Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

12 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

ORPG ft. Auloire

Account verwijderd

schreef:
"Ehe, nah, vanavond laat ik je wel slapen" plaahde ze hem waarna ze nog een kus op zijn lippen drukte. Ivy glimlachte. "Sttt maar ik wil je wel veroordelen" zei ze vrolijk. Ivy keek weer naar Baylor. Gisteren morgen had ze hem geleerd om bij haar te blijven als zijn leiband ook af was, het had wel even geduurd, maar hij wijkte nietmeer van haar zijde. "He Ollie, kijk wat ik hem heb geleerd" zei ze vrolijk. Ze liet Baylor los en stak de leiband in haar tas. Braafjes volgde de pup. "Zie je" Ze glimlachte breed naar hem. Gisterenochtend was Oliver nog aan het slapen, dus hij had de hondentraining gemist. Ze beloonde Baylor met een paar hondesnoepjes. Waarom werd hij zo snel groot? Over een maand zou hij meer op een wolf lijken dan op een hond. Ivy glimlachte naar Oliver en gaf hem een stoot. "Wat sta jij nou te staren?" Vroeg ze hem glimlachend. Ze keek om haar heen en fronste even toen ze meende een persoon te zien die achter een boom wegdook. "Ollie? Zag jij dat net ook?" Ze fronste even. Als ze nu heel snel rende en keek wie er stond, zou de persoon niet eens merken dat ze was langs gerend. Ze zoefde in een seconde langs de boom en wankelde even toen ze weer naast Oliver stond. Boos gefronst staarde ze naar de eik. "Joel" mompelde ze even. Wat deed hij nou hier? Het idee dat hij hun gevolgd was was gewoon eng.

Account verwijderd

schreef:
'Doe me dat niet aan.' zei hij lachend, terwijl zijn blik weer naar Ivy gleed. De kans was groot dat hij hoe dan ook wel in slaap zou vallen, maar hij geloofde graag dat dat zijn eigen keuze was geweest. En misschien was het vanavond wel anders, misschien was hij vanavond wel weer over zijn slaap heen. Waarschijnlijk was hij vanavond over zijn slaap heen, er kwam een moment dat je daar overheen stapte en sinds hij nog wat uren te gaan had voor hij weer mocht gaan slapen.
Hij hief kort zijn wenkbrauw op toen ze zei dat ze hem wel wilde veroordelen, maar glimlachte vervolgens weer. Het was niet alsof het hem veel uitmaakte, hij was er blij mee dat hij loyaal was. Het was een van de dingen die er in gestampt waren als kind en het was er nooit meer uit gegaan, zijn ouders zouden er waarschijnlijk trots op zijn. Zijn ouders wilde altijd de meest ideale man van hem maken die mogelijk was, maar niet voor hemzelf, ze wilden dat hij anderen blij kon maken zoals zij elkaar blij maakten. Je zou kunnen zeggen dat zijn ouders een van de weinige stellen waren die tot op de dag van vandaag nog altijd verliefd waren.
'Goed gedaan.' zei hij grijnzend, toen Baylor bij hen in de buurt bleef. Hij had Baylor niet losgelaten, maar dat was meer omdat hij niet wist dat dat kon. Echter, voor hij er nog iets over kon zeggen, was Ivy al weg. Hij keek haar even verbaasd aan toen ze weer naast hem liep. Joel. Een bijna geïrriteerde zucht gleed over zijn lippen, maar zo lang de man hen niets deed, zag hij geen reden om de man aan te spreken. Hij zocht niet naar een confrontatie, hoewel Joel dat wel leek te doen.
'Weet je zeker dat hij het was? Joel lijkt me meer de man om direct maar de confrontatie aan te gaan.' mompelde hij, terwijl hij zijn blik even naar de eik liet glijden. Joel leek hem niet iemand die achter bomen ging zitten om naar hen te kijken, hij geloofd niet dat het daarbij zou blijven.

Account verwijderd

schreef:
Ivy fronste even. Wat deed hij nou weer hier. "Ja, ik ben het honderd procent zeker dat jij het was" zei ze met een raar gezicht. Ze zou niet echt vlug het gezicht vergeten van iemand met wie ze nog een lange tijd was samengeweest en die haar had bedrogen. Ivy beet op haar onderlip en krabte Baylor achter zijn oren. "Ik weet niet waarom hij achter een boom staat, Jezus..." Ze fronste gespannen en beet weer op haar onderlip. "Normaal gezien is hij nooit zo" Ze hield haar hoofd schuin. 'Nee he, wacht, volgens mij is hij jou eerder aan het bestuderen, misschien wilt hij weten met wie ik nu omhang?" Ze schudde haar hoofd. Ze wist het nu echt niet zeker. "Dat deed hij vroeger ook, hij wou steeds weten met wie ik omhing, wanneer en waar..." Ze zuchtte even en nam Olivers arm vast. Ze had er spijt van dat ze hem in deze situatie betrok. "Ik begin me steeds meer te bedenken dat ik echt stomme keuzes maak" zuchtte ze. Waarom was ze met Joel gegaan? Hoe kon ze niet hebben gezien dat hij zo'n asshole was? Hij begon steeds meer re lijken op een stalker en Ivy gruwelde ervan. Waarschijnlijk was hij van tactiek veranderd toen hij merkte dat hij het niet op kon nemen tegen Oliver. "Wat moet ik doen, zou ik op hem afstappen?" Vroeg ze zachtjes.

Account verwijderd

schreef:
Dus Joel was niet alleen een klootzak, maar ook een stalker, geweldig. Nog altijd zag hij niet wat Ivy in de man gezien had, zelfs toen ze nog een relatie hadden gehad deugde hij al niet. Hij kon zich er ook weinig bij voorstellen dat dat pas tegen het einde duidelijk werd, Joel leek hem vanaf de eerste seconde al geen leuke vent. Hij mocht vrijwel iedereen op het instituut, hij zocht nooit problemen, maar Joel was een uitzondering.
'Zo veel stomme keuzes maak je niet, maar ik denk dat Joel er wel een was.' mompelde hij. Het was ook niet alsof ze pas net uit elkaar waren of alsof Joel echt zijn best deed voor haar, helemaal niet. Toen hij hier aan was gekomen hadden ze al niets meer en in plaats van dat Joel aardig was en dingen voor haar deed, kon hij alleen maar dreigen en haar pijn doen.
'Nee, jij niet. Hij is op jou uit, het zou een onnodig risico zijn.' hij keek naar haar. Hij zou nog liever zelf gewond raken dan dat Joel haar ook maar met één vinger aan zou raken. Hun vorige ontmoeting was niet heel erg positief geweest, maar hij had zich redelijk ingehouden, deze ontmoeting zou ook niet positief zijn. Hij keek even naar Ivy en liep toen van haar weg, naar de eik. Niet kwaad, vrij rustig. Eenmaal bij de eik ging hij ook niet voor de directe confrontatie, vroeger zou hij misschien direct fysiek geweest zijn, nu niet meer.
'We weten allebei dat het niets voor jou is om je te verschuilen, kom achter de boom vandaan.' zei hij, waarna Joel met gebalde vuisten achter de boom vandaan kwam en voor hem ging staan. Hij sloeg hem niet, maar als blikken konden doden, was hij nu dood geweest. Het was maar goed dat dat zijn gave niet was.
'Ik heb dingen over je gehoord waar zij niet blij mee gaat zijn, ze vind haar broer een verrader en jou ook als ze weet waar je vandaan komt.' Joel keek naar hem en hij fronste slechts. Was dit alles, was dit wat hij te zeggen had?
'Ivy weet waar ik vandaan kom en haar broer is inmiddels al terug omdat hij op een missie bleek te zijn. Jezus, is dat waar je mee komt?' vroeg hij zichzelf hardop af. Ivy wist het vanaf dag één.
'Vroeg of laat komt ze wel terug, ze hield van me, dat gaar nooit helemaal weg. Jij denkt vast dat jullie gelukkig en zo zijn, maar je had haar eens moeten horen toen ze met mij was.' Joel spuugde voor hem op de grond en hij bekeek de man. Misschien, hij wist dat ze van hem gehouden had. Maar hij betwijfelde of dat ze terug zou gaan. Joel grijnsde even en keek naar Ivy,
'En dan kun jij terug naar je dode vriendinnetje en is alles weer zoals het hoort te zijn.' Joel keek nog enkele seconde naar hem voor hij zich omdraaide en er vandoor ging. En hij deed niets, hij stond alleen. Hij kon een hoop hebben, maar Joel was over de lijn gegaan. Hij duwde zijn kaken op elkaar, hij begreep niet hoe Joel aan die informatie kwam en hoe graag hij ook wilde dat het hem niets kon schelen, kon het hem wel iets schelen.

Account verwijderd

schreef:
"Oh geloof me, ik weet zeker dat dat een domme keuze was" zuchtte ze diep. Waarschijnlijk de slechtste keuze die ze ooit gemaakt had. Ze beet schuldig op haar onderlip en nam Baylor in haar armen. Ze haatte het zo erg. Ze voelde zich verschrikkelijk schuldig. Ze wou haar team, en vooral Oliver niet bij deze onzin betrekken. Ze wist heus wel dat hij het nou niet bepaald fijn vond om zich telkens zorgen te moeten maken om Joel. Ivy slikte even toen hij dat zei en knikte. "Dante zei dat hij in de gaten werd gehouden" zei ze zachtjes terwijl ze zijn blik onderzocht. Voordat ze het echt besefte liep Oliver al rustig op de man af. "Ollie" protesteerde ze paniekerig. Ze vloekte even zachtjes maar bleef toch staan. Ze zou het alleen maar erger maken. Ze zette toch een paar stapjes subtiel naar de eik toe en luisterde mee. Ze wist dat Oliver niet wou dat ze tussenbeide kwam, dus deed ze dat ook niet. Achterlijke man... Joel deed belachelijk. Nu ze erover nadacht, misschien hield ze nooit van hem. Ze had zivh nooit bij hem zo gevoeld als bij Oliver nu. Ze gaf om hem, dat was wat anders dan echt liefde. Ivy balde haar vuisten toen ze hoorde wat Joel allemaal zei tegen Oliver. Ze zou nooit terug gaan naar die asshole. Ze was niet dom. Zelfs als zou blijken dat de relatie van Oliver en haar niet zou werken, had ze nog genoeg verstand. Ze zou niet terug willen lopen naar die hel. Ze voelde Joels blik op haar gericht en zette kwaad een stap vooruit om vervolgens tegengehouden te worden door Oliver. Ze beet hard op haar lippen toen ze hoorde wat hij allemaal zei en ze wendde haar blik af toen hij wegliep. Oh... Ze richtte haar blik op Oliver en sloeg alleen maar haar armen om hem heen om hem te omhelzen. Ze wist dat het hem pijn deed...ze zag het in zijn gezicht. Ivy keek hem aan en glimlachte kleintjes. "Sorry" fluisterde ze met een frons. Ze wou hem dit echt niet aandoen. Misschien moest ze maar naar een ander instituut gaan, dan had niemand nog last van haar problemen.

Account verwijderd

schreef:
Hij deed daadwerkelijk zijn best om beter te zijn, maar Joel zou er niet zo maar mee weg komen. Het maakte hem weinig uit wat er met Joel zou gebeuren, maar hij zou er niet zo maar mee weg komen. De volgende keer dat hij achter Ivy aan zou gaan, zou hij zo aardig niet meer zijn. Hij had nu al genoeg van de man. Misschien had Ivy van hem gehouden en misschien had ze zelfs wel een toekomst met de man gezien, maar hij had er genoeg van.
'Het is oké.' mompelde hij. Hij liet zijn armen om haar heen glijden en keek naar Baylor. Baylor leek nergens op te letten en rende gewoon een beetje om hen heen. Af en toe keek de hond naar een andere hond die voorbij rende, maar hij ging er niet achteraan. Ivy had een loyale hond gekozen, de hond leek alleen haar belangrijk te vinden.
'Misschien waren de pashokjes een beter idee.' zei hij, hij wilde hier geen vervelende situatie van maken en hij wilde al helemaal niet dat ze zich slecht ging voelen om iets wat Joel gezegd had. Hij kon het wel aan, het was drie jaar geleden en bovendien was hij met Ivy nu. Lang had hij geen behoefte gehad aan een vriendin, maar die tijd was voorbij. De slechte periode was voorbij en hij was toe aan een stabiel leven. Een zucht gleed over zijn lippen en hij liet Ivy gaan.
'Er is iets wat we moeten doen.' zei hij, waarna hij hij opnieuw haar hand pakte en haar zacht meetrok. Het was niet zo ver, hij was nooit ver weg gegaan. Dat had hij zichzelf niet aan doen, maar hij was ook nooit langs gegaan. Toen ze een taxi vonden, pakte hij Baylor op en gaf het adres.
'Het is tijd om mijn ouders weer te bezoeken. En ik wed dat ze jou graag willen ontmoeten.' mompelde hij, waarna hij naar buiten keek. Zijn ouders waren beide een romanticus, ze hielden van liefde. Als hij samen was met iemand, zouden ze nooit over haar ophouden. Hij kon Ivy maar beter direct meenemen, dan konden ze meteen zien dat het al een stuk beter ging.

Account verwijderd

schreef:
Ivy begroef haar gezicht in zijn jas en ze bleven even zo staan. Ze wou het liefst van al duizend maal sorry zeggen tegen hem. Gelukkig was hij nu weg. Ze wist echter zeker dat Oliver één van haar andere exen Jack, wel zou mogen. Hij was een beetje een Derek type. Ze waren nu nog steeds gewoon goede vrienden. Baylor sprong vrolijk op en neer en was zich natuurlijk niet bewust van de situatie die zich nu afspeelde. Ivy lachte zachtjes. "Hmmm, zie je wel dat je die pashokjes aankan" grapte ze waarna ze een kus op zijn lippen drukte. Ze zag het al helemaal voor zich. Maar als ze naar de stad en de winkels gingen wist ze zeker dat Oliver weer van alles voor haar zou willen kopen, wat ze niet zou toelaten. Ze zou zeker niet profkteren van hem. Ivy fronste even. "Wacht, wat wil je gaan doen?" Vroeg ze verward. Ze liet haar rustig meetrekken en stapte de taxi in, waarna Baylor weer over hun schoten begon te lopen. "Ollie!" Riep ze uit toen hij zei dat ze naar zijn ouders zouden gaan. De chauffeur keek geergerd naar achteren. Ze negeerde het. "We gaan naar je ouders?!" Ze trok een nerveus gezicht en wapperde weer eens met haar handen. "Maar wat nou als ze me niet mogen?" Ze trok haar kleren recht. "En ik zie er niet uit" kreunde ze. Ze had een grijs zwart ombré shirt aan en zwarte jeans, niets speciaals. Ze gebaarde nog naar Baylor. "En houden ze wel van honden? Zijn ze niet allergisch?" Ratelde ze. Het was niet alsof ze zijn ouders niet wou ontmoeten, graag zelfs. Ze was gewoon bang dat ze iets verkeerds zou zeggen of doen. Ze drukte haar nagels hard in haar handpalmen. Aangezien ze zelf geen ouders had, was haar stress altijd gigantisch wanneer ze iemand anders ouders ontmoette. De meesten hadden altijd een oordeel over haar klaar. Ze was zogezegd nog steeds te wild, ze was namelijk nooit goed opgevoed. Ivy beet op haar onderlip en wendde haar blik af van Oliver. Nu had ze zelfs geen tijd voor een mentale voorbereiding. Ze zakte een beetje onderuit en slaakte een diepe zucht.

Account verwijderd

schreef:
Dit was één van die momenten waarop hij zag waarom hij altijd zo kon lachen om Ivy, ze was energiek en leek alleen maar meer energie te krijgen als ze nerveus was. Hij keek even naar haar en een glimlach verscheen op zijn gezicht, voor haar betekende dit duidelijk een hoop.
'Ze mogen je wel en je ziet er mooi uit.' zei hij, waarna hij even haar hand aanraakte en vervolgens Baylor over zijn kop aaide. Over Ivy maakte hij zich geen zorgen, zijn ouders zouden haar mogen. Zo lang ze was zoals ze altijd was, zouden ze haar mogen. Waar hij zich drukker over maakte, was hoe zijn ouders op hem zouden reageren. Hij was drie jaar lang weg geweest en hij had geen contact met hen gezocht, daar was hij niet aan toe geweest. Maar hij moest het ooit doen, bovendien was hij toe aan een stabiel leven en dit was het begin.
'Ze houden van honden, maak je geen zorgen, Iv. Mijn ouders mogen je heus wel.' hij duwde een kus tegen haar lippen en keek toen weer naar buiten. Waarschijnlijk moest de chauffeur wel genieten van dit gesprek, waarschijnlijk hoorde de chauffeur een hoop soortgelijke gesprekken. Misschien was dat wel het leukste aan de baan, het autorijden was vrij saai. Ze moesten het waarschijnlijk hebben van de gesprekken.
Na een half uur stopte de chauffeur voor het huis dat hij zo goed kende, hij betaalde en stapte uit. Waarna hij even naar Ivy keek, waarschijnlijk had ze niet eens door dat hij niet de moed had om alleen te gaan. Zijn ouders hielden dan misschien van hem, hij kon niet inschatten hoe ze eraan toe waren na drie jaar. Een diepe zucht gleed over zijn lippen voor hij op de deur klopte. Het ergste wat er kon gebeuren was dat ze de deur weer dicht zouden slaan.
Zijn moeder opende de deur. Ze keek naar hen, in stilte keek ze naar hem. Ivy leek ze niet eens op te merken, ze was zo gefocust op hem. Heel even dacht hij dat ze niets zou gaan zeggen, maar toen begon ze te snikken en gleden de tranen over haar wangen. Ze sloeg haar armen om hem heen en hij kon zich niet herinneren dat iemand hem ooit zo stevig vastgehouden had. Hij stond even stil, niet in staat om iets te doen. Hij was niet goed met huilende mensen. Na even sloeg hij zijn armen ook om haar heen. Hij hoorde zijn vader iets onverstaanbaars roepen vanuit het huis, waarna de man ook in de deuropening verscheen. Hij glimlachte slechts naar hem, zijn vader was net als hij niet zo goed met emotionele situaties.
'Lora.' zijn vader keek even naar zijn moeder, waarna zijn moeder hem liet gaan en naar zijn vader keek. Hij gebaarde naar Ivy, waarna ook haar blik naar Ivy gleed. Voor hij ook maar iets kon zeggen, stapte zijn moeder naar Ivy om ook haar te omhelzen.

Account verwijderd

schreef:
Ivy gromde even protesterend en haalde vlug een hand door haar haren. Ze onderzocht Oliver even met haar ogen hij moest ook verschrikkelijk nerveus zijn. I mean, hij had zijn ouders al jaren niet gezien... Ze kon niet begrijpen hoe erg hij ze gemist moest hebben. En nu nam hij haar mee om hen eindelijk weer eens terug te zien. Ze voelde zich vereerd. Ivy zuchtte zachtjes en keek naar Baylor. Wel gelukkig zouden ze hem al vast mogen, dacht ze bij zichzelf. Ivy gaf hem een kus terug en gaf hem een knuffel. "Ben jij niet nerveus? Je lijkt me redelijk kalm" vroeg ze hem opmerkend. Ze kende gem wel beter,ze wist dat hij er stiekem wel over piekerde. Oliver kon het gewoon goed verbergen. Ivy sprong uit de auto toen ze aankwamen en zette Baylor op de grond. Ze pakte Olivers hand vast en drukte een bemoedigend kusje op zijn lippen. "Dus hier heb je al die tijd gewoond?" Vroeg Ivy nieuwsgierig. Ze keek om haar heen. Het was best wel een mooie buurt, vooral gezellig. Ze hield als vanzelf haar adem in toen hij aanklopte en ze zag de deur opengaan. Een vrouw verscheen in haar zicht. Ze was knap, ook al was ze wat ouder. Ivy zag kleine lachrimpeltjes naast haar ogen. Haar ogen, ze had dezelfde ogen als Oliver. Dit was ongetwijfeld zijn moeder. Ze keek met een glimlachje toe wanneer zijn moeder hem omhelsde. Het was best wel ontroerend, en stiekem had Ivy het ook wel moeilijk. Ze kreeg bijna een brok in haar keel. Maar ze zou niet huilen, dat deed ze bijna nooit. Ivy knikte even toen ze zag dat Oliver zijn armen ook om haar sloeg en ze glimlachte naar zijn vader die erbij was komen staan. Typische Oliver trekjes. Ivy's wangen werden lichtjes rood toen zijn moeder haar omhelsde. Ze kon zich niet herinneren dat ze ooit nog zo'n ouderlijke omhelzing had gekregen. Ze glimlachte, plotseling verlegen. "Hi" stamelde ze nogal overwelmd. Ze had geen idee wat te zeggen, wat te doen. Haar wangen werden weer rood. Goede timing Ivy... Normaal was ze nooit zo erg bezig in het ontmoeten van nieuwz mensen. Maar dit was anders.

Account verwijderd

schreef:
Zelfs als hij had gedacht dat zijn ouders haar niet zouden mogen, zou hij nu van gedachten veranderd zijn. Maar hij wist dat ze haar zouden mogen, ten slotte leek hij op zijn ouders en mocht hij Ivy graag. Er was hem altijd verteld dat hij een hoop op zijn vader leek, zowel innerlijk als uiterlijk. Zijn vader was inmiddels de vijftig wel gepasseerd, maar hij snapte wat mensen bedoelde. Hij had ook wat dingen van zijn moeder, maar minder dan van zijn vader.
'We dachten al dat je nooit meer langs zou komen.' zijn vader keek naar hem en liet zijn hand even op zijn schouder rusten. Ze namen het nog best goed op, ze leken hem niets kwalijk te nemen. Waarschijnlijk was dat ouderlijke liefde, ze leken hem altijd te vergeven voor alles wat hij gedaan had. Ze wisten niets over zijn leven van de afgelopen drie jaar en ze zagen er ook niet uit alsof het ze veel kon schelen, ze leken alleen blij dat hij terug was.
'Lora, laat dat arme kind toch gaan, straks jaag je haar nog weg.' zei zijn vader lachend, waarna zijn moeder Ivy liet gaan en zijn vader een arm om zijn moeder sloeg. Hij grijnsde even, tussen zijn ouders veranderde nooit wat. Ze waren zo anders, maar het werkte tussen hen. Je zou zelfs kunnen zeggen dat elkaar aanvulden, waardoor hun huwelijk altijd stand had gehouden. Vroeger had hij dat ook gewild, pas later besefte hij dat hij een huwelijk wilde op zijn eigen manier, hij wilde geen kopie zijn.
'Sorry. Ik ben gewoon blij dat je hem hebt teruggebracht.' snotterde zijn moeder. Zijn vader haalde een zakdoek uit zijn broekzak en gaf die aan zijn moeder, waarna ze haar tranen droogde en haar gesnik in probeerde te houden. Zijn vader en hij wisselde even een blik uit en toen liet hij zijn blik op Ivy vallen.
'En ik heb nog niet eens gevraagd naar je naam. Oh wat moet je toch van me denken nu.' begon zijn moeder weer, zijn vader lachte even zacht. Hij moest ook zijn lach inhouden, zijn moeder wilde altijd de beste indruk maken en ze vond het vreselijk om meteen al emotioneel over te komen. Die indruk maakte ze wel, maar hij ging er niet vanuit dat Ivy daar een probleem mee had, zij was waarschijnlijk drukker bezig met zelf een goede indruk maken.
'Laten we dit maar binnen doen, voor de hele straat komt kijken.' zijn vader liep met zijn moeder naar binnen en hij kneep even bemoedigend in Ivy's hand.
'Gaat het?' hij vergat heus niet dat Ivy's ouders overleden waren toen ze nog jong was, terwijl hij ze allebei nog had. Het moest moeilijk voor haar zijn dat te zien.

Account verwijderd

schreef:
Ivy keek nieuwsgietig naar zijn ouders, ze leken haar zo'n lieve, vriendelijke en oprechte mensen. Hoe ze hun zoon weer ontvingen, hoe ze haar al meteen omarmden, het raakte haar wel. Lora, dat was een mooie naam. Ze glimlachte even toen zijn vader de vrouw een lieve opmerking gaf. "Geloof me, ik laat me niet zo snel afschrikken" glimlachte Ivy. Ze vond het fijn om Olivers ouders tz ontmoeten. Ze waren interessant. Ivy gaf zijn moeder een knuffel. "He, geen probleem, al was het eerder Oliver die jullie echt heel graag wou terugzien" zei ze met een glimlach. Het was de waarheid, het was haar plan niet om hiernaartoe te komen. Ivy keek de vrouw aan met een glimlachje. "Ivy, maar iedereen noemt me Iv tegenwoordig" stelde ze haarzelf voor. Haar blik gleed naar zijn vader en moeder. "En jullie zijn Lora en...sorry, ik geloof niet dat ik uw naam heb opgevangen" bekende ze blozend. Het was nu niet alsof Oliver zoveel sprak over zijn ouders, dus ze had geen idee gehad hoe ze zouden zijn. Het was lief hoe emotioneel zijn moeder was. Ze wenste dat Oliver haar ouders ook ooit zou hebben ontmoet. Maar daar viel niets aan te veranderen. Haar vader zou Oliver waarschijnlijk hebben gezegd goed voor haar te zorgen en haar moeder zou hoogstwaarschijnlijk Olivers ouders willen ontmoeten. Ze zou dan met zekerheid van die typische chocoladekoekjes hebben gebakken die ze altijd maakte voor Alistair en Ivy. Ze werd opnieuw uit haar gedachten gehaald toen Oliver in haar hand kneep. Ivy knikte even en glimlachte moedig. Ze drukte een kus op zijn lippen en gaf hem een snelle knuffel. 'Het gaat best, overbezorgde gek" plaagde ze hem waarna ze de sneeuw even uit haar jas schudde en ook de sneeuw uit Baylors vachtje wreef. "Het spijt me dat Baylor mee is; ik hoop dat hij geen last bezorgd" zei ze met een glimlachje, waarna ze Baylor een aai gaf. Ze liep rustig naar binnen en hing haar jas aan de haak toen zijn vader er iets over zei. Dus dit was zijn huis?

Account verwijderd

schreef:
Hij rolde even lachend met zijn ogen toen ze hem een overbezorgde gek noemde, misschien was hij wel overbezorgd, maar niet gek. Het huis was bijna niet veranderd, het was alleen wat opgeruimder dan dat het toen was geweest. Maar toen was hij nog niet zo lang het huis uit en lag zijn troep nog overal, inmiddels niet meer. Hij vroeg zich af waar ze het allemaal heen gebracht hadden, het was niets voor zijn ouders om het weg te gooien. Misschien op zijn oude kamer, maar hij vroeg zich af of ze daar inmiddels niet al iets anders van gemaakt hadden.
'Oliver zou nooit de moed hebben om alleen te komen. Je denkt misschien dat het helemaal zijn beslissing was, maar in werkelijkheid wilde hij gewoon niet alleen gaan en greep hij zijn kans.' hoorde hij zijn moeder zeggen toen hij Ivy en zijn moeder in de woonkamer achter had gelaten.
'Dat hoorde ik!' riep hij vanuit de koken, terwijl zijn vader in de lach schoot. Er was weinig veranderd in die drie jaar, ze behandelden hem precies hetzelfde. Ze hadden hem nooit echt als een kind behandelt, wat natuurlijk voor de nodige conflicten zorgde tijdens zijn puberteit. Maar uiteindelijk had hij begrepen waarom ze hem zo behandelden, ze wilden dat hij een zelfstandig mens zou zijn. Niet alleen zelfstandig, maar ook goed voor andere mensen.
Zijn vader pakte zowel koffie als thee, waarna hij de suiker en melk meenam. Hij kon zich niet herinneren dat Ivy koffie of thee dronk, maar hij ging er vanuit dat ze een van beide wel kon drinken. Zijn vader plaatse alles op tafel en hij volgde, waarna ze allebei gingen zitten. Het was niet eens vreemd om ze te zien, het leek net alsof hij ze afgelopen week nog gezien had.
'Noem me maar Ray. Leuk je te ontmoeten, Ivy.' zijn vader glimlachte naar haar en schonk toen thee in voor zijn moeder in. Nee, er was echt helemaal niets veranderd, zijn vader deed nog altijd alles voor zijn moeder en zijn moeder deed nog altijd alles voor zijn vader. Hij keek even naar de twee en keek toen naar Baylor, die vrolijk op zijn moeders schoot sprong. Zijn moeder lachte en aaide de hond, waarna haar blik naar hen gleed.
'Het is dat ik je geen huisarrest meer kan geven om je hier te houden.' vertelde zijn moeder. Een grijns kwam op zijn gezicht, huisarrest was verleden tijd nu, hij was volwassen.
'Ik ben niet van plan opnieuw zo lang weg te blijven. Maar ik zal af en toe een tijd niet kunnen komen, er zitten wat missies aan te komen.' gaf hij toe. Zijn moeder knikte, het leek haar weinig te verbazen dat hij het over missies had. Allebei zijn ouders hadden geen gave, of in elk geval geen waar hij vanaf wist.
'Dus hebben jullie elkaar daar leren kennen? In dat instituut bedoel ik?' zijn moeder keek hen geïnteresseerd aan en hij knikte.

Account verwijderd

schreef:
Natuurlijk waren zijn ouders twee van de vriendelijkste personen die ze had ontmoet. Het verbaasde haar niets al ze naar Oliver keek. Hij leek op hen, ook al zou hij dat zelf natuurlijk nooit zeggen. Zijn familie had een mooi huis. Gezellig. Ze was nieuwsgierig hoe zijn vroegere kamer eruit zou zien. Zou hij een typische jongenskamer hebben met allemaal posters van voetballers hebben? Ze betwijfelde het een beetje. Ivy ging gaan zitten in één van de zetels en luisterde naar zijn moeder. Ze glimlachte even. "Hah, dat klinkt inderdaad wel als Ollie" zei ze extra luid zodat hij jet kon horen. Ze zwaaide even plagerig toen hij de hoek om gluurde. Ze wachtte totdat zijn vader en hij erbij kwam zitten en glimlachte toen Oliver plaats nam naast haar. Ze vond het fijn als hij haar aandachg schonk, natuurlijk kon ze dat niet ontkennen. Welk meisje zou het nu niet leuk vinden als ze aandacht kreeg van een halfgod met een geweldige lach en een goed hart? "Het is ook fijn om jullie eens te ontmoeten" antwoordde ze met een glimlach. Ze loog niet, ze was altijd wel nieuwsgierig geweest naar Olivers vader en moeder. Ivy glimlachte even en leunde lichtjes tegen Oliver aan. De grijze trui die hij nu aanhad was gegarandeerd haar lievelingstrui. Hij lag gewoon zo lekker en was warm en zacht. Baylor sprong op zijn moeders schopt en bleef daar braafjes liggen, waardopr Ivy lachte. Wel, zijn piders vonsen al zeker haar puppy leuk. "Koffie of thee Ivy?" Vroeg Lora met een glimlach. "Koffie alsjeblieft" Ze had het niet zo voor thee, het was haar ding gewoon niet. Ivy stak er een suikertje in en nam de dampende kop van de tafel. Ze verwarmde haar vingers even en zag de subtiele blik tussen moeder en zoon niet. "Wel, huisarrest voor hem kan best wel helpen" plaagde ze Oliver. Niet heus, want dan moest ze vanavond alleen slapen en daar had ze nou niet bepaald zin in. He, misschien kon ze hem nog vragen om één van zijn zachte trjien te lenen om in te slapen. Ivy knikte om wat Oliver zei. "Het zijn niet zo'n lange missies, hooguit duurt een missie zo'n twee maanden" voegde ze eraan toe voordat ze een slok koffie nam. Oliver en Ivy knikten op hetzelfde moment toen Lora dat vroeg, waardoor Ivy zachtjes lachte. "Yep, ik moest hem op zijn eerste dag rondleiden, en ik zit ook nog in zijn team, dus raakt hij nooit meer van me af" grapte ze. Ray bestudeerde haar even. "Je hebt een klein accent Ivy, vanwaar kom je precies?" Ivy keek verbaasd op. Nog nooit had iemand iets van haar accent gemerkt, ze dacht dat ze het volledig was kwijtgeraakt met de jaren. "Ohh, mijn moeder kwam uit Ierland en mijn vader was altijd een Londen man" zei ze met een glimlachje. "Ik zou ze graag eens ontmoeten" zei zijn moeder enthousiast. Ivy krabte even aan haar haar. "Ehmm, ik vrees dat dat moeilijk zal gaan, ehhh, ze zijn gestorven in een auto ongeval"

Account verwijderd

schreef:
Op een of andere manier leken zijn ouders altijd de kant van zijn vriendin te kiezen in een gesprek, alsof ze aanvoelden dat dat de sfeer zou verbeteren. Ze hadden hetzelfde gedaan bij zijn eerste vriendin en ze hadden van haar gehouden, waarschijnlijk zouden ze ook van Ivy houden. Hij glimlachte even toen Ivy lichtjes tegen hem aan leunde, hij zou nooit zeggen dat hij haar aanrakingen vervelend vond. Wat dat betreft was hij ook niet anders dan zijn ouders, die altijd een subtiele manier vonden om dicht bij elkaar te zijn.
'Helpen met wat?' vroeg hij lachend. Misschien zou hij wel wat meer slapen met huisarrest, maar ondertussen was hij wel over zijn slaap heen. Joel had hem al wakker geschud en de ontmoeting met zijn ouders had het afgemaakt. Vroeg of laat zou het toch terug komen, nog erger dan het geweest was. Hij gaf het niet toe, maar hij was nerveus en zijn ouders opnieuw zien wat vermoeiend, het riep gewoon emoties op die je uiteindelijk zouden vermoeien.
'Niet dat ik van haar af wil hoor.' voegde hij toe. Hij vond het wel leuk dat ze elkaar zo veel zagen, dat was de enige manier om elkaar echt goed te leren kennen. En ondertussen kon hij wel zeggen dat hij Ivy goed kende, tenzij ze expres dingen achterhield.
Zijn blik gleed even over de gezichten van zijn ouders toen ze vertelde dat haar ouders overleden waren, zijn vader keek slechts met medelijden naar haar, maar zijn moeder keek geschokt. Het liet perfect zien hoe ze waren, zijn vader was niet zo emotioneel en zijn moeder wel.
'Dat spijt me heel erg.' zei zijn moeder. De tranen stonden bijna opnieuw in haar ogen en zijn vader greep bijna automatisch naar haar hand om haar te kalmeren. Nu hij ze zo lang niet gezien had, zag hij pas de overeenkomsten tussen hem en zijn ouders.
'Je mag altijd langs komen als je wilt. Je bent nu toch praktisch familie, je bent hier altijd welkom.' zei zijn moeder, waarna ze haar hand uitstak en kort haar hand aanraakte. Als Ivy had gedacht dat zijn ouders hem niet mochten, moest dat nu toch wel voorbij zijn. Zijn moeder leek haar graag te mogen en zijn vader was zoals hij altijd was, wat betekende dat ook hij haar wel mocht.

Account verwijderd

schreef:
Ivy trok een wenkbrauw om. Eerlijk gezegd was zij de reden dat hij gisteren zo lang was wakker gebleven, maar dat kon ze moelijk zeggen in zijn ouders huis. "Wel, misschien kunnen je ouders je helpen om van je ochtendhumeur af te komen" lachte ze. Ivy lachte even toen Oliver zei dat hij niet van haar af wou. "Goed zo, want als je zei dat je van me af wou zou ik je de rest van je leven pesten" grapte ze. Ze keek hem aan. Van zijn vermoeidheid was nu bijna niets meer te zien. Ze wist wel beter, vanavond zou hij hoogstwaarschijnlijk als een blok in slaam vallen en morgenochtend zou ze hem haar bed moeten uitslepen. Niet dat ze dat erg vond. Ivy beet op haar onderlip toen ze de gezichten zag van zijn ouders nadat ze had verteld over haar eigen ouders. "Oh, het is niets hoor, ik probeer er niet te veel aan te denken" legde ze uit waarna ze een glimlach forceerde. "Dankjewel, ik beloof dat ik wel nog langskom" zei ze eerlijk. Ze zpu graag langskomen. Misschien kon ze dan helpen met klusjes ofzo. Ivy keek hen aan. "Als jullie willen mogen jullie ook altijd eens de zondamiddag langskomen op het instituut hoor, we zorgen wel dat we vrij zijn dan" stelde ze voor. Ivy keek nogmaals nieuwsgierig om haar heen. Haar blik viel op een kadertje met een foto van Oliver als kind in. Schattig! Lora lachtte even toen ze zag naar wat ze keek en stond recht. "Wacht hoor, ik heb nog een leuk kinderambum met foto's van Oliver als peuter, ik weet zeker dat je dat leuk vindt" zei zijn moeder met een grote glimlach. Ivy glimlachte terug. "Ohh, ja, kinderfoto's zijn altijd super" Ze keek plagerig naar Oliver.

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld