf loop ik wat rond en bekijk de plek. Het is een prachtig huis, zonde dat het onbewoond is. Hoewel het gunstig voor ons is. Ook bijzonder dat het niet geplunderd is met al die gekken daar buiten. In de hal hangen wat foto's en ik bekijk ze stuk voor stuk. Je herkent Malia overduidelijk. Ze ziet er vrolijk en lief uit, nog een kleine meid. En dan Ava. Ook zij is op een aantal foto's te zien. Een chique vrouw die klasse uitstraalt en in deftige en toch erg moderne pakjes loopt. Op de foto's ziet het er naar uit dat ze alles voor haar dochter over heeft en door het vuur voor haar zou gaan. En hoewel ze dat lieve meisje op de foto toch de Maze in heeft gestuurd, denk ik dat ze dat nog steeds zou doen. Het is haar enige kind. Het is een waardevol persoon waar zij zeker om geeft, maar dat geneesmiddel lijkt ook wel erg belangrijk te zijn. Misschien wilde ze haar gewoon in de gaten kunnen houden en lukte dat niet wanneer zij aan het werk was. Misschien, misschien...misschien. Ik weet niks zeker en ik zal ook nooit iets zeker weten. Want herinneringen? Die heb ik niet. Ik loop weer verder en kom bij een trap uit. Ik loop gauw naar boven en ontdek een aantal slaapkamers. Het ziet er prachtig en enorm modern uit. Ik ga op een van de bedden liggen. Het stof stijgt direct, maar ik negeer het. Ik wil nog wat nadenken over de gehele situatie, maar de vermoeidheid wint het van mij en al gauw lig ik in een diepe slaap.

Anoniem
Landelijke ster

Aurora schreef:
Ik kroop naar boven wat lastig ging maar toch zette ik door. Toen ik boven kwam hinkte ik naar de oude badkamer. Misschien hadden ze nog wel wat voor mijn wonden. Newt kon dat trouwens ook gebruiken. Ze deed haar tas van haar rug en stopte er wat spullen in die ze misschien wel konden gebruiken. Medicijnen en verband. Ze vond ontsmettings middel en verband. Ze ging op de rand van de badkuip zitten en deed de broekspijp van haar verlamde been omhoog. Ze onsmette de wonden en pakte het stevig in met verband. Hopelijk kon ze snel weer lopen. De andere wonden ontsmette ze en verzorgde ze ook. Vervolgens liep ze naar haar oude kamer. Ze had een kamer bij haar opa en oma thuis. In de tijd, voordat ze wereld verging, zette mijn moeder WCKD op. Toen hield ze het nog heel geheim voor mij. Vandaar dat ik in die tijd een tijdje bij mijn opa en oma woonde. Mijn vader was immers vertrokken. Wat ik niet snap is, waarom heeft hij mij niet meegenomen? Hij wist wat Ava van plan was en is daarom weggegaan. Waarschijnlijk dacht hij dat ze me dit niet aan zou doen, maar dat deed ze toch. Ze ging zitten op haar bed. Op al mijn kinder foto's was ik zo gelukkig , vrolijk en blij. Moet je me nu zien. Een duidelijk voorbeeld van wat WCKD met je doet.

Account verwijderd

schreef:
Ik word ergens door wakker, maar ik kan niet plaatsen wat het is. Het lijkt wel van buiten te komen, maar ik zou het niet weten. Wanneer ik mijn ogen open is het erg donker, maar door de maan is er toch nog wat te zien. In huis is het doodstil en zo te zien zijn overal de lichten uit. Dat is goed, licht zou de cranks alleen maar aantrekken. Ik ga voorzichtig van het bed af, maar krimp even in elkaar van de pijn. Ik wacht eventjes en zet dan weer door. Mijn spieren zijn stijf en het is ook niet erg warm in het huis. Dat is ook niet gek, er is hier niemand in een eeuwigheid geweest.
Langzaam strompel ik naar beneden, ook daar is alles donker en stil. De meeste liggen gewoon te slapen, maar een aantal staart naar buiten. "Ze zijn zo vreemd." Fluistert Minho na een tijdje. Ik schrik er een beetje van. Ik ga naast hem staan en kijk naar een groep cranks een stuk bij ons vandaan. Het schrikt me een beetje af. Moeten we ons niet beter verstoppen en er voor zorgen dat ze ons niet kunnen zien? Maar niemand lijkt zich er druk over te maken. Er zijn verschillende tonnen met vuur waar ze omheen staan. Ze braden een been of een ander stuk vlees, ze drinken vreemde vloeistoffen en ze strompelen langs elkaar heen. Zo nu en dan werpen ze zich op elkaar, maar ze zien er nog redelijk oké uit. Ze zijn nog niet zo ver heen. Maar toch lijkt het mij niet dat ze nog te redden vallen en dat je er nog een woord mee kan spreken. Het lijkt me vreselijk om een van hun te zijn. Doelloos rondlopen en moorden om in leven te blijven. Geen benul meer hebben van je leven en overgenomen worden door een ziekte die aan je hersenen vreet. Ik schud mijn hoofd en ga op de grond zitten met mijn rug tegen de muur. "Wat is er?" Vraagt Minho. Ik haal even mijn schouders op en uiteindelijk laat ik hem de infecties zien. Ze worden met de dag erger.

Anoniem
Landelijke ster

Aurora schreef:
Ik ging zittend de trap af aangezien ik nog steeds niet kan lopen. Ik hink nar e groep toe. Ik zag Newt zitten en ga op hem af. "Newt, i found some medicine for our wounds" fluister ik. In wil de rest niet wakker maken. "Come with me, i can help you" zeg ik vervolgens. Ik keek even naar buiten en zag wat cranks staan. Moeten we hier niet weg? Zouden ze ons niet kunnen ruiken ofso? Het zal wel goed zijn want Newt en Mihno hebben er nog niks over gezegd. We lopen naar boven, naar de badkamer. Ik zet een kaars neer zodat ik wat kan zien. "This could hurt a bit" zegt ze terwijl ze zijn shirt omhoog doet en de wonden schoon maakt. Vervolgens smeerde ze de créme er op en verbond het toen zodat er geen ander vuil meer bij kon komen. Na een tijdje waren alle wonden gedaan. "Als het goed is zullen de infecties binnen kort over zijn" zegt ik dan. Ik hoopt echt dat we the right arm gaan vinden, ik weet gewoon dat zij ons kunnen helpen. Dat we daar veilig zijn. We hoeven ons dan geen zorgen te maken of we wel eten en drinken genoeg hebben. Ook kunnen zij ons gewoon verzogen als we gewond zijn. Ik heb ook geleerd hoe dat moest toen ik nog bij WCKD was, maar ik heb niet altijd de benodigd heden.

Account verwijderd

schreef:
Wanneer we in de badkamer zijn en mijn wonden behandelt zijn denk ik even aan de cranks. "Het zijn er veel daarbuiten. Wanneer we in de buurt van dorpen of steden zijn kunnen we beter niet overdag reizen. We zullen morgen weer vroeg weg moeten als we een stuk verder willen komen." Zeg ik en loop naar een andere ruimte met een groot raam. Vanuit hier kan ik alles goed zien. "Wie weet waar the right arm zich bevindt." Mompel ik in mijzelf en kijk naar de groepen cranks. Ze bewegen zich sloom en akelig. Ze zien er werkelijk verschrikkelijk uit. Ik huiver even. Daar beneden was het vreselijk om achternagezeten te worden door zulke mensen, maar om nu daadwerkelijk te kunnen zien hoe ze er uitzien maakt het nog gruwelijker. "Ik ga weer wat rusten." Zeg ik uiteindelijk en ga weer bij Minho zitten. Een stukje verderop ligt Brenda in een schommelstoel te slapen. Het licht van de maan schijnt op haar slapende gezicht. Haar huid is zo egaal en verzorgt dat ik mij begin af te vragen hoe dat mogelijk is, maar ik moet me er maar niet te veel bij bedenken. Minho stoot mij even aan en trekt zijn wenkbrauwen omhoog. Er staat een dikke grijns op zijn gezicht. Ik kijk met een flauw gezicht terug en grijns dan even. Uiteindelijk schud ik mijn hoofd en laat ik mij wegzakken tegen de muur. Nog een beetje slaap kan ik wel gebruiken.

Anoniem
Landelijke ster

Aurora schreef:
Ik zie hem vertrekken en ga dan beneden op een stoel in de keuken zitten. Sinds Brenda erbij is gekomen voelt het echt alsof Newt mij negeert en buiten sluit. Ik weet dat Brenda er waarschijnlijk niets mee te maken heeft maar toch. Wat heb ik verkeerd gedaan? Zien ze nou nog niet dat ik alles voor hun zou doen? Ik kom ook nooit af van dat beeld wat ze van mij hebben. Het was tijd dat ik ze ga vertellen dat ik de dochter van Ava ben en wat ik allemaal weet. Of zou dat alles erger maken? Blijkbaar valt het niemand op hoe ik me echt voel. Ik zou willen dat ik een schouder had om op uit te huilen maar dan zou ik iemand moeten vertellen hoe ik me voel en dat hou ik liever voor me. Dat zou alles zoveel makkelijker maken, iemand hebben waarbij je uit kan halen zonder te hoeven zeggen wat er echt is. Ik keek naar buiten, naad de maan. Kunnen we daar niet gewoon naartoe vluchten. Malia hinkte naar een kastje waar een telefoon stond met een briefje. Er stond een nummer op van mijn tante. Ik hinkte meteen naar de plek waar iedereen zat, "guys you have to see this! " zeg ik en hink meteen terug "do you think we can still call?" Vraag ik dan.

Account verwijderd

schreef:
Minho is de eerste die bij Malia staat en rukt het briefje uit haar handen. "Wat als het een valstrik is?" Vraagt hij direct achterdochtig. Een aantal vragen zich af hoe dat mogelijk zou kunnen zijn. "Stel dat het hier pasgeleden is neergelegd. Zo oud ziet het er nog niet uit." Vult Frypan daar aan toe. "Maar WICKED zou toch niet kunnen weten dat wij hier naar toe zijn gegaan?" Vraagt een ander. Maar Ava Paidge, de moeder van Malia wel. Denk ik bij mijzelf. Ze hebben gelijk, dit kan echt een valstrik zijn. Maar als WICEKD toch wist dat we hier naartoe zouden gaan, waarom stonden ze ons dan niet op te wachten of komen ze nu niet naar ons toe? Willen ze eerst wachten op een belletje, of is er wat anders aan de hand? Het is vreselijk om in een wereld vol achterdocht en wantrouwen te leven. Je weet niet meer wie of wat je kunt vertrouwen. Plots pakt Brenda de telefoon en grist het briefje uit Minho zijn handen. "Laten we het proberen." Zegt ze met een grijns. Ik frons mijn wenkbrauwen. De perfecte en verzorgde uit, de nog vrij nieuwe kleding en de stralende ogen. Zal ze dan echt van WICKED komen? Zal ze ons nu gaan verraden? Ik grijp in mijn zak en pak het holster van het pistool vast en richt hem op Brenda. Haar mond valt open van verbazing en ze blijft roerloos staan. "We doen helemaal niets zonder er goed over nagedacht te hebben. En al helemaal niet als een vreemde dat zo graag wil. Vertel op, wie ben jij daadwerkelijk?" Zeg ik en zet een stap dichterbij. Er valt een flauwe glimlach op haar gezicht, maar zodra ik de loop tegen haar hoofd aandruk verdwijnt deze direct. "Ik ben Brenda, een meisje van buitenaf. Ik heb jaren met die cranks gewoond, moeten overleven en vechten voor mijn leven. Tot dat ik Jorge tegenkwam. Hij was de leider van een grote groep cranks. We hadden alles, voorraden, kleding, stroom en onderdak. Alles wat we nodig hadden. Maar de cranks begonnen zich te verzetten en sommige voelde zich hoger dan anderen. Jorge en ik zijn er vandoor gegaan maar..." Ze houd even haar mond. "En toen kwam ik bij jullie terecht. Ik hoorde over the right arm en ik kon mijn oren niet geloven. Ik had er wel eens van gehoord, maar het klonk eerder als een illusie. Er zijn aanslagen geweest op WICKED, maar deze zijn vanuit vele namen gepleegd. Ik wist niet wat ik moest geloven. Maar nu sta ik hier met vluchtelingen van WICKED in een gebied waar we elk moment aangevallen kunnen worden of worden opgespoord door WICKED. Ik wil hier weg net zo graag als jullie. Ik weet niet precies wat WICKED allemaal met jullie heeft gedaan waardoor jullie hen tot op het bot haten, het is ook niet geheel mijn intentie om tegen hen te vechten. Maar ik ben alleen en bang en ik heb niemand meer over! Het enige wat ik wil is veiligheid en onderdak." Op het einde kreeg ze tranen in haar ogen en klonk haar stem nogal schor, alsof ze elk moment in huilen uit kon barsten. En ik zou het haar niet eens kwalijk nemen. Ik begrijp het best wanneer je jaren lang op zo'n manier moet leven. Het lijkt mij verschrikkelijk. Ik glimlach even bemoedigend naar haar en laat het pistool weer zakken en doe hem weer keurig op zijn plaats. "Oké, ik begrijp je." Mompel ik uiteindelijk. "Maar het is Malia die moet kiezen." Ik geef het papiertje en de telefoon aan Malia. "Als de stroom maar werkt." Zeg ik en trek mijn wenkbrauwen op.

Anoniem
Landelijke ster

Aurora schreef:
Ik legde een arm op haar schouder "it's okay, you're with us now" zeg ik zachtjes. Het was vermoeiend om de hele tijd op 1 been te staan. "Waarom moet ik kiezen?" Vraag ik dan verbaasd als ik het briefje in mijm handen krijg geduwd. "Als we dan nu toch met zijn alle zijn is er iets wat ik jullie moet vertellen, maar beloof dat jullie met uit laten spreken." Zeg ik dan. "In de tijd bij WCKD dat ze me apart van jullie hielden hebbem ze mijn geheugen terug te geven. Blij ben ik er niet mee. Ik ben erachter gekomen dat Ava mijn moeder is, vandaar dat ik voor hen gewerkt heb" zeg ik dan. Het was lastig om hier over te praten. Een van de jongens valt me meteen aan. Hij duwd me tegen de muur en klemt mijn keel af met een hand. "We hadden je meteen al moeten doden we de kans hadden, we weten allemaal dat je niet te vertrouwen bent! En dit bevestigd alles! " roep hij in mijm gezicht. Ik probeer zijn hand weg te halen aangezien ik geen adem krijg. "Begrijp nou dat ik niet meer met ze ben, ik ken hun technieken, en ik probeer ons veilig te houden! Ik probeer WCKD te stoppen maar niemand ziet dat" Piep ik met mijn laatste beetje adem. Ik werd inmidels al flauw van het adem te kort. Alles werd wazig en ik werd zo moe.

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld